Gerbillurus paeba és una espècie de rosegador de la família dels múrids. Viu a Angola, Botswana, Moçambic, Namíbia, Sud-àfrica i Zimbabwe. Es tracta d'un animal nocturn i omnívor. Els seus hàbitats naturals són les zones de sòl sorrenc cobertes d'herba, matolls o alguns arbres. Es creu que no hi ha cap amenaça significativa per a la supervivència d'aquesta espècie.[1]
Gerbillurus paeba és una espècie de rosegador de la família dels múrids. Viu a Angola, Botswana, Moçambic, Namíbia, Sud-àfrica i Zimbabwe. Es tracta d'un animal nocturn i omnívor. Els seus hàbitats naturals són les zones de sòl sorrenc cobertes d'herba, matolls o alguns arbres. Es creu que no hi ha cap amenaça significativa per a la supervivència d'aquesta espècie.
The hairy-footed gerbil (Gerbillurus paeba) is a species of rodent found in Angola, Botswana, Mozambique, Namibia, South Africa, and Zimbabwe. Its natural habitats are dry savanna, temperate shrubland, hot deserts, sandy shores, and urban areas. All members of this genus have hair on the soles of their feet, hence the name. They prefer sandy soil or sandy alluvium with grass, scrub or light woodland cover.[1]
The hairy-footed gerbil weighs around 27 g, smaller than other Gerbillurus species. They have a head-and-body length of around 9 cm, and a tail length of 11 cm.[1] Distinctive to this genus are the soles of the feet, which have hair tufts on them, and hairs on each toe.
The coloring of the paeba is similar to other Gerbillurus members.[2] However, coloring varies with precise locality and population. The upper parts of the body are reddish-orange to a greyish-red, whereas other Gerbillurus members may be a bit darker. The underparts are always white and the tail is the same color as the upper body parts.[1]
The hairy-footed gerbil (Gerbillurus paeba) is a species of rodent found in southern Africa in Angola, Botswana, Mozambique, Namibia, South Africa, and Zimbabwe.[2] Its natural habitats are dry savanna, temperate shrubland, hot deserts, sandy shores, and urban areas. It is a nocturnal species that lives in burrows with several entrances. It is also terrestrial, the entrances to its burrow hidden at the base of bushes and in clumps of grass.[2][1] Gerbillus paebus feeds on the grass and bushes surrounding them, and they gnaw on the fallen and dried seed pods of thorn trees, and the seeds of the raisin bush.[1][2] They also feed on insects.[2]
The hairy-footed gerbil engages in social grooming, where one gerbil lies down and another stands over it and grooms. Other normal grooming habits include scratching, face washing, licking and tail cleaning, and sand bathing.[1][2]
Gerbillurus paeba’s name come from the French name for a small mouse, gerbille. The specific name, paeba comes from the local language Twsana name for mouse.[1]
The hairy-footed gerbil (Gerbillurus paeba) is a species of rodent found in Angola, Botswana, Mozambique, Namibia, South Africa, and Zimbabwe. Its natural habitats are dry savanna, temperate shrubland, hot deserts, sandy shores, and urban areas. All members of this genus have hair on the soles of their feet, hence the name. They prefer sandy soil or sandy alluvium with grass, scrub or light woodland cover.
Gerbillurus paeba Gerbillurus generoko animalia da. Karraskarien barruko Gerbillinae azpifamilia eta Muridae familian sailkatuta dago.
Gerbillurus paeba Gerbillurus generoko animalia da. Karraskarien barruko Gerbillinae azpifamilia eta Muridae familian sailkatuta dago.
Gerbillurus paeba ou Gerbillurus (Progerbillurus) paeba est une espèce qui fait partie des rongeurs. C'est une gerbille de la famille des Muridés que l'non rencontre dans le sud de l'Afrique. Elle partage le nom vernaculaire français Gerbille à pieds velus avec une autre espèce[1].
Gerbillurus paeba ou Gerbillurus (Progerbillurus) paeba est une espèce qui fait partie des rongeurs. C'est une gerbille de la famille des Muridés que l'non rencontre dans le sud de l'Afrique. Elle partage le nom vernaculaire français Gerbille à pieds velus avec une autre espèce.
Gerbillurus paeba (Smith, 1836) è un roditore della famiglia dei Muridi diffuso nell'Africa meridionale.[1][2]
Roditore di piccole dimensioni, con la lunghezza della testa e del corpo tra 80 e 101 mm, la lunghezza della coda tra 92 e 127 mm, la lunghezza del piede tra 21 e 30 mm, la lunghezza delle orecchie tra 10 e 19 mm e un peso fino a 37 g.[3]
Le parti superiori variano considerevolmente dal rossiccio-arancione al rosso-grigiastro, mentre le parti inferiori, le labbra superiori e le zampe sono bianche. Le orecchie sono bruno-giallastre pallide sulla superficie esterna. Le vibrisse sono nere con la punta bianca. La coda è più lunga della testa e del corpo, dello stesso colore del dorso sopra, bianca sotto e con un ciuffo di peli brunastri all'estremità.
È una specie terricola e notturna. Si rifugia di giorno in tane profonde fornite di diverse entrate.
Si nutre di semi e di artropodi, particolarmente in estate.
Si riproduce durante tutto l'anno. Le femmine danno alla luce 2-5 piccoli alla volta dopo una gestazione di 21 giorni. Lo svezzamento avviene dopo 21 giorni. Raggiungono la maturità sessuale dopo 60-80 giorni.
Questa specie è diffusa nell'Africa meridionale, dalla Namibia al Mozambico meridionale.
Vive in terreni sabbiosi o alluvionali con copertura di erba, arbusti o boschi. Si trova spesso nelle case.
Sono state riconosciute 4 sottospecie:
La IUCN Red List, considerata la vasta distribuzione, la popolazione numerosa e la presenza in diverse aree protette, classifica G.paeba come specie a rischio minimo (LC).[1]
Gerbillurus paeba (Smith, 1836) è un roditore della famiglia dei Muridi diffuso nell'Africa meridionale.
De Zuid-Afrikaanse renmuis (Gerbillurus paeba) is een zoogdier uit de familie van de Muridae. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Andrew Smith in 1836.
Bronnen, noten en/of referenties
Multimedia w Wikimedia Commons Myszoskocznik malutki[3] (Gerbillurus paeba) – gatunek gryzoni z podrodziny myszoskoczek, występujący w Afryce Południowej[4].
Gatunek został opisany naukowo w 1863 roku przez A. Smitha[5], miejsce typowe to Vryburg w Prowincji Przylądkowej w RPA[4]. Gatunek był pierwotnie umieszczony w rodzaju myszoskoczka (Gerbillus), obecnie jest zaliczony do rodzaju myszoskocznik (Gerbillurus). Analizy chromosomowe wskazują, że myszoskocznik malutki i myszoskocznik szczotkoogonowy (Gerbillurus vallinus) wyewoluowały od bliskiego wspólnego przodka[4][3]. Status taksonomiczny tego gatunku wymaga dalszych badań[2].
Zasięg tego gatunku obejmuje zachodnią część Południowej Afryki wraz z prowincją Limpopo, południowy Mozambik, zachodnie Zimbabwe, Botswanę, Namibię, do południowo-zachodniej Angoli[4][2]. Zamieszkuje tereny piaszczyste, w tym aluwialne z pokrywą traw, krzewów, ewentualnie rzadkich lasów[2][6]. Unika obszarów o dużej różnorodności roślin. Nie występuje na skalistych obszarach i głębokich piaszczystych wydmach pustyni Namib; pospolity na pustyni Kalahari[6].
Jest to niewielka myszoskoczka, najmniejsza w rodzaju; osiąga średnio 96,5 mm (od 85 do 105 mm), z ogonem o długości 113 mm (od 102 do 125 mm). Średnia masa ciała to 25,4 g (od 20 do 37 g). Osobniki ze wschodniej pustyni Namib są generalnie mniejsze: średnio 86,3 ± 6,3 mm długości ciała, 108,4 ± 8,9 mm długości ogona i masa 22,2 ± 0,3 g[6].
Wierzch ciała ma różny kolor zależnie od miejsca występowania: może być rudy, szaro-rudy, lub blady cynamonowo-beżowy z domieszką ciemnych włosów. Spód ciała jest biały od brody pod koniec ogona, białe są także boki ciała i pyszczka, oraz nogi. Głowa jest wąska, ze spiczastym nosem, oczy są duże, ciemne, czerwonobrązowe, nad nimi znajduje się jasna plamka, nie zawsze dobrze widoczna. Uszy są duże i zaokrąglone, rzadko owłosione i bledsze niż grzbiet. Tylne kończyny są znacznie dłuższe od przednich, u wszystkich kończyn jest pięć palców zakończonych długimi pazurami, choć u przednich kończyn piąty palec jest zredukowany. Stopy są owłosione od spodu, oprócz centralnej linii. Ogon ma biały spód i wierzch tego koloru co grzbiet zwierzęcia, z nieco dłuższymi włosami tworzącymi kitkę na końcu. Samica ma sześć sutków[6].
Myszoskocznik malutki jest najszerzej rozpowszechnionym gatunkiem spośród 4 gatunków myszoskoczników, a także najbardziej oportunistycznym. Prowadzi nocny, naziemny tryb życia. Porusza się skokami na czterech kończynach, potrafi skoczyć na odległość 26 cm. Często zażywa kąpieli piaskowych. Na pustyni Namib buduje proste, ślepo zakończone nory, czasem z boczną komorą mieszkalną. W nadmorskim polu wydmowym Alexandria buduje bardziej złożone, rozgałęzione nory, z wejściem ukrytym wśród roślinności, nigdy nie zasypanym piaskiem. Gniazdo zbudowane jest z pociętych części roślin[6].
Myszoskoczniki malutkie żywią się wszelkim pokarmem roślinnym i zwierzęcym, jaki uda im się znaleźć; w komorach spichrzowych gromadzą zapasy nasion, liści, a także owadów. Zjadanie przez te ssaki nasion i zielonych części roślin może negatywnie wpływać na rozwój flory, ale efekt ten jest lokalny i przejściowy[6].
Nocny tryb życia i nory pozwalają tym gryzoniom unikać dużych temperatur i zbyt niskiej wilgotności. Przy temperaturze otoczenia od 5 do 30 °C myszoskocznik malutki potrafi utrzymać stabilną temperaturę ciała w granicach 36–39 °C; jeśli temperatura otoczenia utrzymuje się powyżej 35 °C przez ponad godzinę, zwierzątko ginie[6].
Populacje tego gatunku żyjące w różnych obszarach, dawniej klasyfikowane jako podgatunki, różnią się zachowaniem, co ma związek z warunkami życia. Myszoskoczniki z pustyń, kopiące proste nory, są bardziej agresywne i gorzej tolerują towarzystwo innych osobników swojego gatunku. Osobniki z populacji z wydm nadmorskich są spokojniejsze, samce często szukają kontaktu z innymi myszoskocznikami, a zachowania agresywne przybierają postać pogoni z okazjonalnymi przepychankami przypominającymi boks, zamiast gryzienia i kopania. Osobniki komunikują się akustycznie poprzez rytmiczne tupanie tylnymi nogami i ultradźwiękowe gwizdy, głównie w zakresie 57–70 kHz[6].
Myszoskoczniki malutkie mogą rozmnażać się przez cały rok[2], choć na wschodniej pustyni Namib rozmnażają się tylko w drugiej połowie lata[6]. Ciąża trwa 21 dni. Samice rodzą młode w podziemnych norach, które rzadko opuszczają w pierwszych dniach ich życia. W miocie na wolności rodzi się od 2 do 5 młodych, w niewoli od 1 do 6. Młodym siekacze wyrastają 12 dnia życia, oczy otwierają się w 14–18 dniu. Młode ssą mleko matki do 21 dnia życia[6].
Myszoskocznik malutki zamieszkuje duży obszar i jest bardzo pospolity[2]. Liczebność populacji podlega dużym fluktuacjom wraz z warunkami środowiska, w szczególności z opadami[6]. Polują na nie przede wszystkim puchacz plamisty (Bubo africanus), szakal czaprakowy (Canis mesomelas) i żeneta tygrysia (Genetta tigrina)[6], ale te drapieżniki nie stanowią zagrożenia dla gatunku[2]. Myszoskocznik malutki występuje w wielu obszarach chronionych. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje go za gatunek najmniejszej troski[2].
Myszoskocznik malutki (Gerbillurus paeba) – gatunek gryzoni z podrodziny myszoskoczek, występujący w Afryce Południowej.
Gerbillurus paeba[2][3] är en däggdjursart som först beskrevs av Andrew Smith 1836. Gerbillurus paeba ingår i släktet Gerbillurus och familjen råttdjur.[4][5] IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.[1] Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.[4]
Denna ökenråtta når en kroppslängd (huvud och bål) av 8,5 till 10,5 cm, en svanslängd av 10,2 till 12,5 cm och en vikt av 20 till 37 g. Den har 2,6 till 2,9 cm långa bakfötter och 1,6 till 1,9 cm stora öron.[6] Pälsen på ovansidan kan vara rödorange, rödgrå eller ljus kanelbrun med några inblandade mörkare hår. Vanligen har ryggens päls samma färg som marken i reviret. På halsens och bålens undersida samt från extremiteternas nedre delar till tassarna förekommer vit päls. De runda öronen är bara glest täckta med hår. Vid varje öga finns en vit fläck. Gerbillurus paeba har fem fingrar respektive tår per hand respektive fot men lillfingret är påfallande litet. Djurets fotsulor ät nästan helt täckta med päls. Honor har tre par spenar.[6]
Arten förekommer i södra Afrika från Namibia (inklusive Angolas sydvästra hörn), Botswana, Zimbabwe och Moçambique till Sydafrika. Habitatet utgörs av gräsmarker, buskskogar och trädgrupper.[1] Den föredrar sandig mark eller annan jord som bildades under historisk tid.[6]
Individerna skapar underjordiska tunnelsystem och de är aktiva på natten. De äter främst frön. Honor kan para sig under alla årstider.[1] Födan utgörs även av blad och insekter och sammansättningen är beroende på utbredning och årstid.[6]
Djuret går på fyra fötter över marken och det kan göra upp till 26 cm långa hopp. Boets ingångar ligger gömda mellan växtligheten och de stängs inte med sand. I boet lagras födan. Exemplar i fångenskap är aggressiva mot varandra och därför antas att Gerbillurus paeba lever ensam när honan inte är brunstig. I laboratorium slog individerna med fötterna mot varandra och de försökte bita varandra. Efter parningen är honan cirka 21 dagar dräktig och sedan föds upp till 5 eller sällan 6 ungar. Ungarna är vid födelsen blinda och de öppnar sina ögon efter 14 till 18 dagar. Efter ungefär 21 dagar slutar honan med digivning. Modern lämnar boet bara i undantagsfall under de första dagarna efter födelsen.[6]
Gerbillurus paeba jagas bland annat av fläckuv, av schabrakschakal och av genetter.[6]
Wikimedia Commons har media som rör Gerbillurus paeba.
Gerbillurus paeba är en däggdjursart som först beskrevs av Andrew Smith 1836. Gerbillurus paeba ingår i släktet Gerbillurus och familjen råttdjur. IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig. Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.
Gerbillurus paeba là một loài động vật có vú trong họ Chuột, bộ Gặm nhấm. Loài này được A. Smith mô tả năm 1836.[1]
Gerbillurus paeba là một loài động vật có vú trong họ Chuột, bộ Gặm nhấm. Loài này được A. Smith mô tả năm 1836.
털북숭이발저빌(Gerbillurus paeba)은 황무지쥐아과에 속하는 설치류의 일종이다.[2] 앙골라와 보츠와나, 모잠비크, 나미비아, 남아프리카공화국, 짐바브웨에서 발견된다. 자연 서식지는 건조 사바나 지대와 온대 관목 지대, 뜨거운 사막, 모해 해변, 도시 지역이다.
