James’ flamingos look similar to other species within Phoenicopteridae, with a few distinguishing characteristics. They are the typical pale pink color known of most flamingos, with some black flight feathers and bright crimson streaks around their necks and on their backs. Their heads are also a darker pink compared to their bodies. Phoenicoparrus jamesi usually stands at approximately 0.9 to 1.0 m in height, weighing 1.5 to 3.0 kg with a 1.0 to 1.6 m wingspan. Their small size can make it difficult to distinguish them from the immature Andean flamingos (Phoenicoparrus andinus), their closest relatives.
Unique to James’ flamingos are their characteristically smaller, bright yellow bills with black tips, deep crimson patches around their eyes, and their unusual red legs. Their bills are at least 1.5 cm shorter than that of other species, and they have exceedingly narrower upper jaws, measuring a mere 0.55 cm, which is less than one-half the average width of flamingos. Phoenicoparrus jamesi can thus be identified from other flamingos, such as Chilean flamingos (Phoenicopterus chilensis) that have longer bills and are pinker in color, and Andean flamingos, which are larger in size, with yellow legs and more black in their bills. The latter and James’ flamingos, comprising the Phoenicoparrus genus, share the characteristics of a deep-keeled, sharply curved bill and the lack of a hind toe, or hallux.
Sexual dimorphism has not yet been confirmed, but observational evidence suggests that males are slightly larger in size than females. Immature P. jamesi can also be recognized by the same characters as adult specimens, but they are gray in color with narrow streaks on their backs.
Range mass: 1.5 to 3 kg.
Range length: 90 to 92 cm.
Range wingspan: 1 to 1.6 m.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes alike; male larger
Phoenicoparrus jamesi directly affects the populations of diatoms and aquatic algae in the lakes in which it inhabits. In areas of especially condensed populations of flamingos, competition is increased and this available food depletes at an accelerated rate. Phoenicoparrus jamesi has also been considered to assist in the conservation of wetlands through its habitual use of these areas, continually stirring up the sediment and providing fertilization through its waste products.
Humans hunt and collect the eggs of James’ flamingos in order to sell as food for monetary gain.
Positive Impacts: food
To communicate with other individuals, P. jamesi calls with a nasal honking sound. It also communicates through visual mating displays such as head flagging and a wing salute. Head flagging involves stretching its neck vertically upward, then rhythmically rotating its head horizontally back and forth. Phoenicoparrus jamesi executes a wing salute by flipping its tails upward and simultaneously extending its neck in order to show off its ornamental colors. Like most birds, James' flamingos perceives its environment through auditory, visual, tactile, and chemical stimuli.
Communication Channels: visual ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Filter-feeding in birds reaches its most advanced form in flamingos, with their highly specialized bills that have been adapted to feed on minute particles. The specific filter-feeding behavior of P. jamesi has a correlation with its preference for shallow bodies of water. It feeds close to the edge of the water, along the banks of lakes where aquatic vegetation is plentiful. Prey can be found a few centimeters below the water’s surface, which are accessed by submerging the bill upside-down and stirring up sediment from the ground. It most often forages within 2 cm of the surface.
The bill structure of P. jamesi accounts for its primary diet and feeding behaviors. There is a definitive relationship between internal jaw filter structures and the size of prey that can be eaten. James’ flamingos have an intermarginal distance between lamellae in both their upper and lower jaws that is the smallest of the Phoenicopteridae family, resulting in an average smaller prey size than other flamingo species. Diatoms are their main food resource, such as those of the genera Cymbella, Gyrosigma, and Navicula. The diatoms ingested by James’ flamingos are an average of 21 to 60 micrometers in length, which is smaller than the food of other flamingos. An additional specialization of the jaw for microscropic prey is its inner submarginal lamellae that form a second filter with even smaller spaces. Through inertial impaction, diatoms are trapped within lamellae because they are denser than water, which flows out of its mouth. James’ flamingos also feed on phytoplankton and blue-green algae.
Plant Foods: algae; phytoplankton
Other Foods: microbes
Foraging Behavior: filter-feeding
Primary Diet: herbivore (Algivore)
Phoenicoparrus jamesi, commonly referred to as either James’ flamingos or puna flamingos, is the rarest of the family Phoenicopteridae and is restricted to the wetlands in the high Andean plateaus of South America. In summer, it is most often found around its regular breeding sites in Bolivia, such as Lagunas Colorada and Guayaques, or in the high altitudes of Argentina. When these wetlands freeze and the climate becomes too extreme for survival, P. jamesi migrates from higher to lower altitudes within the high Andes in Peru and Chile as well as in Bolivia and Argentina.
Biogeographic Regions: neotropical (Native )
Within the high plateaus of the Andes Mountains, James’ flamingos prefer to reside in shallow, saline lakes that are conducive to their feeding behaviors. Furthermore, high-altitude salt lakes may be alkaline, favoring algal growth and consequently providing more nutrition for these flamingos. However, they also can be found in certain freshwater environments within tropical regions in South America. Their average habitat elevation is approximately 4000 m above sea level, but they act as partial elevational migrants, traveling to as low as 2300 m above sea level in the non-breeding season and 4870 m above sea level during the breeding season. James’ flamingos must migrate in the winter when the high altitude wetlands freeze, making it impossible to access the diatoms and algae in these lakes.
Range elevation: 2300 to 4870 m.
Average elevation: 4000 m.
Habitat Regions: tropical ; saltwater or marine ; freshwater
Aquatic Biomes: rivers and streams; temporary pools; brackish water
Wetlands: marsh
The exact lifespan of P. jamesi in the wild is unknown, although it has been estimated that it can survive for up to 20 to 30 years. There is evidence of its lifespan being limited by habitat exploitation by humans through mining and also by natural declining conditions of its habitats. Both of these conditions adversely affect resource availability, thus making it difficult for James’ flamingos to thrive. Additionally, climate change has been documented to affect the abundance of diatoms, the primary food source of James’ flamingos, therefore decreasing availability of food resources and shortening their lifespan.
Typical lifespan
Status: wild: 20 to 30 years.
James’ flamingos are classified as near threatened because populations declined throughout the twentieth century but have since begun showing signs of improvement, mostly due to conservation techniques that have been put in place. Rapid decline of P. jamesi resulted from several factors over a short time span. Climate change is affecting diatom abundance, resulting in less available food for James' flamingos. Egg poaching, mining activity in Laguna Colorada, and unplanned development of tourism each had strong adverse effects on the survival of P. jamesi in its natural habitat. Mining activity is still occurring, and because of the high demand for water associated with this practice, these wetlands are being threatened.
One area, the Eduardo Avaroa National Faunal Reserve in Bolivia, is already being protected to conserve James’ flamingos in this region. There has also been both international and national conservation programs set up in each of the four countries in which these species are endemic. Further suggestions for conserving P. jamesi involve both yearly surveys during its breeding season to continuously monitor its population, and also increasing the region of the currently protected area to include common habitats found in Argentina. Another idea has been to initiate a reserve that covers Argentina, Bolivia, and Chile by amalgamating the management of sites in each country to more efficiently preserve breeding colonies and frequented areas of P. jamesi. This last method is site-based, whereas species-based conservation is another idea. The possibility of identifying James’ flamingos as Natural Monuments, a concept that exists in Argentina, would provide protection for them regardless of their location.
CITES: appendix ii
IUCN Red List of Threatened Species: near threatened
While there are no known specific animal predators to threaten James’ flamingos, humans take the role of predators through their methods of collecting and selling the eggs of P. jamesi for food. However, the tendency of these flamingos to reside in large groups acts as an anti-predation mechanism against this human behavior.
Known Predators:
James’ flamingos were named after an English naturalist, Henry Berkeley James, who funded numerous voyages to Chile to collect bird specimens. On one of his trips, he obtained a new specimen of flamingo, later named after him in honor of his findings.
There are no known adverse effects of P. jamesi on humans.
Laguna Colorada is the most favorable breeding place for P. jamesi, gathering there in thousands of pairs along with Andean and Chilean flamingos. James’ flamingos are a monogamous species, using breeding displays of their coloration to attract a mate. These practices are highly ritualized and are performed by all six species of Phoenicopteridae. Prior to their breeding season, both sexes of James' flamingos exhibit display rituals, bringing the entire flock of flamingos into synchrony of their reproductive systems. After a flamingo chooses its mate, copulation takes place in the water, by the female submerging her head and spreading her wings so her mate may jump on her back. Pair bonds are reinforced throughout the year, and the two remain together until one dies.
Mating System: monogamous
Breeding is directly affected by rainfall cycles, only occurring if the water level is neither too elevated nor too low. Throughout the summer breeding season of January through March, it is most common for James’ flamingos only to produce a single egg. The nests built for these eggs are conical mounds of mud averaging 45 to 50 cm at the base, 28 to 30 cm at the rim, and 10 cm in height. Since flamingos are found in colonies with several species, the nests of all the species present are typically found in proximity to each other, and they all appear alike externally. However, the eggs of each species are unique in size, with those of P. jamesi being the smallest. Its typical egg weighs 115 g and measures a mere 7.62 cm long.
The incubation period for the eggs of James’ flamingos is approximately 27 to 31 days. When an egg hatches, the chick initially has a straight bill and weighs an average of 73 g. At this point, the altricial newborn may spend up to 12 days in the nest, afterward becoming darker gray and developing the down-curved bill characteristic of flamingos. After three months, it is typically able to independently survive without additional help from its parents. It takes approximately 3 to 4 years for P. jamesi to reach sexual maturity and thus develop full adult plumage.
Breeding interval: James' flamingos typically breed once yearly.
Breeding season: The breeding season is during the South American summer months, from January through March.
Range eggs per season: 1 to 2.
Average eggs per season: 1.
Range time to hatching: 27 to 31 days.
Range fledging age: 12 (high) days.
Range time to independence: 3 to 4 months.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 3 to 4 years.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 3 to 4 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; oviparous
After a female James’ flamingo has successfully produced an egg, both parents share the responsibilities for incubation. They essentially rotate shifts so that the other can search for food. When P. jamesi prepares to incubate its egg, it straddles the nest, continually spreading its legs apart further and eventually dropping onto the nest with its legs underneath its body. Once an egg begins hatching, its parents often help it escape from its shell. For at least 20 days after hatching, chicks receive food in the form of crop halocrine secretions from their parents’ upper digestive tracts. This “crop milk” is composed of lipids and protein, ensuring that chicks obtain food of mostly constant composition in order to continue their development.
Parental Investment: altricial ; male parental care ; female parental care ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female)
Flammeg James (Phoenicopterus jamesi pe Phoenicoparrus jamesi) a zo un evn hirc'harek
Bevañ a ra al labous er menezioù uhelañ eus kreisteiz Perou da walarn Arc'hantina[1].
Diouzh an evnoniourien e vez renket flammeg James en urzhiad Ciconiiformes pe Phoenicopteriformes.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Flammeg James (Phoenicopterus jamesi pe Phoenicoparrus jamesi) a zo un evn hirc'harek
El flamenc de James (Phoenicopterus jamesi) és una espècie de flamenc que viu al Perú, Xile, Bolívia i Argentina. El IOC l'inclou al gènere Phoenicoparrus.
Flamencs de James durant el ritual d'aparellament
El flamenc de James (Phoenicopterus jamesi) és una espècie de flamenc que viu al Perú, Xile, Bolívia i Argentina. El IOC l'inclou al gènere Phoenicoparrus.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Fflamingo James (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: fflamingos James) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Phoenicoparrus jamesi; yr enw Saesneg arno yw James' flamingo. Mae'n perthyn i deulu'r Fflamingos (Lladin: Phoenicopteridae) sydd yn urdd y Ciconiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. jamesi, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r fflamingo James yn perthyn i deulu'r Fflamingos (Lladin: Phoenicopteridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Fflamingo bach Phoeniconaias minor Fflamingo Chile Phoenicopterus chilensis
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Fflamingo James (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: fflamingos James) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Phoenicoparrus jamesi; yr enw Saesneg arno yw James' flamingo. Mae'n perthyn i deulu'r Fflamingos (Lladin: Phoenicopteridae) sydd yn urdd y Ciconiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. jamesi, sef enw'r rhywogaeth.
Plameňák Jamesův (Phoenicoparrus jamesi) je jihoamerický druh plameňáka. Jeho blízce příbuzným je plameňák andský (P. andinus), s kterým tvoří rod Phoenicoparrus. Je pojmenován po Harrym Jamesem Berkeleyem.
Dorůstá délky 90–92 cm.[2] Opeření má světle růžové, na hřbetě a kolem krku částečně červené, letky jsou tmavé. Kolem jinak žlutých očí má neopeřenou červenou kůži. Končetiny má cihlově červené a zobák jasně žlutý s černým koncem. Mláďata jsou krátce po vylíhnutí šedá nebo bílá a stejně jako dospělci jsou zbarvená až ve věku 3 nebo 4 let.[2]
Vyskytuje se na slaných i sladkovodních jezerech ve výše položených oblastech And na území Peru, Chile, Bolívie a Argentiny. Až do roku 1956 byl přitom považován za vyhynulého,[3] v současné době, konkrétně od roku 2008, je v Červeném seznamu IUCN zařazen do kategorie téměř ohrožených druhů, a to z důvodu, že byl u jeho globální populace v posledních třech generacích zaznamenán viditelný pokles způsobený především ztrátou přirozeného biotopu.[4]
Živí se planktonem, který stejně jako ostatní druhy plameňáků z vody filtruje pomocí svého zvláštně adaptovanému zobáku.[5] Pohlavně dospívá až ve věku 6 let a je monogamní. Hnízdí přitom nepravidelně, často i ob rok. V každé snůšce je jen 1 oválné vejce, které samice klade do kuželovitého hnízda z bláta. Na jeho 26-31 denní inkubaci se pak podílí střídavě oba rodiče.
Obrázky, zvuky či videa k tématu plameňák Jamesův ve Wikimedia Commons
Galerie plameňák Jamesův ve Wikimedia Commons
Plameňák Jamesův (Phoenicoparrus jamesi) je jihoamerický druh plameňáka. Jeho blízce příbuzným je plameňák andský (P. andinus), s kterým tvoří rod Phoenicoparrus. Je pojmenován po Harrym Jamesem Berkeleyem.
Dorůstá délky 90–92 cm. Opeření má světle růžové, na hřbetě a kolem krku částečně červené, letky jsou tmavé. Kolem jinak žlutých očí má neopeřenou červenou kůži. Končetiny má cihlově červené a zobák jasně žlutý s černým koncem. Mláďata jsou krátce po vylíhnutí šedá nebo bílá a stejně jako dospělci jsou zbarvená až ve věku 3 nebo 4 let.
Vyskytuje se na slaných i sladkovodních jezerech ve výše položených oblastech And na území Peru, Chile, Bolívie a Argentiny. Až do roku 1956 byl přitom považován za vyhynulého, v současné době, konkrétně od roku 2008, je v Červeném seznamu IUCN zařazen do kategorie téměř ohrožených druhů, a to z důvodu, že byl u jeho globální populace v posledních třech generacích zaznamenán viditelný pokles způsobený především ztrátou přirozeného biotopu.
Živí se planktonem, který stejně jako ostatní druhy plameňáků z vody filtruje pomocí svého zvláštně adaptovanému zobáku. Pohlavně dospívá až ve věku 6 let a je monogamní. Hnízdí přitom nepravidelně, často i ob rok. V každé snůšce je jen 1 oválné vejce, které samice klade do kuželovitého hnízda z bláta. Na jeho 26-31 denní inkubaci se pak podílí střídavě oba rodiče.
Punaflamingo (latin: Phoenicopterus jamesi) er en fugleart, der lever i Andesbjergene - fra Peru til Argentina.
Taksonomi fra Wikispecies Punaflamingo (latin: Phoenicopterus jamesi) er en fugleart, der lever i Andesbjergene - fra Peru til Argentina.
Der Jamesflamingo (Phoenicoparrus jamesi) ist ein Vogel aus der Familie der Flamingos.
Der Jamesflamingo hat einen rosa Kopf, der hintere Rücken und der Nacken sind rot gesprenkelt oder gestreift. Die Flügelränder sind schwarz, wie auch die Schnabelspitze. Die Schnabelbasis ist gelb, die Haut um die Augen herum wird in der Balzzeit dunkelrot. Die Beine sind abwechselnd grau und rot gestreift. Er wird 70–80 Zentimeter lang, 125–135 Zentimeter hoch und 1,8–2,6 Kilogramm schwer. Damit ist er nach dem Zwergflamingo die kleinste Flamingo-Art.
Die Flamingos leben an Salzseen ab 2000 Metern Höhe in Südperu über Bolivien bis Nordchile. Die meisten Tiere wandern im Winter die Berge herunter, einige bleiben aber auch.
Die Tiere ernähren sich ausschließlich von Kieselalgen und Krebschen, die es in den Salzseen der Hochplateaus reichlich gibt. Sie filtern diese mit dem Schnabel aus dem Wasser. Im Gegensatz zum Rosaflamingo tauchen sie den Kopf beim Fressen nie ganz unter Wasser. Wie alle Flamingos nehmen sie den roten Farbstoff der Krebse in ihr Gefieder auf. In der Balzzeit wird es dann ganz rosa. Die Tiere haben ein dem Rosaflamingo ähnliches Balzverhalten.
Der Jamesflamingo wurde früher in die Gattung Phoenicopterus gestellt. Diese Maßnahme wird aber als überholt angesehen, so gehört er heute mit dem Andenflamingo in die Gattung Phoenicoparrus. Die Vögel unterscheiden sich vom Chileflamingo und dem Rosaflamingo durch die fehlende vierte Zehe und den mehr abgerundeten Schnabel.
Hututu (Jututu) icha uchuy pariwana (Phoenicoparrus jamesi) nisqaqa huk Qullawpi, qucha patapi, kawsaq pariwanam, huk pisqum.
Jututukuna, Asnaq qucha (Chinchay Lipis), Buliwya
ਜੇਮਸ ਬੱਗ (James's flamingo), ਇੱਕ ਪੰਛੀ ਹੈ ਜੋ ਪੇਰੂ,ਚਿੱਲੀ ,ਬੋਲਵੀਆ,ਅਤੇ ਅਰਜਨਟਾਈਨਾ ਆਦਿ ਦੇਸਾਂ ਦੇ ਉੱਚੇ ਪਠਾਰਾਂ ਤੇ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਹੈ। ਇਸ ਦਾ ਨਾਮ ਅੰਗਰੇਜ਼ ਕੁਦਰਤ ਪ੍ਰੇਮੀ, ਹੈਰੀ ਬਰਕਲੇ ਜੇਮਸ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਪਿਆ ਹੈ ਜਿਸਨੇ ਇਸ ਪੰਛੀ ਦਾ ਅਧਿਐਨ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਇਹ ਪੰਛੀ ਝੁੰਡ-ਬਸਤੀਆਂ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ।[3] ਇਸ ਪੰਛੀ ਨੂੰ 1956 ਤੱਕ ਅਲੋਪ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਪੰਛੀ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਣ ਲੱਗਾ ਸੀ ਜਦ ਦੂਰ ਦੁਰਾਡੀਆਂ ਥਾਂਵਾਂ ਤੇ ਇਸ ਦੀ ਵਸੋਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਦਾ ਪਤਾ ਲੱਗਾ।[4]
ਇਸ ਪੰਛੀ ਦੇ ਬਾਰੇ ਮੁਢਲੇ ਵੇਰਵੇ ਚਾਰਲਸ ਰਾਹਮਰ ਨੇ ਇਕਠੇ ਕੀਤੇ ਜੋ ਹੈਰੀ ਬਾਰਕਲੇ ਜੇਮਸ , ਜਿਸਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਇਸ ਪੰਛੀ ਦਾ ਨਾਮ ਪਿਆ ਹੈ, ਲਈ ਕੰਮ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ।[5] ਇਸ ਦਾ ਆਕਾਰ 92 ਸੈ ਮੀ ਅਤੇ ਭਾਰ 2ਕਿ. ਗ੍ਰਾ. ਤੱਕ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।[6] ਇਸ ਪੰਛੀ ਦੀ ਗਰਦਨ ਬਹੁਤ ਲੰਮੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜੋ 19 ਮਣਕਿਆਂ ਨਾਲ ਬਣੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜੋ ਸਿਰ ਨੂੰ ਦੂ ਤੱਕ ਘੁਮਾਓਣ ਵਿੱਚ ਸ਼ੈ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।[6][7]
ਇਸ ਪ੍ਰਜਾਤੀ ਦੇ ਨਰ ਅਤੇ ਮਾਦਾ ਪੰਛੀ ਵੰਸ਼ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਲਈ 6 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮਿਲਾਪ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਵੰਸ਼ ਉਤਪਤੀ ਦੀ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਜਿਆਦਾ ਨਿਯਮਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਅਤੇ ਕਈ ਵਾਰੀ ਇਹ ਕੋਈ ਸਾਲ ਛੱਡ ਵੀ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਹਨਾਂ ਪੰਛੀਆਂ ਦਾ ਮਿਲਾਪ ਕਰਨ ਦਾ ਤਰੀਕਾ ਬੜਾ ਅਦਭੁਤ ਅਤੇ ਅਨੋਖਾ ਹੈ। ਇਹ ਪੰਛੀ ਬਸਤੀ-ਝੁੰਡਾਂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਸਾਰੀ ਬਸਤੀ ਦਾ ਇਕੋ ਵੇਲੇ ਮਿਲਾਪ ਕਰਨਾ ਸੰਭਵ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਇਸ ਲਈ ਇਹਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਨਰ ਕਿਸੇ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਮਾਦਾ ਨੂੰ ਆਕਰਸ਼ਤ ਲਈ ਕੁਝ ਖ਼ਾਸ ਕਿਸਮ ਦੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਉੱਚੀਆਂ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਕੱਦਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਗਰਦਨ ਸਿੱਧੀ ਕਰ ਕੇ ਅਗੇ ਪਿਛੇ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਨਾਲ ਮਿਲਾਪ ਲਈ ਚਾਹਵਾਨ ਮਾਦਾ ਚੱਲ ਕੇ ਝੁੰਡ ਤੋਂ ਵੱਖ਼ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਨਰ ਉਸਂਦੇ ਪਿਛੇ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। [4][7] ਨਰ ਅਤੇ ਮਾੜਾ ਦੋਵੇਂ 26-31 ਦਿਨ ਆਂਡਿਆਂ ਤੇ ਬੈਠਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਫਿਰ ਇਹਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਚੂਚੇ ਨਿਕਲ ਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਨਵਜਾਤ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਖੰਭ ਚਿੱਟੇ ਅਤੇ ਲੱਤਾਂ ਗੁਲਾਬੀ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਇੱਕ ਸਾਲ ਤੱਕ ਅਖਾਂ ਸਲੇਟੀ ਦੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹਨਾਂ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਮਾਪੇ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਝੁੰਡ ਵਿਚੋਂ ਇਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਅਤੇ ਦਿੱਖ ਤੋਂ ਪਹਿਚਾਨ ਣ ਦੇ ਸਮਰਥ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।[7]
ਜੇਮਸ ਬੱਗ (James's flamingo), ਇੱਕ ਪੰਛੀ ਹੈ ਜੋ ਪੇਰੂ,ਚਿੱਲੀ ,ਬੋਲਵੀਆ,ਅਤੇ ਅਰਜਨਟਾਈਨਾ ਆਦਿ ਦੇਸਾਂ ਦੇ ਉੱਚੇ ਪਠਾਰਾਂ ਤੇ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਹੈ। ਇਸ ਦਾ ਨਾਮ ਅੰਗਰੇਜ਼ ਕੁਦਰਤ ਪ੍ਰੇਮੀ, ਹੈਰੀ ਬਰਕਲੇ ਜੇਮਸ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਪਿਆ ਹੈ ਜਿਸਨੇ ਇਸ ਪੰਛੀ ਦਾ ਅਧਿਐਨ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਇਹ ਪੰਛੀ ਝੁੰਡ-ਬਸਤੀਆਂ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਪੰਛੀ ਨੂੰ 1956 ਤੱਕ ਅਲੋਪ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਪੰਛੀ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਣ ਲੱਗਾ ਸੀ ਜਦ ਦੂਰ ਦੁਰਾਡੀਆਂ ਥਾਂਵਾਂ ਤੇ ਇਸ ਦੀ ਵਸੋਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਦਾ ਪਤਾ ਲੱਗਾ।
ਹੁਲੀਆਇਸ ਪੰਛੀ ਦੇ ਬਾਰੇ ਮੁਢਲੇ ਵੇਰਵੇ ਚਾਰਲਸ ਰਾਹਮਰ ਨੇ ਇਕਠੇ ਕੀਤੇ ਜੋ ਹੈਰੀ ਬਾਰਕਲੇ ਜੇਮਸ , ਜਿਸਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਇਸ ਪੰਛੀ ਦਾ ਨਾਮ ਪਿਆ ਹੈ, ਲਈ ਕੰਮ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇਸ ਦਾ ਆਕਾਰ 92 ਸੈ ਮੀ ਅਤੇ ਭਾਰ 2ਕਿ. ਗ੍ਰਾ. ਤੱਕ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਪੰਛੀ ਦੀ ਗਰਦਨ ਬਹੁਤ ਲੰਮੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜੋ 19 ਮਣਕਿਆਂ ਨਾਲ ਬਣੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜੋ ਸਿਰ ਨੂੰ ਦੂ ਤੱਕ ਘੁਮਾਓਣ ਵਿੱਚ ਸ਼ੈ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ਵੰਸ਼ ਉਤਪਤੀਇਸ ਪ੍ਰਜਾਤੀ ਦੇ ਨਰ ਅਤੇ ਮਾਦਾ ਪੰਛੀ ਵੰਸ਼ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਲਈ 6 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮਿਲਾਪ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਵੰਸ਼ ਉਤਪਤੀ ਦੀ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਜਿਆਦਾ ਨਿਯਮਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਅਤੇ ਕਈ ਵਾਰੀ ਇਹ ਕੋਈ ਸਾਲ ਛੱਡ ਵੀ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਹਨਾਂ ਪੰਛੀਆਂ ਦਾ ਮਿਲਾਪ ਕਰਨ ਦਾ ਤਰੀਕਾ ਬੜਾ ਅਦਭੁਤ ਅਤੇ ਅਨੋਖਾ ਹੈ। ਇਹ ਪੰਛੀ ਬਸਤੀ-ਝੁੰਡਾਂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਸਾਰੀ ਬਸਤੀ ਦਾ ਇਕੋ ਵੇਲੇ ਮਿਲਾਪ ਕਰਨਾ ਸੰਭਵ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਇਸ ਲਈ ਇਹਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਨਰ ਕਿਸੇ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਮਾਦਾ ਨੂੰ ਆਕਰਸ਼ਤ ਲਈ ਕੁਝ ਖ਼ਾਸ ਕਿਸਮ ਦੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਉੱਚੀਆਂ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਕੱਦਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਗਰਦਨ ਸਿੱਧੀ ਕਰ ਕੇ ਅਗੇ ਪਿਛੇ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਨਾਲ ਮਿਲਾਪ ਲਈ ਚਾਹਵਾਨ ਮਾਦਾ ਚੱਲ ਕੇ ਝੁੰਡ ਤੋਂ ਵੱਖ਼ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਨਰ ਉਸਂਦੇ ਪਿਛੇ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਨਰ ਅਤੇ ਮਾੜਾ ਦੋਵੇਂ 26-31 ਦਿਨ ਆਂਡਿਆਂ ਤੇ ਬੈਠਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਫਿਰ ਇਹਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਚੂਚੇ ਨਿਕਲ ਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਨਵਜਾਤ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਖੰਭ ਚਿੱਟੇ ਅਤੇ ਲੱਤਾਂ ਗੁਲਾਬੀ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਇੱਕ ਸਾਲ ਤੱਕ ਅਖਾਂ ਸਲੇਟੀ ਦੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹਨਾਂ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਮਾਪੇ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਝੁੰਡ ਵਿਚੋਂ ਇਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਅਤੇ ਦਿੱਖ ਤੋਂ ਪਹਿਚਾਨ ਣ ਦੇ ਸਮਰਥ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।
ਹਵਾਲੇ BirdLife International (2012). "Phoenicoparrus jamesi". IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.2. International Union for Conservation of Nature. Retrieved 26 November 2013. Sclater, PL (1886). "List of a Collection of Birds from the Province of Tarapaca, Northern Chili": 395–404. name="autogenerated1">Mascitti, V. and Kravetz, F.O., "Bill Morphology of South American Flamingos". ↑ Johnson, A.W., Behn, F., and Millie, W.R. "The South American Flamingos". The Condor. 60(5), 289-99 Mabbett, Andy (2006-08-04). "James' Flamingo and Walsall". RSPB Walsall Local Group. Retrieved 20 July 2011. ↑ http://www.arkive.org/puna-flamingo/phoenicoparrus-jamesi/ ↑ http://www.seaworld.org/animal-info/info-books/flamingo/index.htm
James's flamingo (Phoenicoparrus jamesi), also known as the puna flamingo, is a species of flamingo that lives at high altitudes in the Andean plateaus of Peru, Chile, Bolivia, and northwest Argentina.
It is named for Harry Berkeley James, a British naturalist who studied the bird. James's flamingo is closely related to the Andean flamingo, and the two species are the only members of the genus Phoenicoparrus. The Chilean flamingo, Andean flamingo, and James's flamingo are all sympatric, and all live in colonies (including shared nesting areas).[4] James's flamingo had been thought to be extinct until a population was discovered in a remote area in 1956.[5]
The James's flamingo is smaller than the Andean flamingo, and is about the same size as the Old World species, the lesser flamingo. A specimen of the bird was first collected by Charles Rahmer, who was on a collecting expedition sponsored by Harry Berkeley James, (1846–1892, a manager of a Chilean saltpetre mine born in Walsall, England) after whom the bird was named.[6][7] It typically measures about 90–92 cm (2.95–3.02 ft) long and weighs about 2 kg (4.4 lb).[8] James's flamingos have a very long neck made up of 19 long cervical vertebrae, allowing for a large range of movement and rotation of the head.[9] They are also distinctive for their long, thin legs. The knee is not externally visible: it is located at the top of the leg. The joint at the middle of the leg, which may be mistaken for the knee joint, is actually the ankle joint. Its plumage is very pale pink, with bright carmine streaks around the neck and on the back. When it is perched, a small amount of black can be seen in its wings; these are the "flight feathers". They have bright red skin around their eyes, which in adults are yellow. Their legs are brick red and their bills are bright yellow with a black tip.[9]
The James's flamingo is similar to most of the flamingo species in South America, but the Chilean flamingo is pinker, with a longer bill (which is not yellow), and the Andean flamingo is larger, with more black in the wings and bill, and with yellow legs. The easiest way to distinguish James's flamingos is by their lighter-colored feathers and the bright yellow on their bills. A good method to distinguish the two Phoenicoparrus flamingo species from other flamingo species is to look at their feet. The two Phoenicoparrus species have three toes but no hallux. The feet of the other three species of flamingos have three forward-facing toes and a hallux.[9]
Newly hatched flamingos are gray or white. Their feathers acquire a pink color by the time they are around 2 or 3 years old, due to their carotene-rich diet. The chemicals that color their feathers are the terpenoids: alpha- and beta-carotenes (similar to carotene in carrots).[10] An adult has 12 major feathers designed for flight on each wing. The body is covered in contour feathers, which protect the bird and also help with waterproofing (due to a secretion of oil at the base of the feathers). When the birds are roosting, they face into the wind so that the rain will not blow upwards and soak the underside of their feathers.
Their plumage is pale pink, with bright carmine streaks around their necks and on their backs. When they are perching, a small amount of black can be seen in the wings; these are the flight feathers mentioned above. There are typically 12 to 16 tail feathers. James's flamingos molt their wing- and body feathers according to their breeding schedule and the color of the new feathers depends on the nature of their diet. There is no difference in color between males and females.
All flamingo species are capable of flying. The flight feathers are easily distinguished in James's flamingos as they are the only black feathers on the bird.[9] To begin flying, they run a few steps and then begin to flap their wings. When they want to land, they repeat this process in reverse, and as they touch down to a surface, they continue to run as they decelerate and stop flapping their wings. When migrating in a flock, flamingos have been observed to fly at speeds of up to 37 mph (60 km/h). But they may not reach this speed when traveling shorter distances.[11]
Both James's and Andean flamingos feed their chicks through an esophageal secretion that is regurgitated from the crop of the bird.[12] The difference between the two species lies in the composition of the prolactin secretion produced by each bird. Both male and female parents are able to feed the chick. Adult flamingos are the most developed filter feeders of the birds. Of the species, James's flamingo has the finest filter-feeding apparatus.[13] The flamingo feeds on diatoms and other microscopic algae.[4] The shape of the bill is deeply keeled. To feed, the flamingos' long legs allow them to walk into the water and swoop their necks down into an S-shape to allow the beak to enter the water. The S-shape is effective because it allows the head to be placed upright and the bottom of the bill to be placed as shallow or as deep as it pleases. Only lowering the distal end of the bill into the water allows nostrils to remain above water. The water filled with small organisms floods the bill and filtration process begins. The lakes, from which the flamingo typically feeds, are Andean lakes which are mostly fresh water,[14] but if salt water is encountered, the flamingos have salt glands in their nostrils where excess salt is secreted.
The filtering process starts with the tongue, which is very soft and fleshy with channel-like features that direct the food and water to the filtering apparatus. The bill of James's flamingo is the narrowest of its kind. Both the Andean and James's flamingos have deep-keeled bills where the upper jaw is narrower than the lower. The gape of the bill is therefore on the dorsal side of the bill. The bill of James's flamingo is smaller and has a narrower upper jaw. The proximal end of the bill is mostly horizontal, then has a curvature downward and the distal end finishes with a hook-like feature. The inner morphology of the beak is similar to that of the lesser flamingo, where the upper and lower jaws contain lamellae which filter the food. In both the upper and lower jaw, the proximal portion of the bill contains lamellae that are ridge-like with a curvature and distal end become more like hooks. Marginal and submarginal lamellae are found, and James's flamingo has the greatest number of both, which also means a smaller intermarginal distance is seen between them. About 21 lamellae per cm are found in this species, which is more than twice the number found in other flamingos. When the upper and lower jaws close together, the lamellae mesh together to allow the bill to be closed fully.[15] The sizes of the diatoms associated with this size filtering apparatus are about 21–60 μm. Diatoms this size are typically found close to the edge of the water; even in colonies of multiple species, James's flamingos typically feed in the region closest to the edge of the water. The birds are able to use their webbed feet to help kick up microscopic algae if not enough are floating in the water column.[4]
Breeding cycles in flamingos begin at 6 years of age when fully matured. The frequency of breeding is irregular and may skip a year. The entire colony may participate in mating rituals at the same time. The males put on a show by vocalizing and sticking their necks and heads straight up in the air and turning their heads back and forth. The females initiate mating by walking away from the group and a male follows. The female then spreads her wings and the male mounts the female.[9] The female lays one egg on a cone-shaped nest made from mud, sticks, and other materials in the area. The shape of the egg is oval, similar to that of a chicken. It is smaller in size (length and breadth) compared to the other species, including the closely related Andean flamingo.[5]
Both the male and female incubate the egg for 26–31 days before it hatches. The chick breaks through the shell using an egg tooth, which is not actually a true tooth, but is actually a keratinized structure, which falls off after fully hatching. When newly hatched, the chick's bill is straight and red, but later develops a curve and the adult colors of beak. The feathers are white and grey and the legs are pink. The eyes of chicks are gray for their first year. The parents are able to distinguish their chick from others in the colony by appearance and vocalization.[9]
This species was determined to be near threatened by the IUCN in 2008, because the populations of the last three generations of this species have declined.
The greatest threat to the population of this species is human destruction of their habitat. In local culture, stealing the eggs from the nest and sell them was common practice, but since then, measures have been taken to control this. Environmental threats such as heavy rainfall may also have an effect on the breeding of the species. Threats the productivity of the diatoms also threaten the species if enough food is available for them to eat.
{{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) James's flamingo (Phoenicoparrus jamesi), also known as the puna flamingo, is a species of flamingo that lives at high altitudes in the Andean plateaus of Peru, Chile, Bolivia, and northwest Argentina.
It is named for Harry Berkeley James, a British naturalist who studied the bird. James's flamingo is closely related to the Andean flamingo, and the two species are the only members of the genus Phoenicoparrus. The Chilean flamingo, Andean flamingo, and James's flamingo are all sympatric, and all live in colonies (including shared nesting areas). James's flamingo had been thought to be extinct until a population was discovered in a remote area in 1956.
La Punaa flamengo (Phoenicoparrus jamesi) estas konata ankaŭ kiel la Flamengo de James. Nome laŭ Harry Berkeley James, ĝi populacias en altaj altitudoj de andaj altebenaĵoj de Peruo, Ĉilio, Bolivio kaj Argentino. Ĝi estas tre proksime rilata al la Anda flamengo, kaj ambaŭ formas la genron aŭ subgenron Phoenicoparrus. La Ĉilia flamengo, Anda flamengo kaj Punaa flamengo estas ĉiuj simpatriaj, kaj ĉiuj loĝas laŭ kolonio (inklude kunhavantajn nestolokojn).[1] Oni supozis, ke la Punaa flamengo estis formortinta ĝis malproksima populacio estis malkovrita en 1956.[2]
La Punaa flamengo estas pli malgranda ol la Anda flamengo, kaj estas ĉirkuax de sama grando kiel la malnovmonda specio, nome Malgranda flamengo. Specimeno de tiu birdospecio estis unuafoje kolektata de Charles Rahmer kiu estis en kolekta ekspedicio je konto de Harry Berkley James laŭ kiu la birdospecio ricevis nomon.[3]
Ĝi estas ĉirkaŭ 91 cm longa averaĝe kaj pezas ĉirkaŭ 2.0 kg.[4] La Punaa flamengo havas tre longan kolon kiu formiĝas el 19 longaj kolvertebroj kiu permesas ampleksan varion de movoj kaj turniĝoj de la kapo.[5] Ankaŭ ties longaj fajnaj kruroj karakteras. La “genuo” ne estas videbla ekstere sed situantas ĉe la pinto de la kruro. La artikulacio meze de la kruro, kiu estas konsiderata genuo fare de multaj estas fakte tarsa artikulacio (maleola). Ties plumaro estas tre pale rozkolora, kun brila karminaj strioj ĉe kolo kaj dorso. Ripoze videbas malgranda kvanto de nigro en la flugiloj, tiuj estas la flugilplumoj. Estas brila ruĝa haŭtaĵo ĉirkaŭ la okuloj, kiu estas flava ĉe plenkreskuloj. La kruroj estas brikoruĝaj kaj la beko estas brilflava kun nigra pinto.
La Punaa flamengo estas simila al aliaj sudamerikaj flamengoj, sed la Ĉilia flamengo estas pli rozkolora, kun pli longa beko sen flavo, kaj la Anda flamengo estas pli granda kun pli da nigro en flugiloj kaj beko, kaj flavaj kruroj. La plej facila metodo por distingi la Punaan flamengon estas pro la pli helaj plumoj kaj brilflava beko. Bona metodo por distingi la speciojn Phoenicoparrus el la aliaj specioj de flamengoj estas rigardi la piedojn. Ĉe la aliaj tri specioj de flamengoj la piedoj konsistas el tri antaŭenaj fingroj kaj halukso. Ambaŭ specioj de Phoenicoparrus havas la tri fingrojn sed ne havas halukson.[5]
Ĵus eloviĝintaj flamengidoj estas grizaj aŭ blankaj. Ili akiras koloron post 2 aŭ 3 jarojn de aĝo. La aktiva kompono kiu donas al la plumoj sian rozan koloron estas la proteinoj alfo kaj beto karotenaj (simila al karoteno en karotoj). Dieto riĉa en karoteno permesas ilin produkti pigmentajn plumojn.[6] Plenkreskulo havas 12 ĉefajn plumojn por flugo en ĉiu flugilo. La korpo estas kovrita de konturaj plumoj, kiuj protektas la birdon kaj ankaŭ helpas al akvimunigo per produktado de ia oleo baze de la plumoj. Ripoze ili frontas la venton por ke kaze de pluvo ĝi ne iru sub la plumoj. Plumaro estas pale rozkolora, kun brile karminaj strioj ĉe la kolo kaj dorso. Ripoze povas vidiĝi malgranda kvanto de nigro en flugiloj, tiuj estas la flugilplumoj jam menciitaj. Estas tipe 12 al 16 vostoplumoj. La Punaa flamengo mudas siajn flugilojn kaj korpoplumojn laŭ la modelo por reproduktado kaj la koloro de novaj plumoj dependas el la kvalito de la dieto kiun ili atingis. Ne estas pruvo de kolordiferenco inter maskloj kaj inoj.
Kvankam en bestoĝardenoj, flamengoj kutime aspektas neflugaj, ili ja kapablas flugi. Ili havas specifajn plumojn uzatajn por ekflugi. Tiuj plumoj estas facile distingeblaj ĉe la Punaaj flamengoj ĉar ili estas la ununuraj nigraj plumoj en tiu birdo.[5] Por ekflugi ili kuras kelkajn pasojn kaj nur poste ekflugilfrapas. Kiam ili volas surterigi, okazas mala procezo kaj kiam ili tuŝas surfacon ili plue kuras dum malakcelo ĝis ili ĉesas flugilfrapadon. Oni konstatis, ke la flamengoj flugas ĝis 60 km/h. Tio rilatas al migrado de tuta aro sed estas pruvoj ke pro loĝado en limigitaj regionoj kie tiu specio troviĝas, ili ne migras tre for kaj tiele, ili ne povas atingi tiun rapidon kiam faras pli mallongajn distancojn.[7]
Kaj la Punaa flamengo kaj la Anda flamengo manĝigas siajn idojn el ezofaga sekreciado kiu estas vomita el la kropo de la birdo.[8] La diferenco inter ambaŭ specioj kuŝas je la kompono de la prolaktino sekreciata kaj produktita de ĉiu birdo. Kaj masklo kaj ino povas manĝigi idojn. Plenkreskaj flamengoj estas la plej disvolvigitaj filtromanĝantoj inter birdoj. El tiuj specioj, la Punaa flamengo havas la plej fajnan filtromanĝan aparataron kaj ĝi estas bone adaptata al manĝo de malgrandaj partikloj kompare kun sis korpogrando.[9] Tiu flamengo manĝas diatomeojn kaj aliajn mikroskopajn algojn.[1] La formo de la beko estas profunde kanaleca. Por manĝi, la longaj kruroj de flamengoj permesas ilin piediri en akvo kaj turni siajn kolojn suben laŭ formo de S kio permesas la bekon eniri en akvo. La S-formo efikas ĉar ĝi permesas la kapon situi rekte kaj la subo de la beko esti lokigita tiom profunde aŭ neprofunde kiom dezirate. Per nur subenigi la foran pinton de la beko en akvo, tio permesas naztruojn resti subakve. La akvo plena el malgrandaj organismoj inundas la bekon kaj komencas la filtra procezo. La lagoj, kie la flamengoj kutime manĝas, estas andaj lagoj kuj estas ĉefe de nesala akvo,[10] sed se oni trafas salan akvon, la flamengoj havas salglandojn en siaj naztruoj tra kiuj la troa salo estas sekretaciita. La filtra procezo komencas per lango, kiu estas tre milda kaj karneca kun kanaloj kiuj sendas la manĝon kaj la akvon rekte al la filtra aparataro. La beko de la Punaa flamengo estas la plej mallarĝa de sia tipo. Kaj la Anda kaj la Punaa flamengoj havas profundkanalajn bekojn kie la supra makzelo estas pli mallarĝa ol la suba. La malfermo de la beko estas tamen ĉe la dorsa flanko de la beko. La beko de la Punaa flamengo estas pli malgranda kaj havas pli mallarĝan supran makzelon. La antaŭa pinto de la beko estas ĉefe horizontala kaj estas kurbo suben ĉe la fina pinto kiu finas per hokeca ero. La interna morfologio de la beko estas simila al tiu de la Malgranda flamengo, kie la supra kaj suba makzeloj enhavas lamelojn kiuj filtras la manĝon. En kaj supra kaj suba makzelo, la komenca parto de la beko enhavas lamelojn kiuj estas bordeca kaj post alproksimiĝo la kurbeco kaj fora pinto iĝas pli hokecaj. Estas kaj marĝenaj kaj submarĝenaj lameloj kaj la Punaa flamengo havas la plej grandan nombron de ambaŭ ki signifas ankaŭ ke estas pli malgranda intermarĝena distanco inter ili. Estas 21 lameloj por cm en tiu specio, kio estas pl ida duoble la kvanto trovita en aliaj flamengoj. Kiam la supra kaj suba makzeloj fermiĝas, la lameloj interplektiĝas por permesi la bekon fermiĝi plena.[11] La grandoj de la diatomeoj asociaj kun tiu filtraparata grando estas el 21-60 μm. Diatomeoj tiom grandaj tipe troviĝas ĉe la bordo de akvo, kaj oni montris, ke eĉ en kolonioj de multaj specioj la Punaaj flamengoj tipe manĝas en la areo plej proksima al la akvobordo. Tiuj birdoj kapablas uzi siajn retajn piedojn por helpi suprenkirli mikroskopajn algojn se ne estas sufiĉe flosantaj en la akvokolono.[1]
La reprodukta ciklo ĉe flamengoj komencas je 6 jaroj de aĝo kiam ili plene maturiĝas. La frekvenco de la reproduktado estas neregula kaj povas salti jaron. Ne estas malofta ke la tuta kolonio partoprenas en ceremonio de pariĝado samtemoe. La maskloj komencas spektaklon per voĉadi kaj skui siajn kolojn kaj kapojn rekte en aero kaj turni siajn kapojn reen kaj reen. La ino iniciatas pariĝadon per foriro el la grupo dum la masklo sekvas ŝin. Tiu tiam etendas siajn flugilojn kaj la masklo supreniras ŝin.[5] La ino demetas unu ovon sur vulkanforma nesto farita el koto, bastonetoj, kaj aliaj materialoj de la medio. La formo de la ovo estas ovalforma, simila al tiu de koko. Ĝi estas pli malgranda (longo kaj larĝo) kompare kun tiuj de aliaj specioj inklude la plej proksime rilatan Andan flamengon.[2] Kaj masklo kaj ino kovas la ovon dum 26–31 tagoj antaŭ eloviĝo. La ido rompas la ovoŝelon pere de ovodento, kiu ne estas vera dento sed fakte keratineca strukturo, kiu forfalas tuj post kompleta eloviĝo. Tuj post eloviĝo, la beko de ido estas rekta kaj ruĝa, sed poste ĝi iĝas kurba kaj akiras la koloron de plenkreska beko. La plumoj estas blankaj kaj grizaj kaj la kruroj estas rozkoloraj. La okuloj de idoj estas grizaj la unuan jaron. La gepatroj povas distingi siajn idojn el aliaj en la kolonio laŭ la aspekto kaj la voĉo.[5]
Tiu specio estis determinata kiel preskaŭ minacata fare de la IUCN en 2008. Tiu klasigo rilatis al la fakto ke la populacioj de la lastaj tri generacioj estis malpliiĝantaj. Tiu flamengo de tiam montris gravajn rekuperojn eble pro malpli da mediaj minacoj.[12]
La plej grava minaco al la populacio de tiu specio estas homa detruado de ties habitato. Lokanoj komune praktikas rabadon de ovoj el la nesto por vendi ilin ĝis kiam oni prenis politikajn decidojn por kontroli tion. Mediaj minacoj kiaj grandaj precipitaĵoj povus ankaŭ efiki sur la reproduktado de tiu specio. Ankaŭ ĉio ajn kiu povus minaci la produktivecon de diatomeoj same minacas la specion se ne estas sufiĉe da manĝo por la flamengoj.
Oni povas trovi mapon montranta la teritoriojn de la populacio de tiu specio ĉe http://www.iucnredlist.org/apps/redlist/details/144725/0.
La Punaa flamengo (Phoenicoparrus jamesi) estas konata ankaŭ kiel la Flamengo de James. Nome laŭ Harry Berkeley James, ĝi populacias en altaj altitudoj de andaj altebenaĵoj de Peruo, Ĉilio, Bolivio kaj Argentino. Ĝi estas tre proksime rilata al la Anda flamengo, kaj ambaŭ formas la genron aŭ subgenron Phoenicoparrus. La Ĉilia flamengo, Anda flamengo kaj Punaa flamengo estas ĉiuj simpatriaj, kaj ĉiuj loĝas laŭ kolonio (inklude kunhavantajn nestolokojn). Oni supozis, ke la Punaa flamengo estis formortinta ĝis malproksima populacio estis malkovrita en 1956.
El flamenco de James, parina chica o chururu (Phoenicoparrus jamesi)[2] es una especie de ave de la familia Phoenicopteridae propio de los Andes del sur de Perú, sudoeste de Bolivia, noroeste de Argentina y norte de Chile; no se conocen subespecies.[3]
De las tres especies que se encuentran en el altiplano andino, esta es la de menor tamaño. Se la distingue de las otras dos por sus patas rojas y la coloración escarlata en la base del cuello y en el dorso. El tercio posterior del cuerpo es negro, menos notable que en el flamenco andino (Phoenicoparrus andinus). Además, el cuello, las patas y el pico son más cortos, siendo este de menor curvatura que en las otras dos especies, y de color amarillo anaranjado, con un agudo ápice negro. El iris de los ojos es de color negro.
La etimología de su nombre específico (del cual deriva su nombre vulgar) rinde honor al naturalista Harry Berkeley James.
El flamenco de James, parina chica o chururu (Phoenicoparrus jamesi) es una especie de ave de la familia Phoenicopteridae propio de los Andes del sur de Perú, sudoeste de Bolivia, noroeste de Argentina y norte de Chile; no se conocen subespecies.
De las tres especies que se encuentran en el altiplano andino, esta es la de menor tamaño. Se la distingue de las otras dos por sus patas rojas y la coloración escarlata en la base del cuello y en el dorso. El tercio posterior del cuerpo es negro, menos notable que en el flamenco andino (Phoenicoparrus andinus). Además, el cuello, las patas y el pico son más cortos, siendo este de menor curvatura que en las otras dos especies, y de color amarillo anaranjado, con un agudo ápice negro. El iris de los ojos es de color negro.
La etimología de su nombre específico (del cual deriva su nombre vulgar) rinde honor al naturalista Harry Berkeley James.
Jamesen flamenko (Phoenicoparrus jamesi) Phoenicoparrus generoko animalia da. Hegaztien barruko Phoenicopteridae familian sailkatua dago. Hego Amerikan, Peru, Txile, Bolivia eta Argentinako Andeetako ordokietan, bizi da.
Jamesen flamenko (Phoenicoparrus jamesi) Phoenicoparrus generoko animalia da. Hegaztien barruko Phoenicopteridae familian sailkatua dago. Hego Amerikan, Peru, Txile, Bolivia eta Argentinako Andeetako ordokietan, bizi da.
Punanflamingo (Phoenicoparrus jamesi) on Etelä-Amerikassa Andien Punalla elävä flamingolaji. Se on nimetty englantilaisen luonnontieteilijä Harry Berkeley Jamesin mukaan. Punanflamingo löydettiin hänen rahoittamallaan tutkimusmatkalla Chileen. Philip Sclater kuvasi lajin matkalta tuodun linnun perusteella vuonna 1886.[3]
Punanflamingon ruumiinpituus on 90–92 senttiä ja paino 2 kiloa.[4] Siipiväli on melkein metrin.[5] Se on pieni ja siro flamingolaji.[6] Muiden flamingojen tapaan punanflamingolla on pitkät jalat ja kaula sekä alaspäin kaartunut nokka. Punanflamingolta puuttuu kuitenkin muille lajeille tyypillinen taaksepäin suuntautunut varvas. Nokka on pienempi kuin useimmilla muilla flamingoilla, mutta on pieneen päähän verrattuna kookas.[4] Höyhenys on lähinnä vaaleanpinkki, käsisulista musta, kaulasta ja kirkkaan karmiininpunainen.[4][6] Väri muuttuu kaulaa kohti mentäessä pinkimmäksi. Nokka on kirkkaankeltainen, lukuun ottamatta sen riippuvaa päätä, joka on musta. Jalat ovat punaiset[6] Silmiä ympäröi kirkkaanpunainen iho.[7] Aikuisille kehittyy pesimäaikaan joukoittain ristikkäin meneviä vaaleanpunaisia juovia. Punainen väri on peräisin ravinnosta.[4] Nuoret linnut ovat harmahtavia.[6] Chilenflamingo on punanflamingoa pinkimmän värinen ja sen nokka on pidempi ja vaaleampi. Andienflamingo eroaa siinä, että sen jalat ovat keltaiset, siivissä ja nokassa on enemmän mustaa. Lisäksi se on punanflamingoa suurempi[6]
Punanflamingoa tavataan korkealla Andien vuoristossa Perussa, Chilessä, Boliviassa ja Argentiinassa. Alankomaalla sijaitsevassa Mar Chiquitassa, Argentiinan alueella elää myös pieni määrä punanflamingoja. Laji pesii säännöllisesti vain Laguna Coloradan ja Guayaquesin suolajärvillä, Boliviassa. Toinen yhdyskunta on levinnyt Salar de Taraan, Chileen. Kesäisin niitä liikkuu myös Lagunas de Vilamassa ja Laguna Grandessa, Argentiinassa. Punanflamingon elinalueet kattavat noin 274 000 neliökilometriä.[1]
Pääasiallista elinympäristöä ovat korkealla Andien tasangoilla sijaitsevat suolajärvet, mutta jotkin punanflamingoparvet laskeutuvat pesimäkauden ja kesän loputtua myös matalammalla sijaitseviin järviin. Jotkin niistä jäävät kuitenkin pesimäalueille talveksi ja sinnittelevät kuumien lähteiden luona, jotka estävät järviä jäätymästä. Talvisin yölämpötila voi laskea −30 pakkasasteeseen.[7] Vaellukset tunnetaan kuitenkin huonosti.[1][4] Ne valitsevat vain pehmeäpohjaisia järviä.[4]
Punanflamingojen pääravintoa levät ja piilevät, joita ne siivilöivät vedestä ja mudasta. Flamingot pitävät ruokaillessaan nokkaansa ylösalaisin ja hieman raollaan. Nokassa olevia karvoja flamingo käyttää emäksisen järviveden suodattamiseen ja vettä pumppaava kieli toimii mäntänä. Ne liikkuvat järvellä sirosti ja päämäärättömästi, pitäen ruokailussa säännöllisiä taukoja.[4][7]
Punanflamingot pesivät tuhansien parien muodostamissa yhdyskunnissa, joissa usein pesii myös andien- ja chilenflamingoja. Ne pesivät vain jos vedenpinta ei ole liian matalalla tai liian korkealla. Punanflamingopari rakentaa mudasta kartionmuotoisen kummun, jossa on matala kuoppa.[7][4] Naaras munii sinne yhden liidunvalkoisen munan, jota kummatkin vanhemmista hautovat. Ne voivat myös auttaa kuoriutuvaa poikasta pääsemään kuorestaan. Poikanen on kuoriutuessaan suoranokkainen, mutta se muuttuu pian käyräksi. Se lähtee pesästä vietettyään siellä 12 päivää. Poikasen väri muuttuu tummanharmaaksi, ja saa aikuisen höyhenpuvun 3–4 vuoden ikäisenä.[4] Pesinnän onnistuminen on ailahtelevaa. Esimerkiksi Laguna Coloradan linnut kasvattivat vuonna 1997 10 500 poikasta, mutta seuraavana vuonna vain 1 260 poikasta.[7] Ensimmäinen punanflamingon pesä löydettiin vasta vuonna 1957.[4]
Punanflamingo luokitellaan silmälläpidettäväksi lajiksi. Vuonna 2005 lajin yksilömääräksi arvioitiin 100 000 yksilöä. Niiden määrä todennäköisesti laski nopeasti 1900-luvulla, mutta on elpynyt ilmeisesti suojelutoimien ansiosta. Laji kärsi ankarasta metsästyksestä ja munienkeruusta. Luultavasti myös lajin elinympäristöjen tuhoutuminen ja vahingoittuminen edesauttoi vähenemistä. Joillain kosteikkoalueilla sitä uhkaavat myös kaivostoiminta ja siihen liittyvä vedenkulutus, sekä turismi. Ilmaston lämpenemisellä saattaa olla yhteys piilevien määrän vaihteluun vaikuttaa siten flamingojen ravinnonsaantiin.[4][6]
Punanflamingoja vaivannut metsästys ja munienkeruu on saatu kuriin suojelualueilla.[6] Lisäksi niiden pesimäyhdyskuntia vartioidaan ja ensimmäisen vuoden poikasia rengastetaan.[4] Kaikissa sen esiintymismaissa on organisoitu sekä kansallisia, että kansainvälisiä suojeluohjelmia. Se kuuluu myös CITES-sopimuksen liitteeseen II.[6]
Punanflamingo (Phoenicoparrus jamesi) on Etelä-Amerikassa Andien Punalla elävä flamingolaji. Se on nimetty englantilaisen luonnontieteilijä Harry Berkeley Jamesin mukaan. Punanflamingo löydettiin hänen rahoittamallaan tutkimusmatkalla Chileen. Philip Sclater kuvasi lajin matkalta tuodun linnun perusteella vuonna 1886.
Phoenicoparrus jamesi
Le Flamant de James (Phoenicoparrus jamesi) est une espèce d'oiseaux qui vit en Amérique du Sud, et qui est apparentée au Flamant du Chili et au Flamant des Andes.
Le flamant de James est de petite taille, à l’allure délicate. Son plumage est rose pâle, avec des stries carmin vif autour du cou et sur le dos. L’œil est entouré d’une zone de peau nue rouge vif. Ses pattes sont rouge brique et le bec est jaune vif à pointe noire. Les immatures sont grisâtres.
Le flamant de James ressemble aux autres flamants sud-américains, mais le flamant du Chili est plus rose, avec un bec plus clair et plus long, et le flamant des Andes est plus grand avec davantage de noir dans les ailes et au bec, et des pattes jaunes.
Illustration by J. G. Keulemans (1886).
Rituel nuptial de Phoenicoparrus jamesi.
Son aire s'étend à travers l'Altiplano.
L'espèce est dédiée à Henry Berkeley James (1846-1892), homme d'affaires britannique qui découvre l'espèce au Chili.
Phoenicoparrus jamesi
Le Flamant de James (Phoenicoparrus jamesi) est une espèce d'oiseaux qui vit en Amérique du Sud, et qui est apparentée au Flamant du Chili et au Flamant des Andes.
Kratkoljuni plamenac ili Jamesov plamenac (lat. Phoenicoparrus jamesi) ili je vrsta plamenca usko povezana s žutonogim plamencom, s kojim zajedno čini rod Phoenicoparrus[1]. Naseljava područje Anda.
Kratkokljuni plamenac manji je od žutonogog plamenca. Visok je 90-92 cm. Ženka je u prosjeku 10 % manja od mužjaka[2]. Težina i raspon krila nisu poznati. Ima jako dug vrat, koji se sastoji od 19 kralježaka[3]. Kratkokljunog plamenca također karakteriziraju i jako duge noge. Noge su tamnocrvene boje. Koljeno nije vidljivo izvana, ali nalazi se na vrhu noge. Stopala su isprepletenih prstiju. Oko očiju je jarko crvena koža. Kod odraslih jedinki oči su žute boje. Kljun je svjetložute boje i ima crni vrh.
Jako nalikuje ostalim plamencima iz Južne Amerike, čileanskom i žutonogom plamencu. No, ipak postoje neke karakteristike po kojima se razlikuju. Čileanskom plamencu perje je više ružičaste boje, a kljun mu je dulji i nije žute boje. Žutonogom plamencu ima više crnog perja na krilima. Obe ptice imaju žuti kljun, samo žutonogom plamencu ima više crne boje na njemu. Razlika među njima je i u boji nogu, žutonogom plamencu samo ime kaže da su mu noge žute boje, dok su kratkokljunom plamencu tamnocrvene.
Ima dobro razvijeno osjetilo sluha. Vokalizacija igra bitnu ulogu u tome da cijela skupina bude na okupu i da roditelji prepoznaju svoje mlade. Vid je jako dobro razvijen, te je bitan da se ptice mogu prepoznati u skupinama koje broje više od nekoliko tisuća ptica. Neki biolozi vjeruju da plamenci noću vide loše, ali ipak bolje od čovjeka. Kao i većina ptica, ova ptica dobro prepoznaje boje. Osjetilni organi na jeziku osiguuravaju da je hrana jestiva. Osjet okusa slabo je razvijen, kao i kod većine ptica, a ni osjetilo mirisa nije previše dobro razvijeno.
Tek izlegnuti ptići su sive ili bijele boje. Dobivaju boju nakon 2 ili 3 godine. Aktivni sastojci koji ovoj ptici daju ružičastu boju su proteini alfa i beta karotena. Prehrana bogata karotenom omogućuje im da dobiju obojeno perje[4]. Odrasla jedinka ima 12 glavnih pera koja su potrebna za let na svakom krilu. Tijelo je prekriveno konturnim perjem koje štiti od propuštanja vode. Perje je blijedoružičaste boje, a ima crvene pruge. Vrlo malo crne boje može se vidjeti na krilima, na letnom perju. Nema dokaza o diferencijaciji boje između mužjaka i ženki.
Iako su u zoološkom vrtu plamenci u nepokretnom stanju, kratkokljuni plamenac je u stanju letjeti. Ima specifično perje potrebno za let. To su jedina crna pera na njemu[5]. Prije nego što poleti, napravi nekoliko koraka, pa počinje lepršati krilima. Kad se žele spustiti na tlo, usporavaju tako što prestaju lepršati krilima. Kad se spuste na tlo, potrče nekoliko koraka. Kratkokljuni plamenac može letjeti 50-60 km/h. Ova mjerenja odnose se na selidbu cjelokupnog jata, ali postoje dokazi da zbog ograničenih područja u kojima se ova vrsta nalazi, ne seli se na velike udaljenosti, pa ne dostiže ovu brzinu na kraćim udaljenostima[6]. Leti tako što su mu glava i vrat ispruženi prema naprijed, a noge se nalaze iza tijela. Oko 500-600 km leti svake noći između staništa.
Duge noge kratkokljunom plamencu dopuštaju da uđe u duboku vodu. Isprepletena stopala podupiru ga kad hoda na blatnom području. Kad je voda izvan barskih dubina, pliva na površini vode dok se hrani. Nema dokaza da roni. Često se viđa u velikim skupinama kako pluta na površini vode.
Kad se odmara, stavi noge ispod svog tijela, ili stoji na jednoj nozi. Lice mu je okrenuto prema vjetru. Tako zaustavlja prodiranje vjetra ili kiše u perje. Kad se odmara na jednoj nozi, može se vidjeti kako leprša natrag i naprijed u vjetar. Savijanjem noge ispod tijela čuva tjelesnu toplinu.
Kratkokljuni plamenac jako je društvena ptica. Kolonije za gniježdenje od nekoliko jedinki jako su rijetke, a kolonije od nekoliko desetaka tisuća ptica vrlo su česte. Kada mladi postanu dovoljno veliki, skupljaju se u skupine "škole", koje se sastoje od 2 do 340 ptica u pratnji nekoliko odraslih jedinki. U prosjeku, u jednoj "školi" nalazi se 71 ptić[7].
Kratkokljuni plamenci svoje mlade hrane izlučevinom iz probavnog sustava, koja se dobiva regurgitacijom iz voljke odrasle ptice. To često nazivaju voljkino "mlijeko"[8]. Razlika u voljkinom "mlijeku" kratkokljunog i žutonogog plamenca je sastav prolaktina. I mužjaci i ženke su u mogućnosti hraniti ptiće.
Odrasli kratkokljuni plamenac od ptica ima najrazvijeniji sustav za filtriranje vode. Izvrsno je prilagođen sitnim česticama u odnosu na svoju veličinu tijela[9]. Hrani se dijatomejama i drugim mikroskopskim algama[10]. Kljun je neobično savijen prema dolje, u obliku slova S. Kljun je neobično savijen prema dolje, u obliku slova S. Andska jezera u kojima se hrani su uglavnom slatkovodna[11], ali ako naiđe na slanu vodu, u nosnicama ima solne žlijezde koje luče višak soli. U nekim slučajevima ovim pticama jedini izvor vode su kipući gejziri, pa se prilagodio i tako što ima sposobnost piti vodu koja se nalazi na temperaturi blizu vrelišta[12]. Proces filtriranja vode počinje s jezikom koji je mekan i mesnat, te služi kao prolaz koji vodu i hranu dovodi direktno u sustav za filtriranje vode. Veličina dijatomeje koja prolazi kroz filtrirni sustav je 21-60 μm[13]. Dijatomeje ove veličine uglavnom se nalaze uz rub vode, gdje ove ptice najčešće traže hranu. Ako nema dovoljno plutajućih lagi na rubu vode, ove ptice su u stanju koristiti svoja isprepletena stopala da privuku alge[14].
Ciklus razmnožavanja kratkokljuni plamenac započinje u dobi od 6 godina, kada potpuno sazrije. Učestalost razmnožavanja je nepravilna, pa često se dogodi da preskoči godinu. Nije neobično da u isto vrijeme cijela kolonija sudjeluje u ritualima parenja. Ženka započinje parenje tako što otiđe u šetnju udaljena od skupine, a mužjak ide za njom. Ženka potom širi krila. Nakon toga mužjak se penje na nju[15]. Ženka postavlja jedno jaje na nasipu u plitkoj vodi napravljenom od blata, štapova i drugih materijala iz okoliša. Oblik jajeta je ovalan, sličan onom kokošjem. Manje je nego kod drugih vrsta plamenaca[16]. Mužjak i ženka inkubiraju jaje 26-31 dan prije nego što se izlegne ptić. Ptić probija jajetovu ljusku pomoću tzv. "zuba", keratinizirane strukture koja u potpunosti otpada nakon što se izlegne. Kad se izlegne, ptiću je kljun ravan i crven, perje mu je bijelo ili sivo, a noge su mu ružičaste. Oči su mu sive. Roditelji svoje mlade razlikuju od drugih po izgledu i vokalizaciji[17].
1886. otkrivena je nova vrsta plamenca, koju je engleski odvjetnik i zoolog Philip Sclater nazvao Jamesov plamenac u Radovima zoološke udruge, u čast Harryu Berkeleyu Jamesu, velikom istraživaču i skupljaču životinja[18].
1924. vjerovalo se da je ta ptica izmurla, sve dok nije 1957. specijalna ekspedicija pronašla mješanu skupinu od nekoliko desetaka parova koja se sastojala od kratkokljunih i žutonogih plamenaca na slanom jezeru Laguna Colorada. Iduće godine, populacija ove ptice sastojala se od 5.000 do 7.000 parova.
1980-ih populacija je brojila čak 26.000 parova. Danas kratkokljuni plamenac ima oko 100.000 jedinki, i smatra se stabilnom vrstom, ali ranjivom. 85% populacije nalazi se na istoj lokaciji, Laguna Colorada[19]. Na tom mjestu 1997. bilo je izlegnuto 10.500 mladih, ali iduće godine uspjeh je bio znatno manji, samo 1.260[20]. Na Laguni Coloradi bila je jako uspješna 1999. i 2000, izleglo se 18.000 mladih[21].
U vlažnom rezervatu WWT Slimbridge nalaze se tri jedinke kratkokljunog plamenca, gdje su snijeli jaja, ali razmnožavanje nije uspješno prošlo. Tamo se nalaze zajedno s jedinkama žutonogog plamenca.
Kratkokljuni plamenac označen je kao niskorizična vrsta na IUCN-ovom Crvenom popisu ugroženih vrsta. Tako jeklasificiran zato što je populacija pretrpjela zbog iskorištavanja i smanjene kvalitete stabišta , ali od tada vrsta je pokazala poboljšanje, koje je posljedica manje opasnog okruženja[22].
Velika prijetnja su mu nestanak staništa, klimatske promjene i skupljanje jaja.
U potrazi za hranom
Iz profila
Jato
Kratkoljuni plamenac ili Jamesov plamenac (lat. Phoenicoparrus jamesi) ili je vrsta plamenca usko povezana s žutonogim plamencom, s kojim zajedno čini rod Phoenicoparrus. Naseljava područje Anda.
Il fenicottero di James (Phoenicoparrus jamesi (Sclater, 1886)) è un uccello della famiglia Phoenicopteridae, diffuso prevalentemente negli altopiani andini del nord del Cile, della Bolivia e, in misura più limitata, del Perù meridionale e dell'Argentina nord-occidentale.[1][2]
Questo fenicottero prende il suo nome in onore di Harry Berkeley James (1846–1892), naturalista inglese e finanziatore di varie spedizioni in Sud America tra cui quella che collezionò l'esemplare classificato da Sclater[3].
Raggiunge un'altezza di 90–92 cm e il suo piumaggio è rosa chiaro con striature carminie sul collo e sul dorso; una porzione ridotta delle ali è di colore nero[3].
La Laguna Colorada e la Laguna Guayaques (due laghi salati boliviani) costituiscono, con una popolazione registrata di oltre 40.000 esemplari, i siti delle colonie maggiori e i principali luoghi di accoppiamento di questa specie[1].
La IUCN Red List classifica P. jamesi come specie prossima alla minaccia (Near Threatened).[1] La popolazione totale ha subito una forte flessione numerica nel corso del XX secolo sia a causa della riduzione e dell'inquinamento dell'habitat che della caccia; anche se dal 2000 ci sono dei segnali di ripresa incoraggianti, il trend demografico rimane ancora negativo. Al 2005, la popolazione totale stimata era di 100.000 esemplari.
Il fenicottero di James (Phoenicoparrus jamesi (Sclater, 1886)) è un uccello della famiglia Phoenicopteridae, diffuso prevalentemente negli altopiani andini del nord del Cile, della Bolivia e, in misura più limitata, del Perù meridionale e dell'Argentina nord-occidentale.
Questo fenicottero prende il suo nome in onore di Harry Berkeley James (1846–1892), naturalista inglese e finanziatore di varie spedizioni in Sud America tra cui quella che collezionò l'esemplare classificato da Sclater.
Džeimso flamingas (lot. Phoenicopterus jamesi) – flaminginių (Phoenicopteridae) šeimos paukštis, gyvenantis Andų kalnų plynaukštėje Peru, Bolivijoje, Čilėje ir Argentinoje. Ši rūšis glaudžiai susijusi su andų flamingu, už kuriuos yra šiek tiek mažesni (apie 90 cm).
Flamingo plunksnos šviesiai rožinės su ryškiai raudonomis juostomis aplink kaklą ir nugaroje. Sparnuose yra keletas juodų plunksnų. Oda aplink kaklą ryškiai raudona, kojos raudonai rudos, o snapas ryškiai geltonas su juodu galiuku. Jaunikliai su pilkšvu atspalviu.
Džeimso flamingas panašus į likusius Pietų Amerikos flamingus, bet čilės flamingas yra daugiau rožinės spalvos ir ilgesniu snapu, o Andų flamingo snapo ir sparnų galai juodesni, o kojos geltonos.
Iki 1956 m. Džeimso flamingai buvo laikomi išnykusiais, kai pietų Bolivijoje, prie Kolorado ežero, buvo rastas lizdas. 1960 m. populiacija išaugo iki 7 tūkst. individų, o dabar suskaičiuojami 26 tūkst. Ši rūšis įrašyta į CITES konvenciją.
Flamingo James (Phoenicoparrus jamesi) juga dikenali dengan nama flamingo puna. Namanya berasal daripada Harry Berkeley James. Burung ia mendiami dataran tinggi Andes di Peru, Chile, Bolivia dan Argentina. Flamingo ini bersaudara dengan flamingo Andes, yang mana kedua-duanya tergolong di dalam genus Phoenicoparrus. Flamingo Chile, flamingo Andes dan flamingo James adalah sympatric, dan kesemuanya hidup di dalam koloni (termasuk berkongsi kawasan pembiakkan).[3] Flamingo James dianggap telah pupus sehingga populasi terpencilnya ditemui pada tahun 1956.[4]
Flamingo James (Phoenicoparrus jamesi) juga dikenali dengan nama flamingo puna. Namanya berasal daripada Harry Berkeley James. Burung ia mendiami dataran tinggi Andes di Peru, Chile, Bolivia dan Argentina. Flamingo ini bersaudara dengan flamingo Andes, yang mana kedua-duanya tergolong di dalam genus Phoenicoparrus. Flamingo Chile, flamingo Andes dan flamingo James adalah sympatric, dan kesemuanya hidup di dalam koloni (termasuk berkongsi kawasan pembiakkan). Flamingo James dianggap telah pupus sehingga populasi terpencilnya ditemui pada tahun 1956.
James' flamingo (Phoenicoparrus jamesi) is een vogel uit de familie Phoenicopteridae. De vogel is vernoemd naar de Britse zakenman Harry Berkeley James (1846-1892) die het specimen aan ornitholoog Philip Lutley Sclater ter beschikking stelde.[2]
De vogel is 90 tot 92 cm. Het is een kleine soort flamingo, overwegend bleekroze gekleurd. Rond de nek en op de rug zijn karmijnrode verenpartijen. De poten zijn rood en de bovenkant van de snavel is geel, het naar beneden gebogen deel van de snavel is zwart. De andesflamingo is groter en de Chileense flamingo is meer roze gekleurd en heeft een lichter gekleurde, langere snavel.[1]
Deze soort komt voor in hoogvlakten van het Andesgebergte in het westen van Zuid-Amerika, met name in zuidelijk Peru, westelijk Bolivia, noordelijk Chili en noordwestelijk Argentinië, meestal op hoogten boven 3500 meter.
Zijn voedsel bestaat uit diatomeeën, microscopisch kleine algen uit zoute meren. Die worden overdag uit ondiepe wateren gezeefd met de snavel. Buiten de broedtijd trekken ze vaak naar lager gelegen gebieden, sommigen overwinteren echter juist op grote hoogten bij warmwaterbronnen.
Vaak worden ze waargenomen in gezelschap van de andesflamingo, maar James' flamingo wordt gemiddeld op grotere hoogten gezien in meren die ondieper zijn en een hoger zoutgehalte hebben.[1]
De grootte van de populatie werd in 2010 door BirdLife International geschat op 106 duizend individuen en de populatie-aantallen zijn mogelijk stabiel. In het verleden is jacht gemaakt op deze vogel en werden de eieren verzameld. Verder dreigt er habitatverlies door mijnbouwactiviteiten en mogelijk ook door klimaatverandering. Om deze redenen staat deze soort als gevoelig op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesJames' flamingo (Phoenicoparrus jamesi) is een vogel uit de familie Phoenicopteridae. De vogel is vernoemd naar de Britse zakenman Harry Berkeley James (1846-1892) die het specimen aan ornitholoog Philip Lutley Sclater ter beschikking stelde.
Punaflamingo (Phoenicoparrus jamesi) er en storvokst vadende fugler i flamingofamilien og lever i Sør-Amerika. Arten er en av to arter i slekten Phoenicoparrus (andesflamingoer) og en av fire arter på den vestlige halvkule. Den er oppkalt etter vitenskapsmannen Harry Berkeley James. Ifølge IUCNs rødliste er arten nær truet.[3], og den står også oppført på CITES liste II.
Punaflamingoen er en av de minste flamingoene. Den blir cirka 90–92 cm og veier omkring 2 kg. Arten har lys rosa fjærdrakt med karminrøde streker rundt skulderkammen (scapula) og på framre del av ryggen og oversiden av vingene. Flygefjærene er sorte.
Arten har overnebb med dyp kjøl og er svært spesialisert i kosten. Det karakteristiske «knekte» nebbet har vesentlig kortere ytterdel enn hos andre flamingoer. Det har også svært begrenset filtreringsareal. Nebbet er lysegult eller gulrosa innerst og har svart ytterdel. Lemmene er mursteins-røde, og som den nært beslektede andesflamingoen (P. andinus) mangler arten baktå på føttene.[4]
Punaflamingoens primærhabitat er grunne saline innsjøer og laguner (også kalt sodasjøer og alkalisjøer, ofte innsjøer med pH-verdier omkring 10,5) som har harde bunnsedimenter og ligger på altiplano i Andes (15°–26° S), primært i høyder over 3 500 moh. Den er utbredt fra det aller sørligste i Peru og det vestre Bolivia og nordre Chile til det nordvestre Argentina, inkludert et begrenset antall fugler rundt lavlandsinnsjøen Laguna Mar Chiquita i det nordre sentrale Argentina.[4]
I 2010 ble den globale populasjonen estimer til cirka 106 000–107 000 individer.[4]
Arten er filtereter og svært spesialisert i kosten. Nebbet er kortere og filterflaten mer begrenset sammenlignet med de andre flamingoene. Den eter hovedsakelig kiselalger (Bacillariophyceae). Den vandrer sakte og tilsynelatende formålsløst omkring, og tar ofte pauser. Punaflamingoene opptrer gjerne mer spredt utover innsjøene enn andesflamingoen (P. andinus). Når arten søker etter mat er det stort sett i sedimenter som er virvlet opp nær overflaten, og bare nebbet føres ned i vannet. Dette har sammenheng med nebbkonstruksjonen og filtermekanismen hos denne arten. Fuglene opptrer spredt utover på grunnene og rusler rolig omkring når dem søker etter næring, og de tar av og til pauser.[4]
Punaflamingoenes hekkeområder ble først oppdaget i 1957. Arten hekker i kolonier og eggleggingen skjer i tidsrommet desember–februar, ofte i en miks sammen med andesflamingoer (P. andinus) og chileflamingoer (Phoenicopterus chilensis). Som alle flamingoer legger den som regel kun ett, kritthvitt egg. Inkubasjonstiden er cirka 28 dager. Avkommet har grå dun og får først full voksen fjærdrakt etter de har fylt 3–4 år.[4]
I områder hvor innsjøene fryser til om vinteren, migrerer fuglene til steder med åpent vann. Dette gjelder helst fugler som lever svært høyt i Andes, unntatt der lokal vulkansk aktivitet holder vannet isfritt.[4]
Punaflamingo (Phoenicoparrus jamesi) er en storvokst vadende fugler i flamingofamilien og lever i Sør-Amerika. Arten er en av to arter i slekten Phoenicoparrus (andesflamingoer) og en av fire arter på den vestlige halvkule. Den er oppkalt etter vitenskapsmannen Harry Berkeley James. Ifølge IUCNs rødliste er arten nær truet., og den står også oppført på CITES liste II.
Multimedia w Wikimedia Commons Flaming krótkodzioby, czerwonak krótkodzioby (Phoenicoparrus jamesi) – gatunek ptaka brodzącego z rodziny flamingów (Phoenicopteridae). Występuje na terenie południowego Peru, w północnym Chile, północno-zachodniej Argentynie i na zachodzie Boliwii. Flaming krótkodzioby często widywany jest razem z flamingiem andyjskim.
Flaming krótkodzioby, czerwonak krótkodzioby (Phoenicoparrus jamesi) – gatunek ptaka brodzącego z rodziny flamingów (Phoenicopteridae). Występuje na terenie południowego Peru, w północnym Chile, północno-zachodniej Argentynie i na zachodzie Boliwii. Flaming krótkodzioby często widywany jest razem z flamingiem andyjskim.
Opis Długość ciała 0,9 m; podobnie jak flaming andyjski posiada trzy palce. Upierzeniem przypomina flaminga andyjskiego, ale jest bledsze. Dziób pomarańczowożółty z czarnym końcem lekko zakrzywiony w lewą stronę, kończyny ceglastoczerwone. Status Gatunek przez pewien czas uważany był za wymarły, aż do roku 1957, kiedy to odnaleziono jego przedstawicieli.O flamingo-da-puna (Phoenicoparrus jamesi), também conhecido como flamingo-de-james, é uma ave da ordem Phoenicopteriformes, família Phoenicopteridae. Possui um corpo oval cheio de penas brancas levemente rajadas com rosa. Seu bico é mais curto do que as outra espécies de flamingos, sendo o mesmo cheio de filamentos, que lhe permite filtrar as águas dos lagos. Tem as pernas finas e é a menor espécie de flamingo existente, medindo pouco menos que um metro de altura. Alimenta-se de plânctons, principal motivo de sua coloração rosada. Seu habitat recorre aos altiplanos andinos dos países correlatos, como na região ao norte do Chile, noroeste da Argentina, centro-oeste da Bolívia e sul-sudeste do Peru.
O flamingo-da-puna (Phoenicoparrus jamesi), também conhecido como flamingo-de-james, é uma ave da ordem Phoenicopteriformes, família Phoenicopteridae. Possui um corpo oval cheio de penas brancas levemente rajadas com rosa. Seu bico é mais curto do que as outra espécies de flamingos, sendo o mesmo cheio de filamentos, que lhe permite filtrar as águas dos lagos. Tem as pernas finas e é a menor espécie de flamingo existente, medindo pouco menos que um metro de altura. Alimenta-se de plânctons, principal motivo de sua coloração rosada. Seu habitat recorre aos altiplanos andinos dos países correlatos, como na região ao norte do Chile, noroeste da Argentina, centro-oeste da Bolívia e sul-sudeste do Peru.
Plameniak krátkozobý (Phoenicoparrus jamesi) je juhoamerický druh plameniaka. Jeho blízkym príbuzným je plameniak žltonohý (P. andinus) s ktorým tvorí rod Phoenicoparrus.
Latinský názov na počesť Harryho Jamesa Berkeleya zaviedol Philip Sclater.
Dorastá do dĺžky 90 – 92cm.[2] Operenie má svetlo ružové, na chrbte a okolo krku čiastočne červené, letky sú tmavé. Okolo inak žltých očí má neoperenú červenú kožu. Končatiny má tehlovo červené a zobák jasne žltý s čiernym koncom. Mláďatá sú krátko po vyliahnutí sivé, alebo biele a rovnako ako dospelé sa sfarbia až vo veku 3 alebo 4 rokov.[2]
Vyskytuje sa na slaných i sladkovodných jazerách vo vyššie položených oblastiach Ánd na území Peru, Čile, Bolívie a Argentíny. Až do roku 1956 bol pritom považovaný za vyhynutého,[3] v súčasnej dobe, konkrétne od roku 2008, je v Červenom zozname IUCN zaradený do kategórie takmer ohrozených druhov, a to z dôvodu, že bol u jeho globálnej populácie v posledných troch generáciách zaznamenaný viditeľný pokles spôsobený predovšetkým stratou prirodzeného biotopu.[1]
Živí sa planktónom, ktorý rovnako ako ostatné druhy plameniakov filtruje z vody pomocou svojho zvláštne adaptovaného zobáka.[4]
Pohlavne dospieva až vo veku 6 rokov a je monogamný. Hniezdi pritom nepravidelne, často i ob rok. V každej znáške je len 1 oválne vajce, ktoré samica kladie do kužeľovitého hniezda z blata. Na jeho 26 – 31 dennej inkubácii sa potom podieľajú striedavo obaja rodičia.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Plameniak krátkozobý
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Plameniak krátkozobý
Tento článok je čiastočný alebo úplný preklad článku Plameňák Jamesův na českej Wikipédii.
Plameniak krátkozobý (Phoenicoparrus jamesi) je juhoamerický druh plameniaka. Jeho blízkym príbuzným je plameniak žltonohý (P. andinus) s ktorým tvorí rod Phoenicoparrus.
Latinský názov na počesť Harryho Jamesa Berkeleya zaviedol Philip Sclater.
Dorastá do dĺžky 90 – 92cm. Operenie má svetlo ružové, na chrbte a okolo krku čiastočne červené, letky sú tmavé. Okolo inak žltých očí má neoperenú červenú kožu. Končatiny má tehlovo červené a zobák jasne žltý s čiernym koncom. Mláďatá sú krátko po vyliahnutí sivé, alebo biele a rovnako ako dospelé sa sfarbia až vo veku 3 alebo 4 rokov.
Vyskytuje sa na slaných i sladkovodných jazerách vo vyššie položených oblastiach Ánd na území Peru, Čile, Bolívie a Argentíny. Až do roku 1956 bol pritom považovaný za vyhynutého, v súčasnej dobe, konkrétne od roku 2008, je v Červenom zozname IUCN zaradený do kategórie takmer ohrozených druhov, a to z dôvodu, že bol u jeho globálnej populácie v posledných troch generáciách zaznamenaný viditeľný pokles spôsobený predovšetkým stratou prirodzeného biotopu.
Živí sa planktónom, ktorý rovnako ako ostatné druhy plameniakov filtruje z vody pomocou svojho zvláštne adaptovaného zobáka.
Pohlavne dospieva až vo veku 6 rokov a je monogamný. Hniezdi pritom nepravidelne, často i ob rok. V každej znáške je len 1 oválne vajce, ktoré samica kladie do kužeľovitého hniezda z blata. Na jeho 26 – 31 dennej inkubácii sa potom podieľajú striedavo obaja rodičia.
Punaflamingo[2] (Phoenicoparrus jamesi) är en sydamerikansk fågelart i familjen flamingor som lever i Anderna.[3]
Den sydamerikansk fågelarten förekommer i Anderna och mer specifikt i nordvästra Argentina, västra Bolivia, södra Peru och Chile.
Punaflamingon är en liten flamingo som mäter cirka 90 cm på höjden.[4] Den har en lång hals och långa smala ben, som alla flamingor. Den har ljust rosa fjäderdräkt med karminröda streck runt nacken och på ryggen. På nära håll kan man se en lite svart på vingarna, det är vingpennorna. Den har klarröd orbitalring, dess ben är tegelröda och den har klargul näbb med svart spets. Ungfåglarna är gråaktiga.
Punaflamingo liknar de andra sydamerikanska flamingorna, men chileflamingo (Phoenicopterus chilensis) har klarare rosa fjäderdräkt och längre näbb som är ljusare gul, och andinsk flamingo (Phoenicoparrus andinus) är större med mer svart på vingarna och på näbben, och har gula ben.
Halsen består av 19 halskotor som möjliggör rotation av huvudet och en mycket rörlig hals.[5] Foten har tre framåtriktade tår med simhud emellan, men bakre tå (hallux) saknas.[5]
Flamingon är en vadande fågel som lever i grunt, salt eller bräckt vatten.
Flamingor matar sina ungar med så kallad krävmjölk vilket är ett sekret i matstrupen som de stöter upp från krävan. De vuxna flamingornas föda består av små vattenorganismer som kiselalger och andra mikroskopiska alger[6] som de filtrerar ur vattnet med hjälp av sin näbb. Näbben hos flamingoer är speciellt anpassad för födosök efter små vattenorganismer och den fungerar ungefär som en sil. Med hjälp av den köttiga tungan pumpar flamingon vatten genom näbben. Både den övre och nedre näbbhalvan har en krans av kamliknande plattor, så kallade lameller, i vilka födopartiklar fastnar.
Punaflamingon har 21 lameller per cm, vilket är mer dubbelt så många som hos andra flamingoer.[7] Den kan därför fånga upp och livnära sig på jämförelsevis små vattenorganismer.[8]
Sjöarna som flamingon normalt får sin föda från består av sötvatten[9] men om saltvatten påträffas har de speciella körtlar i näsborrarna genom vilka överflödigt salt kan utsöndras.[5]
Om flamingon inte får upp mikroskopiska alger i vattnet kan den ta hjälp av sina fötter. Genom att sparka med dem kan de röra upp botten och vattnet nära botten så att algerna flyter uppåt och få fram födan.[5]
Dess vetenskapliga namn är uppkallad efter Harry Berkeley James.[10] Puna är en naturtyp med bergsslätter och ödemarker i de centrala delarna av Anderna i Sydamerika.
Wikimedia Commons har media som rör punaflamingo.
Punaflamingo (Phoenicoparrus jamesi) är en sydamerikansk fågelart i familjen flamingor som lever i Anderna.
Фламі́нго Дже́ймса (Phoenicopterus jamesi) — південноамериканський дуже рідкісний вид фламінго, що мешкає на гірських плато Анд в Перу, Болівії, Чилі та Аргентини. Філогенетично пов'язаний з видом Phoenicoparrus andinus, проте менший за нього (близько 90 см). Вважався повністю вимерлим, доки в 1956 році не виявили його гніздування на озері Колорадо в Південній Болівії. Занесений у Червоний Список Міжнародного Союзу Охорони Природи, статус — вид близький до загрозливого стану.
Живиться діатомовими водоростями. Деякі колонії птахів розташовані в суворих високогірних місцевостях. Про розмноження цього виду відомостей майже немає, відомо, що він гніздиться в колоніях іншого фламінго — Phoenicoparrus andinus.
Це незавершена стаття з орнітології.Фламі́нго Дже́ймса (Phoenicopterus jamesi) — південноамериканський дуже рідкісний вид фламінго, що мешкає на гірських плато Анд в Перу, Болівії, Чилі та Аргентини. Філогенетично пов'язаний з видом Phoenicoparrus andinus, проте менший за нього (близько 90 см). Вважався повністю вимерлим, доки в 1956 році не виявили його гніздування на озері Колорадо в Південній Болівії. Занесений у Червоний Список Міжнародного Союзу Охорони Природи, статус — вид близький до загрозливого стану.
Живиться діатомовими водоростями. Деякі колонії птахів розташовані в суворих високогірних місцевостях. Про розмноження цього виду відомостей майже немає, відомо, що він гніздиться в колоніях іншого фламінго — Phoenicoparrus andinus.
Hồng hạc James (Phoenicoparrus jamesi) là một loài hồng hạc trong họ Phoenicopteridae.[3] Loài hồng hạc này sinh sống ở cao nguyên Anded có cao độ cao ở Peru, Argentina, Bolivia và Chile. Chúng có mối quan hệ gần với hồng hạc Andes. Hồng hạc Chile, hồng hạc Andes và hồng hạc James sinh sống cùng khu vực, và cả ba loài này đều sống thành bầy (bao gồm cả sinh đẻ chung tổ).[4] The Người ta đã cho rằng hồng hạc James tuyệt chủng cho đến khi một quần thể xa xôi được phát hiện năm 1956.[5]
Hồng hạc James nhỏ hơn so với hồng hạc Andes, và có kích thước tương tự như các loài hồng hạc Cựu thế giới, hồng hạc nhỏ. Một mẫu vật của loài này lần đầu tiên được thu thập bởi Charles Rahmer, người đã được trên một chuyến thám hiểm được tài trợ bởi Harry Berkley James, người mà loài này được đặt tên[6]. Hồng hạc James dài trung bình khoảng 90–92 cm và nặng khoảng 2 kg[7]. Hồng hạc James có cổ rất dài được tạo thành từ 19 đốt sống cổ di chuyển nhiều và xoay đầu[8]. Chúng có chân dài đặc trưng. Đầu gối là không nhìn thấy được từ bên ngoài mà nằm ở phía trên của chân. Khớp nối ở giữa chân, mà phần lớn mọi người cho là khớp gối thực sự thực ra là khớp mắt cá chân. Bộ lông của có màu hồng rất nhạt, với những vệt đỏ thắm tươi sáng quanh cổ và mặt sau. Khi chúng đậu có thể nhìn thấy một lượng nhỏ màu đen có thể được nhìn thấy trong đôi cánh, đó là những chiếc lông bay. Có làn da sáng màu đỏ quanh mắt, có màu vàng ở chim trưởng thành. Chân màu đỏ gạch còn mỏ màu vàng rực rỡ với một đầu đen. Hồng hạc James là tương tự như các loài hồng hạc Nam Mỹ khác, trừ hồng hạc Chile có màu hồng hơn, với mỏ dài hơn không có màu vàng, và chim hồng hạc Andes là lớn hơn với nhiều màu đen trên cánh và mỏ, và chân màu vàng. Phương pháp đơn giản nhất để phân biệt chim hồng hạc James là bởi những chiếc lông vũ nhẹ hơn và màu vàng nhạt hơn trên mỏ. Một phương pháp tốt để phân biệt Phoenicoparrus từ các loài khác là nhìn vào bàn chân. Trong ba loài khác của hồng hạc chân bao gồm ba ngón chân hướng về phía trước và một hallux (ngón chân quẹo ra ngoài). Hai loài Phoenicoparrus có ba ngón chân nhưng không có một hallux[8].
Hồng hạc James (Phoenicoparrus jamesi) là một loài hồng hạc trong họ Phoenicopteridae. Loài hồng hạc này sinh sống ở cao nguyên Anded có cao độ cao ở Peru, Argentina, Bolivia và Chile. Chúng có mối quan hệ gần với hồng hạc Andes. Hồng hạc Chile, hồng hạc Andes và hồng hạc James sinh sống cùng khu vực, và cả ba loài này đều sống thành bầy (bao gồm cả sinh đẻ chung tổ). The Người ta đã cho rằng hồng hạc James tuyệt chủng cho đến khi một quần thể xa xôi được phát hiện năm 1956.
Phoenicoparrus jamesi Sclater, 1886
Охранный статус
Фламинго Джемса[1] (лат. Phoenicoparrus jamesi) — южноамериканский вид фламинго, обитающий на горных плато Анд в Перу, Боливии, Чили и Аргентине. Этот вид родственно связан с Андским фламинго, однако меньше его по размерам (около 90 см).
Оперение у фламинго Джемса светло-розовое, с яркими красными полосами вокруг шеи и на спине. На крыльях есть немного чёрных перьев. Кожа вокруг глаз ярко-красная, ноги кирпичного цвета, а клюв ярко-жёлтый с чёрным кончиком. Раскраска птенцов — с сероватым оттенком.
Фламинго Джемса похожи на остальных южноамериканских фламинго, но чилийский фламинго имеет более розовую окраску и более длинный клюв, а у Андского фламинго больше чёрного цвета на конце клюва и крыльях, а также жёлтые ноги.
Фламинго Джемса считался полностью вымершим до 1956 года, когда обнаружили его гнездовья на озере Колорадо на юге Боливии. В 1960 году численность популяции составляла около 7 тысяч птиц, в настоящее время — 26 тысяч. Тем не менее, вид был включён во второе приложение Конвенции СИТЕС.
Фламинго Джемса (лат. Phoenicoparrus jamesi) — южноамериканский вид фламинго, обитающий на горных плато Анд в Перу, Боливии, Чили и Аргентине. Этот вид родственно связан с Андским фламинго, однако меньше его по размерам (около 90 см).
Оперение у фламинго Джемса светло-розовое, с яркими красными полосами вокруг шеи и на спине. На крыльях есть немного чёрных перьев. Кожа вокруг глаз ярко-красная, ноги кирпичного цвета, а клюв ярко-жёлтый с чёрным кончиком. Раскраска птенцов — с сероватым оттенком.
Фламинго Джемса похожи на остальных южноамериканских фламинго, но чилийский фламинго имеет более розовую окраску и более длинный клюв, а у Андского фламинго больше чёрного цвета на конце клюва и крыльях, а также жёлтые ноги.
Фламинго Джемса считался полностью вымершим до 1956 года, когда обнаружили его гнездовья на озере Колорадо на юге Боливии. В 1960 году численность популяции составляла около 7 тысяч птиц, в настоящее время — 26 тысяч. Тем не менее, вид был включён во второе приложение Конвенции СИТЕС.
詹姆斯火烈鳥（學名：Phoenicopterus jamesi），又名秘魯紅鸛或蓬那紅鸛，是南美洲的火烈鳥。牠們在秘魯、智利、玻利維亞及阿根廷的安地斯山脈高原繁殖。牠們與安第斯紅鸛有密切關係，兩者往往被分類在Phoenicoparrus 屬中。
詹姆斯火烈鳥細小及纖小，只有約1米高。牠們主要呈淡粉紅色，在頸部及背部有鮮艷的深紅色斑紋。站立時可以見到牠們的雙翼上有一些黑色。眼睛周圍有鮮紅色的皮膚。腳呈磚紅色，而喙呈鮮黃色，末端黑色。雛鳥是呈灰色的。
詹姆斯火烈鳥（學名：Phoenicopterus jamesi），又名秘魯紅鸛或蓬那紅鸛，是南美洲的火烈鳥。牠們在秘魯、智利、玻利維亞及阿根廷的安地斯山脈高原繁殖。牠們與安第斯紅鸛有密切關係，兩者往往被分類在Phoenicoparrus 屬中。
保全状況評価 NEAR THREATENED
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : フラミンゴ目 Phoenicopteriformes 科 : フラミンゴ科 Phoenicopteridae 属 : アンデスフラミンゴ属 Phoenicoparrus 種 : コバシフラミンゴ P. jamesi 学名 Phoenicoparrus jamesiコバシフラミンゴ（学名：Phoenicoparrus jamesi）は、フラミンゴ目フラミンゴ科に分類される鳥類の一種である。別名ジェームズフラミンゴとも呼ばれる。
アンデス山中（アルゼンチン北西部、チリ北部、ペルー南西部、ボリビア南西部）に分布する。同属のアンデスフラミンゴよりも分布域は狭い。
全長90-92cm。全身は淡赤色で尾羽は白い。初列風切や次列風切は黒い。眼の先から嘴の基部にかけては濃い赤色である。
嘴は他のフラミンゴ類と比べるとやや小型で寸詰まりに見える。嘴の色彩は黄色で、先端が黒い。後肢には第1趾がない。後肢の色彩は濃い赤色である。
標高3,500m以上の地域にある草原内の塩水湖や沼などに生息する。飛翔力に優れているため、非繁殖期には分布地からかなり離れた場所や低地に出現することもある。
主に藻類を食べる。
繁殖期には群れを形成し、集団繁殖地（コロニー）を形成する。浅瀬に泥を積み上げ巣を作り、1腹1個の卵を産む。
開発による生息地の破壊、水質汚染などにより生息数は減少している。
種小名と英名は、本種の命名時の標本の提供者Harry Berkeley Jamesによるものである。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
