Aeshna mixta és un odonat anisòpter de la família dels èsnids.
Té una distribució extensa: des d'Europa i extrem nord d'Àfrica fins al Japó.[1]
Les nimfes habiten principalment en aigües estancades, amplament assolellades i amb vegetació de ribera, però també ho pot fer en masses d'aigua amb poc corrent. Es pot trobar en hàbitats tant artificials com naturals.[1]
Gwas neidr gymharol fawr o deulu'r Aeshnidae ('Yr Ymerawdwyr') yw'r Aeshna lucia (Saesneg: Migrant Hawker). Mae i'w ganfod yn Ewrop a Japan ac mae ei gynefin ger dŵr croyw.[1]
Gwas neidr gymharol fawr o deulu'r Aeshnidae ('Yr Ymerawdwyr') yw'r Aeshna lucia (Saesneg: Migrant Hawker). Mae i'w ganfod yn Ewrop a Japan ac mae ei gynefin ger dŵr croyw.
Die Herbst-Mosaikjungfer (Aeshna mixta) ist eine Libellenart aus der Unterordnung der Großlibellen (Anisoptera). Innerhalb ihrer Familie, der Edellibellen (Aeshnidae), zählt die Herbst-Mosaikjungfer zu den kleineren Vertreterinnen. Ihr deutscher Name weist auf die jahreszeitlich späte Flugzeit hin – es handelt sich um die in Mitteleuropa am spätesten auftretende Art der Edellibellen. Das wissenschaftliche Artepitheton mixta bedeutet so viel wie „gemischt“, was sich auf die aus mehreren Farben zusammengesetzte Fleckenzeichnung bezieht.
Die Herbst-Mosaikjungfer erreicht eine Flügelspannweite von etwa 80 Millimetern und eine Körperlänge von 62 (Weibchen) bis 64 Millimetern (Männchen). Der Brustabschnitt (Thorax) der Tiere ist braun und weist oberseits sehr kleine, gelbliche Antehumeralstreifen auf. Die Thoraxseiten haben breite grüngelbe Seitenbinden. Der Hinterleib (Abdomen) der Männchen ist schwarz mit einer blauen Fleckung; an seiner Basis, also dem ersten, verbreiterten Segment, befindet sich ein gelblich-weißes Dreieck oder „T“. Da die blauen Abdominalflecken recht klein sind, wirken die Männchen mitunter etwas „düster“. Dazu trägt auch bei, dass sich in Abhängigkeit von kühler Umgebungstemperatur das Blau zu einem Schwarzviolett abdunkeln kann. Das Abdomen der Weibchen ist mit kleinen gelben und großen braunen Flecken versehen; auch bei ihnen kann man das T-förmige bis dreieckige Zeichen entdecken. Neben den braungefärbten Weibchen können auch solche mit sogenannter androchromer Färbung auftreten. Diese haben eine eigentlich für die Männchen typische Färbung.
Die Berührungslinie der beiden Komplexaugen ist, dorsal betrachtet, bei Aeshna mixta relativ lang.
Es handelt sich um ein europäisch-asiatisches Faunenelement; die Art ist vor allem in Mittel- und Südeuropa sowie in Nordafrika weit verbreitet. Als nördlichstes Vorkommen wird Süd-Norwegen genannt; in England werden der Süden und seit Mitte des 20. Jahrhunderts auch die Mitte besiedelt. Nach Osten reicht das Areal über Russland und China bis nach Japan. In Mitteldeutschland galt die Herbst-Mosaikjungfer noch zu Beginn des 20. Jahrhunderts als selten. Inzwischen hat sie ihr Areal hier ausgeweitet und gehört nun örtlich sogar zu den häufigsten Aeshniden. Verbreitungsschwerpunkte liegen in den Tiefebenen und Flusstälern des südlichen Mitteleuropas.
In den Monaten Juli/August bis Oktober ist die sehr lebhafte Art an pflanzenreichen stehenden Gewässern anzutreffen – im Mittelmeerraum beginnt die Emergenz bereits im Juni. Bevorzugt werden Weiher mit Schilfgürtel oder Seggenrieden in ausgedehnten Verlandungszonen. Ihre Flüge können recht ausgedehnt sein, so dass man diese Libellen auch auf Wiesen in einiger Entfernung zum Gewässer antrifft. Dabei machen die Tiere häufigere Ruhepausen als etwa die Braune oder die Blaugrüne Mosaikjungfer. Sie setzen sich dann manchmal in fast waagerechter Haltung auf exponierte Strukturen – ähnlich wie sonst eher Segellibellen und eigentlich untypisch für Edellibellen.
Die Männchen fliegen auf der Suche nach einer Partnerin die Ufer des Gewässers auf und ab. Diese Patrouillenflüge können Uferstrecken von über 100 Metern Länge umfassen. Die Paarung erfolgt teilweise in der Luft und dauert zwischen 20 Minuten und einer Stunde. Die Paarungsräder sind allerdings auch häufig an Schilfblättern oder Zweigen in einem bis zwei Metern Höhe zu sehen. Unmittelbar nach der Kopulation sticht das Weibchen die Eier vor allem in schwimmende abgestorbene Pflanzenteile ein.
Männchen sind schon bei Umgebungstemperaturen ab etwa 10 °C aktiv, sofern gleichzeitig die Sonne scheint. Weibchen fliegen meistens erst bei Temperaturen ab 13 °C. Damit zählt die Herbst-Mosaikjungfer zu den Edellibellen mit den niedrigsten Aktivitäts-Schwellentemperaturen. Mit dem Beginn der Phase anhaltender Nebel oder feucht-kühler Witterung im Herbst endet die Flug- und Lebenszeit der Imagines.
Die Eier werden relativ spät gelegt und überwintern als solche, die Larven schlüpfen erst im darauffolgenden Jahr. Aus diesem Grund kann die Herbst-Mosaikjungfer auch an Teichen existieren, die im Winter trockenfallen bzw. abgelassen werden. Eine weitere Überwinterung erfolgt manchmal als beinahe ausgewachsene Larve. Sonst findet die Metamorphose zur Imago noch im Larvenschlupfjahr statt.
Nachdem die Herbst-Mosaikjungfer ihr Areal in Mitteleuropa in den letzten Jahrzehnten ausgedehnt hat, gilt sie etwa in Deutschland gemäß Roter Liste nicht als eine gefährdete Art, sondern tritt stellenweise sogar sehr häufig auf. Regional und lokal können Bestände aber durchaus bedroht sein. Da Aeshna mixta Gewässer mit ausgedehnter Röhricht- und Großseggenvegetation bevorzugt, gehen Eingriffe und Beeinträchtigungen solcher Uferstrukturen (beispielsweise durch hohen Freizeitbetrieb und Bootsverkehr) zulasten der Art. Überhöhter Fischbesatz führt zu verstärktem Fraßdruck sowie Nahrungskonkurrenz in den Larvengewässern; insbesondere durch Graskarpfen wird zudem die Unterwasserflora zerstört. Entwässerungsmaßnahmen und Grundwasserabsenkungen haben eine beschleunigte Verlandung bzw. verkürzte Wasserhaltedauer kleinerer Oberflächengewässer zur Folge, was eine erfolgreiche Larvenentwicklung der Herbst-Mosaikjungfer verhindern kann.
Die Herbst-Mosaikjungfer (Aeshna mixta) ist eine Libellenart aus der Unterordnung der Großlibellen (Anisoptera). Innerhalb ihrer Familie, der Edellibellen (Aeshnidae), zählt die Herbst-Mosaikjungfer zu den kleineren Vertreterinnen. Ihr deutscher Name weist auf die jahreszeitlich späte Flugzeit hin – es handelt sich um die in Mitteleuropa am spätesten auftretende Art der Edellibellen. Das wissenschaftliche Artepitheton mixta bedeutet so viel wie „gemischt“, was sich auf die aus mehreren Farben zusammengesetzte Fleckenzeichnung bezieht.
The migrant hawker (Aeshna mixta) is one of the smaller species of hawker dragonflies. It can be found away from water but for breeding it prefers still or slow-flowing water and can tolerate brackish sites. The flight period is from July to the end of October. A. mixta occurs in North Africa, southern and central Europe to the Baltic region.
A. mixta is a small aeshna which appears dark in flight. It is similar in appearance to other aeshnas but has a characteristic "golf-tee" shaped mark on the second segment of the abdomen (S2) which is diagnostic. In flight it looks like a small Emperor dragonfly with a blue abdomen which, when seen from the side, curves down. The main identification problem in the field is distinguishing this species from A. affinis where the two species fly together. The markings on the side of the thorax are different in A. affinis and A. mixta. In A. affinis the sides of the thorax are greeny yellow with fine black lines along the sutures. In A. mixta the sides of the thorax are similar in colour but the yellow is separated by dark brown areas so it gives the appearance of having two broad yellow stripes.
Male, showing markings
Female, showing markings
_male.jpg)
Male
A. mixta is found throughout central and southern Europe, north Africa, the Middle East and across Asia to China and Japan. As it is a migratory species it can occur outside its normal range and in recent years it has been spreading northwards. For example in the United Kingdom this insect was rare until the 1940s when it began migrating from the continent in large numbers. It continues to do so and is now a resident breeding species throughout England and Wales. It reached the Isle of Man in 1998 and Ireland in 2000. It breeds in lakes and ponds and is tolerant of brackish water. It is also found away from water hawking high amongst trees and bushes, but often resting low on vegetation. A specimen was discovered in early August 2011 adjacent to a riparian park in Calgary, Alberta.
A. mixta has been seen on the wing in all months of the year but most commonly from July to Late October or early November. After emergence, the immature adults fly away from water and spends their time feeding and becoming sexually mature. They are not territorial and they are often seen feeding or resting in groups, occasionally forming large feeding swarms. They can be found around trees and bushes quite high up. Once mature, they return to water and begin mating behaviour with the males patrolling looking for females. A. mixta males are less territorial than other male aeshnas. Males form a tandem pairing with a female on the wing and copulate. After mating the male and female split up and the female oviposits alone. The eggs develop and then enter dipause and it is as diapause eggs that A. mixta overwinter. In spring the eggs hatch into a prolarva which only lasts from a few seconds to a few minutes, the prolarva then molts into a stadium 2 larva. Larval development is rapid and adults emerge in summer. A. mixta is a univoltine species, that is to say that it completes its life-cycle in one year.
_male_in_flight.jpg)
Male in flight
In copula/mating
_mating.jpg)
In copula/mating
_male_on_rose_mallow_(Hibiscus_syriacus).jpg)
male on Hibiscus syriacus
The migrant hawker (Aeshna mixta) is one of the smaller species of hawker dragonflies. It can be found away from water but for breeding it prefers still or slow-flowing water and can tolerate brackish sites. The flight period is from July to the end of October. A. mixta occurs in North Africa, southern and central Europe to the Baltic region.
Aeshna mixta es una especie de Anisoptera, una libélula, que habita en Europa, África y el Medio Oriente.
Poseen un periodo de vuelo tardío con respecto a las demás libélulas ya que su periodo de vuelo es de mayo a diciembre teniendo los máximos vuelos en agosto y octubre, las hembras y los machos se diferencian entre sí ya que las hembras poseen tonos de color marrón y los machos tonos de color celeste. Se encuentran en bosques, campos o en orillas de ríos y lagos. Los machos realizan vuelos bajos para realizar sus cazas sobre la vegetación o cerca de las orillas del río para alimentarse de pequeños insectos. Las hembras depositan sus crías en amplias gamas de agua con abundantes plantas microscópicas. Las larvas desarrollan su ciclo de vida en un año para llegar a su tamaño adulto.[1][2]
Se encuentran en toda Europa, en norte y el litoral de África, el Medio Oriente y partes de Asia como en la China y Japón.
Datos: Q1193522
Multimedia:
Especies: Aeshna mixta
Aeshna mixta es una especie de Anisoptera, una libélula, que habita en Europa, África y el Medio Oriente.
Sügis-tondihobu (Aeshna mixta) kiililiste seltsi kuuluv putukaliik.
Putukas on Eestis haruldane.[1]
Sügis-tondihobu (Aeshna mixta) kiililiste seltsi kuuluv putukaliik.
Putukas on Eestis haruldane.
Etelänukonkorento (Aeshna mixta) on yksi Euroopan yleisimpiä ukonkorentoja. Suomessa laji on vähälukuinen syksyinen muuttovieras etelästä.
Etelänukonkorento on kooltaan 56-65 mm pitkä. Se on ukonkorennoksi pienikokoinen; kooltaan se on samaa luokkaa kuin karvaukonkorento ja pohjanukonkorento, eli selvästi yleistä siniukonkorentoa pienempi. Muodoltaan se on muita ukonkorentoja lyhytruumiisempi ja töpäkämpi, lennon ollessa usein selvästi ylös alas heittelehtivää.
Lajin otsa on vaaleampi kuin muilla ukonkorennoilla ja sen olkajuovat ovat hyvin lyhyet ja kapeat. Keskiruumiin sivuilla on leveät vaaleat raidat, jotka ovat koiraalla keltaiset ja naaraalla vaaleankellertävät. Koiraan takaruumis on musta selkein sinisin kirjailuin ja takaruumiin etuosan sivut ovat laajalti siniset. Paras ja varmin tuntomerkki on kuitenkin takaruumiin toisen jaokkeen selkeä keltainen, mustareunainen T- tai naulakuvio. Toisen jaokkeen alareuna on sininen. Samankaltainen T-kuvio on vain suurempikokoisella naaraskirjoukonkorennolla, jolla on kuitenkin etelänukonkorentoa leveämmät olkajuovat. Etelänukonkorennon perälisäkkeet ovat pitkät.
Lajin naaras on kuten koiras, mutta väritys on ruskea. Kuviot, jotka koiraalla ovat sinisiä, ovat naaraalla keltaisia. Naaraan yleisväritys on hailakka, takaruumiin etuosan ja keskiruumiin sivujen ollessa hyvin vaaleat.
Etelänukonkorennon elinympäristöjä ovat lähes kaikenlaiset seisovat makeat vedet, joissa runsas kasvillisuus. Suomessa lajia havaitaan useimmiten rannikon tuntumassa, tällöin usein esimerkiksi saarissa, merenlahdilla, rannikon niemillä, kaupunkien puistoissa ja puutarhoissa. Usein havaintopaikka sijaitsee kaukana vedestä.
Lajin päälentokausi on Euroopassa kesäkuusta joulukuuhun. Suomessa lajia tavataan elo-lokakuun aikana, mutta sen päälentokausi täällä on elo-syyskuu.
Etelänukonkorento löydettiin Suomesta ensimmäisen kerran Porvoosta syksyllä 2002. Tämän jälkeen on lajin havaittu olevan melko tavallinen vieras etelärannikolla elo-syyskuussa, ja 2006 havaittiin useita kymmeniä yksilöitä. Lajin esiintyminen meillä lienee toistaiseksi lähinnä Baltian harhailijoiden varassa, sillä lisääntymistä ei ole toistaiseksi todistettu.[2] Etelänukonkorentojen syksyiset vaellukset osuvat yksiin etelänpuoleisten tuulien kanssa. Vuoden 2006 voimakas vaellus selittynee osin Keski-Euroopan ja Baltian hyvin voimakkaalla vaelluksella.
Euroopassa laji on levittäytynyt kovaa vauhtia kohti pohjoista ja on esimerkiksi Britannian eteläosissa syksyisin tavallisin ukonkorentolaji.
Etelänukonkorento (Aeshna mixta) on yksi Euroopan yleisimpiä ukonkorentoja. Suomessa laji on vähälukuinen syksyinen muuttovieras etelästä.
L'æschne mixte (Aeshna mixta) est une espèce de libellules du sous-ordre des anisoptères, de la famille des Aeshnidae.
Elle est voisine de l'æschne des joncs (Aeshna juncea) et de l'æschne bleue (Aeshna cyanea) mais plus petite. On reconnaît cette espèce à sa taille comprise entre 56 et 64 mm, aux bandes antéhumérales jaunes courtes et à un « clou » jaune très visible sur le dessus du deuxième segment abdominal) (dit S2) (Voir photo ci-dessous). Son envergure est comprise en 75 et 85 mm. L'abdomen du mâle est tacheté de bleu et de noir. Le thorax est pointillé et tacheté et présente deux bandes jaunâtres latérales [1].
On peut encore la trouver au mois de novembre même après les premières gelées nocturnes[1].
Eurasiatique, cette espèce réside dans presque toute l'Europe (sauf le nord et les hauteurs alpines) ; en Asie, elle atteint le Japon. Présente localement dans le nord du Maghreb. Elle est très commune dans toute la France, présente en Corse et dans le Nord-Pas-de-Calais notamment.
L'espèce aime les étangs de pisciculture, les eaux stagnantes et riches en végétation (phragmites)[1].
L'æschne mixte (Aeshna mixta) est une espèce de libellules du sous-ordre des anisoptères, de la famille des Aeshnidae.
Aeshna mixta è una delle più piccole specie di libellula appartenente alla famiglia Aeshnidae.
È strettamente imparentata con Aeshna juncea ed Aeshna cyanea, ma è più piccola di queste due. Si riconosce questa specie per la sua taglia (56-64 mm) e per macchie e strisce caratteristiche sulle ali.
Rudeninis laumžirgis (lot. Aeshna mixta, angl. Migrant Hawker, vok. Herbst-Mosaikjungfer) – laumžirgių (Aeshnidae) šeimos vabzdys.
De paardenbijter (Aeshna mixta) is een echte libel uit de familie van de glazenmakers (Aeshnidae). Het is een grote libel maar een van de kleinere glazenmakers, die in de nazomer vaak in groepen rondvliegt. De paardenbijter is een zeer algemene en zwerflustige soort, die grote afstanden aflegt. Incidenteel worden grote groepen zwervers waargenomen.
Aeshna mixta is in 1805 voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Latreille
De paardenbijter bijt geen paarden, maar dankt zijn naam aan het feit dat hij vaak jaagt op insecten die zich dicht bij het lijf van dieren of mensen ophouden, waardoor het lijkt of hij ze bijt.
Het achterlijf is donker met een mozaïektekening van licht gekleurde vlekken. De zijkant van het borststuk is donker, met twee gele banden die aan de bovenkant vaak blauw getint zijn. De schouderstrepen zijn bij beide geslachten gereduceerd tot korte streepjes. Op de rugzijde van achterlijfsegment 2 staat een grote gele spijkervormige figuur. De voorrandader van de vleugels is bruin. Het mannetje heeft bruinblauwe ogen en op de bovenzijde van de achterlijfsegmenten twee vrijwel ronde blauwe vlekjes aan de achterrand. Op het midden van de segmenten staan twee kleine gele driehoekjes. De ogen van het vrouwtje zijn bruin met geel of groen en de vlekken op het achterlijf zijn zowel geel als bruin (op de laatste paar segmenten alleen gele vlekjes).
De lichaamslengte van volwassen dieren ligt tussen 56 en 64 millimeter. De larve is 29–37 mm. lang. De larvenhuidjes zijn voor een glazenmaker vrij klein en kunnen tot op enkele decimeters hoogte gevonden worden op stengels van waterplanten en oevervegetatie.
De paardenbijter vliegt laat: van begin juli tot in november, met de grootste aantallen in augustus en september. Paardenbijters zijn vooral in de middag actief, op warme avonden zelfs tot diep in de schemering.
De levenscyclus duurt een jaar, mogelijk soms twee jaar. De (eerste) winter wordt doorgebracht als ei. De larven leven in allerlei stilstaande en langzaam stromende, vaak voedselrijke en niet zure wateren. Ze houden zich op in de oeverzone of in verlandingsvegetatie, tussen plantenstengels en dood plantenmateriaal. De larve kan zich ook ontwikkelen onder licht brakke omstandigheden. Het uitsluipen gebeurt gedurende een lange periode van eind juni tot eind september. Imago's worden vaak in groepen aangetroffen, jagend langs bosranden op boomkruinhoogte. De mannetjes vertonen territoriaal gedrag langs de waterkant, maar zijn minder agressief dan andere glazenmakers. De eitjes worden door het vrouwtje afgezet in allerlei levende en dode plantendelen.
In Nederland plant de paardenbijter zich voort in allerlei typen stilstaand water, waaronder kleine en middelgrote plassen, poelen, tuinvijvers en sloten. De voorkeur gaat uit naar wateren met een goed ontwikkelde oevervegetatie. De larven kunnen zich zelfs ontwikkelen in brak water. In het buitenland is de soort ook aangetroffen bij zwakstromend water.[2][3]
Het verspreidingsgebied van de paardenbijter loopt oostelijk tot in Japan, zuidelijk tot in Noord-Afrika. De soort komt voor in heel Europa, maar in Scandinavië, Groot-Brittannië en Ierland alleen in het zuiden. De noordgrens van het areaal schuift verder naar het noorden op, als gevolg van klimaatverandering. In Nederland is de paardenbijter overal aan te treffen, met een concentratie van waarnemingen langs de kust.
Verwarring is mogelijk met de venglazenmaker, de zuidelijke glazenmaker (vooral vrouwtjes) en de glassnijder.
De venglazenmaker heeft een vergelijkbare tekening van blauwe en gele vlekjes op het achterlijf en ook een vergelijkbaar patroon op de zijkant van het borststuk. De paardenbijter is echter duidelijk kleiner en is goed herkenbaar aan de gele spijker op achterlijfsegment 2. Verder is het goed om te weten dat de venglazenmaker bijna uitsluitend in de buurt van vennen is aan te treffen, terwijl de paardenbijter overal gezien kan worden.
De zuidelijke glazenmaker is ongeveer even groot als de paardenbijter, maar de mannetjes van de zuidelijke glazenmaker zijn veel blauwer, zowel op de ogen als op het achterlijf. Ze missen de gele spijker en de kleine gele vlekjes op het achterlijf. De zijkant van het borststuk is niet bruin met twee gele banden zoals bij de paardenbijter, maar geheel geel, groen of blauwig, met dunne zwarte strepen. De vrouwtjes van de zuidelijke glazenmaker hebben wel een gele spijker, maar zijn over het algemeen geler (of groener) en hebben een geheel geel borststuk met dunne zwarte lijnen.
De glassnijder heeft ook een vergelijkbare grootte en een blauw mozaïekpatroon op het achterlijf. Dit patroon is welbeschouwd echter anders. De gele spijker ontbreekt en ook de borststuktekening is anders: groen met dikke zwarte lijnen. De glassnijder is een voorjaarssoort, de paardenbijter een (na)zomersoort; de vliegtijd van beide soorten overlapt nauwelijks.
In het larvestadium is door de geringe grootte vooral verwarring mogelijk met de zuidelijke glazenmaker, die echter een relatief kort vanggmasker (prementum) heeft. Door het lange prementum van de paardenbijter kan er wel verwarring optreden met de blauwe glazenmaker, echter de larven hiervan zijn in de meeste gevallen een stuk groter, hebben een sterk gebogen achterrand van de ogen, een brede labiale palp en een kortere zijdoorn op segment 9. Buiten Nederland is er ook verwarring mogelijk met de azuurglazenmaker.
De soort staat op de Rode Lijst van de IUCN als niet bedreigd, beoordelingsjaar 2010, de trend van de populatie is volgens de IUCN stijgend.[1] Op de Nederlandse Rode Lijst (2004) komt de soort niet voor. Op de Belgische Rode Lijst (1998) geldt hij als niet bedreigd.
De spijkervormige gele vlek (links) met de brede blauwe streep eronder zijn kenmerken van de mannelijke paardenbijter
Detail van de facetogen
Detail
Paardenbijter
Paring
.
Referenties
Bronnen
De paardenbijter (Aeshna mixta) is een echte libel uit de familie van de glazenmakers (Aeshnidae). Het is een grote libel maar een van de kleinere glazenmakers, die in de nazomer vaak in groepen rondvliegt. De paardenbijter is een zeer algemene en zwerflustige soort, die grote afstanden aflegt. Incidenteel worden grote groepen zwervers waargenomen.
Aeshna mixta is in 1805 voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Latreille
De paardenbijter bijt geen paarden, maar dankt zijn naam aan het feit dat hij vaak jaagt op insecten die zich dicht bij het lijf van dieren of mensen ophouden, waardoor het lijkt of hij ze bijt.
Multimedia w Wikimedia Commons Żagnica jesienna (Aeshna mixta) – gatunek owada z rzędu ważek należący do podrzędu ważek różnoskrzydłych. Występuje w południowej i środkowej Europie oraz w północnej Afryce. Długość ciała 63 mm, rozpiętość skrzydeł 88 mm. Zasiedla małe, płytkie zbiorniki porośnięte roślinnością wodną[2].
Żagnica jesienna (Aeshna mixta) – gatunek owada z rzędu ważek należący do podrzędu ważek różnoskrzydłych. Występuje w południowej i środkowej Europie oraz w północnej Afryce. Długość ciała 63 mm, rozpiętość skrzydeł 88 mm. Zasiedla małe, płytkie zbiorniki porośnięte roślinnością wodną.
Bleda deva (znanstveno ime Aeshna mixta) je vrsta raznokrilih kačjih pastirjev iz družine dev, razširjena po skoraj vsej Palearktiki razen najsevernejših delov.[2]
Spada med manjše predstavnike dev; odrasli dosežejo 56 do 64 mm v dolžino, prek zadnjega para kril pa merijo 37 do 42 mm. Samice in mladi samci so pokriti z rumenimi pikami na temnorjavi osnovni obarvanosti, ki se pri zrelih samcih vsaj na zadku obarvajo modro. Po obarvanosti in velikosti je vrsto možno zamenjati z zgodnjim trstničarjem, od dev pa sta ji najbolj podobni višnjeva in barjanska, pri čemer je slednja občutno večja. Najzanesljiveje je bledo devo možno razločiti po znamenju v obliki črke T na zgornji strani baze zadka.[3]
Razmnožuje se v večjih stoječih ali počasi tekočih vodnih telesih. Glavni pogoj je, da je gladina nezasenčena, sicer pa je vrsta nezahtevna in uspeva tudi v polslanih (brakičnih) in umetnih vodnih telesih. Slabše prenaša le kislo podlago. Je razmeroma pozna vrsta, odrasli običajno letajo od avgusta do pozne jeseni.[2] Od preobrazbe do nastopa spolne zrelosti se lahko klatijo na daljše razdalje; takrat, ob začetku sezone, je možno opazovati večje gruče na krajih, kjer je veliko plena.[3][4]
Bleda deva je pogost prebivalec večine Evrope razen najsevernejših predelov (Škotska, večina Skandinavije). Pojavlja se v pasu od Zahodne Evrope do Japonske, pri čemer pa je odsotna v nižavjih Srednje Azije in večjem delu Sibirije. Opaziti jo je možno tudi na skrajnem severu Afrike. Njeno območje razširjenosti se v zadnjih letih vsaj v Evropi opazno širi proti severu.[2] V Sloveniji se odrasli pojavljajo ob skoraj vseh tipih stoječih voda, najdbe ličink pa so redkejše.[4]
Bleda deva (znanstveno ime Aeshna mixta) je vrsta raznokrilih kačjih pastirjev iz družine dev, razširjena po skoraj vsej Palearktiki razen najsevernejših delov.
Höstmosaikslända (Aeshna mixta) är en art i insektsordningen trollsländor som tillhör familjen mosaiktrollsländor.
Höstmosaiksländan har mörk grundfärg på kroppen med blå teckning hos hanen och gröngul hos honan. Vingarna är genomskinliga med mörkt vingmärke. Vingbredden är omkring 80 millimeter och bakkroppens längd är 45 till 47 millimeter. Den är en av de minsta arterna i sitt släkte.
Höstmosaiksländan finns i Europa, Nordafrika och delar av västra Asien. I Sverige finns den i södra och sydöstra Skåne, Blekinge, östra Småland och Östergötland, samt på Öland.
Höstmosaiksländans habitat är olika slags stillastående vatten, som dammar, där honan också lägger ägg, vanligen i döda växtdelar. Larven är ovanligt liten för egentliga trollsländor, bara omkring 30 till 38 millimeter i det sista utvecklingsstadiet. Utvecklingstiden från ägg till imago är ett år och flygtiden från augusti till oktober.
Wikimedia Commons har media som rör Höstmosaikslända.
Höstmosaikslända (Aeshna mixta) är en art i insektsordningen trollsländor som tillhör familjen mosaiktrollsländor.
Aeshna mixta là loài chuồn chuồn trong họ Aeshnidae. Loài này được Latreille mô tả khoa học đầu tiên năm 1805.[1]
Bài viết về họ chuồn chuồn ngô Aeshnidae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
Aeshna mixta là loài chuồn chuồn trong họ Aeshnidae. Loài này được Latreille mô tả khoa học đầu tiên năm 1805.
Aeshna mixta Latreille, 1805
Коромысло помесное[1][2], или коромысло спутанное[3], или смешанное коромысло, (Aeshna mixta) — вид стрекоз семейства коромысловых (Aeshnidae).
Длина 56—64 мм, длина брюшка 43—54 мм, заднее крыло 37—42 мм.[3]. Глаза соприкасаются друг с другом. Тело пестро окрашенное. На лбу имеется Т-образный черный рисунок. На груди имеются голубые пятна у основания крыльев. Бока груди буроватого цвета, с 2 широкими изолированными зеленовато-желтыми полосками между швами.
У самцов брюшные тергиты с III по VII имеют сзади по одной паре крупных пятен голубого цвета и спереди по одной паре узких поперечных полосок, которые весьма часто жёлтые, а не голубые. Яйцеклад самок короткий, его задний конец не заходит за последний сегмент брюшка.
Время лёта: конец июня — середина октября. Мигрирующий вид, способный заселять большинство типов стоячих и медленно текущих водоёмов.
Коромысло помесное, или коромысло спутанное, или смешанное коромысло, (Aeshna mixta) — вид стрекоз семейства коромысловых (Aeshnidae).
マダラヤンマ（Aeshna mixta）はトンボ目ヤンマ科ルリボシヤンマ属の種である。
体長は63～74mm程度でヤンマ科の中では小型の種である。外見はオオルリボシヤンマを小さくしたようなトンボで水生植物の繁栄した池を好む。メスは緑色とオス同様青色の2つのタイプが出るが割合は同じくらい。 北海道から北陸地方にかけて分布するが関東地方ではまれで特にメスは関東で1番採集難易度が高いトンボと言われている。 幼虫はヤンマ科の中では珍しく卵で越冬し春に幼虫となりその年に羽化する。体系は細長く頭が小さくマルタンヤンマに似ているが本種はツヤがある。幼虫期間約3～5か月。
各地で減少していて東京からは絶滅、栃木県真岡市、長野県小諸市、上田市では天然記念物に指定されている。
マダラヤンマ（Aeshna mixta）はトンボ目ヤンマ科ルリボシヤンマ属の種である。
