Carpodacus ferreorostris és un ocell extint de la família dels fringíl·lids (Fringillidae) que, per causa del seu gran bec, en diverses llengües rep el nom de "durbec de les Bonin" (Anglès: Bonin Grosbeak. Castellà: Picogordo de las Bonin).
Era un ocell forestal que habitava l'illa Chichi-jima, a les Bonin del Japó.
Era considerada l'única espècie del monotípic gènere Chaunoproctus (Bonaparte, 1850), però es va incloure al gènere Carpodacus arran els treballs de Zuccon et el 2012.[1]
Carpodacus ferreorostris és un ocell extint de la família dels fringíl·lids (Fringillidae) que, per causa del seu gran bec, en diverses llengües rep el nom de "durbec de les Bonin" (Anglès: Bonin Grosbeak. Castellà: Picogordo de las Bonin).
Hýl boninský (Carpodacus ferreorostris[2]; japonsky オガサワラマシコ[3]) je již vyhynulý druh hýla, který se vyskytoval pouze na japonském ostrově Čičidžima.
Hýl boninský byl dlouhý 20 cm. Sameček měl krk a horní část hrudníku oranžové zbarvené, dolní část hrudníku byla bílá. Zbytek peří byl olivově hnědý. Zobák a nohy byly černé až hnědé. Samičky byly světle hnědé, s nažloutlou hlavičkou a tmavě hnědým peřím na bocích. Současné obrázky ukazují značné rozdíly, zejména u samečků. Mohlo se jednat o důsledek životního prostření v místě výskytu, jiné poddruhy, či dokonce jiný druh.
Tento druh žil obvykle samotářsky nebo ve dvojicích. Jeho strava se skládala z ovoce a pupenů stromů a nízkých keřů. Jeho zpěv byl měkký, čistý a vysoký, podle situace ale mohl být i protáhlý, samostatný a v rychlém sledu.
Prokazatelně žil jen na ostrově Čičidžima. Existují nepodložené zprávy, že se mohl vyskytovat také na ostrovech Hahadžima, Anidžima a Ototodžima, Čičidžima je ale jediným místem, kde byl pozorován.
Hýl boninský byl objeven kapitánem Beecheym na ostrovech v Tichém oceánu při expedici v roce 1827. Beechey přivezl z ostrova Čičidžima dva exempláře. Následující rok získal Heinrich von Kittlitz několik dalších exemplářů. Největším problémem pro ptáky na ostrovech bylo, že ostrovy byly dobrým přístavem pro projíždějící velrybářské lodě. V roce 1854 ostrov Hahadžima navštívil přírodovědec William Stimpson, již zde ale žádného živého ptáka nenašel. Zato zde byli potkani, divoké kozy, ovce, psi, kočky a prasata, která zde žila od roku 1828 coby živá rezerva jídla pro námořníky. V roce 1889 osadníci na ostrově sdělili, že někteří ptáci zde žili až do roku 1880, toto tvrzení však nebylo nikdy potvrzeno. Na Čičidžimě byl hýl boninský naposledy viděn v roce 1890.
Ze vzorků, které byly dříve shromážděny, je stále k vidění 10 exemplářů ptáka v muzejních sbírkách.
Video samečka
Video samičky
Obrázky, zvuky či videa k tématu hýl boninský ve Wikimedia Commons
Hýl boninský (Carpodacus ferreorostris; japonsky オガサワラマシコ) je již vyhynulý druh hýla, který se vyskytoval pouze na japonském ostrově Čičidžima.
Chaunoproctus ferreorostris Chaunoproctus generoko animalia zen, jada iraungia. Hegaztien barruko Fringillidae familian sailkatzen zen.
Chaunoproctus ferreorostris Chaunoproctus generoko animalia zen, jada iraungia. Hegaztien barruko Fringillidae familian sailkatzen zen.
Bonininnokkavarpunen (Chaunoproctus ferreorostris)[2] oli peippojen heimoon kuulunut varpuslintu.
Bonininnokkavarpusta tavattiin Japanissa, eikä siitä ole tehty havaintoja vuoden 1828 jälkeen. Laji hävisi luultavasti metsien tuhoutumisen ja vieraslajien takia.[1]
Bonininnokkavarpunen (Chaunoproctus ferreorostris) oli peippojen heimoon kuulunut varpuslintu.
Bonininnokkavarpusta tavattiin Japanissa, eikä siitä ole tehty havaintoja vuoden 1828 jälkeen. Laji hävisi luultavasti metsien tuhoutumisen ja vieraslajien takia.
De bonindikbek (Carpodacus ferreorostris, synoniem: Chaunoproctus ferreorostris) is een uitgestorven zangvogel uit de familie Fringillidae (Vinkachtigen).
Deze soort was endemisch op de Bonin-eilanden, een archipel van 30 subtropische eilanden ten zuiden van Tokio. De vogel werd in 1827 en 1828 verzameld en bleek al in 1854 onvindbaar. Een waarneming uit 1890 bleef onbevestigd. Volgens een beschrijving was het een onopvallende vogel, hoewel niet schuw, die zich vooral op de grond ophield in natuurlijk bos langs de kusten.
Waarschijnlijk stierf de vogel uit door een combinatie van habitatverlies en de aanwezigheid van invasieve zoogdieren.[2]
Bronnen, noten en/of referentiesDe bonindikbek (Carpodacus ferreorostris, synoniem: Chaunoproctus ferreorostris) is een uitgestorven zangvogel uit de familie Fringillidae (Vinkachtigen).
Multimedia w Wikimedia Commons Łuskówka[3] (Chaunoproctus ferreorostris) – gatunek wymarłego ptaka z rodziny łuszczakowatych (Fringillidae). Występował w Japonii. Zasiedlał lasy w pobliżu wybrzeża[2]. Wydaje się prawdopodobne, że jego wyginięcie mogło spowodować wylesianie wyspy i wprowadzenie kotów i szczurów. Był jedynym przedstawicielem monotypowego rodzaju Chaunoproctus[4].
Znany jedynie z wyspy Chichi-jima (archipelag Wysp Ogasawara). Żył pojedynczo lub w parach[2]. Heinrich von Kittlitz odwiedził wyspę Peel w 1828. Wtedy też odkrył łuskówkę, która 4 lata później wyginęła, ale zdążył zabrać z wyspy kilka okazów. Lokalne raporty[czyje?] stwierdzają, że mogła żyć jeszcze do 1890 r.
Na całym świecie zachowało się tylko 10 okazów tego gatunku. Muzeum Historii Naturalnej w Lejdzie (Holandia) posiada okaz samca i samicy[5], pozostałe okazy znajdują się w muzeach w Berlinie, Frankfurcie, Petersburgu, Tring i Nowym Jorku.
Lista wymarłych gatunków za: Maas, P.H.J: Globally Extinct Birds. The Sixth Extinction, 2 stycznia 2017. [dostęp 24 maja 2017].
Łuskówka (Chaunoproctus ferreorostris) – gatunek wymarłego ptaka z rodziny łuszczakowatych (Fringillidae). Występował w Japonii. Zasiedlał lasy w pobliżu wybrzeża. Wydaje się prawdopodobne, że jego wyginięcie mogło spowodować wylesianie wyspy i wprowadzenie kotów i szczurów. Był jedynym przedstawicielem monotypowego rodzaju Chaunoproctus.
Znany jedynie z wyspy Chichi-jima (archipelag Wysp Ogasawara). Żył pojedynczo lub w parach. Heinrich von Kittlitz odwiedził wyspę Peel w 1828. Wtedy też odkrył łuskówkę, która 4 lata później wyginęła, ale zdążył zabrać z wyspy kilka okazów. Lokalne raporty[czyje?] stwierdzają, że mogła żyć jeszcze do 1890 r.
Na całym świecie zachowało się tylko 10 okazów tego gatunku. Muzeum Historii Naturalnej w Lejdzie (Holandia) posiada okaz samca i samicy, pozostałe okazy znajdują się w muzeach w Berlinie, Frankfurcie, Petersburgu, Tring i Nowym Jorku.
Boninrosenfink (Carpodacus ferreorostris) är en utdöd[1] fågel i familjen finkar inom ordningen tättingar som tidigare förekom i de japanska Boninöarna.[2]
Boninrosenfinken var en rätt stor (18 cm) fink med mycket kraftig, svartaktig näbb. Hanen var rödorange eller scharlakansröd på panna, kinder, ögonbrynsstreck, strupe och övre delen av bröstet, bleknande mot vitt på buken. Resten av fjäderdräkten var olivbrun, på ryggen streckad i mörkbrunt. Honan var enhetligt brun eller olivbrun med gulaktig panna och mörkbruna spetsar på flankfjädrarna.
Fågeln förekom i Ogasawaraöarna (även kallade Boninöarna) i Japan, på åtminstone ön Chichijima, men möjligen även Hahajima. Den är endast känd från typexemplaren formellt insamlade 1827 och 1828 på Chichijima. Exemplaren skiljer sig dock något åt i både storlek och utseene, varför det är fullt möjligt att de kan ha samlats in på andra öar och därmed utgöra egna underarter eller till och med arter.
När Chichijima besöktes igen 1854 fanns inga fåglar kvar, men däremot getter, hundar, får, katter och råttor införda av valjägare som började besöka öarna på 1830-talet. Sannolikt orsakade de fågelns försvinnande.
Tidigare placerades den som ensam art i släktet Chaunoproctus. Genetiska studier visar dock att den är en del av Carpodacus.[3][4]
Den enda beskrivning av boninrosenfinkens levnadssätt kommer från Heinrich von Kittlitz som besökte Chichijima 1828. Han noterar att den ses ensam eller i par, mestadels på marken i skogen nära kusten. Lätet var en enkel mjuk, ren och ljus ton, ibland upprepad och ibland kortare, ibland längre. I dess kräva hittade han inget annat än frukter och bär.
Fågeln kallades tidigare boninstenknäck men blev tilldelad ett nytt svenskt trivialnamn efter nya rön om dess nära släktskap med rosenfinkarna.
Wikimedia Commons har media som rör boninrosenfink.
Wikispecies har information om Carpodacus ferreorostris.
Boninrosenfink (Carpodacus ferreorostris) är en utdöd fågel i familjen finkar inom ordningen tättingar som tidigare förekom i de japanska Boninöarna.
Це незавершена стаття з орнітології.Chaunoproctus ferreorostris là một loài chim trong họ Fringillidae.[2]
Bài viết liên quan đến họ Sẻ thông này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Chaunoproctus ferreorostris là một loài chim trong họ Fringillidae.
笠原朱雀（学名：Chaunoproctus ferreorostris）是一種已滅絕的朱雀屬鳥類。[2]牠們一般都不怎麼害羞，但卻很多時只是單獨或成雙的出入。由於牠們不怎麼飛行，故牠們主要是在地上吃果實及芽，而很少會飛上樹上採食。[3]
笠原朱雀只分佈在小笠原群島的父島。雖然有指在母島發現牠們，但差不多肯定是錯誤，另外亦有指在兄島及弟島。直至目前只有幾個標本被採集。現今的圖畫之間出現一些分別，不過究竟是季節性的差別，或是不同的亞種或物種，則仍未有定案。
笠原朱雀是由Frederick William Beechey於太平洋旅程發現，並於1827年在父島採集到兩個標本。翌年亦發現了幾個標本，但卻只紀錄在小笠原群島發現。根據兩個遇難水手的報告，小笠原群島是捕鯨船的中途站，而殖民是於1830年開始。於1854年，當約翰·羅傑斯（John Rodgers）等人的研究船隊集合在父島時，史蒂波生（William Stimpson）未有發現笠原朱雀。他只發現了一些於1828年已存在的大家鼠、野生山羊、綿羊、狗、貓及豬等。笠原朱雀像啟利氏地鶇般，可能是於1830年因棲息地消失及被入侵物種掠食而滅絕。
有指在母島發現笠原朱雀，但於1853年，馬修·佩里（Matthew Perry）第一次到日本時卻未有提及牠們，這顯示有關在母島出現的說法是不正確或是誤解。另外，笠原朱雀不動的習性很難令人相信牠們會在父島以外出現。
笠原朱雀（学名：Chaunoproctus ferreorostris）是一種已滅絕的朱雀屬鳥類。牠們一般都不怎麼害羞，但卻很多時只是單獨或成雙的出入。由於牠們不怎麼飛行，故牠們主要是在地上吃果實及芽，而很少會飛上樹上採食。
笠原朱雀只分佈在小笠原群島的父島。雖然有指在母島發現牠們，但差不多肯定是錯誤，另外亦有指在兄島及弟島。直至目前只有幾個標本被採集。現今的圖畫之間出現一些分別，不過究竟是季節性的差別，或是不同的亞種或物種，則仍未有定案。
保全状況評価 [1][2]EXTINCT (IUCN Red List Ver. 3.1 (2001)) 
Coccothraustes ferreorostris Vigors, 1829
Fringilla papa Kittlitz, 1830
Papa ferreirostris Bonaparte
Mycerobas papa Cabanis
Chaunoproctus papa Bonaparte, 1850
Chaunoproctus ferreirostris (lapsus)
オガサワラマシコ(小笠原猿子、学名Chaunoproctus ferreorostris )は、スズメ目アトリ科の鳥。 名前の由来は、小笠原諸島に生息していたことによる。全長18～19cm。体重150～200g（？）
1828年に捕獲されたのを最後に記録がないので、絶滅したと考えられている。 絶滅した主な原因は、1830年頃から始まった人間の定住に伴って起きた海辺の森林の伐採や野生化したヤギの食害による生息環境の破壊、ネコやネズミなどの外部から持ち込まれた動物による捕食が原因だと言われている。
標本は小笠原が日本領と定まる以前に来島した、イギリス人ビーチーが捕獲した2羽（1827年）とドイツ人鳥類学者・キトリッツが捕獲した9羽（1828年）[4]のみが外国の博物館に所蔵されており、日本には1体も存在しない。
頭の大きさにしては大きなくちばしを持っていることが、本種の最大の特徴である。雄は顔や喉が赤く体は褐色、雌は体全面が褐色だが下面はやや薄い褐色である。主食は、固い木の実や小さな果物、木の若芽だったと考えられている。
小笠原諸島の父島で繁殖して、まったく渡りをしなかったと思われる。海岸沿いの林などにカップル、または単独で生活しており、普段は地上付近で生活していて、樹上の高い位置に登ることは稀であったらしい。また、人間を恐れなかったと伝えられている。
