Campylorhynchus nuchalis és un ocell de la família dels troglodítids (Troglodytidae) que habita boscos i terres de conreu del nord de Colòmbia i de Veneçuela.
Campylorhynchus nuchalis és un ocell de la família dels troglodítids (Troglodytidae) que habita boscos i terres de conreu del nord de Colòmbia i de Veneçuela.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Dryw cefnresog y De (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: drywod cefnresog y De) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Campylorhynchus nuchalis; yr enw Saesneg arno yw Stripe-backed wren. Mae'n perthyn i deulu'r Drywod (Lladin: Troglodytidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. nuchalis, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
Mae'r dryw cefnresog y De yn perthyn i deulu'r Drywod (Lladin: Troglodytidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Dryw Bewick Thryomanes bewickii Dryw canion Catherpes mexicanus
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Dryw cefnresog y De (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: drywod cefnresog y De) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Campylorhynchus nuchalis; yr enw Saesneg arno yw Stripe-backed wren. Mae'n perthyn i deulu'r Drywod (Lladin: Troglodytidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. nuchalis, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
Der Pantherzaunkönig (Campylorhynchus nuchalis) ist eine Vogelart aus der Familie der Zaunkönige (Troglodytidae), die in Kolumbien und Venezuela verbreitet ist. Der Bestand wird von der IUCN als nicht gefährdet (Least Concern) eingeschätzt.
Der Pantherzaunkönig erreicht eine Körperlänge von etwa 17,5 cm bei einem Gewicht von ca. 21,1 bis 25,5 g. Er hat einen gelbbraungrauen Oberkopf mit schwarzen Flecken. Der hintere Halsbereich ist bräunlich mit gelbbrauner Tönung, wobei der Nacken und die Oberseite auffallend schwarz-weiß gestreift sind. Die Handschwingen und die Armschwingen sind kräftig matt schwarz und weiß gestreift. Auch der Schwanz hat kräftige matt schwarz und weiße Binden. Die Unterseite ist weißlich mit zerstreuten gräuliche Flecken an der Unterkehle. Diese Flecken werden länger und dunkler an Brust und Bauch. Die Hinterflanken sind verstreut schwärzlich gestreift. Die Augen sind weiß bis strohgelb, der Oberschnabel schwarz, der Unterschnabel gräulich bis weißfleischfarben und die Beine schiefergrau. Beide Geschlechter ähneln sich im Aussehen. Jungtiere haben einen schwarzen Oberkopf, sind farblich auf der Oberseite, an den Flügel und am Schwanz eher bräunlich schwarz. Sie haben eine graue Iris.[1]
Der Pantherzaunkönig ernährt sich überwiegend von Wirbellosen. Sein Futter sucht er in allen Straten unter anderem an Baumstämmen.[1]
Der Gesang des Pantherzaunkönigs besteht aus einer unmusikalischen Serie von sechs oder mehr kratzigen Tönen. Diese werden von beiden Geschlechtern oder Gruppenmitgliedern gleichermaßen von sich gegeben. Paare sitzen nah beieinander und geben abwechselnde oder eingeschobene Phrasen mit präzisem Timing von sich. Bis zu fünf Gruppenmitglieder können in den Chror einstimmen. Der Alarmruf ist hart und kratzig. Das Männchen lernt sein Repertoire von älteren männlichen Verwandten, so dass die Stimmbildung durch patrilineale Familiengruppen geprägt ist. Dieser kann durch abtrünnige Männchen in andere Gruppen reingetragen werden. Einzeltiere können diese familiäre Beziehung im Gesangsmuster nicht nur innerhalb ihrer eigenen Gruppe erkennen, sondern ebenso bei Verwandten, die in anderen Gruppen unterwegs sind.[1]
Die Brutsaison des Pantherzaunkönigs ist von April bis September. Die Eiablage wird durch den ersten starken Regen der Regenzeit ausgelöst. Es gibt zwei oder drei Bruten pro Jahr, doch sind mehrfach Bruten nur in größeren Gruppen erfolgversprechend. Gemeinsame Nestsysteme und soziale Organisation sind im Familienverbunden am höchsten entwickelt. Eine Gruppe besteht aus einem dominierenden brütendem Paar und bis zu 12 Bruthelfern, die meist Nachkommen des dominierenden Paares sind. Alle jungen Weibchen und die Mehrzahl der Männchen verteilen sich später in andere Reviere, wobei Männchen die noch im Rang steigen sich zum dominanten Brutpartner entwickeln können. Viele lose Kolonien mit vielen kleineren Gruppen stehen im Wettbewerb um freie Plätze in den angrenzenden größeren Gruppen. Das große Nest ist ein unordentliches, kuppelförmiges Gebilde aus Gras, Fasern und ähnlichem Material und wird mit Federn ausgekleidet. Es wird in zwei bis zehn Meter Höhe in einen Hülsenfrucht-Baum oder einer Palme gebaut, häufig am Ende eines schlanken Astes zum Schutz vor Affen. Alternativ nutzt er verlassene Hängenester z. B. des Rotstirn-Bündelnisters (Phacellodomus rufifrons) und legt diese mit Daunen aus. Ein Gelege besteht meist aus vier weißen Eiern. Die Bebrütung erfolgt alleine durch das dominante Weibchen. Die Küken schlüpfen nach 18 bis 21 Tagen. Alle Gruppenmitglieder helfen bei der Fütterung der Nestlinge und verteidigen das Nest gegen Eindringlinge. Nach ca. 19 Tagen werden die Nestlinge flügge. Es kommt nicht selten vor, dass der Seidenkuhstärling (Molothrus bonariensis) das Nest als Wirtsnest für seine Eier nutzt. Man kann einen starken Zusammenhang zwischen Bruterfolg und Anzahl der Helfer erkennen.[1]
Der Pantherzaunkönig bevorzugt einen trockenen bis halbnassen Lebensraum. Hierzu gehören offener Wald, Buschland und Galeriewald. Regelmäßig ist er an kleineren Gewässern anzutreffen. Er bewegt sich in Höhenlagen von Meeresspiegel bis 800 Metern. Normal trifft man ihn nicht in der Nähe des Brauenzaunkönigs (Campylorhynchus griseus (Swainson, 1838)). Die Nominatform kommt von Barias östlich bis in den Westen Sucres und Delta Amacuro vor und zieht sich im Süden bis Apure und den Norden Bolívars. Das Verbreitungsgebiet von C. n. brevipennis reicht von Yaracuy östlich bis Miranda und südlich bis Guárico. C. n. pardus findet man an der karibischen Küste Kolumbiens in den Departamentos Magdalena und Bolívar südlich in die Zentralanden.[1]
Der Pantherzaunkönig gilt als Standvogel. Die Ausbreitung der Jungvögel erfolgt nur über kurze Distanzen.[1]
Es sind drei Unterarten bekannt:[2]
Die Erstbeschreibung des Pantherzaunkönigs erfolgte 1847 durch Jean Louis Cabanis unter dem wissenschaftlichen Namen Campylorhynchus nuchalis. Als Verbreitungsgebiet des Typusexemplar gab er pauschal Venezuela an.[5] 1824 führte Johann Baptist von Spix die für die Wissenschaft neue Gattung Campylorhynchus ein.[6][A 1] Dieser Name leitet sich von »campylos, camptō καμπυλος, καμπτω« für »gebogen, biegen« und »rhynkhos ῥυγχος« für »Schnabel« ab.[7] Der Artname »nuchalis« leitet sich vom lateinischen »nuchalis, nuchus« für »vom Nacken, Nacken« ab.[8] »Pardus« leitet sich von »pardos παρδος« für »Leopard« ab.[9] Schließlich ist »brevipennis« ein lateinisches Wortgebilde aus »brevis« für »kurz« und »-pennis, penna« für »-flügelig, Flügel«.[10]
Der Pantherzaunkönig (Campylorhynchus nuchalis) ist eine Vogelart aus der Familie der Zaunkönige (Troglodytidae), die in Kolumbien und Venezuela verbreitet ist. Der Bestand wird von der IUCN als nicht gefährdet (Least Concern) eingeschätzt.
The stripe-backed wren (Campylorhynchus nuchalis) is a bird found in the savannas of northern Colombia and central Venezuela. It lives in dry, riparian woodland, or farmlands, and is found at heights up to 800 m.
The stripe-backed wren has attracted considerable scientific attention because it is a good example of co-operative breeding. It lives in groups ranging from 2 to 10 adult birds. Of these, only one pair breeds, laying eggs at the beginning of the rainy season (May to September). However, all members of the group participate in defence of the territory, and in feeding the young both in the nest and after fledging. They therefore qualify as helpers at the nest.
The non-breeding members of the group are usually offspring or siblings of the current breeding parents. After one or two seasons, females normally leave their natal groups and join another nest as helpers, typically in a neighbouring territory. Males, however, usually remain at their natal nest and if they survive will inherit the position of breeding male (though under some circumstances they too disperse). If the current breeding male dies or is removed, the next oldest male in the group normally takes over its position.
This breeding system may have evolved as a result of kin selection, but in addition it has been shown by Wiley and Rabenold (1984) that the males' behaviour of "queueing" for the status of breeding male can be an evolutionarily stable strategy provided some plausible conditions are met. Formally, the situation has the characteristics of a prisoner's dilemma game that is played repeatedly between the same partners, and in this case "defection" - jumping the queue - would not be advantageous.
Some of the calls of stripe-backed wrens show individual variations that are consistent from father to son. This is a potential example of the formation of a dialect in bird song. The distinctive family calls seem to be used to maintain social contact between members of the co-operatively breeding group.
As would be expected in a species where both sexes share in parental care, the stripe-backed wren shows no sexual dimorphism in appearance.
The stripe-backed wren (Campylorhynchus nuchalis) is a bird found in the savannas of northern Colombia and central Venezuela. It lives in dry, riparian woodland, or farmlands, and is found at heights up to 800 m.
La Stridorsa kampilorinko aŭ Stridorsa troglodito, Campylorhynchus nuchalis, estas malgranda birdo de la familio de Trogloditedoj en Ameriko. Ĝi troviĝas en savanoj de norda Kolombio kaj centra Venezuelo. Ili loĝas en sekaj, ĉeriveraj arbaroj aŭ farmoj, kaj je alteco de ĝis 800 m.
La Stridorsa kampilorinko allogis konsiderindan sciencan atenton ĉar ĝi estas bona ekzemplo de kooperativa reproduktado. Ili vivas en grupoj el 2 al 10 plenkreskuloj. El tiuj ununura paro reproduktiĝas, el kiu la ino ovodemetas komence de la pluvsezono (majo al septembro). Tamen ĉiuj membroj de la grupo partoprenas defende de la teritorio kaj manĝigante la idaron kaj en la nesto kaj post elnestiĝo. Ili estas studataj kiel nestohelpantoj.
La nereproduktantaj membroj de la grupo estas kutime idaro aŭ frataro de la nuna reproduktanta paro. Post unu aŭ du sezonoj, kutime la inoj abandonas la naskogrupon kaj aliĝas al alia nesto kiel helpantoj, tipe en najbara teritorio. Maskloj tamen kutime restas en sia naska nesto kaj se ili survivas heredas la postenon de reproduktanta masklo (kvankam je pregizaj cirkonstancoj ankaŭ ili povas disiĝi). Se la nuna reprodukta masklo mortas aŭ estas elpostenigita, la venonta plej aĝa masklo en la grupo kutime plenumas ties postenon.
Tiu reproduktanta sistemo povus esti evoluinta kiel rezulto de parencoselekto, sed krome estis montrita de Wiley kaj Rabenbold (1984) ke maskloj kiuj vicas por statuso de reproduktanta masklo povus esti evolua stabilanta strategio.
Kelkaj alvokoj de la Stridorsaj kampilorinkoj montras individuajn variantojn kiuj pluas el patro al ido. Temas pri ekzemplo de la formado de dialekto en birdokanto. La distingaj familiaj alvokoj povus esti uzataj por pluhavi socian kontakton inter membroj de la grupo de kooperativa reproduktado.
Kiel espereble ĉe specioj kie ambaŭ seksoj kunzorgas idaron, la Stridorsaj kampilorinkoj montras malmulte da seksa dimorfismo en aspekto. Kiel ĉe aliaj trogloditedoj, ili estas mezgrandaj birdoj (17 cm longaj), grizbrunaj supre kaj pli helaj sube. Pli precize la kapo kaj nuko estas bruna, sed tre punktitaj je nigro; ĉiukaze videblas hela superokula strio, kiel ĉe aliaj membroj de la genro aŭ de la familio. En nuko kaj dorso videblas rimarkinda paralela vertikala striado hela kaj malhela, kio nomigas la specion klare en Esperanto, dum en la latina scienca nomo nuchalis aludas al la nuko kie ekas tiu striado. La flugiloj montras ripoze horizontalan striadon ankaŭ helmalhelan (4 strioj), dum sur la blankecaj subaj partoj estas nigraj punktoj kiuj plimalpli organiziĝas ankaŭ horizontale. La iriso estas blanka aŭ helflava. La supra makzelo estas nigra aŭ blunigra kun helaj bordoj. La suba makzelo estas grizeca, hela aŭ blanka. La gamboj kaj piedoj estas ardezgrizaj. Junuloj estas pli malhelaj.
Tiu specio povus esti konfuzata nur kun la Zondorsa kampilorinko, sed tiu montras ruĝflavan nuancon ĉe subaj partoj kaj tiu ĉi preferas pli aridajn teritoriojn.
La kanto estas serio de ĉirkaŭ 6 notoj ĉiufraze. La ĉefa paro kantas vigle pare kune elstare sur branĉo. Ili kantas stride kaj laŭvice. Kutime aliaj membroj de la grupo, ĝis 5 samtempe, aliĝas al la kantantaro. Ili uzas aliajn akrajn notojn por kontakti aŭ defendi agrese sian teritorion.
La Stridorsa kampilorinko loĝas en malferma arbaro aŭ makiso, ĉu arida aŭ duonhumida; ankaŭ en ĉeriveraj arbaroj. En Kolombio, la habitato estas tre diversa kaj tiele ili okupas samtempe tre sekajn zonojn kaj tre humidajn regionojn, sed ili instaliĝas ĝenerale en pli sekaj zonoj ol la Zondorsa kampilorinko. Oni trovas ilin ofte ĉe akvo. Tiu birdo estas endemia de nordokcidenta Sudameriko. Pli precize el norda Kolombio (Provinco de Cordoba) ĝis norda Venezuelo, iom oriente de la delto de la rivero Orinoko el marnivelo ĝis 800 m. Spite relativa malamplekso de la areo, ekzistas geografiaj variantoj kaj tri subspecioj oficiale agnoskitaj: C. n. nuchalis, tipa raso (orienta kaj centra Venezuelo). C. n. brevipennis (karibia marbordo de Venezuelo) C. n. pardus, pli okcidenta raso (kariba marbordo de Kolombio kaj valo de la Magdalena).
La ĝenerala kutimaro estas tipa de la genro Campylorhynchus. Temas pri bruema kaj memmontrema birdo, maltimema. Ili serĉas nutraĵojn (ĉefe senvertebrulojn) en malalta vegetaĵalaro kaj sur arbotrunkoj. Ili montras certe la plej sociajn morojn kaj plej kompleksan reproduktadon inter ĉiuj specioj de trogloditedoj. Temas pri koopera kaj poliandra reproduktanto, kiu vivas en grupoj kiuj povas atingi la 14 individuojn defendantaj kolektive teritorion de 1 al 4 hektaroj. La grupon hegemonias ĉefa paro konstituita de la duo de kantantoj. Nur ili pariĝas. La resto de la grupo estas formata grandparte de nematuruloj gefiloj de la ĉefa paro kiuj ankoraŭ ne disiĝis. La plej parto de birdoj partoprenas en la reproduktado nur kiel helpantoj. La aliron al statuso de reproduktulo donas la aĝo.
La sukceso de la reproduktado dependas de la nombro de helpantoj. Duan ovodemetadon faras nur la paroj kiuj ĝuas de almenaŭ du helpantoj. Junuloj restas ĉe la naskogrupo dum ĉirkaŭ unu jaro. Ĉiuj inoj kaj granda parto de maskloj disiĝas al najbaraj grupoj. La maskloj kiuj restas povas poste supreniri al posteno de reproduktulo.
Eventualaj predantoj suferas kolektivajn defendajn atakojn fare de la plejparto de la membroj de la grupo. La grupoj kapablas diference rekoni la kantojn de najbara grupo kaj de fremda grupo kun teritoriaj deziroj. La unuaj ricevas ĝenerale malpli energian reagon.
Estas dutipaj nestoj. Se la propraj trogloditoj konstruas ĝin, temas pri senorda amasa strukturo kun kupolo konstruita el herbo kaj aliaj fibroj kaj kovritaj per plumoj. Ili estas ĝenerale en arboj aŭ palmoj je diversa alto el 2 al 10 m fine de malforta branĉo por eviti predadon de simioj. Tre ofte krome tiu specio okupas pendantajn nestojn de aliaj specioj kiaj ruĝafruntaj sinalaksoj aŭ tiranedoj de la genro Pitangus. Tiam ili rearanĝas la nestojn kaj rekovras ilin per plumoj.
La ino demetas 4 purblankajn ovojn je la komenco de la pluvsezono. Nur la ino kovas dum 18 al 21 tagoj. La junuloj estas manĝigataj de la tuta grupo kaj elnestiĝo okazas post ĉirkaŭ 19 tagoj.
La Stridorsa kampilorinko aŭ Stridorsa troglodito, Campylorhynchus nuchalis, estas malgranda birdo de la familio de Trogloditedoj en Ameriko. Ĝi troviĝas en savanoj de norda Kolombio kaj centra Venezuelo. Ili loĝas en sekaj, ĉeriveraj arbaroj aŭ farmoj, kaj je alteco de ĝis 800 m.
El cucarachero chocorocoy (Campylorhynchus nuchalis) es un ave que se encuentra en las sabanas del norte de Colombia y en el centro de Venezuela. Vive en bosques secos, ribereños, o tierras de cultivo, y se encuentra en alturas de hasta 800 m.
El cucarachero chocorocoy ha atraído considerable atención científica porque es un buen ejemplo de cría cooperativa. Vive en grupos que van de 2 a 10 aves adultas. De éstos, solamente un par cría, poniendo huevos al principio de la estación lluviosa (mayo a septiembre). Sin embargo, todos los miembros del grupo participan en la defensa del territorio, y en la alimentación de los jóvenes tanto en el nido y después de la zambullida. Por lo tanto, califican como ayudantes en el nido.
Los miembros no reproductores del grupo suelen ser descendientes o hermanos de los actuales progenitores reproductores. Después de una o dos temporadas, las hembras normalmente dejan sus grupos natales y se unen a otro nido como ayudantes, típicamente en un territorio vecino. Los machos, sin embargo, por lo general permanecen en su nido natal y si sobreviven heredarán la posición de cría de machos (aunque en algunas circunstancias también se dispersan). Si el macho reproductor actual muere o es eliminado, el siguiente macho más viejo del grupo normalmente asume su posición.
Este sistema de cría puede haber evolucionado como resultado de la selección de parentesco, pero Wiley y Rabenold (1984) han demostrado que el comportamiento de los machos de "hacer cola" para el estado de macho reproductor puede ser una estrategia evolutivamente estable proporcionando algunos Condiciones plausibles. Formalmente, la situación tiene las características del juego del dilema de un preso que se juega repetidamente entre los mismos socios, y en este caso la "defección" - saltar la cola - no sería ventajosa.
Algunos de los llamados de tirantes con respaldo de franjas muestran variaciones individuales que son consistentes de padre a hijo. Este es un ejemplo potencial de la formación de un dialecto en la canción de pájaro. Las llamadas familiares distintivas parecen ser usadas para mantener el contacto social entre los miembros del grupo cooperativo de cría.
Como cabría esperar en una especie en la que ambos sexos participan en el cuidado parental, el cucarachero chocorocoy no muestra ningún dimorfismo sexual en apariencia.
Datos: Q2667961
Multimedia:
Especies: Campylorhynchus nuchalis
El cucarachero chocorocoy (Campylorhynchus nuchalis) es un ave que se encuentra en las sabanas del norte de Colombia y en el centro de Venezuela. Vive en bosques secos, ribereños, o tierras de cultivo, y se encuentra en alturas de hasta 800 m.
El cucarachero chocorocoy ha atraído considerable atención científica porque es un buen ejemplo de cría cooperativa. Vive en grupos que van de 2 a 10 aves adultas. De éstos, solamente un par cría, poniendo huevos al principio de la estación lluviosa (mayo a septiembre). Sin embargo, todos los miembros del grupo participan en la defensa del territorio, y en la alimentación de los jóvenes tanto en el nido y después de la zambullida. Por lo tanto, califican como ayudantes en el nido.
Los miembros no reproductores del grupo suelen ser descendientes o hermanos de los actuales progenitores reproductores. Después de una o dos temporadas, las hembras normalmente dejan sus grupos natales y se unen a otro nido como ayudantes, típicamente en un territorio vecino. Los machos, sin embargo, por lo general permanecen en su nido natal y si sobreviven heredarán la posición de cría de machos (aunque en algunas circunstancias también se dispersan). Si el macho reproductor actual muere o es eliminado, el siguiente macho más viejo del grupo normalmente asume su posición.
Este sistema de cría puede haber evolucionado como resultado de la selección de parentesco, pero Wiley y Rabenold (1984) han demostrado que el comportamiento de los machos de "hacer cola" para el estado de macho reproductor puede ser una estrategia evolutivamente estable proporcionando algunos Condiciones plausibles. Formalmente, la situación tiene las características del juego del dilema de un preso que se juega repetidamente entre los mismos socios, y en este caso la "defección" - saltar la cola - no sería ventajosa.
Algunos de los llamados de tirantes con respaldo de franjas muestran variaciones individuales que son consistentes de padre a hijo. Este es un ejemplo potencial de la formación de un dialecto en la canción de pájaro. Las llamadas familiares distintivas parecen ser usadas para mantener el contacto social entre los miembros del grupo cooperativo de cría.
Como cabría esperar en una especie en la que ambos sexos participan en el cuidado parental, el cucarachero chocorocoy no muestra ningún dimorfismo sexual en apariencia.
Campylorhynchus nuchalis Campylorhynchus generoko animalia da. Hegaztien barruko Troglodytidae familian sailkatua dago.
Campylorhynchus nuchalis Campylorhynchus generoko animalia da. Hegaztien barruko Troglodytidae familian sailkatua dago.
Viiruselkäpeukaloinen (Campylorhynchus nuchalis)[2] on peukaloisten heimoon kuuluva varpuslintu.
Viiruselkäpeukaloista tavataan Kolumbiassa ja Venezuelassa, ja sen levinneisyysalueen pinta-ala on noin 507 000 km2. Lajia on kuvattu yleiseksi ja sen kannankehitys on vakaa. Se on luokiteltu elinvoimaiseksi.[1]
Viiruselkäpeukaloinen (Campylorhynchus nuchalis) on peukaloisten heimoon kuuluva varpuslintu.
Campylorhynchus nuchalis
Le Troglodyte rayé (Campylorhynchus nuchalis) est une espèce de passereau appartenant à la famille des Troglodytidae.
C'est un oiseau trouvé dans les savanes du nord de la Colombie et du centre du Venezuela. Il vit dans les endroits secs, au bord des cours d'eau, dans les champs jusqu'à une altitude de 800 m.
Il a attiré l'attention des scientifiques car c'est un bon exemple d'élevage coopératif. Il vit en groupes allant de 2 à 10 oiseaux adultes. Dans ce nombre, un seul couple va se reproduire au début de la saison des pluies (de mai à septembre). Cependant, tous les membres du groupe participent à la défense du territoire et à l'alimentation des jeunes à la fois au nid et après l'envol. On les appelle des aides.
Les aides du groupe sont généralement des descendants ou des frères ou sœurs du couple reproducteur. Après une ou deux saisons, les femelles doivent normalement quitter le groupe natal et rejoindre un autre groupe comme aide, généralement dans un territoire voisin. Les mâles restent généralement à leur nid natal et s'ils survivent hériteront du poste de reproducteur mâle (mais dans certaines circonstances, ils peuvent aussi quitter le groupe). Si le mâle reproducteur meurt ou est destitué, le mâle le plus ancien du groupe prend normalement sa place.
Comme on pouvait s'y attendre dans une espèce où les deux sexes partagent les soins parentaux, la Troglodyte rayé ne montre pas de dimorphisme sexuel apparent.
D'après Alan P. Peterson, il existe les trois sous-espèces suivantes :
Campylorhynchus nuchalis
Le Troglodyte rayé (Campylorhynchus nuchalis) est une espèce de passereau appartenant à la famille des Troglodytidae.
De streeprugwinterkoning (Campylorhynchus nuchalis) is een zangvogel uit de familie Troglodytidae (winterkoningen).
Deze soort telt 3 ondersoorten:
De streeprugwinterkoning (Campylorhynchus nuchalis) is een zangvogel uit de familie Troglodytidae (winterkoningen).
Gulögd gärdsmyg[2] (Campylorhynchus nuchalis) är en fågel i familjen gärdsmygar inom ordningen tättingar.[3]
Gulögd gärdsmyg delas in i tre underarter:[3]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling och tros inte vara utsatt för något substantiellt hot.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen har inte uppskattats men den beskrivs som vanlig.[4]
.jpg)
Wikimedia Commons har media som rör gulögd gärdsmyg.
Wikispecies har information om Campylorhynchus nuchalis.
Gulögd gärdsmyg (Campylorhynchus nuchalis) är en fågel i familjen gärdsmygar inom ordningen tättingar.
Campylorhynchus nuchalis là một loài chim trong họ Troglodytidae.[2]
Campylorhynchus nuchalis là một loài chim trong họ Troglodytidae.
.jpg)
