El xarxet de Madagascar (Anas bernieri) és un petit ànec endèmic de Madagascar que actualment habita únicament a llacs i aiguamolls de la costa oest.
El xarxet de Madagascar (Anas bernieri) és un petit ànec endèmic de Madagascar que actualment habita únicament a llacs i aiguamolls de la costa oest.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Corhwyaden Madagasgar (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: corhwyaid Madagasgar) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Anas bernieri; yr enw Saesneg arno yw Madagascar teal. Mae'n perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae) sydd yn urdd y Anseriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. bernieri, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r corhwyaden Madagasgar yn perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Alarch gyddfddu Cygnus melancoryphus Alarch utganol Cygnus buccinator
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Corhwyaden Madagasgar (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: corhwyaid Madagasgar) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Anas bernieri; yr enw Saesneg arno yw Madagascar teal. Mae'n perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae) sydd yn urdd y Anseriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. bernieri, sef enw'r rhywogaeth.
Die Bernierente (Anas bernieri) ist eine Vogelart aus der Familie der Entenvögel. Sie zählt heute zu den seltensten Wasservögeln der Welt und gilt als stark gefährdet.
Die Art, die sich aufgrund der langen geografischen Isolation auf Madagaskar wahrscheinlich aus den Vertretern der Weißkehlenten entwickelte, wurde 1850 entdeckt und 1860 erstmals wissenschaftlich beschrieben. Als Brückenart zur Bernierente gilt die Andamanen-Weißkehlente, der sie äußerlich stark ähnelt.
Bernierenten zeigen keinen ausgeprägten Geschlechtsdimorphismus. Bei beiden Geschlechtern ist das gesamte Gefieder ockerfarben bis rotbraun. Während beim Männchen Schnabel und Füße einen eher rötlichen Ton haben, sind diese beim Weibchen braun gefärbt.
Küken haben ein an der Oberseite schwarzbraunes Daunenkleid, die Bauchseite ist goldgelb befiedert. Schnabel und Beine sind schwarzbraun gefärbt.
Der ursprüngliche Lebensraum der Bernierente umfasst den westlichen Teil Madagaskars. Zur Zeit ihrer Entdeckung und wissenschaftlichen Beschreibung als eigenständige Art war sie in Sumpfniederungen und entlang von Flüssen in kleinen Gruppen zu finden. Heute beschränkt sich ihr natürliches Vorkommen auf den Bemambasee unweit der dortigen Westküste. Der See wird zum Reisanbau intensiv genutzt; lediglich ein Teilstück des Sees befindet sich noch im ursprünglichen Stadium. Im See wurde außerdem 1950 eine Fischart als Speisefisch ausgesetzt, die die Wasserpflanzen stark reduziert. Aufgrund der intensiven landwirtschaftlichen Nutzung wird durch die ansässige Bevölkerung außerdem regelmäßig das Riedgras niedergebrannt, in dem die Bernierente nistet. Da die Bernierente auf Madagaskar keinen Schutzstatus besitzt, wird sie außerdem bejagt.
Der Gesamtbestand wurde 1993 auf lediglich noch 500 Individuen geschätzt.
Über die Lebensweise der Bernierenten ist wenig bekannt. Es wird angenommen, dass sie vor und nach der Regenzeit brüten. Die Nester befinden sich im Riedgras in Gewässernähe.
Als durchschnittliche Gelegezahl gelten sechs Eier.
Da die Bernierente eine Ente mit eher unauffälligem Gefieder ist, ist sie in der Ziergeflügelhaltung nie besonders populär geworden. In den 1990er Jahren wurden jedoch einige Individuen in den Zoo von Jersey verbracht, um dort eine Erhaltungszucht aufzubauen. Mittlerweile werden Bernierenten unter anderem auch im Vogelpark Walsrode, im Kölner Zoo und im „Masoala-Regenwald“ des Zoo Zürich gehalten und nachgezüchtet. Bernierenten gelten als leicht züchtbar, daher besteht die Hoffnung, dass die Art ähnlich wie bei den Hawaiigänsen durch Zoozuchten erhalten bleibt.
Die Bernierente (Anas bernieri) ist eine Vogelart aus der Familie der Entenvögel. Sie zählt heute zu den seltensten Wasservögeln der Welt und gilt als stark gefährdet.
Die Art, die sich aufgrund der langen geografischen Isolation auf Madagaskar wahrscheinlich aus den Vertretern der Weißkehlenten entwickelte, wurde 1850 entdeckt und 1860 erstmals wissenschaftlich beschrieben. Als Brückenart zur Bernierente gilt die Andamanen-Weißkehlente, der sie äußerlich stark ähnelt.
Bernier siene Aant (Anas bernieri) is en Aart ut de Familie vun de Aantenvagels. Se höört hüdigendags to de roorsten Watervagels vun'e Welt un is in grote Gefohr. Vunwegen de lange Isolatschoon up Madagaskar hett sik de Aart wohrschienlich ut Formen vun de Wittkehlaanten entwickelt. Se is 1850 funnen un 1860 to'n eersten mol wetenschopplich beschreven wurrn. As Bruggenaart to Bernier siene Aante warrt de Andamanenaante ankeken, wo se bannig na sleiht.
De Waarten un de Aanten verscheelt sik bi Bernier siene Aant nich groot. De Farv vun de Feddern geiht vun ocker bit roodbruun. Bi den Waart geiht de Farv vun den Snavel un vun de Föte un vun'n Snavel en beten na rood hen, bi de Wiefken sünd se bruun. De Lütten dreegt boven swattbrune Dunen, an'n Buuk sünd se goldgeel. Snavel un Been sünd bi de Küken swattbruun.
An un for sik weer Bernier siene Aant in den westlichen Deel vun Madagaskar tohuse. As se toeerst funnen wurrn is, weer se in Brookland un langs de Ströme in lüttje Gruppen togange. Hüdigendags leevt se in Freeheit man bloß noch an den Bemambasee, nich wiet af vun de Waterkant an de Westküst. De See warrt hüdigendags intensiv bruukt to'n Anboo vun Ries; bloß man en Deelstück vun den See is noch in natüürlichen Tostand. Bovento is 1950 en sunnerlichen Fisch in den See utsett wurrn, de bannig veel vun de Waterplanten upfreten deit. De Buern brennt todem, vunwegen de Landweertschop, regelmotog dat Bentgras un de Rüschen af, wo de Aanten in bröden doot. Tolest is se up Madagaskar ok nich schuult un warrt vundeswegen schaten. De Gesamtbestand is 1993 up bloß man noch 500 Vagels taxeert wurrn.
Over Bernier siene Aant is nich veel bekannt. Annahmen warrt, datt se vör un na de Regentied bröden deit. De Nester liggt in dat Bentgras nich wiet af vun Wall un Water. In'n Döörsnitt gifft dat woll bi sess Eier.
Vunwegen, datt Bernier siene Aant keen sunnerlich smuck Fedderkleed vorwiesen kann, is se in de Tucht nie nich sunnerlich populär ween. Man vun de 1990er Johre af an is se in den Zoo vun Jersey tücht wurrn. Midderwielen weert Bernier siene Aanten ok in'n Weltvagelpark Wasra, in'n Kölner Zoo un in den Zoo vun Zürich holen un tagen. De Tucht is eenfach, vundeswegen kann dat angahn, datt de Aante, just as de Hawaiigoos, nich utstarven deit.
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. Bernier siene Aant (Anas bernieri) is en Aart ut de Familie vun de Aantenvagels. Se höört hüdigendags to de roorsten Watervagels vun'e Welt un is in grote Gefohr. Vunwegen de lange Isolatschoon up Madagaskar hett sik de Aart wohrschienlich ut Formen vun de Wittkehlaanten entwickelt. Se is 1850 funnen un 1860 to'n eersten mol wetenschopplich beschreven wurrn. As Bruggenaart to Bernier siene Aante warrt de Andamanenaante ankeken, wo se bannig na sleiht.
Bernier's teal (Anas bernieri), also known as the Madagascar teal, is a species of duck in the genus Anas. It is endemic to Madagascar, where it is found only along the west coast. Part of the "grey teal" complex found throughout Australasia, it is most closely related to the Andaman teal.
The Bernier's teal was first described by the German ornithologist Gustav Hartlaub in 1860 under the binomial name Querquedula bernieri.[3][4] It is one of many dabbling ducks in the genus Anas.[5] It is one of the "grey teals", a group of related ducks found across Australasia. DNA studies suggest that it may have been a sister species with Sauzier's teal (which was found on the nearby islands of Mauritius and Réunion until it became extinct). Studies further suggest that its closest living relative is the Andaman teal, and confirm that it is related to the gray teal.[6] There are no subspecies.[7]
The duck's common and species names both commemorate Chevalier Bernier, a French naval surgeon and naturalist who collected nearly 200 specimens of various species while stationed in Madagascar.[8] The genus name Anas is a Latin word meaning "duck".[9]
This is a small duck, measuring 40 to 45 cm (16 to 18 in) in length,[10][nb 1] and ranging from 320 to 405 grams (11.3 to 14.3 oz) in mass; males average slightly heavier than females.[12] Adult and immature birds of both sexes look the same, though males are slightly larger than females. The plumage is predominantly warm brown. The bill is reddish, and the legs and feet are a dull reddish-orange.[10]
Bernier's teal is endemic to the island of Madagascar, where it is found in mangrove forests. It rarely leaves this habitat, where it favors open shallow ponds and lakes, mostly brackish. Its range encompasses the whole of the west coast and the extreme north-east. It is known to breed at a few sites, central and north-west coasts.[1] Subfossil evidence from the Holocene period shows that the teal formerly had a much wider distribution across the island.[13]
The male Bernier's teal whistles, while the female's call is described as "a croaking quak".[10]
Bernier's teal typically spends much of its day actively feeding. It wades at the edge of shallow water, filtering mud and dabbling at the water's surface.[10] It feeds on invertebrates, plant materials, and insects.
All known nests of wild Bernier's teal have been found either above or close to water in grey mangrove trees, in holes 1–3 m (3.3–9.8 ft) above the water's surface. In captivity, the species will also use nest boxes. The birds add no materials to the nest. Instead, the female lays her eggs directly on floor of the cavity, covering them initially with wood shavings or rotting bits of wood and later with down feathers from her own breast. In captivity, clutch sizes varied from 3 to 9, with an average of 6.75 eggs per female. The eggs are pale buff in colour, smooth and elliptical in shape, measuring 46.0 mm × 34.6 mm (1.81 in × 1.36 in) on average. This is smaller than the eggs of any of the other "grey teals". Only the female incubates the eggs.[14]
Bernier's teal is on the verge of extinction. There are only about 1500 left in the world. The reason these ducks are on the verge of extinction is because their natural habitat, mangrove forests, are being destroyed for timber and fuel, and to expand cultivation. Hunting for food is also a threat.[15]
The species is now held in wildfowl collections throughout the world, and several captive breeding programs exist. The Durrell Wildlife Conservation Trust on Jersey, for example, has reared nearly 100 since starting their breeding program in 1995.[16] In the US, Sylvan Heights Bird Park in North Carolina and the Louisville Zoo in Kentucky have both successfully fledged ducklings.[17][18]
Bernier's teal (Anas bernieri), also known as the Madagascar teal, is a species of duck in the genus Anas. It is endemic to Madagascar, where it is found only along the west coast. Part of the "grey teal" complex found throughout Australasia, it is most closely related to the Andaman teal.
La Berniera kreko aŭ Madagaskara kreko, Anas bernieri, estas specio de anaso de la tipa genro Anas. Ĝi estas endemia de Madagaskaro, kie ĝi troviĝas nur laŭlonge de la okcidenta marbordo.
Tiu anaso estas 40 al 45 cm longa, kaj estas ĉefe tutbruna kun rimarkinda nigra makuleco, plej forta ĉe flankoj kaj brusto. Ĝi havas nigran speguleton, kaj ties beko estas rozgriza kaj iomete subenturnita. Estas iome malfacile distingi inter masklo kaj ino ĉar ili aspektas ege simile unu al alia, malkiel ĉe multaj anasoj.
Ili preferas mangrovejojn kaj rare lasas sian habitaton kie ĝi favoras malfermajn neprofundajn flakojn kaj lagetojn, preferinde salecajn. Ili tendencas manĝi senvertebrulojn, plantomaterialon kaj insektojn. Ili nestumas en arbokavaĵoj, ĉefe ĉe mangrovo.
Nune la Berniera kreko estas minacata de formorto. Estas nur ĉirkaŭ 1,500 restantaj en la mondo. La ĉefa tialo ke tiuj anasoj estas formortontaj estas ĉar ties natura habitato, nome mangrovejoj, estas detruataj por akiri lignon kaj nafton.
La Durrell Wildlife Conservation Trust estas entreprenanta sukcesan reproduktan programon ekde 1995, post malsukcesa klopodo de 1993, pro kaptado de kvar anasoj, kiuj rezultis ĉiuj esti maskloj.
La nomo omaĝas la francan kuraciston J A Bernier.
La Berniera kreko aŭ Madagaskara kreko, Anas bernieri, estas specio de anaso de la tipa genro Anas. Ĝi estas endemia de Madagaskaro, kie ĝi troviĝas nur laŭlonge de la okcidenta marbordo.
Tiu anaso estas 40 al 45 cm longa, kaj estas ĉefe tutbruna kun rimarkinda nigra makuleco, plej forta ĉe flankoj kaj brusto. Ĝi havas nigran speguleton, kaj ties beko estas rozgriza kaj iomete subenturnita. Estas iome malfacile distingi inter masklo kaj ino ĉar ili aspektas ege simile unu al alia, malkiel ĉe multaj anasoj.
Ili preferas mangrovejojn kaj rare lasas sian habitaton kie ĝi favoras malfermajn neprofundajn flakojn kaj lagetojn, preferinde salecajn. Ili tendencas manĝi senvertebrulojn, plantomaterialon kaj insektojn. Ili nestumas en arbokavaĵoj, ĉefe ĉe mangrovo.
Nune la Berniera kreko estas minacata de formorto. Estas nur ĉirkaŭ 1,500 restantaj en la mondo. La ĉefa tialo ke tiuj anasoj estas formortontaj estas ĉar ties natura habitato, nome mangrovejoj, estas detruataj por akiri lignon kaj nafton.
La Durrell Wildlife Conservation Trust estas entreprenanta sukcesan reproduktan programon ekde 1995, post malsukcesa klopodo de 1993, pro kaptado de kvar anasoj, kiuj rezultis ĉiuj esti maskloj.
La nomo omaĝas la francan kuraciston J A Bernier.
La cerceta malgache, cerceta de Madagascar, cerceta malgache de Bernier o el pato de Bernier (Anas bernieri) es una especie de ave anseriforme de la familia Anatidae endémica de los humedales de Madagascar; limitada a una porción del occidente de la isla.
Se estima una población de entre mil quinientos y dos mil individuos en 2002.[2] De longitud alcanza unos 40 cm.
La cerceta malgache, cerceta de Madagascar, cerceta malgache de Bernier o el pato de Bernier (Anas bernieri) es una especie de ave anseriforme de la familia Anatidae endémica de los humedales de Madagascar; limitada a una porción del occidente de la isla.
Se estima una población de entre mil quinientos y dos mil individuos en 2002. De longitud alcanza unos 40 cm.
Anas bernieri Anas generoko animalia da. Hegaztien barruko Anatidae familian sailkatua dago.
Madagaskarintavi (Anas bernieri) on Madagaskarilla kotoperäinen sorsalintu. Se on erittäin uhanalainen elinympäristön hävityksen takia.
Madagaskarintavi on pienikokoinen punertavan vaaleanruskea sorsalintu. Aikuinen lintu on 40-45 cm pitkä.[2]
Madagaskarintavia tavataan vain kapealla vyöhykkeellä Madagaskarin länsirannikolla.[1]
Madagaskarintavi (Anas bernieri) on Madagaskarilla kotoperäinen sorsalintu. Se on erittäin uhanalainen elinympäristön hävityksen takia.
Anas bernieri
La Sarcelle de Bernier, Canard de Bernier, Sarcelle de Madagascar, ou Sarcelle malgache de Bernier (Anas bernieri) est une espèce endémique de Madagascar. Elle ne connaît pas de dimorphisme sexuel prononcé.
Le nom de cette sarcelle a été dédié au chevalier J.A. Bernier, chirurgien de marine, qui a récolté des spécimens d'histoire naturelle à Madagascar de 1831 à 1834. Il a fait ainsi parvenir en France 198 spécimens d'oiseaux qui sont catalogués en 1835.
Cet oiseau a un plumage à dominante grise, un peu plus roux toutefois que celui des autres sarcelles grises, avec des miroirs alaires blancs bordés de noir et un bec rougeâtre. Il possède une palmure réduite unique dans le genre Anas.
Anas bernieri
La Sarcelle de Bernier, Canard de Bernier, Sarcelle de Madagascar, ou Sarcelle malgache de Bernier (Anas bernieri) est une espèce endémique de Madagascar. Elle ne connaît pas de dimorphisme sexuel prononcé.
L'alzavola di Bernier, alzavola del Madagascar o anatra del Bernier (Anas bernieri) è un uccello della famiglia delle Anatidae, endemico del Madagascar.
L'alzavola di Bernier, alzavola del Madagascar o anatra del Bernier (Anas bernieri) è un uccello della famiglia delle Anatidae, endemico del Madagascar.
De madagaskartaling (Anas bernieri) is een vogel uit de familie Anatidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1860 door Hartlaub. De Madagaskartaling heeft een grootte van rond de 40 centimeter.
De vogel is bijna geheel bruin, met roodoranje poten.
De madagaskartaling voedt zich met plantaardig materiaal, insecten en andere ongewervelden die hij vindt op oevers van meren en rivieren.
Het nest is een hol gegraven tussen mangrovebomen dicht bij de oever van meren en rivieren. Het vrouwtje legt 3-9 eieren, die ook door het vrouwtje worden uitgbroed.
De soort komt voor aan de westkust van Madagaskar en is endemisch.[2]
Op de Rode Lijst van de IUCN heeft de soort de status bedreigd. Volgens een schatting uit 2002 waren er slechts 1500-2500 Madagaskartalingen over en daalt dit aantal nog steeds. Dit komt doordat het leefgebied van de eend (voornamelijk mangroven) wordt aangetast door onder andere houtkap.
Bronnen, noten en/of referentiesDe madagaskartaling (Anas bernieri) is een vogel uit de familie Anatidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1860 door Hartlaub. De Madagaskartaling heeft een grootte van rond de 40 centimeter.
Multimedia w Wikimedia Commons Cyraneczka madagaskarska (Anas bernieri) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny kaczkowatych. Endemiczny dla zachodniego Madagaskaru. Zagrożony wyginięciem.
Upierzenie brązowe, środki piór ciemniejsze, co powoduje wygląd plamek. Lusterko czarne z szerokim białym pasem u nasady i cieńszym biegnącym przez końce piór. Pokrywy podskrzydłowe szare z białymi stosinami. Dziób czerwonawy, nogi szarobrązowe. Oczy kasztanowobrązowe. Osobniki w szacie juwenalnej bardziej szare i wyraźniej plamkowane. Wymiary: całkowita długość ciała około 40 cm, skrzydło 205-216 mm, dziób 34-40 mm, całkowita długość czaszki 79-84,5 mm. Masa ciała 365-385 g[3].
Całkowity zasięg występowania szacowany na 50 200 km² obejmuje zachodni wybrzeża Madagaskaru. Zasiedla jedynie okresowo zalewane zadrzewienia z drzewami z gatunku Avicennia marina (akantowate). Poza sezonem lęgowym gatunek widywany na terenach podmokłych oraz zbiornikach wodnych z bogatą roślinnością[4].
Do roku 1997 dane na temat lęgów były znikome. Kopulacje obserwowano w lipcu, oba ptaki z pary biorą udział w obronie terytorium[3]. W trakcie badań w latach 1997-2000 wszystkie gniazda ulokowane były w dziuplach w drzewie Avicennia marina, 1-3 m nad poziomem wody. W niewoli ptaki te gniazdują jedynie w sztucznych dziuplach lub budkach. Jaja składane są w liczbie około 6-7, wprost na dno dziupli. Mają barwę od płowej do żółtawej. Jaja zniesione w niewoli w New Jersey Zoo miały wymiary średnio 46,0x34,6 mm[5]. W niewoli cyraneczka madagaskarska może się rozmnażać po roku; pozostałe dane nieznane[3].
Przez IUCN gatunek klasyfikowany jako zagrożony wyginięciem (EN, Endangered). Populację szacuje się na nie więcej niż 1700 osobników. Zagrożenie stanowi utrata środowiska życia. Zasiedla 13 obszarów uznanych za Important Bird Area, w tym parki narodowe Baie de Baly i Kirindy Mitea[4].
Cyraneczka madagaskarska (Anas bernieri) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny kaczkowatych. Endemiczny dla zachodniego Madagaskaru. Zagrożony wyginięciem.
Madagaskarkricka[2] (Anas bernieri) är en starkt hotad andfågel i familjen änder som enanrt förekommer på Madagaskar.[3]
Madagaskarkrickan är med en längd på 40–45 centimeter en relativt liten simand. I färgsättningen är den rätt blekt varmt gråbrun med fjällmönster tydligast på flanker och bröst. Vingspegeln är svart inramat av en bred vit kant och näbben något uppsvängd blekt grårosa. Till skillnad från många andra arter saknar huvudet en tydlig ansiktsteckning.
Fågeln förekommer i låglänta områden på västra Madagaskar.[3] Den behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter. Arten är närmast släkt med de nyzeeländska änderna brunkricka (Anas chlorotis) och aucklandkricka (A. aucklandica).[4]
Under häckningstid återfinns den i periodvis översvämmade mangroveträsk med Avicennia marina,[5][6][7][8] som den på ett unikt sätt vadar igenom i jakt på insekter och frön.[9][10][11] Den häckar i hål i mangroveträd och ungarna är flygga efter 45–49 dagar.[8][9][6] Under häckningstiden lever den mestadels i par som håller ihop i flera år.[6] Efter häckningen söker den upp sjöar rika på växtlighet för att rugga,[6] varefter den rör sig till grunda kustnära områden.[5][9][7] Då kan den ses i grupper om upp till 40 fåglar.[12][13]
IUCN kategoriserar arten som starkt hotad.[1] Den sammanlagda populationen har uppskattas uppgå till endast 1 500-2 500 fåglar och den tros minska kraftigt till följd av habitatförlust, jakt och störningar från människan.[1]
Fågelns vetenskapliga artnamn hedrar franske kirurgen och naturforskaren Alphonse Charles Joseph Bernier (1802-1858), verksam som samlare på Madagaskar.[14]
_001.jpg)
Wikimedia Commons har media som rör madagaskarkricka.
Wikispecies har information om Anas bernieri.
Madagaskarkricka (Anas bernieri) är en starkt hotad andfågel i familjen änder som enanrt förekommer på Madagaskar.
Anas bernieri là một loài chim trong họ Vịt.[2] Đây là loài đặc hữu của Madagascar, được tìm thấy ở bờ biển phía tây của đảo quốc này.
Anas bernieri là một loài chim trong họ Vịt. Đây là loài đặc hữu của Madagascar, được tìm thấy ở bờ biển phía tây của đảo quốc này.
Anas bernieri (Hartlaub, 1860)
Охранный статус
Мадагаскарский чирок[1] (лат. Anas bernieri) — вид уток рода речные утки (Anas). Видовое название дано в честь французского ветеринара шевалье И. А. Бернье.
Эта утка длиной от 40 до 45 см преимущественно насыщенно-коричневая по всему верху с заметными чёрными зубцами, сильнее на боках и груди. У неё чёрное зеркало, а розовато-серый клюв немного вздёрнут.
Эндемик Мадагаскара, живущий только вдоль западного океанского побережья.
Предпочитает мангровые леса и решительно покидает эти жилища, когда находит открытые отмели прудов и озер, предпочитая солоноватые.
Предпочитает есть беспозвоночных.
Гнездо вьет в дуплах деревьев, главным образом мангровых.
Этой птице угрожает истребление в результате охоты на неё и исчезновения лесов.
Мадагаскарский чирок (лат. Anas bernieri) — вид уток рода речные утки (Anas). Видовое название дано в честь французского ветеринара шевалье И. А. Бернье.
馬島麻斑鴨（學名：Anas bernieri）是馬達加斯加特有的鴨，只分佈在西海岸。
馬島麻斑鴨長40-45厘米，全身呈褐色，有明顯的黑色斑點，尤其在兩側及胸部。牠們的眼狀斑黑色，喙是粉紅灰色及稍向上彎。
馬島麻斑鴨棲息在紅樹林，很少會離開。牠們主要吃無脊椎動物。牠們會在樹孔中築巢。
馬島麻斑鴨受到捕獵及伐林所威脅。
馬島麻斑鴨（學名：Anas bernieri）是馬達加斯加特有的鴨，只分佈在西海岸。
馬島麻斑鴨長40-45厘米，全身呈褐色，有明顯的黑色斑點，尤其在兩側及胸部。牠們的眼狀斑黑色，喙是粉紅灰色及稍向上彎。
馬島麻斑鴨棲息在紅樹林，很少會離開。牠們主要吃無脊椎動物。牠們會在樹孔中築巢。
馬島麻斑鴨受到捕獵及伐林所威脅。
ワシントン条約附属書II類 分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : カモ目 Anseriformes 科 : カモ科 Anatidae 属 : マガモ属 Anas 種 : シロスジコガモ A. bernieri 学名 Anas bernieri (Hartlaub, 1860) 和名 シロスジコガモ 英名 Madagascar Teal シロスジコガモ（Anas bernieri）は、カモ目カモ科マガモ属に分類される鳥類の一種。
全長40センチメートル[1]。翼長オス20.3-21.3センチメートル、メス19.2-19.8センチメートル[2]。上面の羽衣は暗褐色、下面の羽衣は羽毛の外縁（羽縁）が暗褐色の明褐色[1]。頬の羽衣は明褐色[1]。次列風切の光沢（翼鏡）は黒く、前方に白く幅広い帯模様が入る[2]。
虹彩は暗褐色[1]。嘴や後肢の色彩はピンク色や橙色[1][2]。
ガマやヨシなどの抽水植物が繁茂した汽水湖などに生息する[1]。ペアや家族群が観察された例がある[1]。
食性は不明だが、浅瀬を徘徊しながら泥を濾し取り採食を行う[1]。
繁殖形態は卵生。水面にヨシを組み合わせた巣を作る[1]。1回に2-4個、8-10個の卵を産んだ例がある[2]。
開発による生息地の破壊、狩猟などにより生息数は減少している[1]。保護対策として飼育下で繁殖させる試みが進められている[1]。1970年代前期における生息数は180羽以下[2]、1993年における生息数は100-500羽と推定されている[1]。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
