Multimedia w Wikimedia Commons Ogonopiór uszasty (Ptilocercus lowii) – gatunek niewielkiego ssaka, jedynego żyjącego przedstawiciela rodzaju Ptilocercus[1][3] i rodziny ogonopiórowatych (Ptilocercidae).
Sumatra, Malezja, Tajlandia, Borneo i sąsiednie wyspy. Zasiedla lasy, plantacje kauczuku i domostwa w pobliżu terenów zalesionych. Występuje na różnych wysokościach od poziomu morza do 2000 m n.p.m. Często spotykany na palmach z gatunku Eugeissona tristis (eugejsona) i na winoroślach[4].
Niewielki ssak przypominający wyglądem wiewiórkę. Został wyodrębniony z rodziny tupajowatych ze względu na kilka odróżniających go cech, m.in. obecność wibrysów, których tupajowate nie mają, brak owłosienia na ogonie oraz całkowicie nocnego trybu życia. Pozostałe wiewióreczniki są aktywne w ciągu dnia. Stwierdzono również różnice w budowie szkieletu osiowego i kończyn[5].
Grzbiet ogonopióra jest szary do jasnobrązowego. Uszy są duże i zaokrąglone. U niektórych osobników występuje czarna maska wokół oczu. Przeciętna długość jego ciała mieści się w przedziale 13–14 cm. Długi na 16–19 cm ogon jest w 3/5 pokryty łuskami, zakończony jedynie kępką włosów, ciągle drży.
Gniazda o średnicy ok. 8 cm i długości ponad 40 cm zaobserwowano na drzewach, na wysokości 12–20 m od ziemi. Dotychczas nie udało się rozmnożyć ogonopiórów w niewoli. Nie wiadomo, czy mają podobną do tupajowatych biologię rozrodu. Samice mają po dwie pary sutków, co sugeruje, że w miocie występuje 1–4 młodych.
Ogonopiór uszasty jest wszystkożerny, żywi się roślinami, owadami, a nawet drobnymi kręgowcami. Jest jednym z nielicznych ssaków systematycznie spożywających pokarm zawierający alkohol – sfermentowany nektar eugejsony. Zawartość alkoholu w takim nektarze wynosi przeciętnie 0,5%, maksymalnie do 3,8%[6].
Wyróżniono dwa podgatunki P. lowii[7]:
Ogonopiór uszasty (Ptilocercus lowii) – gatunek niewielkiego ssaka, jedynego żyjącego przedstawiciela rodzaju Ptilocercus i rodziny ogonopiórowatych (Ptilocercidae).
