Around 400 species of mantispids, placed in around 44 genera, are known (Ohl and Oswald 2004). Diversity is higher at lower latitudes. For example, according to Reynoso-Velasco and Contreras-Ramos (2008), the known mantispid fauna of Mexico includes around two dozen species, whereas the (surely more complete) species list for all of the United States and Canada includes just half this number, nearly all of which are present in Mexico as well (and according to Cannings and Cannings [2006], only four species occur in Canada). Caribbean island diversity is equivalent to that of the entire Nearctic (Canada and the United States), although just a few species are not shared with continental areas. A summary of species richness by zoogeographic region reinforces this pattern, with the numbers of species known from the Nearctic or Palearctic regions being many times fewer than for other regions (Ohl and Oswald 2004), despite the fact that these two regions are presumably the most thoroughly known.
With the exception of the subfamily Mantispinae, little is known of the biology and ecology of mantispids. The Mantispinae, however, are relatively well known. In contrast to the scattered data available for the several other subfamilies, which suggest that a wide range of insects may be used as food by developing individuals of various mantispid species, known larval developmental associations of species in the Mantispinae are all with the egg sacs of spiders and the larvae are predators on spider eggs. Larvae of some mantispine species are obligate egg-sac penetrators. These larvae locate and penetrate spider egg sacs that have already been produced and deposited in the environment. Other mantispine species locate and board spiders, then enter the egg sac during its construction. Larvae of still other species use either or both techniques to get inside spider egg sacs. If larvae enter an egg sac containing nearly hatched spiderlings, they may board these. It is not clear whether larvae are able to search out spiders from a distance. Given that adults produce egg clutches containing from several hundred to several thousand eggs, it is possible that searching is purely random and that encounters with spiders are simply fortuitous. Although larvae would presumably benefit from boarding only female spiders, in all species that have been studied larvae board male and female spiders with equal frequency. However, in at least one species, larvae that find themselves on a male will transfer to the male's mate when he copulates; in at least one other species, larvae on a male spider will transfer to a female who cannibalizes the male. (Redborg 1998 and references therein)
Although it has long been known that mantispine larvae feed on spider eggs, only in the 1980s was it recognized that some (possibly all) spider boarders feed on spider hemolymph ("blood") while aboard adult spiders. Spider-boarding mantispids overwinter on their host spiders. The overwintering behavior of egg-sac penetrators is more varied. In some species, individuals overwinter as a mass of unfed first instars and search for egg sacs the following spring. Others may overwinter as larvae or pupae within spider egg sacs. (Redborg 1998 and references therein)
Once inside a spider egg sac, a mantispid larva pierces and drains eggs with its modified mandibles and maxillae. As a third instar larva, it constructs a pupal cocoon within the spider egg sac. In the laboratory at 25º C, the entire life cycle for the well studied Mantispa uhleri takes around 28 days from first instar to adult. The incipient adult bites its way out of both the cocoon and egg sac and walks some distance away before undergoing the final molt, presumably because egg sacs may be located in concealed or awkward places such as under tree bark or within a silken retreat. (Redborg 1998 and references therein)
Although data on which spider species are preferentially attacked are very incomplete (reviewed by Redborg 1998), some tentative generalizations are possible. Host range tends to be fairly broad, with few mantispine species believed to have a host range limited even to a single family. Egg sac-penetrating mantispids probably tend to have broader host ranges and to be more often associated with web-building spiders than are spider-boarding mantispids. Spider-boarding mantispids may be more likely to be associated with wandering spiders, while mantispids associated with the egg sacs of web-building spiders may be more likely to be egg-sac penetrators. At best, however, these are rough generalizations. (Redborg 1998 and references therein)
Little is known about the nonreproductive habits of adult mantispines. Several species appear to be wasp mimics. In the few mantispine species in which mating behavior has been observed, courtship begins with male and female facing each other. Both male and female slowly extend forward and flex the coxa and femur of one raptorial leg followed by identical movements of the other leg. Males possess a glandular abdominal epithelium that produces a suspected pheromone, although this requires further investigation. Copulation occurs venter to venter, which necessitates twisting of the male’s abdomen through a 180º angle to achieve the final orientation of male and female facing away from each other. Copulation duration ranges from 1 hour to 24 hours among species that have been studied. Postcopulatory sparring may occur. A white opalescent sperm-containing spermatophore, present at the tip of the female abdomen following mating, is generally absorbed within 24 to 48 hours. Mantispids lay discrete clutches of very large numbers of eggs, each of which is attached to the substratum by a short stalk produced by secretions from the female's colleterial ("glue") gland. Depending on the species and the size of an individual female, clutch size may vary from a couple of hundred to several thousand eggs, with one to two clutches produced per week for several weeks or even months. (Redborg 1998 and references therein)
Ohl and Oswald (2004) catalogued the world mantispid fauna, including all fossil and extant species known. They present data on original and current generic placements and synonymies and include literature sources, type status, type locality, type depository, and taxon distributions.
Els mantíspids (Mantispidae) són una família d'insectes de l'ordre Neuroptera. Són de grandària mitjana a gran, i es caracteritzen per un llarg protòrax i unes potes anteriors raptores que recorden a les dels màntids, amb els quals no obstant això no estan relacionats. Les ales tenen nervadures protuberantes i són de gran envergadura, entre 15 a 40 mm; en repòs les manté plegades com en teulada.
Alguns són semblants a màntids i uns altres a vespes, com els gèneres Climaciella i Entanoneura. Els adults són depredadors en la seva gran majoria; algunes larves són depredadores, però en general completen o realitzen aquesta etapa com a paràsites d'alguns insectes i aranyes.
Són insectes de metamorfosi completa. La femella col·loca els ous sobre el tronc d'arbres; en descloure, les larves en general busquen dispersar-se, ja sigui caminant o deixant-se portar pel vent, o algunes són arrossegades per algun animal en passar.
Les del gènere Nolima són actives depredadores d'insectes de cos tou, unes altres s'associen a altres insectes durant gairebé tota l'etapa larval, algunes a lepidòpters, particularment a algunes papallones nocturnes, unes altres a coleòpters essencialment a alguns escarabats, unes altres a himenòpters especialment a algunes vespes i abelles. Acaben la seva etapa larval dins de massa d'ous d'aranyes, introduint-se o entrant quan l'aranya femella els diposita.
Emergeixen com a adults alats; alguns són nocturns, altres diürns i uns altres són molt actius durant el crepuscle. Tots són depredadors d'insectes de cos tou, aguaiten les seves preses posats. Durant el perllongat festeig, que consisteix en danses de complicats moviments i producció d'olors, la femella diposita els ous sobre els troncs de la vegetació, arribant a dipositar diversos milers d'ous una sola femella.
Els mantíspids (Mantispidae) són una família d'insectes de l'ordre Neuroptera. Són de grandària mitjana a gran, i es caracteritzen per un llarg protòrax i unes potes anteriors raptores que recorden a les dels màntids, amb els quals no obstant això no estan relacionats. Les ales tenen nervadures protuberantes i són de gran envergadura, entre 15 a 40 mm; en repòs les manté plegades com en teulada.
Alguns són semblants a màntids i uns altres a vespes, com els gèneres Climaciella i Entanoneura. Els adults són depredadors en la seva gran majoria; algunes larves són depredadores, però en general completen o realitzen aquesta etapa com a paràsites d'alguns insectes i aranyes.
Die Fanghafte (Mantispidae) sind eine Familie der Netzflügler (Neuroptera). Sie kommen weltweit mit etwa 400 Arten vor, in Europa sind nur fünf Arten in zwei Gattungen heimisch,[1] von denen zwei Arten, Mantispa styriaca und Mantispa aphavexelte, in Mitteleuropa leben. Eine weitere Art wurde 2014 aus Spanien neu beschrieben. Ihr Hauptverbreitungsgebiet sind die Tropen und Subtropen. Die nächsten Verwandten sind die Berothidae und die Dilaridae.
Die Fanghafte erreichen eine Flügellänge von 5 bis 30 Millimetern bei einer Körperlänge von 5 bis 47 Millimetern. Ihre Grundfärbung ist grün, braun, gelb und manchmal rötlich. Sie weisen eine sehr eigentümliche Körperform auf, die eine starke Ähnlichkeit mit Fangschrecken (Mantodea) hat. Der Prothorax ist lang und dünn ausgezogen und beweglich. An seinem Ende sitzt knapp hinter dem Kopf das erste Beinpaar, das wie bei den Fangschrecken zu Fangbeinen ausgebildet ist. Bei diesen Tieren sitzen die Fangbeine aber am Ende des Prothorax. Die Hüfte (Coxa) eines solchen Beins ist deutlich verlängert. An sie schließt der abgeflachte und auf einer Seite bedornte Schenkel (Femur) an. Schiene (Tibia) und Fuß (Tarsus) können in Richtung der Dornen der Schenkel eingeklappt werden, um Beutetiere zu fangen. Der dreieckige Kopf ähnelt, vor allem durch die großen, seitlich stark hervorstehenden Facettenaugen auch sehr dem von Fangschrecken. Die Fühler sind sehr kurz. Die zwei Paar Flügel sind typisch netzflüglerartig geformt und meist klar, nur bei manchen Arten etwas verdunkelt. Am Vorderrand kann man ein gut sichtbares Flügelmal erkennen. Dadurch, dass das erste Beinpaar weit vorne am Körper sitzt, stehen die Tiere nur auf den übrigen zwei Beinpaaren. Zwischen Thorax und Abdomen ist der Körper mehr oder weniger verengt.
Es gibt einige Arten, die Wespen imitieren (Mimikry), wie z. B. Climaciella brunnea.
Es gibt sowohl nacht- wie tagaktive Arten, einige der ersteren werden von künstlichen Lichtquellen angelockt. Sie leben räuberisch von anderen Insekten, die sie auch aktiv jagen. Ihre Flugeigenschaften sind aber schlecht.
Die Eier sind gestielt, klein und grün und werden in Gruppen gelegt. Ein Weibchen kann bis zu 8.000 von ihnen legen. Die daraus schlüpfenden Larven leben als Parasitoiden an verschiedenen Insektenlarven (vor allem Bienen und Wespen) und Spinneneiern. Sie entwickeln sich hypermetamorphotisch, verändern also ihre Gestalt während ihrer Entwicklung mehrfach grundlegend. Die anfangs gut beweglichen Larven, die Fühler und Beine aufweisen, haben im zweiten und dritten Larvenstadium nur Stummelbeine, einen kleinen Kopf und Mundwerkzeuge und sehen Maden ähnlich. Im ersten Stadium nehmen sie keine Nahrung auf. Erst ab dem zweiten Stadium leben sie parasitär.
Der älteste fossile Beleg für die Existenz von Fanghaften ist ein 44 Millionen Jahre alter Einschluss in baltischem Bernstein. Die Larve wurde zusammen mit der Spinne, die sie befallen hatte, eingeschlossen. Der Fund gilt gleichzeitig als Beleg dafür, dass Fanghaftlarven schon damals dieselben Strategien zum Nahrungserwerb anwandten, wie heute.[2][3]
Die Fanghafte (Mantispidae) sind eine Familie der Netzflügler (Neuroptera). Sie kommen weltweit mit etwa 400 Arten vor, in Europa sind nur fünf Arten in zwei Gattungen heimisch, von denen zwei Arten, Mantispa styriaca und Mantispa aphavexelte, in Mitteleuropa leben. Eine weitere Art wurde 2014 aus Spanien neu beschrieben. Ihr Hauptverbreitungsgebiet sind die Tropen und Subtropen. Die nächsten Verwandten sind die Berothidae und die Dilaridae.
De Knieper-Nettflunken (Mantispidae) sünd en Familie mank de Nettflunken (Neuroptera). Up de ganze Eer gifft dat bi 400 Aarden, dormank fiev Aarden (verdeelt up twee Geslechter) in Europa[1] Twee Aarden leevt in Middeleuropa. Dat hannelt sik um Mantispa styriaca un Mantispa aphavexelte. Noch en annere Aart is 2014 in Spanien nee beschreven wurrn. De meisten Knieper-Nettflunken sünd in de Tropen un in de Subtropen tohuse. Ehre neegsten Verwandten sünd de Berothidae un de Dilaridae.
De Flunken bi de Knieper-Nettflunken könnt vun 5 bit hen to 30 Millimeters lang ween, bi en Lief, dat vun 5 bit hen to 47 mms lang ween kann. Dat Lief hett en afsunnerliche Form un lett bannig na Biddhaupeer (Mantodea). De Vörbost is lang un dünn uttagen un kann bewegt weern. An ehr Enne sitt direktemang achtern Kopp dat eerste Paar Been, dat, just as bi de Biddhaupeer, to Fangbeen ummuddelt is. Man bi de Biddhaupeer sitt dat eerste Beenpaar an’t annere Enn vun de Vörbost. Bi de Fangbeen is de Hüft düütlich wat langer, as anners. Achter de Hüften kummt de Schenkel (Femur), de en beten wat platt is un wo up een Siet Doorns an sitten doot. To’n Fangen vun Büte könnt Schenen (Tibia) un Foot (Tarsus) gegen de Doorns hen inklappt weern. De dreekante Kopp lett ok na den Kopp vun de Biddhaupeer, sunnerlich vunwegen de groten Facettenogen, de na de Sieten hen oorntlich afstaht. De Föhlspriete sünd bannig kort. De twee Paar Flunken hefft de typsche Form vun all Nettflunken. Meist sünd se klaar, bloß bi en Reeg vun Aarden en beten wat afdunkelt. An’n Vörrand is en Flunkenplacken good to sehn. Vunwegen, datt dat eerste Beenpaar wiet vörn ansetten deit, staht de Deerter bloß up de annern twee Beenpaar, de noch over blievt. Twuschen Bost un Achterlief is dat Lief mehr oder minner afknepen. De wecken Aarden maakt Wöpsen na (Mimikry), as u. a. Climaciella brunnea.
Dat gifft Aarden, de sünd in de Nacht, un annere, de sünd overdag togange. Vun de nachtaktiven Aarden weert de wecken vun künstlich Licht anlockt. Knieper-Nettflunken leevt as Rövers vun annere Insekten, un gaht dor ok up Jagd na. Flegen könnt se avers nich besunners good. De Eier sitt an’n Steel, sünd lüttjet un gröön un weert in Gruppen afleggt. Een Seken kann bit hen to 8.000 Eier leggen. Wenn de Budden utkrapen sünd, leevt se as Parasitoiden an allerhand Budden vun annere Insekten (sunnerlich vun Immen un Wöpsen) un an Spinneneier. Bi dat Wassen ännert de Larven en poormol ehre Gestalt (Hypermetamorphose). Toeerst könnt se sik leifig bewegen un hefft Been un Föhlspriete, man nadem se een- un tweemol de Huud uttrocken hefft, hefft se bloß noch Stummelfööt, en lüttjen Kopp mit lüttje Mundwarktüge un laat na en Budde. Ehr, datt se dat eerste Mal de Huud uttrocken hefft, freet se noch nix, achterna leevt se as Parasitoiden.
Dat öllste Fossil vun Knieper-Nettflunken is en Insluss in Barnsteen, de 44 Mio. Johre oold is. Dor is en Budde tohopen mit de Spinn inslaten wurrn, wo se an seten hett.[2]
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. De Knieper-Nettflunken (Mantispidae) sünd en Familie mank de Nettflunken (Neuroptera). Up de ganze Eer gifft dat bi 400 Aarden, dormank fiev Aarden (verdeelt up twee Geslechter) in Europa Twee Aarden leevt in Middeleuropa. Dat hannelt sik um Mantispa styriaca un Mantispa aphavexelte. Noch en annere Aart is 2014 in Spanien nee beschreven wurrn. De meisten Knieper-Nettflunken sünd in de Tropen un in de Subtropen tohuse. Ehre neegsten Verwandten sünd de Berothidae un de Dilaridae.
Mantispidae, known commonly as mantidflies, mantispids, mantid lacewings, mantisflies or mantis-flies, is a family of small to moderate-sized insects in the order Neuroptera. There are many genera with around 400 species worldwide,[1] especially in the tropics and subtropics. Only five species of Mantispa occur in Europe.[2] As their names suggest, members of the group possess raptorial forelimbs similar to those of the praying mantis, a case of convergent evolution.
About 5–47 mm (0.20–1.85 in) long and with a wingspan of 5–30 mm (0.2–1.2 in), some mantidflies such as Climaciella brunnea, Euclimacia nodosa[3][4] are wasp mimics,[5] but most are brownish with green, yellow and sometimes red hues. The vernacular and scientific names are derived from their mantis-like appearance, as their spiny "raptorial" front legs are modified to catch small insect prey and are very similar to the front legs of mantids (the only difference is that the pincers lack footpads and are not used for walking at all). The adults are predatory insects that are often nocturnal, and are sometimes attracted by porch lights or blacklights. They are usually green, brown, yellow, and sometimes pink, and have four membranous wings which may sometimes be patterned (especially in wasp mimicking species) but are usually clear. Adult mantidflies are predators of suitably sized insects, which they catch as mantids do. However, the underlying mechanisms for the prey capture behavior are different in mantidflies and mantids.[6] Mantidflies are active hunters, but as with other Neuroptera, they are cumbersome fliers.
Symphrasinae larvae are sedentary parasitoids on bee, wasp or scarab beetle larvae. Larvae of the Calomantispinae are predators of small arthropods, and in at least one species they are mobile. Mantispinae have the most specialized larval development among all mantidflies studied to date (the life history of the Drepanicinae remains unknown): their campodeiform larvae seek out female spiders or their egg sacs which they then enter; the scarabaeiform larvae then feed on the spider eggs, draining egg contents through a piercing/sucking tube formed by modified mandibles and maxillae, pupating in the egg sac.[1]
First-instar mantispids use two strategies to locate spider eggs: larvae may burrow directly through the silk of egg sacs they find, or they may board and be carried by female spiders prior to sac production (phoresy), entering the sac as it is being constructed. Mantispids that board spiders usually adopt positions on or near the pedicel; some species may enter the spider's book lungs. Larvae maintain themselves aboard spiders by feeding on spider hemolymph. Transfers of larvae from spider to spider are possible during spider mating or cannibalism. All of the major groups of hunting spiders are attacked by spider-boarding mantispids; the egg sacs of web-building species are also entered by egg-sac penetrators.[7]
Among the Neuroptera (which includes lacewings and owlflies), mantidflies are apparently most closely related to the Dilaridae (pleasing lacewings) and the thorny (Rhachiberothidae) and beaded lacewings (Berothidae). These and the prehistoric Mesithonidae - probably a paraphyletic assemblage rather than a natural group - form the superfamily Mantispoidea.
Many mantidflies are placed in one of the four subfamilies, of which the Symphrasinae are probably the most distinct and the Mantispinae are the most advanced. But a considerable number of taxa cannot be easily accommodated in this layout, and are therefore better treated as incertae sedis at present.
Some authors have suggested that the extinct two winged Dipteromantispidae known from Cretaceous fossils should be treated as a subfamily of Mantispidae.[8]
Extant taxa based on Global Biodiversity Information Facility[9] and extinct taxa based on Jepson, 2015 and subsequent literature.[10]
Auth: Navás, 1909
Auth: Makarkin 1996
Fossil taxa may be of an altogether quite basal position, for example the Jurassic Liassochrysa (about 180 million years old) and Promantispa (about 155 million years old) have been assigned to either a basal position within the group or Drepanicinae, the most basal subfamily within the group. The Early Jurassic Prohemerobius dilaroides (the type species of the "Prohemerobiidae" assemblage) as well as the Late Permian Permantispa emelyanovi (of the just as likely paraphyletic "Permithonidae") were suggested to possibly represent ancestral mantidflies[12] However, later studies found them to be basal members of Psychopsoidea and Neuroptera respectively.[8]
Most living genera from which fossil species are also known to go back to the Miocene; the Oligocene "Climaciella" henrotayi probably does not belong in the living genus. Two fossil species have been described as part of the extant genus Dicromantispa, Dicromantispa moronei from Dominican amber and Dicromantispa electromexicana from Mexican amber.[1]
The North American species include:
Paraberotha, Retinoberotha and Whalfera were formerly placed here, but have since been recognized as Rhachiberothidae. Mantispidiptera are diminutive insects, apparently neuropterans of some sort, perhaps Hemerobiiformia; their exact affiliation cannot at present be determined because of their odd apomorphies, though they are unlikely to have been mantidflies.[1][12]
Mantispidae, known commonly as mantidflies, mantispids, mantid lacewings, mantisflies or mantis-flies, is a family of small to moderate-sized insects in the order Neuroptera. There are many genera with around 400 species worldwide, especially in the tropics and subtropics. Only five species of Mantispa occur in Europe. As their names suggest, members of the group possess raptorial forelimbs similar to those of the praying mantis, a case of convergent evolution.
Los mantíspidos (Mantispidae) son una familia de insectos del orden Neuroptera. Se distribuyen por todo el mundo, en las zonas tropicales, subtropicales y templadas.
Son de tamaño mediano a grande, y se caracterizan por un largo prótorax y unas patas anteriores raptoras que recuerdan a las de los mántidos, con los que sin embargo no están relacionados. Las alas tienen nervaduras protuberantes y son de gran envergadura, entre 15 a 40 mm; en reposo las mantiene plegadas como en tejado.
Algunos son parecidos a mántidos, como el género tipo Mantispa, y otros a avispas, como los géneros Climaciella y Entanoneura. Los adultos son depredadores en su gran mayoría; algunas larvas son depredadoras, pero por lo general completan o realizan esta etapa como parásitas de algunos insectos y arañas.
Son insectos de metamorfosis completa. La hembra coloca los huevos sobre el tronco de árboles; al eclosionar, las larvas por lo general buscan dispersarse, ya sea caminando o dejándose llevar por el viento, o algunas son arrastradas por algún animal al pasar.
Las del género Nolima son activas depredadoras de insectos de cuerpo blando, otras se asocian a otros insectos durante casi toda la etapa larval, algunas a lepidópteros, particularmente a algunas mariposas nocturnas, otras a coleópteros esencialmente a algunos escarabajos, otras a himenópteros especialmente a algunas avispas y abejas. Terminan su etapa larval dentro de una masa de huevos de arañas, introduciéndose o entrando cuando la araña hembra los deposita.
Emergen como adultos alados; algunos son nocturnos, otros diurnos y otros son muy activos durante el crepúsculo. Todos son depredadores de insectos de cuerpo blando, acechan sus presas posados. Durante el prolongado cortejo, que consiste en danzas de complicados movimientos y producción de olores, la hembra deposita los huevos sobre los troncos de la vegetación, llegando a depositar varios miles de huevos una sola hembra.
Esta familia comprende varias subfamilias, que agrupa a 44 géneros aproximadamente y unas 420 especies actuales:
Los mantíspidos (Mantispidae) son una familia de insectos del orden Neuroptera. Se distribuyen por todo el mundo, en las zonas tropicales, subtropicales y templadas.
Les Mantispidae, en français Mantispidés, sont une famille d'insectes de l'ordre des névroptères. Elle comprend une soixantaine de genres et plus de 400 espèces selon GBIF (19 juin 2021)[1]. Mantispa est le genre type.
Selon ITIS (19 juin 2021)[2] :
Selon GBIF (19 juin 2021)[1] :
Le nom scientifique de ce taxon est Mantispidae, choisi par le zoologiste britannique William Elford Leach, en 1815[2].
Mantispidae a pour synonymes[1] :
Les Mantispidae, en français Mantispidés, sont une famille d'insectes de l'ordre des névroptères. Elle comprend une soixantaine de genres et plus de 400 espèces selon GBIF (19 juin 2021). Mantispa est le genre type.
Mantispos (lot. Mantispidae) – tinklasparnių (Neuroptera) šeima. Tai maži ir vidutinio dydžio vabzdžiai. Pavadinimas „Mantispidae“ kilęs nuo maldininkų (lot. Mantodea, angl. Mantis), dėl panašių priekinių kojų.
Pasaulyje apie 400 rūšių. Europoje − 5.
Suaugusių mantispų kūno ilgis nuo 7 iki 45 mm ilgio. Išskleistų sparnų plotis nuo 5 iki 50 mm. Kai kurios rūšys (Climaciella brunnea, Euclimacia mazginis) išvaizda imituoja vapsvas (mimikrija), bet dauguma rūšių yra rusvos, žalsvos, geltonos ar rausvos atspalvių. Priekinės kojos čiupamosios, panašios į maldininkų.
Suaugėliai plėšrūs, minta įvairiais smulkiais vabzdžiais ir kitais bestuburiais. Medžioja dažniausiai naktį.
Lervos vystosi vorų kiaušinių kokonuose, misdamos kiaušiniais. Taip pat kai kurios rūšys parazituoja bičių ir vapsvų lervas.
Mantispos (lot. Mantispidae) – tinklasparnių (Neuroptera) šeima. Tai maži ir vidutinio dydžio vabzdžiai. Pavadinimas „Mantispidae“ kilęs nuo maldininkų (lot. Mantodea, angl. Mantis), dėl panašių priekinių kojų.
Pasaulyje apie 400 rūšių. Europoje − 5.
Mantispidae ialah famili serangga sayap berjaring bersaiz kecil hingga sederhana, dikenali sebagai lalat mentadak (bahasa Inggeris:mantidflies, mantispids, mantid lacewings atau mantis-flies). Terdapat banyak genus dengan kira-kira 400 spesies di seluruh dunia,[1] terutamanya di kawasan tropika dan subtropika. Hanya 5 spesies Mantispa terdapat di Eropah.[2]
Mantispidae ialah famili serangga sayap berjaring bersaiz kecil hingga sederhana, dikenali sebagai lalat mentadak (bahasa Inggeris:mantidflies, mantispids, mantid lacewings atau mantis-flies). Terdapat banyak genus dengan kira-kira 400 spesies di seluruh dunia, terutamanya di kawasan tropika dan subtropika. Hanya 5 spesies Mantispa terdapat di Eropah.
Mantispidae zijn een familie van insecten die behoren tot de orde netvleugeligen (Neuroptera). De familie omvat wereldwijd ongeveer 400 soorten.
Ze worden gekenmerkt door de bouw van het voorste potenpaar dat zich ontwikkeld heeft door grote vangpoten. Ze doen hierdoor denken aan bidsprinkhanen wat ook in de wetenschappelijke naam terug te vinden is; mantis verwijst naar de bidsprinkhanen. De vleugelspanwijdte bedraagt 1 tot 5,5 cm.
De eieren worden meestal afgezet op boomschors. De uitgekomen larven voeden zich meestal met spinneneieren.
Deze familie komt wereldwijd voor in de tropen en subtropen in halfdroge bossen en struwelen.
De Mantispidae zijn onderverdeeld in de volgende onderfamilies:
Mantispidae zijn een familie van insecten die behoren tot de orde netvleugeligen (Neuroptera). De familie omvat wereldwijd ongeveer 400 soorten.
Knelarnettvengjer (Mantispidae) er ei familie insekt som høyrer til nettvengjene. Namnet sitt har dei fått fordi dei har fått forbeina sine omdanna til fellklør som ser ut som dei knelarar har. Gruppa finst normalt ikkje i Noreg, men førekjem stundom på importert tropisk frukt.
Det er kjend rundt 350 artar på verdsbasis, fordelt på 45 slekter og fleire underfamiliar. Fem artar er kjende frå Europa, men berre Mantispa styriaca førekjem nord for Middelhavsområdet. Denne er funnen så langt nord som nord i Tyskland.
Knelarnettvengjer har kraftige fellklør på det første beinparet og ber det som regel opp mot mellomkroppen. Forbrystleddet er alltid tydeleg forlenga, men med ein del variasjon mellom ulike undergrupper. Elles liknar dei ganske mykje på andre nettvengjer, både når det kjem til kropp, bein og vengjer. Dei kan stundom ha markerte fargeteikningar i gult og svart for å imitera kvefsar, men som oftast er dei ganske lite iaugefallande fargemessig. Ofte har dei eit tydeleg pterostigma eller vengjemerke.
Hovudet har relativt korte, men velutvikla følehorn og store metalliske fasettaugo. Munndelane er ikkje spesialiserte, og punktaugo ocelli manglar heilt.
Gruppa omfattar for det meste middels store insekt, frå 20 til 47 millimeter i lengd.[1]
Vaksne knelarnettvengjer er aktive rovdyr som nyttar fellklørne sine til å fanga ulike bytteinsekt, oftast fluger og sommarfuglar som kviler på blomar. Det finst både dag- og nattaktive artar.
Desse insekta flyg ikkje vidare godt, men er flinke til å springa. Gruppa er elles ganske dårleg kjend biologisk sett.
Paringa er ritualisert. Partnarane står nokre centimeter frå kvarandre og viftar med følehorn og forbein i om lag ti minutt først, kanskje for å visa kvarandre at dei ikkje er potensielle byttedyr. Sjølve paringa tek om lag ein time, og hoene flyg for å legga egg umiddelbart etterpå.
Knelarnettvengjer legg særs mange egg. Somme artar kan legga så mange som 8000 av gongen. Ofte legg fleire hoer egga sine samla på same stad. Rekorden for tal på egg på ein yngleplass ligg på 150 000.
Som andre nettvengjer har knelarnettvengjene tre larvestadium. Det første, det compodeiforme stadiet, er heilt annleis frå dei to andre og er slankt med fireledda følehorn. Det har velutvikla løpebein og hardt og tjukt skal på forbrystet. Stadiet tek ikkje til seg næring, men er likevel særs aktivt og kan røre mykje på seg.
Dei scarabaeiforme larvane av andre og tredje stadium er vertsspesifikke rovdyr eller sosiale parasittar. Dei kan gå på edderkoppkokongar, bol av solitære (ikkje-sosiale) bier eller sosiale kvefs eller jordlevande insektlarvar. For det meste et dei egg, daude eller levande larvar eller detritus. Desse to stadia liknar makk med 1-3-ledda følehorn, små hovud og særs korte bein. Slike insekt som har fleire ulike larvestadium seier me at har hypermetamorfose.
Forsøk med slektene Plega og Nolima i laboratoriet har vist at knelarnettvengjelarvane kan nyttiggjera seg av mykje forskjellig mat, sjølv om dei i naturen stort sett berre et ein eller nokre få artar. Dette har vist at kosthaldet i stor grad vert avgjort av kvar hoene legg egga sine.
I motsetnad til mange andre nettvengjer syner ikkje knelarnettvengjene kannibalistiske trekk.
Knelarnettvengjer nyttar fleire ulike strategiar for å få lagt egga sine nær passande vertar, som i edderkoppkokongar eller i kvefsebol.
Arten Climaciella brunnea, og kanskje fleire, heng seg på ho-edderkoppar og ventar til ho spinner eggkokongen sin. Larvane til denne klarar ikkje å bora seg inn i kokongane på eiga hand, så egga må leggjast der før han er ferdig spunnen. Nettvengjehoa må vera forsiktig når ho gjer dette for å unngå å bli eten av edderkoppen.
Andre artar, til dømes Mantispa viridis, har larvar som gneg seg inn i kokongen på eiga hand. Atter andre artar, som Mantispa uhleri, kan nytta begge strategiane.
Trichoscelia santareni er parasitt på dei sosiale kvefsane Polybia diguetana. Her har ein observert egglegginga ganske godt i felt, kor nesten femti hoer samla seg nær eit bol. Dei sat først roleg, flaug rundt i små sirklar og sette seg ned att. Etter dette går dei rett inn i bolet og legg egga der. Korleis dei får dette til utan å bli åtaka er ei gåte.
Knelarnettvengjer er sjeldne som fossil, og me veit lite om korleis dei utvikla seg. Den første fossile arten vart beskriven frå Oligocentida i Tertiær så seint som i 1921. Promantispa silimis frå juratida er den eldste forma me kjenner til, og vart beskriven i 1980. Få andre fossil er funne seinare, men dei er kjende frå både russisk og tysk berggrunn. Ut frå den noverande utbreiinga til gruppa trur ein desse nordlege formene døydde ut og at familien seinare spreidde seg ut frå tropane att[2].
Ein reknar den vesle, spesielle nettvengjefamilien Berothidae som søstergruppa til knelarnettvengjene. Denne gruppa er artsfattig, men har likevel så mykje som ein art i Europa i dag.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Knelarnettvengjer Knelarnettvengjer (Mantispidae) er ei familie insekt som høyrer til nettvengjene. Namnet sitt har dei fått fordi dei har fått forbeina sine omdanna til fellklør som ser ut som dei knelarar har. Gruppa finst normalt ikkje i Noreg, men førekjem stundom på importert tropisk frukt.
Det er kjend rundt 350 artar på verdsbasis, fordelt på 45 slekter og fleire underfamiliar. Fem artar er kjende frå Europa, men berre Mantispa styriaca førekjem nord for Middelhavsområdet. Denne er funnen så langt nord som nord i Tyskland.
Knelernettvinger (Mantispidae) er en familie av nettvinger. Det er ingen norske arter.
Ganske små til ganske store (forvingens lengde 5-30 mm) nettvinger. Knelernettvinger har fått navnet sitt fra utseendet som ligner knelere. Forkroppen (prothorax) er noe forlenget. Frambeina er kraftige, med forlengede, bevegelige hofter, fortykkede lår og kraftige legger. Som hos knelere fanges byttet mellom innsiden av låret og leggen. Noen arter ligner litt på vepser.
Fargen på kroppen varierer mellom grønn, gul og brun. Noen ganger litt rosa. De to vingeparene er ganske like, smale og har et tett og fint ribbenett. Vingemerket (pterostigma) er tydelig. Ofte er vingene gjennomskinnelige uten et mønster, men noen arter har flekker og lignende på vingene, ganske hyppig er forkanten rødlig eller brunlig.
Larvene har avlang kroppsform og velutviklede bein i det første larvestadiet, men i det andre og tredje stadiet er larvene tykke og c-formede, beina er redusert til korte stumper. Munndelene er også ganske små.
Knelernettvinger finnes bare der det er et varmt klima. Knelernettvinger er aktive om natten. De lever som rovdyr på mindre dyr som insekter. Med de kraftige frambeina fanger de og holder fast byttedyret.
Knelernettvinger har fullstendig forvandling og må gjennom et puppestadium før de blir kjønnsmodne (imago).
Larvene lever som parasitter på larvene til bier, vepser og i egg til visse edderkopper (det siste særlig hos underfamilien Mantispinae). Hunnen legger 200-2000 bittesmå egg som står på stilker. Disse klekkes til små, aktive første stadiums larver som enten leter opp et edderkopp-nett eller vepsebol, eller prøve å finne en edderkopp- eller vepsehunn som de kan henge på tilbake til bolet. Dersom larven når fram til et vepsebol eller en edderkopp-eggsekk, forandrer den seg til en beinløs andre stadiums larve, ellers ikke. De artene som angriper bier og veps, ernærer seg på én enkelt larve, som de til slutt dreper – de er dermed å regne som parasitoider. De som snylter på edderkopper lever av eggene i eggsekken.
Unge larver er campodeiforme med munndelene framoverrettet, mens eldre larver har utseende mer som larvene til skarabider (scarabaeiforme), med munndelen nedoverbøyd.
Det er ingen norske arter. I verden finnes mange slekter og arter, særlig i tropiske og subtropiske områder.
Knelernettvinger (Mantispidae) er en familie av nettvinger. Det er ingen norske arter.
Mantispidae (nomeados, em inglês, Mantis flies[3], Mantid lacewings ou Mantidflies) é uma família de insetos da ordem Neuroptera, classificada por William Elford Leach no ano de 1815[2][4], abrangendo cerca de 400 espécies atribuídas a cerca de 44 gêneros com maior representatividade em áreas de clima tropical da Terra[5], alcançando a América do Sul[6], África[7] e região indo-malaia[8] até a Oceania (as espécies conhecidas das regiões neártica e paleártica são em número muito menor do que para outras regiões).[5][9]
Esta família possui espécies de tamanho pequeno a médio[9], com dois pares de asas de venação reticulada e geralmente translúcidas[3][10], com envergaduras entre 2 e 6 centímetros[6]; por vezes com simples padrões de áreas de coloração opaca, marrom ou enegrecida, em espécies que mimetizam vespas (Hymenoptera), como Climaciella brunnea[11] e Euclimacia horstaspoeck, que foi observada na proximidade de vespas que eram surpreendentemente similares na coloração, tamanho do corpo e movimentos.[8] Por apresentarem o seu protórax alongado e patas dianteiras raptoras, adaptadas à predação, são freqüentemente confundidos com louva-a-deuses (Mantodea)[2][6][12], embora não tenham sido filogeneticamente relacionados; sendo predadores de insetos de tamanho adequado, que capturam como os louva-a-deuses o fazem. No entanto, os mecanismos subjacentes para o comportamento de captura de presas são diferentes em Mantispidae e em louva-a-deuses.[13] Muitas vezes eles são noturnos e atraídos por lâmpadas incandescentes ou luzes negras.[14] Seus corpos possuem coloração geral marrom, com algum amarelo ou vermelho, podendo ser verdes, como os Neuroptera Chrysopidae, em espécies como Zeugomantispa minuta.[15] Suas cabeças são triangulares, suas antenas são curtas e, às vezes, engrossadas.[9]
Fotografia da cabeça de um Neuroptera Mantispidae.
Fotografia de um Neuroptera Mantispidae da espécie Campion callosus.
Fotografia de um Neuroptera Mantispidae na ponta de um dedo humano.
Enquanto os adultos de Mantispidae passam a maior parte do tempo realizando voos, caçando e se alimentando de pequenos insetos, suas larvas são mais especializadas; dotadas de hipermetamorfose, com formato campodeiforme em seu primeiro ínstar, muito ágeis, e com formato escarabeiforme nos estágios seguintes, com pernas muito reduzidas em tamanho, antenas curtas e cabeças muito pequenas.[6][16] Embora os ciclos de vida da maioria das espécies sejam desconhecidos, os que são conhecidos apresentam larvas que se alimentam de outros insetos e de aranhas. Na subfamília Mantispinae elas se alimentam de aranhas e, principalmente, de seus ovos. Já as poucas criações descritas para a subfamília Symphrasinae estão todas associadas com ninhos de Hymenoptera aculeados; embora a maioria dos detalhes de seus ciclos de vida não sejam claros[12], estando ainda relatados gêneros de Mantispidae em Coleoptera, Lepidoptera e Diptera.[2]
Na subfamília Mantispinae as larvas do primeiro ínstar procuram e penetram diretamente o saco de ovos de uma aranha, ou abordam as aranhas e aguardam a oportunidade de entrar em sacos de seus ovos na medida em que são fiados.[2] As larvas se alimentam dos ovos perfurando a membrana e drenando seu conteúdo, mas também foram observadas se alimentando de aranhas recém-eclodidas. As larvas que estão a bordo de aranhas geralmente são encontradas em volta da cintura, dentro de aberturas do pulmão folhoso ou presas à área membranosa entre a borda da carapaça e a base de suas pernas; sobrevivendo por meses, aparentemente alimentando-se da hemolinfa, podendo ser consideradas verdadeiros ectoparasitas nesta fase de seu ciclo de vida.[12] No terceiro ínstar a larva constrói um casulo pupal dentro do saco de ovos da aranha.[14] Ao eclodir, ela perfura o seu casulo e o saco de ovos, rastejando por um tempo até formar asas.[16]
Em seu ciclo de vida as larvas de um Neuroptera Mantispidae passam por três ínstares até saírem de suas pupas.[14] O primeiro ínstar é de formato campodeiforme (A) e os outros dois são escarabeiformes (B - C) de pouca mobilidade.[6] Ilustração retirada da obra de Friedrich Brauer (1869).
A família Mantispidae possui quatro subfamílias relatadas nas Américas: Mantispinae, Calomantispinae, Symphrasinae[2] e Drepanicinae[17], possuindo muitas espécies que ainda são incertae sedis em suas nomenclaturas.[8]
_Eye.jpg)
.jpg)
._Three_stages_of_an_Mantispidae_larvae_(white).jpg)
|coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) Mantispidae (nomeados, em inglês, Mantis flies, Mantid lacewings ou Mantidflies) é uma família de insetos da ordem Neuroptera, classificada por William Elford Leach no ano de 1815, abrangendo cerca de 400 espécies atribuídas a cerca de 44 gêneros com maior representatividade em áreas de clima tropical da Terra, alcançando a América do Sul, África e região indo-malaia até a Oceania (as espécies conhecidas das regiões neártica e paleártica são em número muito menor do que para outras regiões).
Fångsländor (Mantispidae) är en familj i insektsordningen nätvingar som innehåller omkring 400 arter.
Fångsländor påminner till utseendet något om bönsyrsor, då fångsländornas framben liksom hos bönsyrsorna har utvecklats till speciellt anpassade taggiga fångstben, men är betydligt mindre än dessa. Fångsländorna har också liksom bönsyrsorna en förlängd mellankropp, vilket ytterligare bidrar till likheterna i utseende. Färgteckningen varierar från brunaktiga till grönaktiga och gulaktiga inslag.
Fångsländor förekommer främst i tropiska och subtropiska områden. Några arter finns också i mildare tempererat klimat, som Mantispa styriaca i södra Europa. I Sverige finns ingen art ur denna familj.
De fullbildade insekterna är predatorer som fångar andra små insekter med hjälp av sina framben. De flesta är nattaktiva och har inte så god flygförmåga. Honorna lägger vanligen stora mängder ägg, upp till några hundra per hona, ofta i grupper. Som andra nätvingar har fångsländor fullständig förvandling. Larvutvecklingen hos några fångsländor är mycket specialiserad och omfattar en genomgripande omvandling av kroppsbyggnaden, så kallad hypermetamorfos. De flesta arters larver livnär sig som parasit på larver av bin, getingar och skalbaggar, en del även på äggkokonger av spindlar.
Wikimedia Commons har media som rör fångsländor.
Wikispecies har information om fångsländor.
Fångsländor (Mantispidae) är en familj i insektsordningen nätvingar som innehåller omkring 400 arter.
У стадії імаго ці комахи нагадують гібрид золотоочки і богомола. Як і богомоли, вони мають тонку і подовжену переднеспинку і великі, хапальні передні лапи, які пристосовані для захоплення здобичі. Золотоочок ж вони нагадують завдяки довгим і прозорим крилам, такої ж форми, як і у цих комах.
Ці дрібні або середніх розмірів комахи досягають до 45 мм в довжину. Довжина передніх крил може варіюватися від 5 до 25 мм. Забарвлення у різних видів може бути різна, але найчастіше зустрічаються особини, забарвлені в зелені, червоні, жовті та коричневі тони.
Окремо можна виділити види, які своїм зовнішнім виглядом імітують ос. Причому схожість ця дуже точна і не обмежується одним лише забарвленням — навіть форма тіла і положення їхніх крил точнісінько нагадують осині.
З чотирьохсот видів мантиспід тільки 5 зустрічаються на території Європи, інші населяють тепліші, тропічні країни.
Ведуть нічний спосіб життя. Влаштувавши засідку в бутонах квітів, вони чекають здобич. Полюють на будь-яких дрібних комах відповідного розміру.
Хижа натура мантиспових проявляється вже на стадії личинки. Вони паразитують і харчуються яєчними коконами павуків і розплодом в осиних гніздах. Щоб опинитися в осиному гнізді незадовго до кладки яєць, личинки мантиспід чіпляються за черевце оси і перелітають разом з самкою в гніздо. Часто вони проробляють довший шлях, перебираючись з однієї оси на іншу під час спарювання.
Личинки багатьох мантисп цінуються в сільському і лісовому господарстві за поїдання попелиць, червців і кліщів, через що штучно розводяться.
Родина містить 44 роди та 399 видів:
Мантиспиды[1][2] (лат. Mantispidae) — семейство насекомых из отряда сетчатокрылых. Имаго представителей семейства напоминают богомолов, благодаря сильно увеличенным передним ногам, приспособленными для захватывания добычи и сильно удлиненной переднеспинке.
Мелкие или средних размеров насекомые. Длина переднего крыла 5—25 мм. Передние конечности хватательные. Усики короткие, чётковидные. Крылья узкие с отчётливой птеростигмой. На переднем крыле 1—2 серии поперечных жилок. Переднеспинка заметно удлинена. Голени почти треугольно расширены.
Взрослые особи обычно встречаются на цветах, где подкарауливают жертву (различных насекомых), личинки паразитируют и питаются яйцевыми коконами пауков и в гнёздах ос. Около 400 видов, главным образом, в тропиках.
Самые ранние находки имаго датируются нижней юрой[3]. Древнейшая личинка мантиспид обнаружена в меловом бирманском янтаре[4].
В семействе мантиспид выделяют четыре ныне живущих подсемейства: Drepanicinae, Symphrasinae, Mantispinae и Calomantispinae, а также вымершее подсемейство Mesomantispinae[5]. Насчитывается 44 ныне живущих рода мантиспид с 399 видами[6]:
На территории стран бывшего СССР встречается 3 рода и 6 видов.
Mantispidae sp.
Mantispidae sp.
Mantispidae sp.
Mantispidae sp.
Мантиспиды (лат. Mantispidae) — семейство насекомых из отряда сетчатокрылых. Имаго представителей семейства напоминают богомолов, благодаря сильно увеличенным передним ногам, приспособленными для захватывания добычи и сильно удлиненной переднеспинке.
本文参照
カマキリモドキ (蟷螂擬（螳螂擬）、Mantispidae) はアミメカゲロウ目カマキリモドキ科に属する昆虫で、上半身はカマキリ、下半身はクサカゲロウやスズメバチに似た外観を持つ。
頭部は目の大きい三角形で、触角が短いこと以外はカマキリに似る。前脚はカマキリのような鎌構造になっており、異なる点はカマキリが鎌を胸の前に構えるのに対して、カマキリモドキは胸の横、腕より後ろに構える。小型の昆虫などを捕まえて食べることから、一種の収斂進化と見られる。翅の輪郭は脈翅目特有の滑らかな曲線でできており、よく飛び回る。黄褐色のものが多く、スズメバチに擬態しているのではないかと考えられている。
日本では数種の生息が確認されている。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 カマキリモドキ (蟷螂擬（螳螂擬）、Mantispidae) はアミメカゲロウ目カマキリモドキ科に属する昆虫で、上半身はカマキリ、下半身はクサカゲロウやスズメバチに似た外観を持つ。
頭部は目の大きい三角形で、触角が短いこと以外はカマキリに似る。前脚はカマキリのような鎌構造になっており、異なる点はカマキリが鎌を胸の前に構えるのに対して、カマキリモドキは胸の横、腕より後ろに構える。小型の昆虫などを捕まえて食べることから、一種の収斂進化と見られる。翅の輪郭は脈翅目特有の滑らかな曲線でできており、よく飛び回る。黄褐色のものが多く、スズメバチに擬態しているのではないかと考えられている。
_Eye.jpg)
