Trametes ochracea (Pers.) Gilb. & Ryvarden 1987

Pinovyökääpä (Trametes ochracea) on yksivuotinen, suurina ryhminä kasvava pieni kääpä. Sen yläpinta on yleensä kellanruskean vyöhykkeinen ja samettipintainen. Reuna on terävä ja simpukan omaisesti kaartuva. Alapinnan kermanvalkoiset pillit saavat rusehtavaa sävyä kuivuessaan. Valkoinen malto on sitkeän korkkimaista. Pinovyökäävän haju tuo mieleen vastaongitun kalan.

Pinovyökääpä on hyvin yleinen koko maassa. Se on valkolahottaja, joka kasvaa metsissä kaatuneissa lehtipuissa. Useimmin sen kuitenkin tapaa esimerkiksi vanhasta halkopinosta tai muusta ulkona säilytettävästä puutavarasta. Pinovyökääpä hyötyy ihmisen toiminnasta, muttei ole metsätaloudelle haitallinen lahottaessaan ainoastaan kuollutta puuta. ^[2]

Lähteet

Aiheesta muualla

• Laji.fi: pinovyökääpä (Trametes ochracea)
• Trametes ochracea, pinovyökääpä @ Natural Fungi in Finland

Boletus ochraceus, de son nom vernaculaire en français Bolet ochracé, est un champignon basidiomycètes comestible de la région du Michigan en Amérique du Nord. S'il est morphologiquement proche du Boletus affinis edulis américain. Ce cèpe se distingue par une couleur brun-rouille. C'est un cèpe du genre Boletus de la famille des Boletaceae. Classé dans le clade des boletus edulis sensu stricto, une analyse phylogénétique recente a précisé qu'il s'agit d'une espèce différente du Boletus aff. edulis américain et plus d'une de ses variétés.

Taxinomie

Nom binominal

Boletus clavipes A.H. Smith and Thiers (1975)^[1]

Description

Chapeau de 12 cm de diamètre, glabre, souvent un peu alvéolé, viscidule.

Cuticule brun orange, brun-jaune ou beige, parfois avec des taches rougeâtres par endroits.

Hymenium: les tubes superficiellement déprimés, jusqu'à 1,5 cm de profondeur, d'olive-ocre, immuables à la coupe, séchant jaune terne; les pores sont jaunes, coloration cannelle orangé cannelle-terne.

Stipe: le pied va jusqu'à 14 cm de long et 2,5 cm d'épaisseur au sommet, jusqu'à 3 cm ou plus à la base, claviforme à subégal, solide, de couleur blanchâtre à brun: tons chamois rosé sur la partie haute, finement réticulées au-dessus^[2]

Chair blanche, épaisse, avec des teintes rougeâtres juste en dessous la cuticule

Sporée : brun olive

Spores : circulaires et rondes, 14-18 x 4,5 à 6 u^{[Quoi ?]}, lisses

Habitat

Michigan, sous les chênes et les hêtres, occasionnel^[3]

Saison

fin-juin - septembre

Comestibilité

Excellent comestible

Notes et références

Vos an lenga piemontèisa Për amprende a dovré 'l sistema dle parlà locaj ch'a varda sì.

Cost capìtol a l'é mach në sbòss. Da finì.

Ambient

A chërs an dzora a bòsch ëd latifeuje, da rair ëd conìfere.

Comestibilità

A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
As peul nen mangesse.

Arferiment bibliogràfich për chi a veul fé dj'arserche pì ancreuse

Trametes ochracea (Pers.) Gilb. & Ryvarden

Aiuto per
la lettura Ayuda para
la lectura Help for
Reading Rintré ant
la Piòla Contaté
j'Aministrator Lìber për
Amprende Coression
ortogràfica Tastadura
piemontèisa Portaj
e Proget Agiut pr'ij
Contributor Travajòt
sempi

Hymenofor wrośniaka strefowanego

Zwykle występuje gromadnie

Wrośniak strefowany (Trametes ochracea (Pers.) Gilb. & Ryvarden) – gatunek grzybów z rodziny żagwiowatych (Polyporaceae)^[1].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Trametes, Polyporaceae, Polyporales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1794 r. Persoon nadając mu nazwę Boletus ochraceus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadali mu w 1987 r. Gilb. & Ryvarden, przenosząc go do rodzaju Trametes^[1].

Synonimów ma ponad 30. Niektóre z nich: Agaricus multicolor (Schaeff.) E.H.L. Krause, Bjerkandera zonata (Nees) P. Karst., Boletus multicolor Schaeff., Boletus ochraceus Pers., Boletus zonatus Nees, Bulliardia rufescens Lázaro Ibiza, Coriolus concentricus Murrill, Coriolus lloydii Murrill, Coriolus ochraceus (Pers.) Prance, Coriolus zonatus (Nees) Quél., Daedalea rufescens (Lázaro Ibiza) Sacc. & Trotter, Hansenia zonata (Nees) P. Karst., Microporus multicolor (Schaeff.) Kuntze, Polyporus aculeatus Velen., Polyporus lloydii (Murrill) Overh., Polyporus versicolor var. ochraceus (Pers.) Pers., Polyporus versicolor var. zonatus (Nees) Jørst., Polyporus zonatus Nees, Polystictus concentricus (Murrill) Sacc. & Trotter, Polystictus lloydii (Murrill) Sacc. & Trotter, Polystictus ochraceus (Pers.) Lloyd, Polystictus zonatus (Nees) Fr., Trametes multicolor (Schaeff.) Jülich, Trametes zonata (Nees) Pilát, in Kavina & Pilát, Trametes zonatella Ryvarden^[2].

Polska nazwa pojawiła się po raz pierwszy w pracy Stanisława Domańskiego i in. w 1967 r^[3]. W polskim piśmiennictwie mykologicznym ma też inne nazwy: huba strefowana, huba pręgowana, huba prążkowana, żagiew prążkowana^[4].

Morfologia

Owocnik

Szerokość 3–10 cm, grubość 0,5–1 cm. Przyrasta do drzewa bokiem lub środkowo. Przy bocznym przyrośnięciu ma kształt konsolowaty, przy przyrośnięciu środkowym talerzowaty lub rozetowaty. Brzeg kapelusza ostry, cienki i falisty. W miejscu przyrośnięcia kapelusz jest wyraźnie grubszy i zazwyczaj posiada tutaj guzek. Powierzchnia delikatnie aksamitna, filcowata, matowa, bez połysku, w kolorze od ochrowobrązowego przez jasnoczerwonobrązowy do kasztanowego lub szarokawowego. Kapelusz jest wyraźnie koncentrycznie strefowany^[5][6], jednak mniej kontrastowo, niż u wrośniaka różnobarwnego^[7].

Hymenofor

Rurkowaty. Rurki o długości 1–4 mm, pory okrągławe i kanciaste, u starszych owocników spłaszczone. Mają średnicę 2,5-3,3 mm, w kolorze od białego do kremowego^[5]. Rurki tworzą jedna tylko warstwę, a ich brzeg jest ząbkowany lub piłkowany^[7].

Miąższ

Biały, elastyczny o lekko kwaskowatym zapachu^[5].

Wysyp zarodników

Kremowy. Zarodniki bezbarwne, nieamyloidalne, cylindryczne i wygięte w kształt przecinka. Jedną podstawę mają zaostrzoną. Rozmiary: 5,5-7,5 × 2,5-3 μm^[7].

Występowanie i siedlisko

Występuje na całej półkuli północnej; w Azji, Europie, Ameryce Północnej, Środkowej oraz północnej części Ameryki Południowej^[8]. W Polsce jest szeroko rozprzestrzeniony i pospolity^[4].

Występuje w lasach, ogrodach, parkach, obrzeżach dróg. Zasiedla martwe drewno, zarówno okorowane, jak i nieokorowane. Owocniki pojawiają się przez cały rok^[7]. Stwierdzono występowanie głównie na drzewach i krzewach liściastych; na olszy szarej, brzozie brodawkowatej, czereśni, buku, topoli, śliwie, robinii, wierzbie, lilaku, wiązie, bardzo rzadko na iglastych (jodła pospolita)^[4].

Znaczenie

Saprotrof rosnący na pniach, pniakach i gałęziach martwych drzew, często już wkrótce po ścięciu drzewa lub jego obumarciu. Powoduje białą zgniliznę drewna^[9]. W Europie i w Polsce uważany jest za grzyb niejadalny^[6][9], jednak na opracowanej dla FAO liście grzybów jest wymieniony jako jadalny w Brazylii^[10].

Czasami wykorzystywany jest do tworzenia ozdobnych kompozycji. Często jednak w jego miąższu znajdują się larwy owadów, które nie giną podczas suszenia wrośniaka na słońcu i po kilku tygodniach powodują zniszczenia owocnika. Można temu zapobiec przetrzymując okazy w zamrażarce. Aby zapobiec blaknięciu kolorów można owocniki spryskać lakierem do włosów lub pomalować lakierem bezbarwnym^[9].

Gatunki podobne

Najbardziej podobny i czasami trudny do odróżnienia jest wrośniak różnobarwny (Trametes versicolor). Jest bardziej barwny i często posiada strefy o niebiesko-czarnym zabarwieniu, nie występujące u wrośniaka strefowanego. Ponadto wrośniak strefowany jest grubszy w miejscu przyrośnięcia do drzewa (ma tutaj trójkątny przekrój) i zwykle posiada w tym miejscu guzek^[5][6].

Przypisy