Die Staubhafte (Coniopterygidae) sind eine Familie der Netzflügler (Neuroptera). Sie kommen weltweit mit etwa 300 Arten vor, von denen in Europa 57[1] und in Mitteleuropa wiederum 22 Arten leben. Die Gattungen kann man anhand der unterschiedlichen Flügeladerung eindeutig unterscheiden, zur Artunterscheidung sind meist Genitaluntersuchungen notwendig.
Die Hafte erreichen eine Flügellänge von 1,8 bis 5 Millimetern und haben, untypisch für Netzflügler, Flügel die bräunlich oder hell mit Wachsstaub überzogen sind. Daher kommt auch ihr deutscher Name. Sie haben deswegen gewisse Ähnlichkeit mit Pflanzenläusen der Familie der Aleyrodidae, haben aber im Gegensatz zu diesen ihre Flügel in Ruheposition deutlich steiler an den Körper gelegt. Im Costalfeld der einfärbigen Flügel haben die Tiere nicht mehr als zwei Flügeladern, was sie deutlich von den anderen Netzflüglern unterscheidet. Die Vorderflügel haben darüber hinaus nur wenige Queradern und keine Flügelmale. Bei manchen Arten, wie z. B. denen der Gattung Conwentzia sind die Hinterflügel reduziert, andere, wie die Weibchen einiger Arten der Gattung Helicoconis besitzen überhaupt keine Flügel.
Die Larven werden etwa 3,5 Millimeter lang. Ihre geraden Saugröhren sind sehr kurz und werden von der Oberlippe überdeckt.
Die meist dämmerungsaktiven Larven leben auf Sträuchern und Bäumen. Sie ernähren sich räuberisch von Blattläusen, Schildläusen und Milben. Die Weibchen legen ihre Eier einzeln an Rinde oder auf Blättern ab. Pro Jahr kommen in der Regel zwei Generationen vor.
Im Folgenden findet sich eine Auswahl mitteleuropäischer Arten:
Die Staubhafte (Coniopterygidae) sind eine Familie der Netzflügler (Neuroptera). Sie kommen weltweit mit etwa 300 Arten vor, von denen in Europa 57 und in Mitteleuropa wiederum 22 Arten leben. Die Gattungen kann man anhand der unterschiedlichen Flügeladerung eindeutig unterscheiden, zur Artunterscheidung sind meist Genitaluntersuchungen notwendig.
The dustywings, Coniopterygidae, are a family of Pterygota (winged insects) of the net-winged insect order (Neuroptera). About 460 living species are known.[1] These tiny insects can usually be determined to genus with a hand lens according to their wing venation, but to distinguish species, examination of the genitals by microscope is usually necessary.
In general habitus, the adults are quite unlike other net-winged insects. Because of their small size - wingspan is between 1.8 and 5 millimetres - and their translucent brownish wings usually covered with the namesake whitish dust of waxy scales, they may at first be mistaken for whiteflies (Aleyrodidae). But whiteflies are true bugs (Sternorrhyncha), which are only distantly related to net-winged insects. An easily-perceived distinguishing feature to separate whiteflies from dustywings is, that like many other Neuroptera, dustywings carry their wings nearly side-by-side when at rest, whereas whiteflies carry them almost flat across the back. There are no more than two veins across the costal field, and few cross-veins in general - unique among the living net-winged insects, dustywings do not actually have the "net-winged" venation. Some Coniopterygidae, like the genus Conwentzia, have only vestigial hindwings; others, like Helicoconis females, are completely wingless.
Dustywings are strongly associated with woody plants, on and around which they usually spend their entire lives.[1] Females deposit their eggs singly on bark or leaves. Dustywing larvae are around 3.5 mm long. Their mouthparts consist of short, straight sucking tubes covered by the labrum (upper "lip"). They are crepuscular and dwell on shrubs and trees, where they feed on small invertebrates like scale insects, aphids and mites, as well as on arthropod eggs; the mouth tubes are used for sucking fluids from the prey. There are usually two generations each year.
Due to the dustywings' many apomorphies, the superfamily Coniopterygoidea was formerly believed to be monotypic, and the primitive traits of their larvae were held to evidence a quite basal place among the net-winged insects.[1] But in fact the spongillaflies (Sisyridae), formerly allied with the Osmylidae in error due to their larvae's convergent morphology, seem to be close relatives of the Coniopterygidae, more plesiomorphic altogether as adults but with a number of peculiar and highly divergent apomorphies, particularly in the larvae. So even though the spongillaflies are not generally placed in the Coniopterygoidea yet, they most likely form a clade with the dustywings and thus it would seem that the Coniopterygoidea, rather than being maintained as an unnecessarily monotypic taxon, are better expanded to signify that the spongillaflies and the dustywings are each other's closest relatives among the net-winged insects. This is all the more significant because in this apparent clade, there would be a highly interesting and exactly opposing pattern of evolution - primitive larvae and highly advanced adults in the dustywings, versus primitive adults and very advanced larvae in the spongillaflies.[2]
Numerous fossil taxa are known from the Late Jurassic onwards. Most of these, as well as a number of living genera, are of basal or uncertain position in dustywing phylogeny:[2][3]
The supposed Early Jurassic dustywing genus Archiconiopteryx actually seems to be a whitefly-like true bug.[1]
Subfamily Aleuropteryginae
Subfamily Coniopteryginae Burmeister 1839
Incertae sedis
The dustywings, Coniopterygidae, are a family of Pterygota (winged insects) of the net-winged insect order (Neuroptera). About 460 living species are known. These tiny insects can usually be determined to genus with a hand lens according to their wing venation, but to distinguish species, examination of the genitals by microscope is usually necessary.
Coniopterygidae es una familia de Pterygota (insectos alados) dentro del orden (Neuroptera). Se conocen alrededor de 460 especies no extintas.[1] Estos minúsculos insectos pueden ser normalmente identificados hasta el nivel de género usando una lupa para ver la distribución de las venas de las alas. Sin embargo, para identificar especies, en general, es necesario examinar la genitalia usando un microscopio.
El aspecto general de los individuos adultos es bastante distinto del resto de los miembros del orden Neuroptera. Son de pequeño tamaño (envergadura entre 1,8mm y 5mm), sus alas son marronáceas y translúcidas, normalmente cubiertas de polvo de cera y escamas. Por ello, su aspecto se asemeja más a simple vista a moscas blancas (Aleyrodidae), una familia de insectos totalmente diferente y muy alejada evolutivamente de los neurópteros. Un carácter distintivo es que las especies de Coniopterygidae (del mismo modo que muchos otros neurópteros) tienen las alas dispuestas muy juntas en reposo, mientras que las moscas blancas las tiene dispuestas de manera mucho más horizontal.
Las especies de Coniopterygidae están fuertemente asociadas a plantas leñosas, en las cuales normalmente pasan toda su vida.[1] Las hembras depositan sus huevos de uno en uno en las hojas o en la corteza de las plantas. Las larvas suelen alcanzar los 3,5 mm de largo. Sus piezas bucales consisten en cortos y rectos tubos chupadores cubiertos por el labro. Son de hábito crepuscular, se desarrollan en arbustos y árboles, donde se alimentan de pequeños invertebrados como cochinillas (Coccoidea), pulgones (Aphididae) y ácaros (Acari), así como de huevos de artrópodos. Se pensó que algunas especies de esta familia podrían ser usadas para el control biológico de plagas en cultivos de árboles y arbustos, pero no han resultado prácticas (UCR.edu). Para su alimentación utilizan sus tubos chupadores para absorber los fluidos de su presa. En general producen 2 generaciones por año.
Se conocen numerosos taxones fósiles desde el Jurásico superior en adelante. La mayoría de ellos, incluidos los géneros actuales, son difíciles de posicionar dentro de la filogenia de la familia:
Datos: Q2061605
Multimedia:
Especies: Coniopterygidae
Coniopterygidae es una familia de Pterygota (insectos alados) dentro del orden (Neuroptera). Se conocen alrededor de 460 especies no extintas. Estos minúsculos insectos pueden ser normalmente identificados hasta el nivel de género usando una lupa para ver la distribución de las venas de las alas. Sin embargo, para identificar especies, en general, es necesario examinar la genitalia usando un microscopio.
Vahakorennot (Coniopterygidae) on verkkosiipisiin kuuluva hyönteisheimo. Siihen kuuluu maailmanlaajuisesti yhdeksän sukua ja niissä yhteensä noin 450 lajia. Ryhmä tunnetaan fossiiliaineistosta myöhäiseltä jurakaudelta lähtien.
Vahakorennot eivät juuri muistuta muita verkkosiipisiä. Ne ovat kooltaan hyvin pieniä: vartalon pituus on 2,5–5 mm. Siipisuonitus on varsin harva ja koko eläin on kauttaaltaan vahamaisten suomujen peittämä. Joidenkin lajien takasiivet ovat huomattavasti etusiipiä pienemmät ja muutamien lajien naaraat ovat kokonaan siivettömiä. Eläinten yleisvaikutelma onkin lähempänä jauhiaisia kuin tyypillistä verkkosiipistä. Vahakorennoilla on kuitenkin huomattavasti pitemmät jalat ja tuntosarvet. Vahakorennot elävät enimmäkseen puissa. Aikuiset yksilöt lentävät hitaasti lehtien seassa ja saalistavat erityisesti jauhiaisia, mutta myös kirvoja ja punkkeja. Myös toukat ovat petoja.[1][2]
Muiden verkkosiipisten tapaan vahakorennot ovat liikkeellä pääasiassa aamu- ja iltahämärän aikaan ja valo vetää niitää puoleensa.
Suomesta on toistaiseksi tavattu kahdeksan vahakorentolajia. Suomen kansallisen uhanalaisarvioinnin 2010 mukaan mikään laji ei ole uhanalainen[3][4][5]
Vahakorennot (Coniopterygidae) on verkkosiipisiin kuuluva hyönteisheimo. Siihen kuuluu maailmanlaajuisesti yhdeksän sukua ja niissä yhteensä noin 450 lajia. Ryhmä tunnetaan fossiiliaineistosta myöhäiseltä jurakaudelta lähtien.
Vahakorennot eivät juuri muistuta muita verkkosiipisiä. Ne ovat kooltaan hyvin pieniä: vartalon pituus on 2,5–5 mm. Siipisuonitus on varsin harva ja koko eläin on kauttaaltaan vahamaisten suomujen peittämä. Joidenkin lajien takasiivet ovat huomattavasti etusiipiä pienemmät ja muutamien lajien naaraat ovat kokonaan siivettömiä. Eläinten yleisvaikutelma onkin lähempänä jauhiaisia kuin tyypillistä verkkosiipistä. Vahakorennoilla on kuitenkin huomattavasti pitemmät jalat ja tuntosarvet. Vahakorennot elävät enimmäkseen puissa. Aikuiset yksilöt lentävät hitaasti lehtien seassa ja saalistavat erityisesti jauhiaisia, mutta myös kirvoja ja punkkeja. Myös toukat ovat petoja.
Muiden verkkosiipisten tapaan vahakorennot ovat liikkeellä pääasiassa aamu- ja iltahämärän aikaan ja valo vetää niitää puoleensa.
Les Conioptérygidés (Coniopterygidae) sont une famille d'insectes, de la sous-classe des ptérygotes, infra-classe des néoptères, ordre des névroptères. Cette famille existe au moins depuis le Crétacé (Cénomanien)[1].
Selon ITIS (20 février 2016)[2] :
Les Conioptérygidés (Coniopterygidae) sont une famille d'insectes, de la sous-classe des ptérygotes, infra-classe des néoptères, ordre des névroptères. Cette famille existe au moins depuis le Crétacé (Cénomanien).
De dwerggaaslviegen (Coniopterygidae) vormen een familie van netvleugeligen (Neuroptera). De familie omvat wereldwijd zo'n 300 soorten, waarvan 58 in Europa.
Dwerggaasvliegen hebben een vleugellengte van 1,8 tot 5 millimeter. De soorten zijn binnen een geslacht meestal alleen aan de hand van genitaalonderzoek van elkaar te onderscheiden. De larven worden tot 3,5 millimeter lang en leven van bladluizen, schildluizen en Acarina.
De dwerggaaslviegen (Coniopterygidae) vormen een familie van netvleugeligen (Neuroptera). De familie omvat wereldwijd zo'n 300 soorten, waarvan 58 in Europa.
Dwerggaasvliegen hebben een vleugellengte van 1,8 tot 5 millimeter. De soorten zijn binnen een geslacht meestal alleen aan de hand van genitaalonderzoek van elkaar te onderscheiden. De larven worden tot 3,5 millimeter lang en leven van bladluizen, schildluizen en Acarina.
Middløver (Coniopterygidae) er en familie av nettvinger. De er små nettvinger. Det er 9 norske arter.
Middløver er små nettvinger som vanligvis ikke har større vingespenn enn 5 millimeter, selv om dette kan gå opp til 10 millimeter hos enkelte. De fleste voksne middløver har vinger, men det finnes også arter som er vingeløse eller har reduserte vinger. De har bitende munndeler og to par vinger som ofte er ganske like hverandre.
De har alle et hvitt voksaktig lag på kroppen og kan forveksles med enkelt små plantesugere (Homoptera) men også noen skjoldlus eller mellus. Eller i noen tilfeller støvlus (Psocoptera).
Middløver har fullstendig forvandling og må gjennom et puppestadium før de blir kjønnsmodne (imago).
Flere arter regnes å være viktige nyttedyr da de lever av andre små dyr, som midd og lignende.
Middløver flyr ikke mye, men kan lett ta en liten flygetur om de blir forstyrret.
I Norge er det funnet 9 arter, ingen har norske navn.
Et latinsk familienavn ender med ...idae, og et navn på en overfamilie på ...oidea.
Norsk entomologisk forening har utgitt en rekke Insekttabeller. Dette er små og billige hefter der en kan bestemme insekter til artsnivå. Et av heftene (se kilde) tar for seg Nettvingene (se kilde)..
Nomenklaturen innen Middløver, følger Greve, 1987.
Middløver (Coniopterygidae) er en familie av nettvinger. De er små nettvinger. Det er 9 norske arter.
Multimedia w Wikimedia Commons Bielotkowate (Coniopterygidae) – rodzina owadów z rzędu sieciarek (Neuroptera) o ciele pokrytym białym lub szarawym, woskowym nalotem, co upodabnia je do dorosłych mączlików (Aleyrodidae). Wśród sieciarek wyróżniają się też niewielkimi rozmiarami. Należą do nich najmniejsi przedstawiciele rzędu. Długość przednich skrzydeł wynosi od 1 do 5 mm[2][3]. Bielotkowate są taksonem siostrzanym okudlicowatych (Sisyridae).
Do lat 70. XX wieku owady te pozostawały słabo poznane. Uważano je za rzadkie. Od tamtej pory liczba poznanych gatunków podwoiła się i stale rośnie, a bielotki okazały się być sieciarkami szeroko rozprzestrzenionymi i lokalnie występującymi w licznych populacjach[2].
Rodzina obejmuje około 500 gatunków o różnym zasięgu występowania. Są wśród nich gatunki szeroko rozprzestrzenione po świecie – występujące na wszystkich kontynentach (poza Antarktydą) i na wielu oceanicznych wyspach – oraz takie, których zasięg jest ograniczony do niewielkich obszarów. W Europie występuje ich blisko 50. Do fauny Polski zaliczono 12 gatunków[3]. Skład gatunkowy i rozmieszczenie bielotkowatych na obszarze Polski jest słabo poznane[3].
Występują głównie w środowiskach leśnych, wśród drzew i krzewów (rzadziej wśród roślin zielnych)[2], czasem w biocenozach pochodzenia antropogenicznego, rzadko na terenach otwartych[3].
Dorosłe osobniki mają ciało i skrzydła pokryte woskowym nalotem białej lub szarawej barwy wytwarzanym przez gruczoły znajdujące się na głowie, tułowiu i odwłoku[2][3]. Wydzielina tych gruczołów jest rozprowadzana przez owada na całe ciało, głównie przy pomocy tylnych odnóży[2]. Kolejną cechą charakterystyczną dla rodziny bielotek jest silnie zredukowane użyłkowanie skrzydła[2][3].
Larwy wszystkich bielotek są drapieżne. Wśród imagines drapieżnictwo jest powszechne, ale mogą one uzupełniać dietę pokarmem pochodzenia roślinnego, zwłaszcza spadzią. Do najczęściej zjadanych stawonogów należą roztocze, czerwce, mszyce i filoksery[2].
Rodzaje zaliczane do tej rodziny grupowane są w podrodzinach[4]:
Bielotkowate (Coniopterygidae) – rodzina owadów z rzędu sieciarek (Neuroptera) o ciele pokrytym białym lub szarawym, woskowym nalotem, co upodabnia je do dorosłych mączlików (Aleyrodidae). Wśród sieciarek wyróżniają się też niewielkimi rozmiarami. Należą do nich najmniejsi przedstawiciele rzędu. Długość przednich skrzydeł wynosi od 1 do 5 mm. Bielotkowate są taksonem siostrzanym okudlicowatych (Sisyridae).
Do lat 70. XX wieku owady te pozostawały słabo poznane. Uważano je za rzadkie. Od tamtej pory liczba poznanych gatunków podwoiła się i stale rośnie, a bielotki okazały się być sieciarkami szeroko rozprzestrzenionymi i lokalnie występującymi w licznych populacjach.
Rodzina obejmuje około 500 gatunków o różnym zasięgu występowania. Są wśród nich gatunki szeroko rozprzestrzenione po świecie – występujące na wszystkich kontynentach (poza Antarktydą) i na wielu oceanicznych wyspach – oraz takie, których zasięg jest ograniczony do niewielkich obszarów. W Europie występuje ich blisko 50. Do fauny Polski zaliczono 12 gatunków. Skład gatunkowy i rozmieszczenie bielotkowatych na obszarze Polski jest słabo poznane.
Występują głównie w środowiskach leśnych, wśród drzew i krzewów (rzadziej wśród roślin zielnych), czasem w biocenozach pochodzenia antropogenicznego, rzadko na terenach otwartych.
Dorosłe osobniki mają ciało i skrzydła pokryte woskowym nalotem białej lub szarawej barwy wytwarzanym przez gruczoły znajdujące się na głowie, tułowiu i odwłoku. Wydzielina tych gruczołów jest rozprowadzana przez owada na całe ciało, głównie przy pomocy tylnych odnóży. Kolejną cechą charakterystyczną dla rodziny bielotek jest silnie zredukowane użyłkowanie skrzydła.
Larwy wszystkich bielotek są drapieżne. Wśród imagines drapieżnictwo jest powszechne, ale mogą one uzupełniać dietę pokarmem pochodzenia roślinnego, zwłaszcza spadzią. Do najczęściej zjadanych stawonogów należą roztocze, czerwce, mszyce i filoksery.
Rodzaje zaliczane do tej rodziny grupowane są w podrodzinach:
Aleuropteryginae, Brucheiserinae, Coniopteryginae.Vaxsländor (Coniopterygidae) är en familj i insektsordningen nätvingar med omkring 450 kända arter världen över.
Vaxsländor är små nätvingar som kännetecknas av att de ser ut att vara täckta av ett tunt vitt och vaxartad skikt, vilket givit gruppen dess namn. De flesta arter är bevingade. Vingarna är enkelt ribbade och vingspannet vanligen inte större än 5 millimeter. Hos några arter förekommer reducerade vingar eller honor som saknar vingar. Mundelarna är bitande.
Vaxsländor har fullständig förvandling och genomgår utvecklingsstadierna ägg, larv, puppa och imago. De livnär sig på olika smådjur, som kvalster. Flera arter betraktas som nyttoinsekter då de äter sådana smådjur som annars kan göra skada på odlade växter (exempelvis bladlöss).
Wikimedia Commons har media som rör vaxsländor.
Vaxsländor (Coniopterygidae) är en familj i insektsordningen nätvingar med omkring 450 kända arter världen över.
Coniopterygidae là một họ côn trùng có cánh trong bộ Cánh gân (Neuroptera). Họ này có khoảng 460 loài còn sinh tồn đã được biết đến.[1]
Nhiều loài hóa thạch trong họ này được phát hiện có tuổi từ kỷ Jura muộn. Hầu hết trong số chúng, cũng như các loài còn sinh tồn, là nhánh cơ bản hoặc có vị trí không chắc chắn về phát sinh loài trong họ này:[2]
Bài viết liên quan đến Bộ Cánh gân này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Coniopterygidae là một họ côn trùng có cánh trong bộ Cánh gân (Neuroptera). Họ này có khoảng 460 loài còn sinh tồn đã được biết đến.
Coniopterygidae Burmeister, 1838
Пыльнокрылые[1], или пыльнокрылы[2] (лат. Coniopterygidae), — семейство насекомых, являющееся базальным в отряде сетчатокрылых и единственный в надсемействе Coniopterygoidea[3]. Известно около 460 современных видов[4].
Представители семейства резко отличаются от других сетчатокрылых. Размах крыльев всего 1,8—5 мм. Их полупрозрачные коричневатые крылья покрыты белыми пылеобразными чешуйками, благодаря чему их можно спутать с белокрылками (Aleyrodidae). Ещё одним отличием от других сетчатокрылых является их манера складывать бок о бок крылья в состоянии покоя, тогда как большинство сетчатокрылых складывают крылья, почти плотно покрывая спинку.
На костальном поле не более чем две вены и нескольких крестовых вен в основании. Некоторые пыльнокрылки, как, например, Conwentzia, имеют только рудиментарные крылья, другие — Helicoconis, являются вовсе бескрылыми.
Личинка пыльнокрылок длиной около 3,5 мм. Ротовой аппарат состоит из короткой прямой сосательной трубочки, свёрнутой из лабрума (верхней губы).
Пыльнокрылки ассоциируются строго с лесной растительностью, на и возле которой она проводят большую часть своей жизни[4].
Выделяют 3 подсемейства:
Пыльнокрылые, или пыльнокрылы (лат. Coniopterygidae), — семейство насекомых, являющееся базальным в отряде сетчатокрылых и единственный в надсемействе Coniopterygoidea. Известно около 460 современных видов.
01(js).jpg)
