Soolöövlane (Paederus riparius) on mardikaliste seltsi kuuluv putukaliik.
Putukat on ka Eestis.[1]
Soolöövlane (Paederus riparius) on mardikaliste seltsi kuuluv putukaliik.
Putukat on ka Eestis.
Paederus riparius adolah kumbang dari famili Staphylinidae. Spesies ko juo marupokan bagian dari ordo Coleoptera, kelas Insecta, filum Arthropoda, dan kingdom Animalia.
Kumbang iko biasonyo punyo elitra nan pendek.
Paederus riparius adolah kumbang dari famili Staphylinidae. Spesies ko juo marupokan bagian dari ordo Coleoptera, kelas Insecta, filum Arthropoda, dan kingdom Animalia.
Kumbang iko biasonyo punyo elitra nan pendek.
Żarlinek gromadny[1], żarlinek brzegowiec[2] (Paederus riparius) – gatunek chrząszcza z rodziny kusakowatych i podrodziny żarlinków.
Gatunek ten został opisany w 1758 roku przez Karola Linneusza jako Staphylinus riparius[3].
Chrząszcz o wydłużonym i lekko wypukłym ciele długości od 7,5 do 8,5 mm. Głowa jest niemal dwukrotnie szersza niż jej długość zmierzona od przedniej krawędzi oka do szyi. W widoku od góry skroń jest półtora raza dłuższa niż oko. Ku tyłowi obrys głowy jest bardzo nieznacznie zwężony. Czułki są smukłe i długie, o zaczernionych wierzchołkach. Żuwaczki są ubarwione żółto. Przedplecze jest co najwyżej nieco węższe od pokryw, o brzegach bocznych nieobrębionych i ku tyłowi zbieżnych. Pokrywy są trochę dłuższe od przedplecza, nierozszerzone ku tyłowi, zaopatrzone w wyraźnie barki. Odnóża mają zaczernione szczyty ud, czerwonożółte golenie i zaczernione wierzchołki poszczególnych członów stóp. Punkty na odwłoku są rozmieszczone gęściej niż u podobnego P. balcanicus[4].
Owad znany z prawie wszystkich krajów Europy, w tym Polski, a ponadto z Bliskiego Wschodu, wschodniej Palearktyki, Afryki Północnej i nearktycznej Ameryki Północnej[3]. Zasiedla błotniste pobrzeża wód, torfowiska, podmokłe łąki, olsy i lasy łęgowe. Bytuje wśród mchów, pod opadłymi liśćmi i innymi szczątkami roślinnymi. Na zimowiska wybiera stanowiska suchsze, jak obrzeża łąk czy ściółka wokół pni olch i pod krzewami wierzb. W miejscach tych potrafi się zgromadzić nawet kilka do kilkunastu tysięcy osobników[5][4].
Żarlinek gromadny, żarlinek brzegowiec (Paederus riparius) – gatunek chrząszcza z rodziny kusakowatych i podrodziny żarlinków.
Gatunek ten został opisany w 1758 roku przez Karola Linneusza jako Staphylinus riparius.
Chrząszcz o wydłużonym i lekko wypukłym ciele długości od 7,5 do 8,5 mm. Głowa jest niemal dwukrotnie szersza niż jej długość zmierzona od przedniej krawędzi oka do szyi. W widoku od góry skroń jest półtora raza dłuższa niż oko. Ku tyłowi obrys głowy jest bardzo nieznacznie zwężony. Czułki są smukłe i długie, o zaczernionych wierzchołkach. Żuwaczki są ubarwione żółto. Przedplecze jest co najwyżej nieco węższe od pokryw, o brzegach bocznych nieobrębionych i ku tyłowi zbieżnych. Pokrywy są trochę dłuższe od przedplecza, nierozszerzone ku tyłowi, zaopatrzone w wyraźnie barki. Odnóża mają zaczernione szczyty ud, czerwonożółte golenie i zaczernione wierzchołki poszczególnych członów stóp. Punkty na odwłoku są rozmieszczone gęściej niż u podobnego P. balcanicus.
Owad znany z prawie wszystkich krajów Europy, w tym Polski, a ponadto z Bliskiego Wschodu, wschodniej Palearktyki, Afryki Północnej i nearktycznej Ameryki Północnej. Zasiedla błotniste pobrzeża wód, torfowiska, podmokłe łąki, olsy i lasy łęgowe. Bytuje wśród mchów, pod opadłymi liśćmi i innymi szczątkami roślinnymi. Na zimowiska wybiera stanowiska suchsze, jak obrzeża łąk czy ściółka wokół pni olch i pod krzewami wierzb. W miejscach tych potrafi się zgromadzić nawet kilka do kilkunastu tysięcy osobników.
Paederus riparius (Linnaeus, 1758)
Синонимы
Стафилин береговой[1], или синекрыл береговой[2] (лат. Paederus riparius) — вид стафилинид из подсемейства Paederinae.
Тело тонкое, вытянутое, длиной 7,5—8 мм, красного цвета, за исключением головы, заднегруди и конца брюшка, которые чёрные. Надкрылья в глубоких ямках, синие. Длина предпоследних сегментов усиков гораздо больше их длины[3].
Встречается часто по берегам рек и стоячих вод, ползает по растущим там кустарникам и живёт обычно небольшими обществами.
Стафилин береговой, или синекрыл береговой (лат. Paederus riparius) — вид стафилинид из подсемейства Paederinae.
Тело тонкое, вытянутое, длиной 7,5—8 мм, красного цвета, за исключением головы, заднегруди и конца брюшка, которые чёрные. Надкрылья в глубоких ямках, синие. Длина предпоследних сегментов усиков гораздо больше их длины.
Встречается часто по берегам рек и стоячих вод, ползает по растущим там кустарникам и живёт обычно небольшими обществами.
