dcsimg

Cyclicity ( Spanish; Castilian )

provided by INBio
Realizan migraciones estacionales locales debido al cambio en el nivel del agua en su hábitat.

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
INBio, Costa Rica
author
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
partner site
INBio

Habitat ( Spanish; Castilian )

provided by INBio
Se le encuentra en los ríos de aguas lentas, en estanques cubiertos con vegetación, en las márgenes de grandes cuerpos de agua.

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
INBio, Costa Rica
author
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
partner site
INBio

Diagnostic Description ( Spanish; Castilian )

provided by INBio
Localidad del tipo: in Dominica = Haití, fide D. Wetherbee.
Depositario del tipo:
Recolector del tipo:
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
INBio, Costa Rica
author
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
partner site
INBio

Diagnostic Description ( Spanish; Castilian )

provided by INBio
24 cm.; 150 g.. Es el ave nadadora más pequeña en Costa Rica; se ve toda oscura con los ojos llamativos de color amarillo; las remeras internas son de color blanco y llamativas en vuelo; el pico es negro con la punta aguda; el pileo negro. ADULTOS: parte posterior del cuello y por encima es de color café negruzco; resto de la cabeza y el cuello gris oscuro; por debajo es fusco, más o menos moteado o mezclado con blanco. El pico es negro con la punta de grisácea a color cuerno; patas son negras. CRIA: la barbilla y garganta son negras (en los machos, generalmente salpicadas de blanco). FUERA DE LA EPOCA DE CRIA: la garganta es blancuzca; la cabeza y el cuello son más cafecinos con frecuencia con tinte de color canela. JUVENILES: negruzcos por encima; cabeza y cuello con llamativas rayas blancas; blancuzcos por debajo; iris se ve oscuro a primer vista.

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
INBio, Costa Rica
author
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
partner site
INBio

Reproduction ( Spanish; Castilian )

provided by INBio
Su nido es una masa compacta de vegetación acuática flotante, sobre aguas estancadas, generalmente anclado plantas enraizadas. Ponen de 3-6 huevos blancuzcos brillantes, casi siempre manchados con café por el contacto con el material empapado del nido. Se reproduce prácticamente durante todo el año.

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
INBio, Costa Rica
author
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
partner site
INBio

Trophic Strategy ( Spanish; Castilian )

provided by INBio
Se sumerge para obtener su alimento, el cual consiste en insectos acuáticos, crustáceos, peces pequeños y ranas.

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
INBio, Costa Rica
author
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
partner site
INBio

Distribution ( Spanish; Castilian )

provided by INBio
Distribucion en Costa Rica: Es una especie residente en las dos vertientes, desde las bajuras hasta los 1.525 m aproximadamente. Es más numeroso en el Valle Central, Guanacaste y la región de San Vito.


Distribucion General: Se encuentra desde el sur de Texas hasta el norte de Argentina, Bahamas y las Antillas Mayores.

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
INBio, Costa Rica
author
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
partner site
INBio

Behavior ( Spanish; Castilian )

provided by INBio
Se sumergen cuando se asustan.

Son solitarios o forman parejas. Algunas veces se los observa con 3 ó 4 juveniles bien desarrollados.

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
INBio, Costa Rica
author
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
partner site
INBio

Tachybaptus dominicus ( Asturian )

provided by wikipedia AST

Tachybaptus dominicus,[2] tamién denomináu macá gris, zambullidor chicu, zambullidor menor y zampullín nanu y tígua,[3] ye una especie d'ave podicipediforme perteneciente a la familia de los Podicipedidae. Ye'l miembru más pequeñu de la familia y habita nel continente americanu, dende'l sudoeste de los Estaos Xuníos y Méxicu hasta Chile y Arxentina, pasando por Trinidá y Tobagu, Les Bahames y les Antilles Mayores.

Descripción

 src=
Plumaxe d'adultu.

El macá gris mide ente 21 y 27 cm de llargu y pesa ente 112 y 180 gramos.[4] Al igual que tolos miembros de la so familia, les sos pates atópense bien movíes escontra la parte trasera del cuerpu y nun pueden caminar bien, anque ye un escelente nadador. Ye pequeñu y gordosu, tien un picu curtio y arrondao, y güeyos de color mariellu intensu.

L'adultu ye de color gris parduzu col pileu y pescuezu más escuru. El pechu ye marrón y la parte baxa del so cuerpu ye más pálida; mientres el vuelu, apréciase una coloración blanca nes nales. Les aves más nueves son de color más claru y tienen el pescuezu más blancu, y los pichones son entá más pálidos y grises que los adultos. A diferencia de los otros miembros del so xéneru, nun tien el pescuezu de color castañu.

Taxonomía

Esisten cinco subespecies reconocíes del macá gris, estremaes principalmente pol so tamañu y color.[5][6]

El nome del so xéneru, Tachybaptus, ye una combinación de dos pallabres griegues: takhus, que significa "rápido", y baptos. que se traduz como "bucéu".[7] El nome perteneciente a la especie, dominicus, referir a la islla del Caribe La Española, d'antiguo conocida como Santu Domingu.[7] El macá gris ye l'exemplar más pequeñu de los macás y ye l'únicu que vive n'América; los otros cuatro miembros del xéneru Tachybaptus moren nel Vieyu Mundu y en Australasia.

Hábitat y distribución

El macá gris vive nuna gran variedá de hábitats húmedos, incluyendo estanques d'agua duce, llagos y banzaos, ríos pocu caudalosos, cabianes allugaes en cantu de les carreteres y manglares.[5][8] Polo xeneral, prefieren cuerpos d'agua con cantidaes considerables de vexetación, particularmente a lo llargo de los cantos; de fechu utilicen inclusive zones húmedes casi dafechu bloquiaes poles plantes.[5] Escueyen pequeñes fontes d'agua temporal pa reproducise, pa evitar que los sos pichones sían prindaos polos pexes.[9]

Comportamientu

Mientres gran parte del añu, el macá gris puede atopase solu o en pareyes; sicasí, fora de la dómina reproductiva, dacuando axúntense en bandaes de venti o más individuos.[10]

Alimentación

Esta ave come dellos animales acuáticos, como pequeños pexes, crustáceos, xaronca ya inseutos.[11] Como tolos macás, tien una gran habilidá pa cazar les sos preses cuando éstes atópense somorguiaes na agua. Polo xeneral, pasa dolce segundos so l'agua cada vegada y toma poses p'alendar sobre la superficie de dos a venticuatro segundos.[12]

Reproducción

El macá gris reproducir a lo llargo de too l'añu.[11] Los que viven nos trópicos tienden a reproducise mientres la estación d'agües, ente que los exemplares de les zones más seques añeren en cualesquier otru momentu (atopáronse niales en tolos meses del añu en Texas).[9] Cada pareya constrúi un nial flotante compautu formáu por vexetación, xeneralmente algues, sofitáu sobre plantes acuátiques. La fema deposita ente trés y seis güevos de color blancu, magar que'l material del nial enllordiar rápido y da-yos un tonu marrón.[11] Los dos adultos guaren los güevos y los pichones nacen dempués de veintiún díes, cubiertos de rayes. Dacuando los adultos llevar sobre'l so llombu cuando son bien pequeños.

Canto

El cantar p'atraer al sexu opuesto y faer posible la reproducción ye similar a un relinchíu de caballu.

Amenaces

El macá gris alcuéntrase amenazáu por una gran cantidá de depredadoressobremanera cuando son nueves. Reportáronse avistajes de pexes de gran tamañu y tortúes marines prindando pichones de macá, y ente'l restu d'el so depredadores atopen les aves de rampiña, tales como'l ferre plomizu, que puede atrapar exemplares adultos.[9]

Referencies

  1. BirdLife International (2008). «Tachybaptus dominicus» (inglés). Llista Roxa d'especies amenazaes de la UICN 2019. Consultáu'l 2009-03-26.
  2. Bernis, F; De Juana, E; Del Hoyo, J; Fernández-Cruz, M; Ferrer, X; Sáez-Royuela, R; Sargatal, J (1994). «Nomes en castellanu de les aves del mundu recomendaos pola Sociedá Española d'Ornitoloxía (Primera parte: Struthioniformes-Anseriformes)». Ardeola. Handbook of the Birds of the World (Madrid: SEO/BirdLife) 41 (1): pp. 79-89. ISSN 0570-7358. http://www.seo.org/wp-content/uploads/tmp/docs/vol_41_1_primero.pdf.
  3. Ficha en Avibase
  4. Ogilvie & Rose 2003, p. 92
  5. 5,0 5,1 5,2 Ogilvie & Rose 2003, p. 32
  6. GILL, F.; DONSKER, D. (Eds.) (2013). Grebes & flamingos to storks. IOC World Bird List (v.3.5).
  7. 7,0 7,1 Ogilvie & Rose 2003, p. 98
  8. Howell, Steve N. G.; Sophie Webb (1995). A Guide to the Birds of Mexico and Northern Central America. Oxford University Press, 94–5. ISBN 0-19-854012-4.
  9. 9,0 9,1 9,2 Ogilvie & Rose 2003, p. 34
  10. Hilty, Steven L. (2003). Birds of Venezuela. London: Christopher Helm, 185–6. ISBN 0-7136-6418-5.
  11. 11,0 11,1 11,2 Stiles, Gary; Alexander Skutch (1989). A Guide to the Birds of Costa Rica. Ithaca, NY: Comstock Press, 68. ISBN 0-8014-2287-6.
  12. Jenni, Donald A. (April 1969). «Diving times of the Least Grebe and Masked Duck». Auk 86.

Bibliografía

  • ffrench, Richard (1991). A Guide to the Birds of Trinidá and Tobago, 2nd, Comstock Publishing. ISBN 0-8014-9792-2.
  • Ogilvie, Malcolm; Chris Rose (2003). Grebes of the World. Uxbridge, UK: Bruce Coleman. ISBN 1-872842-03-8.

Enllaces esternos

Protonotaria-citrea-002 edit.jpg Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia AST

Tachybaptus dominicus: Brief Summary ( Asturian )

provided by wikipedia AST
Tachybaptus dominicus

Tachybaptus dominicus, tamién denomináu macá gris, zambullidor chicu, zambullidor menor y zampullín nanu y tígua, ye una especie d'ave podicipediforme perteneciente a la familia de los Podicipedidae. Ye'l miembru más pequeñu de la familia y habita nel continente americanu, dende'l sudoeste de los Estaos Xuníos y Méxicu hasta Chile y Arxentina, pasando por Trinidá y Tobagu, Les Bahames y les Antilles Mayores.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia AST

Tachybaptus dominicus ( Breton )

provided by wikipedia BR

Tachybaptus dominicus a zo ur spesad evned dour e-touez kerentiad ar Podicipedidae.

Doareoù pennañ

Boued

Annez hag isspesadoù

 src=
Tiriad Tachybaptus dominicus.

Al labous a vev ar pevar isspesad anezhañ — Tachybaptus dominicus bangsi, Tachybaptus dominicus brachypterus, Tachybaptus dominicus brachyrhynchus ha Tachybaptus dominicus dominicus — e Kreiz ha Suamerika[1].

Bezañ ez eus eus un isspesad all — Tachybaptus dominicus eisenmanni – hag a gaver e kornôg Ecuador : n'eo ket anavezet avat gant an holl bennadurezhioù a bleustr war an evnoniezh.

Rummatadur

Diouzh an evnoniourien e vez renket Tachybaptus dominicus en urzhiad Ciconiiformes pe Podicipediformes.

Liamm diavaez

Notennoù ha daveennoù

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia BR

Tachybaptus dominicus: Brief Summary ( Breton )

provided by wikipedia BR

Tachybaptus dominicus a zo ur spesad evned dour e-touez kerentiad ar Podicipedidae.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia BR

Cabusset americà ( Catalan; Valencian )

provided by wikipedia CA

El cabusset americà o [1] o cabussó dominicà[2] (Tachybaptus dominicus) és un ocell de la família dels Podicipèdids (Podicipedidae) que habita aiguamolls, llacs i estanys del sud d'Amèrica del Nord, les Antilles, Amèrica Central i del Sud, des de Baixa Califòrnia, Sinaloa i Texas, cap al sud fins a Panamà, i des de Colòmbia, Veneçuela, Trinitat, Tobago i Guaiana, cap al sud, fins al nord-oest i l'est de Perú, nord, i est de Bolívia, Paraguai, Uruguai i nord de l'Argentina. També a les Bahames i Grans Antilles fins a les illes Verges.

Referències

 src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Cabusset americà Modifica l'enllaç a Wikidata
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autors i editors de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CA

Cabusset americà: Brief Summary ( Catalan; Valencian )

provided by wikipedia CA

El cabusset americà o o cabussó dominicà (Tachybaptus dominicus) és un ocell de la família dels Podicipèdids (Podicipedidae) que habita aiguamolls, llacs i estanys del sud d'Amèrica del Nord, les Antilles, Amèrica Central i del Sud, des de Baixa Califòrnia, Sinaloa i Texas, cap al sud fins a Panamà, i des de Colòmbia, Veneçuela, Trinitat, Tobago i Guaiana, cap al sud, fins al nord-oest i l'est de Perú, nord, i est de Bolívia, Paraguai, Uruguai i nord de l'Argentina. També a les Bahames i Grans Antilles fins a les illes Verges.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autors i editors de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CA

Schwarzkopftaucher ( German )

provided by wikipedia DE

Der Schwarzkopftaucher (Tachybaptus dominicus) ist die kleinste Taucher-Art aus der Familie der Lappentaucher. Die Art kommt in Niederkalifornien, Zentralamerika, der Karibik und Südamerika vor. Es werden vier (manchmal auch fünf) Unterarten unterschieden, die vor allem in ihrer Größe voneinander abweichen. Der Bestand der Art ist stabil und wird von der IUCN als nicht gefährdet (least concern) eingestuft.[1]

Erscheinungsbild

Schwarzkopftaucher erreichen je nach Unterart eine Länge von 21 bis 27 Zentimetern und ein Gewicht von 112 bis 180 Gramm.[2] Das Federkleid adulter Tiere ist bräunlich bis rußfarben, der Schnabel dunkel und die Augen gelb. Wie bei allen Lappentauchern sind auch bei den Schwarzkopftauchern die Beine relativ weit hinten am Körper angesetzt, was die Art zu ausgezeichneten Schwimmern macht, die Fortbewegung auf Land aber erschwert.

Die Jungtiere des Schwarzkopftauchers weisen weiße Streifen am Kopf auf. Ihre Augen sind braun und werden im Laufe der Zeit heller. Der Hals ist weiß.

Verbreitung und Lebensraum

 src=
Verbreitungsgebiete des Schwarzkopftauchers
(Die schwarzen Striche grenzen die Gebiete der vier allgemein anerkannten Unterarten ab.)

Die Verbreitung der fünf Unterarten des Schwarzkopftauchers erstreckt sich über Niederkalifornien, Zentralamerika, die Karibik und Südamerika:

Es sind fünf Unterarten bekannt:[3]

  • T. d. brachypterus (Chapman, 1899)[4] – Diese Sübspezies ist vom südlichen Texas über das westlich zentrale Mexiko bis Panama verbreitet.
  • T. d. bangsi (van Rossem & Hachisuka, 1937)[5] – Diese Unterart kommt im Westen Mexikos vor.
  • T. d. dominicus (Linnaeus, 1766)[6] – Die Nominatform kommt auf den Großen Antillen vor.
  • T. d. brachyrhynchus (Chapman, 1899)[7] – Diese Subspezies ist im Norden Südamerikas bis in den Norden Argentiniens verbreitet.
  • T. d. eisenmanni Storer & Getty, 1985[8] – Diese Unterart kommt im Westen Ecuadors vor.

Schwarzkopftaucher nutzen eine Vielfalt an unterschiedlichen Feuchtbiotopen.[9] Diese reichen von kleineren Teichen über größere Seen bis hin zu Flüssen, Marschen und Mangrovensümpfen. Aber selbst Bewässerungsgräben und künstlich angelegte Seen in der Landwirtschaft werden genutzt. Dabei bevorzugen Schwarzkopftaucher vor allem Standorte mit dichtem Bewuchs.

Alle Unterarten der Schwarzkopftaucher gelten als Standvögel. Eine lokale Ausbreitung findet vor allem nach der Regenzeit statt, wenn die Vögel neu entstandene Feuchtgebiete besiedeln. Die Tiere ziehen dann weiter, sobald ein Feuchtgebiet im Sommer austrocknet.

Nahrung und Nahrungserwerb

Schwarzkopftaucher ernähren sich überwiegend von Insekten und anderen Wirbellosen.[9] Das Nahrungsspektrum reicht dabei von Wasserkäfern, Wasserwanzen, Spinnen und Libellen über kleine Fische und Krebstiere. Die meisten Beutetiere werden tauchend aufgenommen, wobei dem Tauchvorgang eine Suche vorangehen kann, bei welcher der Schwarzkopftaucher mit getauchtem Kopf über die Oberfläche des Gewässers gleitet. Darüber hinaus wird Beute auch an der Wasseroberfläche aufgenommen. So fressen Schwarzkopftaucher auch auf dem Wasser schwimmende Nahrung und jagen bisweilen im Flug befindliche Insekten.

Fortpflanzung

Die Fortpflanzung der Schwarzkopftaucher findet vornehmlich zwischen April und August statt, wobei in Texas über das gesamte Jahr hinweg Nester gefunden wurden, die selbst im Januar und Dezember Eier enthielten.[9] In den Tropen brüten die Tiere vor allem während der Regenzeit.

Das Gelege besteht aus 4–6 Eiern, aus denen nach einer Brutzeit von rund 21 Tagen die Jungen schlüpfen.[10] Häufig werden 2–3 Bruten pro Jahr großgezogen.

Belege

Einzelnachweise

  1. Factsheet auf BirdLife International
  2. Ogilvie / Rose, Grebes of the world, S. 92.
  3. IOC World Bird List Grebes, flamingos & tropicbirds
  4. Frank Michler Chapman, S. 256.
  5. Adriaan Joseph van Rossem u. a., S. 323.
  6. Carl von Linné, S. 223.
  7. Frank Michler Chapman, S. 255.
  8. Robert Winthrop Storer u. a., S. 38.
  9. a b c Hierzu und zum folgenden vgl. Ogilvie / Rose, Grebes of the world, S. 32–34.
  10. Ogilvie / Rose, Grebes of the world, S. 93.

Literatur

  • Malcolm Alexander Ogilvie, Chris Rose: Grebes of the world. Uxbridge 2003, ISBN 1-872842-03-8, S. 32–34 (englisch).
  • Carl von Linné: Systema Naturae per Regna Tria Naturae, Secundum Classes, Ordines, Genera, Species, Cum Characteribus, Differentiis, Synonymis, Locis. 13. Auflage. Band 1. Typis Ioannis Thomae, Vindobona 1766 (online [abgerufen am 21. März 2015]).
  • Robert Winthrop Storer, Thomas Getty in Paul Anthony Buckley, Mercedes Suarez Foster, Eugene Siller Morton, Robert Sterling Ridgely, Francine G. Buckley: Neotropical Ornithology (Ornithological Monographs No. 36) - Geographic variation in the least grebe Tachybaptus dominicus. University of California Press, Berkeley, California 1985, ISBN 0-943610-44-3, S. 31–39, doi:10.2307/40168276.
  • Adriaan Joseph van Rossem, Masauyi Hachisuka: A further report on birds from Sonora, Mexico, with descriptions of two new races. In: Transactions of the San Diego Society of Natural History. Band 8, Nr. 23, 1937, S. 323–334 (online [abgerufen am 21. März 2015]).
  • Frank Michler Chapman: Description of two new subspecies of Colymbus dominicus Linn. In: Bulletin of the American Museum of Natural History. Band 12, Nr. 19, 1899, S. 255–256 (englisch, online [PDF; 197 kB; abgerufen am 12. Februar 2016]).

Weblinks

 src=
– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Schwarzkopftaucher: Brief Summary ( German )

provided by wikipedia DE

Der Schwarzkopftaucher (Tachybaptus dominicus) ist die kleinste Taucher-Art aus der Familie der Lappentaucher. Die Art kommt in Niederkalifornien, Zentralamerika, der Karibik und Südamerika vor. Es werden vier (manchmal auch fünf) Unterarten unterschieden, die vor allem in ihrer Größe voneinander abweichen. Der Bestand der Art ist stabil und wird von der IUCN als nicht gefährdet (least concern) eingestuft.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Least grebe

provided by wikipedia EN

The least grebe (Tachybaptus dominicus), an aquatic bird, is the smallest member of the grebe family. It occurs in the New World from the southwestern United States and Mexico to Argentina, and also on Trinidad and Tobago, the Bahamas and the Greater Antilles.

Description

Breeding plumage

The least grebe ranges in length from 21–27 cm (8.3–10.6 in) (depending on the subspecies) and in weight from 112–180 g (4.0–6.3 oz).[2] Weights are variable based on region and subspecies, being smaller in Panama, where males weighed a mean of 129 g (4.6 oz) against the females 116 g (4.1 oz) and larger in the West Indies, where the sexes weigh a mean of 161 g (5.7 oz) and 133 g (4.7 oz), respectively. In Texas, size is intermediate at 139 g (4.9 oz) and 122 g (4.3 oz). Even in the largest races, the least grebe is still smaller and lighter than any other grebe species.[3] Like all grebes, its legs are set far back on its body and it cannot walk well, though it is an excellent swimmer and diver. Small and plump, with a fairly short, sharp-pointed beak and bright yellow eyes, it typically appears quite dark all over.

The breeding adult is brownish grey above with a darker blackish crown and throat. It has a brownish chest and pale underparts. It shows a white wing patch in flight. Non-breeding birds are paler with a whitish throat, and immatures are paler and greyer than adults. Unlike all other members of its genus, it lacks any chestnut coloring on its neck.

Taxonomy

There are five recognized subspecies of least grebe, separated principally by size and color.[4][5]

Its genus name, Tachybaptus, is a combination of two Greek words—takhus meaning fast and baptos meaning diving, or sinking under.[6] The specific name dominicus refers to the Caribbean island of Hispaniola, which was formerly known as Santo Domingo.[6] As its English name suggests, the least grebe is overall the smallest member of the grebe family. It is the only member of its genus found in the New World; the four other members of the genus Tachybaptus reside in the Old World and Australasia.

Habitat and range

Least grebes are found in a wide variety of wetland habitats, including freshwater ponds, lakes, and marshes, slow-flowing streams and rivers, roadside ditches, and mangrove swamps.[4][7] In general, they prefer bodies of water with significant amounts of vegetative cover, particularly along the edges; they will even use wetlands which are almost completely overgrown.[4] They may choose small, temporary bodies of water to breed, in an effort to avoid predation of their chicks by large fish.[8]

Behavior

For much of the year, least grebes are found singly or in pairs; however, when not breeding, they sometimes gather in flocks of 20 or more.[9]

Diet

The least grebe eats a variety of aquatic life, including small fish, crustaceans, frogs and aquatic insects.[10] Like all grebes, it pursues much of its prey under water. During active feeding bouts, it spends an average of 12.5 seconds beneath the surface on each dive, with surface pauses ranging from 2–24 seconds.[11]

Breeding

Least grebes breed throughout the year.[10] Those in the tropics tend to breed during the rainy season, while active nests have been found in every month of the year in Texas.[8] Each pair builds a compact floating nest of vegetation—typically a variety of aquatic weeds—which is anchored to rooted plants in still open water as deep as 1.5 m (4.9 ft). The female lays three to six white eggs, though the damp nest material soon stains them with brown.[10] Both adults incubate the eggs, which hatch after 21 days. The striped young are sometimes carried on the adult's back.

Voice

The breeding call has been likened to a horse whinnying.

Threats

The least grebe, while a species of least concern, experiences a number of predators, particularly early in life. Large fish species and turtles are reported to take young grebes, and bird-eating raptors, including the bat falcon and the golden eagle, have been observed taking adult birds.[8]

References

Notes

  1. ^ BirdLife International (2016). "Tachybaptus dominicus". IUCN Red List of Threatened Species. 2016: e.T22696571A93571402. doi:10.2305/IUCN.UK.2016-3.RLTS.T22696571A93571402.en. Retrieved 19 November 2021.
  2. ^ Ogilvie & Rose 2003, p. 92
  3. ^ CRC Handbook of Avian Body Masses, 2nd Edition by John B. Dunning Jr. (Editor). CRC Press (2008), ISBN 978-1-4200-6444-5.
  4. ^ a b c Ogilvie & Rose 2003, p. 32
  5. ^ Gill, F.; Donsker, D., eds. (2014). "IOC World Bird List 4.2". IOC World Bird List. doi:10.14344/IOC.ML.4.2.
  6. ^ a b Ogilvie & Rose 2003, p. 98
  7. ^ Howell, Steve N.G.; Webb, Sophie (1995). A Guide to the Birds of Mexico and Northern Central America. Oxford University Press. pp. 94–95. ISBN 978-0-19-854012-0.
  8. ^ a b c Ogilvie & Rose 2003, p. 34
  9. ^ Hilty, Steven L. (2003). Birds of Venezuela. London: Christopher Helm. pp. 185–186. ISBN 978-0-7136-6418-8.
  10. ^ a b c Stiles, Gary; Skutch, Alexander (1989). A Guide to the Birds of Costa Rica. Ithaca, NY: Comstock Press. p. 68. ISBN 978-0-8014-2287-4.
  11. ^ Jenni, Donald A. (April 1969). "Diving times of the Least Grebe and Masked Duck". The Auk. 86 (2): 355–356. doi:10.2307/4083516. JSTOR 4083516.

Bibliography

  • ffrench, Richard; O'Neill, John Patton; Eckelberry, Don R. (1991). A Guide to the Birds of Trinidad and Tobago (2nd ed.). Ithaca, N.Y.: Comstock Publishing. ISBN 978-0-8014-9792-6.
  • Ogilvie, Malcolm; Rose, Chris (2003). Grebes of the World. Uxbridge, UK: Bruce Coleman. ISBN 978-1-872842-03-5.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Least grebe: Brief Summary

provided by wikipedia EN

The least grebe (Tachybaptus dominicus), an aquatic bird, is the smallest member of the grebe family. It occurs in the New World from the southwestern United States and Mexico to Argentina, and also on Trinidad and Tobago, the Bahamas and the Greater Antilles.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Malgrandeta grebo ( Esperanto )

provided by wikipedia EO

La Malgrandeta grebo (Tachybaptus dominicus), estas akvobirdo, nome la plej malgranda membro de la familio de greboj. Ĝi loĝas en Ameriko el sudokcidenta Usono kaj Meksiko al Ĉilio kaj Argentino, kaj ankaŭ en Trinidado kaj Tobago, Bahamoj kaj la Grandaj Antiloj.

Aspekto

 src=
Reprodukta plumaro

La Malgrandeta grebo gamas en longo el 21–27 cm (depende el la subspecio) kaj en pezo el 112–180 g.[1] Kiel ĉiuj greboj, ties kruroj estas tro malantaŭe en ties korpo kaj ne povas bone piediri, kvankam ĝi estas elstara naĝanto kaj plonĝanto. Malgranda kaj diketa, kun mallonga akrapinta beko kaj brilflavaj okuloj, ĝi tipe aspektas kiel tute malhela supre.

La reprodukta plenkreskulo estas brunecgriza supre kun pli malhela nigreca krono kaj gorĝo. Ĝi havas brunecan bruston kaj palajn subajn partojn. Ĝi montras blankan flugilmakulon dumfluge. Nereproduktuloj estas pli palaj kun blankeca gorĝo, kaj nematuruloj estas pli palaj kaj grizaj ol plenkreskuloj. Male al aliaj membroj de ties genro, ĝi ne havas helbrunan koloron en sia kolo.

Taksonomio

 src=
Tutmonda distribuado; separo de subspecioj per linioj

Estas kvin agnoskitaj subspecioj de Malgrandeta grebo, separataj ĉefe pro grando kaj koloro.[2]

Ties genronomo, Tachybaptus, estas kombino de du grekaj vortoj —taĥis signife rapida kaj baptos signife plonĝi, aŭ subakvigi.[3] La specifa nomo dominicus aludas al la karibia insulo Hispaniolo, kiu estis iam konata kiel Santo Domingo.[3] Kiel la komuna nomo sugestas, la Malgrandeta grebo estas proksimume la plej malgranda membro de la greba familio. Ĝi estas la ununura membro de ties genro troviĝanta en Ameriko; dum la aliaj kvar membroj de la genro Tachybaptus loĝas en la Malnova Mondo kaj Aŭstralazio.

Vivejo kaj teritorio

Malgrandetaj greboj troviĝas en ampleksa vario de humidejaj biotopoj, inklude de nesalakvaj lagetoj, lagoj kaj marĉoj, malrapidaj rojoj kaj riveroj, ĉeŝoseaj kanaletoj kaj mangrovejaj marĉoj [2][4]. Ĝenerale, ili preferas akvejojn kun gravaj kvantoj de vegetala kovro, partikulare ĉe la bordoj; ili uzas eĉ humidejojn kiuj estas preskaŭ tute abandonitajn.[2] Ili povas elekti malgrandajn portempajn akvejojn por reproduktiĝi, por eviti predadon de ties idoj fare de grandaj fiŝoj.[5].

Kutimaro

Dum multe de la jaro, Malgrandetaj greboj troviĝantas sole aŭ en paroj; tamen, for de la reprodukta sezono, ili foje ariĝas en grebaroj de 20 aŭ pliaj.[6]

Dieto

La Malgrandeta grebo manĝas varion de akvaj bestetoj, inklude malgrandajn fiŝojn, krustulojn, ranojn kaj akvajn insektojn.[7] Kiel ĉiuj greboj, ĝi persekutas multe de ties predo subakve. Dum aktivaj manĝoplonĝoj, ĝi pasas averaĝe 12.5 sekundojn sub la surfaco en ĉiu plonĝo, kun surfacaj paŭzoj game el 2–24 sekundoj.[8]

Reproduktado

Malgrandetaj greboj reproduktiĝas la tutan jaron.[7] Tiuj de la tropikoj tendencas reproduktiĝi dum la pluvsezono, dum oni trovis aktivajn nestojn en ĉiu monato de la jaro en Teksaso.[5] Ĉiu paro konstruas fortikan flosantan neston el vegetaĵaro —tipe vario de akvaj algoj— kiu estas ankrita al radikaj plantoj en ankoraŭ malferma akvo tiom profunde kiom ĝis 1.5 m. La ino demetas tri al ses blankajn ovojn, kvankam la marxca nestomaterialo tuje makulas ilin al bruna.[7] Ambaŭ plenkreskuloj kovas la ovojn, kaj eloviĝo okazas post 21 tagoj. La striecaj junuloj estas foje portataj surdorse fare de la plenkreskulo.

Voĉo

La reprodukta alvoko estis rekonata kiel simila al heno de ĉevalo.

Minacoj

Tiuj nearktisaj kaj neotropisaj birdoj estas je risko el nombraj predantoj, ĉefe komence de sia vivo. Grandaj specioj de fiŝoj kaj de testudoj estis registritaj kaptantaj grebidojn, kaj birdomanĝantaj rabobirdoj, kiaj la Vespertofalko, estis observataj kaptantaj eĉ plenkreskulajn birdojn [5].

Referencoj

Notoj

  1. Ogilvie & Rose 2003, p. 92
  2. 2,0 2,1 2,2 Ogilvie & Rose 2003, p. 32
  3. 3,0 3,1 Ogilvie & Rose 2003, p. 98
  4. Howell, Steve N. G.; Sophie Webb. (1995) A Guide to the Birds of Mexico and Northern Central America. Oxford University Press, p. 94–5. ISBN 0-19-854012-4.
  5. 5,0 5,1 5,2 Ogilvie & Rose 2003, p. 34
  6. Hilty, Steven L.. (2003) Birds of Venezuela. London: Christopher Helm, p. 185–6. ISBN 0-7136-6418-5.
  7. 7,0 7,1 7,2 Stiles, Gary; Alexander Skutch. (1989) A Guide to the Birds of Costa Rica. Ithaca, NY: Comstock Press. ISBN 0-8014-2287-6.
  8. (Aprilo 1969) “Diving times of the Least Grebe and Masked Duck”, Auk 86, p. 355–6.

Cititaj tekstoj

  • ffrench, Richard. (1991) A Guide to the Birds of Trinidad and Tobago, 2‑a eldono, Comstock Publishing. ISBN 0-8014-9792-2.
  • Ogilvie, Malcolm; Chris Rose. (2003) Grebes of the World. Ŭbridge, UK: Bruce Coleman. ISBN 1-872842-03-8.

Vidu ankaŭ

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visit source
partner site
wikipedia EO

Malgrandeta grebo: Brief Summary ( Esperanto )

provided by wikipedia EO

La Malgrandeta grebo (Tachybaptus dominicus), estas akvobirdo, nome la plej malgranda membro de la familio de greboj. Ĝi loĝas en Ameriko el sudokcidenta Usono kaj Meksiko al Ĉilio kaj Argentino, kaj ankaŭ en Trinidado kaj Tobago, Bahamoj kaj la Grandaj Antiloj.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visit source
partner site
wikipedia EO

Tachybaptus dominicus ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

El zampullín macacito (Tachybaptus dominicus),[2]​ también denominado macá gris, zambullidor chico, zambullidor menor y zampullín enano y tígua,[3]​ es una especie de ave podicipediforme perteneciente a la familia de los Podicipedidae. Es el miembro más pequeño de la familia y habita en el continente americano, desde el sudoeste de los Estados Unidos y México hasta Argentina, pasando por Trinidad y Tobago, las Bahamas y las Antillas Mayores.

Descripción

 src=
Plumaje de adulto.

El macá gris mide entre 21 y 27 cm de largo y pesa entre 112 y 180 gramos.[4]​ Al igual que todos los miembros de su familia, sus patas se encuentran muy desplazadas hacia la parte trasera del cuerpo y no pueden caminar bien, aunque es un excelente nadador. Es pequeño y rechoncho, tiene un pico corto y redondeado, y ojos de color amarillo intenso.

El adulto es de color gris parduzco con el píleo y cuello más oscuro. El pecho es marrón y la parte baja de su cuerpo es más pálida; durante el vuelo, se aprecia una coloración blanca en las alas. Las aves más jóvenes son de color más claro y tienen el cuello más blanco, y los pichones son aún más pálidos y grises que los adultos. A diferencia de los otros miembros de su género, no tiene el cuello de color castaño.

Taxonomía

Existen cinco subespecies reconocidas del macá gris, diferenciadas principalmente por su tamaño y color.[5][6]

El nombre de su género, Tachybaptus, es una combinación de dos palabras griegas: takhus, que significa "rápido", y baptos. que se traduce como "buceo".[7]​ El nombre perteneciente a la especie, dominicus, se refiere a la isla del Caribe La Española, antiguamente conocida como Santo Domingo.[7]​ El macá gris es el ejemplar más pequeño de los macás y es el único que vive en América; los otros cuatro miembros del género Tachybaptus residen en el Viejo Mundo y en Australasia.

Hábitat y distribución

El macá gris vive en una gran variedad de hábitats húmedos, incluyendo estanques de agua dulce, lagos y pantanos, ríos poco caudalosos, zanjas ubicadas al borde de las carreteras y manglares.[5][8]​ Por lo general, prefieren cuerpos de agua con cantidades considerables de vegetación, particularmente a lo largo de los bordes; de hecho utilizan incluso zonas húmedas casi completamente bloqueadas por las plantas.[5]​ Seleccionan pequeñas fuentes de agua temporales para reproducirse, para evitar que sus pichones sean capturados por los peces.[9]

Comportamiento

Durante gran parte del año, el macá gris puede encontrarse solo o en parejas; sin embargo, fuera de la época reproductiva, a veces se reúnen en bandadas de veinte o más individuos.[10]

Alimentación

Esta ave come varios animales acuáticos, como pequeños peces, crustáceos, ranas e insectos.[11]​ Como todos los macás, tiene una gran habilidad para cazar sus presas cuando éstas se encuentran sumergidas en el agua. Por lo general, pasa doce segundos bajo el agua cada vez y toma pausas para respirar sobre la superficie de dos a veinticuatro segundos.[12]

Reproducción

El macá gris se reproduce a lo largo de todo el año.[11]​ Los que viven en los trópicos tienden a reproducirse durante la estación de lluvias, mientras que los ejemplares de las zonas más secas anidan en cualquier otro momento (se han encontrado nidos en todos los meses del año en Texas).[9]​ Cada pareja construye un nido flotante compacto formado por vegetación, generalmente algas, apoyado sobre plantas acuáticas. La hembra deposita entre tres y seis huevos de color blanco, pese a que el material del nido los mancha rápidamente y les da un tono marrón.[11]​ Los dos adultos empollan los huevos y los pichones nacen después de veintiún días, cubiertos de rayas. A veces los adultos los llevan sobre su lomo cuando son muy pequeños.

Canto

El canto para atraer al sexo opuesto y posibilitar la reproducción es similar a un relincho de caballo.

Amenazas

El macá gris se encuentra amenazado por una gran cantidad de depredadores, en particular cuando son jóvenes. Se han reportado avistajes de peces de gran tamaño y tortugas marinas capturando pichones de macá, y entre el resto de sus depredadores se encuentran las aves de rapiña, tales como el halcón plomizo, el cual puede atrapar ejemplares adultos.[9]

Referencias

  1. BirdLife International (2008). «Tachybaptus dominicus». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2022 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 26 de marzo de 2009.
  2. Bernis, F; De Juana, E; Del Hoyo, J; Fernández-Cruz, M; Ferrer, X; Sáez-Royuela, R; Sargatal, J (1994). «Nombres en castellano de las aves del mundo recomendados por la Sociedad Española de Ornitología (Primera parte: Struthioniformes-Anseriformes)». Ardeola. Handbook of the Birds of the World (Madrid: SEO/BirdLife) 41 (1): 79-89. ISSN 0570-7358. Consultado el 5 de julio de 2013.
  3. Ficha en Avibase
  4. Ogilvie y Rose, 2003, p. 92
  5. a b c Ogilvie y Rose, 2003, p. 32
  6. GILL, F.; DONSKER, D. (Eds.) (2013). Grebes & flamingos to storks. IOC World Bird List (v.3.5).
  7. a b Ogilvie y Rose, 2003, p. 98
  8. Howell, Steve N. G.; Sophie Webb (1995). A Guide to the Birds of Mexico and Northern Central America. Oxford University Press. pp. 94–5. ISBN 0-19-854012-4.
  9. a b c Ogilvie y Rose, 2003, p. 34
  10. Hilty, Steven L. (2003). Birds of Venezuela. London: Christopher Helm. pp. 185-6. ISBN 0-7136-6418-5.
  11. a b c Stiles, Gary; Alexander Skutch (1989). A Guide to the Birds of Costa Rica. Ithaca, NY: Comstock Press. p. 68. ISBN 0-8014-2287-6.
  12. Jenni, Donald A. (abril de 1969). «Diving times of the Least Grebe and Masked Duck». Auk 86: 355-6.

Bibliografía

  • ffrench, Richard (1991). A Guide to the Birds of Trinidad and Tobago (2nd edición). Comstock Publishing. ISBN 0-8014-9792-2.
  • Ogilvie, Malcolm; Chris Rose (2003). Grebes of the World. Uxbridge, UK: Bruce Coleman. ISBN 1-872842-03-8.

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Tachybaptus dominicus: Brief Summary ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

El zampullín macacito (Tachybaptus dominicus),​ también denominado macá gris, zambullidor chico, zambullidor menor y zampullín enano y tígua,​ es una especie de ave podicipediforme perteneciente a la familia de los Podicipedidae. Es el miembro más pequeño de la familia y habita en el continente americano, desde el sudoeste de los Estados Unidos y México hasta Argentina, pasando por Trinidad y Tobago, las Bahamas y las Antillas Mayores.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Tachybaptus dominicus ( Basque )

provided by wikipedia EU

Tachybaptus dominicus Tachybaptus generoko animalia da. Hegaztien barruko Podicipedidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

  1. (Ingelesez)BirdLife International (2012) Species factsheet. www.birdlife.org webgunetitik jaitsia 2012/05/07an
  2. (Ingelesez) IOC Master List

Ikus, gainera

(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visit source
partner site
wikipedia EU

Tachybaptus dominicus: Brief Summary ( Basque )

provided by wikipedia EU

Tachybaptus dominicus Tachybaptus generoko animalia da. Hegaztien barruko Podicipedidae familian sailkatua dago.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visit source
partner site
wikipedia EU

Kääpiöuikku ( Finnish )

provided by wikipedia FI

Kääpiöuikku (Tachybaptus dominicus) on uikkulintuihin kuuluva lintulaji. Sen levinneisyysaluetta ovat Yhdysvaltojen eteläisin osa sekä Etelä- ja Väli-Amerikassa Argentiina, Aruba, Bahama, Belize, Bolivia, Bonaire, Sint Eustatius, Saba, Brasilia, Cayman-saaret, Kolumbia, Costa Rica, Kuuba, Curaçao, Dominikaaninen tasavalta, Ecuador, El Salvador, Ranskan Guyana, Guatemala, Guayana, Haiti, Honduras, Jamaica, Meksiko, Nicaragua, Panama, Paraguay, Peru, Puerto Rico, Suriname, Trinidad ja Tobago, Turks- ja Caicossaaret, Yhdysvallat, Uruguay, Venezuela ja Neitsytsaaret. Sen populaation suuruus on vakaa.[1]

Sen elinalueita ovat suot ja toisinaan myös järvet.[3] varsinkin tiheäkasvuisten järvien laitamat.[4]

Linnun pituus on 24 senttimetriä. Ne elävät usein perheittäin, mutta pesimäajan ulkopuolella usein myös parinkymmenen linnun parvissa. Sen ravintoa ovat kasvit, pienet kalat, äyriäiset ja hyönteiset. Sen höyhenys on lyijynharmaa, silmät keltaiset, siivissä on valkoiset täplät ja nokka on ohut ja tumma, ja ulkonäkönsä ansiosta sen erottaa muista pienistä uikuista ja hanhista. Pesimäajan ulkopuolella aikuisilla on leuassa valkoista.[4]

Lähteet

  1. a b BirdLife International: Tachybaptus dominicus IUCN Red List of Threatened Species. Version 3.1. 2016. International Union for Conservation of Nature, IUCN, Iucnredlist.org. Viitattu 6.12.2016. (englanniksi)
  2. Integrated Taxonomic Information System (ITIS): Tachybaptus dominicus (TSN 174508) itis.gov. Viitattu 12.12.2016. (englanniksi)
  3. Birdlife.org (englanniksi) viitattu 12.12.2016
  4. a b Tachybaptus dominicus, Neotropical birds, Cornell University

Aiheesta muualla

Tämä lintuihin liittyvä artikkeli on tynkä. Voit auttaa Wikipediaa laajentamalla artikkelia.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visit source
partner site
wikipedia FI

Kääpiöuikku: Brief Summary ( Finnish )

provided by wikipedia FI

Kääpiöuikku (Tachybaptus dominicus) on uikkulintuihin kuuluva lintulaji. Sen levinneisyysaluetta ovat Yhdysvaltojen eteläisin osa sekä Etelä- ja Väli-Amerikassa Argentiina, Aruba, Bahama, Belize, Bolivia, Bonaire, Sint Eustatius, Saba, Brasilia, Cayman-saaret, Kolumbia, Costa Rica, Kuuba, Curaçao, Dominikaaninen tasavalta, Ecuador, El Salvador, Ranskan Guyana, Guatemala, Guayana, Haiti, Honduras, Jamaica, Meksiko, Nicaragua, Panama, Paraguay, Peru, Puerto Rico, Suriname, Trinidad ja Tobago, Turks- ja Caicossaaret, Yhdysvallat, Uruguay, Venezuela ja Neitsytsaaret. Sen populaation suuruus on vakaa.

Sen elinalueita ovat suot ja toisinaan myös järvet. varsinkin tiheäkasvuisten järvien laitamat.

Linnun pituus on 24 senttimetriä. Ne elävät usein perheittäin, mutta pesimäajan ulkopuolella usein myös parinkymmenen linnun parvissa. Sen ravintoa ovat kasvit, pienet kalat, äyriäiset ja hyönteiset. Sen höyhenys on lyijynharmaa, silmät keltaiset, siivissä on valkoiset täplät ja nokka on ohut ja tumma, ja ulkonäkönsä ansiosta sen erottaa muista pienistä uikuista ja hanhista. Pesimäajan ulkopuolella aikuisilla on leuassa valkoista.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visit source
partner site
wikipedia FI

Grèbe minime ( French )

provided by wikipedia FR

Tachybaptus dominicus

Le Grèbe minime (Tachybaptus dominicus) est une espèce d'oiseaux aquatiques appartenant à la famille des Podicipedidae.

Description

C'est le plus petit représentant de la famille (environ 23 cm de longueur)[1]. La tête et le cou sont d'un gris-noir assez uniforme durant la période nuptiale. En dehors de celle-ci, le menton et la gorge sont blancs. Les iris sont jaunes et le bec est noir.

Répartition

 src=
Répartition de l'espèce.

Cette espèce est présente depuis le sud des États-Unis (Texas) jusqu'au nord de l'Argentine (Andes exclues), ainsi que dans les Caraïbes.

Sous-espèces

D'après la classification de référence (version 11.1, 2021) du Congrès ornithologique international, cette espèce est constituée des cinq sous-espèces suivantes (ordre phylogénique) :

Notes et références

  1. Garrigues R. & Dean R. (2014) Birds of Costa Rica. Second Edition. Christopher Helm, London, 426 p.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Grèbe minime: Brief Summary ( French )

provided by wikipedia FR

Tachybaptus dominicus

Le Grèbe minime (Tachybaptus dominicus) est une espèce d'oiseaux aquatiques appartenant à la famille des Podicipedidae.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Tachybaptus dominicus ( Italian )

provided by wikipedia IT

Il tuffetto minore o svasso minore (Tachybaptus dominicus (Linnaeus, 1766)) è un uccello della famiglia Podicipedidae, diffuso nel Nuovo Mondo.[2]

Distribuzione e habitat

Questa specie ha un ampio areale che si estende dalla parte meridionale degli Stati Uniti d'America (Texas) sino all'Argentina settentrionale.[1]

Popola una varietà di ambienti acquatici tra cui laghi, fiumi, stagni, paludi, fossati e mangrovie.[3][4]

Tassonomia

Il Congresso Ornitologico Internazionale (2018) riconosce le seguenti sottospecie:[2]

  • Tachybaptus dominicus brachypterus (Chapman, 1899) - diffusa in Texas, Messico e Panama
  • Tachybaptus dominicus bangsi (van Rossem & Hachisuka, 1937) - endemica del Messico occidentale
  • Tachybaptus dominicus dominicus (Linnaeus, 1766) - diffusa nelle Grandi Antille
  • Tachybaptus dominicus brachyrhynchus (Chapman, 1899) - diffusa in Sud America
  • Tachybaptus dominicus eisenmanni Storer & Getty, 1985 - endemica dell'Ecuador

Note

  1. ^ a b (EN) BirdLife International 2016, Tachybaptus dominicus, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020. URL consultato il 10 giugno 2018.
  2. ^ a b (EN) Gill F. and Donsker D. (eds), Family Podicipedidae, in IOC World Bird Names (ver 9.2), International Ornithologists’ Union, 2019. URL consultato il 10 giugno 2018.
  3. ^ (EN) Ogilvie M.C., Rose C., Grebes of the World, Bruce Coleman, Uxbridge, UK, 2003, ISBN 1-872842-03-8.
  4. ^ (EN) Howell S.N.G., Webb S., A Guide to the Birds of Mexico and Northern Central America, Oxford University Press, 1995, pp. 94–95, ISBN 0-19-854012-4.

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Tachybaptus dominicus: Brief Summary ( Italian )

provided by wikipedia IT

Il tuffetto minore o svasso minore (Tachybaptus dominicus (Linnaeus, 1766)) è un uccello della famiglia Podicipedidae, diffuso nel Nuovo Mondo.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Amerikaanse dodaars ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

Vogels

De Amerikaanse dodaars (ook wel dwergfuut genoemd) (Tachybaptus dominicus) is een vogelsoort uit de familie van de futen (Podicipedidae).[2] De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1766 door Linnaeus.

Kenmerken

Amerikaanse dodaars worden ongeveer 21 tot 27 centimeter lang en wegen 112 tot 180 gram.

Verspreiding en leefgebied

Deze soort komt voor in Midden-Amerika en Zuid-Amerika op of bij het water.

Ondersoorten

De soort telt zes ondersoorten:

Bronnen, noten en/of referenties
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Amerikaanse dodaars: Brief Summary ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

De Amerikaanse dodaars (ook wel dwergfuut genoemd) (Tachybaptus dominicus) is een vogelsoort uit de familie van de futen (Podicipedidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1766 door Linnaeus.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Perkozek białoskrzydły ( Polish )

provided by wikipedia POL
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Perkozek białoskrzydły (Tachybaptus dominicus) – gatunek ptaka z rodziny perkozów (Podicipedidae). Po raz pierwszy opisany został w 1766 roku.

Ksepka i Kammerer (2013) proponują przeniesienie T. dominicus do monotypowego rodzaju Dominicus[3][4].

Jest najmniejszym przedstawicielem swojej rodziny. Zamieszkuje tereny Nowego Świata, od południowo-wschodnich stanów USA na północy, do Chile i Argentyny na południu. Zasiedla również Trynidad i Tobago, Wyspy Bahama oraz Wielkie Antyle.

Obecnie znanych jest 5 podgatunków perkozka białoskrzydłego:

  • Tachybaptus dominicus bangsi, opisany w 1937 roku
  • Tachybaptus dominicus brachypterus, opisany w 1899 roku
  • Tachybaptus dominicus brachyrhynchus, opisany w 1899 roku
  • Tachybaptus dominicus dominicus, opisany w 1766 roku
  • Tachybaptus dominicus eisenmanni, opisany w 1985 roku

Charakteryzuje się kasztanowym upierzeniem podobnie do innych przedstawicieli swego rodzaju zamieszkujących Stary Świat.

Perkozek białoskrzydły mierzy 22 cm długości i 145 gram wagi. Buduje pływające gniazdo na wodach o głębokości do 1,5 metra. Trzy do sześciu białych jaj oboje partnerów wysiadują około 21 dni. Paskowane pisklęta często wożone są na grzbiecie dorosłych osobników.

Są doskonałymi pływakami i nurkami. Pożywienia poszukują pod wodą. Żywią się przede wszystkim małymi rybami oraz wodnymi owadami.

Przypisy

  1. Tachybaptus dominicus, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. Least Grebe (Tachybaptus dominicus) (ang.). IBC The Internet Bird Collection. [dostęp 4 grudnia 2010].
  3. a b Daniel T. Ksepka, Amy M. Balanoff, Michael A. Bell, Michel D. Houseman. Fossil grebes from the Truckee Formation (Miocene) of Nevada and a new phylogenetic analysis of Podicipediformes (Aves). „Palaeontology”. 56 (5), s. 1149–1169, 2013. DOI: 10.1111/pala.12040 (ang.).
  4. a b Daniel T. Ksepka, Christian F. Kammerer. Corrigendum: Taxonomic status of the Least Grebe. „Palaeontology”. 56 (5), s. 1171, 2013. DOI: 10.1111/pala.12068 (ang.).
  5. Tachybaptus dominicus. Czerwona księga gatunków zagrożonych (IUCN Red List of Threatened Species) (ang.).
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Perkozek białoskrzydły: Brief Summary ( Polish )

provided by wikipedia POL

Perkozek białoskrzydły (Tachybaptus dominicus) – gatunek ptaka z rodziny perkozów (Podicipedidae). Po raz pierwszy opisany został w 1766 roku.

Ksepka i Kammerer (2013) proponują przeniesienie T. dominicus do monotypowego rodzaju Dominicus.

Jest najmniejszym przedstawicielem swojej rodziny. Zamieszkuje tereny Nowego Świata, od południowo-wschodnich stanów USA na północy, do Chile i Argentyny na południu. Zasiedla również Trynidad i Tobago, Wyspy Bahama oraz Wielkie Antyle.

Obecnie znanych jest 5 podgatunków perkozka białoskrzydłego:

Tachybaptus dominicus bangsi, opisany w 1937 roku Tachybaptus dominicus brachypterus, opisany w 1899 roku Tachybaptus dominicus brachyrhynchus, opisany w 1899 roku Tachybaptus dominicus dominicus, opisany w 1766 roku Tachybaptus dominicus eisenmanni, opisany w 1985 roku

Charakteryzuje się kasztanowym upierzeniem podobnie do innych przedstawicieli swego rodzaju zamieszkujących Stary Świat.

Perkozek białoskrzydły mierzy 22 cm długości i 145 gram wagi. Buduje pływające gniazdo na wodach o głębokości do 1,5 metra. Trzy do sześciu białych jaj oboje partnerów wysiadują około 21 dni. Paskowane pisklęta często wożone są na grzbiecie dorosłych osobników.

Są doskonałymi pływakami i nurkami. Pożywienia poszukują pod wodą. Żywią się przede wszystkim małymi rybami oraz wodnymi owadami.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Tachybaptus dominicus ( Portuguese )

provided by wikipedia PT

O mergulhão-pequeno (Tachybaptus dominicus) é uma espécie de ave da família Podicipedidae. Ocorre do sudoeste dos Estados Unidos e México ao Chile e Argentina, sendo também encontrado em Trinidad e Tobago, Bahamas e Grandes Antilhas.[1]

Descrição

 src=
Plumagem reprodutiva

O mergulhão-pequeno varia em comprimento de 21 a 27 centímetros (dependendo da subespécie) e em peso de 112 a 180 gramas.[2] Os pesos variam dependendo da região e da subespécie, sendo menores no Panamá, onde os machos pesam em média 129 gramas contra as 116 gramas das fêmeas, e maior nas Índias Ocidentais, onde os sexos pesam em média 161 e 133 gramas respectivamente. No Texas, o tamanho é intermediário em 139 e 122 gramas. Mesmo nas subespécies maiores, o mergulhão-pequeno ainda é menor e mais leve do que qualquer outra espécie de mergulhão.[3] Como todos os mergulhões, suas pernas são colocadas bem para trás em seu corpo e ele não consegue andar bem, embora seja um excelente nadador e mergulhador. Pequeno e rechonchudo, com um bico pontiagudo bastante curto e olhos amarelos brilhantes, ele geralmente parece bastante escuro.

Taxonomia

Existem cinco subespécies reconhecidas de mergulhão-pequeno, separadas principalmente por tamanho e cor.[4][5]

Seu nome de gênero, Tachybaptus, é uma combinação de duas palavras gregas - takhus, que significa rápido, e baptos, que significa mergulhar ou afundar.[6] O nome específico dominicus refere-se à ilha caribenha de Hispaniola, anteriormente conhecida como Santo Domingo. É o único membro de seu gênero encontrado no Novo Mundo; os quatro outros membros do gênero Tachybaptus residem no Velho Mundo e na Australásia.

Habitat e extensão

Os mergulhões-pequenos são encontrados em uma ampla variedade de habitats de pântanos, incluindo lagoas de água doce, lagos e pântanos, riachos e rios de fluxo lento, valas à beira de estradas e pântanos de mangue.[4][7] Em geral, preferem corpos d'água com significativa cobertura vegetal, principalmente nas bordas; eles usam até zonas úmidas que estejam quase completamente cobertas de mato.[4] Eles também podem escolher pequenos corpos de água temporários para se reproduzir, em um esforço para evitar a predação de seus filhotes por peixes grandes.[8]

Comportamento

Na maior parte do ano, os mergulhões pequenos são encontrados sozinhos ou em pares; no entanto, quando não estão se reproduzindo, às vezes se reúnem em bandos de 20 ou mais.[9]

Dieta

O mergulhão-pequeno come uma variedade de seres aquáticos, incluindo pequenos peixes, crustáceos, sapos e insetos aquáticos.[10] Como todos os mergulhões, ele persegue grande parte de suas presas debaixo d'água. Durante as sessões de alimentação ativa, ele passa uma média de 12,5 segundos abaixo da superfície em cada mergulho, com pausas na superfície variando de 2 a 24 segundos.[11]

Reprodução

Os mergulhões-pequenos se reproduzem ao longo do ano inteiro. Os que estão nos trópicos tendem a se reproduzir durante a estação das chuvas, e ninhos ativos foram encontrados em todos os meses do ano no Texas.[8] Cada par constrói um ninho flutuante compacto de vegetação ancorado em plantas enraizadas em águas calmas, com uma profundidade de até um metro e meio. A fêmea põe de três a seis ovos brancos, embora o material úmido do ninho logo os manche de marrom. Ambos os adultos incubam os ovos, que eclodem após 21 dias. Os filhotes listrados às vezes são carregados nas costas do adulto.

Ameaças

O mergulhão pequeno, embora seja uma espécie pouco preocupante, possuí uma série de predadores, especialmente no início da vida. Relata-se que grandes espécies de peixes e tartarugas pegam mergulhões jovens, e aves de rapina comedoras de pássaros, incluindo o cauré e a águia-real, foram observados pegando pássaros adultos.[8]

Referências

Notas

  1. a b BirdLife International (2012). Tachybaptus dominicus (em inglês). IUCN 2014. Lista Vermelha de Espécies Ameaçadas da IUCN de 2014 . Página visitada em 13 de novembro de 2014..
  2. Ogilvie & Rose 2003, p. 92
  3. CRC Handbook of Avian Body Masses, 2nd Edition by John B. Dunning Jr. (Editor).
  4. a b c Ogilvie & Rose 2003, p. 32
  5. Gill, F.; Donsker, D., eds. (2014). «IOC World Bird List 4.2». IOC World Bird List. doi:10.14344/IOC.ML.4.2
  6. Ogilvie & Rose 2003, p. 98
  7. Howell, Steve N.G.; Webb, Sophie (1995). A Guide to the Birds of Mexico and Northern Central America. [S.l.]: Oxford University Press. pp. 94–95. ISBN 978-0-19-854012-0
  8. a b c Ogilvie & Rose 2003, p. 34
  9. Hilty, Steven L. (2003). Birds of Venezuela. London: Christopher Helm. pp. 185–186. ISBN 978-0-7136-6418-8
  10. Stiles, Gary; Skutch, Alexander (1989). A Guide to the Birds of Costa Rica. Ithaca, NY: Comstock Press. p. 68. ISBN 978-0-8014-2287-4
  11. Jenni, Donald A. (abril de 1969). «Diving times of the Least Grebe and Masked Duck». The Auk. 86 (2): 355–356. JSTOR 4083516. doi:10.2307/4083516
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia PT

Tachybaptus dominicus: Brief Summary ( Portuguese )

provided by wikipedia PT

O mergulhão-pequeno (Tachybaptus dominicus) é uma espécie de ave da família Podicipedidae. Ocorre do sudoeste dos Estados Unidos e México ao Chile e Argentina, sendo também encontrado em Trinidad e Tobago, Bahamas e Grandes Antilhas.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia PT

Dvärgdopping ( Swedish )

provided by wikipedia SV

Dvärgdopping[2] (Tachybaptus dominicus) är en amerikansk fågel i familjen doppingar inom ordningen doppingfåglar.[3]

Utbredning och systematik

Dvärgdopping delas in i fem underarter med följande utbredning:[3]

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling som inte tros vara utsatt för något substantiellt hot.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).[1]

Noter

  1. ^ [a b c] Birdlife International 2012 Tachybaptus dominicus Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
  2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-08-14
  3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11

Externa länkar

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Dvärgdopping: Brief Summary ( Swedish )

provided by wikipedia SV

Dvärgdopping (Tachybaptus dominicus) är en amerikansk fågel i familjen doppingar inom ordningen doppingfåglar.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Tachybaptus dominicus ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Tachybaptus dominicus là một loài chim trong họ Podicipedidae.[1]

Chú thích

  1. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, B.L. Sullivan, C. L. Wood, and D. Roberson (2012). “The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.7.”. Truy cập ngày 19 tháng 12 năm 2012.

Tham khảo


Hình tượng sơ khai Bài viết liên quan đến chim này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI

Tachybaptus dominicus: Brief Summary ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Tachybaptus dominicus là một loài chim trong họ Podicipedidae.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI

Южноамериканская поганка ( Russian )

provided by wikipedia русскую Википедию
Царство: Животные
Подцарство: Эуметазои
Без ранга: Вторичноротые
Подтип: Позвоночные
Инфратип: Челюстноротые
Надкласс: Четвероногие
Класс: Птицы
Подкласс: Настоящие птицы
Инфракласс: Новонёбные
Отряд: Поганкообразные (Podicipediformes Sharpe, 1891)
Семейство: Поганковые
Вид: Южноамериканская поганка
Международное научное название

Tachybaptus dominicus
(Linnaeus, 1766)

Охранный статус Wikispecies-logo.svg
Систематика
на Викивидах
Commons-logo.svg
Изображения
на Викискладе
ITIS 174508NCBI 342693EOL 2304132FW 289522
У этого термина существуют и другие значения, см. Поганка.

Южноамериканская поганка[1] (лат. Tachybaptus dominicus) — птица из рода малые поганки (Tachybaptus), распространённая в Америке. Ареал с севера ограничен южными районами США и Мексикой, на юге Чили и Аргентиной. Птица также обитает на Больших Антильских островах, Багамах, Тринидаде и Тобаго.

Внешность

От малой поганки отличается только более тусклой окраской.


Примечания

  1. Бёме Р. Л., Флинт В. Е. Пятиязычный словарь названий животных. Птицы. Латинский, русский, английский, немецкий, французский / Под общ. ред. акад. В. Е. Соколова. — М.: Рус. яз., «РУССО», 1994. — С. 14. — 2030 экз.ISBN 5-200-00643-0.
Птица Это заготовка статьи по орнитологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её.
Question book-4.svg
В этой статье не хватает ссылок на источники информации.
Информация должна быть проверяема, иначе она может быть поставлена под сомнение и удалена.
Вы можете отредактировать эту статью, добавив ссылки на авторитетные источники.
Эта отметка установлена 15 мая 2011 года.
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Авторы и редакторы Википедии

Южноамериканская поганка: Brief Summary ( Russian )

provided by wikipedia русскую Википедию
У этого термина существуют и другие значения, см. Поганка.

Южноамериканская поганка (лат. Tachybaptus dominicus) — птица из рода малые поганки (Tachybaptus), распространённая в Америке. Ареал с севера ограничен южными районами США и Мексикой, на юге Чили и Аргентиной. Птица также обитает на Больших Антильских островах, Багамах, Тринидаде и Тобаго.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Авторы и редакторы Википедии

ヒメカイツブリ ( Japanese )

provided by wikipedia 日本語
ヒメカイツブリ Least grebe.jpg
ヒメカイツブリ Tachybaptus dominicus
保全状況評価 LEAST CONCERN
(IUCN Red List Ver.3.1 (2001))
Status iucn3.1 LC.svg 分類 : 動物界 Animalia : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata : 鳥綱 Aves : カイツブリ目 Podicipediformes : カイツブリ科 Podicipedidae : Tachybaptus : ヒメカイツブリ T. dominicus 学名 Tachybaptus dominicus
(Linnaeus, 1766) 和名 ヒメカイツブリ 英名 Least Grebe 亜種
  • T. d. dominicus [1]
  • T. d. brachypterus [1]
  • T. d. bangsi [1]
  • T. d. speciosus [1]
  • T. d. eisenmanni
亜種分布図
亜種分布図

ヒメカイツブリ(姫鳰、学名Tachybaptus dominicus)は、カイツブリ目カイツブリ科鳥類であり、そのなかで最も小さい水鳥である。

分布[編集]

北アメリカ大陸、南アメリカ大陸、西インド諸島。

アメリカ南西部およびメキシコからチリアルゼンチンにかけて、またバハマ大アンティル諸島トリニダード・トバゴに分布する。

形態[編集]

全長21 - 27cm(亜種による)、体重112 - 180g[2]。すべてのカイツブリ類と同様、足は体の後方につき、うまく歩くことはできないが、泳いだり潜ったりするのは巧みである。体は小さくて丸く、嘴は短く先がとがる。目は黄色。体は全体として暗色に見える。

繁殖成鳥は灰褐色で、頭とのどは濃黒色。胸は褐色をおび、下部は淡色。飛ぶと翼に白斑が見える。

非繁殖期はのどが白色をおびた淡色で、幼鳥は成長より淡い灰色である。

亜種[編集]

ヒメカイツブリは、大きさと色により5亜種が認められる。[3]

生態[編集]

生育環境[編集]

淡水池、湖沼、ゆるやかな流れの河川、道路側溝、マングローブの生える沼地など、さまざまな湿地に生息する[3][4]。通常、特に縁に沿って多くの植物が生える水域を好み、ほとんど草で覆われた湿地も利用する[3]。雛が大きな魚に捕食されるのを避けるため、繁殖時には小さな水域を選ぶとも考えられる。[5]

1年の多くは単独かつがいで見られるが、非繁殖期には時に20羽以上の群れとして集まることもある。[6]

食性[編集]

他のカイツブリ類と同様、潜水をして、小さな甲殻類カエル水生昆虫などさまざまな水中の小動物を捕食する[7]。水中で餌の多くを追い、平均12.5秒それぞれ潜水し、2 - 24秒の間一時浮上する。[8]

繁殖[編集]

周年繁殖する[7]テキサス州では1年のどの月にも営巣が見られるが、熱帯のものは雨期に繁殖する傾向がある[5]。各つがいは水面まで1.5mくらいの深さに根がつく植物を支えとして、植物製(通常さまざまな水生雑草)の小振りな浮きを造る。雌は3-6個の白い卵を産むが、湿った巣材がすぐ卵に茶色の染みをつける[7]。雌雄両方で抱卵し、21日後に孵化する。 縞模様の幼鳥は時々親の背中で運ばれる。

鳴き声[編集]

繁殖期の声はのいななきにも例えられた。

Sibley分類体系上の位置[編集]

シブリー・アールキスト鳥類分類

Clements分類上の位置[編集]

Clements鳥類分類

脚注[編集]

  1. ^ a b c d Clements, James (2007). The Clements Checklist of the Birds of the World (6th ed.). Ithaca, NY: Cornell University Press. p. p. 8. ISBN 978 0 8014 4501 9.
  2. ^ Ogilvie & Rose 2003, p. 92
  3. ^ a b c Ogilvie & Rose 2003, p. 32
  4. ^ Howell, Steve N. G.; Sophie Webb (1995). A Guide to the Birds of Mexico and Northern Central America. Oxford University Press. pp. 94–5. ISBN 0-19-854012-4.
  5. ^ a b Ogilvie & Rose 2003, p. 34
  6. ^ Hilty, Steven L. (2003). Birds of Venezuela. London: Christopher Helm. pp. 185–6. ISBN 0-7136-6418-5.
  7. ^ a b c Stiles, Gary; Alexander Skutch (1989). A Guide to the Birds of Costa Rica. Ithaca, NY: Comstock Press. p. 68. ISBN 0-8014-2287-6.
  8. ^ Jenni, Donald A. (April 1969). “Diving times of the Least Grebe and Masked Duck”. Auk 86: 355–6.

参考文献[編集]

  • ffrench, Richard (1991). A Guide to the Birds of Trinidad and Tobago (2nd ed.). Comstock Publishing. ISBN 0-8014-9792-2.
  • Ogilvie, Malcolm; Chris Rose (2003). Grebes of the World. Uxbridge, UK: Bruce Coleman. ISBN 1-872842-03-8.

外部リンク[編集]

 src= ウィキメディア・コモンズには、ヒメカイツブリに関連するメディアがあります。  src= ウィキスピーシーズにヒメカイツブリに関する情報があります。 執筆の途中です この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めていますポータル鳥類 - PJ鳥類)。
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
ウィキペディアの著者と編集者
original
visit source
partner site
wikipedia 日本語

ヒメカイツブリ: Brief Summary ( Japanese )

provided by wikipedia 日本語

ヒメカイツブリ(姫鳰、学名Tachybaptus dominicus)は、カイツブリ目カイツブリ科鳥類であり、そのなかで最も小さい水鳥である。

license
cc-by-sa-3.0
copyright
ウィキペディアの著者と編集者
original
visit source
partner site
wikipedia 日本語