Muchomor królewski (Amanita regalis (Fr.) Michael) – gatunek grzybów należący do rodziny muchomorowatych (Amanitaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Amanita, Amanitaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi [1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1821 r. Elias Fries nadając mu nazwę Agaricus muscarius ß regalis. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1896 r. Edmund Michael, przenosząc go do rodzaju Amanita[1].
Nazwę polską podali Barbara Gumińska i Władysław Wojewoda w 1968 r[2].
Średnica 5-25 cm, początkowo bulwiasty i otoczony osłoną, później półkulisty, potem coraz bardziej rozpostarty. Powierzchnia sucha, błyszcząca, barwa wątrobowobrązowa, ciemniejsza na szczycie, pokryty dość regularnie, koncentrycznie ułożonymi ochrowożółtymi łatkami. Na brzegu kapelusza u starszych okazów jest prążkowany[3].
Wolne, gęsto ułożone, białe, później kremowo-żółtawe. U młodych okazów zakryte żółtawą osłoną[3].
8-20 cm wysokości, 1,5-3,5 cm średnicy, walcowaty, łamliwy. W nasadzie posiada bulwę z kilkoma rzędami pierścieni pokrytych brodawkami (resztki osłony). Powierzchnia gładka, biała lub żółto-biała, z wyraźnym żółtawym pierścieniem[3].
Pod skórką kapelusza żółtawobrązowy, o smaku łagodnym i słabym. Nie zmienia barwy po uszkodzeniu[3].
Biały.
Występuje tylko w niektórych krajach Europy[4]. W Polsce gatunek rzadki[2]. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status V – narażony na wyginięcie[5]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Niemczech i na Litwie[2].
Występuje częściej w terenach górskich, spotkać go można w lasach iglastych. Rośnie na ziemi wśród traw, szczególnie pod jodłami. Owocniki pojawiają się od czerwca do września[3].
Grzyb mikoryzowy, dla człowieka grzyb trujący. Objawy zatrucia podobne jak w przypadku muchomora czerwonego (Amanita muscaria)[3].
Muchomor królewski (Amanita regalis (Fr.) Michael) – gatunek grzybów należący do rodziny muchomorowatych (Amanitaceae).
