Mangrove Warbler

Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como ^NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.

'''Setophaga petechia,^[2] tamién denomada reinita mariella, reinita dorada, chipe mariellu y canariu de manglar,^[3] ye una especie d'ave paseriforme de la familia Parulidae. Ye la especie más llargamente distribuyida del xéneru Setophaga, yá que cría en toa Norteamérica y migra escontra'l sur hasta'l norte de Suramérica. Tien 43 subespecies reconocíes, estremaes en tres grupos principales.

• Grupu aestiva, en toa Norteamérica, el sur y el centru de Méxicu en tierres de montes y parrotales, con frecuencia húmedos. Ye migratoriu, envernando en América Central y en Suramérica. Ye accidental n'Europa occidental. Miden 11,5 cm de llargu y pesen 9 g. Los machos pel branu son verdosos enriba y mariellos embaxo, con estríes acolorataes nel pechu. L aestiva varia principalmente en brillantez.

• Grupu erithachorides, grupu más grande: 12,5 cm y 11 g. Mora en manglares de les mariñes d'América Central y el norte de Suramérica. Los machos pel branu difieren de aestiva por presentar capiellos acolorataos. Les subespecies nesti grupu varien na estensión y tonos del capiellu.

• Grupu petechia, grupu residente en manglares de les Antilles. Los machos pel branu difieren de aestiva en que presenten una corona (raramente capiellu) acoloratada. Les subespecies nesti grupu varien n'estensión y tonos del llurdiu na cabeza.

El plumaxe de les femes ye esencialmente verdosu percima y amarellentáu per debaxo, los mozos machos adquieren rápido les rayes nel pechu, y dacuando coloración na cabeza.

Vive en manglares, montes secos de la mariña y parrotales cerca de l'agua, banzaos y ríos en tierres baxes.

Aliméntase d'inseutos y arañes. Les subespecies norteñas comen tamién bayes. Añeren en plantes herbales. Tanto'l machu como la fema alimenten a los pitucos.

El grupu aestiva pon de 3 a 6 güevos, y los otros dos grupos, que nidifican en manglares, suelen poner menos güevos.

El reclamu varia enforma ente subespecies; el más típicu ye un nidiu o fuerte yíp.

Esta especie ye un güéspede regular de Molothrus bonariensis, un parásitu de niales.

Referencies

Bibliografía

• Curson, Quinn y Beadle, New World Warblers, ISBN 0-7136-3932-6

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Setophaga petechia.

• Canariu del manglar por John Audubon
• Yellow Warbler Species Account - Cornell Lab d'Ornitoloxía
• Yellow Warbler - Dendroia petechia - USGS Patuxent Bird Identification InfoCenter

La bosquerola groga o canari de manglar, (Setophaga petechia), és un ocell del Nou Món. És l'espècie que té una distribució més àmplia dins el gènere Setophaga. Nia a tota Nord-amèrica i, durant l'hivern boreal, arriba fins a la part nord de Sud-amèrica.

Descripció i sistemàtica

La bosquerola groga té 35 subespècies que han estat dividides en tres grups principals. Cadascun d'aquests grups es considera a vegades una espècie separada, especialment el grup aestiva, que es considera una espècie diferent de S. petechia:

• El grup aestiva cria a la part de clima temperat de tot Nord-amèrica i fins al centre i sud de Mèxic, en zones obertes amb vegetació arbustiva i sovint humides. És un ocell migratori que hiverna a Amèrica Central i Sud-amèrica. Rarament es troba a l'Europa occidental. Té una mida d'uns 11,5 cm de llarg i pesa uns 9 g. Els mascles són de color verdós en la part superior, grocs en la inferior, amb estries vermelloses al pit.

• El grup erithachorides està format per aus més grans, d'uns 12,5 cm i uns 11 g de pes. Resideix en manglars de les costes d'Amèrica Central i nord de Sud-amèrica. Els mascles es diferencien del grup aestiva perquè a l'estiu presenten una caputxa vermellosa, tret que serveix també per diferenciar les races del grup segons la mida i la tonalitat.

• El grup petechia resideix en manglars de les Índies occidentals. Els mascles es diferencien del grup aestiva perquè a l'estiu presenten una caputxa o només part del cap vermellós, tret que serveix també per diferenciar les races del grup segons la mida i la tonalitat.

Morfologia

• Femella de bosquerola groga (grup aestiva) atenent el niu a Yukon Flats National Wildlife Refuge

• Juvenil o mascle d'hivern de bosquerola groga (grup petechia) a Jamaica

• Mascle de bosquerola groga (grup erithachorides) a Puerto Ayora, Santa Cruz, Illes Galápagos

• Femella de bosquerola groga (grup erithachorides) a Puerto Ayora, Santa Cruz, Illes Galápagos

Alimentació

Són ocells insectívors que ocasionalment s'alimenten de baies.

Reproducció

La bosquerola groga cria una vegada l'any, rarament dues. L'aparellament té lloc entre els mesos de maig i juny i la femella pon entre 1 i 6 ous, que es desclouen després d'un període d'incubació d'entre 10 i 14 dies. Els pollets pesen una mitjana d'1,3 g en nàixer. Comencen a volar entre els 8 i els 12 dies i són independents als 22-26 dies d'haver nascut. Tant mascles com femelles assoleixen la maduresa reproductiva a l'any d'edat.

Referències

• BirdLife International 2008. «Dendroica petechia». The IUCN Red List of Threatened Species 2008. International Union for Conservation of Nature and Natural Resources, UICN, 2008. [Consulta: 13 abril 2009].
• Bachynski, K. and M. Kadlec. «Dendroica petechia». Animal Diversity Web. Museu de Zoologia de la Universitat de Michigan, 2003. [Consulta: 13 abril 2009].

Enllaços externs

• Vídeos de Dendroica petechia a la Internet Bird Collection (IBC).

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Telor melyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: telorion melyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Dendroica petechia; yr enw Saesneg arno yw Yellow warbler. Mae'n perthyn i deulu'r Telorion y Byd Newydd (Lladin: Paruliadae) sydd yn urdd y Passeriformes.^[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn D. petechia, sef enw'r rhywogaeth.^[2]

Teulu

Mae'r telor melyn yn perthyn i deulu'r Telorion y Byd Newydd (Lladin: Paruliadae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Lesňáček žlutý (Setophaga petechia) je 11–13 cm^[2] velký druh pěvce z čeledi lesňáčkovitých (Parulidae). Rozeznáváme u něj asi 41 poddruhů,^[3] které vykazují zřetelné rozdíly ve zbarvení. Samci jsou však ve svatebním šatě vždy jasně žlutí s různým zastoupením červeno-hnědého a zelenavého zbarvení. Samice a mladí ptáci jsou u všech poddruhů méně výrazní, svrchu nazelenalí se světle žlutou spodinou.

Lesňáček žlutý je zastoupen téměř na celém severoamerickém kontinentě v rozmezí od Aljašky až po jižní Mexiko a zasahuje také do Jižní Ameriky - po Peru. Náleží mezi částečně tažné druhy, severské populace migrují, jižní na svých hnízdištích setrvávají po celý rok.^[3] Jeho biotopem jsou vlhké křovinaté lokality a bažiny.^[2] Požírá převážně hmyz, ale živí se i jinými bezobratlými a malými měkkými plody. Pro mláďata hrají v potravě nejvýznamnější roli housenky.^[4] Do malého miskovitého hnízda postaveného na stromě klade 3-6 světlých, tmavě skvrnitých vajec, na kterých sedí 11-14 dnů. Mláďata opouští hnízdo po 8-12 dnech a minimálně ještě další dva týdny jsou dokrmována rodiči.^[4]

• Hnízdo s vejci

• Samice u hnízda s mláďaty

Reference

V tomto článku byl použit překlad textu z článku Yellow Warbler na anglické Wikipedii.

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]
2. ↑ ^{a b} DVOŘÁKOVÁ, Sylvie; ANDĚROVÁ, Romana; KŮS, Evžen; VELENSKÝ, Petr (autoři českého překladu). 2000 ZVÍŘAT Velká obrazová encyklopedie. Praha: Euromedia Group, k. s., 2003. ISBN 80-242-0009-0.
3. ↑ ^{a b} KHOLOVÁ, Helena (autorka českého překladu). Ptáci. Praha: Euromedia Group, k. s., 2008. ISBN 9788024222356.
4. ↑ ^{a b} BACHYNSKI, K.; KADLEC, M. Dendroica petechia [online]. 2003 [cit. 2010-07-01]. Dostupné online. (anglicky)

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu lesňáček žlutý ve Wikimedia Commons
• Taxon Setophaga petechia ve Wikidruzích

Der Goldwaldsänger (Setophaga petechia) ist ein kleiner insektenfressender Vogel aus der Gattung der Baumwaldsänger (Setophaga) in der Familie der Waldsänger (Parulidae).

Merkmale

Goldwaldsänger haben ein goldgelbes Federkleid, das an der Brust bei dem Männchen mit kastanienbraunen Streifen durchzogen ist. Bei dem Weibchen fehlen die Streifen oder sie sind nicht so stark ausgeprägt wie bei dem Männchen. Unterarten des Goldwaldsängers tragen auch rostfarbene Streifen an den Flanken. Arten, die in Mangrovenwäldern beheimatet sind, haben eine kastanienfarbene Krone auf dem Kopf. Insgesamt ist das Federkleid bei dem Weibchen stumpfer. Die Oberseite und die Flügeldecken sind gelbgrün bis olivgrün. An den Enden der Schwanzfedern befinden sich gelbe Punkte. Ihre dünnen spitzen Schnäbel sind grau. Die Körpergröße beträgt je nach Unterart zwischen zehn und achtzehn Zentimeter.

Ernährung

Sie ernähren sich vorwiegend von Insekten, die sie von den Blättern picken oder im Flug fangen. Gelegentlich fressen sie auch Früchte.

Fortpflanzung

Zwischen Mai bis Juni werden drei bis sechs gräuliche bis grünlich weiße, mit dunklen Flecken überzogene Eier ausgebrütet. Dafür wird ein Nest aus Rinde, Gras, Haaren und Spinnweben auf einem Baum in einer Astgabel oder in einem Gebüsch erbaut. Ein häufiger Brutschmarotzer des Goldwaldsängers ist der Braunkopf-Kuhstärling (Molothrus ater).

Vorkommen und Bedrohung

Ein Goldwaldsänger bei seinem Nest

Insgesamt gibt es zwölf Unterarten, die den Westindischen Raum und das amerikanische Festland bewohnen. Die anpassungsfähigen Goldwaldsänger brüten in der Regel in feuchten Lebensräumen mit hohem Insektenvorkommen unter anderem in Nordamerika, von Alaska und Nordkanada bis nach Mexiko, wo sie die südlich gelegenen Mangroven bewohnen. Andere Lebensräume befinden sich an den Randbereichen von Sümpfen, Seen, Flüssen, bei Weiden, in Gärten oder auch an Waldrändern. Im Winter ziehen sie in den Süden von Kalifornien und Florida bis in Gebiete nach Brasilien, Bolivien und Peru. Unterarten kommen des Weiteren auf den großen Antillen vor, von Kuba, Puerto Rico, Jamaika und Hispaniola. Eine Art kommt auf den Galapagosinseln vor, eine weitere auf der Cocos-Insel. Als seltener Gast kommt er auch in Westeuropa vor.

Von den zwölf Arten ist besonders der Barbados-Goldwaldsänger (Setophaga petechia petechia), dessen Lebensraum sich auf der Insel Barbados befindet, stark gefährdet durch eingeschleppte Raubtiere, Brutschmarotzer und durch Zerstörung seiner Lebensräume durch den Tourismus. Von den Barbados-Goldwaldsängern gibt es nur noch wenige Brutpaare.

Unterarten

Ein Goldwaldsänger auf der Insel Santiago (Galapagos)

Es sind vierunddreißig Unterarten bekannt:^[1]

• Setophaga petechia oraria (Parkes & Dickerman, 1967)^[2] – Diese Unterart kommt im Osten Mexikos vor
• Setophaga petechia bryanti (Ridgway, 1873)^[3] – Diese Unterart ist vom Südosten Mexikos bis in den Süden Nicaraguas verbreitet.
• Setophaga petechia erithachorides (Baird, SF, 1858)^[4] – Diese Subspezies kommt vom Osten Costa Ricas bis in den Norden Kolumbiens vor.
• Setophaga petechia chrysendeta (Wetmore, 1946)^[5] – Das Verbreitungsgebiet dieser Unterart reicht vom Nordosten Kolumbiens bis in den extremen Nordosten Venezuelas.
• Setophaga petechia paraguanae (Phelps & Gilliard, 1941)^[6] – Diese Unterart kommt auf der Halbinsel Paraguaná vor.
• Setophaga petechia cienagae (Zimmer, JT & Phelps, 1944)^[7] – Diese Subspezies kommt im Nordwesten und Norden von Venezuela und die angrenzenden Inseln vor.
• Setophaga petechia castaneiceps (Ridgway, 1885)^[8] – Die Unterart ist im südlichen Niederkalifornien verbreitet.
• Setophaga petechia rhizophorae (van Rossem, 1935)^[9] – Diese Unterart kommt in Sonora und Sinaloa vor.
• Setophaga petechia phillipsi (Browning, 1994)^[10] – Diese Subspezies kommt im Westen Mexikos bis nach Honduras vor.
• Setophaga petechia xanthotera (Todd, 1924)^[11] – Diese Unterart ist im Westen Nicaraguas und dem Westen Costa Ricas verbreitet.
• Setophaga petechia aithocorys (Olson, 1980)^[12] – Diese Unterart ist im Südwesten Panama und der Coiba-Insel verbreitet.
• Setophaga petechia iguanae (Olson, 1980)^[13] – Diese Unterart kommt auf der Iguana-Insel südlich von Panama vor.
• Setophaga petechia aequatorialis (Sundevall, 1869)^[14] – Diese Unterart ist im südlichen zentralen Panama verbreitet.
• Setophaga petechia jubaris (Olson, 1980)^[15] – Das Verbreitungsgebiet dieser Subspezies reicht über den Südosten Panamas bis ins westliche zentrale Kolumbien.
• Setophaga petechia peruviana (Sundevall, 1869)^[14] – Diese Unterart ist vom Südwesten Kolumbiens bis in den Nordwesten Perus verbreitet.
• Setophaga petechia aureola (Gould, 1839)^[16] – Diese Unterart kommt auf der Coco- und den Galapagosinseln vor.
• Setophaga petechia ruficapilla (Gmelin, JF, 1789)^[17] – Diese Unterart kommt auf Martinique vor.
• Setophaga petechia rufivertex (Ridgway, 1885)^[18] – Diese Unterart kommt auf Cozumel vor.
• Setophaga petechia armouri (Greenway, 1933)^[19] – Diese Subspezies kommt auf der Providencia-Insel vor.
• Setophaga petechia flavida (Cory, 1887)^[20] – Diese Unterart ist auf der San Andrés-Insel verbreitet.
• Setophaga petechia eoa (Gosse, 1847)^[21] – Diese Unterart ist auf den Kaimaninseln und auf Jamaica verbreitet.
• Setophaga petechia gundlachi (Baird, SF, 1865)^[22] – Das Verbreitungsgebiet dieser Unterart ist Florida Keys, Kuba und die dazugehörende Isla de la Juventud.
• Setophaga petechia flaviceps (Chapman, 1892)^[23] – Diese Unterart kommt auf den Bahamas vor.
• Setophaga petechia albicollis (Gmelin, JF, 1789)^[24] – Diese Unterart kommt auf Hispaniola und den nahe gelegenen Inseln vor.
• Setophaga petechia chlora (Browning, 1994)^[25] – Diese Unterart kommt auf den Cayos Siete Hermanos vor.
• Setophaga petechia solaris (Wetmore, 1929)^[26] – Diese Unterart kommt auf der Île de la Gonâve vor.
• Setophaga petechia bartholemica (Sundevall, 1869)^[27] – Das Verbreitungsgebiet dieser Subspezies ist Puerto Rico, die Jungferninseln und die nördlichen Teil der Kleinen Antillen.
• Setophaga petechia melanoptera (Lawrence, 1879)^[28] – Diese Unterart kommt im zentralen Teil der Kleinen Antillen vor.
• Setophaga petechia babad (Bond, 1927)^[29] – Diese Unterart kommt auf St. Lucia vor.
• Setophaga petechia petechia (Linnaeus, 1766)^[30] – Die Nominatform kommt auf Barbados vor.
• Setophaga petechia alsiosa (Peters, JL, 1926)^[31] – Diese Subspezies kommt auf den Grenadinen vor.
• Setophaga petechia rufopileata (Ridgway, 1884)^[32] – Das Verbreitungsgebiet dieser Unterart ist Aruba, die Niederländischen Antillen und weitere Inseln nördlich von Venezuela.
• Setophaga petechia obscura (Cory, 1909)^[33] – Diese Unterart kommt auf Las Aves, Los Roques und La Orchila vor.
• Setophaga petechia aurifrons (Phelps & Phelps Jr, 1950)^[34] – Das Verbreitungsgebiet dieser Unterart umfasst den Nordosten Venezuelas und die angrenzenden Inseln.

Literatur

• Jon Curson, David Quinn, David Beadle: New World Warblers. Helm, London 1994, ISBN 0-7136-3932-6.
• Carl von Linné: Systema Naturae per Regna Tria Naturae, Secundum Classes, Ordines, Genera, Species, Cum Characteribus, Differentiis, Synonymis, Locis. 12. Auflage. Band 1. Laurentii Salvii, Stockholm 1766 (biodiversitylibrary.org).
• Johann Friedrich Gmelin: Systema Naturae per Regna Tria Naturae, Secundum Classes, Ordines, Genera, Species, Cum Characteribus, Differentiis, Synonymis, Locis. Band 1, Nr. 2. Georg Emanuel Beer, Leipzig 1789 (biodiversitylibrary.org).
• James Bond: A New Golden Warbler From the Island of St. Lucia, B. W. I. In: The Auk. Band 23, Nr. 4, 1927, S. 571–572 (englisch, sora.unm.edu [PDF; 115 kB; abgerufen am 3. April 2015]).
• Charles Barney Cory: Descriptions of Six Supposed New Species of Birds From the Islands of Old Providence and St. Andrews, Caribbean Sea. In: The Auk. Band 4, Nr. 3, 1887, S. 177–180 (englisch, sora.unm.edu [PDF; 139 kB; abgerufen am 3. April 2015]).
• Charles Barney Cory: The Birds of the Leeward Islands, Caribbean Sea. In: Field Museum of Natural History Publication 137 (= Ornithological Series). Band 1, Nr. 5, 1909, S. 193–255 (biodiversitylibrary.org [abgerufen am 4. April 2015]).
• Storrs Lovejoy Olson: Geographic Variation In The Yellow Warblers Dendroica-Petechia Parulidae Of The Pacific Coast Of Middle America And South America. In: Proceedings of The Biological Society of Washington. Band 93, 1980, S. 473–480 (biodiversitylibrary.org [abgerufen am 3. April 2015]).
• Marvin Ralph Browning: A Taxonomic Review Of Dendroica petechia (Yellow warbler) (Aves, Parulinae). In: Proceedings of The Biological Society of Washington. Band 107, 1997, S. 27–51 (biodiversitylibrary.org [abgerufen am 3. April 2015]).
• Alexander Wetmore: Descriptions of four new forms of birds forms of birds from Hisponiola. In: Smithsonian miscellaneous collections. Band 81, Nr. 13, 1929, S. 1–4 (biodiversitylibrary.org [abgerufen am 4. April 2015]).
• Alexander Wetmore: New Forms of Birds from Panama and Colombia. In: Proceedings of The Biological Society of Washington. Band 59, 1946, S. 49–54 (biodiversitylibrary.org).
• Robert Ridgway: On some new forms of American Birds. In: The American Naturalist, an Illustrated Magazine of Natural History. Band 7, 1873, S. 602–619 (biodiversitylibrary.org).
• Robert Ridgway: On a collection of birds made by Messrs. J. E. Benedict and W. Nye, of the United States Fish Commission steamer Albatross. In: Proceedings of the United States National Museum. Band 7, Nr. 420, 1884, S. 172–180 (biodiversitylibrary.org).
• Robert Ridgway: A review of the American “golden warblers”. In: Proceedings of the United States National Museum. Band 8, Nr. 522, 1885, S. 348–350 (biodiversitylibrary.org).
• Robert Ridgway: Description of Some New Species of Birds From Cozumel Island, Yucatan. In: Proceedings of The Biological Society of Washington. Band 3, 1885, S. 21–24 (biodiversitylibrary.org).
• Walter Edmond Clyde Todd: Descriptions of eight new neotropical birds. In: Proceedings of The Biological Society of Washington. Band 37, 1924, S. 121–124 (biodiversitylibrary.org).
• George Newbold Lawrence: Catalogue of a collection of birds obtained in Guadeloupe for the Smithonian Institution by Mr. Fred. A. Ober. In: Proceedings of the United States National Museum. Band 1, Nr. 57, 1879, S. 449–462 (biodiversitylibrary.org).
• Adriaan Joseph van Rossem: The Mangrove Warbler of North-Western Mexico. In: Transactions of the San Diego Society of Natural History. Band 8, Nr. 10, 1935, S. 67–68 (biodiversitylibrary.org).
• Carl Jakob Sundevall: Öfversigt af fogelslägtet Dendroeca. In: Öfversigt af Kongl. Vetenskaps-akademiens forhandlingar. Band 26, Nr. 6, 1869, S. 605–618 (biodiversitylibrary.org).
• James Lee Peters: A new race of the Golden Warbler from the West Indies. In: Proceedings of the New England Zoölogical Club. Band 9, 1926, S. 41.
• James Cowan Greenway: A name for the Golden Warbler of Old Providence Island. In: Proceedings of the New England Zoölogical Club. Band 13, 1933, S. 63–64.
• John Gould in Charles Darwin: The zoology of the voyage of H.M.S. Beagle, under the command of Captain Fitzroy, R.N., during the years 1832–1836. Published with the Approval of The Lords Commissioners of her Majesty’s Treasury. Band 3, Lieferung 11. Smith, Elder & Co, London 1841 (biodiversitylibrary.org).
• William Henry Phelps, William Henry Phelps Jr.: Lista de las aves de Venezuela con su distribución, Parte 2. Passeriforme. In: Boletín de la Sociedad Venezolana de Ciencias Naturales. Band 12, 1950, S. 1–427.
• John Todd Zimmer, William Henry Phelps: New species and subspecies of birds from Venezuela. In: American Museum novitates. Nr. 1270, 1944, S. 1–16 (digitallibrary.amnh.org [PDF; 2,7 MB; abgerufen am 3. April 2015]).
• William Henry Phelps, Ernest Thomas Gilliard: Seventeen new birds from Venezuela. In: American Museum novitates. Nr. 1153, 1941, S. 1–18 (digitallibrary.amnh.org [PDF; 2,7 MB; abgerufen am 3. April 2015]).
• Philip Henry Gosse: The birds of Jamaica. J. Van Voorst, London 1847 (biodiversitylibrary.org).
• Kenneth Carroll Parkes, Robert William Dickerman: A new subspecies of Mangrove Warbler (Dendroica petechia) from México. In: Annals of the Carnegie Museum. Band 39, Nr. 5, 1967, S. 85–89.
• Spencer Fullerton Baird: Reports of explorations and surveys, to ascertain the most practicable and economical route for a railroad from the Mississippi River to the Pacific Ocean. Band 9. A. O. P. Nicholson, Washington 1858 (quod.lib.umich.edu [abgerufen am 4. April 2015]).
• Spencer Fullerton Baird: Review of American birds, in the Museum of the Smithsonian Institution. In: Smithsonian miscellaneous collections. Nr. 181, 1864, S. 199 ff. (books.google.de).
• Frank Michler Chapman: Notes on birds and mammals observed near Trinidad, Cuba; with remarks on the origin of West Indian bird-life. In: Bulletin of the American Museum of Natural History. Band 4, Nr. 16, 1882, S. 279–330 (digitallibrary.amnh.org [PDF; 4,2 MB; abgerufen am 4. April 2015]).

Einzelbelege

1. ↑ IOC World Bird List New World warblers & oropendolas
2. ↑ Kenneth Carroll Parkes, S. 87.
3. ↑ Robert Ridgway (1873), S. 606.
4. ↑ Spencer Fullerton Baird (1858), S. 283.
5. ↑ Alexander Wetmore (1946), S. 52.
6. ↑ William H. Phelps u. a. (1941), S. 10.
7. ↑ John Todd Zimmer u. a., S. 14.
8. ↑ Robert Ridgway: A review of the American “golden warblers”. 1885, S. 350.
9. ↑ Adriaan Joseph van Rossem, S. 67.
10. ↑ Marvin Ralph Browning, S. 45.
11. ↑ Walter Edmond Clyde Todd, S. 123.
12. ↑ Storrs Lovejoy Olson, S. 474.
13. ↑ Storrs Lovejoy Olson, S. 475.
14. ↑ ^{a b} Carl Jakob Sundevall, S. 609.
15. ↑ Storrs Lovejoy Olson, S. 478.
16. ↑ John Gould, S. 86, Tafel 28.
17. ↑ Johann Friedrich Gmelin, S. 971.
18. ↑ Robert Ridgway: Description of Some New Species of Birds From Cozumel Island, Yucatan. 1885, S. 21.
19. ↑ James Cowan Greenway, S. 63.
20. ↑ Charles Barney Cory (1887), S. 179.
21. ↑ Philip Henry Gosse, S. 158.
22. ↑ Spencer Fullerton Baird (1865), S. 194, 197.
23. ↑ Frank Michler Chapman, S. 310.
24. ↑ Johann Friedrich Gmelin, S. 983.
25. ↑ Marvin Ralph Browning, S. 39.
26. ↑ Alexander Wetmore (1929), S. 1.
27. ↑ Carl Jakob Sundevall, S. 607.
28. ↑ George Newbold Lawrence, S. 453.
29. ↑ James Bond, S. 571.
30. ↑ Carl von Linné, S. 334.
31. ↑ James Lee Peters, S. 41.
32. ↑ Robert Ridgway (1884), S. 173.
33. ↑ Charles Barney Cory (1909), S. 217.
34. ↑ William H. Phelps u. a. (1950), S. 21.

De heêle zanger (Dendroica petechia) is een veugel uut de femielje van de Amerikaonse zangers (Parulidae). De heêle zanger broei in bieni ael Noôrd-Amerika en kom voe toet 't noôrn van Zuud-Amerika.

Kenmerk'n

Heêle zangers èn een gouwen veêrnkleêd, wibie an op de bost van 't ventje kestanjebrune streep'n zitt'n. Bie de wuufjes zien deze streep'n vaeg of nie anwezig. Sommihe ondersoôrten èn ok roestkleurihe streep'n op de flank'n. De ondersoôrten die aon in de manhroôvebossen leven èn een kestanjehekleurde kroône op der kop. Bie aolle ondersoôrten is 't veêrnkleêd van 't wuufje vaeler. De bovenkant divan is heêlhroen toet oliefhroen. De snaevel is spits en hries. Heêle zangers worn, verschill'nd per ondersoôrt, 8 toet 18 centimeter.

Eetn

Heêle zangers eetn overwehend insect'n, die aon ze in den vlucht of van 'n takke plukk'n. Ok eetn ze wè kleine vruchen as beiers.

The yellow warbler (Setophaga petechia) is a New World warbler species. Yellow warblers are the most widespread species in the diverse genus Setophaga. The species can be found throughout most of North America and migrates to wintering grounds from southern California to the Amazon region, Bolivia, and Peru.

The yellow warbler is a small bird with 35 subspecies, known for its yellow and greenish-golden plumage. They inhabit riparian or moist lands with small trees, mangrove swamps, and dense woody growth. Yellow warblers have a varied diet, primarily consisting of caterpillars and other insects. They are monogamous, with breeding pairs sharing parental responsibilities. The species is not considered threatened by the IUCN, but localized declines have been observed due to habitat destruction and pollution. The North American populations are legally protected under the Migratory Bird Treaty Act.

Etymology

The genus name Setophaga is from Ancient Greek ses, "moth", and phagos, "eating", and the specific petechia is from Italian petecchia, a small red spot on the skin.^[2] The American yellow warbler is sometimes colloquially called the "summer yellowbird".^[3]

Description and taxonomy

Other than in male breeding plumage and body size, all warbler subspecies are very similar. Winter, female and immature birds all have similarly greenish-yellow uppersides and are a duller yellow below. Young males soon acquire breast and, where appropriate, head coloration. Females are somewhat duller, most notably on the head. In all, the remiges and rectrices are blackish olive with yellow edges, sometimes appearing as an indistinct wing-band on the former. The eyes and the short thin beak are dark, while the feet are lighter or darker olive-buff.^[4][5]

The 35 subspecies of S. petechia can be divided into three main groups according to the males' head color in the breeding season.^[5] Each of these groups is sometimes considered a separate species, or the aestiva group (yellow warbler) is considered a species different from S. petechia (mangrove warbler, including golden warbler); the latter option is the one currently accepted by the International Ornithological Congress World Bird List.^[6]

Depending on subspecies, the yellow warbler may be between 10 and 18 cm (3.9 and 7.1 in) long, with a wingspan from 16 to 22 cm (6.3 to 8.7 in). They weigh 7–25 g (0.25–0.88 oz), varying between subspecies and whether on migration or not, globally averaging about 16 g (0.56 oz) but only 9–10 g (0.32–0.35 oz) in most breeding adults of the United States populations. Among standard measurements throughout the subspecies, the wing chord is 5.5 to 7 cm (2.2 to 2.8 in), the tail is 3.9 to 5.6 cm (1.5 to 2.2 in), the bill is 0.8 to 1.3 cm (0.31 to 0.51 in) and the tarsus is 1.7 to 2.2 cm (0.67 to 0.87 in).^[5] The summer males of this species are generally the yellowest warblers wherever they occur. They are brilliant yellow below and greenish-golden above. There are usually a few wide, somewhat washed-out rusty-red streaks on the breast and flanks. These markings are the reason for the scientific name petechia, which roughly translates to "liver spotted".^[7] The subspecies in this group mostly vary in brightness and size according to Bergmann's and Gloger's Rule.^[8]

The golden warbler (petechia group; 17 subspecies^[5]) is generally resident in the mangrove swamps of the West Indies. Local seasonal migrations may occur. On the Cayman Islands for example, S. p. eoa was found to be "decidedly scarce" on Grand Cayman and apparently absent from Cayman Brac in November 1979, while it had been a "very common" breeder in the group some ten years before, and not frequently seen in the winters of 1972/1973; apparently, the birds disperse elsewhere outside the breeding season. The Cuban golden warbler (S. p. gundlachi) barely reached the Florida Keys where it was first noted in 1941, and by the mid-20th century a breeding population was resident.^[9] Though individual birds may stray farther north, their distribution is restricted by the absence of mangrove habitat.

They are generally smallish, usually weighing about 10 g (0.35 oz) or less and sometimes^[10] as little as 6.5 g (0.23 oz). The summer males differ from those of the yellow warbler in that they have a rufous crown, hood or mask. The races in this group vary in the extent and hue of the head patch.

The mangrove warbler (erithachorides group; 12 subspecies^[5]) tends to be larger than other yellow warbler subspecies groups, averaging 12.5 cm (4.9 in) in length and 11 g (0.39 oz) in weight. It is resident in the mangrove swamps of coastal Middle America and northern South America; S. p. aureola is found on the oceanic Galápagos Islands.^[5] The summer males differ from those of the yellow warbler in having a rufous hood or crown. The races in this group vary in the extent and hue of the hood, overlapping extensively with the golden warbler group in this character.^[5]

The American yellow warbler (aestiva group; 6 subspecies)^[5] breeds in the whole of temperate North America as far south as central Mexico in open, often wet, woods or shrub. It is migratory, wintering in Central and South America. They are very rare vagrants to western Europe^[4] and Scandinavia^[11]

• 

  Resident adult male mangrove warbler S. p. bryanti, Quepos, Costa Rica

• 

  Breeding male golden warbler S. p. petechia, Washington-Slagbaai National Park, Bonaire, (Netherlands Antilles)

• 

  Breeding male mangrove warbler S. p. aureola, Puerto Ayora, Santa Cruz (Galápagos Islands)

• 

  Breeding female S. p. aestiva, Horicon Marsh, Wisconsin (United States)

• 

  Male resident Cuban yellow warbler S. p. gundlachi, Cuba

Vocalizations

Yellow warbler (aestiva group) song

Recorded in Prince Edward Point National Wildlife Area, Ontario, Canada

---

Problems playing this file? See media help.

The song is a musical strophe that can be rendered sweet sweet sweet, I'm so sweet, although it varies considerably between populations. The call is a soft or harder chip or ship. This is particularly frequently given by females after a male has finished his song. In territorial defense, they give hissing calls, while seet seems to be a kind of specialized cowbird alert (see below). Other calls are given in communication between pair-members, neighbors, or by young begging for food. These birds also communicate with postures and perhaps with touch.^[4]

Ecology

Female yellow warbler attending nestlings, Yukon Flats National Wildlife Refuge, Alaska (USA)

Male (above) and female yellow warblers foraging in a reedbed, Mill Creek Streamway Park, Kansas (United States)

American yellow warblers breed in most of North America from the tundra southwards, except for the far Southwest and the Gulf of Mexico coast.^[4] American yellow warblers winter to the south of their breeding range, from southern California to the Amazon region, Bolivia and Peru.^[4] The mangrove and golden warblers occur to the south of it, to the northern reaches of the Andes.

American Yellow Warblers arrive in their breeding range in late spring – generally about April/May – and move to winter quarters again starting as early as July, as soon as the young are fledged. Most, however, stay a bit longer; by the end of August, the bulk of the northern populations has moved south, though some may linger almost until fall. At least in northern Ohio, yellow warblers do not linger, leaving as they did 100 years ago.^[12]

The breeding habitat of American yellow warblers is typically riparian or otherwise moist land with ample growth of small trees, in particular willows (Salix). The other groups, as well as wintering birds, chiefly inhabit mangrove swamps and similar dense woody growth. Less preferred habitat are shrubland, farmlands and forest edges. In particular American yellow warblers will come to suburban or less densely settled areas, orchards and parks, and may well breed there. Outside the breeding season, these warblers are usually encountered in small groups, but while breeding they are fiercely territorial and will try to chase away any conspecific intruder that comes along.^[4]

Roughly 60% of their diet is caterpillars. They also consume wasps,^[13] mayflies, moths, mosquitoes, beetles, damselflies, treehoppers, other insects,^[14] insect larvae, and spiders.^[15] They acquire prey by gleaning in shrubs and on tree branches, and by hawking prey that tries to fly away. Other invertebrates and some berries and similar small juicy fruits^[16] are also eaten, the latter especially by American yellow warblers in their winter quarters. The yellow warbler is one of several insectivorous bird species that reduce the number of coffee berry borer beetles in Costa Rica coffee plantations by 50%. Caterpillars are the staple food for nestlings, with some – e.g. those of geometer moths (Geometridae) – preferred over others.^[17]

The predators of yellow and mangrove warblers are those typical of such smallish tree-nesting passerines, such as snakes, foxes, birds of prey, and many others. The odds of an adult American yellow warbler surviving from one year to the next are on average 50%; in the southern populations, by contrast, about two-thirds of the adults survive each year. Conversely, less than one American yellow warbler nest in three on average suffers from predation in one way or another, while two out of three mangrove and golden warbler nests are affected.^[18]

Snakes, including the blue racer (Coluber constrictor foxii) and common garter snake (Thamnophis sirtalis),^[19] are significant nest predators, taking nestlings and fledglings as well as sick or distracted adults. Likewise, corvids such as the American crow (Corvus brachyrhynchos) and blue jay (Cyanocitta cristata),^[20] and large climbing rodents, notably the American red squirrel (Tamiasciurus hudsonicus) also attack nests in this manner.^[20] Carnivores (in particular members of the Musteloidea) including the striped skunk (Mephitis mephitis), long-tailed weasel (Neogale frenata), common raccoon (Procyon lotor),^[4] red fox (Vulpes vulpes), and domestic or feral cats, are similarly opportunistic predators. All these pose little threat to the nimble, non-nesting adults, which are taken by certain smallish and agile birds such as the American kestrel (Falco sparverius) and Cooper's hawk (Accipiter cooperii), and the sharp-shinned hawk (A. striatus). Other avian predators of adults have included peregrine falcons (Falco peregrinus) and merlins (F. columbarius). Owls such as great horned owls (Bubo virginianus) and eastern screech owls (Megascops asio) have been known to assault yellow warblers of all ages at night.^[4][21]

These New World warblers seem to mob predators only rarely. An exception are cowbirds, which are significant brood parasites. The yellow warbler is a regular host of the brown-headed cowbird (Molothrus ater), with about 40% of all nests suffering attempted or successful parasitism. By contrast, the tropical populations are less frequent hosts to the shiny cowbird (M. bonariensis), with only 10% of nests affected. This may be due to the slightly larger size of shiny cowbirds, which are less likely to survive being fed by the much smaller warbler, compared to brown-headed cowbirds.^[21] The yellow warbler is one of the few passerine proven to be able to recognize the presence of cowbird eggs in its nest.^[21] Upon recognizing one the warbler will often smother it with a new layer of nesting material. It will usually not try to save any of its own eggs that have already been laid, but produce a replacement clutch. Sometimes, the parents desert a parasitized nest altogether and build a new one. Unlike some cuckoos, cowbird nestlings will not actively kill the nestlings of the host bird; mixed broods of Setophaga and Molothrus may fledge successfully.^[18] However, success of fledging in yellow warbler nests is usually decreased by the parasitism of cowbirds due to the pressures of raising a much larger bird.^[21]

Other than predation, causes of mortality are not well known. The maximum recorded ages^[22] of wild yellow warblers are around 10 years. A wintering American yellow warbler examined near Turbo, Colombia was not infected with blood parasites, unlike other species in the study. It is unclear whether this significant, but wintering birds in that region generally lacked such parasites.^[23]

Breeding

Yellow warbler nest with small clutch

As usual for members of the Parulidae, yellow warblers nest in trees, building a small but very sturdy cup nest. Females and males rear the young about equally, but emphasize different tasks: females are more involved with building and maintaining the nest, and incubating and brooding the offspring. Males are more involved in guarding the nest site and procuring food, bringing it to the nest and passing it to the waiting mother, which does most of the actual feeding. As the young approach fledging, the male's workload becomes proportionally higher.^[4]

A breeding pair of Yellow Warblers. The female (right) is carrying nesting material.

The American yellow and mangrove (including golden) warblers differ in some other reproductive parameters. While the former is somewhat more of an r-strategist, the actual differences are complex and adapted to different environmental conditions. The yellow warbler starts breeding in May/June, while the mangrove warbler breeds all year round. American yellow warblers have been known to raise a brood of young in as little as 45 days, with 75 the norm. Tropical populations, by contrast, need more than 100 days per breeding. Males court the females with songs, singing 3,200 or more per day. They are, like most songbirds, generally serially monogamous; some 10% of mangrove warbler and about half as many American yellow warbler males are bigamous. Very few if any American yellow warblers breed more than once per year, with just 5% of female mangrove warblers doing so. If a breeding attempt fails, either parent will usually try to raise a second brood.^[18]

The clutch of the American yellow warbler is 3–6 (typically 4–5, rarely 1–2) eggs. Incubation usually takes 11 days, sometimes up to 14. The nestlings weigh 1.3 g (0.046 oz) on average, are brooded for an average 8–9 days after hatching, and leave the nest the following day or the one thereafter. The mangrove warbler has only 3 eggs per clutch on average and incubates some 2 days longer. Its average post-hatching brooding time is 11 days. Almost half of the parents (moreso in the mangrove warbler than the American yellow warbler) attend the fledglings for two weeks or more after these leave the nest. Sometimes the adults separate early, each accompanied by one to three of the young.^[24]

Some 3–4 weeks after hatching, the young are fully independent of their parents. They become sexually mature at one year of age, and attempt to breed right away. Some 55% of all American yellow warbler nestings are successful in raising at least one young.^[24] In contrast, only 25% of mangrove warbler nests successfully fledge any offspring, with accidents and predation frequently causing total loss of the clutch.

Status and conservation

Yellow warblers, in particular the young, devour many pest insects during the breeding season. The plumage and song of the breeding males have been described^[4] as "lovely" and "musical", encouraging ecotourism. No significant negative effects of American yellow and mangrove warblers on humans have been recorded.^[4]

Being generally common and occurring over a wide range, the yellow warbler is not considered a threatened species by the IUCN.^[25] Some local decline in numbers has been found in areas, mainly due to habitat destruction and pollution. The chief causes are land clearance, the agricultural overuse of and herbicide and pesticide, and sometimes overgrazing. However, stocks will usually rebound quickly if riparian habitat is allowed to recover, particularly among the prolific American yellow warbler.^[1][4]

The North American populations are legally protected by the Migratory Bird Treaty Act. The Barbados golden warbler^[26] (D. p. petechia) has been listed as "endangered foreign wildlife" by the United States' Endangered Species Act (ESA) since 1970; other than for specially permitted scientific, educational or conservation purposes, importing it into the USA is illegal. The Californian yellow warbler (D. p./a. brewsteri) and Sonoran yellow warbler (D.p./a. sonorana) are listed as "species of concern" by the ESA.^[27]

Footnotes

References

La Ora parulio (grupo petechia) estas ĝenerale formata de birdoj loĝantaj en marĉoj de mangrovo ĉe Karibio. Povas okazi lokaj sezonaj migradoj. En Kajmanaj Insuloj ekzemple, D. p. eoa estas "klare malabunda" en Granda Kajmano kaj ŝajne foresta el Cayman Brac en novembro de 1979, dum ĝi estis estinta "tre komuna" reproduktulo en tiu grupo 10 jarojn antaŭe, kaj ne estis ofte vidata en la vintroj de 1972/1973; ŝajne, la birdoj disiĝas ien for de la reprodukta sezono. La Kuba ora parulio (D. p. gundlachi) rare atingas la lokojn de Floridaj Rifoj kie ĝi estis unuafoje notita en 1941, kaj meze de la 20a jarcento loĝis reprodukta populacio.^[3] Kvankam individuaj birdoj povus vagadi iom pli norden, ties distribuado estas limigita pro malesto de mangrova habitato.

Ili estas ĝenerale malgrandecaj, kutime peze ĉirkaŭ 10 g aŭ malpli kaj foje^[4] tiom malmulte kiom 6.5 g. Somera masklo diferenciĝas el tiuj de la Flava parulio ĉar ili havas ruĝecan kronon, kapuĉon aŭ maskon. La rasoj de tiu grupo varias laŭ etendo kaj nuanco de la kapomakulo.

La Mangrova parulio (grupo erithachorides) estas 12.5 cm longa kaj pezas 11 g averaĝe. Ili estas loĝantaj birdoj en marĉoj de mangrovo de marborda Mezameriko kaj norda Sudameriko; D. p. aureola troviĝas en oceanaj Galapagoj. Somera masklo diferenciĝas el tiuj de la Flava parulio ĉar ili havas ruĝecajn kapuĉojn. La rasoj de tiu grupo varias laŭ etendo kaj nuanco de la kapuĉo.

La Flava parulio (grupo aestiva) reproduktiĝas en la tuta moderklimata Nordameriko tiom suden kiom ĝis centra Meksiko en malfermaj, ofte humidaj, arbaroj aŭ arbustaroj. Ili estas migrantaj, kiuj vintras en Centra kaj Sudameriko. Ili estas tre raraj vagantoj en okcidenta Eŭropo.^[2]

Depende de la subspecio, ili povas esti inter 10 kaj 18 cm longaj, kun averaĝa enverguro de 20 cm. Ili pezas 7 al 25 g, varie inter subspecioj kaj ĉu estas migrado aŭ ne, totale averaĝe ĉirkaŭ 16 g sed nur 9 al 10 g en plej parto de reproduktaj plenkreskuloj de la populacioj de Usono. Someraj maskloj de tiu grupo estas ĝenerale la plej flavaj paruliedoj kie ili loĝas. Ili estas brilflavaj sube kaj orverdecaj supre. Estas kutime iom da svaga ruĝeca strieco en brusto. La diversaj subspecioj en tiu grupo kongruas laŭ brilo kaj grando kun la Regulo de Bergmann kaj kun la Regulo de Gloger.^[5]

Voĉo

La kanto estas muzikeca strofo kiu povas esti priskribita kiel sŭiit sŭiit sŭiit, mmmsu sŭiit, kvankam ĝi varias konsiderinde inter populacioj. La alvoko estas milda aŭ akra ĉip aŭ ŝip. Tio oftas ĉefe ĉe inoj post kiam masklo estis finante sian kanton. Por defendo de la teritorio, ili elsendas fajfajn alvokojn, dum siit ŝajne estas speco de speciala alarmo pro molotroj. Aliaj alvokoj estas elsendataj kiel komunikado inter paranoj, najbaroj aŭ junuloj kiuj manĝopetas. Tiuj birdoj komunikiĝas ankaŭ per sintenoj kaj eble per tuŝado.^[2]

Ekologio

Ino de Ora parulio zorgante idojn, Nacia Rifuĝejo Yukon Flats, Alasko (Usono)

Masklo (supre) kaj ino de Ora parulio manĝantaj en kareksejo, Ĉerivera Parko Mill Creek, Kansaso (Usono)

Oraj parulioj reproduktiĝas en plej parto de Nordameriko el tundro suden, sed ne estas teritorio pli suden kaj ankaŭ evitas la marbordojn de la Golfo de Meksiko^[2]. La Mangrova kaj Ora parulioj loĝas pli suden de tio, ĝis la nordaj punktoj de Andoj. La Flava parulio vintras suden de sia reprodukta teritorio, el suda Kalifornio al la Amazona Baseno, Bolivio kaj Peruo^[2].

Oraj parulioj alvenas al siaj reproduktaj teritorio fine de printempo – ĝenerale ĉirkaŭ aprilo aŭ majo - kaj ekmoviĝas al la vintrejoj denove julie kiam jam okazis la elnestiĝo. Plej parto tamen restas iom plie; ĝis fino de aŭgusto. Almenaŭ en norda Ohio, Oraj parulioj ŝajne restas en siaj reproduktaj teritorioj ne pli ol ili estis farinta antaŭ 100 jaroj.^[6]

La reprodukta teritorio de Oraj parulioj estas tipe ĉerivera aŭ alitipe humida tero kun abunda keskaĵaro de malgrandaj arboj ĉefe salikoj (Salix). La aliaj grupoj, kiel vintrantaj birdoj, ĉefe loĝas en marĉoj de mangrovo kaj similaj densaj arbaraj terenoj. Malpli preferata habitato estas arbustaro, farmoj kaj arbarbordoj. Ĉefe Flavaj parulioj venas ĝis ĉeurbaj aŭ malpli dense loĝataj areoj, fruktoĝardenoj kaj parkoj, kaj ankaŭ povus reproduktiĝi tie. For de la reprodukta sezono, tiuj paruliedoj troviĝas kutime en malgrandaj grupoj, sed dum reproduktado ili ege zorgas pri la teritorio kaj forpelos ĉiun samspecifan entrudulon kiu venos proksime.^[2]

Tiuj birdoj manĝas ĉefe artropodojn, ĉefe insektojn. Ili kaptas predon per plukado en arbustoj aŭ en arbobranĉoj, kaj dumfluge predojn kiuj klopodas forflugi. Ankaŭ aliaj senvertebruloj kaj kelkaj beroj kaj similaj malgrandaj sukaj fruktoj^[7] estas manĝataj, la lastaj ĉefe fare de la Flavaj parulioj en siaj vintrejoj. Raŭpoj estas la ĉefa manĝo por idoj kaj ili preferas ĉefe tiujn el kelkaj geometraj tineoj (Geometredoj) super aliaj.^[8]

La predantoj de la Flava kaj de la Mangrova parulioj estas tiuj tipaj de tiaj malgrandaj arbonestumantaj paserinoj. Ebloj de plenkreskulo de Flava parulio survivi el jaro al venonta estas averaĝe 50 %; en la sudaj populacioj kontraste ĉirkaŭ du trionoj de plenkreskuloj survivas ĉiujare. Male malpli da unu nesto de Flava parulio averaĝe suferas predadon iel aŭ aliel, dum du el tri nestoj de Mangrova aŭ Ora parulioj suferas tion.^[9]

Serpentoj de^[10], korvedoj^[11] kaj eĉ grandaj grimpantaj roduloj^[12] estas gravaj nestopredantoj. Karnovoruloj, ĉefe Musteloidea^[13] same kiel la Ruĝa vulpo (Vulpes vulpes) aŭ hejmaj aŭ sovaĝaj katoj, predas idojn aŭ junulojn same kiel malsanetajn aŭ neatentajn plenkreskulojn. Tiuj predantoj ne multe minacas ĝeneralajn plenkreskulojn sed ja kelkaj malgrandaj kaj lertaj rabobirdoj kaj ĉefe la Amerika turfalko (Falco sparverius) aŭ la Kupera akcipitro (Accipiter cooperii), kaj la Striakcipitro (A. striatus) aŭ la kriĉostrigoj (Megascops).^[2]

Tiuj paruliedoj ŝajne ĉikanas predantojn nur rare. Escepto estas molotroj, kiuj estas gravaj nestoparazitoj. La Flava parulio estas kutima gastiganto de la Brunkapa molotro (Molothrus ater), kun ĉirkaŭ 40 % de ĉiuj nestoj suferantaj klopodan aŭ sukcesan parazitadon. Kontraste la tropikaj populacioj estas gastigantoj de la Brila molotro (M. bonariensis), sed nur malpli da 1 nesto el 10 suferas tion. Post rekoni ovon de molotro en sia nesto, la parulio ofte kaŝas ĝin per nova tavolo de nestomaterialo. Ili kutime ne klopodas savi siajn proprajn ovojn jam demetitajn, sed produktas anstataŭan ovodemetadon. Foje la gepatroj abandonas la parazititan neston kaj konstruas novan. Malkiel ĉe kelkaj kukoloj, molotridoj ne mortigas aktive la idojn de la gastiganto; miksitaj idaroj de Dendroica kaj Molothrus povus atingi la elnestiĝon sukcese.^[9]

Krom predado la kialoj de mortindico ne estas bone konataj. Maksimuma konstatita aĝo^[14] de ennaturaj Flavaj parulioj estas ĉirkaŭ 10 jaroj. Vintranta Flava parulio ekzamenita ĉe Turbo (Kolombio) ne estis infektita de sangoparazito, malkiel aliaj specioj en la studo. Ne klaras ĉu tio gravas, sed vintrantaj birdoj en tiu regiono ĝenerale ne havas tiajn parazitojn.^[15]

Reproduktado

Nesto de Flava parulio kun malgranda ovaro

Kiel kutime ĉe Paruledoj, tiuj nestumas en arboj, kie konstruas malgrandan sed tre fortikan tasforman neston. Inoj kaj maskloj kunfaras la reproduktajn taskojn preskaŭ egale, sed emfazas diferencajn taskojn: inoj plie konstruas kaj zorgas la neston, kaj faras kovadon de la idaro. Ankaŭ plej parton de la manĝigado faras iŝi. Dume maskloj respondecas pri gardado de la nesto kaj serĉado de manĝo kion ili pasas al la atendantaj patrinoj. Dum junuloj alproksimiĝas al elnestiĝo la laboro de la msaklo iĝas proporcie pli granda.^[2]

La Flava kaj Mangrova (inklude Ora) parulioj diferenciĝas laŭ kelkaj aliaj reproduktaj parametroj. Dum la unua estas iom pli strategaj ĉe nestabilaj medioj, la veraj diferencoj estas komplikaj kaj adaptiĝis al diferencaj mediaj kondiĉoj. La Flava parulio ekreproduktiĝas maje kaj junie, dum la Mangrova parulio povas reproduktiĝi la tutan jaron. Flavaj parulioj povas kreski idaron tiom rapide kiom dum 45 tagoj, sed kutime uzas ĉirkaŭ 75 tagojn. La tropikaj populacioj kontraste bezonas pli da 100 tagoj por reproduktado.

Maskloj alloĝas inojn per kantoj; Flava parulio povas kanti pli da 3,200 kantojn enu unu tago. Ili estas, kiel plej parto de kantobirdoj, ĝenerale seriaj monogamoj; ĉirkaŭ 10 % de maskloj de Mangrova parulio kaj ĉirkaŭ duono de Flava parulio estas duedzaj. Malmultaj Flavaj parulioj reproduktiĝas pli da unu fojo jare; tamen ĉirkaŭ 1 el 20 inoj de Mangrova parulio faras tion. Se klopodo reprodukti malsukcesas ili klopodos kaj kutime faras sukcese duan ovodemetadon.^[9]

La aro de Flava parulio estas de 3–6 (tipe 4-5, rare 1-2) ovoj. Kovado ĝis eloviĝo kutime daŭras 11 tagojn, sed multaj bezonas ĝis 2 semajnojn. La idoj pezas 1.32 g averaĝe, kaj estos kovataj dum averaĝe 8–9 tagoj post eloviĝo kaj elnestiĝo okazos la venontan tagon aŭ la postvenontan. Mangrovaj parulioj aliflanke havas nur 3 ovojn en ĉiu ovaro averaĝe kaj kovado daŭras 2 tagojn pliajn. La kovado posteloviĝa daŭras 11 tagojn. Preskaŭ duono de la gepatroj -iom pli ĉe la Mangrova, iom malpli ĉe la Flava parulio- zorgas la idojn iom post la elnestiĝo. Tiu postelnestiĝa zorgo povas etendiĝi dum du aldonaj semajnoj aŭ eĉ plie, kaj foje la paroj separiĝas tiele ke ĉiu parano kunportas po 1-3 idojn.^[16]

Ĉirkaŭ 3–4 semajnoj post eloviĝo la idoj estas jam tute sendependaj de siaj gepatroj. Ili iĝas sekse maturaj post unu jaro, kaj klopodos reproduktiĝi tuje. Nur ĉirkaŭ 1 el 4 Mangrovaj parulioj kreskigas sukcese iun idon pro akcidentoj kaj predado ofte kun totala perdo de la tuta ovodemetado. Kontraste 55 % de la ĉiu Flava parulio sukcese kreskigas almenaŭ unu idon.^[16]

Statuso kaj konservado

Por homoj tiuj birdoj estas tre profitodonaj. Ili ĉefe junuloj manĝegas multajn damaĝajn insektojn dum la reprodukta sezono. Krome plumaro kaj kanto de reproduktaj maskloj estis priskribitaj^[2] kiel "aminda" kaj "muzikeca", kaj helpas generi enspezojn pro ekoturismo. Plenkreskuloj de Flava parulio estas gravaj dissemantoj de plantoj pere de ingestitaj semoj, kvankam ili povus ankaŭ disvastigi fiherbojn kies fruktoj plaĉus al ili. Ĉiukaze oni ne notis negativajn efikojn de Flava aŭ Mangrova parulioj sur homoj.^[2]

Tiuj birdoj estas ĝenerale komunaj kaj loĝas en ampleksa teritorio; sekve la IUCN^[17] ne konsideras ilin kiel minacata specio ĉe IUCN. Loka malpliigo en nombroj estis notate ie kaj tie. Ĉefe pro habitatodetruo kaj poluado, ĉefe pro terklarigado kaj trouzado de herbicidoj kaj pesticidoj por agrikulturo, kaj foje tropaŝtado. Tamen ĉefe la Flava parulio estas prolifika, kaj ties nombroj rekuperiĝas rapide se ankaŭ la ĉerivera habitato povas rekuperiĝi.^[18]

La populacioj de Nordameriko estas laŭleĝe protektataj fare de la Migratory Bird Treaty Act. La de Barbado Ora parulio^[19] (D. p. petechia) estas listita kiel "Endangered Foreign Wildlife" (Endanĝerita Fremda Naturo) fare de la oficiala servo de Usono (ESA) el 1970; por aliaj celoj krom sciencaj, edukaj aŭ konservadaj celoj (por kiu eblas permeso) importado en Usono estas kontraŭleĝa. La Kalifornia flava parulio (D. p./a. brewsteri) kaj la Sonora flava parulio (D.p./a. sonorana) estas listataj kiel "Species of Concern" (Zorgaj Specioj) fare de ESA.^[20]

Notoj

Referencoj

• AnAge [2009]: Dendroica petechia (sensu lato) life history data. Konsultita la 2009-NOV-05.
• Bachynski, K. & Kadlec, M. (2003): Animal Diversity Web – Dendroica petechia (sensu lato). Konsultita la 2009-NOV-05.
• BirdLife International (BLI) (2008). Dendroica petechia. En: IUCN 2008. IUCN Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj. Elŝutita en 30 December 2008.
• Cunningham, Richard L. (1966): A Florida winter specimen of Dendroiva petechia gundlachi. Wilson Bulletin 78(2): 232. plena teksto en formato DjVu fulltext] kaj en formato PDF
• Curson, Jon; Quinn, David & Beadle David (1994): New World Warblers. Christopher Helm, London. ISBN 0-7136-3932-6
• Foster, Mercedes S. (2007): The potential of fruiting trees to enhance converted habitats for migrating birds in southern Mexico. Bird Conservation International 17(1): 45-61. COI:10.1017/S0959270906000554 PDF plena teksto
• Henninger, W.F. (1906): A preliminary list of the birds of Seneca County, Ohio. Wilson Bulletin 18(2): 47-60. plena teksto en formato DjVu kaj en formato PDF
• Londono, Aurora; Pulgarin-R., Paulo C. & Blair, Silva (2007): Blood Parasites in Birds From the Lowlands of Northern Colombia. Caribbean Journal of Science 43(1): 87-93. PDF plena teksto
• Ohio Ornithological Society (OOS) (2004): Annotated Ohio state checklist. Versio de Aprilo 2004. PDF plena teksto
• Salgado-Ortiz, J.; Marra, P.P.; Sillett, T.S. & Robertson, R.J. (2008): Breeding Ecology of the Mangrove Warbler (Dendroica petechia bryanti) and Comparative Life History of the Yellow Warbler Subspecies Complex. Auk 125(2): 402-410 [angla kun hispana resumo]. COI:10.1525/auk.2008.07012 (HTML resumo)
• United States Fish and Wildlife Service (USFWS) (1970): Conservation of Endangered Species and Other Fish or Wildlife. Federal Register 35(106): 8491-8498. PDF plena teksto
• United States Fish and Wildlife Service (USFWS) [2009a]: Species Profile – Dendroica petechia brewsteri. Konsultita la 2009-NOV-05.
• United States Fish and Wildlife Service (USFWS) [2009b]: Species Profile – Dendroica petechia petechia. Konsultita la 2009-NOV-05.
• United States Fish and Wildlife Service (USFWS) [2009c]: Species Profile – Dendroica petechia sonorana. Konsultita la 2009-NOV-05.

La reinita de manglar (Setophaga petechia),^[2]​ también denominada reinita amarilla, reinita dorada, chipe amarillo y canario de manglar,^[3]​ es una especie de ave paseriforme de la familia Parulidae. Es la especie más ampliamente distribuida del género Setophaga, ya que cría en toda Norteamérica y migra hacia el sur hasta el norte de Sudamérica. Tiene 43 subespecies reconocidas, divididas en tres grupos principales.

• Grupo aestiva, en toda Norteamérica, el sur y el centro de México en tierras de montes y arbustos, con frecuencia húmedos. Es migratorio, invernando en América Central y en Sudamérica. Es accidental en Europa occidental. Miden 11,5 cm de largo y pesan 9 g. Los machos en verano son verdosos arriba y amarillos abajo, con estrías rojizas en el pecho. L aestiva varía principalmente en brillantez.

• Grupo erithachorides, grupo más grande: 12,5 cm y 11 g. Reside en manglares de las costas de América Central y el norte de Sudamérica. Los machos en verano difieren de aestiva por presentar capuchas rojizas. Las subespecies en este grupo varían en la extensión y tonos de la capucha.

• Grupo petechia, grupo residente en manglares de las Antillas. Los machos en verano difieren de aestiva en que presentan una corona (raramente capucha) rojiza. Las subespecies en este grupo varían en extensión y tonos de la mancha en la cabeza.

El plumaje de las hembras es esencialmente verdoso por encima y amarillento por debajo, los jóvenes machos adquieren rápidamente las rayas en el pecho, y a veces coloración en la cabeza.

Vive en manglares, bosques secos de la costa y arbustos cerca del agua, pantanos y ríos en tierras bajas.

Se alimentan de insectos y arañas. Las subespecies norteñas comen también bayas. Anidan en plantas herbáceas. Tanto el macho como la hembra alimentan a los polluelos.

El grupo aestiva pone de 3 a 6 huevos, y los otros dos grupos, que nidifican en manglares, suelen poner menos huevos.

El reclamo varía mucho entre subespecies; el más típico es un suave o fuerte yíp.

Esta especie es un huésped regular de Molothrus bonariensis, un parásito de nidos.

Ejemplar joven.

Referencias

Bibliografía

• Curson, Quinn y Beadle, New World Warblers, ISBN 0-7136-3932-6

Koldsäälik (Setophaga petechia) on sääliklaste sugukonda kuuluv lind.

Levik ja süstemaatika

Koldsäälik on üks ulatuslikemalt levinud säälikuid. ^[1] Teda leidub Põhja-Ameerika põhjaosast Alaskalt ja Labradori poolsaarelt kuni Lõuna-Ameerika põhjaosani, samuti paljudel Kariibi mere saartel, Kookossaarel ja Galápagose saartel. Kanada, Ühendriikide ja Mehhiko koldsäälikud on rändlinnud ja talvitavad troopikas.

Koldsääliku alamliike on paarikümne ringis ^[2], neid jaotatakse tavaliselt kolme rühma, enamasti lähtudes adultsete isaslindude pea värvusest, ning neid rühmi on varem käsitletud ka iseseisvate liikidena. ^[1]

• aestiva rühm – rändsed alamliigid Põhja-Ameerikas;
• petechia rühm – paiksed alamliigid Lääne-India saartel;
• erithachorides rühm – paiksed alamliigid rannikualadel Kesk-Ameerikas ja Lõuna-Ameerika põhjaosas

Välimus

Pikkus 10-12 cm. [1] Isaslinnul on üleni erekollane alapool, kurgust allpool on kastanpruune triipe. Välimiste tüürsulgede siselabadel on kollased laigud. Troopilistel alamliikidel on kiird või pea üleni kastanpruunid. ^[3]

Elupaik

Kanadas ja Ühendriikides on koldsääliku tüüpilisi elupaiku niisked võsad, kus sageli kasvab pajusid, eriti veekogude kallastel ja soistel aladel,^[1][3] kuid võib pesitseda ka parkides ja aedades. Ühendriikidest lõunas leidub teda sageli mangroovisoodes. ^[1]

Pesitsemine

Koldsäälik meisterdab taimekoorest, -kiududest ja -villast tassikujulise pesa madala puu või põõsa püstiste oksaharude vahele. Kurnas on kolm kuni kuus, tavaliselt neli kuni viis muna.^[3] Toiduks on selgrootud, eriti putukad, ja marjad.

Viited

Välislingid

• Familiar Birds
• Online Guide to North American Birds
• Zoonomen

Setophaga petechia Setophaga generoko animalia da. Hegaztien barruko Parulidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Setophaga
• Parulidae

Keltakerttuli (Setophaga petechia) on kerttulien heimoon kuuluva varpuslintu.

Levinneisyys

Keltakerttuleita pesii Pohjois-Amerikassa. Talvehtimisalueet sijaitsevat Väli-Amerikassa ja Etelä-Amerikan pohjoisosissa.^[1] Euroopassa laji on harvinainen harhailija, jota tavataan lähinnä syyskuun lopussa ja lokakuussa.^[2]

Lähteet

Setophaga petechia

La paruline jaune (Setophaga petechia anciennement Dendroica petechia) est une espèce nord-américaine de passereaux appartenant à la famille des Parulidae^[1],[2].

Apparence

La paruline jaune est une paruline de taille moyenne (12–13 cm de long, 9–11 g). Son plumage est essentiellement jaune. La paruline jaune se distingue des autres parulines par son plumage sans marques distinctives, mises à part les stries marrons sur la gorge. Les barres ailaires sont indistinctes. La paruline jaune mâle en plumage nuptial a la face, la gorge et le reste des parties inférieures jaune vif. La gorge est variablement striées de marron. Les parties supérieures sont jaune-vert à olive et les plumes des ailes sont bordées de jaune. Elle a un œil noir vif, contrastant avec le reste de la tête relativement sans marque. Le plumage de la paruline jaune femelle est semblable à celui du mâle mais les traits marrons sont moins marqués sur la gorge et la couleur est plus terne, voir plus verdâtre sur les parties supérieurs de l'oiseau. Les immatures présentent un plumage plus terne que l'adulte du même sexe. De plus, chez l'immature, les stries marrons caractéristiques peuvent être moins apparentes, voire même absentes^[1].

Alimentation

La paruline jaune se nourrit essentiellement d'insectes. Les deux-tiers de son apport en nourriture est constitué de chenilles de différentes espèces. Elle mange aussi des araignées et quelques baies sauvages^[2].

Paruline Jaune, Toronto, Canada

Taxonomie

Elle est séparée en deux espèces par le Congrès ornithologique international dans sa classification de référence (v. 7.2, 2016) : Setophaga aestiva (Paruline jaune) et Setophaga petechia (Paruline des mangroves^[3]).

Répartition

Cette espèce vit en Amérique du Nord et en Amérique latine, de l'extrême sud des États-Unis jusqu'aux régions côtières du nord de l'Amérique du Sud (Venezuela, Colombie, Pérou)^[4], mais aussi dans les îles des Caraïbes^[4].

Aire de reproduction

La paruline jaune se reproduit dans presque toute l'Amérique du Nord. Au nord-ouest, elle se retrouve jusq'aux limites de végétation arbustive, au sud de la toundra. Elle se reproduit en Alaska, jusque dans les Aléoutiennes. Sa reproduction a été observée au Yukon, en Saskatchewan, au Manitoba, dans tout l'Ontario, au Québec (du Lac St-Jean et la Côte-Nord et plus au sud), au Labrador et partout dans la province de Terre-Neuve. Aux États-Unis, sa reproduction est recensée en Oklahoma, en Arkansas, en Alabama, en Georgie, en Caroline du Sud et du Nord, et en Virginie^[1].

Paruline Jaune, Michigan, États-Unis

Différences géographiques

Cette espèce est constituée de trente-sept sous-espèces, réparties en 4 groupes:

• erithachoroides (comprend 11 sous-espèces) est le groupe des parulines de plus grande taille (12,5 cm pour 11 g) qui vivent dans les arrières-mangroves du littoral d’Amérique centrale et du Nord de l’Amérique du Sud et dont le mâle nicheur diffère de aestiva par le capuchon marron ;
• petechia (comprend 16 sous-espèces) est le groupe résidant dans les zones de mangroves des Antilles et dont le mâle nicheur diffère d’aestiva par sa couronne ou capuchon plus dense, ces différentes races varient par l’ampleur et le ton de la coloration situé sur leur tête : ainsi, la race de la Martinique à la tête entièrement brun orangé alors que la race guadeloupéenne est quasiment entièrement jaune.
• aerola (comprend une seule sous-espèces), ce groupe se retrouve aux Iles Galapagos et aux Iles Cocos.
• aestiva (comprend six sous-espèces) ce groupe présente des ailes plus pointues et n'a pas de capuchon, la tête est entièrement jaune. Dans ce groupe, les populations plus au Nord de l'aire de répartition sont généralement constituées d'individus de plus petite taille et les parties supérieurs sont généralement plus vertes que chez les populations plus au sud^[1].

Notes et références

Geltonasis krūminukas (lot. Dendroica petechia) – amerikinių devynbalsių (Parulidae) šeimos paukštis, paplitęs beveik visoje Šiaurės Amerikoje ir Pietų Amerikos šiaurėje.

Geltonasis krūminukas turi 35 porūšius, kurie gali būti suskirstyti į tris pagrindines grupes. Kiekviena šių grupių kartais laikoma atskira rūšimi.

Išvaizda

Apatinė kūno dalis geltona, viršutinė – žaliai geltona, ant sparnų matomos dvi geltonos juostos. Ant krūtinės kratų galima pamatyti siauras kaštonines juostas. Patelės ir jauni patinėliai geltoni iš apačios ir viršaus, jaunos patelės alyviškai pilkai žalios spalvos. Priklausomai nuo porūšio, varijuoja kaštoninių juostelių kiekis apatinėje dalyje ir kaštoninės spalvos atspalvis viršuje. Paukščio dydis 11,5−13 cm.

Vikiteka

Volwassen mannetje Setophaga petechia aureola gefotografeerd in Puerto Ayorto, Santa Cruz, Galapagoseilanden (Ecuador).

De mangrovezanger (Setophaga petechia synoniem: Dendroica petechia) is een soort uit een geslacht van zangvogels uit de familie Amerikaanse zangers (Parulidae).

Ondersoorten

De mangrovezanger vormt eigenlijk een complex van ondersoorten waarvan er 34 zijn beschreven.^[2] Deze ondersoorten komen voor in mangrovebossen in West-Indië (waaronder de Nederlandse Antillen):

• S. petechia eoa
• S. petechia gundlachi
• S. petechia obscura

Dan zijn er minstens 12 ondersoorten die leven in mangrovebossen in Midden-Amerika en het noorden van Zuid-Amerika en verder is er S. petechia aureola, een soort die voorkomt op de Galapagoseilanden en Cocoseiland.

De 34 ondersoorten:

• S. p. oraria: oostelijk Mexico.
• S. p. bryanti: van zuidoostelijk Mexico tot zuidelijk Nicaragua.
• S. p. erithachorides: van oostelijk Costa Rica tot noordelijk Colombia.
• S. p. chrysendeta: noordoostelijk Colombia en uiterst noordwestelijk Venezuela.
• S. p. paraguanae: Paraguaná in noordwestelijk Venezuela.
• S. p. cienagae: van noordwestelijk tot noordelijk Venezuela en de nabijgelegen eilanden.
• S. p. castaneiceps: zuidelijk Baja California.
• S. p. rhizophorae: Sonora en Sinaloa.
• S. p. phillipsi: van westelijk Mexico tot Honduras.
• S. p. xanthotera: westelijk Nicaragua en westelijk Costa Rica.
• S. p. aithocorys: zuidwestelijk Panama en Nationaal park Coiba.
• S. p. iguanae: Iguana-eiland.
• S. p. aequatorialis: het zuidelijke deel van Centraal-Panama.
• S. p. jubaris: van zuidoostelijk Panama tot het westelijke deel van Centraal-Colombia.
• S. p. peruviana: van zuidwestelijk Colombia tot noordwestelijk Peru.
• S. p. aureola: Coco en de Galapagoseilanden.
• S. p. ruficapilla: Martinique.
• S. p. rufivertex: Cozumel.
• S. p. armouri: Providencia.
• S. p. flavida: San Andrés.
• S. p. eoa: de Kaaimaneilanden en Jamaica.
• S. p. gundlachi: Florida Keys, Cuba en Isla de la Juventud.
• S. p. flaviceps: de Bahama's.
• S. p. albicollis: Hispaniola en de nabijgelegen eilanden.
• S. p. chlora: Seven Brothers Keys.
• S. p. solaris: Gonave.
• S. p. bartholemica: Puerto Rico, de Maagdeneilanden en de noordelijke Kleine Antillen.
• S. p. melanoptera: de centrale Kleine Antillen.
• S. p. babad: Saint Lucia.
• S. p. petechia: Barbados.
• S. p. alsiosa: de Grenadines.
• S. p. rufopileata: Aruba, de Nederlandse Antillen en andere eilanden nabij noordelijk Venezuela.
• S. p. obscura: Las Aves, Los Roques en La Orchila.
• S. p. aurifrons: noordoostelijk Venezuela en de nabijgelegen eilanden.

Lasówka złotawa (Setophaga petechia) – gatunek ptaka z rodziny lasówek (Parulidae). Występuje wyłącznie w Ameryce.

Systematyka

Wyróżniono ponad trzydzieści podgatunków S. petechia^[4][5]:

• S. petechia oraria – wschodni Meksyk.
• S. petechia bryanti – południowo-wschodni Meksyk do południowej Nikaragui.
• lasówka namorzynowa (S. petechia erithachorides) – wschodnia Kostaryka do północnej Kolumbii.
• S. petechia chrysendeta –południowo-wschodnia Kolumbia i skrajnie północno-zachodnia Wenezuela.
• S. petechia paraguanae – Paraguaná (północno-zachodnia Wenezuela).
• S. petechia cienagae – Wenezuela północno-zachodnia do północnej oraz pobliskie wyspy.
• S. petechia castaneiceps – południowa Kalifornia Dolna.
• S. petechia rhizophorae –Sonora i Sinaloa.
• S. petechia phillipsi – zachodni Meksyk do Hondurasu.
• S. petechia xanthotera – zachodnia Nikaragua i zachodnia Kostaryka.
• S. petechia aithocorys – południowo-zachodnia Panama i Coiba.
• S. petechia iguanae – Iguana (na południe od Panamy).
• S. petechia aequatorialis – południowo-środkowa Panama.
• S. petechia jubaris – południowo-wschodnia Panama do zachodnio-środkowej Kolumbii.
• S. petechia peruviana – południowo-zachodnia Kolumbia do północno-zachodniego Peru.
• S. petechia aureola – Wyspa Kokosowa i Galapagos.
• S. petechia ruficapilla –Martynika.
• S. petechia rufivertex – Cozumel.
• S. petechia armouri – Providencia.
• S. petechia flavida – San Andrés.
• S. petechia eoa –Kajmany i Jamajka.
• S. petechia gundlachi – Florida Keys, Kuba i Isla de la Juventud.
• S. petechia flaviceps – Bahamy.
• S. petechia albicollis – Haiti i pobliskie wyspy.
• S. petechia chlora – Seven Brothers Keys.
• S. petechia solaris – Gonâve
• S. petechia bartholemica – Portoryko, Wyspy Dziewicze i północne Małe Antyle.
• S. petechia melanoptera –środkowe Małe Antyle.
• S. petechia babad – St. Lucia.
• lasówka złotawa (S. petechia petechia) – Barbados.
• S. petechia alsiosa – Grenadyny.
• S. petechia rufopileata –Aruba, Antyle Holenderskie i inne wyspy na północ od Wenezueli.
• S. petechia obscura – Las Aves, Los Roques i La Orchila.
• S. petechia aurifrons – północno-wschodnia Wenezuela i pobliskie wyspy.

Morfologia

Długość ciała 11,5–13 cm. Spód ciała żółty, wierzch zielonożółty; na skrzydłach widoczne dwa żółtawe paski, skrajne sterówki są żółto obrzeżone. Na piersi oraz bokach widać wąskie, kasztanowate smugi. Oczy czarne, kontrastują z żółtą maską. Samice oraz młode samce żółte od spodu, wierzch żółtozielony; młode samice są szaro-oliwkowo-zielone. W zależności od podgatunku zmienia się ilość kasztanowatych smug na spodzie oraz ilość kasztanowatej barwy na ciemieniu.

Zasięg, środowisko

Wierzbowe i olszowe zarośla na obrzeżach wilgotnych terenów, zakrzaczone pola, podmiejskie osiedla; północna część Ameryki Północnej do północnej części Ameryki Południowej. Zimę spędza od południowo-środkowej części Ameryki Północnej po środkową część Ameryki Południowej.

Przypisy

Bibliografia

1. Wiesław Dudziński, Marek Keller, Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Multico, 2000. ISBN 83-7073-059-0.

A mariquita-amarela (Dendroica petechia) é uma ave do Novo Mundo. Tem uma área de distribuição que vai desde a América do Norte até a áreas mais a norte da América do Sul. Possui 35 raças geográficas, divididos em 3 grandes grupos:

• Grupo aestiva: poderá possivelmente ser considerada uma espécie à parte. É migratória, passando o Inverno na América Central e América do Sul.
• Grupo erithacoroides: reside nos pântanos e mangais costeiros da América Central e parte Norte da América do Sul.
• Grupo petechia: é residente nos mangais das Índias Ocidentais.

Esta ave alimenta-se de inse(c)tos e aranhas. As populações boreais também se alimentam de bagas.

Canto

Gul skogssångare^[2] (Setophaga petechia) är en mycket karakteristisk och vida spridd amerikansk fågel i familjen skogssångare inom ordningen tättingar.^[3] Vissa urskiljer de sydliga populationerna som en egen art, mangroveskogssångare.^[4]

Utseende

Gul skogssångare förekommer i en mängd olika underarter som varierar i utseende hos hanen i häckningsdräkt och storlek, som varierar mellan tio och 18 centimeter. I övriga dräkter är de dock mycket lika. Hona, ungfågel och hane i vinterdräkt är gulgröna ovan och mattgula under. Vingpennor och stjärtfjädrar är svartaktigt olivfärgade med gula kanter. Ögonen och den korta, tunna näbben är svarta medan fötterna är ljusare.^[5][6]

Fågeln kan delas in i tre underartsgrupper efter hanens häckningsdräkt. Hanen i aestiva-gruppen i Nordamerika och delar av Mexiko är generellt den gulaste skogssångaren i sitt utbredningsområde. Den är lysande gul under och grönaktigt gyllenfärgad ovan. Oftast syns några breda, något urblekta roströda streck på bröst och flanker. Det är dessa som gett arten dess vetenskapliga namn petechia som betyder "leverfärgad".^[7]

Fåglar i petechia-gruppen i mangroveträsk i Västindien är rätt små. Hanen har en rostfärgad hätta, ansiktsmask eller huva som varierar i utbredning beroende på underart. De i underartsgruppen erithachorides i mangroveträsk i Centralamerika och norra Sydamerika är stora fåglar. Även de har varierande utbredning av rödbrunt på huvudet hos hanen i häckningsdräkt.^[6]

• Adult hane av underarten bryanti (erithacorides-gruppen) i Quepos, Costa Rica

• Adult hane i petechia-gruppen på Bonaire, (Nederländska Antillerna)

• Häckande hane av underarten aureola i Galápagosöarna

• Hona i aestiva-gruppen i Wisconsin, USA

• Hane av underarten gundlachi på Kuba

Läten

Sången hos gul skogssångare består av en serie ljusa och behagliga toner som på engelska brukar återges "sweet sweet sweet, I'm so sweet", även om den kan variera betydligt mellan olika populationer. Kontaktlätet är mjukt eller hårdare tjipp eller schipp, ofta yttrat av honan efter hanens sång. Den varnar med olika väsande läten, medan ett siit verkar enbart användas för att varna för boparasiten brunhuvad kostare.^[5]

Utbredning och systematik

Arten delas numera in i grupper enligt följande:^[8]

• Gruppen aestiva består av nio underarter som häckar i öppen och ofta fuktig skog eller buskmark i tempererade Nordamerika söderut till centrala Mexiko. De är alla flyttfåglar som övervintrar i Central- eller Sydamerika.
  • S. a. parkesi – norra Alaska och norra Kanada
  • S. a. banksi – centrala Alaska
  • S. a. rubiginosa – södra Alaska och västra Kanada
  • S. a. brewsteri – kustnära västra USA och nordvästligaste Mexiko
  • S. a. amnicola – västcentrala till östra Kanada
  • S. a. morcomi – inlandet i sydvästra Kanada och västcentrala USA
  • S. a. aestiva – sydcentrala till östra Kanada, söderut genom östra och centrala USA
  • S. a. sonorana – sydvästra USA:s inland till norra och nordvästra Mexiko
  • S. a. dugesi – centrala Mexiko
• Gruppen petechia består av 18 underarter som generellt är stannfåglar i mangroveträsk i Västindien. Den kubanska underarten gundlachi har sedan mitten av 1900-talet etablerat en population på Florida Keys.^[9]
  • S. p. rufivertex – Cozumel
  • S. p. flaviceps – Bahamas, inkluderas ofta i gundlachi
  • S. p. gundlachi – södra Florida Keys, Kuba och Isla de la Juventud och Bahamas
  • S. p. eoa – Jamaica och Caymanöarna
  • S. p. albicollis – Hispaniola och närliggande öar
  • S. p. solaris – Gonâve och Petite Gonâve utanför västra Hispaniola, inkluderas ofta i albicollis
  • S. p. chlora – Cayos Siete Hermanos utanför norra Hispaniola, inkluderas ofta i albicollis
  • S. p. bartholemica (inklusive cruciana) – Puerto Rico, Jungfruöarna och norra Små Antillerna
  • S. p. melanoptera – Guadeloupe, Dominica och centrala Små Antillerna
  • S. p. ruficapilla – Martinique
  • S. p. babad – Saint Lucia
  • S. p. alsiosa – Grenadinerna
  • S. p. petechia – Barbados
  • S. p. amouri – Isla Providéncia i västra Karibiska sjön
  • S. p. flavida – San Andrés i västra Karibiska sjön
  • S. p. rufopileata – Aruba, Curaçao, Bonaire och närliggande öar
  • S. p. obscura – Los Roques utanför norra Venezuela
  • S. p. aurifrons – kustnära nordcentrala Venezuela, La Tortugaön, Tortuguillas och Piritu
• Gruppen erithacorides (15 underarter) är stannfåglar i mangroveträsk i kustnära Centralamerika och norra Sydamerika
  • S. p. castaneiceps – södra Baja California, nordvästra Mexiko
  • S. p. rhizophorae – mexikanska stillahavskusten i Sonora och Sinaloa
  • S. p. phillipsi – Sinaloa söderut till Honduras
  • S. p. xanthotera – Stillahavskusten i Nicaragua och Costa Rica
  • S. p. aithocorys – sydvästra Panama och ön Coiba
  • S. p. iguanae – ön Iguana utanför södra Panama
  • S. p. aequatorialis – sydcentrala Panama och Pärlöarna
  • S. p. jubaris – sydöstra Panama till västcentrala Colombia
  • S. p. peruviana – sydvästra Colombia till nordvästra Peru
  • S. p. oraria – östra Mexiko
  • S. p. bryanti – sydöstra Mexiko till södra Nicaragua
  • S. p. erithachorides – östra Costa Rica till norra Colombia
  • S. p. chrysendeta – nordöstra Colombia och nordvästligaste Venezuela
  • S. p. paraguanae – Paraguanáhalvön i nordvästra Venezuela
  • S. p. cienagae – nordvästra till norra Venezuela och närliggande öar
• Underarten aureola som förekommer på Isla del Coco utanför Costa Rica samt på Galápagosöarna behandlas numera som en egen underartsgrupp på grund av både geografisk och genetisk isolering.

Fynd i Europa

Gul skogssångare är en mycket sällsynt gäst i Västeuropa, huvudsakligen från slutet av augusti till början av oktober, med fynd i Azorerna, Storbritannien, Frankrike, Island, Irland och Selvagensöarna.^[10]

En art eller två?

Vissa^[4] urskiljer underartsgrupperna erithacorides och petechia tillsammans som den egna arten mangroveskogssångare (S. petechia) på basis av skillnader i framför allt hanens utseende, ekologi samt att dessa är stannfåglar till skillnad från flyttfåglarna i aestiva-gruppen. Det medför att gul skogssångare i begränsad mening får det vetenskapliga namnet Setophaga aestiva.

Levnadssätt

Hane (ovan) och hona gul skogssångare födosökande i vass, Mill Creek Streamway Park, Kansas, USA.

I Nordamerika hittas gul skogssångare i flodnära eller på annat sätt fuktiga trädbevuxna marker, framför allt Salix. De sydliga populationerna, liksom övervintrande nordliga, påträffas istället i mangroveträsk och liknande miljöer. Den ses i mindre utsträckning i buskmarker, jordbruksområden och skogsbryn. Framför allt i Nordamerika förekommer den också i mer stadsnära miljöer, i fruktträdgårdar och parker. Under häckningstid är arten mycket revirhävdande och jagar bort andra individer av samma art, men under resten av året kan den påträffas i smågrupper.^[5]

Föda

Gul skogssångare livnär sig av leddjur, framför allt insekter, som den plockar från buskar och trädgrenar eller i luften som en flugsnappare. Den intar även andra former av ryggradslösa djur samt bär och frukt. Ungarna matas framför allt med fjärilslarver, särskilt mätare.^[11][5]

Häckning

Hona gul skogssångare med ungar i Yukon Flats National Wildlife Refuge Alaska, USA.

Bo med ägg.

Gul skogssångare placerar sitt lilla skålformade bo i ett träd. Hane och hona tar hand om ungarna förhållandevis jämlikt, men antar olika roller: honan bygger och underhåller boet samt ruvar äggen i större utsträckning, medan hanen försvarar boet och hämtar föda som han lämnar över till honan.^[5]

Den nordamerikanska populationen och den tropiska (mangroveskogssångaren) skiljer sig något åt i häckningsbiologin. Den förra häckar från maj-juni, är huvudsakligen monogam, lägger vanligtvis fyra till fem ägg som ruvas i elva dagar och ungarna lämnar boet efter åtta-nio dagar. Mangroveskogssångaren å andra sidan häckar året om, är i hälften av fallen bigamist, lägger tre ägg som ruvas två dagar längre och ungarna lämnar boet efter elva dagar. Även häckningsframgången skiljer sig, där 55% av alla häckningar aestiva-gruppen leder till en unge i genomsnitt, medan den siffran för mangroveskogssångaren endast är 25%.^[12][5][13]

Predatorer

Gul skogssångare utsätts av liknande predatorer som andra små trädhäckande tättingar: rävar, rovfåglar, ormar och många andra djur. Endast hälften av alla gula skogssångare i begränsad mening överlever till nästföljande år, medan två tredjedelar av de sydliga mangroveskogssångarna gör det. Å andra sidan råkar färre än en av tre bon från aestiva-gruppen ut för predation, medan två av tre magroveskogssångare påverkas.^[12][5]

Ormar som Coluber constrictor foxii och strumpebandssnok,^[5] är betydande bopredatorer, liksom kråkfåglar som amerikansk kråka och blåskrika^[5] och stora trädklättrande gnagare som amerikansk röd ekorre^[5] men även rovdjur, framför allt strimmig skunk, långsvansad vessla och tvättbjörn^[5] samt rödräv och katt. Dessa utgör inget större hot mot icke-häckande vuxna individer, men det gör istället rovfåglar som sparvfalk, cooperhök, amerikansk sparvhök, pilgrimsfalk och stenfalk. Även ugglor som virginiauv och östlig skrikuv har noterats anfalla gul skogssångare.^[5][14]

Gul skogssångare verkar mobba predatorer i liten utsträckning, undantaget kostarar som är betydande boparasiter, där 40% av alla bon av gul skogssångare i Nordamerika utsätts för försök till eller framgångsrik parasitism av brunhuvad kostare. I tropikerna, där glanskostaren istället är den boparasiterande arten, utsätts endast 10% av bona, vilket tros bero på denna arts något större storlek som därför har sämre förutsättningar att överleva.^[14] Gul skogssångare är en av få arter som kan urskilja ett kostareägg i boet,^[14] som den vid upptäckt försöker täcka med bomaterial. Fågeln lägger då en helt ny kull ägg, eller ibland till och med överger även boet.

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling och tros inte vara utsatt för något substantiellt hot.^[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).^[1] Populationen i Nordamerika har dock minskat med 25% mellan 1966 och 2014,^[15] men är med 90 miljoner häckande individer^[16] fortfarande en mycket vanlig fågel.

Referenser

1. ^ [a b c] Birdlife International 2012 Setophaga petechia Från: IUCN 2016. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2016.3 www.iucnredlist.org. Läst 2016-12-11.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2018) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2018-09-30
3. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2018) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2018 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2018-08-11
4. ^ [a b] Gill, F & D Donsker (Eds). 2018. IOC World Bird List (v 8.2). doi : 10.14344/IOC.ML.8.2.
5. ^ [a b c d e f g h i j k l] Bachynski, K. & Kadlec, M. (2003): Animal Diversity Web – Dendroica petechia (sensu lato). Retrieved November 5, 2009.
6. ^ [a b] * Curson, Jon; Quinn, David & Beadle David (1994): New World Warblers. Christopher Helm, London. ISBN 978-0-7136-3932-2.
7. ^ Yezerinac, S. M., & Weatherhead, P. J. (1997). Extra–pair mating, male plumage coloration and sexual selection in yellow warblers (Dendroica petechia). Proceedings of the Royal Society of London. Series B: Biological Sciences, 264(1381), 527-532.
8. ^ Curson, J. (2018). American Yellow Warbler (Setophaga petechia). I: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. (hämtad från https://www.hbw.com/node/61466 17 oktober 2018).
9. ^ Cunningham, Richard L. (1966). ”A Florida winter specimen of Dendroiva petechia gundlachi”. Wilson Bulletin 78 (2): sid. 232. http://sora.unm.edu/sites/default/files/journals/wilson/v078n02/p0232-p0232.pdf.
10. ^ Mitchell, Dominic (2017). Birds of Europe, North Africa and the Middle East : An Annotated Checklist. Barcelona: Lynx Edicions. sid. 231. ISBN 978-84-941892-9-6
11. ^ Foster, Mercedes S. (2007). ”The potential of fruiting trees to enhance converted habitats for migrating birds in southern Mexico”. Bird Conservation International 17 (1): sid. 45–61. doi:10.1017/S0959270906000554.
12. ^ [a b] Salgado-Ortiz, J.; Marra, P. P.; Sillett, T. S.; Robertson, R. J. (2008). ”Breeding Ecology of the Mangrove Warbler (Dendroica petechia bryanti) and Comparative Life History of the Yellow Warbler Subspecies Complex”. The Auk 125 (2): sid. 402–410. doi:10.1525/auk.2008.07012.
13. ^ AnAge [2009]: Dendroica petechia (sensu lato) life history data. Retrieved November 5, 2009.
14. ^ [a b c] Lowther, P. E.. ”Yellow Warbler- Birds of North America Online”. Yellow Warbler- Birds of North America Online. The Cornell Lab of Ornithology. http://bna.birds.cornell.edu/bna/species/454/articles/introduction. Läst 13 december 2013.
15. ^ Sauer, J. R., J. E. Hines, J. E. Fallon, K. L. Pardieck, Jr. Ziolkowski, D. J. and W. A. Link. The North American Breeding Bird Survey, results and analysis 1966-2013 (Version 1.30.15). USGS Patuxtent Wildlife Research Center 2014b. Available from http://www.mbr-pwrc.usgs.gov/bbs/.
16. ^ Partners in Flight (2017). Avian Conservation Assessment Database. 2017.

Externa länkar

• Wikispecies har information om Setophaga aestiva.
  Artförteckning
• Wikimedia Commons har media som rör gul skogssångare.
  Bilder & media
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection

Sarı ötleğen (Dendroica petechia), Orman ötleğenigiller (Parulidae) familyasından bir kuş türü.

Özellikler

Sarı ötleğenin, üç ana gruba bölünmüş 35 alt türü vardır. Bu grupların her biri bazen, ayrı bir tür olarak düşünülür veya aestiva grubu 'D. petechiadan farklı olan bir tür olarak düşünülür:

Sarı ötleğen tamamen (aestiva grubu), çoğunlukla Kuzey Amerika'nın tümünde uzakta güneyde merkezi Meksika'da, açık, çoğu kez ıslak, ormanlık bölge veya fundalarda görülürler. Göçmendirler, merkezi ve Güney Amerika'da kışı geçirirler. Bu form, batı Avrupa'ya çok nadir bir serseridir. 11.5 cm büyüklüğünde, 9 gr ağırlığındadırlar. Bu grubun yaz erkekleri, yeşilimsi yukarıya ve sarı aşağıya, kırmızı göğüs çizgilerine sahiptirler. Çeşitli aestiva grubu formları, çoğunlukla parlaklıkta değişiklik gösterir.

Mangrove ötleğeni (erithachorides grubu) 12.5 cm büyüklüğünde, 11 gr ağırlığındadırlar. Kıyısal merkezi Amerika ve kuzey Güney Amerika'nın mangrov bataklıklarında yerleşiktirler. Yaz erkekleri, pas rengi başlıkları ile aestiva grubu ötleğenlerden ayrılır. Bu grupta formlar, büyüklük ve başlık renginde değişiklik gösterirler.

Altın ötleğen (petechia grubu), Karayipler'de mangrov bataklıklarında yerleşiktirler. Yaz erkekleri, bir pas rengi tacı veya başlığı ile aestiva grubundan ayrılırlar. Bu grupta formlar, büyüklük ve başın yamasının renginde değişiklik gösterirler.

Ötüş, formlar arasında değişmesine rağmen müzikal bir sweet sweet sweet, I'm so sweet tir. Çağrı, yumuşak veya daha sert bir shipdir.

• Ötüşü

Davranış

Böcekler ve örümceklerle beslenirler ama kuzey formları kış çeyreklerinde aynı zamanda bazı küçük yumuşak meyveleri de alır^[1].

Sarı ötleğenler, ağaçlarda yuva yaparlar, fincan gibi bir yuva inşa ederler. aestiva grubu kuşlar, 3—6 yumurta koyarlar, ama mangrovlarda görülen iki diğer grup, tropikal formlar için beklenildiği gibi daha az yumurta koyarlar.

Sarı ötleğen, Molothrus ater türünün yumurtalarını bıraktığı yuva paraziti konağıdır ve yuva parazitliğiyle savaşması için stratejiler geliştirmiştir.

Yayılış

En yaygın Dendroica türüdür, Kuzey Amerika'nın neredeyse tümü içinde ve aşağı kuzey Güney Amerika'da görülürler.

Dipnotlar

Kaynakça

• BirdLife International (2004). Dendroica petechia. Tehlike altında olan türlerin 2006 IUCN Kırmızı Listesisi. IUCN 2006. 12 May 2006 tarihinde alınmıştır.

Dış bağlantılar

Setophaga petechia là một loài chim trong họ Parulidae.^[1]

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Setophaga petechia tại Wikispecies

Bài viết Bộ Sẻ này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

北美黃林鶯，學名Dendroica petechia，是一種新世界鶯。是全世界分佈最廣的林鶯（Dendroica），幾乎從北美到南美都有廣泛分佈。

外部連結

• Yellow breasted Warbler by John Audubon
• Yellow Warbler Information and Photos - South Dakota Birds and Birding
• Yellow Warbler Species Account - Cornell Lab of Ornithology
• Yellow Warbler - Dendroia petechia - USGS Patuxent Bird Identification InfoCenter
• Grizzlyrun Yellow Warbler general information and photos
• Stamps
• Yellow Warbler videos on the Internet Bird Collection-(Cozumel Island, Mexico)

キイロアメリカムシクイ（黄色亜米利加虫喰、学名：Dendroica petechia）は、スズメ目アメリカムシクイ科に分類される鳥類の一種。

分布[編集]

• 繁殖地:北アメリカ
• 越冬地:中央アメリカ-南アメリカ

形態[編集]

全長13cm。体は全体的に黄色で、翼は少し黒ずんでいる。胸には赤い縞模様がある。嘴は黒。

生態[編集]

水辺に近い林、公園などに生息する。

食性は昆虫食で、葉にいる昆虫類を捕食する。

木の枝に椀形の巣を作る。

Sibley分類体系上の位置[編集]

参考文献[編集]

• 『小学館の図鑑NEO 鳥』　小学館、2002年、159頁。