Dryocopus Boie & F 1826

Dryocopus a zo ur genad e rummatadur an evned, ennañ spesadoù speged, krouet e 1826 gant an naturour alaman Friedrich Boie (1789-1870).

Spesadoù hag an isspesadoù anezhe^[1]

C'hwec'h spesad a ya d'ober ar genad :

• Dryocopus hodgei,
• Dryocopus javensis
  • D. j. cebuensis (†), D. j. confusus, D. j. esthloterus, D. j. feddeni, D. j. forresti, D. j. hargitti, D. j. hodgsonii, D. j. javensis, D. j. mindorensis, D. j. multilunatus, D. j. parvus, D. j. pectoralis, D. j. philippinensis, D. j. richardsi ha D. j. suluensis,
• Dryocopus lineatus
  • D. l. erythrops, D. l. fuscipennis, D. l. lineatus, D. l. scapularis ha D. l. similis,
• ar speg du (Dryocopus martius)
  • D. m. khamensis ha D. m. martius,
• Dryocopus pileatus
  • D. p. abieticola ha D. p. pileatus,
• Dryocopus schulzii.

Tri isspesad warn-ugent (23) en holl hiziv an deiz hag unan aet da get.

Notennoù ha daveennoù

Dryocopus és un gènere d'ocells de la família dels pícids (Picidae). Són grans picots que habiten en ambdues Amèriques i Euràsia. Una de les espècies, el picot negre, hom pot presentar a la zona nord dels Països Catalans.

Taxonomia

Molts autors han considerat aquest gènere format per entre 6 i 8 espècies. Modernament alguns autors han separat les espècies americanes en un gènere diferent: Hylatomus (Baird, SF, 1858), quedant de la següen manera:

• Gènere Dryocopus, amb tres espècies:
  • picot negre de les Andaman (Dryocopus hodgei).
  • picot negre pitblanc (Dryocopus javensis).
  • picot negre eurasiàtic (Dryocopus martius).
• Gènere Hylatomus, amb cinc espècies:
  • picot negre de l'Equador (Hylatomus fuscipennis).
  • picot negre d'elm (Hylatomus galeatus).
  • picot negre llistat (Hylatomus lineatus).
  • picot negre nord-americà (Hylatomus pileatus).
  • picot negre del Chaco (Hylatomus schulzi).

Dryocopus ist eine Gattung der Spechte (Picidae), die in Eurasien und den Amerikas mit 6 Arten vertreten ist. In Europa kommt von diesen nur der Schwarzspecht vor. Neue molekulargenetische Untersuchungen zeigen, dass die Gattung paraphyletisch ist und somit einer taxonomischen Revision bedarf.^[1] Deshalb wird die Abtrennung der fünf nearktischen/neotropischen Großspechte aus Dryocopus und ihre Zusammenfassung in die 1858 von Spencer Fullerton Baird für den Helmspecht eingeführten Gattung Hylatomus vorgeschlagen.^[2] Dryocopus würde demnach neben dem Schwarzspecht nur mehr die beiden ostasiatischen Arten Weißbauchspecht und Andamanenspecht umfassen.^[3]

Beschreibung

Es handelt sich um mittelgroße bis sehr große Spechte, die kleinste Art ist der Wellenohrspecht mit einer Körperlänge von 27–28 cm und einem Gewicht von etwa 124 g, die größte der Schwarzspecht mit einer Körperlänge von 45–55 cm und einem Gewicht von meist 260–340 g. Die Arten zeigen mindestens ein verlängertes hinteres Scheitelgefieder und meist eine ausgeprägte Federhaube. Der lange und steife Schwanz ist am Ende nach vorn gebogen, das mittlere Steuerfederpaar hat kräftige und punktförmig zugespitzte Enden. Der Schnabel ist lang, kräftig und meißelförmig zugespitzt. Die Arten haben vier Zehen, die vierte (äußere) Zehe ist etwa so lang wie die beiden Vorderzehen, die erste Zehe etwa halb so lang.

Diese Spechte sind überwiegend schwarz gefärbt, häufig auch mit ausgedehnten weißen Gefiederbereichen und immer mit roten Partien am Kopf. Der Kopf zeigt neben roten häufig auch weiße Partien. Die Arten weisen hinsichtlich der Färbung einen mehr oder weniger auffälligen Geschlechtsdimorphismus auf; die Unterschiede betreffen die Färbung des Oberkopfes und/oder des Bartstreifs.

Verbreitung und Lebensraum

Die Verbreitung der Gattung Dryocopus umfasst Eurasien sowie Nord- und Südamerika. Von den 7 Arten der Gattung bewohnen 3 die Neotropis, zwei das tropische Asien und je eine große Teile Eurasiens bzw. Nordamerikas. In Europa kommt nur der Schwarzspecht vor. Alle Arten bewohnen Wälder oder baumreiche Landschaften mit großen Bäumen.

Systematik

Schwarzspecht (Dryocopus martius)

Die Gattung Dryocopus umfasst sechs Arten. Der Artrang von Dryocopus fuscipennis – Küstenlinenspecht ist nicht allgemein anerkannt.

• Helmspecht (Dryocopus pileatus) – Nordamerika
• Linienspecht (Dryocopus lineatus) – Mexiko bis Südamerika
• Schwarzbauchspecht (Dryocopus schulzi) – Südamerika
• Schwarzspecht (Dryocopus martius) – Europa und Asien
• Weißbauchspecht (Dryocopus javensis) – Süd- und Südostasien
• Andamanenspecht (Dryocopus hodgei) – Andamanen-Endemit

Als nächste Verwandte der Dryocopus-Arten wurden traditionell die in den Amerikas verbreiteten und in Habitus und Lebensweise ähnlichen Spechte der Gattung Campephilus angesehen. Die beiden Gattungen wurden daher beispielsweise von Winkler et al. in einer Tribus Campephilini zusammengefasst.^[4]

Nach einer molekulargenetischen Untersuchung unter Einbeziehung von drei der 6 Arten der Gattung Dryocopus und zwei der 11 Arten der Gattung Campephilus sind die beiden Gattungen jedoch nicht näher miteinander verwandt, die Ähnlichkeiten beruhen demnach auf Konvergenz. Schwestertaxon der Gattung Dryocopus ist nach dieser Untersuchung die südostasiatisch verbreitete und ebenfalls sehr ähnliche Gattung Mulleripicus.^[5] Diese Verwandtschaft wurde auch durch eine weitere molekulargenetische Untersuchung bestätigt.^[6] Näher verwandt mit Dryocopus sind zudem die lateinamerikanischen Celeus-Spechte und die ausgestorbene Gattung Australopicus aus dem Pliozän Südafrikas.^[7]

Nach aktuellen molekulargenetischen Untersuchungen ist die Gattung Dryocopus nicht monophyletisch. Die taxonomische Konsequenz wäre die Abtrennung der fünf Neuweltarten und ihre Zusammenfassung in einer Schwestergattung, für die der 1858 von Spencer Fullerton Baird für den Helmspecht eingeführte Gattungsname Hylatomus (griech. ὑλοτομος = Holzfäller) zur Verfügung steht.^[8]

Lebensweise

Die Dryocopus-Arten sind ausgesprochene "Hackspechte", die mit ihrem sehr kräftigen Schnabel häufig große Löcher in die Stämme starker Bäume schlagen oder deren Rinde abschlagen, aber auch die großen Nester bodenlebender Ameisen aufgraben. Neben holzbewohnenden Insekten wie Ameisen und Käferlarven gehören meist auch verschiedene Früchte und Nüsse zum Nahrungsspektrum. Der Flug ist kräftig. Die Arten äußern häufig laute Rufe, außerdem trommeln alle Arten. Die Trommelwirbel können kilometerweit zu hören sein.

Quellen

Einzelnachweise

1. ↑ TiF - Piciformes Checklist
2. ↑ Winkler, H. & Christie, D.A. (2002). Pileated Woodpecker (Hylatomus pileatus). In: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.) (2013). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. (abgerufen auf http://www.hbw.com/node/56286 on 30 October 2014).
3. ↑ Winkler, H., Christie, D.A. & Kirwan, G.M. (2013). White-bellied Woodpecker (Dryocopus javensis). In: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.) (2013). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. (abgerufen auf http://www.hbw.com/node/56289 on 30 October 2014)
4. ↑ Hans Winkler, David Christie, David Nurney: Woodpeckers. Pica Press, 1995. ISBN 1873403259: S. 12
5. ↑ Brett W. Benz, Mark B. Robbins und A. Townsend Peterson: Evolutionary history of woodpeckers and allies (Aves: Picidae): Placing key taxa on the phylogenetic tree. Molecular Phylogenetics and Evolution 40, 2006: S. 389–399
6. ↑ Jérôme Fuchs, Jan I. Ohlson, Per G. P. Ericson, Eric Pasquet: Synchronous intercontinental splits between assemblages of woodpeckers suggested by molecular data. Zoologica Scripta 36, Heft 1, 2007: S. 11–25
7. ↑ Manegold & Louchart 2012, S. 933–935.
8. ↑ Winkler, H. & Christie, D.A. (2002). Black-bodied Woodpecker (Hylatomus schulzii). In: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.) (2013). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. (abgerufen auf http://www.hbw.com/node/56288 on 31 October 2014).

Literatur

• Urs N. Glutz von Blotzheim und Kurt M. Bauer: Handbuch der Vögel Mitteleuropas. Band 9., 2. Aufl., AULA-Verlag, Wiesbaden, 1994, ISBN 3-89104-562-X, S. 964.
• Albrecht Manegold, Antoine Louchart: Biogeographic and Paleoenvironmental Implications of a New Woodpecker Species (Aves, Picidae) from the Early Pliocene of South Africa. In: Journal of Vertebrate Paleontology 32 (4), 2012. doi:10.1080/02724634.2012.664597, S. 926–938.
• Hans Winkler, David Christie, David Nurney: Woodpeckers. Pica Press, 1995, ISBN 1873403259, S. 12 und 336–345.

Weblinks

– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien

Dryocopus is a genus of large powerful woodpeckers, typically 35–45 cm in length. It has representatives in North and South America, Europe, and Asia; some South American species are endangered. It was believed to be closely related to the American genus Campephilus, but it is part of a different lineage of woodpeckers altogether (Benz et al., 2006)

Their breeding habitat is forested areas with large trees, where they nest in a large cavity in a dead tree or a dead part of a tree. They may excavate a new hole each year, creating habitat for other large cavity nesting birds. They are non-migratory permanent residents.

They are mainly black in plumage with red on the crown of the head, often as a crest. Most species also have some white areas of plumage, especially on the head, and some have additional red facial markings.

The male, female and juvenile plumages of each species usually differ, often in the extent of red on the crown and elsewhere on the head. The flight is strong and direct, and the calls are typically loud wild laughs. The drumming of these large birds can be heard from a great distance.

Dryocopus woodpeckers chip out large holes with their strong bills while searching out insects, especially beetle larvae in trees. They will also take fruits, berries, and nuts.

Taxonomy

The genus Dryocopus was introduced by the German naturalist Friedrich Boie in 1826.^[2] The name is from the Ancient Greek word for a woodpecker druokopos combining druos "tree" and kopos "beating".^[3] The genus forms part of the woodpecker subfamily Picinae and has a sister relationship to the genus Mulleripicus whose species are found in South and Southeast Asia. The genus Dryocopus is a member of the tribe Picini and belongs to a clade that contains five genera: Colaptes, Piculus, Mullerpics, Dryocopus and Celeus.^[4]

The genus contains six species.^[5]

References

Driokopoj (Dryocopus, ankaŭ konata kiel nigraj pegoj aŭ nigropegoj) estas la birdoj de la genro de grandaj povaj specioj de la familio de pegedoj, tipe 35-45 cm longaj. Oni supozas, ke ĝi estas tre proksime rilataj al la amerika genro Campephilus, sed ĝi estas parto de entute diferenca stirpo de pegedoj (Benz et al., 2006)

La scienca nomo de la genro, Dryocopus, devenas de la genitivo de la greka substantivo δρνς (fago) kaj de la verbo κόπος (frapi), kio eblus traduki kiel: "kiu frapas surfage". ^[1]

Habitato

Tiu genro havas reprezentantojn en Norda kaj Sudameriko, Eŭropo kaj Azio; kelkaj sudamerikaj specioj estas endanĝeritaj specioj.

Ties reprodukta habitato estas arbaraj areoj kun grandaj arboj, kie ili faras neston en granda elfosaĵo en mortinta arbo aŭ mortinta arboparto. Ili povas elfosi novan truon ĉiujare kaj tiele ili kreas habitatojn por aliaj birdoj kiuj faras neston en arbotruoj. Ili estas nemigrantaj loĝantoj.

Aspektoj

Temas pri ĉu grandaj ĉu mezgrandaj specioj, de nigra plumaro aŭ nigroblanka. Plej parto de tiuj specioj havas ruĝan kronon, ofte kiel kresto. Plej partoj de la specioj havas ankaŭ kelkaj blankajn areojn de plumaro, ĉefe en kapo aŭ en flugiloj, kaj kelkaj havas aldonajn ruĝajn vizaĝajn markojn.

Plumaroj de masklo, ino kaj junulo de ĉiu specio estas kutime diferencaj, ofte pri la amplekso de ruĝo en krono kaj ie pli en kapo.

La flugo de tiuj driokopoj estas forta kaj rekta anstataŭ onda kiel ĉe pegoj de la genro Picus kaj la alvokoj estas tipe laŭtaj ridegoj. La tamburado (bekofrapado) de tiuj grandaj birdoj povas estis aŭdata de malproksime.

La pegoj de la genro Dryocopus elfosas grandajn truojn per siaj fortaj bekoj por serĉi insektojn, ĉefe larvoj de Koleopteroj aŭ formikoj en arboj. Ili opvas manĝi ankaŭ fruktojn, berojn kaj nuksojn.

Specioj

La genro Dryocopus enhavas laŭ aktualaj klasigoj sep speciojn de nigraj pegoj ĉu grandaj ĉu mezgrandaj. Tri el ili loĝas ĉefe en la novtropika regiono, du en la paleotropika, unu en la novarkta kaj alia, la nigra pego, en la paleoarkta. Tiuj estas jenaj:

• Strikola nigropego, Dryocopus galeatus, kiu montras blankan strion sur kolo.
• Strivizaĝa nigropego, Dryocopus lineatus, kiu montras blankan strion sur vizaĝo.
• Blankvizaĝa nigropego, Dryocopus pileatus, kiu montras blankajn zonojn sur vizaĝo.
• Stria nigropego, Dryocopus schulzi, kiu montras longan blankan strion ĝis pli sube de la kolo.
• Blankventra nigropego, Dryocopus javensis.
• Andamana nigropego, Dryocopus hodgei.
• Nigra pego, Dryocopus martius.

Referencoj

• Benz, Brett W.; Robbins, Mark B. & Peterson, A. Townsend (2006): Evolutionary history of woodpeckers and allies (Aves: Picidae): Placing key taxa on the phylogenetic tree. Molecular Phylogenetics and Evolution 40: 389–399. COI:10.1016/j.ympev.2006.02.021
• Grimmett, Richard; Inskipp, Carol & Inskipp, Tim (1999): Birds of India, Pakistan, Nepal, Bangladesh, Bhutan, Sri Lanka, and the Maldives. Princeton University Press, Princeton, N.J.. ISBN 0-691-04910-6

1. ↑ Wember (2005) S. 113

Dryocopus es un género de aves piciformes de la familia Picidae que incluye a siete especies de pájaros carpinteros grandes, que miden entre 35 y 45 centímetros de longitud. Tiene representantes en América del Norte, América del Sur, Europa y Asia; algunas especies de América del Sur están en peligro de extinción. Se creía que estaba relacionado estrechamente al género americano Campephilus, pero tiene un linaje completamente diferente de estos (Benz et al., 2006).

Su hábitat son los bosques con árboles grandes, donde anidan en una cavidad grande en el tronco o una rama de un árbol muerto. Excavan un nuevo agujero cada año, creando cavidades grandes donde anidan otras especies de aves. Son residentes permanentes (no-migratorios).

Son principalmente de color negro, con la corona de la cabeza de color rojo, a menudo como una cresta. La mayoría de las especies tienen algunas zonas blancas del plumaje, sobre todo en la cabeza, y algunos tienen marcas faciales rojas adicionales.

El plumaje de los machos, hembras y juveniles difiere en coloración, a menudo en el tamaño del rojo en la corona y en otras partes de la cabeza. El vuelo es fuerte y las llamadas también. El tamborileo de estos pájaros puede escucharse de gran distancia.

Las especies de Dryocopus hacen agujeros grandes con sus fuertes picos sacando las larvas de insectos, sobre todo de escarabajos. También se alimentan de frutas, bayas y nueces.

Especies

Dryocopus pileatus

• Dryocopus galeatus, picamaderos caricanelo
• Dryocopus lineatus, picamaderos listado
• Dryocopus schulzi, picamaderos chaqueño
• Dryocopus pileatus, picamaderos norteamericano
• Dryocopus javensis, picamaderos ventriblanco
• Dryocopus hodgei, picamaderos de Andamán
• Dryocopus martius, picamaderos negro, pito negro

Bibliografía

• Benz, Brett W.; Robbins, Mark B. & Peterson, A. Townsend (2006): Evolutionary history of woodpeckers and allies (Aves: Picidae): Placing key taxa on the phylogenetic tree. Molecular Phylogenetics and Evolution 40: 389–399. doi 10.1016/j.ympev.2006.02.021
• Grimmett, Richard; Inskipp, Carol & Inskipp, Tim (1999): Birds of India, Pakistan, Nepal, Bangladesh, Bhutan, Sri Lanka, and the Maldives. Princeton University Press, Princeton, N.J.. ISBN 0-691-04910-6
• BERNIS, F., DE JUANA, E., DEL HOYO, J., FERNÁNDEZ-CRUZ, M., FERRER, X., SÁEZ-ROYUELA, R. & SARGATAL, J. Nombres en castellano de las aves del mundo recomendados por la Sociedad Española de Ornitología (Séptima parte: Piciformes). Ardeola 49(1), 2002, 121-125.

Palokärjet (Dryocopus) on tikkojen heimoon kuuluva lintusuku.

Lajeja

• Aasianpalokärki (Dryocopus javensis)
• Amerikanpalokärki (Dryocopus pileatus)
• Andamaanienpalokärki (Dryocopus hodgei)
• Nokipalokärki (Dryocopus schulzii)
• Olkainpalokärki (Dryocopus lineatus)
• Palokärki (Dryocopus martius)
• Tulipalokärki (Dryocopus galeatus)

Lähteet

Aiheesta muualla

• BirdLife Suomi ry: Maailman lintujen suomenkieliset nimet 3., uudistettu painos (2018)

Dryocopus est un genre d'oiseaux de la famille des Picidae comprenant 7 espèces qui se répartissent entre les écozones indomalaise, paléarctique (Pic noir), néarctique (Grand Pic) et néotropicale.

Liste des espèces

D'après la classification de référence (version 2.2, 2009) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :

• Dryocopus galeatus – Pic casqué (espèce appartenant désormais au genre Celeus)
• Dryocopus schulzi – Pic lucifer
• Dryocopus lineatus – Pic ouentou
• Dryocopus pileatus – Grand Pic
• Dryocopus javensis – Pic à ventre blanc
• Dryocopus hodgei – Pic des Andaman
• Dryocopus martius – Pic noir

Juodosios meletos (lot. Dryocopus) – geninių (Picidae) šeimos paukščių gentis.

Rūšys

• Šalmuotoji meleta (Dryocopus galeatus)
• Dryocopus lineatus
• Kuoduotoji meleta (Dryocopus pileatus)
• Dryocopus schulzi
• Didžioji juodoji meleta (Dryocopus javensis)
• Andamaninė meleta (Dryocopus hodgei)
• Juodoji meleta (Dryocopus martius). Lietuvoje dažna. Gyvena spygliuočių miškuose. Sėsli. Lytiškai subręsta pirmais gyvenimo metais. Perimvietės pastovios. Peri savo pačių išsikaltuose uoksuose, dažniausiai – pušyse, rečiau gūžtą įrengia drebulėse, juodalksniuose, beržuose. Uoksą kalti pradeda kovo pabaigoje. Jį iškala per 2 – 3 savaites. Balandžio – gegužės mėn. patelė sudeda dažniausiai 3 – 5 baltus, blizgančiu lukštu kiaušinius. Peri abu porelės nariai, 12 – 15 parų. Jaunikliai iš uokso išskrenda būdami 14 – 28 dienų amžiaus. Visa šeimyna kartu laikosi 2 – 3 savaites, vėliau ji išyra.

Minta medienoje ir po žieve gyvenančiais vabzdžiais (kinivarpomis, ūsuočiais), jų lervomis. Sulesa daug skruzdėlių, jų perų. Apsigyvena brandžiuose pušynuose, mišriuose pušų ir eglių medynuose. Mėgsta didelius miškų masyvus, gali perėti nedideliuose miškeliuose, parkuose ar pavieniuose kirtavietėse augančiuose medžiuose.

Lietuvoje perinti populiacija stabili. Populiacijos dydis: 3000-6000 perinčių porų.

Vikiteka

Melnās dzilnas (Dryocopus) ir dzilnu dzimtas (Picidae) ģints, kas apvieno 6 mūsdienās dzīvojošas sugas.^[1] Tās sastopamas Eirāzijā, Ziemeļāmerikā un Dienvidamerikā. Trīs sugas mājo Vecajā Pasaulē, bet četras Jaunajā Pasaulē.^[2] Melnās dzilnas ir tipiski meža putni, kas barojas un ligzdo kokos, ar aso knābi izcērtot stumbros dobumus. Līdz ar mežu izciršanu un izplatības areālu sadrumstalotību dažu Dienvidamerikas sugu izdzīvošana mūsdienās ir apdraudēta. Latvijā sastopama viena melno dzilnu ģints suga - melnā dzilna (Dryocopus martius).^[3]

Izskats un īpašības

Melnā dzilna (Dryocopus martius) ir lielākā melno dzilnu ģintī

Melnās dzilnas ir lieli, spēcīgi putni. Lielākā ģintī ir melnā dzilna (Dryocopus martius), kuras ķermeņa garums lielākajiem īpatņiem ir 55 cm, svars 370 g.^[4]

Melno dzilnu ģints putniem ir raksturīga liela galva, spēcīgs, taisns, konusveidīgs knābis, stīva aste un gara mēle.^[5] Visām melno dzilnu sugām ir melns apspalvojums, uz kura izceļas sarkanā galvas virsa, turklāt lielākajai daļai sugu ir cekuls. Daudzām sugām melnais apspalvojums kombinējas ar baltu spalvu laukumiem, visbiežāk uz galvas. Tēviņa, mātītes un jauna putna apspalvojums melnajām dzilnām ir atšķirīgs, atšķiroties sarkanā galvas kroņa izmēram. Melnās dzilnas ir labas lidotājas. Lidojums ir taisns un spēcīgs.

Melnās dzilnas meža veselībai ir ļoti nozīmīgi un vērtīgi putni, tie barojas ar kukaiņiem, kurus atrod koku stumbros, ar aso knābi izcērtot nelielu caurumu un ar garo mēli tos izvelkot pat no vismazākajām spraugām. Melnās dzilnas barojas arī ar augļiem, ogām un riekstiem. Ligzdai tiek izcirsts lielāks un plašāks dobums. Melnās dzilnas ir iecienījušas mirušus vai slimus kokus. Olas kā visiem dzilnu dzimtas putniem ir baltā krāsā. Šīs ģints sugām ir raksturīgi katrā vairošanās sezonā izkalt jaunu ligzdošanas dobumu, tādējādi to pamestajos dobumos citus gadus ligzdo citu sugu putni vai apmetas mazie zīdītāji, kas dzīvo kokos. Melnās dzilnas sit pa koku stumbriem arī, lai savstarpēji sazinātos. Visas ģints sugas ir nometnieces.

Sistemātika

Svītrainā dzilna (Dryocopus lineatus)

Melno dzilnu ģints (Dryocopus)^[1]

• Andamanu dzilna (Dryocopus hodgei)
• Baltvēdera dzilna (Dryocopus javensis)
• Baltzoda dzilna (Dryocopus pileatus)
• Melnā dzilna (Dryocopus martius)
• Melnvēdera dzilna (Dryocopus schulzi)
• Svītrainā dzilna (Dryocopus lineatus)

Atsauces

Dryocopus is een geslacht van vogels uit de familie spechten (Picidae). De naam is een combinatie van de Griekse woorden δρῦς ('eik') en κόπτειν ('slaan' of 'hameren').

Soorten

Het geslacht kent de volgende soorten:^[1]

• Dryocopus hodgei (Andamanenspecht)
• Dryocopus javensis (Witbuikspecht)
• Dryocopus lineatus (Gestreepte helmspecht)
• Dryocopus martius (Zwarte specht)
• Dryocopus pileatus (Noord-Amerikaanse helmspecht)
• Dryocopus schulzi (Zwartbuikhelmspecht)

Svartspetter (Dryocopus) er ei gruppe spetter. De fins i Nord- og Sør-Amerika, Europa og Asia, noen av artene i Sør-Amerika er sterkt truet. I Europa er det bare en art, svartspett, den fins også i Norge.

Svartspettene er store og kraftige spetter som er mellom 35 og 45 cm store. Som navnet tilsier er de for det meste svart, med ei rød krone, ofte som en topp. De fleste av artene har hvite tegninger i fjærdrakten, som regel på hodet, i tillegg til noen ekstra røde ansiktsmarkeringer. Hannen, hunnen og ungfuglene har alle ulike fjærdrakter, som regel i form av krona eller andre markeringer på hodet.

Svartspettene hakker ut store hull med sitt sterke nebb mens de leter etter insekter, spesielt billelarver i trær. De vil også ta frukt, bær og nøtter.

Arter

• Hjelmsvartspett, Dryocopus galeatus
• Stripesvartspett, Dryocopus lineatus
• Hvitbrynsvartspett, Dryocopus pileatus
• Chacosvartspett, Dryocopus schulzi
• Hvitbuksvartspett, Dryocopus javensis
• Andamansvartspett, Dryocopus hodgei
• Svartspett, Dryocopus martius

Eksterne lenker

• (sv) Svartspetter hos Dyntaxa
• (en) Svartspetter i Encyclopedia of Life
• (en) Svartspetter i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Svartspetter hos Fossilworks
• (en) Svartspetter hos Fauna Europaea
• (en) Svartspetter hos NCBI
• (en) Svartspetter hos ITIS
• (en) Kategori:Dryocopus – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Dryocopus – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Dryocopus – detaljert informasjon på Wikispecies

Dryocopus – rodzaj ptaków z rodziny dzięciołowatych (Picidae).

Zasięg występowania

Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Eurazji i Ameryce^[9].

Morfologia

Długość ciała 30–55 cm; masa ciała 150–370 g^[10].

Systematyka

Etymologia

• Dryocopus: gr. δρυοκοπος druokopos – dzięcioł, od δρυς drus, δρυος druos – drzewo; κοπος kopos – bicie, od κοπτω koptō – uderzać^[11].
• Dryotomus: gr. δρυοτομος druotomos – drwal, od δρυς drus, δρυος druos – drzewo; τεμνω temnō – ciąć^[12]. Gatunek typowy: Picus martius Linnaeus, 1758.
• Hylatomus: gr. ὑλοτομος hulotomos – drwal, od ὑλη hulē – las; τεμνω temnō – ciąć^[13]. Gatunek typowy: Picus pileatus Linnaeus, 1758.
• Ceophloeus: gr. κεω keō – dzielić; φλοιος phloios – zdzierać korę^[14]. Gatunek typowy: Picus lineatus Linnaeus, 1758.
• Phloeotomus: gr. φλοιος phloios – kora drzewa, od φλεω phleō – obfitować; τεμνω temnō – ciąć^[15]. Gatunek typowy: Picus pileatus Linnaeus, 1758.
• Thriponax: gr. θριψ thrips, θριπος thripos – kornik; αναξ anax, ανακτος anaktos – lord, władca^[16]. Gatunek typowy: T. javensis = Picus javensis Horsfield, 1821.
• Neophloeotomus: gr. νεος neos – nowy; genus Phloeotomus Cabanis & Heine, 1863^[17]. Gatunek typowy: Phloeotomus schulzii Cabanis, 1883.

Podział systematyczny

Do rodzaju należą następujące gatunki^[18]:

• Dryocopus pileatus – dzięcioł smugoszyi
• Dryocopus lineatus – dzięcioł czerwonoczuby
• Dryocopus schulzii – dzięcioł żałobny
• Dryocopus javensis – dzięcioł białobrzuchy
• Dryocopus hodgei – dzięcioł andamański
• Dryocopus martius – dzięcioł czarny

Przypisy

Bibliografia

1. J.A. Jobling: Key to Scientific Names in Ornithology. W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D.A. Christie, E. de Juana (red.): Handbook of the Birds of the World Alive. Barcelona: Lynx Edicions, 2017. [dostęp 2017-01-06]. (ang.)
2. J. Cabanis, F. Heine: Museum Heineanum: Verzeichniss der ornithologischen Sammlung des Oberamtmann Ferdinand Heine, auf Gut St. Burchard vor Halberstadt. T. 4: Klettervögel. Cz. 2. Halberstatd: In Commission bei R. Frantz, 1863, s. 3–179. (niem.)

Dryocopus é um gênero de pica-paus da família Picidae.

Espécies

• Pica-pau-de-cara-canela, Dryocopus galeatus
• Dryocopus hodgei
• Pica-pau-de-barriga-branca, Dryocopus javensis
• Pica-pau-de-faixa-branca, Pica-pau-de-banda-branca - Dryocopus lineatus
• Pica-pau-preto, Dryocopus martius
• Pica-pau-grande, Dryocopus pileatus
• Pica-pau-de-faixa-branca, Dryocopus schulzi

https://avibase.bsc-eoc.org/species.jsp?lang=PT&avibaseid=469C98FCFC768A40

https://avibase.bsc-eoc.org/species.jsp?lang=PT&avibaseid=0874151848DB619B

https://avibase.bsc-eoc.org/species.jsp?lang=PT&avibaseid=3CD8FECCC54D40ED

https://avibase.bsc-eoc.org/species.jsp?lang=PT&avibaseid=EDB4BBA6E765E593

https://avibase.bsc-eoc.org/species.jsp?lang=PT&avibaseid=00635FF9DB14C765

https://avibase.bsc-eoc.org/species.jsp?lang=PT&avibaseid=43089030DDADE75F

Spillkråkor (Dryocopus) är ett släkte i familjen hackspettar inom ordningen hackspettartade fåglar.^[1] Släktet omfattar här sex arter som förekommer i Nord- och Sydamerika söderut till norra Argentina samt i Europa och Asien till Filippinerna och Stora Sundaöarna i sydost.:^[1][2]

• Chacospillkråka (D. schulzii)
• Neotropisk spillkråka (D. lineatus)
  • D. l. fuscipennis – urskiljs som egen art av Birdlife International
• Amerikansk spillkråka (D. pileatus)
• Vitbukig spillkråka (D. javensis)
• Andamanspillkråka (D. hodgei)
• Spillkråka (D. martius)

DNA-studier visar dock att släktet är parafyletiskt gentemot Mulleripicus.^[3] Resultaten har dock ännu inte lett till några taxonomiska förändringar.

Referenser

1. ^ [a b] Gill, F & D Donsker (Eds). 2015. IOC World Bird List (v 5.4). doi : 10.14344/IOC.ML.5.4.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2015) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter Arkiverad 18 oktober 2014 hämtat från the Wayback Machine., läst 2015-12-20
3. ^ Fuchs, J., J.-M. Pons, L. Liu, P.G.P. Ericson, A.Couloux, and E. Pasquet (2013), A multi-locus phylogeny suggests an ancient hybridization event between Campephilus and melanerpine woodpeckers (Aves: Picidae), Mol. Phylogenet. Evol. 67, 578-588.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör Dryocopus.
  Bilder & media

Metne bakınız.

Dryocopus, ağaçkakangiller (Picidae) familyasından bir kuş cinsi.

Türler

• Miğferli ağaçkakan (Dryocopus galeatus)
• Çizgili ağaçkakan (Dryocopus lineatus)
• Tepeli ağaçkakan (Dryocopus pileatus)
• Kara gövdeli ağaçkakan (Dryocopus schulzi)
• Beyaz karınlı ağaçkakan (Dryocopus javensis)
• Andaman ağaçkakanı, (Dryocopus hodgei)
• Kara ağaçkakan (Dryocopus martius)

Dryocopus là một chi chim trong họ Picidae.^[1]

Các loài

• Dryocopus galeatus
• Dryocopus lineatus
• Dryocopus schulzi
• Dryocopus pileatus
• Dryocopus javensis
• Dryocopus hodgei
• Dryocopus martius

Hình ảnh

Chú thích

Tham khảo

• Benz, Brett W.; Robbins, Mark B. & Peterson, A. Townsend (2006): Evolutionary history of woodpeckers and allies (Aves: Picidae): Placing key taxa on the phylogenetic tree. Molecular Phylogenetics and Evolution 40: 389–399. doi:10.1016/j.ympev.2006.02.021
• Grimmett, Richard; Inskipp, Carol & Inskipp, Tim (1999): Birds of India, Pakistan, Nepal, Bangladesh, Bhutan, Sri Lanka, and the Maldives. Princeton University Press, Princeton, N.J.. ISBN 0-691-04910-6
• BERNIS, F., DE JUANA, E., DEL HOYO, J., FERNÁNDEZ-CRUZ, M., FERRER, X., SÁEZ-ROYUELA, R. & SARGATAL, J. Nombres en castellano de las aves del mundo recomendados por la Sociedad Española de Ornitología (Séptima parte: Piciformes). Ardeola 49(1), 2002, 121-125.

Bài viết liên quan đến bộ Gõ kiến này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

Dryocopus Boie, 1826

Же́лны (лат. Dryocopus) — род крупных дятлов, как правило достигающих в длину 35—45 см. Представители этого рода распространены в Евразии, Северной и Южной Америке. Некоторые южноамериканские виды находятся под угрозой исчезновения и занесены в Красную книгу Международного союза охраны природы. Полагают, что ближайшей родственной группой этих птиц являются королевские дятлы — род, представители которого обитают в западном полушарии.^[1]

Это крупные дятлы с сильным клювом, имеющие преимущественно чёрное оперение и ярко-красные отметины в верхней части головы в виде шапочки либо хохолка. У большинства видов также отмечены участки белых перьев, в частности на голове, а также дополнительные красные пятна. Наружный передний палец длиннее наружного заднего, ноздри прикрыты щетинками. Половой диморфизм, а также разница между взрослыми и молодыми птицами отражены в различных участках красных перьев. Полёт неровный, с неравномерными взмахами крыльев. Стук этих дятлов бывает слышен на значительном расстоянии.

Желны ведут оседлый образ жизни в лесах с крупными старыми деревьями. Гнёзда устраивают в больших дуплах мёртвого либо больного дерева, обычно каждый год на новом месте. Эти гнёзда впоследствии часто используются другими птицами для выведения потомства. Питаются живущими на деревьях насекомыми, в первую очередь жуками и их личинками, а также плодами, ягодами и орехами.

Научное название Dryocopus происходит от двух греческих слов — δρυσ («дуб») и κοπος («трудиться», «резать»).^[2]

Виды

• Dryocopus galeatus — Шлемоносная желна
• Dryocopus lineatus — Полосатая желна
• Dryocopus pileatus — Хохлатая желна
• Dryocopus schulzi — Чернобрюхая желна
• Dryocopus javensis — Белобрюхая желна
• Dryocopus hodgei
• Dryocopus martius — Желна

Примечания