Montifringilla a zo ur genad e rummatadur an evned, krouet e 1828 gant an evnoniour alaman Christian Ludwig Brehm (1787-1864).
Tri spesad golvaneged a ya d'ober ar genad :
Un nebeud spesadoù a zo bet renket er genadoù all :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Montifringilla a zo ur genad e rummatadur an evned, krouet e 1828 gant an evnoniour alaman Christian Ludwig Brehm (1787-1864).
Montifringilla és un gènere d'ocells de la família dels passèrids (Passeridae).
Les 7 o 8 espècies generalment reconegudes són:[1][2]
Les quatre o cinc últimes espècies de vegades se les separa al gènere Pyrgilauda, basat en diferents vocalitzacions i preferències ecològiques.
Çivîka berfê (Montifringilla), cinsekî çivîkan (Passeridae) e.
Ew çûkek toximxwer e û meziniya wê 18 cm e.
Nêzî 8 cureyan hatine saloxandin ta niha:
Montifringilla is a genus of passerine birds in the sparrow family Passeridae. It is one of three genera containing the snowfinches. As the English and scientific names suggest, these are high-altitude species, found in the mountain ranges of southern Eurasia, from the Pyrenees east to the Himalayas, Tibet and western China.[1]
Snowfinches are stocky sparrows 13.5–17 centimetres (5.3–6.7 in) in length, with strong conical bills. They have pale brown upperparts, white underparts and extensive white panels in the wings, which transform them in flight. Adults may have black markings on the chin or around the eyes. Sexes are usually very similar, although the male white-winged snowfinch has a distinctive grey head. Young birds are a drabber version of the adult.[2]
They have simple repetitive songs, given from a rock or during the elaborate circling display flight. The call is a simple chip or similar.[3]
Most snowfinches breed above altitudes of 3,500 metres (11,500 ft), but the white-winged snowfinch can occur from 1,800 metres (5,900 ft) upwards. These hardy birds inhabit bare open mountain grassland. Snowfinches are not migratory but may move to lower altitudes or human habitation in winter, when these highly gregarious birds form large flocks. Snowfinches are primarily ground-feeding seed-eaters, though they also consume small arthropods, especially when breeding. They are typically fearless, and will forage around ski resorts, human habitation and rubbish tips.[2]
They nest in rock crevices, or more typically in holes left by rodents or (and even more often) pikas (Ochotonidae). The typical clutch is from three to six eggs.[4]
The genus Montifringilla was introduced by the German ornithologist Christian Ludwig Brehm in 1828.[5] The type species was subsequently designated as the white-winged snowfinch.[6] The name of the genus combines the Latin words mons, montis "mountain" and fringilla "finch".[7]
The genus contains three species:[8]
Four species of snowfich are now separated in the genus Pyrgilauda, based on the genetics and the different vocalizations and ecological preferences. Similarly, the white-rumped snowfinch is placed in a monotypic genus Onychostruthus.[9]
The junior synonyms of Montifringilla have a convoluted history. Pyrgilauda is probably the most confused case among them: It was first established by Charles Lucien Jules Laurent Bonaparte as a junior synonym of Pyrrhulauda, and attributed to the brothers Edouard and Jules Verreaux. But Pyrrhulauda – established by Andrew Smith before Bonaparte – actually refers to certain sparrow-larks, today all placed in Eremopterix. J. Verreaux indeed seems to have been the first to formally use Pyrgilauda for a particular snowfinch species, but that was only in 1871, when he described the small snowfinch. It was widely used for the southern snowfinch species in the late 19th and early 20th century, and continues to be used by some authors today.[10]
According to Article 11.6.1. and 50.7. in the third and fourth editions of the International Code of Zoological Nomenclature, the genus Pyrgilauda was thus validly established by Bonaparte as a possible snowfinch genus name – even though he did not intend to – because many authors after J. Verreaux used it for these birds, and not for the sparrow-larks. Bonaparte had correctly used Montifrigilla for the white-winged snowfinch – the only snowfinch known then – however, and thus Pyrgilauda had remained an unused "shell" of a taxon until someone placed a species in it. That was done by J. Verreaux, and thus many erroneously attributed authorship of the genus to him, although as per the ICZN Code Article 69.3. he technically just fixed its type species as the small snowfinch. Another error occurred in 1982, when G. N. Kasin believed Pyrgilauda had been established twice, and thought the snowfinch genus name – which he believed to have been established by Verreaux in 1870 – was the junior homonym of Bonaparte's sparrow-lark synonym. He set up Stepaniania to replace it. But with Bonaparte's name (as co-opted by Verreaux and later authors) being a valid junior subjective synonym and not preoccupied, Stepaniania itself becomes a junior objective synonym of Pyrgilauda.[11]
The name Orospiza has a similar history to Pyrgilauda. Bonaparte merely remarked it had been used by "some" (aliquī) unspecified authors,[12] while many subsequent sources attributed it to Johann Jakob Kaup. But that is a misunderstanding, and the only technically valid (though synonymous) name for the snowfinch genus proposed by Kaup was Chionospina. Thus, in the case of Orospiza Bonaparte is again the valid author, though Thomas Horsfield and Frederic Moore were the first to set a type species. As M. nivalis was still the only known snowfinch in 1858 when they did this, Orospiza is a junior objective synonym of Montifringilla.[13]
For somewhat different reasons, Orites is a junior objective synonym of Montifringilla. First proposed for the long-tailed tit (Aegithalos caudatus) in Moehring's Geslachten der Vogelen in 1758, that widely ignored work was suppressed as a source of taxa by the International Commission on Zoological Nomenclature in 1987. Consequently, later attempts to re-establish that name as a junior synonym of Aegithalos are preempted by the erection of Orites for the white-winged snowfinch by Eugen von Keyserling and Johann Heinrich Blasius in 1840. Meanwhile, Kaup's Chionospina was misspelled "Chionospiza" by George Robert Gray. As it, too, is a junior objective synonym of Montifringilla, Ludwig Reichenbach's subsequent valid establishment of that name is still inconsequential – except for purely taxonomic purposes, as it makes neither Kaup nor Grey the valid author of Chionospiza, but Reichenbach.[14] And finally, Onychostruthus had to be established because Onychospiza, Nikolai Przhevalsky's 1876 name for the proposed monotypic genus of the white-rumped snowfinch, was preoccupied. It had been given by Rey to the chestnut-eared bunting (today Emberiza fucata) in 1872 already, as an unnecessary correction – and thus junior objective synonym – of Bonaparte's original Onychospina.[13]
Montifringilla is a genus of passerine birds in the sparrow family Passeridae. It is one of three genera containing the snowfinches. As the English and scientific names suggest, these are high-altitude species, found in the mountain ranges of southern Eurasia, from the Pyrenees east to the Himalayas, Tibet and western China.
Montofringoj aŭ Neĝopaseroj estas palearktisa genro de birdoj de la familio de paseroformaj. Anoj el la genro ne estas grandaj birdoj.
La genro Montifringilla spite ties scienca nomo kaj komuna nomo, estas paseroj de la familio de Paseredoj, kaj ne veraj fringoj de la familio de Fringedoj. La genro estas foje disigita en tri.[1] Tamen kiel ambaŭ nomoj sugestas, ties troviĝo estas en montaroj de suda Eŭrazio super alteco 1.800 m.s.m. kaj iras de Pireneoj tra Alpoj orienten tra Himalajo, Tibeto ĝis okcidenta Ĉinio. [2]
Neĝopaseroj estas fortikaj paseroj 13.5–17 cm longaj, kun tre konusformaj bekoj. Ili havas palbrunajn suprajn partojn, blankajn subajn partojn kaj etendajn blankajn makulojn en flugiloj, kiuj transformiĝas dumfluge. Plenkreskuloj povas havi nigrajn markojn en mentono aŭ ĉirkaŭokule. Ambaŭ seksoj estas kutime tre similaj, kvankam la masklo de Neĝpasero havas distingan grizan kapon. Junuloj estas pli senkolora versio de plenkreskulo.[3]
Ili havas simplan ripetecan kanton, elsendata el roko aŭ dum prilaborata cirkla memmontra flugo. La alvoko estas simpla ĉip aŭ simila.[1]
Plej parto de neĝopaseroj reproduktiĝas super 3,500 m super marnivelo, sed la Neĝopasero povas ĉeesti el 1,800 m supren. Tiuj fortaj birdoj loĝas en nudaj malfermaj montaraj herbejoj. Montofringoj ne estas migrantaj sed povas moviĝi al pli malaltaj altitudoj aŭ ĉe homaj setlejoj vintre, kiam tiuj tre gregemaj birdoj formas grandajn arojn. La paseroj de Montifringilla estas ĉefe surgrunde semomanĝantoj, kvankam ili konsumas ankaŭ malgrandajn artropodojn, precipe dum reproduktado. Ili estas tipe maltimemaj, kaj manĝas ĉe skistacioj, homaj setlejoj kaj rubejoj.[3]
Ili nestumas en rokfendoj, aŭ pli tipe en truoj de roduloj aŭ (kaj eĉ pli ofte) de oĥotonoj (Oĥotonedoj). La tipa ovaro estas de 3-6 ovoj.[4]
La sep aŭ ok specioj ĝenerale agnoskataj estas la jenaj:[2]
La lastaj 4 aŭ 5 specioj estas tre ofte separataj en la genro Pyrgilauda, baze sur diferencaj voĉoj kaj ekologiaj preferoj. Simile, la Blankapuga neĝopasero estas foje lokata en monotipa genro Onychostruthus. Sed pruvoj estas konfuzigaj; kvankam la proponitaj tri stirpoj de neĝopaseroj ŝajnas distingaj (kaj povas esti disigataj), ne ĉertas tute ke ili ne formas monofiletikan grupon (kie disiĝo ŝajnas necesa). Tiele, ĝis kiam konkluda pruvo estus prezentata, Montifringilla sensu lato estas parafiletika kun ties plej proksimaj parencoj – la membroj de la genro de petronioj (aŭ rokpaseroj, Petronia) kaj la Pala rokpasero (Carpospiza brachydactyla) - Onychostruthus kaj Pyrgilauda estas kunigitaj ĉi tien kun Montifringilla por eviti pluhavi tri malgrandajn aŭ monotipan genron.[5]
La iama sinonimo de Montifringilla havas komplikan historion; Pyrgilauda estas probable la plej konfuza kazo inter ili: ĝi estis starigita de Charles Lucien Jules Laurent Bonaparte kiel komenca sinonimo de Pyrrhulauda, kaj atribuata al la fratoj (Edouard kaj Jules) Verreaux. Sed Pyrrhulauda – starigita de Andrew Smith antaŭ Bonaparte – fakte aludas al iaj eremopteriksoj, nune ankoraŭ lokataj ĉiuj en Eremopterix. J. Verreaŭ ja ŝajne estis la unua kiu formale uzis Pyrgilauda por partikularaj specioj de neĝopaseroj, sed nur en 1871 la Davida neĝopasero estis priskribata de li. Ĝi estis amplekse uzata por la sudaj neĝopaseroj fine de la 19a kaj komence de la 20a jarcento, kaj estas ankoraŭ uzata de kelkaj aŭtoroj.[6]
Laŭ la Artiklo 11.6.1. kaj 50.7. en la 3a kaj 4a eldonoj de la Kodo de ICZN, la genro Pyrgilauda estis valide starigita de Bonaparte kiel ebla neĝopasera genro – eĉ kvankam li ne intencis tion –, ĉar multaj aŭtoroj post J. Verreaux uzis ĝin por tiuj birdoj, kaj ne por la eremopteriksoj. Bonaparte ĝuste uzis Montifrigilla por la Neĝopasero – la ununura neĝopasero konata tiam –, tamen, kaj tiele Pyrgilauda restis neuzata "konko" de taksono ĝis iu lokis specion en ĝin. Tiu "iu" estis J. Verreaŭ, kaj tiele multaj erare atribuis aŭtorecon de la genro al li, kvankam per Kodo de ICZN, Artiklo 69.3. li teknike ĝuste fiksis ties tipan specion nome la Davida neĝopasero. Alia eraro okazis en 1982, kiam G. N. Kasin supozis, ke Pyrgilauda estis starigita dufoje, kaj kvankam la genro de neĝopaseroj – kiun li supozis starigita de Verreaŭ en 1870 – estis la komenca homonimo de la eremopteriksoj de Bonaparte. Li formis Stepaniania por anstataŭi ĝin. Sed dum la nomo de Bonaparte (kiel de Verreaux kaj postaj aŭtoroj) estus valida komenca sinonimo kaj ne fina homonimo antaŭuzata, Stepaniania iĝis komenca objektiva sinonimo de Pyrgilauda.[7]
Simila okazo – escepte pro konfuzo kun alia genro – estas tiu de Orospiza. Bonaparte notis ke la nomo estis uzata de "kelkaj" neprecizaj aŭtoroj, dum multaj sekvaj fontoj atribuis ĝin al Johann Jakob Kaup. Sed tio estis miskompreno, kaj la ununura teknika valida (kvankam sinonima) nomo de la genro de la neĝopaseroj proponita de Kaup estis Chionospina. Tiele en la kazo de Orospiza Bonaparte estas denove la valida aŭtoro, kvankam Thomas Horsfield kaj Frederic Moore estis la unuaj kiuj starigis tipan specion. Dum M. nivalis estis ankoraŭ la ununura konata neĝopasero en 1858 kiam ili faris tion, Orospiza estis komenca objektiva sinonimo de Montifringilla.[8]
Pro kelkaj diferencaj tialoj, Orites estas komenca objektiva sinonimo de Montifringilla. Unue proponita por la Egitalo (Aegithalos caudatus) en la verko de Moehring nome Geslachten der Vogelen en 1758, tiu ege forgesita verko estis forgesita kiel fonto de taksono ankaŭ fare de la IKZN en 1987. Sekve postaj klopodoj restarigi tiun nomon kiel komenca sinonimo de Aegithalos estis antaŭigitaj de la starigo de Orites por la Neĝopasero fare de Eugen von Keyserling kaj Johann Heinrich Blasius en 1840. Dume la genro de Kaup nome Chionospina estis misliterumata kiel "Chionospiza" fare de George Robert Gray; ĉar tiu estis komenca objektiva sinonimo de Montifringilla, la sekva valida starigo de la nomo fare de Ludwig Reichenbach estis ankoraŭ netaŭga – excepte pri pure taksonomiaj celoj, kaj tio faris nek Kaup nek Grey la valida aŭtoro de Chionospiza, sed Reichenbach.[9]
Kaj fine, Onychostruthus devis esti starigita ĉar Onychospiza, nome de Nikolai Przhevalsky en 1876 proponita por la monotipa genro de la Blankapuga neĝopasero, estis jam okupata. Ĝi estis donita jam de Rey por la Brunorela emberizo (nune Emberiza fucata) en 1872, kiel nenecesa korekto – kaj tiele komenca objektiva sinonimo – de la origina Onychospina de Bonaparte.[10]
Montofringoj aŭ Neĝopaseroj estas palearktisa genro de birdoj de la familio de paseroformaj. Anoj el la genro ne estas grandaj birdoj.
La genro Montifringilla spite ties scienca nomo kaj komuna nomo, estas paseroj de la familio de Paseredoj, kaj ne veraj fringoj de la familio de Fringedoj. La genro estas foje disigita en tri. Tamen kiel ambaŭ nomoj sugestas, ties troviĝo estas en montaroj de suda Eŭrazio super alteco 1.800 m.s.m. kaj iras de Pireneoj tra Alpoj orienten tra Himalajo, Tibeto ĝis okcidenta Ĉinio.
Montifringilla es un género de aves paseriformes de la familia Passeridae. A pesar de su nombre, no está emparentado directamente con los pinzones (Fringilla), que son parte de otra familia (Fringillidae). Como sugiere su nombre científico, son especies de altura. Se los encuentra en las cordilleras del sur de Eurasia, desde los Pirineos orientales hasta el Himalaya, Tíbet y China occidental.[1]
Miden entre 13,5 y 17 cm. de longitud, con fuertes picos cónicos. Su parte superior es marrón claro, la inferior es blanca, y posee extensos paneles blancos en las alas, que se transforman en el vuelo. Los adultos pueden tener manchas negras en el mentón o alrededor de los ojos. Ambos sexos son usualmente similares, aunque el macho del gorrión alpino (Montifringilla nivalis) tiene una notable cabeza gris. Los polluelos son versiones menos coloridas de los adultos.[2]
Sus cantos son repetitivos, desde su posición en una roca o durante su vuelo en círculos. [3]
Generalmente se alimentan en altitudes superiores a los 3 500 m, pero el gorrión alpino puede hacerlo alrededor de los 1 800 m. Estas aves habitan las praderas altas. No son aves migratorias, pero pueden moverse a altitudes inferiores sitios poblados por humanos durante el invierno, con suelen ser muy gregarios y formar grandes bandadas. Son principalmente granívoras, alimentándose de las semillas del suelo, pero también ingieren artrópodos. No les suelen tener miedo a los seres humanos, y se los suele encontrar en las estaciones de esquí y otros sitios poblados de las montañas.[2]
Anidan en las gritas de las rocas, más habitualmente en madrigueras de roedores o (más habitualmente) pikas (Ochotonidae). La típica nidada es de 3 a 6 huevos.[4]
El género contiene actualmetne tres especies:[5]
Las cuatro especies que antes se clasificaban en Montifringilla en la actualidad se clasifican en el género Pyrgilauda, basándose en diferentes vocalizaciones y preferencias ecológicas. De manera similar, Montifringilla taczanowskii se ubica ahora en el género monotípico Onychostruthus. Los parientes más cercanos de Montifringilla son el gorrión chillón (Petronia petronia) y el gorrión pálido (Carpospiza brachydactyla) , además de Onychostruthus y Pyrgilauda que anteriormente se agrupaban en Montifringilla.[6]
Los antiguos sinónimos de Montifringilla tiene una historia convulsa. Pyrgilauda es probablemente el caso más confuso de todos: Primero fue establecido por Charles Lucien Jules Laurent Bonaparte como sinónimmo de Pyrrhulauda, y atribuido a los hermanos Edouard y Jules Verreaux. Pero Pyrrhulauda – establecido por Andrew Smith antes que Bonaparte – actualmentese refiere a algunas especies que ahora forman todas parte de Eremopterix. J. Verreaux parece haber sido el primero en usar Pyrgilauda para algunas especies de este género, pero fue en 1871, cuando el describió el gorrión de David (Montifringilla davidiana). Fue ampliamente usado para las especies australes a fines del siglo XIX y comienzos del XX, y sigue siendo usado actualmente por algunos autores.[7]
De acuerdo con el Artículo 11.6.1. and 50.7. en la tercera y cuarta ediciones del Código Internacional de Nomenclatura Zoológica, el género Pyrgilauda fue entonces así establecido por Bonaparte como un posible nombre para el género Montifrigilla, porque autores posteriores a J. Verreaux lo usaron para estas aves y no para Eremopterix. Bonaparte usó correctamente Montifrigilla para el gorrión alpino, la única especie conocida del género en ese entonces. Sin embargo, como Pyrgilauda dejó de usarse, se convirtió en un nombre vacante alguien más colocara allí otro taxón. Esto fue realizado por J. Verreaux, y así muchos le atribuyen erróneamente la autoría del género, a pesar del código IZCN Artículo 69.3. El fijó su especie tipo como el gorrión alpino. Otro error ocurrió en 1982, cuando G. N. Kasin creyó que Pyrgilauda había sido establecido dos veces, y pensó que el nombre del género, que creyó establecido por Verreaux en 1870, era homónimo del sinónimo de Eremopterix, establecido por Bonaparte. El creó Stepaniania para reemplazarlo. Pero siendo el nombre establecido por Bonaparte (y adoptado por Verreaux y autores posteriores) un sinónimo subjetivo válido y no un taxón ocupado anteriormente, Stepaniania se convirtió en un sinónimo objetivo de Pyrgilauda.[8]
El nombre Orospiza tiene una historia similar a Pyrgilauda. Bonaparte remarcó que había sido usada por otros autoresno especificados, mientras que muchas fuentes posteriores lo atribuyen a Johann Jakob Kaup. Pero esto es un malentendido, y el único nombre técnicamente válido como sinónimo para el género propuesto por Kaup fue Chionospina. Así, en el caso de Orospiza, Bonaparte es también el autor válido, contrariamente a Thomas Horsfield y Frederic Moore, que fueron los primeros en establecer la especie tipo. Como M. nivalis era la única especie conocida de en 1858 cuando sucedió esto, Orospiza es un sinónimo objetivo de Montifringilla.[9]
Por razones diferentes, Orites es un sinónimo objetivo de Montifringilla. Primero fue propuesto para el mito (Aegithalos caudatus) en Moehring's Geslachten der Vogelen en 1758, trabajo que fue ignorado y eliminado como una fuente de taxones por la Comisión Internacional de Nomenclatura Zoológica en 1987. Consecuentemente, intentos posteriores para re-establecer ese nombre como un sinónimo de Aegithalos son prevenidos por la erección de Orites para el gorrión pálido por Eugen von Keyserling y Johann Heinrich Blasius en 1840. Al mismo tiempo, Chionospina, de Kaup fue mal escrito "Chionospiza" por George Robert Gray. Como aquel, también, es un sinónimo objetivo de Montifringilla, el establecimiento válido subsecuente de Ludwig Reichenbach de aquel nombre no deja consecuencias, salvo a efectos puramente taxonómicos, ya que no son Kaup ni Grey los autores válidos de Chionospiza, sino Reichenbach.[10] Y finalmente, Onychostruthus fue establecido porque Onychospiza, el nombre propuesto por Nikolai Przhevalsky para el género monotípico que incluiría al gorrión de Taczanowski, ya estaba ocupado. Había sido dado por Rey en 1872 a la actual Emberiza fucata, como una innecesaria corrección – y así como un sinónimo objetivo del original de Bonaparte Onychospina.[11]
Montifringilla es un género de aves paseriformes de la familia Passeridae. A pesar de su nombre, no está emparentado directamente con los pinzones (Fringilla), que son parte de otra familia (Fringillidae). Como sugiere su nombre científico, son especies de altura. Se los encuentra en las cordilleras del sur de Eurasia, desde los Pirineos orientales hasta el Himalaya, Tíbet y China occidental.
Lumivarpuset (Montifringilla) on varpusten heimoon kuuluva varpuslintusuku. Lumivarpusten sukuun kuuluu BirdLifen mukaan kolme lajia. Toisissa lähteissä sukuun esitetään kuuluvaksi 7-8 lajia.
Lumivarpuset (Montifringilla) on varpusten heimoon kuuluva varpuslintusuku. Lumivarpusten sukuun kuuluu BirdLifen mukaan kolme lajia. Toisissa lähteissä sukuun esitetään kuuluvaksi 7-8 lajia.
Montifringilla est un genre de passereaux comprenant trois espèces appartenant à la famille des Passeridae, vivant en haute altitude et présentant des adaptations à la rigueur du climat montagnard.
D'après la classification de référence (version 2.2, 2009) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Montifringilla est un genre de passereaux comprenant trois espèces appartenant à la famille des Passeridae, vivant en haute altitude et présentant des adaptations à la rigueur du climat montagnard.
Montifringilla C.L.Brehm, 1828 è un genere di uccelli passeriformi della famiglia Passeridae.[1]
Comprende le seguenti specie:[1]
Montifringilla C.L.Brehm, 1828 è un genere di uccelli passeriformi della famiglia Passeridae.
Montifringilla is een geslacht van zangvogels uit de familie mussen (Passeridae).
Het geslacht kent de volgende soorten:[1]
Montifringilla is een geslacht van zangvogels uit de familie mussen (Passeridae).
Fjellsporvar utgjer fugleslekta Montifringilla. Dette er sporvar i familien Passeridae. Som det engelske namnet 'snowfinches' og det vitskaplege namnet Montifringilla ymtar om, er dette artar som lever til fjells, og som finst i fjellkjedene i Eurasia, frå Pyreneane i vest, austover til Himalaya, Tibet og vestlege Kina.[1]
Fjellsporvar er tettvaksne sporvar 13,5 til 17 centimeter i lengd, med sterkt koniske nebb. Dei har lysebrun overside, kvit underside og omfattande kvite felt i vengene, noko som kjem til syne i flukt. Vaksne individ kan ha svarte teikningar på haka eller rundt auga. Kjønna er vanlegvis svært like, sjølv om den hannen av arten fjellsporv har eit karakteristisk grått hovud. Fjørdrakta åt ungfuglar er ein gråare versjon av drakta til dei vaksne.[2]
Dei har enkle, gjentakande tema i songen, gjeve frå ein stein eller under forseggjorte flyging i sirklar. Ropa er enkle 'sjipp' eller liknande.[3]
Dei fleste artar av fjellfinkar hekkar i høgder på over 3500 meter, men arten fjellsporv kan ein finne frå 1800 meter og oppover. Desse hardføre fuglane lever berre på grassletter i ope fjellterreng. Fjellsporvar er ikkje trekkfuglar, men kan vandre ned til lågare høgder eller menneskeleg busetjing om vinteren, og då er desse særs selskaplege fuglar som dannar store flokkar. Fjellsporvar søkjer primært føde på bakken og er frøetarar, sjølv om dei òg et små leddyr, spesielt i hekkesesongen. Dei er vanlegvis fryktlause, og vil beite rundt alpinanlegg, menneskeleg busetjing og avfallshaugar.[2]
Dei hekkar i steinsprekker, eller meir typisk i hòla lagd av gnagarar, og endå oftare av pipeharar. Den typiske storleiken på kullet er 3-6 egg.[4]
Montifringilla-sporvar i rekkjefølgje etter Clementslista versjon 6.8 frå august 2013[5] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler.[6]
Fjellsporvar utgjer fugleslekta Montifringilla. Dette er sporvar i familien Passeridae. Som det engelske namnet 'snowfinches' og det vitskaplege namnet Montifringilla ymtar om, er dette artar som lever til fjells, og som finst i fjellkjedene i Eurasia, frå Pyreneane i vest, austover til Himalaya, Tibet og vestlege Kina.
Multimedia w Wikimedia Commons Montifringilla – rodzaj ptaka z rodziny wróbli (Passeridae).
Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Eurazji[3].
Długość ciała 17-17,5 cm, masa ciała 31-57 g[4].
Nazwa rodzajowa jest połączeniem słów z łaciny: mons, montis – „góry” oraz fringilla – „zięba”[5].
Montifringilla nivalis Brehm = Fringilla nivalis Linnaeus
Do rodzaju należą następujące gatunki[6]:
Montifringilla é um gênero de ave da família Passeridae.[1]
|data= (ajuda) Montifringilla é um gênero de ave da família Passeridae.
Montifringilla är ett fågelsläkte i familjen sparvfinkar inom ordningen tättingar:[1] Släktet omfattar här tre arter som förekommer i bergstrakter från Pyrenéerna till Nepal och Tibet:[2]
Ofta inkluderas även släktena Pyrgilauda och Onychostruthus i Montifringilla.[1]
Montifringilla är ett fågelsläkte i familjen sparvfinkar inom ordningen tättingar: Släktet omfattar här tre arter som förekommer i bergstrakter från Pyrenéerna till Nepal och Tibet:
Snöfink (M. nivalis) Tibetansk snöfink (M. henrici) Svartvingad snöfink (M. adamsi)Ofta inkluderas även släktena Pyrgilauda och Onychostruthus i Montifringilla.
Kar serçesi, serçegiller (Passeridae) famiyasından Montifringilla cinsini oluşturan kuş türlerine verilen ad.
Ötücü kuşlar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Kar serçesi, serçegiller (Passeridae) famiyasından Montifringilla cinsini oluşturan kuş türlerine verilen ad.
Montifringilla là một chi chim trong họ Passeridae.[1]
Montifringilla là một chi chim trong họ Passeridae.
Montifringilla C.L.Brehm, 1828
Снежные вьюрки (лат. Montifringilla) — род птиц семейства воробьиных (Passeridae). Научное название рода означает, что виды этого рада живут в высокогорьях; эти птицы встречаются в горах южной части Евразии, от Пиренеев на восток до Гималайских гор, Тибета и западной части Китая[1].
Существует распространённое мнение, согласно которому род Montifringilla не является монофилетическим. Согласно этой точке зрения, виды M. blanfordi, M. davidiana, M. ruficollis, M. taczanowskii и M. theresae должны быть выделены в отдельный род Pyrgilauda на основании комплекса морфологических и экологических характеристик. В частности, эти виды лучше приспособлены к жизни на земле, чем M. nivalis и M. adamsi, предпочитают более ровные, покрытые травой участки и для гнёзд используют норы мелких грызунов, таких, как пищухи, тогда как M. nivalis и M. adamsi чаще и лучше летают и селятся на скалах, проводя там и зимы и устраивая гнёзда в расселинах. Два последних вида также более социальны и реже поют, причём структура их пения отличается от структуры песен видов, предположительно относящихся к роду Pyrgilauda[2].
Это заготовка статьи по орнитологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Снежные вьюрки (лат. Montifringilla) — род птиц семейства воробьиных (Passeridae). Научное название рода означает, что виды этого рада живут в высокогорьях; эти птицы встречаются в горах южной части Евразии, от Пиренеев на восток до Гималайских гор, Тибета и западной части Китая.
