Juniperus sabina, la sabina rastrera, ye una especie del xéneru Juniperus que'l so hábitat estender por Europa central y meridional, W d'Asia (Turquía) y cítase tamién n'Arxelia, estendiéndose pola metá d'España y el Cordal Cantábricu, algamando la Sierra Nevada. Apaez nes provincies d'Almería, Asturies, Cantabria, Castelló, Cuenca, Girona, Granada, Guadalajara, Huesca, Jaén, Lleida, Lleón, Navarra, Palencia, Soria, Teruel, València y Zaragoza.
Ye una planta maderiza achaparrada, que crez más n'anchor que n'altor, una y bones raramente supera'l metru n'España, produz numberoses cañes tendíes sobre'l suelu que caltienen la fueya toa l'añu, de corteza pardu-acoloratada o cenicienta, que s'esprende en plaques; delles vegaes, llegar a faer un pequeñu arbolucu de tueru retorcigañáu. Ramillas arredondiaes de menos de 1 mm de diámetru, coles fueyes escuamiformes, inxeríes, dispuestes en cuatro fileres, daqué aquillaes y con una glándula ovalada resinosa nel envés, esprendiendo un golor caltriante y desagradable al machucales.
A partir del mes de setiembre y hasta la primavera, maureciendo les arcéstidas nel seronda o la primavera siguiente. Dacuando la mesma planta produz los conos masculinos y femeninos, pero más frecuentemente éstos tán en pies distintos.
Nos cumes de los montes, principalmente nes caliares, dende los (900) 1400 a los 2750 m d'altitú, acomuñada con frecuencia al pinu albar, soportando perbién los suelos esqueléticu y cascayosu, como tamién les baxes temperatures; esta asociación de pinu y sabina rastrera ye la vexetación natural de los cumes y fasteres cimeres de los altos montes mediterráneos. N'ocasiones acomuñar cola sabina albar, o con otros pinos, caxigales, etc, cuando baxa a menor altitú, pos puede baxar, n'exemplares aisllaos, hasta los 900-1000 metros.
L'usu melecinal de la sabina ye vieyu, como lo demuestra la so presencia na Capitulare de villis vel curtis imperii, una orde emitida por Carlomagno que reclama a los sos campos por que cultiven una serie de yerbes y condimentos incluyendo "savinam" identificada anguaño como Juniperus sabina.
Linneo acutó'l nome de sabina, con que los romanos designaben a ésta y asemeyaes especies, pa esta planta, quiciabes por ser la más utilizada como melecinal. L'empléu de la sabina emenagoga (pa provocar y regular la menstruación) y albortiva, en medicina popular, remontar a los griegos; debe les sos propiedaes a un alcohol conteníu na so esencia, el sabinol, pero la so aición ye tan violenta, que puede provocar la muerte. Esta mesma esencia sirve, n'usu esternu, pa quitar verrugas, pos tien propiedaes cáustiques y vesicantes.
Juniperus sabina describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 2: 1039. 1753.[1]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Juniperus sabina, la sabina rastrera, ye una especie del xéneru Juniperus que'l so hábitat estender por Europa central y meridional, W d'Asia (Turquía) y cítase tamién n'Arxelia, estendiéndose pola metá d'España y el Cordal Cantábricu, algamando la Sierra Nevada. Apaez nes provincies d'Almería, Asturies, Cantabria, Castelló, Cuenca, Girona, Granada, Guadalajara, Huesca, Jaén, Lleida, Lleón, Navarra, Palencia, Soria, Teruel, València y Zaragoza.
Juniperus sabina (lat. Juniperus sabina) — sərvkimilər fəsiləsinin ardıc cinsinə aid bitki növü.
Qazax ardıcı — bitki növü.
Rusiya, Orta Asiya (Qazaxıstan, Qırğızıstan), Rumıniya, Bolqarıstan, Şimali Monqolustan, Çin (Tyan-Şan), Ukrayna və Ermənistanda yayılmışdır. Azərbaycanda yayılması: Naxçıvan MR və Quba rayonu ərazilərində rast gəlinir.
Azərbaycanın nadir bitkisidir. NT.
Azərbaycanda Quba rayonu meşələrində subalp və alp meşə qurşağında dəniz səviyyəsindən 2000–3000 m hündürlukdə daşlı-qayalı yamaclarda bitir.
Azərbaycanda təbii ehtiyatı geniş deyildir.
Asimmetrik çətirli, ikievli və ya birevli sürünən alçaqboylu, hündürlüyü 0,5–1 m-ə qədər olan koldur. Gövdəsinin qabığı sığallı və qırmızımtıl – sarı rənglidir. Hündürlüyü 1 m-ə çatir. Budaq¬larının qabığı qırmızımtıl – boz və ya qonurdur, çatlayıb parçalanır və ya oduncaqdan xırda parçalar şəklində ayrılır. Yarpaqları dəyirmi, nazik və yaşıldir. Zoğları tünd-yaşıl rəngli xoşagəlməyən kəskin qoxuludur. Cavan yarpaqların şaxələri çox sıxılmışdır, çarpazvarı cüt-cüt düzülmüşdür, ellipsvarı olub, ucları sivri və ya kütdür. Yarpaqlarının uzunluğu 2,5–3 mm-dir. Yarpaqları iynəlidir, üç il ağacda qalır və belə yaşıl yarpaqların ucları azacıq arxaya əyilmiş olur. Erkək qozacıqları oval şəkilli, ucları dəyirmi, arxası yastı və üzərində pulcuqları vardır. Erkək orqanları 10-15 ədəd yumurtavarı-qalхanaохşar erkəkcikdən ibarətdir. Bunların hər birində 3-7 tоz kisəciyi vardır. Dişicik çiçəkləri yumurtavari pulcuqdan ibarət olub, budaqların üzərində yerləşir. Meyvəsi göyümtül rəngi olub qısa ayaqcıq ucunda sallaq şəklində dayanır, tək-tək yerləşir. Tохumları ziyillərlə örtülmüşdür, оvalşəkilli və ya yumurtavaridir, 4-6 sm uzunluqdadır, qоnur rəngli və parlaqdır.
Tохumla və vegetativ yоlla çохalır. Təbii ehtiyatın dəyişilməsi səbəbləri: Başlıca оlaraq insan fəaliyyəti və bəzi abiоtik amillərin təsiridir.
Park və bağlarda rast gəlinir.
Azərbaycanın “Qırmızı Kitabı”na daxil edilmişdir.
Bitkinin təbii yayldığı yerlərdə yeni mühafizə sahələrinin yaradılması zəruridir.
Флора Kавказа .т.1.1939; Флора Азербайджана т.1.1950; Azərbaycanın ağac və kolları. I c. 1961; Azərbaycan SSR-nin “Qırmızı Kitabı”.1989; Красная Kнига CCCR.1984; Naxçıvan Muxtar Respublikası florasının taksonomik spektri. 2008; Naxçıvan MR-nın flora müxtəlifliyi və onun nadir növlərinin qorunması. 2011; Azərbaycan florasının konspekti I-III cildlər. 2005; 2006; 2008; Azərbaycan dendroflorası. I cild, 2011.
Juniperus sabina (lat. Juniperus sabina) — sərvkimilər fəsiləsinin ardıc cinsinə aid bitki növü.
Qazax ardıcı — bitki növü.
La savina muntanyenca, savina de muntanya o ginebre-savina (Juniperus sabina) és una espècie del gènere Juniperus nativa de les muntanyes del centre i sud d'Europa i oest i centre d'Àsia, des de la península Ibèrica fins a Sibèria, típicament creix a altituds d'entre 1.000 a 3.300 m.[1][2]
Als Països Catalans, es troba a Catalunya i al País Valencià. Creix entre els 1.000 i els 2.200 m i floreix d'abril a maig[3]
És un arbust reptant de forma molt variable que fa de 40 cm a 4 metres de diàmetre. Generalment és una planta dioica, aromàtica. Les fulles són de dos tipus: les juvenils aciculars, de 5–10 mm de llargada, i les adultes esquamiformes, romboidals, decurrents a la base, d'1–2 mm de llargada. Els gàlbuls, que contenen d'1 a 3 llavors negroses, fan de 5 a 9 mm de diàmetre i són d'un color violaci fosc.[1][2]
Hi ha dues varietats biològiques,[1] que alguns botànics tracten com espècies diferents:[2]
Juniperus sabina es fa servir en jardineria amb cultivars seleccionats.
L'híbrid entre Juniperus chinensis i Juniperus sabina, s'anomena Juniperus × pfitzeriana (Pfitzer Juniper, synonym J. × media), es troba de forma silvestre al nord-oest de la Xina i també és una planta cultivada.
Totes les parts de la planta són verinoses per diversos compostos tòxics.[4]
Aquesta planta és hoste del fong del rovell de la pera Gymnosporangium fuscum.
Il·lustració del segle XIX
Juniperus × pfitzeriana
La savina muntanyenca, savina de muntanya o ginebre-savina (Juniperus sabina) és una espècie del gènere Juniperus nativa de les muntanyes del centre i sud d'Europa i oest i centre d'Àsia, des de la península Ibèrica fins a Sibèria, típicament creix a altituds d'entre 1.000 a 3.300 m.
Als Països Catalans, es troba a Catalunya i al País Valencià. Creix entre els 1.000 i els 2.200 m i floreix d'abril a maig
És un arbust reptant de forma molt variable que fa de 40 cm a 4 metres de diàmetre. Generalment és una planta dioica, aromàtica. Les fulles són de dos tipus: les juvenils aciculars, de 5–10 mm de llargada, i les adultes esquamiformes, romboidals, decurrents a la base, d'1–2 mm de llargada. Els gàlbuls, que contenen d'1 a 3 llavors negroses, fan de 5 a 9 mm de diàmetre i són d'un color violaci fosc.
Hi ha dues varietats biològiques, que alguns botànics tracten com espècies diferents:
Juniperus sabina var. sabina. Fulles juvenils rares en els adults. Juniperus sabina var. davurica (Pallas) Farjon (syn. J. davurica Pallas). Fulles juvenils freqüents en plantes adultes.Juniperus sabina es fa servir en jardineria amb cultivars seleccionats.
L'híbrid entre Juniperus chinensis i Juniperus sabina, s'anomena Juniperus × pfitzeriana (Pfitzer Juniper, synonym J. × media), es troba de forma silvestre al nord-oest de la Xina i també és una planta cultivada.
Totes les parts de la planta són verinoses per diversos compostos tòxics.
Aquesta planta és hoste del fong del rovell de la pera Gymnosporangium fuscum.
Jalovec chvojka (Juniperus sabina), nazývaný též klášterní chvojka nebo chvojka klášterská, je jehličnatý keř z čeledi cypřišovitých.
Chvojka klášterská je jehličnatý keř dosahující výšky max. 1,5 m. Keře mají rozkladitý tvar.
Pěstuje se jako okrasný půdopokryvný jehličnan, postupem času bylo vyšlechtěno mnoho různých variet, viz kultivary jalovců.
Jako léčivá rostlina byla běžně pěstována na klášterních středověkých zahradách – tekutý alkoholový extrakt z šištic se používal při křečích, plynatosti, revmatických záchvatech a zánětu močového měchýře, byť pro jeho jedovatost zde vždy byla snaha používat ho co nejméně.
Nežádoucí účinky jsou: podráždění kůže a puchýře při vnějším podání, při vnitřním pak při větších dávkách otrava zasahující zejména ledviny (lidem s nemocnými ledvinami se jalovcový extrakt nesmí podávat ani v těch nejmenších dávkách). U těhotných žen požití silnější dávky způsobuje potrat, čehož bylo v minulosti taktéž hojně využíváno – řada žen na to doplatila doživotními následky nebo i smrtí. Kvůli použití při potratech se chvojce posměšně říkalo palma starých panen. Dlouhodobým užíváním dochází k poškozování kapilárních cévek v kůži, čím vznikají vředy, nazývané „Sacer Ignus“ („Svatý Oheň“).
Rez hrušňová - významná choroba především s ohledem na pěstování hrušní. Na jalovcích rez hrušňová způsobuje prášivé útvary v kterých přezimují výtrusy houby a z kterých se potom na jaře přenáší na hrušně. Izolační vzdálenost bránící přenosu této houby na stromy hrušní je 150 až 200 m. Pokud se chcete ubránit významnému nakažení rzí hrušňovou je třeba tuto minimální vzdálenost dodržovat, týká se to konkrétně dvou druhů, jalovce chvojky a jalovce čínského.
Obrázky, zvuky či videa k tématu jalovec chvojka ve Wikimedia Commons
Jalovec chvojka (Juniperus sabina), nazývaný též klášterní chvojka nebo chvojka klášterská, je jehličnatý keř z čeledi cypřišovitých.
Der Sadebaum (Juniperus sabina), auch Stink-Wacholder, Gift-Wacholder, Sevibaum, Sevenbaum, Säbenbaum, Sefistrauch oder Sebenstrauch genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung Wacholder (Juniperus). Er spielte früher eine wichtige Rolle in der Volksmedizin.
Der Sadebaum ist ein Strauch, der meist Wuchshöhen von nur 1 bis 2, selten 5 Meter erreicht. Er wächst selten ganz aufrecht und meist mehr oder weniger kriechend. Die Borke an älteren Pflanzen ist rötlich-braun. Die Äste weisen einen runden oder leicht kantigen Querschnitt auf.
Es gibt zwei unterschiedliche Blattformen. In der Jugend bildet er wirtelig angeordnete 4 bis 5 Millimeter lange, nadelförmige, spitze Blätter aus, die oben bläulich sind. Im Alter treten zusätzlich kreuz-gegenständig angeordnete schuppenförmige Blätter auf, die eiförmig und 1 bis 4 mm lang sind. Sie riechen beim Zerreiben unangenehm und haben eine Lebensdauer von 2 bis 3 Jahren.
Es treten sowohl einhäusige (monözische) als auch zweihäusig (diözische) getrenntgeschlechtige Individuen auf. Die Blütezeit liegt von März bis Mai. Die beerenförmigen Zapfen sind ei- bis kugelförmig, 5 bis 7 Millimeter groß. Sie reifen im Herbst im gleichen Jahr der Befruchtung oder im nächsten Frühling und sind dann schwarzblau bereift. In jedem Zapfen sitzen ein bis drei eiförmige und gefurchte Samen.
Die Chromosomenzahl der Art ist 2n = 22.[1]
Der Stink-Wacholder ist einer der Hauptwirte für den Birnengitterrost (Gymnosporangium sabinae), der Schäden an Birnbäumen hervorruft. Er wurde deswegen früher gebietsweise flächig beseitigt.[2]
Der Sadebaum kommt mit vier Varietäten in Europa in einer Vielzahl von Staaten beginnend mit Spaniens Sierra Nevada über die Pyrenäen, die Alpen, die Gebirge der Balkanhalbinsel und weitere Mittelgebirge bis zur Halbinsel Krim vor. Einen weiteren Verbreitungsschwerpunkt kennt man im Kaukasus. Ein kleines Vorkommen gibt es im algerischen Djurdjura-Gebirge.[3] Das östliche Verbreitungsareal findet man in Zentralasien vor. Im Einzelnen sind dies südliche Regionen Sibiriens in Russland, weiters Kasachstan, Kirgisistan, Tadschikistan, das westliche China und die nördliche Mongolei.
In den Alpen befinden sich Vorkommen in Südtirol, in den österreichischen Bundesländern Kärnten und Tirol, in den Schweizer Kantonen Wallis und Graubünden mit dem Unterengadin sowie in Bayern in den Berchtesgadener Alpen und den Ammergauer Alpen. Durch seine Verwendung in der Volksmedizin wurde sein Vorkommen weit über sein natürliches Verbreitungsgebiet erweitert.
Der Sadebaum ist lichtbedürftig und besiedelt flachgründige, felsige, oft basenreiche Böden. Er kommt in Felsritzen, Felshängen, Trocken- und Steppenrasen und in lichten Kiefern- und Lärchenwäldern bis in Höhenlagen zwischen 1400 und 2300 Metern[4] vor. In den Allgäuer Alpen steigt er an der Schneck-Ostwand in Bayern bis zu 2100 m Meereshöhe auf.[5] Er kommt vor in Gesellschaften der Klasse Pulsatillo-Pinetea.[1]
Die ökologischen Zeigerwerte nach Landolt et al. 2010 sind in der Schweiz: Feuchtezahl F = 1+ (trocken), Lichtzahl L = 4 (hell), Reaktionszahl R = 3 (schwach sauer bis neutral), Temperaturzahl T = 3 (montan), Nährstoffzahl N = 2 (nährstoffarm), Kontinentalitätszahl K = 5 (kontinental).[6]
Der Sadebaum wird von der Weltnaturschutzunion IUCN zwar in der Roten Liste gefährdeter Arten geführt, jedoch als nicht gefährdet („Least Concern“) bezeichnet. Diese Entscheidung wurde damit begründet, dass es sich um eine der am weitesten verbreiteten Koniferen-Arten der Welt handelt und dass sie in nicht ernsthaft gefährdeten Habitaten vorkomme. Der Bestand sei stabil und die Art in vielen Schutzgebieten vertreten.[7]
In der Roten Liste der Schweiz[8] wird der Sadebaum (Juniperus sabina) als nicht gefährdet („LC“) beurteilt. Die deutschen Vorkommen werden als gefährdet („3“) beurteilt.[9]
Mit der Fauna-Flora-Habitat-Richtlinie Nr. 92/43/EWG in der aktualisierten Fassung vom 1. Januar 2007 (FFH-RL)[10] Anhang 1 der Europäischen Union werden Schutzgebietausweisungen für folgende Lebensraumtypen, in denen Wacholder vorkommen – also auch für den Sadebaum – gefordert:
Der Sadebaum wurde 1753 von Carl von Linné in Species Plantarum erstveröffentlicht.[11]
Es werden fünf Varietäten unterschieden:
Der Sadebaum ist in allen Teilen giftig. Verantwortlicher Hauptwirkstoff ist das ätherische Sadebaumöl. Im Vergleich zum Öl des Gemeinen Wacholders (Juniperus communis) enthält es weit mehr Ester, hat einen höheren Acetylgehalt und ist rechtsdrehend. Das resultiert daraus, dass das Öl des Gemeinen Wacholders hauptsächlich α-Pinen, Camphen, Cadinene, Junipene, Borneole und Isoborneol, Terpineol, Juniperol und Junipercampher enthält, das Sadebaumöl hingegen zwar vor allem ebenfalls aus α-Pinen und Cadinen, aber auch bis zu 50 Prozent aus Sabinen, 35 % Sabinylacetat sowie unverestertem Sabinol (bzw. Thujol) und Diacetyl besteht.[17]
Es greift beim Menschen die Magenschleimhaut an, verursacht Blutandrang in den Nieren und damit Hämaturie. Auch andere innere Organe werden angegriffen. Bei Frauen kann das Öl Menorrhagie auslösen und zu Fehlgeburten führen. Daher wurden die Früchte auch gezielt zur Abtreibung genutzt.[18][19] Auch als Mittel gegen Würmer fand der Sadebaum Anwendung.[20] Schon wenige Tropfen des ätherischen Öls sind für den Menschen tödlich, bereits durch Einreiben sind Vergiftungen möglich.
In der Vergangenheit sind immer wieder Wacholderbeeren, die mit Sadebaumbeeren verunreinigt waren, zum Aromatisieren von Gin verwendet worden. Zumindest in Spanien werden Wacholderbeeren deswegen staatlich untersucht.[17]
In der Antike und im Mittelalter fand der Sadebaum (unter anderem lateinisch Sabina genannt) als Heilpflanze Anwendung bei Gelbsucht, Kopfschmerzen, Karbunkeln und Vergiftungen durch Mutterkorn.[21] Adam Lonitzer empfahl in seinem Kräuterbuch Sevenbaumwasser als Mittel gegen den „Wurm der Finger“ (Panaritium).[22]
Der Sadebaum (Juniperus sabina), auch Stink-Wacholder, Gift-Wacholder, Sevibaum, Sevenbaum, Säbenbaum, Sefistrauch oder Sebenstrauch genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung Wacholder (Juniperus). Er spielte früher eine wichtige Rolle in der Volksmedizin.
Cerkwine zele[3] (Juniperus sabina) jo kerk ze swójźby cypresowych rostlinow (Cupressaceae).
Cerkwine zele jo wusegujucy kerk, kótaryž dośěgnjo wusokosć a šyrokosć wót 3 až do 4,5 m.
Cerwjenojśe bruna škóra se drobi.
Łopjena su śamnozelene.
Jagody su módrocarne.
Ma lubjej kalkate zemje.
Rostlina jo w chłodnych regionach Europy a Azije rozšyrjona.
Cerkwine zele (Juniperus sabina) jo kerk ze swójźby cypresowych rostlinow (Cupressaceae).
Juniperus sabina (лат. Juniperus sabina ) – Cupressaceae семьяысь шор но лымшор Европаын но шунды пуксён пал но шор Азиын будӥсь сусыпу. Ӝуждалаез ог 1–4 м.
Çekem (bi latînî: Juniperus sabina) cureyekî dara merxê ya binkî ya gerûya û başûra Ewropa û rojava û gerûya Asya ye. Li bilindiyê di navberê 1.000 û 3.300 m diçê. Çekem dareke tim kesk e û pelên xwe naweşîne. Li Kurdistanê bi taybetî zozanên bilindên serhedê de çekem zehf hêşîn dibe.
Çekem ji bê ra rind e. Ava ku teva pelçên çekemê kelî bera teştan didin û şivên ku ji darê çekemê jêkirin li ser didin hev. Mirovî bawi tê xwe li ser dirêj dike û lihêfekê digirin ser. Nexwaş dibin lihêfê da xu dide. Li wir hetanî demekê dimîne. Rin xudide. Paşê kincên xwe li xwe dike û dihere vehesî dike. Bi vî karî ra dibên ketina çekemê. Dixwaze ku mirovî di çekemê de bol bol avê vexwe ku ava ku ji bedenê çûyî qerebû bike.
Çekem (bi latînî: Juniperus sabina) cureyekî dara merxê ya binkî ya gerûya û başûra Ewropa û rojava û gerûya Asya ye. Li bilindiyê di navberê 1.000 û 3.300 m diçê. Çekem dareke tim kesk e û pelên xwe naweşîne. Li Kurdistanê bi taybetî zozanên bilindên serhedê de çekem zehf hêşîn dibe.
Juniperus sabina, the savin juniper or savin, is a species of juniper native to the mountains of central and southern Europe and western and central Asia, from Spain to eastern Siberia, typically growing at altitudes of 1,000–3,300 metres (3,300–10,800 feet).[3][4]
The shrub is very variable in shape, up to 1–4 metres (3+1⁄2–13 feet) tall. The leaves are of two forms, juvenile needle-like leaves 5–10 millimetres (1⁄4–3⁄8 inch) long, and adult scale-leaves 1–2 mm long on slender shoots 0.8–1 mm thick. Juvenile leaves are found mainly on seedlings but mature shrubs sometimes continue to bare some juvenile leaves as well as adult, particularly on shaded shoots low in the crown. It is largely dioecious with separate male and female plants, but some individual plants produce both sexes. The cones are berry-like, 5–9 mm in diameter, blue-black with a whitish waxy bloom, and contain 1-3 (rarely 4 or 5) seeds; they are mature in about 18 months. The male cones are 2–4 mm long, and shed their pollen in early spring.[3][4]
All parts of the plant are poisonous due to several toxic compounds including ethereal oils.[5]
This plant is the alternate (telial) host of the Pear Rust fungus Gymnosporangium fuscum.
There are two varieties,[3] treated by some botanists as distinct species:[4]
The hybrid between Juniperus chinensis and Juniperus sabina, known as Juniperus × pfitzeriana (Pfitzer juniper, synonym J. × media), is found in the wild where the two species meet in northwestern China, and is also very common as a cultivated ornamental plant. It is a larger shrub, growing to 30–60 cm tall.
Juniperus sabina is a popular ornamental shrub in gardens and parks, with numerous named cultivars selected.
Savin was used in abortifacient drugs in 19th-century America.[6]
19th century illustration
.jpg)
Juniperus × pfitzeriana
Juniperus sabina, the savin juniper or savin, is a species of juniper native to the mountains of central and southern Europe and western and central Asia, from Spain to eastern Siberia, typically growing at altitudes of 1,000–3,300 metres (3,300–10,800 feet).
Juniperus sabina, la sabina rastrera o terrera, también conocida como tuya rastrera,[2] es una especie del género Juniperus cuyo hábitat se extiende por Europa central y meridional, oeste de Asia (Turquía) y se cita también en Argelia, extendiéndose por la mitad este de España. En este país se encuentra en la Cordillera Cantábrica por el norte, alcanzando Sierra Nevada al sur. Aparece en las provincias de Almería, Asturias, Cantabria, Castellón, Cuenca, Gerona, Granada, Guadalajara, Huesca, Jaén, Lérida, León, Navarra, Palencia, Soria, Teruel, Valencia y Zaragoza.
Es una planta leñosa achaparrada, que crece más en anchura que en altura, ya que raramente supera 1 m en España, aunque puede llegar a formar un pequeño arbolillo de tronco retorcido. Emite numerosas ramas tendidas sobre el suelo que mantienen la hoja todo el año, de corteza pardo-rojiza o cenicienta, que se desprende en placas. Ramillas redondeadas de menos de 1 mm de diámetro, con hojas escuamiformes, imbricadas, dispuestas en cuatro hileras, algo aquilladas y con una glándula ovalada resinosa en el dorso que desprenden un olor penetrante y desagradable al machacarlas.
Florece a partir del mes de septiembre y hasta la primavera, las arcéstidas maduran en el otoño o la primavera siguiente. A veces la misma planta produce los conos masculinos y femeninos, pero generalmente están en pies distintos (dioico).
Habita en las cumbres de las montañas, principalmente en las calizas, desde los (900) 1400 a los 2750 msnm. Se asocia con frecuencia al pino albar, soportando muy bien los suelos esqueléticos y pedregosos, como también las bajas temperaturas; siendo esta asociación de pino y sabina rastrera la vegetación natural de las cumbres y laderas superiores de las altas montañas mediterráneas. En otras ocasiones se asocia con la sabina albar, o con otros pinos, quejigos, etc. Cuando desciende a menor altitud lo hace con ejemplares aislados, llegando hasta los 900-1000 metros.
El uso medicinal de la sabina es antiguo, como lo demuestra su presencia en la Capitulare de villis vel curtis imperii, una orden emitida por Carlomagno que reclama a sus campos para que cultiven una serie de hierbas y condimentos incluyendo "savinam" identificada actualmente como Juniperus sabina.
Carlos Linneo reservó el nombre de sabina, con que los romanos designaban a ésta y parecidas especies, para esta planta, quizá por ser la más utilizada como medicinal. El empleo de la sabina emenagoga (para provocar y regular la menstruación) y abortiva, en medicina popular, se remonta a los griegos; debe sus propiedades a un alcohol contenido en su esencia, el sabinol, pero su acción es tan violenta, que puede provocar la muerte. Esta misma esencia sirve, en uso externo, para quitar verrugas, pues tiene propiedades cáusticas y vesicantes.[cita requerida]
Juniperus sabina fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 2: 1039. 1753.[3]
Juniperus sabina, la sabina rastrera o terrera, también conocida como tuya rastrera, es una especie del género Juniperus cuyo hábitat se extiende por Europa central y meridional, oeste de Asia (Turquía) y se cita también en Argelia, extendiéndose por la mitad este de España. En este país se encuentra en la Cordillera Cantábrica por el norte, alcanzando Sierra Nevada al sur. Aparece en las provincias de Almería, Asturias, Cantabria, Castellón, Cuenca, Gerona, Granada, Guadalajara, Huesca, Jaén, Lérida, León, Navarra, Palencia, Soria, Teruel, Valencia y Zaragoza.
Sabina arrunta edo miter arrunta (Juniperus sabina) Cupressaceae familiaren espezie baten izen arrunta da. 2 m inguru luze egiten da, gehienera 4 m. Ezkata itxurako hostoa izaten du, iraunkorra eta kolorez berde iluna. Lore arra eta emea oin banatan edo oin berean izan ditzake; menoikoak edo dioikoak izan daitezke. Fruitua poxpolinaren antzeko biribila eta kolorez berde moreantza izaten du. Herri sendagintzan haurra galarazteko erabili izan da. Eritasun nahiko larriak eragin ditzake, digestio hodietako odol-galtzeak, esate baterako. Leku lehor, egutera eta harritsuetan hazten da.
Erdialdeko eta hegoaldeko Europa eta mendebaldeko eta erdialdeko Asiako mendietan hazten da. Bi aldaera ditu,[1] botaniko batzuen ustetan espezie bereiziak direnak:[2]
Hibrido bat sortzen da Juniperus chinensis-arekin bilduta, Juniperus × pfitzeriana izenarekin ezagutzen dena. Era naturalean jaiotzen da Txinako iparmendebaldean, eta oso arrunta da planta apaingarri moduan. Handia da, 3–6 m luze izan daiteke.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Sabina arrunta edo miter arrunta (Juniperus sabina) Cupressaceae familiaren espezie baten izen arrunta da. 2 m inguru luze egiten da, gehienera 4 m. Ezkata itxurako hostoa izaten du, iraunkorra eta kolorez berde iluna. Lore arra eta emea oin banatan edo oin berean izan ditzake; menoikoak edo dioikoak izan daitezke. Fruitua poxpolinaren antzeko biribila eta kolorez berde moreantza izaten du. Herri sendagintzan haurra galarazteko erabili izan da. Eritasun nahiko larriak eragin ditzake, digestio hodietako odol-galtzeak, esate baterako. Leku lehor, egutera eta harritsuetan hazten da.
Erdialdeko eta hegoaldeko Europa eta mendebaldeko eta erdialdeko Asiako mendietan hazten da. Bi aldaera ditu, botaniko batzuen ustetan espezie bereiziak direnak:
Juniperus sabina var. sabina. Juniperus sabina var. davurica.Hibrido bat sortzen da Juniperus chinensis-arekin bilduta, Juniperus × pfitzeriana izenarekin ezagutzen dena. Era naturalean jaiotzen da Txinako iparmendebaldean, eta oso arrunta da planta apaingarri moduan. Handia da, 3–6 m luze izan daiteke.
Rohtokataja (Juniperus sabina) on sypressikasvien heimoon kuuluva pienikokoinen havupuu. Se on matalakasvuinen, leveä, ja sen neulaset tuoksuvat mausteiselta jos niitä murskaa. Kasvi on myrkyllinen.
Rohtokatajaa käytetään maanpeitekasvina, koska se on matalakasvuinen ja ikivihreä.[2]
Rohtokataja (Juniperus sabina) on sypressikasvien heimoon kuuluva pienikokoinen havupuu. Se on matalakasvuinen, leveä, ja sen neulaset tuoksuvat mausteiselta jos niitä murskaa. Kasvi on myrkyllinen.
Rohtokatajaa käytetään maanpeitekasvina, koska se on matalakasvuinen ja ikivihreä.
Sabine
Le genévrier sabine (Juniperus sabina), appelé aussi sabine ou sabinier, est un arbuste rampant appartenant au genre Juniperus et à la famille des Cupressaceae. Il est assez largement répandu dans les montagnes d'Asie, d'Europe et d'Afrique du Nord.
Les rameaux de la sabine hautement toxiques, sont une matière médicale utilisée dans la pharmacopée européenne et musulmane depuis l'Antiquité gréco-romaine comme emménagogue et abortif. Son huile essentielle est très toxique.
La sabine est un genévrier se caractérisant par la présence de deux types de feuilles (hétérophyllie) et l'absence de tige principale.
Le genévrier sabine est un arbuste ou un sous-arbrisseau rampant de 0,3 à 4 mètres de hauteur[1],[2]. Comme son proche parent le genévrier thurifère, les pousses rameuses de la sabine dégagent une odeur forte et désagréable lorsqu'on les frotte. Ces aiguilles étant fermement appliquées contre le rameau qui les portent, elles ne sont pas piquantes.
Les feuilles, de couleur vert bleuté, à disposition opposée décussée, sont en forme d'aiguilles de 4 mm de long environ dans leur forme juvénile, et en écaille ovales, rhomboïdales, glanduleuses sur le dos, obtuses à subaiguës, d'environ 1 mm dans leur forme adulte[1].
Cette espèce monoïque présente des organes reproducteurs mâles et femelles séparés, mais présents sur le même individu.
Les cônes mâles sont petits et sphériques ; les cônes femelles, de forme ovoïde, sont constitués d'écailles qui deviennent charnues et concrescentes (qui se soudent entre elles) en mûrissant. La floraison se déroule en avril-mai.
Les « baies » ne sont pas de vraies baies ; ce sont des cônes femelles fécondés, de 4 à 6 mm de diamètre[2], appelés galbules. De couleur pourpre à bleuâtre foncé à maturité, ils sont recouverts de pruine, à chair très résineuse assez molle[1]. Chaque galbule contient de 1 à 3 graines. L'ensemble est toxique. La fructification a lieu en automne.
Au moins 12 variétés ont été décrites pour cette espèce très largement distribuée[2].
L'espèce est dispersée dans les montagnes[3] :
C'est une espèce de montagne, croissant habituellement entre 1 400 et 2 750 mètres d'altitude, dans les zones rocheuses ou rocailleuses, sèches et ensoleillées[5].
La sabine est cultivée depuis 1580; au début on la plantait surtout dans les jardins de monastères[5]. On l'utilise comme haie décorative, bordant des parcs et jardins en plaine.
Les genévriers sont avec les pins, les ormes de Chine et érables, les essences les plus communément utilisées pour obtenir des bonsaïs[6]. Le genévrier de Chine (Juniperus chinensis) est très couramment utilisé mais le genévrier sabine a aussi du succès bien qu'il ne soit pas commercialisé.
C'est une plante hautement toxique, comme le genévrier thurifère. Il ne faut pas la confondre avec le genévrier commun qui peut se rencontrer dans les mêmes habitats, mais dont les fruits sont comestibles. Cette toxicité est due à ses huiles essentielles qui contiennent du thuyone, du sabinol, du sabinène et de l'acétate de sabinyl. Ce dernier composant, qui est majoritaire dans l'huile essentielle de Juniperus sabina, est responsable d'un effet abortif par inhibition de l'implantation[7]. Le sabinol peut provoquer des empoisonnements mortels à très faibles doses[5].
En outre, le pyrogallol bloque complètement le circuit intestinal et les animaux qui en ont consommé meurent rapidement
L'aromathérapie a parfois recours à l'huile essentielle de rameaux feuillés de sabine. Jean Bruneton met en garde contre son usage thérapeutique : « Très irritante, et même vésicante, cette huile essentielle à sabinène et/ou acétate de sabinyle doit être connue pour sa toxicité (embryotoxique chez les rongeurs). La vente au détail et toute dispensation au public d'huile essentielle de sabine et de ses dilutions et préparations ne constituant ni des produits cosmétiques, ni des produits à usage ménager, ni des denrées ou boissons alimentaires est réservée aux pharmaciens (articles L4211-1 et D4211-13 du Code de la santé publique) »[8].
L'utilisation médicinale des rameaux de sabine remonte à l'Antiquité gréco-romaine. Le pharmacologue grec du Ier siècle Dioscoride lui consacre une notice dans sa Matière médicale (I, 76) sous le nom de brathy βραθυ[9]. Il distingue les deux formes de cet arbuste : une forme à feuilles écailleuses comme le cyprès, à forte odeur, rabougrie, rampante et une forme aux feuilles semblables à celles du tamarix. En usage externe, les feuilles de sabine sont utilisées contre les ulcérations et les inflammations. En usage interne, les rameaux « quand on les boit, ils tirent le sang dans les urines et expulsent les embryons et fœtus » (M.M.[9] I, 76). Ils sont aussi utilisés en fumigation. Les deux propriétés, emménagogue (provoquer les règles) et abortive, seront les deux caractéristiques essentielles de la sabine pour les siècles à venir. Pline l'Ancien[10] reprend exactement la description botanique de Dioscoride (H.N., XXIV, 102). L' herba sabina « en liniment, purge les ulcères; en pessaire et en fumigation, elle expulse les fœtus morts » (XXIV, 102).
L'ouvrage de Dioscoride est le manuel de référence de la pharmacologie européenne et musulmane jusqu'à la Renaissance[11]. On retrouve donc la sabine citée dans le Capitulaire De Villis sous le nom de savina ou mentionnée par le médecin persan Avicenne (980-1037) pour provoquer les fleurs blanches (leucorrhée) chez les femmes.
Au XVIe siècle, dans la traduction commentée de l'ouvrage de Dioscoride, Mattioli s'attache à lever les confusions entre le vrai savinier (rare en Italie, mais croissant naturellement en Allemagne) et divers autres arbrisseaux à feuilles persistantes[12]. Mattioli par sa lecture critique des ouvrages de pharmacologie et son utilisation d'illustrations d'après nature, annonce l'époque moderne. La sabine continue à être mentionnée dans les ouvrages de pharmacologie jusqu'au XXe siècle.
Connu de tous comme un abortif, son usage ne peut être que clandestin en raison de la prohibition de l'avortement par l'Église[13].
Certains traités sur les drogues se montrent très prudents, se contentant d'indiquer que prise en décoction, « elle excite les mois aux femmes, elle hâte l'accouchement & la sortie de l'arrière-faix » (Nicolas Lémery[14], 1723). D'autres sont plus explicites : « les propriétés emménagogues de la Sabine sont plus marquées que celles de la rue. Son action va quelquefois jusqu'à déterminer de fortes congestions irritatives de la matrice et de violentes ménorrhagies. Sa puissance abortive n'est que trop constatée » (A. Trousseau[15], 1839).
Souvent, l'arrêt des règles peut être imputé au froid ou à une contrariété, et sans test de grossesse, la femme peut recourir à divers « procédés populaires pour faire revenir le sang ». La sabine, avec la rue et l'armoise, fait partie des plantes « traitant l'aménorrhée », euphémisme pour plantes « provoquant l'avortement ». Aux XIXe – XXe siècle, l'armoise est bien connue par les femmes de la campagne qui la trouvent dans la nature ou parfois la cultivent dans leur jardin. Cette plante est citée dans presque tous les procès pour avortement étudiés par Agnès Fine[16] dans les Archives départementales de la Haute-Garonne du XIXe siècle. La sabine, d'accès plus difficile est moins connue et moins utilisée. Dans les Pyrénées, on la trouve dans les gorges de Galamus, dans le Fenouillèdes. Elle semble surtout connue des herboristes et des pharmaciens dans les régions où elle ne pousse pas.
La loi du silence frappant les abortifs pour les femmes n'étant pas de règle pour les animaux, les traités de médecine vétérinaire peuvent donc décrire les expériences menées sur les animaux domestiques. Ainsi O. Delafond, professeur à l'école vétérinaire d'Alfort, indique s'être assuré que la sabine et la rue provoquent une sécrétion mucoso-séreuse abondante de la muqueuse utérine susceptible de détacher le placenta[17].
Sabine
Le genévrier sabine (Juniperus sabina), appelé aussi sabine ou sabinier, est un arbuste rampant appartenant au genre Juniperus et à la famille des Cupressaceae. Il est assez largement répandu dans les montagnes d'Asie, d'Europe et d'Afrique du Nord.
Les rameaux de la sabine hautement toxiques, sont une matière médicale utilisée dans la pharmacopée européenne et musulmane depuis l'Antiquité gréco-romaine comme emménagogue et abortif. Son huile essentielle est très toxique.
Žambow[3][4] (Juniperus sabina) je kerk ze swójby cypresowych rostlinow (Cupressaceae). Dalšej serbskej mjenje stej žandow[3] a žandaw.
Žambow je wusahowacy kerk, kotryž docpěwa wysokosć a šěrokosć wot 3 hač do 4,5 m.
Čerwjenojće bruna skora so drjebi.
Łopjena su ćmowozelene.
Jahody su módročorne.
Ma radšo wapnite pódy.
Rostlina je w chłódnych regionach Europy a Azije rozšěrjena.
Žambow (Juniperus sabina) je kerk ze swójby cypresowych rostlinow (Cupressaceae). Dalšej serbskej mjenje stej žandow a žandaw.
Il Ginepro sabina (Juniperus sabina L., 1753) è una pianta arborea, appartenente alla famiglia Cupressacee.
Altri nomi d'uso comune sono Erba sabina, Cipresso dei maghi o semplicemente Sabina.[2]
È una specie in genere dioica, con individui maschili e femminili distinti fra loro, anche se in alcune rare occasioni può essere monoica, con ambedue i sessi presenti nella stessa pianta. In questo caso gli organi riproduttivi maschili e femminili sono portati da rametti diversi.[2]
Originario dell'Europa, dell'Asia e dell'America settentrionale, si trova in Italia sulle Alpi e negli Appennini dai 1000 m fino ai 3000 m. Il nome specifico sabina si riferisce alla sua presenza nella Sabina, territorio Laziale tra Roma e Rieti.[2]
L'arbusto è a distribuzione circumboreale, presente maggiormente nelle zone freddo-temperate dell'Europa e dell'Asia occidentale, ma è rinvenibile anche in nord America, seppur con frequenza ridotta.[2]
Ama rade boschive, pendii soleggiati ed è rinvenibile in quota in ambienti rocciosi.
È un arbusto per lo più cespuglioso, dalla chioma sempreverde (scuro) di forma irregolare, fortemente ramificata, con rami giovani sottilissimi. Il fusto ramifica in stretta prossimità con il suolo, producendo rami contorti e striscianti, fittamente suddivisi.
In Italia in genere il ginepro sabino non supera i 1-1,5 m d’altezza con portamento molto ramoso e prostrato, più raramente eretto ed è caratterizzato da un forte odore di resina.
Le sue radici sonoestremamente robuste, capaci di insinuarsi nelle fessure tra le rocce.
La corteccia è bruno-rossastra, e mostra sfibrature o desquamamenti. I rametti giovani sono più sottili e flessibili, e di colore rossastro o verde.
Le foglie intensamente verdi, nella pianta giovane sono a verticilli di tre e glauche, aghiformi, di 4-6 mm, patenti. Le piante adulte hanno generalmente le foglie brevi, lunghe 1-3 mm, opposte, squamiformi, decussate, accostate a rivestire i rami, di colore verde all’esterno e glauche all’interno. Sparse, nei rami più vigorosi si trovano foglie più lunghe e scostate dal ramo. Occasionalmente rami adulti presentano foglie con caratteristiche giovanili.[2]
Ogni foglia è munita alla base della faccia esterna di una grossa ghiandola, e tutte le sue parti verdi se stropicciate esalano un odore penetrante e caratteristico. Nella parte bassa dei rami le foglie sono strettamente embricate, mentre verso l’estremità tendono ad essere più distanziate tra loro.[2]
I fiori che non sono tali in quanto gimnosperma ma semplicemente elementi riproduttivi sono sempre unisessuati, possono essere monoici o dioici (in questo caso le definizioni di sabina maschio o sabina femmina sono riferite alla forma delle foglie)[3] tutti all'estremità di brevissimi rami. Le maschili sono piccole, ovali, le femminili ovali o globulose. Dopo la fecondazione i rami che portano i fiori femminili si ricurvano verso il basso, in modo che la bacca sia pendente. La fioritura avviene verso il mese di aprile.
Gli strobili maschili in primavera emettono all’urto o al vento impressionanti nuvole di polline, e gli organi femminili, piccolissimi e giallastri, attendono il polline con goccioline vischiose per catturarlo al passaggio.[2]
Il frutto detto anche coccola (o galbulo) è una pseudo-bacca ovoidale dal diametro di 4-6 mm, nera o pruinoso-azzurrognola, dalla polpa tenera, contenente 1-2 semi di colore giallastro. Il frutto è dapprima verde, poi bruno e quindi azzurro e pruinoso.
Maturano in 18 mesi, sono piccoli 4-5 mm ed ovali, di colore giallastro.
Può essere confusa con:
Sono riconosciute diverse varietà che alcuni autori considerano specie diverse:
L'ibrido tra Juniperus chinensis e Juniperus sabina, anche conosciuto come Juniperus × pfitzeriana (Pfitzer Juniper, sinonimo J. × media), è stato trovato nelle zone rupestri della Cina del nord dove coesistono le due specie; questo ibrido è comunemente utilizzato anche come specie ornamentale, con un fusto più largo, può arrivare a crescere dai 3 ai 6 m.
Questa pianta può ospitare il fungo Gymnosporangium sabinae in uno dei suoi stadi di sviluppo. Questo microscopico parassita tende a colpire i peri, provocandone la cosiddetta "ruggine del pero". Per questo motivo la sua vicinanza alle colture è tendenzialmente sconsigliabile.[2]
Contiene olio essenziale con sabinolo, sabinene, acetato di sabinile, cardinene, pinene, citronellolo, furfurolo, alcol metilico, un glucosile, la pinipricrina, una resina, un tannino, acido gallico, e podofillotossina.
Tutta la pianta è velenosa anche con esito mortale. Le foglie schiacciate hanno effetti irritanti e vescicanti e, se ingerito, provoca lesioni irreversibili agli apparati digerente ed urinario, che giungono fino alla necrosi renale.
Persino il polline stesso della pianta è tossico, e per questo motivo si deve fare attenzione ad evitare il consumo di miele prodotto da api che lo bottinano. Durante il consumo, le api stesse possono venire intossicate dal polline.[2]
Proprietà tossiche analoghe sono presenti in specie affini come Juniperus virginiana L. e Juniperus thurifera L.[2]
I sintomi dell’intossicazione a basso dosaggio consistono in irritazione della bocca, diarrea, vomito, coliche. Dosi elevate provocano grave avvelenamento, con tachicardia, difficoltà respiratorie, crampi, paralisi, coma e morte nel 50% dei casi.[2]
In passato veniva utilizzato in fitoterapia, ha proprietà emmenagoghe, abortive e irritanti queste ultime sfruttate per patologie cutanee. Il facile sovradossaggio porta a metroragie, nefrittiemorragiche, violenta irritazione del tubo digerente, con bruciore della bocca e della gola, vomito, diarrea, dolori addominali, che possono aggravarsi in con la perforazione intestina, inoltre congestione degli organi encefalici, emorragie retiniche, stasi, crampi, e poi paralisi. Oggi viene utilizzata come pianta ornamentale nei parchi e nei giardini.
Storicamente, l'erba sabina è ricordata come una delle piante più importanti negli antichi riti romani. Nei riti funebri la sabina veniva adoperata in sostituzione dell'incenso a simboleggiare l'immortalità.[4]
“Ara dabat fumos herbis contenta sabinis.” (Ovidio, Fasti. I,337)
Nel I secolo d.C. Dioscoride (medico, botanico e farmacista vissuto nella Roma imperiale sotto Nerone) la chiama brathu (in greco antico: βραθυ), e ne riporta un uso esterno come trattamento per le affezioni cutanee. Nel suo trattato Sulle erbe mediche (in latino: De materia medica) ne descrive l'azione abortiva e gli effetti dannosi sui reni quando bevuto insieme al vino, facendo urinare sangue.[5]
Il ginepro sabina veniva spesso utilizzato nelle campagne per favorire nelle pecore l’espulsione della placenta dopo il parto.[2]
Il nome volgare “cipresso dei maghi” è dovuto all’antico uso come amuleto contro i sortilegi.[2]
Nella cultura popolare, uno dei prodotti più usati era l'olio di sabina, una tintura ottenuta tramite la distillazione delle foglie e dei rami giovani della pianta, caratterizzata da un odore pungente e sgradevole.
Nell'uso esterno l'olio veniva ampiamente utilizzato per trattare diverse affezioni cutanee tra cui verruche e ulcere sifilitiche, ma anche considerato valido trattamento contro disturbi come gotta e reumatismi.[2]
Per l'uso interno l'olio veniva usato come emmenagogo, per indurre il flusso mestruale, e come terapia abortiva popolare, seppur con esiti talvolta anche mortali per la donna, a causa della sua elevata tossicità. Era considerato come un valente emostatico e vermifugo.[2]
Nonostante la sua indubbia ed elevata tossicità, la validità del suo uso si è largamente sostenuta fino alla fine del XIX secolo:
L’olio di Sabina è un potente veleno [...] produce infiammazione gastroenterica [...] la sua azione irritante sui reni provoca ematuria [...] Si sono verificati numerosi casi di avvelenamento mortale in seguito alla somministrazione dell’olio allo scopo di provocare aborti [...] le morti provocate da questa sostanza sono molto più frequenti di quanto in genere si crede [...] Gli effetti abortivi sono il risultato di una grave intossicazione che mette a rischio la vita [...]
Io considero che la savina sia uno dei farmaci piu sicuri ed efficaci, con il vantaggio di potere essere somministrato senza alcun rischio.[6]
(Charles D. F. Phillips, Materia medica and Therapeutics, 1879)
Nella produzione artigianale di liquori a base di ginepro, che prevede la macerazione delle bacche di ginepro (del genere Juniperus communis) in alcool, si verificano occasionalmente casi in cui i raccoglitori confondano le bacche del ginepro comune con quelle del ginepro sabina, risultando in intossicazioni anche gravi.
In erboristeria la droga (Sabinae ramuli) è costituita dai ramoscelli terminali, di colore verde pallido ingiallito, raccolti in aprile e maggio e seccati. Caratteristico è l'odore di trementina e un sapore amaro bruciante.[2]
La droga contiene tutti i principi tossici, anche se in concentrazione minore, ed è iscritta in parecchie farmacopee, seppur sconsigliata e di uso pericoloso per la sua azione emmenagoga e, a dose più alta, abortiva. La polvere viene ancora utilizzata, in uso esterno, per il trattamento di ulcere atoniche, della alopecia seborroica ed anche per la distruzione dei conditomi.[2]
Questa pianta può essere riprodotta per talea o per seme.
Il Ginepro sabina (Juniperus sabina L., 1753) è una pianta arborea, appartenente alla famiglia Cupressacee.
Altri nomi d'uso comune sono Erba sabina, Cipresso dei maghi o semplicemente Sabina.
È una specie in genere dioica, con individui maschili e femminili distinti fra loro, anche se in alcune rare occasioni può essere monoica, con ambedue i sessi presenti nella stessa pianta. In questo caso gli organi riproduttivi maschili e femminili sono portati da rametti diversi.
Kazokinis kadagys (lot. Juniperus sabina) – kiparisinių (Cupressaceae) šeimos plikasėklis augalas. Auga Vidurio ir Pietų Europos kalnuose, Sibire.
Daugiametis, visada žaliuojantis, paprastai dvinamis, iki 1,5 m aukščio užaugantis, tačiau paprastai palei žemę besidriekiantis krūmas. Jauni spygliški lapai yra 5–10 mm ilgio, vėliau tampa trumpi, aštrūs ir šakoti. Vaisius - 5–9 mm skersmens uogą primenantis, melsvai juodas kankorėžis. Jame yra po 1-3 (retai 4 ar 5) sėklas. Visos augalo dalys nuodingos[1].
Kazokinis kadagys kaip dekoratyvinis augalas auginamas želdynuose, soduose, kapinėse.
Kazokinis kadagys (lot. Juniperus sabina) – kiparisinių (Cupressaceae) šeimos plikasėklis augalas. Auga Vidurio ir Pietų Europos kalnuose, Sibire.
Daugiametis, visada žaliuojantis, paprastai dvinamis, iki 1,5 m aukščio užaugantis, tačiau paprastai palei žemę besidriekiantis krūmas. Jauni spygliški lapai yra 5–10 mm ilgio, vėliau tampa trumpi, aštrūs ir šakoti. Vaisius - 5–9 mm skersmens uogą primenantis, melsvai juodas kankorėžis. Jame yra po 1-3 (retai 4 ar 5) sėklas. Visos augalo dalys nuodingos.
Kazokinis kadagys kaip dekoratyvinis augalas auginamas želdynuose, soduose, kapinėse.
Sevenbom eller «Savin» (latin: Juniperus savina, engelsk: Savin Juniper, svensk: Sävenbom) er en art av bartrær som tilhører einerslekten Juniperus i sypressfamilien. Den vokser i fjellstrøkene i det sentrale og sørlige Europa, langs nordkysten av Middelhavet inklusive Spania, og i vestre og sentrale Asia med den nordvestligste fliken av Kina videre østover til det østlige Sibir. Den vokser på 1 000–3 300 moh.
Det er to varianter av arten:
Sevenbom danner hybrid sammen med kinesisk einer (Juniperus chinensis), og danner da Pfitzereiner (Juniperus X pfitzeriana) = syn. Juniperus X media = syn. Juniperus chinensis X Juniperus sabina. Den finnes også i vill tilstand der hvor de to artene møtes i det nordvestre Kina, og dyrkes dessuten mye i hager og parker. Pfitzereienr er større enn Sevenbom, den kan bli inntil 3–6 meter høy, men er utvetydig en busk.
Busken blir 1–4 meter høyt, sjelden 5 meter, og krone og bladverk er ulikt formet, noen ganger rundt, andre ganger utstående. Nålene på unge skudd sitter i grupper av 3 og er inntil 5–10 mm lange, voksne nåler er grønne, skjellaktig tette og 1–2 mm. Den er oftest særbu, med hann- og hunnblomster på separate individer. Noen få individer er sambuer med begge kjønn i en plante.
Frøkonglene modner til blå-svarte bær med et tidvis hvitt vokslag, inntil 5–8 mm store, runde eller ovale, litt mindre enn hos Juniperus excelsa ssp. polycarpos. Hannkonglene inntil 2–4 mm store, de sprer pollenet tidlig om våren.
Planten er populær i hager og parker.
Sevenbom eller «Savin» (latin: Juniperus savina, engelsk: Savin Juniper, svensk: Sävenbom) er en art av bartrær som tilhører einerslekten Juniperus i sypressfamilien. Den vokser i fjellstrøkene i det sentrale og sørlige Europa, langs nordkysten av Middelhavet inklusive Spania, og i vestre og sentrale Asia med den nordvestligste fliken av Kina videre østover til det østlige Sibir. Den vokser på 1 000–3 300 moh.
Costo artìcol a l'é mach në sbòss. Da finì.
Da finì.
Da finì.
Costo artìcol a l'é mach në sbòss. Da finì.
DistribussionDa finì.
NotissieDa finì.
Multimedia w Wikimedia Commons Jałowiec sabiński, jałowiec sawina, jałowiec Sawina[3] (Juniperus sabina L.) – gatunek krzewu iglastego należący do rodziny cyprysowatych. Znany też pod nazwą jałowiec sabina[4].
Jego ojczyzną są góry południowej Europy oraz Azji Mniejszej, Azji Środkowej i Kaukazu a także Afryka Północna[5]. W Polsce roślina bardzo rzadka na naturalnych stanowiskach. Obecnie (dane na 2008 r.) jego potwierdzone stanowiska znajdują się tylko w Pieninach Centralnych: na skałach Facimiecha, Głowy Cukru i Piecków[6]. Często natomiast uprawiany jest jako roślina ozdobna.
Krzew, nanofanerofit. W Polsce występuje jako relikt, na nasłonecznionych, trudno dostępnych, południowych stokach. Owoce dojrzewają w drugim roku. Największą zdolność kiełkowania (46%) uzyskują po ciepło-chłodnej stratyfikacji (15/3 °C) i podsuszeniu[6]. Charakterystyczny dla jałowca sabińskiego jest silny i nieprzyjemny zapach spowodowany obecnością sabinolu. Liczba chromosomów 2n = 22[7].
Jest żywicielem grzyba Gymnosporangium sabinae wywołującego rdzę gruszy. Choroba ta powoduje pomarańczowe przebarwienia, narośla i przedwczesną utratę liści na gruszach. Grzyb – sprawca choroby, potrzebuje do swego rozwoju dwu żywicieli. Oprócz gruszy jest to w Europie Środkowej głównie jałowiec sabiński. Zakażeń gruszy dokonują zarodniki wytwarzane wiosną na porażonych pędach jałowca. Zarodniki patogena z jałowców przenoszone są na odległość nawet kilkuset metrów. W celu ograniczenia występowania tej choroby należy wycinać porażone pędy, karczować i palić zakażone krzewy jałowca, unikać sąsiedztwa gruszy i jałowca. Zapobieganie rdzy gruszy to przede wszystkim unikanie sadzenia w pobliżu grusz jałowca sabińskiego, który jest żywicielem pośrednim patogenu powodującego chorobę oraz opryski fungicydami. Na terenie ogrodów działkowych jest to ciężkie do wykonania[8].
Cała roślina jest bardzo silnie trująca. Powoduje mdłości, pobudzenie, zaburzenia rytmu serca, duszności, skurcze macicy i paraliż układu nerwowego[9]. Już 6 kropli olejku z tego jałowca uważane jest za dawkę śmiertelną[9].
Powszechne w medycynie ludowej przekonanie o jego leczniczych właściwościach doprowadziło do prawie całkowitego wytępienia w obrębie Pienin. Kategorie zagrożenia gatunku:
Wszystkie stanowiska tego jałowca znajdują się w trudnodostępnych miejscach na obszarze ochrony ścisłej Pienińskiego Parku Narodowego, gatunek ten objęty jest też specjalną troską tego parku. Z naturalnych jego populacji wyhodowano okazy, które rosną w skalnych ogródkach przy Pawilonach Pienińskiego Parku Narodowego oraz Instytutu Dendrologii PAN w Kórniku[6].
Jałowiec sabiński, jałowiec sawina, jałowiec Sawina (Juniperus sabina L.) – gatunek krzewu iglastego należący do rodziny cyprysowatych. Znany też pod nazwą jałowiec sabina.
Juniperus sabina L., 1753, conhecida pelos nomes comuns de sabina e sabina-rasteira', é uma espécie do género Juniperus cuja área de distribuição natural se estende pelas montanhas do centro e sul da Europa e do oeste e centro da Ásia, desde o sudoeste da Península Ibérica à Turquia e para leste até ao sueste da Sibéria, em geral ocorrendo a altitudes entre os 1000e os 3300 m.[2][3] Também foi assinalada nas montanhas do noroeste de Marrocos e do norte da Argélia.
Juniperus sabina L., 1753, conhecida pelos nomes comuns de sabina e sabina-rasteira', é uma espécie do género Juniperus cuja área de distribuição natural se estende pelas montanhas do centro e sul da Europa e do oeste e centro da Ásia, desde o sudoeste da Península Ibérica à Turquia e para leste até ao sueste da Sibéria, em geral ocorrendo a altitudes entre os 1000e os 3300 m. Também foi assinalada nas montanhas do noroeste de Marrocos e do norte da Argélia.
Borievka netatová (iné názvy: netata; staršie: borievka netata, kláštorská chvojka [u Bernoláka klášterská chvojka], kláštorná chvojka, chvojka, kláštorská borievka; ľudovo (prípadne staršie): netáta, netátal, retáta, sabína, senesové drevo, klokoč; lat. Juniperus sabina L.)[1][2][3][4][5] je ihličnatý ker z čeľade cyprusovitých.
Borievka netatová je ihličnatý krík dosahujúci výšku max. 1,5 m. Kríky majú rozložitý tvar.
Pestuje sa ako okrasný pôdopokryvný ihličnan, časom bolo vyšľachtených veľa rôznych kultivarov.
Ako liečivá rastlina bola bežne pestovaná na kláštorných stredovekých záhradách – tekutý alkoholový extrakt zo šišiek sa používal pri kŕčoch, plynatosti, reumatických záchvatoch a zápalu močového mechúra, aj keď pre jeho jedovatosť tu vždy bola snaha používať ho čo najmenej.
Nežiaduce účinky sú: podráždenie kože a pľuzgiere pri vonkajšom podaní, pri vnútornom potom a pri väčších dávkach otrava zasahujúca najmä obličky (ľuďom s chorými obličkami sa jalovcový extrakt nesmie podávať ani v tých najmenších dávkach). U tehotných žien požitie silnejšej dávky spôsobuje interrupciu, čo bolo v minulosti taktiež hojne využívané – rad žien na to doplatila doživotnými následkami alebo aj smrťou. Kvôli použitiu pri potratoch sa borievke netatovej posmešne hovorilo palma starých panien. Dlhodobým užívaním dochádza k poškodzovaniu kapilárnych cievok v koži, čím vznikajú vredy, nazývané „Sacer Ignus“ ("Svätý Oheň").
Juniperus x Pfitzeriana je kríženec druhov borievky čínskej (Juniperus Chinensis) a borievky netatovej (Juniperus sabina)
Detail ihličia
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Borievka netatová
Tento článok je čiastočný alebo úplný preklad článku Jalovec chvojka na českej Wikipédii.
Borievka netatová (iné názvy: netata; staršie: borievka netata, kláštorská chvojka [u Bernoláka klášterská chvojka], kláštorná chvojka, chvojka, kláštorská borievka; ľudovo (prípadne staršie): netáta, netátal, retáta, sabína, senesové drevo, klokoč; lat. Juniperus sabina L.) je ihličnatý ker z čeľade cyprusovitých.
Smrdljivi brin, (znanstveno ime Juniperus sabina) je vednozeleni grm, ki je razširjen po osrednji in vzhodni Evropi ter zahodni in osrednji Aziji od Španije do vzhodne Sibirije, običajno na nadmorskih višinah med 1.000 in 3.300 metri.[3][4]
Smrdljivi brin lahko zraste do 4 metre visoko, čeprav običajno ne preseže višine dveh metrov. Njegova rast je nizka in polegla. Veje so obrnjene navzgor, na njih pa sta dve vrsti listov; mladi igličasti listi dolgi med 5 in 10 mm ter starejši luskati listi, ki dosežejo v dolžino med 1 in 2 mm. So bleščeče zelene barve in so na veje nameščeni navzkrižno. Imajo žlezo, ki izloča eterično olje neprijetnega vonja, po čemer je dobil slovensko ime. Storžki imajo obliko jagod premera od 5 do 10 mm sestavljeni pa so iz 4 do 6 plodnih lusk in običajno vsebujejo od enega do tri, redkeje do pet drobnih semen. Sprva so zelene barve, dozorijo pa jeseni prvo leto ali spomladi prihodnje leto. Zreli storžki so modro-črne barve z belim voskastom poprhom.[3][4]
Obstajata dve varieteti,[3] ki pa ju nekateri botaniki uvrščajo v dve različni vrsti:[4]
Vsi deli smrdljivega brina so strupeni, prav tako je strupeno tudi njegovo eterično olje.[5]
Smrdljivi brin, (znanstveno ime Juniperus sabina) je vednozeleni grm, ki je razširjen po osrednji in vzhodni Evropi ter zahodni in osrednji Aziji od Španije do vzhodne Sibirije, običajno na nadmorskih višinah med 1.000 in 3.300 metri.
Sävenbom (Juniperus sabina) är en barrväxt som tillhör ensläktet, vars utbredning omfattar centrala, östra och södra Europa, och västra och centrala Asien, från Turkiet, Kaukasus och norra Iran till norra Kina.[1]
Sävenbom odlas i trädgårdar som en vintergrön barrbuske för prydnad.[1] Förr odlades sävenbom även som medicinalväxt[1], en användning var som abortmedel.[2] Den har odlats i Norden sedan 1300-talet.
Sävenbom har det speciella kännetecknet att barren doftar som svarta vinbärsblad om de gnids mellan fingrarna. Växtsättet hos odlade former är krypande och de används som marktäckare på torra platser. De flesta odlade sorter är knappt meterhöga buskar, men variationer i höjd från endast omkring 50 centimeter till omkring 2 meter finns. Buskarna kan bli mycket breda, även om de växter långsamt. På sina ursprungliga växtplatser kan vildformen bli upp mot 4 meter hög. Den högvuxna vildformen har mindre buskig och mer upprätt växt, mer likt ett träd.[3]
Hela växten innehåller sävenbomolja, särskilt grenspetsarna och bladen. Denna olja är starkt irriterande på slemhinnor och hud. Även bären är giftiga. Förtäring av sävenbom ger blodiga kräkningar och blodiga diarreer.[4]
Wikimedia Commons har media som rör sävenbom.
Sävenbom (Juniperus sabina) är en barrväxt som tillhör ensläktet, vars utbredning omfattar centrala, östra och södra Europa, och västra och centrala Asien, från Turkiet, Kaukasus och norra Iran till norra Kina.
Sävenbom odlas i trädgårdar som en vintergrön barrbuske för prydnad. Förr odlades sävenbom även som medicinalväxt, en användning var som abortmedel. Den har odlats i Norden sedan 1300-talet.
Sävenbom har det speciella kännetecknet att barren doftar som svarta vinbärsblad om de gnids mellan fingrarna. Växtsättet hos odlade former är krypande och de används som marktäckare på torra platser. De flesta odlade sorter är knappt meterhöga buskar, men variationer i höjd från endast omkring 50 centimeter till omkring 2 meter finns. Buskarna kan bli mycket breda, även om de växter långsamt. På sina ursprungliga växtplatser kan vildformen bli upp mot 4 meter hög. Den högvuxna vildformen har mindre buskig och mer upprätt växt, mer likt ett träd.
Hela växten innehåller sävenbomolja, särskilt grenspetsarna och bladen. Denna olja är starkt irriterande på slemhinnor och hud. Även bären är giftiga. Förtäring av sävenbom ger blodiga kräkningar och blodiga diarreer.
Чагарник, У рідкісних випадках невелике дерево до 5 м заввишки з неправильною кроною. Гілочки і хвоя інтенсивно зелені, з сильним запахом. Хвоя лусковидна, ромбічна або ромбічно-ланцетна, трохи загострена, на гілках сидить по три, на гілочках розміщається в 4 рядки черепицеподібно, на спинці округла, з видовженою або веретено видною залозкою. Органи спороношення містяться на кінцях маленьких пазушних гілочок, вкриті дрібними лусковидними листочками, чоловічі шишечки спрямовані догори, яйцевидні, утворені круглястими лусочками, жіночі шишечки майже кулясті.
Запилюється у травні. Після запліднення луски жіночої шишечки зростаються і утворюють соковиту зелену шишкоягоду. Шишкоягоди достигають восени першого або наступного року. Стиглі шишкоягоди звислі, чорні, з сизою поволокою, 5—8 мм в діаметрі.
Родом з гір Центральної і Південної Європи, Західної і Середньої Азії, від Іспанії на схід до Сибіру, як правило, ростуть на висоті 1000—3300 м.
В Україні ялівець козацький росте на вапнякових скелях у Криму і на Закарпатті. У багатьох парках його культивують як декоративну рослину.
Природнім біомом зростання є ліси та гаї на скелястих гірських схилах і піщаних дюнах. Рослина дуже терпима до холоду, посухи і газів; не має спеціальних вимог щодо ґрунту.
На особливу увагу заслуговує ялівець козацький у декоративних композиціях. Належачи до вічнозелених хвойних рослин, він формує на поверхні землі килимові укриття, які здатні існувати упродовж сотень років. Завдячуючи декоративним якостям, морозостійкості та посухостійкості саме цей вид ялівцю застосовується для озеленення найрізноманітніших міських об'єктів. У Голосіївському парку в Києві культивується ялівець козацький з лускатою хвоєю і темно-зеленим забарвленням та з голчастою хвоєю і сизувато-зеленим забарвленням, а також з голчастою хвоєю зеленуватого та сизуватого забарвлення.[8]
Листя і насіння містять сабінол (терпеновий спирт) і галову кислоту, яка перетворюється в пірогалол. Споживання листя викликає сильне подразнення всіх слизових оболонок. Сабінол вражає нервову систему, викликаючи судоми. Пірогалол блокує кишковий кругообіг повністю. Смерть настає швидко. Їдке масла, отримані з савіни (Juniperus sabina) колись використовували в народній медицині й парфумерії. Токсичність обмежує терапевтичне застосування. Найчастіше савіну використовували як зовнішній засіб у формі мазі, настойки, порошку, щоб позбутися бородавок.
Juniperus sabina là một loài thực vật hạt trần trong họ Cupressaceae. Loài này được L. mô tả khoa học đầu tiên năm 1753.[1]
Juniperus sabina là một loài thực vật hạt trần trong họ Cupressaceae. Loài này được L. mô tả khoa học đầu tiên năm 1753.
Juniperus sabina L., 1753
Охранный статус
Можжеве́льник каза́цкий (лат. Juníperus sabína) — хвойный кустарник рода Можжевельник.
Двудомный стелющийся кустарник высотой 1—1,5 м. Быстро разрастается в ширину и образует плотные заросли. Реже встречаются небольшие деревья до 4 м высотой с изогнутыми стволами. Кора красно-коричневая, отслаивающаяся.
Побеги содержат эфирное масло, ядовиты.
Хвоя двух типов: у молодых растений и на затенённых ветвях игловидная, прямостоячая, заострённая, 4—6 мм длиной, сверху — синевато-зелёная, мягкая, с чётко выделяющейся срединной жилкой; у взрослых растений хвоя чешуевидная, расположенная черепитчато. Характерным признаком вида является резкий запах, который издают хвоя и побеги при растирании. Хвоя сохраняется три года.
Растение двудомное. Шишкоягоды поникающие, мелкие (5—7 мм), буро-чёрные с сизым налётом, округло-овальные, большей частью двусемянные. Семена созревают осенью и весной следующего года.
Засухоустойчив, светолюбив, малотребователен к почве, устойчив к дыму и газам, обладает почвозащитными свойствами.
Леса или рощи в степной зоне, на скалистых горных склонах и песчаных дюнах; доходит от нижнего горного пояса до верхнего (1000—2300 м над уровнем моря), в котором образует заросли.
Малая Азия, Кавказ, Россия (Урал, Сибирь и Приморье), Юго-Восточная Азия, южная и центральная Европа.
Зимостоек, зона USDA — 3. Светолюбив, засухоустойчив.
Размножается семенами и вегетативно, укоренением ветвей.
Синонимы:
Синонимы:
Синонимы:
Древесина мелкослойная, прочная, но довольно мягкая.
В побегах содержится 3—5 % эфирного масла. Их используют для предохранения шерстяных изделий от моли[1].
Побеги и шишкоягоды содержат гликозиды, сапонины, флавоноиды, дубильные вещества и до 17 % сабинола, вызывающего тяжёлые отравления и выкидыши у скота[1].
Фармакологические свойства
Токсические свойства можжевельника казацкого ограничивают сферу его терапевтического применения. Чаще всего растение используют как наружное средство. Мазь втирают в корни волос при облысении, смазывают участки тела, поражённые чесоткой, паршой, лишаем, настойкой сводят бородавки, порошком присыпают гнойные язвы. Эссенцию из свежих веточек с листьями используют в гомеопатии при болезнях почек и мочевого пузыря, при странгурии, подагре, болезненных менструациях или нарушении их цикла.
Широко применяется для декорирования каменистых горок, откосов, в одиночных и групповых посадках на газонах и опушках.
В культуре известен с 1584 года, в настоящее время широко используются его культивары.
В культуре: благодаря укоренению лежащих на поверхности почвы ветвей быстро разрастается в ширину, образуя плотные заросли. Семена перед посевом стратифицируют.
Можжевельник казацкий является одним из основных хозяев гриба ржавчина груши (Gymnosporangium sabinae). Мицелий распространяясь в коре и древесине можжевельника, вызывает усиленный рост клеток, в результате чего ветки в пораженном месте утолщаются.
Можжеве́льник каза́цкий (лат. Juníperus sabína) — хвойный кустарник рода Можжевельник.
叉子圆柏（学名：Juniperus sabina或Sabina vulgaris）是柏科圆柏属的植物。分布于欧洲以及中国大陆的内蒙古、陕西、新疆、宁夏、甘肃、青海等地，生长于海拔1,100米至3,300米的地区，一般生于亚高山阳坡、高山阳坡、干旱坡地、高山林缘、沙地灌丛、亚高山、疏林中、山坡云杉林中、石缝、林缘、石坡、半固定沙丘、荒漠固定沙丘、山坡林中、沙丘、河谷及阳坡，目前已由人工引种栽培。在传统医学中它有很重要的作用。
叉子圆柏是一种灌木，一般高1至2米，少数能够达到5米。它很少直长，大多数匍匐生长。老树的树皮是红棕色的。树枝的截面是圆形的，有时少许有点边角。
叉子圆柏有两种不同形状的叶子。年轻的时候它的叶子是轮生的，4至5毫米长，针状，它的上部有点蓝色。老年的树的叶子越来越多是在茎连边交替生长，它们的形状像鳞：卵形，长1至4毫米。它们被揉碎后散发出一股难闻的味道，一般叶子的寿命为2到3年。
叉子圆柏有两性同株的也有异性异株的。开花期为三月至五月。松球卵形或球形，5至7毫米大小。在受精童年的秋天或者隔年的春天成熟，成熟时呈蓝黑色。每个松球里有一至三枚卵形受精的种子。
叉子圆柏是危害梨树的梨锈菌（Gymnosporangium sabinae）的主要宿主之一，因此过去它被大面积消灭[1]。
叉子圆柏在欧洲多个国家共生殖，在这里它共有四个亚种。从西班牙內華達山脈通过比利牛斯山、阿尔卑斯山脉、巴尔干半岛上的山脉和其它中部山区一直到克里米亚。另一个分布中心是高加索山脉。在阿尔及利亚的泰勒阿特拉斯山脈有小部分分布[2]。东部的分布中心是中亚。在俄罗斯西伯利亚南部、卡萨克斯坦、吉尔吉斯斯坦、塔吉克斯坦、中国西部和蒙古国北部有少量分布。
在阿尔卑斯山脉它的分布地区有意大利的博尔扎诺自治省、奥地利的克恩顿州和蒂罗尔州、瑞士的瓦莱州和格勞賓登州以及德国巴伐利亚州的貝希特斯加登阿爾卑斯山脈和阿梅爾高阿爾卑斯山脈。由于它在传统医学里的应用它的实际分布范围比它的自然分布范围广得多。
叉子圆柏喜光，一般生长在平坦多岩石，往往碱性的土壤上。它生长在1400至2300米高处的岩缝、陡壁、草地或者稀疏的松树或落叶松林里[3]。
叉子圆柏被列入國際自然保護聯盟的瀕危物種紅色名錄，但是别规划为无危[4]。不过这个定位不是使用最新的数据做的。
瑞士的红色名录把叉子圆柏列为无危[5]，德国的列为有危[6]。
1753年卡尔·林奈在《植物种志》中首次记录叉子圆柏[7]。
叉子圆柏有四个亚种：
叉子圆柏的所有部分都有毒，其最主要的有毒成分是易挥发的叉子圆柏油。和刺柏的油相比它含有许多酯，乙酰基的成分比较高，是右手性的。它含有藻烯和杜松萜烯，以及达50%的桧烯、35%的醋酸桧酯以及其它非酯的桧萜醇和丁二酮。
它伤害人的胃膜，在肾导致出血，因此导致血尿。其它内部器官也会受伤害。叉子圆柏油能够使得妇女月经过多和导致流产。因此在中世纪它被用来堕胎。几滴叉子圆柏油就已经能够致死，而且光是涂上它的油就已经可以导致中毒。
在过去往往掺有叉子圆柏种子的刺柏种子被使用来制造琴酒，因此至少在西班牙用来制造琴酒的刺柏种子需要经过国家机构的检查[8]。
植株
葉
葉與果
漿果
.jpg)
.jpg)
-(%2B)-Sabinene_Structural_Formulea_V.1.svg)
.jpg)
.jpg)
_(8231714981).jpg)
-(%2B)-Sabinene_Structural_Formulea_V.1.svg)
