dcsimg

Lactarius rupestris ( Mirandese )

provided by wikipedia emerging_languages

Lactarius rupestris ye un fungo que pertence al género de roques Lactarius na orde Russulales. Ancontrado an Brasil, fui çcrito cientificamente pul cientista Felipe Wartchow an 2010.[1]

Refréncias

Notas i Refréncias

  1. Wartchow F, Cavalcanti MAQ.. (2010). "Lactarius rupestris – a new species from the Brazilian semi-arid region". Mycotaxon 112: 55–63. DOI:10.5248/112.55
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors

Lactarius rupestris: Brief Summary ( Mirandese )

provided by wikipedia emerging_languages

Lactarius rupestris ye un fungo que pertence al género de roques Lactarius na orde Russulales. Ancontrado an Brasil, fui çcrito cientificamente pul cientista Felipe Wartchow an 2010.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors

Lactarius rupestris

provided by wikipedia EN

Lactarius rupestris is a species of mushroom in the family Russulaceae. Described as a new species in 2010, it is known only from the semi-arid region in the National Park of Catimbau of Brazil. The mushroom is characterized by a stout fruit body with a smooth and sticky orange cap up to 7 cm (2.8 in) in diameter. The gills on the underside of the cap are closely spaced and frequently anastomosed. The stem is 35–45 mm (1.4–1.8 in) long by 18–21 mm (0.71–0.83 in) thick. The mushrooms exude a sparse cream-colored latex when cut or injured.

Discovery and classification

The species was found in the Brazilian semi-arid region in the National Park of Catimbau, in July 2007. It was described as new to science in a 2010 Mycotaxon publication by Felipe Wartchow of the Universidade Federal de Pernambuco. L. rupestris is one of 19 species of Lactarius known from Brazil. The epithet rupestris refers to the campos rupestres montane savanna—the ecoregion where the type species was collected.[1]

The authors note that the fungus does not readily fit into any of the infrageneric (i.e., below the level of genus) classification schemes outlined by previous authorities. For example, although L. rupestris has several characteristics that make the section Edules proposed by Annemieke Verbeken a somewhat close match,[2][3] the taxon cannot be included because the surface of its cap is neither sufficiently areolate (cracked) nor dry enough, and its spores are excessively ornamented in comparison.[1]

Description

The cap of L. rupestris is 60–70 mm (2.4–2.8 in), concave to somewhat funnel-shaped, with a central depression. Its color is orange at the center to brownish-orange towards the margin. The cap surface is somewhat sticky, and the texture is either smooth to slightly cracked. It has an indistinct layer of matted mycelial "hairs". The margin lacks striations and grooves, and is curled inward slightly. The gills are slightly decurrent (running slightly down the length of the stem), cream-salmon in color, and crowded closely together. They are up to 3 mm (0.12 in) broad and are frequently branched. The gill edges are smooth, and the same color as the gill face. There are several tiers of lamellulae (short gills that do not extend fully from the cap margin to the stem) interspersed between the gills. The stem is 35–45 mm (1.4–1.8 in) long by 18–21 mm (0.71–0.83 in) thick, centrally attached to the stem, cylindrical, and tapers slightly near the base. It is pale ochraceous-salmon, and slight longitudinal ribs can be seen with a magnifying glass. The flesh is spongy, pale yellow-ochre in the cap, and cream-yellow in the stem. The latex is cream-colored to roughly the same color as the gills, and not abundant.[1]

Microscopic characteristics

The spores are roughly ellipsoid to roughly spherical, and typically measure 7–8.5 by 6–7 µm. The ornamentation on the spore surface is amyloid (staining blue to blue-black in Melzer's reagent) and finely wart-like, with each wart ranging to 0.5–0.7 µm high. The warts are interconnected by thin ridges, but the ridges do not form a complete reticulum. The hilar appendage (the part of a spore once attached to the basidium via the sterigma) ranges in shape from narrowly obtuse to somewhat conical; the plage is not very distinct, but has an amyloid spot. The basidia (spore-bearing cells in the hymenium) are 35–50 by 8–11 µm, club-shaped, and bear mainly four, but sometimes two long (6–10 µm) sterigmata.[1]

Pseudopleurocystidia[nb 1] are very scarce on the gill faces; when present, they are thin-walled, 170 µm long by 24 µm wide, with brownish refractive contents, and arise from deep in the tissue of the hymenophore. The edge of the gill is sterile (lacking basidia), and has marginal cells that are 30–45 by 4–6 µm, cylindrical to somewhat sinuous (curvy), thin-walled, and hyaline (translucent). The tissue of the cap has abundant sphaerocysts (spherical, swollen cells common to the Russulaceae) and measure 25–65 by 24–50 µm, in addition to filamentous hyphae that are up to 10 µm wide. Lactiferous (latex-containing) hyphae are common in the cap tissue. They are up to 15 µm wide with a longitudinal orientation. Although they diverge from the trama somewhat (spreading out from the center of the gill), they do not form projecting pseudocystidia. The subhymenium (the layer of cells directly under the hymenium) is made of club-shaped to nearly spherical cells that are 16–27 by 9–17 µm. The tissue that comprises the hymenophore is made of several parts. It contains abundant, nearly isodiametric (17–25 by 13–18 µm) cells, and filamentous hyphae that measure 3.5–6.5 µm; lactiferous hyphae are frequent, up to 7–12 µm wide, straight and only occasionally branching. The cap cuticle is a trichoderm—meaning the outermost hyphae emerge roughly parallel, like hairs, perpendicular to the cap surface. It is up to 140 µm thick and comprises two layers. The upper layer, the suprapellis, is made of plentiful, colorless hyphae that are 20–51 by 4–6 µm, thin-walled (up to 0.5 µm), and range in shape from obtuse to somewhat acute to knob-like or pear-shaped. The lower layer of the cap cuticle, the subpellis, is made of both plentiful hyphae that are 3–8 µm wide and somewhat more inflated colorless cells up to 10–18 µm wide. Lactarius rupestris does not have clamp connections in its hyphae.[1]

Habitat and distribution

The mushroom is known only from Vale do Catimbau National Park in Brazil.

The mushroom was found buried with up to two-thirds of the stem in sandy soil near several shrubs (Fabaceae, subfamily Mimosoideae and others) in a semi-arid region, after heavy precipitation. The species is known only from the type locality in Vale do Catimbau National Park in Brazil, in the state of Pernambuco. It fruits at an elevation of 900 to 1,000 m (3,000 to 3,300 ft). This is part of the biodiverse cerrado ecoregion, in an area known as the campos rupestres. Although the fungus is suspected to be mycorrhizal (like all Lactarius), there was a wide diversity of plant species growing in the open, dry forest where the mushroom was found (including members of the tree families Euphorbiaceae, Fabaceae, Myrtaceae, Nyctaginaceae, and Polygonaceae—all known to form mycorrhizal associations), so the authors did not speculate on any specific interactions.[1]

See also

Notes

  1. ^ Pseudocystidia are modified lactiferous (latex-containing) hyphae found in Lactarius species that are similar in form to true cystidia. They are typically thinner than basidia, and often cylindrical to spindle-shaped although their shape can be quite variable. Unlike true cystidia, they lack septa at their bases. In fresh specimens they are filled with oily latex, while in dried specimens the latex becomes crystallized.[3]

References

  1. ^ a b c d e f Wartchow F, Cavalcanti MAQ. (2010). "Lactarius rupestris – a new species from the Brazilian semi-arid region". Mycotaxon. 112: 55–63. doi:10.5248/112.55.
  2. ^ Verbeken A. (2001). "Studies in tropical African Lactarius species". Mycotaxon. 77: 435–44.
  3. ^ a b Verbeken A, Wallern R. (1999). "Studies in tropical African species. 7. A synopsis of the section Edules and a review on the edible species". Belgian Journal of Botany. 132 (2): 175–84. JSTOR 20794452.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Lactarius rupestris: Brief Summary

provided by wikipedia EN

Lactarius rupestris is a species of mushroom in the family Russulaceae. Described as a new species in 2010, it is known only from the semi-arid region in the National Park of Catimbau of Brazil. The mushroom is characterized by a stout fruit body with a smooth and sticky orange cap up to 7 cm (2.8 in) in diameter. The gills on the underside of the cap are closely spaced and frequently anastomosed. The stem is 35–45 mm (1.4–1.8 in) long by 18–21 mm (0.71–0.83 in) thick. The mushrooms exude a sparse cream-colored latex when cut or injured.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Lactarius rupestris ( Portuguese )

provided by wikipedia PT

Lactarius rupestris é uma espécie de fungo da família de cogumelos Russulaceae. Seu corpo de frutificação forma um píleo ("chapéu") de cor laranja, côncavo ou em forma de funil, que atinge até 7 centímetros de diâmetro. Na parte inferior do chapéu ficam as estruturas conhecidas como lamelas, de cor creme-salmão, e bastante próximas uma das outras. O tronco ou estipe mede até 4,5 cm de altura, tem formato cilíndrico e tonalidade salmão claro. Tal como as outras espécies do gênero, L. rupestris produz uma substância leitosa, o látex, de cor creme e em pouca quantidade. O fungo é encontrado somente no nordeste do Brasil, mais exatamente na área do Parque Nacional do Catimbau, no município de Buíque, estado de Pernambuco. A primeira coleta foi feita em 2007, sendo a descoberta publicada na literatura científica somente três anos mais tarde, em 2010, por Felipe Wartchow e colaboradores, ligados à Universidade Federal de Pernambuco.

O cogumelo cresce sobre o solo arenoso a uma altitude de 900 a 1 000 metros e é parte da biodiversidade do cerrado, em um ecossistema conhecido como campos rupestres, razão pela qual a espécie recebeu o epíteto "rupestris". Suspeita-se de que tenha um papel ecológico de fungo micorrízico, assim como todos os Lactarius, porém ainda não se sabe com quais árvores ou arbustos ele interage, já que há uma grande diversidade de espécies vegetais crescendo no ambiente onde o cogumelo foi coletado.

Descoberta e classificação

A espécie foi encontrada em julho de 2007 na área do Parque Nacional do Catimbau, uma região de proteção ambiental localizada no semiárido do Brasil, no município de Buíque, estado de Pernambuco. Foi descrita como inédita para a ciência em 2010, numa publicação de Felipe Wartchow e colaboradores ligados à Universidade Federal de Pernambuco. À época, uma das 19 espécies conhecidas de cogumelos do gênero Lactarius encontradas em território brasileiro. O epíteto específico rupestris refere-se aos campos rupestres da região onde a espécie-tipo foi coletada.[1][2]

Os autores notaram que o fungo não se encaixa perfeitamente em nenhuma das classificações infragenéricas (isto é, abaixo do nível de gênero) dentre os grupos descritos pelos especialistas anteriores. Por exemplo, embora L. rupestris tenha várias características em comum com os cogumelos da seção Edules proposta por Annemieke Verbeken,[3][4] não pode ser incluído nesse táxon porque a superfície de seu chapéu não é nem suficientemente areolada, nem seca o bastante, e seus esporos são excessivamente ornamentados.[1]

Descrição

O píleo (o "chapéu" do cogumelo) de Lactarius rupestris mede de 6 a 7 centímetros. Ele é côncavo ou ligeiramente em forma de funil, com uma depressão central. A cor é laranja no centro, ficando castanho-alaranjado em direção à margem. A superfície do chapéu é um pouco pegajosa, e a textura pode ser lisa ou ligeiramente rachada. Tem uma camada indistinta de "pêlos" miceliais emaranhados. As bordas do chapéu não tem estrias ou sulcos, e geralmente são um pouco enroladas para dentro. As lamelas são ligeiramente decorrentes (se dirigindo ligeiramente para baixo do comprimento do tronco), tem cor creme-salmão, e ficam bastante próximas uma das outras. Elas medem até 3 mm de largura e são frequentemente ramificadas. As bordas das lamelas são lisas, e da mesma cor que a face da lamela. Existem várias camadas de lamélulas (lamelas curtas que não se estendem completamente a partir da margem do chapéu para a estipe) intercaladas entre as lamelas. O tronco ou estipe mede de 3,5 a 4,5 cm de comprimento por 18 a 21 milímetros de espessura, liga-se ao centro do chapéu, tem formato cilíndrico e afunila-se ligeiramente próximo da base. É de cor salmão claro e pequenas nervuras longitudinais podem ser vistas com o auxílio de uma lupa. A carne é esponjosa, amarela pálida, ocre no chapéu, e creme-amarelada no tronco. O látex, a substância leitosa produzida pelo fungo e característica dos cogumelos Lactarius, é de cor creme, e às vezes quase da mesma tonalidade das lamelas. Não é produzido em quantidade abundante.[1]

Características microscópicas

Os esporos são aproximadamente elipsoides ou quase esféricos e, normalmente, medem de 7 a 8,5 por 6 a 7 micrômetros (µm). A ornamentação sobre a superfície do esporo é amiloide, ou seja, absorve o iodo e se cora de azul quando em contato com o reagente de Melzer. São ainda discretamente verrucosos, com cada verruga variando de 0,5 a 0,7 µm de altura. As verrugas são interligadas por finas nervuras, mas as cristas não formam um retículo completo. O apêndice hilar (a parte do esporo que se liga ao basídio através do esterigma) varia sua forma de estreitamente obtuso a um pouco cônico; o plage não é muito distinto, mas tem um ponto amiloide. Os basídios (as células portadoras de esporos) tem de 35 a 50 por 8 a 11 µm, possuem formato de trevo, e geralmente tem quatro, mas às vezes dois longos esterigmas, de 6 a 10 µm cada.[1]

Os pseudopleurocistídios[nota 1] possuem paredes finas e são muito escassos nas faces das lamelas; quando presentes, medem 170 µm de comprimento por 24 µm de largura, tem conteúdo de refração acastanhado e surgem no tecido do himenóforo. A borda da lamela é estéril (por falta de basídios), e tem células marginais com medidas de 30 a 45 por 4 a 6 µm, cilíndricas ou um pouca sinuosas (curvas), de paredes finas e hialinas (translúcidas). O tecido do chapéu tem muitos esferocistos (as células inchadas comuns aos Russulaceae) e medem de 25 a 65 por 24 a 50 µm, além das hifas filamentosas que possuem 10 µm de largura. As hifas lactíferas (que produzem o látex) são comuns no tecido do chapéu. Elas medem até 15 µm de largura, com uma orientação longitudinal. O sub-himênio (a camada de células diretamente sob o himênio) é formada por células em formato de trevo ou quase esféricas de 16 a 27 por 9 a 17 µm. O tecido que compreende o himenóforo é feito de várias partes. Ele contém células abundantes, quase isodiamêtricas (17 a 25 por 13 a 18 µm) e hifas filamentosas com 3,5 a 6,5 µm; as hifas lactíferas são frequentes, de até 7 a 12 µm de largura, retas e apenas ocasionalmente ramificadas. A cutícula do chapéu é uma tricoderma e as hifas mais exteriores surgem mais ou menos paralelas, como pelos, perpendiculares à superfície do píleo. Mede até 140 µm de espessura e compreende duas camadas. A superior, o suprapellis, é formada por uma grande quantidade de hifas incolores que medem 20 a 51 por 4 a 6 µm, de paredes finas (até 0,5 µm), e com uma forma que varia de obtusa a aguda. Já a camada inferior da cutícula do chapéu, o subpellis, é constituída tanto por abundantes hifas de 3 a 8 µm de largura, como por algumas células infladas incolores de até 10 a 18 µm de largura. L. rupestris não possui fíbulas entre suas hifas.[1]

Habitat e distribuição

 src=
O cogumelo é encontrado apenas no Parque Nacional do Catimbau, no Brasil.

O cogumelo foi encontrado com quase dois terços de seu tronco enterrado no solo arenoso. Estava próximo de vários arbustos (da subfamília Mimosoideae dos Fabaceae, dentre outros) em uma região semiárida, após fortes chuvas. A espécie ocorre somente no local em que foi feita essa coleta pioneira (a localidade tipo), no vale do Parque Nacional do Catimbau, no estado de Pernambuco, Brasil. Ela frutifica a uma altitude de 900 a 1 000 metros e é parte da biodiversidade da ecorregião do cerrado, em um ecossistema conhecido como campos rupestres. Embora haja a suspeita de que o fungo seja do tipo micorrízico (assim como todos os integrantes do gênero Lactarius), há uma grande diversidade de espécies de plantas crescendo na floresta aberta e seca onde o cogumelo foi encontrado. Dentre estas, membros das famílias de árvores Euphorbiaceae, Fabaceae, Myrtaceae, Nyctaginaceae e Polygonaceae; todos conhecidos por formarem associações micorrízicas, de modo que os autores não especularam sobre quaisquer interações específicas.[1]

Ver também

Notas

  1. Os pseudocistídios são hifas lactíferas modificadas, que produzem látex, encontradas em espécies do gênero Lactarius. Tem formato parecido com os cistídios verdadeiros e são tipicamente mais finos do que os basídios, frequentemente cilíndricos ou fusiformes, embora a sua forma varie bastante. Ao contrário dos cistídios verdadeiros, falta-lhes septos nas bases. Espécimes frescos são preenchidos por um látex oleoso, enquanto que em cogumelos secos ele está cristalizado.[5]

Referências

  1. a b c d e f Wartchow F, Cavalcanti MAQ. (2010). «Lactarius rupestris – a new species from the Brazilian semi-arid region». Mycotaxon. 112. pp. 55–63. doi:10.5248/112.55
  2. «Lactarius rupestris». MycoBank (em inglês). International Mycological Association. Consultado em 8 de outubro de 2011 A referência emprega parâmetros obsoletos |lingua3= (ajuda)
  3. Verbeken A. (2001). «Studies in tropical African Lactarius species». Mycotaxon. 77. pp. 435–44
  4. Verbeken A, Wallern R. (1999). «Studies in tropical African species. 7. A synopsis of the section Edules and a review on the edible species». Belgian Journal of Botany. 132 (2). pp. 175–84. JSTOR 20794452
  5. Heilmann-Clausen J, Verbeken A, Vesterholt J (1998). The genus Lactarius. Volume 2 de Fungi of Northern Europe (em inglês). [S.l.]: The Danish Mycological Society. 287 páginas. ISBN 8798358146 A referência emprega parâmetros obsoletos |lingua3= (ajuda) !CS1 manut: Nomes múltiplos: lista de autores (link)

Bibliografia

  • Este artigo foi inicialmente traduzido, total ou parcialmente, do artigo da Wikipédia em inglês, cujo título é «Lactarius rupestris», especificamente .

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia PT

Lactarius rupestris: Brief Summary ( Portuguese )

provided by wikipedia PT

Lactarius rupestris é uma espécie de fungo da família de cogumelos Russulaceae. Seu corpo de frutificação forma um píleo ("chapéu") de cor laranja, côncavo ou em forma de funil, que atinge até 7 centímetros de diâmetro. Na parte inferior do chapéu ficam as estruturas conhecidas como lamelas, de cor creme-salmão, e bastante próximas uma das outras. O tronco ou estipe mede até 4,5 cm de altura, tem formato cilíndrico e tonalidade salmão claro. Tal como as outras espécies do gênero, L. rupestris produz uma substância leitosa, o látex, de cor creme e em pouca quantidade. O fungo é encontrado somente no nordeste do Brasil, mais exatamente na área do Parque Nacional do Catimbau, no município de Buíque, estado de Pernambuco. A primeira coleta foi feita em 2007, sendo a descoberta publicada na literatura científica somente três anos mais tarde, em 2010, por Felipe Wartchow e colaboradores, ligados à Universidade Federal de Pernambuco.

O cogumelo cresce sobre o solo arenoso a uma altitude de 900 a 1 000 metros e é parte da biodiversidade do cerrado, em um ecossistema conhecido como campos rupestres, razão pela qual a espécie recebeu o epíteto "rupestris". Suspeita-se de que tenha um papel ecológico de fungo micorrízico, assim como todos os Lactarius, porém ainda não se sabe com quais árvores ou arbustos ele interage, já que há uma grande diversidade de espécies vegetais crescendo no ambiente onde o cogumelo foi coletado.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia PT