El Pixaví muntanyenc (Sympetrum vulgatum) és una espècie d'odonat anisòpter de la família Libellulidae.
El cos fa de 35 a 40 mm. El mascle adult té el tòrax groguenc i vermell i l'abdomen vermell; la femella és d'un groc bru clar.
Sympetrum vulgatum es distingeix de Sympetrum striolatum per la seva estreta banda negra del front que baixa pel costat de cada ull (excepte en les subespècies d'Espanya i de Turquia).[1][2]
Eurasiàtica: comú a Europa, al nord d'Espanya, a França (excepte al quart sud-oest, Bretanya i Normandia).
Migra esporàdicament a Anglaterra, és freqüent al sud dels països escandinaus, fins a l'Europa de l'Est i part de l'Àsia (on és escàs al sud).
És una espècie present a Catalunya[3] i a la península Ibèrica.[4][5]
Les larves viuen en aigües estancades bastant riques en vegetació. Els adults volen de juny a novembre. Els immadurs s'allunyen de l'aigua i a vegades migren.
Mascle
Femella
Mascle juvenil
Còpula
El Pixaví muntanyenc (Sympetrum vulgatum) és una espècie d'odonat anisòpter de la família Libellulidae.
Gwas neidr o deulu'r Libellulidae ('Y Picellwyr') yw'r Gwäell grwydrol (Lladin: Sympetrum vulgatum; lluosog: gweyll crwydrol). Dyma'r teulu mwyaf o weision neidr drwy'r byd, gyda dros 1,000 o rywogaethau gwahanol. Mae i'w ganfod yng ngwledydd Prydain.
Hyd ei adenydd yw 40mm ac fe'i welir yn hedfan rhwng Mehefin a Thachwedd ger llwyni coed, llysdyfiant a phlanhigion eraill ar lanau llynnoedd llonydd a phyllau dŵr.
Gwas neidr o deulu'r Libellulidae ('Y Picellwyr') yw'r Gwäell grwydrol (Lladin: Sympetrum vulgatum; lluosog: gweyll crwydrol). Dyma'r teulu mwyaf o weision neidr drwy'r byd, gyda dros 1,000 o rywogaethau gwahanol. Mae i'w ganfod yng ngwledydd Prydain.
Hyd ei adenydd yw 40mm ac fe'i welir yn hedfan rhwng Mehefin a Thachwedd ger llwyni coed, llysdyfiant a phlanhigion eraill ar lanau llynnoedd llonydd a phyllau dŵr.
Die Gemeine Heidelibelle (Sympetrum vulgatum) ist eine Libellenart aus der Familie der Segellibellen (Libellulidae). Diese sind eine Familie der Großlibellen (Anisoptera). Es handelt sich dabei um eine mittelgroße Libelle mit einer Flügelspannweite von 5 bis maximal 6,5 Zentimetern.
Der Kopf, der Brustabschnitt (Thorax) und der Hinterleib (Abdomen) der Tiere sind beim Männchen rot, beim Weibchen eher bräunlich-gelbrot mit schwarzer Zeichnung gefärbt. Eine sehr ähnliche Art ist die Große Heidelibelle, deren Thorax außerdem zwei hellere Seitenstreifen trägt. Des Weiteren trägt der Kopf eine schwarze Stirnzeichnung, die bei der Großen Heidelibelle an den Augen endet, während sie sich bei der Gemeinen Heidelibelle ein Stück weit an den Augen herunterzieht. Als drittes Unterscheidungsmerkmal besitzen die Männchen der Gemeinen Heidelibelle einen zum Ende hin deutlich verbreiterten Hinterleib. Die Beine sind schwarz und besitzen oberseits eine gelbe Färbung, die bei der ebenfalls ähnlichen Blutroten Heidelibelle (Sympetrum sanguineum) nicht vorhanden ist.
Frisch geschlüpfte Heidelibellen, deren Cuticula noch nicht vollständig ausgehärtet ist, sind hellbraun, können aber bereits flugfähig sein.
Eine Unterart der Gemeinen Heidelibelle ist aus Nordspanien als Sympetrum vulgatum ibericum beschrieben, deren Gesamtfärbung insgesamt sehr viel heller ist.
Die Gemeine Heidelibelle ist in den Monaten Juli bis November an stehenden Gewässern aller Art anzutreffen, darunter auch Kleingewässer und Gartenteiche.
Die Männchen sitzen häufig etwas abseits des Gewässers. Die Paarung findet meist sitzend (s. Bild) in Ufernähe statt.
Die Tiere können dabei auch fliegen. Die Eiablage erfolgt immer im Flug, wobei das Männchen das Weibchen am Kopf festhält (s. Bild). Die hinten fliegenden Weibchen streifen ihre Eier dann durch wippende Bewegungen des Hinterleibs an der Wasseroberfläche ab.
Die Larven schlüpfen im Jahr nach der Eiablage. Sie bevorzugen den Bereich auf dem Gewässergrund oder zwischen Wasserpflanzen und sind häufig von sehr viel Substrat bedeckt. Ihre Entwicklung dauert ein Jahr, danach erscheinen die adulten Libellen.
Die Gemeine Heidelibelle (Sympetrum vulgatum) ist eine Libellenart aus der Familie der Segellibellen (Libellulidae). Diese sind eine Familie der Großlibellen (Anisoptera). Es handelt sich dabei um eine mittelgroße Libelle mit einer Flügelspannweite von 5 bis maximal 6,5 Zentimetern.
The vagrant darter (Sympetrum vulgatum) is a European dragonfly. The species takes its English name from its habit of occasionally appearing as a rare vagrant north of its normal range. However, it is likely to be under-recorded because it is very similar to the common darter (S. striolatum).
The species is common in central and northeast Europe. It breeds in standing water.
The vagrant darter (Sympetrum vulgatum) is a European dragonfly. The species takes its English name from its habit of occasionally appearing as a rare vagrant north of its normal range. However, it is likely to be under-recorded because it is very similar to the common darter (S. striolatum).
The species is common in central and northeast Europe. It breeds in standing water.
Sympetrum vulgatum es una especie de odonato anisóptero distribuido por las zonas templadas del paleártico de Eurasia.
Sympetrum vulgatum es una especie de odonato anisóptero distribuido por las zonas templadas del paleártico de Eurasia.
Harilik loigukiil (Sympetrum vulgatum) kiililiste seltsi kuuluv putukaliik.
Putukas on Eestis väga tavaline.[1]
Harilik loigukiil (Sympetrum vulgatum) kiililiste seltsi kuuluv putukaliik.
Putukas on Eestis väga tavaline.
Punasyyskorento (Sympetrum vulgatum) on syyskorentoihin kuuluva pienikokoinen sudenkorento.
Laji on ulkonäöltään samankaltainen kuin muut syyskorentolajit. Varsinkin lännensyyskorento on huomattavan samannäköinen. Punasyyskorennolla on vaaleat juovat reisien ja säärien ulkosivuilla. Siivissä on vain vähän tai ei ollenkaan keltaista väriä, jota elokorennolla on paljon. Punasyyskorentonaaraan sukuaukon suojus poikkeaa lännensyyskorennosta olemalla huomattavasti ulkoneva. Koiraalla taas on lännensyykorentoa lyhyempi ja paksumpi paritteluelimien etupuolen väkänen.[2]
Väritykseltään punasyyskorennon koiras on sukukypsänä punainen ja nuorempana keltainen. Naaraan väritys vaihtelee ruskeasta punaisen ja keltaisen kirjavaan. Nuori naaras on kellertävä.[2]
Punasyyskorennon takaruumiin pituus on 23–28 mm ja takasiiven pituus 25–30 mm.[2]
Punasyyskorentoa tavataan yleisenä Euroopassa varsinkin maanosan keskiosissa ja Skandinavian eteläosissa sekä Aasiassa lännestä Kiinan pohjoisosiin ja Sahalinille asti. Suomessa laji esiintyy yleisenä ja runsaana rannikoilla ja yleistyvänä sisämaassa.[2]
Punasyyskorennon elinympäristöihin kuuluvat yleisesti merenlahdet ja muut seisovat vedet, joihin kuuluvat muun muassa järvet ja lammet, joissa on paljon kasvillisuutta. Aikuisia yksilöitä esiintyy paljon hiekkateillä ja kallioilla.[2]
Punasyyskorennon lentoaika sijoittuu syyskorentojen tapaan loppukesään ja syksyyn. Lajin lentoaika on Suomessa heinäkuun puolivälistä lokakuun puoliväliin päälentoajan ajoittuessa elokuun alusta syyskuun loppupuolelle.[2]
Punasyyskorento (Sympetrum vulgatum) on syyskorentoihin kuuluva pienikokoinen sudenkorento.
Sympetrum vulgatum
Le sympétrum commun (Sympetrum vulgatum) est une espèce d'odonates anisoptères de la famille des libellulidés.
Corps long de 35 à 40 mm.
Thorax du mâle adulte taché de rouge, abdomen rouge ; femelle d'un jaune brunâtre clair, lame vulvaire perpendiculaire au corps (idem chez Sympetrum danae).
Le sympétrum commun se distingue du sympétrum strié (Sympetrum striolatum) par son étroite bande noire du front qui descend de chaque côté de l'œil[1] (sauf pour les sous-espèces d'Espagne et de Turquie)[2].
Eurasiatique : commun en Europe, du nord de l'Espagne, de France (sauf un quart sud-ouest, Bretagne et Normandie).
Migre sporadiquement en Angleterre, fréquent jusqu'au sud de la Scandinavie, jusqu'à l'Europe de l'Est et loin en Asie (où il se raréfie vers le sud).
Les larves résident dans les eaux stagnantes assez riches en végétation, les adultes volent de juin à novembre.
Sympetrum vulgatum - femelle
Sympetrum vulgatum - mâle, juvénile
Macrophotographie de la tête
Parc Pushcha-Vodytsia, Kiev, Ukraine
Sympetrum vulgatum
Le sympétrum commun (Sympetrum vulgatum) est une espèce d'odonates anisoptères de la famille des libellulidés.
Paprastoji skėtė (lot. Sympetrum vulgatum, angl. Vagrant Darter, vok. Gemeine Heidelibelle) – skėčių (Libellulidae) šeimos vabzdys.
De steenrode heidelibel (Sympetrum vulgatum) is een echte libel uit de familie van de korenbouten (Libellulidae). De libel wordt 35 à 40 mm lang en komt voor in vrijwel heel Europa. In Nederland is het een algemene soort in de nazomer. Bijzondere kenmerken zijn de gestreepte poten en een 'hangsnor'.
De poten van de steenrode heidelibel zijn zwart met gele strepen. Dijen van de voorste poten meestal tweekleurig: zwart-geel, soms met nog een zwart veegje in het geel. Het zwarte streepje op het voorhoofd (tussen de ogen) loopt langs de oogranden naar beneden (de zogenaamde 'hangsnor'). Het achterlijf van het mannetje heeft een subtiele, maar meestal duidelijke knotsvormige verbreding aan het uiteinde. Uitgekleurde mannetjes krijgen een rood achterlijf, meestal iets donkerder dan de bruinrode heidelibel, maar lichter dan de bloedrode heidelibel. De zijkant van het borststuk verkleurt naar bruin, met vage lichtere delen. Jonge mannetjes en vrouwtjes hebben een geel achterlijf, later bij de vrouwtjes verkleurend tot bruin. Aan de zijkant van het achterlijf staan zwarte streepjes, die geen doorlopende streep vormen. De legschede van het vrouwtje is opvallend zichtbaar en staat in zijaanzicht haaks van het achterlijf af.
De lichaamslengte van volwassen dieren ligt tussen 35 en 40 millimeter; de larve is 15-19 mm lang.
De vliegtijd van de steenrode heidelibel is in de nazomer van begin juni tot half november, met een piek van eind juli tot half september.
De steenrode heidelibel heeft een eenjarige levenscyclus en overwintert als ei. De eieren komen in het voorjaar uit, waarna de larven zich snel ontwikkelen. De larven zijn jagers en leven tussen waterplanten op een modderige bodem van kleine ongewervelden als muggenlarven. Uitsluipen vindt plaats van begin juni tot eind september, met een piek van eind juli tot begin september. Jonge dieren zijn in de wijde omtrek van het voortplantingswater aan te treffen, zittend en jagend op kleine insecten in ruige vegetatie. Geslachtsrijpe mannetjes vliegen bij het water en gaan regelmatig zitten op uitstekende stengels in de oevervegetatie. Ze speuren naar vrouwtjes voor de paring. Mannetjes die dichtbij komen worden meestal verjaagd. De eitjes worden vliegend in tandempositie door wippende bewegingen van het onderlijf afgezet, in het water of op modder vlak bij het water. Soms worden meerdere ei-afzettende tandems op één plaats tegelijk waargenomen.
De habitat van de steenrode heidelibel bestaat uit allerlei stilstaande watertypen, zoals vennen, duinplassen, vijvers en laagveenmoerassen, maar soms ook zwakstromend water. Een belangrijke voorwaarde is veel zon. De steenrode heidelibel is in tegenstelling tot de bruinrode heidelibel geen pioniersoort en komt vooral voor op plaatsen met een goed ontwikkelde oevervegetatie, waar de territoriale mannetjes zich kunnen ophouden.
Het verspreidingsgebied van de steenrode heidelibel loopt oostelijk tot in Siberië en China; de soort komt niet voor in Afrika. In Europa ligt het verspreidingsgebied in Noord-, Centraal en Oost-Europa. Noordelijk reikt het areaal tot het zuiden van Scandinavië, zuidelijk globaal tot Frankrijk, Noord-Italië en de noordelijke Balkan. Verder komen geïsoleerde populaties voor in Noord-Finland, de Pyreneeën, Noord-Spanje en de Balkan. Zwervers bereiken af en toe Groot-Brittannië. In Turkije komt een andere ondersoort voor dan in Europa. In Nederland is de soort zeer algemeen, alleen schaarser voorkomend in zeekleigebieden. Ze kunnen over grote afstanden zwerven en dan in concentraties worden aangetroffen in grasland of wegbermen.
De steenrode heidelibel kan gemakkelijk verward worden met de bruinrode heidelibel (Sympetrum striolatum), die ook zeer algemeen is en soms op dezelfde plaats voorkomt. Het beste onderscheidende kenmerk is de 'hangsnor': bij de steenrode heidelibel loopt het zwarte streepje tussen de ogen langs de oogranden naar beneden. Bij de bruinrode heidelibel stopt het streepje bij de oogranden, of loopt hooguit een kleine beetje naar beneden. Dit is het best zichtbaar als de kop schuin van voren wordt bekeken. De dijen van de voorste poten zijn bij de bruinrode heidelibel zwart-geel-zwart, bij de steenrode heidelibel meestal zwart-geel, soms met een extra donker veegje. Uitgekleurde mannetjes van de steenrode heidelibel zijn op het eerste gezicht van bruinrode te onderscheiden aan de dieper rode kleur op het achterlijf, een meer knotsvormige verbreding aan het uiteinde van het achterlijf en een egaler bruin borststuk (zonder opvallend gele vlakken aan de zijkant). Vrouwtjes steenrode heidelibel zijn herkenbaar aan de legschede die haaks van het achterlijf afstaat, in plaats van schuin.
De veel zeldzamere zuidelijke heidelibel is bleker dan de bruinrode en steenrode heidelibel. De zwarte naden op de zijkanten van het borststuk zijn zeer smal en alleen bovenaan iets breder. De poten hebben slechts dunne zwarte strepen. Het zwarte streepje tussen de ogen is zeer smal en loopt niet of nauwelijks langs de oogranden naar beneden. De legschede van het vrouwtje ligt tegen het lichaam aan en is in zijaanzicht nauwelijks zichtbaar.
In het larvestadium is verwarring mogelijk met de geelvlekheidelibel en de zwarte heidelibel. Deze soorten hebben ook zwak ontwikkelde rugdoornen en de borstelharen ontbreken ook op de sternieten 7 en 8. Beide soorten hebben echter een korte zijdoorn op segment 9 (die van de steenrode heidelibel is lang) en zijn gemiddeld iets kleiner.
.jpg)
.jpg)
_4.jpg)
Referenties
Bronnen
De steenrode heidelibel (Sympetrum vulgatum) is een echte libel uit de familie van de korenbouten (Libellulidae). De libel wordt 35 à 40 mm lang en komt voor in vrijwel heel Europa. In Nederland is het een algemene soort in de nazomer. Bijzondere kenmerken zijn de gestreepte poten en een 'hangsnor'.
Sørleg haustlibelle (Sympetrum vulgatum) er ein augestikkar som lever i Noreg, men som er karakterisert som "sårbar" på norsk raudliste 2006. Arten er ein av til saman 17 augestikkarartar som er oppført på denne lista.
Sørlig høstlibelle er en libelle som tilhører familiegruppen libeller (Libellulidae).
Sørlig høstlibelle er utbredt i mellom- og nordøst Europa. Finnes i Danmark, og det sørøstlige Sverige og Finland. I sørøstlige Norge langs kysten til Kristiansand.
Sørlig høstlibelle ligner mye på rødbrun høstlibelle.
Kjønnene er noe ulike. Bakkroppen hos hannen har rød grunnfarge. Brystet er brunlig og har skitten-gule flekker (tegninger) på siden. Hunnen er svakere farget i grå-brunt og mangler den klare røde fargen på bakkroppen. Både hannen og hunnen kan skilles fra andre libeller på de særpregete anal-vedhengene, bakerst på bakkroppen.
Vingene holdes i en rett vinkel ut fra kroppen i hvile. Vingespennet er mellom 50 og 60 millimeter.
Nymfen lever på bunnen i åpne og vegetasjonsrike mindre innsjøer.
Eggene legges på land, på steder som oversvømmes om våren. Eggene overvintrer. Nymfen lever i vann blant torvmose og vannplanter. De voksne (imago) øyenstikkerne finnes vanligvis ikke langt fra stedet der de levde som nymfe.
Flygetiden er fra juli til oktober.
Sørlig høstlibelle har ufullstendig forvandling, overgang fra nymfe til det voksne kjønnsmodne insektet går gradvis gjennom flere hudskift (nymfestadier). Nymfene lever i vann og ligner derfor lite på de voksne (imago), bortsett fra størrelsen. Når nymfen kommer til det siste hudskiftet finner den et strå eller noe, der den kan klatre opp over vannflaten. Her blir den hengende, mens huden revner på ryggsiden. Den nyklekte øyenstikkeren blir hengende på den gamle huden, eller like ved siden av, helt til den nye huden er noe herdet, og vingene har fått sin endelige form.
Sørlig høstlibelle er en libelle som tilhører familiegruppen libeller (Libellulidae).
Multimedia w Wikimedia Commons Szablak zwyczajny (Sympetrum vulgatum) – gatunek owada z rzędu ważek należący do podrzędu ważek różnoskrzydłych. Występuje w Europie. W Polsce jest gatunkiem pospolitym. Zasiedla wody stojące różnego typu, spotykany też nad wodami wolno płynącymi.
Rozpiętość skrzydeł do 60 mm. Długość ciała do 40 mm. Dorosłe samce mają brązowy tułów, u młodych występuje jasna plamka[1].
Szablak zwyczajny (Sympetrum vulgatum) – gatunek owada z rzędu ważek należący do podrzędu ważek różnoskrzydłych. Występuje w Europie. W Polsce jest gatunkiem pospolitym. Zasiedla wody stojące różnego typu, spotykany też nad wodami wolno płynącymi.
Rozpiętość skrzydeł do 60 mm. Długość ciała do 40 mm. Dorosłe samce mają brązowy tułów, u młodych występuje jasna plamka.
Vážka obyčajná (Sympetrum vulgatum) je vážka patriaca do čeľade vážkovité (Libelullidae).
Ich telo je dlhé 37 – 40 mm a rozpätie ich krídel je 37 – 40 mm. Samička má žltohnedé, samček ho má červené. Hruď je štvorcovo hranatá a oči sú hnedé. Avšak čerstvo vyliahnuté imága sú si veľmi podobné. Až po asi dvoch týždňoch sa začína sfarbenie ich tela meniť.
Nymfy sa liahnu skoro na jar. Žijú na dne plytkých vodných nádrží, kde v sedimente lovia drobné vodné živočíchy. Dospelé vážky sa živia lietajúcim hmyzom. Lietajú od nížin až do hôr okolo rôznych typov stojatých vôd, niekedy aj pri pomaly tečúcich tokoch alebo zaletia až k záhradným nádržiam. Niekedy sa vzďaľujú od vody a zaletia až k poliam alebo záhradám. Lietajú od júla až do novembra. Po párení samička nakladie vajíčka do vody alebo na breh, kde ich na jar spláchne roztápajúci sa sneh. Samce preferujú miesta ako sú: vysoké stonky, drôty a vyčnievajúce konáre krov.
Obýva severnú Afriku, celú Európu. Obľubuje vodné nádrže s miernym alebo žiadnym tokom, môžeme ju ale niekedy zazrieť ďalej od vodného prostredia. Je jednou z našich najrozšírenejších a najhojnejších vážok.
Vážka obyčajná (Sympetrum vulgatum) je vážka patriaca do čeľade vážkovité (Libelullidae).
Navadni kamenjak (znanstveno ime Sympetrum vulgatum) je vrsta raznokrilih kačjih pastirjev iz družine ploščcev, razširjena v pasu od Zahodne Evrope do Sahalina na skrajnem vzhodu azijskega dela Rusije, občasno pa jih opazijo tudi na Japonskem.[2]
Odrasli imajo rdečkasto-rumeno obarvanost oprsja in zadka, v dolžino dosežejo 35 do 40 mm. Po telesni zgradbi in obarvanosti je navadni kamenjak zelo podoben progastemu kamenjaku od katerega ga najzanesljiveje ločimo po »brkih« – črnih progah ob očeh pod tipalnicami in odsotnosti rumenih lis ob strani oprsja.[3]
Vrsta uspeva v dobro osončenih stoječih vodnih telesih. V Zahodni in Srednji Evropi je zelo pogosta, južneje pa je prisotna le na višjih nadmorskih višinah. V velikem delu območja razširjenosti se pojavlja skupaj s progastim kamenjakom, ki pa je pogostejši južneje.[2] Ozemlje Slovenije je že toliko južno, da progasti kamenjak prevladuje, kljub temu pa navadni kamenjak ni redek. Višek aktivnosti odraslih je avgusta.[4]
Navadni kamenjak (znanstveno ime Sympetrum vulgatum) je vrsta raznokrilih kačjih pastirjev iz družine ploščcev, razširjena v pasu od Zahodne Evrope do Sahalina na skrajnem vzhodu azijskega dela Rusije, občasno pa jih opazijo tudi na Japonskem.
Odrasli imajo rdečkasto-rumeno obarvanost oprsja in zadka, v dolžino dosežejo 35 do 40 mm. Po telesni zgradbi in obarvanosti je navadni kamenjak zelo podoben progastemu kamenjaku od katerega ga najzanesljiveje ločimo po »brkih« – črnih progah ob očeh pod tipalnicami in odsotnosti rumenih lis ob strani oprsja.
Vrsta uspeva v dobro osončenih stoječih vodnih telesih. V Zahodni in Srednji Evropi je zelo pogosta, južneje pa je prisotna le na višjih nadmorskih višinah. V velikem delu območja razširjenosti se pojavlja skupaj s progastim kamenjakom, ki pa je pogostejši južneje. Ozemlje Slovenije je že toliko južno, da progasti kamenjak prevladuje, kljub temu pa navadni kamenjak ni redek. Višek aktivnosti odraslih je avgusta.
Tegelröd ängstrollslända (Sympetrum vulgatum) är en art i insektsordningen trollsländor som tillhör familjen segeltrollsländor.
Den tegelröda ängstrollsländan har fått sitt trivialnamn av nyansen på hanens röda färg på bakkroppen. Honan är mer dämpad i färgerna och mer brun än röd. Vingarna är genomskinliga med brunaktigt vingmärke. Vingmärket hos hanen är mer rödbrunaktigt än hos honan. Vingbredden är 50 till 65 millimeter. Bakvingens längd är 24 till 29 millimeter och bakkroppens längd är 24 till 28 millimeter.
Den tegelröda ängstrollsländan finns i stora delar av Europa, utom på Brittiska öarna, där den endast förekommer i sydvästra Storbritannien. I Sverige finns den från Skåne till Uppland och Dalsland, samt längs Norrlandskusten, upp till södra Västerbotten.[1]
Den tegelröda ängstrollsländans habitat är främst mindre och lugna vattensamlingar i öppna landskap. Den förekommer sällan vid vatten som det växer skog runt omkring. Efter parningen lägger honan äggen, i början tillsammans med hanen, fritt i vattnet. Utvecklingstiden från ägg till imago är ett år och flygtiden juli till september, i de södra delarna av utbredningsområdet in i oktober.
Tegelröda ängstrollsländor som parar sig
Även honorna kan vara röda. Här är en delvis röd hona som äter sitt byte
Wikimedia Commons har media som rör tegelröd ängstrollslända.
Tegelröd ängstrollslända (Sympetrum vulgatum) är en art i insektsordningen trollsländor som tillhör familjen segeltrollsländor.
Sympetrum vulgatum là loài chuồn chuồn trong họ Libellulidae. Loài này được Linnaeus mô tả khoa học đầu tiên năm 1758.[1]
Bài viết về họ chuồn chuồn ngô Libellulidae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
Sympetrum vulgatum là loài chuồn chuồn trong họ Libellulidae. Loài này được Linnaeus mô tả khoa học đầu tiên năm 1758.
Sympetrum vulgatum
(Linnaeus, 1758)
Стрекоза обыкновенная[1][2][3][4][5][6], или сжатобрюх обыкновенный[7] (лат. Sympetrum vulgatum) — вид стрекоз из рода Sympetrum. Один из обычных видов стрекоз региональной фауны.
Размах крыльев достигает 6 см. Длина переднего крыла 33—37 мм, заднее крыло 24—29 мм, длина брюшка — 22—28 мм. Брюшко сильно уплощено и расширено. В основании крыла расположено большое тёмно-коричневое пятно (стигма), в остальной части мембрана крыла прозрачная. Задний край переднегруди имеет большой, почти вертикальный выступ, несущий бахромку из длинных волосков. Вдоль швов на груди развиты хорошо линии чёрного цвета. Чёрная поперечная полоса, проходящая между теменем и лбом, спускается вниз вдоль внутреннего края глаз. Ноги чёрного цвета, с жёлтой полосой снаружи. Большие охристо-жёлтые пятна на основании крыльев отсутствуют.
Половой диморфизм проявляется в окраске самцов и самок. У самцов бока груди красного цвета, с тремя широкими чёрными полосами, брюшко красного цвета, с чёрной боковой полосой. У самок бока груди жёлто-бурого цвета, с 3 широкими чёрными полосами; брюшко бурое, с чёрной боковой полосой.
Транспалеарктический вид. Европа, Сибирь, Дальний Восток, Передняя и Центральная Азия, Северная Африка. Время лёта: начало июля — начало октября.
Самку при откладывании яиц сопровождает самец, после покидает её, но не улетает, а держится позади неё или летает вокруг. Яйца откладываются самкой в прибрежный ил, сырую землю у воды и в саму воду. Яйца зимуют.
Тело нимфы слабоволосатое, длиной 17—19 мм. Окраска нимфы варьирует от темно-серой, серовато-зеленой до красновато-коричневой, с пёстрым рисунком. Населяет стоячие и медленно текущие водоёмы: заводи рек, озера, болотца, лужи, карьеры, предпочитая водоемы с чистой водой, сильно заросшие растительностью, а также травяные болота и топи. Развитие длится 1 год. Имаго встречаются также на дорогах пойменных лугов.
Стрекоза обыкновенная, или сжатобрюх обыкновенный (лат. Sympetrum vulgatum) — вид стрекоз из рода Sympetrum. Один из обычных видов стрекоз региональной фауны.
_3.jpg)
_3.jpg)
_3.jpg)
_3.jpg)
_4.jpg)
_3.jpg)
