The South Georgia pintail (Anas georgica georgica), also misleadingly known as the South Georgian teal,[2] is the nominate subspecies of the yellow-billed pintail (Anas georgica), a duck in the dabbling duck subfamily Anatinae. It is endemic to the large (3,756 km2) subantarctic island of South Georgia and its accompanying archipelago, and is a vagrant to the South Sandwich Islands.[3] It was among the birds noted by James Cook in January 1775, on the occasion of the first recorded landing on South Georgia,[4] and was formerly considered a full species.
The duck has long been recognised as a distinct taxon, with its affinities previously considered to be with the teals. Robert Cushman Murphy was the first to demonstrate that it is a pintail, its closest relatives the yellow-billed pintails of South America (now split as the Chilean pintail A. g. spinicauda and the extinct Niceforo's pintail A. g. niceforoi),[5] though he retained it as a full species for its isolated distribution and its 16 (rather than 14) rectrices, or tail feathers.[6] However, the number of rectrices in the ducks is variable, with many mainland pintails also having 16 rectrices and a few South Georgia pintails even having 18,[6] and the three ducks are now usually lumped as the yellow-billed pintail.
The duck is a distinctive small, mottled, predominantly brown pintail. It is smaller and stockier than the remaining mainland subspecies (A. g. spinicauda), with more uniform and darker plumage.[3] It has a reddish crown, light brown cheeks and throat, dark grey underwings and a pointed tail. The back, breast and flanks are scalloped with buff; the underparts are buffy white, mottled with brown. The bill is yellow with a blue and black line on the culmen and tip, and the feet are greenish-grey. The downy chick is dark brown with yellowish buff markings.[7]
Unlike other pintails, the males are similar in appearance to the females, though larger.[6] The ducks are 45 to 65 cm in length, the males weighing 610 to 660 g, the females 460 to 610 g.[2] Minor differences are that the male has uniformly brownish-grey upperwing coverts and a glossy greenish-black speculum, while the female has mottled upperwing coverts and a dull brown speculum.[7]
The only species it is likely to be confused with is the yellow-billed teal, a relatively recent self-introduction first recorded breeding on South Georgia in 1971.[8] The speckled teal also has a yellow bill but differs in being smaller and more compact, with less spotting on the flanks, and having a buff bar in front of the speculum, a central white stripe on the underwing, and a shorter and less pointed tail.[2]
The pintail is widely distributed along the north coast, and the western third of the south coast, of South Georgia, as well as on its offshore islands. It is largely absent from most of the south coast of the main island because of unfavourable topography.[2]
Favoured habitat includes freshwater pools and streams fringed by tussock grassland, seal wallows and poorly drained land next to wetlands and melting snow, as well as coastal habitats.[2]
Outside the breeding season, and when food is locally abundant, the ducks may congregate in small flocks, sometimes of up to about a hundred.[9] Murphy noted:
On December 20th, 1912, I photographed a pair of teals feeding in a trickle of water which ran through tall tussock grass from the melting edge of a glacier. The birds were well hidden by the screen of grass, and I almost stumbled over them before seeing them. They appeared quite unconcerned, however, and continued prodding about in the mud. When I had come within two steps of them, they raised their heads and waddled farther off among the hummocks, from where they peered out through drooping grass. All but the bright eyes and yellow bills blended completely with the surroundings. Matthews has well said that their pattern fits in so thoroughly with the environment that it is sometimes only the movement of the conspicuous yellow bill that calls one’s attention to their presence. Many observers have noted the birds’ preference to lose themselves in the grass when they are approached, rather than to seek safety in the air, and it is likely that before the arrival of men and guns at South Georgia they used their wings only for relatively short and infrequent flights.[10]
The ducks are omnivorous; they feed on vegetation, including marine and freshwater algae, dabbling and diving in the sea when the water is calm.[11] They also consume a range of invertebrates, including freshwater fairy shrimp (Brachinecta gaini), marine amphipods, Diptera, small clams, nematodes and snails, foraging in the intertidal zone and sometimes scavenging at seal carcasses.[12][13][14]
David Parmelee describes the latter behaviour from Bird Island as follows:
"One might surmise that the delicate little pintails wait their turn to pick at the bones and small scraps left by the larger predators. Wrong assumption! As soon as there is a small opening in the seal carcass the ducks dive headlong into the hole, which conceals from view their bills and at times even their heads.
"The head is methodically withdrawn time and again for surveillance, but it is not unusual to see both giant petrels and pintails simultaneously picking at the same carcass. The ducks are so clever in maneuvering that not many are caught unaware. Unlike the giant petrels that acquire grisly scarlet heads while gorging on the bloody flesh, the fastidious pintails remain remarkably clean by dipping frequently into streams or pools of water."[14]
South Georgia pintails breed in solitary pairs during a long breeding season from late October to early March.[12] Their nests are frequently sited some distance away from water;[7] they are well concealed in tussock grass, often on a shallow platform of grass stems and down feathers above the ground and shielded from above by overhanging vegetation.[15] When returning from feeding, they usually land some distance away from the nest before creeping to it through the undergrowth, so as not to lead predatory birds to the vulnerable eggs and chicks. They lay small clutches of three to five pale cinnamon-pink eggs,[16] and their chicks' down is dark.[17] They mate for life, with males assisting in raising the young.[18]
The preferred habitat for raising broods is tussock-rimmed freshwater ponds where the chicks feed around the edges while the female stays in more open water. The broods are moved overland through the tussock from pond to pond.[16] Niall Rankin, who led an expedition to South Georgia after the Second World War, said:
I never discovered a nest with eggs, but found two ducklings on Albatross Island, about two days old, on December 18th, also another brood about a week old on March 11th.
Their speed was incredible, dashing from clump to clump like small rats, and it took considerable time to catch them. The parent meanwhile showed little concern, resting on a rock at the edge of the sea some 30 yards away. Their only natural enemy is the skua and time must have shown that so long as the ducklings remain amongst the alleyways between the overhanging clumps little harm can befall them.[19]
Calls recorded from the adult male include a burp – a wheezy, hollow-sounding geee-geeee, rising and falling in pitch, with a concurrent double-noted whistle. Females have been heard to give a decrescendo call similar to that of the northern pintail, as well as a creaking “inciting call” and a rasping “repulsion call”.[16] Murphy notes “The call of the male is a shrill whistle, repeated several times and frequently uttered in flight. The duck utters a soft quack, and a gurgling note which von den Steinen likened to the bursting of large bubbles.”[20]
In the late 19th and early 20th centuries the pintails were considered common; though Murphy reported that, by 1912, intensive hunting by whalers and sealers had reduced the population considerably.[5] Rankin, who visited the island in 1946–47 when it was still a base for whaling operations, commented:
”Formerly this little duck was common throughout the coastal belt of the island, but as soon as whaling stations started to spring up and its flesh became appreciated the bird stood little chance of survival if it ventured near any of the populated fjords. Numbers have steadily decreased and while 40 years ago a flock of 100 teal was not an uncommon sight in the winter season, now it is unusual to see more than half a dozen together. In late autumn the most I myself ever saw was four.[21]
Numbers have since recovered with the abandonment of South Georgia as a whaling base; the population probably exceeds 2,000 and is about as abundant as can be expected for the available habitat.[22] The pintail was described in 1979 as being widespread in small numbers and frequenting most bays and coastal areas of South Georgia.[23]
Hunting by humans is no longer a serious threat.[2] The eggs and chicks of the ducks were at risk from introduced brown rats which were eradicated in 2018[24] and are at risk from predatory birds, especially brown skuas. There is a record of an adult bird being killed and eaten by a leopard seal.[25]
The ducks are recorded as hosting the ectoparasitic nasal mite Rhinonyssus rhinolethrum.[26]
The South Georgia pintail (Anas georgica georgica), also misleadingly known as the South Georgian teal, is the nominate subspecies of the yellow-billed pintail (Anas georgica), a duck in the dabbling duck subfamily Anatinae. It is endemic to the large (3,756 km2) subantarctic island of South Georgia and its accompanying archipelago, and is a vagrant to the South Sandwich Islands. It was among the birds noted by James Cook in January 1775, on the occasion of the first recorded landing on South Georgia, and was formerly considered a full species.
La Sudgeorgia pintvostanaso (Anas georgica georgica), ankaŭ erare konata kiel la Sudgeorgia kreko,[1] estas la nomiga subspecio de la Flavbeka pintvostanaso (Anas georgica), nome anaso de la grupo de plaŭdanasoj de la subfamilio de Anasenoj. Ĝi estas endemia de la (3,756 km2 granda) insulo de Ĉeantarkto nome Sud-Georgio kaj ties akompana arkipelago, kaj estas vaganta al la Sud-Sandviĉinsuloj.[2] Ĝi estis inter la birdoj notitaj de James Cook en Januaro de 1775, okaze de la unua registrita elŝipiĝo en Sudan Georgion,[3] kaj estis iam konsiderata plena specio.
Tiu anaso estis delonge agnoskata kiel distinga taksono, kun simileco iame konsiderataj kun krekoj. Robert Cushman Murphy estis la unua kiu pruvis, ke temas pri pintvostanaso, kaj ties plej proksimaj parencoj estus la Flavbeka pintvostanaso de Sudameriko (nune disigita kiel Ĉilia pintvostanaso A. g. spinicauda kaj la formortinta Nicefora pintvostanaso A. g. niceforoi),[4] kvankam li konsideris ĝin kiel plena specio pro ties izolata distribuado kaj ties 16 (pli ol 14) vostoplumoj.[5] Tamen la nombro de vostoplumoj ĉe anasoj estas variebla, kaj ankaŭ multaj kontinentaj pintvostanasoj havas 16 vostoplumojn kaj kelkaj Sudgeorgiaj pintvostanasoj eĉ havas 18,[5] kaj nune la tri pintvostanasoj estas nune kutime arigitaj kiel la Flavbeka pintvostanaso.
Tiu anaso estas distinge malgranda, makuleca, ĉefe bruna pintvostanaso. Ĝi estas pli malgranda kaj pli fortika ol la restanta kontinenta subspecio (A. g. spinicauda), kun pli uniforma kaj pli malhela plumaro.[2] Ĝi havas ruĝecan kronon, helbrunajn vangojn kaj gorĝon, malhelgrizajn subflugilojn kaj certe pintecan voston. La dorso, brusto kaj flankoj estas makuleca je sablokolora; la subaj partoj estas senkolorece blankecaj, makulete je bruna. La beko estas flava kun bluecnigra linio ĉe la supra bordo kaj pinto, kaj la piedoj estas verdecgrizaj. La lanugaj idoj estas malhelbrunaj kun flavecaj markoj.[6]
Malkiel ĉe aliaj pintvostanasoj, la maskloj estas similaj laŭ aspekto al inoj, kvankam pli grandaj.[5] Tiuj anasoj estas 45 al 65 cm longaj, la maskloj pezas 610 al 660 g, dum la inoj 460 al 610 g.[1] Malpli markataj diferencoj estas ke la masklo havas uniforme brunecgrizajn supraflugilajn kovrilojn kaj brile verdecnigran speguleton, dum la ino havas makulecajn supraflugilajn kovrilojn kaj senkolore brunan speguleton.[6]
La ununura specio verŝajne konfuzebla kun ĝi estas la Flavbeka kreko, relative ĵuse invadanta unuafoje registrita kiel reproduktanta en Suda Georgio en 1971.[7] Ankaŭ la Flavbeka kreko havas flavan bekon, sed diferencas ĉar estas pli malgranda kaj pli diketa, kun malpli da punkteco en flankoj, kaj havas sablokoloran strion antaŭ la speguleto, centra blanka strio en subflugilo, kaj pli mallonga kaj malpli pinteca vosto.[1]
La Sudgeorgia pintvostanaso estas amplekse distribuata laŭlonge de la norda marbordo, kaj la okcidenta triono de la suda marbordo, de Suda Georgio, same kiel ĉe ties ĉemaraj insuloj. Ĝi ege forestas el plej parto de la suda marbordo de la ĉefa insulo pro ties nefavora topografio.[1]
Favoraj habitatoj inkludas fluantakvajn flakojn kaj rojojn bordatajn de herbotufaj herbejoj, fokaj arkuŝejoj kaj malmulte drenita tero ĉe humidejoj kaj fandanta neĝo, same kiel ĉe marbordaj habitatoj.[1]
For de la reprodukta sezono, kaj kiam manĝo estas surloke abunda, tiu anaso povas ariĝi laŭ malgrandaj aroj, foje ĝis ĉirkaŭ cento.[8] Murphy notis:
”La 20an de decembro, 1912, mi fotis paron de krekoj manĝantaj ĉe fadeno el akvo fluanta tra alta tufherbejo el fandanta bordo de glaĉero. La birdoj estis tre bone kaŝitaj pro la ekrano el herbo, kaj mi preskaŭ falis super ili antaŭ vidi ilin. Ili aspektis ege nekoncernataj, tamen, kaj plusekvis plukante ĉe la koto. Kiam mi alproksimiĝis ĝis du pasoj al ili, ili levis siajn kapojn kaj piediris inter la herbotufoj, el kiuj ili rigardis tra falantaj herboj. Ĉio escepte la brilajn okulojn kaj flavajn bekojn aspektis tute miksita kun la ĉirkaŭo. Matthews estis dirinta ke ties modelo tute kongruas kun la medio tiom ke foje nur la movo de la rimarkinda flava beko atentigas pri ties esto. Multaj observantoj estis notintaj la birdan preferon perdiĝi inter tufoherbejo kiam oni alproksimiĝas al ili, pli ol serĉi sekurecon en la aero, kaj ŝajne antaŭ la alveno de homoj kaj pafiloj al Suda Georgio ili uzis siajn flugilojn nur por relative mallongaj kaj neoftaj flugoj.[9]
Tiuj anasoj estas ĉiomanĝantoj; ili manĝas vegetaĵaron, inklude marajn kaj fluakvajn algojn, plaŭdante kaj plonĝante en maro kiam akvo estas trankvila.[10] Ili konsumas ankaŭ gamon de senvertebruloj, inklude fluakvajn salikokojn de la ordo Anostraca (Brachinecta gaini), marajn amfipodojn, dipterojn, malgrandajn pektenojn, nematodojn kaj helikojn, manĝante ĉe la intertajda zono kaj foje eĉ kadavromanĝante ĉe kadavraĵoj de fokoj.[11][12][13] Tiu konduto propra de karnovoruloj kaj tute ne de anasoj estas supozeble reago al duraj vivkondiĉoj pro akra vetero kaj malfacilo trovi pli nutrivajn manĝerojn.
David Parmelee priskribis tiun lastan kutimon el la Birda Insulo jene:
”Oni povus supozi ke tiuj delikataj etaj pintvostanasoj atendas sian vicon por pluki ĉe la ostoj kaj malgrandaj skrapaĵoj lasataj de la pli grandaj predantoj. Malprave! Tuj post kiam estas malgranda malfermaĵo en la foka kadavraĵo la anasoj merĝas la kapon en la truon, kaj malaperas ties bekoj kaj foje eĉ ties kapoj.
“La kapo estas metode retirata unufoje kaj plu por viglado, sed ne estas nekutime vidi kaj gigantajn petrelojn kaj pintvostanasojn samtempe plukante ĉe la sama kadavraĵo. La anasoj estas tiom lertaj ĉe tiuj manovroj ke ne multaj kaptatas neatentaj. Malkiel la gigantaj petreloj kies kapoj iĝas grizruĝaj pro merĝado en la sangaj viandaĵoj, la kuriozaj pintvostanasoj restas rimarkinde puraj ĉar plonĝas ofte en rojoj aŭ flakoj el akvo.”[14]
Sudgeorgiaj pintvostanasoj reproduktiĝas en solecaj paroj dum longa reprodukta sezono el fina oktobro al komenca marto.[11] Ties nestoj estas ofte ĉe ioma distanco for el akvo;[6] ili estas bone kaŝitaj inter herbotufoj, ofte ĉe neprofunda platformo el herbotigoj kaj lanugo surgrunde kaj ŝirme per pendanta vegetaĵaro.[14] Kiam ili revenas el manĝado, ili kutime surteriĝas je ioma distanco for el la nesto antaŭ direkti sin al ĝi tra la subkreskaĵaro, por eviti ke predobirdoj povu rabi la ovojn aŭ la idojn. La ino faras malgrandajn ovodemetadojn de 3 al 5 helaj cinamorozaj ovoj,[15] kaj la ida lanugo estas malhela.[16] Ili pariĝas porvive, kaj maskloj helpas al idozorgado.[17]
La preferata habitato por idozorgado estas herbotufe borditaj fluakvaj flakoj kie la idoj manĝas ĉirkaŭ la bordoj dum la ino restas en pli malferma akvo. La idaro moviĝas interne tra la herbotufaro el flako al flako.[15] Niall Rankin, kiu estris ekspedicion al Sud-Georgio post la Dua Mondmilito, diris:
”Mi neniam malkovris neston kun ovoj, sed trovis du anasidojn en la insulo Albatroso, ĉirkaŭ dutagajn, la 18an de decembro, ankaŭ alian idaron ĉirkaŭ unusemajnan aĝe la 11an de marto.
“Ties rapido estis nekredebla, kurante el herbotufo al herbotufo kiel ratetoj, kaj necesis konsiderindan tempon por kapti ilin. La patro dume montris malmulte koncernon, ripoze sur roko ĉe la bordo de la maro ĉirkaŭ 30 jardojn for. Ties nura natura malamiko estas la rabmevoj kaj eble la tempo montris, ke tiom longe la idoj restas inter la padoj de la pendantaj herbotufoj, malmulta damaĝo povas fali sur ili.[18]
Registritaj alvokoj el maskla plenkreskulo inkludas rukton – fajfan, mide sonan ĝii-ĝii, ascendan kaj falante laŭtone, kun kroma duoblanota fajfo. Inoj elsendas descendan alvokon similan al tiu de la Norda pintvostanaso, same kiel knaran “incitan alvokon” kaj aspran “pelan alvokon”.[15] Murphy notis “La alvoko de la masklo estas akra fajfo, ripete kelkajn fojojn kaj ofte kriata dumfluge. La anasoj krias mildan kvakadon, kaj trilan noton kiun al von den Steinen ŝajnis eksplodo de grandaj bobeloj.”[19]
Fine de la 19a kaj komence de la 20a jarcentoj la pintvostanasoj estis konsiderataj komunaj; kvankam Murphy informis, ke ĉe 1912 intensa ĉasado fare de balenkaptistoj kaj fokoĉasistoj malpliigis la populacion konsiderinde.[4] Rankin, kiu vizitis la insulon en 1946–47 kiam ĝi estis ankoraŭ bazo por operacioj de balenkaptado, komentis:
”Iam tiu anaseto estis komuna tra la marborda zono de la insulo, sed kiam la balenstacioj ekdisvolviĝis kaj ties viando iĝis aprezata tiu birdo havis malmultajn eblojn survivi se ĝi venis ĉe iu el la loĝataj fjordoj. Nombroj rapìde malpliiĝis kaj dum antaŭ 40 jaroj aroj de 100 krekoj ne estis nekomuna vidaĵo en la vintra sezono, nune estas nekutime vidi pli da duona dekduo kune. Fine de aŭtuno plej kion mi vidis estis kvar.[20]
Nombroj ekde tiam rekuperiĝis pro la abandono de Suda Georgio kiel balenkaptada bazo; la populacio probable superas 2,000 kaj estas tiom abunda kiom estas espereble el la disponebla habitato.[21] La pintvostanaso estis konsiderata en 1979 kie disvastiĝanta en malgrandaj nombroj kaj loĝanta ĉefe ĉe golfetoj kaj marbordaj areoj de Suda Georgio.[22]
Ĉasado fare de homoj estas jam ne plu grava serioza minaco.[1] Nun ovoj kaj idoj de anasoj estas je risko el enmetita Bruna rato kaj predantaj birdoj, ĉefe la Bruna rabmevo. Estas vidaĵo de plenkreskulo mortigata kaj manĝata de Marleopardo.[23]
Estas konstatita ke tiuj anasoj estas gastigantoj de ektoparazitaj naztruaj akaroj Rhinonyssus rhinolethrum.[24]
La Sudgeorgia pintvostanaso (Anas georgica georgica), ankaŭ erare konata kiel la Sudgeorgia kreko, estas la nomiga subspecio de la Flavbeka pintvostanaso (Anas georgica), nome anaso de la grupo de plaŭdanasoj de la subfamilio de Anasenoj. Ĝi estas endemia de la (3,756 km2 granda) insulo de Ĉeantarkto nome Sud-Georgio kaj ties akompana arkipelago, kaj estas vaganta al la Sud-Sandviĉinsuloj. Ĝi estis inter la birdoj notitaj de James Cook en Januaro de 1775, okaze de la unua registrita elŝipiĝo en Sudan Georgion, kaj estis iam konsiderata plena specio.
El Pato piquidorado de Georgia del Sur (South Georgia Pintail) (Anas georgica georgica) es una raza designada del pato piquidorado Anas georgicas spinicauda. Vive solamente en el área externa ántartica Isla Georgia del Sur. Con frecuencia es carnívoro, buscando en los restos de los cuerpos de elefantes marinos cuando los puede encontrar. Se cree que es una respuesta al clima increíblemente duro en las islas antárticas del norte, y la falta de alimento nutritivo disponible fácilmente.
Existe un estimado de alrededor de 1000 parejas de cría del pato de Georgia del Sur.
Los pequeños patos anidan en hierba tussock, y cuando regresan de alimentarse, usualmente se posan a cierta distancia alejada antes de arrastrarse a través de la maleza, para no dejar que las aves depredadoras se acerquen a los vulnerables polluelos y huevos.
El Pato piquidorado de Georgia del Sur (South Georgia Pintail) (Anas georgica georgica) es una raza designada del pato piquidorado Anas georgicas spinicauda. Vive solamente en el área externa ántartica Isla Georgia del Sur. Con frecuencia es carnívoro, buscando en los restos de los cuerpos de elefantes marinos cuando los puede encontrar. Se cree que es una respuesta al clima increíblemente duro en las islas antárticas del norte, y la falta de alimento nutritivo disponible fácilmente.
Existe un estimado de alrededor de 1000 parejas de cría del pato de Georgia del Sur.
Los pequeños patos anidan en hierba tussock, y cuando regresan de alimentarse, usualmente se posan a cierta distancia alejada antes de arrastrarse a través de la maleza, para no dejar que las aves depredadoras se acerquen a los vulnerables polluelos y huevos.
Anas georgica georgica est la sous-espèce type du Canard à queue pointue (Anas georgica) qui appartient à la famille des Anatidae.
Elle a été décrite par James Cook en 1775 lors de son passage en Géorgie du Sud-et-les îles Sandwich du Sud.
Cet oiseau d'eau douce est endémique du Groupe de Géorgie du Sud — où on l'observe principalement le long du littoral Nord au climat plus favorable que le Sud —. Il est visiteur occasionnel des îles Sandwich du Sud. Il vit parmi les rookeries et on l'observe dans les champs de tussack comme Poa flabellata, dans les zones humides et près des cours d'eau ainsi que sur les côtes.
Il n'existe pas de grand dimorphisme sexuel. Il mesure entre 45 et 65 cm de long. Le mâle pèse entre 610 et 660 g et la femelle entre 460 et 610 g. Il est omnivore.
On estime sa population à 1 000 couples en 2005[1]. Ce canard qui vit dans un des milieux les plus hostiles au monde a été longtemps menacé d'extinction par une invasion de rats introduits par les navires d'explorateurs ou ceux des baleiniers. À la suite d'une campagne de dératisation de grande envergure à partir de 2011, les rats aujourd'hui ne sont plus une menace pour la faune endémique de la Géorgie du Sud[2].
Anas georgica georgica est la sous-espèce type du Canard à queue pointue (Anas georgica) qui appartient à la famille des Anatidae.
Elle a été décrite par James Cook en 1775 lors de son passage en Géorgie du Sud-et-les îles Sandwich du Sud.
Sørgeorgiaspissand (Anas georgica georgica) er en stedegen underart av spisshaleand (Anas georgica) og lever kun på øya Sør-Georgia i Sør-Atlanteren.
Bestanden er anslått til 1 000 individer.
Sørgeorgiaspissand (Anas georgica georgica) er en stedegen underart av spisshaleand (Anas georgica) og lever kun på øya Sør-Georgia i Sør-Atlanteren.
Bestanden er anslått til 1 000 individer.
