Der Speisebohnenkäfer (Acanthoscelides obtectus), auch bekannt als Bohnenkäfer, ist eine Blattkäfer-Art aus der Unterfamilie der Samenkäfer (Bruchinae).
Während einige verwandte Arten Hülsenfrüchte nur im Freiland befallen, kann sich der Speisebohnenkäfer auch in gelagerten Vorräten verschiedener Hülsenfrüchte vermehren und gilt daher in der Landwirtschaft als Vorratsschädling.[1]
Speisebohnenkäfer können 3,2 bis 4,0 Millimeter lang werden und leben in Vorräten oder im Freien. Der Körper ist vorwiegend schwarz gefärbt, das Abdomen (einschließlich des Pygidiums) meist rot. Rötlich sind auch die vier ersten und das letzte Antennenglied und die Beine, mit Ausnahme der braunen Unterseite der Schenkel. Der Körper einschließlich der Flügeldecken ist durch eine feine und dichte Behaarung (Vestitur) gelbbraun überzogen, auf den Flügeldecken sind darin in der Regel drei unscharf begrenzte braune Querbänder eingelagert. Charakteristisch sind die Deckflügel, die den Hinterleib (Pygidium) nicht ganz bedecken, diese sind zusammen etwas länger als breit. Sie tragen flache, nahezu gerade Punktstreifen (Striae) mit etwas langgestreckter Punktur, deren ungerade Zwischenräume (mit Ausnahme des Nahtstreifens) ein wenig breiter sind als die geradzahligen. Der dritte und vierte Streifen tragen basal kleine Zähnchen. Das Halsschild ist dreieckig-glockenförmig, seine Oberfläche durch ein feines Grübchenmuster skulpturiert. Nahe der Hinterecken sitzt jeweils ein flacher Eindruck. Am Hinterschenkel befinden sich jeweils drei Zähne und die Füße bestehen aus vier Fußsegmenten. Die Geschlechter sind an der Ausbildung des fünften Hinterleibssterniten unterscheidbar: Dieser ist beim Männchen tief ausgerandet, beim Weibchen nur flach. Frisch geschlüpfte Larven besitzen Beine, spätere Stadien sind beinlos.[2][3]
Die Käfer und ihre Larven befallen Samen von Hülsenfrüchtlern (Fabaceae). Primärer Wirt der ursprünglichen Vorkommen in Amerika sind (Neuwelt-)Bohnen der Gattung Phaseolus. Daneben werden Samen einer Vielzahl anderer Arten angenommen, darunter Straucherbse, Kichererbse, Sojabohne, Helmbohne, Saat-Platterbse, Linse, Erbse, Ackerbohne, Mattenbohne, Mungbohne, oder Spargelbohne. Der Speisenbohnenkäfer wurde in Europa durch importierte Bohnen eingeschleppt. Er ist inzwischen überall in Europa verbreitet.[4] Eine einzelne Bohne kann bis zu 30 Käfer enthalten. Der Speisebohnenkäfer legt die Eier nicht nur auf frischen Bohnen, sondern auch auf Trockenbohnen und anderen Hülsenfrüchten ab.[2][3]
Die frei lebenden Käferweibchen legen ihre Eier an die Bohnen, wobei sie nicht die Hülsen, sondern die Bohnensamen selbst bevorzugen. Neben frei liegenden Samen belegen sie solche an der Pflanze durch teilweise geöffnete Hülsen. Daneben nagen sie auch selbst Löcher durch die Hülsenwand oder -naht. Aus dem Ei schlüpft eine Larve mit Beinen, die sich in die Samen der Bohne hinein frisst. Die Generationsrate hängt von der Temperatur ab, unter günstigen Bedingungen werden bis zu fünf Generationen pro Jahr gebildet.[2][3]
Populationen des Speisebohnenkäfers haben einen charakteristischen Geruch, der auf einen Ester zurückzuführen ist, welcher vermutlich als Pheromon fungiert. Es handelt sich dabei um den allenischen Ester (-)Methyl-n-tetradeca-trans-2,4,5-trienoat, der von den männlichen Individuen gebildet wird.[5][6]
Der Speisebohnenkäfer (Acanthoscelides obtectus), auch bekannt als Bohnenkäfer, ist eine Blattkäfer-Art aus der Unterfamilie der Samenkäfer (Bruchinae).
Während einige verwandte Arten Hülsenfrüchte nur im Freiland befallen, kann sich der Speisebohnenkäfer auch in gelagerten Vorräten verschiedener Hülsenfrüchte vermehren und gilt daher in der Landwirtschaft als Vorratsschädling.
Acanthoscelides obtectus, the bean weevil, is a species of bruchid beetle. The species was described in 1831 by Thomas Say.[1]
Bean weevils feed primarily on the seeds of common beans but also feed on the seeds of peas, vetches, and many other leguminous plants. They have also been reported to develop on the seeds of a few non-legumes, such as maize and buckwheat.[2] Bean weevils are pests of legume seeds both in field and in storage. Only the larvae feed on seeds: the adults feed on pollen.
Originating in mountainous regions of northern South America, its has been inadvertently introduced to Central America, then around the world in grain shipments.[3]
American naturalist Thomas Say described the bean weevil species as Bruchus obtectus in 1831,[1] and was later moved to the genus Acanthoscelides.[4] In a 1870 publication John Lawrence LeConte mistakenly called it Bruchus obsoletus, which led several later author to call it under this name which in fact belonged to another species, and as a result references to A. obtectus in publications from the late 1800 and early 1900 often used the incorrect name Bruchus obsoletus. [5]
Bean weevils are small beetles, ranging in size from 2 to 5 mm.[6] They range in colour from light to dark brown, with longitudinal spots on their elytra, which has a red posterior border. Eleytra does not cover the abdominal end. Legs are yellow red and antenna red brown.[6][7] The head is bent forward and lacks the long snout that is characteristic of true weevils.[8]
Eggs are milky white. Larvae are white with a yellow head during their first instar and white with a brownish head from the second instar. Larvae have bristles and three pairs of legs.[6][7]
Bean weevils develop and feed upon leguminous plants. Adult bean weevils hibernate inside the seeds or seed pods of these plants.[7] Adults emerge from hibernation in April to mate.[7] Female bean weevils lay eggs onto seed pods, or into them by chewing holes, in groups of 2 to 20 eggs.[6][7] A single female can lay up to 200 eggs.[6] but 40 is average fecundity.[7] Egg development can take 30 to 45 days before a 1st instar larvae merges. After approximately 3 days the larvae then moults and becomes a second instar larvae which then begin to consume the seed, with the larval stage lasting 3 to 3+1⁄2 weeks in total.[7] The larvae then pupates inside the seed, taking 9 to 29 days.[6] The life cycle of a single generation takes from 100 to 110 days. If the seeds are stored in a warm place multiple generations can be produced one after another.[7]
Bean weevils are originally native to northern South America,[3] however grain shipments at the end of the 19th century introduced the species to Europe where it subsequently spread around the globe. It is now found in Europe, Asia, North and South America, Africa, Australia and elsewhere.[6][9]
The species favours warmer climates, with the most favourable temperatures being 27–29 °C for adults, 24–27 °C for larvae, and 22–26 °C for pupa. Temperatures higher or lower than this can cause a decrease in the number of eggs laid and they are very vulnerable to temperatures below 0 °C. This limits the species to how far north it can spread, and is found only as far north as northern Lithuania, with some being found in south-west Siberia.[6]
A number of parasitoid wasps are associated with the bean weevil larvae.[10]
The bean weevil is a significant pest in some parts of the world, especially in areas such as Australia where it is non-native.[8] It damages crops both in situ and when stored in warehouses, and can potentially reduce crop yields by 60%[6] as the larvae develop at the expense of the seeds.[7]
Acanthoscelides obtectus, the bean weevil, is a species of bruchid beetle. The species was described in 1831 by Thomas Say.
Bean weevils feed primarily on the seeds of common beans but also feed on the seeds of peas, vetches, and many other leguminous plants. They have also been reported to develop on the seeds of a few non-legumes, such as maize and buckwheat. Bean weevils are pests of legume seeds both in field and in storage. Only the larvae feed on seeds: the adults feed on pollen.
Originating in mountainous regions of northern South America, its has been inadvertently introduced to Central America, then around the world in grain shipments.
Aedoa-teramardikas (Acanthoscelides obtectus) on mardikaliste seltsi kuuluv putukaliik.
Putukat on ka Eestis.[1]
Aedoa-teramardikas (Acanthoscelides obtectus) on mardikaliste seltsi kuuluv putukaliik.
Putukat on ka Eestis.
Acanthoscelides obtectus
La bruche du haricot (Acanthoscelides obtectus) est une espèce d'insectes coléoptères de la famille des Chrysomelidae, de la sous-famille des Bruchinae qui vit principalement dans les graines de haricot. Cette espèce d'origine sud-américaine a envahi l'Europe au début du XXe siècle.
L'insecte adulte, aux élytres tronqués, mesure de 3 à 4 mm de long.
Au printemps, les femelles pondent leurs œufs à la surface des graines de haricot en perforant les gousses qui commencent à jaunir ou sur la paroi interne de ces dernières, par paquets allant jusqu'à 30 œufs (de 0,6 mm de long environ). L'incubation dure quelques jours (jusqu'à deux semaines) et donne naissance à une larve primaire munie de longues pattes. Celle-ci pénètre à l'intérieur d'une graine et mue, se transformant en larve apode qui poursuit son développement dans la graine.
La nymphose se produit au bout de trois semaines en moyenne et donne naissance à l'insecte adulte en juillet. À partir de ce moment, un nouveau cycle de reproduction commence, les femelles pouvant pondre leurs œufs sur des graines entreposées. Si le climat s'y prête, plusieurs cycles peuvent se succéder durant l'été et l'automne. L'hivernage des adultes se fait à l'intérieur des graines stockées à l'abri, ces insectes ne pouvant survivre en plein air en pays tempéré.
Cette espèce attaque principalement les haricots (genre Phaseolus), mais aussi d'autres fabacées (ou légumineuses) comme le pois chiche, les lentilles, le soja...
Pour éliminer les haricots parasités par la bruche du haricot (communément appelée charançon), on peut entreposer les grains destinés au semis au congélateur à -35 °C pendant 24 à 48 heures. Afin de ne pas provoquer de choc thermique, on les laissera ensuite la même durée au réfrigérateur entre 0 et 4 °C puis on pourra les conserver entre 10 et 20 °C jusqu'au semis.
Acanthoscelides obtectus
La bruche du haricot (Acanthoscelides obtectus) est une espèce d'insectes coléoptères de la famille des Chrysomelidae, de la sous-famille des Bruchinae qui vit principalement dans les graines de haricot. Cette espèce d'origine sud-américaine a envahi l'Europe au début du XXe siècle.
Il tonchio del fagiolo (Acanthoscelides obtectus (Say, 1831)) è un coleottero della famiglia dei Crisomelidi[1][2][3][4].
Si tratta di un coleottero di piccole dimensioni, lungo, da adulto, dai 2 ai 5 mm[4][5][6]. Il corpo è di forma ovoidale, leggermente convesso[4], di colore marrone chiaro o scuro, coperto di peluria giallo-verdastra con macchie longitudinali sopra, e grigio chiara sotto[4]. Le elitre sono marrone scuro-rossiccio o grigio verdastro, e non coprono il termine dell'addome; dello stesso colore il pronoto, che è più largo che lungo[4][6].
La zampe sono giallo-rossicce, e il femore posteriore presenta un'estremità dentata[4][6]. Il protorace è conico[6]. Le antenne sono clavate, con i primi 4-5 segmenti marrone-rossiccio[4].
Le uova sono lattiginose, grandi 0,6x0,25 mm[6]; le larve sono bianche, e presentano tre paia di lunghe zampe e testa gialla nel primo stadio, mentre sono apode, arcuate e con testa marroncina dal secondo stadio[6]. Anche la pupa è bianca, lunga circa 4 mm[4].
Questo insetto si sviluppa su varie specie di leguminose, in particolare sul fagiolo o, secondariamente, sulla soia o la lenticchia[6]; è documentata anche la nutrizione a spese di alfalfa, veccia, lupino e cicerchia, e all'occorrenza anche su cereali[4].
Le femmine depongono le uova (fino a duecento, in gruppi da cinque a venti) sui baccelli della pianta ospite, vicino alle suture o in un'apertura che scavano con le mandible in prossimità dei semi maturi; la schiusa avviene dopo 30-45 giorni e le larve entrano all'interno dei semi (anche più di una per seme) scavandovi gallerie man mano che se ne nutrono[5][6]. La larva compie tutto il proprio ciclo vitale, che dura circa tre settimane, all'interno del seme: una volta maturata, scava una galleria d'uscita e quindi si impupa[4][6]. Gli adulti sfarfallano dopo 9-29 giorni[4].
Se necessario, la specie può svernare -sempre all'interno dei semi- in tutti gli stadi; gli adulti emergono quando la temperatura esterna sale sopra agli 11-12 °C, ma restano inattivi fino a che non raggiunge i 16 °C[4][6]; sopra ai 21 °C, con tempo asciutto e soleggiato, si spostano anche volando[6].
La specie è polivoltina, e in condizioni ottimali (come all'interno dei magazzini in cui vengono stoccati i legumi una volta raccolti) può produrre anche due o tre generazioni l'anno[6].
I semi colpiti dalle larve del tonchio vengono svuotati e bucherellati e perdono fertilità e sapore[4][5]. I danni sono particolarmente ingenti all'interno dei magazzini, dove vi sono le condizioni ottimali per lo sviluppo dell'insetto (dai 22 ai 29 °C)[4][5][6]; possibili soluzioni includono la fumigazione o differenti modalità di stoccaggio (in particolare, la refrigerazione o l'atmosfera controllata)[5].
Si tratta di una specie nativa dell'America centrale[4]. È stata introdotta in Europa verso la fine del XIX secolo[4], colonizzando velocemente il territorio (era attestata in tutta Francia già negli anni 1920[6], periodo nel quale raggiunse anche la Crimea[4]). La specie gode ora di diffusione pressoché globale, essendo documentata in tutti i paesi europei[3], nell'intero continente americano, in Africa, Asia, Australia ed anche alcune isole come le Hawaii[4].
Il tonchio del fagiolo (Acanthoscelides obtectus (Say, 1831)) è un coleottero della famiglia dei Crisomelidi.
De stambonenkever (Acanthoscelides obtectus) is een keversoort uit de familie bladhaantjes (Chrysomelidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1831 door Say.[1] De soort komt van nature voor in Centraal-Amerika en is vandaar uit met geïmporteerde bonen verspreid over de wereld. In één boon kunnen meer dan 30 kevers voorkomen. De kever legt de eitjes in zowel verse als gedroogde bonen.[2][3]
De stambonenkever tast de zaden (bonen) van vlinderbloemigen aan, speciaal die van het geslacht Phaseolus. Daarnaast worden de zaden van vele andere soorten aangetast waaronder: erwt, kikkererwt, sojaboon, linze, tuinboon, veldboon, mungboon en kousenband.[2][3]
De stambonenkever kan 3,2 - 4,0 mm lang worden. Het borststuk is overwegend zwart en het achterlijf samen met het pygidium meestal rood. Roodachtig zijn ook de eerste vier leden en het laatste lid van de antennen en de poten met uitzondering van de dij (femur). Het borststuk met de dekschilden is bedekt met een dichte, geelbruine beharing. De dekschilden hebben drie, niet scherp begrensde, bruine dwarsbanden. Karakteristiek voor deze kever is dat de dekschilden het pygidium niet helemaal bedekt. De dekschilden zijn samen iets langer dan breed en hebben vlakke, bijna rechte strepen (striae) bestaande uit iets langgerekte puntjes. De derde en vierde streep hebben basaal kleine tandjes. Het halsschild is driehoekig-klokvormig en heeft een fijn netwerk van putjes. In de buurt van de achterhoek zit een meer oppervlakkige put. Op de dij van de achterste poot (metafemur) zitten drie tanden en de tarsus bestaat uit vier segmenten. De vrouwtjes zijn van de mannetjes te onderscheiden door de vorm van de vijfde achterlijfsterniet, dat bij de mannetjes diep uitgerand en bij de vrouwtjes vlak is. Jonge larven hebben poten en een gele kop, maar latere larvale stadia zijn pootloos en hebben een bruine kop.[2][3]
De kever komt voor de paring in april tevoorschijn. In groepjes van 2 - 20 eitjes worden ze afgezet. Een enkel vrouwtje kan tot 200 eitjes leggen (gemiddeld 40). Na 30 - 45 dagen komt de larve uit het ei en vervelt na ongeveer 3 dagen. Na 3 - 3,5 week nadat de larve uit het ei gekomen is, vindt de verpopping in de boon plaats, waar na 9 - 29 dagen de kever uit de pop komt. Er kunnen meerdere generaties per jaar gevormd worden.
Bronnen, noten en/of referentiesDe stambonenkever (Acanthoscelides obtectus) is een keversoort uit de familie bladhaantjes (Chrysomelidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1831 door Say. De soort komt van nature voor in Centraal-Amerika en is vandaar uit met geïmporteerde bonen verspreid over de wereld. In één boon kunnen meer dan 30 kevers voorkomen. De kever legt de eitjes in zowel verse als gedroogde bonen.
De stambonenkever tast de zaden (bonen) van vlinderbloemigen aan, speciaal die van het geslacht Phaseolus. Daarnaast worden de zaden van vele andere soorten aangetast waaronder: erwt, kikkererwt, sojaboon, linze, tuinboon, veldboon, mungboon en kousenband.
Bønnefrøbille (Acanthoscelides obtectus) er en av billene i underfamilien frøbiller i familiegruppen bladbiller.
Bønnefrøbille registreres av og til i Norge, men skal ikke være utbredt og vanlig. Den kommer vanligvis med importerte brune bønner. Den finnes i de fleste europeiske land. Den er spredt til flere verdensdeler, og kommer opprinnelig fra Asia.
Bønnefrøbille er 3,5-4 mm lang, stripet gråbrun, noe spraglete. De foretrekker særlig tørre, brune bønner, men kan forekomme i andre belgfrukter.
Larvene utvikler seg i belgfruktene og etterlater uthulte belgfrukter med et lite hull. Den regnes som skadedyr på belgfrukter, men kan bekjempes ved å kaste angrepet mat. Den spres ikke til annen mat enn tørre belgfrukter.
Bønnefrøbille (Acanthoscelides obtectus) er en av billene i underfamilien frøbiller i familiegruppen bladbiller.
Strąkowiec fasolowy (Acanthoscelides obtectus) – chrząszcz z rodziny strąkowcowatych (podrodzina stonkowatych).
Jest to niewielki chrząszcz, pochodzący z Ameryki Południowej i Środkowej, rozprzestrzeniony w wyniku transportu fasoli konsumpcyjnej. Obecnie występuje we wszystkich strefach klimatycznych, wszędzie tam gdzie uprawia się i magazynuje fasolę. Uważany jest za głównego szkodnika ziaren fasoli.
Chrząszcze te są owalne, samice osiągają długość do 3,0-4,5 mm, samce są nieco mniejsze. Głowa jest silnie wydłużona, czarna z żółtymi włoskami na czole. Strona grzbietowa zabarwiona jest na kolor oliwkowy z szarymi plamkami, końce pokryw są czerwonawe, spodnia strona ciała jest koloru szarego. Chitynowe pokrywy skrzydeł są żółtozielone z deseniem szarych plam. Nie sięgają one do końca odwłoka (taka długość pokryw jest cechą charakterystyczną dla podrodziny strąkowcowatych. Odnóża są czerwonawe, na udach 3 trzeciej pary nóg występuje długi kolce oraz 2 dwa małe ząbki. Czułki są 12 członowe, długie i cienkie, tylko pierwsze 4 człony i ostatni jest koloru czerwonego. Jaja są mleczno-białe, matowe o wymiarach 0,7 x 0,25 mm. U samca pygidium skierowane jest w dół. Larwa po wylęgu jest owłosiona, posiada 3 pary odnóży. Po pierwszym linieniu traci odnóża i szczecinki. Jest koloru białego, a jej długość wynosi 4 mm. Poczwarka jest kremowa o długości 4 mm.
Biologia tego szkodnika gatunku została zbadana zarówno w warunkach polowych jak i laboratoryjnych. Jeszcze w latach 60 ubiegłego wieku uważano, że chrząszcze te nie są w stanie przeżyć zimy w warunkach polowych. Jedynie przeżywają te osobniki, które zimują w magazynach. Nowsze badania potwierdziły, że strąkowiec ginie w temperaturze 0ºC po 2 tygodniach, natomiast w temp. 5-10 ºC silnie zastaje zahamowany jego rozwój. Jaja tego szkodnika mogą przetrzymać krótkie działanie temperatur ujemnych. Niektóre osobniki mają możliwość przezimowania poza budynkami przechowalnianymi, wiąże się to z łagodniejszym przebiegiem zimy w obszarze środkowoeuropejskim w ostatnich dekadach. W latach z łagodniejszymi zimami stwierdzono, że chrząszcze te mogą rozmnażać się na uprawach, ale również rozwój tego gatunku może odbywać się w zimie w magazynach. Liczba pokoleń w magazynach tym okresie może wynieść nawet 8, w zależności od temperatury. W temperaturze 31 ºC embrion rozwija się 4-6 dni, natomiast przy temp. 14 ºC jego rozwój może trwać nawet do 45 dni. Rozwój larw trwa od 11 do 53 dni, w temp. poniżej 15 ºC może wynieść nawet ok. 220 dni. Larwy zwykle żerują w ziarnach fasoli (w jednym może być ich nawet 20). W warunkach magazynowych chrząszcze nie pobierają pokarmu i żyją od 2 do 25 dni. Samice składają jaja pojedynczo lub po kilka sztuk; w magazynie lub przechowalni bezpośrednio na worki lub opakowania w polu natomiast do strąków fasoli. Jedna samica może złożyć nawet 200 jaj, w ciągu 2 tygodni życia. Strąkowiec fasolowy może rozwijać się w zakresie temp. optymalnej 21-27 ºC . W warunkach sprzyjających chrząszcze wychodzą z poczwarki wiosną, wylatują z przechowalni, żerując wtedy na kwiatach (głównie roślin z rodziny astrowatych Asteraceae). Larwy wgryzają się do wnętrza nasion fasoli, żerując w nich do osiągnięcia stadium poczwarki. Każda larwa zanim przeobrazi się w poczwarkę, wygryza okrągłe okienko w okrywie nasiennej, które przegotowuje w ten sposób jako miejsce ułatwiające wyjście imago. Strąkowiec fasolowy zasiedla wszystkie uprawiane odmiany fasoli Phaseolus vulgaris w tych produktach jest znacznie dłuższy niż normalnie w ziarnach fasoli.
Gatunek ten pierwotnie występował na obszarze Ameryki Południowej i Środkowej. Obecnie jest gatunkiem kosmopolitycznym. Acanthoscelides obtectus po raz pierwszy w Europie został stwierdzony w 1880 r. w południowej Francji; zawleczony był tam z transportem nasion fasoli konsumpcyjnej pochodzącej z Ameryki Południowej i Środkowej. Stamtąd rozprzestrzenił się na Hiszpanię, następnie Portugalię i cały region śródziemnomorski. Po pierwszej wojnie światowej obecność tego gatunku stwierdzono już w Niemczech, Holandii, Austrii, Szwajcarii oraz na Węgrzech i wybrzeżach czarnomorskich Rosji. Przed 1950 roku obecność strąkowca fasolowca odnotowano na terenie Czech. W Polsce natomiast pierwsze informacje dotyczące masowego wystąpienia tego szkodnika w magazynach spożywczych pochodzą z 1934, a odnotowano je na Dolnym Śląsku oraz Legnicy 1939. W roku 1943 był notowany już w wielu miejscowościach położonych na Dolnym Śląsku. Po drugiej wojnie światowej ekspansja strąkowca była związana z dostawami fasoli w ramach pomocy UNRRA dla Europy. Od roku 1945 rozprzestrzenił się w całym kraju, zarówno w magazynach i przechowalniach jak też w uprawach fasoli, doskonale przystosowując się do warunków klimatycznych jakie panują w Polsce. Jego obecności nie odnotowano jeszcze w wysokich częściach gór oraz kompleksów leśnych tj. Puszczy Białowieskiej, Wzgórz Trzebnickich, Kotliny Nowotarskiej, Bieszczadów, Pienin i Tatr[2]
Obecnie w Polsce jest jednym z najgroźniejszych szkodników fasoli zarówno w uprawach polowych jaki i w magazynach. Porażone nasiona tracą swoją wartość spożywczą oraz siewną. Żerowanie obniża zdolność kiełkowania nasion o ponad 25%, w przypadku żerowania 2 larw zdolność zmniejsza się o 45%. Nasiona uszkodzone tracą masę, są zanieczyszczone wylinkami oraz odchodami. Larwa wgryza się do wnętrza pozostawiając otwór 0,5 mm, w pierwszej fazie nasion tych nie można odróżnić od nasion zdrowych jest to tzw. porażenie ukryte i aby je stwierdzić należy stosować specjalistyczne metody diagnostyczne[3].
Niechemiczne: Należy niszczyć resztki pożniwne, które mogą być siedliskiem dla przezimowania szkodników. Zaatakowaną fasolę w warunkach domowych można przebrać odrzucając porażone ziarno. Do zwalczania strąkowca fasolowca polecana jest metoda fizyczna, która polega na stosowaniu wysokich i niskich (ujemnych) temperatur. Inną metoda zwalczania chrząszczy jest wykorzystanie mikrofal. Skuteczność tej metody zależy od mocy oraz czasu oddziaływania fal na owady. Im oddziaływanie czasowe było dłuższe, a moc większa odnotowywano największą śmiertelność wśród owadów.
Chemiczne: W budynkach magazynowych szkodnika zwalcza się głównie przez gazowanie, używając preparatów wydzielających fosforowodór (PH3). Nasiona przed samym siewem można zabezpieczyć stosując zaprawy nasienne. W okresie wegetacji roślin można stosować insektycydy. Należy stosować środki nieszkodliwe dla pszczół, a plantacje opryskiwać wieczorem. Do tego celu można stosować środki chemiczne z grupy fosfoorganicznych i pyretroidów.
Strąkowiec fasolowy (Acanthoscelides obtectus) – chrząszcz z rodziny strąkowcowatych (podrodzina stonkowatych).
Jest to niewielki chrząszcz, pochodzący z Ameryki Południowej i Środkowej, rozprzestrzeniony w wyniku transportu fasoli konsumpcyjnej. Obecnie występuje we wszystkich strefach klimatycznych, wszędzie tam gdzie uprawia się i magazynuje fasolę. Uważany jest za głównego szkodnika ziaren fasoli.
Acanthoscelides obtectus é uma espécie de insetos coleópteros polífagos pertencente à família Chrysomelidae.[1]
A autoridade científica da espécie é Say, tendo sido descrita no ano de 1831.
Trata-se de uma espécie presente no território português.
Acanthoscelides obtectus é uma espécie de insetos coleópteros polífagos pertencente à família Chrysomelidae.
A autoridade científica da espécie é Say, tendo sido descrita no ano de 1831.
Trata-se de uma espécie presente no território português.
Fižolar ali fižolov hrošč (znanstveno ime Acanthoscelides obtectus) je vrsta hroščev, ki velja za skladiščnega škodljivca, predvsem na fižolu.
Vrsta izvira iz centralne Amerike,[1] od koder so jo s pošiljkami fižola raznesli po celem svetu.
Fižolar ima ovalno telo in doseže v dolžino med 3 in 4,5 mm,[2] po drugih avtorjih pa med 2 in 5 mm.[3] Hrošček je temne, skoraj črne barve, pokrovke in vratni ščit so pokrite z drobnimi dlačicami neenakih barv, ki na ta način tvorijo temnejše ali svetlejše pege.[2] Pokrovke ne pokrivajo zadka v celoti. Noge so rumenordeče, tipalke pa rdečerjave barve.[3][4]
Samice na fižolova zrna ali med njih, na polju pa v stroke, skupno odložijo med 50 in 200 mlečnobelih jajčec ovalne oblike, ki so dolga 0,60 mm in široka 0,25 mm.[2] Običajno samica naenkrat odloži med 2 in 20 jajčec.[3][4] Iz jajčeca se po 3[2] do 45[4] dnevih izležejo belkastorumene ličinke z rjavo glavo in debelim, zavitim telesom, ki zrastejo do 6 mm. V prvem stadiju ima ličinka tri pare nog, pozneje pa noge izginejo. Buba je umazanobele barve,[2] iz nje pa po 9 do 29 dneh izleti odrasel hrošč.[3]
Fižolar ali fižolov hrošč (znanstveno ime Acanthoscelides obtectus) je vrsta hroščev, ki velja za skladiščnega škodljivca, predvsem na fižolu.
Vrsta izvira iz centralne Amerike, od koder so jo s pošiljkami fižola raznesli po celem svetu.
Acanthoscelides obtectus là một loài bọ cánh cứng trong họ Bruchidae. Loài này được Say miêu tả khoa học năm 1831.[1]
.jpg)
Bài viết về tông côn trùng Acanthoscelidini này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Acanthoscelides obtectus là một loài bọ cánh cứng trong họ Bruchidae. Loài này được Say miêu tả khoa học năm 1831.
Зерновка фасолевая (лат. Acanthoscelides obtectus) — жук из семейства зерновок, вредитель зернобобовых культур.
Длина тела 2—5 мм. Жук имеет овальную форму и медно-бурую окраску. Кончики надкрылий и брюшко жёлто-красные.
Жуки фасолевой зерновки появляются в начале созревания бобов. Размножение происходит в поле и хранилищах при температуре 13—31 °С. В кладке в среднем 45 яиц. Самка откладывает их группами в трещины высохших бобов, на семена, между семенами и так далее. Личинки свободно ползают 4 суток, а потом вгрызаются в семена, где проходит их развитие вплоть до метаморфоза. При разной температуре цикл развития фасолевой зерновки длится от 34 до 60 суток. На юге этот жук даёт 3—4 поколения в год.
Обитают в Европе. В России в основном в Закавказье и Краснодарском крае.
Поражает в основном фасоль, в реже нут, чину, горох, чечевицу, конские бобы и сою. Ухудшает посевные и пищевые качества семян. Меры борьбы: химическая обработка посевов во время созревания бобов, послеуборочная вспашка, обеззараживание складов, обработка фасоли пестицидами, охлаждение и промораживание зараженной фасоли или нагревание семян до 48 °С в течение 20 минут[источник не указан 1130 дней].
Зерновка фасолевая (лат. Acanthoscelides obtectus) — жук из семейства зерновок, вредитель зернобобовых культур.
