Nyctyornis a zo ur genad e rummatadur an evned, ennañ gwespetaered, krouet e 1830 gant ar skiantourien vreizhveuriat William Jardine (1784-1843) ha Prideaux John Selby (1788-1867).
Daou spesad a ya d'ober ar genad :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Nyctyornis a zo ur genad e rummatadur an evned, ennañ gwespetaered, krouet e 1830 gant ar skiantourien vreizhveuriat William Jardine (1784-1843) ha Prideaux John Selby (1788-1867).
Nyctyornis és un gènere d'ocells de la família dels meròpids (Meropidae).
Segons la Classificació del Congrés Ornitològic Internacional (versió 2.5, 2010) aquest gènere està format per dues espècies:
Nyctyornis is a genus of the bee-eaters, near passerine birds in the family Meropidae. There are just two members of this group, which occur in tropical south and southeastern Asia.[1]
The genus Nyctyornis was introduced by the naturalists William Jardine and Prideaux John Selby in 1830.[2][3] The name comes from the Ancient Greek nukt meaning nocturnal or night and ornis meaning bird.[4] A molecular phylogenetic study published in 2007 showed that the genus is basal and forms a sister group to the remaining members of the bee-eater family.[5]
Like other bee-eaters, Nyctyornis species are colourful birds with long tails, long downturned bills and pointed wings. They are large bee-eaters (blue-bearded is the largest of all bee-eaters),[6] predominantly green, with a face colour as indicated by the species' name. This colour extends on to the slightly hanging throat feathers to form the "beard".[7]
The two Nyctyornis species are the only bee-eaters that lack an eye-stripe and that have bi-coloured beaks.[5] Their calls also differ from those of other bee-eaters and are somewhat similar to the noises made by rollers.[8] Their size and more rounded wings give a heavier flapping flight that is less graceful than that of members of the genus Merops.[8]
In common with other bee-eaters, they predominantly eat insects, especially bees, wasps and hornets, which are caught in the air, but they have a rather different strategy. They hunt alone or in pairs, rather than in groups, and sit motionless for long periods before pursuing their prey.[8] The blue-bearded bee-eater will also clamber in foliage for insects, and bees are sometimes attracted by the bright blue beard of a perched bird, presumably mistaking it for a flower.[9] They nest in burrows tunneled into the side of sandy banks, but do not form colonies.[10]
Nyctyornis is a genus of the bee-eaters, near passerine birds in the family Meropidae. There are just two members of this group, which occur in tropical south and southeastern Asia.
The genus Nyctyornis was introduced by the naturalists William Jardine and Prideaux John Selby in 1830. The name comes from the Ancient Greek nukt meaning nocturnal or night and ornis meaning bird. A molecular phylogenetic study published in 2007 showed that the genus is basal and forms a sister group to the remaining members of the bee-eater family.
Like other bee-eaters, Nyctyornis species are colourful birds with long tails, long downturned bills and pointed wings. They are large bee-eaters (blue-bearded is the largest of all bee-eaters), predominantly green, with a face colour as indicated by the species' name. This colour extends on to the slightly hanging throat feathers to form the "beard".
The two Nyctyornis species are the only bee-eaters that lack an eye-stripe and that have bi-coloured beaks. Their calls also differ from those of other bee-eaters and are somewhat similar to the noises made by rollers. Their size and more rounded wings give a heavier flapping flight that is less graceful than that of members of the genus Merops.
In common with other bee-eaters, they predominantly eat insects, especially bees, wasps and hornets, which are caught in the air, but they have a rather different strategy. They hunt alone or in pairs, rather than in groups, and sit motionless for long periods before pursuing their prey. The blue-bearded bee-eater will also clamber in foliage for insects, and bees are sometimes attracted by the bright blue beard of a perched bird, presumably mistaking it for a flower. They nest in burrows tunneled into the side of sandy banks, but do not form colonies.
Nyctyornis amictus
Nyctyornis athertoni
Nyctyornis estas genro de abelmanĝuloj, preskaŭpaserinaj birdoj de la familio Meropedoj. Estas nur du membroj de tiu grupo, kiuj loĝas en tropika suda kaj sudorienta Azio.
Kune kun la Purpurbarba abelmanĝulo, Meropogon forsteni, ili formas la subfamilio Nyctyornithinae de barbaj abelmanĝuloj, kiu estis levita de Charles Sibley en jusaj versioj de sia komputera mondolisto al nivelo de familio kiel Niktiornitedoj. Ĉiuj aliaj abelmanĝuloj apartenas al la subfamilio Meropinae kaj genro Merops.
Kiel la aliaj abelmanĝuloj, la specioj de la genro Nyctyornis estas kolorplenaj birdoj kun longaj vostoj, longaj subenkurbitaj bekoj kaj pintaj flugiloj. Ili estas grandaj abelmanĝuloj (Bluabarba estas la plej granda inter abelmanĝuloj), ĉefe verdecaj, kun specifa vizaĝa koloro kiu indikas la specifan nomon. Tiu koloro etendiĝas iome suben el la gorĝo por formi la nomitan “barbon”, kio siavice nomigas la tri speciojn de la subfamilio.
Kiel aliaj abelmanĝuloj, ili manĝas ĉefe insektojn, ĉefe abelojn, vespojn kaj krabrojn, kiuj estas prenataj dumfluge, sed ili havas tre diferencan strategion. Ili ĉasas solaj aŭ en paroj, pli ol en aroj, kaj sidas senmove longe antaŭ persekuti sian predon. La Blubarba abelmanĝulo ankaŭ grimpas inter foliaro serĉante insektojn, kaj foje abeloj estas allogataj de la brilblua barbo de la ripoza birdo, missupozante floron.
La grando kaj pli rondoformaj flugiloj donas al la specioj Nyctyornis pli pezan flugilfrapon malpli gracia ol tiu de la genro "Merops.
Kiel aliaj abelmanĝuloj, ili nestumas en tuneloj elfositaj en sablaj bordoj, sed ne formas koloniojn.
Nyctyornis amictus
Nyctyornis athertoni
Nyctyornis estas genro de abelmanĝuloj, preskaŭpaserinaj birdoj de la familio Meropedoj. Estas nur du membroj de tiu grupo, kiuj loĝas en tropika suda kaj sudorienta Azio.
Ruĝbarba abelmanĝulo, Nyctyornis amictus Blubarba abelmanĝulo, Nyctyornis athertoniKune kun la Purpurbarba abelmanĝulo, Meropogon forsteni, ili formas la subfamilio Nyctyornithinae de barbaj abelmanĝuloj, kiu estis levita de Charles Sibley en jusaj versioj de sia komputera mondolisto al nivelo de familio kiel Niktiornitedoj. Ĉiuj aliaj abelmanĝuloj apartenas al la subfamilio Meropinae kaj genro Merops.
Kiel la aliaj abelmanĝuloj, la specioj de la genro Nyctyornis estas kolorplenaj birdoj kun longaj vostoj, longaj subenkurbitaj bekoj kaj pintaj flugiloj. Ili estas grandaj abelmanĝuloj (Bluabarba estas la plej granda inter abelmanĝuloj), ĉefe verdecaj, kun specifa vizaĝa koloro kiu indikas la specifan nomon. Tiu koloro etendiĝas iome suben el la gorĝo por formi la nomitan “barbon”, kio siavice nomigas la tri speciojn de la subfamilio.
Kiel aliaj abelmanĝuloj, ili manĝas ĉefe insektojn, ĉefe abelojn, vespojn kaj krabrojn, kiuj estas prenataj dumfluge, sed ili havas tre diferencan strategion. Ili ĉasas solaj aŭ en paroj, pli ol en aroj, kaj sidas senmove longe antaŭ persekuti sian predon. La Blubarba abelmanĝulo ankaŭ grimpas inter foliaro serĉante insektojn, kaj foje abeloj estas allogataj de la brilblua barbo de la ripoza birdo, missupozante floron.
La grando kaj pli rondoformaj flugiloj donas al la specioj Nyctyornis pli pezan flugilfrapon malpli gracia ol tiu de la genro "Merops.
Kiel aliaj abelmanĝuloj, ili nestumas en tuneloj elfositaj en sablaj bordoj, sed ne formas koloniojn.
Nyctyornis es un género de aves coraciformes perteneciente a la familia Meropidae. Se encuentran en el sur y sudoeste de Asia.
Contiene las siguientes especies:[1]
Nyctyornis es un género de aves coraciformes perteneciente a la familia Meropidae. Se encuentran en el sur y sudoeste de Asia.
Le genre Nyctyornis regroupe deux espèces de Meropidae.
Ces oiseaux sont plus massifs que les guêpiers des genres Merops et Meropogon. Ils ont une queue carrée plus courte et un bec plus massif.
Ces oiseaux vivent dans les forêts humides plus ou moins ouvertes.
Ces espèces peuplent l'Asie tropicale.
D'après la classification de référence (version 2.2, 2009) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Nyctyornis (Jardine & Selby, 1828) è un genere di uccelli della famiglia Meropidae[1]. Il nome del genere deriva dal greco antico νυκτ nukt "notte" e -ὄρνις órnis "uccello"[2].
Come gli altri gruccioni, le specie di Nyctyornis sono uccelli vistosamente colorati con la cosa lunga, un lungo becco ricurvo verso il basso e con macchie sulle ali. Essi sono principalmente di colore verde e con il muso e il petto colorato differentemente nelle due specie, coì come il nome comune indica[3]. I gruccioni di questo genere sono i soli gruccioni a non presentare una banda colorata sugli occhi e ad avere il becco di due colori.[4] Queste due specie sono inoltre di grandi dimensioni e il gruccione barbazzurra è il più grande di tutti i gruccioni[3].
Per via delle loro dimensioni e delle ali più arrotondate, questi gruccioni hanno un volo più pesante e meno aggraziato rispetto a quello delle specie del genere Merops.[5]
I loro versi differiscono da quelli degli altri gruccioni e sono in qualche modo più simili ai versi prodotti dalle ghiandaie[5].
Così come gli altri gruccioni, gli esemplari di questo genere si nutrono principalmente di insetti, specialmente api e vespe, che catturano in volo; tuttavia a differenza degli altri gruccioni cacciano da soli o in coppia e stanno fermi per lunghi periodo prima di inseguire le loro prede[5]. Il gruccione barbazzurra inoltre ricerca le sue prede nella vegetazione e talvolta sembrerebbe che le api siano attratte dal colore azzurro acceso del suo muso e petto, presumibilmente perché scambiato per un fiore[3].
Questi gruccioni nidificano in cunicoli scavati su pendii sabbiosi, ma non formano colonie[3].
Comprende le seguenti due specie:[1]
Uno studio di filogenesi molecolare pubblicato nel 2007 sostiene che questo genere è basale rispetto agli altri generi della famiglia dei gruccioni e che quindi ne rappresenta un sister group.[4]
Nyctyornis (Jardine & Selby, 1828) è un genere di uccelli della famiglia Meropidae. Il nome del genere deriva dal greco antico νυκτ nukt "notte" e -ὄρνις órnis "uccello".
Nyctyornis is een geslacht van vogels uit de familie bijeneters (Meropidae).
Het geslacht kent de volgende soorten:[1]
Bronnen, noten en/of referentiesNyctyornis is een geslacht van vogels uit de familie bijeneters (Meropidae).
Multimedia w Wikimedia Commons Nyctyornis – rodzaj ptaka z rodziny żołn (Meropidae).
Rodzaj obejmuje gatunki występujące w orientalnej Azji[5].
Długość ciała 27–35 cm; masa ciała samców 68–93 g, samic 61–91 g[6].
Do rodzaju należą następujące gatunki[10]:
Nyctyornis é um gênero de aves da família Meropidae.
As seguintes espécies são reconhecidas:[1]
Nyctyornis é um gênero de aves da família Meropidae.
As seguintes espécies são reconhecidas:
Nyctyornis amictus (Temminck, 1824) Nyctyornis athertoni (Jardine et Selby, 1828)Nyctyornis är ett fågelsläkte i familjen biätare inom ordningen praktfåglar med två asiatiska arter:[1]
Wikimedia Commons har media som rör Nyctyornis.
Nyctyornis är ett fågelsläkte i familjen biätare inom ordningen praktfåglar med två asiatiska arter:
Rödskäggig biätare (N. amictus) Blåskäggig biätare (N. athertoni)Nyctyornis là một chi chim trong họ Meropidae.[1]
Nyctyornis
Джардин и Селби, 1830
Ночны́е щу́рки (лат. Nyctyornis) — род птиц семейства щурковых.
Обитают в Южной и Юго-Восточной Азии.
Ночны́е щу́рки (лат. Nyctyornis) — род птиц семейства щурковых.
Обитают в Южной и Юго-Восточной Азии.
