Perception Channels: tactile ; chemical
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Dasyuridae zo ur c'herentiad e rummatadur ar bronneged godellek.
Etre 16 hag 21 genad zo renket er c'herentiad-mañ :
Dasyuridae zo ur c'herentiad e rummatadur ar bronneged godellek.
Els dasiúrids (Dasyuridae) són una família de marsupials natius a Austràlia i Nova Guinea, incloent 61 espècies dividides en 15 gèneres.[1] Molts són petits i semblants als ratolins, però també inclou els gats marsupials, de la mida dels gats. Es troben a molts tipus d'hàbitats, com prats, boscos i muntanyes.
Dasyuridae
Els dasiúrids (Dasyuridae) són una família de marsupials natius a Austràlia i Nova Guinea, incloent 61 espècies dividides en 15 gèneres. Molts són petits i semblants als ratolins, però també inclou els gats marsupials, de la mida dels gats. Es troben a molts tipus d'hàbitats, com prats, boscos i muntanyes.
Kunovcovití (Dasyuridae) je početná čeleď hmyzožravých a masožravých vačnatců velikosti myši až psa. Přes šedesát druhů pochází z Austrálie a Nové Guineje. Do této čeledi patří třeba známý ďábel medvědovitý Sarcophilus laniarius (harrisii), který je v současnosti největším dravým vačnatcem. Většinou jsou to dravci nebo hmyzožravci, v přírodě plní stejnou funkci jako šelmy. K tomu mají přizpůsobený i chrup podobný chrupu šelem. Ocas je osrstěný a nechápavý. Jednotlivé druhy se způsobem života podstatně liší. V zajetí se občas chová vakomyš tlustoocasá Sminthopsis crassicaudata, která má březost 13-16 dní. Pohlavně dospívá v pěti měsících. Někdy jsou chovány jako laboratorní zvířata. Kromě vakorejsků se ostatní zástupci této čeledi v oblastech mimo Austrálii chovají jen velmi zřídka.
Obrázky, zvuky či videa k tématu kunovcovití ve Wikimedia Commons
Kunovcovití (Dasyuridae) je početná čeleď hmyzožravých a masožravých vačnatců velikosti myši až psa. Přes šedesát druhů pochází z Austrálie a Nové Guineje. Do této čeledi patří třeba známý ďábel medvědovitý Sarcophilus laniarius (harrisii), který je v současnosti největším dravým vačnatcem. Většinou jsou to dravci nebo hmyzožravci, v přírodě plní stejnou funkci jako šelmy. K tomu mají přizpůsobený i chrup podobný chrupu šelem. Ocas je osrstěný a nechápavý. Jednotlivé druhy se způsobem života podstatně liší. V zajetí se občas chová vakomyš tlustoocasá Sminthopsis crassicaudata, která má březost 13-16 dní. Pohlavně dospívá v pěti měsících. Někdy jsou chovány jako laboratorní zvířata. Kromě vakorejsků se ostatní zástupci této čeledi v oblastech mimo Austrálii chovají jen velmi zřídka.
Die Raubbeutler (Dasyuridae) sind eine Familie innerhalb der Beuteltierordnung der Raubbeutlerartigen (Dasyuromorphia). In dieser Gruppe, die rund 75 Arten umfasst, werden unter anderem Beutelmarder, Beutelteufel und Beutelmäuse zusammengefasst.
Raubbeutler kommen in Australien, auf Neuguinea, Tasmanien und anderen vorgelagerten Inseln vor.
Raubbeutler ähneln sich grundsätzlich im Körperbau, hinsichtlich ihrer Größe gibt es jedoch beträchtliche Unterschiede. Flachkopf-Beutelmäuse und Ningauis werden zum Teil nur rund 10 Zentimeter lang und wiegen 5 Gramm, der Beutelteufel als größte noch lebende Art erreicht über einen Meter Länge und ein Gewicht von über 10 Kilogramm. Die Vorder- und Hinterbeine sind annähernd gleich lang, an den Vorderbeinen haben sie fünf, an den Hinterbeinen vier oder fünf Zehen, diese sind (im Gegensatz zu den Diprotodontia) getrennt. Bei einigen baumbewohnenden Arten ist die Großzehe opponierbar. Die 42 bis 46 Zähne sind für den Verzehr von Fleisch ausgerichtet, Raubbeutler haben viele kleine Schneidezähne, große Eckzähne und Backenzähne mit scharfen Kauflächen.
Raubbeutler sind vorwiegend nachtaktiv, tagsüber verkriechen sie sich in Erdbauen, hohlen Baumstämmen oder in Nestern aus Gras, Zweigen und Blättern. Die meisten Arten sind Bodenbewohner, obwohl es auch einige Arten von Beutelmäusen gibt, die vorwiegend auf Bäumen leben. Sie gelten als geschickte Jäger mit scharfen Sinnen. Raubbeutler sind vorwiegend Fleischfresser. Je nach Größe ernähren sie sich die kleineren von Insekten und anderen Gliederfüßern, die größeren auch von Wirbeltieren, dabei können sie manchmal Tiere überwältigen, die gleich groß oder größer als sie selbst sind. Manche Arten verzehren auch Nektar oder Aas.
Obwohl Raubbeutler zu den Beuteltieren zählen, haben nicht alle Arten einen Beutel. Manchmal werden die Jungtiere auch in Bauchfalten untergebracht, bei anderen Arten entwickelt sich ein Beutel erst während der Schwangerschaft. Weibchen haben meist sechs bis acht Zitzen und sind durch eine für Beutelsäuger relativ lange Tragzeit charakterisiert. Eine Besonderheit bei manchen Gattungen wie den Breitfuß-Beutelmäusen oder Pinselschwanzbeutlern ist, dass nahezu alle Männchen gleichzeitig nach der ersten Paarung sterben, also oft nur zehn bis elf Monate alt werden. Auch bei den anderen Arten ist die Lebenserwartung gering, viele Beutelmäuse werden nicht älter als zwei bis drei Jahre.
Viele Arten haben durch menschliche Einflüsse – insbesondere seit Ankunft der Europäer – Teile ihres ursprünglichen Lebensraumes verloren. Diese Einflüsse sind zum einen die Besiedelung und das Umwandeln von Steppen und Wäldern in Ackerland und Viehweiden, zum anderen das Einschleppen von Raubtieren, die ursprünglich in Australien nicht vorkamen, wie Dingos, Katzen oder Füchse. Sechs Raubbeutlerarten werden von der IUCN als gefährdet (endangered) eingestuft.
Zu den größeren und bekannteren Arten gehören der Beutelteufel und die Beutelmarder. Viele kleinere Gattungen und Arten werden unter dem Begriff „Beutelmäuse“ zusammengefasst, wobei dieser Begriff keine biologische Klassifizierung darstellt, da manche Arten näher mit den großen Raubbeutlern verwandt sind als untereinander.
Die Raubbeutler werden in folgende Gattungen unterteilt:
Die innere Systematik verdeutlicht das folgende Kladogramm, das auch zeigt, dass die Gattung der Schmalfuß-Beutelmäuse (Sminthopsis) nicht monophyletisch ist.[1]
Dasyuromorphia ThylacinidaeBeutelwolf (Thylacinus cynocephalus)
Numbat (Myrmecobius fasciatus)
Spitzhörnchenbeutler (Neophascogale lorentzi)
Streifenbeutelmäuse (Phascolosorex)
Beutelteufel (Sarcophilus harrisii)
Beutelmarder (Dasyurus)
Rote Breitfuß-Beutelmaus (Dasykaluta rosamondae)
Sprenkelbeutelmaus (Parantechinus apicalis)
Streifenbeutelmarder (Myoictis)
Doppelkamm-Beutelmaus (Dasyuroides byrnei)
Fettschwanz-Beutelmäuse (Pseudantechinus)
Pinselschwanzbeutler (Phascogale)
Neuguinea-Beutelmäuse (Murexia)
Breitfuß-Beutelmäuse (Antechinus)
Sminthopsis-Murina-Gruppe
Ningauis (Ningaui)
Langschwänzige Schmalfußbeutelmaus (Sminthopsis longicaudata)
Springbeutelmaus (Antechinomys laniger)
Sminthopsis-Macroura-Gruppe
Flachkopf-Beutelmäuse (Planigale)
Die Raubbeutler (Dasyuridae) sind eine Familie innerhalb der Beuteltierordnung der Raubbeutlerartigen (Dasyuromorphia). In dieser Gruppe, die rund 75 Arten umfasst, werden unter anderem Beutelmarder, Beutelteufel und Beutelmäuse zusammengefasst.
Dasyuridae hija familja ta' mammiferi marsupjali, eżattament id-dasjuridi (eżempji huma l-Anteċinu, id-Dunnart, il-Faskogal, il-Kwoll, il-Kultarr, il-Mulgara, il-Planigal u x-Xitan tat-Tażmanja).
Din il-familja qiegħda klassifikata fil-klassi Mammalia, fis-sottoklassi Theria, fl-infraklassi Metatheria (il-marsupjali kollha), fis-superordni Australidelphia (il-marsupjali Awstraljani u l-kolokolo ta' l-Amerika ta' isfel) u fl-ordni Dasyuromorphia ma' 2 familji oħra, t-Thylacinidae u l-Myrmecobiidae.
Din il-familja tiġbor f' hija, 2 sottofamilji Dasyurinae u Sminthopsinae, 4 tribù Dasyurini, Phascogalini, Sminthopsini u Planigalini (2 f'kull sottofamilja relattivment) u bosta ġeneri u speċi kemm estinti kif ukoll estanti.
Fin-numru ta' speċi, l-familja Dasyuridae hija l' akbar u l'aktar waħda ta' suċċess fost il-familji ta' l-ordni Dasyuromorphia u kważi tiġbor f' hija l-ispeċi kollha estanti ta' l-ordni Dasyuromorphia għajr it-Tilaċin tal-familja Thylacinidae u n-Numbat tal-familja Myrmecobiidae.
(għal aktar informazzjoni ara l-artikli Dasjuridu, Dasjuromorfju jew Dasyuromorphia)
La familha dels Dasyuridae es estada creada pel zoologista alemand Georg August Goldfuss (1782-1848) en 1820.
Aquesta familha, qu'aparten a l'òrdre dels "Dasyuromorphia", que los membres son generalament apelats mirgas marsupialas, compren mantun genre totes localizats en Austràlia :
Dasyuridae hija familja ta' mammiferi marsupjali, eżattament id-dasjuridi (eżempji huma l-Anteċinu, id-Dunnart, il-Faskogal, il-Kwoll, il-Kultarr, il-Mulgara, il-Planigal u x-Xitan tat-Tażmanja).
Din il-familja qiegħda klassifikata fil-klassi Mammalia, fis-sottoklassi Theria, fl-infraklassi Metatheria (il-marsupjali kollha), fis-superordni Australidelphia (il-marsupjali Awstraljani u l-kolokolo ta' l-Amerika ta' isfel) u fl-ordni Dasyuromorphia ma' 2 familji oħra, t-Thylacinidae u l-Myrmecobiidae.
Din il-familja tiġbor f' hija, 2 sottofamilji Dasyurinae u Sminthopsinae, 4 tribù Dasyurini, Phascogalini, Sminthopsini u Planigalini (2 f'kull sottofamilja relattivment) u bosta ġeneri u speċi kemm estinti kif ukoll estanti.
Fin-numru ta' speċi, l-familja Dasyuridae hija l' akbar u l'aktar waħda ta' suċċess fost il-familji ta' l-ordni Dasyuromorphia u kważi tiġbor f' hija l-ispeċi kollha estanti ta' l-ordni Dasyuromorphia għajr it-Tilaċin tal-familja Thylacinidae u n-Numbat tal-familja Myrmecobiidae.
(għal aktar informazzjoni ara l-artikli Dasjuridu, Dasjuromorfju jew Dasyuromorphia)
The Dasyuridae are a family of marsupials native to Australia and New Guinea, including 71 extant species divided into 17 genera. Many are small and mouse-like or shrew-like, giving some of them the name marsupial mice or marsupial shrews, but the group also includes the cat-sized quolls, as well as the Tasmanian devil. They are found in a wide range of habitats, including grassland, underground, forests, and mountains, and some species are arboreal or semiaquatic. The Dasyuridae are often called the 'marsupial carnivores', as most members of the family are insectivores.
Most dasyurids are roughly the size of mice, but a few species are much larger. The smallest species is the Pilbara ningaui, which is from 4.6 to 5.7 cm (1.8 to 2.2 in) in length, and weighs just 2 to 9 g (0.07 to 0.3 oz), while the largest, the Tasmanian devil, is 57 to 65 cm (22 to 26 in) long, and weighs from 6 to 8 kg (13 to 18 lb). The smaller dasyurids typically resemble shrews or mice in appearance, with long tails and narrow, pointed noses. The larger species bear a resemblance to such placental carnivores as mongooses or mustelids.[2]
Many features of dasyurids are considered primitive; that is, they resemble the features of the earliest marsupials, from which other species, such as kangaroos and bandicoots, later diverged. For example, all of the toes in dasyurids are separate, whereas in many other marsupials, the second and third toes are fused. Similarly, many species lack a full marsupial pouch, instead having a simple fold of skin surrounding the teats to provide some protection to the developing young. The dentition of dasyurids is also considered primitive, and differs from that of other marsupials, with a dental formula of: 4.1.2-3.43.1.2-3.4. Their dentition is similar to many carnivores, characterized by bladelike incisors, large, sharp canines, and upper molars modified with large, sharp cusps.[3]
Dasyurids are primarily insectivorous, but they will also eat small lizards, fruit, and flowers. One of the few exceptions to this rule is the Tasmanian devil, which subsists mainly on vertebrate carrion.[2] They have relatively simple digestive tracts, as is typical of insectivores and other carnivores.
Gestation lasts from 12–16 days, and results in the birth of from two to 12 young, depending on species. Smaller species typically breed at least twice a year, while the larger forms tend to breed just once. The length of lactation reflects this, with young dunnarts, for example, being weaned after 60–70 days, but young quolls only after 8–9 months. Most dasyurid species are sexually mature at one year of age, but, again, the quolls and Tasmanian devil, being larger, take longer to mature and do not reach full adulthood for about two years.[2]
Adult dasyurids are typically solitary, or travel in small groups of two to three individuals.
The listing for extant species is based on The Third edition of Wilson & Reeder's Mammal Species of the World (2005), except where the Mammal Diversity Database and IUCN agree on a change.
The Dasyuridae are a family of marsupials native to Australia and New Guinea, including 71 extant species divided into 17 genera. Many are small and mouse-like or shrew-like, giving some of them the name marsupial mice or marsupial shrews, but the group also includes the cat-sized quolls, as well as the Tasmanian devil. They are found in a wide range of habitats, including grassland, underground, forests, and mountains, and some species are arboreal or semiaquatic. The Dasyuridae are often called the 'marsupial carnivores', as most members of the family are insectivores.
Los dasiúridos (Dasyuridae) son una familia de mamíferos marsupiales que han vivido desde el Mioceno hasta el presente. La familia comprende la gran mayoría de las especies de marsupiales carnívoros. Es la mayor (y la única no monotípica) del orden Dasyuromorphia e incluye unas 70 especies en una veintena de géneros, entre ellos los gatos marsupiales, los ratones marsupiales, las ratas marsupiales y el diablo de Tasmania.
Los dasiúridos son llamados gatos nativos de forma general, aunque algunos de ellos recuerden más a un ratón que al felino, de ahí el nombre en esos casos de ratones marsupiales.
Todas las especies de la familia, tanto fósiles como vivas se circunscriben a la región Australiana.
(g)
Longitud (cm) Cuerpo Cola Antechinus swainsonii 40-65 13 12 Dasycercus cristicauda 115 13-22 7-13 Phascogale tapoatafa 110-310 16-23 17-22 Dasyurus maculatus 2.500 40-75 35-56 Sarcophilus harrisi 7500 52-80 23-30La diversidad morfológica de esta familia resulta evidente si tenemos en cuenta que su peso oscila entre menos de 10 g como ocurre en especies de los géneros Planigale o Ningaui entre los cuales se hallan los mamíferos más pequeños del planeta, a los más de 8 kg que suele alcanzar el diablo de Tasmania (Sarcophilus laniarius).
Por otra parte, la capa que cubre su cuerpo suele estar formada por pelo corto y tupido, de color variado según las distintas especies: de prácticamente negro a gris pálido o rubio, pasando por todos los tonos de pardos y canelas, de completamente liso a salpicado de manchas de distintos colores. Algunas especies presentan cuerpos estilizados y esbeltos mientras otras son robustas y compactas.
Las extremidades son cortas o de mediana longitud con apoyo plantígrado, estando en algunas especies la superficie plantar de las extremidades de formaciones de queratina estriadas o granulosas que les confieren un considerable agarre, siempre necesario para animales que deben alcanzar velocidades considerables que les permitan dar alcance a las presas.
Aunque no presentan fenómenos de sindactilia, el pulgar de las extremidades posteriores es pequeño pero móvil en las especies arborícolas, mientras que tiende a reducirse o desaparece en las terrestres. En todas las especies, las garras alcanzan un desarrollo considerable salvo en este último dedo, donde puede ser pequeña o estar ausente.
La cola no prensil suele ser larga y está cubierta de pelo en mayor o menor cantidad según las especies. Algunas de ellas además presentan el extremo cubierto de pelo de mayor longitud que le la apariencia de un pincel.
Fórmula dentaria i: 4 c: 1 p: 2-3 m: 4 3 1 2-3 4Mayoritariamente insectívoros, el aparato digestivo no necesita estar especialmente especializado, siendo el estómago una estructura sacular simple. Por otra parte, la dentadura está preparada para la predación, los incisivos son numerosos y afilados, los caninos están notablemente desarrollados y premolares y molares están dotados de prominentes crestas que les ayudan a desgarrar la carne.
Llama la atención el excepcional desarrollo de la dentadura de Sarcophilus laniarius, especie predominantemente carroñera, que necesita fuertes mandíbulas y grandes dientes capaces de quebrar huesos de los restos de cadáveres de animales de gran tamaño, cazados y abandonados por otros carnívoros.
El marsupio no está muy desarrollado; en algunas especies se limita a simples pliegues de la piel del abdomen o las ingles, llegando a estar ausente en otras de manera permanente o siendo únicamente evidente en épocas de cría.
Por regla general se alimentan de insectos y otros invertebrados, acompañando esta dieta con vertebrados de mayor o menor tamaño según el propio de la especie, si bien algunas de ellas son tan extremadamente agresivas y voraces que no dudan en dar caza a otros vertebrados de mayor envergadura que la suya propia.
Además, algunas especies muestran hábitos necrófagos e incluso aprovechan recursos vegetales.
La fisiología reproductiva de algunas especies de esta familia no está demasiado estudiada en la vida salvaje ya que muchas de ellas apenas han sido observadas, sin embargo, cabe destacar que entre las mismas se clasifican algunas de las que presentan periodos de gestación más cortos.
Son animales despiertos e inteligentes con acusados sentidos imprescindibles para conseguir alimento durante las cacerías nocturnas.
Los dasiúridos suelen ser depredadores de insectos y pequeños vertebrados. Cabe destacar que algunos presentan hábitos necrofagos como el demonio de Tasmania, el cual se alimenta de carroña en su mayoría.
En otras palabras, los dasiúridos desempeñan el mismo rol que cumple un visón, o un gato silvestre, en la región de Australasia.
--o Familia Dasyuridae - (Goldfuss, 1820) |- Género Ankotarinja - Archer, 1976 (†) |- Género Dasylurinja - Archer, 1982 (†) |- Género Keeuna - Archer, 1976 (†) |- Género Wakamatha - Archer & Rich, 1979 (†) |-o Subfamilia Barinyainae - Wroe, 1999 (†) `- Género Barinya - Wroe, 1999 (†) |-o Subfamilia Dasyurinae - (Goldfuss, 1820) | |-o Tribu Dasyurini - Goldfuss, 1820 | | |- Género Dasycercus - Peters, 1875 - mulgara | | |- Género Dasykaluta - (Ride, 1964) - kaluta roja pequeña | | |- Género Dasyuroides - Spencer, 1896 - kowari | | |- Género Dasyurus - Geoffroy Saint-Hilaire, 1796 - cuoles y satanelos | | |- Género Glaucodon - Stirton, 1957 (†) | | |- Género Myoictis - Gray, 1858 - ratón marsupial trirrayado | | |- Género Neophascogale - Stein, 1933 - ratón marsupial de uñas largas | | |- Género Parantechinus - Tate, 1947 - dibbler meridional | | |- Género Phascolosorex - Matschie, 1916 - musarañas marsupiales | | |- Género Pseudantechinus - Tate, 1947 - falsos antequinos | | `- Género Sarcophilus - Geoffroy Saint-Hilaire & Cuvier, 1837 - diablo de Tasmania | `-o Tribu Phascogalini - Gill, 1872 | |- Género Antechinus - MacLeay, 1841 - antequinos | |- Género Micromurexia - Van Dyck, 2002 - dasiuro de Habbema | |- Género Murexechinus - Van Dyck, 2002 - dasiuro de cola negra | |- Género Murexia - Tate & Archbold, 1937 - ratón marsupial de pelo corto | |- Género Paramurexia - Van Dyck, 2002 - dasiuro de banda ancha | |- Género Phascogale - Temminck, 1827 - fascogalos | `- Género Phascomurexia - Van Dyck, 2002 - dasiuro `-o Subfamilia Sminthopsinae - Archer, 1982 |-o Tribu Planigalini - Archer, 1982 | `- Género Planigale - Troughton, 1928 - planigalos `-o Tribu Sminthopsini - Archer, 1982 |- Género Antechinomys - Archer, 1975 - kultarr `- Género Sminthopsis - Thomas, 1887 - ratones marsupiales
Los dasiúridos (Dasyuridae) son una familia de mamíferos marsupiales que han vivido desde el Mioceno hasta el presente. La familia comprende la gran mayoría de las especies de marsupiales carnívoros. Es la mayor (y la única no monotípica) del orden Dasyuromorphia e incluye unas 70 especies en una veintena de géneros, entre ellos los gatos marsupiales, los ratones marsupiales, las ratas marsupiales y el diablo de Tasmania.
Los dasiúridos son llamados gatos nativos de forma general, aunque algunos de ellos recuerden más a un ratón que al felino, de ahí el nombre en esos casos de ratones marsupiales.
Dasyuridae Australia eta Ginea Berrian bizi den martsupial familia bat da. 75 espezie ezagutzen dira, 15 generotan banatuak. Asko txikiak dira, saguen tamainakoak, eta horregatik martsupial sagu ere deitzen zaie, baina beste batzuk handiagoak dira, Tasmaniako deabrua bezala. Habitat askotan bizi dira, belardi, baso, mendi edo zuhaitzetan, eta espezie batzuek bizitza erdi-urtarra egiten dute.
Dasyuridae Australia eta Ginea Berrian bizi den martsupial familia bat da. 75 espezie ezagutzen dira, 15 generotan banatuak. Asko txikiak dira, saguen tamainakoak, eta horregatik martsupial sagu ere deitzen zaie, baina beste batzuk handiagoak dira, Tasmaniako deabrua bezala. Habitat askotan bizi dira, belardi, baso, mendi edo zuhaitzetan, eta espezie batzuek bizitza erdi-urtarra egiten dute.
Pussipedot[1] eli pienpussipedot (Dasyuridae) on pussipetojen lahkoon (Dasyuromorphia) kuuluva nisäkäsheimo, johon kuuluvat muun muassa pussihiiret, pussilumikot, pussikärpät, pussinäädät ja pussiahma. Heimon edustajat elävät Australiassa ja Uudessa-Guineassa.[1] Pienin pussipeto on Ningaui timealeyi (2–9,4 g) ja suurin pussiahma (6–8 kg).[1]
Pussipetojen heimo sisältää 2 alaheimoa, 4 tribusta ja 20 sukua, joissa on kaikkiaan 69 lajia[2][3]:
Pussipedot eli pienpussipedot (Dasyuridae) on pussipetojen lahkoon (Dasyuromorphia) kuuluva nisäkäsheimo, johon kuuluvat muun muassa pussihiiret, pussilumikot, pussikärpät, pussinäädät ja pussiahma. Heimon edustajat elävät Australiassa ja Uudessa-Guineassa. Pienin pussipeto on Ningaui timealeyi (2–9,4 g) ja suurin pussiahma (6–8 kg).
La famille des Dasyuridae (du grec dasus, « velu », et oura, « queue » ) regroupe différentes espèces de marsupiaux que l'on trouve en Australie et en Nouvelle-Guinée.
La famille des Dasyuridae a été créée par le zoologue allemand Georg August Goldfuss (1782-1848) en 1820. Elle appartient à l'ordre des Dasyuromorphia et comprend 61 espèces réparties en 15 genres : Selon BioLib (17 novembre 2020)[1] :
La famille des Dasyuridae (du grec dasus, « velu », et oura, « queue » ) regroupe différentes espèces de marsupiaux que l'on trouve en Australie et en Nouvelle-Guinée.
Is ainmhí beag í an lucha marsúipiacha. Mamach atá ann.
A dos dasiúridos (Dasyuridae) é unha familia de mamíferos marsupiais australidelfos, unha das tres recoñecidas dentro da orde dos dasiuromorfos,[1][2] que viviron desde o mioceno medio até o presente.
A familia comprende a gran maioría das especies de marsupiais carnívoros. É a maior (e a única non monotípica)[3] da orde dos dasiuromorfos e inclúe unhas 70 especies nunha vintena de xéneros, entre elas os chamados gatos marsupiais (ou gatos nativos, que din os australianos), os ratos marsupiais, as ratas marsupiais e o demo de Tasmania.[4]
Os dasiúrídos son animais de pequeno a mediano porte, pesando entre algúns gramos e os 8 kg. Todos presentan un corpo alongado, coa cabea afiada e unha cola longa, peluda e non prênsil. Son plantígrados, e a estrutura da pata non é sindáctila,[5] o que os distingue do grupo dos canguros (orde dos diprotodontes). As especies arborícolas teñen un dedo extra nas patas traseiras.
A diversidade morfolóxica desta familia resulta evidente se temos en conta que o seu peso oscila entre menos de 10 g, como ocorre en especies dos xéneros Planigale ou Ningaui, entre os cales se achan os mamíferos máis pequenos do planeta, aos máis de 8 kg que pode alcanzar o demo de Tasmania (Sarcophilus harrisii).[4]
Morfometría Masa(g)
Lonxitude (cm) Cabeza e tronco Cola Antechinus swainsonii 40-65 13 12 Dasycercus cristicauda 115 13-22 7-13 Phascogale tapoatafa 110-310 16-23 17-22 Dasyurus maculatus 2.500 40-75 35-56 Sarcophilus harrisi 7.500 52-80 23-30Por outra parte, a capa que cobre o seu corpo adoita estar formada por pelos curtos e mestos, de cor variada segundo as distintas especies: de practicamente negra a gris pálida ou rubia, pasando por todos os tons pardos e canelas; de completamente liso, a salferido de manchas de distintas cores. Algunhas especies presentan corpos estilizados e esveltos, mentres que outras son robustas e compactas.
As extremidades son curtas ou de mediana lonxitude, con apoio plantígrado, estando nalgunhas especies a superficie plantar das extremidades tapizada de formacións de queratina, estriadas ou granulosas, que lles confiren un considerábel agarre, sempre necesario para animais que deben alcanzar velocidades considerábeis que lles permitan dar alcance ás súa presas.
Aínda que non presentan fenómenos de sindactilia (dedos fusionados), o polegar das extremidades posteriores é pequeno pero móbil nas especies arborícolas, mentres que tende a reducirse ou desaparece nas terrícolas. En todas as especies, as garras alcanzan un desenvolvemento considerábel salvo neste último dedo, onde pode ser pequena ou estar ausente.
A cola, non prénsil, adoita ser longa, e está cuberta de pelo en maior ou menor cantidade segundo as especies. Algunhas delas ademais presentan o extremo cuberto de pelo de maior lonxitude que lle á aparencia de pincel.
Maioritariamente insectívoros, o aparello dixestivo non necesita estar especialmente especializado, sendo o estómago unha estrutura sacular simple.
Por outra parte, a dentadura está preparada para a depredación. Os incisivos son numerosos e afiados, os caninos están notabelmente desenvolvidos e premolares e molares están dotados de prominentes cristas que lles axudan a esgazar a carne.
Fórmula dentaria incisivos: 4 caninos 1 premolares 2-3 molares 4 3 1 2-3 4Chama a atención o excepcional desenvolvemento da dentadura de Sarcophilus harrisii, especie predominantemente preeira, que necesita fortes mandíbulas e grandes dentes capaces de crebar ósos dos restos de cadáveres de animais de gran tamaño, cazados e abandonados por outros carnívoros.
O marsupio non está moi desenvolvido; nalgunhas especies limítase a simples pregas da pel do abdome ou as íngoas, chegando a estar ausente noutras de maneira permanente ou sendo unicamente evidente en épocas de cría.
Todas as especies da familia, tanto fósiles como vivas. circunscríbense á rexión Australiana.
Por regra xeral aliméntanse de insectos e outros invertebrados, acompañando esta dieta con vertebrados de maior ou menor tamaño segundo o propio da especie, aínda que algunhas delas son tan extremadamente agresivas e voraces que non dubidan en dar caza a outros vertebrados de maior envergadura que a súa propia.
Ademais, algunhas especies mostran hábitos necrófagos e incluso aproveitan recursos vexetais.
A fisioloxía reprodutiva dalgunhas especies desta familia non está demasiado estudada na vida salvaxe, xa que moitas delas apenas foron observadas, porén cabe destacar que entre as mesmas sitúanse algunhas das que presentan períodos de xestación máis curtos.
Son animais despertos e intelixentes con acusados sentidos imprescindíbeis para conseguir alimento durante as cacerías nocturnas.
Os dasiúridos adoitan seren depredadores de insectos e pequenos vertebrados. O demo de Tasmania aliméntase de prea.
—o Familia Dasyuridae - (Goldfuss, 1820)
|- Xénero Ankotarinja - Archer, 1976 (†) |- Xénero Dasylurinja - Archer, 1982 (†) |- Xénero Keeuna - Archer, 1976 (†) |- Xénero Wakamatha - Archer & Rich, 1979 (†) |-o Subfamilia Barinyainae - Wroe, 1999 (†) `- Xénero Barinya - Wroe, 1999 (†) |-o Subfamilia Dasyurinae - (Goldfuss, 1820) | |-o Tribo Dasyurini - Goldfuss, 1820 | | |- Xénero Dasycercus - Peters, 1875 | | |- Xénero Dasykaluta - (Ride, 1964) | | |- Xénero Dasyuroides - Spencer, 1896 | | |- Xénero Dasyurus - Geoffroy Saint-Hilaire, 1796 | | |- Xénero Glaucodon - Stirton, 1957 (†) | | |- Xénero Myoictis - Gray, 1858 | | |- Xénero Neophascogale - Stein, 1933 | | |- Xénero Parantechinus - Tate, 1947 | | |- Xénero Phascolosorex - Matschie, 1916 | | |- Xénero Pseudantechinus - Tate, 1947 | | `- Xénero Sarcophilus - Geoffroy Saint-Hilaire & Cuvier, 1837 | `-o Tribo Phascogalini - Gill, 1872 | |- Xénero Antechinus - MacLeay, 1841 | |- Xénero Micromurexia - Van Dyck, 2002 | |- Xénero Murexechinus - Van Dyck, 2002 | |- Xénero Murexia - Tate & Archbold, 1937 | |- Xénero Paramurexia - Van Dyck, 2002 | |- Xénero Phascogale - Temminck, 1827 | `- Xénero Phascomurexia - Van Dyck, 2002 `-o Subfamilia Sminthopsinae - Archer, 1982 |-o Tribo Planigalini - Archer, 1982 | `- Xénero Planigale - Troughton, 1928 `-o Tribo Sminthopsini - Archer, 1982 |- Xénero Antechinomys - Archer, 1975 `- Xénero Sminthopsis - Thomas, 1887
Esqueleto de
Dasyurus maculatus
Demo de Tasmania
(Sarcophilus harrisii)
A dos dasiúridos (Dasyuridae) é unha familia de mamíferos marsupiais australidelfos, unha das tres recoñecidas dentro da orde dos dasiuromorfos, que viviron desde o mioceno medio até o presente.
A familia comprende a gran maioría das especies de marsupiais carnívoros. É a maior (e a única non monotípica) da orde dos dasiuromorfos e inclúe unhas 70 especies nunha vintena de xéneros, entre elas os chamados gatos marsupiais (ou gatos nativos, que din os australianos), os ratos marsupiais, as ratas marsupiais e o demo de Tasmania.
Os dasiúrídos son animais de pequeno a mediano porte, pesando entre algúns gramos e os 8 kg. Todos presentan un corpo alongado, coa cabea afiada e unha cola longa, peluda e non prênsil. Son plantígrados, e a estrutura da pata non é sindáctila, o que os distingue do grupo dos canguros (orde dos diprotodontes). As especies arborícolas teñen un dedo extra nas patas traseiras.
I Dasiuridi (Dasyuridae Goldfuss, 1820) sono una famiglia di marsupiali originari dell'Australia e della Nuova Guinea[1]; comprendono 72 specie suddivise in 17 generi[1]. Molte di queste sono piccole e dall'aspetto simile a quello di un topo o un toporagno, tanto che vengono chiamate impropriamente topi marsupiali o toporagni marsupiali, ma all'interno di questo gruppo troviamo anche i quoll, delle dimensioni di un gatto, e il diavolo della Tasmania. Sono diffusi in una vasta gamma di habitat, comprese praterie, foreste e montagne, e alcune specie sono arboricole o semi-acquatiche.
La maggior parte dei Dasiuridi ha le dimensioni di un topo, ma alcune specie sono molto più grandi. La specie più piccola è il nilgaui del Pilbara, lungo dai 4,6 ai 5,7 cm e del peso di soli 2-9 grammi, mentre quella più grande, il diavolo della Tasmania, è lunga 57-65 cm e pesa 6-8 chili. I Dasiuridi più piccoli presentano generalmente l'aspetto di un toporagno o di un topo, con code lunghe e sottili e nasi appuntiti. Quelli più grandi, invece, ricordano alcuni carnivori placentati, come le manguste o i Mustelidi[2].
Per molti aspetti i Dasiuridi vengono considerati primitivi e somigliano moltissimo ai marsupiali più antichi, quelli che in seguito dettero origine a ogni specie del gruppo, come i canguri e i bandicoot. Ad esempio, presentano tutte le dita separate, mentre in molti altri marsupiali il secondo e il terzo dito sono fusi insieme. Allo stesso modo, molte specie sono prive di una tasca marsupiale vera e propria e sono munite di una semplice piega di pelle intorno ai capezzoli, dove i piccoli trovano protezione e possono svilupparsi. Anche la dentatura è considerata primitiva e differisce da quella di altri marsupiali; la formula dentaria è:
4.1.2-3.4 3.1.2-3.4I Dasiuridi sono prevalentemente insettivori, ma possono nutrirsi anche di piccole lucertole, frutta e fiori. Una delle poche eccezioni è costituita dal diavolo della Tasmania, che si nutre soprattutto di carogne di vertebrati[2]. Presentano tutti un tubo digerente relativamente semplice, tipico degli insettivori e dei carnivori.
La gestazione dura 12-16 giorni, dopo i quali vengono messi alla luce da due a dodici piccoli, di aspetto variabile da una specie all'altra. Le specie più piccole si riproducono almeno due volte l'anno, mentre quelle più grandi solo una. Anche la durata dell'allattamento riflette le differenze di dimensioni: i piccoli dunnart, ad esempio, succhiano il latte della madre per 60-70 giorni, mentre i giovani quoll non si nutriranno di cibo solido che all'età di 8-9 mesi. Quasi tutti i Dasiuridi divengono sessualmente maturi a un anno di età, ma, ancora una volta, i quoll e i diavoli della Tasmania, essendo più grandi, impiegano fino a due anni a raggiungere la maturità[2].
I Dasiuridi adulti sono generalmente solitari, ma possono talvolta spostarsi in gruppi di due o tre esemplari.
La famiglia dei Dasiuridi, suddivisa in 2 sottofamiglie e 4 tribù, comprende 72 specie in 17 generi[1]:
I Dasiuridi (Dasyuridae Goldfuss, 1820) sono una famiglia di marsupiali originari dell'Australia e della Nuova Guinea; comprendono 72 specie suddivise in 17 generi. Molte di queste sono piccole e dall'aspetto simile a quello di un topo o un toporagno, tanto che vengono chiamate impropriamente topi marsupiali o toporagni marsupiali, ma all'interno di questo gruppo troviamo anche i quoll, delle dimensioni di un gatto, e il diavolo della Tasmania. Sono diffusi in una vasta gamma di habitat, comprese praterie, foreste e montagne, e alcune specie sono arboricole o semi-acquatiche.
Plėšríeji sterblìniai (lot. Dasyuridae) – sterblinių (Marsupialia) žinduolių šeima. Tai nuo pelės iki šuns dydžio gyvūnai. Uodega ilga, tačiau nekabi, plaukuota. Pėdų pirmasis pirštas mažas arba jo nėra. I ir III pirštai nesuartėję. Dantų 42-46. Sterblė išsivysčiusi nevienodai.
Paplitę Australijoje ir gretimose salose. Šeima skirstomaį 4 pošeimius; iš viso 55 rūšys:
Pošeimis. Dasyurinae
Pošeimis. Phascogalinae
Pošeimis. Sminthopsinae
Pošeimis. Planigalinae
Plēsējsomaiņu dzimta (Dasyuridae) ir viena no divām mūsdienās dzīvojošām plēsīgo somaiņu kārtas (Dasyuromorphia) dzimtām, kas apvieno apmēram 75 mūsdienās dzīvojošas sugas, kuras tiek iedalītas 21 ģintī un divās apakšdzimtās.[1] Daudzas no šīm sugām ir neliela auguma, apmēram peles lielumā. Lielākie dzimtā ir caumsomaiņi un velnsomaiņi. Plēsējsomaiņu dzimtas sugas sastopamas Austrālijā, Tasmanijā un Jaungvinejā, mājojot plašos zālājos, krūmājos, mežos un kalnos. Dažas sugas dzīvo tikai kokos, bet citas ir daļēji ūdens dzīvnieki.
Lielākā daļa plēsējsomaiņu ir peles lielumā, bet dažas sugas ir krietni lielākas. Mazākā suga dzimtā ir garastainais peļsomainis (Planigale ingrami), kura ķermeņa garums var būt tikai 55 mm, svars 4,2 g.[2] Lielākais ir Tasmanijas velns (Sarcophilus harrisii), kura ķermeņa garums ir 52—80 cm, svars līdz 12 kg.[3][4] Apmēram tikpat liels ir arī plankumainais caunsomainis (Dasyurus maculatus), kura ķermeņa garums ir 38—76 cm, svars 7 kg.[5] Mazā auguma plēsējsomaoņi ārēji atgādina peles un ciršļus, raksurīga ir gara aste un smails purniņš. Lielākā auguma sugas atgādina mangustus un caunas.[6]
Daudzas plesējsomaiņu sugas ir ļoti primitīvas, kurām ir daudz kopīgu īpašību ar aizvēsturiskajiem somaiņiem, no kuriem evolūcijas gaitā attīstījās arī ķenguri un bandikuti. Plēsējsomaiņiem visi pirksti ir katrs par sevi atsevišķi, toties daudziem citiem mūsdienu somaiņiem otrais un trešais pirksts ir saauguši kopā. Daudzām sugām ir arī primitīva, neattīstīta vēdera soma. Tā bieži ir tikai vienkārša ādas kroka, kas apņem zīdekļus.[3]
Plēsējsomaiņi galvenokārt ir kukaiņēdāji, bet tie barojas arī ar ķirzakām, augļiem un ziediem. Viens no dzimtas izņēmumiem ir Tasmanijas velns, kurš barojas ar mugurkaulnieku maitas gaļu.[6]
Grūsnības periods ilgst 12—16 dienas, un atkarībā no sugas piedzimst 2—12 mazuļi. Mazā auguma sugas vairojas vismaz divas reizes gadā, bet lielākā auguma sugas parasti vairojas tikai vienu reizi gadā. Mazās sugas dzimumbriedumu sasniedz apmēram gada vecumā, lielākās nobriest apmēram divos gados.[6] Pieaugušie īpatņi parasti ir vienpatņi.[6]
Plēsējsomaiņu dzimta (Dasyuridae)
Plēsējsomaiņu dzimta (Dasyuridae) ir viena no divām mūsdienās dzīvojošām plēsīgo somaiņu kārtas (Dasyuromorphia) dzimtām, kas apvieno apmēram 75 mūsdienās dzīvojošas sugas, kuras tiek iedalītas 21 ģintī un divās apakšdzimtās. Daudzas no šīm sugām ir neliela auguma, apmēram peles lielumā. Lielākie dzimtā ir caumsomaiņi un velnsomaiņi. Plēsējsomaiņu dzimtas sugas sastopamas Austrālijā, Tasmanijā un Jaungvinejā, mājojot plašos zālājos, krūmājos, mežos un kalnos. Dažas sugas dzīvo tikai kokos, bet citas ir daļēji ūdens dzīvnieki.
De echte roofbuideldieren (Dasyuridae) zijn een familie uit de roofbuideldieren die voorkomt in Australië, Nieuw-Guinea en enkele omliggende eilanden. Tot deze familie behoren de grotere buidelmarters en de Tasmaanse duivel, evenals de kleinere buidelmuizen. In totaal zijn er 72 uitgestorven en 13 fossiele soorten bekend.
De familie omvat de volgende geslachten:
De echte roofbuideldieren (Dasyuridae) zijn een familie uit de roofbuideldieren die voorkomt in Australië, Nieuw-Guinea en enkele omliggende eilanden. Tot deze familie behoren de grotere buidelmarters en de Tasmaanse duivel, evenals de kleinere buidelmuizen. In totaal zijn er 72 uitgestorven en 13 fossiele soorten bekend.
De familie omvat de volgende geslachten:
Ankotarinja† Barinya† Dasylurinja† Ganbulanyi† Glaucodon† Keeuna† Wakamatha† Whollydooleya† Onderfamilie Dasyurinae Tribus Dasyurini Kamstaartbuidelmuizen (Dasycercus) Kaluta (Dasykaluta) Kamstaartbuidelratten (Dasyuroides) Buidelmarters (Dasyurus) Gestreepte buidelmarters (Myoictis) Lorentzbuidelmuis (Neophascogale) Gespikkelde buidelmuis (Parantechinus) Gestreepte buidelmuizen (Phascolosorex) Pseudantechinus Sarcophilus Tribus Phascogalini Breedvoetbuidelmuizen (Antechinus) Micromurexia Murexechinus Murexia Paramurexia Phascomurexia Penseelstaartbuidelmuizen (Phascogale) Onderfamilie Sminthopsinae Tribus Sminthopsini Australische buidelspringmuis (Antechinomys) Ningaui's (Ningaui) Smalvoetbuidelmuizen (Sminthopsis) Tribus Planigalini Platkopbuidelmuizen (Planigale)Rovpungdyr eller pungrovdyr (Dasyuridae) er en familie i gruppen rovlevende pungdyr (Dasyuromorphia), i ordenen pungdyr (Marsupialia). Pungrovdyrene består av omkring 60 stedegne arter fra Oseania.
Rovpungdyra er småvokste dyr som varierer i størrelse fra 2–10 g til 8 kg. Både kranium og tannsett ligner rovpattedyrenes (Carnivora), men mange av artene mangler pung. Pungbena kan hos enkelte arter være rudimentære.
Rovpungdyr er predatorer som livnærer seg av mindre pattedyr, reptiler, fugler, insekter og av og til åtsler.
.jpg){kind=small}
Denne zoologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Rovpungdyr eller pungrovdyr (Dasyuridae) er en familie i gruppen rovlevende pungdyr (Dasyuromorphia), i ordenen pungdyr (Marsupialia). Pungrovdyrene består av omkring 60 stedegne arter fra Oseania.
Rovpungdyra er småvokste dyr som varierer i størrelse fra 2–10 g til 8 kg. Både kranium og tannsett ligner rovpattedyrenes (Carnivora), men mange av artene mangler pung. Pungbena kan hos enkelte arter være rudimentære.
Rovpungdyr er predatorer som livnærer seg av mindre pattedyr, reptiler, fugler, insekter og av og til åtsler.
Multimedia w Wikimedia Commons Niełazokształtne (Dasyuromorphia) – rząd australijskich ssaków z nadrzędu torbaczy (Marsupalia).
Występują na kontynencie australijskim, Tasmanii i Nowej Gwinei[1].
Wszystkie niełazokształtne są czworonożne, tzn. poruszają się na czterech kończynach. Poza mrówkożerem wszystkie są zwierzętami drapieżnymi. Planigale ingrami z rodziny niełazowatych jest najmniejszym znanym torbaczem i jednym z najmniejszych ssaków świata. Wymarłe wilkoworowate osiągały ok. 30 kg masy ciała. Do najbardziej znanych należy diabeł tasmański, myszowór pędzloogonowy i niełaz plamisty.
Do rzędu należą następujące rodziny[2][1]:
Dasyuromorphia są uważane za bezpośrednich potomków wyjściowej grupy Australidelphia, od której wywodzą się pozostałe torbacze australijskie i być może, południowoamerykańskie torbikowate. Badania DNA przeprowadzone przez Krajewski i in. (2000) wskazują na monofiletyzm niełazokształtnych.
Dasyuridae é uma família de mamíferos marsupiais nativa da Austrália e Nova Guiné. O grupo inclui cerca de 65 espécies distribuídas por 15 géneros, entre as quais o diabo-da-tasmânia, o maior carnívoro marsupial da actualidade.
Os dasiurídeos são animais de pequeno a médio porte, pesando entre algumas gramas e 8 kg. Todos apresentam um corpo alongado, com cabeça afilada e uma cauda longa, peluda e não preênsil. Os dasiurídeos são plantígrados, isto é deslocam-se com a pata totalmente assente no chão, e a estrutura da pata não é sindáctila, o que os distingue do grupo dos cangurus (ordem Diprotodontia). As espécies arborícolas têm um dedo extra nas patas traseiras. A dentição está adaptada a uma alimentação carnívora ou insectívora, consoante as espécies, de modo a poder apresentar as seguintes fórmula dentária: 4.1.2.4 3.1.2.4 × 2 = 42 {displaystyle { frac {4.1.2.4}{3.1.2.4}} imes 2=42} 
A maioria dos dasiurídeos não têm marsúpio, ou bolsa, onde proteger as crias durante os primeiros tempos de vida. As tetas da fêmea estão distribuidas em círculo no abdómen, que pode ter pregas de pele e gordura que actuam como protecção.
Dasyuridae é uma família de mamíferos marsupiais nativa da Austrália e Nova Guiné. O grupo inclui cerca de 65 espécies distribuídas por 15 géneros, entre as quais o diabo-da-tasmânia, o maior carnívoro marsupial da actualidade.
Os dasiurídeos são animais de pequeno a médio porte, pesando entre algumas gramas e 8 kg. Todos apresentam um corpo alongado, com cabeça afilada e uma cauda longa, peluda e não preênsil. Os dasiurídeos são plantígrados, isto é deslocam-se com a pata totalmente assente no chão, e a estrutura da pata não é sindáctila, o que os distingue do grupo dos cangurus (ordem Diprotodontia). As espécies arborícolas têm um dedo extra nas patas traseiras. A dentição está adaptada a uma alimentação carnívora ou insectívora, consoante as espécies, de modo a poder apresentar as seguintes fórmula dentária: 4.1.2.4 3.1.2.4 × 2 = 42 {displaystyle { frac {4.1.2.4}{3.1.2.4}} imes 2=42}
A maioria dos dasiurídeos não têm marsúpio, ou bolsa, onde proteger as crias durante os primeiros tempos de vida. As tetas da fêmea estão distribuidas em círculo no abdómen, que pode ter pregas de pele e gordura que actuam como protecção.
Rovpungdjur (Dasyuridae) är en familj i ordningen rovlevande pungdjur med omkring 60 arter.
Arter av familjen förekommer i Australien, på Nya Guinea, på Tasmanien och andra öar i samma region.[1]
De äldsta fossilen från Nya Guinea daterades till mellersta pliocen och från Australien till mellersta miocen.[1]
Alla arter i familjen rovpungdjur liknar sig i kroppens uppbyggnad men det finns stora skillnader i arternas storlek. Individer av släkten Planigale och Ningaui är med en kroppslängd av omkring 10 cm och en vikt av 5 gram små och den tasmanska djävulen är med en längd av cirka en meter och en vikt omkring 10 kg jämförelsevis stor. Rovpungdjur har lika långa extremiteter och fem tår vid de främre fötterna samt fyra eller fem tår vid de bakre extremiteterna. Hos några arter som lever i träd är "tummen" motsättlig. De 42 till 46 tänderna är specialiserade på kött som föda. Rovpungdjur har många små framtänder, stora hörntänder och skarpkantige kindtänder. Tandformeln är I 4/3 C 1/1 P 2-3/2-3 M 4/4.[1][2]
Rovpungdjur är huvudsakligen aktiva på natten och vilar på dagen i sina gömställen som kan vara håligheter i träd, jordgrottor eller bon av kvistar, gräs och löv. De flesta arter lever på marken men enskilda arter förekommer väsentlig i träd. De betraktas som skickliga jägare med goda sinnen. Födan består företrädesvis av kött. Beroende på djurets storlek äter de insekter och andra leddjur eller större ryggradsdjur.[1] De största arterna har förmåga att jaga byten som är lika stora eller större än de själva. Några arter äter nektar eller as.[3]
Trots att rovpungdjur ingår i djurgruppen pungdjur har inte alla arter pung. Hos några finns bara ett hudveck och hos andra växer pungen först när honan är dräktig.[2] Honor har oftast sex till åtta spenar (1-12 kan förekomma) och dräktigheten varar i jämförelse till andra pungdjur länge. Kännetecknande för några släkten i familjen, till exempel Antechinus och Phascogale är, att hanarna dör direkt efter den första parningen.[1] De blir alltså bara tio till elva månader gamla medan honor lever ett år till. Även hos andra arter är medellivslängden jämförelsevis kort. De blir inte äldre än två till tre år.[4]
Många arter har på grund av människans inverkan – huvudsaklig efter ankomsten av europeiska invandrare – förlorad en del av sitt ursprungliga levnadsområde. Större hoten utgörs till största delen av omvandlingen av stäpper och skogar i lantbruksområden och boplatser samt av insläppta nya fiender som dingo, katter och rävar. Fyra arter i familjen rovpungdjur klassas av IUCN som stark hotade (endangered).[5]
Till de största och mest kända arterna räknas tasmansk djävul och pungmårdar (Dasyurus). Mindre arter kallas ibland för pungmöss men ordet beskriver ingen systematisk djurgrupp. Det finns följande underfamiljer och släkten.[6]
Familj Dasyuridae
Wikimedia Commons har media som rör Rovpungdjur.
Rovpungdjur (Dasyuridae) är en familj i ordningen rovlevande pungdjur med omkring 60 arter.
Keseli sansargiller (Dasyuridae) yırtıcı keseliler (Dasyuromorphia) takımına ait bir keseli familyası. 60 türden oluşan bu familya örneğin keseli sansar, tazmanya canavarı ve keseli fare'yi içermektedir.
Keseli sansargiller Avustralya, Yeni Gine, Tazmanya ve yakınlarında bulunan adalarda yaşar.
Yırtıcı keseli türlerinin vücut yapısında birbirlerinden fazla büyük farkları yoktur, ancak vücut ölçüleri gayet farklıdır. Çoğu keseli fareler sadece bir fare büyüklüğüne ulaşır ve en küçük keseliler olarak sayılır. Tazmanya şeytanı ise kuyruğu ile birlikte 1 metre uzunluğa ve 10 kg ağırlığa ulaşır. Ön ve arka ayakları neredeyse aynı uzunluktadır. Ön ayaklarında beş, arka ayaklarında dört veya beş parmakları olur. Ayak parmakları iki ön dişliler'de (Diprotodontia) olduğu gibi birleşmiş değildir. 42 - 46 adet olan keskin dişleri et koparıp yemeğe uygundur.
Keseli sansargillerin çoğu türleri gece aktifdir, ve gündüzleri inlerin veya boş ağaçların içinde yapraklar ve otlar ile yaptıkları yuvada uyurlar. Çoğu türler yerde yaşar. Sadece keseli farelerin bazıları ağaçlarda da yaşar. Her birisi keskin duyulara sahip, yetenekleri avcıdır. Kendi vücut ölçülerine göre, bazıları sırf böcek ve eklembacaklılar ile beslenirken diğerleri kendi büyüklüğünde veya hatta kendinden büyük hayvanları avlayıp yerler. Bazı türler nektar veya leş de yerler.
Keseli sansargiller keselilere dahil olsa da hepsinin bir kesesi yoktur. Kesesi olmayan bazı türler yavrularını sadece karnında bulunan deri kırışıklıkları arasında taşır. Bazı diğerlerinde ise ancak gebe olduktan sonra bir kese gelişmeye başlar. Dişilerin altı ila sekiz memesi vardır ve gebelikleri diğer keseliler ile karşılaştırıldığında daha uzun sürer. Bazı türlerin (Genişayaklı keselifare, fırçakuyruklu keseli) diğer bir ilginç özelliği ise, erkeklerin ilk çiftleşmeden sonra derhal ölmesidir. Böylece bu türlerde erkeklerin sadece 10 - 11 aylık bir ömürü olur. Ancak keseli fareler gibi bazı diğer türlerin de 1 - 2 yıl olan ömürü de fazla uzun sayılmaz.
Familyanın en tanınmış türleri tazmanya canavarı ve keseli sansar'dır. Birçok küçük türler keseli fareler adı altında birleştirilir. Ancak bu ad biyolojik bir sınıflandırma değildir, çünkü bazıları birbirlerinden daha çok familyanın büyük türleri ile yakın akraba sayılır.
Keseli sansargiller şu cinslere bölünür:
Keseli sansargiller (Dasyuridae) yırtıcı keseliler (Dasyuromorphia) takımına ait bir keseli familyası. 60 türden oluşan bu familya örneğin keseli sansar, tazmanya canavarı ve keseli fare'yi içermektedir.
Представники родини розповсюджені на території Австралії, Тасманії, Нової Гвінеї та прилеглих дрібніших островах.
Типовий рід родини — квол, або дазиур, або сумчаста куниця (Dasyurus). Систематика підродин сучасних тварин до рівня триб, вимерлих до рівня видів.
Родина Dasyuridae
Розмір хижих сумчастих коливається від малого до середнього. Рід включає в себе найменших сумчастих у світі, деякі з них мають тіло завдовжки всього 95 мм і вагу близько 5 грам.
Хвіст довгий, волосатий, і не чіпкий. Кінцівки зазвичай приблизно рівні за довжиною, а пальці розташовані окремо. На передніх лапах п'ять пальців, на задніх чотири або п'ять. Найдовшим переднім пальцем є третій; великий палець задньої ноги, що не має кігтя малий або відсутній. Деревні породи мають широкі задні ступні і мобільні великі пальці, а види, які одночасно є деревні й наземні, мають більш довгі задні ноги і редуковані великі пальці. Найбільший нині живий член родини — Тасманійський диявол, який може мати вагу понад 10 кг. Сумка відсутня в деяких видів, а якщо вона є, то зазвичай відкривається позаду і найчастіше слабко розвинена. Сумки деяких родів стають помітними тільки під час шлюбного сезону. У самиць 2-12 молочних залоз.
Зуби спеціалізовані для комахоїдного і м'ясоїдного раціону. Зубна формула: I 4/3, C 1/1, P 2-3/2-3, M 4/4, загалом 42 або 46 [1].
Вважаються обережними і розумними. Вони є активними тваринами і рухаються швидко. Більшість членів цієї родини наземні, хоча деякі — в основному деревні. Зазвичай сховком є порожнисте колода, отвір в землі, або печера. Мишоподібні форми, як правило, мовчазні, але Тасманійський диявол гарчить і кричить голосно. Dasyuridae активні в основному вночі і полюють на майже будь-яку живу істоту, яку можуть осилити[1].
Dasyuridae là một họ các loài thú có túi trong bộ Dasyuromorphia có nguồn gốc từ Úc và New Guinea, trong đó có 61 loài chia thành 15 chi. Chúng có kích thước rất khác nhau, từ loài nhỏ nhất có kích thước nhỏ hơn một con chuột nhắt, Ningaui timealeyi, chỉ dài 4.6-5.7 cm và nặng 5-9 g, đến các loài Mèo túi có kích cỡ của một con mèo nhà, hoặc loài Quỷ Tasmania, có kích cỡ một con chó nhỏ với trọng lượng trung bình 6–8 kg. Chúng là nhóm thú có túi ăn thịt, hầu hết trong số chúng là ăn sâu bọ, trong khi các loài lớn hơn có thể ăn thịt các động vật có xương sống nhỏ. Họ này được Goldfuss miêu tả năm 1820.[1]
Họ Dasyuridae
.png){kind=small}
Bài viết liên quan đến động vật có vú này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Dasyuridae là một họ các loài thú có túi trong bộ Dasyuromorphia có nguồn gốc từ Úc và New Guinea, trong đó có 61 loài chia thành 15 chi. Chúng có kích thước rất khác nhau, từ loài nhỏ nhất có kích thước nhỏ hơn một con chuột nhắt, Ningaui timealeyi, chỉ dài 4.6-5.7 cm và nặng 5-9 g, đến các loài Mèo túi có kích cỡ của một con mèo nhà, hoặc loài Quỷ Tasmania, có kích cỡ một con chó nhỏ với trọng lượng trung bình 6–8 kg. Chúng là nhóm thú có túi ăn thịt, hầu hết trong số chúng là ăn sâu bọ, trong khi các loài lớn hơn có thể ăn thịt các động vật có xương sống nhỏ. Họ này được Goldfuss miêu tả năm 1820.
см. текст
Хищные сумчатые (Dasyuridae) — семейство млекопитающих одноимённого отряда. Распространены в Австралии, Тасмании, Новой Гвинее и на прилегающих мелких островах.
К этому семейству принадлежат самые мелкие в отряде (сумчатый тушканчик), средние или крупные (тасманский дьявол) сумчатые, крайне разнообразные по внешнему виду и образу жизни. Длина тела от 8 до 130 см, вес от 5 г до 12 кг. У большинства видов чуть удлинённое тело, заострённые уши, длинный хвост, покрытый волосами по всей длине, и относительно короткие конечности. Хвост не хватательный. Конечности стопоходящие; пальцы не срастаются между собой. Передние конечности пятипалые, а задние (у наземных видов) — без большого пальца. У наземных видов задние конечности также могут быть заметно удлиненны. Выводковая сумка может отсутствовать, образовываться только в период размножения или иметься постоянно; открывается назад. Число сосков у самок — от 2 до 12 (обычно 6—8). Зубная система архаичная, с полным рядом небольших резцов; клыки крупные. Зубов — от 42 до 46. Волосяной покров короткий, густой и мягкий; окраска бурая, серая, красноватая или чёрная, иногда с пятнами и полосами.
Хищные сумчатые обитают в самых разных ландшафтах, на высоте до 4000 м над уровнем моря. Ведут наземный (большинство) или древесный образ жизни, активность преимущественно ночная. Держатся, как правило, поодиночке. Крупные представители семейства обычно плотоядные, мелкие — насекомоядные. Размножаются раз в год, в помёте от 3 до 10 детёнышей. Половая зрелость наступает в 8—12 месяцев. Обычная продолжительность жизни — 7—8 лет.
Хищные сумчатые (Dasyuridae) — семейство млекопитающих одноимённого отряда. Распространены в Австралии, Тасмании, Новой Гвинее и на прилегающих мелких островах.
К этому семейству принадлежат самые мелкие в отряде (сумчатый тушканчик), средние или крупные (тасманский дьявол) сумчатые, крайне разнообразные по внешнему виду и образу жизни. Длина тела от 8 до 130 см, вес от 5 г до 12 кг. У большинства видов чуть удлинённое тело, заострённые уши, длинный хвост, покрытый волосами по всей длине, и относительно короткие конечности. Хвост не хватательный. Конечности стопоходящие; пальцы не срастаются между собой. Передние конечности пятипалые, а задние (у наземных видов) — без большого пальца. У наземных видов задние конечности также могут быть заметно удлиненны. Выводковая сумка может отсутствовать, образовываться только в период размножения или иметься постоянно; открывается назад. Число сосков у самок — от 2 до 12 (обычно 6—8). Зубная система архаичная, с полным рядом небольших резцов; клыки крупные. Зубов — от 42 до 46. Волосяной покров короткий, густой и мягкий; окраска бурая, серая, красноватая или чёрная, иногда с пятнами и полосами.
Хищные сумчатые обитают в самых разных ландшафтах, на высоте до 4000 м над уровнем моря. Ведут наземный (большинство) или древесный образ жизни, активность преимущественно ночная. Держатся, как правило, поодиночке. Крупные представители семейства обычно плотоядные, мелкие — насекомоядные. Размножаются раз в год, в помёте от 3 до 10 детёнышей. Половая зрелость наступает в 8—12 месяцев. Обычная продолжительность жизни — 7—8 лет.
주머니고양이과(Dasyuridae)는 오스트레일리아와 뉴기니섬에서 발견되는 유대류 과의 하나로 15개 속에 61종을 포함하고 있다.[1] 대부분의 종이 작고 겉모습이 생쥐나 땃쥐와 유사하기 때문에 유대류쥐 또는 유대류땃쥐로 잘못 불리지만 주머니고양이류 중에서 고양이 크기의 쿠올과 태즈메이니아데빌을 발견할 수 있다. 초원과 숲, 산을 포함한 다양한 서식지에 널리 분포하고 일부 종들은 수상성 또는 반수생 동물이다.
_-_Crusoe_Reservoir,_Kangaroo_Flat,_Vic..jpg)
_(9998511703).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
