Simaroubaceae, les Simarubacees, son una familia d'árboles perteneciente al orde Sapindales. Fueyes pinanticompuestas, alternes o raramente opuestes. Flores unisexuales, actinomorfes, de cutiu pentámeras; arrexuntaes en panícules o recímanos. Frutos drupáceos, capsulares o en plurisámara. Ta constituyida por unes 200 especies nes rexones templaes.
son parrotales o árboles, con triterpenos amargosos en munches de los sos partes; plantes hermafrodites, monoiques o mayormente dioiques. Fueyes alternes, xeneralmente pinnaticompuestas, nunca puntiáu-glandulares, colos marxes enteros a crenulaos; estípules xeneralmente ausentes. Les inflorescencies en panícules o recímanos con poques a munches flores, terminales o axilares; sépalos 3–5 (–8), llibres o connaos, xeneralmente inxeríos, deciduos o persistentes; pétalos 3–5 o raramente ausentes, llibres, inxeríos o valvaos; estames n'igual o en doble númberu que los sépalos los, filamentos llibres, xeneralmente delgaos, glabros o pubescentes, dacuando con un apéndiz basal, anteres versátiles o basifijas, con 2–4 teques na antesis, llonxitudinalmente dehiscentes, rudimentaries nes flores pistiladas; xinecéu súperu. Los frutos son bayes, drupes o cápsules samaroides.[1]
Familia con ca 30 xéneros y unes 200 especies, de distribución pantropical y subtropical, 1 xéneru presente nes rexones templaes del este d'Asia. Esti xéneru estremar de Simarouba por tener más de 20 foliolos con una glándula nel ápiz, les flores de más de 1 cm de llargu y los frutos de más de 2 cm de llargu.[1]
La especie Ailanthus altissima convirtióse nun árbol urbanu de gran aceptación.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Simaroubaceae, les Simarubacees, son una familia d'árboles perteneciente al orde Sapindales. Fueyes pinanticompuestas, alternes o raramente opuestes. Flores unisexuales, actinomorfes, de cutiu pentámeras; arrexuntaes en panícules o recímanos. Frutos drupáceos, capsulares o en plurisámara. Ta constituyida por unes 200 especies nes rexones templaes.
Simaroubakimilər (lat. Simaroubaceae) — ikiləpəlilər sinfinin sabunağacıçiçəklilər sırasına aid bitki fəsiləsi.
Simaroubakimilər (lat. Simaroubaceae) — ikiləpəlilər sinfinin sabunağacıçiçəklilər sırasına aid bitki fəsiləsi.
Simarubàcia, Simarubàcies o Simaroubaceae és una família de plantes amb flors.
Sobre la seva classificació taxonòmica hi ha hagut un important debat científic. La més coneguda de les espècies és l'ailant (Ailanthus altissima), espècie invasora que ha esdevingut de distribució cosmopolita.
Simarubovité (Simaroubaceae) je čeleď tropických stromů nebo keřů z řádu mýdelníkotvarých.
Simarubovité rostou v tropech, méně už v subtropech a mírném pásu na severní i jižní polokouli. Hlavní centra výskytu jsou v tropických oblastech Ameriky, Karibiku a západní Afriky. V České republice i v celé Evropě roste jediný nepůvodní druh pajasan žláznatý, který je světově nejrozšířenějším rodem této čeledě.
Rostliny z čeledi Simarubovité jsou stromy nebo keře bez pryskyřičných kanálků, převážně stále zelené, dvoudomé nebo jednodomé, často mají velmi hořkou kůru, dřevo i semena. Listy s palisty i bez jsou převážně střídavé, zpeřené nebo výjimečně jednoduché.
Květy jsou jednopohlavné nebo oboupohlavné, pravidelné. Bývají heterochlamydní i haplochlamydní. Gyneceum bývá apokarpní nebo synkarpní rostlé z 1 až 5 plodolistů, každý s 1 až 2 vajíčky, semeník je svrchní. Kalich je trubkovitý, obvykle 5 pětilaločný. korunních plátků bývá 5, jsou většinou volné, někdy srostlé do trubky a někdy zcela chybí, tyčinek umístěných ve dvou kruzích je stejný nebo dvojnásobný počet, stejně jako čnělek. Květy jsou uspořádány do jsou úžlabních nebo terminálních květenství, která jsou hroznatá, latnatá nebo s vidlanovými vrcholíky.
Plody jsou tobolky, bobule, peckovice nebo nažka.[1][2][3]
Dřevo z některých druhý rostlin z čeledě simarubovitých, např. Quassia a Picrasma je zdrojem hořčin, např. kvasinu, pikrasminu a neokvasinu. Jsou to triterpenové neglykosidické sloučeniny s částečným i insekticidním a amoebocidním účinkem. Číslo hořkosti těchto dřev se pohybuje od 40 000 do 50 000 (1 gram látky rozpuštěné ve 40 000 až 50 000 ml vody ještě vyvolá hořkou chuť).[4] Těchto hořčin se však smí používat jen k ochucování nápojů a pekařských výrobků.[5]
Odvar z kůry některých druhů rodů Picrasma, Quassia a Simaba se používá v tropické Americe jako lék proti malárii a semena rodu Brucea v jihovýchodní Asii k léčbě úplavice.[6]
Vědecké náhledy na rody příslušející do čeledě simarubovité se vyvíjejí, bývá uváděno číslo 20 až 35 rodů. Zde je jedna z věrohodných možností:
Obrázky, zvuky či videa k tématu simarubovité ve Wikimedia Commons
Simarubovité (Simaroubaceae) je čeleď tropických stromů nebo keřů z řádu mýdelníkotvarých.
Kvassia-familien (Simaroubaceae) rummer ca. 22 slægter og 170 arter, der er udbredt overalt i troperne og subtroperne. Det er træer eller buske, ofte med bitterstoffer i bark, ved og frø. Familien kan genkendes på den meget tydelige marv i skuddene, hvad der gør dem uventet lette. Desuden er barken bitter, og bladene har flade kirtler på undersiden og ofte nogle grove tænder langs randen. Blomsterne er gerne små med kronblade, som næsten ikke kan dække bægerbladene.
Slægter
Die Bittereschengewächse (Simaroubaceae) sind eine Pflanzenfamilie innerhalb der Ordnung der Seifenbaumartigen (Sapindales). Es gibt Arten dieser Familie fast in den gesamten Tropen. Die bekannteste, auch in Mitteleuropa häufig als Zierpflanze gepflanzte Art ist der Götterbaum (Ailanthus altissima), der zum Verwildern neigt.
Es sind Bäume oder Sträucher. Bei vielen Arten ist die Rinde bitter (auch getrocknet, also auch bei Herbarbelegen); auch das Holz und die Samen sind bitter. Die wechselständig und spiralig angeordneten Laubblätter sind selten einfach (beispielsweise bei einigen Quassia-Arten), meist gefiedert. Die Blattränder sind glatt. Nebenblätter fehlen.
Sie sind meist zweihäusig (diözisch) oder einhäusig (monözisch) getrenntgeschlechtig; manchmal gibt es auch eingeschlechtige und zwittrige Blüten an einem Exemplar. Die Blüten stehen einzeln oder zu vielen in einfachen oder zusammengesetzten, unterschiedlich aufgebauten Blütenständen zusammen.
Die kleinen bis winzigen, meist eingeschlechtigen, selten zwittrigen Blüten sind radiärsymmetrisch und drei- bis fünfzählig (selten bis zu achtzählig). Die Kelchblätter sind meist an ihrer Basis verwachsen. Selten fehlen Kronblätter. Meist ist ein Diskus vorhanden. Es sind selten ein (beispielsweise Brucea), meist zwei Kreise mit meist fünf (drei bis acht) Staubblättern vorhanden. Bei Amaroria ist nur ein Fruchtblatt vorhanden; meist sind zwei bis fünf, selten bis zu acht Fruchtblätter vorhanden, die frei sind oder zu einem Fruchtknoten verwachsen sind; sie sind immer oberständig. Es ist eine Samenanlage je Fruchtblatt vorhanden. Einer, zwei bis fünf, selten bis zu acht Griffel sind vollkommen frei oder teilweise verwachsen.
Es werden sehr unterschiedliche Früchte ausgebildet: Wenn die Fruchtblätter nicht verwachsen sind, sind die Früchte beeren-, steinfrucht- oder flügelnussartig; es können Spaltfrüchte oder Sammelfrüchte sein. Sind die Fruchtblätter verwachsen, dann können Kapselfrüchte, Beeren, Steinfrüchte oder Flügelnüsse („Samara“) gebildet werden.
Die Familie der Simaroubaceae wurde 1811 durch Augustin-Pyrame de Candolle in Nouveau Bulletin des Sciences, publié par la Société Philomatique de Paris, 2, S. 209 aufgestellt, dort „Simarubeae“ geschrieben. Typusgattung ist Simarouba Aubl.[1] Die Taxa der früheren Familien Ailanthaceae (Arnott) J.Agardh, Castelaceae J.Agardh, Holacanthaceae Engler, Leitneriaceae Benth. & Hook.f., Quassiaceae Bertolini, Simabaceae Horan., Soulameaceae Endl. werden hier eingeordnet.
In der Familie Simaroubaceae gibt es 21[2] bis 22 Gattungen mit 95 bis 100 Arten:
Nicht mehr bei den Simaroubaceae eingeordnet werden:[2]
Die Bittereschengewächse (Simaroubaceae) sind eine Pflanzenfamilie innerhalb der Ordnung der Seifenbaumartigen (Sapindales). Es gibt Arten dieser Familie fast in den gesamten Tropen. Die bekannteste, auch in Mitteleuropa häufig als Zierpflanze gepflanzte Art ist der Götterbaum (Ailanthus altissima), der zum Verwildern neigt.
Famîleya dartehlokan (Simaroubaceae) famîleyeke riwekan e, di koma Sapindalesê de cih digire. Li navenda Ewropayê bo baxçevaniyê tên çandin. Navdara vê famîleyê dara girdîgaran (Ailanthus altissima) e. Hin ji vê famîleyê dar in, hin jî devî.
Famîleya Simaroubaceae sala 1811'yê ji aliyê Augustin-Pyrame de Candolle ve, di Nouveau Bulletin des Sciences, publié par la Société Philomatique de Paris, 2, rûpel 209'ê de hatiye binavkirin. Cinsê herî navdar ê vê famîleyê Simarouba ye. Di famîleyê de 21 heya 22 cins, 95 heya 100 cure hene:
Leitneria floridana Chapm.: Li DYAyê.
Ev jî berê li ser Simarobaceae dihatin hejmartin lê lêkolînên molekûlarbiyolojiyê pê derxist ku ji Ixonanthaceae ne:
Famîleya dartehlokan (Simaroubaceae) famîleyeke riwekan e, di koma Sapindalesê de cih digire. Li navenda Ewropayê bo baxçevaniyê tên çandin. Navdara vê famîleyê dara girdîgaran (Ailanthus altissima) e. Hin ji vê famîleyê dar in, hin jî devî.
Le Simarubaceae i è 'na famìa de piànte e boscài distribüìde perlopiö endèle regiù tropicài e equatoriài de töcc i continèncc - ma se le tróa apò a 'n sèrte zòne de clìma temperàt compagn del Giapù.
Segónt la clasificacsiù APG, le Simarubacee le fa part del úrden de le Sapindales
Le Simarubaceae i è 'na famìa de piànte e boscài distribüìde perlopiö endèle regiù tropicài e equatoriài de töcc i continèncc - ma se le tróa apò a 'n sèrte zòne de clìma temperàt compagn del Giapù.
Segónt la clasificacsiù APG, le Simarubacee le fa part del úrden de le Sapindales
Симаруба котыр (латин Simaroubaceae ) — сапиндус чукӧрса корья пу быдмӧг котыр. Симарубаяс 19 - 20 увтыр да 95 сикас.
Симаруба котыр (лат. Simaroubaceae ) — сапиндус чукöрись корья быдмас котыр. Симарубаэз 19 - 20 увтыр да 95 вид.
Симаруба котыр (лат. Simaroubaceae ) — сапиндус чукöрись корья быдмас котыр. Симарубаэз 19 - 20 увтыр да 95 вид.
Симаруба котыр (латин Simaroubaceae ) — сапиндус чукӧрса корья пу быдмӧг котыр. Симарубаяс 19 - 20 увтыр да 95 сикас.
The Simaroubaceae are a small, mostly tropical, family in the order Sapindales. In recent decades, it has been subject to much taxonomic debate, with several small families being split off. A molecular phylogeny of the family was published in 2007, greatly clarifying relationships within the family.[2] Together with chemical characteristics such as the occurrence of petroselinic acid in Picrasma,[3] in contrast to other members of the family such as Ailanthus,[4] this indicates the existence of a subgroup in the family with Picrasma, Holacantha, and Castela.
The best-known species is the temperate Chinese tree-of-heaven Ailanthus altissima, which has become a cosmopolitan weed tree of urban areas[5] and wildlands.[6]
Well-known genera in the family include the tropical Quassia and Simarouba.
The Simaroubaceae are a small, mostly tropical, family in the order Sapindales. In recent decades, it has been subject to much taxonomic debate, with several small families being split off. A molecular phylogeny of the family was published in 2007, greatly clarifying relationships within the family. Together with chemical characteristics such as the occurrence of petroselinic acid in Picrasma, in contrast to other members of the family such as Ailanthus, this indicates the existence of a subgroup in the family with Picrasma, Holacantha, and Castela.
The best-known species is the temperate Chinese tree-of-heaven Ailanthus altissima, which has become a cosmopolitan weed tree of urban areas and wildlands.
Well-known genera in the family include the tropical Quassia and Simarouba.
Simarubacoj aŭ aliantacoj (Simaroubaceae) estas planta familio el la dukotiledonaj plantoj kun arboj kaj arbedoj kreskantaj en tropiko kaj subtropiko. La etaj floroj grupiĝas en paniklo, flanke staranta.Sur la interna parto de la stamenaj tigetoj evoluas skvameca alpendaĵo.
La indiĝenoj uzas ilin kiel kuracplantojn pro la granda amaraĵa enteno.
La familio havas pli ol 100 speciojn en pli ol 20 genroj; inter ili ĉefaj estas:
Simaroubaceae, las simarubáceas, son una familia de árboles del orden Sapindales. Hojas pinanticompuestas, alternas o raramente opuestas. Flores unisexuales, actinomorfas, a menudo pentámeras; agrupadas en panículas o racimos. Frutos drupáceos, capsulares o en plurisámara. Está constituida por unas 200 especies en las regiones cálidas.
son arbustos o árboles, con triterpenos amargos en muchas de sus partes; plantas hermafroditas, monoicas o mayormente dioicas. Hojas alternas, generalmente pinnaticompuestas, nunca punteado-glandulares, con los márgenes enteros a crenulados; estípulas generalmente ausentes. Las inflorescencias en panículas o racimos con pocas a muchas flores, terminales o axilares; sépalos 3–5 (–8), libres o connados, generalmente imbricados, deciduos o persistentes; pétalos 3–5 o raramente ausentes, libres, imbricados o valvados; estambres en igual o en doble número que los sépalos, filamentos libres, generalmente delgados, glabros o pubescentes, a veces con un apéndice basal, anteras versátiles o basifijas, con 2–4 tecas en la antesis, longitudinalmente dehiscentes, rudimentarias en las flores pistiladas; gineceo súpero. Los frutos son bayas, drupas o cápsulas samaroides.[1]
Familia con ca 30 géneros y unas 200 especies, de distribución pantropical y subtropical, 1 género presente en las regiones templadas del este de Asia. Este género se diferencia de Simarouba por tener más de 20 folíolos con una glándula en el ápice, las flores de más de 1 cm de largo y los frutos de más de 2 cm de largo.[1]
La especie Ailanthus altissima se ha convertido en un árbol urbano de gran aceptación, aunque también es considerado una especie invasora.
Datos: Q156679
Multimedia:
Especies: Simaroubaceae
Simaroubaceae, las simarubáceas, son una familia de árboles del orden Sapindales. Hojas pinanticompuestas, alternas o raramente opuestas. Flores unisexuales, actinomorfas, a menudo pentámeras; agrupadas en panículas o racimos. Frutos drupáceos, capsulares o en plurisámara. Está constituida por unas 200 especies en las regiones cálidas.
Kvassiakasvit (Simaroubaceae)[1] on kaksisirkkaisten kukkivien kasvien heimo. Heimon lajit ovat lähinnä trooppisen ilmastovyöhykkeen pensaita ja puita.
Kaikki kvassiakasvit ovat puuvartisia, pieniä tai keskisuuria puita tai pensaita. Kukat ovat yleensä pieniä, alle senttimetrin halkaisijaltaan ja kasvavat usein suurissa kukinnoissa. Heimon kasvit ovat yksikotisia, kukat ovat lajista riippuen yksi- tai kaksineuvoisia. Kukissa on verho- ja terälehtiä yleensä 4–6, joillain lajeilla tosin 3 tai 8.[2] Hedelmä on tyypiltään lohkohedelmä, sen osat voivat olla luumarjamaisia.[3]
Heimon kasvit ovat enimmäkseen trooppisia ja subtrooppisia, joskin jotkut lajit, tunnetuimpana jumaltenpuu, ovat lauhkean vyöhykkeen kasveja. Lajeja tunnetaan kaikilta mantereilta, paitsi Etelämantereelta.[2]
Sukuja tunnetaan määritelmästä riippuen 19-22 ja lajeja noin 110.[2]
Monia heimon lajeja käytetään koristekasveina. Lisäksi joitakin jumaltenpuita (Ailanthus) käytetään lääkekasveina.[4]
Jumaltenpuu Ailanthus altissima
Kvassialaji Simarouba tulae
Kvassiakasvit (Simaroubaceae) on kaksisirkkaisten kukkivien kasvien heimo. Heimon lajit ovat lähinnä trooppisen ilmastovyöhykkeen pensaita ja puita.
La famille des Simaroubaceae (Simaroubacées) regroupe des plantes dicotylédones. Sa circonscription est très discutée. Selon Watson & Dallwitz elle comprend 50 espèces réparties en une vingtaine de genres.
Ce sont des arbustes et des arbres, aux terpénoïdes caractéristiques, des régions subtropicales à tropicales largement répandus.
La classification phylogénétique APG II (2003) a détaché la famille des Picramniaceae des Simaroubaceae, et la classification phylogénétique APG III (2009) lui a attribué le nouvel ordre des Picramniales.
Le nom vient du genre Simarouba qui lui-même vient de la langue kali'na et signifie « racine contre la dysenterie »[1].
Les Kali'na, ethnie amérindienne d'Amérique du Sud, ont nommé Simarouba un arbre qui vit dans les lieux sablonneux et humides. Par la suite cet arbre a été scientifiquement nommé Simarouba amara. Sa racine est regardée comme spécifique contre la dysenterie[2].
Selon Angiosperm Phylogeny Website (24 juin 2010)[3] :
Selon NCBI (24 juin 2010)[4] :
Selon DELTA Angio (24 juin 2010)[5] :
Selon ITIS (24 juin 2010)[6] :
Selon NCBI (24 juin 2010)[4] :
La famille des Simaroubaceae (Simaroubacées) regroupe des plantes dicotylédones. Sa circonscription est très discutée. Selon Watson & Dallwitz elle comprend 50 espèces réparties en une vingtaine de genres.
Ce sont des arbustes et des arbres, aux terpénoïdes caractéristiques, des régions subtropicales à tropicales largement répandus.
Gorkuničevke (lat. Simaroubaceae), malena biljna porodica od 19 rodova[1] koja pripada redu redu Sapindales. Raspreostra njena je po tropskim predjelima Amerike, Afrike i Azije i sjeveroistočnog priobalja Australije i Japana.
Dobro poznati rodovi su kvasija (Quassia), gorko drvo (Picrasma), pajasen (Ailanthus, vrsta Ailanthus altissima) i simarouba. Ekstrakt iz drveta Quassia amara koristi se u medicini.
Gorkuničevke (lat. Simaroubaceae), malena biljna porodica od 19 rodova koja pripada redu redu Sapindales. Raspreostra njena je po tropskim predjelima Amerike, Afrike i Azije i sjeveroistočnog priobalja Australije i Japana.
Dobro poznati rodovi su kvasija (Quassia), gorko drvo (Picrasma), pajasen (Ailanthus, vrsta Ailanthus altissima) i simarouba. Ekstrakt iz drveta Quassia amara koristi se u medicini.
Simarubowe rostliny (Simaroubaceae) su swójba symjencowych rostlinow (Spermatophyta).
W swójbje eksistuje 19 hač 20 rodow z něhdźe 95 družinami [1]:
Taksony něhdyšich swójbow Ailanthaceae (Arnott) J.Agardh, Castelaceae J.Agardh, Holacanthaceae Engler, Leitneriaceae Benth. & Hook. f., Quassiaceae Bertolini, Simabaceae Horan., Soulameaceae Endl. so dźensa tu zarjaduja.
Tu so wjace njezarjaduja [1]:
Jeli sy jedyn z mjenowanych njedostatkow skorigował(a), wotstroń prošu potrjecheny parameter předłohi {{Předźěłuj}}. Podrobnosće namakaš w dokumentaciji.
Simarubowe rostliny (Simaroubaceae) su swójba symjencowych rostlinow (Spermatophyta).
Simaroubaceae adalah salah satu suku anggota tumbuhan berbunga. Menurut Sistem klasifikasi APG II suku ini dimasukkan ke dalam bangsa Sapindales, klad euRosidae II.
Simaroubaceae adalah salah satu suku anggota tumbuhan berbunga. Menurut Sistem klasifikasi APG II suku ini dimasukkan ke dalam bangsa Sapindales, klad euRosidae II.
Le Simarubacee (Simaroubaceae Candolle) sono una famiglia di alberi e arbusti a distribuzione essenzialmente intertropicale: sono presenti nelle regioni tropicali ed equatoriali di tutti i continenti - ma sono anche presenti in alcune aree a clima temperato, p.es in Giappone.
Secondo la classificazione APG, le Simarubacee vengono attribuite all'ordine delle Sapindali e comprendono circa 20 generi e 100 specie. La lista di generi secondo APG è la seguente:
Le Simarubacee (Simaroubaceae Candolle) sono una famiglia di alberi e arbusti a distribuzione essenzialmente intertropicale: sono presenti nelle regioni tropicali ed equatoriali di tutti i continenti - ma sono anche presenti in alcune aree a clima temperato, p.es in Giappone.
De hemelboomfamilie (Simaroubaceae, voorheen ook wel met de spelling Simarubaceae) is een familie van bedektzadigen. Het zijn houtige planten: struiken en bomen. Deze komen voor in de tropen en subtropen, met enkele vertegenwoordigers in gematigde streken.
De familie is in Nederland het meest bekend van de hemelboom (Ailanthus altissima), een bekende onkruidboom, die wereldwijd te vinden is in steden. Het geveerd samengestelde blad is typerend voor deze en verwante families.
De familie is de afgelopen decennia het toneel geweest van veel taxonomische speculaties en wijzigingen. Als gevolg daarvan is niet heel duidelijk hoe groot de familie is: ze zal de honderd soorten niet te boven gaan, maar haalt misschien nog niet de helft daarvan.
Bekende geslachten zijn:
De hemelboomfamilie (Simaroubaceae, voorheen ook wel met de spelling Simarubaceae) is een familie van bedektzadigen. Het zijn houtige planten: struiken en bomen. Deze komen voor in de tropen en subtropen, met enkele vertegenwoordigers in gematigde streken.
De familie is in Nederland het meest bekend van de hemelboom (Ailanthus altissima), een bekende onkruidboom, die wereldwijd te vinden is in steden. Het geveerd samengestelde blad is typerend voor deze en verwante families.
De familie is de afgelopen decennia het toneel geweest van veel taxonomische speculaties en wijzigingen. Als gevolg daarvan is niet heel duidelijk hoe groot de familie is: ze zal de honderd soorten niet te boven gaan, maar haalt misschien nog niet de helft daarvan.
Bekende geslachten zijn:
Ailanthus Desf. Brucea J.F.Mill. Quassia L. Simarouba Aubl.Bittervedfamilien (Simaroubaceae) er en plantefamilie i ordenen Sapindales. Artene er trær og busker, som regel med bitter bark. De er utbredt i alle tropiske strøk, og det er også noen få arter i tempererte områder. Ingen arter i denne familien finnes opprinnelig i nordisk flora, men én art, gudetre (Ailanthus altissima), dyrkes som prydtre i varmere strøk i Norge.
Bittervedfamilien (Simaroubaceae) er en plantefamilie i ordenen Sapindales. Artene er trær og busker, som regel med bitter bark. De er utbredt i alle tropiske strøk, og det er også noen få arter i tempererte områder. Ingen arter i denne familien finnes opprinnelig i nordisk flora, men én art, gudetre (Ailanthus altissima), dyrkes som prydtre i varmere strøk i Norge.
Biegunecznikowate (Simaroubaceae DC.) – rodzina roślin należąca do rzędu mydleńcowców Sapindales (lub rutowców Rutales w niektórych ujęciach systematycznych). Należy tu ok. 20 rodzajów ze 110 gatunkami występującymi głównie w obszarach tropikalnych[1]. Strefy klimatu umiarkowanego sięgają nieliczne gatunki w południowo-wschodniej części Ameryki Północnej, na Bliskim i na Dalekim Wschodzie[2].
Rośliny z tej rodziny zawierają quassinoidy[2], substancje gorzkie[3] działające przeciwwirusowo, antymalarycznie[2], przeciworobaczo[3] dlatego od dawna stosowane są w medycynie. Wykazują także działanie owadobójcze. Bardzo lekkie drewno gatunku Leitneria floridana używane jest do wyrobu pływaków mocowanych przy sieciach rybackich. Kilka gatunków sadzi się jako ozdobne, m.in. gorzklę właściwą Quassia amara, Simarouba glauca i bożodrzew gruczołowaty Ailanthus altissima, który okazał się jednak gatunkiem inwazyjnym[2]. Także w Polsce gatunek ten został rozpowszechniony i obecnie podlega zwalczaniu[4]. Liście Ailanthus vilmoriniana są wykorzystywane w Chinach jako roślina pokarmowa jedwabnika Attacus cynthia. Z kory Ailanthus triphysa uzyskuje się żywice wykorzystywane w kadzidłach w świątyniach hinduistycznych[3].
Rodzina z rzędu mydleńcowców Sapindales w obrębie kladu różowych roślin okrytonasiennych[1].
mydleńcowcełużnikowate Nitrariaceae
osoczynowate Burseraceae
nanerczowate Anacardiaceae
mydleńcowate Sapindaceae
biegunecznikowate Simaroubaceae
meliowate Meliaceae
rutowate Rutaceae
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa różowe (Rosidae Takht.), nadrząd Rutanae Takht, rząd rutowce (Rutales Perleb), rodzina biegunecznikowate (Simaroubaceae DC.)[5].
Biegunecznikowate (Simaroubaceae DC.) – rodzina roślin należąca do rzędu mydleńcowców Sapindales (lub rutowców Rutales w niektórych ujęciach systematycznych). Należy tu ok. 20 rodzajów ze 110 gatunkami występującymi głównie w obszarach tropikalnych. Strefy klimatu umiarkowanego sięgają nieliczne gatunki w południowo-wschodniej części Ameryki Północnej, na Bliskim i na Dalekim Wschodzie.
Rośliny z tej rodziny zawierają quassinoidy, substancje gorzkie działające przeciwwirusowo, antymalarycznie, przeciworobaczo dlatego od dawna stosowane są w medycynie. Wykazują także działanie owadobójcze. Bardzo lekkie drewno gatunku Leitneria floridana używane jest do wyrobu pływaków mocowanych przy sieciach rybackich. Kilka gatunków sadzi się jako ozdobne, m.in. gorzklę właściwą Quassia amara, Simarouba glauca i bożodrzew gruczołowaty Ailanthus altissima, który okazał się jednak gatunkiem inwazyjnym. Także w Polsce gatunek ten został rozpowszechniony i obecnie podlega zwalczaniu. Liście Ailanthus vilmoriniana są wykorzystywane w Chinach jako roślina pokarmowa jedwabnika Attacus cynthia. Z kory Ailanthus triphysa uzyskuje się żywice wykorzystywane w kadzidłach w świątyniach hinduistycznych.
Simaroubaceae é uma família de plantas angiospérmicas (plantas com flor – divisão Magnoliophyta), pertencente à ordem Sapindales. As sapindales, por sua vez, são um grupo monofilético, com sinapomorfias como folhas pinado-compostas e flores apresentando disco nectarífero evidente, geralmente pequenas; são plantas lenhosas com folhas alternas espiraladas, desprovidas de estípula. O táxon consiste em 9 famílias e cerca de 5.800 espécies, dentre elas a Simaroubaceae é uma das principais. Essa ordem está incluída nas Malvídeas (Eurosídeas II), segundo o atual sistema de classificação APG II (o mais atual para angiospermas).
São plantas ditas eudicotiledônias, desenvolvendo portanto embriões com dois ou mais cotilédones e possuindo geralmente grão de pólen tricolporado.
No Brasil, ocorrem 6 gêneros e 20 espécies distribuídas pantropicalmente, encontrada em regiões tropicais ou sub-tropicais. Sua distribuição global se dá nas regiões tropicais das América, se estendendo até África, Madagascar e regiões da Austrália banhadas pelo Oceano Pacífico, ocorrendo poucos gêneros em regiões temperadas.
De acordo com a literatura, suas flores são polinizadas por diversos insetos, principalmente abelhas e outros animais como aves (geralmente quando drupa); contudo, alguns gêneros são polinizados pelo vento (quando fruto é tipo sâmara), como em Leitneria.
Flor estaminada: *, K (4-5), C5, A5+5, G (5)•
Flor carpelada: *, K (4-5), C5, A5+5•, G (5); agregado de sâmaras ou drupas
São arbustos ou árvores, ocasionalmente armados como no caso da Castela; apresentam compostos triterpenóides amargos do tipo quassinóide.
IInflorescência geralmente cismosa, determinada, terminal o axilar; flores pouco vistosas, unissexuadas (plantas monoicas ou raramente dióicas) ou raramente bissexuadas, com estaminódios e pistilódios bem desenvolvidos frequentemente; actinomorfas, diclamídeas ou raramente monoclamídeas; cálice 4-5 mero, geralmente livres a ligeiramente conatas, prefloração valvar ou imbricada; corola 3-5(-8-)-mera, geralmente dialipétala, também imbricadas ou valvares; estames em número duplo ao das sépalas, raramente em número igual ou numeroso, livres entre si, com frequência basalmente apendiculados, anteras rimosas; grão de pólen tricolporado. disco nectarífero geralmente presente (intraestaminal); gineceu dialicarpelar ou gamocarpelar, 1-5(-8-)-carpelar, unidos apenas pelos estiletes; estigma capitado a fortemente lobado; ovário súpero, 1-5(-8-)-loculos, placentação geralmente axial, lóculos unidos ou raramente biovulados (separando-se em carpelos individuais à medida que os frutos se desenvolvem). Flores ausentes em ''Leitneria''.
Apresenta fruto agregado de sâmaras ou de drupas carnosas à secas; o endosperma pode estar ausente.
Filotaxia é alterna (geralmente espiralada) ou raramente opostas, podendo apresentar folhas compostas pinadas e ocasionalmente folhas simples, ausência de estípulas, com folículos inteira ou serreada. A venação é peninérvea. Apresentam células secretoras esparsas frequentemente nas folhas e casca. Geralmente com tricomas simples na superfície.
Compreende 20 gêneros , incluindo os nativos brasileiros (6 gêneros) tais como Castela, Picrasma, Picrolemma, Quassia,Simaba e Simarouba. O gênero Simarouba foi fundado em 1775 por Aublet, e esse se difere dos taxa Quassia L. e Simaba Aubl. principalmente por possuir flores unissexuais com estigmas longos e divergentes, Principais gêneros da família Simaroubaceae:
Alvaradoa
Ailanthus com 15 spp;
Brucea
Castela com 12 spp.
Eurycoma
Holacantha
Leitneria
Picramnia
Picrasma
Quassia
Simarouba
Simaba com, aproximadamente, 30 spp;
Todas as espécies de Simaba são utilizadas para medicina popular como antifebrífugo, antidiarreico, anti-reumático e contra hidropisia, além de possuirem compostos de caráter terapêutico e antimalária (Eurycoma longifolia). Espécies do gênero Simaba:
Simaba multiflora
Simaba orinocensis
Simaba guianensis
Simaba cuspidata Spruce
Simaba cedron Planchon
Simaba polyphylla Caval.
Simaba subcymosa
Simaba ferruginea
Uso medicinal de algumas espécies que possuem compostos amargos como no caso de alguma das espécies dos gêneros Quassia e Picrasma; e no uso da madeira do marupá (Simarouba amara). Provavelmente tais substâncias amargas conferem propriedades medicinais à estas plantas. A presença das substâncias denominadas quassinóides é exclusiva dessa familia. Pesquisas recentes demonstram que o potencial anti-malária do quissanóide (orinocinolide) é presente na Simaba orinocensis, uma vez que possuem compostos de caráter terapêutico (Eurycoma longifolia). Todas as espécies de Simaba são utilizadas para medicina popular como antifebrífugo, antidiarreico, anti-reumático e contrahidropisia. Também existem estudos que incentivam a pesquisa aprofundada dos compostos químicos de certas espécies, uma vez que extratos de A. excelsa demonstraram um significante poder de atuação antioxidante e atiproliferativo, que pode ser aplicado para inibir processos de carcinogênese, como iniciação, promoção e progressão de um tumor. Na biotecnologia, espécies dessa família também apresentam utilidade como marcadores de microssatélite (totalizando 18 marcadores), obtidos a partir da espécie Eurycoma longifolia, para a criação de perfis de DNA em estudos de diversidade genética. Ainda, algumas espécies são usadas no ramo ornamental: a árvore-do-paraíso do gênero Ailanthuse o marupá (Simarouba).
CRONQUIST, ARTHUR. Studies in the Simaroubaceae-II. The Genus Simarouba. Bulletin of the Torrey Botanical Club.Vol. 71, No. 3, pp. 226-234. Mai 1944.
GUARIM NETO, G.; MORAIS, R. G. Medicinal plants resources in the Cerrado of Mato Grosso state Brazil: a review. Acta Bot. Bras., v. 17, n. 4, p. 561-584, 2003.
JUDD, W. S., CAMPBELL, C. S., KELLOGG, E. A., STEVENS, P. F., DONOGHUE, M. J. Sistemática Vegetal: Um Enfoque FilogenÈtico. 3. ed. Porto Alegre: Artmed, p.435. 2009.
MARCELLO, C. M. Avaliação da Atividade Antiúlcera de Frações de Simaba ferruginea St. Hil. (Simaroubaceae). In: XVII Simpósio de Plantas Medicinais do Brasil, 2002, Cuiabá. XVII Simpósio de Plantas Medicinais do Brasil, 2002.
MUHAMMAD, I.; BEDIR, E.; KHAN, S. I.; TEKWANI, B. L.; KHAN, I. A.; TAKAMATSU, S.; PELLETIER, J.; WALKER, L. A.; J. NAT. A newantimalarial quassinoid from Simaba orinocensis. J. Nat. Prod., 62. pp. 772–777. 2004.
NOLDI, F. V. Estudo fitoquímico das folhas e rizomas de Simaba ferruginea St. Hil. e avaliação da atividade antiúlcera e antinociceptiva dos extratos e compostos isolados. Universidade do vale do Itajaí, Brasil Itajaí. 2005.
SAID, ATAA; TUNDIS, ROSA; HAWAS, USAMA W.; EL-KOUSY, SALAH M.; RASHED, KHALED; MENICHINI, FEDERICA; BONESI, MARCO; HUEFNER, ANTJE; LOIZZO, MONICA ROSA; MENICHINI, FRANCESCO. In vitro Antioxidant and Antiproliferative Activities of Flavonoids from Ailanthus excelsa (Roxb.) (Simaroubaceae) Leaves. Z. Naturforsch. 65 c, 180 – 186. 2010.
SOUZA, V. C.; LORENZI, H. Botânica Sistemática. Guia ilustrado para identificação de Angiospermas da flora brasileira, baseado em APG II. Nova Odessa: Instituto Plantarum, 2005.
THOMAS, W. W. Os gêneros americanos de Simaroubaceae e sua distribuição. Acta Bot. Bras. [online], vol.4, n.1, pp. 11-18. ISSN 0102-3306. http://dx.doi.org/10.1590/S0102-33061990000100002. 1990.
TNAH, LEE HONG; LEE, CHAI TING; LEE, SOON LEONG; NG, KEVIN KIT SIONG; NG, CHIN HONG; HWANG, SIAW SAN. Microsatellite markers of an important medicinal plant, Eurycoma longifolia(Simaroubaceae), for DNA profiling. American Journal of Botany, vol. 98 no. 5, e130-e132. Mai 2011
Simaroubaceae é uma família de plantas angiospérmicas (plantas com flor – divisão Magnoliophyta), pertencente à ordem Sapindales. As sapindales, por sua vez, são um grupo monofilético, com sinapomorfias como folhas pinado-compostas e flores apresentando disco nectarífero evidente, geralmente pequenas; são plantas lenhosas com folhas alternas espiraladas, desprovidas de estípula. O táxon consiste em 9 famílias e cerca de 5.800 espécies, dentre elas a Simaroubaceae é uma das principais. Essa ordem está incluída nas Malvídeas (Eurosídeas II), segundo o atual sistema de classificação APG II (o mais atual para angiospermas).
São plantas ditas eudicotiledônias, desenvolvendo portanto embriões com dois ou mais cotilédones e possuindo geralmente grão de pólen tricolporado.
Bittervedsväxter (Simaroubaceae) är en liten växtfamilj i ordningen Sapindales. De senaste årtiondena har denna familj varit omdiskuterad och flera släkten har flyttats från bittervedsväxterna till andra familjer.
Bittervedsväxterna är träd eller buskar vars blommor är mycket små. De flesta arterna är tropiska växter. Den mest bekanta arten är troligen gudaträd (Ailanthus altissima). Detta träd kommer ursprungligen från tempererade områden i Kina, men har spridits över världen och på många platser blivit ett ogräs. Ett annat träd i familjen är kvassia (Quassia amara).
Wikimedia Commons har media som rör Bittervedsväxter.
Bittervedsväxter (Simaroubaceae) är en liten växtfamilj i ordningen Sapindales. De senaste årtiondena har denna familj varit omdiskuterad och flera släkten har flyttats från bittervedsväxterna till andra familjer.
Bittervedsväxterna är träd eller buskar vars blommor är mycket små. De flesta arterna är tropiska växter. Den mest bekanta arten är troligen gudaträd (Ailanthus altissima). Detta träd kommer ursprungligen från tempererade områden i Kina, men har spridits över världen och på många platser blivit ett ogräs. Ett annat träd i familjen är kvassia (Quassia amara).
Чагарники або дерева; гермафродит, однодомні або дводомні рослини. Суцвіття волоті або кластери, які містять від кілька до багато квітів. Чашолистки 3-5 (-8). Пелюстки 3-5 або рідко відсутні. Плоди кісточкові ягоди, або капсули.
Має пантропічне і субтропічне поширення.
Вид Ailanthus altissima став відомим і поширеним міським деревом.
Họ Thanh thất (danh pháp khoa học: Simaroubaceae) là một họ nhỏ, chủ yếu là các loài cây nhiệt đới thuộc bộ Bồ hòn (Sapindales). Trong các thập kỷ gần đây nó là chủ đề của nhiều tranh luận trong phân loại học, với một vài họ nhỏ khác được tách ra hay nhập vào nó.
Loài được biết đến nhiều nhất là cây xú xuân (Ailanthus altissima), có nguồn gốc ở vùng ôn đới thuộc Trung Quốc, nhưng hiện nay đã phân bổ rộng khắp thế giới như một loài cây dại trong các khu đô thị.
Tại Việt Nam không có loài nào thuộc chi điển hình Simarouba (phân bố tại Bắc Mỹ và Nam Mỹ) nên họ này lấy tên gọi trong tiếng Việt theo cây thanh thất (Ailanthus triphysa). Một loài cây khác tại Việt Nam gọi là xoan rừng (các tên khác: sầu đâu, sầu đâu rừng, nha đảm v.v, Brucea javanica) là một vị thuốc trong Đông y. Tên gọi sầu đâu hay nha đảm dễ gây nhầm lẫn. Chi tiết cụ thể xem bài Xoan.
Theo L. Watson và M. J. Dallwitz trong The Families of Flowering Plants (Các họ thực vật có hoa) từ năm 1992 trở đi thì được sáp nhập vào họ này là các họ nhỏ như: Ailanthaceae (J.G. Agardh), Castelaceae (J.G. Agardh), Holacanthaceae (Jadin), Simabaceae (Horan.), Soulameae (hay Soulameaceae Endl.) còn các họ bị loại ra là Irvingiaceae, Ixonanthaceae, Kirkiaceae, Leitneriaceae, Picramniaceae, Surianaceae v.v...
Là cây gỗ to hay nhỏ. Lá mọc cách, đơn hay kép hình lông chim một lần, không có lá kèm. Phiến lá không có chấm trong mờ, khi rụng có màu đỏ; cuống chung đôi khi có cánh. Cụm hoa tán, xim, chùm ở nách lá hay ở ngọn. Hoa nhỏ, đều, thường đơn tính, mẫu 3 hay mẫu 5. Bao hoa có lá đài tồn tại dưới quả. Bộ nhị có số nhị bằng hay gấp đôi số cánh hoa, luôn luôn rời, đính ở dưới đĩa mật. Bộ nhụy từ 2–5 lá noãn rời hay dính nhau thành bầu trên; mỗi lá noãn có 1 noãn. Quả hạch, quả cánh, đôi khi quả mập.[1] Có ống tiết quanh tủy, đôi khi có tế bào tiết. Bộ máy dinh dưỡng có vị đắng.
Theo website của APG, tra cứu ngày 17-10-2017 thì họ này có khoảng 110 loài trong khoảng 19-22 chi như sau:
IPNI còn công nhận các chi sau:
APG 1998 tách các họ, chi sau:
Cây phát sinh chủng loài dưới đây vẽ theo Muellner và ctv. (2016)[3], có tham khảo thêm Sun và ctv (2016)[4], Clayton và ctv (2007) và (2009) [5][6].
Simaroubaceae
Nhánh Soulamea
Họ Thanh thất (danh pháp khoa học: Simaroubaceae) là một họ nhỏ, chủ yếu là các loài cây nhiệt đới thuộc bộ Bồ hòn (Sapindales). Trong các thập kỷ gần đây nó là chủ đề của nhiều tranh luận trong phân loại học, với một vài họ nhỏ khác được tách ra hay nhập vào nó.
Loài được biết đến nhiều nhất là cây xú xuân (Ailanthus altissima), có nguồn gốc ở vùng ôn đới thuộc Trung Quốc, nhưng hiện nay đã phân bổ rộng khắp thế giới như một loài cây dại trong các khu đô thị.
Tại Việt Nam không có loài nào thuộc chi điển hình Simarouba (phân bố tại Bắc Mỹ và Nam Mỹ) nên họ này lấy tên gọi trong tiếng Việt theo cây thanh thất (Ailanthus triphysa). Một loài cây khác tại Việt Nam gọi là xoan rừng (các tên khác: sầu đâu, sầu đâu rừng, nha đảm v.v, Brucea javanica) là một vị thuốc trong Đông y. Tên gọi sầu đâu hay nha đảm dễ gây nhầm lẫn. Chi tiết cụ thể xem bài Xoan.
Theo L. Watson và M. J. Dallwitz trong The Families of Flowering Plants (Các họ thực vật có hoa) từ năm 1992 trở đi thì được sáp nhập vào họ này là các họ nhỏ như: Ailanthaceae (J.G. Agardh), Castelaceae (J.G. Agardh), Holacanthaceae (Jadin), Simabaceae (Horan.), Soulameae (hay Soulameaceae Endl.) còn các họ bị loại ra là Irvingiaceae, Ixonanthaceae, Kirkiaceae, Leitneriaceae, Picramniaceae, Surianaceae v.v...
Simaroubaceae DC. (1811), nom. cons.
Синонимы
Симарубовые (лат. Simaroubaceae) — семейство двудольных растений, входящее в порядок Сапиндоцветные, включающее в себя около 20[2] родов и 200 видов деревьев, кустарников и полукустарников, произрастающих в тропических, реже в умеренных областях планеты.
Для симарубовых характерны очередные, реже супротивные, перистые или простые листья без прилистников. Их цветки, в основном, мелкие однополые, собранные в метёлки или кисти. Строение и форма плодов разнообразны, но все они имеют очень тонкий эндосперм или не имеют его вовсе. Встречаются ягодовидные, костянковидные, крылатковидные и коробочковидные плоды.
Многие виды симарубовых содержат в коре и древесине горечи, используемые как лекарственные и тонизирующие средства. Особенно известны в этом отношении виды рода Quassia. Вид Айлант высочайший (Ailanthus altissima) обладает способностью к быстрой натурализации, благодаря чему получил репутацию международного городского сорняка.
Семейство Симарубовые включает 21 род[2]:
Симарубовые (лат. Simaroubaceae) — семейство двудольных растений, входящее в порядок Сапиндоцветные, включающее в себя около 20 родов и 200 видов деревьев, кустарников и полукустарников, произрастающих в тропических, реже в умеренных областях планеты.
臭椿属 Ailanthus
Alvaradoa
鸦胆子属 Brucea
堡树属 Castela
东革阿里属 Eurycoma
Holacantha
塞子木属 Leitneria
Picramnia
Kirkia
苦树属 Picrasma
Quassia
Simarouba
苦木科為植物界之一植物科。該植物於植物分類表上，歸於被子植物門（Angiospermae）雙子葉植物綱（Magnoliopsida）無患子目（Sapindales）。
本科共有十几属约100种，主要分布在热带和亚热带地区，也有生长在温带的种类，以热带美洲和非洲西部种类最多，中国有3属约10种，主要分布在长江以南，但最重要的树种—臭椿可以生长在北方直到东北南部。
本科植物一般为乔木或灌木，树皮极苦。羽状复叶互生，稀对生；花小，单性，雌雄异株或杂性，稀为两性，花瓣3～5；果实为核果、蒴果或翅果。
对本科植物的分类一直有许多争议，1998年根据基因亲缘关系分类的APG 分类法将其中传统属于本科的许多属分出为其他科，如海人树科等。
规范控制
分類 界 : 植物界 Plantae 門 : 被子植物門 Magnoliophyta 綱 : 双子葉植物綱 Magnoliopsida 目 : ムクロジ目 Sapindales 科 : ニガキ科 Simaroubaceae ニガキ科（Simaroubaceae）は双子葉植物の科で、従来の分類（クロンキスト体系等）では20属150種ほどある。
すべて木本で、世界の熱帯・亜熱帯などに分布する。日本にはニガキが自生する。葉は多くが羽状複葉。花は放射相称、3-5数性で、多くは心皮が離生（花柱は合生）する。雌雄別の小型の花で散房・総状等の花序をつくるものが多い。
クワシノイド（Quassinoid）と総称される変形テルペノイドを含み、これにより薬用（健胃薬等）にするものとしてニガキやクワッシャ（Quassia）などがある。
中国原産のニワウルシは庭木や街路樹として栽培されたが、生長が速く世界的に野生化している。
新しいAPG植物分類体系では従来のニガキ科と範囲が異なり、ピクラムニア科（南米に分布する2属50種ほど）などが別科として分類され、旧レイトネリア科などがニガキ科に含められている。
ニガキ科（Simaroubaceae）は双子葉植物の科で、従来の分類（クロンキスト体系等）では20属150種ほどある。
すべて木本で、世界の熱帯・亜熱帯などに分布する。日本にはニガキが自生する。葉は多くが羽状複葉。花は放射相称、3-5数性で、多くは心皮が離生（花柱は合生）する。雌雄別の小型の花で散房・総状等の花序をつくるものが多い。
クワシノイド（Quassinoid）と総称される変形テルペノイドを含み、これにより薬用（健胃薬等）にするものとしてニガキやクワッシャ（Quassia）などがある。
中国原産のニワウルシは庭木や街路樹として栽培されたが、生長が速く世界的に野生化している。
新しいAPG植物分類体系では従来のニガキ科と範囲が異なり、ピクラムニア科（南米に分布する2属50種ほど）などが別科として分類され、旧レイトネリア科などがニガキ科に含められている。
소태나무과(----科, 학명: Simaroubaceae 시마로우바케아이[*])는 무환자나무목의 과이다.[1]
주로 열대와 아열대에 분포하며, 전 세계에 28속의 150종 정도가 알려져 있는데, 한국에는 소태나무(Picrasma quassioides)와 가죽나무(Ailanthus altissima)의 2종만이 분포하고 있다.
보통 교목으로서, 잎은 깃꼴겹 잎이며 어긋난다. 꽃은 대부분 방사대칭인 양성화이지만, 종류에 따라서는 단성화인 것도 있다. 꽃은 작으며 여러 개가 모여서 원추꽃차례(또는 이삭꽃차례)를 이룬다. 이때 각각의 꽃은 모두 3-7개의 꽃받침조각과 꽃잎을 가지는데, 꽃받침조각은 밑부분이 약간 합쳐진 얕은 꽃받침통을 이룬다. 한편, 수술의 수는 꽃잎수의 2배이고, 암술은 1개로 4-5개의 심피로 이루어져 있다. 열매는 보통 핵과이지만, 종류에 따라서는 삭과인 것도 있다.
소태나무과(----科, 학명: Simaroubaceae 시마로우바케아이[*])는 무환자나무목의 과이다.
주로 열대와 아열대에 분포하며, 전 세계에 28속의 150종 정도가 알려져 있는데, 한국에는 소태나무(Picrasma quassioides)와 가죽나무(Ailanthus altissima)의 2종만이 분포하고 있다.
보통 교목으로서, 잎은 깃꼴겹 잎이며 어긋난다. 꽃은 대부분 방사대칭인 양성화이지만, 종류에 따라서는 단성화인 것도 있다. 꽃은 작으며 여러 개가 모여서 원추꽃차례(또는 이삭꽃차례)를 이룬다. 이때 각각의 꽃은 모두 3-7개의 꽃받침조각과 꽃잎을 가지는데, 꽃받침조각은 밑부분이 약간 합쳐진 얕은 꽃받침통을 이룬다. 한편, 수술의 수는 꽃잎수의 2배이고, 암술은 1개로 4-5개의 심피로 이루어져 있다. 열매는 보통 핵과이지만, 종류에 따라서는 삭과인 것도 있다.
_BHL23630290.jpg)
