L'Hoco becblau (Crax alberti) és un ocell de la família dels cràcids (Cracidae) que habita la selva humida del nord de Colòmbia.
L'Hoco becblau (Crax alberti) és un ocell de la família dels cràcids (Cracidae) que habita la selva humida del nord de Colòmbia.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cwrasow piglas (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: cwrasowiaid piglas) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Crax alberti; yr enw Saesneg arno yw Blue-billed curassow. Mae'n perthyn i deulu'r Cwrasowiaid (Lladin: Cracidae) sydd yn urdd y Galliformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. alberti, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
Mae'r cwrasow piglas yn perthyn i deulu'r Cwrasowiaid (Lladin: Cracidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Cwrasow mawr Crax rubra Cwrasow nos Nothocrax urumutum
.JPG)
2.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cwrasow piglas (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: cwrasowiaid piglas) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Crax alberti; yr enw Saesneg arno yw Blue-billed curassow. Mae'n perthyn i deulu'r Cwrasowiaid (Lladin: Cracidae) sydd yn urdd y Galliformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. alberti, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
The blue-billed curassow (Crax alberti) is a species of bird in the family Cracidae, the chachalacas, guans, and curassows. It is endemic to Colombia.[2]
The blue-billed curassow is monotypic.[2] However, it formerly included what is now the yellow-knobbed curassow (Crax daubentoni) as a subspecies. The holotype of putative species C. annulata has been determined to be a female blue-billed curassow.[3][4]
The blue-billed curassow is 82.5 to 92.5 cm (2.7 to 3.0 ft) long and weighs 3.2 to 3.6 kg (7.1 to 7.9 lb).[4][5] It is the only curassow with a blue cere and wattle, the latter found only on the male. Males are mostly black with a white vent and tail tip. Females are also mostly black but their lower belly and vent are rufous. They have fine white barring on the wings and tail, and a rare "barred" morph also has barring on the breast and belly. Both sexes have an erectile crest, the male's black and the female's black and white.[4]
The blue-billed curassow is found only in northern Colombia. It has a highly fragmented range, with small populations between La Guajira and Magdalena Departments south to Antioquia and Boyacá Departments. It inhabits undisturbed forest in the tropical and upper tropical zones, mostly from near sea level to 600 m (2,000 ft) but at least formerly as high as 1,200 m (3,900 ft).[4]
The blue-billed curassow mainly feeds on the ground. Its diet has not been extensively studied but it is known to include fruits, worms, and insects. It also takes in sand and small stones as digestive aids.[4]
The blue-billed curassow's breeding season spans from December to at least April. It is reported to be monogamous. It builds a large nest of sticks and dead leaves and conceals it in dense vine tangles. It typically places it between the understory and the subcanopy. The clutch size is two eggs.[4]
Male blue-billed curassows "boom" from the ground, "a 4–5-syllable series of deep notes...repeated over and over, 'hmm...hmh...hmm...hmm...hmh'". Both sexes give an alarm call, a "soft, high-pitched whistle 'peh-weeeéoh' or 'pehoo'".[4]
The IUCN has assessed the blue-billed curassow as Critically Endangered. Its population is estimated to be fewer than 1,500 mature individuals and its population is fragmented and decreasing. Deforestation and hunting are the major threats.[1] The ProAves El Paujil Bird Reserve in Santander Department was created in 2003 especially to protect one population.[6] Captive breeding has been successful.[4]
The blue-billed curassow (Crax alberti) is a species of bird in the family Cracidae, the chachalacas, guans, and curassows. It is endemic to Colombia.
La Blubeka mutuo (Crax alberti) aŭ Blubeka kraco estas specio de birdo de la familio de Kracedoj, kiu inkludas la ĉaĉalakojn, jakuojn, kaj mutuojn, kaj estas parenca de la nestamasuloj de Aŭstralazio, sed tiu loĝas en Ameriko.
Tiu specio troviĝantas nur en norda Kolombio; areoj de ties teritorioj en la sudo kaj en oriento estas borditaj de la rivero Magdalena. Ties natura habitato estas subtropikaj aŭ tropikaj malsekaj nubarbaroj de malaltaj teroj ĝis 1,500 m super marnivelo. Ĝi estas minacata pro habitatoperdo.
Temas pri nigreca fazaneca birdo kun krispa kresto. Ĝi estas averaĝe 91 cm longa. Ties plumoj estas kaj nigraj kaj brilaj, escepte ĉe la vostopinto kaj la ventro, kie ili estas blankaj. Estas kazo de evidenta seksa duformismo. La masklo prezentas sur la beko bluajn karunklojn kaj vaksaĵojn. La beko de la ino malhavas elstaraĵojn sed ankaŭ ties bekobazo estas blua, ties subaj partoj estas ruĝecbrunecaj, brusto kaj vosto kun blankaj linioj kaj havas ankaŭ fazon de ruĝeca koloro.[1]
La Blubeka mutuo (Crax alberti) aŭ Blubeka kraco estas specio de birdo de la familio de Kracedoj, kiu inkludas la ĉaĉalakojn, jakuojn, kaj mutuojn, kaj estas parenca de la nestamasuloj de Aŭstralazio, sed tiu loĝas en Ameriko.
Tiu specio troviĝantas nur en norda Kolombio; areoj de ties teritorioj en la sudo kaj en oriento estas borditaj de la rivero Magdalena. Ties natura habitato estas subtropikaj aŭ tropikaj malsekaj nubarbaroj de malaltaj teroj ĝis 1,500 m super marnivelo. Ĝi estas minacata pro habitatoperdo.
Temas pri nigreca fazaneca birdo kun krispa kresto. Ĝi estas averaĝe 91 cm longa. Ties plumoj estas kaj nigraj kaj brilaj, escepte ĉe la vostopinto kaj la ventro, kie ili estas blankaj. Estas kazo de evidenta seksa duformismo. La masklo prezentas sur la beko bluajn karunklojn kaj vaksaĵojn. La beko de la ino malhavas elstaraĵojn sed ankaŭ ties bekobazo estas blua, ties subaj partoj estas ruĝecbrunecaj, brusto kaj vosto kun blankaj linioj kaj havas ankaŭ fazon de ruĝeca koloro.
El paujil colombiano (Crax alberti), también conocido como pavón piquiazul,[2] pavón colombiano, hocco piguiazul, muitú de pico azul y opón, es una especie de ave galliforme de la familia Cracidae endémica del norte de Colombia, desde el piedemonte de la Sierra Nevada de Santa Marta hasta la cuenca baja y media del río Magdalena. No se conocen subespecies.[3]
Alcanza en promedio 91 cm de longitud. Sus plumas son negras y brillantes, excepto en la punta de la cola y el abdomen, donde son blancas. El macho presenta sobre el pico carúnculas y cera de color azul. El pico de la hembra carece de prominencias pero la base también es azul, sus partes bajas castañas, pecho y cola con línas blancas y tiene una fase de color rojizo.[4]
Vive en selvas cálidas nubladas a menos de 1.500 m.s.n.m. Está amenazado por la destrucción sistemática y masiva de su hábitat. Se halla en peligro crítico de extinción.[1][5]
El paujil colombiano (Crax alberti), también conocido como pavón piquiazul, pavón colombiano, hocco piguiazul, muitú de pico azul y opón, es una especie de ave galliforme de la familia Cracidae endémica del norte de Colombia, desde el piedemonte de la Sierra Nevada de Santa Marta hasta la cuenca baja y media del río Magdalena. No se conocen subespecies.
Crax alberti Crax generoko animalia da. Hegaztien barruko Cracidae familian sailkatua dago.
Sininokkahokko (Crax alberti) on äärimmäisen uhanalainen keskiamerikkalainen kanalintu.
Sininokkahokko on 83–93 cm pitkä. Sen höyhenpeite on mustavalkea, nokan tyvi on lemmikinsininen, kärki hopeanharmaa. Jalat ovat vaaleanpunertavat.[2]
Sininokkahokkoja tavataan vain Kolumbian alavissa metsissä. Laji on äärimmäisen uhanalainen elinalueen kutistumisen takia.[1]
Sininokkahokko (Crax alberti) on äärimmäisen uhanalainen keskiamerikkalainen kanalintu.
Crax alberti
L’Hocco d'Albert (Crax alberti) est une espèce d'oiseau de la famille des Cracidae.
Il mesure de 83 à 90 cm de longueur. Il y a un dimorphisme sexuel.
Le mâle a son plumage d'un noir bleuté brillant avec le ventre et le bout de la queue blancs. Il a une huppe développée noire. Le bec court, crochu, aplati transversalement est bleu, les pattes sont rouges.
La femelle est noire avec le ventre et la face inférieure de la queue roux, une huppe blanche et noire, des rayures blanches sur les ailes et la queue. Le bec est bleu
Il est endémique du nord de la Colombie entre le pied de la Sierra Nevada de Santa Marta et la partie moyenne et basse du fleuve Magdalena.
Son habitat naturel est les forêts humides tropicales et subtropicales en plaine.
Il est menacé par la disparition de son habitat.
Crax alberti je vrsta ptice iz roda Crax, porodice Cracidae.
Živi isključivo u Kolumbiji; područja rasprostranjenosti na jugu i istoku obrubljena su rijekom Magdalenom. Prirodna staništa su joj suptropske i tropske vlažne nizinske šume. Ugrožena je gubitkom staništa.
Duga je 83-93 centimetra. Velika je ptica, s perjem uglavnom crne boje. Mužjak ima bijeli vrh repa, dok mu je kljun boje roga. Ima ćubu na glavi sa crnim, kovrčavim perjem, a noge su ružičaste boje. Ženka je također crnog tijela, a ćuba na glavi je crno-bijela. Na krilima i repu ima bijele pruge, a donji dio trbuha i podrepno područje su crvenkasto-smeđi.
Crax alberti je vrsta ptice iz roda Crax, porodice Cracidae.
Živi isključivo u Kolumbiji; područja rasprostranjenosti na jugu i istoku obrubljena su rijekom Magdalenom. Prirodna staništa su joj suptropske i tropske vlažne nizinske šume. Ugrožena je gubitkom staništa.
Duga je 83-93 centimetra. Velika je ptica, s perjem uglavnom crne boje. Mužjak ima bijeli vrh repa, dok mu je kljun boje roga. Ima ćubu na glavi sa crnim, kovrčavim perjem, a noge su ružičaste boje. Ženka je također crnog tijela, a ćuba na glavi je crno-bijela. Na krilima i repu ima bijele pruge, a donji dio trbuha i podrepno područje su crvenkasto-smeđi.
L'hocco beccazzurro (Crax alberti Fraser, 1852) è un uccello galliforme della famiglia dei Cracidi endemico della Colombia settentrionale[2].
Misura 82,5-92,5 cm di lunghezza[3].
Come la maggior parte degli altri hocco, questo uccello presenta un piumaggio prevalentemente nero. A differenza dei suoi congeneri, ha la cera e le caruncole di colore blu, caratteristica alla quale la specie deve il nome comune. La parte superiore del becco, però, non presenta una vera e propria protuberanza; al massimo, in alcuni individui, la cera è solo leggermente rigonfia, creando una piccola sporgenza appena prominente. Il maschio presenta una livrea nera, fatta eccezione per la parte bassa del ventre, le sotto-caudali e la parte terminale delle rettrici, che sono bianche. Le piume del vertice, piegate in avanti, formano una sorta di cresta arruffata. Le zampe sono rosate. Nelle femmine, le piume della cresta sono assai fortemente barrate di bianco. Esse presentano inoltre delle sottili striature bianche sulle ali e sulla coda. Le femmine si distinguono principalmente dai loro partner per il ventre e le sotto-caudali di colore rosso. Sul versante settentrionale delle montagne di Santa Marta è stata osservata una forma striata, piuttosto rara, di femmine: queste ultime presentano delle barre bianche e nere sul petto e sulla parte alta del ventre e mostrano più bianco sulla cresta. Esiste inoltre una fase intermedia tra la fase normale rossa e la fase striata[3].
Tra novembre e aprile, i maschi vengono più facilmente individuati grazie ai forti muggiti che emettono da un posto elevato. Le femmine sono meno comunicative, ma sempre in grado di produrre dei suoni simili a bassi brusii. Il richiamo completo è costituito da nove sillabe e può essere percepito solo a breve distanza. Quando viene udito da lontano (da 50 ad 80 metri), si sentono solo le prime cinque sillabe[3].
L'hocco beccazzurro è un uccello per lo più terrestre, che trascorre la maggior parte del tempo a nutrirsi a terra. È una specie gregaria che forma dei piccoli gruppi familiari di 4-5 individui. Tuttavia questo uccello può essere osservato anche da solo. L'hocco beccazzurro stabilisce dormitori comunitari sulle chiome degli alberi, ad altezze differenti. Questi luoghi di riposo in genere non sono molto lontani dai siti di foraggiamento e vengono occupati per diversi giorni di seguito. L'hocco beccazzurro scende regolarmente lungo le strade, dove fa bagni di polvere per pulire e disinfettare il suo piumaggio[3].
La sua dieta consiste principalmente di frutta, ma anche di altre sostanze vegetali, lombrichi, artropodi, rifiuti e, forse, anche di carogne. Inghiotte inoltre della sabbia, probabilmente per ricavare sali minerali o per facilitare la digestione[3].
Gli hocco beccazzurro si riproducono durante la stagione secca. La stagione di nidificazione ha luogo tra il mese di dicembre e il mese di marzo. Come la maggior parte dei cracidi, questi uccelli adottano una modalità di riproduzione monogama, ma ciò non impedisce ad alcuni maschi di avere 2 o 3 femmine. Il maschio si occupa della costruzione del nido, una piattaforma rudimentale fatta di liane e foderata all'interno con foglie. La covata comprende 2 o 3 uova che vengono covate dalla sola femmina per circa 32 giorni. Alla schiusa, i pulcini sono già completamente ricoperti di piume. Sono nidifughi e abbandonano il nido pochi giorni dopo la schiusa. Gli hocco producono una sola covata all'anno e solamente uno o due giovani raggiungono l'età dell'involo; il loro tasso di riproduzione è quindi particolarmente basso[3].
In passato l'hocco beccazzurro era diffuso nelle regioni settentrionali della Colombia. Oggi il suo areale si estende dalla Sierra Nevada de Santa Marta in direzione ovest fino alla valle del Sinù e in direzione sud fino alla valle media e inferiore del Magdalena. Questi uccelli vivono prevalentemente nelle province di Antioquia, di Córdoba e di Boyacá, dove si trovano tratti di foresta ancora relativamente estesi.
Gli hocco beccazzurro frequentano le foreste umide di pianura e di collina, nonché le pendici meno elevate delle montagne della zona tropicale. Questi uccelli possono spingersi fino a 1200 metri sul livello del mare, ma si trovano più comunemente sotto i 600 metri. Le zone frequentate dalla specie sono varie: essa è stata segnalata nel cuore delle foreste primarie, nelle zone di foresta secondaria e ai loro margini[3].
L'hocco beccazzurro è il più minacciato di estinzione tra tutti i cracidi. In tutto il mondo, è una delle specie più a rischio. A causa delle sue grandi dimensioni, grosso modo equivalenti a quelle di un tacchino, questo hocco costituisce un ottimo bersaglio per i cacciatori. Inoltre, per sopravvivere, dipende strettamente dalle foreste primarie residue della valle del Magdalena e della costa caraibica. Tuttavia, il suo habitat è stato quasi completamente distrutto, e quel poco che ne rimane è frammentato e altamente minacciato, principalmente dall'abbattimento illegale degli alberi e dalle piantagioni di coca.
Tra il 2003 e il 2007, sono stati realizzati degli studi nei dipartimenti dove la specie sopravvive (Antioquia, Córdoba, Boyacá e Santander) con lo scopo di raccogliere dati sull'ecologia della specie, la sua densità di popolazione, le sue preferenze in materia di habitat, le minacce che gravano su di essa o la struttura della sua popolazione. Queste diverse analisi hanno portato alla creazione di una riserva ornitologica nella Serranía de las Quinchas, una catena montuosa nell'est della Colombia. Questa riserva, gradualmente estesa fino a 1200 ettari, consente a poco a poco la ripresa della specie. Oltre all'hocco beccazzurro, la riserva ospita anche altri cracidi, come il guan crestato (Penelope purpurascens), il ciacialaca minore (Ortalis motmot) e il guan dal bargiglio (Aburria aburri)[1].
L'hocco beccazzurro (Crax alberti Fraser, 1852) è un uccello galliforme della famiglia dei Cracidi endemico della Colombia settentrionale.
De blauwknobbelhokko (Crax alberti) is een vogel uit de familie sjakohoenders en hokko's (Cracidae). Het is een ernstig bedreigde vogelsoort die thuishoort in het regenwoud. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1852 door Fraser.
De vogel is 82 tot 92 cm lang. Het is de enige soort hokko met eenblauwe washuid en een lellen.[2]
De soort is endemisch in noordelijk Colombia.[3] Het leefgebied bestaat uit vochtig, onaangetast regenwoud onder de 1.200 meter (meestal 600 meter) boven de zeespiegel.[2]
De blauwknobbelhokko heeft een klein verspreidingsgebied en daardoor is de kans op uitsterven aanwezig. De grootte van de populatie werd in 2010 door BirdLife International geschat op 150 tot 700 volwassen individuen en het populatie-aantal neemt af. Het leefgebied wordt ontbost en omgezet in land voor agrarisch gebruik zoals katoenteelt en de teelt van illegale drugs (coca). Daarnaast is er jacht en neemt de bevolkingsdruk toe. Om deze redenen staat deze soort als ernstig bedreigd (kritiek) op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe blauwknobbelhokko (Crax alberti) is een vogel uit de familie sjakohoenders en hokko's (Cracidae). Het is een ernstig bedreigde vogelsoort die thuishoort in het regenwoud. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1852 door Fraser.
Blåknopphokko (Crax alberti) er kritisk truga hokko som er endemisk til Colombia med utbreiing i nordvestre Sierra Nevada de Santa Marta, og i nokre andre særs små lokalitetar, som til dømes Serrania de San Lucas i Bolívar og ein i Boyacá-departementet.
Blåknopphokko er ein stor hokko, 82-93 cm i lengd og i gjennomgåande svart fjørdrakt. Hannfuglar har kvit undergump og haletipp, hofuglar har raudbrun underside frå bakre buk til undersida av halen. Begge kjønna har lys blå 'cere', hannen har òg blå hudlappar ned frå nebbrota. Begge har lys rosa bein.
Denne arten er typisk bakkelevande og har habitat i lågland, helst under 600 moh., men kan treffast opp til 1200 moh. Utbreiingsområdet ligg i opphavleg tropiske skog.
Truleg gjer frukt ut for hovudingrediensen av dietten, men dei kan òg ta meitemark og insekt.
Hannfuglar har ein song av djupe fire til fem 'hmmm'-ande strofer.
Det finst truleg berre mellom 250 og tusen individ av blåknopphokko, og populasjonen er minkande. Han er klassifisert som kritisk truga (CR) ettersom han er utdøydd i det meste av det opphavelege utbreiingsområdet sitt og området no er innskrenka til 2100 km2. Det føregår framleis ulovleg jakt og eggsanking. Dei er òg truga av minkande habitat ved avskoging.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Blåknopphokko Blåknopphokko (Crax alberti) er kritisk truga hokko som er endemisk til Colombia med utbreiing i nordvestre Sierra Nevada de Santa Marta, og i nokre andre særs små lokalitetar, som til dømes Serrania de San Lucas i Bolívar og ein i Boyacá-departementet.
Blåknopphokko er ein stor hokko, 82-93 cm i lengd og i gjennomgåande svart fjørdrakt. Hannfuglar har kvit undergump og haletipp, hofuglar har raudbrun underside frå bakre buk til undersida av halen. Begge kjønna har lys blå 'cere', hannen har òg blå hudlappar ned frå nebbrota. Begge har lys rosa bein.
Denne arten er typisk bakkelevande og har habitat i lågland, helst under 600 moh., men kan treffast opp til 1200 moh. Utbreiingsområdet ligg i opphavleg tropiske skog.
Truleg gjer frukt ut for hovudingrediensen av dietten, men dei kan òg ta meitemark og insekt.
Hannfuglar har ein song av djupe fire til fem 'hmmm'-ande strofer.
Det finst truleg berre mellom 250 og tusen individ av blåknopphokko, og populasjonen er minkande. Han er klassifisert som kritisk truga (CR) ettersom han er utdøydd i det meste av det opphavelege utbreiingsområdet sitt og området no er innskrenka til 2100 km2. Det føregår framleis ulovleg jakt og eggsanking. Dei er òg truga av minkande habitat ved avskoging.
O Mutum-de-bico-azul (Crax alberti) é um cracídeo endêmico da Colômbia, também nativo no brasil nas regiões sul e sudeste.[1]
A espécie é classificada pela lista vermelha da IUCN como criticamente em perigo, devido à destruição do habitat e pela ocupação humana.
O seu habitat é formado por floresta de várzea sendo distribuído na região Sul e sudeste, habitando também a floresta tropical amazônica na Colômbia.
O Mutum-de-bico-azul (Crax alberti) é um cracídeo endêmico da Colômbia, também nativo no brasil nas regiões sul e sudeste.
Blånäbbad hocko[2] (Crax alberti) är en hotad hönsfågel i familjen trädhöns som enbart förekommer i norra Colombia.[3]
Blånäbbad hocko är en stor, 83–93 centimeter lång, svartaktig och marklevande trädhöns. Fågeln är den enda hockon med blåa näbbornament. Hanen är svart med vit undergump och stjärtspets, krulliga tofsfjädrar, rosa ben, blå hängande flikar från näbben samt även blå flik kring ögat. Honan är svart med svartvita tofsfjädrar och finbandat vitt på vingar och stjärt, ibland även på bröst och buk. Nedre delen av buken och undergumpen är hos honan rostfärgad.
Den förekommer enbart i fuktiga skogar i norra Colombia.[3] Historiskt förekom den från foten av Sierra Nevada de Santa Marta västerut till Sinúdalen och söderut i Magdalenadalen till norra Tolima.[1] Den har dock på senare tid endast setts i två större kvarvarande skogsområden, dels två lokaler på västra sluttningen av Serranía de San Lucas i Antioquia, dels Serranía de las Quinchas i Boyacá.[1] Det senare området verkar vara fågelns kärnområde.[1]
Blånäbbad hocko återfinns framför allt i fuktiga låglansskogar upp till 1.200 meter över havet.[1] Den häckar under torrsäsongen mellan december och mars.[1] Den födosöker enbart på marken och lever av växtskott, invertebrater, frukt och möjligen till och med as.[1]
Världspopulationen uppskattas till endast 250-1000 individer.[1] Den har minskat kraftigt till följd av habitatförlust och jakt, och detta tros fortsätta.[1] Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar den därför som akut hotad.[1]
Fågelns vetenskapliga artnamn hedrar Albert av Sachsen-Coburg-Gotha (1819-1861), drottning Viktoria av Storbritanniens gemål.[4]
Wikimedia Commons har media som rör blänäbbad hocko.
Wikispecies har information om Crax alberti.
Blånäbbad hocko (Crax alberti) är en hotad hönsfågel i familjen trädhöns som enbart förekommer i norra Colombia.
Crax alberti là một loài chim trong họ Cracidae.[2] Loài này chỉ được tìm thấy ở Colombia; các khu vực nằm ở phía nam và phía đông giáp với sông Magdalena. Môi trường sống tự nhiên của chúng là rừng ẩm vùng đất thấp nhiệt đới hoặc cận nhiệt đới. Nó bị đe dọa do mất môi trường sống.
Crax alberti là một loài chim trong họ Cracidae. Loài này chỉ được tìm thấy ở Colombia; các khu vực nằm ở phía nam và phía đông giáp với sông Magdalena. Môi trường sống tự nhiên của chúng là rừng ẩm vùng đất thấp nhiệt đới hoặc cận nhiệt đới. Nó bị đe dọa do mất môi trường sống.
Синеклювый кракс или синеклювый гокко[1] (лат. Crax alberti) — южноамериканская птица семейства краксов. Эндемик Колумбии, вид на грани исчезновения.
Синеклювый кракс — крупный (83—93 см) представитель семейства краксов. Окраска в основном чёрная. У самцов белая задняя часть живота и кончик хвоста, розоватые ноги, а также мясистая синяя восковица на клюве со свисающей серёжкой. Самки чёрные, с чёрно-белым хохолком и тонкими белыми полосками на крыльях и хвосте, красноватым животом и подхвостьем и синеватым основанием клюва[2] (у самок редкой разновидности, встречающейся на северных склонах Сьерра-Невада-де-Санта-Марта, также белые полоски на груди и верхней части живота и более ярко выраженный белый цвет хохолка[3]).
Синеклювый кракс в прошлом населял север Колумбии от подножия горного массива Сьерра-Невада-де-Санта-Марта западней долины реки Сину и на юг вдоль долины Рио-Магдалена до северной части департамента Толима. В последние годы, однако, сообщения о встречах с представителями этого вида вида исходят только из двух районов, где сохранились низинные леса: с западного склона Серрания-де-Сан-Лукас (департамент Антьокия) и из Серрания-де-лас-Кинчас (департамент Бояка). Убеждение, что популяции синеклювых краксов в Серрания-де-Сан-Лукас грозит полное исчезновение, способствовало учреждению в этом районе заповедника Эль-Паухил. В середине первого десятилетия XXI века представители вида наблюдались также в пределах экопарка Бесотес в окрестностях Сьерра-Невада-де-Санта-Марта, а в 2009 году в Серрания-де-Сан-Херонимо (Западная Кордильера). Последние встречи с представителями вида в других местах датируются 1993 годом[4].
Естественная среда обитания синеклювого кракса — влажные леса на высотах до 1200 метров; есть также как минимум одно сообщение о встрече с синеклювым краксом в сухом субтропическом лесу. Как и другие краксы, этот вид в основном моногамен, образуя семейные пары, хотя встречались и семьи из одного самца и двух-трёх самок[3]. Синеклювые краксы размножаются в сухой сезон, период гнездования — с декабря по март; в заповеднике Эль-Паухил зафиксированы два периода гнездования (второй — с июля по сентябрь). В месяцы, следующие за высиживанием (март-август), наблюдались семьи, состоящие из взрослых птиц и птенцов[4].
Питание синеклювых краксов включает семена, побеги, беспозвоночных (включая сухопутных крабов), а также, возможно, падаль. В ходе одного из исследований был составлен список употребляемых в пищу растений, включающий 15 наименований. Птицы собирают пищу непосредственно на земле, питание на деревьях ни разу не наблюдалось[4].
Синеклювый кракс — вид на грани исчезновения. Несмотря на то, что синеклювые краксы, по-видимому, способны адаптироваться к постепенному сокращению ареала, угроза существованию вида остаётся серьёзной. С XVII века большие массивы леса, служившего средой обитания этого вида, были расчищены под плантации хлопка и других сельскохозяйственных культур, луга для выпаса скота, постройку шоссе и добычу полезных ископаемых, включая нефть. После начала в 1996 году золотой лихорадки склоны Серрания-де-Сан-Лукас были плотно заселены, расчищены от леса и засеяны сельскохозяйственными культурами и кокой. Вырубка лесов продолжается и в настоящее время растущими темпами как в рамках лесозаготовок, так и чтобы освободить место для плантаций кофе и нелегальных посадок марихуаны. Нелегальные плантации марихуаны при обнаружении подвергаются опылению гербицидами общего действия, что также ведёт к гибели окружающего леса[4].
Отдельную опасность для синеклювых краксов представляет продолжающаяся охота и сбор яиц, употребляемых в пищу. Тяжёлая экономическая ситуация в деревнях вокруг национального парка Парамильо не оставляет шансов на то, что местные жители прекратят эту деятельность[4].
Популяция синеклювых краксов в заповеднике Эль-Паухил оценивалась в 2009 году в 254 особи, исходя из расчёта 4,7 особи на км², а во всём районе, включающем заповедник — в 509 особей; предполагается, что плотность выросла по сравнению с предыдущим значением в 2,1 особи на км², но всё ещё заметно уступает оптимальной (1 особь на 10 акров, то есть примерно 25 особей на км²). Плотность популяции в экопарке Бесотес в 2006—2007 годах оценивалась в 1,1 особи на км². Общая численность вида не превышает, по оценке Международной Красной книги, тысячи особей, в том числе от 150 до 700 половозрелых особей[4].
Синеклювый кракс или синеклювый гокко (лат. Crax alberti) — южноамериканская птица семейства краксов. Эндемик Колумбии, вид на грани исчезновения.
藍嘴鳳冠雉（學名：Crax alberti）是哥倫比亞特有的一種鳳冠雉。牠們分佈哥倫比亞東部及南部，以馬格達萊納河為界。牠們棲息在亞熱帶或熱帶的低地潮濕森林。牠們受到失去棲息地的威脅。
ワシントン条約附属書III類（コロンビア） 分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : キジ目 Galliformes 科 : ホウカンチョウ科 Cracidae 属 : ホウカンチョウ属 Crax 種 : アオコブホウカンチョウCrax annulata
和名 アオコブホウカンチョウ 英名 Albert's curassowアオコブホウカンチョウ（青瘤鳳冠鳥、Crax alberti）は、キジ目ホウカンチョウ科ホウカンチョウ属に分類される鳥類。
コロンビア北部固有種
全長82.5-92.5cm。翼長オス37.5-42.4cm、メス36.2-38.2cm。全身が光沢のある黒い羽毛で覆われる。尾羽の先端は白い。
オスは腹部と尾羽基部の腹面（下尾筒）が白い羽毛で被われる。嘴は淡黄色や灰白色で、下嘴基部には青い骨質の瘤がある。メスは上面に白い横縞が入り腹部と下尾筒が赤褐色の羽毛で被われる個体（赤色型）と、頭頂に伸長した羽毛の先端が白く、腹部と下尾筒が黒い羽毛で被われ胸部に白い横縞が入る個体（黒色型）がいる。嘴の色彩は黄色。
コブナシホウカンチョウC. annulataは本種のオスの幼鳥やメスの黒色型であるとしてシノニムとする説が有力。また飼育下ではホウカンチョウ科の別種と交雑した例があり、本種と別種の雑種が記載された例もある。
標高1,200m以下（主に標高600m周辺）の丘陵にある熱帯雨林に生息する。
主に地表で採食を行う。
開発による生息地の破壊や乱獲などにより生息数は激減している。アメリカ合衆国では飼育下での繁殖計画が進められ、飼育下繁殖にも成功している。しかし規模が小さい上に、オスの個体数が少ないことから繁殖計画は難航している。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
.png){kind=small}
