Multimedia w Wikimedia Commons Leniwiec grzywiasty[5] (Bradypus torquatus) – gatunek ssaka z rodziny leniwcowatych (Bradypodidae)[3]. Jest endemitem atlantyckich przybrzeżnych lasów Brazylii[2]. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) wymienia leniwca grzywiastego w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych jako gatunek narażony na wyginięcie[4].
Garnitur chromosomowy leniwca grzywiastego tworzy 25 par (2n=50) chromosomów; FN=64[2].
Sierść leniwca grzywiastego jest wybarwiona na kolor jasnobrązowy. Włosy na szyi opadają na ramiona i mają kolor czarny. Ta grzywka jest u samców obfitsza i ciemniejsza niż u samic. Całkowita długość ciała samca (wraz z głową) osiąga wymiar 55–72 cm, przy masie ciała 8,8 kg, a samic 55–75 cm przy masie ciała 4,5–10,1 kg. Ogon jest krótki – o długości około 5 cm[2].
Leniwiec grzywiasty wiedzie nocny[2], nadrzewny tryb życia. Okresowo opuszcza drzewa, aby oddać mocz i wypróżnić się[4]. Jest powolnym zwierzęciem, prowadzącym osiadły tryb życia. W ciągu doby przebywa odległość rzędu 24 m, z czego 17 m w porze dziennej, a 5 m w porze nocnej. Przemieszczanie zajmuje mu tylko 6–17% czasu w ciągu dnia. 60–80% dziennej części doby zwierzę poświęca na odpoczynek, 7–17% na żerowanie, a 1–6% na zaloty. Powyższą średnią wyliczono na podstawie długotrwałej obserwacji (przez 66 dni w ciągu 14 miesięcy) zachowań 3 zwierząt zamieszkujących brazylijski Poço das Antas Biological Reserve[2]. Populacje zamieszkujące we wschodnich obszarach przybrzeżnych Brazylii położonych poniżej 1500 m n.p.m. wykazują sympatryczność z leniwcem pstrym[2].
Zwierzęta odbywają gody pod koniec pory suchej i na początku pory deszczowej (sierpień–październik), a w okresie luty–kwiecień (pod koniec pory deszczowej i na początku pory suchej) samice rodzą jedno młode. Potomstwo osiąga dojrzałość płciową między drugim a trzecim rokiem życia[4]. Leniwiec grzywiasty osiąga na wolności wiek do około 12 lat[2][4].
Zamieszkuje wyłącznie obszary lasów atlantyckich stanów w południowo-wschodniej Brazylii: Bahia, Espírito Santo i Rio de Janeiro[3][4].
Prawdopodobnie zamieszkuje obszar o powierzchni mniejszej niż 1000 km²[4].
Leniwiec grzywiasty jest foliofagiem. Dietę badanej przez naukowców populacji z Poço das Antas Biological Reserve stanowiły liście 21 gatunków roślin. W tym 16 gatunków drzew i 5 gatunków lian – z 12 rodzin i 15 rodzajów. Zwierzęta preferowały raczej młode liście. 56% pożywienia stanowiły części figowców z rodziny morwowatych, Mandevilla z toinowatych, Micropholis venulosa z sączyńcowatych i śliw z różowatych. Ale dieta poszczególnych osobników składa się z kilku gatunków roślin[2].
Na leniwcach grzywiastych żerują pasożyty zewnętrzne: pod udami kleszcze Amblyomma varium i Boophilus, a w dolnej części pleców i na udach chrząszcze Trichilium[2].
Leniwiec grzywiasty występuje w mokrych lasach tropikalnych, oraz w półzielonych lasach tropikalnych. Siedlisko gatunku charakteryzuje się opadami o rocznej symie nie mniejszej niż 1200 mm[4]. Średnia wielkość siedliska obejmuje teren o powierzchni 5,4–5,6 ha. Z kolei gęstość zasiedlenia jest szacowana na 0,09–1,25 osobników na hektar[2].
Leniwiec grzywiasty (Bradypus torquatus) – gatunek ssaka z rodziny leniwcowatych (Bradypodidae). Jest endemitem atlantyckich przybrzeżnych lasów Brazylii. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) wymienia leniwca grzywiastego w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych jako gatunek narażony na wyginięcie.
