Guidance for identification (German text)
Coprinus atramentarius ye un miembru de la familia Coprinaceae conocíu como tapa de tinta común o sombreru enllordiáu de tinta. Denominar asina porque al maurecer, el basidioma se autodigiere y conviértese nuna sopa d'espores negres (etapa delicuescente y madura). Ye un fungu comestible que s'atopa sobremanera nos meses de seronda n'América y Europa.[1]
Ente que la nuesa conocencia de la reacción “coprina-alcohol” ye un descubrimientu del sieglu XX, la xente Yoruba de Nixeria supo esto va años por cuenta de que'l nome que-y dan a el Coprinus africanus ye “Ajeimutin” (folie = comer + imu = ensin beber + otin = alcohol).[ensin referencies]
Apaez frecuentemente mientres la primavera y la seronda, en grupos apertaos en montes caducifolios, na vera de los caminos, sobre escrementos y xardinos siempres que tean bien abonaos o con restos de madera podrientu, ye una especie nitrófila.
La sustanza responsable denominar coprina. Esta intoxicación denominar síndrome copriniano” o de tipu “antabus” o “disulfiram” por paecese los síntomes a los provocaos pola ingestión d'esta sustanza anti-alcohol.
La coprina, que ye una combinación del aminoácidu glutamina con un deriváu de la ciclopropanona, interfier col metabolismu oxidativo del etanol, provocando l'acumuladura de acetaldehído nel organismu.[2]
A los 30-60 minutos d'inxerir les cogordes. Ye necesariu'l consumu d'alcohol.[3]
Trátase d'un síndrome acetaldehídico qu'apaez al consumir conxuntamente Coprinus atramentarius con alcohol. La coprina bloquia la enzima acetaldehído-deshidrogenasa, que ataya'l metabolismu del etanol na etapa de acetaldehído.[4] El acetaldehído causa efeutos vasomotores qu'impacten nel sistema nerviosu autónomu. Si nun se consume etanol cola comida, estos fungos son comestibles.
Los síntomes duren cerca de dos hores y pueden repitise siempres que se tomen bebíes alcohóliques mientres unos díes.
Los síntomes típicos son: rubefacción cutanea (cara, pescuezu, pechu y estremidaes), hipotensión, afuegos, palpitaciones, pinchaes y congoxa respiratoria. Son posibles tamién les naúseas y vultures, presentándose de forma variable, foria, sabor metálico, sudoración, arritmies cardiaques, vértigos y alteraciones visuales.[5] En dellos casos pueden llegase a producir mancadures hepátiques o renales.
Los síntomes tamién se presenten si l'alcohol foi consumíu con una anterioridá de cuatro hores a la comida, o si'l so consumu ye posterior (inclusive hasta los 4 dias). Los síntomes pueden ser bien leves o llegar a nun producise, según el nivel d'alcohol en sangre.
Primero de too la supresión de les bébores alcohóliques mientres 4-5 díes.
El cuadru clínicu vence bonalmente en 24 hores. Tómense midíes de soporte y sintomátiques, como la rehidratación. Ye bien recomendable, como factor “redox”, la [[vitamina C]] a dosis altes per vía intravenosa. Per otru llau, y por cuenta de les vultures, nun suel ser precisu la llavadura gástrica.
Un eficaz antídotu pa esti tipu d'intoxicación ye'l 4-metilpirazol per vía intravenosa, con una dosis de 5 mg/Kg, pudiéndose repitir si ye necesariu.
Coprinus atramentarius ye un miembru de la familia Coprinaceae conocíu como tapa de tinta común o sombreru enllordiáu de tinta. Denominar asina porque al maurecer, el basidioma se autodigiere y conviértese nuna sopa d'espores negres (etapa delicuescente y madura). Ye un fungu comestible que s'atopa sobremanera nos meses de seronda n'América y Europa.
Hnojník inkoustový (Coprinopsis atramentaria) je stopkovýtrusá houba z čeledi křehutkovité (Psathyrellaceae).
Klobouk je v mládí vejčitě uzavřený, 3-7 cm vysoký, později zvoncovitý nebo kuželovitý a 4-10 cm široký. Po délce je rýhovaný a na okraji nerovnoměrně zprohýbaný. Původní popelavě šedé až šedohnědé zbarvení se s postupným dozráváním výtrusů mění v černavé, od okraje do středu klobouku. U zralých plodnic probíhá autolýza. Povrch klobouku pokrývají v mládí jemné, hnědavé šupinky, které pak slizovatí a stírají se.
Lupeny jsou husté, volné, v mládí bělavé až našedlé. S postupným dozráváním hnědnou a ve zralém stádiu zčernají a rozplývají se.
Třeň je 7-18 cm dlouhý, 1-1,5 cm tlustý, válcovitý, bílé barvy s hedvábným leskem. Zprvu je plný, později dutý, bez prstenu (často může být na třeni hrbol, připomínající prsten). Naspodu bývá kroužkovitě či prstencovitě zduřelý s kuželovitě zašpičatělou bází.
Výtrus (8-11 x 5-6 µm) je elipsoidní až mandlovitý s klíčním pórem.
Výtrusný prach je umbrově hnědý až černohnědý.
Plodnice vyrůstají velice rychle v trsech z tlejícího, v zemi ukrytého dřeva a do druhého dne mizí. Houbu můžeme najít od jara až do podzimu především na polích, v zahradách, při cestách i na jiných místech s vyšším obsahem dusíku → saprofytická houba.
Mladé plodnice hnojníku inkoustového jsou jedlé a chutné. Po jídle připraveném z tohoto i z jiných druhů hnojníků se však nesmí pít alkoholické nápoje, jinak se do 2 hodin po požití objeví příznaky otravy.
Dříve se používal k získání jemného inkoustu, který byl vyráběn z roztékajících se klobouků s trochou vody a špetkou hřebíčku.[1] Výtrusy proniknou hluboko do struktury papíru a zápis se stává prakticky nesmazatelný.
Hnojník inkoustový obsahuje chemickou látku nazývanou koprin. Koprin. se v lidském těle rozštěpením peptidové vazby rozkládá na 1-aminocyklopropanol, který inaktivuje enzym acetaldehyddehydrogenázu, odpovědný za druhý stupeň primární cesty odbourávání alkoholu. V těle se tak hromadí toxický acetaldehyd, který způsobuje vlastní otravu. Efekt na člověka je shodný s účinkem léčiva disulfiramu, používaného k léčbě závislosti na alkoholu, zvaného komerčně antabus, a je tedy nazýván antabusový efekt.[2]
Obrázky, zvuky či videa k tématu hnojník inkoustový ve Wikimedia Commons
Hnojník inkoustový (Coprinopsis atramentaria) je stopkovýtrusá houba z čeledi křehutkovité (Psathyrellaceae).
Der Gemeine/Graue Falten-Tintling oder kurz Falten-Tintling (Coprinopsis atramentaria, Syn. Coprinus atramentarius), aufgrund der knotigen Verdickung am unteren Stielende auch Knoten-Tintling[1] genannt, ist eine Pilzart aus der Familie der Mürblingsverwandten (Psathyrellaceae). Der häufige Blätterpilz kommt in Parkanlagen, an Wegrändern sowie in Laubwäldern vor und ist in Europa weit verbreitet. Die Fruchtkörper sind vor dem tintenartigen Zerfließen des Huts und der Lamellen essbar, verursachen aber bei in kurzem zeitlichen Abstand zur Pilzmahlzeit stattfindendem Konsum von Alkohol eine Vergiftung (Coprinus-Syndrom).
Der jung eiförmige, später kegelig bis glockig aufschirmende Hut erreicht einen Durchmesser von 3–6 cm bei einer Höhe von 3–7(–10) cm. Er ist grau-weißlich, aschgrau bis grau-bräunlich gefärbt und am Scheitel mit bräunlichen Schüppchen besetzt. Der Hutrand ist gerieft bis faltig und im Alter eingerissen. Die jung weißlich bis blassgrauen Lamellen sind abgerundet angewachsen bis schmal angeheftet. Sie stehen dicht gedrängt und zerfließen schwarz gefärbt ebenso wie der Hut im Alter (Autolyse). Der zylindrische Stiel ist nach oben verjüngt und hat einen markanten gerandeten Wulst an der Stielbasis. Er ist 6–15 cm lang und bis zu 1,5 cm dick. Er ist im Jugendstadium weiß gefärbt und wird im Alter hohl und zerbrechlich. Das dünne, weiche und weiß gefärbte Fleisch hat einen schwachen Geruch und einen milden, angenehmen Geschmack.
Die häufige Art kommt meistens in Parkanlagen, an Wegen und in Laubwäldern in ganz Europa vor.
Der Falten-Tintling fruchtet von April bis November.
Der Falten-Tintling ist jung essbar, allerdings ist er in Verbindung mit Alkohol giftig. Hierbei kann er, bedingt durch seinen hohen Coprin-Gehalt (130 mg pro kg Frischgewicht)[2], welches den Abbau von Acetaldehyd hemmt, eine Flush-Symptomatik hervorrufen, die bis zu mehreren Tagen anhalten kann.[3] In der Literatur wird dies unter anderem mit einer roten, allmählich ins violette gehenden Verfärbung des Körpers beschrieben. Hiervon sind Ohrläppchen und Nasenspitze ausgenommen, diese bleiben blass. Als weitere Nebenwirkungen werden Hitzegefühl, Herzklopfen sowie Sprach- und Sehstörungen genannt.[4] Die Vergiftung kann auch dann auftreten, wenn Pilzmahlzeit und Alkoholkonsum bis zu drei Tage auseinander liegen.[5]
Der Gebuckelte Falten-Tintling (Coprinopsis acuminata) hat einen kegeligen oder buckeligen Hut, der oft weniger stark gefaltet ist. Der Braunschuppige Tintling (Coprinopsis romagnesiana) ist bräunlicher gefärbt und hat rostbraune Schüppchen an Hut und Stielbasis. Der Große Rauspor-Tintling (Coprinopsis alopecia) unterscheidet durch einen flockigen, gesprenkelten Stiel ohne knotige Verdickung und weißes Velum auf dem Hut junger Exemplare, außerdem mikroskopisch durch die rauen Sporen.
Der Schopf-Tintling (Coprinus comatus) hat einen weißen, walzenförmigen, geschuppten Hut. Andere Tintlinge sind weniger groß und kräftig, anders gefärbt oder haben keinen knotig verdickten Stiel.
Der Gemeine/Graue Falten-Tintling oder kurz Falten-Tintling (Coprinopsis atramentaria, Syn. Coprinus atramentarius), aufgrund der knotigen Verdickung am unteren Stielende auch Knoten-Tintling genannt, ist eine Pilzart aus der Familie der Mürblingsverwandten (Psathyrellaceae). Der häufige Blätterpilz kommt in Parkanlagen, an Wegrändern sowie in Laubwäldern vor und ist in Europa weit verbreitet. Die Fruchtkörper sind vor dem tintenartigen Zerfließen des Huts und der Lamellen essbar, verursachen aber bei in kurzem zeitlichen Abstand zur Pilzmahlzeit stattfindendem Konsum von Alkohol eine Vergiftung (Coprinus-Syndrom).
Li Coprin noer d' intche est on tchampion.
blanke lepiote
Tites des lives e francès k' i gn a avou pus di racsegnes so ç' tchampion la:
Балбаах тэллэйэ (лат. Coprinus atramentalius (Bull.:) Fr., нууч. Навозник серый) — үрдүкү тэллэйдэргэ киирэр сиэнэр таҥалайдаах тэллэй.
Үүнэр сирдэрэ: киһи олорор сирдэригэр элбэхтик көстөр, балбаахха үүнэр.
Сэлээппэтэ: Эдэр тэллэй сымыыкка майгынныыр, онтон чуораан курдук буолар, кырыыта хайыта барар. Хатырыктардаах, ситтэҕинэ килэрийэр. Диаметра 5-10 см. Күр өҥнөөх, ортотугар арыый хараҥа.
Таҥалайдаах араҥата: Бастаан үрүҥ өҥнөөх, онтон хараҥа-бороҥ, онтон хараарар.
Этэ: Үрүҥ, алдьаттахха хараарар. Кыра түүнүк сыттаах.
Атаҕа: Көҥдөй. Тиэрбэһэ түргэнник сүтэр.[1].
Эдэр эрэ тэллэйдэри тута сиэнэр уонна маринуйданар. Минньигэс. Ол гынан баран арыгыны кытта сиэтэххэ (оннооҕор 1-2 күн) сүһүрүөххэ сөп. Сороҕор чэриниилэ тэллэйэ диэн ааттыллар, тоҕо диэтэххэ урут сэлээппэтиттэн улахан суолталаах дөкүмүоннэргэ илии баттыырга чэриниилэ оҥороллор эбит.
Гнаяво́з (па-лацінску: Coprinus atramentarius)
Шапачка 3-8 см у дыямэтры, з пачатку яйкападобная, потым падобная да званочка, шэра-карычневая, у цэнтру больш цёмная, з дробнымі бурымі лускавінкамі. Мякаць белая, хутка цямнее, пасьля пасьпяваньня расплываецца. Ножка 5-12×0,5-1,6 см, цыліндрычная, пустая, гладкавалакністая, з калцаватым паяском у ніжняй частцы (часам і безь яго), белая. Капратрофны, гумусавы сапратроф.
Ядомы ў маладым стане, да пачарненьня тканкі.
Расьце па ўсей Беларусі. Пашырны ў Эўразіі (краіны Зах. Эўропы, Балтыі, Беларусь, эўрап. частка Расеі, Украіна, Малдова, Закаўказьзе, Урал, Казахстан і Сярэдн. Азія, Зах. і Усх. Сыбір, Далёкі Ўсход), Афрыцы, Аўстраліі, Паўн. і Паўдн. Амэрыцы. Геаграфічны элемэнт мультырэгіянальны. Тып арэалу касмапалітны[1]
Гнаявоз можа разглядацца адначасова як ядомы і атрутны, бо ён бясшкодны для цьвярозага чалавека, але выклікае атручваньне пры спалучэньні з алькаголем. Грыб утрымлівае рэчыва капрын, зь якога, у выніку мэтабалічных працэсаў у арганізьме чалавека, прадукуецца 1-амінацыкляпрапанол. Гэтае хімічнае спалучэньне блякуе раскладаньне ацэтальдэгіду — прамежкавага прадукту перапрацоўкі этанолу ў печані, таксычныя асаблівасьці якога адказныя, напрыклад, за абстынэнтны (пахмельны) сындром. Такім чынам, у выпадку спажываньня этанолу разам з гнаявозам, арганізм на некаторы час губляе магчымасьць мэтабалізаваць алькаголь да бясьпечных рэчываў, ацэтальдэгід накапліваецца — гэта і становіцца прычынай атручваньня.
— сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
Гнаяво́з (па-лацінску: Coprinus atramentarius)
Шапачка 3-8 см у дыямэтры, з пачатку яйкападобная, потым падобная да званочка, шэра-карычневая, у цэнтру больш цёмная, з дробнымі бурымі лускавінкамі. Мякаць белая, хутка цямнее, пасьля пасьпяваньня расплываецца. Ножка 5-12×0,5-1,6 см, цыліндрычная, пустая, гладкавалакністая, з калцаватым паяском у ніжняй частцы (часам і безь яго), белая. Капратрофны, гумусавы сапратроф.
Ядомы ў маладым стане, да пачарненьня тканкі.
Расьце па ўсей Беларусі. Пашырны ў Эўразіі (краіны Зах. Эўропы, Балтыі, Беларусь, эўрап. частка Расеі, Украіна, Малдова, Закаўказьзе, Урал, Казахстан і Сярэдн. Азія, Зах. і Усх. Сыбір, Далёкі Ўсход), Афрыцы, Аўстраліі, Паўн. і Паўдн. Амэрыцы. Геаграфічны элемэнт мультырэгіянальны. Тып арэалу касмапалітны
Гнаявоз можа разглядацца адначасова як ядомы і атрутны, бо ён бясшкодны для цьвярозага чалавека, але выклікае атручваньне пры спалучэньні з алькаголем. Грыб утрымлівае рэчыва капрын, зь якога, у выніку мэтабалічных працэсаў у арганізьме чалавека, прадукуецца 1-амінацыкляпрапанол. Гэтае хімічнае спалучэньне блякуе раскладаньне ацэтальдэгіду — прамежкавага прадукту перапрацоўкі этанолу ў печані, таксычныя асаблівасьці якога адказныя, напрыклад, за абстынэнтны (пахмельны) сындром. Такім чынам, у выпадку спажываньня этанолу разам з гнаявозам, арганізм на некаторы час губляе магчымасьць мэтабалізаваць алькаголь да бясьпечных рэчываў, ацэтальдэгід накапліваецца — гэта і становіцца прычынай атручваньня.
Coprinopsis atramentaria, commonly known as the common ink cap or inky cap, is an edible (although poisonous when combined with alcohol) mushroom found in Europe and North America. Previously known as Coprinus atramentarius, it is the second best known ink cap and previous member of the genus Coprinus after C. comatus. It is a widespread and common fungus found throughout the northern hemisphere. Clumps of mushrooms arise after rain from spring to autumn, commonly in urban and disturbed habitats such as vacant lots and lawns, as well as grassy areas. The grey-brown cap is initially bell-shaped before opening, after which it flattens and disintegrates. The flesh is thin and the taste mild. It can be eaten, but due to the presence of coprine within the mushroom, it is poisonous when consumed with alcohol, as it heightens the body's sensitivity to ethanol in a similar manner to the anti-alcoholism drug disulfiram. For this reason, the ink cap has an additional common name, tippler's bane.
The common ink cap was first described by French naturalist Pierre Bulliard in 1786 as Agaricus atramentarius before being placed in the large genus Coprinus in 1838 by Elias Magnus Fries. The specific epithet is derived from the Latin word atramentum "ink".[1]
The genus was formerly considered to be a large one with well over 100 species. However, molecular analysis of DNA sequences showed that most species belonged in the family Psathyrellaceae, distinct from the type species that belonged to the Agaricaceae. It was given its current binomial name in 2001 as a result, as this and other species were moved to the new genus Coprinopsis.[2]
The term "tippler's bane" is derived from its ability to create acute sensitivity to alcohol, similar to disulfiram (Antabuse).[3] Other common names include common ink cap and inky cap. The black liquid that this mushroom releases after being picked was once used as ink.[4]
Measuring 3–10 cm (1+1⁄8–3+7⁄8 in) in diameter, the greyish or brownish-grey cap[5] is initially bell-shaped, is furrowed, and later splits. The colour is more brownish in the centre of the cap, which later flattens before melting. The very crowded gills are free; they are whitish at first but rapidly turn black and easily deliquesce. The short stipe measures 5–17 cm (2–6+3⁄4 in) high by 1–2 cm in diameter,[5] is grey in colour, and lacks a ring. In young groups, the stems may be obscured by the caps.[6] The spore print is dark brown, and the almond-shaped spores measure 8–11 by 5–6 μm.[7] The flesh is thin and pale grey in colour.[3]
Coprinopsis atramentaria occurs across the Northern Hemisphere, including Europe, North America, and Asia,[8] but has also been found in Australia,[9] where it has been recorded from such urban locations as the Royal Botanic Gardens in Sydney and around Lake Torrens,[10] and also in South Africa.[11] Recent finds of ink caps (photographs inserted on the right) in Dunedin on New Zealand's South Island have been identified as C. atramentaria and Coprinellus micaceus, a related species which also releases a black ink once used for printing[12] (though the exact species is still to be confirmed). in the process known as deliquescence.
Like many ink caps, it grows in tufts. It is commonly associated with buried wood and is found in grassland, meadows, disturbed ground, and open terrain from late spring to autumn. Fruiting bodies have been known to push their way up through asphalt[9] and even tennis courts.[13] It is also common in urban areas and appears in vacant lots, and tufts of fungi can be quite large and fruit several times a year. If dug up, the mycelium can often be found originating on buried dead wood.[14]
Consuming Coprinopsis atramentaria within a few hours of alcohol results in a "disulfiram syndrome".[15][16] This interaction has only been known since the early part of the twentieth century. Symptoms include facial reddening, nausea, vomiting, malaise, agitation, palpitations, and tingling in limbs, and arise five to ten minutes after consumption of alcohol.[17] If no more alcohol is consumed, they will generally subside over two or three hours. Symptom severity is proportional to the amount of alcohol consumed, becoming evident when blood alcohol concentration reaches 5 mg/dl, and prominent at concentrations of 50–100 mg/dl. Disulfiram has, however, been known to cause myocardial infarction (heart attack).[18] The symptoms can occur if even a small amount of alcohol is consumed up to three days after eating the mushrooms, although they are milder as more time passes.[19] Rarely, a cardiac arrhythmia, such as atrial fibrillation on top of supraventricular tachycardia, may develop.[19] Because of these effects, in some cases, the mushroom has been used to cure alcoholism.[20]
The fungus contains a cyclopropylglutamine compound called coprine.[21] Its active metabolite, 1-aminocyclopropanol, blocks the action of an enzyme, acetaldehyde dehydrogenase, which breaks down acetaldehyde in the body.[22] Acetaldehyde is an intermediate metabolite of ethanol and is responsible for most symptoms of a hangover; its effect on autonomic β receptors is responsible for the vasomotor symptoms.[21]
Treatment involves reassuring the patient that the often frightening symptoms will pass, rehydration (fluid replacement) for fluid loss from vomiting, and monitoring for cardiac arrhythmias.[23]
Large and prolonged doses of coprine were found to have gonadotoxic effects on rats and dogs in testing.[24]
Coprinopsis atramentaria, commonly known as the common ink cap or inky cap, is an edible (although poisonous when combined with alcohol) mushroom found in Europe and North America. Previously known as Coprinus atramentarius, it is the second best known ink cap and previous member of the genus Coprinus after C. comatus. It is a widespread and common fungus found throughout the northern hemisphere. Clumps of mushrooms arise after rain from spring to autumn, commonly in urban and disturbed habitats such as vacant lots and lawns, as well as grassy areas. The grey-brown cap is initially bell-shaped before opening, after which it flattens and disintegrates. The flesh is thin and the taste mild. It can be eaten, but due to the presence of coprine within the mushroom, it is poisonous when consumed with alcohol, as it heightens the body's sensitivity to ethanol in a similar manner to the anti-alcoholism drug disulfiram. For this reason, the ink cap has an additional common name, tippler's bane.
Coprinus atramentarius es un hongo de la familia Agaricaceae conocido como tapa de tinta común o sombrero manchado de tinta. Se denomina así porque al madurar, el basidioma se autodigiere y se convierte en una sopa de esporas negras (etapa delicuescente y madura). Es un hongo comestible (aunque tóxico en combinación con alcohol)[1] que se encuentra sobre todo en los meses de otoño en América y Europa.[2]
Mientras que nuestro conocimiento de la reacción “coprina-alcohol” es un descubrimiento del siglo XX, la gente Yoruba de Nigeria supo esto hace años debido a que el nombre que le dan al Coprinus africanus es “Ajeimutin” (aje = comer + imu = sin beber + otin = alcohol).[cita requerida]
Aparece frecuentemente durante la primavera y el otoño, en grupos apretados en bosques caducifolios, en la orilla de los caminos, sobre excrementos y jardines siempre que estén bien abonados o con restos de madera putrefactos, es una especie nitrófila.
La sustancia responsable se denomina coprina. Esta intoxicación se denomina “síndrome copriniano” o efecto antabus por parecerse los síntomas a los provocados por la ingestión de esta sustancia anti-alcohol.
La coprina, que es una combinación del aminoácido glutamina con un derivado de la ciclopropanona, interfiere con el metabolismo oxidativo del etanol, provocando la acumulación de acetaldehído en el organismo.[1]
La intoxicación se manifiesta los 30-60 minutos de ingerir las setas. Es necesario haber comsumido alcohol.[3]
Se trata de un síndrome acetaldehídico que aparece al consumir conjuntamente Coprinus atramentarius con alcohol. La coprina bloquea la enzima acetaldehído-deshidrogenasa, lo cual interrumpe el metabolismo del etanol en la etapa de acetaldehído.[4] El acetaldehído causa efectos vasomotores que impactan en el sistema nervioso autónomo. Si no se consume etanol con la comida, estos hongos son comestibles.
Los síntomas duran cerca de dos horas y pueden repetirse siempre que se tomen bebidas alcohólicas durante unos días.
Los síntomas típicos son: rubefacción cutánea (cara, cuello, pecho y extremidades), hipotensión, sofocos, palpitaciones, pinchazos y angustia respiratoria. Son posibles también las náuseas y vómitos, presentándose de forma variable, diarrea, sabor metálico, sudoración, arritmias cardíacas, vértigos y alteraciones visuales.[5] En algunos casos se pueden llegar a producir lesiones hepáticas o renales.
Los síntomas también se presentan si el alcohol fue consumido con una anterioridad de cuatro horas a la comida, o si su consumo es posterior (incluso hasta los 4 días). Los síntomas pueden ser muy leves o llegar a no producirse, según el nivel de alcohol en sangre.
Ante todo la supresión de las bebidas alcohólicas durante 4-5 días.
El cuadro clínico cede espontáneamente en 24 horas. Se toman medidas de soporte y sintomáticas, como la rehidratación. Es muy recomendable, como factor “redox”, la [[vitamina C]] a dosis altas por vía intravenosa. Por otro lado, y debido a los vómitos, no suele ser preciso el lavado gástrico.
Un eficaz antídoto para este tipo de intoxicación es el 4-metilpirazol por vía intravenosa, con una dosis de 5 mg/Kg, pudiéndose repetir si es necesario.
Datos: Q728673
Multimedia:
Coprinus atramentarius es un hongo de la familia Agaricaceae conocido como tapa de tinta común o sombrero manchado de tinta. Se denomina así porque al madurar, el basidioma se autodigiere y se convierte en una sopa de esporas negras (etapa delicuescente y madura). Es un hongo comestible (aunque tóxico en combinación con alcohol) que se encuentra sobre todo en los meses de otoño en América y Europa.
Harmaamustesieni (Coprinopsis atramentaria vanh. Coprinus atramentarius) on Coprinopsis -sukuun kuuluva lyhytikäinen helttasieni. Se on nuorena hyvä ruokasieni, mutta se sisältää antabuksen tavoin vaikuttavia aineita, joten sitä ei pidä nauttia alkoholin kanssa.
Harmaamustesieni nousee maasta munanmuotoisena ja laakenee vanhemmiten kellomaiseksi. Sen ruskeanharmaa lakki on enimmillään 7 cm korkea, sileäpintainen ja suippohuppuinen. Nuorella sienellä jalka on lähes kokonaan lakin sisällä. Täysikasvuisen sienen korkeus on 7–12 cm ja leveys 4–8 cm. Heltat ovat nuorella sienellä vaaleat, mutta itiöiden kypsyessä helttojen väri tummenee. Vanhemmiten heltat sulavat mustaksi nesteeksi. Harmaamustesieni muuttuu maasta noustuaan vain parissa päivässä hyllyväksi mustaksi limaksi.
Harmaita mustesieniä on useita, joten harmaamustesienen varsinaisia näköislajeja saattaa olla vaikea tunnistaa. Eräs näköislaji on nipukkamustesieni (Coprinus acuminatus).
Harmaamustesieni kasvaa kesällä ja syksyllä tyypillisesti suurissa ryhmissä nurmikoilla, lehdoissa, lahokannoilla ja puutarhoissa. Se on yleinen Etelä- ja Keski-Suomessa, mutta harvinaistuu Lappia myöten.
Harmaamustesieni on nuorena hyvä ruokasieni, joka ei vaadi esikäsittelyä. Vanhat yksilöt eivät kelpaa syötäväksi. Harmaamustesieniä käytettäessä tulee kuitenkin huomioida se, että harmaamustesieni sisältää antabuksen tavoin vaikuttavaa harvinaista aminohappoa, kopriinia (C8H14N2O4, CAS-numero 58919-61-2), joten sen kanssa ei tule nauttia alkoholijuomia. Kopriini estää yhtä etyylialkoholin aineenvaihduntaan osallistuvaa entsyymiä. Jos sieniaterialla tai vielä muutaman vuorokauden kuluttua sen jälkeen nautitaan alkoholia, krapula seuraa 15 minuutin – 2 tunnin viiveellä. Oireita ovat muun muassa pahoinvointi, oksentelu, kasvojen ja ylävartalon punotus, kutina ja päänsärky. Vakavammat oireet, kuten tajuttomuus sekä hengitys- tai sydänpysähdys, ovat hyvin harvinaisia. Oireet ovat yksilöllisiä ja riippuvat siitä minkä verran syödään sientä ja juodaan alkoholia. Yleensä oireet häviävät 2–4 tunnin kuluessa.[2][3]
Harmaamustesieni (Coprinopsis atramentaria vanh. Coprinus atramentarius) on Coprinopsis -sukuun kuuluva lyhytikäinen helttasieni. Se on nuorena hyvä ruokasieni, mutta se sisältää antabuksen tavoin vaikuttavia aineita, joten sitä ei pidä nauttia alkoholin kanssa.
Coprinopsis atramentaria
Coprinopsis atramentaria, le Coprin noir d'encre, est une espèce de champignons basidiomycètes du genre Coprinopsis et de la famille des Psathyrellaceae.
Le Coprin noir d'encre est décrit pour la première fois par le naturaliste français Pierre Bulliard en 1786 sous le nom de Agaricus atramentarius avant d'être placé dans le genre Coprinus en 1838 par Elias Magnus Fries, père de la mycologie moderne. Son épithète vient du latin atramentum signifiant "encre".
À l'époque de Fries, Coprinus est de définition très large, comprenant une centaine d'espèces. Les analyses moléculaires des années 2000 séparent les espèces de Psathyrellaceae des Agaricaceae ; le genre Coprinus est alors éclaté et le genre Coprinopsis est remis au goût du jour[1]
Les coprins sont des champignons saprophytes fort communs vivant sur les sols fumés ou les bois en décomposition dont le chapeau et les lames pâles au début noircissent assez rapidement par déliquescence en se transformant ainsi en une espèce de liquide semblable à de l'encre de chine, et qui contient les spores du champignons, qui se propagent ainsi dans le sol.
Chapeau gris blanc à gris brun (3-7 cm), fortement plissé, en forme d'œuf, qui ne s'ouvre jamais et se liquéfie littéralement sur lui-même à partir de ses lamelles en se transformant en une encre particulièrement noire. Les lamelles qui sont libres et ventrues constituent presque entièrement tout le corps du champignon. Elles sont blanches, ensuite brunes et puis deviennent entièrement noires. Pied blanc (8-15x1-1,5 cm), long, lisse, creux et à fibres, portant un anneau souvent impossible à voir. Le bas du pied est légèrement renflé. La chair qui n'est visible que vers le dessus du chapeau, n’a pas d’odeur particulière mais a une agréable saveur. Il pousse sous tous les feuillus, dans les jardins et sur le bord des chemins de l'été à la fin de l'automne.Spores brunes (7 à 11 micromètres sur 4 à 6 micromètres).
Selon l'ANSES[2], le Coprin noir d'encre est un champignon comestible à condition qu'il soit très jeune et que l'on ne consomme pas d'alcool pendant le repas ou dans les 72 heures qui suivent.
Le syndrome coprinien est un empoisonnement dû à la coprine qui, associée à l'alcool, bloque l'acétaldéhyde déshydrogénase et a un effet Antabuse, entraînant une intolérance à l'alcool pendant 5-10 jours. Ce syndrome « se traduit dans les 30 minutes à 2 heures après la consommation d'alcool par une sensation de malaise, une érythrose cutanée (surtout du visage et de la partie supérieure du thorax), une céphalée, des sueurs, une tachycardie sinusale et une hypotension artérielle[3] ». En raison de ce risque, certains mycologues[4] déconseillent sa consommation.
Des cas d'effets psychodysleptiques sont signalés après la consommation de 30 à 50 spécimens. Cette particularité du champignon serait assez connue en Pologne[5],[6].
Coprinopsis atramentaria
Coprinopsis atramentaria, le Coprin noir d'encre, est une espèce de champignons basidiomycètes du genre Coprinopsis et de la famille des Psathyrellaceae.
Slöttblekill (fræðiheiti: Coprinus atramentarius) er fremur stór blekill sem áður fyrr var notaður við framleiðslu á bleki. Hann er einna þekktastur bleksveppanna, ásamt ullblekli. Hatturinn verður 3-6sm í þvermál og er grábrúnn að lit með óreglulegar fellingar á jaðrinum (áður en hann tekur að blekast). Stafurinn verður 8-18sm að lengd, samlitur hattinum og verður fljótt holur að innan.
Slöttblekill kemur upp í klösum í graslendi um allt norðurhvel jarðar. Hann inniheldur efni (disulfiram) sem virkar svipað og antabus og veldur því eitrun ef áfengis er neytt með. Einkennin eru roði í andliti, ógleði, uppköst, lasleiki og hraður hjartsláttur. Þau koma fram frá 5-10 mínútum eftir neyslu og vara í 2-3 tíma.[1][2]
Slöttblekill (fræðiheiti: Coprinus atramentarius) er fremur stór blekill sem áður fyrr var notaður við framleiðslu á bleki. Hann er einna þekktastur bleksveppanna, ásamt ullblekli. Hatturinn verður 3-6sm í þvermál og er grábrúnn að lit með óreglulegar fellingar á jaðrinum (áður en hann tekur að blekast). Stafurinn verður 8-18sm að lengd, samlitur hattinum og verður fljótt holur að innan.
Slöttblekill kemur upp í klösum í graslendi um allt norðurhvel jarðar. Hann inniheldur efni (disulfiram) sem virkar svipað og antabus og veldur því eitrun ef áfengis er neytt með. Einkennin eru roði í andliti, ógleði, uppköst, lasleiki og hraður hjartsláttur. Þau koma fram frá 5-10 mínútum eftir neyslu og vara í 2-3 tíma.
Coprinopsis atramentaria (Bull.) Redhead, Vilgalys & Moncalvo, 2001[1] è un fungo della famiglia Psathyrellaceae che in passato veniva usato per la produzione dell'inchiostro.
3–6 cm, prima ovoidale, spesso tronco all'apice, poi aperto, con il margine che si rompe e si liquefà; grigio-brunastro, più scuro verso il centro, con piccole scaglie appressate, tipicamente scanalato, con orlo ondulato in maniera irregolare.
Libere, ventricose e pruinose, larghe 7–15 mm, prima molto fitte e bianche, poi larghe brune e infine nerastre e deliquescenti.
8-18 x 0,8-1,5 cm, cilindrico e attenuato verso l'alto, sericeo, concolore al cappello, con scaglie brunastre nella parte inferiore, molto presto cavo all'interno.
Bruno-grigiastra negli esemplari giovani, poi biancastra in quelli adulti, fibrosa nel gambo.
Odore e sapore: non particolari.
Nere in massa, 7-10 x 4,5-6 µm, ellittiche, con poro germinativo evidente.
È un fungo saprofita e lignicolo. Cresce spesso cespitoso ai bordi dei ceppi di alberi isolati. Fruttifica dalla primavera all'autunno.
Alcune fonti lo riportano come edule da giovane, molte altre come non commestibile, neanche dopo cottura.
Diviene comunque velenoso se ingerito insieme a bevande alcooliche, anche a distanza di parecchie ore, a volte anche giorni (sindrome coprinica), ne è pertanto sconsigliato vivamente il consumo.
Coprinopsis atramentaria (Bull.) Redhead, Vilgalys & Moncalvo, 2001 è un fungo della famiglia Psathyrellaceae che in passato veniva usato per la produzione dell'inchiostro.
Rašalinis mėšlagrybis (lot. Coprinus atramentarius, sin. C. atramentaria) – pievagrybinių (Agaricaceae) šeimos, mėšlagrybių (Coprinus) genties grybų rūšis.
Kepurėlė varpelio formos, kotas arti pamato su žiedu.
Vaisiakūniai vidutiniai, rečiau dideli. Kepurėlė iki 7 cm ar net 10 cm skersmens, varpelio formos, pilka, rusvai pilka, žvynuota, rievėta, suskeldėjusi. Lakšteliai iš pradžių pilkšvi, priaugintiniai, vėliau juodi, laisvi. Kotas baltas, vėliau – pilkas, 7–10×1–2 cm. Trama balta, be to, malonaus kvapo ir skonio. Sporos lygi+os, elipsoidiškos, 7–10×5–6 μm.
Būdingi požymiai: kepurėlė pilkos spalvos, pakraščiai tarsi apšiurę (ištrupėję).
Auga po kelis ar keliolika vaisiakūnių trąšioje dirvoje, ant perpuvusio mėšlo, papuvusios lapuočių medienos. Aptinkamas Šiauriniame pusrutulyje; buvo pranešta, kad aptiktas Pietų Afrikoje (Reid ir Eicker, 1999). Jaunas valgomas, nevartojant alkoholinių gėrimų. Esanti veiklioji medžiaga koprinas, praėjus 1–2 val. po valgio, sąveikaudama su alkoholiu, sukelia kraujo pakitimus, sutrinka širdies, kraujospūdžio ritmas, pykina, vemiama, kūną išberia.
Lietuvos grybų atlasas, Vincentas Urbonas, Kaunas, Lututė, 2007, ISBN 978-9955-692-59-1, 222 psl.
Rašalinis mėšlagrybis (lot. Coprinus atramentarius, sin. C. atramentaria) – pievagrybinių (Agaricaceae) šeimos, mėšlagrybių (Coprinus) genties grybų rūšis.
Augimo vieta – lapuočių miškai, parkai, sodai, pakelės, skverai. Augimo laikas – nuo pavasario iki vėlyvo rudens. Pagrindiniai požymiaiKepurėlė varpelio formos, kotas arti pamato su žiedu.
Vaisiakūniai vidutiniai, rečiau dideli. Kepurėlė iki 7 cm ar net 10 cm skersmens, varpelio formos, pilka, rusvai pilka, žvynuota, rievėta, suskeldėjusi. Lakšteliai iš pradžių pilkšvi, priaugintiniai, vėliau juodi, laisvi. Kotas baltas, vėliau – pilkas, 7–10×1–2 cm. Trama balta, be to, malonaus kvapo ir skonio. Sporos lygi+os, elipsoidiškos, 7–10×5–6 μm.
Būdingi požymiai: kepurėlė pilkos spalvos, pakraščiai tarsi apšiurę (ištrupėję).
Auga po kelis ar keliolika vaisiakūnių trąšioje dirvoje, ant perpuvusio mėšlo, papuvusios lapuočių medienos. Aptinkamas Šiauriniame pusrutulyje; buvo pranešta, kad aptiktas Pietų Afrikoje (Reid ir Eicker, 1999). Jaunas valgomas, nevartojant alkoholinių gėrimų. Esanti veiklioji medžiaga koprinas, praėjus 1–2 val. po valgio, sąveikaudama su alkoholiu, sukelia kraujo pakitimus, sutrinka širdies, kraujospūdžio ritmas, pykina, vemiama, kūną išberia.
Pelēkā tintene (Coprinopsis atramentaria, agrāk Coprinus atramentarius) ir ēdama tinteņu ģints bazīdijsēne. Tā ir ļoti bieži sastopama Eiropā un Ziemeļamerikā mežos, parkos, dārzos un ceļmalās.
Sēne ir indīga, lietojot to kopā ar alkoholu. Tā iedarbojas līdzīgi disulfirāmam (viela, ar ko ārstē alkoholismu), izraisot nelabumu, vemšanu, sirdsdarbības traucējumus, drebuļus un citus drudzim līdzīgus simptomus 5—10 minūtes pēc tam, kad ir iedzerts alkohols.[1] Šī mijiedarbība ar alkoholu var notikt pat trīs dienas pēc sēnes ieēšanas.[2]
Pelēkā tintene (Coprinopsis atramentaria, agrāk Coprinus atramentarius) ir ēdama tinteņu ģints bazīdijsēne. Tā ir ļoti bieži sastopama Eiropā un Ziemeļamerikā mežos, parkos, dārzos un ceļmalās.
Sēne ir indīga, lietojot to kopā ar alkoholu. Tā iedarbojas līdzīgi disulfirāmam (viela, ar ko ārstē alkoholismu), izraisot nelabumu, vemšanu, sirdsdarbības traucējumus, drebuļus un citus drudzim līdzīgus simptomus 5—10 minūtes pēc tam, kad ir iedzerts alkohols. Šī mijiedarbība ar alkoholu var notikt pat trīs dienas pēc sēnes ieēšanas.
De grote kale inktzwam (Coprinopsis atramentaria, synoniemen: Agaricus atramentarius, Coprinus atramentarius) is een kortlevende plaatjeszwam uit de familie Psathyrellaceae.
De grote kale inktzwam komt over het algemeen voor in groepen op stronken van loofbomen of op wortels. Men kan ze vinden in weiden, op ruderale gronden en op open terrein.
De steel heeft geen ring. Jonge zwammen hebben een eivormige hoed, later wordt deze 5-7 cm breed en gaat klokvormig open. De hoed en lamellen rollen vanaf de rand op en vergaan. De kleur is lichtgrijs of lichtbruin. De hoed is van boven naar beneden straalsgewijs geribd, doordat de hoedplooien dicht bijen staan.
De zwam verschijnt in mei en met een pauze kan men haar tot in de herfst aantreffen. De 1 cm brede, cilindrische steel wordt tot 9 cm hoog en heeft een verdikking aan de voet. De dichtbijeenstaande lamellen worden bij rijping zwart.
Jonge, grote kale inktzwammen zijn eetbaar, maar bevatten coprine dat dezelfde werking heeft als de stof thiuramdisulfide. Na het nuttigen van de inktzwam in combinatie met alcohol zullen allerlei onaangename lichamelijke verschijnselen optreden. Het consumeren van alcohol dient dan ook gedurende twee dagen na het eten ervan vermeden te worden.
In de tijd dat men met inkt en ganzenveer schreef, maakte men inkt door deze zwam op een bord te laten vervloeien, het nat af te gieten en wat Arabische gom en nagelolie toe te voegen en te schudden.
Jonge grote kale inktzwam
oude Kale Inktzwam met vervloeiende randen
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Coprinopsis atramentaria op Wikimedia Commons. De grote kale inktzwam (Coprinopsis atramentaria, synoniemen: Agaricus atramentarius, Coprinus atramentarius) is een kortlevende plaatjeszwam uit de familie Psathyrellaceae.
Grå blekksopp (Coprinus atramentarius) er ein grå skivesopp som veks i klynger. Skivene vert etterkvart svarte.
Stilken er 3-10 cm høg, hatten 3-7 cm. Kjøtet er fast i ung sopp, men vert med tida oppløyst.
Grå blekksopp inneheld stoffet coprin. Dette har ein verknad som liknar antabus, og gjer at soppen er giftig saman med alkohol.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Grå blekksopp Grå blekksopp (Coprinus atramentarius) er ein grå skivesopp som veks i klynger. Skivene vert etterkvart svarte.
Stilken er 3-10 cm høg, hatten 3-7 cm. Kjøtet er fast i ung sopp, men vert med tida oppløyst.
Grå blekksopp inneheld stoffet coprin. Dette har ein verknad som liknar antabus, og gjer at soppen er giftig saman med alkohol.
Grå blekksopp (Coprinopsis atramentaria tidligere kjent som Coprinus atramentarius) er en art, som tidligere tilhørte blekksoppslekta (Coprinus). Men denne er delt opp i flere slekter, en annen er Coprinellus (som ikke har fått noe offisielt norsk navn enda) som bl.a. inneholder glimmerblekksopp. Mens den opprinnelige blekksoppslekta tilhører familien (Agaricaceae), som er samme familie som bl.a. sjampinjongene. Lurveblekksoppslekta og Coprinellus er blitt flyttet til familien Psathyrellaceae p.g.a. DNA-testing.[2][3] Disse tre slektene ble tidligere regnet til samme slekt, da man mente at denne måten å spre sporer på, måtte være typisk for én slekt. Ellers blir det gjort store forandringer innen systematikken nå[trenger referanse], etter som flere og flere arter blir DNA-testet.
Grå blekksopp er en skitten-brungrå sopp, med en svakt skjellet hattopp. Hatten har en diameter på 3-7 cm. Når soppen er helt ung er den eggformet, med samme farge. Ettersom soppen blir eldre, får den en klokkeaktig form, som senere sprer seg ut til en mere vanlig sopphattform. Ofte henger det igjen litt jord på hattoverflaten også. Skivene er tette og gråbleke som relativt ung, men senere blir de mørkere og senere svarte. Og til slutt løser skivene og hatten seg opp i en svart væske.[4] Denne væsken tiltrekker fluer, som igjen sprer sporene som er i væsken. Det er av denne måten å spre sporer på, denne kunstige gruppen har fått navnet blekksopper. Ellers har sporevesken fra en eller flere arter blekksopper også tidligere blitt brukt som skriveblekk.
Grå blekksopp er vanligst registrert på Øst- og Sørlandet, fra Lillehammer i nord og sørover til ca. Stavern. Noe som kan antyde, at den foretrekker næringsrik og kalkrik jord, da dette området ligner utbredelsen på oslofeltet. Ellers er den vanlig langs kysten, og den minker i vanlighet til det nordligste funnet, som er i Nesbyen i Finnmark fylke.[5]
Grå blekksopp vokser oftest i knipper, ellers trives den best ved gamle stubber eller på gammel fet gressmark og annen næringsrik jord. Men du kan også finne den på annen jord og i skog.
Tidligere ble grå blekksopp sett på som grei matsopp, hvis du ikke nøt alkohol like før til over en uke etter et måltid. Dette er antageligvis på grunn av stoffet coprin. Man er usikker på om det er coprin alene, som har skylden for symptomer med alkohol og testikkelskader. Eller om det er andre stoffer innblandet også. Men ved studier på evt. 70- og 80-tallet har man funnet ut at den mest sannsynligvis gir testikkelskader hos mennesker. Da celleskader og sterilitet er observert hos forsøksdyr ved forsøk. Medisinske eksperter har regnet ut, at hvis en person spiser en kg grå blekksopp hver dag i en uke, risikerer denne personen å bli steril.
Ellers gir denne soppen kraftige symptomer med alkohol.[6] En er ikke sikker på om coprin forårsaker alle symptomene en ser ved forgiftning, noe tyder på det ikke er det, men her er ikke alt kjent. Ellers synes det som om coprin virker som antabus (Disulfiram og Aversan). Der stoffet hindrer siste leddet i forbrenningen av alkohol. Der denne foregår fra etanol (alkohol) til etanal (etylaldehyd) og til etansyre (eddiksyre). Så da blir det en opphopning av etanal i blodet. Det er etanal som gir noen av symptomene på bakrus av alkohol og antabus. Denne effekten vil vare fra seks til åtte dager. Så en pils og kanskje en lettøl vil gi symptomer innen denne tiden. En er også oftest mest følsom dagen etter inntak av soppen. Men en mager trøst i det hele, er at det er ikke observert dødsfall blekksoppforgiftning med alkohol.
Ved inntak av alkohol, kommer symptomene etter fra 15 minutter til 2 timer. Alt etter hvor tom eller fylt magen er, og hva pasienten eventuelt har spist. Ubehaget varer som oftest fra tre til tjuefire timer. Alt ettersom hvor mye en drikker, og hvor fort og mye en kaster opp. Ubehaget dukker opp igjen ved nytt inntak av alkohol. Det hele starter oftest med en intens rødming i ansikt, nakke og bryst. Så kommer bankende hodepine fulgt eller akkompagnert av trykkende og sammensnørende brystsmerter, hjertebank, åndenød, hurtig åndedrett, angst og hetetokter. En kan også observere svimmelhet, kvalme, brekninger og fallende blodtrykk. Metallsmak og seigt spytt er også observert. Det skjer at pasienten er nesten helt sikker på han eller hun skal dø, men som nevnt ovenfor skjer ikke dette ved grå blekksopp. [6] [7]
Coprinopsis er avledet fra Coprinus, som kommer av det greske ordet for møkk, nemlig kopros. Ellers kommer atramentaria fra det latinske ordet for blekk. Merk også ar forstavelsen atra- kommer fra det latinske ordet for svart atrum, men bøyd i hunnkjønn (opprinnelig intetkjønn).
Grå blekksopp (Coprinopsis atramentaria tidligere kjent som Coprinus atramentarius) er en art, som tidligere tilhørte blekksoppslekta (Coprinus). Men denne er delt opp i flere slekter, en annen er Coprinellus (som ikke har fått noe offisielt norsk navn enda) som bl.a. inneholder glimmerblekksopp. Mens den opprinnelige blekksoppslekta tilhører familien (Agaricaceae), som er samme familie som bl.a. sjampinjongene. Lurveblekksoppslekta og Coprinellus er blitt flyttet til familien Psathyrellaceae p.g.a. DNA-testing. Disse tre slektene ble tidligere regnet til samme slekt, da man mente at denne måten å spre sporer på, måtte være typisk for én slekt. Ellers blir det gjort store forandringer innen systematikken nå[trenger referanse], etter som flere og flere arter blir DNA-testet.
Pissacan àut fin-a a 20 cm; capel prima ovà e sarà an sla gamba, peui campanulà; a madurassion as liquefà a parte dal bòrd sot-forma ëd n’inciòstr nèir fin-a a riduvse, a la fin, a un cit sercc nen regolar an testa a la gamba; ël capel da giovo a l’é color sënner, gris bianch o gris brun, pì scur al sentro, coatà dë scaje motobin fin-e al sentro e për ël rest strià e rigà radialment, dle vire lùcid dle vire scur. Gamba prima un pòch argonfia, peui silìndrica un pòch pì sutila an ponta e al pé, veuida, fibrosa, color bianch o grison brilant. Anel aderent a la gamba, butà an bass, fiocos, a dròca lest. Lamele motobin spësse e ventricose, dëstacà da la gamba, pruinose, prima bianche, peui reusa, peui lila brun, nèire e a la fin liquefàite. Carn sutila, bianca-sënner fin-a a che as lìquefa nen.
Capel fin a 7 cm, a euv peui cònich-bombà, da gris a brun-gris. Bòrd soens lobà nen regolar. Lamele motobin s-ciasse, biancastre peui da brun porprà a nèire. Gamba àuta fin a 15 cm e larga fin a 1,5 cm, gorëgna, bianca, con n'argonfiament a anel motobin bass. Motobin a sloa.
Piasent, fin.
A chërs pì che àutr an pianura, an sij pra, ant ij pòst nen coltivà, arlongh ij fonsaj, ant ij parch dle sità; tut l'ann (specialment a l'inissi dla prima) se l'invern a l’é nen tròp frèid.
A chërs ëdzora a detrit ëd bòsch, soens anterà e a smija terìcol. A bocc.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
A l'é solitament comestìbil, ma a l'é velenos quand a l'é mangià ansema a 'd beivande alcòliche.
Costa specie a conten dle sostanse velenose che a càuso ëd j’inconvenient mach se a son compagnà da 'd beivande alcòliche. Ij sìntom ëd l'antossiament a son ëd tipo “eretìstich”, val a dì vasodilatassion con congestion e anrossament dla cera e dla pel dla testa, smangisson an tut ël còrp; ant ij cas pì grav a peulo vnije ëdcò disturb ëd pansa e cheur, pì fòrt se ël pissacan a l’é stàit mangià quand che a l’avìa le lamele già colorà ëd reusa. Generalment ij sìntom a sparisso da soj an pòche ore.
Pissacan àut fin-a a 20 cm; capel prima ovà e sarà an sla gamba, peui campanulà; a madurassion as liquefà a parte dal bòrd sot-forma ëd n’inciòstr nèir fin-a a riduvse, a la fin, a un cit sercc nen regolar an testa a la gamba; ël capel da giovo a l’é color sënner, gris bianch o gris brun, pì scur al sentro, coatà dë scaje motobin fin-e al sentro e për ël rest strià e rigà radialment, dle vire lùcid dle vire scur. Gamba prima un pòch argonfia, peui silìndrica un pòch pì sutila an ponta e al pé, veuida, fibrosa, color bianch o grison brilant. Anel aderent a la gamba, butà an bass, fiocos, a dròca lest. Lamele motobin spësse e ventricose, dëstacà da la gamba, pruinose, prima bianche, peui reusa, peui lila brun, nèire e a la fin liquefàite. Carn sutila, bianca-sënner fin-a a che as lìquefa nen.
Capel fin a 7 cm, a euv peui cònich-bombà, da gris a brun-gris. Bòrd soens lobà nen regolar. Lamele motobin s-ciasse, biancastre peui da brun porprà a nèire. Gamba àuta fin a 15 cm e larga fin a 1,5 cm, gorëgna, bianca, con n'argonfiament a anel motobin bass. Motobin a sloa.
Odor e savorPiasent, fin.
AmbientA chërs pì che àutr an pianura, an sij pra, ant ij pòst nen coltivà, arlongh ij fonsaj, ant ij parch dle sità; tut l'ann (specialment a l'inissi dla prima) se l'invern a l’é nen tròp frèid.
A chërs ëdzora a detrit ëd bòsch, soens anterà e a smija terìcol. A bocc.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
A l'é solitament comestìbil, ma a l'é velenos quand a l'é mangià ansema a 'd beivande alcòliche.
Costa specie a conten dle sostanse velenose che a càuso ëd j’inconvenient mach se a son compagnà da 'd beivande alcòliche. Ij sìntom ëd l'antossiament a son ëd tipo “eretìstich”, val a dì vasodilatassion con congestion e anrossament dla cera e dla pel dla testa, smangisson an tut ël còrp; ant ij cas pì grav a peulo vnije ëdcò disturb ëd pansa e cheur, pì fòrt se ël pissacan a l’é stàit mangià quand che a l’avìa le lamele già colorà ëd reusa. Generalment ij sìntom a sparisso da soj an pòche ore.
Czernidłak pospolity (Coprinopsis atramentaria (Bull.) Redhead, Vilgalys & Moncalvo) – rodzaj grzybów z rodziny kruchaweczkowatych (Psathyrellaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Coprinopsis, Psathyrellaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1786 r. Jean Baptiste Bulliard nadając mu nazwę Agaricus atramentarius. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadali mu w 2001 r. Redhead, Vilgalys i Moncalvo, przenosząc go do rodzaju Coprinopsis[1].
Nazwę polską nadał mu Franciszek Błoński w 1888 r, wówczas bowiem gatunek ten zaliczany był do rodzaju czernidłak (Coprinus). W polskim piśmiennictwie mykologicznym opisywany był także pod polskimi nazwami jako bedłka czernidło, bedłka psia lub czernidłak pospolity[3]. Jednak w wyniku badań filogenetycznych w 2001 przeniesiony został do rodzaju Coprinopsis'', tak więc jego polskie nazwy już nie są spójne z nazwą naukową.
Wysokość 3-8 cm, u młodych osobników cylindryczny, później dzwonkowaty, na końcu niemal rozpostarty. Jest promieniście żłobiony, na wierzchołku ma nieliczne płatkowate łuski. Kolor popielatoszary lub szarobrązowy, na środku ciemniejszy. U dojrzałego owocnika cały kapelusz razem z blaszkami rozpływa się w czarną ciecz[4].
Szerokie, gęste, o piłkowanych ostrzach.. W młodym owocniku białe, później różowe, a na koniec czarne i rozpływają się[4].
Wysokość 5-15 cm, cylindryczny, pusty, łatwo odłamujący się od kapelusza. Powierzchnia gładka, biała, pierścienia brak. Podstawa wyraźnie zaostrzona[4].
Biały, w kapeluszu cienki i kruchy, w trzonie miękki, włóknisty. Smak nieznaczny, zapach przyjemny, ale niewyraźny[4].
Czarny. Zarodniki elipsoidalne, gładkie, o rozmiarach 9-10 × 5-6 μm[5].
Podano występowanie tego gatunku w Ameryce Północnej, Europie, Azji i na Nowej Zelandii[6]. W Polsce jest bardzo pospolity[3].
Występuje dość często, w ogrodach, łąkach, lasach i nieużytkach. Owocniki pojawiają się od wiosny do jesieni, zazwyczaj gromadnie u podstawy ściętych pni lub na ziemi[5].
Saprotrof[3]. Grzyb jadalny, ale także trujący. Jadalne są tylko młode okazy, zanim zaczną czernieć i rozpływać się. Trujący jest natomiast w połączeniu z alkoholem. Co najmniej na dwa dni przed i dwa dni po spożyciu tego grzyba nie należy spożywać alkoholu. W takim przypadku dochodzi do zatrucia organizmu zawartą w grzybie kopryną, która zablokuje proces rozkładu alkoholu doprowadzając tym samym do zatrucia aldehydem octowym. Pierwsze oznaki zatrucia pojawiają się już w czasie od kilku minut do 1 godz. w postaci zaczerwienienia twarzy i szyi, następnie chory zaczyna odczuwać ciepło i wzrasta tętno[7].
.jpg)
Czernidłak pospolity (Coprinopsis atramentaria (Bull.) Redhead, Vilgalys & Moncalvo) – rodzaj grzybów z rodziny kruchaweczkowatych (Psathyrellaceae).
Den mykologiska karaktären hos grå bläcksvamp:
hymenium:
skivor
hatt:
halvklotlik
skivtyp:
fria
ätlighet:
giftig
fot:
bar
sporavtryck:
svart
ekologi:
saprofyt
Grå bläcksvamp (Coprinopsis atramentaria) är en svampart.[10] Den beskrevs först av Pierre Bulliard (v. 1742–1793), och fick sitt nu gällande namn av Redhead, Vilgalys & Moncalvo 200 1. Den ingår i släktet Coprinopsis och familjen Psathyrellaceae.[11][12][13] Arten är reproducerande i Sverige.[13] Inga underarter finns listade.[11]
Grå bläcksvamp växter på gödslade gräsplaner, humusrika lundar, på avstjälpningsplatser och andra platser där det finns rikligt med näring.[14] Den jämnt askgrå hatten är äggformad som ung, men den breder sedan ut sig klocklikt. Hattens avsmalnande topp är brunaktig, liksom även de små fjällen mot mitten. Skivorna är tunna och sitter mycket tätt. Den ursprungliga grå färgen blir svart med åldern, och till slut upplöses skivorna till en bläckliknande vätska. Den ihåliga foten är ljusare än hatten, och nära fotbasen finns en ringliknande förtjockning. Köttet är vitt, tunt och sprött. Det är lätt att känna igen grå bläcksvamp på att den växer i klungor.[14]
Grå bläcksvamp innehåller coprin som orsakar en kraftig antabusreaktion tillsammans med alkohol, ännu flera dagar efter svampmåltiden.[14][15] Detta ämne blockerar ett steg i nedbrytningen av alkohol, så att blodet får ett överskott av acetaldehyd, som orsakar illamående. Det räcker med mycket små mängder av alkohol och små mängder av grå bläcksvamp för att förgiftningssymptom skall uppkomma. Symptomen kan komma redan efter 15 minuter, men det kan också hända att det dröjer en hel vecka. Den drabbade mår mycket dåligt, svettas med röda kinder medan örsnibbar och nässpetsen blir vita, annan hud blålila. Så vitt man vet finns inget fall med dödlig utgång. Normalt har man återhämtat sig efter ca 4 dagar, men överkänslighet för alkohol kan kvarstå länge.[specificera källa]
Wikimedia Commons har media som rör Grå bläcksvamp.
Grå bläcksvamp (Coprinopsis atramentaria) är en svampart. Den beskrevs först av Pierre Bulliard (v. 1742–1793), och fick sitt nu gällande namn av Redhead, Vilgalys & Moncalvo 200 1. Den ingår i släktet Coprinopsis och familjen Psathyrellaceae. Arten är reproducerande i Sverige. Inga underarter finns listade.
Grå bläcksvamp växter på gödslade gräsplaner, humusrika lundar, på avstjälpningsplatser och andra platser där det finns rikligt med näring. Den jämnt askgrå hatten är äggformad som ung, men den breder sedan ut sig klocklikt. Hattens avsmalnande topp är brunaktig, liksom även de små fjällen mot mitten. Skivorna är tunna och sitter mycket tätt. Den ursprungliga grå färgen blir svart med åldern, och till slut upplöses skivorna till en bläckliknande vätska. Den ihåliga foten är ljusare än hatten, och nära fotbasen finns en ringliknande förtjockning. Köttet är vitt, tunt och sprött. Det är lätt att känna igen grå bläcksvamp på att den växer i klungor.
Шапка 3-5 см у діаметрі, 4-10 см завширшки, овальна, потім дзвоникоподібна, конусоподібнорозпростерта, сірувата, у центрі з коричневими або вохряно-коричневими притиснутими, дрібними лусками, до краю радіальнозморшкуваторубчаста. Пластинки сірувато-білі, при достиганні гриба чорніють, розпливаються. Спорова маса буро-коричнева. Спори (7)9-10(11) Х 5-6(7,5) мкм, широкоовальні, коричневі, гладенькі. Ніжка 6-15 Х 0,8-1,5 см, з вузьким зникаючим кільцем. М'якуш білуватий, у молодих плодових тіл з приємним запахом.
Зустрічається по всій Україні. Росте на угноєному ґрунті, здебільшого у траві, часто край дороги; у травні — листопаді.
Добрий їстівний гриб (молоді плодові тіла)[1]. Гнойовики чорнильний і білий можна вживати у вареному, смаженому, тушкованому вигляді, але разом з ними категорично не можна вживати алкогольні напої. Отруйні речовини гриба не розчиняються ні водою, ні шлунковим соком, але добре розчиняються алкоголем і потрапляють у кров, таким чином спричиняють отруєння. За декілька годин симптоми проходять, але алкоголь не можна вживати і наступного дня через загрозу рецидиву.[2]
Coprinopsis atramentaria (Bull.) Redhead, Vilgalys & Moncalvo 2001
СинонимыНаво́зник се́рый (лат. Coprinopsis atramentaria) — гриб рода Навозник (Coprinus) семейства Навозниковых.
Русские синонимы:
Шляпка серая или серовато-коричневая, в центре более темная, 5—10 см в диаметре, у молодого гриба яйцевидная, потом ширококолокольчатая, с растрескивающимся краем. Поверхность шляпки с мелкими, темноватыми чешуйками.
Мякоть очень тонкая, светлая, быстро темнеющая. Вкус гриба сладковатый, характерный запах отсутствует.
Пластинки свободные, широкие, частые. Цвет их у молодых грибов белый, затем становится темно-бурым, у старых — чёрный.
Ножка центральная, белая, при основании слегка буроватая, гладкая, полая, 10—20 см высотой, 1—2,5 см в диаметре, часто сильно изогнута.
Остатки покрывал: кольцо белое, быстро исчезает; вольва отсутствует.
Споровый порошок чёрный, споры 9×6 мкм, эллипсоидальные, с порой.
По мере созревания шляпка и пластинки гриба расплываются в чёрную жидкость (автолиз).
Гриб растет на унавоженных, богатых перегноем почвах, на полях, огородах, в садах, на свалках, около конюшен, навозных и компостных куч, в лесу на вырубках, около древесных стволов и пней лиственных пород. Встречается часто, большими группами.
Сезон в северном умеренном климате — с мая по октябрь.
Условно-съедобный гриб. Съедобен только в молодом возрасте, до потемнения пластинок, после предварительного отваривания. Употребляется в варёном, жареном и маринованном виде, как и навозник белый. Употребление его с алкогольными напитками вызывает отравление. Симптомы сходны с отравлением алкоголем в сочетании с дисульфирамом, который применяется для лечения алкоголизма.
Навозник серый и навозник белый применялись для изготовления чернил. Для этого зрелые грибы складывали в посуду и после завершения процесса автолиза полученную жидкость профильтровывали и добавляли клей и ароматизатор (гвоздичное масло). Такие чернила применялись в виде добавки к обычным в качестве средства для защиты документов государственной важности, крупных денежных векселей. Защита основана на том, что после высыхания споры гриба образуют уникальный рисунок, который затем рассматривали в микроскоп и фиксировали вручную.
Навозник серый обладает свойством вызывать отравление у тех лиц, которые находятся в состоянии алкогольного опьянения, оставаясь безвредным для непьющих. Это дало основание предложить его в качестве противоалкогольного средства.[2]
Это заготовка статьи по микологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Наво́зник се́рый (лат. Coprinopsis atramentaria) — гриб рода Навозник (Coprinus) семейства Навозниковых.
Agaricus atramentarius Bull. 1784 basionym Coprinus atramentarius (Bull.) Fr. 1838Русские синонимы:
Навозник чернильный Чернильный гриб серый
墨汁鬼傘（學名Coprinopsis atramentaria，昔稱Coprinus atramentarius），又名鬼蓋、鬼傘、鬼屋、鬼菌或朝生地蓋，以往為分類在鬼傘屬下，是繼雞腿菇後第二著名的墨汁傘。它的種名是由拉丁文的「墨汁」而來。
它是廣泛分佈的真菌，當與酒一起食用是會有毒的。當採摘墨汁鬼傘時，它會釋放出黑色的液體，這些液體曾一度被用作墨汁的代替品。[1]
灰色或褐色的菌蓋在開端是呈鐘的形狀，在底部散開。菌褶開始時是白色，但很快會轉為黑色，且很快消散。菌柄短小及呈灰色。
墨汁鬼傘是叢生的。一般生在木上，在秋天可以於草原、草地及廣闊的地方找到。主要生長在北半球，而在澳洲亦可以找到。[2]
墨汁鬼傘與酒一起食用時是有毒的。徵狀包括有面紅、反胃、嘔吐及心跳紊亂，於食用後20分鐘至2小時會出現。墨汁鬼傘有著鬼傘素，會阻礙乙醛脫氫酶的運作，使乙醛積聚在體內。乙醛是乙醇的代謝物，是造成宿醉大部份徵狀的物質。雖然有不適的徵狀，但卻從未有致命的情況出現。這些徵狀在吃了墨汁鬼傘3天後喝酒亦有可能會出現。
墨汁鬼傘（學名Coprinopsis atramentaria，昔稱Coprinus atramentarius），又名鬼蓋、鬼傘、鬼屋、鬼菌或朝生地蓋，以往為分類在鬼傘屬下，是繼雞腿菇後第二著名的墨汁傘。它的種名是由拉丁文的「墨汁」而來。
它是廣泛分佈的真菌，當與酒一起食用是會有毒的。當採摘墨汁鬼傘時，它會釋放出黑色的液體，這些液體曾一度被用作墨汁的代替品。
分類 界 : 菌界 門 : 担子菌門 亜門 : 菌蕈亜門 綱 : 真正担子菌綱 目 : ハラタケ目 科 : ナヨタケ科 Coprinaceae 属 : ヒトヨタケ属 Coprinopsis 種 : ヒトヨタケ C. atramentaria 学名 Coprinopsis atramentariaヒトヨタケ（一夜茸、学名：Coprinopsis atramentaria）は、ハラタケ目ナヨタケ科ヒトヨタケ属に属するキノコ。従来はヒトヨタケ科に属するとされてCoprinus atramentarius (Bull.:Fr.) Fr.という学名が与えられていたが、分子系統解析によるヒトヨタケ科の再編に伴いナヨタケ科に移行され、種小名も変更された[1]。
春から秋に広葉樹の枯れ木や埋もれ木に発生する腐生菌である。傘は灰色で細かい鱗片があり、初め卵型だがだんだん縁が反転していく。ひだは初め白色で、胞子が成熟するにつれ、胞子自体の着色のため、黒色に変わっていく。肉は白色、無味でややキノコ臭がある。柄は白色で中空、不明瞭なつばの跡がある。
成熟した子実体の傘は周縁より中心部に向かって自己消化により次第に液化し、ついには柄のみ残し、一夜で溶けて黒色の胞子（担子胞子）を含んだ黒インクのような液と化してしまう。これがヒトヨタケの名の由来である。胞子の一部は空気中に飛散するが、大部分はこの液とともに流出する。英語ではこのキノコを"インク・キャップス"（インクの傘）と呼ぶ。
ヒトヨタケやササクレヒトヨタケ、ネナガノヒトヨタケ（無毒）などいくつかの近縁種は腐った古畳やわらなど、腐敗した植物質によく発生する。漫画家松本零士が押入れにしまっていたパンツ（猿股）に生えたキノコを、「さるまたけ」と称して自らの漫画作品の題材にしたり、漫画家仲間のちばてつやに食べさせたというエピソードがあるが、状況から考えてこの仲間のいずれかである可能性が非常に高い。（松本本人も、「図鑑で調べたらヒトヨタケ」と言っている[2]。）
液化する前の幼菌は食用になり美味であるとされるが、酒類を飲む前後に食べると中毒症状を呈する。含有成分コプリンの代謝生成物1-アミノシクロプロパノールはジスルフィラム様作用を持ち、体内のアルデヒド脱水素酵素を阻害する。エタノールは代謝過程においてアセトアルデヒドを経由して酢酸へと代謝されるが、この酢酸への変換にかかわるのがアルデヒド脱水素酵素である。この結果、アセトアルデヒドが血中に蓄積するために、著しい悪酔い症状様の中毒症状を起こすこととなる。コプリンの作用が体内から消えるまで、食後一週間程度は飲酒を控えたほうが良い。コプリンと同様のエタノール代謝阻害作用による中毒を起こす美味なキノコとしては、他にホテイシメジ（成分はオクタデセン酸などの共役エノン、ジエノン類）、キララタケが知られている。中毒症状は通常は4時間以内に、自然に回復する[3]。食用されるササクレヒトヨタケにはコプリンは含まれない[4]。
さっとゆでて、ねぎぬたや三杯酢、山椒や柚の香りの吸い物にしたりするなどの調理が適する。特に脂質との相性がよいので大量に収穫した場合は肉とのバター炒めにしてもよい。
この項目は、菌類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（P:生き物と自然／PJ生物）。 ヒトヨタケ（一夜茸、学名：Coprinopsis atramentaria）は、ハラタケ目ナヨタケ科ヒトヨタケ属に属するキノコ。従来はヒトヨタケ科に属するとされてCoprinus atramentarius (Bull.:Fr.) Fr.という学名が与えられていたが、分子系統解析によるヒトヨタケ科の再編に伴いナヨタケ科に移行され、種小名も変更された。
