Multimedia w Wikimedia Commons Kangur rdzawoszyi[2], dawniej: walabia Bennetta, kangur Bennetta[3] (Macropus rufogriseus syn. Protemnodon rufogrisea) – gatunek torbacza z rodziny kangurowatych.
We wcześniejszej polskiej literaturze zoologicznej gatunek był oznaczany nazwą zwyczajową „walabia Benetta”[3][4] lub „kangur benetta”[3]. Jednak w wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” gatunkowi nadano nazwę kangur rdzawoszyi[2].
Średniego rozmiaru ssak roślinożerny żyjący samotnie lub tworzący stada. Samce mogą osiągać ponad 20 kg wagi i długość ciała 90 cm. Młode wielkości orzecha wędruje po porodzie do torby lęgowej matki, gdzie rozwija się jeszcze przez osiem miesięcy. Kangury rdzawoszyje występują na terenach przybrzeżnych wschodniej Australii i Tasmanii. Są aktywne nocą, nad ranem lub późnym popołudniem. Żywią się głównie liśćmi i trawą. Są poławiane dla mięsa i futra, a w pobliżu farm hodowlanych są tępione jako szkodniki.
Kangury rdzawoszyje zbiegłe z niewoli tworzą trwałą populację w Wielkiej Brytanii. Przed 1945 stado kangurów rdzawoszyich hodowano też we Francji i w Sudetach celem aklimatyzacji[5].
Wyróżniono trzy podgatunki[6]:
Kangur rdzawoszyi, dawniej: walabia Bennetta, kangur Bennetta (Macropus rufogriseus syn. Protemnodon rufogrisea) – gatunek torbacza z rodziny kangurowatych.
We wcześniejszej polskiej literaturze zoologicznej gatunek był oznaczany nazwą zwyczajową „walabia Benetta” lub „kangur benetta”. Jednak w wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” gatunkowi nadano nazwę kangur rdzawoszyi.
Średniego rozmiaru ssak roślinożerny żyjący samotnie lub tworzący stada. Samce mogą osiągać ponad 20 kg wagi i długość ciała 90 cm. Młode wielkości orzecha wędruje po porodzie do torby lęgowej matki, gdzie rozwija się jeszcze przez osiem miesięcy. Kangury rdzawoszyje występują na terenach przybrzeżnych wschodniej Australii i Tasmanii. Są aktywne nocą, nad ranem lub późnym popołudniem. Żywią się głównie liśćmi i trawą. Są poławiane dla mięsa i futra, a w pobliżu farm hodowlanych są tępione jako szkodniki.
Kangury rdzawoszyje zbiegłe z niewoli tworzą trwałą populację w Wielkiej Brytanii. Przed 1945 stado kangurów rdzawoszyich hodowano też we Francji i w Sudetach celem aklimatyzacji.
Wyróżniono trzy podgatunki:
M. r. rufogriseus M. r. banksianus M. r. fruticus
