Los andrénidos (Andrenidae) son una amplia familia d'abeyes cuasi cosmopolita (ausente n'Australia), non parásites. Cuenta con 3.000 spp. en 45 xéneros. La mayoría de les especies habiten n'árees templaes o grebes. Esta familia inclúi dellos xéneros enormes (por casu Andrena con más de 1.300 especies, Perdita con 800). Les de la subfamilia, Oxaeinae, son tan distintes n'apariencia qu'históricamente taben en families separaes, pero analises filoxenéticos revelaron que tienen de clasificase nes Andrenidae, mui cerca de les Andreninae.
Son abeyes típicamente pequeñes a moderaes, frecuentemente con escopes nos segmentos basales de la pata, amás de la escopa presente na tibia, para la colección de polen. Son comúnmente oligolécticas (especialmente dientro de la subfamilia Panurginae), ye dicir que coleccionen polen d'unes poques especies de plantes, xeneralmente estrechamente rellacionaes. Polo tanto son polinizadores relativamente especializaos.
Pueden dixebrase d'otres families d'abeyes pola presencia de dos sutures subantenales na cara, un aspeutu primitivu compartíu coles aviespes Spheciformes. Munchos grupos tamién tienen depresiones o canales llamaes "fóvea" na cabeza cerca del marxe cimeru de los güeyos, otra carauterística vista en Spheciformes, y tamién compartida con delles Colletidae.
Son amás de les poques families d'abeyes que nun tienen especies cleptoparásites.
La subfamilia Oxaeinae ye daqué distinta n'apariencia de les otres subfamilies, siendo grandes, d'esnalu rápidu, grandes güeyos, recordando dalgunos de los Colletidae más grandes.
La fema cava túneles ramificaos y forma una alviola a la fin de caúnu, onde deposita un güevu dempués d'aprovisionalu con polen y néctar. Son abeyes solitaries nel sentíu que caúna cría la so propia familia, pero tienden a formar grandes agrupaciones de niales. Los adultos de munches especies son activos solamente na primavera. El bárabu crez, pasa la metamorfosis y permanez na alviola hasta l'añu siguiente.
Ye una de les cuatro families d'abeyes con delles especies que son crepusculares; estes especies actívense namái al atapecer o anochar, pero non a l'amanecida. Polo tanto téunicamente son consideraes "vespertines". Nes Andrenidae, tales especies asoceden primariamente na subfamilia Panurginae. Estes abeyes, suelen tener ocelos bien grandes anque hai un subxéneru de Andrena que siendo crepuscular tien ocelos normales. Les otres families con delles especies crepusculares son: Halictidae, Colletidae y Apidae.
Los andrénidos (Andrenidae) son una amplia familia d'abeyes cuasi cosmopolita (ausente n'Australia), non parásites. Cuenta con 3.000 spp. en 45 xéneros. La mayoría de les especies habiten n'árees templaes o grebes. Esta familia inclúi dellos xéneros enormes (por casu Andrena con más de 1.300 especies, Perdita con 800). Les de la subfamilia, Oxaeinae, son tan distintes n'apariencia qu'históricamente taben en families separaes, pero analises filoxenéticos revelaron que tienen de clasificase nes Andrenidae, mui cerca de les Andreninae.
Son abeyes típicamente pequeñes a moderaes, frecuentemente con escopes nos segmentos basales de la pata, amás de la escopa presente na tibia, para la colección de polen. Son comúnmente oligolécticas (especialmente dientro de la subfamilia Panurginae), ye dicir que coleccionen polen d'unes poques especies de plantes, xeneralmente estrechamente rellacionaes. Polo tanto son polinizadores relativamente especializaos.
Pueden dixebrase d'otres families d'abeyes pola presencia de dos sutures subantenales na cara, un aspeutu primitivu compartíu coles aviespes Spheciformes. Munchos grupos tamién tienen depresiones o canales llamaes "fóvea" na cabeza cerca del marxe cimeru de los güeyos, otra carauterística vista en Spheciformes, y tamién compartida con delles Colletidae.
Son amás de les poques families d'abeyes que nun tienen especies cleptoparásites.
La subfamilia Oxaeinae ye daqué distinta n'apariencia de les otres subfamilies, siendo grandes, d'esnalu rápidu, grandes güeyos, recordando dalgunos de los Colletidae más grandes.
Els andrènids (Andrenidae) són una àmplia família d'abelles cosmopolita (absent a Austràlia), no paràsites, la majoria de les quals habiten en àrees temperades o àrides; inclou alguns gèneres enormes (per exemple Andrena amb més de 1.300 espècies, Perdita amb 800). Les de la subfamília Oxaeinae, són tan diferents en aparença que històricament estaven en famílies separades, però anàlisis filogenètiques van revelar que han de classificar-se en les Andrenidae, molt prop de les Andreninae. Són abelles típicament petites a moderades, freqüentment amb escopes en els segments basals de la pota, agregat a la pota (o tíbia), per a la col·lecció de pol·len. Són comunament oligolèctiques (especialment dins de la subfamília Panurginae), és a dir que recullen pol·len d'unes poques espècies de plantes, generalment estretament relacionades. Per tant són pol·linitzadors relativament especialitzats.
Die Andrenidae sind eine weltweit außer in Australien vorkommende Bienenfamilie. Sie leben zumeist solitär, einige Arten leben kommunal. Ihre Nester legen sie im Allgemeinen im Boden an.
Die Andrenidae sind kleine bis mittelgroße Bienenarten. Sie sind Beinsammler. Ein gemeinsames Merkmal sind zwei Nähte unterhalb jeder Antenne im Gesicht. Dieses Merkmal ist im Feld oder auf Fotos meist nicht zu erkennen. Alle Unterfamilien außer den Andreninae haben eine abgestumpfte Spitze der Marginalzelle. In einigen der Panurginae ist diese Abstumpfung sehr schmal. Bei allen Unterfamilien außer den Panurginae sind Pollensammelhaare schon ab den Hüften vorhanden. Bei den Panurginae sind diese auf die Tibien reduziert.
Nach außen gehören sie zu den kurzzungigen Bienen. Diese sind näher mit den Grabwespen Spheciformes verwandt als ihre Schwestergruppe, die langzungigen Bienen Apidae und Megachilidae.
Anthophila BienenHalictidae Schmal- und Furchenbienen ˜
Andrenidae 
Melittidae (inc. Dasypodinae, Meganomiinae) 
Die Andrenidae sind in vier Unterfamilien aufgeteilt. Die in Peru beheimateten Alocandreninae haben nur einer Art Alocandrena porteri. Die in Amerika von Argentinien bis in die USA vorkommenden Oxaeinae sind trotz ihres relativ fremdartigen Aussehens nah mit den Andreninae verwandt. Die Andreninae enthalten mit Andrena die größte Gattung der Familie mit über 1500 Arten, von denen 126 in Deutschland vorkommen.[1] Die Gattung stellt damit die meisten dort heimischen Vertreter der Andreniden. Die übrigen fünf Gattungen der Andreninae haben nur etwa 12 Arten[2]. Die Panurginae sind weit verbreitet und in Mitteleuropa hauptsächlich durch die Gattung Panurgus bekannt. Insbesondere im südlicheren Europa kommen noch Buntbienen, Scheinlappenbienen, Flavipanurgus, Clavipanurgus und Melitturga-Arten vor. Die meisten Arten der Panurginae hat die in Amerika verbreitete Gattung Perdita mit über 700 Arten.
Andrenidae AlocandreninaeAlocandrena Michener, 1986
Ancylandrena Cockerell, 1930
Andrena Fabricius, 1775
Euherbstia Friese, 1925
Megandrena Cockerell, 1927
Orphana Vachal, 1909
Cubiandrena Warncke, 1968
Mesoxaea Hurd & Linsley, 1976
Notoxaea Hurd & Linsley, 1976
Oxaea Klug, 1807
Protoxaea Cockerell & Porter, 1899
Acamptopoeum Cockerell, 1905
Arhysosage Brèthes, 1922
Calliopsis Smith, 1853
Callonychium Brèthes, 1922
Litocalliopsis Roig-Alsina & Compagnucci, 2003
Spinoliella Ashmead, 1899
Borgatomelissa Patiny, 2000
Flavomeliturgula Patiny, 1999
Gasparinahla Patiny, 2001
Melitturga Latreille, 1809
Meliturgula Friese, 1903
Mermiglossa Friese, 1912
Plesiopanurgus Cameron, 1907
Nolanomelissa Rozen, 2003
Avpanurgus Warncke, 1972
Camptopoeum Spinola, 1843
Panurginus Nylander, 1848
Panurgus Panzer, 1806
Macrotera Smith, 1853
Perdita Smith, 1853
Anthemurgus Robertson, 1902
Anthrenoides Ducke, 1907
Chaeturginus Lucas de Oliveira & Moure, 1963
Liphanthus Reed, 1894
Neffapis Ruz, 1995
Parapsaenythia Friese, 1908
Protandrena Cockerell, 1896
Psaenythia Gerstaecker, 1868
Pseudopanurgus Cockerell, 1897
Rhophitulus Ducke, 1907
Protomeliturga Ducke, 1912
Alocandrena porteri
Andrena cineraria
Oxaea flavescens
Calliopsis andreniformis
Melitturga pictipes
Nolanomelissa toroi
Panurgus banksianus
Perdita halictoides
Protandrena mexicanorum
Protomeliturga turnerae
Die Andrenidae sind eine weltweit außer in Australien vorkommende Bienenfamilie. Sie leben zumeist solitär, einige Arten leben kommunal. Ihre Nester legen sie im Allgemeinen im Boden an.
Yirdie-bees, o the faimily Andrenidae, is bees that haes a nest unner the grund.
The Andrenidae (commonly known as mining bees) are a large, nearly cosmopolitan family of solitary, ground-nesting bees. Most of the family's diversity is located in temperate or arid areas (warm temperate xeric). It includes some enormous genera (e.g., Andrena with over 1300 species, and Perdita with over 700). One of the subfamilies, Oxaeinae, is so different in appearance that they were typically accorded family status, but careful phylogenetic analysis reveals them to be an offshoot within the Andrenidae, very close to the Andreninae.[1]
The Andrenidae are typically small to moderate-sized bees, which often have scopae on the basal segments of the leg in addition to the tibia, and are commonly oligolectic (especially within the subfamily Panurginae). They can be separated from other bee families by the presence of two subantennal sutures on the face, a primitive trait shared with the sphecoid wasps. Many groups also have depressions or grooves called "foveae" on the head near the upper margin of the eyes, another feature seen in sphecoids, and also shared by some Colletidae. Andrenids are among the few bee families that have no cleptoparasites. The family contains a very large number of taxa, especially among the Panurginae, whose sting apparatus is so reduced that they are effectively unable to sting.[1]
The subfamily Oxaeinae is rather different in appearance from the other subfamilies, being large, fast-flying bees with large eyes, resembling some of the larger Colletidae.[1]
The Andrenidae are known from the Eocene-Oligocene boundary, around 34 Mya, of the Florissant shale.[2]
The Andrenidae are one of the four bee families that contain some crepuscular species; these species are active only at dusk or in the early evening, and therefore technically considered "vespertine". In the Andrenidae, such species occur primarily in the subfamily Panurginae. These bees, as is typical in such cases, have greatly enlarged ocelli, though one crepuscular subgenus of Andrena has normal ocelli. The other families with some crepuscular species are Halictidae, Colletidae, and Apidae.[1]
Andrena sp. The Andrenidae (commonly known as mining bees) are a large, nearly cosmopolitan family of solitary, ground-nesting bees. Most of the family's diversity is located in temperate or arid areas (warm temperate xeric). It includes some enormous genera (e.g., Andrena with over 1300 species, and Perdita with over 700). One of the subfamilies, Oxaeinae, is so different in appearance that they were typically accorded family status, but careful phylogenetic analysis reveals them to be an offshoot within the Andrenidae, very close to the Andreninae.
Andrenedoj aŭ Andrenidae (foje konataj kiel minabeloj) estas granda, preskaŭ kosmopolita familio de solemaj, grundo-nestaj abeloj. Plej el la diverseco de la familio vivas en moderklimataj aŭ aridaj areoj (varmaj moderklimataj kserikaj). Ĝi inkludas kelkajn multegspeciajn genrojn (ekz., Andrena, kiu nomigas la familion, kun ĉirkaŭ 1300 specioj, kaj Perdita kun ĉirkaŭ 700). Unu el la subfamilioj, Oksaeenoj, estas tiom diferenca laŭ aspekto ke oni atribuis al ĝi familian statuson, sed zorga filogenetika analizo montris ilin kiel posteuloj ene de Andrenedoj, tre proksime al la Andrenenoj.[1]
Andrenedoj aŭ Andrenidae (foje konataj kiel minabeloj) estas granda, preskaŭ kosmopolita familio de solemaj, grundo-nestaj abeloj. Plej el la diverseco de la familio vivas en moderklimataj aŭ aridaj areoj (varmaj moderklimataj kserikaj). Ĝi inkludas kelkajn multegspeciajn genrojn (ekz., Andrena, kiu nomigas la familion, kun ĉirkaŭ 1300 specioj, kaj Perdita kun ĉirkaŭ 700). Unu el la subfamilioj, Oksaeenoj, estas tiom diferenca laŭ aspekto ke oni atribuis al ĝi familian statuson, sed zorga filogenetika analizo montris ilin kiel posteuloj ene de Andrenedoj, tre proksime al la Andrenenoj.
Los andrénidos (Andrenidae) son una amplia familia de abejas casi cosmopolita (ausente en Australia), no parásitas. Cuenta con 3.000 spp. en 45 géneros. La mayoría de las especies habitan en áreas templadas o áridas. Esta familia incluye algunos géneros enormes (por ejemplo Andrena con más de 1.300 especies, Perdita con 800). Las de la subfamilia, Oxaeinae, son tan diferentes en apariencia que históricamente estaban en familias separadas, pero análisis filogenéticos revelaron que deben clasificarse en las Andrenidae, muy cerca de las Andreninae.[1]
Son abejas típicamente pequeñas a moderadas, frecuentemente con escopas en los segmentos basales de la pata, además de la escopa presente en la tibia, para la colección de polen. Son comúnmente oligolécticas (especialmente dentro de la subfamilia Panurginae), es decir que coleccionan polen de unas pocas especies de plantas, generalmente estrechamente relacionadas. Por lo tanto son polinizadores relativamente especializados.
Pueden separarse de otras familias de abejas por la presencia de dos suturas subantenales en la cara, un aspecto primitivo compartido con las avispas Spheciformes. Muchos grupos también tienen depresiones o canales llamados "fóvea" en la cabeza cerca del margen superior de los ojos, otra característica vista en Spheciformes, y también compartida con algunas Colletidae.
Son además de las pocas familias de abejas que no tienen especies cleptoparásitas.
La subfamilia Oxaeinae es algo diferente en apariencia de las otras subfamilias, siendo grandes, de vuelo rápido, grandes ojos, recordando algunos de los Colletidae más grandes.
La hembra cava túneles ramificados y forma una celdilla al final de cada uno, donde deposita un huevo después de aprovisionarlo con polen y néctar. Son abejas solitarias en el sentido que cada una cría su propia familia, pero tienden a formar grandes agrupaciones de nidos. Los adultos de muchas especies son activos solamente en la primavera. La larva crece, pasa la metamorfosis y permanece en la celdilla hasta el año siguiente.
Es una de las cuatro familias de abejas con algunas especies que son crepusculares; estas especies se activan sólo al atardecer o anochecer, pero no al amanecer. Por lo tanto técnicamente son consideradas "vespertinas". En las Andrenidae, tales especies ocurren primariamente en la subfamilia Panurginae. Estas abejas, suelen tener ocelos muy grandes aunque hay un subgénero de Andrena que siendo crepuscular tiene ocelos normales. Las otras familias con algunas especies crepusculares son: Halictidae, Colletidae y Apidae.[1]
Los andrénidos (Andrenidae) son una amplia familia de abejas casi cosmopolita (ausente en Australia), no parásitas. Cuenta con 3.000 spp. en 45 géneros. La mayoría de las especies habitan en áreas templadas o áridas. Esta familia incluye algunos géneros enormes (por ejemplo Andrena con más de 1.300 especies, Perdita con 800). Las de la subfamilia, Oxaeinae, son tan diferentes en apariencia que históricamente estaban en familias separadas, pero análisis filogenéticos revelaron que deben clasificarse en las Andrenidae, muy cerca de las Andreninae.
Son abejas típicamente pequeñas a moderadas, frecuentemente con escopas en los segmentos basales de la pata, además de la escopa presente en la tibia, para la colección de polen. Son comúnmente oligolécticas (especialmente dentro de la subfamilia Panurginae), es decir que coleccionan polen de unas pocas especies de plantas, generalmente estrechamente relacionadas. Por lo tanto son polinizadores relativamente especializados.
Pueden separarse de otras familias de abejas por la presencia de dos suturas subantenales en la cara, un aspecto primitivo compartido con las avispas Spheciformes. Muchos grupos también tienen depresiones o canales llamados "fóvea" en la cabeza cerca del margen superior de los ojos, otra característica vista en Spheciformes, y también compartida con algunas Colletidae.
Son además de las pocas familias de abejas que no tienen especies cleptoparásitas.
La subfamilia Oxaeinae es algo diferente en apariencia de las otras subfamilias, siendo grandes, de vuelo rápido, grandes ojos, recordando algunos de los Colletidae más grandes.
Andrenidae ia mundu osoan zehar aurki daitekeen erle failia bat da. Orokorrean bakartiak dira eta lurzoruan egiten dituzte euren habiak. Leku bero eta lehorretan bizi dira gehienak. Genero erraldoi batzuk ditu, adibidez Andrena, 1.300 espezierekin, eta Perdita, 800 espezierekin. Oxaeinae familia hain da ezberdina lehen familia batean sailkatzen zela. Ikerketa filogenetikoek erakutsi dute Andreninae azpifamiliaren oso antzekoak direla.
Andrenidae ia mundu osoan zehar aurki daitekeen erle failia bat da. Orokorrean bakartiak dira eta lurzoruan egiten dituzte euren habiak. Leku bero eta lehorretan bizi dira gehienak. Genero erraldoi batzuk ditu, adibidez Andrena, 1.300 espezierekin, eta Perdita, 800 espezierekin. Oxaeinae familia hain da ezberdina lehen familia batean sailkatzen zela. Ikerketa filogenetikoek erakutsi dute Andreninae azpifamiliaren oso antzekoak direla.
Maamehiläiset (Andrenidae) on mesipistiäisiin kuuluva hyönteisten heimo. Siihen kuuluu noin neljätuhatta lajia, joista noin neljääkymmentä tavataan Suomessa. Mehiläisten heimojaosta on erilaisia käsityksiä; maamehiläiset saattavat olla myös Apidae -heimon alaheimo.[1]
Maamehiläiset ovat keskikokoisia mehiläisiä, jotka elävät yksin (eivätkä yhdyskuntina) ja kaivavat pesäkolonsa maahan. [2]
Maamehiläiset (Andrenidae) on mesipistiäisiin kuuluva hyönteisten heimo. Siihen kuuluu noin neljätuhatta lajia, joista noin neljääkymmentä tavataan Suomessa. Mehiläisten heimojaosta on erilaisia käsityksiä; maamehiläiset saattavat olla myös Apidae -heimon alaheimo.
Maamehiläiset ovat keskikokoisia mehiläisiä, jotka elävät yksin (eivätkä yhdyskuntina) ja kaivavat pesäkolonsa maahan.
Les Andrenidés (Andrenidae) sont une famille d'abeilles, insectes hyménoptères de la super-famille des apoïdes. C'est la famille des andrènes (Andrena).
Les Andrenidae sont une famille d'abeilles solitaires largement répandue à la surface du globe. Comme pour beaucoup d'abeilles (Apidae sensu lato), cette famille regroupe des espèces essentiellement oligolectiques.
Phylogénie des familles actuelles d'abeilles, d'après Hedtke et al., 2013 :[1]
AnthophilaMelittidae (avec l'abeille à culotte)
Apidae (abeilles sociales)
Megachilidae (abeilles découpeuses, abeilles maçonnes)
Andrenidae (abeilles des sables)
Halictidae (abeilles de la sueur)
Colletidae (abeilles à face jaune)
Les Andrenidés (Andrenidae) sont une famille d'abeilles, insectes hyménoptères de la super-famille des apoïdes. C'est la famille des andrènes (Andrena).
Andrenidae Latreille, 1802 è una famiglia di insetti imenotteri apoidei.
Comprende le seguenti sottofamiglie e generi:[1][2]
Andrenidae Latreille, 1802 è una famiglia di insetti imenotteri apoidei.
Andrenidae zijn een familie vliesvleugeligen (Hymenoptera). De familie bestaat uit ongeveer 2880 soorten.
De familie kent de volgende onderverdeling:
Andrenidae zijn een familie vliesvleugeligen (Hymenoptera). De familie bestaat uit ongeveer 2880 soorten.
Gravebier (Andrenidae) er en familie av solitære årevinger. Den blir plassert i gruppen bier (Apiformes). Det er kjent over 2000 arter, ca. 450 av dem forekommer i Europa og ca. 40 i Norge.
Små til middelsstore bier, som oftest mørkt fargede men ofte kledt med rødlige eller gulaktige hår. Et karakteristisk trekk er at de har to sømmer i ansiktet under antennene, de har gjerne også groper oppe på hodet nær fasettøynenes overkant. Dette er primitive trekk innen Apoidea. Gruppen Oxaeini er noe avvikende, store og langvingede arter.
Jordbiene er solitære bier, det vil si at de bygger reir hver for seg, men de kan danne store kolonier. Reirene graves inn i løs jord. De fleste er oligolektiske, det vil si at de samler pollen bare fra én eller noen få plantearter. De er derfor særlig verdifulle pollinatorer for de plantene det gjelder. Mange arter lever i ørkener og andre tørre områder.
Gruppen er kosmopolittisk, bortsett fra at de mangler i Australia.
Gravebier (Andrenidae) er en familie av solitære årevinger. Den blir plassert i gruppen bier (Apiformes). Det er kjent over 2000 arter, ca. 450 av dem forekommer i Europa og ca. 40 i Norge.
Multimedia w Wikimedia Commons Pszczolinkowate (Andrenidae) – rodzina owadów błonkoskrzydłych należąca do nadrodziny pszczół. Obejmuje ponad 2500 opisanych gatunków. Charakterystyczna jest dla nich obecność szwów podczułkowych, które łącząc się ze szwem epistomalnym nadają podczułkowej części twarzy prostokątny kształt. Rozsiedlone są semikosmopolitycznie, ale najliczniejsze w strefach umiarkowanych Eurazji i obu Ameryk. Preferują stanowiska suche i nasłonecznione. Samice zakładają gniazda w ziemi, rzadziej w szczelinach skał lub murów. Zwykle robią to samotnie, ale u niektórych gatunków tworzą małe, subsocjalne grupy, korzystające ze wspólnego gniazda.
Pszczoły małych, średnich i dużych rozmiarów[2] (gatunki polskie mają 5–18 mm długości ciała[3]). Ich ubarwienie jest zwykle ciemne, ale występować mogą również błękit, żółć i czerwień[2].
Błonkówki te różnią się od innych pszczół przede wszystkim obecnością dwóch par (zewnętrznej i wewnętrznej) szwów podczułkowych poniżej panewek czułkowych. Szwy te odgraniczają podczułkowe powierzchnie twarzy[4][3] i, z wyjątkiem rodzajów Euherstia oraz Chaeturginus, nie są one silnie zbieżne ku dołowi. Szwy te zwykle łączą się ze szwem epistomalnym, wskutek czego podczułkowe powierzchnie twarzy mają kształt prostokątny lub kwadratowy. U niektórych samców Protandrena jedna z par szwów podczułkowych może być zanikła. Szwy te mogą być również trudno dostrzegalne u gatunków o grubo punktowanych, czarnych twarzach[4]. Na twarzach większości samic obecna jest para zagłębień twarzowych[3]. Brak jednak owych zagłębień u Euherstia i Orphana. Charakterystyczny dla narządów gębowych jest spiczasty języczek o części pierścieniowanej szerszej niż niepierścieniowana i niekiedy tworzącej rowek języczkowy. Wszystkie oprócz trutniarkowatych cechują się także podbródkiem z częściowo oddzielonym fragmentum[4].
Tułów jest zwykle owłosiony. Na jego wierzchu wyróżnia się od przodu ku tyłowi: przedplecze, śródplecze, tarczkę i zatarczkę. Na tylnej ścianie mezosomy występuje pólko środkowe o zwykle odmiennym urzeźbieniu oraz utworzony z włosków koszyczek propodealny. Odnóża tylnej pary mają u większości samic służące zbieraniu pyłku szczoteczki na goleniach oraz pędzelkowate flokulusy na krętarzach[3].
Metasoma może być od owłosionej do prawie nagiej. U samców buduje ją 7, a u samic 6 segmentów. Samice, a niekiedy także samce mogą mieć na ostatnim tergicie odwłoka pólko pygidialne. Samice wyposażone są w wysuwalne żądło[3].
Większość gatunków buduje gniazda w ziemi, inne w szczelinach skał i murów. Termin pojawu uzależniony jest od okresu kwitnięcia roślin żywicielskich, ale samce pojawiają się około tygodnia wcześniej niż samice. Po odnalezieniu roślin pokarmowych rozpoczynają się loty godowe. Zapłodnione samice zakładają gniazda. Wiele gatunków, w tym należące do rodzaju Andrena, to samotnice zakładające gniazda w pojedynkę, ale niektóre, jak Panurgus, wykazują zachowania subsocjalne, gdzie z jednego gniazda korzysta kilka samic. Gniazdo składa się z głównego korytarza o długości od kilku centymetrów do pół metra oraz jajowatych komórek lęgowych, które mogą przylegać bezpośrednio do korytarza głównego lub łączyć się z nim korytarzami dodatkowymi. Samica wypełnia komórkę pyłkiem i nektarem do połowy, po czym ugniata je, tworząc grudkę w której składa pojedyncze jajo i zamyka komórkę wieczkiem[3]. Ugniatanie grudki nie występuje jednak w podrodzinie Oxaeinae[4]. Samce nie zbierają pyłku, nie budują gniazd i giną wcześniej od samic. Jak u wszystkich błonkówek występuje arrenotokia: jaja zapłodnione dają początek samicom, a niezapłodnione samcom. Zimowanie odbywać się może w stadium larwy, poczwarki lub imago[3].
Rodzina prawie kosmopolityczna, znana ze wszystkich kontynentów oprócz Australii i Antarktydy[4], jednak zdecydowanie najliczniejsza w Holarktyce[3]. Tylko pojedyncze gatunki zamieszkują Afrykę Subsaharyjską, a w tropikalnej części Azja nie ma ich prawie wcale[4]. Około 400 gatunków znanych jest z Palearktyki[3], z czego około 300 występuje w Europie[5], a około 120 w Polsce (zobacz: pszczolinkowate Polski)[3]. Stosunkowo liczne są w strefach umiarkowanych obu Ameryk[4].
Przedstawiciele rodziny docierają na północ do 60°N, a w Norwegii nawet 70°N, zaś w górach występują również ponad górną granicą lasu. Preferują miejsca suche i mocno nasłonecznione. Zamieszkują stepy, pola, łąki, stoki wzgórz, skraje lasów, polany, brzegi rzek, drogi i przydroża oraz ogrody[3].
Należy tu ponad 2500 opisanych gatunków[2]. Podział systematyczny według Charlesa Duncana Michenera z 2000 roku przedstawia się następująco[4]:
Pszczolinkowate (Andrenidae) – rodzina owadów błonkoskrzydłych należąca do nadrodziny pszczół. Obejmuje ponad 2500 opisanych gatunków. Charakterystyczna jest dla nich obecność szwów podczułkowych, które łącząc się ze szwem epistomalnym nadają podczułkowej części twarzy prostokątny kształt. Rozsiedlone są semikosmopolitycznie, ale najliczniejsze w strefach umiarkowanych Eurazji i obu Ameryk. Preferują stanowiska suche i nasłonecznione. Samice zakładają gniazda w ziemi, rzadziej w szczelinach skał lub murów. Zwykle robią to samotnie, ale u niektórych gatunków tworzą małe, subsocjalne grupy, korzystające ze wspólnego gniazda.
Andrenidae é a família do grupo das abelhas (Super-família Apoidea), que inclui as abelhas solitárias. Há cerca de 1200 espécies, distribuídas por 12 géneros, a maioria dos quais no género Andrena. O grupo ocorre na América do Norte, em áreas de vegetação pouco densa.
As abelhas solitárias medem entre 10 e 20 mm de comprimento. A sua cabeça é quase tão longa como o tórax, sendo o abdómen bastante reduzido. A língua é curta e pontiaguda e apresentam uma escova de pólen nas patas traseiras.
Estas abelhas vivem em colónias escavadas no subsolo. O adulto alimenta-se de néctar enquanto que as larvas consomem também pólen. As abelhas solitárias estão activas entre Março e Abril.
Grävbin (Andrenidae) är en familj solitära bin i insektsordningen steklar. Cirka 4000 arter är kända varav ett sextiotal är påträffade i Sverige.
Grävbina har en längd på mellan 6 och 20 millimeter.
Grävbin lever solitärt och gräver sina bon i sandig mark på soliga ställen. De bygger gärna sina bon tillsammans i kolonier. De lever liksom andra bin av pollen och nektar och är ofta specialiserade på ett fåtal blomarter. Flygtiden är för det mesta tidigt på våren. Gökbin lägger ofta ägg i grävbinas bo och dess larver snyltar på värdlarvernas förråd av pollen.
Grävbin finns i hela världen utom i Australien.
Grävbina delas in i 4 underfamiljer.
I Sverige finns endast nedanstående tre släkten.
Wikimedia Commons har media som rör grävbin.
Denna insekts-relaterade djurartikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Grävbin (Andrenidae) är en familj solitära bin i insektsordningen steklar. Cirka 4000 arter är kända varav ett sextiotal är påträffade i Sverige.
Тіло зазвичай чорне, густо опушене, іноді строкато забарвлене. Довжина близько 7-15 мм (Oxaeinae до 26 мм). Для цих бджіл характерний короткий, порівняно з медоносною бджолою і бджолами-антофоридами, хоботок і збірний апарат з довгих волосків на стегнах і гомілках задніх ніг.
Гніздяться в землі, в нірках, іноді великими колоніями. Багато видів андрен є олігофагами, тобто живляться лише на невеликому колі рослин. У колоніях андрен можна зустріти безліч паразитичних комах: мухи-жужжали (Bombyliidae), оси-німки (Mutillidae), жуки-наривники (Meloe), наїзники (Gasteruption), дрібні мухи родини Larvaevoridae, оси-блестянки (Chrysididae). Зазвичай тут же літають і невеликі бджілки із червоним черевцем, схожі на ос. Якщо подивитися уважніше, можна побачити, що навіть у самок відсутній апарат для збору пилку, незважаючи на те що хоботок їх розвинений аж ніяк не як у ос, а так само як і у короткохоботних бджіл. Це паразитичні осоподібні бджоли роду Sphecodes. Їхні самиці проникають в гнізда андрен і відкладають на зроблений господаркою запас провізії своє яйце. Кожен вид цих бджіл паразитує на одному або небагатьох видах господаря.
Родина поширена у помірних та посушливих районах по всьому світі, крім Австралії.
Родина містить 2300 видів у 40 родах.
Andrenidae Latreille, 1802
Андрениды[1][2] (лат. Andrenidae) — семейство пчёл подотряда стебельчатобрюхие отряда перепончатокрылые насекомые. Включает около 40 родов и более 2300 видов (до 1500 в роде Andrena).
Гнездятся в земле, в норках, иногда большими колониями. Важные опылители цветковых растений. Встречаются клептопаразиты. Это семейство одно из немногих среди пчёл (среди других — Halictidae, Colletidae, и Apidae), представители которого являются сумеречными: некоторые из них активны только в сумраке или рано вечером (Panurginae).
Тело обычно чёрное, густо опушенное, иногда пестро окрашенное. Длина около 7—15 мм (Oxaeinae до 26 мм). Усиковые ямки соединяются с наличником каждая двумя швами, которые ограничивают подусиковые поля. Язычок довольно короткий, заострённый на вершине. Нижнегубные щупики короткие, членики их обычно одинаковые. Пигидальное поле (пигидиум, пигидий) развито у всех самок и у многих самцов.
Распространены по всему миру, кроме Австралии и Антарктиды. Наиболее обильны в умеренной зоне и в засушливых регионах.
Выделяют около 40 родов и более 2300 видов. Включает крупнейшие рода пчёл, например род Andrena (более 1300 видов) и род Perdita (около 800 видов).
Андрениды (лат. Andrenidae) — семейство пчёл подотряда стебельчатобрюхие отряда перепончатокрылые насекомые. Включает около 40 родов и более 2300 видов (до 1500 в роде Andrena).
_collecting_leaves_(7519316920).jpg){kind=small}
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
