Prumnopitys ferruginea ist eine Pflanzenart aus der Gattung Prumnopitys innerhalb der Familie der Steineibengewächse (Podocarpaceae). Sie kommt in Neuseeland vor und wird dort Brown pine und von den Maori Miro genannt.[1]
Prumnopitys ferruginea wächst als immergrüner Baum, der Wuchshöhen von bis zu 25 Metern und einen Stammdurchmesser von bis zu 1,3 Metern erreicht. Die fast nadelförmigen Blätter sind gerade bis sichelförmig, 15 bis 25 Millimeter lang und 2 bis 3 Millimeter breit mit herabgebogenen Rändern.
Prumnopitys ferruginea ist zweihäusig getrenntgeschlechtig (diözisch). Die männlichen Blütenstände stehen einzeln, die weiblichen hängen von einem gekrümmten, schuppigen Stiel herab. Der Zapfen ist hochgradig modifiziert und auf einen 2 bis 3 Zentimeter langen Stiel reduziert, der ein bis drei Schuppen trägt. Jede Schuppe reift zu einem roten bis purpurroten, beerenartigen, ovalen, 20 Millimeter langen und 10 bis 15 Millimeter breiten Arillus heran, der weich sowie essbar ist und einen einzelnen Samen einhüllt.
Prumnopitys ferruginea unterscheidet sich von der verwandten, ähnlichen Art Prumnopitys taxifolia (Matai) in den Zapfen, Rinde, und Nadeln:
Die Samen werden von der Maori-Fruchttaube (Kererū) ausgebreitet, die den Arillus samt Samen frisst und den Samen wieder ausscheidet.
Prumnopitys ferruginea kommt in Neuseeland vor. Sie kommt sowohl im Tiefland als auch an den Hängen von Hügeln auf beiden Hauptinseln sowie Stewart Island vor.
Die Erstbeschreibung erfolgte 1832 unter dem Namen (Basionym) Podocarpus ferrugineus durch George Bennett in David Don: A Description of the Genus Pinus. 2, Seite 189.[2] Das Artepitheton ferruginea leitet sich von der rostbraunen Farbe der getrockneten Blätter im Herbarium ab. Die Neukombination zu Prumnopitys ferruginea (G.Benn. ex D.Don) de Laub. wurde 1978 durch David John de Laubenfels in Blumea, 24, 1, Seite 190 veröffentlicht.[2] Weitere Synonyme für Prumnopitys ferruginea (G.Benn. ex D.Don) de Laub. sind: Nageia ferruginea (G.Benn. ex D.Don) F.Muell., Stachycarpus ferrugineus (G.Benn. ex D.Don) Tiegh.[1]
Prumnopitys ferruginea ist eine Pflanzenart aus der Gattung Prumnopitys innerhalb der Familie der Steineibengewächse (Podocarpaceae). Sie kommt in Neuseeland vor und wird dort Brown pine und von den Maori Miro genannt.
Ko te Miro he rākau whakakake o Aotearoa. He rākau roa, he porotaka te kāmata, he papakiri, he pāraharaha te takoto o ngā rau. He kura, he matahua ngā hua, he tino kai nā te kererū. Ko te ingoa pūtaiao ko Prumnopitys ferruginea.
Ko te Miro he rākau whakakake o Aotearoa. He rākau roa, he porotaka te kāmata, he papakiri, he pāraharaha te takoto o ngā rau. He kura, he matahua ngā hua, he tino kai nā te kererū. Ko te ingoa pūtaiao ko Prumnopitys ferruginea.
Prumnopitys ferruginea, commonly called miro, is an evergreen coniferous tree which is endemic to New Zealand. Before the genus Prumnopitys was distinguished, it was treated in the related genus Podocarpus as Podocarpus ferrugineus.
It grows up to 25 m high, with a trunk up to 1.3 m diameter. The leaves are linear to sickle-shaped, 15–25 mm long and 2–3 mm broad, with downcurved margins. The plants are dioecious with pollen cones being solitary while those of female plants hang from a curved, scaly stalk. The seed cones are highly modified, reduced to a central stem 2–3 cm long bearing 1-3 scales, each scale maturing berry-like, oval, about 20 mm long and 10–15 mm broad, red to purple-red with a soft edible pulp covering the single seed. The seeds are dispersed by the New Zealand pigeon, which eats the very conspicuous 'berries' and passes the seeds in its droppings. It is found growing on both lowland terrain and on hill slopes throughout the two main islands as well as on Stewart Island/Rakiura (47° S).[2] The Tree can live for at least 600 years.[2]
The scientific name ferruginea derives from the rusty colour of dried herbarium specimens of the leaves.
Miro is distinguished from the related, and (initially) very similar looking matai (Prumnopitys taxifolia) in four aspects of its anatomy; its cones, bark, seeds and leaves.
Prumnopitys ferruginea, commonly called miro, is an evergreen coniferous tree which is endemic to New Zealand. Before the genus Prumnopitys was distinguished, it was treated in the related genus Podocarpus as Podocarpus ferrugineus.
It grows up to 25 m high, with a trunk up to 1.3 m diameter. The leaves are linear to sickle-shaped, 15–25 mm long and 2–3 mm broad, with downcurved margins. The plants are dioecious with pollen cones being solitary while those of female plants hang from a curved, scaly stalk. The seed cones are highly modified, reduced to a central stem 2–3 cm long bearing 1-3 scales, each scale maturing berry-like, oval, about 20 mm long and 10–15 mm broad, red to purple-red with a soft edible pulp covering the single seed. The seeds are dispersed by the New Zealand pigeon, which eats the very conspicuous 'berries' and passes the seeds in its droppings. It is found growing on both lowland terrain and on hill slopes throughout the two main islands as well as on Stewart Island/Rakiura (47° S). The Tree can live for at least 600 years.
The scientific name ferruginea derives from the rusty colour of dried herbarium specimens of the leaves.
Prumnopitys ferruginea (miro) es una conífera perennifolia arbórea, endémica de Nueva Zelanda. Antes de que fuera diferenciado el género Prumnopitys, se la incluyó en el relacionado género Podocarpus como Podocarpus ferrugineus.
Crece hasta una altura de 25 m, con un diámetro de tronco de hasta 13 dm. Las hojas van desde una forma linear hasta de hoz, 15-25 mm × 2-3 mm, con márgenes curvadas hacia abajo. Las plantas son dioicas con los conos de polen solitarios mientras que aquellos de las plantas hembra cuelgan tallos curveados y escamosos. Los conos son bastante peculiares, reducidos a un tallo central de 2-3 cm de largo que tiene 1-3 escamas, cada escama madura hasta parecerse a una baya oval, aproximadamente de 20 mm de largo y 10-15 mm de ancho, de rojo a morado rojizo con una pulpa suave comestible cubriendo una única semilla. Las semillas son dispersadas por el kereru (la paloma de Nueva Zelanda), la cual come la considerablemente conspicuas 'bayas' y pasa las semillas en sus deposiciones. Se le encuentra creciendo tanto en las tierras bajas como en colinas en las dos principales islas así como en la Isla Stewart .
El nombre científico ferruginea se deriva del color oxidado de las hojas de especímenes secos de herbario.
El miro se puede distinguir del relacionado, y muy similar en apariencia, matai (Prumnopitys taxifolia) en cuatro aspectos de su anatomía: conos, corteza, semillas y hojas.
Datos: Q311628
Multimedia:
Especies: Prumnopitys ferruginea
Prumnopitys ferruginea (miro) es una conífera perennifolia arbórea, endémica de Nueva Zelanda. Antes de que fuera diferenciado el género Prumnopitys, se la incluyó en el relacionado género Podocarpus como Podocarpus ferrugineus.
Il miro (Prumnopitys ferruginea (G.Benn. ex D.Don) de Laub.) è una conifera sempreverde della famiglia Podocarpaceae, endemica della Nuova Zelanda.[2]
Può crescere fino a 25 m di altezza, e il tronco può raggiungere gli 1,3 m di diametro. Le foglie, lineari o a forma di falce, sono lunghe 15-25 mm e larghe 2-3 mm, e hanno i margini incurvati verso il basso. La specie è dioica: i coni pollinici sono generalmente solitari, mentre quelli delle piante di sesso femminile pendono da uno stelo ricurvo e scaglioso. I coni sono piuttosto strani, e sono ridotti ad uno stelo centrale di 2-3 cm di lunghezza con 1-3 scaglie; ogni squama matura assomiglia ad una bacca ovale, lunga circa 20 mm e larga 10-15 mm, di colore rosso o rosso-viola con una morbida polpa commestibile che ricopre il singolo seme. I semi vengono dispersi dal Kererū (il piccione di Nuova Zelanda), che si nutre di queste «bacche» e rilascia i semi con i propri escrementi. Il miro è presente sia in terreni di pianura che su pendici collinari, ed è diffuso sia sulle due isole principali che sull'isola di Stewart/Rakiura (47° sud).
Il nome scientifico ferruginea si deve alla colorazione ruggine che assumevano le foglie essiccate negli erbari.
Il miro si distingue da una forma affine e (almeno inizialmente) molto simile, il mataī (Prumnopitys taxifolia), per quattro aspetti della sua morfologia: i coni, la corteccia, i semi e le foglie.
Il miro (Prumnopitys ferruginea (G.Benn. ex D.Don) de Laub.) è una conifera sempreverde della famiglia Podocarpaceae, endemica della Nuova Zelanda.
voor de "Miro"-boom van de Pitcairneilanden, zie Strandpopulier De miro[bron?] (Prumnopitys ferruginea) is een groenblijvende conifeer, die voorkomt in Nieuw-Zeeland. Voordat het aparte geslacht Prumnopitys werd onderscheiden, werd de plant ingedeeld in Podocarpus (als Podocarpus ferrugineus, het basioniem van Prumnopitys ferruginea). De naam Miro komt uit het Maori.
De boom kan tot 25 m hoog worden met een stamdiameter van tot 1,3 m en heeft een ronde kroon. De bladeren zijn lijnvormig, recht tot gekromd, worden 15-25 cm lang en 2-3 mm breed met naar beneden gebogen randen. De zaadkegels zijn sterk aangepast met een centrale as van 2-3 cm lang en hebben een tot drie schubben. Elke schub rijpt als een ovale, ongeveer 2 cm lange en 1-1,5 cm brede, rode tot donkerrode, zachte, eetbare vruchtvleeslaag, waarbinnen de zaad zich bevindt. De 'bessen' (het zijn geen echte vruchten) worden rijp in oktober en november.
De zaden worden verspreid door de Kereru vogel. Deze vogels eten de 'bessen' en verspreiden de zaden met hun uitwerpselen.
De plant is tweehuizig, met aparte 'vrouwelijke' en 'mannelijke' bomen: de bloemen hiervan zijn verschillend. Beiden zijn nodig voor vermeerdering van de plant. Het zaad van de plant doet er zeer lang over om te ontkiemen. Soms duurt het achttien maanden voor de plant ontkiemt, maar het is ook mogelijk dat het twee tot drie jaar duurt.
De plant groeit het best in vochtige gronden in half-schaduw en komt vooral voor in laaglandbossen tot 1000 m hoog. De plant groeit van nature alleen in Nieuw-Zeeland op het Noordereiland, Zuidereiland en Stewarteiland. Vanuit Nieuw-Zeeland wordt de plant geëxporteerd over de hele wereld.
De matai (Prumnopitys taxifolia) is sterk gerelateerd aan de miro, maar heeft langere bredere bladeren en langere ovale rode kegels.
De soortaanduiding ferruginea betekent 'roestkleurig' en is afgeleid van de roestige kleur die de gedroogde stukjes blad krijgen in een herbarium.
Het hout van de Miro wordt steeds vaker gebruikt als een vervanger voor hout van de Matai en wordt vooral gebruikt voor waterdorpels en vloeren.
De miro[bron?] (Prumnopitys ferruginea) is een groenblijvende conifeer, die voorkomt in Nieuw-Zeeland. Voordat het aparte geslacht Prumnopitys werd onderscheiden, werd de plant ingedeeld in Podocarpus (als Podocarpus ferrugineus, het basioniem van Prumnopitys ferruginea). De naam Miro komt uit het Maori.
Multimedia w Wikimedia Commons Prumnopitys ferruginea (G.Benn. ex D.Don) de Laub. – gatunek drzewa z rodziny zastrzalinowatych (Podocarpaceae Endl.). Występuje endemicznie w Nowej Zelandii.
Rośnie naturalnie na wyspach Północnej, Południowej oraz Stewart[3].
Naturalnymi siedliskami są lasy nizinne. Rośnie na wysokości do 1000 m n.p.m. Dzieli siedliska z takimi gatunkami jak zastrzalin totara (Podocarpus totara), Dacrycarpus dacrydioides, Dacrydium cupressinum, Manoao colensoi czy Prumnopitys taxifolia. W lasach na Wyspie Północnej współwystępuje także z agatisem nowozelandzkim. Na wyspie Stewart w podszyciu jednogatunkowego drzewostanu z P. ferruginea występuje Pseudopanax crassifolius[3].
P. ferruginea jest gatunkiem powoli rosnącym. Szybszy wzrost następuje jedynie w początkowej fazie życia[3].
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych został zaliczony do kategorii LC (least concern) – gatunków najmniejszej troski. Został przypisany do tej kategorii, ponieważ jest dość powszechny, a jego populacja zdołała się zregenerować z niskiego jej poziomu zanotowanego kilkadziesiąt lat temu[3].
Obecnie gatunek jest bardziej powszechny na Wyspie Północnej niż na Południowej. W wyniku użytkowania gruntów przez człowieka doszło do fragmentacji jego populacji[3].
Prumnopitys ferruginea (G.Benn. ex D.Don) de Laub. – gatunek drzewa z rodziny zastrzalinowatych (Podocarpaceae Endl.). Występuje endemicznie w Nowej Zelandii.
Дерево до 25 м заввишки і 100 см діаметром з круглим верхом. Кора луската, сіро-коричнева, лущиться на товсті лусочки. Листки молодих рослин світло-зелені або червоно-коричневі, довжиною до 30 мм, вузькі, лінійні, гострі. Дорослих рослин листки 15-25 × 2-3 мм, темно-зелені, вершина гостра. Пилкові шишки одиночні, сидячі, прямостоячі, сережкоподібні, довжиною 0.5-1.5 см, ростуть у пазухах листків. Зріле насіння повністю укладене в червоне, м'ясисте покриття.
Країни поширення: Нова Зеландія (Пн., Пд. о-ви). Є складовою частиною подокарпових лісів, що росте в низинних районах від близько рівня моря до близько 1000 м. Велика частина цих лісів уже зникла. Клімат включає в себе середньорічну температуру 10°С, з середнім мінімумом в найхолодніший місяць 1°С, а середня річна кількість опадів 2400 мм.
Використовується в будівництві для підлог. Іноді з красивим візерунком, що робить бажаним для меблів, та столярних робіт. Вид рідкісний у вирощуванні, обмежені знаходиться в деяких ботанічних колекціях в теплих регіонах з помірним кліматом, таких як, Каліфорнія та Ірландія.
Вирубка лісів для ведення сільського господарства історично обумовили зниження чисельності дорослих дерев в популяціях. Це вже припинилося. Вирубки низовинних первинних лісів заборонена.
Prumnopitys ferruginea là một loài thực vật hạt trần trong họ Thông tre. Loài này được (G.Benn. ex D.Don) de Laub. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1978.[1]
Prumnopitys ferruginea là một loài thực vật hạt trần trong họ Thông tre. Loài này được (G.Benn. ex D.Don) de Laub. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1978.
