Caligo idomeneus − gatunek motyli z rodziny rusałkowatych i podrodziny Morphinae.
Gatunek opisany został w 1758 roku przez Karola Linneusza, jako Papilio (Eques) idomeneus[1].
Osiąga od 12 do 15 cm rozpiętości skrzydeł. Obie płcie mają wierzchnią stronę skrzydeł przednich ciemnobrązową z niebieskim nalotem i ukośnie biegnącą białą smugą. Skrzydła tylne ubarwione są czarno z matowoniebieską nasadą. Spód skrzydeł pokryty jest brązowo-białym, marmurkowym wzorem, a na spodzie skrzydeł tylnych obecne są plamy przypominające sowie oczy[2].
Gąsienica duża, szarobrązowa, na końcach ciała ciemnobrązowo cieniowana[2].
Zamieszkują lasy tropikalne i tereny uprawne. Gąsienice żerują na liściach bananowców (Musa) i mogą wyrządzać szkody w plantacjach[2]. Podawane ponadto z Heliconia latispatha[3]. Owady dorosłe są aktywne o świcie i o zmierzchu[2].
Gatunek zasiedla Amerykę Południową, od Argentyny, przez Brazylię, Boliwię i Peru po Kolumbię i Surinam[2][3][4].
Opisano 4 podgatunki tego motyla[4][3]:
