Die Chihuahua-Fichte (Picea chihuahuana) ist eine Pflanzenart in der Gattung der Fichten (Picea). Sie wurde erst im Jahre 1942 von Rigoberto Dueñas entdeckt und vom mexikanischen Botaniker Maximino Martínez identifiziert und beschrieben.
Die Chihuahua-Fichte ist ein mittelgroßer immergrüner Baum, der Wuchshöhen von 25 bis 40 Meter und einen Stammdurchmesser (BHD = Brusthöhendurchmesser) von 45 bis 99 cm erreicht. Das Dickenwachstum kulminiert bei einem Alter von etwa 85 Jahren. Durch seine Heimat Mexiko bedingt ist die Chihuahua-Fichte sehr hitzetolerant. Die hell-graue Borke ist dünn und schuppig und blättert in kleinen runden Platten von 5 bis 10 cm Durchmesser ab. Die schmal-konische Baumkrone besteht um den gerade wachsenden Stamm herum aus wenigen langen Ästen zwischen vielen sehr kurzen Ästen. Die bläulich-blau-grünen, extrem spitzen Nadeln besitzen eine Länge von 17 bis 23 mm, einen rhombischen bis leicht abgeflachten Querschnitt und auffällige Stomatalinien.
Die hängenden weiblichen Zapfen sind 7 bis 12 cm lang und zylindrisch. Sie sind erst grün und bei Reife orange-braun, geschlossen mit einem Durchmesser von 3 cm und offen von 4,5 cm. Die Zapfen reifen 6 bis 8 Monate nach ihrer Bestäubung. Die schwarzen, 3,5 bis 4 mm langen Samen besitzen einen 10 bis 12 mm langen Flügel. Das Tausendkorngewicht beträgt 3,56 g.
Die Chihuahua-Fichte toleriert im Vergleich zu anderen Fichtenarten einen hohen Calcium-Gehalt des Bodens
Die Heimat der Chihuahua-Fichte liegt im nordwestlichen Mexiko in der Sierra Madre Occidental in Chihuahua und Durango. Dort kommt sie in 25 kleinen Populationen vor, die jeweils wenige bis einige hundert Exemplare enthalten. Sie wächst in Höhenlagen zwischen 2300 und 3200 Meter an Flussufern in Bergtälern auf frischen bis feuchten Standorten.
Picea chihuahuana als Reliktendemit wird als gefährdet (Endangered (IUCN 2.3)) eingestuft in der Roten Liste der gefährdeten Arten der IUCN.[1]
Die Chihuahua-Fichte (Picea chihuahuana) ist eine Pflanzenart in der Gattung der Fichten (Picea). Sie wurde erst im Jahre 1942 von Rigoberto Dueñas entdeckt und vom mexikanischen Botaniker Maximino Martínez identifiziert und beschrieben.
Picea chihuahuana, the Chihuahua spruce, is a medium-sized evergreen tree growing to 25–35 m tall, and with a trunk diameter of up to 1 m. It is native to northwest Mexico, where it occurs in 25 small populations in the Sierra Madre Occidental mountains in Chihuahua and Durango. It grows at moderate altitudes from 2300–3200 m, growing along streamsides in mountain valleys, where moisture levels in the soil are greater than the otherwise low rainfall in the area would suggest.
The bark is thin and scaly, flaking off in small circular plates 5–10 cm across. The crown is conic, with widely spaced branches with drooping branchlets. The shoots are stout, pale buff-brown, glabrous, and with prominent pulvini. The leaves are needle-like, 17–23 mm long, stout, rhombic in cross-section, bright glaucous blue-green with conspicuous lines of stomata; the tip is viciously sharp.
The cones are pendulous, broad cylindrical, 7–12 cm long and 3 cm broad when closed, opening to 4–5 cm broad. They have stiff, bluntly rounded scales 1.5–2 cm broad, and are green, maturing pale brown 6–8 months after pollination. The seeds are black, 4 mm long, with a 10–13 mm long pale brown wing.
Chihuahua spruce was only discovered in 1942 by the Mexican botanist Maximino Martínez, and is endangered with just 25 small populations, none comprising more than a few hundred trees. It is related to Martinez Spruce from northeast Mexico, but differs in the shorter, blue-green leaves, and the smaller, narrower cones with smaller scales. No other related spruces are found in North America, with its next-closest relatives in eastern Asia.
It is a very attractive tree and is starting to be planted as an ornamental tree in botanical gardens, particularly valued in warm areas as it is one of the most heat-tolerant of all spruces, more tolerant of summer heat than Blue Spruce, which it resembles in foliage.
Picea chihuahuana, the Chihuahua spruce, is a medium-sized evergreen tree growing to 25–35 m tall, and with a trunk diameter of up to 1 m. It is native to northwest Mexico, where it occurs in 25 small populations in the Sierra Madre Occidental mountains in Chihuahua and Durango. It grows at moderate altitudes from 2300–3200 m, growing along streamsides in mountain valleys, where moisture levels in the soil are greater than the otherwise low rainfall in the area would suggest.
The bark is thin and scaly, flaking off in small circular plates 5–10 cm across. The crown is conic, with widely spaced branches with drooping branchlets. The shoots are stout, pale buff-brown, glabrous, and with prominent pulvini. The leaves are needle-like, 17–23 mm long, stout, rhombic in cross-section, bright glaucous blue-green with conspicuous lines of stomata; the tip is viciously sharp.
The cones are pendulous, broad cylindrical, 7–12 cm long and 3 cm broad when closed, opening to 4–5 cm broad. They have stiff, bluntly rounded scales 1.5–2 cm broad, and are green, maturing pale brown 6–8 months after pollination. The seeds are black, 4 mm long, with a 10–13 mm long pale brown wing.
Chihuahua spruce was only discovered in 1942 by the Mexican botanist Maximino Martínez, and is endangered with just 25 small populations, none comprising more than a few hundred trees. It is related to Martinez Spruce from northeast Mexico, but differs in the shorter, blue-green leaves, and the smaller, narrower cones with smaller scales. No other related spruces are found in North America, with its next-closest relatives in eastern Asia.
It is a very attractive tree and is starting to be planted as an ornamental tree in botanical gardens, particularly valued in warm areas as it is one of the most heat-tolerant of all spruces, more tolerant of summer heat than Blue Spruce, which it resembles in foliage.
Põhjamehhiko kuusk (Picea chihuahuana) on igihaljas okaspuu kuuse perekonnast. Teaduslikus kirjanduses kirjeldas liiki esimesena 1942. aastal Mehhiko botaanik Maximino Martínez.
Puu kasvab üldjuhul 25–30 m, harva kuni 51 m kõrguseks, vanus võib küündida kuni 272 aastani[2]. Tüve läbimõõt on tavaliselt 45–70, soodsates tingimustes 100–150 cm. Tüve koor on hallikas, lõhenenud ja kestendav. Pungad on 4–10 cm pikkused, vaigused. Võrsed on jämedad, tuhmkollased, karvadeta. Okkad on äärmiselt teravad, sinakasrohelised, 17–23 mm pikkused, rombjad või lamedad. Isasõisikud on 2–3 cm pikkused, punakad. Käbid on 7–12 cm pikkused, silinderjad, noorelt rohelised, valminult oranžikaspruunid. Seemnete kestad on mustad, 3,5–4 mm pikkused; tiivakesed on 10–12 mm pikkused.[3]
Põhjamehhiko kuusk on Mehhiko endeem ning tema 39 hajutatud populatsiooni asuvad Lääne-Sierra Madre mägedes 2150–2990 m kõrgusel üle merepinna. Populatsioonid asuvad kolmes grupis, põhja- ja lõunapoolseima vahekaugus on 687 km. Gruppide vahekaugused on suured ning asustustihedus erinev. Kõige põhjapoolsem grupp on suurim ning see asub Chihuahua osariigis, lõunapoolseimad aga Durangos.
Kasvukohtadeks on enamasti kanjonite ja sälkorgude põhjadelähedased põhja- ja kirdesuunalised kivised nõlvad, mille kalded on keskmiselt 65%. Kohati tõusevad puud peaaegu seljandikuni. 1997. aasta loendusel saadi puude (kõrgus suurem kui 0,3 m) koguarvuks 42 610, nendest 24 221 olid kõrgemad kui 2,0 m. Lõunapoolsemates populatsioonides kasvasid suuremad ja vanemad puud. Põhjapoolsemates populatsioonides olid 19% puudest nakatunud parasiittaimedega.
Kaaspuuliikidest on esindatud:[2]
Populatsioonide taastootmine on vilets peamiselt sagedaste metsapõlengute ja karjakasvatajate tõttu. Väiksematel populatsioonidel on seemnete idanevus väike inbriiddepresiooni tõttu.[4]
Põhjamehhiko kuusk (Picea chihuahuana) on igihaljas okaspuu kuuse perekonnast. Teaduslikus kirjanduses kirjeldas liiki esimesena 1942. aastal Mehhiko botaanik Maximino Martínez.
Épicéa de Chihuahua
Picea chihuahuana est un conifère de la famille des Pinacées[1]. Il est originaire des montagnes du Mexique.
Picea chihuahuana peut mesurer jusqu'à 45 mètres et avoir un tronc d'1,2 mètre de diamètre[2].
Picea chihuahuana possède un port conique.
L'écorce est grise ou brun clair et lisse avant de se fissurer et de devenir écailleuse chez les jeunes sujets. Sur les vieux sujets, l'écorce devient gris-brun foncé et est divisée en petites plaques irrégulières. Les rameaux sont vigoureux, épais, glabres et sont de couleur chamois clair[3].
Les bourgeons sont ovoïdes, pointus, un peu résineux et ils mesurent de 5 à 9 mm.
Les aiguilles sont rectilignes, vert-grisâtre, raides, pointues[4], très piquantes et à section carrée. Elles ont une taille allant de 1,2 à 2,3 cm de long pour 1 à 1,8 mm de large. Elles sont disposées en spirale autour des rameaux.
Les cônes mâles mesurent de 2 à 3 cm et sont rougeâtres.
Les cônes femelles mesurent de 7 à 11 cm de long pour une largeur de 4 à 5 cm. Ils sont cylindriques, châtain clair et résineux. Ils possèdent beaucoup d'écailles qui contiennent de petites graines noires de 3 à 6 mm possédant chacune une aile jaunâtre allant de 1 à 1,5 cm.
Picea chihuahuana pousse naturellement à partir de 2000 mètres jusqu'à 3400 mètres d'altitude dans les montagnes (Sierra Madre occidentale) du Mexique et plus précisément dans le sud-ouest de l'État de Chihuahua et à l'ouest du Durango[5]. De tous les épicéas américains, il est le plus méridional.
Picea chihuahuana se plaît beaucoup dans tous les types de sols.
Il supporte bien la chaleur[6] ainsi que le froid jusqu'à environ -16 °C.
Il s'agit d'un des conifères les plus résistants.
Épicéa de Chihuahua
Picea chihuahuana est un conifère de la famille des Pinacées. Il est originaire des montagnes du Mexique.
Picea chihuahuana, er meðalstórt sígrænt tré um 25 til 35 metra hátt, og með stofnþvermál að 1 meter. Það er upprunnið frá norðvestur Mexíkó, þar sem það er í 25 lundum (populations) í Sierra Madre Occidental fjöllum í Chihuahua og Durango. Þar vex það í 2300-3200 metra hæð, meðfram ám og lækjum í fjalladölum, þar sem raki í jarðvegi er meiri en takmörkuð úrkoma gefur annars til kynna.
Börkurinn er þunnur og hreistróttur, flagnar af í smáum hringlalega plötum 5 til 10 sm í þvermáli. Krónan er keilulaga, með mjög gisinni greinabyggingu og drúpandi smágreinum. Sprotarnir eru gildir, föl gulbrúnir, hárlausir, og með áberandi nöbbum. Barrið er nálarlaga, 17 til 23 mm langt, þykkt, tígullaga í þversniði, bjart vax-blágrænt með áberandi loftaugarásum; oddurinn er mjög beittur.
Könglarnir eru hangandi, breiðsívalir, 7 til 12 sm langir og 3 sm breiðir þegar eru lokaðir, verða 4 til 5 sm breiðir. Þeir eru með stífar, mjúkávalar köngulskeljar, 1.5 til 2 sm breiðar, grænar óþroskaðar og verða fölbrúnar 6 til 8 mánuðum eftir frjóvgun. Fræin eru svört, 4 mm löng, með 10 til 13 mm löngum fölbrúnum væng.
Picea chihuahuana var fyrst uppgötvað 1942 af mexíkanska grasafræðingnum Maximino Martínez, og er það í útrýmingarhættu með eingöngu 25 lundi (populations), og enginn er með meira en nokkur hundruð tré. Það er náskylt Picea martinezii frá norðaustur Mexíkó, en er frábrugðið meða styttra, blágrænu barri, og minni og nettari köngla með smærri köngulskeljum. Engar aðrar skyldar grenitegundir eru Norður Ameríku, Næstskyldustu tegundirnar eru í austur Asíu.
Þetta er mjög laglegt tré og er byrjað að rækta það sem prýðistré í grasagörðum, og sérstaklega á hlýjum svæðum þar sem það er einna hitaþolnast allra grenitrjáa, þolir meiri sumarhita en Broddgreni, sem líkist því í barri.
Picea chihuahuana, er meðalstórt sígrænt tré um 25 til 35 metra hátt, og með stofnþvermál að 1 meter. Það er upprunnið frá norðvestur Mexíkó, þar sem það er í 25 lundum (populations) í Sierra Madre Occidental fjöllum í Chihuahua og Durango. Þar vex það í 2300-3200 metra hæð, meðfram ám og lækjum í fjalladölum, þar sem raki í jarðvegi er meiri en takmörkuð úrkoma gefur annars til kynna.
Börkurinn er þunnur og hreistróttur, flagnar af í smáum hringlalega plötum 5 til 10 sm í þvermáli. Krónan er keilulaga, með mjög gisinni greinabyggingu og drúpandi smágreinum. Sprotarnir eru gildir, föl gulbrúnir, hárlausir, og með áberandi nöbbum. Barrið er nálarlaga, 17 til 23 mm langt, þykkt, tígullaga í þversniði, bjart vax-blágrænt með áberandi loftaugarásum; oddurinn er mjög beittur.
Könglarnir eru hangandi, breiðsívalir, 7 til 12 sm langir og 3 sm breiðir þegar eru lokaðir, verða 4 til 5 sm breiðir. Þeir eru með stífar, mjúkávalar köngulskeljar, 1.5 til 2 sm breiðar, grænar óþroskaðar og verða fölbrúnar 6 til 8 mánuðum eftir frjóvgun. Fræin eru svört, 4 mm löng, með 10 til 13 mm löngum fölbrúnum væng.
Picea chihuahuana var fyrst uppgötvað 1942 af mexíkanska grasafræðingnum Maximino Martínez, og er það í útrýmingarhættu með eingöngu 25 lundi (populations), og enginn er með meira en nokkur hundruð tré. Það er náskylt Picea martinezii frá norðaustur Mexíkó, en er frábrugðið meða styttra, blágrænu barri, og minni og nettari köngla með smærri köngulskeljum. Engar aðrar skyldar grenitegundir eru Norður Ameríku, Næstskyldustu tegundirnar eru í austur Asíu.
Þetta er mjög laglegt tré og er byrjað að rækta það sem prýðistré í grasagörðum, og sérstaklega á hlýjum svæðum þar sem það er einna hitaþolnast allra grenitrjáa, þolir meiri sumarhita en Broddgreni, sem líkist því í barri.
Picea chihuahuana, Martínez, 1942, è una rara specie di peccio, appartenente alla famiglia delle Pinaceae, endemica dell'area montana compresa negli stati messicani di Chihuahua, Durango e Nuevo León.[1]
Il nome generico Picea, utilizzato già dai latini, potrebbe, secondo un'interpretazione etimologica, derivare da Pix picis = pece, in riferimento all'abbondante produzione di resina.[2] Il nome specifico chihuahuana fa riferimento al Chihuahua, stato messicano dove questo peccio vegeta principalmente.[3]
Albero alto 25-35 m a chioma snella, conica e aperta, con unico tronco di 45-70 cm di diametro, e pochi rami primari confusi tra i numerosi rami corti secondari; i virgulti sono robusti, di colore camoscio chiaro.[4][3]
Le foglie sono aghiformi, glauche e opache, lievemente appiattite e di sezione rombica, fortemente appuntite e quasi spinose, lunghe 1,7-2,3 cm; hanno numerose fasce di stomi.[4]
I coni femminili sono cilindrici, lunghi 7-12 cm e larghi 4-5 cm, inizialmente verdi, poi marroni-arancioni a maturazione. I macrosporofilli, lunghi 18-23 mm e larghi 14-20 mm, hanno punte quasi squadrate. I semi sono neri, lunghi 3,5-4 mm, con parte alata di 10-12 mm.[4]
La corteccia è di colore grigio pallido, divisa in placche e scaglie.[4]
Vegeta nei pendii e nelle gole rivolte a nord, ad altitudini comprese tra i 2150 e i 3200 m, su suoli poveri e sterili, ma sempre umidi, in genere in prossimità di fonti d'acqua perenni; sulla Sierra Madre Occidentale cresce anche su litosuoli calcarei. Il clima di riferimento è fresco e umido, con precipitazioni annue comprese tra 800 e 1300 mm, in gran parte frutto di temporali estivi, tranne nella parte occidentale dell'areale dove piove anche in inverno; la neve è presente solo alle altitudini più elevate. É una specie tipica delle foreste miste, in associazione con altre conifere (Pinus strobiformis, Pinus pseudostrobus, Pinus ayacahuite, Abies durangensis, Abies vejarii, Cupressus lusitanica, Cupressus arizonica e Pseudotsuga menziesii var. glauca), o con caducifoglie (Quercus castanea, Quercus rugosa e Prunus serotina.[1]
Studi filogenetici hanno portato ad una scoperta sorprendente, che ancora non ha trovato una spiegazione, ovvero P. chihuahuana non ha alcuna relazione genetica con gli altri pecci nordamericani (le altre due specie native del Messico non sono state inserite nell'indagine), condividendo invece alcuni caratteri genetici con i pecci asiatici. La vicinanza con Picea martinezii non sembrerebbe avvalorare alcune classificazioni tassonomiche che accettano per quest'ultima un rango di sottospecie o varietà di P. chihuahuana.[4]
Data la sua rarità, la specie non ha alcuna rilevanza economica, tuttavia è possibile che possa venire saltuariamente utilizzata nelle segherie locali.[1]
Ha un areale frastagliato con piccole subpopolazioni (100-350 esemplari maturi) conosciute in 25 località; l'areale primario stimato è di circa 275 km², ma è possibile che sia una stima in difetto in quanto potrebbero esserci subpopolazioni non ancora scoperte. In alcune località si è riscontrata una scarsa rigenerazione naturale, o molto rallentata. I rischi maggiori per la conservazione della specie sono legati principalmente agli incendi boschivi, alla pratica della pastorizia, e al numero totale di esemplari fertili maturi che potrebbe non superare le 2500 unità. Per questi motivi viene classificata come specie in pericolo nella Lista rossa IUCN.[1]
Picea chihuahuana, Martínez, 1942, è una rara specie di peccio, appartenente alla famiglia delle Pinaceae, endemica dell'area montana compresa negli stati messicani di Chihuahua, Durango e Nuevo León.
Picea chihuahuana – pušinių (Pinaceae) šeimos, eglių (Picea) genties visažalis spygliuotis medis.
Savaime auga šiaurės vakarų Meksikoje, Vakarų Siera Madrės kalnuose (Čihuahuoje, Durange). Chihuahuana eglė labai reta, 2000 metais rastos nedidelės 39 augimvietės.
Užauga iki 51 m aukščio, kamienai iki 1,5 m skersmens. Spygliai 17-23 mm ilgio, šviesiai žydrai žali. Kankorėžiai cilindriški, 7-12 cm ilgio, 3 cm pločio.
Iliustruotas Lietuvos augalų genčių vardynas · Lietuvos vietinės medžių ir krūmų rūšys · Lietuvos išskirtiniai medžiai · Lietuvos svetimžemė dendroflora · Pasaulio išskirtiniai medžiai
Miškas · Miško skliautas · Lietuvos miškai · Pasaulio miškai (šalys pagal miškų plotą) · Miškų nykimas (neteisėtas miško kirtimas)
Miškininkystė (ekologinė miškininkystė) · Miško atkūrimas · Įveisimas · Miškų ūkis · Miškų urėdija · Girininkija · Eiguva · Lietuvos miškų institutas
Країни поширення: Мексика (Чіуауа, Дуранго, Нуево-Леон). Зустрічається на північних високих гірських схилах, часто в ущелинах, на висоті від 2150 м до 3200 (-3400) м над рівнем моря. Росте на бідних, безплідних, але завжди вологих гірських ґрунтах алювіального походження, як правило, поблизу постійних потоків, але в горах Сьєрра-Мадре і на вапняних літозолях. Клімат прохолодний і вологий, з річною кількістю опадів від 800 мм до 1300 мм, в основному через літні зливи, але в західній частині хребта також у зимовий період; сніг тільки на найвищих відмітках. Головним чином росте разом з Pinus strobiformis, Pinus pseudostrobus, Pinus ayacahuite і широколистими деревами, наприклад, Quercus castanea, Quercus rugosa, Prunus serotina.
Дерево до 25-35 м заввишки і 45-70 см діаметром на рівні грудей, з блідо-сірими зморшками і лускатою корою. Крона вузько конічна, відкрита з кількома довгими гілками серед більш численних значно коротших гілок. Пагони товсті, блідо-бурі. Листки синьо-зелені, матові, довжиною 17-23 мм. Шишки зелені, після дозрівання оранжево-коричневі, циліндричні, 7-12 см, 4-5 см шириною коли відкриті. Насіння довжиною 3.5-4 мм, чорне, з 10-12 мм крилами.
Рідкість цього виду робить його економічно неважливим як лісове дерево. Цей вид ще рідкість у розведенні.
Субпопуляції (25 пунктів зростання відомі) P. chihuahuana широко розсіяні і дуже малі, в цілому від менше 100 до близько 350 дорослих дерев у кожній з них. Природне поновлення бідне або повільне.
Це незавершена стаття про родину Соснові.Picea chihuahuana là một loài thực vật hạt trần trong họ Thông. Loài này được Martínez miêu tả khoa học đầu tiên năm 1942.[1]
Picea chihuahuana là một loài thực vật hạt trần trong họ Thông. Loài này được Martínez miêu tả khoa học đầu tiên năm 1942.
