Alopecoenas erythropterus[1] (Gallicolumba erythroptera kent) a zo ur spesad evned eus kerentiad ar c'hColumbidae.
Anvet e voe Columba erythroptera (kentanv) da gentañ-penn (e 1789)[2] gant an naturour alaman Johann Friedrich Gmelin (1748-1804).
Bevañ a ra diwar zelioù, greun ha struj.
Ar spesad edo brosezat an daou isspesad anezhañ[3] :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Alopecoenas erythropterus (Gallicolumba erythroptera kent) a zo ur spesad evned eus kerentiad ar c'hColumbidae.
Anvet e voe Columba erythroptera (kentanv) da gentañ-penn (e 1789) gant an naturour alaman Johann Friedrich Gmelin (1748-1804).
El Colom de les Tuamotu (Alopecoenas erythropterus) és un ocell de la família dels colúmbids (Columbidae). Sobreviu als boscos d'alguns atols de les illes Tuamotu.
El Colom de les Tuamotu (Alopecoenas erythropterus) és un ocell de la família dels colúmbids (Columbidae). Sobreviu als boscos d'alguns atols de les illes Tuamotu.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Turtur ddaear Twamotw (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: turturod daear Twamotw) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Gallicolumba erythroptera; yr enw Saesneg arno yw Society Islands ground dove. Mae'n perthyn i deulu'r Colomennod (Lladin: Columbidae) sydd yn urdd y Columbiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn G. erythroptera, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r turtur ddaear Twamotw yn perthyn i deulu'r Colomennod (Lladin: Columbidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Aderyn calonwaedlyd Tawitawi Gallicolumba menagei Côg-durtur Andaman Macropygia rufipennis
8.jpg)
_(14562557107).jpg)
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Turtur ddaear Twamotw (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: turturod daear Twamotw) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Gallicolumba erythroptera; yr enw Saesneg arno yw Society Islands ground dove. Mae'n perthyn i deulu'r Colomennod (Lladin: Columbidae) sydd yn urdd y Columbiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn G. erythroptera, sef enw'r rhywogaeth.
Gallicolumba erythroptera Gallicolumba generoko animalia da. Hegaztien barruko Columbidae familian sailkatua dago.
Gallicolumba erythroptera Gallicolumba generoko animalia da. Hegaztien barruko Columbidae familian sailkatua dago.
Tuamotunpyykyyhky (Alopecoenas erythropterus tai Gallicolumba erythroptera) on äärimmäisen uhanalainen kyyhkylaji. Se on kotoperäinen Ranskan Polynesiassa, jossa sen levinneisyysalue on supistunut voimakkaasti elinympäristön häviämisen ja vieraslajien leviämisen vuoksi. Lajia tiedetään tavattavan enää kourallisella matalia atollisaaria ja koko populaatioksi on arvioitu 100–120 yksilöä.
Johann Friedrich Gmelin kuvasi tuamotunpyykyyhkyn tieteelle vuonna 1789 nimellä Columba erythroptera.[2] Holotyyppi kerättiin Moorealta Seurasaarilta.[2] Myöhemmin tuamotunpyykyyhky luokiteltiin osaksi pyykyyhkyjen Gallicolumba-sukua, mutta vuonna 2014 sukuun jätettiin enää filippiiniläiset lajit.[3] Pyykyyhkyistä erilliseen Alopecoenas-sukuun siirrettyjä lintuja on 13 lajia ja ne asuttavat Oseaniaa ja Indonesiaa. Tuamotunpyykyyhky on pyykyyhkyistä itäisin.
Tuamotunpyykyyhkystä on kuvattu useita muotoja ja alalajeja eri saarilta. Osa näistä on kuitenkin virheellisiä tai perustuvat maalauksiin tai hävinneisiin näytteisiin [4] Yleisesti hyväksytään kaksi alalajia erythroptera ja albicollis.[5] Nimialalaji, Alopecoenas erythroptera erythroptera esiintyi alun perin Seurasaarten lisäksi Gambiersaarilla ja Acteonsaarilla ja mahdollisesti Tuamotusaarten eteläosissa.[5] Tommaso Salvadorin vuonna 1892 kuvaaman albicollis-alalajin levinneisyys kattoi pohjoisemmat Tuamotun saaret.[5] On kuitenkin hyvin epäselvää, mitkä alalajimääritelmät ovat merkityksellisiä tai järkeviä, ja mitkä niiden levinneisyysalueiden rajat ovat tai olivat.
Tuamotunpyykyyhky on pienikokoinen ja lyhytpyrstöinen maassa viihtyvä kyyhky. Koiraan pää, kaula ja rinta ovat suurimmaksi osaksi valkoisia. Selkä, siivet, pyrstö ja vatsa ovat tumman ruskeanharmaat. Yläselkä ja siiven peitinhöyhenet ovat metallinhohtoisen purppuranpunaiset tai kastanjanruskeat. Nimialalajilla päähän ulottuu takaa tummia raitoja, kun taas albicollis-alalajilla pää on kokonaan valkoinen.[6] Molempien alalajien naaraat näyttävät samalta. Ne ovat kauttaaltaan punertavan ruskeita, mutta rinta on vaalea ja päälaelta kaulalle ja siiven peitinhöyheniin ulottuu punertava sävy.[6] Värit haalistuvat höyhenten kuluessa. Nuoret tuamotunpyykyyhkyt ovat punaruskeita tai kanelinruskeita.[6] Naaman ja vatsan valkoiset osat ovat harmaansekaisia.[4] Nuoret koiraat voidaan erottaa naaraista yläselän ja siipien peitinhöyhenten purppurasävystä.[6] Aikuinen tuamotunpyykyyhky on 25 cm pitkä ja painaa noin 105–122 grammaa, mikä tarkoittaa, että se on noin räkättirastaan kokoinen.[4] Iiris on ruskea, nokka ja jalat mustat.[6]
Cookinsaarilla tehdyt luulöydöt viittaavat siihen, että lajia tavattiin ennen ihmisten tuloa myös siellä.[3] Kaksisataa vuotta sitten tuamotunpyykyyhkyä tavattiin enää Seurasaarilla, Acteon-, Gambier- ja Tuamotusaarilla.[4] Seurasaarilla se pesi ainakin Tahitilla ja Moorealla, mutta on sittemmin hävinnyt koko saaristosta.[4] 2000-luvulla lajista on havaintoja enää muutamilta saarilta. Pohjois-Tuamotun Rangiroalla oli ainakin 7 yksilöä vuonna 2012. Acteonsaarten Tenararolla arvioitiin olevan 50 yksilöä vuonna 2002 ja saman saariston Vahangalla nähtiin muutama vuonna 2007. Gambiersaarten Moranella oli vuonna 2012 ainakin 2 yksilöä.[3]
Tuamotunpyykyyhkyn levinneisyysalue on kaventunut voimakkaasti viime vuosisatoina. Se on hävinnyt kaikilta vuoristoisilta saarilta ja useilta matalilta atolleiltakin. Suurin syy kyyhkyn häviämiseen ovat olleet vieraslajit, etenkin kissat ja rotat.[3]
Niillä atolleilla, joilla tuamotunpyykyyhkyä vielä tavataan, se elää etenkin Pisonia grandis -metsissä, joissa on tiheää aluskasvillisuutta, pensaita, saniaisia ja heiniä. Sitä tavataan myös metsien ulkopuolella alueilla, joilla on matalaa ja tiheää pensaikkoa tai kairapalmukasvustoja. Lajia tavataan myös hyvin pienillä saarilla, kunhan niillä on sille sopivaa kasvillisuutta.[4]
Tuamotunpyykyyhky on elintavoiltaan piilotteleva, ja se pysyttelee mieluiten lähellä maan pintaa kasvuston suojassa.[4] Ravintonaan se käyttää etenkin maasta kaivamiaan siemeniä, varsinkin nonien ja Tournefortia-suvun kasvien siemeniä. Toissijaisesti se hakee ruokansa suoraan puista ja pensaista ja syö esimerkiksi portulakkakasvien nuppuja, vesihirssien siemeniä ja tyräkkien lehtiä.[4][6] Lisäksi se syö hyönteisiä ja niiden toukkia.[3] Kun lintu säikähtää lentoon, sen siivet pitävät samanlaiset pärähdyksen kuin sitä hieman isompi pyy. Lajin pesimäkäyttäytymisestä tiedetään hyvin vähän, mutta nuoria yksilöitä on nähty ainakin tammikuussa ja huhtikuussa.[6]
Tuamotunpyykyyhky oli aiemmin runsaslukuinen useimmilla niistä saarista, joilla sitä tavattiin.[4] Kuitenkin se on maalintuna, joka ei ole sopeutunut nisäkkäisiin, erittäin haavoittuvainen saarille kulkeutuville kissoille ja rotille.[4] Laji kuoli sukupuuttoon useimmilla saarilla pian sen jälkeen, kun eurooppalaiset ne löysivät, ja on ehdotettu, että populaatiot olisivat vähentyneet jo sitä ennen.[4] Sen uskotaan kuolleen sukupuuttoon Seurasaarilta ja hävinneen suurimmalta osalta niistä Tuamotun saarista, joissa sitä aiemmin tavattiin. Näillä saarilla käy lintutieteilijöitä kuitenkin vain harvoin, ja monet pienet saaret saattavat elättää tuntematonta kyyhkypopulaatiota.[4][6] Lisäksi 1970-luvulla Rangiroan atollin populaatio jäi kokonaan huomaamatta, vaikka sitä nimenomaan etsittiin, joten pienet populaatiot voivat olla vaikeita löytää.[6]
Vuonna 2015 Ranskan Polynesian Birdlife-järjestö yhteistyökumppaneineen aloitti projektin, jossa kuudelta Acteon- ja Gambiersaaristojen saarilta hävitettiin rottia ja saarten luonnonvaraisia kasveja syrjäyttäviä tulikruunukasvustoja. Tarkoituksena on hävittää nämä tulokaslajit kokonaan ja siten luoda tuamotunpyykyyhkyille lisää turvallista elinympäristöä.[3]
Sen lisäksi, että tuamotunpyykyyhkyjä uhkaavat saalistajat, niiden elinympäristön alavat atollit ovat vaarassa, jos merenpinta tulevaisuudessa nousee.[4]
Tuamotunpyykyyhky (Alopecoenas erythropterus tai Gallicolumba erythroptera) on äärimmäisen uhanalainen kyyhkylaji. Se on kotoperäinen Ranskan Polynesiassa, jossa sen levinneisyysalue on supistunut voimakkaasti elinympäristön häviämisen ja vieraslajien leviämisen vuoksi. Lajia tiedetään tavattavan enää kourallisella matalia atollisaaria ja koko populaatioksi on arvioitu 100–120 yksilöä.
De Tahitiaanse patrijsduif (Alopecoenas erythropterus synoniem: Gallicolumba erythroptera) is een ernstig bedreigde duivensoort.
De vogel is 25 cm lang en lijkt sterk op de carolinenpatrijsduif (A. kubaryi). Het mannetje is wit op de wangen, keel, borst en voorhoofd, met een grijze kruin. De rest van het verenkleed is donkerpaars de buik zeer donker, bijna zwart. Het vrouwtje ziet er anders uit, zij is overwegend roodachtig bruin, de vleugels olijfbruin. Beide geslachten hebben een bruine iris, zwarte snavel donkerpaarse poten.[2]
Uit fossielen blijkt dat deze duif een grote verspreiding heeft gehad over de Genootschapseilanden en de Cookeilanden. In 2007 werden nog vier vogels gezien op Vahanga in de Tuamotu-archipel (Frans-Polynesië). Voor 2007 zijn er ook spaarzame waarnemingen op de atollen Matureivavao, Rangiroa, Tenararo, Morane en mogelijk ook op Tikehau. Het leefgebied van de duif bestaat uit ongerept tropisch bos, vooral met geurende schroefpalm en Pisonia grandis en ondergroei. De soort telt twee ondersoorten:
De Tahitiaanse patrijsduif heeft een zeer klein verspreidingsgebied en daardoor is de kans op uitsterven aanwezig. De grootte van de populatie werd in 2012 door BirdLife International geschat op 100 tot 200 individuen en de populatie-aantallen nemen af. De soort wordt bedreigd door de vernietiging van het leefgebied door de omzetting van natuurlijk bos in kokosplantages en door geïntroduceerde invasieve soorten zoals verwilderde huiskatten en twee soorten ratten. De Tahitiaanse patrijsduif is al op verschillende eilanden uitgestorven, waar ze vroeger wel voorkwamen. Inmiddels zijn de eilanden Tenararo and Morane vrij van ratten, maar het risico van nieuwe introducties blijft aanwezig. Om deze redenen staat deze patrijsduif als ernstig bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe Tahitiaanse patrijsduif (Alopecoenas erythropterus synoniem: Gallicolumba erythroptera) is een ernstig bedreigde duivensoort.
Tuamotumarkduva[2] (Alopecoenas erythropterus) är en fågel i familjen duvor inom ordningen duvfåglar.[3]
Arten förekommer på obebodda atoller i Tuamotuöarna.[4] Den behandlas antingen som monotypisk[4] eller delas in i två underarter med följande utbredning:[3]
Den placerades tidigare i släktet Gallicolumba men studier visar att dessa inte är varandras närmaste släktingar, där arterna i Alopecoenas står närmare australiensiska duvor som Geopelia.[5][6]
IUCN kategoriserar arten som akut hotad.[1]
Wikimedia Commons har media som rör tuamotumarkduva.
Wikispecies har information om Alopecoenas erythropterus.
Gallicolumba erythroptera là một loài chim trong họ Columbidae.[2]
Gallicolumba erythroptera là một loài chim trong họ Columbidae.
Gallicolumba erythropterus (Gmelin, 1789)
Охранный статус
Краснокрылый куриный голубь[1], или пурпурноплечий земляной голубь[2] (лат. Gallicolumba erythropterus) — вид птиц из семейства голубиных, находящийся под угрозой исчезновения. Является эндемиком архипелага Туамоту, входящим в состав Французской Полинезии с недавними встречами на атоллах Матуреивавао, Рангироа, Тенараро, Моране, Ваханга и, возможно, Тикехау. Использует для гнездования тропические леса, особенно заросшие панданом (Pandanus tectorius), пизонией (Pisonia grandis) и кустарниками, но он также был зарегистрирован в густном кустарнике, растущем ниже кокосовых пальм. Ему угрожает потеря мест обитания и хищничество таких ввезённых видов, как кошки и крысы. По оценкам, общая численность популяции составляет около 100—120 птиц, и она уже исчезла с нескольких островов, где обитала раньше.
Краснокрылый куриный голубь изначально был описан в 1789 году как Columba erythroptera Иоганом Фридрихом Гмелином.[3] Голотип был собран с острова Муреа на Островах Общества.[3] Краснокрылый куриный голубь образует видовой комплекс с ближайшими родственными видами: белогрудым, белолобым и белогорлым куриными голубями.[3] Этот видовой комплекс тесно связан с самоанским, санта-крусским и большеклювым куриными голубями.[3]
Многочисленные формы краснокрылого куриного голубя были изображены на разных островах и атоллах, которые раньше составляли его ареал; однако большинство оригинальных образцов были потеряны и теперь представлены только картинами, и некоторые из предложенных форм могут быть получены из неточных описаний и картин[4]. Два подвида являются общепризнанными[5]. Номинативный подвид Gallicolumba erythroptera erythroptera был описан Гмелиным в 1789 году и первоначально был найден на Таити, Муреа, Марии, Марутеа, Матуреивавао, Рангироа, Тенараро, Тенарунга и Ванавана[5]. Второй подвид был первоначально описан, как Gallicolumba erythroptera pectoralis в 1848 году Titian Peale из образца самки, собранного на Араките; однако, так как ни один образец самца не был описан с острова, невозможно приписать эту птицу к конкретному подвиду и Gallicolumba erythroptera pectoralis был признан недействительным[5]. Вместо этого, Gallicolumba erythroptera albicollis, который был описан Томмазо Сальвадори в 1892 году, используется для птиц, найденных на Хао, Хити, и, вероятно, Таханеа[5]. Было высказано предположение, что этот подвид является просто цветовым вариантом, но оно не было принято[5]. Краснокрылый куриный голубь известен только из экземпляров самок для остальной части его ареала, поэтому популяции с этих островов не приписываются подвиду.[5]
Краснокрылый куриный голубь также известен как куриный голубь Туамоту, голубь с белым воротником, голубогрудый куриный голубь, куриный голубь Общества, куриный голубь Островов Общества и куриный голубь островов Туамоту.[4]
Краснокрылый куриный голубь — маленький, пухлый голубь, который проявляет половой диморфизм[4]. Самцы краснокрылого куриного голубя номинативного подвида имеют белые лбы, щеки, горло и грудь[6]. Макушка, затылок и ушные полосы имеют серый цвет.[6] Верхние части тела — темно-оливково-серый с фиолетовым отливом или, если перья полиняли, каштаново-красная переливчатость на задней части шеи и крыльев[6]. Нижние части черноватые. У самцов подвида albicollis, голова полностью белая[6]. Самки обоих подвидов выглядят одинаково; они ярко-красновато-коричневого цвета в целом, который сильно окаймлен красновато-фиолетовым на макушке, шее и кроющих перьях[6]. Покров, спина, надхвостье и внутренние крыльевые перья — темно-оливковые, и есть бледный грудной щит[6]. Это оперение часто исчезает из-за интенсивного износа[6]. Молодые птицы краснокрылого куриного голубя окрашены в красный цвет, многие из его перьев окаймлены корично-рыжим цветом[6]. Белые части лица и нижних частей тела покрыты серым цветом[4]. Молодых самцов можно отличить от юных самок за счёт отсутствия бледного нагрудного щита и пурпурно-окаймлённых перьев на лопатках и малых покровах[6]. Взрослый краснокрылый куриный голубь достигает в длину от 23,5 до 26 см и весит от 105 до 122 г[4]. Ножки и стопы — пурпурно-чёрные[6].
Зов краснокрылого куриного голубя был описан как низкий, хриплый стон[4].
Краснокрылый куриный голубь первоначально был найден как на архипелаге Туамоту, так и на Островах Общества[4]. С тех пор он был истреблён с Островов Общества, он был найден на Таити и Муреа[4]. В Туамоту был зарегистрирован на Араките, Хао, Хити, Марии, Марутеа, Матуреивавао, Рангироа, Тенараро, Тенарунга и Ванавана[4]. Кроме того, местные сообщения говорят о том, что краснокрылый куриный голубь, вероятно, жил на Факарава, Катиу, Макемо, Манихи, Таханеа, Тикехау и Туанаке, хотя с этих островов никогда не собирались образцы[4].
Первоначально, краснокрылый куриный голубь обитал на гористых вулканических островах и близлежащих атоллах и островках[4]. Однако, ввоз кошек и крыс искоренил голубя с горных вулканических островов. На островках и атоллах он обитает в лесах с хорошо развитым подлеском гусных кустарников, папоротников и трав, в районах с низким, густым кустарником и в рощах растений пандана с редкой наземной растительностью[4].
Краснокрылый куриный голубь — наземная и скрытная птица[4]. Он, в первую очередь, питается, выкапывая из земли семена, таких растений как моринда и турнефортия; однако, как известно, он держится на деревьях и кустарниках, где питается почками портулака, семенами росички и листьями молочая[4][6]. Краснокрылый куриный голубь приземляется таким же образом, как и куропатки, в то время как его крылья создают жужжащий звук[4]. Мало что известно о поведении вида во время размножения, хотя потомство наблюдали в январе-апреле[6].
Краснокрылый куриный голубь когда-то встречался достаточно часто на большинстве островов, на которых он обитал[4]. Однако, поскольку у этого наземного вида не было коренных хищников-млекопитающих, он очень уязвим для ввезённых диких кошек и крыс[4]. Краснокрылый куриный голубь стал локально вымершим на большинстве островов вскоре после того, как они были открыты европейцами, и считается, что численность популяции уже была на низком уровне задолго до этого[4]. С 1950 года голубь был зарегистрирован только на двух островах; три образца были собраны из Матуреивавао, в то время как на атолле Рангироа в 1991 году на двух его островах было обнаружено небольшое количество от 12 до 20 птиц[4]. Считается, что данный вид исчез на Островах Общества и на большей части своего ареала в Туамоту; однако эти острова редко посещаются орнитологами, и многие небольшие островки необходимо исследовать, чтобы определить, есть ли на них выжившая популяция вида[4][6]. Кроме того, опрос в 1970-х годах пропустил популяцию куриных голубей на атолле Рангироа, что означает, что он может выжить незамеченным на других островках[6]. В дополнение к угрозе от ввезённых хищников, низколежащие атоллы, на которых он выживает, находятся под угрозой затопления из-за повышения уровня моря[4].
Краснокрылый куриный голубь, или пурпурноплечий земляной голубь (лат. Gallicolumba erythropterus) — вид птиц из семейства голубиных, находящийся под угрозой исчезновения. Является эндемиком архипелага Туамоту, входящим в состав Французской Полинезии с недавними встречами на атоллах Матуреивавао, Рангироа, Тенараро, Моране, Ваханга и, возможно, Тикехау. Использует для гнездования тропические леса, особенно заросшие панданом (Pandanus tectorius), пизонией (Pisonia grandis) и кустарниками, но он также был зарегистрирован в густном кустарнике, растущем ниже кокосовых пальм. Ему угрожает потеря мест обитания и хищничество таких ввезённых видов, как кошки и крысы. По оценкам, общая численность популяции составляет около 100—120 птиц, и она уже исчезла с нескольких островов, где обитала раньше.
