Multimedia w Wikimedia Commons Skalniak brązowoogonowy[3] (Petrogale penicillata) – gatunek torbacza z rodziny kangurowatych (Macropodidae).
Ma ciemnobrązowy grzbiet, jaśniejszy brzuch i pierś, rudy zad i czarne włochate stopy. Ogon ciemnieje ku końcowi i na końcu jest pęk włosów. sierść jest długa i gruba szczególnie w okolicy zadu, po bokach i u nasady ogona. zwierzęta z północy są zwykle jaśniejsze i maja krótszy pędzelek na ogonie. Maja długie ogony, nieco dłuższe niż całe ciało.
Skalniaki brązowoogonowe występowały kiedyś we wschodniej Australii, obecnie występują w południowym Queenslandzie, Nowej Południowej Walii i w dwóch miejscach w Wiktorii.
Żyje na skałach, blisko terenów trawiastych, często w otwartych lasach. Lubi tereny z licznymi półkami, jaskiniami i zagłębieniami. Zwykle zamieszkuje północna stronę ze względu na położenie słońca rano i wieczorem. Niegdyś szeroko rozpowszechniony i liczny był spotykany na terenach skalistych w różnych środowiskach włączając wąwozy lasów deszczowych, suche i wilgotne lasy.
Głównie trawa porastająca wzgórza lub parowy górskie (0- 35-50% diety). Uzupełniają dietę liśćmi, turzycami, paprociami, korą drzew i korzonkami, owocami, nasionami i kwiatami. Wola żerować w miejscach z niską zieloną trawą. Występuje niewielka sezonowość w ich diecie. Względnie, proporcje różnych typów jedzenia nie bardzo się różnią wśród regionu w jednym okresie wegetacji. To sugeruje określone preferencje pokarmowe z niewielkim sezonowym deficytem. Maja szerokie upodobania kulinarne. Są odporne na susze i konkurencje z wyspecjalizowanymi roślinożercami.
Są zwierzętami socjalnymi, zwykle tworzą małe kolonie z hierarchia. Jednostki mają nakładające się terytoria z dodatkowym miejscem na legowisko. Samice są towarzyskie, zwykle dzielą legowisko z innymi samicami i dbają o siebie nawzajem. Są przywiązane do swojego środowiska. Jedna z obserwowanych populacji utrzymywała w czasie dobrych i złych lat populacje składającą się z 5-7 osobników poprzez brutalne odrzucanie młodych wkrótce po odstawieniu od piersi. W niewoli to oznacza, że te młode mogą zostać zabite jeśli nie uciekną z zamknięcia. Samce rzadko przebywają w odległości mniejszej niż 5 m od siebie inaczej niemal zawsze kończy się to brutalną interakcją. Samice są bardziej tolerancyjne na bliskie sąsiedztwo innych samic ale mogą przeganiać inne samice i samce podlotki z sąsiedztwa swojego legowiska.
Jedno zwierzę gryzie i liże futro innego co może służyć do wzmocnienia statusu dominacyjnego. Używają głosów: syczący, kaszlący głos. Innymi zachowaniami są wpatrywanie się i agresywne zachowanie, dźganie nosem. Samce mogą sprawdzać potencjalne partnerki przez podejście i wąchanie zadu lub kloaki.
Dorosłe samce mają zwykle znacznie większe nocne terytoria niż samice, prawdopodobnie ze względu na większe zapotrzebowanie energetyczne lub ze względu na zwiększenie swoich szans rozrodczych. Jest kilka dowodów, że dorosłe samce popozostawiają znaki zapachowe na swoim terytorium. Wysokie poziomy zachodzenia na siebie terytorium występują prawdopodobnie ze względu na rozproszenie zasobów co prowadzi do agregacji źródeł schronień.
W warunkach dostępności pożywienia kangury te rozmnażają się przez cały rok. W kojarzenie zaangażowane są tylko samice i samce, które miały założone schronienia. Znaczącą cechą jest bliski i regularny związek między samcami strzegącymi schronienia a samicami, które wykorzystują jego schronienia. Para taka wzajemne dba o siebie i wykazuje wzajemną tolerancję.
Kojarzenie występuje wkrótce po połogu. Rozwój zarodka jest opóźniony do czasu, aż torba będzie wolna. Ciąża trwa 31 dni, po których rodzi się jedno młode i przytwierdza do 1 z 4 sutków w torbie. Pozostaje tu przez 29 tyg potem żywi się mlekiem przez 3 m-ce. U zwierząt schwytanych, jajeczkowanie było zwykle zauważane tego samego dnia co narodziny, czasami w ciągu kilku godzin. Samice są dojrzałe w wieku 18 miesięcy a samce 20 miesięcy.
Skalniak brązowoogonowy (Petrogale penicillata) – gatunek torbacza z rodziny kangurowatych (Macropodidae).
Ma ciemnobrązowy grzbiet, jaśniejszy brzuch i pierś, rudy zad i czarne włochate stopy. Ogon ciemnieje ku końcowi i na końcu jest pęk włosów. sierść jest długa i gruba szczególnie w okolicy zadu, po bokach i u nasady ogona. zwierzęta z północy są zwykle jaśniejsze i maja krótszy pędzelek na ogonie. Maja długie ogony, nieco dłuższe niż całe ciało.
