There is a rich fossil record in the Pleistocene (Macdonald 2001).
Perception Channels: tactile ; chemical
Bank voles are widely distributed and often abundant, they are not threatened.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Myodes glareolus have been found to spread hantavirus. In temperate climates, they are also crop pests (Macdonald 2001).
Humans benefit from bank voles through their beneficial ecosystem roles.
Many small predators rely on bank voles as prey. Bank voles partially escape predation by remaining under cover in underground tunnels or runways in grass and vegetation. I is thought that avian predators use the ultraviolet reflections of scent marks to locate their prey (Koivula et al. 1999).
Known Predators:
Bank voles are important as a prey base for many small avian and mammalian predators and snakes. They are often abundant and can form the main component of the diet of these predators. They may also help in recycling and redistributing nutrients in the ecosystems in which they live through herbivory.
Myodes glareolus have been characterized as omnivorous (Ostfeld 1985) and herbivorous (Macdonald 2001). When eating grass, M. glareolus clip the stalks and lays the clippings in piles. Food is obtained in the winter by burrowing underground. In the summer and fall food is cached. Diet changes with season and location but includes green parts of plants (Macdonald 2001), fruits and seeds from available trees, such as the European ash tree (Fraxinus excelsior) (Flowerdew and Gardner 1978) and grass (Macdonald 2001).
Plant Foods: leaves; seeds, grains, and nuts; fruit
Foraging Behavior: stores or caches food
Primary Diet: herbivore (Folivore , Frugivore , Granivore )
Palearctic: Myodes glareolus is found from Europe through Central Asia (Macdonald 2001; Jonsson et al. 2000). Populations have frequently been recorded in Finland (Oksanen et al. 2001; Yoccoz et al. 2001; Oksanen et al. 1999; Prevot-Julliard et al. 1999; Horne and Ylonen 1996, 1998; Koskela et al. 1998; Koskela et al. 1997) and the United Kingdom (Bellamy et al. 2000; Flowerdew and Gardner 1978).
Biogeographic Regions: palearctic (Native )
Bank voles are found in a wide variety of habitats, including forests, scrub forests, hedges, banks, and swamps (Macdonald 2001; Bellamy et al. 2000). They appear to prefer deciduous, coniferous, and taiga forests (Yoccoz et al. 2001; Prevot-Julliard et al. 1999; Koskela et al. 1998; Koskela et al. 1997; Ostfeld 1985).
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: taiga ; forest
Wetlands: swamp
Other Habitat Features: agricultural ; riparian
Adult bank voles reach a head-body length of 10-11cm and a weight of 17-20g, with males and females being approximately the same size. The tail is less than body length and reaches a length of 3-4cm. Bank voles are small with small eyes and ears. Their body is covered by thick fur in shades of brown or gray. Their muzzle is blunt and rounded. Relative to body size, M. glareolus has a small brain. Teeth are prismatic and are characterized by flat crowns, which are adapted for their herbivorous diet (Macdonald 2001).
Range mass: 17 to 20 g.
Range length: 10 to 11 cm.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
The lifespan of M. glareolus is very short. Average lifespan is 0.5-2 years, with most individuals not lasting more than one breeding season (Macdonald 2001; Ostfeld 1985). Bank voles mature quickly with females maturing at 2-3 weeks and males maturing at 6-8 weeks (Macdonald 2001).
Range lifespan
Status: wild: 0.5 to 2 years.
Typical lifespan
Status: wild: 0.5 to 2 years.
The mating system of M. glareolus can be described as polygamous (Macdonald 2001), and possibly promiscuous (Horne and Ylonen 1998). While females defend territories that may overlap with other females, males defend larger territories that overlap with the territories of several females. Females appear to prefer dominant males and may affect which males get the chance to mate by running away from subordinate males (Horne and Ylonen 1998). As parturition nears, females become more aggressive and each female's territory decreases in size. The home range becomes smaller and the central ranges of different territories become farther from each other (Koskela et al. 1997).
Mating System: polygynous ; polygynandrous (promiscuous)
The estrous cycle of M. glareolus lasts four days (Oksanen et al. 1999). The breeding season is from late April to September (Oksanen et al. 2001). Copulation is characterized by a series of intromissions followed by ejaculation (Horne and Ylonen 1996). Gestation lasts from 17 days with optimal nutrition, to 24 days if the female becomes pregnant while lactating during postpartum estrus (Macdonald 2001; Koskela et al. 1998). The average gestation length is 21 days (Macdonald 2001). From 1 to 10 pups are born per litter with approximately 4 litters born per breeding season (Macdonald 2001; Oksanen et al. 2001). The average number of pups per litter is 4-8 (Oksanen et al. 2001). Pups weigh 1-10g at birth, which makes up a total of 22-28% of the female’s weight. During pregnancy and lactation, females require 30-130% more energy (Ostfeld 1985). Infanticide occurs in males and females. Females will kill the pups of their female neighbors and males will kill pups as a mating tactic (Koskela et al. 1998; Koskela et al. 1997; Horne and Ylonen 1996).
Breeding season: Breeding occurs from April to September.
Range number of offspring: 1 to 10.
Average number of offspring: 4-8.
Range gestation period: 17 to 24 days.
Average gestation period: 21 days.
Range weaning age: 20 to 25 days.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 2 to 8 weeks.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 3-6 weeks.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 2 to 8 weeks.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 3-6 weeks.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous
Pups are born blind and helpless in an underground nest lined with grass and other vegetation. The female is the sole provider of parental care (Macdonald 2001). The pups are weaned at the age of 20-25 days (Macdonald 2001; Oksanen et al. 2001; Oksanen et al. 1999; Horne and Ylonen 1998).
Parental Investment: altricial ; female parental care
Die Rötelmaus sucht vor allem Waldränder und Lichtungen sowie Buschreiche Flächen und Sümpfe auf. Ihre Verbreitung ist meist an das Vorhandensein einer Strauchschicht und an eine gewisse Bodenfeuchte gebunden. In offenen Gebieten werden Hecken aufgesucht. Misch- und Laubwälder werden genauso besiedelt wie Fichtenwälder mit Zwergsträuchern oder offene Flächen mit gut entwickelter Strauchschicht [2] (auch Rodungsflächen mit z.B. Himbeere). Hohe Individuendichten erreicht sie jedoch nur in Wäldern mit feuchten und nassen Böden.[1]
Ihre Gänge verlaufen nur wenig Zentimeter unter der Erdoberfläche und leiten in ein oberflächliches Wegnetz im Laub. Ihr Nest kann bis zu 45 cm tief unter dem Boden angelegt sein, häufig befindet es sich auch in einigen Zentimetern Höhe über dem Boden im Gestrüpp, in Baumstümpfen oder unter Stämmen versteckt. Es dient als Aufenthaltsort, Fraßplatz, Vorratskammer und zur Jungenaufzucht. [2]
El topín colloráu (Myodes glareolus) ye una especie de rucador miomorfu de la familia Cricetidae.[2] Nun se reconocen subespecies.[2]
Tien la pelame parda acoloratada y dellos parches de color buxu. Vive n'árees montiegues y mide alredor de 100 mm de llargor. Alcuéntrase nel oeste d'Europa y el norte d'Asia. Foi por fuercia introducíu al sudoeste d'Irlanda. Alcuéntrase en toa Bretaña, y prefier árees de montes con vexetación trupo. Vive hasta 18 meses y ye omnívoru, comiendo inseutos y frutes.
Ye'l royedor más pequeñu de Gran Bretaña. Tien unes oreyes bien grandes, y estrémase fácilmente d'otres especies pola so cola curtia y focicu.
Vive en túneles con mofu y fibres vexetales. Y na so lluriga almacenen alimentos.
El topín colloráu (Myodes glareolus) ye una especie de rucador miomorfu de la familia Cricetidae. Nun se reconocen subespecies.
Tien la pelame parda acoloratada y dellos parches de color buxu. Vive n'árees montiegues y mide alredor de 100 mm de llargor. Alcuéntrase nel oeste d'Europa y el norte d'Asia. Foi por fuercia introducíu al sudoeste d'Irlanda. Alcuéntrase en toa Bretaña, y prefier árees de montes con vexetación trupo. Vive hasta 18 meses y ye omnívoru, comiendo inseutos y frutes.
Ye'l royedor más pequeñu de Gran Bretaña. Tien unes oreyes bien grandes, y estrémase fácilmente d'otres especies pola so cola curtia y focicu.
Vive en túneles con mofu y fibres vexetales. Y na so lluriga almacenen alimentos.
Ar vuenn arrous (Clethrionomys glareolus pe Myodes glareolus) a zo ur c'hrigner bihan hag a vev en Eurazia.
Ar vuenn arrous a c'hell bezañ renket ivez er c'herentiad Muridae.
Ar vuenn arrous (Clethrionomys glareolus pe Myodes glareolus) a zo ur c'hrigner bihan hag a vev en Eurazia.
El talpó roig (Myodes glareolus) es troba a l'àrea compresa entre Europa i Àsia Central. Habita en pinedes, fagedes i altres boscos, sempre que siguin més o menys humits, amb un sotabosc una mica dens i blocs de pedra per a amagar-s'hi. Nocturn, presenta un màxim d'activitat al crepuscle, però se'l pot veure actiu també de dia, especialment a l'hivern. És difícil de detectar, ja que no construeix galeries subterrànies. Potser el signe més evident de la seva presència són les closques dels fruits secs que s'ha menjat. Per treure'n el mesocarpi, hi practica un forat rodó de vores netes on es poden distingir les marques de les incisives disposades radialment. És un talpó d'orelles ben visibles per sobre del pelatge i cua gairebé tan llarga com la meitat del capi el seu cos junts. El pelatge dorsal presenta tons vermellosos foscos, que en els animals joves són pocs destacats. Els flancs són de color gris fosc, i el ventre gris més clar tacat de groc. La cua és bicolor, fosca per sobre i clara per sota. El cap i el cos mesuren entre 9 i 12 cm i amb la cua entre 4 i 6 cm. Pesa entre 19 i 30 g. La resta de talpons no tenen el pelatge de l'esquena de tonalitats vermelloses i -llevat del talpó de tartera, que té el dors clarament grisenc- tenen la cua relativament més curta: equival, aproximadament, a 1/3 de la longitud del cap i el cos junts.
El talpó roig (Myodes glareolus) es troba a l'àrea compresa entre Europa i Àsia Central. Habita en pinedes, fagedes i altres boscos, sempre que siguin més o menys humits, amb un sotabosc una mica dens i blocs de pedra per a amagar-s'hi. Nocturn, presenta un màxim d'activitat al crepuscle, però se'l pot veure actiu també de dia, especialment a l'hivern. És difícil de detectar, ja que no construeix galeries subterrànies. Potser el signe més evident de la seva presència són les closques dels fruits secs que s'ha menjat. Per treure'n el mesocarpi, hi practica un forat rodó de vores netes on es poden distingir les marques de les incisives disposades radialment. És un talpó d'orelles ben visibles per sobre del pelatge i cua gairebé tan llarga com la meitat del capi el seu cos junts. El pelatge dorsal presenta tons vermellosos foscos, que en els animals joves són pocs destacats. Els flancs són de color gris fosc, i el ventre gris més clar tacat de groc. La cua és bicolor, fosca per sobre i clara per sota. El cap i el cos mesuren entre 9 i 12 cm i amb la cua entre 4 i 6 cm. Pesa entre 19 i 30 g. La resta de talpons no tenen el pelatge de l'esquena de tonalitats vermelloses i -llevat del talpó de tartera, que té el dors clarament grisenc- tenen la cua relativament més curta: equival, aproximadament, a 1/3 de la longitud del cap i el cos junts.
Norník rudý (Myodes glareolus, synonymum Clethrionomys glareolus)[2], dříve též hraboš lesní, hraboš rudý, je hlodavec z čeledi myšovití (Muridae), jediný zástupce rodu norník žijící na území České republiky.
Jeden z našich nejběžnějších druhů drobných savců. Od jiných hrabošů [3] se snadno pozná podle nápadně červenavě rezavého zbarvení na hřbetě, větších ušních boltců a delšího ocasu (obvykle 45–60 % délky těla). Břicho mívá světlejší, nažloutlé, v zimní srsti až čistě bílé; tlapky jsou světlé.[4]
S výjimkou větší části Pyrenejského poloostrova, Řecka, středomořských ostrovů a Islandu se vyskytuje v celé Evropě a Malé Asii, dále na východ zasahuje do střední Sibiře po Altaj a Bajkalské jezero.
V České republice žije všude – od nížin po hřebeny hor, kde vystupuje i nad horní hranici lesa.[5]
Nejhojnější je v listnatých a smíšených lesích s bohatým podrostem, žije i ve smrčinách, v kosodřevině, břehových porostech, travinách, polních remízcích, parcích a také v kamenných sutích či rákosinách. V zimě se na venkově stahuje k obytným budovám. Je čilý hlavně za soumraku a v noci, ale lze se s ním setkat i za denního světla, zejména při přemnožení. Obratně leze v křovinách i po stromech až do několikametrové výšky. Obývá území o rozloze 0,1–0,7 ha a je pohyblivější než jiné stejně velké druhy hrabošů.[4]
Staví nevelké hnízdo z mechu a listí a spíše než v zemi je ukrývá pod pařezy, v kořenech stromů a mezi kameny. Na hnízdo navazuje systém nor s mnoha východy, úkrytovými chodbami a zásobárnami.[4]
Norník rudý má pestrý jídelníček a během roku ho mění. Nejméně rozmanitý jej má zjara (zelené části rostlin, semena, klíčící semenáčky dřevin). V létě a k podzimu jídelníček postupně obohacuje o houby a lesní plody, přičemž ze žaludů a bukvic si dělá i zásoby. Jako jediný z našich hrabošů se ve větší míře zajímá o živočišnou potravu, která může tvořit více než třetinu jídelníčku (hlavně brouci, larvy hmyzu včetně housenek, pavouci nebo zdechliny).[6]
Rozmnožuje se od konce března do září až října, za příznivého počasí a bohaté úrody žaludů či bukvic i v zimě. Březost trvá 16–18 dní. Pokud zabřezne bezprostředně po porodu čili post partum (u hlodavců poměrně běžné), prodlouží se březost na 19–20 (30) dní. Ve vrhu bývá 4–5 (1–9) mláďat, která po narození váží asi 2 g a sají necelé tři týdny. Protože pohlavně dospívají brzo, jsou mladé samice schopny zapojit se do rozmnožování již 1–2 týdny po opuštění hnízda. (V přírodě tak činí pouze jedinci z jarních a časně letních vrhů.)[6]
Hanzák uvádí, že v přírodě se dožívá nanejvýš dvou let.[7]. Norník rudý má celou řadu přirozených nepřátel mezi šelmami, dravci či sovami, a proto ve volné přírodě jsou dvakrát přezimující jedinci vzácností. V zajetí může žít norník rudý i několik let. Představuje významný modelový druh často využívaný při ekologických studiích.[6]
Obrázky, zvuky či videa k tématu norník rudý ve Wikimedia Commons
Norník rudý (Myodes glareolus, synonymum Clethrionomys glareolus), dříve též hraboš lesní, hraboš rudý, je hlodavec z čeledi myšovití (Muridae), jediný zástupce rodu norník žijící na území České republiky.
Rødmusen (Myodes glareolus) findes i Danmark og i store dele af Europa undtagen Nordskandinavien og Middelhavslandene.
Rødmusen lever i løvskove og i Skandinavien også i nåleskov.
Rødmusen (Myodes glareolus) findes i Danmark og i store dele af Europa undtagen Nordskandinavien og Middelhavslandene.
Rødmusen lever i løvskove og i Skandinavien også i nåleskov.
Die Rötelmaus (Myodes glareolus, Syn.: Clethrionomys glareolus) oder auch Waldwühlmaus ist eine Art innerhalb der Gattung der Rötelmäuse (Myodes), die der Unterfamilie der Wühlmäuse zugeordnet ist. Sie hat mehrere Unterarten gebildet, von denen drei in Mitteleuropa vertreten sind. Der Name Rötelmaus geht auf die rotbraune Rückenfellfärbung zurück, während der Name Waldwühlmaus auf die Vorliebe dieser Art für schattige Habitate in Wäldern oder deren Nähe zurückgeht. Diese Art ist eines der häufigsten Säugetiere in Europa, sie gilt daher als ungefährdet.
Die mit einer Kopf-Rumpf-Länge von sieben bis mehr als 13 Zentimetern relativ kleine Mäuseart hat eine Schwanzlänge von 3 bis 6,5 cm und wiegt zwischen 12 und 35 Gramm. Die Art zeigt Größen- und Gewichtsunterschiede von bis zu 300 Prozent zwischen Populationen verschiedener Regionen.
Das Rückenfell ist rotbraun bis fuchsrot, manchmal auch gelblich. Die Flanken sind bräunlich bis graubraun und meist cremefarben überhaucht. Das Bauchfell ist weißlich bis grau. Die Unterwolle ist grau. Die Pfoten sind hell. Die schwarzen Haare am Schwanzende sind etwas länger als die übrige Behaarung des Schwanzes und farblich von dieser deutlich abgesetzt. Die Ohren sind mit neun bis 16 Millimetern groß bis mittelgroß.
Die Rötelmaus hat ein typisches Nagetiergebiss, das aus je zwei vergrößerten Schneidezähnen und je sechs Molaren (Backenzähnen) in Ober- und Unterkiefer besteht. Mit zunehmendem Alter bewurzeln sich alle Backenzähne und zeigen einen Wachstumsabschluss im Gegensatz zu den ständig nachwachsenden Zähnen anderer Wühlmausarten[1].
Grafisch lässt sich die Zahnformel der Rötelmaus so ausdrücken:
Die linke und rechte Gebisshälfte sind identisch, so dass üblicherweise nur eine Seite dargestellt wird.
Die Rötelmaus findet sich in großen Teilen Europas und Nordasiens. Einigen Quellen zufolge ist sie das häufigste Säugetier Mitteleuropas. Ihr Lebensraum wird von Buchen- und Mischwäldern, waldnahen Hecken und Gebüschen sowie Feuchtgebieten gebildet. Sie findet sich zudem häufig in der Nähe von Fließgewässern. Auch waldnahe Gärten werden als Habitat angenommen. Dort baut die Rötelmaus auch in wenig genutzten Scheunen, Lagerschuppen, Gartenhütten oder sonstigen Holzbauten ihre Nester. Hinweise auf ein vorhandenes Nest geben unter anderem Laub, trockene Moospolster und Zweige, die von den Rötelmäusen eingetragen und abgelegt wurden.
Im Süden Europas ist die Rötelmaus eng an die Verbreitungsgrenze der Rotbuche gebunden. Dementsprechend ist sie nur im Norden der Iberischen Halbinsel und Nordgriechenland verbreitet. In Skandinavien und England dehnt sich das Verbreitungsgebiet bis zum 68. Breitengrad nach Norden aus, weiter als das der Laubwälder. Im nördlichen Skandinavien weicht die Rötelmaus aufgrund der fehlenden Laubwälder auf die Nadelwälder aus und hat ihre Nordgrenze gemeinsam mit der Fichte. Die östliche Verbreitungsgrenze bildet der Altai. In den Alpen kommt die Rötelmaus auch noch oberhalb der Baumgrenze, bis in 2.400 m Höhe, vor. Häufiger ist sie jedoch unterhalb der Waldgrenze in den Bergmischwäldern anzutreffen.
Ihre Nester und Baue legen die Rötelmäuse meist unterirdisch an, wobei die Gänge nur wenige Zentimeter unter der Oberfläche verlaufen. Zu diesen Bauen gehört ein weitläufiges Netz aus Wegen unter der Laubschicht oder der Schneedecke. Zum Bau gehören Blindgänge und Erweiterungen, in denen Nahrungsvorräte eingelagert werden und das Nest angelegt sein kann. Befindet sich das Nest in einer der Erweiterungen des Baues, liegt es im Mittel 45 Zentimeter unter der Oberfläche. Es werden aber auch Nester an der Oberfläche, in der Vegetation, in verrottenden Baumstümpfen oder unter liegenden Totholzstämmen angelegt. Die Nester werden aus verschiedenen Materialien gebaut und unterschiedlich gepolstert. So wurden Nester gefunden, die komplett aus Moos bestanden oder zusätzlich mit zerfasertem Holz gepolstert waren. Daneben findet man auch Nester aus trockenem Laub, meist mit Moos als Ergänzung. Es werden aber auch Tierhaare oder Bastfasern verwendet.
Die Nester dienen neben der Jungenaufzucht auch als Aufenthaltsort für Einzeltiere, als Fraßplatz oder Vorratsspeicher. Bei tiefen Temperaturen ist der Energiebedarf der Tiere bei Aufenthalt in einem Nest erheblich geringer. Das gegenseitige Wärmen von mehreren Tieren in einem Nest hat nur wenig Einfluss auf den Energieverbrauch der Einzeltiere. Dies wurde durch Untersuchungen an einzelnen und in Gruppen überwinternden Tieren nachgewiesen.
Die Aktivität der Rötelmäuse verteilt sich auf mehrere Phasen über den Tag, wobei sowohl Anzahl, Dauer als auch Tageszeit dieser Phasen jahreszeitabhängig sind. Durchschnittlich beläuft sich die tägliche Gesamtaktivitätszeit auf anderthalb bis sechs Stunden, die sich auf drei bis neun Aktivitätsphasen aufteilen. Die höchste Zahl der Aktivitätsphasen und das Maximum der Gesamtdauer der täglichen Aktivität liegen im Sommer und Winter, die jeweiligen Minima im Frühling und Herbst. Aktivitätsspitzen treten besonders in der Dämmerung, am Morgen und Abend auf.
Ob die Tiere tag- oder nachtaktiv sind, hängt von vielen Einflüssen ab. In Gebieten, in denen die streng nachtaktive Gelbhalsmaus (Apodemus flavicollis) in hoher Dichte vorkommt, weichen Rötelmäuse beispielsweise deren Konkurrenzdruck aus, indem sie überwiegend tagaktiv sind, während sie bei geringer Dichte der Gelbhalsmaus im gleichen Gebiet überwiegend nacht- und dämmerungsaktiv sind.
Im Sommer sind die Tiere überwiegend nachtaktiv und weichen so dem hohen Jagddruck ihrer tagaktiven Fressfeinde aus. Im Winter sind die Aktivitätsphasen relativ gleichmäßig über den gesamten Tag verteilt. Im Herbst und Frühjahr ist die Verteilung der Aktivität auf Tag und Nacht unregelmäßig und vom Übergang der unterschiedlichen Verhaltensweisen in Sommer und Winter geprägt.
Die Nahrung der Rötelmaus besteht im Frühjahr aus Gräsern, Kräutern und Keimlingen. Im Sommer und Herbst erweitert sich das Spektrum der möglichen Nahrungsquellen um Knospen, Samen, Früchte, Moose und Pilze. Im Winter dient in größeren Mengen auch Baumrinde als Nahrungsgrundlage. Ganzjährig verzehrt die Rötelmaus Insekten, Spinnen und Würmer, gelegentlich auch Vogeleier. Für den Winter legt sie einen Vorrat aus Eicheln, Bucheckern und anderen Samen an.
Für viele Beutegreifer stellt die Rötelmaus eine wichtige Nahrungsquelle dar. Dies sind beispielsweise der Rotfuchs, der Luchs, die Europäische Wildkatze oder Marder wie das Hermelin, das Mauswiesel und der Iltis. Die Sperbereule, die in den borealen Nadelwäldern beheimatet ist, lebt während der Zeit der Brut und Jungenaufzucht fast ausschließlich von Rötelmäusen. Auch andere Eulen, wie beispielsweise die Schleiereule, der Waldkauz, die Waldohreule oder der Uhu, sowie andere Greifvögel, wie Falken, Habichte oder Sperber, gehören zu den Jägern der Rötelmaus. Auch der Schwarz- und Weißstorch oder der Graureiher verschmähen sie nicht. Neben Vögeln und Säugetieren erbeuten auch Schlangen, wie zum Beispiel Kreuzottern oder Ringelnattern, Rötelmäuse.
Rötelmäuse sind sehr soziale Tiere, sie leben meist in Gruppen. Die Verpaarung ist polygam und promisk. Dominante Weibchen verteidigen ihre Reviere, in denen sie mit ihrem Nachwuchs leben, gegen andere Weibchen und niederrangige Männchen. Die Weibchenreviere überschneiden sich teilweise mit denen anderer Weibchen. Dominante Männchen verteidigen größere Reviere, die sich mit denen mehrerer Weibchen überlappen. Bei der Verpaarung bevorzugen die Weibchen diese dominanten, ortsansässigen Männchen gegenüber rangniederen, ortsfremden Männchen. In der Regel findet die Fortpflanzung im Sommerhalbjahr statt. Während sich in Jahren mit knappem Nahrungsangebot der Fortpflanzungszeitraum auf die Monate Mai bis Juli beschränkt, kann er sich bei gutem Nahrungsangebot, beispielsweise nach einer Buchen- oder Eichenmast, auf März bis November ausdehnen. In Bergwäldern pflanzen sich die Rötelmäuse bei sehr gutem Nahrungsangebot sogar ganzjährig fort. Die Neigung zur Vermehrung im Winter ist bei den Populationen im Gebirge ausgeprägter als bei denen, die im Tiefland leben. Neben dem Nahrungsangebot sind das Raumangebot und die Tageslichtlänge entscheidende Faktoren für die sexuelle Aktivität der Rötelmäuse. So wurde bei Freilanduntersuchungen in Polen herausgefunden, dass weibliche Rötelmäuse nur trächtig werden, wenn ihr eigenes Revier eine bestimmte Mindestgröße hat. Kurz vor der Niederkunft werden die Weibchen aggressiver, die Reviergrößen schrumpfen, und der Revierabstand steigt. Die Revierüberschneidungen gehen in dieser Phase erheblich zurück. Die geschlechtliche Entwicklung männlicher Rötelmäuse wird verzögert, wenn ausgewachsene, dominante Männchen in nächster Nähe leben.
Die Tragzeit beträgt bei optimalem Nahrungsangebot siebzehn Tage, kann aber bei säugenden (laktierenden) Weibchen auf bis zu 24 Tage ausgedehnt sein. Als mittlere Tragzeit wurden drei Wochen ermittelt.
Weibliche Rötelmäuse werfen im Freiland zwei- bis maximal dreimal in ihrem Leben. In Laborversuchen wurde eine mittlere Wurfanzahl von 3,1 Würfen je Weibchen ermittelt. Nach einer Tragzeit von 18 bis 23 Tagen kommen drei bis sieben Junge zur Welt. Der Durchschnitt liegt bei 3,5 Jungen pro Wurf.
Die Jungen kommen blind und nackt zur Welt, lediglich an den Lippen befinden sich einige Tasthaare. Nach drei Tagen erscheint das erste Rückenhaar. Es dauert aber bis zu 25 Tage, bis sich das noch graue Jugendfell voll entwickelt hat, welches dann nach 34 bis 38 Tagen zum ersten Mal gewechselt wird. Die Gehörgänge öffnen sich am elften Tag nach der Geburt, einen Tag später öffnen die Jungtiere ihre Augen. Entwöhnt sind sie aber erst nach 20 bis 25 Tagen.
Die Geschlechtsreife setzt normalerweise nach neun Wochen ein. Die weiblichen Jungtiere können jedoch schon nach vier Wochen, hingegen die männlichen frühestens nach acht Wochen, geschlechtsreif werden. Wenn sich die Jungtiere derart früh und stark bei der Fortpflanzung beteiligen, kommt es in nahrungsreichen Sommern zu einem schnellen Anwachsen der Population. Früh im Jahr geborene Weibchen, die sich bereits in ihrem Geburtsjahr an der Fortpflanzung beteiligen, überleben den folgenden Winter meist nicht, was durch die Abnahme von Tieren mit Uterusnarben bei Kontrollfängen im Winter belegt wurde. Die im Spätsommer und Herbst geborenen Weibchen beteiligen sich erst im Folgejahr an der Fortpflanzung und haben in Jahren mit geringer Populationsdichte eine höhere Lebenserwartung.
In Jahren mit hoher Populationsdichte sind die Reviergrößen deutlich kleiner, der Stress bei den Tieren und die Aggressivität untereinander werden erheblich größer. In solchen Jahren und bei Nahrungsknappheit kommt es zum Infantizid – zur Tötung von Jungtieren – durch Weibchen an den Jungen von Weibchen in benachbarten Revieren. Auch Infantizide durch Männchen wurden beobachtet. Die getöteten Jungtiere werden meist aufgefressen.
Die Lebenserwartung der Rötelmaus liegt im Mittel bei 1,5 Jahren, sie kann aber in Haltung ein Alter von etwa 4 Jahren erreichen.
Schon aus dem Spätpliozän gibt es Nachweise für die Verbreitung der Gattung Myodes in Europa. Für die Rötelmaus in ihrer rezenten Form sind Nachweise aus dem Pleistozän vorhanden. Nach dem Ausklang der Würmeiszeit hat sich die Art stark verbreitet. Aufgrund der Vorliebe der Rötelmäuse für bewaldete Habitate gelten Funde von Überresten für die Paläontologie als Indikator für Bewaldung und ein gemäßigtes Klima.
Da sich die Rötelmaus im Winter auch von Baumrinden ernährt und dabei Buchen, Ahorne und Lärchen bis in mehrere Meter Höhe entrindet, gilt sie als Forstschädling. Durch das Fressen von Keimlingen schädigt sie zudem Saatanpflanzungen und kann die Verjüngung des Waldes erheblich beeinträchtigen. Die Schädlichkeit der Rötelmaus ist in einem gesunden Ökosystem jedoch relativ gering, denn nennenswerte Schäden sind erst bei massenhaftem Auftreten zu verzeichnen. Wegen der Vielzahl natürlicher Feinde regulieren sich Massenvorkommen der Rötelmaus allerdings verhältnismäßig schnell (Räuber-Beute-Beziehung).
Für den Fuchsbandwurm stellt die Rötelmaus einen Zwischenwirt dar. Durch den Befall mit den Larven der Bandwürmer wird die Rötelmaus geschwächt und so eine leichtere Beute für den Endwirt, den Fuchs. Aber auch Hunde und Katzen fressen die befallenen Tiere und scheiden dann infektiöse Eier aus, die der Mensch durch den Umgang mit den Haustieren oder deren Ausscheidungen aufnehmen kann. Er stellt im Entwicklungszyklus des Fuchsbandwurmes zwar einen Fehlzwischenwirt dar, da die Infektion nicht an den Endwirt weitergegeben wird, allerdings findet in den Organen eines infizierten Menschen, vornehmlich in Leber, Lunge und Gehirn, eine Finnenentwicklung statt, die das Krankheitsbild der alveolären Echinokokkose bedingt. Eine Heilung ist nur bei frühzeitiger Diagnose möglich, die alveoläre Echinokokkose ist die am häufigsten zum Tode führende Wurmerkrankung des Menschen.
Neben dem Fuchsbandwurm, den die Rötelmaus indirekt über Fuchs, Katze oder Hund auf den Menschen überträgt, überträgt die Rötelmaus auch viele pathogene Keime. Einer der nennenswertesten ist der Serotyp Puumala – kurz PUU – des Hantavirus, das ein hämorrhagisches Fieber auslöst. Die Rötelmaus gilt in den Endemiegebieten als Haupterregerträger von PUU. Verschiedene wissenschaftliche Untersuchungen haben ergeben, dass das Auftreten von PUU-Infektionen beim Menschen in engem Zusammenhang mit der Größe der Populationen der Rötelmäuse steht. Als Endemiegebiete gelten in Deutschland insbesondere die Schwäbische Alb, Unterfranken, Niederbayern und die Eifel. In Österreich wurden die meisten PUU-Fälle im Jahre 2004 aus Kärnten und der Steiermark gemeldet. Aber auch aus anderen europäischen Ländern, wie beispielsweise Schweden, Finnland, Belgien, Frankreich, Italien, der Tschechischen Republik, Slowenien, Kroatien, Griechenland und Russland, sind Erkrankungsfälle bekannt.
Die Infektion wird durch direkten oder indirekten Kontakt mit infizierten Tieren und deren Ausscheidungen – Urin, Kot oder Speichel – ausgelöst. Dabei sind die Viren auch noch infektiös, wenn der Kot oder Urin der Mäuse ausgetrocknet ist und die Viren beispielsweise beim Staubfegen in mit Nagerausscheidungen verschmutzten Kellern, Schuppen, Ställen oder Speichern über die Atemwege aufgenommen werden. Auch die Aufnahme von mit Nagetierausscheidungen verunreinigten Lebensmitteln oder Wasser kann die Erkrankung auslösen.[2][3]
Die Rötelmaus (Myodes glareolus, Syn.: Clethrionomys glareolus) oder auch Waldwühlmaus ist eine Art innerhalb der Gattung der Rötelmäuse (Myodes), die der Unterfamilie der Wühlmäuse zugeordnet ist. Sie hat mehrere Unterarten gebildet, von denen drei in Mitteleuropa vertreten sind. Der Name Rötelmaus geht auf die rotbraune Rückenfellfärbung zurück, während der Name Waldwühlmaus auf die Vorliebe dieser Art für schattige Habitate in Wäldern oder deren Nähe zurückgeht. Diese Art ist eines der häufigsten Säugetiere in Europa, sie gilt daher als ungefährdet.
Lësati toczk (Myodes glareolus) – to je susk i grëzôk z rodzëznë skrzeczkòwatëch. Òn mòże wôżëc wicy jak 30 g. Kaszëbi mògą na niegò gadac toczk.
Bernard Zëchta. Słownik gwar kaszubskich na tle kultury ludowej, Ossolineum, Wrocław - Warszawa - Kraków - Gdańsk 1972, tom V, s. 365
Lësati toczk (Myodes glareolus) – to je susk i grëzôk z rodzëznë skrzeczkòwatëch. Òn mòże wôżëc wicy jak 30 g. Kaszëbi mògą na niegò gadac toczk.
Meččymygry[1] (Myodes glareolus, enne Clethrionomys glareolus) on elätti.
Meččymygry (Myodes glareolus, enne Clethrionomys glareolus) on elätti.
Mi fushe glareolus Myodes (më parë : glareolus Clethrionomys), është një mi fushe i vogël me lesh te kuqe-kafe dhe disa arna gri, me një bisht sa gjysma e trupit te tij. Ajo jeton në zonat pyjore dhe është rreth 100 milimetra e gjatë. Ajo është gjetur në Evropën perëndimore dhe Azinë veriore. Ai është vendas në Britaninë e Madhe, por jo në Irlandë, ku ajo është futur rastësisht.
Miu i fushës jeton në pyje, gardhe dhe bimësi të dendur të tjera të tilla si drizë. Ato mund të jetojnë për 18 muaj dhe është i dhënë pas gjithçkaje, hajne insekte, gjethe dhe fruta të tilla si dhe arra te kaltra. Ai ngjitet lehtë në peme.
Në fusha të tilla si Britania e Madhe kontinent ku vetëm mi fushe të tjera të vogla është mi fushe Short përbaltur (agrestis Microtus), ajo mund të dallohet nga ajo specie me veshët e saj më të shquar, lesh-kafe gështenjë dhe bisht të gjatë.
Miu i fushës jeton në dhomat e nëndheshme të veshur me myshk, pupla dhe fibra bimore. Brenda dhomës ata mbajnë një dyqan të ushqimit.
De reade wrotmûs (Latynske namme: Myodes glareolus; foarhinne Clethrionomys glareolus), ek wol de gewoane reade wrotmûs neamd (ta ûnderskie fan oare reade wrotmûzesoarten), is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e wrotmûseftigen (Cricetidae) en it skaai fan 'e reade wrotmûzen (Myodes). Hy komt foar yn hast hiel Jeropa (Nederlân en Fryslân ynbegrepen) en dielen fan westlik Sibearje. It is dêrmei de iennichste reade wrotmûzesoarte dy't yn Jeropa sa'n súdlike fersprieding hat, mei't besibbe soarten inkeld yn Skandinaavje en noardlik Ruslân foarkomme.
De reade wrotmûs is lânseigen yn Jeropa, dêr't er allinnich ûntbrekt yn 'e midden en it suden fan it Ibearysk Skiereilân, súdlik Itaalje, de eilannen yn 'e Middellânske See, Grikelân, de súdlike Balkan, de Karpaten, de súdlike Oekraïne (ynkl. de Krim), de Koeban, it uterste noarden fan Jeropeesk Ruslân en fan Skandinaavje, in diel fan westlik Noarwegen en op Iislân. Op 'e Britske Eilannen is er lânseigen yn Ingelân, Skotlân en Wales, mar net yn Ierlân, dêr't yn 'e 1950-er jierren by fersin yn it súdwesten troch de minske yntrodusearre waard, en sûnt hast de hiele Ierske Republyk kolonisearre hat. Bûten Jeropa komt de reade wrotmûs ek foar yn 'e Oeral en yn súdwestlik en súdlik sintraal Sibearje.
Yn Nederlân komme reade wrotmûzen algemien foar yn grutte dielen fan it lân, de dúngebieten oan 'e kust ynbegrepen. Op 'e Siuwske eilannen ûntbrieken se foarhinne, mar dêr lykje se ûnderwilens de dunen kolonisearre te hawwen. Se hâlde oer it algemien net fan grutte iepen gebieten, al komme se yn 'e Flevopolders rûnom foar. Op 'e Fryske Klaai, it Hegelân fan Grinslân en yn it Noardhollânske West-Fryslân ûntbrekke se lykwols fierhinne, krektlyk as op Flylân, it Amelân en Skiermûntseach. Op Skylge bestiet wol in populaasje reade wrotmûzen, en op Teksel ek.
De reade wrotmûs hat trochinoar in kop-romplingte fan 8-13½ sm, mei in sturtlingte fan 3½-7¼ sm en in gewicht fan 12-40 g. It is in lyts kjifdier mei kastanjebrún hier op 'e rêch, dat wat út 'en readens skynt; dêrfandinne syn namme. De fangen binne grizich brún en de bealch is krêmkleurich oant griis. De hierkleur ferskilt trouwens neffens plak en jiertiid, en kin ek bêzje-eftich wêze. De winterpels is langer, tichter en readiger as it simmerhier, en jonge eksimplaren binne grizer as folwoeksenen. De snút is minder stomp as dat by oare wrotmûzen it gefal is, en de earen stekke dúdlik út 'e pels wei. De sturt is twakleurich en frij lang foar in wrotmûs, mei 35-60% fan 'e kop-romplingte.
Reade wrotmûzen jouwe de foarkar oan leaf- en mingd wâld mei frijwat strewelleguod of oare ûndergroei en in tsjûke laach blêden op 'e grûn. Se komme ek foar yn jonge oanplant en nullewâld, houtwâlen, boskrânen, hagen, lossteande strewellen en oare ticht leechhout, oan riviersiggen en yn sompen en parken. Yn 'e Frânske Alpen binne se oant 2.400 m hichte oantroffen, al liket de boppegrins fan har biotoop yn 'e regel om 'e 1.800 m hinne te lizzen.
De reade wrotmûs is oerdeis en yn 'e foar- en neinacht yn 't spier, al bedijt er winterdeis nachts minder as by 't simmer. It is net in freeslik minskeskou bist, mei't er, fral by 't winter, gauris beskutting siket yn 'e neite fan minsklike bewenning. Ek yn har oare dwaan en litten binne reade wrotmûzen frij brutaal, mar se hâlde de roppen fan oare bisten, lykas lytse sjongfûgels, dy't warskôgje foar de oanwêzigens fan rôffûgels, goed yn 'e rekken. De grutte fan it territoarium fan reade wrotmûzen fariëarret fan 500 oant boppe de 2.000 m², ôfhinklik fan geslacht, âldens, biotoop en jiertiid. It territoarium fan mantsjes is altyd grutter as dat fan wyfkes. Nêsten wurde yn 'e regel op beskutte plakken boppe de grûn oanlein (bgl. yn holle of fermôge beammen). Se binne bolfoarmich mei in trochsneed fan likernôch 10 sm, en makke fan blêden, gers, moas en oar plantaardich materiaal. By brekme oan gaadlike boppegrûnske skûlplakken graaft de reade wrotmûs in lange ûndjippe hoale út yn 'e grûn of yn 'e heal fergiene blêdedarch op 'e boskflier, mei ferskate yn- en útgongen.
De peartiid rint by reade wrotmûzen fan april oant oktober, al is dat ôfhinklik fan 'e temperatuer en it foarhâns wêzen fan genôch fretten. Yn dy snuorje hâlde en drage de wyfkes har territoriaal, mar de mantsjes net. Nei in draachtiid fan 18-21 dagen wurde 3-4 kear jiers 2-7 jongen smiten. Dy ferlitte nei goed fjirtjin dagen it nêst, wurde mei 20-25 dagen ôfwûn, binne mei 25-30 dagen selsstannich, en berikke 1-2 moannen nei de berte geslachtsripens. By hege populaasjetichtheden fertraget lykwols de oanwêzigens fan âldere geslachtsripe wyfkes it geslachtsryp wurden fan jongere wyfkes.
Elts jier binne de oantallen reade wrotmûzen yn it foarjier it leechst, mei't yn 'e winter alle âlde, sike en op oare manearen swakke eksimplaren ôfstoarn binne. Geandewei de maityd en de simmer winne se yn oantal oan, om oan it begjin fan 'e hjerst in hichtepunt te berikken, foar't mei delgeande temperatueren in nije perioade fan stjerte oanbrekt. Yn Skandinaavje binne fan 'e reade wrotmûs populaasjesykly bekend wêrby't se ienris yn 'e 4 of 5 jier in tige hege populaasjetichtens berikke, folge troch in jier dat se suver net te besjitten binne. Wat fierder oft men nei it suden ta komt, wat minder oft sokke dramatyske populaasjeskommelings foarkomme. Under normale omstannichheden bedraacht de populaasjetichtheid 5-100 eksimplaren de ha, ôfhinklik fan 'e tiid fan it jier en de waarsomstannichheden. Reade wrotmûzen kinne oant 2 jier âld wurde, mar libje yn it wyld ornaris mar in fearnsjier. De gefaarlikste rôfdieren binne foar har de foks, harmeling, wezeling, Jeropeeske nerts, reade wikel, mûzefalk en guon ûlesoarten.
Reade wrotmûzen binne foar it meastepart herbivoaren. Op har menu steane fral blêden, gerzen, woartels, knoppen, fruchten, nuten, nôt en sied. Ek poddestuollen wurde wol fretten. By it fretten fan gers gnauje reade wrotmûzen de stâle soms troch en lizze se de rispe gersstâlen kreas op in steapeltsje. In diel fan it fretten wurdt meinommen om opslein te wurden yn har nêsten. It plantaardige dieet wurdt út en troch oanfolle mei dierlik fretten, lykas ynsekten, spinnen en wjirms, en soms fûgelaaien fan soarten dy't har nêst op 'e grûn meitsje. De reade wrotmûs is in goede klimmer, en winterdeis libbet er foar in grut part fan 'e skors fan beammen as de bûk, de eskdoarn en de liere.
De reade wrotmûs hat de IUCN-status fan "net bedrige", om't er yn syn grutte ferspriedingsgebiet noch rûnom foarkomt. Nettsjinsteande de boppeneamde skommelings yn populaasjetichtheid liket de populaasje sjoen oer de langere termyn stabyl te wêzen. Der besteane ek gjin spesifike bedrigings foar dizze soarte, al komt it foar dat by beskate eksimplaren, dy't yn berms libje, leadfergiftiging optreedt, wylst oaren, dy't yn lânbougebieten omhúsmanje, te lijen hawwe ûnder ferskate pestisiden dy't dêr brûkt wurde, al binne dy yn 'e regel net spesifyk tsjin reade wrotmûzen rjochte. As oar fretten krap is, kinne se trouwens wol gnauskea oan lânbougewaaksen tabringe.
De reade wrotmûs (Latynske namme: Myodes glareolus; foarhinne Clethrionomys glareolus), ek wol de gewoane reade wrotmûs neamd (ta ûnderskie fan oare reade wrotmûzesoarten), is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e wrotmûseftigen (Cricetidae) en it skaai fan 'e reade wrotmûzen (Myodes). Hy komt foar yn hast hiel Jeropa (Nederlân en Fryslân ynbegrepen) en dielen fan westlik Sibearje. It is dêrmei de iennichste reade wrotmûzesoarte dy't yn Jeropa sa'n súdlike fersprieding hat, mei't besibbe soarten inkeld yn Skandinaavje en noardlik Ruslân foarkomme.
Хĕрлĕ уй шăшийĕ - 12 сантиметр тăршшĕ, йывăрăшĕ- 45 грамм таран. Хӳри 3-4 сантиметр тăршшĕ, ахаль шăшипе танлаштарсан хӳрийĕ çăмламас. Ку чĕрчун лăсăллă вăрмансенче пурăнать. Хĕрлĕ уй шăшийĕ - мĕшĕлти чĕрчун. Апатне ерипен çӳресех пуçтарать. Хĕлле юр айĕнчен тухмасть, сывлама пĕчĕк çеç шăтăксем тăвать. Ку шăшин ами çу каçа 3-4 хутчен, 3-шер - 5-шер çура тăвать. Çурисем хăвăрт çитĕнеççĕ, икĕ уйăхри амасем ĕрчеве хутшăнаççĕ. Хĕрлемес уй шăшийĕн тăшманĕсем питĕ нумай: юс, пăсара, кăлнăк, тилĕ, çӳлевĕç, тăмана, пурăш, ула курак, чакак, чĕрĕп.
Хĕрлĕ уй шăшийĕ - 12 сантиметр тăршшĕ, йывăрăшĕ- 45 грамм таран. Хӳри 3-4 сантиметр тăршшĕ, ахаль шăшипе танлаштарсан хӳрийĕ çăмламас. Ку чĕрчун лăсăллă вăрмансенче пурăнать. Хĕрлĕ уй шăшийĕ - мĕшĕлти чĕрчун. Апатне ерипен çӳресех пуçтарать. Хĕлле юр айĕнчен тухмасть, сывлама пĕчĕк çеç шăтăксем тăвать. Ку шăшин ами çу каçа 3-4 хутчен, 3-шер - 5-шер çура тăвать. Çурисем хăвăрт çитĕнеççĕ, икĕ уйăхри амасем ĕрчеве хутшăнаççĕ. Хĕрлемес уй шăшийĕн тăшманĕсем питĕ нумай: юс, пăсара, кăлнăк, тилĕ, çӳлевĕç, тăмана, пурăш, ула курак, чакак, чĕрĕп.
The bank vole (Clethrionomys glareolus) is a small vole with red-brown fur and some grey patches, with a tail about half as long as its body. A rodent, it lives in woodland areas and is around 100 millimetres (3.9 in) in length. The bank vole is found in much of Europe and in northwestern Asia. It is native to Great Britain but not to Ireland, where it has been accidentally introduced, and has now colonised much of the south and southwest.
The bank vole lives in woodland, hedgerows and other dense vegetation such as bracken and bramble. Its underground chamber is lined with moss, feathers and vegetable fibre and contains a store of food. It can live for eighteen months to two years in the wild and over 42 months in captivity and is mostly herbivorous, eating buds, bark, seeds, nuts, leaves and fruits and occasionally insects and other small invertebrates. It readily climbs into scrub and low branches of trees although it is not as versatile as a mouse. It breeds in shallow burrows, the female rearing about four litters of pups during the summer.
The bank vole is a small rodent resembling a mouse when young but developing a stouter body, a slightly rounder head with smaller ears and eyes and a shorter, hairy tail. The dorsal surface is reddish-brown, with a greyish undercoat and the flanks are grey with a reddish-brown sheen. The underparts are whitish-grey sometimes tinged with dull yellow. The ears are larger than those of most voles. The adult head and body length varies between 3.25 and 4.75 inches (83 and 121 mm) and the tail ranges from 1.5 to 3 inches (38 to 76 mm). The weight is between 15.4 and 36 grams (0.54 and 1.27 oz). Young animals are darker in colour with greyer underparts. The bank vole is capable of making growling sounds and can utter low-pitched squeaks.[2] In a case of distress and isolation it has been witnessed to emit a sound resembling that of a human sob.
In areas such as Great Britain, where the only other small vole is the short-tailed vole (Clethrionomys agrestis), the bank vole is distinguished by its more prominent ears, chestnut-brown fur and longer tail which is usually 50% body length. The northern red-backed vole (Clethrionomys rutilus) from northern Scandinavia and Russia, has a shorter tail and is paler with less grey in its pelage. The grey red-backed vole (Clethrionomys rufocanus) from northern Eurasia, is larger with a distinctive reddish back.[2]
The bank vole has a Palearctic distribution. It is native to Europe, Asia Minor and parts of Western Siberia. It does not occur in Iceland or northern Fenno-Scandia (except for Finland) and is absent from most of the Iberian Peninsula and parts of Italy and the Balkans.[2] It was introduced into southwestern Ireland in the 1950s, and there are fears that it may be displacing the native wood mouse (Apodemus sylvaticus). A subspecies found on the island of Skomer in West Wales, the Skomer vole (Myodes glareolus skomerensis), is much larger than the mainland bank vole, and there may be 20,000 individuals on the island in late summer.[3]
The bank vole is found in forests, especially in deciduous and mixed woodland with scrub, low plants and leaf litter. It is also present in hedgerows, field verges, among bracken and brambles, river banks, swamps and parks. In mountainous regions and the northern part of its range it occurs in coniferous woodland at altitudes of up to 1,800 metres (5,900 ft). It is not found on bare soil and ample ground cover seems a necessity.[2] In the Mediterranean region, at the southern extent of its range, it is a habitat specialist and is found in moist woodland but not in grassland and bushy places.[4] At the fringes of forested areas it is possible for there to be a metapopulation consisting of a number of spatially separated populations of bank vole that come and go according to the season and local events. Some areas may be devoid of voles during the winter and be repopulated during the summer only to become empty of voles again in October. The further from permanently inhabited forest the location is, the fewer females there are and the more widely the number of individuals fluctuates.[5]
The bank vole is active by day and also at night. It does not hibernate in winter. It excavates long, shallow branching burrows with multiple exits, sometimes tunnelling along beneath the leaf litter. It gathers and stores food underground and makes a nest with moss, dry grasses and leaves close to the surface or even above ground. It is in general quite bold but is also very alert to the cries of other animals such as tits (bird) warning of aerial predators.[2]
The bank vole is primarily a herbivore. Its diet varies with the season but usually consists of leaves, grasses, roots, buds, bark, fruits, nuts, grain and seeds. When feeding on grass stalks it may clip the stalks and lay the cut pieces in piles. Some food is carried back to the burrow where it is kept in dedicated storage chambers. It sometimes eats animal food in the form of insects, spiders and worms and may take eggs from the nests of birds nesting on the ground.[2][6]
The bank vole climbs well and in the winter it feeds on the bark of trees including beeches, maples and larch up to several metres above the ground. It also eats tree seedlings and reduces the natural regeneration of woodland and when present in large numbers, is considered a forest pest. However, its harmfulness is relatively low in a healthy ecosystem because significant damage only occurs when numbers build up, and because it has a large number of natural enemies its population is normally kept under control.[7]
Females are typically larger than males, but male-bias sexual dimorphism occurs in alpine populations, possibly because of the lack of predators and greater competition between males.[8]
Females maintain territories which may overlap somewhat, and males occupy larger territories covering those of several females. The home range of females is usually between 500 and 2,000 square metres (5,400 and 21,500 sq ft).[9] The breeding season lasts from late April to September. Females appear to prefer dominant males and may actively avoid other vagrant males. The gestation period averages 21 days, being longer if the female is still lactating from a previous litter. A litter can be up to ten pups but the average number is four to eight. Females sometimes kill pups in burrows in adjoining territories and males sometimes kill pups before mating with their mother, perhaps as a tactic to ensure his offspring are advantaged. The pups are naked and helpless and their eyes open at about nine days. They are weaned at 20 to 25 days and the females become sexually mature by six weeks with the males reaching maturity by eight weeks. There may be up to four litters per year and as the youngsters start to breed, numbers quickly build up over the summer months. The bank vole lives for up to two years in the wild.[6] In captivity this can increase to over 42 months, with the older voles tending to spend most time resting, less physically agile, though still capable of having a spin on the wheel.
The bank vole is plentiful during much of the year and plays an important part in the diet of various predators including the red fox (Vulpes vulpes), the stoat (Mustela erminea), the least weasel (Mustela nivalis), the European mink (Mustela lutreola), the common kestrel (Falco tinnunculus), the rough-legged buzzard (Buteo lagopus) and the tawny owl (Strix aluco). The voles try to prevent being caught by avoiding open areas of ground, by using tunnels and well-worn paths through the undergrowth.[6]
The bank vole acts as a reservoir of infection for the Puumala virus, which can infect humans, causing a haemorrhagic fever known as nephropathia epidemica and, in extreme cases, even death.[10] Although this hantavirus has co-evolved with its host, its presence among populations seems to decrease their over-winter survival rates.[11]
The bank vole has a very wide range across Europe and western Asia. The population density depends on the time of year and location and varies between six and one hundred individuals per hectare. The population size varies from year to year but in the long term appears to be stable. For these reasons, the International Union for Conservation of Nature has rated the bank vole as being of "Least Concern" in its Red List of Threatened Species.[1] When it lives on road verges, the bank vole can suffer from lead toxicity and near farmland it may be affected by pesticides, molluscicides and rodenticides.[12]
The bank vole (Clethrionomys glareolus) is a small vole with red-brown fur and some grey patches, with a tail about half as long as its body. A rodent, it lives in woodland areas and is around 100 millimetres (3.9 in) in length. The bank vole is found in much of Europe and in northwestern Asia. It is native to Great Britain but not to Ireland, where it has been accidentally introduced, and has now colonised much of the south and southwest.
The bank vole lives in woodland, hedgerows and other dense vegetation such as bracken and bramble. Its underground chamber is lined with moss, feathers and vegetable fibre and contains a store of food. It can live for eighteen months to two years in the wild and over 42 months in captivity and is mostly herbivorous, eating buds, bark, seeds, nuts, leaves and fruits and occasionally insects and other small invertebrates. It readily climbs into scrub and low branches of trees although it is not as versatile as a mouse. It breeds in shallow burrows, the female rearing about four litters of pups during the summer.
El topillo rojo (Myodes glareolus) es una especie de roedor miomorfo de la familia Cricetidae.[2] No se reconocen subespecies.[2]
Tiene el pelaje pardo rojizo y algunos parches grises. Vive en áreas boscosas y mide alrededor de 100 mm en longitud. Se halla en el oeste de Europa y el norte de Asia. Fue accidentalmente introducido al sudoeste de Irlanda. Se halla en toda Bretaña, y prefiere áreas de bosques con densa vegetación. Vive hasta 18 meses y es omnívoro, comiendo insectos y frutas.
Es el roedor más pequeño de Gran Bretaña. Tiene unas orejas muy grandes, y se distingue fácilmente de otras especies por su corta cola y hocico.
Vive en túneles con musgo y fibras vegetales. Y en su cámara almacenan alimentos.
El topillo rojo (Myodes glareolus) es una especie de roedor miomorfo de la familia Cricetidae. No se reconocen subespecies.
Tiene el pelaje pardo rojizo y algunos parches grises. Vive en áreas boscosas y mide alrededor de 100 mm en longitud. Se halla en el oeste de Europa y el norte de Asia. Fue accidentalmente introducido al sudoeste de Irlanda. Se halla en toda Bretaña, y prefiere áreas de bosques con densa vegetación. Vive hasta 18 meses y es omnívoro, comiendo insectos y frutas.
Es el roedor más pequeño de Gran Bretaña. Tiene unas orejas muy grandes, y se distingue fácilmente de otras especies por su corta cola y hocico.
Vive en túneles con musgo y fibras vegetales. Y en su cámara almacenan alimentos.
See artikkel räägib liigist; perekonna kohta vaata artiklit Leethiir (perekond) Harilik leethiir ehk leethiir ehk tava-leethiir (Myodes glareolus, varem Clethrionomys glareolus) on hamsterlaste sugukonda leethiire perekonda kuuluv näriline. Leethiired on levinud Briti saartel ja suurel osal Mandri-Euroopast kuni Baikali järveni, muuhulgas ka Eestis.
Harilik leethiir ehk leethiir ehk tava-leethiir (Myodes glareolus, varem Clethrionomys glareolus) on hamsterlaste sugukonda leethiire perekonda kuuluv näriline. Leethiired on levinud Briti saartel ja suurel osal Mandri-Euroopast kuni Baikali järveni, muuhulgas ka Eestis.
Lursagu gorria (Myodes glareolus) cricetidae familiako karraskaria da, Eurasian bizi dena[1]. 18 hilabete ere bizi den ugaztun hau orojalea da.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Lursagu gorria (Myodes glareolus) cricetidae familiako karraskaria da, Eurasian bizi dena. 18 hilabete ere bizi den ugaztun hau orojalea da.
Metsämyyrä (Myodes glareolus,[1][2] aiemmin Clethrionomys glareolus) on punaruskea, pääasiassa metsissä elävä jyrsijälaji. Se on hyvin yleinen Euroopassa ja elää lähes koko mantereella ja myös Siperiassa Baikaljärvelle saakka. Metsämyyrä syö pääasiallisesti kasviravintoa.
Metsämyyrä on aikuisena selkäpuolelta yleensä punaruskea, mutta nuoret alle kuukauden ikäiset yksilöt ovat harmaanruskeita. Selän värityksen raja harmaisiin kupeisiin ei ole jyrkkä, sitä vastoin harmaanvalkoisen tai -keltaisen vatsan ero kylkiin on jyrkkärajainen. Häntä on kaksivärinen, alta valkea ja päältä musta, ja sen pituus on noin puolet ruumiin pituudesta.[3]
Pään ja ruumiin pituus on yhteensä 7–13,5 senttimetriä ja hännän pituus 3,5–6,5 senttimetriä. Metsämyyrä painaa 12–35 grammaa.[4]
Sen levinneisyysalue kattaa lähes koko Euroopan, jossa se ei kuitenkaan esiinny Islannissa, Iberian eteläosissa, Välimeren saarilla eikä aivan pohjoisessa havumetsärajan pohjoispuolella. Euroopasta levinneisyysalue jatkuu Baikaljärvelle saakka.[1] Metsämyyrä on metsäpäästäisen ohella Suomen runsaslukuisin nisäkäs.
Metsämyyrä on Euroopassa hyvin yleinen. Vaikka populaatiotiheys vaihtelee vuosittain, metsämyyräkanta on vakaa.[1] Tehokkaan lisääntymisen seurauksena kannat voivat kasvaa nopeasti. Metsämyyräpopulaation kannat vaihtelevat runsaasti melko säännöllisessä syklissä. Pohjois-Suomessa metsämyyrän kannanvaihtelujakson pituus on 4–5 vuotta, Keski-Suomessa 3–4 vuotta.[5] Etelä-Suomessa kantojen vaihtelu on epäsäännöllisempää. Hyvinä myyrävuosina metsämyyrät saattavat syksyllä tunkeutua kesämökkeihin ja ulkorakennuksiin.
Metsämyyrä elää erilaisissa metsissä. Lajin levinneisyysalueen eteläosissa se viihtyy lehti- ja sekametsässä, mutta esimerkiksi Suomessa se elää myös havumetsissä. Metsämyyrä suosii erityisesti tiheää aluskasvillisuutta. Sitä tavataan joskus myös pensaikoista kaukana metsistä.[3]
Metsämyyrä käyttää pääasiassa kasvisravintoa, kuten siemeniä, marjoja, lehtiä ja juuria, näiden lisäksi myös sieniä.[4] Keväällä ja kesällä jopa 60 prosenttia ruokavaliosta koostuu vihreistä kasvinosista.[3] Taitavana kiipeilijänä metsämyyrä syö myös jäkäliä puista. Talvella se syö myös havupuiden taimien latvasilmuja. Metsämyyrä syö satunnaisesti myös hyönteisiä ja muita pikkueläimiä sekä linnunmunia.[6][4]
Metsämyyrä piilottaa syksyisin pähkinöitä, marjoja, siemeniä ja naavaa maanalaisiin varastoihin, puunkoloihin ja vanhoihin linnunpönttöihin.[6]
Metsämyyrän lisääntyminen ajoittuu huhti–lokakuulle, mutta suotuisissa olosuhteissa se voi lisääntyä ympäri vuoden.[4] Naaras on sukukypsä runsaan kuukauden ja koiras aikaisintaan kahden kuukauden iässä.[6] Vuoden lopulla syntyneet yksilöt alkavat lisääntymään kuitenkin vasta seuraavana keväänä.[4]
Metsämyyrän kantoaika on 21 vuorokautta, mutta se voi pienentyä 17 päivään, jos naaraalle on tarjolla runsaasti ravintoa. Kantoaika pitenee, jos naaras oli tullut raskaaksi heti edellisen poikueen synnyttä imetysaikana.[6] Vuodessa syntyy 4–5 poikuetta, joissa on yleensä 3–5 poikasta.[4]
Poikaspesä on yleensä maanpinnan alapuolella, mutta joskus niitä on myös kannoissa ja tiheissä pensaissa. Pesä on tehty sammalista, lehdistä ja muista pehmusteista.[6] Koiraat eivät osallistu poikasten hoitamiseen, mutta naaraat ovat todella huolehtivaisia. Jos yksikin poikasista lähtee pesästä, naaras käy hakemassa sen takaisin pesään.[4]
Metsämyyrä kantaa usein Puumala-virusta, joka aiheuttaa myyräkuumetta. Tämä kuumeinen yleistauti kuuluu munuaisoireisten verenvuotokuumeiden tautiryhmään. Tauti tarttuu ihmiseen metsämyyrän eritteistä (virtsa, ulosteet ja sylki). Oireina ilmenee mm. äkillistä ankaraa kuumetta, munuaisoireita ja näköhäiriöitä. Taudista jää pitkäksi aikaa immuniteetti.[5]
Metsämyyrä aiheuttaa vähäistä vahinkoa myös metsätaloudelle syömällä taimien silmuja sekä kasvainten kuorta. Silmu- ja kasvainvioituksista on seurauksena mutkia ja muita laatuvikoja puun runkoon.[7]
Metsämyyrä (Myodes glareolus, aiemmin Clethrionomys glareolus) on punaruskea, pääasiassa metsissä elävä jyrsijälaji. Se on hyvin yleinen Euroopassa ja elää lähes koko mantereella ja myös Siperiassa Baikaljärvelle saakka. Metsämyyrä syö pääasiallisesti kasviravintoa.
Clethrionomys glareolus • Campagnol roussâtre, Campagnol des bois, Campagnol glaréole
Le Campagnol roussâtre (Myodes glareolus, syn. Clethrionomys glareolus) est une espèce de rongeurs de la famille des Cricétidés. Ce campagnol est aussi nommé en français Campagnol des bois, Campagnol glaréole, Campagnol des grèves, Campagnol du Nord ou Campagnol des sables[1].
Il est distinct du Campagnol sylvestre nord-américain ou du Campagnol commun, appelé aussi comme lui parfois Campagnol fauve.
Myodes glareolus est le vecteur d'un hantavirus qui provoque une fièvre hémorragique.
C'est une espèce réputée typiquement forestière des bois de feuillus ou mixtes à sous-bois développés. Sa couleur le confond bien avec les feuilles mortes et certaines écorces. Il apprécie les buissons, les clairières et les lisières et plus rarement les parcs, talus embocagés, haies et prairies.
Cette espèce semble préférer les milieux chauds et secs, jusqu'à plus de 800 m d'altitude. C'est un animal territorial dont l'espace vital varie de 0,05 à 0,73 ha (selon la disponibilité en nourriture et la pression démographique). Les territoires forestiers seraient d'environ de 0,2 ha pour les mâles et de 0,14 ha pour les femelles.
Les études recourant à des techniques de capture et recapture avec marquage montrent que les mâles se déplacent plus que les femelles, et cela plus encore en été qu’en hiver. La densité en campagnols roussâtres varie de 10 à 60 par hectare dans les forêts de feuillus.
Une étude italienne (2020) a montré que cette espèce régresse dans les zones où les affouillements faits par les sangliers sont fréquents ou importants[2], au détriment d'espèces (ex. : chat sauvage) pour lesquelles ce campagnol est une source importante de nourriture[3].
Le corps est trapu, avec un pelage brun-roux sur le dos tirant sur le gris sur les flancs et gris sur le ventre. Il possède une queue assez longue pour un campagnol.
Longueur (tête + corps) : +/- 12-13 cm, la queue mesurant environ 50 mm.
Poids de 35 à 45 g (2 g pour un nouveau-né).
C'est une espèce active toute l'année. Elle creuse des galeries superficielles ou s'installe dans des souches creuses.
Le campagnol roussâtre se nourrit de graines, racines et de fruits ou baies sauvages, ainsi que de feuilles de végétaux ligneux, d'écorces en hiver, voire de feuilles mortes, champignons, mousses, racines, d'herbes et bourgeons au printemps. Il peut éventuellement faire quelques provisions dans son terrier.
De petits animaux comme des lombrics et des insectes semblent aussi faire partie de son alimentation.
Le campagnol a de très nombreux prédateurs (mustélidés, petits félins, rapaces..) mais un taux de reproduction élevé qui compense (en forêt dense au moins) les pertes.
Il ne semble pas vivre longtemps (18 mois au plus[4])
Les jeunes sont élevés dans un nid végétal globuleux constitué de mousses, feuilles, plumes et d'herbes et de mousses (en prairies) construit dans le sol sec, à 2 à 10 cm de profondeur, qu'on rejoint par un réseau de galeries. Le nid est souvent positionné sous un tronc, une branche tombée, des racines d’arbre voire dans un tronc creux.
Après une gestation de 16 à 18 jours, les femelles ont 4 à 5 portées par an de 3 à 5 jeunes entre avril et août voire en septembre-octobre dans les régions clémentes et peut-être toute l'année quand les conditions sont idéales (faible population et l'offre en nourriture est élevée).
La maturité sexuelle est atteinte au bout de deux mois et demi et la longévité n'atteint pas deux ans.
Mâles et femelles se dispersent aux alentours du nid à la maturité sexuelle (4,5 semaines pour les femelles) pour fonder de nouvelles familles, les jeunes nés en automne ne mettant bas qu'au printemps suivant. La démographie des groupes est régulée par une inhibition hormonale, la femelle adulte empêche la maturation sexuelle des subadultes de son environnement proche.
Chaque femelle peut avoir 4 à 5 portées par an de 3 à 5 petits chacune (4,1 en moyenne) qu'elle allaite par 8 tétines. C'est la femelle qui s'occupe seule de l'élevage des petits qui seront sevrés en 14 jours seulement.
Cette espèce est présente dans toute l'Europe, la Sibérie et l'Asie mineure. Elle est absente du nord de la Scandinavie, d'une partie de la péninsule Ibérique et du littoral méditerranéen en France.
Ce campagnol est le principal porteur d'un Hantavirus, qui provoque une fièvre hémorragique avec syndrome rénal (FHSR)[5]. Il est conseillé de maintenir le sol des écuries de montagnes humides, de conserver la nourriture dans des récipients fermés et d'éviter d'inhaler la poussière contaminée par des déjections[6].
L'histoire de la taxinomie de cette espèce est complexe et elle admet de multiples synonymes. Précédemment classée plutôt dans le genre Clethrionomys, ce dernier est intégré désormais par de nombreux auteurs dans le genre Myodes.
Selon Mammal Species of the World (version 3, 2005) (31 déc. 2013)[7] :
Clethrionomys glareolus • Campagnol roussâtre, Campagnol des bois, Campagnol glaréole
Le Campagnol roussâtre (Myodes glareolus, syn. Clethrionomys glareolus) est une espèce de rongeurs de la famille des Cricétidés. Ce campagnol est aussi nommé en français Campagnol des bois, Campagnol glaréole, Campagnol des grèves, Campagnol du Nord ou Campagnol des sables.
Il est distinct du Campagnol sylvestre nord-américain ou du Campagnol commun, appelé aussi comme lui parfois Campagnol fauve.
Myodes glareolus est le vecteur d'un hantavirus qui provoque une fièvre hémorragique.
A corta rubia (Myodes glareolus; antes Clethrionomys glareolus) é un pequeno roedor de pelame marrón avermellado e algunhas manchas grises, cun rabo a metade de longo que o seu corpo. É un roedor dos bosques duns 100 mm de lonxitude. Vive na maior parte de Europa, incluíndo o norte da Península Ibérica (tamén está incluído na lista dos mamíferos de Galicia), e en partes do norte de Asia. Nalgúns lugares foi introducido accidentalmente, como nas illas Británicas, nas cales colonizou gran parte do sur.
Vive en zonas boscosas, setos e noutra vexetación densa como fentos e silveiras. A súa toqueira baixo terra está forrada con musgos, plumas e fibra vexetal e contén un almacén de comida. Pode vivir de dezaoito meses a dous anos na natureza e uns 42 meses en catividade e é principalmente herbívoro, comendo brotes, codias, sementes, noces, follas e froitos e ocasionalmente insectos e outros pequenos invertebrados. Gabea facilmente ás pólas baixas de árbores e arbustos aínda que non tan axilmente como un rato. Reprodúcese en toqueiras pouco profundas; a femia pare unhas catro deitadas de crías durante o verán.
A corta rubia é un pequeno roedor que lembra un rato cando é novo pero despois desenvolve un corpo máis robusto, unha cabeza lixeiramente arredondada cunhas orellas e ollos máis pequenos que os do rato (pero as orellas son máis grandes doutras especies similares) e un rabo peludo e máis curto. A superfice dorsal é marrón avermellada, cunha capa inferior agrisada e flancos grises con brillo marrón avermellado. As partes inferiores son agrisadas ás veces tinguidas de amarelo claro. A cabeza do adulto e a lonxitude corporal varía entre 83 e 121 mm e o rabo entre 38 e 76 mm. O peso está entre os 15,4 e 36 g. Os animais novos son máis escuros con partes inferiores máis grises. Pode emitir sons como gruñidos e chíos agudos.[2] En caso de estar intranquilo e illado emite un son parecido a un salouco humano.
A especie Myodes rutilus do norte de Escandinavia e Rusia, ten un rabo máis curto e é máis claro con menos gris na pelame. O Myodes rufocanus do norte de Eurasia, é máis grande e cun distintivo dorso avermellado.[2]
A corta rubia ten unha distribución paleártica. É nativo de Europa, e partes de Asia incluíndo partes de Siberia occidental. Non vive en Islandia nin no norte de Escandinavia (excepto en Finlandia) e está ausente da maior parte da Península Ibérica e parte de Italia.[2] En Galicia é a única especie do xénero Myodes. Foi introducida no sur de Irlanda na década de 1950, onde prosperou e témese que desprace o roedor autóctono Apodemus sylvaticus. Unha subespecie de maior tamaño atopouse na illa de Skomer no occidente de Gales (Myodes glareolus skomerensis).[3]
A corta rubia encóntrase en bosques, especialmente os de folla caduca e mixtos con arbustos, plantas baixas e follas caídas. Tamén en setos, marxes dos campos, entre fentos e silveiras, beiras de ríos, pantanos e parques. En rexións montañosas e na parte norte da súa área de distribución aparece en bosques de coníferas a altitudes de ata 1800 m. Non se encontra no solo espido e para el unha ampla cuberta vexetal parece ser unha necesidade.[2] Na rexión mediterránea, no sur da súa área, é un especialista de hábitat e encóntrase en bosques húmidos pero non en praderías e lugares arbustivos.[4] Nos límites das áreas boscosas é posible que haxa unha metapoboación que consta de varias poboacións separadas espacialmente que veñen e van segundo a estación e os eventos locais. Algunhas áreas poden estar desprovistas de cortas durante o inverno e ser repoboadas durante o verán e só quedan sen cortas de novo en outubro. Canto máis lonxe de áreas boscosas permanentemente habitadas está o lugar, menos femias hai e máis amplamente flutúa o número de individuos.[5]
Son activos de día e tamén de noite. Non hibernan en inverno. Escavan toqueiras longas e ramificadas pouco profundas e con varias saídas, ás veces facendo túneles baixo das capas de follas caídas. Apañan e almacenan comida baixo terra e forran o niño con musgos, herba seca e follas preto da superficie ou mesmo sobre o chan. É en xeral bastante destemido pero tamén está moi alerta dos chíos doutros animais como os paxaros páridos que avisan da presenza de predadores.[2]
Son principalmente herbívoros. A súa dieta varía coa estación pero xeralmente consta de follas, herbas, raíces, codia, brotes, froitas, noces, e sementes. Cando se alimentan de herba poden recortar os talos e deixar os cachos cortados en moreas. Parte da comida é transportado á toqueira onde a gardan en cámaras dedicadas ao almacenamento. Ás veces come alimentos animais como insectos, arañas e vermes e pode coller ovos dos niños de paxaros que aniñan no chan.[2][6]
Gabean ben e en inverno aliméntanse de codias de árbores como faias, pradairos e lárices a varios metros de altura. Tamén comen as árbores nacentes, polo que reducen a rexeneración natural dos bosques e cando están presente en grandes cantidades, considéranse unha praga. Porén, os danos que causan son relativamente escasos nun ecosistema san porque só se producen danos significativos cando aumenta moito o seu número, e porque teñen moitos inimigos naturais que normalmente manteñen a súa poboación baixo control.[7]
As femias manteñen territorios que se poden solapar en parte, e os machos ocupan territorios máis grandes que comprenden os de varias femias. O territorio das femias é xeralmente de entre 500 e 2000 m2.[8] A estación reprodutora dura desde finais de abril a setembro. As femias parecen preferir os machos dominantes e poden evitar activamente outros machos vagantes. O período de xestación medio é de 21 días, pero é máis longo se a femia está aínda aleitando unha camada anterior. As camadas poden ser de ata dez crías pero a media é de catro a oito. As femias ás veces matan as crías nas toqueiras de territorios adxacentes e os machos ás veces tamén as matan antes de aparearse coa súa nai, quizais como táctica para asegurarse que a súa descendencia terá vantaxe. As crías están espidas e indefensas e abren os ollos ao noveno día. Son destetados aos 20 a 25 días e a femia está sexualmente madura ás seis semanas, mentres que os machos ás oito semanas. Teñen ata catro camadas por ano e a medida que os novos empezan tamén a reproducirse, o seu número pode aumentar rapidamente nos meses do verán. A corta rubia vive uns dous anos na natureza.[6] En catividade isto pode aumentar ata os 42 meses, e as cortas máis vellas tenden a pasar máis tempo descansando, son menos áxiles fisicamente, pero aínda poden correr nunha roda de exercicio.
A corta rubia é moi abondosa durante gran parte do ano e desempeña un importante papel na dieta de varios predadores incluíndo o raposo (Vulpes vulpes), o armiño (Mustela erminea), a donicela (Mustela nivalis), o visón europeo (Mustela lutreola), o lagarteiro (Falco tinnunculus), o Buteo lagopus e a avelaiona (Strix aluco). As cortas tratan de evitar a súa captura non frecuentando áreas abertas, usando túneles baixo terra e camiños trillados baixo a vexetación.[6]
A corta rubia actúa como reservorio do virus Puumala, que pode infectar os humanos causando unha febre hemorráxica chamada nefropatía epidémica e, en casos extremos, mesmo é mortal.[9] Aínda que este hantavirus coevolucionou co seu hóspede, a súa presenza nas poboacións parece facer decrecer as súas taxas de supervivencia para superar o inverno.[10]
A corta rubia ten unha ampla área de distribución en Europa e oeste de Asia. A densidade de poboación depende do momento do ano e localización e varía entre seis e cen individuos por hectárea. O tamaño de poboación varía dun ano para outro, mais a longo prazo parece ser estable. Por estas razóns, a Unión Internacional para a Conservación da Natureza clasificou o estado da especie como "pouco preocupante" na súa Lista Vermella de Especies Ameazadas.[1] Cando vive nas beiras das estradas, a especie pode sufrir envelenamento por chumbo e preto das granxas pode ser afectada polos pesticidas, moluscocidas e rodenticidas.[11]
A corta rubia (Myodes glareolus; antes Clethrionomys glareolus) é un pequeno roedor de pelame marrón avermellado e algunhas manchas grises, cun rabo a metade de longo que o seu corpo. É un roedor dos bosques duns 100 mm de lonxitude. Vive na maior parte de Europa, incluíndo o norte da Península Ibérica (tamén está incluído na lista dos mamíferos de Galicia), e en partes do norte de Asia. Nalgúns lugares foi introducido accidentalmente, como nas illas Británicas, nas cales colonizou gran parte do sur.
Vive en zonas boscosas, setos e noutra vexetación densa como fentos e silveiras. A súa toqueira baixo terra está forrada con musgos, plumas e fibra vexetal e contén un almacén de comida. Pode vivir de dezaoito meses a dous anos na natureza e uns 42 meses en catividade e é principalmente herbívoro, comendo brotes, codias, sementes, noces, follas e froitos e ocasionalmente insectos e outros pequenos invertebrados. Gabea facilmente ás pólas baixas de árbores e arbustos aínda que non tan axilmente como un rato. Reprodúcese en toqueiras pouco profundas; a femia pare unhas catro deitadas de crías durante o verán.
Šumska voluharica (lat. Myodes glareolus, prije Clethrionomys glareolus) je maleni sisavac iz porodice Cricetidae, podporodica Arvicolinae (voluharice).
Ima crveno-smeđe krzno i sive mrlje, a rep je oko pola dužine tijela (100 milimetara). Ovaj glodavac živi u šumskim područjima u većem dijelu Europe i sjevernoj Aziji. Autohtona je vrsta u Velikoj Britaniji, ali ne i u Irskoj, gdje je slučajno uvedena, a sada se mnogo proširila na jugu i jugozapadu.
Šumska voluharica živi u šumama, živicama i drugoj gustoj vegetaciji poput paprati i kupine. Njena podzemna komora obložena je mahovinom, perjem i biljnim vlaknima te sadrži zalihu hrane. Može živjeti osamnaest mjeseci do dvije godine i uglavnom je biljojed, jede pupove, koru, sjemenke, lišće, voće i povremeno kukce i druge male beskralješnjake. Lako se penje na grmlje i niske grane drveća. U plitkim jamama, ženka okoti oko četiri legla tijekom ljeta.
Šumska voluharica (lat. Myodes glareolus, prije Clethrionomys glareolus) je maleni sisavac iz porodice Cricetidae, podporodica Arvicolinae (voluharice).
Ima crveno-smeđe krzno i sive mrlje, a rep je oko pola dužine tijela (100 milimetara). Ovaj glodavac živi u šumskim područjima u većem dijelu Europe i sjevernoj Aziji. Autohtona je vrsta u Velikoj Britaniji, ali ne i u Irskoj, gdje je slučajno uvedena, a sada se mnogo proširila na jugu i jugozapadu.
Šumska voluharica živi u šumama, živicama i drugoj gustoj vegetaciji poput paprati i kupine. Njena podzemna komora obložena je mahovinom, perjem i biljnim vlaknima te sadrži zalihu hrane. Može živjeti osamnaest mjeseci do dvije godine i uglavnom je biljojed, jede pupove, koru, sjemenke, lišće, voće i povremeno kukce i druge male beskralješnjake. Lako se penje na grmlje i niske grane drveća. U plitkim jamama, ženka okoti oko četiri legla tijekom ljeta.
L'arvicola rossastra o arvicola dei boschi (Clethrionomys glareolus Schreber, 1780) è un mammifero roditore appartenente alla famiglia dei Cricetidi.
Secondo recenti studi, si tratterebbe del mammifero più abbondante in Europa centrale.
Con numerose sottospecie (Clethrionomys glareolus alstoni, Clethrionomys glareolus britannicus, Clethrionomys glareolus caersarius, Clethrionomys glareolus curcio, Clethrionomys glareolus erica, Clethrionomys glareolus garganicus, Clethrionomys glareolus glareolus, Clethrionomys glareolus hallucalis, Clethrionomys glareolus helveticus, Clethrionomys glareolus istericus, Clethrionomys glareolus nageri, Clethrionomys glareolus pirinus, Clethrionomys glareolus ruttneri, Clethrionomys glareolus skomeriensis) la specie è diffusa dai Pirenei ai Monti dell'Altaj, spingendosi a nord fino alla Scandinavia ed al Circolo Polare Artico: alcune popolazioni insulari sono presenti anche in Inghilterra, Irlanda e nel Mar Baltico, dove furono con tutta probabilità introdotte, più o meno accidentalmente, ad opera dell'uomo.
In Italia la specie è diffusa praticamente su tutto il territorio peninsulare (penisola salentina e Pianura Padana escluse), dove con ben quattro sottospecie si concentra in particolare sui massicci montuosi della Sila (sottospecie curcio), del Gargano (sottospecie garganicus), dell'Aspromonte (sottospecie hallucalis) e sull'arco alpino (sottospecie nageri)[3].
Come intuibile dal nome comune, l'arvicola dei boschi predilige le aree boschive ben mature (ossia con abbondante copertura sottoboschiva e di lettiera) a regime climatico non troppo caldo: pertanto, la si trova in prevalenza in aree collinari od addirittura montane, mentre risulta assai rara od assente nelle aree costiere, fortemente antropizzate o nelle pianure. Tali esigenze in termini di habitat ne fanno un ottimo bioindicatore tanto che esso torna utile anche in paleoclimatologia, in quanto la sua presenza allo stato fossile in determinati strati di roccia indica che la zona in periodi remoti ebbe caratteristiche climatiche ben precise, atte ad ospitare questa specie. Nelle aree più settentrionali del proprio areale, come in Scandinavia, l'animale si trova anche in aree pianeggianti ed aperte (in virtù delle temperature medie inferiori della zona) ed entra addirittura nelle case.
Misura fino a 15 cm di lunghezza (di cui un terzo spettano alla coda), per un peso medio di una ventina di grammi: fra le varie sottospecie possono tuttavia sussistere variazioni di peso anche del 300%.
L'arvicola rossastra è vagamente somigliante a un topo domestico, dal quale tuttavia si distingue per le minori dimensioni degli occhi e la forma del cranio più arrotondata: rispetto alle altre specie di arvicola, invece, si differenzia nettamente per la coda ed alle orecchie di maggiori dimensioni in proporzione al corpo, così come per alcune importanti differenze a livello cranico (presenza di due radici per ciascun molare, palato dalla forma appiattita).
Il pelo è bruno-rossiccio sul dorso (da cui il nome comune di arvicola rossiccia), mentre tende a schiarirsi sui fianchi, dove è di colore bruno-giallastro: sul ventre e sulle zampe il pelo è invece biancastro, anche se in alcune sottospecie può virare verso il giallo od il fulvo. La coda termina in un ciuffetto di peli ed è dello stesso colore del dorso, al quale si inframezzano peli più lunghi e robusti di colore nerastro.
L'arvicola rossiccia muta il proprio pelo in primavera ed autunno: dopo la muta il colore rimane immutato, mentre varia la sua consistenza. Il manto estivo, infatti, è più sericeo e rado rispetto a quello invernale, dove l'animale presenta inoltre un sottopelo grigiastro per meglio difendersi dalle intemperie e dalle basse temperature.
Si tratta di animali sociali e dalle abitudini catadrome, ossia alternano periodi di riposo e di attività durante le 24 ore: generalmente le ore di attività totali dell'animale oscillano da due a sei a seconda della stagione, scaglionate in 3-9 periodi attivi alternati a periodi di riposo, con picchi di attività durante estate ed inverno e valori minimi durante primavera ed autunno.
L'animale può scegliere il proprio periodo di attività anche in base alla concorrenza per il cibo esercitata da altri animali: nelle aree dove l'arvicola rossiccia coabita col topo selvatico dal collo giallo (Apodemus flavicollis), infatti, essa tende ad avere abitudini perlopiù diurne, per evitare di entrare in competizione per il cibo con quest'ultimo.
Durante il riposo, le arvicole cercano rifugio in complicati sistemi di gallerie che esse stesse scavano immediatamente al di sotto della superficie, avendo cura di realizzare numerosi sbocchi verso l'esterno, generalmente siti in corrispondenza di ceppi o sassi per meglio camuffarli. Spesso le gallerie continuano anche al di sopra del terreno, in quanto vengono scavate anche al di sotto della copertura di fogliame, di erba o di neve.
Le arvicole si muovono con abilità e cautela nel fitto del sottobosco, preferendo il folto delle felci o l'intrico dei rovi, che, oltre ad offrire una discreta protezione all'animale grazie alle loro spine, sono anche un'ottima fonte di cibo. Spesso e volentieri l'animale si arrampica sugli alberi, il che lo rende più facilmente avvistabile rispetto alle altre arvicole. In alcuni casi, l'animale può addirittura utilizzare il nido di qualche uccello posto su qualche albero come proprio rifugio.
Ciascun esemplare stabilisce un proprio territorio, che può variare in estensione a seconda del periodo dell'anno, dell'habitat preso in considerazione, della densità di popolazione residente e del rango sociale occupato dal proprietario del territorio, ma solitamente esso non ha mai diametro inferiore ai 45 m, considerando come centro del territorio la camera principale della propria tana sotterranea, posta solitamente a circa mezzo metro di profondità. La tana può tuttavia trovarsi anche sul terreno, fra le foglie morte od in tronchi cavi: l'animale provvede in ogni caso a renderla confortevole imbottendola con foglie, muschio, peli di animali e fibre vegetali.
Le arvicole sono animali essenzialmente erbivori: nei mesi primaverili si nutrono di erbe, radici, e germogli, mentre d'estate e d'autunno lo spettro alimentare dell'animale si amplia, andando ad includere anche frutti e semi, assieme anche a noci, bacche, grano, orzo e semi di graminacee. Durante tutto l'anno l'animale può nutrirsi anche di insetti e larve, lumache ed altri piccoli invertebrati, che tuttavia non vanno mai a superare un terzo del totale di cibo ingerito dall'animale.
Durante l'estate, l'animale può anche raddoppiare il suo peso in funzione della maggiore quantità di cibo disponibile, per poi tornare al proprio peso forma durante l'inverno, quando il cibo reperibile è molto più scarso. Può accadere, anche se è poco frequente, che l'arvicola rossastra immagazzini nei periodi di abbondanza semi e granaglie all'interno dei fondi ciechi delle proprie gallerie.
Nelle aree in cui sono presenti in gran numero, le arvicole rossicce sono considerate animali nocivi, in quanto tendono a danneggiare le colture ed a rosicchiare la corteccia dei giovani alberi, di solito larici e sambuchi, portandoli alla morte.
I territori dei maschi (in particolare quelli dei grossi individui dominanti) sono più grandi rispetto a quelli delle femmine: per questo motivo, il territorio di ciascun maschio andrà con tutta probabilità a sovrapporsi con quello di più femmine, con le quali si accoppierà durante il periodo riproduttivo. Quest'ultimo è legato al fotoperiodo e va generalmente da aprile ad ottobre, con un picco nel mese di giugno: in caso di annate particolarmente favorevoli o sfavorevoli in termini di presenza di cibo, tuttavia, la durata del periodo degli amori può espandersi da marzo a novembre (in certi boschi alpini le arvicole si riproducono addirittura durante tutto l'anno, seppure in inverno l'attività riproduttiva risulta molto ridotta) o limitarsi ai soli mesi di maggio e giugno.
Ogni maschio tenta di accoppiarsi col maggior numero di femmine possibile, arrivando anche a compiere piccole migrazioni, attratto dall'odore della femmina in estro: dal canto suo, la femmina si accoppia anch'essa con numerosi maschi, pur dando la priorità agli individui dominanti residenti nelle vicinanze del proprio territorio piuttosto che agli esemplari "randagi" e subordinati. L'estro ha una durata di quattro giorni. Le femmine, infatti, hanno ruolo dominante nei confronti dei maschi, in special modo durante il periodo riproduttivo[4]
La gravidanza dura circa tre settimane: la prima gravidanza dell'anno dura solitamente di meno (18 giorni), mentre le successive (fino a cinque in un anno) hanno solitamente durata maggiore, poiché la femmina può rimanere di nuovo gravida mentre sta ancora allattando la figliata precedente e perciò molto probabilmente ritarda l'impianto degli ovuli nel proprio utero per evitare di partorire nuovamente mentre sta ancora accudendo i cuccioli. In prossimità del parto, le femmine divengono molto aggressive le une nei confronti delle altre e contraggono i confini del proprio territorio, evitando così di sovrapporre parte del proprio spazio vitale a quello di altre femmine.
Al termine della gravidanza, la femmina dà alla luce nella camera principale della propria tana dai tre ai dieci cuccioli, inizialmente ciechi, sordi e privi di pelo, fatta eccezione per qualche isolata vibrissa sul muso. I peli cominciano a crescere sul dorso a partire dal terzo giorno di vita, ma solo attorno alle 5 settimane di vita la peluria grigia giovanile lascerà il posto al manto definitivo. I cuccioli cominciano a sentire a partire dagli 11 giorni di vita, mentre a 12 giorni aprono gli occhi.
Lo svezzamento avviene attorno alle tre settimane di vita, mentre la maturità sessuale sopraggiunge attorno alle nove settimane: le femmine sono tuttavia talvolta in grado di portare a termine delle gravidanze già a partire dalla quarta settimana di vita, mentre i maschi mai prima dell'ottava settimana. In ogni caso, gli esemplari che si riproducono lo stesso anno della propria nascita generalmente non superano l'inverno, e questo è valido in particolare per le femmine. Tutte le femmine raramente arrivano a partorire più di tre volte nel corso della loro vita.
Pare che la popolazione di arvicole rossastre abbia dei picchi di proliferazione ogni 3-4 anni, ai quali conseguono improvvisi e drastici cali numerici[5]: le motivazioni dietro alla fluttuazione della densità di popolazione sono ancora oggetto di studio. Secondo alcuni è dovuto ad un aumento dei predatori (predation hypothesis), le cui popolazioni fluttuano in modo simile, seguendo le fluttuazioni delle popolazioni di prede. Quello che è certo è le popolazioni di molte specie di micromammiferi fluttuano in maniera sincrona nello spazio e nel tempo.
La femmina può uccidere i cuccioli delle femmine dei territori vicini, così da evitare concorrenza sia per sé (una femmina in allattamento richiede fino al 130% di cibo in più) che per la propria progenie, mentre i maschi possono uccidere delle nidiate per far sì che la femmina vada nuovamente in estro e si accoppi con loro.
La speranza di vita media di questi animali in natura, complice la forte pressione venatoria alla quale sono sottoposti da una vasta gamma di animali carnivori (principalmente Barbagianni, allocchi, donnole e falchi) per i quali rappresentano una fonte primaria di nutrimento, è di circa un anno e mezzo: in cattività, tuttavia, alcuni esemplari sono vissuti fino a 12 anni.
L'arvicola rossastra o arvicola dei boschi (Clethrionomys glareolus Schreber, 1780) è un mammifero roditore appartenente alla famiglia dei Cricetidi.
Secondo recenti studi, si tratterebbe del mammifero più abbondante in Europa centrale.
Rudasis pelėnas, arba miškinis pelėnas (lot. Myodes glareolus sin. Clethrionomys glareolus, angl. Bank vole, vok. Rötelmaus) – žiurkėninių (Cricetidae) šeimos graužikas. Kūnas 80-105 mm ilgio ir 16-32 g. svorio. Nugara pilkšvai ruda, kūno apačia melsvai pilka. Uodega žvynuota, tarp žvynų auga reti plaukai. Snukutis smailesnis, o uodega ilgesnė negu kitų pelėnų.
Lietuvoje dažnas. Paplitęs įvairiuose miškuose, krūmais apaugusiuose paupiuose, paežerėse. Labiau mėgsta mišrius miškus. Urvus rausia po medžių šaknimis, kelmais.
Rudasis pelėnas, arba miškinis pelėnas (lot. Myodes glareolus sin. Clethrionomys glareolus, angl. Bank vole, vok. Rötelmaus) – žiurkėninių (Cricetidae) šeimos graužikas. Kūnas 80-105 mm ilgio ir 16-32 g. svorio. Nugara pilkšvai ruda, kūno apačia melsvai pilka. Uodega žvynuota, tarp žvynų auga reti plaukai. Snukutis smailesnis, o uodega ilgesnė negu kitų pelėnų.
Lietuvoje dažnas. Paplitęs įvairiuose miškuose, krūmais apaugusiuose paupiuose, paežerėse. Labiau mėgsta mišrius miškus. Urvus rausia po medžių šaknimis, kelmais.
De rosse woelmuis (Myodes glareolus of Clethrionomys glareolus) is een knaagdier uit de familie van woelmuizen. Het is de enige soort uit het geslacht der rosse woelmuizen (Myodes) die in West- en Centraal-Europa voorkomt. Overige soorten komen enkel in Noord-Europa voor.
Een volwassen dier is 8 tot 11 centimeter lang[2] en 14 tot 40 gram zwaar. De staart is 36 tot 72 millimeter lang. Eilandvormen worden groter dan dieren van het vasteland. De rugzijde is kastanje- of roodachtig bruin, de flanken zijn grijzig met een rode glans en de buikzijde is geel of gebroken wit. Bij jonge dieren is de vacht veel grijzer van kleur. De kop is kort en stomp met zeer duidelijk zichtbare oorschelpen. De oorschelpen en ogen zijn groter dan bij andere woelmuizen.
Rosse woelmuizen eten plantaardig voedsel als zachte zaden, vlezige vruchten, bladeren, kruiden en boomschors (tot op vijf meter hoogte), aangevuld met paddenstoelen, mossen, wortels, knoppen en gras, en ook insecten, wormen en slakken. Dieren in noordelijke streken leggen voedselvoorraden aan.
De dieren zijn zowel 's nachts als overdag actief, maar 's zomers voornamelijk 's nachts. Ook 's winters zijn de dieren actief. Het zijn goede klimmers en laten zich regelmatig zien op omgevallen bomen.
In sommige gebieden maken populaties een populatiecyclus door, waarbij op het hoogtepunt van de cyclus een ware explosie aan dieren kan optreden en ze plagen kunnen vormen. Dit komt onder andere voor in Duitsland, Noord-Zweden en Noorwegen. In andere gebieden, waaronder Zuid-Zweden, komen deze cycli niet voor. Wel is er een duidelijk verschil aan dieren per seizoen te waarnemen: aan het einde van de zomer en in de herfst is het aantal dieren op zijn hoogst, in de lente op zijn laagst.
De rosse woelmuis kan tot 18 maanden oud worden in het wild, en tot 40 maanden in gevangenschap. De rosse woelmuis is een belangrijk prooidier voor uilen, wezels en vossen.
De rosse woelmuis maakt een bolvormig nest van bladeren, mos, gras en veertjes. Dit nest heeft een duidelijke ingang en ligt zo'n twee tot tien centimeter onder de grond, meestal onder boomwortels of omgevallen bomen. Vanuit het nest loopt een systeem van gangen. Het nest waarin de jongen worden geboren, kan ook in een holle boom liggen.
Het voortplantingsseizoen loopt van april tot september of oktober. De jongen worden geboren na een draagtijd van 16 tot 18 dagen. Vrouwtjes krijgen meestal drie tot vijf jongen per worp, en vier à vijf worpen per jaar. Een jong weegt bij de geboorte zo'n twee gram. Enkel de moeder zorgt voor de jongen. De zoogtijd duurt veertien dagen. Vrouwtjes kunnen na 4,5 week geslachtsrijp zijn, maar jongen uit late worpen kunnen zich meestal pas na de winter voortplanten.
In grote delen van Europa komen rosse woelmuizen voor, maar ze ontbreken in Portugal, Spanje (behalve het noorden) en de zuidelijke Balkan. Oostwaarts komen ze voor tot in China en Mongolië. In de Alpen komen ze voor tot 2400 meter hoogte.
Ze leven voornamelijk in loofwouden en struikgebieden, maar ook in gebieden met hoge grassen en kruiden, in heggen en in parklandschap. In Scandinavië leven ze voornamelijk in naaldwouden. Ze wagen zich zelden in open gebieden zonder beschutting, en komen het meest voor in gebieden met een dichte struik- of kruidlaag. Rosse woelmuizen komen voornamelijk voor in warmere en droge streken, en trekken soms ook huizen in. In Nederland zijn ze aan te treffen op hogere gronden, in struikgewas, bos en plaatsen met veel vegetatie.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Myodes glareolus op Wikimedia Commons. De rosse woelmuis (Myodes glareolus of Clethrionomys glareolus) is een knaagdier uit de familie van woelmuizen. Het is de enige soort uit het geslacht der rosse woelmuizen (Myodes) die in West- en Centraal-Europa voorkomt. Overige soorten komen enkel in Noord-Europa voor.
Klatremus (Myodes glareolus) er ein gnagar i gruppa korthalemus.
I Thorbjørn Egner si forteljing om «Hakkebakkeskogen» er Klatremus Lillemann eit av dyra i skogen.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Klatremus Klatremus (Myodes glareolus) er ein gnagar i gruppa korthalemus.
Klatremus (Myodes glareolus) tilhører de såkalte korthalemusene. Med en hale som er bare halvparten av kroppslengden, skilles den lett fra de langhalede skogmusene og husmusa. Pelsfargen på ryggen er tydelig rødbrun, og det skiller den fra den gråbrune markmusa og dennes slektning fjellmarkmusa. Klatremusas nærmeste slektninger i Norge er rødmus og gråsidemus, som også er rødbrune på ryggen. Rødmus og klatremus kan skilles på at den førstnevnte er litt rødere og har kortere (omtrent en tredel av kroppslengden) og tettere behåret hale. De to artene har dessuten «delt landet mellom seg», og finnes derfor ikke ofte i samme område. Gråsidemusa skilles fra klatremus på at også den har kortere hale, dessuten har den mer rent grå kroppssider og er litt større. For en sikker artsbestemmelse kan man også studere forskjeller i tennene.
Den finnes i det meste av Norge så langt nord som Rana og Salten i Nordland. Klatremusa er en art med stor forkjærlighet for skog, men er i Sør-Norge funnet så høyt som 1400 moh. Den er en god klatrer og finner mye av føden i trær. Den spiser for det meste plantekost, og i stor grad spesielt næringsrike plantedeler som frø, knopper, nøtter og bær. Den spiser også «grøntfor» som gress, løv og mose, dessuten sopp og røtter. Om vinteren spiser den gjerne skjegglav som vokser på trær, dessuten kan den gnage bark. I motsetning til bl.a. den bakkelevende markmusa kan den gjøre dette flere meter oppe i trærne. Klatremusa spiser også litt insekter og andre smådyr.
Spisespor etter klatremusa kan være tomme hasselnøttskall med et lite hull omkranset av gnagemerker, og kongler hvor skjellene er gnagd av nesten helt ut til tuppen (ligner på ekornspiste kongler).
Hunnene blir kjønnsmodne når de er litt over en måned gamle. De får to til fire kull i løpet av sommerhalvåret, og tre til åtte unger pr. kull er vanlig. Kull med ti unger er også registrert. Bestanden varierer sterkt med en syklus på tre til fire år, såkalte smågnagersvingninger. I år med store bestander («museår») reduseres ungeproduksjonen, bl.a. ved at forplantningssesongen blir kortere. De voksne hunnene okkuperer et eget territorium som de forsvarer mot andre voksne hunner.
Størrelsen på de enkelte dyrenes leveområde varierer bl.a. med bestandstettheten og næringstilgangen. Leveområder fra 500 til 7000 kvadratmeter er registrert. Om vinteren kan klatremusa komme inn i hus.
Klatremus (Myodes glareolus) tilhører de såkalte korthalemusene. Med en hale som er bare halvparten av kroppslengden, skilles den lett fra de langhalede skogmusene og husmusa. Pelsfargen på ryggen er tydelig rødbrun, og det skiller den fra den gråbrune markmusa og dennes slektning fjellmarkmusa. Klatremusas nærmeste slektninger i Norge er rødmus og gråsidemus, som også er rødbrune på ryggen. Rødmus og klatremus kan skilles på at den førstnevnte er litt rødere og har kortere (omtrent en tredel av kroppslengden) og tettere behåret hale. De to artene har dessuten «delt landet mellom seg», og finnes derfor ikke ofte i samme område. Gråsidemusa skilles fra klatremus på at også den har kortere hale, dessuten har den mer rent grå kroppssider og er litt større. For en sikker artsbestemmelse kan man også studere forskjeller i tennene.
Den finnes i det meste av Norge så langt nord som Rana og Salten i Nordland. Klatremusa er en art med stor forkjærlighet for skog, men er i Sør-Norge funnet så høyt som 1400 moh. Den er en god klatrer og finner mye av føden i trær. Den spiser for det meste plantekost, og i stor grad spesielt næringsrike plantedeler som frø, knopper, nøtter og bær. Den spiser også «grøntfor» som gress, løv og mose, dessuten sopp og røtter. Om vinteren spiser den gjerne skjegglav som vokser på trær, dessuten kan den gnage bark. I motsetning til bl.a. den bakkelevende markmusa kan den gjøre dette flere meter oppe i trærne. Klatremusa spiser også litt insekter og andre smådyr.
Spisespor etter klatremusa kan være tomme hasselnøttskall med et lite hull omkranset av gnagemerker, og kongler hvor skjellene er gnagd av nesten helt ut til tuppen (ligner på ekornspiste kongler).
Hunnene blir kjønnsmodne når de er litt over en måned gamle. De får to til fire kull i løpet av sommerhalvåret, og tre til åtte unger pr. kull er vanlig. Kull med ti unger er også registrert. Bestanden varierer sterkt med en syklus på tre til fire år, såkalte smågnagersvingninger. I år med store bestander («museår») reduseres ungeproduksjonen, bl.a. ved at forplantningssesongen blir kortere. De voksne hunnene okkuperer et eget territorium som de forsvarer mot andre voksne hunner.
Størrelsen på de enkelte dyrenes leveområde varierer bl.a. med bestandstettheten og næringstilgangen. Leveområder fra 500 til 7000 kvadratmeter er registrert. Om vinteren kan klatremusa komme inn i hus.
Multimedia w Wikimedia Commons Nornica ruda[2] (Myodes glareolus) – gatunek gryzonia z licznie reprezentowanej w Polsce rodziny chomikowatych.
Jeden z drobniejszych gryzoni nornikowatych występujących w Polsce. Średniej wielkości, o wydłużonym ciele i średnim, słabo owłosionym ogonie, pokrytym pierścieniowatymi łuskami. Długość tułowia do 10 cm, ogona do 5 cm, masa ciała 10,1–38,5 g[3]. Oczy duże, pyszczek lekko zaostrzony z wąsami, uszy duże szerokie, zaokrąglone, cienkie. Nozdrza różowawe, nieowłosione. Charakteryzuje się szarym ubarwieniem sierści futerka grzbietowej strony ciała z odcieniem rudawym, często mocno zaznaczonym. Boki i brzuszna strona ciała jest szara, a ogon zwierzęcia jest dwubarwny.
Nornica ruda (Myodes glareolus) – gatunek gryzonia z licznie reprezentowanej w Polsce rodziny chomikowatych.
Șoarecele scurmător (Myodes glareolus, sinonim Clethrionomys glareolus) denumit și șoarece scurmător de pădure, șoarece roșu, șoarece roșu de pădure este un mamifer rozător mic (din familia Cricetidae, subfamilie Arvicolinae) răspândit în regiunea palearctică a Europei și Asiei, care trăiește în zone împădurite, mai ales în cele cu subarboret, de pe versanții stâncoși ai munților. În România este răspândit în zona de munte din Transilvania și Muntenia.
Este un rozător de talie mică. Lungimea corpului (cap + trunchi) este de 8-11 cm; a cozii de 4-6 cm; iar greutatea de 15-36 g. În stare liberă are o durată de viață scurtă, de 1,5-2 ani, iar în captivitate atinge vârsta de 3 ani. Este uneori confundat cu pârșul de alun.
Blana este deasă, vara cu peri subțiri, scurți și aspri și ceva mai lungi, iar iarna mai lungi moi și groși. Culoarea blănii este roșcată pe spate la adulți și cu amestec de cenușiu, la juvenili. Pe flancuri culoarea devine cenușie, în toate stadiile de dezvoltare. Abdomenul și membrele au o culoarea cenușiu-albicioase. Coada bicoloră, acoperită cu peri scurți, pe fața superioară este roșcată și se termină cu un smoc de peri mai lungi, de culoare neagră. Blana de vară este de culoare mai închisă decât cea de iarnă.
Capul este turtit, ochii vizibili, rotunzi, proeminenți. Urechile sunt scurte, largi la bază și au marginile rotunjite fiind clar distincte din blană; fața internă a pavilionului foarte puțin păroasă.
Membrele sunt scurte, cu gheare turtite. Pe talpa picioarelor posterioare, are câte 6 pernițe elastice.
Craniul nu are creste evidente. Molarii fără rădăcini la pui, dar cu rădăcini la adulți. Suprafețele de masticație ale molarilor cu bucle și triunghiuri de email nu sunt ascuțite ca la celelalte arvicoline din România (Arvicola, Microtus, Pitymys), ci au vârfurile rotunjite.
Femelele au 4 perechi de mamele: două pectorale și două inghinale.
Este răspândit în vestul Regiunii Palearctice, din Marea Britanie și Peninsula Scandinavă spre sud până în Munții Pirinei, Italia, Peninsula Balcanică, Transcaucazia, iar spre răsărit, până în zona Centrală a Siberiei (Munții Altai și Sayan).
În România este răspândit în zona de munte din Transilvania și Muntenia, fiind întâlnit în toate depresiunile și văile carpatice împădurite, la altitudini de 600-1 800 m (Masivul Ceahlău, Retezat, Ciucaș; Bucegi și Gârbova; Munții Godeanu și Făgăraș)
Trăiește în zone împădurite, mai ales în cele cu subarboret, de pe versanții stâncoși ai munților: în pădurile de foioase în care predomină fagul și în cele de conifere, cu trunchiuri doborâte la sol, în luncile și văile cu pante însorite, dar cu bogat înveliș de vegetație. Preferă totuși rariștile din inima pădurii și pe cele de pe margini, de unde pot ieși și la câmp.
Duce viață galericolă, săpându-și o rețea superficială de galerii în sol, la adâncimea de 10-20 cm, prin frunzar, printre pietre, pe sub trunchiuri de copaci căzuți, sau pe lângă rădăcinile arborilor. La capătul galeriilor are camere de odihnă și pentru provizii. Rețeaua de galerii este folosită intens. Denumirea de șoarece scurmător derivă de la faptul că scurmă, și nu face galerii adânci. Culcușul și-l construiește de obicei în sectoarele mai adânci ale galeriilor. Cuibul de fătare este relativ mare, cu diametrul de 20-30 cm, amenajat la adâncimea de 30-40 cm. Fiind bun cățărător, de multe ori se adăpostește în scorburile copacilor situate la 7-10 m înălțime de la sol, pe care le preferă uneori pentru nașterea și creșterea puilor.
Este activ aproape permanent în decursul celor 24 de ore, cu scurte pauze, fiind predominant nocturn. Înregistrează o activitate mai intensă la crepuscul și după miezul nopții. Nu hibernează, fiind activ tot timpul anului.
Este un șoarece foarte vioi, foarte bun alergător și un excelent cățărător până în vârful arborilor.
Se hrănește cu ierburi și plante (părțile verzi ale plantelor, semințele și fructele acestora), nu evită nici ciupercile și mușchii-de-pământ. Mai rar consumă râme, melci și insecte. În timpul iernii, când plantele verzi lipsesc, iar nevertebratele sunt mai puțin disponibile, caută semințe și fructe de pădure, sau roade scoarța puieților de specii forestiere sau fructifere, producând daune în culturi și plantații. În scorburi, pe sub pietre sau în camere săpate în pământ și apoi acoperite, își face rezerve de semințe și fructe: de jir, ghindă, alune, semințe de conifere.
În România reproducerea are loc din aprilie până în septembrie, femelele fătând de 3-4 ori pe an. Maxima activității de reproducerea este în lunile mai și iulie. În unii ani însă, pot naște și în lunile decembrie și ianuarie.
Este foarte prolific. Perioada de gestație este scurtă, de numai 21 de zile, după care femelele nasc 2-7 pui (frecvent 4-6). Femelele primipare nasc mai puțini pui (2-5), ulterior având câte 6-7 pui la o naștere. Perioada până la maturizarea sexuală este, de asemenea, scurtă, de circa două luni.
Figurează pe lista de hrană a tuturor răpitoarelor de zi și de noapte. Este vânat de mamifere mici carnivore (dihori, nevăstuici, hermine, bursuc, jderii, pisica sălbatică), apoi de vulpe, bursuc, mistreț, ursu, șerpi și păsări răpitoare: ciufii, huhurezii, bufnițele, striga
Esze gazda a numeroși ectoparaziți (acarieni, purici) și endoparaziți (cestodele cu localizări în intestinul subțire și ficat; trematodele în duoden și pancreas; nematodele în stomac, intestinul subțire, cec, lichidul orbital; protozoare parazite). Au fost identificate infecții cu bacteriile spirochete din genul Leptospira.
Fac pagube prin consumul de semințe, dar mai ales prin roaderea scoarței lăstarilor și puieților de specii forestiere sau fructifere, producând daune în culturi și plantații
Nu se îmblânzesc, însă se adaptează ușor la viața în captivitate.
Unii autori recunosc 21 de subspecii de șoareci-scurmători-de-pădure. În România se găsește o singură subspecie: Clethrionomys glareolus istericus (= Evotomys glareolus istericus) , celelalte 20 de subspecii având un areal în afara României
Șoarecele scurmător (Myodes glareolus, sinonim Clethrionomys glareolus) denumit și șoarece scurmător de pădure, șoarece roșu, șoarece roșu de pădure este un mamifer rozător mic (din familia Cricetidae, subfamilie Arvicolinae) răspândit în regiunea palearctică a Europei și Asiei, care trăiește în zone împădurite, mai ales în cele cu subarboret, de pe versanții stâncoși ai munților. În România este răspândit în zona de munte din Transilvania și Muntenia.
Hrdziak lesný[2][3] alebo hrdziak hôrny[3] (Clethrionomys glareolus, synonymum Myodes glareolus) je menší hlodavec z čeľade chrčkovité. Obýva lesy západnej palearktídy, od Britských ostrovov až po Bajkalské jazero. Od polárneho kruhu po pohoria Sajan, Ťanšan, sever Kazachstanu a Malej Ázie. Výskyt na Slovensku bol doložený na 86,5 % územia, obýva celú územie od nížin až po alpínske pásmo hôr.[2]
Hrdziak lesný je v Európe rozšírený od polárneho kruhu až po severné Španielsko, Taliansko a Grécko. Nežije na Islande a na ostrovoch stredomoria.[2]
Zo 429 mapovacích kvadrátov DFS sa celkovo vyskytol v 373 (86,5 % rozlohy Slovenska)[2] v nadmorských výškach 97 (NPR Tajba) – 2 000 m n. m. (Vysoké Tatry)[2]
Lebka z rôznych pohľadov, spodná a vrchná čelusť
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Hrdziak lesný
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Hrdziak lesný
Tento článok týkajúci sa živočíchov je zatiaľ „výhonok“. Pomôž Wikipédii tým, že ho doplníš a rozšíriš. Hrdziak lesný alebo hrdziak hôrny (Clethrionomys glareolus, synonymum Myodes glareolus) je menší hlodavec z čeľade chrčkovité. Obýva lesy západnej palearktídy, od Britských ostrovov až po Bajkalské jazero. Od polárneho kruhu po pohoria Sajan, Ťanšan, sever Kazachstanu a Malej Ázie. Výskyt na Slovensku bol doložený na 86,5 % územia, obýva celú územie od nížin až po alpínske pásmo hôr.
Långsvansad skogssork eller bara skogssork (Clethrionomys glareolus)[3][4][5] är en däggdjursart som först beskrevs av Johann Christian Daniel von Schreber 1780. Skogssork ingår i släktet skogssorkar i familjen råttdjur.[2][6][7] Inga underarter finns listade.[6]
Långsvansad skogssork är ett råttdjur som tillhör släktet skogssorkar (Clethrionomys).[8] 2003 framlades hypotesen att släktet borde ha det vetenskapliga namnet Myodes, ett förslag som fick stort genomslag.[8] Hypotesen visade sig dock felaktig varför långsvansad skogssork återigen föreslås bära det vetenskapliga namnet Clethrionomys glareolus.[8] Dock är det många stora auktoriteter som fortfarande kallar den Myodes glareolus.[8]
Långsvansad skogssork är en liten sork med en kroppslängd på mellan 80 och 135 millimeter, och utöver detta kommer den 35 till 70 millimeter långa, smala svansen. Den väger mellan 15 och 40 gram. Ovansidan och sidorna är rödbruna och buken vitaktig.[9] Även svansen är klart mörkare på ovan- än på undersidan, och har en tydlig tofs i änden. De sydeuropeiska formerna är ljusare än de som lever i norra Europa.[10]
Långsvansad skogssork förekommer i Palearktis, från Brittiska öarna genom hela Centraleuropa och delar av Sydeuropa som Frankrike och Spanien via Balkan österut genom Asien till Altaj.[1] Den förekommer i hela Skandinavien förutom i de nordligaste fjälltrakterna.[9] Populationer av långsvansad skogssork rapporteras regelbundet även i Finland.[11]
För vetenskapliga studier introducerades under 1960-talet några exemplar på en liten ö i närheten av Newfoundland (Kanada). Efter några år nådde de huvudön och beståndet där är stabilt.[12]
Långsvansad skogssork är främst aktiv under skymningen, men kan även visa sig på dagen.[13] Den är en skicklig klättrare och grävare.
Långsvansad skogssork förekommer i en mängd olika tempererade biotoper men verkar föredra skogstrakter med lövskog, barrträd eller taiga.[13] Andra habitat den förekommer i är kalhyggen, våtmarker, flodbäddar, mindre planteringar och ängar, inte minst fuktiga sådana.[13] I bergstrakter kan den gå upp till 2 400 meter.[1]
Födovalet visar stora årstidsvariationer. På vår och sommar livnär sig den långsvansade skogssorken främst på gröna växtdelar, men tar även insekter. På sensommaren kan den även äta bär. På hösten och vintern spelar frön och nötter, bland annat bok- och ekollon en stor roll i stora delar av utbredningsområdet. I norr livnär den sig mer på lav och svamp. Den lägger ofta upp förråd.[9]
Båda könen hävdar revir men honan hävdar den närmaste reviret, det så kallade "hemreviret" vilket kan överlappa med andra honors hemrevir, medan hanar hävdar ett större revir som omfattar flera honor.[13] När födseln närmar sig blir honan mer aggressiv och hemreviret minskar.[13] Arten är polygam, möjligen promiskuös.[13] Fortplantningsperioden sträcker sig vanligen från mars till oktober, i de norra delarna av Skandinavien från april till september.[9] Den placerar sitt klotformiga bo på eller ofta under marken.[9] Det konstrueras av blad, gräs, mossa och barkfibrer[9] och fodras med gräs och andra växter[13]. Den är dräktig i normalt 17–21 dagar, kortare ju mer välnärd honan är. Har hon redan diande ungar, varar i regel dräktigheten i 24 dagar. Honan föder 1–10 (vanligtvis 4–8) outvecklade ungar, som dias mellan 20 och 25 dygn.[13] Mellan 4 och 5 kullar kan produceras per år.[14]
Det är en kortlivad art, med en livslängd mellan 0,5 till 2 år. I gengäld blir den könsmogen tidigt, normalt mellan 3 och 6 veckor.[13]
IUCN har globalt klassificerat arten som livskraftig, och populationen är stabil. Även om den globala populationen av långsvansad skogssork uppvisar regelbundna fluktuationer är det en vanlig art, och inga hot är registrerade.[1]
Wikimedia Commons har media som rör Långsvansad skogssork.
Wikispecies har information om Clethrionomys glareolus.
Långsvansad skogssork eller bara skogssork (Clethrionomys glareolus) är en däggdjursart som först beskrevs av Johann Christian Daniel von Schreber 1780. Skogssork ingår i släktet skogssorkar i familjen råttdjur. Inga underarter finns listade.
Центральний вид триби Myodini, типовий вид роду Myodes (у давній літературі — Evotomys або Clethrionomys).
Західнопалеарктичний вид. Звичний мешканець лісової смуги Євразії, поширення якого охоплює лісову і лісостепову природні зони України, разом з Карпатами. Час від часу, заселяє степову зону, переважно північну її частину, не заходить за межу байрачних лісів.
Невеликий звір, розміром з мишу хатню. Вуха добре помітні. Хвіст доволі довгий. Характерні ознаки: переважання рудого кольору у забарвленні спини; двокольоровий хвіст, що становить приблизно 40-55 % довжини тіла; корені на кутніх зубах; задній край твердого піднебіння ледь доходить до лінії, що з'єднує задні кінці 3-х молярів.
Більшість своїх гнізд і нір, нориці руді роблять під землею, які знаходяться приблизно в десяти сантиметрах нижче поверхні. Ці споруди містять велику мережу шляхів під листям або сніговим покривом. Будівля має сліпі проходи і подовження, в яких зберігаються запаси харчів і може бути створено гніздо. Якщо гніздо знаходиться в одному з розширень будови, воно міститься в середньому, на 45 сантиметрів нижче поверхні. Однак, гнізда також можуть бути створені на поверхні, серед рослинності, у гниючих пнях дерев або під лежачими сухими стовбурами. Гнізда виготовлено з різних матеріалів і вони дуже відрізняються за будовою. Наприклад, було знайдено гнізда, які повністю складалися з моху та були доповнені подрібненою деревиною. Крім того, зустрічаються гнізда з сухого листя, зазвичай з мохом, як доповнення. Але також, використовується тваринне волосся або луб'яні волокна.
Це — звичайна тваринка міських лісів. Харчується насінням, ягодами, зеленими та підземними частинами рослин. Нориця руда дуже полюбляє насіння ялини і помітити її присутність, можна за обгризеними «підстриженими» шишками.
Пересувається, найчастіше стрибками. За будовою, сліди схожі на вивіркові, лише дрібніші: відбитки задніх ніг, розташовуються попереду відбитків передніх. На пухкому снігу, можуть бути помітними сліди від хвоста. Відстань між слідами 5-25 сантиметрів.
Дієвість нориць рудих розрізняється за проміжками, протягом дня, до того-ж кількість, тривалість і час доби цих відрізків, залежать від пори року. В середньому, загальний щоденний час активності, становить від півтори до шести годин, розділений на три-дев'ять відрізків дієвості. Найбільша кількість проміжків дієвості і найдовша загальна тривалість щоденної активності — влітку і взимку, відповідно найкоротша — навесні і восени. Сплески дієвості, відбуваються особливо в сутінках, вранці і ввечері.
Влітку нориці, загалом ведуть нічний спосіб життя і, таким чином, уникають високого мисливського тиску денних хижаків, які на них полюють. Взимку, відрізки дієвості відносно рівномірно розподіляються протягом дня. Восени і навесні, розподіл активності протягом дня і ночі є непостійним і виділяється переходом різних видів поведінки, влітку і взимку.
Myodes glareolus là một loài động vật có vú trong họ Cricetidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được Schreber mô tả năm 1780.[2]
Bài viết liên quan đến họ gặm nhấm Cricetidae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Myodes glareolus là một loài động vật có vú trong họ Cricetidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được Schreber mô tả năm 1780.
Myodes glareolus (Schreber, 1780)
Синонимы
Рыжая (лесная) полёвка, или европейская рыжая полёвка, или европейская лесная полёвка[1] (лат. Myodes glareolus) — вид грызунов рода лесных полёвок (Myodes или Clethrionomys) трибы Clethrionomymi[2].
Мелкий мышеобразный грызун: длина тела 8—11,5 см, длина хвоста 3—6 см. Вес 17—35 г. Окраска меха спины ржаво-коричневая. Брюхо серовато-белесое. Хвост обычно резко двуцветный — тёмный сверху, беловатый снизу, покрыт короткими редкими волосами. Зимний мех светлее и рыжее летнего. Окраска в целом светлеет и желтеет к югу и рыжеет к востоку. Размеры тела возрастают к северо-востоку, уменьшаясь в горах. Отчётливого полового диморфизма ни в размерах тела, ни в строении черепа нет. Описано до 35 подвидов, из них в России обитают 5—6.
Рыжая полёвка распространена в равнинных, предгорных и горных лесах Европы, севера Малой Азии и Сибири. В Европе водится от Южной Ирландии, Британских о-вов, центральных и восточных Пиренеев до причерноморских районов Турции; распространена почти повсеместно кроме Испании, южной части Апеннинского и Балканского полуострова и северной Скандинавии (Лапландия). Изолированно обитает в юго-западном Закавказье (Аджаро-Имеретинский хребет). Северная граница ареала в целом совпадает с границей распространения лесов; южная — с северной границей лесостепи. В тундру и степь проникает по пойменным лесам речных долин.
В России распространена до низовьев р. Енисей и северо-западных отрогов Восточного Саяна. Северная граница ареала проходит по центральным районам Кольского п-ова, Архангельску, низовьям Печоры, вдоль 65° с. ш. на Уральском хребте, Кондо-Сосьвинского заповеднику, среднему течению Надыма до Красноярска. Южная граница идёт через островные леса Воронежской, севера Ростовской, Саратовской и Самарской областей; в Заволжье уходит в Казахстан, где проходит южнее Уральска и Актобе; далее через Орск, по левобережью Тобола идёт до его устья. Затем граница опускается к югу, проходя от правобережья Оби до среднего течения Енисея. Рыжая полёвка обычна на Салаирском кряже, Кузнецком Алатау, Алтае (кроме его южной и юго-восточной частей), в Западных и Восточных Саянах.
Распространена в разнообразных лесах; в Европе предпочитает смешанные и широколиственные леса, особенно липово-дубовые. В таёжной зоне наибольшей численности достигает в ягодных ельниках и граничащих с ними вырубках. Повсеместно избегает густых лесов, населяя освётленные участки по опушкам, редколесья. На юге ареала, помимо островных лесов, встречается в лесополосах, откуда выходит кормиться на окраины полей. На европейском севере селится в жилых и хозяйственных постройках, а в зимнее время встречается в стогах и скирдах, хотя и реже, чем серые полёвки. В горах поднимается до верхней границы леса (1900 м над ур. м. на Алтае, 1300 м на Южном Урале и 1600 м в Карпатах), а в Альпах даже до 2400 м над уровнем моря. Вынослива к антропогенным преобразованиям ландшафта.
Рыжие полёвки живут поодиночке, зимой могут объединяться в группы. Самки в сезон размножения активно изгоняют со своих участков всех посторонних. Размеры участков у взрослых самок составляют 400—1000 м²; у самцов 1000—8000 м² и охватывают участки нескольких самок.
Активны рыжие полёвки круглогодично и круглосуточно. На протяжении суток у них имеется 5—8 периодов активности. Фаза активности длится порядка 60 мин., причём до 80 % времени уходит на поиски корма, затем полёвка 60—90 минут отдыхает. Норы роет редко. Использует естественные пустоты под камнями, кочками, норы других видов, пустоты в корнях деревьев, в поваленных стволах, в кучах хвороста и валежника. Внутри убежища устраивает шарообразное гнездо из сухой травы и листьев. Входное отверстие норы полёвка часто закрывает сухими листьями. Структура участка обитания представлена системой постоянных троп, связывающих гнездовую нору с 3—5 кормовыми районами. Зимой эти тропы превращаются в подснежные туннели, которые зверьки прокапывают передними лапками или быстрыми движениями головы из стороны в сторону. Рыжие полёвки хорошо лазают по деревьям, забираясь на высоту до 12 м. Их гнёзда неоднократно находили в скворечниках и дуплянках на деревьях.
В рационе преобладают семена различных трав и деревьев (ель, дуб, ясень, клён), лесные ягоды. Излюбленные корма — семена липы и жёлуди, на востоке ареала — семена кедровых сосен. В летние месяцы поедают зелёные части растений, а также животные корма; зимой — побеги ягодных кустарников, почки, кору. При неурожае основных кормов легко переходят на замещающие (грибы, подземные части растений). Корма чередуются даже при их обилии: полёвка обязательно заедает жёлуди зелёным кормом и наоборот. Недоеденный жёлудь полёвка прячет и довольно уверенно находит при необходимости. Делает небольшие запасы корма. Охотно пьёт росу и дождевую воду, ест снег.
Период размножения (в средней полосе) начинается в марте — апреле, иногда ещё под снегом, и заканчивается в августе — сентябре. Самка приносит 3—4 выводка в год по 5—6 детёнышей в каждом (максимум до 10—13). Беременность длится от 17 до 24 дней (во время лактации). Детёныши рождаются слепыми и голыми, весом 1—10 г; прозревают на 10—12 день. На 14—15 день выходят из норы, но зелёный корм начинают поедать ещё раньше. У большинства самок период лактации совмещён со следующей беременностью. За несколько дней до родов самка уходит от выводка в другую нору, и выводок через 5 дней распадается на группы, а к месяцу жизни переходит к полностью самостоятельной жизни. Самки способны забеременеть уже в 2—3 недели; самцы достигают половой зрелости к 6—8 неделе жизни. В европейских лесах сеголетки первого помёта успевают за лето дать до 3 выводков, второго — 1—2, третьего (в благоприятные годы) — 1. На востоке размножаются только сеголетки первого помёта (1—2 выводка).
В природе полёвки живут 0,5—1,5 года. Максимальная продолжительность жизни 750 дней (заповедник «Лес на Ворскле») и 1120 дней (в лаборатории). На них охотятся ласки, горностаи, норки, лисицы, хищные птицы.
Практически на всём своём ареале это обычный и многочисленный вид; в европейской части ареала доминирует среди лесных грызунов. Плотность поселений в период размножения достигает 200 особей/га. Наиболее высокая и постоянная численность характерна для популяций европейских лиственных лесов с преобладанием липы и южнотаежных елово-липовых лесов. Популяционная динамика циклична. Кратковременные (1—2 года) пики численности повторяются через 2—5 года; особенно заметны колебания численности у границ ареала.
Рыжая полёвка вредит в лесопитомниках, садах и полезащитных лесополосах, а в годы высокой численности — и в лесах, преимущественно в зимнее время. Может повреждать продукты на складах и в жилых помещениях. Переносит ряд трансмиссивных заболеваний, включая геморрагическую лихорадку с почечным синдромом и клещевой энцефалит. Установлено также носительство возбудителей не менее 10 других зоонозов. Один из прокормителей нимф иксодовых клещей.
Рыжая (лесная) полёвка, или европейская рыжая полёвка, или европейская лесная полёвка (лат. Myodes glareolus) — вид грызунов рода лесных полёвок (Myodes или Clethrionomys) трибы Clethrionomymi.
堤岸田鼠（學名Myodes glareolus），又名河堤田鼠，是一種細小的田鼠。毛皮呈赤褐色，有些灰斑，尾巴與身體一樣長。牠們棲息在林地，長約10厘米。牠們分佈在西歐及亞洲北部。牠們原產於愛爾蘭以外的英國，但也已入侵到愛爾蘭中。
堤岸田鼠棲息在林地、灌木籬牆及其他茂密叢林中。牠們的壽命可達18個月。牠們是雜食性的，主要吃昆蟲、葉子及果實，如覆盆子及榛屬堅果。牠們隨時可以攀上灌木或樹上。[2]
堤岸田鼠的巢穴是在地底下，會以苔蘚、羽毛及植物遮蔽。[3]牠們會在穴內儲存食物。
堤岸田鼠（學名Myodes glareolus），又名河堤田鼠，是一種細小的田鼠。毛皮呈赤褐色，有些灰斑，尾巴與身體一樣長。牠們棲息在林地，長約10厘米。牠們分佈在西歐及亞洲北部。牠們原產於愛爾蘭以外的英國，但也已入侵到愛爾蘭中。
堤岸田鼠棲息在林地、灌木籬牆及其他茂密叢林中。牠們的壽命可達18個月。牠們是雜食性的，主要吃昆蟲、葉子及果實，如覆盆子及榛屬堅果。牠們隨時可以攀上灌木或樹上。
유럽대륙밭쥐(Myodes glareolus)는 비단털쥐과에 속하는 설치류이다.[2] 작은 대륙밭쥐로 붉은 갈색 털과 약간의 회색 반점을 갖고 있으며, 꼬리 길이는 몸길이의 약 절반 정도이다. 산림 지역에서 서식하고, 몸길이는 약 100mm이다. 유럽 서부와 아시아 북부 지역에서 발견된다.
.JPG)
