dcsimg

Lifespan, longevity, and ageing

provided by AnAge articles
Maximum longevity: 22.1 years (captivity) Observations: One specimen lived 22.1 years in captivity (Brouwer et al. 2000).
license
cc-by-3.0
copyright
Joao Pedro de Magalhaes
editor
de Magalhaes, J. P.
partner site
AnAge articles

Behavior

provided by Animal Diversity Web

Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
The Regents of the University of Michigan and its licensors
bibliographic citation
Wang, L. 2001. "Myiopsitta monachus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Myiopsitta_monachus.html
author
Lin Wang, West Windsor-Plainsboro High School
editor
Joan Rasmussen, West Windsor-Plainsboro High School
original
visit source
partner site
Animal Diversity Web

Conservation Status

provided by Animal Diversity Web

The Quaker parrot is not currently under threat of endangerment. They are well adapted in most environments including locations of cold weather and snow.

US Migratory Bird Act: no special status

US Federal List: no special status

CITES: appendix ii

IUCN Red List of Threatened Species: least concern

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
The Regents of the University of Michigan and its licensors
bibliographic citation
Wang, L. 2001. "Myiopsitta monachus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Myiopsitta_monachus.html
author
Lin Wang, West Windsor-Plainsboro High School
editor
Joan Rasmussen, West Windsor-Plainsboro High School
original
visit source
partner site
Animal Diversity Web

Benefits

provided by Animal Diversity Web

According to a representative from the California Department of Agriculture, Quakers are considered a pest bird species. Quakers are illegal in California, under any circumstances, despite the lack of any documented evidence of crop destruction in the state by wild colonies of Quakers. Embassies, consulates and UN representatives of countries such as Argentina claim that the birds are pest species in their habitat, destroying as much as two-thirds of the grain crops planted each year (Higdon 1998).

They do not appear to cause significant problems in Chicago (South 1998).

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
The Regents of the University of Michigan and its licensors
bibliographic citation
Wang, L. 2001. "Myiopsitta monachus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Myiopsitta_monachus.html
author
Lin Wang, West Windsor-Plainsboro High School
editor
Joan Rasmussen, West Windsor-Plainsboro High School
original
visit source
partner site
Animal Diversity Web

Benefits

provided by Animal Diversity Web

There is a market for Quakers as pets. In captivity, mutations are prized. Unusual color mutations in pet quakers are highly valued and breeders strive to achieve them. In this way, breeders have been developed some parrot colors such as blue, yellow, cinnamon, pied, and albino. Such mutations are prized by many collectors, making them much more expensive than normal Quakers (Jordan 1997) .

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
The Regents of the University of Michigan and its licensors
bibliographic citation
Wang, L. 2001. "Myiopsitta monachus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Myiopsitta_monachus.html
author
Lin Wang, West Windsor-Plainsboro High School
editor
Joan Rasmussen, West Windsor-Plainsboro High School
original
visit source
partner site
Animal Diversity Web

Trophic Strategy

provided by Animal Diversity Web

Myiopsitta monachus has been observed to eat a variety of seeds, fruits, blossoms, insects, leaf buds, thistles, grasses and parts of trees. They consume an assortment of sunflower seeds, both black and stiped; safflower seeds, pumpkin seeds, and other smaller seeds. Near populated areas, the birds have also been known to eat sweet potatoes, legumes, drying meat, cereal crops, such as maize and sorghum, as well as citrus crops (Higdon 1998).

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
The Regents of the University of Michigan and its licensors
bibliographic citation
Wang, L. 2001. "Myiopsitta monachus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Myiopsitta_monachus.html
author
Lin Wang, West Windsor-Plainsboro High School
editor
Joan Rasmussen, West Windsor-Plainsboro High School
original
visit source
partner site
Animal Diversity Web

Distribution

provided by Animal Diversity Web

Monk parakeets, more commonly known as Quaker parrots, can be found near large water sources, and in the lowland areas of Paraguay, Bolivia, Argentina, and Brazil. They inhabit open savannas, scrub forests, and palm groves, especially where rainfall is low. They are also distributed in South American city parks, on farms, and in yards (Higdon 1998). In North America, escaped birds have established breeding colonies in Chicago and Miami and in the states of Alabama Connecticut, Delaware, Louisiana, New York, Oregon, Texas, and Virginia (South 1998).

Biogeographic Regions: neotropical (Native )

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
The Regents of the University of Michigan and its licensors
bibliographic citation
Wang, L. 2001. "Myiopsitta monachus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Myiopsitta_monachus.html
author
Lin Wang, West Windsor-Plainsboro High School
editor
Joan Rasmussen, West Windsor-Plainsboro High School
original
visit source
partner site
Animal Diversity Web

Habitat

provided by Animal Diversity Web

Myiopsitta monachus prefers open savannas, scrub forests, and palm groves (Higdon 1998). But because it is a highly adaptable species, the parrots readily take residence in eucalyptus trees. Quakers make their own nests by weaving sticks, twigs, small branches, and other materials into complex structures (Doane 1994).

Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; scrub forest

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
The Regents of the University of Michigan and its licensors
bibliographic citation
Wang, L. 2001. "Myiopsitta monachus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Myiopsitta_monachus.html
author
Lin Wang, West Windsor-Plainsboro High School
editor
Joan Rasmussen, West Windsor-Plainsboro High School
original
visit source
partner site
Animal Diversity Web

Life Expectancy

provided by Animal Diversity Web

Average lifespan
Status: captivity:
22.1 years.

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
The Regents of the University of Michigan and its licensors
bibliographic citation
Wang, L. 2001. "Myiopsitta monachus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Myiopsitta_monachus.html
author
Lin Wang, West Windsor-Plainsboro High School
editor
Joan Rasmussen, West Windsor-Plainsboro High School
original
visit source
partner site
Animal Diversity Web

Morphology

provided by Animal Diversity Web

A Quaker Parrot is a medium-sized bird, about 11 to 13 inches long from head to the tip of the long, tapered tail. The basic colors of the bird are green and gray. Adults of the nominate race, Myiopsitta monachus, have a blue-gray forehead. The lores, cheeks, and throat are pale gray. Feathers on the throat and abdomen are edged in a lighter gray, giving them a scalloped, barred look. Feathers below the abdomen are olive green, becoming yellowish green on the lower abdomen, legs and under the tail. The beak is a light pinkish-brown color, and the legs are gray. The eyes are brown. Males and females are not sexually dimorphic (Greeson 1995).

Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry

Average mass: 81.7 g.

Average basal metabolic rate: 0.5189 W.

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
The Regents of the University of Michigan and its licensors
bibliographic citation
Wang, L. 2001. "Myiopsitta monachus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Myiopsitta_monachus.html
author
Lin Wang, West Windsor-Plainsboro High School
editor
Joan Rasmussen, West Windsor-Plainsboro High School
original
visit source
partner site
Animal Diversity Web

Reproduction

provided by Animal Diversity Web

Reproduction of the Quaker parrot begins in late August and continues until Novemeber. Groups of wild Quakers live together, each pair with its own residence comprising of [at] least two chambers. Each compartment serves a different purpose, including one for egg incubation or a place to feed young chicks, another in which to feed older chicks, and a third from which parents can keep a watch for danger (Higdon 1998). Each clutch of eggs ranges from four to seven eggs. Incubation lasts approximately twenty days.

Key Reproductive Features: iteroparous ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous

Average time to hatching: 31 days.

Average eggs per season: 7.

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
The Regents of the University of Michigan and its licensors
bibliographic citation
Wang, L. 2001. "Myiopsitta monachus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Myiopsitta_monachus.html
author
Lin Wang, West Windsor-Plainsboro High School
editor
Joan Rasmussen, West Windsor-Plainsboro High School
original
visit source
partner site
Animal Diversity Web

Análisis de riesgo ( Spanish; Castilian )

provided by Conabio
6.1.6 Sociales-culturales

Existen reportes de líneas de transmisión dañadas por las aves al estar anidando. En general, en la zona en donde han sido introducidas estas aves, los impactos están asociados principalmente a las conductas de anidación. Esta especie de aves construye nidos grandes y voluminosos en las torres de comunicaciones y de transmisión, y en los postes de distribución. En las torres de transmisión representan simplemente un problema de mantenimiento y no afectan las comunicaciones, pero en las instalaciones eléctricas pueden causar apagones e incendios ya que los nidos pueden crear circuitos eléctricos. Este problema se intensifica en temporada de lluvias y climas húmedos. Los nidos de estas aves pueden causar daño significativo a las facilidades eléctricas incluyendo una disminución en la confiabilidad eléctrica, daño al equipo y pérdidas en ingresos debido a los apagones causados por los nidos, un incremento en los costos de mantenimiento y operación asociados a la remoción de los nidos y reparación de las estructuras dañadas así como cuestiones de seguridad pública (ISC 2011).

6.1.4 Salud

En Europa, durante el siglo XIX, se describe por primera vez la psitacosis como una grave enfermedad de tipo respiratoria en el hombre. Esta enfermedad se asoció al contacto con aves psitácidas importadas desde Sudamérica, razón que explica su denominación inicial como Psitacosis o Fiebre de los loros. Sin embargo, en 1941 se comprobó la presencia del agente causal en numerosas especies de aves no psitácidas, por lo que se sugirió el término de Ornitosis para la enfermedad en el hombre y de Clamidiosis aviar para la infección en aves (Borie Está distinto abajo ojo, et al., 2002).

Como consecuencia de la importación de pericos provenientes de América del sur, en 1930 hubo una epidemia de psitacosis en 12 países que causó la muerte a 300 personas. La enfermedad de dilatación proventricular (PDD por sus siglas en inglés) fue descubierta en cacatúas australianas en 1970. Hoy en día esta enfermedad ha sido detectada en otras especies de psitácidos en Estados Unidos y Canadá, probablemente como resultado de la importación de estas aves para ser utilizadas como mascotas. La enfermedad se comporta como una respuesta inflamatoria ante una infección viral caracterizada por la acumulación de linfocitos y células plasmáticas en el sistema nervioso, principalmente en los nervios asociados con los músculos y órganos del aparato digestivo; comúnmente causa la muerte. Aun cuando esta enfermedad no ha sido registrada en pericos silvestres, debe asumirse que éstas y otras aves nativas también pueden contraerla; por tanto, la importación y los escapes de pericos deben considerarse extremadamente riesgosos para la avifauna original (Gomez et al., 2005).


6.1.2 Ecológico

Puede competir por alimento con otras aves frugívoras y granívoras que se distribuyan en el área, como por ejemplo: el mirlo primavera (Turdus migratorius), y el ampelis chinito (Bombycilla cedrorum). En Chile se ha reportado daños a árboles frutales y ornamentales, en Argentina se ha reportado que han causado pérdidas a cultivos de maíz y girasol (Iriarte et al. 2007).
En Estados Unidos se ha aislado el virus que ocasiona la enfermedad de Newcastle a partir de numerosas especies de psitácidos importados. Es probable que esto tenga relación con el confinamiento de los animales. Dado que en México las poblaciones de vida libre de esta especie provienen del cautiverio, es factible la presencia de este virus y que estas poblaciones representen un foco potencial de contagio a otras aves silvestres (Gómez, et al., 2005).

La psitacosis (clamidiosis aviar) es otra enfermedad que se ha reportado en mas de 70 especies de psitácidos en el mundo.
Como consecuencia de la importación de pericos provenientes de América del sur, en 1930 hubo una epidemia de psitacosis en 12 países que causó la muerte a 300 personas (Gomez et al., 2005).
La enfermedad de dilatación proventricular fue descubierta en cacatúas australianas en 1970. Actualmente esta enfermedad ha sido detectada en otras especies de psitácidos en Estados Unidos y Canadá, probablemente como resultado de la importación de estas aves para ser utilizadas como mascotas. La enfermedad se comporta como una respuesta inflamatoria ante una infección viral caracterizada por la acumulación de linfocitos y células plasmáticas en el sistema nervioso, principalmente en los nervios asociados con los músculos y órganos del aparato digestivo; comúnmente causa la muerte. Aun cuando esta enfermedad no ha sido registrada en pericos silvestres, debe asumirse que éstas y otras aves nativas también pueden contraerla; por lo tanto, la importación y los escapes de pericos deben considerarse extremadamente riesgosos para la avifauna original (Gomez et al., 2005).
license
cc-by-nc-sa-2.5
copyright
CONABIO
bibliographic citation
CONABIO. 2012. Fichas de especie Myiopsitta monachus. Sistema de información sobre especies invasoras en México. Comisión Nacional para el Conocimiento y Uso de la Biodiversidad.
original
visit source
partner site
Conabio

Asociaciones ( Spanish; Castilian )

provided by Conabio
Competencia

Compite por alimento con otras especies de aves granívoras y frugívoras. Dado que es un depredador de semillas afecta la dinámica poblacional de las especies vegetales que consume. Esta es una especie potencialmente transmisora de enfermedades a otras aves y al ser humano (Gómez, et al., 2005).

4.9 Depredadores*

Asimismo como medida de protección contra depredadores, el perico argentino construye nidos asociados a nidos de otras especies de aves de mayor tamaño, como Jabiru mycteria (Pablo, 2009).
license
cc-by-nc-sa-2.5
copyright
CONABIO
bibliographic citation
CONABIO. 2012. Fichas de especie Myiopsitta monachus. Sistema de información sobre especies invasoras en México. Comisión Nacional para el Conocimiento y Uso de la Biodiversidad.
original
visit source
partner site
Conabio

Ciclo de vida ( Spanish; Castilian )

provided by Conabio
Ciclo reproductivo

Durante la época reproductiva en cada nido habita una pareja de adultos criadores, mientras que en la época no reproductiva pueden alojarse hasta tres o cuatro individuos del grupo en un solo nido. Ponen de 4 a 8 huevos ovalados, blancos, de cáscara lisa y opaca que son ovipositados uno cada dos días y se incuban durante 26 días (Aramburu, 1996). Los nidos son construidos con ramas de arbustos y árboles del área, sus nidos varían en tamaño desde 1 a 2 m de diámetro y hasta 150 Kg., estos nidos se ubican en árboles altos de 10 metros de altura (Tala et al., 2005). Es la única especie de la familia Psittacidae que construye nidos comunales, cada uno está formado por un numero variable de cámaras de cría que son ocupadas durante todo el año (Aramburu, 1996).
license
cc-by-nc-sa-2.5
copyright
CONABIO
bibliographic citation
CONABIO. 2012. Fichas de especie Myiopsitta monachus. Sistema de información sobre especies invasoras en México. Comisión Nacional para el Conocimiento y Uso de la Biodiversidad.
original
visit source
partner site
Conabio

Comportamiento ( Spanish; Castilian )

provided by Conabio
Clima

Esta especie se adapta muy bien a distintas condiciones ambientales, sean tropicales, templadas o frías, lo que le ha permitido domesticarse en lugares muy fríos como Nueva York, Canadá y Bélgica (Tala et al., 2005).



Colonial

A diferencia del resto de los Psittaciformes que anidan en cavidades, cavernas o acantilados, el perico argentino es el único que construye nidos coloniales formados por uno o varios dormitorios voluminosos e independientes sobre las ramas de los árboles (Pablo, 2009).

Parvadas

Normalmente se encuentran parvadas de entre 15 y 20 aves, aunque no es raro encontrar grupos de hasta 100 individuos. M. monachus son muy vocales con un amplio vocabulario de chillidos, graznidos y parloteo (ISC, 2011).

Reproducción

Es una especie monógama en época reproductiva, pero suele cambiar de pareja para la siguiente época de reproducción (Aramburu, 1996).

Diurno

(Álvarez-Romero et al., 2008)
license
cc-by-nc-sa-2.5
copyright
CONABIO
bibliographic citation
CONABIO. 2012. Fichas de especie Myiopsitta monachus. Sistema de información sobre especies invasoras en México. Comisión Nacional para el Conocimiento y Uso de la Biodiversidad.
original
visit source
partner site
Conabio

Descripción ( Spanish; Castilian )

provided by Conabio
1.1 Descripción de la especie

Myiopsitta monachus (cotorra común) es un psitácido que no presenta dimorfismo sexual (Aramburu,1996), de talla media a pequeña (30 cm. de largo y 140 g), se caracteriza por su colorido verde claro mas grisáceo hacia el pecho), pico de color cuerno y patas grisáceas. En vuelo, llama la atención su plumaje verde con leves tintes azules en las alas (Tala, et al., 2005).
license
cc-by-nc-sa-2.5
copyright
CONABIO
bibliographic citation
CONABIO. 2012. Fichas de especie Myiopsitta monachus. Sistema de información sobre especies invasoras en México. Comisión Nacional para el Conocimiento y Uso de la Biodiversidad.
original
visit source
partner site
Conabio

Enfermedades ( Spanish; Castilian )

provided by Conabio
Virus

Es probable que esta especie sea susceptible a un amplio espectro de enfermedades propias de la familia psittacine, incluyendo el circovirus psittacine, que se encuentra en la naturaleza. La enfermedad que causa, (también conocida como enfermedad del pico y las plumas) está muy difundida y se ha reportado en más de 61 especies, incluyendo los pericos de Tasmania, tales como el periquito vientre naranja (Neophema chrysogaster), el periquito migrador (Lathamus discolor), y muchas otras especies comunes como la cacatúa galerita y la cacatúa Galah (Eolophus roseicapilla). El virus puede afectar aves de todas las edades, pero particularmente a juveniles y adultos jóvenes. El virus mata a las células del pico y las plumas, de ahí su nombre. Los síntomas de la enfermedad en su estado crítico incluyen diarrea, y anormalidades en las plumas y las aves pueden morir repentinamente dentro de los primeros 15 días desde que aparecen los primeros síntomas. El estado crónico da como resultado anormalidades del pico, plumas y piel y la mayoría de las aves mueren eventualmente. El virus se multiplica en el hígado y puede ser transmitido oralmente o en las heces o plumas. Es uno de los virus más pequeños y resistentes y probablemente se mantiene vivo por muchos años en los huecos de árboles y otros sitios de anidación. Los efectos potenciales de la enfermedad en las poblaciones de estas aves varían de inconsecuentes a devastadoras, dependiendo de las condiciones ambientales y la salud general de los individuos. La enfermedad parece tener su origen en Australia pero se ha dispersado y está presente continuamente en las poblaciones silvestres de cotorras en Australia (Ortiz-Catedral et al., 2010 en Latitude 42, 2011).

Parásitos

Diversos trabajos muestran que las cotorras se ven afectadas por artrópodos de hábitos parasitarios, como Psitticimex uritui (Hemiptera: Cimicidae), Paragoniocotes fulvofasciatus Picaglia (Phthiraptera: Philopteridae) y Ornithonyssus bursa (Berlese) (Acarina: Macronyssidae) (Aramburú et al., 2009).
license
cc-by-nc-sa-2.5
copyright
CONABIO
bibliographic citation
CONABIO. 2012. Fichas de especie Myiopsitta monachus. Sistema de información sobre especies invasoras en México. Comisión Nacional para el Conocimiento y Uso de la Biodiversidad.
original
visit source
partner site
Conabio

Esperanza de vida ( Spanish; Castilian )

provided by Conabio
Años

Vive entre 3-10 años estando en libertad y 25 a 35 años en cautiverio (Álvarez-Romero et al., 2008).
license
cc-by-nc-sa-2.5
copyright
CONABIO
bibliographic citation
CONABIO. 2012. Fichas de especie Myiopsitta monachus. Sistema de información sobre especies invasoras en México. Comisión Nacional para el Conocimiento y Uso de la Biodiversidad.
original
visit source
partner site
Conabio

Estrategia trófica ( Spanish; Castilian )

provided by Conabio
Omnívoro

Su dieta es variada e incluye una alta diversidad de granos, tanto silvestres como cultivados, entre estos últimos, destacan el sorgo, maíz y arroz. También se ha observado que puede comer una variedad de semillas, frutos, flores, insectos, brotes de hojas, hierbas y cítricos (Tala et al., 2005). Complementan su dieta con algunos invertebrados (Gomez de Silva, et al., 2005). Entre las especies de artropodos que consume estan Psitticimex uritui, Camponotus sp., Lipocelis sp, Cartodere watsoni (Aramburu &Corbalan, 2000).
license
cc-by-nc-sa-2.5
copyright
CONABIO
bibliographic citation
CONABIO. 2012. Fichas de especie Myiopsitta monachus. Sistema de información sobre especies invasoras en México. Comisión Nacional para el Conocimiento y Uso de la Biodiversidad.
original
visit source
partner site
Conabio

Usos ( Spanish; Castilian )

provided by Conabio
Entretenimiento

Reconocida por su belleza e inteligencia, Myiopsitta monachus es una mascota popular, especialmente en Norteamérica, desde la década de los 1960's (ISC, 2011).
license
cc-by-nc-sa-2.5
copyright
CONABIO
bibliographic citation
CONABIO. 2012. Fichas de especie Myiopsitta monachus. Sistema de información sobre especies invasoras en México. Comisión Nacional para el Conocimiento y Uso de la Biodiversidad.
original
visit source
partner site
Conabio

Cotorreta pitgrisa ( Catalan; Valencian )

provided by wikipedia CA

La cotorreta pitgrisa (Myiopsitta monachus), coneguda també amb el nom de cotorra argentina i a les Balears amb el de cotorra de cap gris, és un ocell que pertany a l'ordre dels psitaciformes, com els lloros, les cacatues o els periquitos. Era considerada l'única espècie del gènere Myiopsitta, si bé actualment alguns autors han considerat la subespècie luchsi, una espècie de ple dret.[1] És originari de l'Amèrica del Sud, però ha colonitzat recentment diferents llocs d'Europa i Nord-amèrica, a partir d'individus escapats de la captivitat, ja que és comuna com a mascota.

Història

Aquestes cotorres, s'importaven d'Amèrica del Sud (Argentina) per a vendre-les en botigues d'animals domèstics com a mascotes. Es transportaven en unes grans gàbies en vaixells de mercaderies. En una d'aquestes travesses pel Mar Mediterrani les cotorretes van aconseguir escapar-se i, d'aquí, la seva expansió. S'adaptaren, fàcilment, a la nova situació geogràfica, que van trobar idònia per a reproduir-se.

Morfologia

La cotorra de pit gris es caracteritza, com bé diu el seu nom, perquè té la part alta del pit i el front de color gris. La panxa pot ser una mica més grogosa que el pit i la resta del cos és verda. Les ales són punxegudes, com la cua, i poden presentar tons blavosos o verd fosc. Són gregàries i molt sorolloses, amb un vol ràpid, bategant molt les ales, i normalment no gaire alt.

Distribució i expansió

La seva àrea de distribució original va des de Bolívia fins al sud de Brasil i centre de l'Argentina (els psitàcids són tots originaris de les zones equatorials, tropicals i subtropicals de tot el planeta). En l'actualitat, però, també podem veure aquesta espècie en altres zones de sud Amèrica, on no hi era present abans, a Nord-amèrica i a Europa (per exemple a Itàlia o a Bèlgica), on ha estat introduïda. A l'estat Espanyol és present a nombroses zones d'Andalusia, Madrid, a tota la franja litoral de llevant, des de Múrcia a Catalunya i també a les Illes Balears. Sembla ser, doncs, que tot i ser una espècie tropical s'adapta molt bé a les temperatures baixes. A Brussel·les, per exemple, hi ha una població que ha sobreviscut hiverns de –15°C.

La seva primera detecció a la ciutat de Barcelona es remunta a dos exemplars al Parc de la Ciutadella[2] el 1975, a causa d'una fuga accidental, i des d'aleshores la seva població s'ha anat incrementant gradualment. L'any 1985 se'n van detectar una cinquantena, el 1991 més de 200 i el 1994 la població s'havia incrementat fortament i s'estimava en uns 850 individus. El creixement de la població barcelonina ha estat exponencial, doblant-se la població aproximadament cada nou anys.[3] A la tardor del 2001 ja se'n trobaven nius en comarques de l'interior com l'Osona, el Segrià i el Bages, a més de les d'àrea metropolitana de Barcelona i moltes comarques litorals del Tarragonès a l'Alt Empordà,[4] i si bé la majoria de colònies es localitzen en zona urbana i associades a palmeres, també han colonitzat algunes zones d'importància agrícola;[3] la població s'estimava en uns 1450 individus i 313 nius a Barcelona i 2200 i 492 nius a tot Catalunya.[3] A causa de la distància entre alguns d'aquests nuclis, se suposa que tenen un origen independent en animals escapats.[3] L'estat de la població, doncs, és bo i reproductivament és molt activa.

Hàbitat, etologia i alimentació

 src=
Diverses cotorretes de pit gris menjant-se una taronja

Aquesta espècie és molt generalista i és capaç d'utilitzar un ampli espectre d'hàbitats i recursos. És per aquesta raó que en els seus nous hàbitats no presenta cap problema en trobar aliment. Es poden observar fàcilment a qualsevol zona verda o jardí, sovint penjades en palmeres mentre s'alimenten de dàtils o també menjant-se la gespa dels parterres. A més, s'alimenten d'una gran varietat de fruits, flors, larves i insectes i fins i tot poden depredar ocells petits com ara mallerengues o pollets de merla. Com a espècie introduïda que és, pot suposar un risc per l'ecosistema envaït i fins i tot podria provocar importants pèrdues econòmiques degudes a danys a l'agricultura, que ja han estat descrits. S'ha observat, també, una competència pels dàtils de les palmeres amb les merles, a part de la competència directa amb els coloms pel menjar subministrat pels humans, sobretot el pa. En captivitat se'ls sol alimentar amb gra i vegetals frescos.

A Catalunya es reprodueix entre els mesos d'agost i desembre, i fins i tot poden fer dues postes d'ous anuals. Normalment ho fan en nius construïts amb branques per elles mateixes al voltant de la base de les fulles de palmeres del gènere Phoenix, preferentment Phoenix canariensis, que presenta fulles més denses que altres palmeres. A més a més, però, també s'han vist nius de cotorres en altres arbres com ara eucaliptus, oms, pins o cedres, i fins i tot en antenes i també en edificis.

 src=
Niu col·lectiu de cotorreta de pit gris a Brussel·les

Cada niu acostuma a presentar més d'una cambra, on s'allotja una parella i els seus pollets. Els nius són vigilats i defensats grupalment per tot el conjunt de cotorres que l'habiten. Curiosament, els pardals se n'aprofiten i fan el seu niu entre les branques dels nius de cotorra, i sembla que no els molesti gaire que hi siguin.

Observació

La millor hora per observar-les al matí, quan estan més actives, i no és difícil identificar-les pel seu color i perquè acostumen a anar en grup tot cridant mentre volen. També es pot provar de buscar els seus nius en palmeres Phoenix canariensis[5] com les que hi ha en molts parcs i jardins, o passeigs. Als seus nius hi retornen cada vespre, quan es fa fosc, per passar la nit.

Conservació

Aquesta no és l'única cotorra que es pot trobar a les contrades catalanes, però sí que és la més habitual i la més fàcil de veure. Altres espècies de psitàcides exòtiques també hi són presents a causa de la gran demanda d'aquests animals, que són importats legalment i il·legal a Catalunya. La introducció accidental d'aquestes espècies als ecosistemes catalans no pot ésser considerada com a bona, ja que es desconeix de quina manera s'hi adaptaran i com competiran amb les espècies autòctones.

Referències

  1. Michael A Russello, Michael L Avery i Timothy F Wrighthan. Genetic evidence links invasive monk parakeet populations in the United States to the international pet trade. BMC Evolutionary Biology2008 8:217
  2. Matheu, E. Ocells de Barcelona. 2005. Barcelona. Ed. Ajuntament de Barcelona
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 Domènech J., Carrillo J., Senar J.C. Population size of the Monk Parakeet Myiopsitta monachus in Catalonia dins de Revista Catalana d'Ornitologia 20:1-9, 2003 «PDF». Noia 64 mimetypes pdf.pngPDF (anglès) amb resum (català)
  4. SCOC, Atles dels ocells nidificants de Catalunya 1999-2002 - Cotorreta de pit gris (català)
  5. «La cotorreta de pit gris, nova espècie nidificant al Penedès».
En altres projectes de Wikimedia:
Commons
Commons Modifica l'enllaç a Wikidata
Viquiespècies
Viquiespècies
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autors i editors de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CA

Cotorreta pitgrisa: Brief Summary ( Catalan; Valencian )

provided by wikipedia CA

La cotorreta pitgrisa (Myiopsitta monachus), coneguda també amb el nom de cotorra argentina i a les Balears amb el de cotorra de cap gris, és un ocell que pertany a l'ordre dels psitaciformes, com els lloros, les cacatues o els periquitos. Era considerada l'única espècie del gènere Myiopsitta, si bé actualment alguns autors han considerat la subespècie luchsi, una espècie de ple dret. És originari de l'Amèrica del Sud, però ha colonitzat recentment diferents llocs d'Europa i Nord-amèrica, a partir d'individus escapats de la captivitat, ja que és comuna com a mascota.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autors i editors de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CA

Parotan mynach ( Welsh )

provided by wikipedia CY

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Parotan mynach (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: parotanod mynach) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Mylopsitta monachus; yr enw Saesneg arno yw Monk parakeet. Mae'n perthyn i deulu'r Parotiaid (Lladin: Psittacidae) sydd yn urdd y Psittaciformes.[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn M. monachus, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.

Teulu

Mae'r parotan mynach yn perthyn i deulu'r Parotiaid (Lladin: Psittacidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Corbarot brongoch Micropsitta bruijnii Corbarot Finsch Micropsitta finschii Corbarot Meek Micropsitta meeki Corbarot penfelyn Micropsitta keiensis Corbarot wyneblwyd Micropsitta pusio
NasiternaPusioWolf.jpg
Loricît cain Charmosyna pulchella
TrichoglossusPulchellusKeulemans.jpg
Loricît Caledonia Newydd Charmosyna diadema
Charmosyna diadema.jpg
Loricît gyddfgoch Charmosyna amabilis
TrichoglossusAureocinctusKeulemans.jpg
Loricît Josephine Charmosyna josefinae
Charmosyna josefinae.jpg
Loricît palmwydd Charmosyna palmarum
TrichoglossusPygmaeusKeulemans.jpg
Loricît talcenlas Charmosyna toxopei Macaw Spix Cyanopsitta spixii
AraSpixiSmit.jpg
Macaw torgoch Orthopsittaca manilatus
Orthopsittaca manilata -Brazil-6.jpg
Diwedd y rhestr a gynhyrchwyd yn otomatig o Wicidata.

Gweler hefyd

Cyfeiriadau

  1. Gwefan Cymdeithas Edward Llwyd; adalwyd 30 Medi 2016.
  2. Gwefan Avibase; adalwyd 3 Hydref 2016.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CY

Parotan mynach: Brief Summary ( Welsh )

provided by wikipedia CY

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Parotan mynach (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: parotanod mynach) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Mylopsitta monachus; yr enw Saesneg arno yw Monk parakeet. Mae'n perthyn i deulu'r Parotiaid (Lladin: Psittacidae) sydd yn urdd y Psittaciformes.

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn M. monachus, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CY

Papoušek mniší ( Czech )

provided by wikipedia CZ

Papoušek mniší nebo mníšek šedý (Myiopsitta monachus, Boddaeart 1783) patří mezi středně velké ptáky ve své čeledi – dorůstá kolem 29 cm. Žije v Jižní Americe: od střední Bolívie po jižní Brazílii, střední Argentinu, je vysazen v Puerto Ricu a na severovýchodě USA. Ptáci uniklí z chovů vytvořili místy v Evropě (v Belgii, v Itálii, ve Španělsku) životaschopné populace.V těchto státech je mníšek šedý označován za invazní druh a pro jeho chov platí určitá omezení. Podle některých zdrojů měla být hnízdní kolonie i v Česku, ale jinými byla zpráva označena za smyšlenou[2]. Jeho přirozený biotop jsou řídce zalesněné oblasti, palmové háje, kulturní krajina a eukalyptové plantáže.

Popis a způsob života

Papoušek mniší se vyskytuje poměrně hojně, je to papoušek střední velikosti, má dlouhá ocasní pera a mohutný zobák. Je to oblíbený klecový pták. V přírodě se snadno přizpůsobuje a rád pobývá v blízkosti člověka v ovocných zahradách nebo se pase na obilných polích, zvláště když jsou lidská obydlí nedaleko. Papoušek mniší je velmi společenský pták, který žije v hejnech 10 až 100 ptáků. Buduje si společné hnízdo ohromných rozměrů, což je u papoušků zvyk zcela neobvyklý.

Hnízdo ptáci používají jako místo k odpočinku nebo ke hnízdění, je obýváno po celý rok. Bývá umístěno uprostřed areálu veškeré činnosti, ptáci tu čile poletují a hlasitě se ozývají. Papoušci mniší opouštějí své hnízdo společně a odlétají na pole nebo jinam hledat potravu. Několik ptáků přitom zůstává v okolí na stromech a hlídají, při nejmenším náznaku nebezpečí spustí varovný křik a celé hejno se vrací. Papoušek mniší se živí semeny, plody, bobulemi, ořechy, květy, listy, hmyzem a larvami, často žere i zemědělské plodiny a ovoce a může způsobit velké škody.

Hnízdo je používané celý rok, a tak na začátku hnízdní sezony papoušci rozšiřují prostor a opravují škody. Hnízdo je velmi stabilní a obvykle je umístěno na vrcholu stromu. Je stavěno z trnitých větví, což odrazuje dravce. Na začátku je tvořeno jen z několika komor, v průběhu se rozšiřuje až na 20. Každá komůrka je obývána jedním párem papoušků. Stavba bývá tak pevná, že na ní hnízdí i jiní papoušci.

Samice klade 5–8 vajec, ale protože není snadné nahlížet do hnízdních komor, není příliš mnoho známo o hnízdním chování a výchově mláďat, která asi po 6 týdnech hnízdo opustí.

Obrázky

Odkazy

Reference

  1. Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]
  2. Ptáci, Lars Svensson, pozn. Robert Doležal (s. 425)

Externí odkazy

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia autoři a editory
original
visit source
partner site
wikipedia CZ

Papoušek mniší: Brief Summary ( Czech )

provided by wikipedia CZ

Papoušek mniší nebo mníšek šedý (Myiopsitta monachus, Boddaeart 1783) patří mezi středně velké ptáky ve své čeledi – dorůstá kolem 29 cm. Žije v Jižní Americe: od střední Bolívie po jižní Brazílii, střední Argentinu, je vysazen v Puerto Ricu a na severovýchodě USA. Ptáci uniklí z chovů vytvořili místy v Evropě (v Belgii, v Itálii, ve Španělsku) životaschopné populace.V těchto státech je mníšek šedý označován za invazní druh a pro jeho chov platí určitá omezení. Podle některých zdrojů měla být hnízdní kolonie i v Česku, ale jinými byla zpráva označena za smyšlenou. Jeho přirozený biotop jsou řídce zalesněné oblasti, palmové háje, kulturní krajina a eukalyptové plantáže.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia autoři a editory
original
visit source
partner site
wikipedia CZ

Mönchssittich ( German )

provided by wikipedia DE
 src=
Auf einer Palme im Botanischen Garten in Cádiz (Spanien) brütendes Mönchssittichpärchen
 src=
Ei des Mönchssittichs

Der Mönchssittich (Myiopsitta monachus) ist ein südamerikanischer Papagei aus der Familie der eigentlichen Papageien. Als einzige Papageienart baut er große Nester aus Zweigen. Mönchssittiche weisen neben Halsbandsittichen als Neozooen aus der Ordnung der Papageien die weiteste Verbreitung auf. Die Vögel erreichen ein Alter von etwa 20 bis 30 Jahren.

Verbreitung

Der Mönchssittich ist in Südamerika beheimatet. Das natürliche Verbreitungsgebiet liegt in Argentinien, Brasilien, Uruguay, Bolivien und Paraguay. Darüber hinaus ist er in Chile, den USA und West- und Südeuropa (Großbritannien, Niederlande, Belgien, Frankreich, Deutschland, Portugal, Spanien, Italien und Griechenland) sowie in Israel als Neubürger (Neozoon) anzutreffen.

Äußere Merkmale

Der Mönchssittich ist vorwiegend grün und hat den typischen langen Papageienschwanz. Die Stirn ist bläulich-grau, der Rest des Kopfes und auch die Brust sind grau. Der Schnabel ist hellbräunlich und die Iris dunkelbraun. Mönchssittiche haben einen grauen Augenring und graue Füße. Die Handschwingen sind blau und schwarz, die Unterflügel hellgrau und blassbläulich. Die Schwanzfedern zeigen oben eine blaue und grüne Zeichnung, die Unterseite ist hellgrün bis hellblau gesäumt. Männchen und Weibchen sind gleich gefärbt und äußerlich nicht zu unterscheiden. Zur sicheren Unterscheidung muss daher ein Gen- oder Bluttest herangezogen werden. Es gibt mehrere Unterarten, die sich nur geringfügig z. B. in der Größe unterscheiden, sowie eine blaue Farbvariante. Die Vögel der Nominatform sind durchschnittlich 29 Zentimeter groß und haben ein Gewicht von etwa 100 Gramm. Ihre Flügelspannweite beträgt etwa 48 Zentimeter. Weibchen sind zwar in der Regel 10–20 % kleiner, aber auch für die Größe gilt, das die Vögel nur durch DNA- oder Federtests zuverlässig geschlechtsspezifisch bestimmt werden können.

Verhalten

 src=
Wildvogel frisst aus der Hand auf Fuerteventura

Mönchssittiche bauen in Bäumen und Palmen große Gemeinschaftsnester. Dies ist eine Besonderheit unter den Papageienvögeln, die in der Regel Höhlenbrüter sind. Die Nester sind in „Wohnungen“ unterteilt, die jeweils von einem Paar bewohnt werden. Jede „Wohnung“, besteht wiederum aus mehreren spezialisierten Kammern zum Schlafen, Brüten und Aufenthalt. Die Nester ausgeflogener Jungtiere werden in der Nähe der Altvögel gebaut. Mönchssittiche legen fünf bis sechs Eier, die sie 22 bis 23 Tage lang bebrüten. Die Jungen werden nach 42 bis 45 Tagen flügge und etwa zwei bis drei Wochen nach dem Ausfliegen selbständig.

Weblinks

 src=
– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Mönchssittich: Brief Summary ( German )

provided by wikipedia DE
 src= Auf einer Palme im Botanischen Garten in Cádiz (Spanien) brütendes Mönchssittichpärchen  src= Ei des Mönchssittichs

Der Mönchssittich (Myiopsitta monachus) ist ein südamerikanischer Papagei aus der Familie der eigentlichen Papageien. Als einzige Papageienart baut er große Nester aus Zweigen. Mönchssittiche weisen neben Halsbandsittichen als Neozooen aus der Ordnung der Papageien die weiteste Verbreitung auf. Die Vögel erreichen ein Alter von etwa 20 bis 30 Jahren.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Monk parakeet

provided by wikipedia EN

The monk parakeet (Myiopsitta monachus), also known as the Quaker parrot, is a species of true parrot in the family Psittacidae. It is a small, bright-green parrot with a greyish breast and greenish-yellow abdomen. Its average lifespan is 20–30 years. It originates from the temperate to subtropical areas of South America. Self-sustaining feral populations occur in many places, mainly in areas of similar climate in North America and Europe.

Taxonomy

The monk parakeet was described by French polymath Georges-Louis Leclerc, Comte de Buffon, in 1780 in his Histoire Naturelle des Oiseaux.[2] The bird was also illustrated in a hand-coloured plate engraved by François-Nicolas Martinet in the Planches Enluminées D'Histoire Naturelle, which was produced under the supervision of Edme-Louis Daubenton to accompany Buffon's text.[3] Neither the plate caption nor Buffon's description included a scientific name, but in 1783, Dutch naturalist Pieter Boddaert coined the binomial name Psittacus monachus in his catalogue of the Planches Enluminées.[4] As Buffon did not specify the origin of his specimen, in 1937 the American ornithologist James Peters assigned the type location as Montevideo, Uruguay.[5] The monk parakeet is now placed in the genus Myiopsitta that was introduced by French naturalist Charles Lucien Bonaparte in 1854.[6][7] The genus name combines the Ancient Greek mus, muos meaning "mouse" and the Neo-Latin psitta meaning "parrot", alluding to the mouse-grey face and underparts. The specific epithet monachus is Late Latin for a "monk".[8]

The monk parakeet is one of two species in the genus Myiopsitta, the other being the cliff parakeet (Myiopsitta luchsi). The two parakeets were previously considered to be a single species. Due to morphological and behavioral differences, and geographical dissimilarities, the cliff parakeet has been elevated to species status.[7] The cliff parakeet's altitudinal range apparently does not overlap, so is thus entirely, but just barely, allopatric.[9] The American Ornithological Society has deferred recognizing the cliff parakeet as distinct "because of insufficient published data".[10]

Three subspecies are recognized:[11][9]

Smaller than monachus, wings more prominently blue, gray of head darker.

The subspecies' ranges meet in the general area of Paraguay, and there they are insufficiently delimited. The distinctness and delimitation of M. m. calita and M. m. cotorra especially require further study.

Like the other Neotropical parrots, the monk parakeet is usually placed in the tribe Arini, which might warrant elevation to subfamily rank as the Arinae. M. monachus belongs to the long-tailed clade of these – macaws and conures, essentially, which would retain the name Arini/Arinae if this polyphyletic group were split.

Description

Female pet from a free flight session in Uruguay

The nominate subspecies of this parakeet is 29 cm (11 in) long on average, with a 48-centimetre (19 in) wingspan, and weighs 100 g (3.5 oz). Females tend to be 10–20% smaller, but can only be reliably sexed by DNA or feather testing. It has bright-green upperparts. The forehead and breast are pale gray with darker scalloping and the rest of the underparts are very light-green to yellow. The remiges are dark blue, and the tail is long and tapering. The bill is orange. The call is a loud and throaty chape(-yee) or quak quaki quak-wi quarr, and screeches skveet.[11][9]

Domestic breeds in colors other than the natural plumage have been produced. These include birds with white, blue, and yellow in place of green. As such coloration provides less camouflage, feral birds are usually of wild-type coloration.

Behaviour and ecology

Nests in Zaragoza, Spain
Nests in Zaragoza
Birds and their nest in Santiago, Chile
A nest in Santiago
Egg

The monk parakeet and the cliff parrot are the only two parrot species that build a stick nest, in a tree or on a man-made structure, rather than using a hole in a tree. The monk parrot gregarious species often breeds colonially, building a single large nest with separate entrances for each pair. In the wild, the colonies can become quite large, with pairs occupying separate "apartments" in composite nests that can reach the size of a small automobile. These nests can attract many other tenants, including birds of prey such as the spot-winged falconet (Spiziapteryx circumcincta), ducks such as the yellow-billed teal (Anas flavirostris), and even mammals. Their five to 12 white eggs hatch in about 24 days.

Unusually for a parrot, monk parakeet pairs occasionally have helper individuals, often grown offspring, which assist with feeding the young (see kin selection).

The lifespans of monk parakeets have been given as 20-30 years;[13] the former might refer to typical lifespans in captivity and/or in the wild, while the latter is in the range of maximum lifespans recorded for parakeets.

Native distribution

In its native range, the monk parakeet is very common.[1] In Argentina, Brazil, and Uruguay, monk parakeets are regarded as major agricultural pests (as noted by Charles Darwin, among others). Their population explosion in South American rural areas seems to be associated with the expansion of eucalyptus forestry for paper pulp production, which offers the bird the opportunity to build protected nests in artificial forests where ecological competition from other species is limited.[11]

Invasive species

Feral in Spain
Ga'ash, Israel
Quaker in Ga'ash

Self-sustaining feral populations have been recorded in several U.S. states and various regions of Europe[1] (namely Spain, Portugal, Azores, Madeira, Balearic Islands, Gibraltar, France, Corsica, Malta, Cyprus, Sardinia, Italy, Greece, Channel Islands, Great Britain, Ireland, and Belgium), as well as in British Columbia, Canada,[14] Brazil, Mexico, Chile, Israel, Bermuda, Bahamas, the United States, Cayman Islands, Puerto Rico, Easter Island, South Korea, Singapore,[15] and Japan. As it is an open-woodlands species, it adapts readily to urban areas.

In areas where they have been introduced, some fear they will harm crops and native species, while others dispute evidence of harm caused by feral colonies, and oppose exterminating these birds, but local bans and eradication programs exist in some areas of the U.S. Outside the U.S., introduced populations do not appear to raise similar controversy, presumably because of smaller numbers of birds, or because their settlement in urban areas does not pose a threat to agricultural production. The U.K. appears to have changed its view on its feral populations and the Department for the Environment, Food and Rural Affairs is planning to remove monk parakeets from the wild, as it believes that they threaten local wildlife and crops.[16]

Feral populations are often descended from very small founder populations. Being as social and intelligent as they are, monk parakeets develop some cultural traditions, namely vocal dialects that differ between groups. In populations descended from a large number of birds, a range of "dialects" exists. If the founder population is small, however, a process similar to genetic drift may occur if prominent founders vocalize in an unusual "dialect", with this particular way of vocalizing becoming established in the resulting feral colony. For example, no fewer than three different "dialects" occur among the feral monk parrots of the Milford, Connecticut, metropolitan area.[17]

Brazil

The species has in recent years expanded its range in Brazil, where a self-sustaining population occurs in the downtown area of Rio de Janeiro. Since this population occurs far from the bird's original range in Brazil – it was only found in the far south and southwest – it is most probably a consequence of escapees from the pet trade. In Rio de Janeiro, the bird can be easily seen at the Aterro do Flamengo gardens – where it nests on palm trees and feeds on their fruit; the Rio birds seem to favor nesting amid the leaves of coconut palm trees, and in the vicinity of the neighboring domestic flight terminal, the Santos Dumont Airport and in the gardens of Quinta da Boa Vista, where communal nests roughly 1 m in diameter have been seen.[18] In Santa Catarina State, probable escapees have been reported on occasion for quite some time, and a feral population seems to have established itself in Florianópolis early in the first decade of the 21st century when birds were observed feeding right next to the highway in the Rio Vermelho-Vargem Grande area.[12]

Mexico

Chihuahua City, Chihuahua, Mexico.
Two Quakers in Chihuahua City

The monk parakeet was first recorded in Mexico City in 1999.[19] Records exist from seven other locations, including the cities of Puebla, Morelia, Celaya, Oaxaca, Tuxtla Gutiérrez, Hermosillo, and Mexicali, and the mouth of the Loreto River in Baja California Sur.

Nesting populations are known in Mexico City and Oaxaca. A small but growing population has also been established in the southern part of the city of Puebla, Puebla, in the surroundings of the city's aviary, which they are known to visit frequently, and where they can often be seen clinging to the outer side of its mesh walls. No studies have been made to assess the impact they might have on the relict populations of green parakeets that live in the same area and other well-wooded zones of the city.

Following the ban on the trade of native parrot species, local traditional bird sellers have now switched to the monk parakeet as their staple parrot, and that might have increased the number of escapees. Sometimes, the head and breast feathers of monk parakeets are dyed yellow to deceive uninformed buyers, mimicking the endangered yellow-headed amazon. The presence of this species in seven geographically distant and independent locations in Mexico indicates that the source of these individuals is most likely the pet trade.[19]

United States

Thousands of monk parakeets were imported to the United States between the 1960s and the 1980s as pets.[20] Many escaped or were intentionally released, and populations were allowed to proliferate. By the early 1970s, M. monachus was established in seven states, and by 1995, it had spread to eight more. In Florida alone, estimates range from 150,000 to 500,000.[21] Austin and Houston, Texas, also have thriving monk parakeet populations.[22][23]

As one of the few temperate-zone parrots, the monk parakeet is more able than most to survive cold climates (partly because they build communal nests about heat-producing electrical equipment atop utility poles), and colonies exist as far north as New York City, Chicago, Wisconsin, Cincinnati, Louisville, coastal Rhode Island, Massachusetts, Connecticut, and southwestern Washington. Edgewater, New Jersey has had a colony since 1980.[24] This hardiness makes this species second only to the rose-ringed parakeet among parrots as a successful introduced species.

New York State

In 2012, a pair of monk parakeets attempted nesting in Watervliet, New York, about 240 km (150 mi) north of New York City, near Albany, New York.[25] Prior to egg-laying, one bird was captured and the nest eventually was removed due to concerns that the nest built adjacent to an electrical transformer created a fire hazard.[26]

They have also found a home in Brooklyn, New York, after an accidental release decades ago of what appear to have been black-market birds[27] within Green-Wood Cemetery. The grounds crew initially tried to destroy the unsightly nests at the entrance gate, but no longer do so because the presence of the parrots has reduced the number of pigeons nesting within it. The management's decision was based on a comparative chemical analysis of pigeon feces (which destroy brownstone structures) and monk parakeet feces (which have no ill effect). The monk parakeets are in effect preserving this historic structure.

Brooklyn College has a monk parakeet as an "unofficial" mascot in reference to the colony of the species that lives in its campus grounds. It is featured on the masthead of the student magazine. They have also made their homes in the lamp posts in Pelham Bay Park in the Bronx. Most of these monk parakeet populations have been traced to shipments of captured birds from Argentina.[28]

Chicago

The population in Chicago is estimated to be at 1,000 birds, with healthy colonies located in several of the city's parks.[29] Parrot origin theories include a University of Chicago experiment gone awry,[30] an overturned truck on its way to a pet store,[30] escaped birds from a holding pen at O'Hare Airport[29] or released / escaped pets.[29] According to University of Chicago ornithologist Dr. Stephen Pruett-Jones, "They got here through the pet trade and the pet trade really peaked in the mid- to late 1960s."[30]

The first documented parrot nest in Chicago dates to 1973.[30] The species continues to thrive despite several unusually harsh winters that occurred during the 1980s and in 2014.[29] Various attempts to remove them were made over the years, most of which were resisted by a group of Hyde Park residents, including Mayor Harold Washington.[31] The birds are generally welcomed in the city, especially by bird watchers, and were the subject of a 2012 ornithological study.[29]

Europe

Santa Ponsa, Majorca, Spain
A flock in Santa Ponsa

In Spain, monk parakeets can be seen in Madrid, Barcelona, Cadiz, Seville, Torremolinos, Málaga, Nerja, Valencia, Tarragona, Roquetas de Mar (Andalusia), Zaragoza, the Canary Islands, and Majorca in the Balearic Islands. They were first seen around 1975. In Madrid, they especially frequent the Ciudad Universitaria (Complutense University campus) and Casa de Campo park. They are a common sight in Barcelona parks, often as numerous as pigeons. They form substantial colonies in Parc de la Ciutadella, Parc de la Barceloneta, and in smaller city parks such as Jardins Josep Trueta in Poble Nou, with a colony as far north as Empuriabrava. They are more frequent in watered urban parks with grass areas and palm trees, near to a river or the sea. The monk parakeet, as an invasive species, has become a problem to local fauna such as pigeons and sparrows, but not yet so harmful to magpies. Parakeets have also caused trouble to agriculture near the cities. Spain has outlawed the possession, selling, breeding, and trafficking of monk parakeets since 2013.[32] Madrid has the greatest population of monk parakeets in Europe, with 10,800 parakeets as of June 2015.[33] As of 2015, the estimated population of monk parakeets in Barcelona was 6,248.

In Greece, monk parakeets have established breeding colonies in the National Garden, Athens.[34]

The United Kingdom population in 2011 is believed to be around 150, in the Home Counties region. The Department for the Environment, Food and Rural Affairs announced plans in 2011 to control them, countering the threat to infrastructure, crops, and native British wildlife by trapping and rehoming, removing nests, and shooting when necessary.[35]

Groups of monk parakeets can be found in the Belgian capital city Brussels and its surrounding areas. They have been living in the wild at least since the 1970s.[36]

Populations in Germany, Czech Republic, Austria, and Denmark were once reported, but these seem to have been extirpated. Other populations in the U.K., France, and the Netherlands have also similarly declined into extirpation.[36]

As pets

Monk parakeets are highly intelligent, social birds. Those kept as pets routinely develop vocabularies of scores of words and phrases.[37] Due to this early speaking ability, it is overtaking the cockatiel as the favorite bird to teach to talk. Another contributing factor to growing popularity is that this bird has a shorter lifespan and lower price than African grey parrots.

Because of monk parakeets' listing as an agricultural pest, the U.S. states of California, Georgia, Kansas, Kentucky, Hawaii, Maine, New Jersey,[38] Pennsylvania, Tennessee, and Wyoming,[28] as well as Western Australia[39] outlaw sale and ownership. In Connecticut, one can own monk parakeets, but cannot sell or breed them. In New York and Virginia, one can own monk parakeets with banding and registration. In Ohio, owning one is legal if the bird's flight feathers are clipped or it is incapable of free flight.[28][40]

References

  1. ^ a b c BirdLife International (2018). "Myiopsitta monachus". IUCN Red List of Threatened Species. 2018: e.T45427277A132189848. doi:10.2305/IUCN.UK.2018-2.RLTS.T45427277A132189848.en. Retrieved 19 November 2021.
  2. ^ Buffon, Georges-Louis Leclerc de (1780). "La perruche souris". Histoire Naturelle des Oiseaux (in French). Vol. 11. Paris: De L'Imprimerie Royale. pp. 206–207.
  3. ^ Buffon, Georges-Louis Leclerc de; Martinet, François-Nicolas; Daubenton, Edme-Louis; Daubenton, Louis-Jean-Marie (1765–1783). "Perruche à poitrine grise". Planches Enluminées D'Histoire Naturelle. Vol. 8. Paris: De L'Imprimerie Royale. Plate 768.
  4. ^ Boddaert, Pieter (1783). Table des planches enluminéez d'histoire naturelle de M. D'Aubenton : avec les denominations de M.M. de Buffon, Brisson, Edwards, Linnaeus et Latham, precedé d'une notice des principaux ouvrages zoologiques enluminés (in French). Utrecht. p. 48, Number 768.
  5. ^ Peters, James Lee, ed. (1937). Check-list of Birds of the World. Vol. 3. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press. p. 200.
  6. ^ Bonaparte, Charles Lucien (1854). "Tableau des perroquets". Revue et Magasin de Zoologie Pure et Appliquée. 2nd. 6: 145–158 [150].
  7. ^ a b Gill, Frank; Donsker, David, eds. (2019). "Parrots, cockatoos". World Bird List Version 9.2. International Ornithologists' Union. Retrieved 11 August 2019.
  8. ^ Jobling, James A. (2010). The Helm Dictionary of Scientific Bird Names. London: Christopher Helm. pp. 259, 263. ISBN 978-1-4081-2501-4.
  9. ^ a b c Juniper, Tony; Parr, Mike (1998). Parrots: A Guide to Parrots of the World. Helm Identification Guides. London: Christopher Helm. pp. 475–476, plate 62. ISBN 1-873403-40-2.
  10. ^ South American Classification Committee (9 January 2008). "A classification of the bird species of South America (Part 3: Columbiformes to Caprimulgiformes)". Archived from the original on 9 January 2010. Retrieved 12 January 2008.
  11. ^ a b c Collar, Nigel J. (1997). del Hoyo, Josep; Elliott, Andrew; Sargatal, Jordi (eds.). Handbook of Birds of the World. Vol. 4: Sandgrouse to Cuckoos. Barcelona: Lynx Edicions. ISBN 84-87334-22-9.
  12. ^ a b Amorim, James Faraco; Piacentini, Vítor de Queiroz (2006). "Novos registros de aves raras em Santa Catarina, Sul do Brasil, incluindo os primeiros registros documentados de algumas espécies para o Estado" [New records of rare birds, and first reports of some species, in the state of Santa Catarina, southern Brazil] (PDF). Revista Brasileira de Ornitologia (in Portuguese and English). 14 (2): 145–149. Archived from the original (PDF) on 17 December 2008. (electronic supplement Archived 17 December 2008 at the Wayback Machine, PDF)
  13. ^ Kamuda, Melinda L. (19 March 1998). "Quaker parrots (a.k.a. monk parakeets) care and training". Archived from the original on 28 January 1999. Retrieved 12 January 2008.
  14. ^ List of birds of British Columbia
  15. ^ "Monk Parakeets in Singapore". Bird Ecology Study Group. Retrieved 8 January 2021.
  16. ^ "Defra to remove problem monk parakeets from wild". BBC News. 24 April 2011. Retrieved 25 April 2011.
  17. ^ Buhrmann-Deever, Susannah C.; Rappaport, Amy R.; Bradbury, Jack W. (2007). "Geographic variation in contact calls of feral North American populations of the monk parakeet". Condor. 109 (2): 389–398. doi:10.1650/0010-5422(2007)109[389:GVICCO]2.0.CO;2. S2CID 86107569.
  18. ^ Monteiro Pereira, José Felipe (2008). Aves e pássaros comuns do Rio de Janeiro. Rio de Janeiro, AG: Technical Books Editora. p. 66. ISBN 978-85-61368-00-5.
  19. ^ a b "Pretty, but dangerous! Records of non-native monk parakeets (Myiopsitta monachus) in Mexico" (PDF). Revista Mexicana de Biodiversidad. 82: 1053–1056. 2011.
  20. ^ Lund, Nicholas (26 June 2015). "The monk parakeet: A jailbird who made good". Audubon Society. Retrieved 9 December 2016.
  21. ^ Gorman, James (8 September 2004). "Birds do it, bees do it ..." San Diego Union Tribune. New York Times News Service. Archived from the original on 20 December 2016. Retrieved 9 December 2016.
  22. ^ "Austin's wild monk parakeets search for new home". austinot.com. 26 February 2016.
  23. ^ "Monk parakeets are a fun, outdoor surprise". Houston Chronicle. 11 December 2015. Retrieved 12 May 2019 – via HoustonChronicle.com.
  24. ^ "Wild parrots escaped into this N.J. town 30 years ago and they never left". nj.com. December 2019.
  25. ^ "Watervliet aflutter over pair of exotic birds". Albany Times Union. Retrieved 22 February 2015.
  26. ^ "Local birds of a feather no longer flock together". Albany Times Union. Hearst. 30 June 2012.
  27. ^ Powell, Michael (28 December 2006). "Parrots have colonized the wilds of Brooklyn". The Washington Post. Retrieved 12 January 2008.
  28. ^ a b c "Why are Quaker Parrots Illegal in Some States".
  29. ^ a b c d e Kuykendall, Mark (2014). "Chicago's subtropical parrots thrive in Chiberia". Medill Reports. Chicago, IL: Northwestern University. Retrieved 20 May 2014 – via news.medill.northwestern.edu.
  30. ^ a b c d Bobeda, Tricia (29 August 2013). "Chicago: A home fit for wild parrots". WBEZ.com. Retrieved 27 August 2019.
  31. ^ Brotman, Barbara (19 April 1988). "Parrot troopers defend their feathered friends". The Chicago Tribune. Retrieved 27 August 2019.
  32. ^ Planelles, Manuel (12 November 2015). "Monk parakeets now seen as a plague in major Spanish cities". Diario El País. Retrieved 27 December 2020.
  33. ^ Ansede, Manuel (5 June 2018). "Así se llenó España de cotorras". Diario El País (in Spanish). Retrieved 3 August 2018.
  34. ^ "A real urban "jungle"". Greek Birding (blog). January 2013.
  35. ^ Gray, Louise (25 April 2011). "Wild parakeets living in Britain to be shot before they become a nuisance". The Daily Telegraph. Archived from the original on 27 April 2011. Retrieved 5 May 2011.
  36. ^ a b
    Borowski, Zbigniew; Zub, Karol; Jacob, Jens (8 March 2019). "Applied research for optimized vertebrate management: 11thEuropean Vertebrate Pest Management Conference". Pest Management Science. John Wiley & Sons, Inc. 75 (4): 885–886. doi:10.1002/ps.5302. ISSN 1526-498X. PMID 30848566. S2CID 73506310.
    This review cites this research.
    Postigo, Jose-Luis; Strubbe, Diederik; Mori, Emiliano; Ancillotto, Leonardo; Carneiro, Inês; Latsoudis, Panagiotis; Menchetti, Mattia; Pârâu, Liviu G; Parrott, Dave; Reino, Luís; Weiserbs, Anne; Senar, Juan Carlos (April 2019). "Mediterranean versus Atlantic monk parakeets Myiopsitta monachus : towards differentiated management at the European scale". Pest Management Science. 75 (4): 915–922. doi:10.1002/ps.5320. PMID 30620129. S2CID 58646054. Retrieved 10 April 2023.
  37. ^ "The Vocabulary of a Quaker Parrot". Archived from the original on 27 September 2007. Retrieved 12 January 2008.
  38. ^ Sobko, Katie (2017). "A spring ritual: Monk parakeet nests are removed". Bergen Record. Retrieved 18 May 2023.
  39. ^ "Parrot intercept a reminder to check import rules". Western Australia Department of Agriculture and Food. 8 October 2010. Archived from the original on 8 February 2013. [...] a monk parakeet, a prohibited species which is not permitted to be imported into or kept in WA.
  40. ^ "Are Quakers Legal in My State?". Quaker Information Center. 31 December 2004. Archived from the original on 8 October 2007. Retrieved 12 January 2008.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Monk parakeet: Brief Summary

provided by wikipedia EN

The monk parakeet (Myiopsitta monachus), also known as the Quaker parrot, is a species of true parrot in the family Psittacidae. It is a small, bright-green parrot with a greyish breast and greenish-yellow abdomen. Its average lifespan is 20–30 years. It originates from the temperate to subtropical areas of South America. Self-sustaining feral populations occur in many places, mainly in areas of similar climate in North America and Europe.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Monaĥa psitako ( Esperanto )

provided by wikipedia EO
 src=
Monaĥaj psitakoj en Santa Ponsa, Majorko, Hispanio.

La Monaĥa psitako (Myiopsitta monachus) estas specio de psitako, laŭ granda parto de fakuloj la ununura membro de la genro Myiopsitta. Tamen la Bolivia psitako estas foje konsiderata subspecio de la Monaĥa psitako kaj foje kiel aparta specio, kio farus la Monaĥan psitakon unu el du specioj de la genro, formante ambaŭ superspecion. Ĝi estas malgranda, brilverda psitako kun grizeca brusto kaj verdecflava abdomeno.

La Monaĥa psitako estas indiĝena el moderklimataj al subtropikaj areoj de Argentino kaj ĉirkaŭaj landoj en Sudameriko, nome sudorienta Brazilo, Bolivio, Paragvajo kaj Urugvajo. Elteneblaj naturigitaj populacioj loĝas en multaj aliaj lokoj jam el la 1930-aj jaroj, ĉefe en Nordameriko kaj Okcidenta Eŭropo danĝere por konkurencaj indiĝenaj specioj kaj damaĝe por agrikulturo kaj vegetaĵaro.

Ekzemple por Hispanio, kie ĝi estas konsiderata invada specio nedezirata, ĵusaj kalkuloj ĉirkaŭkalkulis 20 000 ekzemplerojn.[1] Tiele tie estas malpermesita ties posedo, transporto kaj komerco. Ili estis viditaj unuafoje en 1975 en Barcelono, kaj poste en Malago kaj Tenerife en 1978. El 1985 en multaj lokoj ĉefe en urboj. Danke al studo fare de 600 volontuloj en pli ol 450 municipoj oni trovis la specion en 125 municipoj de 25 provincoj de 15 regionoj, ĉefe en la provincoj Madrido kaj Katalunio kie oni censis 72 % el la ekzempleroj. Kaj ĉefe en la urboj mem Madrido kaj Barcelono (po 5 000), sekve de Malago (po 2 000), Cartagena kaj Hospitalet de Llobregat.[2]

Notoj

  1. "El primer censo nacional de cotorra argentina da una estima de 20.000 ejemplares" de Área de Estudio y Seguimiento de Avifauna de SEO/BirdLife, en Aves y naturaleza, nº 19, 2016, Madrido, SEO BirdLife, paĝo 44.
  2. Samloke

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visit source
partner site
wikipedia EO

Monaĥa psitako: Brief Summary ( Esperanto )

provided by wikipedia EO
 src= Monaĥaj psitakoj en Santa Ponsa, Majorko, Hispanio.

La Monaĥa psitako (Myiopsitta monachus) estas specio de psitako, laŭ granda parto de fakuloj la ununura membro de la genro Myiopsitta. Tamen la Bolivia psitako estas foje konsiderata subspecio de la Monaĥa psitako kaj foje kiel aparta specio, kio farus la Monaĥan psitakon unu el du specioj de la genro, formante ambaŭ superspecion. Ĝi estas malgranda, brilverda psitako kun grizeca brusto kaj verdecflava abdomeno.

La Monaĥa psitako estas indiĝena el moderklimataj al subtropikaj areoj de Argentino kaj ĉirkaŭaj landoj en Sudameriko, nome sudorienta Brazilo, Bolivio, Paragvajo kaj Urugvajo. Elteneblaj naturigitaj populacioj loĝas en multaj aliaj lokoj jam el la 1930-aj jaroj, ĉefe en Nordameriko kaj Okcidenta Eŭropo danĝere por konkurencaj indiĝenaj specioj kaj damaĝe por agrikulturo kaj vegetaĵaro.

Ekzemple por Hispanio, kie ĝi estas konsiderata invada specio nedezirata, ĵusaj kalkuloj ĉirkaŭkalkulis 20 000 ekzemplerojn. Tiele tie estas malpermesita ties posedo, transporto kaj komerco. Ili estis viditaj unuafoje en 1975 en Barcelono, kaj poste en Malago kaj Tenerife en 1978. El 1985 en multaj lokoj ĉefe en urboj. Danke al studo fare de 600 volontuloj en pli ol 450 municipoj oni trovis la specion en 125 municipoj de 25 provincoj de 15 regionoj, ĉefe en la provincoj Madrido kaj Katalunio kie oni censis 72 % el la ekzempleroj. Kaj ĉefe en la urboj mem Madrido kaj Barcelono (po 5 000), sekve de Malago (po 2 000), Cartagena kaj Hospitalet de Llobregat.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visit source
partner site
wikipedia EO

Myiopsitta monachus ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

La cotorra argentina,[2][3]perico monje argentino o perico monje, (Myiopsitta monachus),[3]​ también conocida como cotorra monje o cotorrita verdigrís es una especie de la familia Psittacidae. Mide 30 cm de largo y pesa 140 g en promedio. Se caracteriza por su color verde claro, más grisáceo hacia el pecho. Pico color cuerno y patas grisáceas. La especie se distribuye de forma natural en América del Sur y ha sido introducida en numerosos países alrededor del mundo. Se adapta muy bien a distintas condiciones ambientales ya sean tropicales, templadas o frías. La UCN2019-1 clasifica a la especie en su categoría de preocupación menor. Esta cotorra es apreciada como mascota para el hogar.[3]

Descripción

Es de tamaño pequeño, de entre 28 y 31 cm de largo,[4]​ y tiene entre 120 y 140 g de peso.[5]​ Su plumaje es de un verde brillante, con las alas verdes azuladas; la frente, mejillas, garganta, pecho y vientre son grises claros. Su cola es larga y puntiaguda, de color verde, como el dorso; el pico es ocre y las patas son grisáceas.[4][5]

Distribución

Es originaria de Sudamérica, de la zona centro y sur, desde Bolivia y Brasil hasta Argentina, Paraguay y Uruguay. Las introducciones por parte del humano, al comprarla enjaulada y liberarla después, la han extendido por numerosos países de América, Europa, Asia y África, como Chile, Estados Unidos, México, Francia, España, Italia, Portugal, Reino Unido, Holanda, Bélgica, Grecia, Israel y Marruecos, entre otros.[5][6][7]​ En Argentina originariamente se encontraba solo hasta el sur de la provincia de Córdoba pero, con el avance del hombre y la forestación que tuvo lugar en la pampa húmeda, hoy día se hallan colonias hasta en el sur de la provincia de Buenos Aires, lo que hace notar su enorme capacidad de adaptación a otros climas y ecosistemas.

Comportamiento

Son animales muy inteligentes y de una adaptabilidad muy flexible. Desarrollan su vida en grupos sociales de gran complejidad llegando a construir nidos comunales en la mayor altura posible disponible, generalmente en los árboles. Es la única especie de loro que construye sus propias nidificaciones utilizando ramas.[8]

Posee una gran adaptación alimentaria y suele explotar diversos recursos alimenticios, esto es gracias a la gran adaptabilidad morfológica conformada por un pico muy fuerte y versátil como una estructura flexible de sus patas que le permite trepar en la vegetación y asir alimentos.[8]

En la naturaleza vuelan en ruidosas bandadas a gran velocidad, nunca levantando las alas por encima del cuerpo, y aleteando constantemente.[cita requerida]

Es capaz de emitir una amplia variedad de chillidos y graznidos,[5]​ también puede vocalizar o imitar palabras.[9]

Alimentación

Es una especie principalmente granívora; en la naturaleza se alimenta de semillas de plantas tanto silvestres como cultivadas. Entre las primeras se destacan las semillas de cardo; entre las segundas muestra preferencia por el sorgo, el maíz y el arroz. También consume frutos y flores, así como insectos adultos y sus larvas.[5]​ Pese a la importancia de los elementos vegetales en su dieta, si la ocasión se presenta, las cotorras monje pueden alimentarse de la carne de animales muertos.[cita requerida]

Reproducción

 src=
Nido comunitario.
 src=
Myiopsitta monachus - MHNT

Son aves altamente gregarias. Construyen un nido, al contrario que la mayoría de los loros. Nidifican comunitariamente, construyendo nidos que pueden llegar a ser bastante grandes, utilizando ramas de plantas espinosas entretejidas, y compartiendo cada nido un buen número de parejas.[5]​ El nido lo ubican en árboles o en estructuras artificiales, como torres de radiocomunicación o tendidos eléctricos.

Ponen de cinco a ocho huevos por nidada, y la incubación dura unos veintiséis días.[5]​ Los huevos se adaptan a cualquier tipo de climas templados o tropicales; esto se da por la protección térmica que proporcionan las cámaras de los nidos coloniales.

Ecología

Sus principales depredadores naturales son las aves rapaces y la comadreja colorada (Lutreolina crassicaudata).[cita requerida]

Especie invasora

Se ha introducido en muchos lugares como mascotas que se liberaron y se liberan en la actualidad deliberadamente o por accidente y se asilvestraron. Aunque muchos artículos periodísticos[cita requerida] repiten que compite o desplaza a las especies autóctonas como el gorrión común (Passer domesticus), parecen estar basados en el imaginario colectivo, ya que no existe un solo estudio científico que apoye la teoría de que afectan negativamente a ninguna especie animal fuera de Sudamérica.[10]​ Aun así, se ha constatado situaciones de competencia alimentaria por los frutos de Phoenix spp. con el mirlo común (Turdus merula), con el cual convive en el área metropolitana de Barcelona, que se manifiestan en ataques y expulsiones por parte de Myiopsitta monachus.[11]

En España

La población de Myiopsitta monachus se ha multiplicado en España, donde las cotorras son ya un problema para especies autóctonas y para los agricultores en varias ciudades y sus alrededores.[12][13][14]​ Debido a su potencial colonizador y a constituir una amenaza grave para las especies autóctonas, los hábitats o los ecosistemas, esta especie ha sido incluida en el Catálogo Español de Especies Exóticas Invasoras, regulado por el Real Decreto 630/2013, de 2 de agosto, por lo que está prohibida en España su introducción en el medio natural, posesión, transporte, tráfico y comercio.[15]

Entre los impactos y amenazas que justifican esta catalogación, destacan:[16]

  • Competencia trófica con otras especies, gregarismo y agresividad.
  • Depredación de huevos y pollos de especies más pequeñas, como el mirlo común (Turdus merula).
  • Desplaza a especies autóctonas como el mirlo (Turdus merula) y la picaraza (Pica pica).

En 2015 la Sociedad Española de Ornitología coordinó un censo para cuantificar el número de cotorras argentinas y su distribución por toda España. Éste es el mayor censo del mundo realizado hasta la fecha basado en estimar el número de cotorras argentinas a partir del recuento de todos los nidos y el cálculo de la ocupación de cotorras por nido. Se censaron más de 450 municipios y se contabilizaron entre 18.980 y 21.455 cotorras argentinas distribuidas por 142 municipios pertenecientes a 13 comunidades autónomas. Aunque está ampliamente distribuida por toda España, las ciudades de Madrid y Barcelona acumulan más del 51% de las cotorras de España.[17]​ Muchas de las ciudades españolas donde se han estudiado las cotorras argentinas a lo largo del tiempo muestran un crecimiento exponencial, es decir que cuanto más grande es la población más rápido crece, lo que establece una situación de cuenta atrás si se quiere gestionar antes de que sea demasiado numerosa.[17][18][19]

 src=
Cotorras argentinas en Madrid.

En Madrid capital, según un estudio de 2013 realizado en la Facultad de Biología de la Universidad Complutense de Madrid, la población de estas aves rondaba los 1768 ejemplares,[20]​ cifra que se elevaba hasta las 12 000 cotorras en 2019.[21]​ La Comunidad de Madrid, por medio de la Consejería de Medio Ambiente y Ordenación del Territorio, establece en el artículo 22, de la Orden 1613/2013, de 25 de junio, el permiso regulado para la captura y muerte de cualquier ejemplar de cotorra de Kramer (Psittacula krameri) y de cotorra argentina (Myiopsitta monachus) durante la práctica de cualquier actividad cinegética autorizada, durante los períodos hábiles de caza. Además, faculta a todos los municipios de la Comunidad de Madrid para establecer mecanismos de control de las especies de fauna declaradas como exóticas invasoras.

A principios de octubre de 2019, la actual administración del Ayuntamiento de Madrid anunció que atajaría el problema en lo que respecta a la capital, debido a que es algo que le acucia imperiosamente a la ciudad. El consistorio pondrá en marcha un plan para poder erradicar a la especie, que abunda y prolifera sobre todo en sitios específicos de la capital, con un coste que oscila entre los 6 y 8 euros por pájaro, lo que supone un coste de 100.000 en total. [22]

En Estados Unidos

 src=
Cotorras en Florida

Entre 1960 y 1980 se introdujeron miles de cotorras a los Estados Unidos como mascotas.[23]​ Muchos se escaparon o abandonaron intencionalmente, lo que permitió la proliferación de la especie en estado asilvestrado. En la década de 1970 había ejemplares en siete estados y en 1995 se había difundido a otros ocho. Se calcula que en Florida debe haber entre 150,000 y 500,000 a principios del siglo XXI.[24]​ Es considerada una plaga invasora.

En Chile

En Chile esta especie fue introducida luego de que las hayan traído como mascotas, actualmente se encuentran desde Arica a Puerto Montt, es considerada una plaga en ciudades como Santiago, y esta especie es un peligro para otras especies de loros nativos.[cita requerida]

Subespecies

 src=
Aterrizando.

Tiene descritas cuatro subespecies:[25]

  • Myiopsitta monachus monachus; sudeste de Brasil, Uruguay y noreste de Argentina.[25]​ 30 cm de longitud y de 14,5 a 16 cm de envergadura.[cita requerida] Subespecie nominal.
  • Myiopsitta monachus calita; desde el sur de Bolivia al oeste de Argentina, de Salta al oeste de Córdoba, Mendoza y La Pampa.[25]​ 27 cm de longitud y de 13,5 a 14,5 cm de envergadura. De menor tamaño que la nominal, con el pico proporcionalmente más pequeño. No tiene nada de azul en la cabeza, pero sí tiene ligeramente azulado el vientre.[cita requerida]
  • Myiopsitta monachus cotorra; sur de Bolivia, Paraguay, norte de Argentina y sur de Brasil.[25]​ 27 cm de longitud y de 13 a 14,5 cm de envergadura. De menor tamaño, semejante a la M. m. calita, pero con la coloración verde más brillante, y con el vientre menos amarillento que la M. m. luchsi.[cita requerida]
  • Myiopsitta monachus luchsi; valles intramontanos xéricos en Bolivia central (conocida como cotorra o lorita boliviana);[25]​ es una población aislada, con una pequeña cantidad de individuos y un estatus reservado. 30 cm de longitud y de 14,5 a 16,5 cm de envergadura. Tiene el pico más estrecho, la coloración gris en un tono pálido, sin rayado en la parte superior del pecho y con el vientre de color amarillo. Las remeras primarias y la cara interior de las timoneras son completamente azules.[cita requerida]

Referencias

  1. BirdLife International (2012). «Myiopsitta monachus». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2013.2 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 27 de noviembre de 2013.
  2. «Cotorra argentina». Consultado el 1 de agosto de 2017.
  3. a b c «Enciclovida - Myiopsitta monachus (consultado el 26 de febrero del 2020).».
  4. a b Mullarney,K.; Svensson, L.; Zetterström, D; y Grant, P.J. (2003). Guía de Campo de las Aves de España y de Europa. Editorial Omega. ISBN 84-282-1218-X.
  5. a b c d e f g Tala C., Guzmán P. y González S. (diciembre de 2004). «Cotorra argentina (Myiopsitta monachus) en Chile». En Servicio Agrícola y Ganadero – División de Protección de los Recursos Naturales Renovables, ed. Boletín DIPRODEN. Archivado desde el original el 26 de enero de 2009. Consultado el 6 de agosto de 2009.
  6. Postigo, Jose-Luis; Strubbe, Diederik; Mori, Emiliano; Ancillotto, Leonardo; Carneiro, Inês; Latsoudis, Panagiotis; Menchetti, Mattia; Pârâu, Liviu G. et al. (2019). «Mediterranean versus Atlantic monk parakeets Myiopsitta monachus: towards differentiated management at the European scale». Pest Management Science (en inglés) 75 (4): 915-922. ISSN 1526-4998. doi:10.1002/ps.5320. Consultado el 22 de octubre de 2019. Se sugiere usar |número-autores= (ayuda)
  7. Postigo, Jose-Luis; Shwartz, Assaf; Strubbe, Diederik; Muñoz, Antonio-Román (2017-2). «Unrelenting spread of the alien monk parakeet Myiopsitta monachus in Israel. Is it time to sound the alarm?». Pest Management Science 73 (2): 349-353. ISSN 1526-4998. PMID 27368082. doi:10.1002/ps.4349. Consultado el 22 de octubre de 2019.
  8. a b Ciencia hoy «La cotorra como especie invasora: el caso de las pampas».
  9. «Datos Curiosos».
  10. Postigo, Jose (1 de julio de 2017). «El actual laberinto burocrático y social de las cotorras en España.». Quercus. Volume 377, July 2017. Consultado el 22 de octubre de 2019.
  11. Batllori, X.; Ros, N. (1985). «Presencia de la Cotorrita Gris (Myiopsitta monachus) y de la Cotorrita de Collar (Psittacula krameri) en el Área Metropolitana de Barcelona.». Misc. Zool. 9: 407-411.
  12. Oliver, Miguel (14 de junio de 2010). «Una plaga de cotorras dispara las alarmas». Diario ABC. Consultado el 15 de abril de 2013.
  13. «La cotorra argentina amenaza con convertirse en una plaga en Barcelona». RTVE. Archivado desde el original el 13 de septiembre de 2013. Consultado el 15 de abril de 2013.
  14. Senar, J.C.; Domènech, N.; Arroyo, L.; Torre, I.; Gordo, O. (2016). «An evaluation of monk parakeet damage to crops in the metropolitan area of Barcelona.». Animal Biodiversity and Conservation. 39.11: 141-145.
  15. «Real Decreto 630/2013, de 2 de agosto, por el que se regula el Catálogo español de especies exóticas invasoras.». Boletín Oficial del Estado.
  16. «Myiopsitta monachus en el Catálogo español de especies exóticas invasoras.».
  17. a b Molina, Blas; Postigo, Jose; Muñoz, Antonio-Román; Moral, Juan (28 de febrero de 2016). La cotorra argentina en España. Población reproductora en 2015 y método de censo.. ISBN 9788494516511. Consultado el 22 de octubre de 2019.
  18. Domènech, Jordi; Carrillo, José; Senar, Juan Carlos (2003). «Population size of the Monk Parakeet (Myiopsitta monachus) in Catalonia». Revista Catalana d'Ornitologia 20: 1-9-9. ISSN 2340-3764. Consultado el 22 de octubre de 2019.
  19. Postigo, Jose; Senar, Juan Carlos (29 de diciembre de 2017). Informe diagnóstico sobre las cotorras invasoras en el municipio de Málaga. Consultado el 22 de octubre de 2019.
  20. Marcos García, José (26 de julio de 2013). El País, ed. «Las ‘colonas’ de la Casa de Campo». Consultado el 26 de julio de 2013. «según el censo realizado por Paloma Cervantes Escalera, Lourdes del Horno Sempere y Sergio García Muñoz en su estudio de final de carrera de Biología de la Universidad Complutense.»
  21. https://elpais.com/ccaa/2019/10/07/madrid/1570443327_282116.html
  22. «BOLETÍN OFICIAL DE LA COMUNIDAD DE MADRID». BOLETÍN OFICIAL DE LA COMUNIDAD DE MADRID. 15 de julio de 2013. Consultado el 15 de julio de 2013.
  23. Lund, Nicholas. «The Monk Parakeet: A Jailbird Who Made Good». Audubon. Audubon. Consultado el 9 de diciembre de 2016.
  24. Gorman, James (8 de septiembre de 2004). «Birds do it, bees do it ...». San Diego Union Tribune. New York Times News Service. Archivado desde el original el 20 de diciembre de 2016. Consultado el 9 de diciembre de 2016.
  25. a b c d e Cornell Lab of Ornithology. «Clement's Checklist 6.3» (en inglés). Archivado desde el original el 7 de julio de 2009. Consultado el 6 de agosto de 2009.

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Myiopsitta monachus: Brief Summary ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

La cotorra argentina,​​ perico monje argentino o perico monje, (Myiopsitta monachus),​ también conocida como cotorra monje o cotorrita verdigrís es una especie de la familia Psittacidae. Mide 30 cm de largo y pesa 140 g en promedio. Se caracteriza por su color verde claro, más grisáceo hacia el pecho. Pico color cuerno y patas grisáceas. La especie se distribuye de forma natural en América del Sur y ha sido introducida en numerosos países alrededor del mundo. Se adapta muy bien a distintas condiciones ambientales ya sean tropicales, templadas o frías. La UCN2019-1 clasifica a la especie en su categoría de preocupación menor. Esta cotorra es apreciada como mascota para el hogar.​

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Myiopsitta monachus ( Basque )

provided by wikipedia EU

Myiopsitta monachus Myiopsitta generoko animalia da. Hegaztien barruko Psittacidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

  1. (Ingelesez)BirdLife International (2012) Species factsheet. www.birdlife.org webgunetitik jaitsia 2012/05/07an
  2. (Ingelesez) IOC Master List

Ikus, gainera

(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visit source
partner site
wikipedia EU

Myiopsitta monachus: Brief Summary ( Basque )

provided by wikipedia EU

Myiopsitta monachus Myiopsitta generoko animalia da. Hegaztien barruko Psittacidae familian sailkatua dago.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visit source
partner site
wikipedia EU

Munkkiaratti ( Finnish )

provided by wikipedia FI

Munkkiaratti (Myiopsitta monachus) on eteläamerikkalainen papukaijalaji. Laji pesii suurissa parvissa samantapaisissa yhteispesissä kuin esimerkiksi tasavaltalaiset. Munkkiaratit myös yöpyvät näissä pesissä ja ruoanhakuun lähtiessään ne jättävät muutaman vartioimaan pesiä.

Munkkiaratteja pidetään myös lemmikkilintuina.

Levinneisyys

Munkkiaratin luontainen levinneisyysalue on Boliviassa, Brasiliassa ja Argentiinassa. Istutettuna lajia esiintyy Puerto Ricossa, Yhdysvaltojen koillisosassa ja Espanjassa. Munkkiaratit viihtyvät sademetsien lisäksi muun muassa hedelmä- ja palmuviljelmillä.

Ravinto

Munkkiaratit pitävät hedelmistä, pähkinöistä, kukista ja lehdistä sekä hyönteisistä ja niiden toukista. Lemmikkeinä munkkiaratit ovat herkkiä lihomaan.

Lisääntyminen

Munkkiaratit voivat pesiä kaikkina vuodenaikoina, mutta tavallisesti ne tekevät sen lokakuussa. Silloin naaras munii 5–8 munaa erityisessä poikuekammiossa. Lisääntyminen on huonosti tunnettua, mutta poikaset itsenäistyvät kuusiviikkoisina. Täysikasvuisina linnut ovat noin 29 cm pitkiä.

Lähteet

  1. BirdLife International: Myiopsitta monachus IUCN Red List of Threatened Species. Version 2014.3. 2014. International Union for Conservation of Nature, IUCN, Iucnredlist.org. Viitattu 8.2.2015. (englanniksi)

Aiheesta muualla

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visit source
partner site
wikipedia FI

Munkkiaratti: Brief Summary ( Finnish )

provided by wikipedia FI

Munkkiaratti (Myiopsitta monachus) on eteläamerikkalainen papukaijalaji. Laji pesii suurissa parvissa samantapaisissa yhteispesissä kuin esimerkiksi tasavaltalaiset. Munkkiaratit myös yöpyvät näissä pesissä ja ruoanhakuun lähtiessään ne jättävät muutaman vartioimaan pesiä.

Munkkiaratteja pidetään myös lemmikkilintuina.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visit source
partner site
wikipedia FI

Conure veuve ( French )

provided by wikipedia FR

Myiopsitta monachus

La Perruche veuve (Myiopsitta monachus), anciennement Conure veuve, encore appelée Perruche veuve[1], Perruche torrègne, Perruche moine, Perruche-souris, Perruche Quaker (États-Unis et Canada) ou Perruche jeune-veuve (cotorra en Argentine), est une espèce d'oiseaux de l'ordre des Psittaciformes et de la famille des psittacidés. En tant que Psittacidé, le terme « conure » est à préférer[2], « perruche » étant plutôt réservé aux Psittaculidés[3].

Description

Cette espèce est de couleur verte, avec le front et la poitrine gris pâle, les couvertures sus-alaires bleues et le dessous des rémiges bleu foncé. Elle mesure environ 29 cm de longueur pour une envergure de 48 cm et une masse de 100 g. Il n'y a pas de dimorphisme sexuel, cependant habituellement les femelles présentent un poids plus réduit de 10 à 20%.

Répartition

La Perriche veuve est originaire du Brésil, du Paraguay et de l'Argentine. L'espèce est désormais implantée dans l'est des États-Unis, au nord jusqu'à Chicago et au Massachusetts[4]. Des colonies, généralement issues de lâchers sauvages, sont installées dans certaines régions d'Europe : en Espagne (parc Montjuic à Barcelone, mais aussi en Andalousie) et en France, notamment à Montpellier (quartier des Aubes), à Marseille (parc Longchamp), à Toulon et dans le parc de la Légion d'honneur à Saint-Denis (93200). En Grèce, elle est présente dans le jardin national d'Athènes. En Italie à Rome, elle est présente dans les parcs de la ville. A Bruxelles, elle est présente dans différents parcs.

Comportement

Des perriches veuves dans le Cimetière de Green-Wood.

Son vol rectiligne rapide de cime en cime peut le rendre difficile à observer. Au sol, elle présente une démarche maladroite caractéristique.

Nidification

L'espèce a ceci de remarquable qu'elle est la seule parmi les perruches à construire de vastes nids collectifs à entrées multiples, faits de branches et brindilles, lesquels peuvent atteindre plusieurs mètres d'envergure et peser jusqu'à 200 kg. Ces nids volumineux peuvent endommager les immeubles et les lignes électriques[5]. La femelle pond de 4 à 6 œufs par ponte. La durée d'incubation est de 23 à 25 jours.

Taxonomie

Sa sous-espèce Myiopsitta monachus luchsi est désormais considérée comme l'espèce à part entière Myiopsitta luchsi[6].

Sous-espèces

D'après la classification de référence (version 5.1, 2015) du Congrès ornithologique international, cette espèce est constituée des sous-espèces suivantes (ordre phylogénique) :

  • Myiopsitta monachus cotorra (Vieillot, 1818) ;
  • Myiopsitta monachus monachus (Boddaert, 1783) ;
  • Myiopsitta monachus calita (Jardine & Selby, 1830).

Galerie

Références externes

Notes et références

  1. Josep del Hoyo, Nigel J. Collar ; avec David A. Christie, Andrew Elliott, Lincoln D. C. Fishpool, Illustrated Checklist of the Birds of the World, volume 1 (Non-passerines), HBW & BirdLife International, Barcelona : Lynx Edicions, 2014. (ISBN 9788496553941).
  2. « Classement alphabétique de la liste des espèces de la famille des Psittacidés - 181 espèces répertoriées. », sur oiseaux.net (consulté le 21 août 2020).
  3. « Classement alphabétique de la liste des espèces de la famille des Psittaculidés - 192 espèces répertoriées. », sur oiseaux.net (consulté le 21 août 2020).
  4. Sibley D.A. (2006) Le guide Sibley des oiseaux de l'est de l'Amérique du Nord. Ed. Michel Quintin, Waterloo, Canada, 433 p.
  5. Piero Genovesi, « Les oiseaux de ravage », Courrier International, no 1513,‎ 31 octobre 2019, p. 41
  6. Congrès ornithologique international, version 5.1

Bibliographie

  • Marco Bolognini, Quaker Parrots: Caring - Breeding - Selection - Mutations, Italy, 2021 (ISBN 979-8712199440, lire en ligne)
  • BURGER, J. & GOCHFELD, M. (2009) : Exotic monk parakeets in New Jersey : nest site selection, rebuilding following removal, and their urban wildlife appeal., 12 : 185-196
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Conure veuve: Brief Summary ( French )

provided by wikipedia FR

Myiopsitta monachus

La Perruche veuve (Myiopsitta monachus), anciennement Conure veuve, encore appelée Perruche veuve, Perruche torrègne, Perruche moine, Perruche-souris, Perruche Quaker (États-Unis et Canada) ou Perruche jeune-veuve (cotorra en Argentine), est une espèce d'oiseaux de l'ordre des Psittaciformes et de la famille des psittacidés. En tant que Psittacidé, le terme « conure » est à préférer, « perruche » étant plutôt réservé aux Psittaculidés.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Cotorra de peito gris ( Galician )

provided by wikipedia gl Galician

A cotorra de peito gris,[2] tamén chamada cotorra arxentina[3] ou cata[4] (Myiopsitta monachus) é unha especie de papagaio da familia Psittacidae. É un papagaio pequeno, de cor verde brillante cun peito gris e abdome amarelo cincento. A súa zona de orixe son as áreas temperadas ou subtropicais de Arxentina e países próximos en Suramérica. É un popular animal de compañía. Establecéronse poboacións silvestres en moitos lugares do mundo xeralmente a partir de animais escapados da catividade, principalmente en Norteamérica e Europa, incluíndo Galicia.[2]

Taxonomía

Esta especie foi descrita polo polígrafo francés Georges-Louis Leclerc, conde de Buffon en 1780 na súa Histoire Naturelle des Oiseaux (Historia natural das aves).[5] O paxaro foi tamén ilustrado nunha placa gravada pintada a man de François-Nicolas Martinet nas Planches Enluminées D'Histoire Naturelle (Planchas iluminadas de historia natural), que se realizaron baixo a supervisión de Edme-Louis Daubenton para acompañar ao texto de Buffon.[6] Nin na descrición da placa nin no texto de Buffon se incluía o nome científico, pero en 1783 o naturalista holandés Pieter Boddaert acuñou para ela o nome binomial Psittacus monachus no seu catálogo de Planches Enluminées (Planchas iluminadas).[7] Como Buffon non especificou a orixe do seu espécime, en 1937 o ornitólogo alemán James Peters asignoulle como localización tipo Montevideo, Uruguai.[8] A cotorra de peito gris está agora situada no xénero Myiopsitta, que foi creado polo naturalista francés Charles Lucien Bonaparte en 1854.[9][10] O nome do xénero combina a palabra do grego antigo mus, muos, que significa 'rato' e a palabra neolatina psitta, que significa 'papagaio', aludindo á súa face e partes inferiores de cor gris como o pelo do rato. O epíteto de especie monachus procede do latín tardío e significa 'monxe'.[11]

É unha das especies do xénero Myiopsitta, que ten outra chamada Myiopsitta luchsi. Estas dúas cotorras eran antes consideradas unha soa especie. Porén, debido a diferenzas morfolóxicas e de comportamento e a desemellanzas xeográficas, a especie M. luchsi foi elevada á categoría de especie.[10] A distribución altitudinal de M. luchsi aparentemente non se solapa coa outra especie, polo que é enteiramente, aínda que por pouco, alopátrica.[12] A American Ornithological Society pospuxo o recoñecemento de M. luchsi como especie distinta "debido aos insuficientes datos publicados".[13]

Recoñécense tres subespecies:[14][12]

É a subespecie máis grande.
  • M. m. calita (Boddaert, 1783). Vive nas ladeiras dos Andes ata os 1000 m de altura, desde o sueste de Bolivia (departamentos de Santa Cruz e Tarija) a Paraguai e noroeste da Arxentina, e despois ao oeste da área de monachus, estendéndose polas terras baixas de novo nas provincias de Río Negro e posiblemente Chubut.
É máis pequena que monachus, con ás predominantemente azuis, gris de cabeza máis escura.
É esencialmente idéntica a calita, pero menos amarela por debaixo e en conxunto máis colorida.

As áreas das subespecies encóntranse na área xeral de Paraguai, e alí están insuficientemente delimitadas. A distinción e delimitación especialmente de M. m. calita e M. m. cotorra require maiores estudos.

Igual que outros papagaios neotropicais, a cotorra de peito gris é normalmente situada na tribo Arini, que podería merecer elevarse a caegoría de subfamilia como Arinae. M. monachus pertence ao clado de cola longa destas aves, que mantería o nome Arini/Arinae se este grupo polifilético fose dividido.

Descrición

 src=
Femia de cotorra de peito gris mantida como animal de compañía

A subespecie nominada desta cotorra é de 29 cm de longo como media, cunha envergadura alar de 48 cm, e pesa 100 g. As femias tenden a sen dun 10 a un 20% máis pequenas, pero só poden ser sexadas de forma fiable con probas de ADN ou probas das plumas. As partes superiores son verdes brillantes. A fronte e o peito son gris claros cun marcado máis escuro e o resto das partes inferiores de verde claro a amarelo. As rémixes son azul escuras e a cola é longa e vaise estreitando. O peteiro é laranxa. A chamada é un forte e gutural chape(-yi) ou cuak cuaki cuak-ui cuarr, e renxidos skvit.[14][12]

As cotorras domésticas criadas como animais de compañía poden ás veces ter outras cores distintas das naturais. Hainas que son brancas, azuis e amarelas en vez de verdes. Tales cooracións proporcionan menos camuflaxe, pero as que escaparon e crearon poboacións silvestres xeralmente teñen a coloración do tipo silvestre.

Comportamento e ecoloxía

 src=
Niños en Zaragoza, España
 src=
Aves nos seus niños en Santiago de Chile

A cotorra de peito gris é o único papagaio que constrúe un niño feito de paus situado nunha árbore ou nunha estruura construída polo ser humano, en vez de usar un burato nunha árbore. Esta especie gregaria a miúdo cría en colonias, construíndo un só niño grande con entradas separadas para cada unha das varias parellas que o utilizan. Na natureza, as colonias poden ser bastante grandes, e as parellas ocupan "apartamentos" separados nos niños, os cales poden ter o tamaño dun pequeno automóbil. Estes niños poden atraer moitos outros inquilinos, como aves de presa como o Spiziapteryx circumcincta, patos como Anas flavirostrise incluso mamíferos. Poñen de 5 a 12 ovos que fan eclosión nuns 24 días.

Algo pouco común entre os papagaios é que as parellas desta especie teñen individuos axudantes, que adoitan ser fillos xa crecidos, que axudan a alimentar as crías (ver selección de parentesco).

A duración da vida desta especie é normalmente de entre 15 e 20 anos,[16] pero rexistráronse máximos de 25 a 30 anos.[17]

Distribución

A cotorra de peito gris é moi común globalmente.[1] En Arxentina, Brasil e Uruguai, considérase unha praga agrícola importante (como xa sinalara Charles Darwin, entre outros). A súa explosión poboacónal nas áreas rurais de Suramérica parece estar asociada coa expansión das plantacións de eucalipto para a produción de papel, xa que estes bosques artificiais ofrecen á ave a oportunidade de construír niños ben protexidos onde a competición ecolóxica con outras especies é limitada.[14]

Como especie introducida

 src=
Cotorra de peito gris no Parc de la Ciutadella de Barcelona.

Existen poboacións estables destas aves que se fixeron silvestres en varios estados de Estados Unidos e diversas rexións de Europa (concretamente España, Portugal, Azores, Madeira, illas Baleares, Xibraltar, Francia, Córsega, Malta, Chipre, Sardeña, Italia, Grecia, illas do Canal, Gran Bretaña, Irlanda e Bélxica), e tamén na Columbia Británica de Canadá,[18] Brasil, México, Chile, Israel, Bermuda, Bahamas, illas Caimán, illa de Pascua, Puerto Rico, Corea do Sur e Xapón. Como é unha especie de bosques abertos, adáptase doadamente ás áres urbanas.

 src=
Cotorra de peito gris en San Juan, Porto Rico

En áreas onde foron introducidas, témese que causen danos á agricultura e ás especies nativas, mentres que algúns discuten que haxa probas de que as colonias que se fixeron silvestres causen danos e opóñense a exterminar estes paxaros. Porén, existen programas de prohibición e erradicación nalgunhas áreas de Estados Unidos e outros países.[19] Nalgúns países, as poboacións introducidas non parecen suscitar controversisa similares, probablemente porque son pouco numerosas ou porque o seu establecemento en áreas urbanas non supón unha ameaza para as producións agrícolas.

As poboacións que se fixeron silvestres adoitan descender de pobocións fundacionais moi pequenas. Como son sociais e intelixentes, desenvolven algunhas tradicións culturais, como dialectos vocais que difiren entre grupos. En poboacións que descenden dun gran número de aves, hai un conxunto de "dialectos". Porén, se a poboación fundadora é pequena, pode ocorrer un proceso similar á deriva xenética se os fundadores prominentes vocalizan nun "dialecto" pouco común, e este particular xeito de vocalización acaba quedando establecido na colonia final resultante.[20]

 src=
Cotorra de peito gris na cidade de Chihuahua, México.
 src=
Cotorra de peito gris en Santa Ponsa, Mallorca

As cotorras de peito gris poden verse en Galicia nas Rías Baixas (onde están en expansión),[2] en Madrid, Barcelona, Cádiz, Sevilla, Torremolinos, Málaga, Nerja, València, Tarragona, Roquetas de Mar, Zaragoza, as illas Canarias e Mallorca. En España apareceron por primeira vez en 1985. En parques urbanos con herba, árbores e preto de ríos ou o mar son especialmente frecuentes e abundasn en cidades como Madrid e Barcelona. Como son especies invasoras, convertéronse nun problema para a fauna local, como pombas e pardais, pero non tanto para as pegas. Causan tamén problemas ás explotacións agrícolas preto das cidades. En España prohibiuse a posesión, venda, crianza e tráfico de cotorras de peito gris desde 2013.[21]

Como animais de compañía

As cotorras de peito gris son aves sociais e moi intelixentes. Os que as teñen como animais de compañía notan que continuamente desenvolven vocabularios de moitas palabras e frases.[22] Debido a esta capacidade temperán de falar, está superando ás cacatúa como paxaro favorito para ensinarlle a falar. Outro factor que contribúe ao crecemento da súa popularidade é que esta ave ten unha esperanza de vida curta e menor prezo que os papagaios grises africanos.

Como a especie está na lista de pragas agrícolas en varios estados de Estados Unidos,[23] e en Australia Occidental[24] non é legal neses estados vendela ou posuíla,[23][25] igual que ocorre en España.

Galería

Notas

  1. 1,0 1,1 BirdLife International (2018). "Myiopsitta monachus". doi:10.2305/IUCN.UK.2018-2.RLTS.T45427277A132189848.en. Falta a |url= (Axuda)
  2. 2,0 2,1 2,2 Penas Patiño, Xosé M.; Pedreira López, Carlos (setembro de 2004). Guía das aves de Galicia. Ilustrado por Calros Silvar (2ª ed.). A Coruña: Baía Edicións. ISBN 84-96128-69-5.
  3. Definición de Cotorra de peito gris no Dicionario de Galego de Ir Indo e a Xunta de Galicia.
  4. Conde Teira, M. A. (1999). "Nomes galegos para as aves ibéricas: lista completa e comentada" (PDF). Chioglossa (A Coruña) 1: 121–138. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 15 de marzo de 2016. Consultado o 28 de setembro de 2016.
  5. Buffon, Georges-Louis Leclerc de (1780). "La perruche souris". Histoire Naturelle des Oiseaux (en French). Volume 11. Paris: De L'Imprimerie Royale. pp. 206–207.
  6. Buffon, Georges-Louis Leclerc de; Martinet, François-Nicolas; Daubenton, Edme-Louis; Daubenton, Louis-Jean-Marie (1765–1783). "Perruche à poitrine grise". Planches Enluminées D'Histoire Naturelle. Volume 8. Paris: De L'Imprimerie Royale. Plate 768.
  7. Boddaert, Pieter (1783). Table des planches enluminéez d'histoire naturelle de M. D'Aubenton : avec les denominations de M.M. de Buffon, Brisson, Edwards, Linnaeus et Latham, precedé d'une notice des principaux ouvrages zoologiques enluminés (en French). Utrecht. p. 48, Number 768.
  8. Peters, James Lee, ed. (1937). Check-list of Birds of the World. Volume 3. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press. p. 200.
  9. Bonaparte, Charles Lucien (1854). "Tableau des perroquets". Revue et Magasin de Zoologie Pure et Appliquée. 2nd 6: 145–158 [150].
  10. 10,0 10,1 Gill, Frank; Donsker, David, eds. (2019). "Parrots, cockatoos". World Bird List Version 9.2. International Ornithologists' Union. Consultado o 11 August 2019.
  11. Jobling, James A. (2010). The Helm Dictionary of Scientific Bird Names. London: Christopher Helm. pp. 259, 263. ISBN 978-1-4081-2501-4.
  12. 12,0 12,1 12,2 Juniper, Tony; Parr, Mike (1998). Parrots: A Guide to Parrots of the World. Helm Identification Guides. London: Christopher Helm. pp. 475–476, plate 62. ISBN 1-873403-40-2.
  13. South American Classification Committee (9 January 2008). "A classification of the bird species of South America (Part 3: Columbiformes to Caprimulgiformes)". Arquivado dende o orixinal o 09 de xaneiro de 2010. Consultado o 12 January 2008.
  14. 14,0 14,1 14,2 Collar, Nigel J. (1997). del Hoyo, Josep; Elliott, Andrew; Sargatal, Jordi, eds. Handbook of Birds of the World. Volume 4: Sandgrouse to Cuckoos. Barcelona.: Lynx Edicions. ISBN 84-87334-22-9.
  15. Amorim, James Faraco; Piacentini, Vítor de Queiroz (2006). "Novos registros de aves raras em Santa Catarina, Sul do Brasil, incluindo os primeiros registros documentados de algumas espécies para o Estado" [New records of rare birds, and first reports of some species, in the state of Santa Catarina, southern Brazil] (PDF). Revista Brasileira de Ornitologia (en Portuguese e English) 14 (2): 145–149. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 17 de decembro de 2008. Consultado o 23 de febreiro de 2020. (electronic supplement Arquivado 17 de decembro de 2008 en Wayback Machine., PDF)
  16. Fasbach, Laura (23 July 2001). "A squawk in the park". Edgewater Online. Arquivado dende o orixinal o 28 de setembro de 2007. Consultado o 12 January 2008.
  17. Kamuda, Melinda L. (19 March 1998). "Quaker Parrots (a.k.a. Monk Parakeets) Care and Training". Arquivado dende o orixinal o 28 de xaneiro de 1999. Consultado o 12 January 2008.
  18. List of birds of British Columbia
  19. "Defra to remove problem monk parakeets from wild". BBC News. 24 April 2011. Consultado o 25 April 2011.
  20. Buhrmann-Deever, Susannah C.; Rappaport, Amy R.; Bradbury, Jack W. (2007). "Geographic Variation in Contact Calls of Feral North American Populations of the Monk Parakeet". Condor 109 (2): 389–398. doi:10.1650/0010-5422(2007)109[389:GVICCO]2.0.CO;2.
  21. El País [https://elpais.com/politica/2015/11/11/actualidad/1447244033_751019.html La plaga de cotorras argentinas llega a los 20.000 ejemplares en España]
  22. "The Vocabulary of a Quaker Parrot". Arquivado dende o orixinal o 27 September 2007. Consultado o 12 January 2008.
  23. 23,0 23,1 "Why are Quaker Parrots Illegal in Some States".
  24. "Parrot intercept a reminder to check import rules". Western Australia Department of Agriculture and Food. 8 October 2010. Arquivado dende o orixinal o 08 de febreiro de 2013. Consultado o 23 de febreiro de 2020. [...] a monk parakeet, a prohibited species which is not permitted to be imported into or kept in WA.
  25. "Are Quakers Legal in My State?". Quaker Information Center. 31 December 2004. Arquivado dende o orixinal o 08 de outubro de 2007. Consultado o 12 January 2008.

Véxase tamén

Bibliografía

Ligazóns internas

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia gl Galician

Cotorra de peito gris: Brief Summary ( Galician )

provided by wikipedia gl Galician

A cotorra de peito gris, tamén chamada cotorra arxentina ou cata (Myiopsitta monachus) é unha especie de papagaio da familia Psittacidae. É un papagaio pequeno, de cor verde brillante cun peito gris e abdome amarelo cincento. A súa zona de orixe son as áreas temperadas ou subtropicais de Arxentina e países próximos en Suramérica. É un popular animal de compañía. Establecéronse poboacións silvestres en moitos lugares do mundo xeralmente a partir de animais escapados da catividade, principalmente en Norteamérica e Europa, incluíndo Galicia.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia gl Galician

Myiopsitta monachus ( Italian )

provided by wikipedia IT

Il parrocchetto monaco (Myiopsitta monachus Boddaert, 1783) o parrocchetto torrigiano è un uccello della famiglia degli Psittacidi. È l'unica specie del genere Myiopsitta Bonaparte, 1854.[2]

Insieme al parrocchetto dal collare (Psittacula krameri) è la sola ad essere stabilmente nidificante in Italia (come specie esotica a carattere sempre più invasivo, la cui influenza competitiva sulle specie autoctone è ancora in fase di studio).[3]

Descrizione

Agile e affusolato pappagallo dalla colorazione generale verde chiaro, con fronte, guance e petto grigio chiaro, ventre giallognolo sfumato in verde; remiganti e timoniere blu. Con l'uccello in volo si nota maggiormente il blu della coda e della parte inferiore dell'ala. Ha becco bruno, iride marrone e zampe grigie. La taglia si aggira attorno ai 29 cm.

Biologia

 src=
Myiopsitta monachus

È gregario, socievole e stanziale: crea gruppi stabili molto numerosi, anche oltre i 100 individui, che, emettendo continui richiami molto forti, si muovono insieme alla ricerca di cibo: semi di cardi, di erbe prative, di alcuni alberi, frutta, bacche, fiori e occasionalmente larve e insetti. Il periodo riproduttivo inizia a ottobre e, se la stagione è favorevole, può portare a termine anche due covate. Costruisce grandi nidi coloniali sulle cime di grandi alberi anche a 20 metri di altezza. Un nido medio che ospita da una decina a una ventina di coppie arriva a pesare anche 200 kg. Per questo i parrocchetti monaci collegano saldamente le strutture del nido a rami grandi all'attaccatura con il tronco, quindi intrecciano decine di rametti e formano una grande «fascina» percorsa da tunnel comunicanti e da camere di cova dove ogni femmina depone 5-8 uova che vengono incubate per 20 giorni. I piccoli si involano entro le 6 settimane dalla schiusa.

Distribuzione e habitat

È originario di una vasta area della parte sud-orientale del Sudamerica, che include Argentina, Paraguay, Uruguay, Bolivia e Brasile, dove è spesso cacciato come uccello dannoso alle coltivazioni, ciononostante è ancora molto comune.

Uccello normalmente di pianura o di collina, ama le foreste aperte, quelle a galleria lungo i corsi d'acqua, le boscaglie di acacie e le savane alberate. Normalmente è diffuso fino a quote attorno ai 1000 metri, ma si adatta molto bene anche a quote più elevate tanto che la M. m. luchsi è stata segnalata fino a 3000 metri. In alcune aree, la piantumazione con alberi ad alto fusto come l'Eucalyptus lo ha notevolmente avvantaggiato.

Vi sono colonie di questi uccelli, sfuggiti alla cattività e perfettamente ambientatisi anche in Europa e negli Stati Uniti: una colonia di notevoli dimensioni è localizzata dentro la città di New York. In Italia vi sono diverse grandi città tra cui Roma[4][5], Cagliari e Firenze[6], che hanno nei parchi o nei viali piccole bande di parrocchetti monaci. Numerose colonie di parrocchetti monaci sono presenti a Palermo nell'orto botanico e nel parco Piersanti Mattarella. È diffusissimo pure nella città di Molfetta[7] dove è presente almeno dal 1985; ve ne è almeno una colonia nel ponente genovese, avvistato a Barletta ed è presente un po' lungo tutta la costiera adriatica, da Barletta sino a Bari e relativo hinterland. Procede nella sua espansione verso l'interno della fascia costiera: colonie sono presenti nei territori di Terlizzi e Grumo Appula. Recentemente si è stabilito anche nei parchi di Milano, Monza e Pavia[8]. Almeno tre colonie si sono stabilizzate a Manfredonia nella località di Siponto. Avvistato anche nelle campagne di Corato (BA), ai margini del Parco dell'Alta Murgia.

Tassonomia

È classificato in 4 sottospecie:

  • M. m. monachus, sottospecie nominale;
  • M. m. calita, con minore presenza del colore grigio sulla fronte e con la colorazione blu dell'ala più scura;
  • M. m. cotorra, simile al M. m. calita ma con la tonalità giallognola dell'addome più estesa e chiara;
  • M. m. luchsi, con il colore grigio di tonalità più chiara e brillante, più esteso sul capo e sul petto; sul ventre è presente una banda giallognola molto evidente.

Note

  1. ^ (EN) BirdLife International 2017, Myiopsitta monachus, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020. URL consultato il 5 luglio 2018.
  2. ^ (EN) Gill F. and Donsker D. (eds), Family Psittaculidae, in IOC World Bird Names (ver 9.2), International Ornithologists’ Union, 2019. URL consultato il 5 giugno 2018.
  3. ^ https://www.minambiente.it/biblioteca/quaderni-di-conservazione-della-natura-n-2-mammiferi-e-uccelli-esotici-italia-analisi-del
  4. ^ Il mistero dei pappagalli di Roma, su The Roman Post, 2014. URL consultato il 4 aprile 2020. Contiene anche un breve video.
  5. ^ C.Montagnaro, Roma, i pappagalli "invadono" Villa Borghese fra colori e cinguettii, su Il Messaggero, 2016. URL consultato il 4 aprile 2020.
  6. ^ Lisa Baracchi, Pappagalli al tropico delle Cascine, su Corriere della Sera, 3 agosto 2017. URL consultato il 24 febbraio 2021.
  7. ^ Molfetta: L'invasione colorata dei pappagalli , su Molfettalive.it, 21 aprile 2006.
  8. ^ I pappagalli colonizzano Monza e Milano, l'Enpa: "Colpa di chi li compra e poi li abbandona", su la Repubblica, 11 gennaio 2019. URL consultato il 28 luglio 2021.

Bibliografia

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Myiopsitta monachus: Brief Summary ( Italian )

provided by wikipedia IT

Il parrocchetto monaco (Myiopsitta monachus Boddaert, 1783) o parrocchetto torrigiano è un uccello della famiglia degli Psittacidi. È l'unica specie del genere Myiopsitta Bonaparte, 1854.

Insieme al parrocchetto dal collare (Psittacula krameri) è la sola ad essere stabilmente nidificante in Italia (come specie esotica a carattere sempre più invasivo, la cui influenza competitiva sulle specie autoctone è ancora in fase di studio).

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Monniksparkiet ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

Vogels

De monniksparkiet of muisparkiet (Myiopsitta monachus) is een parkiet uit Argentinië en het zuidelijke deel van Brazilië in Zuid-Amerika. Als exoot doen deze vogels het goed in Europa en Noord-Amerika.

Kenmerken

Monniksparkieten hebben een opvallende groene kop, een olijfgroene buik en een lange, groene staart. Hun voorhoofd, teugel, wangen, kin, keel en de bovenborst zijn lichtgrijs. Het verenkleed bij beide geslachten is gelijk. Ze hebben een kromme papegaaiensnavel, die lichtbeige-roze is. Het verschil tussen mannetjes en poppen is nauwelijks te zien. Men gaat ervan uit dat poppen iets groter gebouwd zijn dan de mannen. De lichaamslengte bedraagt 29 cm en het gewicht 125 gram.

Leefwijze

In het wild bestaat het menu voornamelijk uit bloemknoppen, jong blad, boombast, bessen en verse zaden. In de broedtijd worden ook rupsen en kleine insecten gegeten.

Voortplanting

Per keer legt het vrouwtje vijf tot twaalf eieren. Deze worden in ongeveer 24 dagen uitgebroed. Zowel het mannetje als het vrouwtje helpen mee met het uitbroeden van de eieren en met het opvoeden van de jongen.

Nesten

 src=
Nest van monniksparkieten in Brussel

Deze kolonievogels nestelen in vrij grote groepen. Ze bouwen zeer grote vrijstaande nesten, die een diameter hebben van wel een meter. De binnenzijde van de nesten zijn bedekt met zachte grasstengels, het overige bouwwerk wordt gemaakt van takken. In een boom bevinden zich vaak meerdere nesten en elk nest wordt vaak door meerdere paartjes bewoond. Elk paartje heeft in zo'n nest zijn eigen kraamkamer. Ook buiten de broedtijd worden de nesten door de vogels bewoond.

De monniksparkiet bouwt zijn nest in vogelkolonies met vele parkieten. Het is voorgekomen dat een dergelijke "parkietenflat" het formaat had van een kleine auto. Dit gedrag is vrij ongewoon voor een papegaai en is waarschijnlijk geëvolueerd doordat op de pampa's weinig bomen groeien en de aanwezige nestruimte efficiënt moest worden gebruikt.

Verspreiding en leefgebied

De 'gewone' monniksparkiet komt voor in Zuidoost-Brazilië, Uruguay en Noordoost-Argentinië. De Boliviaanse monniksparkiet heeft zijn verspreidingsgebied in Centraal-Bolivia. De Paraguayaanse monniksparkiet is te vinden in Paraguay en de mendozamonniksparkiet heeft zijn verspreidingsgebied in West-Argentinië.

Buiten de broedtijd komen ze voor in grote zwermen van wel 50 tot 200 exemplaren. Ze zijn vooral te vinden in landbouwgebieden en aangrenzende bossen. Bij hun zoektochten naar voedsel kunnen ze hier grote schade aanrichten aan gewassen, zoals graan en maïs. Inmiddels komen de papegaaien ook voor in stedelijke gebieden waar ze voor veel geluidsoverlast kunnen zorgen.[2]

Ondersoorten

Van het geslacht Myiopsitta monachus, zoals de wetenschappelijke naam van de muis- of monniksparkiet luidt, worden vier ondersoorten onderscheiden, te weten:

  • M. m. cotorra (Paraguayaanse monniksparkiet): zuidelijk Bolivia, zuidelijk Brazilië, Paraguay en noordwestelijk Argentinië.
  • M. m. monachus (monniksparkiet): zuidoostelijk Brazilië, Uruguay en noordoostelijk Argentinië.
  • M. m. calita (mendozamonniksparkiet): westelijk Argentinië.

De ondersoort M. m. luchsi uit Midden-Bolivia heeft volgens BirdLife International en de IOC World Bird List de status van aparte soort, de klifparkiet.

Monniksparkieten in Nederland

Het komt voor dat monniksparkieten "halfwild" leven. Dat wil zeggen dat ze vrij kunnen vliegen (en meestal nestelen) maar dat ze voor voedsel bij hun eigenaar terechtkunnen. Een gebruikelijke gang van zaken is de dieren eerst in een volière aan de omgeving (bijvoorbeeld de achtertuin) te laten wennen en ze na een aantal maanden pas los te laten. De kans is groot dat de vogels dan terug blijven komen voor voedsel. Die kans wordt groter als meerdere dieren samenwerken en gezamenlijk vrij vliegen. De monniksparkiet is een sociaal dier en zal anders op zoek gaan naar een andere kolonie. Vrijlaten in groepen bevord dat de dieren gaan nestelen, hierdoor kunnen het er snel meer worden.

In het Mheenpark in Apeldoorn bevindt zich sinds ca. 2010 een door de mens getolereerde zelfstandige kolonie.[3] Ouwehands Dierenpark in Rhenen heeft een groot aantal vrijvliegende monniksparkieten. In 2003 werd een grote groep van deze vogels aangetroffen in het naburige Wageningen. Na opmerkingen over faunavervalsing heeft het dierenpark de kolonie laten wegvangen.

Externe link

Bronnen, noten en/of referenties
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Monniksparkiet: Brief Summary ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

De monniksparkiet of muisparkiet (Myiopsitta monachus) is een parkiet uit Argentinië en het zuidelijke deel van Brazilië in Zuid-Amerika. Als exoot doen deze vogels het goed in Europa en Noord-Amerika.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Munkeparakitt ( Norwegian )

provided by wikipedia NN

Munkeparakitt (Myiopsitta monachus) er ein fugl i parakittfamilien, Psittacidae. Munkeparakitten stammar frå tempererte til subtropiske område av Argentina og nabolanda i Sør-Amerika. Særleg i Nord-Amerika og Europa finst det mange forvilla populasjonar.

Denne papegøyen er 29 cm lang i gjennomsnitt, og har vengespenn på 48 cm, han veg 100 gram. Hofuglar har ein tendens til å vere 10-20 % mindre. Fuglen er overvegande grøn og har den typiske lange papegøyehalen. Panna er blåaktig til grå, resten av hovudet og brystet er grått. Nebbet er oransje eller lyst brunleg. Munkeparakitten har ein grå ring rundt augo og grå føter. Handvengfjørene er blå og svarte, undersida av vengene og lysgrå til blassblåleg. Halefjøra syner ei blå og grøn teikning, undersida er lys grøn til lyseblå. Kjønna er heilt like i fjørdrakta.

Fuglar i fangenskap har andre farger enn den naturlege fjørdrakta. Slike fuglar syner mellom anna kvitt, blått og gult i staden for grønt. Ettersom slike farger gjev dårlegare kamuflasje, liknar forvilla fuglar meir på dei ville fuglane i farger.

Kjelder

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia NN

Munkeparakitt: Brief Summary ( Norwegian )

provided by wikipedia NN

Munkeparakitt (Myiopsitta monachus) er ein fugl i parakittfamilien, Psittacidae. Munkeparakitten stammar frå tempererte til subtropiske område av Argentina og nabolanda i Sør-Amerika. Særleg i Nord-Amerika og Europa finst det mange forvilla populasjonar.

Denne papegøyen er 29 cm lang i gjennomsnitt, og har vengespenn på 48 cm, han veg 100 gram. Hofuglar har ein tendens til å vere 10-20 % mindre. Fuglen er overvegande grøn og har den typiske lange papegøyehalen. Panna er blåaktig til grå, resten av hovudet og brystet er grått. Nebbet er oransje eller lyst brunleg. Munkeparakitten har ein grå ring rundt augo og grå føter. Handvengfjørene er blå og svarte, undersida av vengene og lysgrå til blassblåleg. Halefjøra syner ei blå og grøn teikning, undersida er lys grøn til lyseblå. Kjønna er heilt like i fjørdrakta.

Fuglar i fangenskap har andre farger enn den naturlege fjørdrakta. Slike fuglar syner mellom anna kvitt, blått og gult i staden for grønt. Ettersom slike farger gjev dårlegare kamuflasje, liknar forvilla fuglar meir på dei ville fuglane i farger.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia NN

Munkeparakitt ( Norwegian )

provided by wikipedia NO
Question book-new.svg
Denne artikkelen mangler kildehenvisninger, og opplysningene i den kan dermed være vanskelige å verifisere. Kildeløst materiale kan bli fjernet. Helt uten kilder. (10. okt. 2015)


Munkeparakitt (Myiopsitta monachus) er en papegøyefugl som tilhører undergruppen med parakitter. Den stammer fra Argentina, Uruguay og det sørlige Brasil. Men utsatte og rømte fugler har dannet store, levedyktige populasjoner i tempererte og subtropiske strøk i store deler av verden. Den er en populær burfugl.

Eksterne lenker

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia forfattere og redaktører
original
visit source
partner site
wikipedia NO

Munkeparakitt: Brief Summary ( Norwegian )

provided by wikipedia NO


Munkeparakitt (Myiopsitta monachus) er en papegøyefugl som tilhører undergruppen med parakitter. Den stammer fra Argentina, Uruguay og det sørlige Brasil. Men utsatte og rømte fugler har dannet store, levedyktige populasjoner i tempererte og subtropiske strøk i store deler av verden. Den er en populær burfugl.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia forfattere og redaktører
original
visit source
partner site
wikipedia NO

Mnicha ( Polish )

provided by wikipedia POL
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Mnicha[4] (Myiopsitta monachus) – gatunek ptaka z rodziny papugowatych (Psittacidae) pochodzącej z Ameryki Południowej, obecnie introdukowany w wielu rejonach świata. Szeroko rozpowszechniony na terenach zurbanizowanych. W niektórych krajach uważany za szkodnika upraw. Obok aleksandretty obrożnej jest to najlepiej przystosowany do chłodnego klimatu gatunek papugi. Mnichy budują wielkie, zbiorowe gniazda na drzewach lub słupach energetycznych i oświetleniowych. Bywają trzymane jako zwierzęta domowe. Wyhodowano kilka odmian kolorystycznych.

Taksonomia

Nazwa łacińska monachus jest rodzajem męskim rzeczownika "mnich" w łacinie[5]. Mnicha nizinna to jedyny przedstawiciel rodzaju Myiopsitta[4]. Wyróżnia się 4 podgatunki[6]:

  • M. monachus luchsimnicha górska – takson często jest klasyfikowany jako odrębny gatunek Myiopsitta luchsi
  • M. monachus cotorra
  • M. monachus monachusmnicha nizinna
  • M. monachus calita

Cechy gatunku

Ubarwienie

W stanie dzikim typowe umaszczenie jest zielono-szare z niebieskimi końcówkami skrzydeł i pomarańczowym dziobem. Szare są: czoło, policzki oraz pierś. W wieku dorosłym na piersi samców pojawia się ciemniejszy wzór. Reszta ciała (z wyjątkiem niebieskich lotek pierwszorzędowych) jest zielona, przy czym zewnętrzne strony ud są jasnozielone lub żółtawe. W niewoli wyhodowano kilka odmian kolorystycznych, np. białą (albinotyczną), lutino (żółtą), cynamonową i niebieską.

Wymiary
  • długość ciała: ok. 29 cm
  • rozpiętość skrzydeł: ok. 45 cm
  • masa ciała: ok. 90-150 g

Samice nieco mniejsze od samców ale rozróżnienie płci jest bardzo trudne bez badań. Jednakże skrzydło samca ma długość 155 mm, a samicy 151 mm[7].

Długość życia

15-20 lat. W niewoli niekiedy nawet 30 lat.

Pożywienie

Żywią się różnymi nasionami, jagodami i innymi owocami, młodymi pędami i kwiatami drzew oraz owadami i ich larwami. W okresie lęgowym ważnym składnikiem są nasiona ostów.

Występowanie

 src=
Mnicha nizinna

Naturalny zasięg występowania obejmuje obszary Ameryki Południowej o klimacie subtropikalnym i umiarkowanym (gł. Argentyna, Paragwaj, Urugwaj, Boliwia oraz południowy skrawek Brazylii). Gatunek został introdukowany w wielu rejonach świata i obecnie żyje dalej na północ Brazylii a także w Puerto Rico, na Bermudach, Bahamach, w ośmiu stanach USA, Wielkiej Brytanii, Hiszpanii, na Gibraltarze, w Belgii, Izraelu i Japonii. Na niektórych obszarach uważany za poważnego szkodnika upraw. Dobrze się przystosowała do życia w miastach.

W stanie naturalnym mnicha zamieszkuje niezbyt zwarte tereny lesiste. Dogodne warunki znajduje dla siebie na plantacjach eukaliptusów. Liczne populacje występują na terenach zurbanizowanych gdzie występuje obok gołębi czy szpaków. Obok aleksandretty obrożnej jest to najlepiej przystosowany do chłodnego klimatu gatunek papugi. Zdziczałe kolonie występują w Nowym Jorku, New Jersey, Cincinnati, Louisville, Connecticut, w stanie Waszyngton oraz Rhode Island.

Lęgi

Mnicha jest jedyną papugą budującą gniazda. Inne gatunki wykorzystują dziuple i jamy. Co więcej, są to zbiorowe gniazda służące całej kolonii. Budują je z długich (do 60 cm) i odpowiednio grubych (5-10 mm) patyczków. Najpierw powstaje jedno kuliste gniazdo a następnie inne osobniki dobudowują do niego kolejne z osobnymi wejściami. Takie konstrukcje przekraczają niekiedy 3 m średnicy i masę ponad 200 kg. Czasami wybudowanie takiego gniazda trwa nawet 3 miesiące. Poza sezonem lęgowym służą ptakom jako miejsce noclegu. Zazwyczaj takie gniazdo mieści się na szczycie drzewa, słupa energetycznego czy oświetleniowego.

Okres lęgowy trwa od listopada do marca. Samica składa 1-11 białych jaj, które wysiaduje przez 22-26 dni. Pisklęta są w gnieździe przez ok. 6 tygodni. W tydzień po opuszczeniu gniazda samodzielnie zdobywają pokarm.

Hodowla

Podstawowe wymagania
Mnicha nizinna jest bardzo rozmowna, ale żeby nauczyć ją mówić trzeba z nią spędzać dużo czasu. Nie nadaje się do trzymania w domu w klatce, gdyż jest bardzo hałaśliwa. Woliera powinna być zbudowana z metalu, gdyż te ptaki niszczą drewniane i plastikowe elementy. Najlepiej trzymać je w grupie od 3-5 par. Są stosunkowo odporne na zimno i mogą przebywać na zewnątrz cały rok, jeżeli zapewnimy im ochronę przed wiatrem, deszczem i śniegiem. Jednak w czasie naprawdę mroźnych zim lepiej będzie im we wnętrzu. Wolierę powinno się zaopatrzyć w powieszoną pod sufitem półkę, aby mogły tam zbudować swoje gniazda. W marcu należy im wrzucać do woliery patyczki. Zdarza się, że wyprowadzają 2 lęgi w roku.
Mutacje
  • Mutacja szara. Ptak jest całkowicie szary, z jaśniejszym brzuchem, gardłem i pokrywami podogonowymi, a także brzegami lotek pierwszorzędowych.
  • Mutacja biała. Ptak jest całkowicie biały. Oczy, nogi i dziób są takie same, jak w naturze.
  • Mutacja niebieska. Ptak jest niebieski, z ciemnymi lotkami pierwszorzędowymi. Brzuch, gardło i pokrywy podogonowe są jaśniejsze. Dziób jest różowy.
  • Mutacja lutino. Ptak jest cały żółty, ale lotki pierwszorzędowe są białe, a pierś, gardło i brzuch jasnożółtokremowe. Ogon jest też nieco jaśniejszy.

Przypisy

  1. Myiopsitta monachus, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. Myiopsitta, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.) [dostęp 2010-10-30]
  3. BirdLife International 2016, Myiopsitta monachus [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2017 [online], wersja 2016-3 [dostęp 2017-01-31] (ang.).
  4. a b P. Mielczarek, M. Kuziemko: Plemię: Androglossini Sundevall, 1872 (wersja: 2016-07-31). W: Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2017-01-31].
  5. The Monk Parakeet (ang.). [dostęp 2010-06-04].
  6. F. Gill, D. Donsker (red.): Parrots & cockatoos (ang.). IOC World Bird List: Version 6.4. [dostęp 2017-01-31].
  7. 258 Monk Parakeet (ang.). s. 2. [dostęp 2010-06-04].

Bibliografia

Linki zewnętrzne

p d e
Papugowe (Psittaciformes) Królestwo: zwierzęta • Typ: strunowce • Podtyp: kręgowce • Gromada: ptaki • Rząd: papugowekakapowate
(Strigopidae)
podrodzina: kakapo (Strigopinae) – Strigops
podrodzina: nestory (Nestorinae) – Nestor
kakaduowate
(Cacatuidae)
podrodzina: nimfy (Nymphicinae) – Nymphicus
podrodzina: żałobnice (Calyptorhynchinae) – CalyptorhynchusZanda
podrodzina: kakadu (Cacatuinae)
plemię: MicroglossiniProbosciger
plemię: CacatuiniCallocephalonEolophusCacatua
papugowate
(Psittacidae) papugi wschodnie
(Psittaculidae)
podrodzina: sępice (Psittrichasinae) – Psittrichas • †MascarinusCoracopsis
podrodzina: papugi wschodnie (Psittaculinae)
plemię: MicropsittiniMicropsitta
plemię: PsittaculiniPolytelisAlisterusAprosmictusPrioniturusEclectusGeoffroyusPsittinusTanygnathusPsittacula • †Lophopsittacus • †Necropsittacus
podrodzina: damy (Loriinae)
plemię: PsittacelliniPsittacella
plemię: PlatycerciniPsephotusNorthiellaPsephotellusPurpureicephalusPlatycercusBarnardiusLathamusProsopeiaEunymphicusCyanoramphusPezoporusNeopsephotusNeophema
plemię: LoriiniOreopsittacusCharmosynaViniPhigysNeopsittacusParvipsittaLoriusPsitteutelesPseudeosChalcopsittaGlossopsittaEosTrichoglossusMelopsittacusPsittaculirostrisCyclopsitta
plemię: AgapornithiniBolbopsittacusLoriculusAgapornis

Układ filogenetyczny (podrodziny, plemiona, rodzaje) na podstawie:

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Mnicha: Brief Summary ( Polish )

provided by wikipedia POL

Mnicha (Myiopsitta monachus) – gatunek ptaka z rodziny papugowatych (Psittacidae) pochodzącej z Ameryki Południowej, obecnie introdukowany w wielu rejonach świata. Szeroko rozpowszechniony na terenach zurbanizowanych. W niektórych krajach uważany za szkodnika upraw. Obok aleksandretty obrożnej jest to najlepiej przystosowany do chłodnego klimatu gatunek papugi. Mnichy budują wielkie, zbiorowe gniazda na drzewach lub słupach energetycznych i oświetleniowych. Bywają trzymane jako zwierzęta domowe. Wyhodowano kilka odmian kolorystycznych.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Myiopsitta monachus ( Portuguese )

provided by wikipedia PT
 src=
Myiopsitta monachus - MHNT

A caturrita (português brasileiro) ou periquito-monge (português europeu) (Myiopsitta monachus), também conhecida como periquito torrenho, catorra, miranha ou cocota, é uma ave da família Psittacidae. A caturrita é nativa das regiões subtropical e temperada da América do Sul. São encontradas nos pampas à leste dos Andes na Bolívia, Paraguai, Uruguai e sul do Brasil até a região da Patagônia na Argentina. A caturrita também é conhecida no Brasil por catorra, cocota, periquito barroso, papo branco e outros nomes, dependendo da região.

As caturritas têm penas verdes no dorso, que contrastam com a barriga, peito, garganta e testa acinzentados. O bico é pequeno e alaranjado. No peito, a plumagem é escamada e nas asas e cauda possuem penas longas azuladas. As caturritas adultas têm 28 a 30 cm de comprimento total.

As caturritas são aves gregárias, que vivem em bandos de 15 a 20 aves (bandos maiores, até de 100 aves, não são incomuns), e não migratória. A época de reprodução decorre de julho a novembro.

A caturrita é a única espécie de psitacídeos que constrói o seu próprio ninho. Todos os outros membros do grupo (papagaios, araras, etc) fazem ninhos em buracos ocos de árvores, barrancos ou cupinzeiros. Os casais de caturritas nidificam com o resto do seu bando e podem formar ninhos comunitários com, no máximo, um metro de diâmetro e 200 kg de peso. Os ninhos são estruturas cilíndricas fechadas, unidas aos ninhos vizinhos através das paredes externas. As caturritas constroem os ninhos com gravetos, nos galhos mais altos de diferentes tipos de árvores como eucaliptos, coqueiros, e também butiazeiros. Os ninhos são usados durante todo o ano. Quando não estão no período reprodutivo, as caturritas usam-nos para dormir ou como protecção em caso de tempestades. As caturritas chega a por 11 ovos por postura, sendo que cerca de 7 dos filhotes conseguem chegar a idade adulta.

Na natureza, a alimentação das caturritas é composta por frutos, verduras, legumes, sementes de arbustos e capins, flores e brotos, e mesmo em cativeiro, não é recomendado o uso de alimentos fora desse padrão.

Subespécies

São conhecidas quatro subespécies de caturritas:

  • M. m. monachus, encontrada no sul do Brasil, Uruguai e nordeste da Argentina;
  • M. m. calita, encontrada no oeste e sul da Argentina;
  • M. m. cotorra, que vive no sudeste da Bolívia, Paraguai, norte da Argentina, e sul do Brasil, e;
  • M. m. luchsi, uma população isolada na Bolívia, que são menores e exibem comportamentos de nidação diferentes.

Praga

No sul do Brasil, na Argentina e no Uruguai, a caturrita é considerada praga em zonas de cultivo de milho e sorgo e em pomares. Com o desaparecimento das matas onde viviam, as caturritas começaram a procurar alimento nas culturas que hoje ocupam seu habitat natural. Com alimento fácil e a extinção progressiva de seus predadores, como o gavião, a população da espécie aumentou facilmente.

O cultivo de eucalipto, originário da Austrália e introduzido no Brasil entre os anos de 1855 e 1870, também tem um papel importante na explosão populacional das caturritas. A caturrita encontrou no eucalipto um local perfeito para nidificar, construindo ninhos nos galhos mais altos do eucalípto (a 10 metros de altura), os ovos, filhotes e adultos ficam muito bem protegidos do ataque dos seus inimigos naturais e dificultando o controle populacional por parte do homem.

Em outras regiões, onde não há uma agricultura de gramíneas muito extensa, como é o caso do Pantanal Matogrossense, as caturritas causam danos localizados, mas de pouca expressão. A presença de predadores naturais e espécies competidoras as mantém em níveis populacionais compatíveis.

Nos Estados Unidos, exemplares fugidos do cativeiro se reproduziram e agora também estão presentes em New York, New Jersey, Flórida e Virgínia, preocupando as autoridades ambientais americanas.

Também na Europa existem comunidades nidificantes, nomeadamente na Espanha e na Bélgica.

Bélgica

Foram libertadas no início do século XX num dos parques da cidade de Bruxelas e é hoje em dia possível encontrá-los numa parte significativa dos espaços verdes urbanos.[1] Entretanto começam a surgir possíveis avistamentos da espécie noutras áreas urbanas próximas.

Espanha

Desde 1985, altura em que os periquitos-monge se fixaram em Madrid, o número de exemplares não tem parado de aumentar, o que constitui uma ameaça para outras aves autóctones.

A presença destas aves em Madrid e noutras cidades espanholas, como Barcelona e Málaga está também a provocar danos no ambiente e a trazer problemas para a saúde pública.

Os periquitos-monge são agressivos, roubam comida a outras aves e podem ser portadores de psitacose, uma doença infeciosa transmitida via respiratória. Para além disso, o peso dos ninhos — que podem chegar aos 150 quilos — pode provocar a queda de ramos de árvores.

Em 2019, a câmara municipal de Madrid vai avançar com um plano para eliminar 12 mil periquitos-monge. O plano passa por permitir a caça de periquitos-monge e pela esterilização dos ovos. A morte de cada ave custará entre seis a oito euros. A medida pode custar, no total, 100 mil euros. A câmara municipal local diz que uma comunidade de cerca de 600 exemplares seria o “mínimo aceitável”.

Portugal

Em Portugal, esta espécie está presente em Lisboa e no Porto. As comunidades não são abundantes, mas podem ser vistas ao longo de todo o ano[2].

Referências

  1. De Schaetzen, R., and J. P. Jacob. 1985. Installation d'une colonie de Perriches Jeune-veuve (Myiopsitta monachus) a Bruxelles. Aves 22: 127-130
  2. «Madrid vai eliminar 12 mil periquitos-monge. Animais são prejudiciais para o ambiente e para a saúde»

.

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia PT

Myiopsitta monachus: Brief Summary ( Portuguese )

provided by wikipedia PT
 src= Myiopsitta monachus - MHNT

A caturrita (português brasileiro) ou periquito-monge (português europeu) (Myiopsitta monachus), também conhecida como periquito torrenho, catorra, miranha ou cocota, é uma ave da família Psittacidae. A caturrita é nativa das regiões subtropical e temperada da América do Sul. São encontradas nos pampas à leste dos Andes na Bolívia, Paraguai, Uruguai e sul do Brasil até a região da Patagônia na Argentina. A caturrita também é conhecida no Brasil por catorra, cocota, periquito barroso, papo branco e outros nomes, dependendo da região.

As caturritas têm penas verdes no dorso, que contrastam com a barriga, peito, garganta e testa acinzentados. O bico é pequeno e alaranjado. No peito, a plumagem é escamada e nas asas e cauda possuem penas longas azuladas. As caturritas adultas têm 28 a 30 cm de comprimento total.

As caturritas são aves gregárias, que vivem em bandos de 15 a 20 aves (bandos maiores, até de 100 aves, não são incomuns), e não migratória. A época de reprodução decorre de julho a novembro.

A caturrita é a única espécie de psitacídeos que constrói o seu próprio ninho. Todos os outros membros do grupo (papagaios, araras, etc) fazem ninhos em buracos ocos de árvores, barrancos ou cupinzeiros. Os casais de caturritas nidificam com o resto do seu bando e podem formar ninhos comunitários com, no máximo, um metro de diâmetro e 200 kg de peso. Os ninhos são estruturas cilíndricas fechadas, unidas aos ninhos vizinhos através das paredes externas. As caturritas constroem os ninhos com gravetos, nos galhos mais altos de diferentes tipos de árvores como eucaliptos, coqueiros, e também butiazeiros. Os ninhos são usados durante todo o ano. Quando não estão no período reprodutivo, as caturritas usam-nos para dormir ou como protecção em caso de tempestades. As caturritas chega a por 11 ovos por postura, sendo que cerca de 7 dos filhotes conseguem chegar a idade adulta.

Na natureza, a alimentação das caturritas é composta por frutos, verduras, legumes, sementes de arbustos e capins, flores e brotos, e mesmo em cativeiro, não é recomendado o uso de alimentos fora desse padrão.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia PT

Munkparakit ( Swedish )

provided by wikipedia SV

Munkparakit[2] (Myiopsitta monachus) är en papegoja som i naturligt tillstånd förekommer i Sydamerika, men som etablerats som häckfågel i olika delar av världen med ursprung från förrymda burfåglar.[3]

Utseende

Munkparakiten är en 28–31 centimeter lång papegoja, med klargrön ovansida, ljusgrå panna, strupe och bröst samt ljusgrön buk. Vingarna är blåtonade och den långa spetsiga stjärten är grön, medan näbben är orange.[4]

Ekologi

Fågeln lever i sin naturliga miljö i torra halvöppna låglänta områden, generellt upp till 1000 meter över havet, i galleriskog, savannlandskap, Acacia-snårmarker, palmlundar och fruktträdgårdar. Den skyr inte människans närhet och trivs gärna i stadsparker och skogiga förortsområden. Munkparakiten lever av diverse frön, framför allt palmnötter och från Celtis tala och under häckningssäsong tistlar. Den intar även frukt, bär, lövknoppar, blommor och insekter. Den betraktas som ett allvarligt skadedjur i majs-, solros-, persiko-, päron- och citrusodlingar.[5]

Munkparakiten häckar mellan oktober och februari i kolonier. Den bygger väl synliga kvistbon, ofta innehållande ett antal olika kamrar, gärna placerat på närmaste högsta punkt, som i toppen av träd som eukalyptus, men också kraftledningsstolpar, väderkvarnar och andra människoskapade konstruktioner. Den lägger mellan ett och elva ägg som den ruvar i 24 dagar.[5]

Utbredning och systematik

Munkparakit delas in i fyra underarter:[3]

Underarten luchsi urskiljs ibland som egen art, boliviaparakit.

Arten förekommer även förvildad i Europa i Belgien, Italien, Kanarieöarna, Spanien (Barcelona och Balearerna) och Slovakien.[4] Frilevande populationer finns även i Caymanöarna, Chile, Japan, Mexiko, Puerto Rico, USA, Amerikanska jungfruöarna samt på Bermuda och Guadeloupe.[1]

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, och tros öka i antal.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen har inte uppskattats men den beskrivs som vanlig eller mycket vanlig.[1]

Bilder

Noter

  1. ^ [a b c d e] Birdlife International 2014 Myiopsitta monachus Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
  2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-08-14
  3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11
  4. ^ [a b] Svensson, Lars; Peter J. Grant, Killian Mullarney, Dan Zetterström (2009). Fågelguiden: Europas och Medelhavsområdets fåglar i fält (andra upplagan). Stockholm: Bonnier Fakta. sid. 425. ISBN 978-91-7424-039-9
  5. ^ [a b] Collar, N. & Boesman, P. (2017). Monk Parakeet (Myiopsitta monachus). I: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. (hämtad från https://www.hbw.com/node/54677 27 december 2017).

Externa länkar

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Munkparakit: Brief Summary ( Swedish )

provided by wikipedia SV

Munkparakit (Myiopsitta monachus) är en papegoja som i naturligt tillstånd förekommer i Sydamerika, men som etablerats som häckfågel i olika delar av världen med ursprung från förrymda burfåglar.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Vẹt thầy tu đuôi dài ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Vẹt thầy tu đuôi dài (danh pháp hai phần: Myiopsitta monachus) là một loài chim thuộc họ Psittacidae[1]. Loài này bắt nguồn từ các khu vực ôn đới đến các khu vực cận nhiệt đới của Argentina và các nước xung quanh ở Nam Mỹ. Các quần thể hoang dã tự duy trì diễn ra ở nhiều nơi, chủ yếu là ở Bắc Mỹ và châu Âu. Do kết quả của du nhập, đã có sự thành lập của quần thể vẹt thầy tu đuôi dà ở vài thành phố của Bắc Mỹ, sau khi chúng thoát ra khỏi tình trạng nuôi nhốt[2]

Chú thích

  1. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, B.L. Sullivan, C. L. Wood, and D. Roberson (2012). “The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.7.”. Truy cập ngày 19 tháng 12 năm 2012.
  2. ^ Spreyer, Mark F.; Enrique H. Bucher (1998). “Monk Parakeet (Myiopsitta monachus)”. The Birds of North America. Cornell Lab of Ornithology. doi:10.2173/bna.322. Chú thích sử dụng tham số |coauthors= bị phản đối (trợ giúp)

Tham khảo

 src= Wikispecies có thông tin sinh học về Vẹt thầy tu đuôi dài  src= Wikimedia Commons có thư viện hình ảnh và phương tiện truyền tải về Vẹt thầy tu đuôi dài


Hình tượng sơ khai Bài viết liên quan đến Bộ Vẹt này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI

Vẹt thầy tu đuôi dài: Brief Summary ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Vẹt thầy tu đuôi dài (danh pháp hai phần: Myiopsitta monachus) là một loài chim thuộc họ Psittacidae. Loài này bắt nguồn từ các khu vực ôn đới đến các khu vực cận nhiệt đới của Argentina và các nước xung quanh ở Nam Mỹ. Các quần thể hoang dã tự duy trì diễn ra ở nhiều nơi, chủ yếu là ở Bắc Mỹ và châu Âu. Do kết quả của du nhập, đã có sự thành lập của quần thể vẹt thầy tu đuôi dà ở vài thành phố của Bắc Mỹ, sau khi chúng thoát ra khỏi tình trạng nuôi nhốt

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI

Калита (птица) ( Russian )

provided by wikipedia русскую Википедию
 src=
Попугаи-монахи, Майорка (Испания)

Образ жизни

Населяют степи и лиственные леса, по склонам гор до высоты 100 м над уровнем моря. Ведут стайный образ жизни. В стае бывает 200—500 попугаев. Такие стаи могут наносить вред сельскохозяйственным угодьям, истребляя на полях посевы пшеницы, кукурузы, проса и других злаков[4]. Местные жители их уничтожают или ловят для продажи.

Размножение

Гнездятся в болотистых местах. Единственные известные науке попугаи, гнездящиеся прямо на ветвях деревьев, а не в дуплах или иных укрытиях. Большие, круглой формы гнёзда (до 3 м в диаметре и до 2 кг массой) строят на деревьях из веток или занимают чужие гнёзда крупных птиц. Несколько пар попугаев строят одно гнездо с множеством входов. Процесс строительства такого поселения довольно прост: одна пара птиц начинает строительство своего гнезда, другая, используя его как одну из опор для стенки или основания своего будущего жилища и так далее. Входное отверстие птицы располагают обычно сбоку, иногда снизу. Строительство гнезда длится довольно долго, иногда до 3 месяцев. В холодное время года в этих гнёздах они проводят ночь. В кладке бывает 5—8 белых яиц, через 22—26 дней появляются птенцы, а к 6—7 недельному возрасту птенцы вылетают из гнезда. Некоторые пары гнездятся 2 раза в году, а само гнездо используют по нескольку лет.

Содержание

В Европе они появились около 130 лет тому назад. Эти попугаи не относятся к идеальным птицам для содержания, потому что часто и громко кричат. Продолжительность жизни от 15 до 30 лет.

Классификация

Вид включает в себя 4 подвида:

  • Myiopsitta monachus monachus (Boddaert, 1783) — юго-восточная Бразилия, Уругвай и северо-восточная Аргентина. Длина тела 30 см, размах крыльев 145—160 мм. Номинативный подвид.
  • Myiopsitta monachus calita (Jardine & Selby, 1830) — западная и южная Аргентина. Длина тела 27 см, размах крыльев 135—145 мм.
  • Myiopsitta monachus cotorra (Vieillot, 1818) — юго-восточная Боливия, Парагвай, северная Аргентина и южная Бразилия. Длина тела 27 см, размах крыльев 130—145 мм
  • Myiopsitta monachus luchsi (Finsch, 1868) — изолированная популяция в Боливии. Длина тела 30 см, размах крыльев 145—165 мм.

Фото

  • Quaker Parrot.jpg
  • Monk parakeet landing No.2.JPG
  • Monk parakeet landing No.1.JPG

Примечания

  1. Бёме Р. Л., Флинт В. Е. Пятиязычный словарь названий животных. Птицы. Латинский, русский, английский, немецкий, французский / Под общ. ред. акад. В. Е. Соколова. — М.: Рус. яз., «РУССО», 1994. — С. 122. — 2030 экз.ISBN 5-200-00643-0.
  2. Латинская Америка. Энциклопедический справочник в 2-х томах. Том 2. К – Я, 1982, 656 стр.
  3. Брем А. Жизнь животных. — М.: Изд-во Эксмо, 2004. — 960 с.,илл. — ISBN 5-699-00692-3.
  4. Калита, толстоклювый попугай // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона : в 86 т. (82 т. и 4 доп.). — СПб., 1890—1907.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Авторы и редакторы Википедии

Калита (птица): Brief Summary ( Russian )

provided by wikipedia русскую Википедию
 src= Попугаи-монахи, Майорка (Испания)
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Авторы и редакторы Википедии

和尚鸚鵡 ( Chinese )

provided by wikipedia 中文维基百科

和尚鸚鵡學名Myiopsitta monachus)是一種小型的鸚鵡,在許多分類系統中都是和尚鸚鵡屬英语Myiopsitta的唯一物種,這種鸚鵡原產於南美洲阿根廷與鄰近國家亞熱帶至溫帶的區域,不過現在是常見的飼養鸚鵡,被人移入飼養後,可逃脫再野生化形成野生族群,廣泛分佈於全世界,在許多國家造成外來種問題[2]

形態

 src=
作為寵物的和尚鸚鵡雌鳥

和尚鸚鵡的胸部與前額為淡灰色,腹部為淡黃綠色,翅上飛羽英语Flight feather呈深藍色,尾巴細長,為淡橘膚色,鳴叫聲大且沙啞。其大小身長平均為29公分、張翼時可達48公分,體重約100公克,雌鳥只有雄鳥的八、九成大小,但仍要靠羽毛或DNA鑑定才能準確判斷性別[3][4]

被人飼養的和尚鸚鵡品種,原本為綠色的部分可能變成白色、藍色或黃色等其他顏色,因為缺乏保護色,這類顏色改變的品種,容易在自然環境下被捕食,所以再野生化的個體群中,不容易看見這類顏色不同之品種,大多還是與野生種相同之綠色。

亞種

和尚鸚鵡目前有以下四種亞種[3][4]

生態與行為

在巴西、阿根廷與烏拉圭,和尚鸚鵡被視為危害農作物的重要害鳥,據估計在阿根廷一年造成太陽花、玉米與其他作物的農損合計超過十億美元[7]。近期其數量在南美洲的鄉村地區大量增加,可能與當地為製作紙漿而擴大種植桉樹有關,桉樹林為和尚鸚鵡提供築巢的隱密環境而有助於其族群的拓展。其亞種懸崖鸚鵡有時也會啄食田裡的玉米,但因危害程度不大而較不受重視[3]

和尚鸚鵡是唯一一種使用樹枝築巢,而非直接使用樹上的孔洞當巢穴的鸚鵡。且它們是群居的社會性動物,在野外會築成一個如同公寓般、大小接近一輛小車的大巢,每一對雌雄鸚鵡分別使用巢中一個獨立的區域,因為巢的體積很大,有時會吸引其他種類的鳥(例如斑翅花隼英语Spiziapteryx circumcincta黄嘴鸭英语Yellow-billed teal)甚至哺乳類來居住。其巢中可產5-12顆白色的蛋,約於24天後孵化。幼鳥的飼育上,除了雙親外,其他的年輕成鳥也會參與,這種親擇現象在鸚鵡中是相當少見的。懸崖鸚鵡則顧名思義,以懸崖的裂縫作巢,它們一般不會築群居的大巢,但每一對成鳥仍偏好彼此棲息在鄰近的地方[3]。和尚鸚鵡的壽命大約有15-20年,好好照顧可以有20年以上[8]或25-30年兩種說法[9]

寵物

和尚鸚鵡的智力很高,作為寵物時甚至能記得一些字串或片語,許多飼養者喜歡教其說話,因而成為很受歡迎的飼養鳥種。然而因為和尚鸚鵡是會造成農損的害鳥,美國加州喬治亞州堪薩斯州肯塔基州夏威夷州紐澤西州賓州田納西州懷俄明州等九個州份,以及澳大利亞西澳洲都禁止飼養與輸入和尚鸚鵡[7]。美國康乃狄克州允許飼養和尚鸚鵡,但不允許販賣之,紐約州維吉尼亞州允許飼主登記之後飼養,俄亥俄州則只允許飼養飛行羽經修剪而無飛到野外之虞的鳥隻。[10][11]

外來種

 src=
佛羅里達州的外來種和尚鸚鵡

和尚鸚鵡雖原產於南美洲,但作為寵物引入世界各地後,已在歐洲大陸英國塞普勒斯亞速群島海峽群島馬德拉巴利亞利群島科西嘉島薩丁尼亞島,以及美國加拿大卑詩省墨西哥百慕達巴哈馬開曼群島復活節島波多黎各及亞洲的日本臺灣韓國建立野外族群,而且和尚鸚鵡作為棲息於開放林地的鳥類,對城市的適應力也很好。

和尚鸚鵡在這些地區可能成為破壞農作物的害鳥,其野外族群是否是害鳥仍有爭議,許多人也因其外形漂亮而不願撲殺,但美國許多地方確有撲殺和尚鸚鵡的計畫進行。在美國之外的地方和尚鸚鵡雖為外來種,但族群規模較小,且多棲息於城市中,較不易對農作物造成傷害。不過英國也開始重視和尚鸚鵡的外來種問題,擔心莊稼與原生野生動物受到影響,該國環境、食品暨鄉村事務部英语Department for Environment, Food and Rural Affairs正計劃消滅野外的和尚鸚鵡族群[12]

1960年至1980年有上千隻和尚鸚鵡被引進美國作為寵物[13],許多自行逃離或被飼主野放,逐漸在野外形成族群,1970年代早期和尚鸚鵡已在美國的七個州建立野外族群,1995年增加至八個以上,僅佛羅里達一州就有高達15萬至50萬隻的和尚鸚鵡[14]。2012年有一對和尚鸚鵡準備在紐約州瓦特弗利特築巢[15],不過因其巢位於變壓器附近有造成火災的危險而被移除[16]

不同族群的和尚鸚鵡叫聲有差別,又和尚鸚鵡的野外族群通常是由少數幾隻個體開始建立,因此有些族群有創始者效應造成類似基因漂變的現象發生,如果族群的建立者不多,且叫聲都帶有某種腔調,則之後整個族群的叫聲都會有這種腔調,例如美國康州米爾福德市區的野生和尚鸚鵡族群就只有三種鳴叫的腔調[17]

參考資料

  1. ^ Myiopsitta monachus. IUCN Red List of Threatened Species 2013.2. International Union for Conservation of Nature. 2012 [26 November 2013].
  2. ^ Myiopsitta monachus. IUCN Red List of Threatened Species 2006. International Union for Conservation of Nature. 2004 [2006-05-11].
  3. ^ 3.0 3.1 3.2 3.3 3.4 Collar, Nigel J. del Hoyo, Josep; Elliott, Andrew; Sargatal, Jordi, 编. Handbook of Birds of the World. Volume 4: Sandgrouse to Cuckoos. Barcelona.: Lynx Edicions. 1997. ISBN 84-87334-22-9.
  4. ^ 4.0 4.1 Juniper, Tony; Parr, Mike. Parrots: A Guide to Parrots of the World. Helm Identification Guides. London: Christopher Helm. 1998: 475–476, plate 62. ISBN 1-873403-40-2.
  5. ^ South American Classification Committee. A classification of the bird species of South America (Part 3: Columbiformes to Caprimulgiformes). 2008-01-09 [2008-01-12]. (原始内容存档于2010-01-09).
  6. ^ Myiopsitta luchsi. IUCN Red List of Threatened Species 2013.2. International Union for Conservation of Nature. 2012 [2013-11-26].
  7. ^ 7.0 7.1 Parrot intercept a reminder to check import rules. Western Australia Department of Agriculture and Food. 2010-10-08. (原始内容存档于2013-02-08). [...] a monk parakeet, a prohibited species which is not permitted to be imported into or kept in WA.
  8. ^ Fasbach, Laura. A squawk in the park. Edgewater Online. 2001-07-23 [2008-01-12]. (原始内容存档于2007-09-28).
  9. ^ Kamuda, Melinda L. Quaker Parrots (a.k.a. Monk Parakeets) Care and Training. 1998-03-19 [2008-01-12]. (原始内容存档于1999-01-28).
  10. ^ Why are Quaker Parrots Illegal in Some States. [2010-05-02]. (原始内容存档于2010-04-13).
  11. ^ Are Quakers Legal In My State?. Quaker Information Center. 2004-12-31 [2008-01-12]. (原始内容存档于2007-10-08).
  12. ^ Defra to remove problem monk parakeets from wild. BBC News. 2011-04-24 [2011-04-25]. (原始内容存档于2011-04-25).
  13. ^ Lund, Nicholas. The Monk Parakeet: A Jailbird Who Made Good. Audubon. Audubon. [2016-12-09]. (原始内容存档于2016-12-20).
  14. ^ Gorman, James. Birds do it, bees do it .... San Diego Union Tribune. New York Times News Service. 2004-09-08 [2016-12-09]. (原始内容存档于2016-12-20).
  15. ^ Watervliet aflutter over pair of exotic birds. albany times union. [2015-02-22]. (原始内容存档于2015-02-22).
  16. ^ Local birds of a feather no longer flock together. Hearst newspapers. Albany times union. 2012-06-30. 使用|accessdate=需要含有|url= (帮助)
  17. ^ Buhrmann-Deever, Susannah C.; Rappaport, Amy R.; Bradbury, Jack W. Geographic Variation in Contact Calls of Feral North American Populations of the Monk Parakeet. Condor. 2007, 109 (2): 389–398. doi:10.1650/0010-5422(2007)109[389:GVICCO]2.0.CO;2.
物種識別信息
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
维基百科作者和编辑

和尚鸚鵡: Brief Summary ( Chinese )

provided by wikipedia 中文维基百科

和尚鸚鵡(學名:Myiopsitta monachus)是一種小型的鸚鵡,在許多分類系統中都是和尚鸚鵡屬(英语:Myiopsitta)的唯一物種,這種鸚鵡原產於南美洲阿根廷與鄰近國家亞熱帶至溫帶的區域,不過現在是常見的飼養鸚鵡,被人移入飼養後,可逃脫再野生化形成野生族群,廣泛分佈於全世界,在許多國家造成外來種問題。

license
cc-by-sa-3.0
copyright
维基百科作者和编辑

オキナインコ ( Japanese )

provided by wikipedia 日本語
オキナインコ オキナインコ 保全状況評価 LEAST CONCERN
(IUCN Red List Ver.3.1 (2001))
Status iucn3.1 LC.svg 分類 : 動物界 Animalia : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata : 鳥綱 Aves : オウム目 Psittaciformes : インコ科 Psittacidae : オキナインコ属 Myiopsitta : オキナインコ M. monachus 学名 Myiopsitta monachus
(Boddaert, 1783) 和名 オキナインコ 英名 Monk Parakeet

オキナインコ(翁鸚哥、学名:Myiopsitta monachus)は、オウム目インコ科に分類される

分布[編集]

原産地
南アメリカ
移入地
再野生化した個体群がイスラエルベルギースペインポルトガルイタリアスロバキアカナリア諸島アメリカバハマプエルトリコチリ日本などで繁殖している[1]。米国では8つの州に外来種として定着し、フロリダ州における生息数は10万羽と推定される。

亜種[編集]

以下の4亜種が知られている。

形態[編集]

体長29cm、翼開長48cm、体重100g。メスの方が10-20%小さい。

野生種は背面全体が明緑色で、額、頬から胸にかけては淡灰色で濃灰色のスカラップ模様がある。腹部は淡い黄緑色。風切羽は濃青色で尾は長く先にかけて細くなる。嘴はオレンジ色。

飼養種には緑色の部分が白色、青色、黄色などに色変わりした品種があるが、それらの色は自然環境下では捕食者に見つけられやすく、再野生化した個体群は野生種と同じ緑色をしているものがほとんどである。

生態等[編集]

木の穴を巣に利用するオウム類の中で唯一、枝を使った巣を作る。ヒナの養育に両親以外の若鳥が参加する。

人の物まねがヨウムに次いでうまい[要出典]

Sibley分類体系上の位置[編集]

シブリー・アールキスト鳥類分類

参考文献[編集]

  1. ^ オキナインコ 国立環境研究所 侵入生物DB
 src= ウィキメディア・コモンズには、オキナインコに関連するメディアがあります。 執筆の途中です この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めていますポータル鳥類 - PJ鳥類)。
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
ウィキペディアの著者と編集者
original
visit source
partner site
wikipedia 日本語

オキナインコ: Brief Summary ( Japanese )

provided by wikipedia 日本語

オキナインコ(翁鸚哥、学名:Myiopsitta monachus)は、オウム目インコ科に分類される

license
cc-by-sa-3.0
copyright
ウィキペディアの著者と編集者
original
visit source
partner site
wikipedia 日本語