Kopretina velkokvětá (Leucanthemum maximum) je bylina, vytrvalá kvetoucí rostlina z čeledi hvězdnicovité (Asteraceae). Je původní v oblastech Francie a Španělska, ale vyskytuje se jako volně rostoucí bylina i v jiných částech světa. Tento druh je jedním z druhů, které Luther Burbank použil při křížení populárních zahradních hybridů známých jako Leucanthemum x superbum.[1]
Kopretina velkokvětá je trsnatá vytrvalá bylina s úzkými listy. Dorůstá výšky 30 až 70 cm. Květní stonek je přímý s mnoha velkými zubatými listy. Kvete v červnu až srpnu výraznými květy. Vrcholové květenství je velký úbor, na spodní straně s polokruhovitým, zeleným zákrovem složeným z listenů, které jsou černo-hnědě lemované. Okrajové, jazykovité lístky jsou samčí a bílé barvy delší o 1 až 2 cm než zákrov. Kvítky terčové jsou žluté a oboupohlavní. Srůstem dvou plodolistů vznikne semeník obsahující jedno vajíčko.Plod je malá žebrovaná nažka.
Podle biolib.cz je pro rostlinu s označením Leucanthemum maximum používáno více rozdílných názvů, například Chrysanthemum maximum.[2] Jednoznačný EPPO kód druh identifikuje označením CHYMA[3]
Pěstované kultivary:[4]
Nesnáší zastínění, preferuje slunečné polohy, lehké propustné půdy, snese ale i jílovité půdy se zásaditou až neutrální reakcí. Vyžaduje dostatečně vlhké stanoviště.[5] Množení semeny, vegetativně se množí dělením trsů.
Při výsevu do pařeniště v březnu až červenci je výsadba možná v září.[6]
Kopretina velkokvětá (Leucanthemum maximum) je bylina, vytrvalá kvetoucí rostlina z čeledi hvězdnicovité (Asteraceae). Je původní v oblastech Francie a Španělska, ale vyskytuje se jako volně rostoucí bylina i v jiných částech světa. Tento druh je jedním z druhů, které Luther Burbank použil při křížení populárních zahradních hybridů známých jako Leucanthemum x superbum.
Leucanthemum maximum, deutsch als Garten-Margerite oder Pyrenäen-Margerite bezeichnet, ist eine Art aus der Familie der Korbblütler.
Es wird unterschieden eine Leucanthemum maximum im engeren Sinne, die wild in den Pyrenäen und im Kantabrischen Gebirge, in Spanien und Frankreich, vorkommt und eine Sammelart Leucanthemum maximum im weiteren Sinne, zu der auch Pflanzen aus den südfranzösischen Gebirgen, dem Alpenraum, östlich bis nach Ungarn und in die Tatra, gehören. Auch verschiedene Gartensippen, meist hybridogenen Ursprungs, werden oft unter diesem Namen gefasst.
Leucanthemum maximum im engeren Sinne ist als Wildpflanze eine ausdauernde krautige Staude mit kriechendem und verholzendem Wurzelstock. Die Stängel stehen einzeln, sie sind aufrecht und meist unverzweigt, jeweils mit einem Blütenkopf, seltener in der oberen Hälfte verzweigt und dann zwei- bis vierköpfig. Sie erreicht eine Wuchshöhe von (25–) 35 bis 70 (–90) Zentimeter. Der Stängel ist längsgerieft und kahl, er ist mit Ausnahme des Abschnitts unmittelbar unter den Blütenköpfen relativ gleichmäßig beblättert. Die Pflanze bildet eine grundständige Blattrosette aus, die aber zur Blütezeit bereits vertrocknet ist. Die etwas verdickten grünen Blätter sind oberwärts sitzend, die Grundblätter und untersten Stängelblätter sind kurz gestielt. Ihre Spreite ist eilanzettlich bis verkehrt-eilanzettlich, der Blattrand ist gesägt bis gekerbt-gesägt oder grob gezähnt, zum Grund oder zum geflügelten Blattstiel hin deutlich keilförmig verschmälert, auch basal meist kurz gezähnt. Die im Verhältnis zu anderen Margeriten-Sippen auffallend großen Blütenköpfe erreichen (3,5–) 4,5 bis 7 (–8) Zentimeter Durchmesser. Der Blütenkopf ist umgeben von vier bis fünf Reihen dachiger grüner, häutig, oft hellbraun, berandeter Hüllblätter. Wie typisch für Margeriten-Arten, umgibt ein Kranz von 20 bis 30 weiß gefärbten Zungenblüten ein Zentrum vieler dicht gepackter gelber röhrenförmiger Scheibenblüten, diese sind etwa 3,5 bis 4,5 Millimeter lang.[1] Blütezeit im Mitteleuropa ist von Mai bis Oktober.
In Mitteleuropa treten der Art zugeordnete Pflanzen nur als Kulturform und verwildert auf. Pflanzen aus dem Alpenraum und dem angrenzenden Süddeutschland, als Berg-Margerite bezeichnet, werden der Kleinart Leucanthemum adustum (Koch) Gremli, aus dem Leucanthemum maximum-Artenkomplex zugeordnet.[2] Die Kleinarten aus dem Leucanthemum maximum-Artenkomplex sind morphologisch vielgestaltig, die Abgrenzung der Arten schwierig und zwischen verschiedenen Autoren strittig. Der Artenkomplex ist von den anderen im Mitteleuropa vorkommenden Sippen Leucanthemum vulgare und Leucanthemum ircutianum vor allem an der Gestalt der mittleren Stängelblätter unterscheidbar. Diese sind nicht im vorderen Drittel, sondern in der unteren Hälfte oder nahe der Mitte am breitesten. Die basalen Blattzähne sind nicht zum Blattgrund hin dichter stehend und länger (keine „Öhrchen“), sondern gleichmäßig verteilt.[3]
Leucanthemum maximum ist eine polyploide Sippe mit einer Chromosomenzahl von 2n = 12x = 108.[4] Dies trifft auch für die verwilderten mitteleuropäischen Gartenpflanzen zu. Die Wildsippen Süddeutschlands aus dem Artenaggregat (Berg-Margerite) erreichen 2n = 6x = 54.[3]
Leucanthemum maximum wächst wild im Norden der Pyrenäen und auf dem Nordabhang des Kantabrischen Gebirges, vom französischen Département Ariège im Westen bis zu den Picos de Europa in Spanien im Osten. Standort sind Wiesen und Geröllhalden sowie der Unterwuchs lichter Wälder. Im Osten des Areals kommt sie bevorzugt in der montanen Höhenstufe, nach Westen zunehmend in der subalpinen bis Alpinen Stufe auf, hauptsächlich zwischen etwa 450 und 1000 Meter Meereshöhe.[1]
Die Art ist in vielen Teilen der Welt mit gemäßigtem Klima als Neophyt verwildert anzutreffen. In Kanada hat die Art in jüngerer Zeit ihr Areal vor allem im Westen stark ausgeweitet und kommt vor allem im Süden verbreitet vor, nördlich vereinzelt aber bis ins Yukon-Territorium. Die Art wird regional als Bedrohung der Biodiversität betrachtet, gilt außerdem in einigen Regionen als Unkraut im Weideland und wurde in einigen Provinzen als unerwünschte invasive Art gelistet.[5]
Leucanthemum maximum ist seit langer Zeit als Zierpflanze beliebt und ist die Stammform der gezüchteten Garten-Margeriten.[1] Sie wird verwendet als Rabattenstaude, häufig auch in Saatgutmischungen für „Blumenwiesen“. Zu den Gartenformen gehören schwer unterscheidbare Hybridsippen wie Leucanthemum × superbum (Leucanthemum maximum × Leucanthemum lacustre). Zu den Sorten gehören ‚ 'Schwabengruß' (mit halbgefüllten Blüten), 'Suchurka' (gefüllte Blüten mit gefransten Strahlen), 'Beethoven' (mit besonders großen Blütenköpfen).[6]
Diese Art ist eine der Wildblumen, die Luther Burbank kreuzte, um die vor allem in Nordamerika sehr beliebte Garten-Hybride zu erzeugen, die als Shasta-Margerite angeboten wird.[7][8]
Leucanthemum maximum, deutsch als Garten-Margerite oder Pyrenäen-Margerite bezeichnet, ist eine Art aus der Familie der Korbblütler.
Es wird unterschieden eine Leucanthemum maximum im engeren Sinne, die wild in den Pyrenäen und im Kantabrischen Gebirge, in Spanien und Frankreich, vorkommt und eine Sammelart Leucanthemum maximum im weiteren Sinne, zu der auch Pflanzen aus den südfranzösischen Gebirgen, dem Alpenraum, östlich bis nach Ungarn und in die Tatra, gehören. Auch verschiedene Gartensippen, meist hybridogenen Ursprungs, werden oft unter diesem Namen gefasst.
Leucanthemum maximum is a species of flowering plant in the aster family known by the common name max chrysanthemum.
It is native to France and Spain but it can be found growing wild in other parts of the world as an introduced species and sometimes a garden escapee.
It is a rhizomatous perennial herb growing 30 to 70 centimeters tall with many large serrated leaves around the base of the stem on winged petioles. There are smaller lance-shaped leaves alternately arranged along the stem. The inflorescence is generally a large, solitary flower head which may exceed 8 centimeters in diameter. It has a fringe of 20 to 30 white ray florets around a center of many densely packed yellow disc florets. The fruit is a small ribbed achene without a pappus.
This species is one of the wild chrysanthemums Luther Burbank crossed to produce the popular garden hybrid known as the Shasta daisy, Leucanthemum × superbum.[1][2]
Leucanthemum maximum is a species of flowering plant in the aster family known by the common name max chrysanthemum.
La Marguerite géante, Leucanthemum maximum, est une espèce de plantes herbacées vivaces de la famille des Asteraceae.
Margrit papatya veya Alman papatyası (Leucanthemum maximum), papatyagillerden bir papatya türüdür. Güneşli alanları seven bu bitki çok yıllıktır.
Boyları 75 cm kadar olur ve birbirinden 40 cm aralıklarla dikilmelidir. Tohumları kapalı bir mekanda torf içinde çimlendirilerek toprak ısındığında bahçedeki yerlerine göçürülmelidir. Tohum ekimini Şubat sonundan Temmuz sonuna kadar yapabilirsiniz. Yaz boyu çiçek açacaktır. Bitkilerin bol çiçek açması ve sağlıklı olmaları için sulanmaları gereklidir. Gübrelenmesi çiçeğin gelişiminin artmasını sağlayacaktır.
Margrit papatya veya Alman papatyası (Leucanthemum maximum), papatyagillerden bir papatya türüdür. Güneşli alanları seven bu bitki çok yıllıktır.
Leucanthemum maximum là một loài thực vật có hoa trong họ Cúc. Loài này được (Ramond) DC. mô tả khoa học đầu tiên năm 1838.[1]
Leucanthemum maximum là một loài thực vật có hoa trong họ Cúc. Loài này được (Ramond) DC. mô tả khoa học đầu tiên năm 1838.
Нивя́ник наибо́льший[1] (лат. Leucanthemum maximum) — вид многолетних травянистых растений из рода Нивяник семейства Астровые, или Сложноцветные (Asteraceae).
По данным NCBI:
Корневище короткое, наземное, укореняющееся.
Стебли тонкие, высотой до 1 метра,
Листья стеблевые, нижние черешковые лопатчатые, верхние продолговатые, сидячие, по краю городчатые или зубчатые.
Соцветия — корзинки диаметром 10—12 см, у форм с простыми соцветиями белые язычковые цветки расположены по краю в 1—2 ряда, трубчатые желтые — в центре. У махровых соцветие заполнено многими рядами белых язычковых цветков, а трубчатые в центре тоже имеют белый венчик.
Цветёт в июле — августе[3].
В цветоводстве используются сорта и гибриды:
В культуре с 1816 года.
От других видов нивяников отличается более поздним цветением. В Московской области зацветают не раньше первой декады июля. Отличается длинным цветением — с июля до морозов. Новые побеги образуются весь сезон. Продолжительное цветение делает растение неустойчивым к неблагоприятным условиям. Зимует растение с розеткой листьев. Плодоносит.
Месторасположение: хорошо освещенные места. Почвы должны быть плодородными, достаточно увлажненными и хорошо дренированными. После окончания цветения побеги рекомендуется срезать. Деление куста производится весной, каждые 3—4 года. Части куста высаживают на расстоянии 30 см друг от друга.
Крупноцветковые и махровые формы на зиму укрывают 10—15 сантиметровым слоем сухих листьев.
Размножение: семенами, делением корневищ и черенками. Семена высевают весной в теплице для выращивания рассады, или осенью — в гряды открытого грунта. При весеннем посеве всходы появляются через 18—20 дней. Сеянцы зацветают на второй год[4].
Нивяник наибольший используется в групповых посадках на фоне декоративных кустарников, в рабатках и для срезки.
Нивя́ник наибо́льший (лат. Leucanthemum maximum) — вид многолетних травянистых растений из рода Нивяник семейства Астровые, или Сложноцветные (Asteraceae).