Tępoząb białawy (Amblyodon dealbatus (Hedw.) Bruch & Schimp.) – gatunek mchu należący do rodziny parzęchlinowatych.
Gatunek borealno-górski o mocno porozrywanym zasięgu wokółbiegunowym. Występuje głównie w borealnej strefie Europy (pospolicie w Danii, Norwegii,Szwecji, na Wyspach Brytyjskich oraz w Alpach i w Jurze) i Ameryki Północnej (pospolitszy w zachodniej części kontynentu). Stwierdzany też w Azji oraz (jedno stanowisko) na Ziemi Ognistej. W Polsce rzadki mech torfowiskowy. W górach tylko jedno stanowisko w Tatrach i dwóch na przedpolu Sudetów[1].
Mech rośnie w darniach luźnych koloru bladozielonego. Łodygi o wys. 0,5-1,5 cm są widlastorozgałęzione. Chwytniki tylko u dołu. W przekroju poprzecznym wyraźna wiązka środkowa. Skleroderma i epiderma niewykształcone. Liście wiotkie, wydłużonojajowate, odlegle i tępo ząbkowane. Żebro kończy się przed szczytem liścia. Seta czerwona, o długości 3 cm. Puszka nieco zgięta, wydłużonogruszkowata, przykryta stożkowatym wieczkiem. Perystom podwójny, przy czym zęby perystomu zewnętrznego o połowę krótsze od zębów perystomu wewnętrznego[2].
Tępoząb białawy to gatunek wapieniolubny, rosnący albo na wilgotnych półkach i w szczelinach skalnych w piętrze alpejskim, albo też na węglanowych torfowiskach niskich na niżu[1].
Gatunek zagrożony wyginięciem w Polsce[1]. Roślina objęta w Polsce ścisłą ochroną gatunkową od 2004 roku[3][4].
Tępoząb białawy (Amblyodon dealbatus (Hedw.) Bruch & Schimp.) – gatunek mchu należący do rodziny parzęchlinowatych.
