The Southern Swallowtail is mostly found on warm, dry calcareous slopes with flower-rich vegetation and low-growing bushes. The butterflies prefer slopes that are steep and rocky. They are especially active during the hottest hours of the day. Different foodplants are known, all of them umbellifers. Ptychotis saxifraga is the most important one in the western part of its range, but eggs are also laid on Opopanax chironium, Seseli montanum and Trinia glauca. In the Eastern part, the caterpillars feed mostly on various fennels (Ferula spp.) and also on Opopanax hispidus, Burnet saxifrage (Pimpinella saxifraga), Scaligeria cretica and Wild Parsnip (Pastinaca sativa). The caterpillars eat the flowers and ripening seeds. They seem to prefer plants growing in very sparse vegetation near bare patches. The Southern Swallowtail has one generation a year and passes the winter in the pupal stage. Habitats: phrygana (40%), sclerophyllous scrub (20%), heath and scrub (20%), dry calcareous grasslands and steppes (10%), dry siliceous grasslands (10%).
Şərqi aleksanor yelkənciyi (lat. Papilio alexanor orientalis) - pulcuqqanadlılar dəstəsinin yelkənqanadlılar fəsiləsinə aid növ. Son dərəcə nadir növdür.
İri və gözəl kəpənəkdir. Qanadları açıldıqda 80-85 mm-ə çatır. Sarı rəngli ön üanadlar qara ləkəli və damarlı, kənarları enli qara haşiyəlidir. Arxa qanadlarında "quyruqcuqları" var.[1]
Cənub-şərqi İspaniya, İtaliya, Cənubi Fransa, Yunanıstan (tipik formada P.Alexanor Esp.), Cənubi Qafqaz, İran, Kiçik Asiya, Orta Asiyanın cənub-qərbi (yarımnöv orientalis Rom.) Azərbaycanda Naxçıvan MR ərazisinin Araz çayı vadisindən başlayaraq dəniz səviyyəsindən 1750 m-ə qədər yüksəkliyi olan dağlar.[2]
Quru yamaclar və daşlı yerlərdə friqanoid bitkilər yetişən sahələr. Mayda və iyunun əvvəllərində uçur. Yumurtaqoyma iyunda başlayır, tırtıllar iyulda endemik çətirçiçəklilərə mənsub olan ferula üzərində inkişaf edir, gizli həyat tərzi keçirir, gecələr qidalanır, gündüzlər isə ferula bitkisi uzun silindr şəkilli yarpaqlarının qınlarında gizlənirlər. İldə bir nəsil verir. Puplar çimlikdə qışlayırlar. Təbii düşməni və xəstəlikləri məlum deyil.
R.Əffəndi tərəfindən Naxçıvan MR-da 5 kəpənəyi qeydə alınmışdır.
Kəpənəyin yaşayış ərazilərinin tədicən insanların yaşayış məskənlərinə çevrilməsi nəticəsində biotopların mal-qara tapdağı altında qalması, ot çalımı, landşaftların dəyişdirilməsi tırtılların yem bitkisi olan çaşırın yerli əhali tərəfindən yeyilməsi və həmin bitkinin qaramalın balaları üçün yem kimi istifadə edilməsi. Həvəskar kolleksiyaçılar tərəfindən komersiya məqsədilə toplanması da kəpənəyin sayının azalmasında müəyyən rol oynayır.[3]
Azərbaycan Qırmızı Kitabının I nəşrinə daxildir.
Kəpənəyin yayıldığı ərazilərdə qorunma sahələrinin təşkil edilməsi, bu ərazilərə vaxtaşırı monitorinqlər kəpənəyin sayının artmasına səbəb ola bilər.
Şərqi aleksanor yelkənciyi (lat. Papilio alexanor orientalis) - pulcuqqanadlılar dəstəsinin yelkənqanadlılar fəsiləsinə aid növ. Son dərəcə nadir növdür.
Papilio alexanor, auch bekannt unter der englischen Bezeichnung Southern Swallowtail („Südlicher Schwalbenschwanz“) und unter der deutschen Bezeichnung “Alexanor-Schwalbenschwanz”, ist ein Schmetterling aus der Familie der Ritterfalter (Papilionidae).[1]
Die Falter erreichen eine Flügelspannweite von 70 bis 80 Millimetern. Die Vorderflügel haben eine schwarze Grundfärbung, werden jedoch – anders als beim Schwalbenschwanz (Papilio machaon) – in der Basalregion und in der Diskalregion von einem gelben Bereich geprägt, in welchen vom Vorderrand in regelmäßigen Abständen drei breite schwarze Streifen einschneiden. Zwischen Submarginalregion und Postdiskalregion befindet sich vom Apex bis zum Innenrand eine gelbe Binde. Die Hinterflügel haben eine schwarze Grundfärbung, werden allerdings in der Basalregion und Diskalregion von einem gelben Bereich geprägt. Mitten durch diese quert ein senkrechter brauner Streifen vom Vorderrand bis zum Innenrand, welcher mit einem schwarzen Streifen, der vom Körper entlang des Innenrandes verläuft, trifft. Im gelben Bereich befindet sich neben dem vorhandene Streifen noch ein wesentlich kürzer in der Mitte. In der Submarginalregion befinden sich mehrere gelbe Bogenflecken, die eventuell zu einer Binde verschmelzen. Zwischen diesen Flecken und dem gelben Bereich ist der Flügel mit zahllosen blauen Schuppen bestäubt. Im Analwinkel befindet sich ein schwarzes Auge, welches mit oranger, gelber und blauer Farbe umhüllt ist. Der Außenrand ist stark gezahnt und hat einen Schwanzfortsatz, welcher teilweise gelb ist.[1]
Die Unterseite der Vorderflügel ähnelt stark der Oberseite. Alle Merkmale sind nun verstärkt anzutreffen. Der mittlere schwarze Streifen sowie der Bereich zwischen den beiden gelben Bereichen sind nun mit blauen Schuppen bestäubt. Die Unterseite der Hinterflügel ähnelt ebenfalls stark der Oberseite. Auch hier sind alle Merkmale verstärkt anzutreffen und das Gelb ist etwas dunkler.[1] Die beiden Geschlechter unterscheiden sich nicht in den Flügelzeichnungen und dem Körper, welcher schwarz und gelb längsgestreift ist. Die Spitzen der Fühler sind orange.[1]
Papilio alexanor ist vor allem in Magerwiesen anzutreffen, allerdings stets als Einzelgänger. Die Raupe ernährt sich ausschließlich von Dill (Anethum graveolens), Fenchel (Foeniculum vulgare), Kümmel (Carum carvi), Petersilie (Petroselinum crispum) und Wilder Möhre (Daucus carota). Die Flugzeit der Falter dauert von Mitte Juni bis August.[1]
Papilio alexanor ist in Südeuropa und in den Ländern um das Schwarze Meer beheimatet. Er ist in Südfrankreich, Süditalien, Sizilien, in Albanien, Griechenland, Türkei, Syrien, Libanon, Israel, Jordan, Irak, Iran, Westpakistan und Afghanistan zu finden.[2][3]
Papilio alexanor ist in Westpakistan extrem selten und im Westen seines Verbreitungsgebietes nicht häufig anzutreffen. In den Ländern des ehemaligen Jugoslawiens ist er bereits ausgestorben, in den übrigen Balkanländern und in Italien gilt er als bedroht. In Griechenland ist er per Gesetzesbeschluss geschützt.[2]
Von Papilio alexanor sind sechs Unterarten bekannt:[1][2]
Papilio alexanor, auch bekannt unter der englischen Bezeichnung Southern Swallowtail („Südlicher Schwalbenschwanz“) und unter der deutschen Bezeichnung “Alexanor-Schwalbenschwanz”, ist ein Schmetterling aus der Familie der Ritterfalter (Papilionidae).
Flatrat e përparme të verdha me 4 shirita të zi (2 të shkurtër) me njollat e verdha përgjatë buzës anësore katërkëndëshe; flatrat e pasme të dhëmbëzuara, të verdha, me një shirit të zi të drejtë, një të dhëmbëzuar pranë buzës anësore (me mesin vjollcë), me njollëzë të zezë në mesin e flatrës, me njollë të kuqe pranë këndit fundor dhe me një zgjatim ("bisht") të gjatë e pjesërisht të verdhë. Hapësirat e flatrave variojnë nga 55 - 85mm. Takohet rralë, kryesisht në mjedise gurore me bimësi të ndryshme e shkurre.
Александров едрилец (Papilio alexanor) e пеперуга од семејството на Ластовичарки. Пеперугата ја има и во Македонија. Во одредени земји пеперугата има заштитен статус.
Пеперугата има распон на крилја од 62 до 70 мм. Возрасните единки летаат од април до јули со по една генерација. Пеперугата се наоѓа во високи планински предели на Европа и Азија.
Пеперугата е во основа жолтеникава со црни или темни сини линии. Куклата на пеперугата е сива.
Ларвите се хранат со растенијата: Trinia vulgaris, Seseli montanum, Ptychotis saxifraga и Opopanax chironium.[1]
Александров едрилец (Papilio alexanor) e пеперуга од семејството на Ластовичарки. Пеперугата ја има и во Македонија. Во одредени земји пеперугата има заштитен статус.
Кичи махаон (Papilio (s. str.) alexanor Esper, 1800 ssp. Voldemar), (Kreuzberg, 1989) - Эффективдүү, эстетикалык жаткан баалуу жана жаратылышты кооздочу Кыргызстанда таралган түркүмдүн эки түрүнүн бири.
Сырткы кебетеси кадимки махаонго окшогон чоң көпөлөк, алдынкы канатынын узундугу 31–37 мм. Канаттары ачык-сары, кара тактары бар. Туурасынын кеткен субмаргиналдык тилкеси көгүш-боз чаң менен капталган. Канатынын ички бурчунун үстүнкү бөлүгү кара түс менен алды жагы сары-кызыл түс менен жээктелген көк көзчөлөрү орун алган. Арткы канаттары бирден куйрукчалары бар. Мурутчалары төөнөгүчтөй, узундугу алдынкы канатынын үч бөлүгүнө жакын. Тулкусу ичке, кара тилкелүү, ийнинин четтери, көкүрөгүнүн капталдары жана курсагы сары түстө. Жыныстык диморфизм начар өнүккөн, ургаачылары эркектеринен чоңураак .
Түр Түштүк Европада, Жакынкы Чыгышта, Түркияда, Закавказңеде, Афганистанда жана Орто Азияда чачыранды таралган; P. a. voldemar ареалы Батыш Тянңшанң менен чектелет. Кыргызстанда Кыргыз жана Талас кырка тоолорунда кездешет. Алай кырка тоолорунун батыш жагында P. a. judeus Staudinger, 1893 көрсөтүлүшү анык эмес.
Кыргызстанда деңиз деңгээлинен 800–2000 м бийиктикге түрдүү өсүмдүктүү талааларда жана ксерофил өсүмдүктүү тоо этектеринде жана орто тоолордун таштуу-чополуу тик боорлорун жердешет.
Бардык жерде төмөн, бирин-серин кездешет . Кыргызстандын аймагында онго жакын популяциясы анык белгилүү. ==Жашоо тиричилиги (жашоо циклдары)==Өнүгүү цикли адатта эки жыл . Көпөлөктөрдүн учуусу жана жумуртка таштоосу майдын аягынан июлдун башына чейин жүрөт. Гусеницалары июлдун башында чыгып, өсүмдүктөрдүн (Ferula, Falcaria, Sesel i , Toril i s , Кыргыз кырка тоолорунда – Ferula sp. ), гүлдөрү, мөмөлөрү менен тамактанышып жалгыздан жашашат. Көпчүлүк убакта чабармандардын, ошондой эле түктүү чымындардын (тукум Tachinidae) мителерин жуктуруп алышат. Курчакчалары күрөң түстө , тоют өсүмдүктөрүнүн кургак бөлүктөрүнө жана таштарга жабышып калышат. Көпөлөктөр жапайы пияздын (Al l ium) жана татаал гүлдүүлөрдүн (Sonchus, Centau rea, L igularia) гүлдөрүнүн нектарлары менен азыктанышат. Эркектеринин аймактык жүрүш-турушу ачык көрүнүп турат; ургаачылары жумурткаларын ачыла элек гүлдөргө жана тоют өсүмдүктөрүнүн өсүп жаткан бөлүктөрүнө ташташат.
Бир жерде туруктуу болушу, миграцияга жөндөмсүздүгү жана популяциялардын бытыранды болуп кетиши. Ошондой эле жайыттардын тапталышы, ашыкча чөп чабыш жана ички митечилик факторлору да белгиленген . Рекреациялык басымдын өсүшү жана пестициддерди иштетүү да потенциалдык мааниге ээ. Кыргызстандын аймагындагы популяциялар үчүн чөптөрдүн чабылышы актуалдык фактор эмес, гусеницалардын өлүмүнүн 70 %ине мителер себеп болушат .
Колдо багуу эксперимент аркылуу далилденген . Кыргызстанда жаратылыштан жыйнап алынган жумурткалар менен гусеницаларды андан ары куурчакча стадиясына чейин өстүрүп, аларды эки кыштатып имаго алынганы белгилүү . Бул методду интродукциялоодо колдонуу мүмкүн.
Иштелип чыккан эмес. Азыр P. a. voldemar жашаган жерлери Кыргызстанда корголбойт. Түрчө Чаткал-Угам улуттук паркынын (Өзбекстан) коргоосуна кирет. ==Коргоо үчүн зарыл аракеттер== Мониторинг жүргүзүү аркылуу чарбалык иштерди жөнгө салуу менен өсүмдүкө басымды төмөндөтүү, жердеген жерлерге микрорезерваттарды түзүү максатка алайык. Ареалын кеңейтүү жана колдо өстүрүү методун пайдалануу мүмкүнчүлүктөрүн аныктоо зарыл.
II категория (VU B1ab(iii)+2ab(iii)c(iii,iv); C2b). Өтө чектелген түштүк-батыш палеарктикада таралган саны кыскарып бара жаткан ареалы мозаикалуу түрчөсү; Кыргызстанда түрчөнүн бардык популяциялары аз, бытыранды жана начарлаган. P.Alexanor 1984-жылы III категория менен СССРдин Кызыл китебине жана Өзбекстандын Кызыл китебине киргизилген.
Кичи махаон (Papilio (s. str.) alexanor Esper, 1800 ssp. Voldemar), (Kreuzberg, 1989) - Эффективдүү, эстетикалык жаткан баалуу жана жаратылышты кооздочу Кыргызстанда таралган түркүмдүн эки түрүнүн бири.
Papilio alexanor, the Alexanor or southern swallowtail, is a butterfly species in the Papilionidae or swallowtails.
The insect has a wingspan of 62–70 mm. It flies from April to July in a single generation, in mountainous regions (1700 m) of Europe, Asia Minor, the Balkans, and Asia (Anatolia, Iran, Afghanistan, Pakistan to west Tian-Shan).
Papilio alexanor is similar to Papilio machaon, however, the basal third of the forewing is not entirely black, but bordered basally and distally by a broad black band. The bands are continued across the hindwing, bordering also here the yellow basal area.
The larva is similar to that of P. machaon but more variegated, the red dots larger and brighter; it is easy to find, since the stalks of the plants on which it feeds become white, the epidermis being gnawed. Pupa are stone grey, very flat, with carinate sides and uneven surface; fastened on stones and resembling a small stone splinter.
The larva feeds on Umbelliferae, notably Trinia vulgaris, Seseli montanum, Ptychotis saxifraga, Opopanax chironium, and a number of Ferula species.[1]
It is a protected species.
Papilio alexanor, the Alexanor or southern swallowtail, is a butterfly species in the Papilionidae or swallowtails.
The insect has a wingspan of 62–70 mm. It flies from April to July in a single generation, in mountainous regions (1700 m) of Europe, Asia Minor, the Balkans, and Asia (Anatolia, Iran, Afghanistan, Pakistan to west Tian-Shan).
On an Azerbaijan stamp
Välimerenritari eli etelänritari (Papilio alexanor) on Välimeren alueella ja Lähi-idässä tavattava kookas ritariperhoslaji.
Monien sukulaistensa tapaan etelänritarikin on kookas kelta-musta perhonen, jonka takasiipien takareunassa on pitkä kannus. Musta väri muodostaa siiville kolme taaksepäin kapenevaa, leveää poikkiraitaa. Muista suvun Euroopassa tavattavista lajeista poiketen etelänritarin siipisuonten kohdalla ei ole nähtävissä tummia juovia. Sekä etu- että takasiipien ulkoreunan tuntumassa on leveä tumma poikkiraita, jonka alueella etenkin takasiivessä näkyy sinistä väriä. Takasiiven takareunassa on punainen silmätäplä. Ruumis on kelta-musta, pitkittäisraidallinen. Tuntosarven kärki on valkoinen.[1]
Hieman samannäköinen laji on purjeperhonen (Iphiclides podalirius).
Välimerenritaria tavataan Kaakkois-Euroopassa Balkanin niemimaalla ja Kreikan saaristossa sekä Lähi-idässä aina Iraniin ja Afganistaniin saakka.[2] Sillä on myös muusta levinneisyydestä irrallinen esiintymä Luoteis-Italian ja Kaakkois-Ranskan alueella. Perhoset lentävät yhtenä pitkäkestoisena sukupolvena kesä-heinäkuussa, mutta kuumimilla paikoilla jopa huhtikuusta alkaen.[1]
Välimerenritari viihtyy harvalukuisena kuumilla ja kuivilla avoimilla rinteillä tai harvakseltaan puustoisilla paikoilla. Lentotapa on liitelevä, ja laskeutuessaan juomaan mettä eläin lepattelee siipiään. Laji vierailee mielellään ohdakkeiden kukilla.[1][3]
Toukka elää monilla sarjakukkaiskasveilla.
Välimerenritari eli etelänritari (Papilio alexanor) on Välimeren alueella ja Lähi-idässä tavattava kookas ritariperhoslaji.
Papilio alexanor
L'Alexanor ou Grand Sélésier, Papilio alexanor, est une espèce d'insectes lépidoptères (papillons) qui appartient à la famille des Papilionidae, à la sous-famille des Papilioninae et au genre Papilio.
L'Alexanor est un grand papillon de forme vaguement triangulaire possédant une queue, d'une envergure de 30 à 40 mm et reconnaissable à ses grands vols planés.
Sur un fond jaune il présente des dessins noirs. Les ailes bordées de noir présentent une bande jaune doublée d'une large bande bleue.
Les œufs sont pondus isolément sur les plantes hôtes et l'éclosion s'effectue environ une semaine après la ponte. Le développement larvaire dure à peu près un mois.
L'Alexanor hiverne à l’état de chrysalide.
Il vole d'avril à juillet en une seule génération.
Les plantes hôtes de sa chenille sont des apiacées (ombellifères) et notamment Seseli montanum, Trinia vulgaris, Ptychotis saxifraga, Opopanax chironium.
L'Alexanor est présent en Asie mineure, dans le sud des Balkans et l'ouest de l'Asie et dans de rares secteurs du sud-est de l'Europe, Sicile et sud de l'Italie, côte adriatique de la Slovénie à la Grèce.
En France métropolitaine l'Alexanor est présent dans sept départements du Sud-Est : Isère, Drôme, Var, Vaucluse, Hautes-Alpes, Alpes-de-Haute-Provence, Alpes-Maritimes. Signalé dans le Gard. Signalé de la montagne Sainte-Victoire, en 1950. Quelques populations isolées dans le sud-ouest du Var ont été décrites comme ssp destelensis, taxon endémique de la région PACA[1]. Il est également présent dans les Hautes-Alpes où subsistent encore de belles populations. En Ardèche il n'a pas été retrouvé depuis 1980[2].
Il fréquente les milieux ouverts xériques, les versants rocailleux calcaires ensoleillés, les prairies fleuries des massifs peu élevés des régions montagneuses mais aussi ponctuellement les bancs de graviers exondés de certaines rivières du bassin versant de la Durance. Il vole entre 150 et 1 600 m d'altitude.
L'urbanisation, le dérèglement climatique et l'abandon des cultures et des techniques pastorales traditionnelles ont bouleversé les biotopes abritant l'alexanor et conduit à la disparition de nombreuses stations au cours des trente dernières années.
Les biotopes de P. alexanor sont en effet particulièrement vulnérables compte tenu notamment des exigences de sa principale plante hôte (Ptychotis).
En outre, la mauvaise gestion des milieux ouverts est également en cause. Le reboisement intempestif des parcelles (notamment en résineux) a entraîné la réduction de plusieurs biotopes dans le massif du Lubéron.
Dans le Var, la sous-espèce Papilio alexanor destelensis est vraisemblablement au bord de l'extinction. Cependant, l'absence de prospections récentes, spécialement hors des stations connues (ou de publications relatives à celles-ci), oblige à rester prudent quant au statut de cette sous-espèce.
À cet égard, on attribue trop facilement l'effondrement des populations françaises d'alexanor aux captures réalisées par les collectionneurs (alors que l'imago comme les premiers stades sont protégés).
En effet, s'il est indiscutable que les collectes de masse à des fins commerciales - au demeurant plus rares qu'on le prétend - représentent une menace et sont en tout état de cause condamnables, l'activité menée par les naturalistes de terrain ne peut être mise en cause.
Il suffit d'ailleurs d'observer que les populations de Grèce sont toujours aussi abondantes, alors qu'elles sont l'objet d'une pression de collecte sans doute bien plus importante que les populations françaises.
L'espèce Papilio alexanor a été décrite par le naturaliste allemand Eugen Johann Christoph Esper en 1799[3].
L'Alexanor ou Grand Sélésier se nomme Alexanor-Schwalbenschwanz en allemand, Alexanor en anglais et Zuidelijke koninginnenpage en néerlandais[5].
L'Alexanor est inscrit sur la liste des insectes strictement protégés de l'annexe 2 de la Convention de Berne[7].
Cette espèce est aussi inscrite sur la liste des insectes strictement protégés de l'annexe IV de la Directive Habitats du Conseil de l'Europe concernant la conservation des habitats naturels ainsi que de la faune et de la flore sauvages du 21 mai 1992 et en France sur la liste rouge des insectes de France métropolitaine (arrêté du 23 avril 2007 abrogeant l'arrêté du 22 juillet 1993 fixant la liste des insectes protégés sur le territoire français métropolitain)[8].
Papilio alexanor figure sur une émission de la poste d'union soviétique de 1987 et de la poste d'Azerbaïdjan. Il est aussi représenté sur une plante Myrrhis odorata sur le timbre postal de Monaco no 1424 (du catalogue 1bis Yvert et Tellier) de l'année 1984 dans la série « papillons et plantes du Parc national du Mercantour » en héliogravure dentelé 13, valeur faciale 3,60 francs.
La sous-espèce Papilio alexanor judeus Staudinger, 1893 figure sur une émission d'Israël de 1965 (valeur faciale : 0,06 l).
Timbre-poste de l'Union soviétique
Timbre-poste de l'Azerbaïdjan
Papilio alexanor
L'Alexanor ou Grand Sélésier, Papilio alexanor, est une espèce d'insectes lépidoptères (papillons) qui appartient à la famille des Papilionidae, à la sous-famille des Papilioninae et au genre Papilio.
Papilio alexanor Esper, 1799, è un lepidottero diurno appartenente alla famiglia Papilionidae.
L'apertura alare dell'adulto va da 62 a 70 mm. Può essere confusa con specie molto più comuni, come Papilio machaon e Iphiclides podalirius. Si distingue per le bande nere pressoché parallele che attraversano verticalmente le ali. Rispetto al macaone è più piccolo e presenta una tonalità giallo brillante più intensa; inoltre in entrambi i sessi lo spazio basale dell'ala anteriore è giallo, anziché cosparso di squame nere. La femmina è spesso più grande del maschio.
Il bruco è lungo fino a 65 mm. Presenta delle bande trasversali nere, interrotte da macchie arancioni; il capo è nero.
Durante la riproduzione i maschi si esibiscono in voli di pattugliamento. Se disturbato, il bruco estroflette a scopo difensivo una ghiandola da dietro la testa in modo simile al macaone.
Ha una sola generazione annuale con sfarfallamenti in maggio-luglio (talvolta già in aprile). I bruchi si rinvengono in luglio. La specie sverna come crisalide.
Il bruco vive su varie specie di ombrellifere: in Italia è stato trovato su Trinia glauca, Ferula communis, Opopanax chironium, Seseli montanum, un'altra pianta alimentare conosciuta è Ptychotis saxifraga.
È diffusa dal sud-est della Francia (Provenza), attraverso l'Italia, l'Istria e alcune località dei Balcani, fino ad Anatolia, Iran, Afghanistan e Pakistan. In Italia è conosciuta di poche località di Alpi Marittime (Valle Gesso), Liguria occidentale (al confine con la Francia), Sicilia (coste nordorientali) ed Aspromonte.
Predilige zone montagnose, fino a 1700 m di altitudine. Frequenta pendii assolati ed aridi caratterizzati dalla presenza di rocce calcaree. Il volo dell'adulto è rapido, si posa di preferenza su fiori di cardo, lavanda, Valeriana rubra e altri.
La specie, a causa della sua bellezza e della rarità, è molto ricercata dai collezionisti e dai commercianti di farfalle. Da questo punto di vista appaiono minacciati soprattutto i siti piemontesi della Val Gesso, più accessibili. È protetta da norme nazionali e internazionali che ne vietano la raccolta e il commercio.
Altro possibile fattore di rischio che ne potrebbe mettere in pericolo la sopravvivenza è la naturale evoluzione della vegetazione da prateria arida a macchia o a bosco.
In Europa la densità di molte popolazioni è diminuita anche perché gli ambienti idonei vengono ridotti dalle attività umane ed in particolare dall'uso di pesticidi per le attività agricole.
Papilio alexanor Esper, 1799, è un lepidottero diurno appartenente alla famiglia Papilionidae.
De zuidelijke koninginnenpage (Papilio alexanor) is een vlinder uit de familie van de pages (Papilionidae). De soort komt voor van zuidoost Frankrijk en Italië tot aan Afghanistan en Turkestan. De spanwijdte bedraagt 70 tot 90 millimeter. Hij vliegt op een hoogte van 300 tot 1500 meter.
De waardplanten zijn schermbloemigen.
De soort heeft jaarlijks één generatie die vliegt van mei tot en met juli. De rups overwintert.
De zuidelijke koninginnenpage (Papilio alexanor) is een vlinder uit de familie van de pages (Papilionidae). De soort komt voor van zuidoost Frankrijk en Italië tot aan Afghanistan en Turkestan. De spanwijdte bedraagt 70 tot 90 millimeter. Hij vliegt op een hoogte van 300 tot 1500 meter.
De waardplanten zijn schermbloemigen.
De soort heeft jaarlijks één generatie die vliegt van mei tot en met juli. De rups overwintert.
Papilio alexanor er en dagaktiv sommerfugl i gruppen av svalestjerter.
Kroppen har et ytre skjelett (hudplater) som holder de bløte indre organer på plass. Det ytre hudskjelettet er bygd opp for det meste av kitin.
Bakkroppens indre organer består av fordøyelsesorganer, forplantningsorganer og åndedrett. Åndedrettet hos sommerfugler foregår ikke ved lunger, men ved at luft hentes inn og ut av kroppen gjennom små hull i hudskjelettet (spirakler). I kroppen er det et svært finmasket system av trakéer som leder oksygenet til kroppens vitale deler. En blodvæske som sirkulerer i kroppen, pumpes rundt av et avlangt rørformet hjerte. Brystpartiet består for det meste av vingenes muskulatur. Sanseorganer, for syn, smak og lukt er stort sett plassert i hodet. Nervesystemet består av en bukmarg med to nervestrenger og én nerveknute (ganglion) i hvert kroppssegment. Den første nerveknuten, som ligger foran munnåpningen, er spesielt stor og omtales som hjerne.
Egget varierer i fargene grønt til brungrått, alt etter alderen.
Larven er har hvit eller gul grunnfarge, etter alderen. Den har flere mørke svarte flekker eller tverrbånd, på hvert kroppsledd, bakover kroppen. På de svarte tverbåndene kan de være gule flekker, som danner rader bakover kroppen. Utseendet er radikalt forskjellige fra de voksne, både i levevis og i kroppsbygning.
Larvens hode består av en hard hodekapsel med noen punktøyne. Under øynene er det noen små antenner larven bruker til å finne riktig føde. Larvens bakkropp består nesten bare av fordøyelsessystemet. Dette er ganske kort og mye av maten larven spiser passerer før all næringen er tatt opp. Avføringen kommer ut som små kuler helt bakerst på kroppen. Larvene ånder gjennom åpninger i hudskjelettet (spirakler), langs kroppens sider.
Puppen er gråbrun, og er festet med et magebelte til en stilk eller lignende.
Parringen skjer ved sammenkobling mellom de to kjønnene. Eggene legges enkeltvis i blomsten på næringsplanten.
Larven lever som plantespiser på ulike urter og planter som Opopanax chironium, O. hispidus, Seseli montanum, S. libanotis, Ptychotis heterophylla, Trinia vulgaris, Pimpinella saxifraga, Falcaria vulgaris, Torilis heterophylla, Ferula communis, F. karategina, F. ugamica, Carum carvi.
Papilio alexanor tilhører gruppen av insekter med fullstendig forvandling (holometabole insekter), som gjennomgår en metamorfose i løpet av utviklingen. Mellom larvestadiet og det voksne stadiet er et puppestadium, en hvileperiode, der sommerfuglens indre og ytre organer endres. Larvens bøyelige og myke kropp omdannes til en puppe med hardt skall. Når skallet er hardt begynner omdanningen fra larve til den voksne (imago) sommerfuglen. De indre organer brytes i varierende grad ned til en cellemasse. En omorganisering skjer og dyret bygges opp igjen. Puppeperioden varierer etter temperaturen.
Papilio alexanor er en dagaktiv sommerfugl i gruppen av svalestjerter.
La ruva a viv an dzora a Ombrellifere. Na generassion a l'ann, la farfala a vòla da magg a luj.
A l'é signalà ant j'Alp Marìtime, Calabria, Sicilia e Istria.
La ruva a viv an dzora a Ombrellifere. Na generassion a l'ann, la farfala a vòla da magg a luj.
DistribussionA l'é signalà ant j'Alp Marìtime, Calabria, Sicilia e Istria.
Papilio alexanor là một loài bướm thuộc họ Papilionidae.
Sải cánh dài 62 – 70 mm. Nó bay từ tháng 4 đến tháng 7 làm một đợt, ở vùng núi (1700 m) của châu Âu, Tiểu Á, Balkan và phía tây châu Á.
Ấu trùng ăn Umbelliferae, nổi tiếng là Trinia vulgaris, Seseli montanum, Ptychotis saxifraga và Opopanax chironium.
Nó là loài được bảo vệ.
Phương tiện liên quan tới Papilio alexanor tại Wikimedia Commons
Bài viết liên quan đến Họ Bướm phượng này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Papilio alexanor là một loài bướm thuộc họ Papilionidae.
Sải cánh dài 62 – 70 mm. Nó bay từ tháng 4 đến tháng 7 làm một đợt, ở vùng núi (1700 m) của châu Âu, Tiểu Á, Balkan và phía tây châu Á.
Ấu trùng ăn Umbelliferae, nổi tiếng là Trinia vulgaris, Seseli montanum, Ptychotis saxifraga và Opopanax chironium.
Парусник Алексанор (лат. Papilio alexanor) — бабочка семейства парусников или кавалеров (лат. Papilionidae).
Длина переднего крыла 31-39 мм. Размах крыльев 60—70 мм. Крылья светло-желтого цвета, с черным внешним краем. Переднее крыло имеет четыре перевязи: полные постдискальные и базальную и две неполные, расположенные между ними, упирающиеся в задний край центральной ячейки. Постдискальная перевязь отделена от краевой полосы не прерывающимся желтым промежутком. Заднее крыло имеет клиновидную перевязь, которая идёт через центральную ячейку от костального к анальному краю: дискальное пятно удлиненной формы, с чёткими краями. Постдискальная перевязь волнистая, отделена от краевой полосы полным рядом лунок жёлтого цвета, опылена голубыми чешуйками. В анальном углу имеется округлое кирпично-красного цвета пятно, ограниченное изнутри синей лункой в четкой черной оторочке. Половой диморфизм выражен слабо.
Скально-осыпные участки горных (1000—2500 м н.у.м.) разнотравных степей от Балкан до Средней и Центральной Азии. Страны средиземноморья (южная Франция, южная Италия, Сицилия, Албания, Греция, Турция, Сирия, Ливан, Израиль, Иордания, Ирак, Иран, западный Пакистан, Афганистан[2][3], юг Закавказья, Казахстан, Кыргызстан, Таджикистан, Узбекистан[4]
Выделяют несколько подвидов[2][5]:
Красная книга СССР, Армении[6], Азербайджана[7], Казахстана[8], Узбекистана[4]. Подвид Papilio alexanor judeus в Красной книге Кыргызстана[9].
Лимитирующие факторы: перевыпас, чрезмерный сенокос, эндопаразитизм.
Наездники (Ichneumonidae: Trogus lapidator) — 60-80 %, мухи-тахины (Tachinidae) — 5-15 %[4].
Гусеницы на Зонтичных. Кормовые растения: Trinia vulgaris, Seseli montanum, S. libanotis, Ptychotis saxifraga, Ptychotis heterophylla, Opopanax chironium, O. hispidus, Pimpinella saxifraga, Falcaria vulgaris, Torilis heterophylla, Ferula communis, Ferula karategina, Ferula ugamica, Carum carvi.
Летают в апреле — июле, одна генерация. Куколка зимует.
Парусник Алексанор (лат. Papilio alexanor) — бабочка семейства парусников или кавалеров (лат. Papilionidae).
_(8350766670).jpg)
