Eğrigaga

El corriol bectort (Anarhynchus frontalis) és un ocell limícola de la família dels caràdrids (Charadriidae) que habita rius del nord de l'Illa del Sud de Nova Zelanda. És l'única espècie del gènere Anarhynchus.

Referències

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gylfingam (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: gylfingamiaid) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Anarhynchus frontalis; yr enw Saesneg arno yw Wry-bill. Mae'n perthyn i deulu'r Cwtiaid (Lladin: Charadriidae) sydd yn urdd y Charadriiformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. frontalis, sef enw'r rhywogaeth.^[2]

Teulu

Mae'r gylfingam yn perthyn i deulu'r Cwtiaid (Lladin: Charadriidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Vejce

Kulík křivozobý (Anarhynchus frontalis) je asi 20 cm velký druh kulíka endemický k Novému Zélandu. Jedná se také o jediného představitele rodu Anarhynchus. Je jedinečný zvláštně zakřiveným zobákem, jehož konec směřuje doprava v úhlu 12°. Předpokládá se, že se jedná o zvláštní adaptaci umožňující snadnější vyhledávání kořisti – hmyzu a jiných drobných bezobratlých – zpod malých kamenů. Hnízdí u řek. 2–3 šedá vejce s jemným tmavým skvrněním klade na zem mezi oblázky, kde je celá snůška i inkubující samice dobře zamaskována. V současné době je v Červeném seznamu IUCN zařazen do kategorie zranitelných druhů. Jeho populace je přitom odhadována na 4500–5000 jedinců.^{[2] [3][4][5]}

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-09]
2. ↑ Anarhynchus frontalis [online]. The IUCN Red List of Threatened Species [cit. 2010-09-24]. Dostupné online. (anglicky)
3. ↑ NARENA, Olliver. Ngutuparore, wrybill [online]. New Zealand Birds [cit. 2010-09-24]. Dostupné online. (anglicky)
4. ↑ KHOLOVÁ, Helena (autorka českého překladu). Ptáci. Praha: Euromedia Group, k. s., 2008. ISBN 9788024222356. S. 226.
5. ↑ DVOŘÁKOVÁ, Sylvie; ANDĚROVÁ, Romana; KŮS, Evžen; VELENSKÝ, Petr (autoři českého překladu). 2000 ZVÍŘAT Velká obrazová encyklopedie. Praha: Euromedia Group, k. s., 2003. ISBN 80-242-0009-0. S. 275.

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu kulík křivozobý ve Wikimedia Commons
• Galerie kulík křivozobý ve Wikimedia Commons
• Taxon Anarhynchus frontalis ve Wikidruzích

Der Schiefschnabel (Anarhynchus frontalis) ist eine Vogelart aus der Familie der Regenpfeifer und ist auf Neuseeland endemisch. Seinen Namen verdankt der Schiefschnabel seinem fast immer nach rechts gebogenen Schnabel. Mit dieser Besonderheit gehört er zu den sehr wenigen höheren Tierarten, die eine asymmetrische Körpererscheinung haben.

Merkmale

Der Schiefschnabel ist 21 Zentimeter lang und erreicht ein Gewicht von 40 bis 70 Gramm. In der Gestalt ähnelt er den Charadrius-Arten. Sein Hals ist kurz und sein Körper wirkt gedrungen. Er besitzt verhältnismäßig lange, breite Flügel und einen kurzen, keilförmigen Schwanz. Die Beine sind kurz und tragen drei in langen Krallen endende Zehen. Sein auffälligstes Merkmal ist der fast immer nach rechts gebogene Schnabel. Außerdem ist dieser für Regenpfeifer ungewöhnlich lang. Seine Flügel, sein Schwanz und sein Rücken sind schiefergrau mit einem leichten Braunton. Der Bauch, die Brust und Teile des Gesichts sind weiß. Sein Kopf trägt eine dunkelgraue Kappe. Vom Schnabel, über die Augen und bis in den Nacken zieht sich ein schwarzer Streifen. Auf seiner Brust befindet sich ein schwarzes Band, das bei Männchen deutlicher gezeichnet ist als bei Weibchen. Sein Schnabel, die Beine und die Ränder der Handschwingen sind schwarz.

Lebensweise

Der Schiefschnabel frisst Insekten (besonders die Larven von Eintagsfliegen), Würmer und andere Wirbellose, die er unter Steinen findet. Das Weibchen legt die zwei weißen bis hellgrauen, dunkel gepunkteten Eier in eine durch Körperdruck geformte Mulde auf Geröllstränden oder steinigen Flussufern, wo sie zwischen den Steinen und dem Spülgut gut getarnt sind. Nähert sich ein Feind, entfernt sich der brütende Altvogel vom Nest, stellt sich flügellahm und lenkt ihn so von den Eiern ab. Ist der Feind weit genug vom Nest entfernt, fliegt der Altvogel auf und kehrt zu seinen Eiern zurück. Die Jungen sind Nestflüchter, sie verlassen das Nest sofort nach dem Schlüpfen. Sie sind nach drei Jahren geschlechtsreif.

Verbreitung, Schutz und Bestand

Der Schiefschnabel bewohnt die Küsten Neuseelands. Er kommt in den Regionen Canterbury und Otago auf der Südinsel vor und zieht im Winter an die Bay of Plenty auf der Nordinsel.

Nach Schätzungen beträgt die Anzahl der Vögel heute zwischen 3000 und 500 Exemplaren, sie nimmt seit 40 Jahren stetig ab. Die größten Bedrohungen gehen vom Menschen aus, zum Beispiel die Nutzung der Strände als Badezonen und die damit verbundenen Störungen. Vor 1940 wurden die Vögel regelmäßig zum Zweck des Sports geschossen, bis dies endgültig verboten wurde. Hauptfeinde sind die einheimischen Dominikanermöwen, die gelegentlich Nester ausrauben, sowie die eingeführten Hauskatzen und Hermeline. Begonnene Schutzmaßnahmen sind Zählungen der Brutvögel und überwinternden Tiere auf der Nordinsel und die Überwachung der Bestände.

Bilder

• Eier und Nistmulde

• Weiblicher Schiefschnabel

• Junger Schiefschnabel

Literatur

• Bernhard Grzimek: Grzimeks Tierleben. Deutscher Taschenbuch Verlag GmbH & Co.KG,München 1968, ISBN 3-423-05970-2.
• David Burnie: Tiere die grosse Bild-Enzyklopädie. Dorling Kindersley Verlag GmbH, München 2001, ISBN 3-8310-0202-9.

Weblinks

– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien

• Anarhynchus frontalis in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2008. Eingestellt von: BirdLife International, 2008. Abgerufen am 31. Januar 2009.
• Vögel Neuseelands (englisch)
• Factsheet auf BirdLife International

Die Skroadnib (Anarhynchus frontalis, maorisk: "nguto parore", ängelsk: "Wrybill", düütsk: "Schiefschnabel") is n Fuugel, die in Näi-Seelound tou fienden is.

The wrybill or (in Māori) ngutuparore (Anarhynchus frontalis) is a species of plover endemic to New Zealand.^[2] It is the only species of bird in the world with a beak that is bent sideways in one direction, always to the right (in the crossbills, e.g. Loxia pytyopsittacus, the tips of the upper and lower mandibles cross because they are bent sideways in opposite directions, sometimes left over right and sometimes right over left). A 2015 study found it to be within the Charadrius clade, with other New Zealand plovers its closest relatives; the nearest being the New Zealand dotterel or New Zealand plover (Charadrius obscurus), and then the double-banded plover or banded dotterel (Charadrius bicinctus).^[3]

It lays its eggs among the rocks along rivers and distracts intruders by pretending to be in distress and moving away from its clutch.

It is rated as vulnerable on the International Union for Conservation of Nature (IUCN)'s Red List of Threatened Species.

Taxonomy

French naturalists Jean René Constant Quoy and Joseph Paul Gaimard described the wrybill in 1830.

Description

Wrybill female

The wrybill is a small, plump plover, measuring 20 to 21 cm (7.9–8.3 in) in length and weighing between 43 and 71 g (1.5–2.5 oz). The plumage is slightly sexually dimorphic. The male has a white forehead and pale grey crown, nape, back, wings and tail and a white throat, breast, belly and rump, with a thin black band across the breast. This band is thinner in the female, and much less distinct in both sexes in the non-breeding season. The other difference between the sexes is a small black bar between the white forehead and the grey crown, which is present in the males but not the females. As with the breast band it is reduced in the non-breeding season. The most distinctive feature of the bird is the long black bill, which is always curved to the right. The wrybill is the only species of bird with an asymmetrically turned bill.^[4] The eggs are very pale grey and covered with very small brown spots which blend in very well to the surrounding shingle As well as the eggs being very well camouflaged, the adult birds and chicks are very difficult to see when they are standing still.^[5] Chicks are very pale grey on upper half of body with black speckles and white on lower half of body grey.^[6]

The wrybill's voice has been described as a short weet when in flight and used to signal alarm, and a harsher call is used to signal greater alarm. A chirring sound is used to challenge an aggressor. Fledglings and juveniles have a high-pitched short peep.^[6]

Wrybills on mud flat, Firth of Thames

Distribution and habitat

The wrybill is endemic to New Zealand. It breeds on large braided rivers in Canterbury and Otago, South Island, preferring large dynamic rivers that will not become overgrown with weeds. The main breeding rivers include the Waimakariri, Rakaia, Rangitata, Waitaki and Ashley.^[5] It used to occur more frequently on smaller rivers, but has undergone a range contraction, and now only occupies around 60% of its estimated original range.^[7] After breeding, around late December till early February, they leave their breeding sites and migrate to shallow estuaries and sheltered coastal areas in the North Island. These areas include Firth of Thames, Manukau Harbour, Kaipara Harbour and Tauranga Harbour.^[6]

Behaviour

Wrybills like to roost in large flocks during winter which differs greatly from breeding time when they become very territorial towards other birds. They usually roost on one leg and hop away when approached too close.^[8]

Wrybills are known to perform large aerial displays with their flocks. This usually happens shortly before the migration south.^[6]

Breeding

Wrybill eggs showing camouflage

Wrybills form monogamous bonds with their mates and will return to the same territory each year to breed again. If their mate does not return, the bird will move territories. Nesting territories are strongly defended. These can be anywhere between 1 and 11 hectares in size, with an average size of 5 hectares. They show strong philopatry to their territories, and young birds show strong philopatric tendencies towards breeding close to where they were hatched.^[9] Many breeding pairs will lay two clutches in a breeding season, especially if the first clutch was destroyed by flooding or predators.

Nesting sites are shallow scrapes in areas of large stones or sand. The clutch size is two eggs, which are incubated by both parents (but more so by the female) for 30 to 36 days. The chicks have downy feathers on hatching, grey to off-white above and white underneath. Both parents attend to the chicks, which fledge after around 35 days and are immediately independent after this. Young birds start breeding when they are two years old.^[9]

Ecology

Moulting of wrybills happens between December and May. The moulting process advances quickly at the start of the process, when the first feathers are dropped, and slows as the longer outer feathers start to grow.^[10] Migration starts in November with the earliest fledged birds. Adults follow in January–February when breeding is finished with the rest of the fledglings.^[6] Migration back to breeding sites in the South Island happens in August.^[5] The current population is around 5000 individuals.

Diet and foraging

Wrybills are usually found foraging around shallow channels and around the edges of pools on insect larvae, aquatic invertebrates and sometimes small fish. They have evolved in a very distinct way to thrive on braided river beds: their beak is slightly tilted towards the right at an angle of about 12–26 degrees^[11] which is speculated to help them get insect larvae^[12] and small invertebrates that take refuge under the crevices of rocks; however this has never been conclusively proven.

Predators and threats

Threats are higher during the breeding season when the birds are at their most vulnerable. Threats include predation, flooding during nesting time, habitat degradation and disturbance from vehicles along the river beds. Introduced mammalian predators such as ferrets, stoats, weasels and hedgehogs pose a significant threat to the survival of the remaining population. Wrybills have adapted to bird predators such as raptors, gulls and owls, since mammalian predators have only been a threat since the arrival of people. Their chicks and eggs blend in very well with the surrounding shingle, camouflaging them from the predators flying overhead. Since rabbits are the main diet of introduced mammalian predators, when rabbit numbers are low these predators search further for their food and prey upon the ground nesting birds on the braided rivers.^[13] Flooding can destroy nests and disturb whole nesting areas, and can affect the number of chicks to reach fledging. As wrybills prefer an open clear area of shingle on the river bed to nest, introduced plant species such as gorse (Ulex europaeus), willow (Salix spp.), broom (Cytisus scoparius) and lupin (Lupinus spp.), all threaten the wrybill's habitat as they spread over the landscape easily and quickly.^[14]

Conservation status

The wrybill is rated as vulnerable on the International Union for Conservation of Nature (IUCN)'s Red List of Threatened Species,

The population declined during the 1800s as they were collected as museum specimens because of their strange bent bill. In 1940 they were protected and the population has increased from around 2000 birds to 5000 birds today.^[5]

References

El chorlito de pico tuerto, chorlitejo piquituerto^[1]​ o ngutuparore (en maorí) (Anarhynchus frontalis), es una especie de ave Charadriiforme de la familia Charadriidae endémica de Nueva Zelanda.^[2]​ Es la única especie de ave en el mundo con un pico que está doblado hacia la derecha.^[3]​

Referencias

Anarhynchus frontalis Anarhynchus generoko animalia da. Hegaztien barruko Charadriidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Anarhynchus
• Charadriidae

Kieronokkatylli (Anarhynchus frontalis) on kurmitsoihin kuuluva lintu, jota esiintyy Uudessa-Seelannissa.

Koko ja ulkonäkö

Kieronokkatyllin pituus on noin 20 senttimetriä. Linnun nokka on nimensä mukaan vino, sillä se on vääntynyt oikealle. Linnun väritys on valko-musta-harmaa.

Lisääntyminen

Kieronokkatyllit matkaavat Uuden-Seelannin Eteläsaarelle, jotta pääsisivät pesimään jokisuistoihin, joiden rantakivikkoon pesä ja munat sulautuvat hyvin. Munia naaraat saavat 2–3; pesintä alkaa lokakuussa.

Lähteet

• Whitfield, P. (toim.): Suuri eläintieto, s. 240. Suomentanut Lasse Kosonen. , 1994. ISBN 951-0-17601-x.

Viitteet

Anarhynchus frontalis

Le pluvier anarhynque (Anarhynchus frontalis), aussi appelé Pluvier à bec dévié, est une espèce d'oiseaux endémique de Nouvelle-Zélande dont le bec, dissymétrique, est recourbé vers la droite.

C'est le seul oiseau à avoir le bec courbé (12° vers la droite) ; on suppose que cela lui faciliterait l'obtention de nourriture sous des galets^[1].

Planche extraite de Birds of New Zealand (1888)

Description

Le pluvier anarhynque est une espèce de pluvier endémique à la Nouvelle-Zélande^[2]. C'est la seule espèce d'oiseau au monde dont le bec est plié latéralement, toujours vers la droite (chez les becs croisés, par exemple Loxia pytyopsittacus, les extrémités des mandibules supérieures et inférieures se croisent car elles sont pliées latéralement dans des directions opposées, parfois à gauche sur la droite et parfois à droite sur la gauche)^[3]. Il pond ses œufs parmi les rochers le long des rivières et distrait les intrus en faisant semblant d'être en détresse et en s'éloignant de sa couvée.

Il est classé comme vulnérable sur la liste rouge des espèces menacées de l'Union internationale pour la conservation de la nature.

Le dimorphisme sexuel est léger chez cette espèce. Le mâle a un front blanc et une couronne, une nuque, un dos, des ailes et une queue gris pâle et une gorge, une poitrine, un ventre et un croupion blancs, avec une fine bande noire sur la poitrine. Cette bande est plus fine chez la femelle, et beaucoup moins distincte chez les deux sexes en dehors de la saison de reproduction. L'autre différence entre les sexes est une petite barre noire entre le front blanc et la couronne grise, qui est présente chez les mâles mais pas chez les femelles. Les œufs sont gris très pâle et couverts de très petites taches brunes qui se fondent très bien dans les galets environnants. Les poussins sont gris pâle sur la moitié supérieure du corps avec des mouchetures sur la moitié inférieure du corps^[4].

Distribution et habitat

Le pluvier anarhynque est une espèce qu'on ne trouve qu'en Nouvelle-Zélande. Il se reproduit sur les grandes rivières tressées de Canterbury et d'Otago, sur l'île du Sud, préférant les grandes rivières dynamiques qui ne seront pas envahies par les mauvaises herbes. Les principales rivières de reproduction sont le Waimakariri, le Rakaia, le Rangitata, le Waitaki et l'Ashley^[5]. Il se rencontrait autrefois plus fréquemment sur des rivières plus petites, mais a subi une contraction de son aire de répartition d'origine dont il n'occupe plus que 60 % du territoire. Après la reproduction, vers la fin décembre jusqu'au début février, il quitte ses sites de reproduction et migre vers des estuaires peu profonds et des zones côtières abritées de l'île du Nord. Ces zones comprennent Firth of Thames, Manukau Harbour et Kaipara Harbour^[4].

Comportement

Les pluviers anarhynques aiment se percher en grandes bandes pendant l'hiver, tandis qu'ils deviennent très territoriaux envers les autres oiseaux en période de reproduction. Ils se perchent généralement sur une patte et s'éloignent en sautillant lorsqu'ils s'approchent trop près^[6]. Ils sont connus pour effectuer de grandes démonstrations aériennes avec leurs volées, ce qui se produit généralement peu avant la migration vers le sud.

La mue des pluviers anarhynques se produit entre décembre et mai, le processus de mue avance rapidement au début du processus lorsque les premières plumes tombent. La migration commence en novembre avec les oiseaux les plus précoces, les adultes suivent en janvier/février lorsque la reproduction est terminée avec le reste des oisillons. La migration de retour vers les sites de reproduction de l'île du Sud a lieu en août La population actuelle est d'environ 5000 individus mais décline lentement.

Reproduction

Les pluviers anarhynques sont monogames et reviennent chaque année sur le même territoire pour se reproduire ; ils n'en changent que si leur partenaire ne revient pas. Les territoires de nidification sont fortement défendus, ils peuvent avoir une taille comprise entre 1 et 11 hectares, avec une taille moyenne de 5 hectares. Ils font preuve d'une forte philopatrie, et les jeunes oiseaux se reproduisent presque toujours à proximité de leur lieu d'éclosion^[3]. De nombreux couples reproducteurs pondent deux couvées au cours d'une saison de reproduction, surtout si la première couvée a été détruite par une inondation ou par des prédateurs.

Les sites de nidification sont des éraflures peu profondes dans des zones de grosses pierres ou de sable. La ponte est de deux œufs, qui sont couvés par les deux parents (mais surtout par la femelle) pendant 30 à 36 jours. À l'éclosion, les poussins ont un plumage duveteux, gris à blanc cassé sur le dessus et blanc en dessous. Les deux parents s'occupent des poussins, qui s'envolent après environ 35 jours et deviennent immédiatement indépendants. Les jeunes oiseaux commencent à se reproduire à l'âge de deux ans.

Régime alimentaire et recherche de nourriture

Les pluviers anarhynques se nourrissent généralement de larves d'insectes, d'invertébrés aquatiques et parfois de petits poissons dans les canaux peu profonds et sur les bords des bassins. Ils ont évolué d'une manière très distincte pour prospérer sur les lits de rivière tressés, avec leur bec incliné sur une légère inclinaison vers la droite d'environ 12-26 degrés^[7]. Il semblerait que cette dissymétrie du bec les aiderà obtenir des larves d'insectes et de petits invertébrés qui se réfugient sous les crevasses des rochers^[8].

Prédateurs et menaces

Les menaces sont plus élevées pendant la saison de reproduction. Les pluviers anarhynques sont notamment les inondations pendant la période de nidification, la dégradation de l'habitat et la perturbation par les véhicules le long des lits des rivières. Les prédateurs mammifères introduits, tels que les furets, hermines, belettes et hérissons, constituent une menace importante contre laquelle les pluviers anarhynques ne sont pas adaptés. Leurs poussins et leurs œufs se fondent très bien dans les galets environnants, les camouflant des prédateurs qui les survolent. Les lapins étant le principal régime alimentaire de ces prédateurs mammifères, lorsque le nombre de lapins est faible, ces prédateurs cherchent plus loin leur nourriture et s'attaquent aux oiseaux qui nichent au sol sur les rivières tressées^[9].

Statut de conservation

Le pluvier anarhynque est classé comme vulnérable sur la liste rouge des espèces menacées de l'Union internationale pour la conservation de la nature (UICN),

La population a décliné au cours des années 1800 car ils étaient collectés comme spécimens de musée en raison de leur étrange bec courbé. En 1940, ils ont été protégés et la population a augmenté d'environ 2000 oiseaux à 5000 oiseaux aujourd'hui^[5].

Références

Il beccostorto (Anarhynchus frontalis Quoy & Gaimard, 1830), è un uccello della famiglia Charadriidae, unico rappresentante del genere Anarhynchus.^[2]

Distribuzione e habitat

Questo uccello nidifica nelle regioni di Canterbury e Otago in Nuova Zelanda. Sverna a nord del parallelo 38°S sull'Isola del Nord.

Note

De scheefsnavelplevier (Anarhynchus frontalis) is een vogel uit de familie van plevieren (Charadriidae).

Kenmerken

Deze vogel heeft een zijwaarts gebogen snavel. Op borst en voorhoofd bevinden zich smalle zwarte banden, die bij mannetjes scherper zijn afgetekend. De lichaamslengte bedraagt 20 tot 21 cm en het gewicht 40 tot 70 gram.

Leefwijze

Zijn voedsel bestaat voornamelijk uit insecten, kreeftjes en wormen, die het dier onder steentjes zoekt, waarbij de kromme snavel goed van pas komt.

Verspreiding

Deze trekvogel is in de zomer een bewoner van rivierbeddingen, maar is ’s winters te vinden aan slikkige kusten in Nieuw-Zeeland.

• David Burnie (2001) - Animals, Dorling Kindersley Limited, London. ISBN 90-18-01564-4

Skeivnebblo, Anarhynchus frontalis, er ein mellomstor medlem av lofamilien, Charadriidae, endemisk til New Zealand. Dette er einaste fuglearten i verda som har ein sidelengs vridd nebbspiss. Nebbtuppen er alltid vridd mot høgre. Populasjonen hekkar på Sørøya, dei er flyttfuglar som overvintrar på Nordøya.

Skildring

Reirplass med to egg

Foto: John Hill

Rugande skeivnebb

Foto: John Hill

Skeivnebbloa er med lengd på 20 centimeter og 60 gram i vekt litt større enn til dømes sandlo. Fjørdrakta har kvit underside av kropp og venger, kvit strupe og panne. Krone, hette og oversida er oskegrå. Det svarte, vridde nebbet er langt til lo å vere, auga er svarte og beina er grågrøne. I hekkedrakt får dei eit mørkt, tydeleg teikna belte tvers over brystet, hannen litt breiare enn hoa. Brystbandet er heilt eller delvis borte utanom hekketida.

Vinterstid finn ein skeivnebbloa spreidd langs kysten av Nordøya, ofte i flokkar på over 100 fuglar og ein stor del av bestanden i havbukta Firth of Thames.^[1] Fåtalige lever òg på Sørøya, til dømes på Farewell Spit.

Hekkeområdet ligg i Canterbury og indre Otago, inne i innlandet sentralt på Sørøya, her hekkar dei langs elvebreidder som Rakaiaelva. Nokre få hekkar ved innsjøar som Tekaposjøen. Hoa legg to egg på rein grus utan vegetasjon. Rugetida er ca. 30 dagar og begge kjønn tar del i ruginga. Dei fleste fuglane blir hekkefuglar i andre leveåret og det eldste kjente individet av skeivnebblo blei over 16 år.

Det sære nebbet til skeivnebbloer hjelper dei i å grave fram virvellause dyr og larver som ligg under steinar, for det meste artar som er knytt til vatn. Dette kan vere vårfluger, steinfluger, døgnfluger og biller. Når dei beitar på mudderbankar er det ulike krepsdyr som er byttedyra. Utanom hekketida er dei sosiale og dannar flokkar ved beiting og kvile. Dei kan òg flyge tett og synkronisert.

Dette er ein sjeldan og verna art, bestanden er estimert til 4500-5000, (år 2003) og er minkande.^[2]

Kjelder

Referansar

Bakgrunnsstoff

Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Skeivnebblo

• Videoar, bilete og lydopptak av skeivnebbloer hos Induet Bird Collection

Skrętodziób^[4] (Anarhynchus frontalis) – gatunek małego ptaka z rodziny sieweczkowatych (Charadriidae), jedyny przedstawicielem rodzaju Anarhynchus^[4]. Jako jedyny ptak na świecie ma dziób zakrzywiony w bok – stąd nazwa ptaka^[5]. Występuje endemicznie w środkowej części Wyspy Południowej i północnej części Wyspy Północnej (Nowa Zelandia). Jest narażony na wyginięcie.

Etymologia

• Anarhynchus: gr. ανα- ana- – wstecz; ῥυγχος rhunkhos – dziób^[6].
• frontalis: łac. frontalis – z przodu, czołowy, od frontalia lub frontale – łeb, od frons, frontis – czoło (odnosi się do charakterystycznego, kontrastowo plamistego czoła, zwykle czarnego lub czerwonego)^[7].

Dziób skrętodzioba jest anomalią wobec symetrii dwubocznej jaka charakteryzuje kręgowce

Charakterystyka

Jest wielkości pliszki siwej, z większą rozpiętością skrzydeł; także cięższy. Brak dymorfizmu płciowego. Dorosłe ptaki w szacie godowej mają szaropiaskową głowę z białą brwią. Dziób jest czarny i na końcu zakrzywiony w prawo, co jest przystosowaniem do wydobywania pokarmu spod kamieni. Ma białe gardło i brzuch, które są od siebie oddzielone czarną półobrożą. Ogon (sterówki), pokrywy ogonowe także białe. Wierzch ciała szaropiaskowy, z jaśniejszymi brzegami piór i ciemniejszymi lotkami pierwszorzędowymi. Dorosłe w szacie spoczynkowej i ptaki młodociane nie mają obroży i pasa na czole.

Głos

Najczęściej odzywa się łiit, które powtarza w różnym tempie i przenikliwości. W zachowaniach agresywnych wydaje dźwięk czirring. Pieśń godowa jest miękkim trelem złożonym z kłit-łurr.

Wymiary

Długość ciała: 20 cm Rozpiętość skrzydeł: 50 cm Waga: 42,5-71 g

Pożywienie

Zjada bezkręgowce wodne: pierścienice, owady, skorupiaki i mięczaki. Także pająki, mniejsze ryby i ich ikrę. W poszukiwaniu jedzenia przeczesuje błoto i wkłada swój zakrzywiony dziób pod kamienie by wyciągać ukrywające się tam skorupiaki.

Kamieniste plaże to ulubione środowisko skrętodziobów

Występowanie

Zamieszkuje centralne i północne partie Wyspy Południowej i Wyspy Północnej. Zasięg występowania szacuje się na ok. 9.500 km²^[8]. Jest gatunkiem endemicznym.

W zależności od pory roku zasiedla różne biotopy: gniazduje w głębi lądu, nad kamienistymi brzegami rzek Wyspy Południowej, poza lęgami przebywa w ujściach rzek, a także wokół lagun Wyspy Północnej.

Jaja skrętodzioba mają maskującą barwę

Lęgi

Wyprowadza 2 lęgi w roku. Okres lęgowy trwa od września do października^[9], odbywa się w północnej części Wyspy Południowej. Gniazdo ma formę płytkiego dołka wyłożonego kamieniami. Samica składa 2 szarozielonkawe jaja w małe, czarne kropki. Inkubacja trwa 29-36 dni, wysiadują oboje rodzice^[9]. Młode są zdolne do lotu po 35-37 dniach od momentu wyklucia.

Status, zagrożenie i ochrona

Jest narażony na wyginięcie. W ciągu ostatnich 7 lat jego populacja spadła o ok. 20%, obecnie wynosi 4.500 – 5.000 osobników^[8]. Zagraża mu głównie niszczenie stanowisk lęgowych oraz introdukowane na Nową Zelandię drapieżniki.

Przypisy

Bibliografia

1. David Chandler, Dominic Couzens, Euan Dunn, Jonathan Elphic, Rob Hume i inni: Fakty o zwierzętach świata: Ptaki. Warszawa: MULTICO, 2008, s. 54. ISBN 978-83-7073-583-8.
2. J.A. Jobling: Key to Scientific Names in Ornithology. W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D.A. Christie & E. de Juana (red.): Handbook of the Birds of the World Alive. Barcelona: Lynx Edicions, 2017. [dostęp 2017-10-30]. (ang.)

• kiwi brunatny
• kiwi północny
• kiwi mały
• kiwi plamisty
• kiwi szary

• perkoz maoryski

• kormoran nakrapiany
• kormoran szorstkodzioby
• kormoran zielonolicy
• kormoran nowozelandzki
• kormoran czarnoszyi
• kormoran łuskowany
• kormoran wyspowy
• kormoran plamisty

• kazarka rajska
• krzywonos
• cyraneczka rdzawa
• cyraneczka auklandzka
• cyraneczka południowa
• ogorzałka nowozelandzka

• sokół nowozelandzki

• weka
• wodnik maoryski
• takahe południowy

• ostrygojad krótkodzioby
• ostrygojad zmienny
• szczudłak czarny
• sieweczka nowozelandzka
• sieweczka ozdobna
• sieweczka koroniasta
• bekas wyspowy
• bekas auklandzki
• skrętodziób
• mewa czarnodzioba
• mewa nowozelandzka
• rybitwa czarnoczelna

• garlica maoryska

• kakapo
• nestor kea
• nestor kaka
• modrolotka mała
• modrolotka czerwonoczelna
• modrolotka żółtoczapkowa
• modrolotka zielona

• kukiel długosterny

• barglik
• łazik skalny
• krzakówka długodzioba
• zwisogonek paprociowy
• maorysek towarzyski
• maorysek żółtogłowy
• skalinek wielkogłowy
• skalinek czarny
• skalinek białoczelny
• koralnik modropłatkowy
• kędziornik
• miodnik
• miodożer szmaragdowy
• kurobród siodłaty
• świergotek nowozelandzki

• albatros królewski
• albatros ciemnoskrzydły
• albatros żółtooki
• albatros siwogłowy
• albatros białoczelny
• burzyk szarogrzbiety
• burzyk wędrowny
• burzyk ciemny
• burzyk czarny
• petrel nowozelandzki
• petrel klifowy
• petrel szarobrzuchy
• petrel czarnopręgi
• petrel reliktowy

• pingwin żółtooki
• pingwin grubodzioby
• pingwin grzebieniasty
• pingwin szczotkoczuby

Snednäbb^[2] (Anarhynchus frontalis) är en vadarfågel i familjen pipare som är endemisk för Nya Zeeland.^[3] Arten har en för fågelvärlden unik näbb som är böjd sidledes.

Utseende och läte

Snednäbben är en knubbig, blekgrå vadare med en längd på 20 centimeter. Den svarta näbbens spets är unikt böjt till höger. Krona, nacke och ovansidan är askgrå medan undersidan är vit. Tvärs över bröstet syns ett svart band, brett hos hanen och smalare hos honan. Ovan den vita pannan syns också hos hanen ett svart band som saknas hos honan.^[1]

Utbredning och systematik

Snednäbben förekommer endast i Nya Zeeland. Den häckar på norra Sydön i områdena Canterbury och Otago och tillbringar vintrarna på Nordön, huvudsakligen norr om 38° S.^[3][1] Den behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.

Släktskap

Fågeln placeras traditionellt som enda art i släktet Anarhynchus. DNA-studier visar dock att två Charadrius-pipare som också förekommer i Nya Zeeland, maoripipare och tvåbandad strandpipare, troligen är mycket nära släkt med snednäbben.^[4] Dessa tre bör därför placeras i samma släkte, men så har ännu inte skett hos de ledande taxonomiska auktoriteterna.

Ekologi

Fågeln häckar i meandrande flodbäddar och besöker skyddade vikar och kuster vintertid. Boet är inget annat än en grop i ett klapperstensfält inom 250 meter från rinnande vattnet. I boet som är fodrat med minst ett hundra utvalda småstenar lägger snednäbben två näbb.^[5] Fågeln livnär sig huvudsakligen av dagsländor och nattsländor.^[6]

Snednäbbens bo med ägg.

Ung snednäbb.

Status och hot

Snednäbban är en fåtalig fågelart som dessutom minskar i antal till följd av habitatförstörelse och påverkan från invasiva arter.^[1] Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar därför arten som sårbar.^[1] Världspopulationen uppskattades 2003 till 4.500-5.000 individer.^[7]

Noter

1. ^ [a b c d e] Birdlife International 2011 Anarhynchus frontalis Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
2. ^ BirdLife Sverige (2019) Officiella listan över svenska namn på alla världens fågelarter
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2017) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2017 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2017-08-11
4. ^ Barth, J.M.I., M. Matschiner, and B.C. Robertson (2013), Phylogenetic Position and Subspecies Divergence of the Endangered New Zealand Dotterel (Charadrius obscurus), PLoS ONE 8, e78068. [1]
5. ^ Marchant, S.; Higgins, P. J. 1993. Handbook of Australian, New Zealand and Antarctic birds, 2: raptors to lapwings. Oxford University Press, Melbourne.
6. ^ Heather, B. D. and Robertson, H. A. 1997. The field guide to the birds of New Zealand. Oxford University Press, Oxford, UK.
7. ^ Riegen, A. C.; Dowding, J. E. 2003. The Wrybill Anarhynchus frontalis: a brief review of status, threats and work in progress. Wader Study Group Bulletin 100: 20-24.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör snednäbb.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Anarhynchus frontalis.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Anarhynchus frontalis là một loài chim trong họ Charadriidae.^[2]

Hình ảnh

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Anarhynchus frontalis tại Wikispecies

Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

• 1 Описание
• 2 Образ жизни
• 3 Распространение
• 4 Угрозы
• 5 Галерея
• 6 Примечания
• 7 Литература

ハシマガリチドリ（嘴曲千鳥、Anarhynchus frontalis）は、チドリ目チドリ科ハシマガリチドリ属に分類される鳥類。本種のみでハシマガリチドリ属を形成する。

分布[編集]

ニュージーランド固有種

南島中央部で繁殖し、冬季になると北島や南島北部へ北上し越冬する。

形態[編集]

全長20-21cm。上面は灰色、下面は白い羽毛で覆われる。

嘴はやや上方へ反りあがり、また右側へ湾曲し鳥類では唯一左右非対称。和名、英名（wrybill=曲がった嘴）共に嘴に由来する。嘴の色彩は黒い。後肢の色彩は暗灰色。

繁殖期のオスは額と胸部に黒い斑紋が入る。非繁殖期のオスは額や胸部の斑紋が灰色になる。

生態[編集]

繁殖期には河川敷、非繁殖期には湿原、海岸、干潟、半砂漠地帯などに生息する。非繁殖期には大規模な群れを形成することもある。

食性は動物食で、昆虫、クモ、甲殻類、貝類、ゴカイなどを食べる。非繁殖期には泥をつつき獲物を捕食するが、繁殖期には嘴で石の下を探り獲物を捕食する。

繁殖形態は卵生。7-10月（営巣に失敗すると10-12月も）に1回に2個の卵を産む。雌雄交代で抱卵（主にメスが抱卵）し、抱卵期間は30-36日。

人間との関係[編集]

娯楽としての狩猟などにより生息数は激減し、また開発による生息地の破壊によって生息数の減少が懸念されている。1940年代には狩猟が禁止された。1970年代後半における生息数は5,000-7,000羽と推定され、1994年における生息数は5,111羽が確認されている。

画像[編集]

• 卵

• 幼鳥

• イラスト

関連項目[編集]

• チドリ科

参考文献[編集]

• 小原秀雄・浦本昌紀・太田英利・松井正文編著 『レッド・データ・アニマルズ8 太平洋、インド洋』、講談社、2001年、72、193頁。
• 黒田長久監修 C.M.ペリンズ、A.L.A.ミドルトン編 『動物大百科8 鳥II』、平凡社、1986年、7-9頁。

外部リンク[編集]

• IUCN 2008 Red List - Home Page -
  • BirdLife International 2008. Anarhynchus frontalis. In: IUCN 2008. 2008 IUCN Red List of Threatened Species.