Gyrinidae

Los girínidos (Gyrinidae) son una familia de coleópteros adéfagos acuáticos, de 3 a 15 mm de llargor, con unes 800 especies descrites,^[2] en 11 xéneros, con una distribución mundial.

Carauterístiques

Presenten notables adaptaciones a el so hábitat acuáticu: los güeyos tán subdividíos en dos mitad, una dorsal especializada en ver fora de l'agua, y una ventral pa ver dientro d'ella; les pates, bien modificaes, consten d'un par anterior llargu y estrechu usáu pa prindar les sos preses y un segundu y tercer pares amenorgaos, esplanaos y tresformaos en paletes natatories.

Historia natural

Formen colonies sobre la superficie de l'agua, pola que s'esmucen a gran velocidá describiendo constantes curves; en casu de peligru somórguiense. Son depredadores y cacen inseutos acuáticos o cayíos na agua. Les bárabos son tamién carnívores, viven so l'agua y alienden por traqueobranquies.

Referencies

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Gyrinidae.
• La Familia en Costa Rica

Els girínids (Gyrinidae), popularment dits teixidors o sabaters, són una família de coleòpters del subordre Adephaga adaptats a la vida aquàtica, de 3 a 15 mm de longitud, amb unes 1000 espècies descrites, en 25 gèneres,^[2] amb una distribució mundial.

Presenten notables adaptacions al seu hàbitat aquàtic: els ulls estan subdividits en dues meitats, una dorsal especialitzada a veure fora de l'aigua, i una ventral per veure dins d'ella, les potes, molt modificades, consten d'un parell anterior llarg i estret usat per capturar les seves preses i un segon i tercer parells reduïts, aplanats i transformats en paletes natatòries.

Formen colònies sobre la superfície de l'aigua, per la qual llisquen a gran velocitat descrivint constants corbes; en cas de perill se submergeixen. Són depredadors i cacen insectes aquàtics o que han caigut a l'aigua. Les larves són també carnívores, viuen dins l'aigua i respiren per traqueobrànquies.

Referències

Vírníci (Gyrinidae) jsou vodní brouci, kteří žijí na vodní hladině. Své jméno dostali podle svého chování, kdy při vyrušení začne skupina těchto brouků "vířit" na hladině vody v rychlém tempu v kruzích nebo elipsách. Jsou pozoruhodní též pro své rozdělené oči, kterými mohou pozorovat zároveň dění nad i pod vodní hladinou.

Jejich skupinové chování, jakýsi mechanismus přežití, jim pomáhá uniknout před přirozenými nepřáteli. Postavení jedince ve skupině je dáno mnoha faktory, kterými mohou být hlad, pohlaví, teplota vody, druh brouka, stáří, úroveň napadení parazity a stres. Byly provedeny výzkumy jejich chování, které sloužily jako modelová situace ke studiu významnosti chemické obrany ve vztahu k jejich pozici ve skupině, které jsou uplatněny například na poli nanotechnologie.

Brouci mají na zadečku vzduchovou bublinu, která jim dovoluje dlouhodobý pobyt pod vodní hladinou. Ve světovém měřítku čeleď obsahuje 700 druhů ve 13 rodech.

Taxonomie

• Andogyrus
• Aulonogyrus
• Dineutus
• Enhydrus
• Gyretes
• Gyrinus
• Heterogyrus
• Macrogyrus
• Metagyrinus
• Orectochilus
• Orectogyrus
• Porrorhynchus
• Spanglerogyrus

Anatomie

• Zadní noha vírníka

• Tykadla vírníka

Reference

V tomto článku byl použit překlad textu z článku Whirligig beetle na anglické Wikipedii.

Externí odkazy

• Taxon Gyrinidae ve Wikidruzích

Obrázky, zvuky či videa k tématu vírníkovití ve Wikimedia Commons

Die Taumelkäfer, auch Dreh- oder Kreiselkäfer (Gyrinidae), sind eine Familie der Käfer. Sie leben auf der Oberfläche von Gewässern, wo sie in extrem schnellen Kreis- oder Spiralbewegungen umherschwimmen.

Merkmale

Taumelkäfer sind 3,5 bis 8 Millimeter große, länglich-ovale, meist glänzend-schwarze Käfer mit in den Brustabschnitt versenktem Kopf (geschlossene Körperkontur) und schwarzer, gelbroter oder rotbrauner Unterseite.

Kennzeichnend sind die kurzen stiftförmigen Fühler, die langen Vorderbeine und die kurzen verbreiterten Mittel- und Hinterbeine. Die Hinterbeine sind stark verbreitert, abgeplattet und taschenmesserartig zusammenklappbar, zudem sind sie mit starken Borsten besetzt.

Die Komplexaugen der Taumelkäfer sind in eine obere und eine untere Hälfte getrennt. Luft und Wasser haben einen unterschiedlichen Brechungsindex. Als Anpassung daran sind die Augenteile entstanden. Sie sind durch ihren Aufbau an das jeweilige Medium angepasst und scharf voneinander getrennt. Dadurch kann der Käfer an der Wasseroberfläche schwimmend gleichzeitig unter Wasser und in der Luft die Umgebung beobachten.

Lebensweise

Eine Gruppe Taumelkäfer auf der Oberfläche eines kleinen Kanales

Taumelkäfer sind die einzigen Käfer, die die Wasseroberfläche besiedeln (Neuston). Die Tiere leben oft gesellig (Schwarmbildung, oft mehrere hundert, auch mehrerer Arten) an der Oberfläche (Körper unbenetzbar) von stehenden und mäßig fließenden Gewässern, wo sie auf dem Wasser lebende oder verunglückte Insekten erbeuten oder auch nach Nahrung tauchen.

Die Käfer bewegen sich, besonders bei Sonnenschein, rasant kreisend mit einer Geschwindigkeit bis zu 50 Zentimetern pro Sekunde und sind gute Flieger. Durch die geschlossene Körperform (geringer Wasserwiderstand), vor allem aber durch die Ausgestaltung der beiden hinteren Beinpaare als Ruderbeine sind sie hervorragend an die Bewegung im Wasser angepasst. Alle Teile der Beine sind flach und die ersten Fußglieder einseitig flächig verbreitert. Die Schiene und das vierte Tarsenglied sind mit flachen, gelenkig verbundenen Borsten besetzt, die sich bei Beginn des Ruderschlags durch den Gegendruck des Wassers automatisch und blitzschnell abspreizen. Beim Vorziehen der Beine in die Ausgangslage schieben sich diese Teile wie ein Fächer ineinander, dabei wird das Bein gedreht und mit der schmalen Kante nach vorn bewegt. Als „Hauptruder“ fungiert das mit besonders vielen plättchenförmigen Borsten besetzte hintere Beinpaar mit einer Schlagfrequenz von etwa 50 bis 60 Schlägen pro Sekunde (das Mittelbeinpaar ist nur etwa halb so schnell). Der Ruderapparat des Taumelkäfers hat einen höheren Wirkungsgrad als vergleichbare Organsysteme bei jedem anderen bisher bekannten Wasserinsekt. Mehr als 84 Prozent der eingesetzten Energie wird in Vorschub umgewandelt, dagegen erreicht beispielsweise das Schaufelrad eines Dampfers lediglich einen Wirkungsgrad von 55 Prozent. Die ungerichtete „taumelnde“ Bewegung der Käfer auf dem Wasser entsteht durch ihr Unvermögen die Ruderbeine beiderseitig völlig simultan zu bewegen. An Land kann der Käfer sich wegen seiner hochspezialisierten Schwimmbeine nur sehr unbeholfen fortbewegen.

Das Vorderbeinpaar ist durch seinen völlig andersartigen Bau nicht zum Schwimmen geeignet – es dient als Greiforgan (Beute, Kopulation, Festhalten unter Wasser). Die Vordertarsen des Männchens sind, wie bei Männchen anderer Wasserkäferfamilien, verbreitert und mit zahlreichen Saugnäpfen versehen (Kopulationshilfe).

Der Taumelkäfer Gyrinus japonicus

Beim kreisenden Schwimmen nehmen die Taumelkäfer feinste Erschütterungen an der Wasseroberfläche mit Hilfe eines sich im zweiten Glied der kurzen, kräftigen Antennen befindenden hochempfindlichen Organs zur Registrierung von Schwingungen, des Johnstonschen Organs, wahr. Dieses Sinnesorgan befähigt die Tiere, Kollisionen zu vermeiden und Beute und Artgenossen zu orten. Im Experiment konnten Taumelkäfer ohne anzustoßen durch ein Maschendrahtgitter schwimmen, obwohl die Maschen gerade ihrer Körperbreite entsprachen.

Auch Taumelkäfer sind, wie eine Reihe anderer Wasserkäferfamilien, auf atmosphärische Luft angewiesen. Da ihre Flügeldecken am Ende abgestutzt sind und so die fein behaarte Hinterleibsspitze freiliegt, sieht man dort die Luft als metallisch glänzendes Bläschen hängen. Ihr spezifisches Gewicht verringert sich durch die von der Wasseroberfläche unter den Flügeldecken mitgenommene Luft, so dass sie sich unter Wasser anklammern müssen.

Sie besitzen Drüsen, aus denen sie giftige und lähmende, wassertrübende Substanzen abgeben können. Das Sekret wird außerhalb des Wassers mit den Hinterbeinen auf der trocknen Körperoberfläche verteilt.

Die Kopulation erfolgt auf oder unter dem Wasser, bei einigen Arten an Land. Die Eier werden in Schnüren unter Wasser an Wasserpflanzen geklebt. Nach zehn Tagen bis drei Wochen schlüpfen die Larven, die an jedem Hinterleibsglied ein Paar Tracheenkiemen tragen, sich in der Mulmschicht des Gewässerbodens aufhalten und dort nach Beutetieren suchen. Ihre Mandibeln durchläuft teilweise ein Kanal, durch den Verdauungssäfte in das gepackte Opfer gelangen (extraintestinale Verdauung). Die Larven atmen den im Wasser gelösten Sauerstoff mit Hilfe von Tracheenkiemen.

Zur Verpuppung steigen die Larven aus dem Wasser und verwandeln sich arttypisch entweder auf Wasserpflanzen oder in kleinen Erdhöhlen bzw. in einem aus Körperausscheidungen, Pflanzenteilen und Erde gefertigten Kokon. Nach etwa ein bis neun Wochen schlüpfen die Jungkäfer und überwintern an Land unter Steinen, an Überwasserteilen von Wasserpflanzen und wohl auch unter Wasser. Vermutlich wird in diesem Fall der lebensnotwendige Sauerstoff aus Gasblasen bezogen, die sich an Wasserpflanzen befinden.

Systematik

Weltweit sind etwa 800 Arten beschrieben, davon leben in Mitteleuropa etwa 13 Arten, während in Europa 19 Arten und Unterarten bekannt sind.^[1]

Die folgende Liste gibt einen Überblick über die in Europa beheimateten Arten.

Familie Gyrinidae

• Aulonogyrus Motschulsky, 1853
  • Aulonogyrus concinnus (Klug, 1834)
  • Aulonogyrus striatus (Fabricius, 1792)
• Gyrinus O. F. Müller, 1764
  • Gyrinus minutus Fabricius, 1798
  • Gyrinus aeratus Stephens, 1835
  • Gyrinus caspius Ménétriés, 1832
  • Gyrinus colymbus Erichson, 1837
  • Gyrinus dejeani Brullé, 1832
  • Gyrinus distinctus Aubé, 1836
  • Gyrinus marinus Gyllenhal, 1808
  • Gyrinus natator (Linnaeus, 1758)
  • Gyrinus opacus Sahlberg, 1819
  • Gyrinus paykulli Ochs, 1927
  • Gyrinus pullatus Zaitsev, 1908
  • Gyrinus substriatus Stephens, 1829
  • Gyrinus suffriani Scriba, 1855
  • Gyrinus urinator Illiger, 1807
• Orectochilus Dejean, 1833
  • Orectochilus villosus (O. F. Müller, 1776)

Referenzen

1. ↑ Gyrinidae. Fauna Europaea, Version 1.3, 19.04.2007, abgerufen am 26. Juli 2007.

Literatur

• Bernhard Klausnitzer: Käfer im und am Wasser. Westarp Wissenschaften, Magdeburg 1996, ISBN 3-89432-478-3
• Jiří Zahradník, Irmgard Jung, Dieter Jung et al.: Käfer Mittel- und Nordwesteuropas, Parey, Berlin 1985, ISBN 3-490-27118-1
• Edmund Reitter: Fauna Germanica – Die Käfer des Deutschen Reiches. Band 1, K. G. Lutz, Stuttgart 1908
• Edmund Reitter: Fauna Germanica – Die Käfer des Deutschen Reiches. 5 Bände, Stuttgart K. G. Lutz 1908–1916, Digitale Bibliothek Band 134, Directmedia Publishing GmbH, Berlin 2006, ISBN 3-89853-534-7

Weblinks

– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien

Ҡаймыҡсы ҡуңыҙҙар (лат. Gyrinidae, рус. Вертячки) — Adephaga аҫотрядынан ғаиләһе, аҫотрядындағы ҡуңыҙҙар ғаиләһе. 800 дән артыҡ төрө бар, Ҡара аяҡлы (Gyrinus marinus Gill) һәм һары аяҡлы (G. natator L.) ҡаймаҡсы ҡуңыҙҙар киң таралған.

4—7 мм, ҡара төҫтә, ғәҙәттә, өсте ныҡ ялтырый, ҡанат өҫлөктәренең осо тупаҫланған. Алғы аяҡтары оҙон, эләктереп алырға, урталағылары һәм арттағылары йөҙөүгә яйлашҡан. Күҙҙәре баш сығымы менән бүленгән. Өҫтәгеһе һауала күреү, аҫтағыһы һыу аҫтында күреү өсөн хеҙмәт итә. Йыйылған һәм аға торған һыуҙа йәшәйҙәр. Бөжәктәр араһында иң әйбәт йөҙөүселәр. Йыш ҡына һыу өҫтөндә тиҙ әйләнеп һәм борғаланып йөҙәләр, ҡурҡыныс янағанда сумалар. Йыртҡыстар. Ваҡ бөжәктәр һ.б. умыртҡаһыҙҙар менән туҡланалар. Личинкаһы нәҙек һәм оҙонса, оҙонлоғо 14 мм-ға ҡәҙәр, һаңаҡтары менән һулай, һыу төбендә йәки үҫемлектәр араһында һыуҙа үҫә, йыртҡыс. Һыу ярындагы дымлы тупраҡта ҡурсаҡҡа әүерелә.

Һыу өҫтөндә ҡаймыҡсы ҡуңыҙҙар (Мичиган штаты, АҠШ).

Иҫкәрмәләр

Сығанаҡ

• Татар энциклопедияһы. Ҡазан, 2008 (тат.)

Әҙәбиәт

• Жадин В. И., Герд С. В. Реки, озера, водохранилища СССР, их фауна и флора. М., 1961; Бей-Биенко Г. Я. Общая энтомология. М., 1966; Краткий определитель водных беспозвоночных Среднего Поволжья. Казань, 1977.

Әйләнче́к коңгызла́р (Gyrinidae) - ерткычлар асотрядыннан коңгызлар семьялыгы. 800 дән артык төре бар, Татарстанда 4 төре билгеле. Кара аяклы (Gyrinus marinus Gill) һәм сары аяклы (G. natator L.) әйләнчек коңгызлар киң таралган.

Зурлыгы 4-7 мм, кара төстә, гадәттә, өсте нык ялтырый, канат өслекләренең очы тупасланган. Алгы аяклары озын, эләктереп ала торган, уртадагылары һәм арттагылары йөзүгә җайлашкан. Күзләре баш чыгымы белән бүленгән. Өстәгесе һавада күрү, астагысы су астында күрү өчен хезмәт итә. Җыелган һәм ага торган сулыкларда яшиләр. Бөҗәкләр арасында иң әйбәт йөзүчеләр. Еш кына су өслеге буенча тиз әйләнеп һәм боргаланып йөзәләр (исеме шуннан алынган), куркыныч янаганда чумалар. Ерткычлар. Вак бөҗәкләр һ.б. умырткасызлар белән тукланалар. Личинкасы нәзек һәм озынча, озынлыгы 14 мм га кадәр, саңаклары белән сулый, су төбендә яки үсемлекләр арасында суда үсә, ерткыч. Сулык ярындагы дымлы туфракта курчакка әверелә.

Чыганаклар

• ТР Фәннәр академиясенең Татар энциклопедиясе институты
• Татар энциклопедиясе. Казан, 2008.

The whirligig beetles are water beetles, comprising the family Gyrinidae that usually swim on the surface of the water if undisturbed, though they swim underwater when threatened. They get their common name from their habit of swimming rapidly in circles when alarmed, and are also notable for their divided eyes which are believed to enable them to see both above and below water.^[1] The family includes some 700 extant species worldwide, in 15 genera, plus a few fossil species. Most species are very similar in general appearance, though they vary in size from perhaps 3 mm to 18 mm in length.^[2] They tend to be flattened and rounded in cross section, in plain view as seen from above, and in longitudinal section. In fact their shape is a good first approximation to an ellipsoid, with legs and other appendages fitting closely into a streamlined surface. Whirligig beetles belong to the beetle suborder Adephaga, which also includes ground beetles and diving beetles.

Description

Illustration of Gyrinus convexiusculus, with arrows pointing to the two pairs of eyes

Whirligig beetles are most conspicuous for their bewildering swimming. Their coloration is not showy and they can be quite hard to see if they are not moving or are under water. However, most species are handsomely coloured with a sombre lustre of steely grey or bronze. Their integument is finely sculpted with little pits; it is hard and elastic and produces a water repellent waxy outer layer, which is constantly supplemented. Among other functions, the lubricant layer and smooth outline make the beetles remarkably difficult to hold on to if caught; they slip from between one's fingers like a fresh orange pip.^[3]

The antennae are unusual among beetles, being short and plump, and placed about at water level. The compound eyes are remarkable for each being divided into a higher part that is above water level when a beetle is floating passively, and a lower part that is below water level.^[1] In this respect they recall the horizontally divided eyes of the four-eyed fishes (Anableps), which also live at the surface of the water. The middle, and more especially the hind legs are adapted for swimming (natatory): they are greatly flattened and fringed with bristles that fold to aid swimming action. In contrast the front legs are long and adapted for grasping food or prey. In males the front tarsi have suckers, which are used to hold onto the slippery female during mating.^[1]

Behavior and morphological adaptations

The Gyrinidae are surface swimmers for preference. They are known for the bewildering and rapid gyrations in which they swim, and for their gregarious behavior. Most species also can fly well, even taking off from water if need be. The combination constitutes a survival strategy that helps them to avoid predation and take advantage of mating opportunities. In general the adults occupy areas where water flows steadily and not too fast, such as minor rapids and narrows in leisurely streams. Such places supply a good turnover of floating detritus or struggling insects or other small animals that have fallen in and float with the current.

The positions that individuals occupy within a group are determined by a number of factors, thought to include hunger, sex, species, water temperature, age, parasite level and stress level. Research underway on their behavior is directed at investigating the significance of chemical defense in relation to their position in the group. Such studies are of interest in research into aspects of nanotechnology because the beetles' motion may be expected to provide insights into how groups of robots might coordinate movements.

In particular the beetles make behavioral trade-offs that affect their choices of positions within a group. For example, relatively hungry beetles go to the outside of a group, where there is less competition for finding food, but higher risk of encountering predators. Males are also more likely to be found on the outside of groups (although grouping is not known to be relevant to mating behavior in this family). The economies that the beetles can gain by suitably adjusting their positions within the group, are important when individuals swim against the flow of a stream. By swimming behind other beetles they can take advantage of forward-moving drafts. Such action is called drafting. The determination of forward/backward positioning within a group has been found to be affected in a complex manner by a combination of water speed, sex of the beetle, and the type of predator (bird or fish) that a beetle has most recently observed.

The beetles could use the waves generated by their moving as a sort of radar to detect the position of object on the water surface around them. This technique could be used to detect prey or to avoid colliding each other. ^[4]

The adult beetles carry a bubble of air trapped beneath their elytra. This allows them to dive and swim under well-oxygenated water for indefinite periods if necessary. The mechanism is sophisticated and amounts to a physical gill. In practice though, their ecological adaptation is for the adults to scavenge and hunt on the water surface, so they seldom stay down for long. The larvae have paired plumose tracheal gills on each of the first eight abdominal segments.

Generally, gyrinids lay their eggs under water, attached to water plants, typically in rows. Like the adults, the larvae are active predators, largely benthic inhabitants of the stream bed and aquatic plants. They have long thoracic legs with paired claws. Their mandibles are curved, pointed, and pierced with a sucking canal. In this they resemble the larvae of many other predatory water beetles, such as the Dytiscidae. Mature larvae pupate in a cocoon that also is attached to water plants.

Larva and Adult

Gyrinus Head, lateral aspect showing placement of antenna and divided compound eye

Hind leg of Gyrinus

Antenna of Gyrinus

Taxonomy

Whirligig beetles were previously grouped with other aquatic members of the Adephaga such as Dytiscidae, as members of the group "Hydradephaga". However based on molecular evidence they are currently thought to be the earliest diverging lineage of the Adephaga, and to have evolved their aquatic ecology independently from other adephagans. Cladogram after Vasilikopoulos et al. 2021^[5]

Gyrinidae

Trachypachidae

Cicindelidae

Carabidae

Haliplidae

Noteridae

Hygrobiidae

Aspidytidae

Amphizoidae

Dytiscidae

Internal taxonomy

Taxonomy after^[6][7][8][9]

• Spanglerogyrinae Folkerts, 1979
  • †Angarogyrus Ponomarenko, 1977 - Early Jurassic-Early Cretaceous, Asia
  • Spanglerogyrus Folkerts, 1979 - North America

• Heterogyrinae Brinck, 1955
  • †Mesogyrus Ponomarenko, 1973 - Late Jurassic-Early Cretaceous, Asia
  • Heterogyrus Legros, 1953 - Madagascar
  • †Cretotortor Ponomarenko, 1973 - Late Cretaceous-Paleocene (Asia)
  • †Baissogyrus Ponomarenko, 1973 - Zaza Formation, Russia, Early Cretaceous (Aptian)

• Gyrininae Latreille, 1810
  • Dineutini Desmarest, 1851
    • †Cretodineutus Liang et al., 2020^[10] - Burmese amber, Late Cretaceous (Cenomanian)
    • †Cretogyrus Zhao et al., 2019^[11] - Burmese amber, Cenomanian
    • Dineutus MacLeay, 1825
    • Enhydrus Laporte, 1835
    • Macrogyrus Régimbart, 1882 (including Andogyrus Ochs, 1924)
    • †Mesodineutes Ponomarenko, 1977 - Darmakan Formation, Russia, Danian
    • †Miodineutes Hatch, 1927 - Germany, Miocene
    • Porrorhynchus Laporte, 1835
  • Gyrinini Latreille, 1810
    • Aulonogyrus Motchulsky, 1853
    • †Gyrinoides Motchulsky, 1856
    • Gyrinus Geoffroy, 1762
    • Metagyrinus Brinck, 1955
  • Orectochilini Régimbart, 1882
    • Gyretes Brullé, 1835
    • Orectochilus Dejean, 1833
    • Orectogyrus Régimbart, 1884
    • Patrus Aubé, 1836
  • †Chimerogyrus Gustafson, Michat & Balke, 2020^[11] - Burmese amber, Cenomanian
• Incertae sedis
  • †Anagyrinus Handlirsch, 1908 - Insektenmergel Formation, Switzerland, Early Jurassic, Hettangian
  • †Gyrinopsis Handlirsch, 1908 - Insektenmergel Formation, Switzerland, Early Jurassic, Hettangian

References

• Ross H. Arnett, Jr. & Michael C. Thomas (2001). American Beetles. CRC Press.
• William L. Romey; Rossman, David S (1995). "Temperature and hunger alter grouping trade-offs in whirligig beetles". The American Midland Naturalist. 134 (1): 51–62. doi:10.2307/2426482. JSTOR 2426482.
• William L. Romey (1995). "Position preferences within groups: do whirligigs select positions which balance feeding opportunities with predator avoidance?". Behavioral Ecology and Sociobiology. 37 (3): 195–200. doi:10.1007/BF00176717. S2CID 36791283.
• William L. Romey & Abigail C. Wallace (2007). "Sex and the selfish herd: sexual segregation within nonmating whirligig groups". Behavioral Ecology. 18 (5): 910–915. doi:10.1093/beheco/arm057.
• William L. Romey & Emily Galbraith (2008). "Optimal group positioning after a predator attack: the influence of speed, sex, and satiation within mobile whirligig swarms". Behavioral Ecology. 19 (2): 338–343. doi:10.1093/beheco/arm138.

La skribisteto ankaŭ nomata gir-skarabeto (Gyrinus natator) estas koleoptero el la familio de la Girinedoj, nome Akvinsektoj.

Priskribo

Ĉi tiuj 5 ĝis 7 mm longaj, brilaj blunigraj koleopteroj ofte amase troviĝas en malgrandaj akvoj kiel fosaĵoj kaj (marĉ)lagoj, en fluanta akvo ĝi ne troviĝas. La elitroj havas multajn etajn vicojn da pli helaj punktoj, la piedoj estas ruĝecaj ĝis flavaj, kaj la mezaj kaj plej malantaŭaj piedoj estas padelformaj por pli bona naĝkapableco. La antaŭaj piedoj estas longaj kaj servas kiel preniloj. Rimarkindaj estas la dupartaj okuloj, la koleoptero nome havas kvar; la supra parto rigardas super la akvo kaj serĉas predojn kaj atentas malamikojn kiel birdoj, la malsupra parto rigardas sub la akvo kaj servas por vidi alvenatajn malsatajn fiŝojn.

Vivomaniero

La skribisteto povas tre bone naĝi, kaj sur la akvosurfaco kaj sub la akvo, la koleoptero faras turniĝantajn bantformajn zigzagmovojn. Ĝi ankaŭ povas subakve kroĉiĝi al subakvaj objektoj por momente sin kaŝi. La skribisteto kunprenas bobelon sub la akvo. En kazo de danĝero ĝi ankaŭ povas flugi sed tio okazas nur tre malofte. La nutraĵo estas kaptata kaj elsuĉata nur sur la akvosurfaco, kaj konsistas el ĉiaj bestetoj kiuj falas en la akvo kaj ne povas naĝi. Ĝi ankaŭ kaptas predojn kiuj pendas tuj sub la akvosurfaco, kiel ekzemple kulolarvoj. Ĉar la skribisteto kelkfoje troviĝas en aroj de cent ekzempleroj ĝi rapide formanĝas la predojn.

Reproduktado

En la printempo la koleoptero metas la ovojn en longaj ovofadenoj kiuj estas fiksataj al objektoj kiel akvoplantoj. La larvo estas vermoforma kaj vivas en la koto de organaj materialoj. Tuj antaŭ la krizalidiĝo la larvo rampas al plantoj kiuj estas super la akvo kaj tie ŝpinas kokonon kaj elkokoniĝas ĉirkaŭ la aŭtuno. Dum ĉi tiu tempo la skribistetoj plej multe vidiĝas kaj ili havas sufiĉe por manĝi ĉar multaj insektoj, kiel la libeloj, mortas en la aŭtuno. La imagino travintras kaj en la sekva pintempo ĝi denove komencas novan ciklon.

Rimarkindaĵo

• Poemo de Guido Gezelle temas pri ĉi tiuj koleopteroj.

Los girínidos (Gyrinidae) son una familia de coleópteros adéfagos acuáticos, de 3 a 15 mm de longitud, con unas 800 especies descritas,^[2]​ en 11 géneros, con una distribución mundial, la gran mayoría en la subfamilia Gyrininae.

Características

Presentan notables adaptaciones a su hábitat acuático: los ojos están subdivididos en dos mitades, una dorsal especializada en ver fuera del agua, y una ventral para ver dentro de ella; las patas, muy modificadas, constan de un par anterior largo y estrecho usado para capturar sus presas y un segundo y tercer pares reducidos, aplanados y transformados en paletas natatorias.

Historia natural

Forman colonias sobre la superficie del agua, por la que se deslizan a gran velocidad describiendo constantes curvas; en caso de peligro se sumergen. Son depredadores y cazan insectos acuáticos o caídos en el agua. Las larvas son también carnívoras, viven bajo el agua y respiran por traqueobranquias.

Referencias

Hopeasepät eli pintapyöriöt (Gyrinidae) on petokuoriaisheimo.

Niillä on virtaviivainen ruumiinmuoto, lyhyet ja melko leveät melamaiset keski- ja takaraajat, ja niiden tuntosarvet ovat lyhyet. Niiden silmät ovat jakaantuneet ylös- ja alaspäin suuntautuneisiin puoliskoihin, mikä osoittaa niiden sopeutuneen veden pinnalla liikkumiseen. Ne uivat nopeasti vedenpinnalla tehden kaarroksia etsiessään ravinnokseen pinnalle pudonneita hyönteisiä, mutta tarpeen tullen osaavat myös sukeltaa. Näiden kovakuoriaisten toukat elävät pohjamudassa.^[1]

Suomessa on tavattu kymmenkunta heimoon kuuluvaa lajia.^[1]

Alaheimot ja niihin kuuluvia sukuja

Gyrininae

Enhydrini-tribus

• Andogyrus
• Dineutus
• Enhydrus
• Macrogyrus
• Porrorhynchus

Gyrinini-tribus

• Aulonogyrus
• Hopeasepät Gyrinus
• Metagyrinus

Heterogyrini-tribus

• Heterogyrus

Orectochilini-tribus

• Gyretes
• Orectochilus
• Orectogyrus

Spanglerogyrinae

• Spanglerogyrus

Lähteet

Aiheesta muualla

• ITIS: Gyrinidae (englanniksi)
• UniProt, Taxonomy: Gyrinidae (englanniksi)

Les Gyrinidae (les gyrins (/ZiRe~/), parfois nommés tourniquets), sont une famille d'insectes de l'ordre des coléoptères (Coleoptera). Ils sont dulçaquicoles.

Étymologie

Le terme de gyrin est un emprunt au latin gyrinus, terme qui désignait le « têtard » qui dérivait de gyrus.
Ce dernier terme est lui-même issu du grec ancien γυρι̃νος qui signifie cercle ou rond. Ces insectes sont nommés ainsi car ils avancent souvent en suivant des trajectoires circulaires et/ou ils produisent des ondes circulaires à la surface de l'eau^[1].

Classification

Gyrinidae Latreille, 1810 (1.000 espèces)

• Fossiles
  • • • Genre Avitortor Ponomarenko, 1977
      • Genre Angarogyrus Ponomarenko, 1977 Enhydrini?
      • Genre Baissogyrus Ponomarenko, 1973 Enhydrini?
      • Genre Cretotortor Ponomarenko, 1973 Enhydrini?
      • Genre Mesodineutes Ponomarenko, 1977 Enhydrini?
      • Genre Mesogyrus Ponomarenko, 1973 Enhydrini?
      • Genre Miodineutes Hatch, 1927 Enhydrini?
      • Genre Protogyrinus Hatch, 1927
• Sous-famille des Gyrininae Latreille, 1810
  • Tribu Enhydrini Régimbart, 1882
    • Sous-tribu Dineutina Ochs, 1926
      • Genre Dineutus MacLeay, 1828
        • Sous-genre Callistodineutus Ochs, 1926
        • Sous-genre Cyclinus Kirby in Richardson, 1837
        • Sous-genre Cyclous Dejean, 1833
        • Sous-genre Dineutus MacLeay, 1828
        • Sous-genre Merodineutus Ochs, 1955
        • Sous-genre Paracyclous Ochs, 1926
        • Sous-genre Protodineutus Ochs, 1926
        • Sous-genre Rhombodineutus Ochs, 1926
        • Sous-genre Spinosodineutes Hatch, 1925
      • Genre Porrorhynchus Laporte de Castelnau, 1835
        • Sous-genre Ceylorhynchus Brinck
        • Sous-genre Porrorhynchus Laporte de Castelnau, 1835
        • Sous-genre Rhomborhynchus Ochs, 1926
    • Sous-tribu Enhydrina Régimbart, 1880
      • Genre Andogyrus Ochs, 1924
      • Genre Enhydrus Laporte de Castelnau, 1834
      • Genre Macrogyrus Régimbart, 1883
        • Sous-genre Australogyrus Ochs, 1949
        • Sous-genre Ballogyrus Ochs, 1949
        • Sous-genre Clarkogyrus Ochs, 1949
        • Sous-genre Cyclomimus Ochs, 1929
        • Sous-genre Macrogyrus Régimbart, 1883
        • Sous-genre Megalogyrus Ochs, 1949
        • Sous-genre Orectomimus Ochs, 1930
        • Sous-genre Proteogyrus Mouchamps, 1951
        • Sous-genre Stephanogyrus Ochs, 1955
        • Sous-genre Tribologyrus Ochs, 1949
        • Sous-genre Tribolomimus Ochs, 1949
  • Tribu Gyrinini Latreille, 1810
    • Sous-tribu Gyrinina Latreille, 1810
      • Genre Anagyrinus Handlirsch, 1906
      • Genre Aulonogyrus Motschulsky, 1853
        • Sous-genre Afrogyrus Brinck, 1955
        • Sous-genre Aulonogyrus Motschulsky, 1853
        • Sous-genre Lophogyrus Brinck, 1955
        • Sous-genre Paragyrus Brinck, 1955
        • Sous-genre Pterygyrus Brinck, 1955
      • Genre Gyrinoides Motschulsky, 1856
      • Genre Gyrinopsis Handlirsch, 1906
      • Genre Gyrinulopsis Handlirsch, 1906
      • Genre Gyrinus Müller, 1764
        • Sous-genre Gyrinidius Guignot, 1951
        • Sous-genre Gyrinulus Zaitsev, 1907
        • Sous-genre Gyrinus Müller, 1764
        • Sous-genre Neogyrinus Hatch, 1925
        • Sous-genre Oreogyrinus Ochs, 1935
      • Genre Metagyrinus Brinck, 1955
  • Tribu Heterogyrini Brinck, 1955
    • • Genre Heterogyrus Legros, 1953
  • Tribu Orectochilini Régimbart, 1828
    • • Genre Gyretes Brullé, 1835
      • Genre Orectochilus Dejean, 1833
        • Sous-genre Orectochilus Dejean, 1833
        • Sous-genre Patrus Aubé, 1836
        • Sous-genre Potamobius Stephens, 1829
      • Genre Orectogyrus Régimbart, 1884
        • Sous-genre Allogyrus Brinck, 1955
        • Sous-genre Amaurogyrus Guignot, 1955
        • Sous-genre Capogyrus Brinck, 1955
        • Sous-genre Chipogyrus Brinck, 1956
        • Sous-genre Clypeogyrus Guignot, 1952
        • Sous-genre Gonogyrellus Guignot, 1955
        • Sous-genre Isogyrus Brinck, 1955
        • Sous-genre Lobogyrus Brinck, 1955
        • Sous-genre Mandrogyrus Brinck, 1955
        • Sous-genre Meiogyrus Brinck, 1956
        • Sous-genre Miragyrus Brinck, 1956
        • Sous-genre Monogyrus Guignot, 1955
        • Sous-genre Nesogyrus Brinck, 1955
        • Sous-genre Ochsogyrus Brinck, 1956
        • Sous-genre Orectogyrus Régimbart, 1884
        • Sous-genre Oreogyrus Brinck, 1955
        • Sous-genre Rapogyrus Brinck, 1956
        • Sous-genre Stenogyrus Brinck, 1956
        • Sous-genre Trichogyrus Guignot, 1952
        • Sous-genre Vipogyrus Brinck, 1956
• Sous-famille Spanglerogyrinae Folkerts, 1979
  • • • Genre Spanglerogyrus Folkerts, 1979

Galerie d'images

• Gyrinus japonicus (mizusumasi en japonais)

Voir aussi

Article connexe

• Adephaga

Notes et références

Os xirínidos (Gyrinidae) son unha familia de escaravelos acuáticos que adoitan nadar na superficie da auga cando están tranquilos, aínda que se mergullan baixo a auga cando se senten ameazados. Teñen o hábito de nadar rapidamente en círculos cando están alarmados. Outra característica peculiar é que teñen os ollos divididos, o que se cre lles permite ver tanto por debaixo coma por riba da auga.^[1] A familia comprende unhas 700 especies existentes en todo o mundo, en 15 xéneros, xunto con algunhas especies fósiles. A maioría das especies son moi similares en aspecto xeral, aínda que varían en tamaño desde os 3 mm aos 18 mm de lonxitude.^[2] Adoitan ser aplanados e arredondados, con forma elipsoidal, coas patas e outros apéndices que se axustan ben á súa superficie hidrodinámica.

Taxonomía

Os Gyrinidae xeralmente son considerados unha familia dentro de Adephaga, pero están en marcha moitas investigacións para esclarecer as relacións tanto dentro de Adephaga coma dentro de Coleoptera en xeral.^[3] Dentro de Adephaga hai bastante confusión tamén, e hai varias propostas rivais en discusión; por exemplo, algúns autores consideran que os Gyrinidae están estreitamente relacionados con familias como os Dytiscidae e outras familias de escaravellos acuáticos predadores, mentres que outras análises indican que Gyrinidae é un grupo irmán do resto dos Adephaga.^[4] Algunhas das familias de Adephaga parecen ser polifiléticas, polo que haberá que esperar para facer unha estrutura cladística definitiva a que se fagan análises de ácidos nucleicos máis avanzadas.^[5]

Descrición

Os xirínidos son moi distinguibles pola súa sorprendente forma de nadar, describindo xiros. A súa coloración non é rechamante e son difíciles de ver cando están quietos ou baixo a auga. Porén, a maioría das especies están ben coloreadas cun brillo sombrío de gris aceiro ou bronce. O seu tegumento está finamente esculpido con pequenos buratos; é duro e elástico e produce unha capa externa de cera repelente da auga, que é constantemente renovada. Entre outras funcións, a capa lubricante e o perfil liso do corpo fan que sexan moi difíciles de soster se son capturados, xa que esvaran entre os dedos.^[6]

As súas antenas son pouco comúns nos escaravellos, xa que son curtas e gordas, e situadas por riba do nivel da auga. Os ollos compostos teñen a particularidade de estar divididos nunha parte superior que está por riba do nivel da auga cando o escaravello está aboiando pasivamente, e unha parte inferior que está por debaixo do nivel da auga.^[1] Neste aspecto lembran os ollos divididos horizontalmente dos peixes Anableps, que tamén viven na superficie da auga. As patas medias e aínda máis as traseiras están adaptadas para nadar: están moi aplanadas e beireadas de sedas que se dobran para axudar á acción da natación. Ao contrario, as patas dianteiras son longas e adaptadas a agarrar a comida ou presas. Nos machos os tarsos anteriores teñen ventosas, que se utilizan para suxeitar a escorregadiza femia durante o apareamento.^[1]

Adaptacións morfolóxicas e de comportamento

Os Gyrinidae son preferentemente nadadores de superficie. Realizan xiros sorprendentes e rápidos para nadar e para o seu comportamento gregario. A maioría das especies tamén poden voar ben, incluso levantan o voo desde a auga se é necesario. A combinación das dúas cousas constitúe unha estratexia de supervivencia que lles axuda a evitar a predación e aproveitar as oportunidades de apareamento. En xeral os adultos ocupan áreas nas que a auga flúe constantemente pero non moi rápido, como en pequenos rápidos e estreitamentos en regatos lentos. Tales lugares proporcionan unha boa subministración de detritos flotantes e insectos ou outros pequenos animais que caeron na corrente e loitan por salvarse.

As posicións que ocupan os individuos nun grupo están determinadas por diversos factores, que se cre inclúen a fame, o sexo, a especie, a temperatura da auga, a idade, o nivel de parasitos e de estrés. Están realizándose investigacións sobre o seu comportamento enfocadas a estudar a importancia da defensa química en relación coa súa posición no grupo. Ditos estudos interesan en nanotecnoloxía porque o movemento dos escaravellos se espera que sirva para saber como deberían coordinar os seus movementos grupos de robots.

En particular, os escaravellos teñen solucións de compromiso de comportamento que afectan as súas preferencias de posición dentro do grupo. Por exemplo, os escaravellos relativamente famentos sitúanse no exterior do grupo, onde hai menos competición para buscar comida pero maior risco de encontrarse con predadores. Os machos é máís probable encontralos no exterior dos grupos (aínda que o agrupamento non é relevante para o comportamento de apareamento nesta familia). O aforro de enerxía que poden facer os escaravellos por axustar axeitadamente as súas posicións dentro do grupo é importante cando os individuos nadan contra a corrente dun regato. Ao nadaren detrás doutros escaravellos poden aproveitar as pequenas correntes de arrastre cara adiante creadas polo movemento dos outros. A determinación de situarse adiante ou atrás nun grupo vese afectada dunha maneira complexa por unha combinaciónn de factores como a velocidade da auga, sexo e tipo de predador (ave ou peixe) que o escaravello observou máis recentemente.

Os escaravellos adultos transportan unha burbulla de aire atrapada baixo os seus élitros. Isto permítelles mergullarse e nadar en auga ben oxixenada durante períodos indefinidos se for necesario. O mecanismo é sofisticado e equivale ao que se chama unha branquia física. Porén, na práctica, as súas adaptacións ecolóxicas están dirixidas a que os adultos busquen prea e cacen na superficie da auga, polo que raramente permanecen moito tempo baixo a auga. As larvas teñen pares de branquias traqueais plumosas en cada un dos primeiros oitos segmentos abdominais.

Xeralmente os xirínidos poñen os ovos baixo a auga, adheridos a plantas acuáticas, normalmente en ringleiras. As larvas, igual que os adultos, son predadores activos, maiormente habitantes bentónicos dos leitos dos ríos e sobre plantas acuáticas. Teñen longas patas torácicas con pares de garras. As súas mandíbulas son curvadas, bicudas, e perforadas cunha canle succionadora. Nisto lembran as larvas de moitos outros escaravellos acuáticos predadores, como os Dytiscidae. As larvas pupan nun casulo que tamén está adherido a plantas acuáticas.

Larva e adulto

Cabeza dun xirino, aspecto lateral mostrando a situación das antenas e o ollo composto dividido

Notas

Véxase tamén

Bibliografía

• Ross H. Arnett, Jr. & Michael C. Thomas (2001). American Beetles. CRC Press.
• William L. Romey; Rossman, David S (1995). "Temperature and hunger alter grouping trade-offs in whirligig beetles". The American Midland Naturalist 134 (1): 51–62. JSTOR 2426482. doi:10.2307/2426482.
• William L. Romey (1995). "Position preferences within groups: do whirligigs select positions which balance feeding opportunities with predator avoidance?". Behavioral Ecology and Sociobiology 37 (3): 195–200. doi:10.1007/BF00176717.
• William L. Romey & Abigail C. Wallace (2007). "Sex and the selfish herd: sexual segregation within nonmating whirligig groups". Behavioral Ecology 18 (5): 910–915. doi:10.1093/beheco/arm057.
• William L. Romey & Emily Galbraith (2008). "Optimal group positioning after a predator attack: the influence of speed, sex, and satiation within mobile whirligig swarms". Behavioral Ecology 19 (2): 338–343. doi:10.1093/beheco/arm138.

Gyrinidae adalah salah famili kumbang putar.^[1] Famili kumbang putar merupakan kumbang-kumbang kecil dengan panjang kurang lebih 7mm.^[1] Spesies yang tergolong famili ini banyak hidup di permukaan air dan pandai menyelam.^[1] Gyrinidae adalah termasuk serangga yang langka.^[2] Secara morfologi, spesies jantan dan betina sangat berbeda.^[2] Beberapa betina bersayap dan menyerupai semut.^[2] Antena hewan ini memiliki sepuluh segmen.^[2] Kebanyakan spesies Dryinidae adalah parasitoid nimfa dan dewasa dari Homoptera.^[2] Ada 1410 spesies yang telah ditemukan di seluruh dunia.^[2] Spesies yang sudah dewasa biasanya kecil, dengan panjang maksimum 11 mm.^[2] Famili ini termasuk dalam kingdom animalia.^[3] Termasuk hewan yang bersimetri bilateral.^[3] Termasuk ke dalam kelas insecta.^[3] Famili Gyrinidae merupakan hewan parasit dengan inang dari kelompok Auchenorrhyncha.^[4] Famili ini termasuk serangga soliter.^[5] Bagian perut ditandai dengan penyempitan basal dengan bentuk pinggang yang sederhana.^[5] Jumlah segmen perut pada hewan betina ada enam segmen dan pada hewan jantan ada tujuh.^[5] Ovipositor betina tidak tampak menonjol, dimodifikasi sebagai sengatan.^[5] Spesies yang tergolong famili ini di Inggris ada 46, diantaranya adalah Agonatopoides, Anteon, Aphelopus, Chelogynus, Dicondylus, Donisthorpina, Dryinus, Gonatopus, Mesodryinus, Monogonatopus, Mystrophorus, Neogonatopus, Plectrogonatopus, Pseudogonatopus, Prenanteon, dan Tetrodontochelys.^[5]

Referensi

I Girinidi (Gyrinidae Latreille, 1810) sono una famiglia di coleotteri del sottordine Adephaga^[1], rappresentata da forme particolarmente adattate alla vita in acque chiare, calme o debolmente correnti.

Descrizione

Visione laterale del capo:
sono visibili le porzioni dorsale (1) e ventrale (9) dell'occhio, e l'antenna (2).

Larva

Adulti

I Girinidi presentano caratteristiche morfologiche derivate dall'adattamento alla vita sull'interfaccia aria-acqua.

Una caratteristica unica di questi coleotteri è il loro occhio composto, diviso in due porzioni: nuotando sulla superficie, la porzione dorsale dell'occhio si trova al di sopra del livello dell'acqua, consentendo la visione degli habitat emersi, mentre la porzione ventrale resta sommersa, consentendo di tenere sotto controllo l'ambiente acquatico.^[2]

Nelle loro antenne è presente un organo recettoriale, chiamato organo di Johnston, sensibile alle minime perturbazioni della superficie acquatica.^[2]

Le zampe posteriori e quelle mediane sono di tipo natatorio, di forma appiattita e con i margini percorsi da setole fitte; questa conformazione fa sì che le zampe possano essere usate come remi, determinando la necessaria spinta nel mezzo liquido.

Larve

Le larve hanno uncini addominali apicali che permettono loro di aggrapparsi agli oggetti sott'acqua.^[2] I primi otto segmenti addominali sono dotati di branchie tracheali piumose. Le mandibole sono ricurve e appuntite, dotate di un canale che consente la suzione.

Biologia

Tipica aggregazione di Girinidi

Nelle ore diurne gli adulti formano raggruppamenti, grandi da poche decine a diverse centinaia di esemplari, che stazionano sulla superficie dell'acqua. Se disturbati si muovono rapidamente e a scatti nuotando in circolo, per disorientare eventuali nemici.^[2]
Questi coleotteri posseggono inoltre un meccanismo di difesa chimica contro i pesci ed altri potenziali predatori, rappresentato dal secreto delle ghiandole della loro porzione caudale (pygidium), contenente un terpenoide chiamato gyrinidal, che produce un intenso odore sgradevole che scoraggia i predatori.^[2][3][4] La medesima secrezione sembra agire anche come segnale chimico d'allarme per i conspecifici.^[5] Durante le ore notturne le aggregazioni si disperdono e gli insetti si foraggiano individualmente, per poi riaggregarsi al comparire delle prime luci dell'alba.^[6]

Gli adulti sono voraci predatori di insetti acquatici. Grazie alla presenza di bolle d'aria intrappolate sotto le elitre, sono in grado di trascorrere lunghi periodi in immersione alla ricerca di prede. Le larve sono anch'esse predatrici, e vivono per lo più ancorate ai fusti delle piante acquatiche o sui fondali melmosi.

Le uova vengono deposte sott'acqua, in piccoli cordoni adesi ai fusti delle piante acquatiche. Dopo aver trascorso la loro vita in acqua le larve si impupano all'interno di un bozzolo anch'esso attaccato ai fusti delle piante.

Tassonomia

La famiglia Gyrinidae comprende le seguenti sottofamiglie, tribù e generi:^[1][7][8]

• Sottofamiglia Spanglerogyrinae Folkerts, 1979
  • Genere Spanglerogyrus Folkerts, 1979

• Sottofamiglia Gyrininae Latreille, 1810
  • Tribù Enhydrini Régimbart, 1882
    • Sottotribù Dineutina Desmarest, 1851
      • Genere Dineutus MacLeay, 1828
    • Sottotribù Enhydrina Régimbart, 1882
      • Genere Andogyrus Ochs, 1924
      • Genere Enhydrus Laporte de Castelnau, 1834
      • Genere Macrogyrus Régimbart, 1883
  • Tribù Gyrinini Latreille, 1810
    • Sottotribù Gyrinina Latreille, 1810
      • Genere Anagyrinus Handlirsch, 1906
      • Genere Aulonogyrus Motschulsky, 1853
      • Genere Gyrinoides Motschulsky, 1856
      • Genere Gyrinopsis Handlirsch, 1906
      • Genere Gyrinulopsis Handlirsch, 1906
      • Genere Gyrinus Müller, 1764
      • Genere Metagyrinus Brinck, 1955
    • Sottotribù Heterogyrina Brinck, 1956
      • Genere Heterogyrus Legros, 1953
  • Tribù Orectochilini Régimbart, 1882
    • Genere Gyretes Brullé, 1835
    • Genere Orectochilus Dejean, 1833
    • Genere Orectogyrus Régimbart, 1884
• Incertae sedis
  • Genere Angarogyrus Ponomarenko, 1977
  • Genere † Avitortor Ponomarenko, 1977
  • Genere † Baissogyrus Ponomarenko, 1973
  • Genere † Cretotortor Ponomarenko, 1973
  • Genere † Mesodineutes Ponomarenko, 1977
  • Genere † Mesogyrus Ponomarenko, 1973
  • Genere † Miodineutes Hatch, 1927
  • Genere Protogyrinus Hatch, 1927

Note

Sukučiai (lot. Gyrinidae, angl. Whirligig beetles, vok. Taumelkäfer) – vabalų (Coleoptera) šeima, kuriai priklauso smulkūs, vandenyje gyvenantys vabalai. Kūnas ovalus, blizgantis, iki 10 mm ilgio. Akys perskirtos pusiau galvos šoniniais kraštais, todėl atrodo, kad vabalai turi po 4 akis. Priekinės kojos labai ilgos, čiumpamosios, vidurinės ir užpakalinės – plaukiojamosios.

Suaugėliai ir jų lervos yra plėšrios. Vabalai šiltomis saulėtomis dienomis pulkeliais labai greitai sukasi vandens paviršiuje. Pabaidyti nardo, vilkdami su savimi pilvelio gale sidabrinę oro pūslelę. Lervos prieš virtimą lėliukėmis išropoja augalais ant vandens paviršiaus ir čia gamina kokonus. Žiemoja vabalai.

Pasaulyje yra 13 genčių, apie 700 rūšių. Lietuvoje yra apie 10 rūšių:

• Gyrinus aeratus
• Gyrinus caspius
• Gyrinus distinctus
• Gyrinus marinus
• Gyrinus minutus
• Geltonkojis sukutis (Gyrinus natator)
• Gyrinus paykuli
• Gyrinus substriatus
• Gyrinus urinator
• Ežerinis sukutis (Orectochilus villosus)

Vikiteka

Virpuļotāju dzimta (latīņu: Gyrinidae) ir vaboļu dzimta, kurā ietilpst apmēram 800 sugu. Šo vaboļu kāpuri un pieaugušie īpatņi ir plēsēji. Pieaugušas vaboles apdzīvo saldūdens ūdenstilpes, kur zigzagveidīgi kustoties peld pa ūdens virsmu, parasti grupās. Kāpuri dzīvo ūdenī.^[1]

Atsauces

Schrijvertjes (Gyrinidae) zijn een familie van kevers die leven op en in het water. Het is de enige groep van kevers die snel kan zwemmen op het wateroppervlak. Schrijvertjes behoren tot de groep van de Adephaga, zijn allemaal vleesetend en leven van kleine diertjes, ook de larven zijn carnivoor.

De familie Gyrinidae is voor het eerst wetenschappelijk beschreven in 1810 door Latreille. De familie telt ongeveer 700 verschillende soorten. Alle soorten zijn sterk aan het waterleven aangepast en allemaal komen ze alleen voor in zoet water. De familie is over de gehele wereld verspreid.

Schrijvertjes komen voor in groepen en zwemmen in bogen rond op het water. Ondanks de grote aantallen weten ze elkaar feilloos te ontwijken. Schrijvertjes zwemmen daarbij met het middelste en achterste pootpaar; de langere voorpoten zijn voor grijpen ingericht. De samengestelde ogen zijn in tweeën gedeeld, zodat aan beide zijden van de kop één helft van het oog zich onder water bevindt en de andere helft erboven.

De kevertjes zijn zeer snel en kunnen vlug onder water duiken om zich te verstoppen. Ze zijn dan ook met de hand bijna niet te vangen. Krijgt men ze toch te pakken, dan scheiden zij een vloeistof af die bijzonder onaangenaam van smaak is. Bij verstoring zoeken schrijvertjes hun heil in de diepte, waar zij ook de nacht en ongunstige tijden doorbrengen.

Naamgeving

Schrijvertjes worden in de Nederlandse taal ook wel draaikevers of draaikevertjes,^[2] draaitorren, schrijvers en tuimelkevers genoemd. Ze danken hun naam aan de karakteristieke manier van zwemmen, waarbij de kevers zich in draaiende bewegingen over het wateroppervlak bewegen. Wat hierbij opvalt zijn hun snelheid en het feit dat ze meestal in groepen voorkomen, maar elkaar nauwkeurig weten te ontwijken.

In andere talen wordt eveneens vaak verwezen naar de manier van zwemmen, zoals het Duitse Taumelkäfer (tuimelkevers), het Franse tourniquets (draaiers) en het Engelse whirligig beetles (draaiende kevers).

De wetenschappelijke naam van de schrijvertjes is Gyrinidae. Deze naam is afgeleid van het Latijnse woord gyrinus,^[bron?] dat 'draaiend' of 'cirkelvormend' betekent.

Verspreiding en habitat

Een aantal soorten schrijvertjes komt vrijwel wereldwijd voor, andere soorten hebben een meer lokale verspreiding. In Europa komen ze voor tot nabij de noordpoolcirkel. In België en Nederland komt ongeveer een dozijn aan soorten voor.

De meeste soorten leven in stilstaande of langzaam stromende wateren zoals sloten, rivierarmen, langs de oevers van meren, in vennen en kleinschalige plassen in moerassen.^[3] In tijdelijke wateren komen ze niet voor, omdat daarin geen prooien te vinden zijn. Snelstromend water of wateren die bloot staan aan de wind zijn meestal ongeschikt als leefgebied. In stromend of golvend water kunnen ze niet goed zwemmen en dus geen voedsel vinden, omdat het wateroppervlak te veel beweegt.

Als uitzondering hebben soorten uit het geslacht Orectochilus juist een voorkeur voor snelstromend water.^[4] Deze soorten mijden zonlicht en zijn 's nachts of bij slecht weer actief op het water. Ze verstoppen zich overdag in onderwaterplanten of overhangende vegetatie.^[5] De meeste waterkevers hebben zich aangepast op een leven op stromend water (lentisch) óf juist stilstaand water (lotisch). De schrijvertjes komen in beide watertypen voor.^[6]

In de uitklapbare tabel rechts zijn alle achttien soorten die in Europa voorkomen weergegeven. In Nederland komen twaalf soorten voor, voornamelijk uit het geslacht Gyrinus.^[7] In België komen elf soorten voor, alleen Gyrinus colymbus is wel in Nederland aangetroffen maar niet in België.^[8] Deze soort wordt in Nederland niet beschouwd als inheems, maar als een periodiek aangetroffen soort.

Het harig schrijvertje (Orectochilus villosus) leeft als enige in stromend water zoals bij waterkeringen, in tegenstelling tot de andere soorten.^[9]

Uiterlijke kenmerken

Belangrijkste lichaamsdelen van een schrijvertje.

Legenda

A = Kop
B = Borststuk
C = Achterlijf
1 = Oog
2 = Antenne
3 = Voorpoot

4 = Halsschild
5 = Scutellum
6 = Dekschild
7 = Middenpoot
8 = Achterpoot
9 = Achterlijfspunt

Schrijvertjes zijn kleine kevertjes die een donker, glanzend lichaam hebben en een ovale lichaamsvorm. De lichaamslengte varieert van ongeveer 3 tot 15 millimeter. De grotere soorten komen uit het geslacht Dineutus en worden 9 tot 15 millimeter lang. De soorten uit het geslacht Gyretes bereiken een lichaamslengte van 3 tot 5 mm. In westelijk Europa behoren de meeste soorten tot het geslacht Gyrinus, dergelijke soorten worden ongeveer 4 tot 7 millimeter lang. Spanglerogyrus albiventris is de enige soort uit het geslacht Spanglerogyrus en is met een lengte tot 3 millimeter de kleinste soort.^[10]

De belangrijkste lichaamsdelen bestaan uit de kop of cephalon (A), het borststuk of thorax (B) en het achterlijf of abdomen (C). De ogen (1) zijn in twee delen gedeeld, een deel aan de bovenzijde en een deel aan de onderzijde van de kop. De antennes (2) zijn relatief kort. De voorpoten (3) zijn relatief lang, in tegenstelling tot de middelste (7) en achterste (8) poten. Het borststuk wordt beschermd door het halsschild, het achterlijf door de dekschilden (6). Tussen de dekschilden is het scutellum gelegen aan de voorzijde. Aan de achterzijde van het lichaam is de achterlijfspunt (9) gelegen.

Kop

De kop is niet afgesnoerd van het lichaam en is deels onder het halsschild gelegen. Schrijvertjes hebben een volledig op hun levenswijze aangepaste kop, wat zich uit in kenmerken die afwijken van die van alle andere kevers. Op de afbeelding links zijn de verschillende delen van de kop en de aangelegen delen weergegeven. De ogen bestaan uit tientallen kleine individuele oogjes, die ommatidieën worden genoemd. Het geheel wordt met samengesteld oog aangeduid. De ogen van schrijvertjes hebben een unieke aanpassing, ze zijn namelijk verdeeld in een bovenste (dorsaal) en een onderste (ventraal) deel hoewel deze oorspronkelijk uit twee ogen zijn ontstaan. Het geheel wordt aan de bovenzijde onderbroken door de scapus of antennebasis.

Delen van de kop van een schrijvertje.

1 = Oog (dorsaal)
2 = Antenne
3 = Kopschild (vertex)
4 = Halsschild (pronotum)
5 = Clypeus

6 = Maxilla
7 = Labiale palp
8 = Labium
9 = Oog (ventraal)
10 = Prosternum
11 = aanhechting heup

De ogen zijn duidelijk zichtbaar, vooral het bovenste deel (1). De dorsale ogen liggen relatief ver uit elkaar aan de zijkanten van de kop. Het bovenste ogenpaar is wat verder naar de voorzijde van de kop geplaatst. Het bovenste deel van de ogen dient om boven water uit te kijken naar vijanden boven water en de onderste ogen (9) dienen om onder water te zien. De waterfilm valt buiten het blikveld. Voor het waarnemen van bewegingen in het bovenste laagje van het water worden de gespecialiseerde antennes gebruikt.

De antennes (2) zijn aan de voorzijde van de kop gepositioneerd. Ze zijn gesegmenteerd, ook wel geleed genoemd, en hebben altijd elf of minder segmenten. De soorten uit het geslacht Orectochilus hebben acht tot elf segmenten, veel andere groepen hebben een vast aantal van negen segmenten. De meeste andere kevers hebben antennes met veel meer geledingen.
De antennebasis is duidelijk veel groter dan de andere antennedelen en is sterk verdikt. De pedicel is het tweede antennelid en draagt een soort driehoekige schacht die tegen de antenne gelegen is. De functie van deze structuur is het waarnemen van de kleinste golfjes in het bovenste filmlaagje van het water. De antennes spelen een belangrijke rol in de oriëntatie van de kever; tijdens het zwemmen worden met de antennes mogelijke prooien en obstakels gedetecteerd zoals langs zwemmende soortgenoten.
De antennes zijn relatief kort en hebben een duidelijk verdikt uiteinde. Het uiteinde van de antennes is bij de meeste insecten voorzien van een fluweelachtige, dichte beharing die vele chemosensorische cellen bevat om onder andere feromonen op te sporen. Bij de schrijvertjes zijn de uiteinden van de antennes grotendeels of geheel onbehaard.^[6]

Het schild dat de kop beschermt wordt het kopschild of vertex (3) genoemd. De kop wordt aan de achterzijde gedeeltelijk omgeven door het halsschild of pronotum (4) van het achtergelegen borststuk. De plaat aan de voorzijde van de kop wordt wel het 'gezicht' of clypeus (5) genoemd. Het bovenste kaakdeel of labrum (6) wordt de bovenlip genoemd. De labiale palpen (7) zijn kleine gelede uitsteeksels van de mond die een chemosensorische functie hebben. De werkelijke monddelen bestaan uit de kaken of mandibels (8) die het voedsel verkleinen. De kaken zijn voorzien van twee boventasters (maxillaire palpen) en twee onderste tasters (labiale palpen). De tasters dienen om het voedsel te proeven en in de bek te manoeuvreren. De maxillaire palpen bestaan altijd uit vier segmenten, terwijl de labiale palpen altijd zijn opgebouwd uit drie segmenten.^[6]

De onderzijde van de kop wordt beschermd door een chitineuze plaat die het prosternum (10) wordt genoemd. Hierachter begint het borststuk en is het heup of coxa (11) van de voorpoot gepositioneerd.

Borststuk

Aangepaste zwempoten, hier de achterpoten, van een schrijvertje.

Het borststuk bestaat uit drie segmenten, die bij schrijvertjes zwaar bepantserd zijn. Ieder borststuksegment draagt een paar poten en de twee achterste segmenten draagt ieder een paar vleugels.

De poten van alle schrijvertjes zijn sterk gespecialiseerd en het eerste potenpaar wijkt af van de laatste twee. De voorpoten zijn typisch insectachtig en bestaan uit duidelijk te onderscheiden geledingen. De poot is aan het lichaam bevestigd met de heup of coxa, gevolgd door een dij (femur) en een scheen (tibia). Het laatste pootsegment wordt de tarsus genoemd. Dit is het enige deel van de poot dat zelf ook uit verschillende geledingen bestaat. De voorpoten hebben een typische roofinsectachtige bouw, de poten zijn lang en beweeglijk en zijn verbreed aan de voorzijde om prooien te grijpen.^[4] De voorzijde van de verbreding draagt bij de mannetjes een groot aantal zeer kleine zuignapjes. Deze spelen een rol bij de paring, zie ook onder voortplanting. De voorpoten spelen, in tegenstelling tot de achterste twee potenparen, geen rol bij het zwemmen. De tarsi bestaan altijd uit vijf geledingen, ook bij het middelste en achterste potenpaar. De tarsi van de voorste poten dragen bij de meeste insecten kleine haarkransjes, die dienen om vuil van de antennes te verwijderen. Bij de schrijvertjes ontbreken dergelijke structuren.^[6]

Het middelste en achterste potenpaar hebben een geheel andere vorm dan de voorpoten. Ze zijn veel korter en hebben een duidelijke verbreding, die wordt gevormd door vele kleine haartjes. Deze verbreding vergroot het pootoppervlak en dient om beter te zwemmen. Dergelijke verbrede poten komen ook voor bij andere waterinsecten, zoals de bootsmannetjes. Bij de schrijvertjes zijn de achterste poten sterker aangepast dan de middelste poten.

Net als de meeste kevers hebben de schrijvertjes een scutellum, een klein driehoekig schildje dat aan de voorzijde tussen de dekschilden is gepositioneerd. Het is een uitgroeisel van het achterste bovenste borststuksegment. Bij de soorten uit de geslachten Gyretes en Dineutus wordt het schildje aan het zicht onttrokken door de dekschilden of het halsschild, zodat ze gemakkelijk te onderscheiden zijn van de andere groepen.

Schrijvertjes hebben verharde vleugels aan de bovenzijde van het lichaam en hieronder zijn de vliesachtige vleugels gelegen. De verharde vleugels dienen ter bescherming en zijn aan de bovenzijde van het middelste borststuksegment gelegen, het mesopronotum. Deze vleugels worden wel de voorvleugels genoemd, omdat het enige andere vleugelpaar erachter is gelegen, op het derde borststuksegment. Bij kevers worden deze vleugels ook wel dekschilden of elytra genoemd. Bij alle schrijvertjes zijn de dekschilden en het lichaam bruin tot zwart van kleur, vaak met een groene tot blauwe metaalachtige glans. De dekschilden zijn verhard en hebben een gestroomlijnde vorm. De dekschilden bedekken niet het gehele achterlijf, een deel van het laatste achterlijfssegment is altijd zichtbaar.^[6]
Bij veel soorten zijn de dekschilden voorzien van kleine rijen putjes. De meeste soorten hebben geen beharing aan de dekschilden of het halsschild, maar er zijn uitzonderingen. Soorten uit het geslacht Orectochilus hebben een fijne beharing op de dekschilden. Soorten uit het geslacht Gyretes hebben een rand van fijne haartjes rondom de dekschilden en het halsschild. De dekschilden zijn bij vrijwel alle soorten uniform gekleurd, maar ook hier zijn weer enkele groepen die afwijken. Een aantal soorten uit het geslacht Aulonogyrus heeft een gele rand aan de dekschilden. Dit doet enigszins denken aan de geelgerande watertorren.

De achtervleugels zijn niet verhard maar juist dun en vliesachtig, ze zijn transparant en hebben meestal een gelige tot bruinige kleur. De achtervleugels zijn groter dan de voorvleugels en worden in rust opgevouwen onder de dekschilden. De achtervleugels dienen om te vliegen, wat schrijvertjes alleen doen als de levensomstandigheden niet optimaal zijn. Ze tillen de dekschilden op voor de achtervleugels worden uitgevouwen, dan pas kan de kever vliegen. De achtervleugels vertonen in tegenstelling tot de voorvleugels een duidelijke adering. Deze aderen komen tezamen en de tussenliggende ruimtes worden de vleugelcellen genoemd. De configuratie van deze vleugelcellen is per orde van insecten uniek. De schrijvertjes hebben een op een veermechaniek gelijkende structuur in de vleugeladeren om deze te ontvouwen, in tegenstelling tot andere verwante groepen van kevers, die de vleugels met behulp van strengen aan de tergieten of aan de dekschilden de vleugels uitklappen.^[11]

Achterlijf

Het harig schrijvertje (Orectochilus villosus) heeft een gele lichaamsbeharing.

Het achterlijf is gesegmenteerd, maar dit is door de aanwezigheid van de dekschilden alleen aan de onderzijde te zien. Alleen een deel van het laatste segment steekt aan de achterzijde uit. Het achterlijf is bij schrijvertjes relatief kort. De verschillende achterlijfsegmenten worden zowel aan de boven- als onderzijde beschermd door chitineuze platen. De platen aan de buikzijde worden sternieten genoemd en die aan de bovenzijde tergieten. Bij de schrijvertjes wordt de eerste buikplaat altijd door de aanhechting van de achterste poten in twee of drie delen verdeeld.

Aan de achterzijde van het achterlijf, op het tiende en laatste segment, is een gepaarde klier aanwezig. Deze klier wordt de pygidale klier genoemd en scheidt bij gevaar een melkachtige stof af die als afschrikking werkt op vijanden. De door de kever geproduceerde vloeistof smaakt vies. In de afscheiding van de kevers zijn verscheidene terpenen aangetroffen in zoals sesquiterpenen en norsesquiterpenen. Bij sommige soorten ruikt de afscheiding naar rijpe appels, zoals bekend is van de soort Dineutes americanus. Deze kever wordt hierdoor in andere talen wel 'appelkever' genoemd.^[12]

De achterlijfspunt steekt bij veel soorten wat uit en valt op als de dieren duiken en zich een luchtbel om de achterlijfspunt vormt. De achterlijfspunt draagt de voortplantingsorganen. Deze bestaan bij zowel mannetjes als vrouwtjes uit twee uitsteekseltjes aan weerszijden van het achterlijf. Deze worden de parameren genoemd. De parameren zijn vaak zichtbaar als twee kleine steeltjes aan weerszijden van de achterlijfspunt. Bij de vrouwtjes zijn deze twee uitsteeksels het enige extern zichtbare deel van het geslachtsapparaat. De mannetjes hebben daarnaast een in het midden gelegen geslachtsdeel, genaamd de aedeagus. Dit is een met de penis vergelijkbare structuur die dient om de zaadcellen over te brengen. De aedeagus wordt door mannelijke schrijvertjes ook gebruikt als roer.^[11]

Onderscheid met andere groepen

Op het wateroppervlak zwemmende schrijvertjes zijn met geen enkele andere groep van kevers te verwarren. Een op het land geraakte kever is door de korte poten gemakkelijk te herkennen aan de onhandige manier van lopen. Gelijkende groepen van kevers - met een donker lichaam en een ronde tot ovale vorm zijn bijvoorbeeld loopkevers en deze zijn juist erg snel op het land. In water levende kevers zoals de geelgerande watertor worden aanmerkelijk groter en zijn door hun lengte alleen al goed te onderscheiden.

De larven van schrijvertjes zijn lastig te onderscheiden van die van sommige andere waterkevers. De belangrijkste kenmerken zijn het voorkomen van één paar lange abdominale kieuwen op iedere zijde van elk achterlijfssegment, vier kieuwen aan het achtereinde van het lijf en ten slotte de achterlijfspunt die vier korte haakjes draagt.^[13] De larven hebben in vergelijking met andere waterkeverlarven een relatief diepe insnoering tussen de verschillende lichaamssegmenten.^[4]

Levenswijze

Schrijvertjes leven van andere dieren en hebben verschillende vijanden. Ze paren al zwemmend op het water, de vrouwtjes zetten de eieren af op onderwaterplanten. De larven leven onder water en vervellen een aantal keer voor de verpopping plaatsvindt. Ze kruipen aan land als ze volledig zijn ontwikkeld. De pop ontwikkelt zich op het land. Er wordt een cocon gemaakt, waarin de pop zich ontwikkelt. Hieruit kruipt de volwassen kever.

Alle soorten kunnen uitstekend zwemmen, duiken en ook vliegen. Ze zijn moeilijk te vangen door vijanden. Alle soorten leven in kleine groepjes van enkele tientallen exemplaren en ondanks de onregelmatige bewegingen blijven de individuen steeds bij elkaar.

Voedsel en vijanden

Volwassen kevers zijn carnivoor en aaseters. Ze eten diertjes die op het wateroppervlak terechtkomen, maar niet kunnen zwemmen. Dergelijke prooien worden door een hele groep belaagd, zodat er binnen korte tijd weinig meer van over is. De larven van muggen zijn een belangrijke prooi, deze muggenlarven leven vlak onder het wateroppervlak en drijven vaak tegen de bovenste waterfilm om te ademen. Daarnaast worden dode diertjes die op het water drijven gegeten.

De wormachtige larven van schrijvertjes zijn eveneens roofzuchtig, ze eten kleine diertjes met een zacht lichaam zoals wormen, rode muggenlarven of nimfen van waterjuffers. Daarnaast worden wel plantendelen gegeten.^[2] De larven hebben zogenaamde abdominale kieuwen aan het achterlijf en kunnen hierdoor permanent onder water leven. Ze hoeven geen adem te halen aan de oppervlakte, zoals larven van sommige andere soorten waterkevers. Ze leven op de bodem en jagen tussen de bladeren en waterplanten.^[6]

Schrijvertjes worden gegeten door vissen en andere roofdieren. Ze hebben niet zoveel vijanden als andere waterkevers omdat ze moeilijk te grijpen zijn en ze een smerige smaakstof afscheiden, zie onder het kopje achterlijf.

Voortbeweging

Schrijvertjes kunnen zich in grote groepen op het wateroppervlak bevinden terwijl ze zwemmend cirkelvormige bewegingen maken. De bovenzijde van het lichaam komt bij het zwemmen niet in contact met het water en is voorzien van een waterafstotende laag. De onderzijde van het lichaam komt wel in contact met het water. Dit in tegenstelling tot andere op het wateroppervlak levende insecten, waarvan alleen de onderzijde van de poten waterafstotend zijn, zoals schaatsenrijders en de vijverloper.^[4] Het lichaam van dergelijk insecten komt niet in contact met het water. Schrijvertjes vergroten hun drijfvermogen door middel van een afscheiding van de achterlijfsklieren. Deze maken een vetachtoge stof aan die het drijfvermogen verhoogt en zo het zwemmen vergemakkelijkt.

Schrijvertjes glijden snel over het water, maar botsen hierbij nooit met soortgenoten. Bij een lage snelheid worden alleen de middelste poten gebruikt om te zwemmen. Na verstoring zwemmen ze aanzienlijk sneller en hierbij worden beide potenparen gebruikt.^[6] Ondanks de hogere snelheid weten ze ook dan feilloos soortgenoten te ontwijken. Ondanks het feit dat ze snel zwemmen en hierbij onregelmatige bewegingen maken, blijven de schrijvertjes in groepjes bij elkaar. Ze maken waarschijnlijk gebruik van kenmerken van de ondergrond onder water of van objecten op de oever om bij elkaar te blijven.^[4]

De kevers maken tijdens het zwemmen op het water gebruik van de tot roeiorganen omgevormde middelste en achterste potenparen. De kevers houden hun antennes zo dat ze zich precies in de bovenste waterfilm bevinden. De kever veroorzaakt bij het zwemmen een ondiep kuiltje in het water dat kan worden opgemerkt door andere schrijvertjes.^[4] Hierdoor kan een aankomende soortgenoot worden opgemerkt en op tijd een ontwijkende beweging worden gemaakt.^[2]

De bewegingsfrequentie van de midden- en achterpootjes is hoog, de kever kan de poten 50 tot 60 keer bewegen per seconde. Van het slootschrijvertje ( Gyrinus substriatus) is bekend dat een snelheid van 24 centimeter per seconde bereikt kan worden.^[14] Dit komt neer op ongeveer 0,85 kilometer per uur en de schrijvertjes zijn hiermee een van de snelst bekende zwemmende insecten.^[15]

Over de sierlijke manier van zwemmen van de kever schreef Guido Gezelle in 1857 het gedicht Het Schrijverke. Gezelle schreef onder andere:

Gy leeft en gy roert en gy loopt zoo snel, Al zie 'k u noch arrem noch been.

Schrijvertjes kunnen bij gevaar razendsnel onder water duiken, waar ze zich met de poten aan het substraat op de bodem van het water hechten tot het gevaar geweken is. Ze kunnen enige tijd ondergedoken blijven doordat de kever een luchtbel op het achterlijf meedraagt. Net als alle kevers kan een volwassen schrijvertje onder water niet ademen, de kever kan alleen zuurstof onttrekken uit lucht. Door een kleine voorraad lucht vast te houden in de vorm van een belletje kan de kever onder water toch ademhalen. Vaak is het kleine luchtbelletje goed zichtbaar bij ondergedoken exemplaren.

Schrijvertjes zijn ten slotte ook uitstekende vliegers, ze vliegen alleen 's nachts en worden overdag zelden vliegend gezien. Ze zullen alleen vliegen als de omstandigheden ongunstig zijn. Vijverbezitters die de kevers in de sloot vangen en in de vijver stoppen hebben daarom maar korte tijd om ze te bestuderen als de omstandigheden in de vijver niet ideaal zijn.

Voortplanting en ontwikkeling

De paring vindt plaats in het water, op het wateroppervlak. Tijdens de paring zitten de dieren op elkaar, het mannetje boven. Omdat de kevers een glad oppervlak hebben, zijn de mannetjes in het bezit van kleine zuignapjes onder de voorpoten. De zuignapjes zijn zeer klein en zijn niet met het blote oog te zien. Ze zijn verspreid over de voorzijde van alle vijf de tarsusleden. Ze dienen om het vrouwtje vast te houden tijdens de paring. Dergelijke structuren komen ook voor bij andere waterkevers, zoals de geelgerande watertor.^[16]

De kevers zijn eierleggend en zetten de eieren onderwater af op waterplanten op enige centimeters van het wateroppervlak.^[6] De eieren worden vaak in groepjes afgezet. De eieren zijn wit van kleur en langwerpig van vorm. Als de eieren op uitkomen staan kleuren ze donkerder waarbij delen van de larven zichtbaar worden.

Larve

Lichaamsdelen van een larve, afgebeeld is Aulonogyrus striatus.

Schrijvertjes kennen een volledige gedaanteverwisseling (metamorfose) en zien er als larve heel anders uit dan een volwassen exemplaar. De larven hebben een wormachtig lichaam door hun langgerekte vorm, ze bestaan net als de volwassen kevers uit een kop (A), een borststuk (B) en een achterlijf (C).

De ogen (1) van de larven zijn erg basaal en bestaan uit enkele zogenaamde puntoogjes of ocelli aan iedere weerszijde van de kop. De kop draagt kleine antennes (2). De kop wordt beschermd door een chitineus omhulsel, dat het kopkapsel wordt genoemd. Het bovenste deel van de 'bek', het labrum of bovenlip, is vergroeid met het kopkapsel. Aan het labrum zijn de labiala palpen (3) gelegen die een tastzintuiglijke functie hebben. De larven hebben korte, sikkelvormige kaken (4) waarmee ze prooien uitzuigen, ze zijn voornamelijk carnivoor.^[4]

De larven hebben drie gelede potenparen aan het borststuk aan de voorzijde van het lichaam. De larven hebben een voorste (5), middelste (6) en achterste (7) paar poten. De drie potenparen lijken sterk op elkaar in tegenstelling tot de peddelachtige voor- en achterpoten maar langwerpige voorpoten van de volwassen kevers. Deze zesledige poten van de larven hebben geen gelede tarsi, ze zijn voorzien van twee kleine haakjes aan de uiteinden.

Kop van de larve met duidelijk zichtbare ocelli (donkere plekken), antennes (voor de ocelli), maxillaire palpen (buitenste voorste paar), labiale palpen (binnenste paar) en mandibels (gekromde structuren voor de kop).

Het achterlijf telt tien segmenten die ongeveer gelijk van vorm zijn. Op de afbeelding zijn de segmenten genummerd in het zwart. De borststuksegmenten zijn vaak voorzien van beschermende platen, de achterlijfssegmenten niet. Aan het achterlijf zijn aan de zijkanten (lateraal) draadachtige structuren aanwezig die doen denken aan poten. Het zijn de ademhalingsorganen of kieuwen (8) die de larve ertoe in staat stellen om zuurstof uit het water op te nemen. Dergelijke kieuwen zijn enkelvoudig aanwezig op de eerste acht achterlijfssegmenten, gezien vanaf de kop. Op het negende segment zijn bij een aantal soorten twee paar van dergelijke kieuwdraden aanwezig (9). Veel vergelijkbare keverlarven hebben een paar zogenaamde urogomphi (ook wel pseudocerci) aan het achterlijf op het negende segment, maar deze ontbreken altijd bij de larven van schrijvertjes.

Aan het uiteinde van het achterlijf, op het tiende segment, zijn twee paar kleine haakjes (10) aanwezig.^[3] De haakjes worden waarschijnlijk gebruikt om zich te ankeren aan waterplanten. Aan de kop van de larven zijn labiale palpen aanwezig die bestaan uit drie segmenten.

De larven leven onder water op de bodem en eten kleine diertjes, zie onder voedsel. De larven vervellen een aantal keer en kennen twee of drie stadia, deze volgen elkaar op na iedere vervelling. De larven zijn veel slanker dan de volwassen kevers en worden aanzienlijk langer, ze kunnen een lichaamslengte bereiken tot twee centimeter.

• Larve en larven van andere waterkevers
• Lichaam van een schrijvertje met zichtbare kieuwdraden.

• De vier achterlijfshaakjes zijn in het midden van de afbeelding zichtbaar.

• Larve spinnende watertor; flauwe segmentinsnoeringen.

• Larve van een watertreder; één paar aanhangsels.

Pop

Als de larve volledig is ontwikkeld vindt de verpopping plaats. Hiertoe kruipt de larve eerst op het land, in het water kan de pop niet aan zuurstof komen. De larve neemt een hoopje modder mee op de rug als ze uit het water kruipt. Eenmaal op de oever kruipt de larve in het hoopje en hiervan maakt hij een cocon. Bij sommige soorten kruipt de larve op een stengel van een plant, waar vervolgens de modder op wordt afgezet en de larve er hier een cocon van maakt.^[11]

De pop zelf, die zich in de cocon bevindt, is wit van kleur, de pop is iets korter dan de volwassen kever. De pop is gemakkelijk van de pop van andere insecten te onderscheiden door met name de 'dubbele' ogen en de aangepaste middelste en achterste poten die al goed te zien zijn.^[11] Tijdens de metamorfose wordt het lichaam van de larve getransformeerd tot een volwassen kever, waarbij het lichaam korter en breder wordt. Ook worden tijdens dit proces de vleugels en achterlijfsorganen ontwikkeld. Het popstadium duurt ongeveer één tot twee weken bij een temperatuur van 20 graden Celsius. Kleinere soorten hebben een korter popstadium dan de grotere soorten. Uit de pop kruipt een volwassen kever die vervolgens overwintert op de bodem van het water. Het eerstvolgende jaar begint de cyclus opnieuw.^[11]

Taxonomie en indeling

Schrijvertjes vormen een betrekkelijk kleine familie in vergelijking met andere kevergroepen.^[4] Er zijn ongeveer 700 moderne soorten, daarnaast zijn er vele uitgestorven soorten ontdekt. De familie wordt verdeeld in verschillende onderfamilies.^[5] Schrijvertjes zijn het meest verwant aan de familie waterroofkevers (Dytiscidae).

Schrijvertjes zijn een van de meest onderzochte groepen van kevers. Dit komt door hun hoge mate van apomorfie; ze hebben kenmerken die bij geen enkele andere kever voorkomen maar ook niet bij de voorouders van kevers.^[17] Schrijvertjes hebben zich binnen relatief korte tijd tot een heel specialistische en anatomisch afwijkende groep van kevers ontwikkeld. De schrijvertjes onderscheiden zich van andere insecten door hun duidelijk in tweeën verdeelde facetogen, de apart gebouwde antennes, de sterk aangepaste middelste en achterste poten en ten slotte de gespecialiseerde achterlijfsklieren.^[17]

Lijst van families en geslachten

Verschillende soorten schrijvertjes:
1 = Aulonogyrus striatus
2 = Gyrinus urinator
3 = Harig schrijvertje (Orectochilus villosus)

Dineutus loriae uit Nieuw-Guinea.

Het (gewone) schrijvertje (Gyrinus natator) is een van de bekendste soorten in Nederland.

Onderstaand een indeling van de schrijvertjes in verschillende groepen zoals onderfamilies en geslachten. De geslachten zijn verdeeld in hogere groepen die tribus worden genoemd. Er zijn twee onderfamilies en 24 geslachten, waarvan zes geslachten alleen als fossiel bekend zijn en reeds lange tijd zijn uitgestorven.

De familie is als volgt onderverdeeld:^[18]

• Onderfamilie Spanglerogyrinae Folkerts, 1979
  • Geslacht Spanglerogyrus Folkerts, 1979
• Onderfamilie Gyrininae Latreille, 1810
  • Tribus Enhydrini Régimbart, 1882
    • Subtribus Dineutina Desmarest, 1851
      • Geslacht Dineutus MacLeay, 1828
    • Subtribus Enhydrina Régimbart, 1882
      • Geslacht Andogyrus Ochs, 1924
      • Geslacht Enhydrus Laporte de Castelnau, 1834
      • Geslacht Macrogyrus Régimbart, 1883
  • Tribus Gyrinini Latreille, 1810
    • Subtribus Gyrinina Latreille, 1810
      • Geslacht Anagyrinus Handlirsch, 1906
      • Geslacht Aulonogyrus Motschulsky, 1853
      • Geslacht Gyrinoides Motschulsky, 1856
      • Geslacht Gyrinopsis Handlirsch, 1906
      • Geslacht Gyrinulopsis Handlirsch, 1906
      • Geslacht Gyrinus Müller, 1764
      • Geslacht Metagyrinus Brinck, 1955
    • Subtribus Heterogyrina Brinck, 1956
      • Geslacht Heterogyrus Legros, 1953
  • Tribus Orectochilini Régimbart, 1882
    • Geslacht Gyretes Brullé, 1835
    • Geslacht Orectochilus Dejean, 1833
    • Geslacht Orectogyrus Régimbart, 1884
• Onderfamilie Incertae sedis
  • Geslacht Angarogyrus Ponomarenko, 1977
  • Geslacht Avitortor † Ponomarenko, 1977
  • Geslacht Baissogyrus † Ponomarenko, 1973
  • Geslacht Cretotortor † Ponomarenko, 1973
  • Geslacht Mesodineutes † Ponomarenko, 1977
  • Geslacht Mesogyrus † Ponomarenko, 1973
  • Geslacht Miodineutes † Hatch, 1927
  • Geslacht Protogyrinus Hatch, 1927

Schrijvertjes in de cultuur

• Het schrijvertje en het slootschrijvertje worden genoemd als inspiratie voor Het Schrijverke, het beroemde gedicht van Guido Gezelle uit 1857. Will Ferdy bewerkte dit in 1960 tot het lied Het Schrijverke.
• Diverse organisaties zijn naar schrijvertjes genoemd, onder andere:
  • In Apeldoorn is een basisschool vernoemd naar dit diertje: Gereformeerde Basisschool 't Schrijvertje
  • Het opleidingsschip van de Hogere Zeevaartschool Amsterdam is ook genoemd naar dit beestje. Het schip werd voorheen gebruikt voor de opleiding hydrografie, waarbij (net als de draaikever) zowel onder als boven water kan worden gekeken.
  • Op de Vrije Universiteit in Amsterdam is er een faculteitsvereniging voor Biomedische wetenschappen, Biologie en Gezondheidwetenschappen naar vernoemd: Gyrinus natans.

Bronvermelding

Referenties

Bronnen

• (en) Australian Freshwater Invertebrates - Gyrinidae - Website
• (en) Mogens Holmen - The Aquatic Adephaga (Coleoptera) of Fennoscandia and Denmark, Part 1 - Website
• (nl) D Hillenius ea - Spectrum Dieren Encyclopedie Deel 6 (1971) - Pagina 1938, 1939- Uitgeverij Het Spectrum - ISBN 9027420971
• (de) Karl Wilhelm Harde & František Severa - Kosmos Käferführer - Die Käfer Mitteleureuopas - Pagina 130 - 1981-2006 - Kosmos - ISBN 978-3440-10617-4
• (nl) Kleine Winkler Prins - Dieren encyclopedie deel 2: COE - GIB – Pagina 410,411 – 1980 – Uitgeverij Winkler Prins - ISBN 9010028453

Virvlere (Gyrinidae) er en familie av biller i underordenen Adephaga. De har todelte fasettøyne, den ene delen er tilpasset å se i vann, den andre til å se i luft. Når farer dukker opp kan de både dykke og gjøre hopp over vannoverflaten. To slekter med til sammen elleve arter er funnet i Norge og det er ca. 1000 arter av den.

Utseende

Små til middelsstore (gjerne 3 – 7 mm), som oftest svarte biller. Kroppen er utpreget strømlinjeformet og noe flatt hvelvet. Hodet er mer eller mindre spadeformet med en skarp fremkant. Fasettøynene er delt i to vidt skilte deler, en øvre del til å se over vannoverflaten og en nedre del til å se under den. Antennene er ganske korte og sylindriske. Kroppen er helt glatt hos slekten Gyrinus, hårete hos slekten Orectochilus. Frambeina er utformet som gripebein mens mellom- og bakbeina er utformet til flate årer. Disse er så korte at man gjerne overser dem og de raskt svømmende billene kan virke beinløse.

Levevis

Virvlene er rovdyr og spiser insekter som faller ned på vannoverflaten. Disse billene opptrer gjerne i grupper som svømmer rundt på vannoverflaten, og kan minne om radiobiler i et tivoli. Dersom de blir truet dykker de og gjemmer seg nær bunnen. Om en virvler blir fanget, skiller den ut et illeluktende stoff. Dette gjør billen usmakelig for rovdyr og virker også som et alarmstoff overfor andre virvlere.

Fossiler

Siden virvlerne er harde ferskvannsdyr har de forholdsvis god sjanse til å bli bevart som fossiler. Det er beskrevet ca. 120 fossile arter i denne familien.

Systematisk inndeling / norske arter

• Ordenen Biller, Coleoptera
  • Underordenen Adephaga
    • Familien Virvlere, Gyrinidae Latreille, 1810
      • Underfamilien Gyrininae Latreille, 1810
        • Stammen Enhydrini Régimbart, 1882 (parafyletisk?)
          • Slekten Andogyrus Ochs, 1924
          • Slekten Dineutus MacLeay, 1825
          • Slekten Enhydrus Laporte de Castelnau, 1834
          • Slekten Macrogyrus Régimbart, 1883
          • Slekten Porrorhynchus Laporte de Castelnau, 1835
        • Satmmen Gyrinini Latreille, 1810
          • Slekten Aulonogyrus Motschulsky, 1853
          • Slekten Gyrinus Müller, 1764
            • Gyrinus minutus Fabricius, 1798 – hele landet
            • Gyrinus opacus Sahlberg, 1819 – hele landet
            • Gyrinus aeratus Stephens, 1835 – hele landet
            • Gyrinus marinus Gyllenhal, 1808 – Sør-Norge vest til Rogaland og Finnmark
            • Gyrinus distinctus Aubé, 1838 – bare funnet i Østfold og Rogaland
            • Gyrinus suffriani Scriba, 1855 – Vestfold og Aust-Agder
            • Gyrinus natator (Linnaeus, 1758) – Østfold og Akershus
            • Gyrinus substriatus Stephens, 1828 – nord tilNordland
            • Gyrinus caspius Menetries, 1832 – Aust-Agder
            • Gyrinus paykulli Ochs, 1927 – spredte funn til Hordaland
          • Slekten Metagyrinus Brinck, 1955
        • Stammen Orectochilini Régimbart, 1882
          • Slekten Gyretes Brullé, 1834
          • Slekten Orectochilus Dejean, 1833
            • Orectochilus villosus (Müller, 1776) – spredte funn i Sør-Norge
          • Slekten Orectogyrus Régimbart, 1884
          • Slekten Palrus Aubé, 1838
      • Underfamilien Heterogyrinae Brynck, 1955
        • Slekten Heterogyrus Legros, 1953
      • Underfamilien Spanglerogyrinae Folkerts, 1979
        • Slekten Spanglerogyrus Folkerts, 1979

Kilder

Ødegaard, F., Hanssen, O. og Dolmen, D. 1996. Coleoptera, Biller. I: Aagaard, K. og Dolmen, D. (red.): Limnofauna norvegica. Side 151-167.

Eksterne lenker

• (sv) Virvlere hos Dyntaxa
• (en) Virvlere i Encyclopedia of Life
• (en) Virvlere i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Virvlere hos Fossilworks
• (en) Virvlere hos Fauna Europaea
• (en) Virvlere hos NCBI
• (en) Virvlere hos ITIS
• (en) Kategori:Gyrinidae – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Gyrinidae – detaljert informasjon på Wikispecies

Krętakowate (Gyrinidae) – rodzina wodnych chrząszczy z podrzędu drapieżnych, wchodząca w skład kladu Hydradephaga. Przystosowane do życia na powierzchni wody, gdzie pływają tworząc po torze kolistym lub spiralnym. Obejmują około 900 gatunków. Rozprzestrzenione na całym świecie.

Morfologia

Boczny widok przodu ciała; 1: górna część oka, 2: czułek, 3: ciemię, 4: przedplecze, 5: nadustek, 6 szczęka, 7: głaszczek wargowy, 8: warga dolna, 9: dolna część oka, 10: przedpiersie, 11: panewka biodra

Tylne odnóże

Chrząszcze średniej wielkości. Gatunki europejskie nie przekraczają centymetra długości^[2]. Rodzina ta posiada kilka cech apomorficznych wyróżniających ją na tle wszystkich chrząszczy, w tym: podzielone oczy złożone, krótkie czułki o asymetrycznym i kubkowatym trzonku, zbitej, prawie trójkątnej nóżce i krótkim biczyku oraz środkowe i tylne odnóża w podobny sposób zmodyfikowane do pływania^[3].

Ciało w obrysie owalne, o grzbietowej części wypukłej, a brzusznej nieco z tyłu wyniesionej. Głowa szeroka i krótka. Oczy złożone podzielone poprzecznym wyrostkiem na dwie części, z których jedna znajduje się na grzbietowej, a druga na brzusznej stronie głowy, przez co chrząszcz wygląda na czterookiego. Górna para służy do obserwowania tego co nad, a dolna tego co pod powierzchnią wody. Przedplecze trapezowate, znacznie szersze niż długie, ku przodowi zwężone. Śródplecze i zaplecze krótkie i zespolone ze sobą. Pokrywy odsłaniające przynajmniej częściowo analny sternit. Przedpiersie krótkie, z niewielkim wyrostkiem. Śródpiersie i zapiersie romboidalne i zespolone ze sobą. Na epistrernitach i epimerytach śródtułowia oraz episternitach zatułowia obecne głębokie wklęśnięcie dla odnóży przednich. Od zapiersia odchodzą boczne skrzydełka odgraniczające biodra środkowych i tylnych par odnóży. Epimeryty zatułowia uwstecznione, bywają wciągnięte w szew metapleuralny. Odnóża przednie normalnie rozwinięte, chwytne, środkowe i tylne zaś pławne, spłaszczone, o wielu częściach zredukowanych, pokryte długimi włoskami. Odwłok 8-segmentowy, przy czym I sternit niewidoczny. Dymorfizm płciowy uwidoczniony w postaci rozszerzonych w przylgi członów stóp przednich odnóży samców^[2].

Larwa krętakowatych

Larwy również przystosowane do życia w wodzie. Wyposażone są w 10 par skrzelotchawek rozlokowanych po bokach odwłoka^[2]. Ich muskulaturę jest charakterystyczna dla rodziny^[3].

Biologia i ekologia

Krętakowate w środowisko naturalnym

Krętakowate są drapieżnikami, przystosowanymi do życia na powierzchni wód słodkich i słonbawych, a więc wchodzącymi w skład ich pleustonu. Żyją zarówno w wodach stojących jak i bieżących. Po powierzchni poruszają się szybko, zataczając koła i spirale. Niekiedy zatrzymują się na wystających kamieniach lub pływających liściach. Mimo że dobrze nurkują, to, żeby woda nie wypierała ich na powierzchnię, muszą się czegoś przytrzymywać. Zwykle występują w zgrupowaniach, często wielogatunkowych, co ułatwia im wypatrywanie ofiar. Żywią się żywymi i martwymi owadami uwięzionymi na powierzchni wody^[2][4].

Imagines żyją długo i zimują. Cykl rozwojowy larw trwa od 25 do 48 dni^[2].

Rozprzestrzenienie

Spanglerogyrus albiventris, jedyny gatunek Spanglerogyrinae

Rodzina rozsiedlona kosmopolitycznie, znana ze wszystkich kontynentów z wyjątkiem Antarktydy. Najwięcej gatunków opisano z Azji Południowo-Wschodniej oraz Afryki^[3]. W Polsce stwierdzono 13 gatunków^[5] z tej rodziny. w tym 4 występują pospolicie, m.in. krętak pospolity (Gyrinus natator), a występowanie jednego – Gyrinus colymbus – na terenie kraju wymaga potwierdzenia.

Systematyka

Dawniej zaliczano tu 3 podrodziny: Gyrininae, Enhydrinae i Orectochilinae^[2]. Po wyróżnieniu Spanglerogyrinae, taksony te obniżone zostały do rangi plemion w obrębie Gyrininae^[6]. W 2012 roku do osobnej podrodziny przeniesiono rodzaj Heterogyrus. W związku z tym wyróżnia się obecnie 3 podrodziny krętakowatych, z których dwie pierwsze są monotypowe, a ostatnia liczy około 900 opisanych gatunków^[3]:

• Spanglerogyrinae
• Heterogyrinae
• Gyrininae

Przypisy

Gyrinidae é uma família de coleópteros que normalmente vive à superfície da água. Esta família possui cerca de 800 espécies já descritas.^[1]

Têm entre 3 a 15 mm de comprimento. Apresentam adaptações específicas ao seu habitat natural: os olhos são subdivididos em duas metades, uma dorsal especializada para a visão fora de água, e uma ventral para visão dentro de água; as patas são modificadas, sendo que as do par dianteiro são grandes e estreitas, usadas para capturar as presas, e o segundo e terceiro pares de patas são mais reduzidos, de forma achatada e utilizadas para nadar.

Formam colónias à superfície da água, deslizando a uma grande velocidade e descrevendo constantes curvas; em caso de perigo, submergem. São predadores e caçam insectos aquáticos ou caídos na água. As larvas são também carnívoras e vivem abaixo da superfície da água, respirando por brânquias traqueais.

Géneros

Andogyrus
Aulonogyrus
Dineutus
Enhydrus
Gyretes
Gyrinus
Heterogyrus
Macrogyrus
Metagyrinus
Orectochilus
Orectogyrus
Porrorhynchus
Spanglerogyrus

Referências

Virvelbaggar (Gyrinidae)^[1] är en familj i ordningen skalbaggar med över 700 kända arter världen över. I Sverige har 12 arter påträffats och av dem är samtliga bofasta och reproducerande^[1]. Virvelbaggar lever i sötvatten och är, precis som familjen dykare, svartglänsande och har kraftiga bakben anpassade för att simma med, men de är dock vanligen något mindre än dykare. De har tvådelade ögon där den övre delen används ovan ytan och den nedre under ytan.

Kladogram över de i Dyntaxa förekommande Virvelbaggarna^[1]

(I princip arter som förekommer/förekommit eller som inom rimlig framtid kan tänkas förekomma i Sverige).

Gyrinus aeratus

Gyrinus caspius

Gyrinus colymbus

Gyrinus distinctus

Gyrinus marinus

Gyrinus minutus

Gyrinus natator

Gyrinus opacus

Gyrinus paykulli

Gyrinus pullatus

Gyrinus substriatus

Gyrinus suffriani

Gyrinus urinator

Orectochilus villosus

Källor

1. ^ [a b c] Dyntaxa Familj: Gyrinidae (virvelbaggar)

• Wikimedia Commons har media som rör Virvelbaggar.
  Bilder & media

Denna insekts-relaterade djurartikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.

Gyrinidae là một họ bọ cánh cứng trong nhóm bọ nước. Họ này được Latreille miêu tả năm 1810. Có hơn 1000 loài trong họ này.

Phân loại học

Họ này gồm các phân họ:^[1]

• Phân họ Spanglerogyrinae Folkerts, 1979
  • Chi Spanglerogyrus Folkerts, 1979
• Phân họ Gyrininae Latreille, 1810
  • Tông Enhydrini Régimbart, 1882
    • Phân tông Dineutina Desmarest, 1851
      • Chi Dineutus MacLeay, 1828
    • Phân tông Enhydrina Régimbart, 1882
      • Chi Andogyrus Ochs, 1924
      • Chi Enhydrus Laporte de Castelnau, 1834
      • Chi Macrogyrus Régimbart, 1883
  • Tông Gyrinini Latreille, 1810
    • Phân tông Gyrinina Latreille, 1810
      • Chi Anagyrinus Handlirsch, 1906
      • Chi Aulonogyrus Motschulsky, 1853
      • Chi Gyrinoides Motschulsky, 1856
      • Chi Gyrinopsis Handlirsch, 1906
      • Chi Gyrinulopsis Handlirsch, 1906
      • Chi Gyrinus Müller, 1764
      • Chi Metagyrinus Brinck, 1955
    • Phân tông Heterogyrina Brinck, 1956
      • Chi Heterogyrus Legros, 1953
  • Tông Orectochilini Régimbart, 1882
    • Chi Gyretes Brullé, 1835
    • Chi Orectochilus Dejean, 1833
    • Chi Orectogyrus Régimbart, 1884
• Phân họ Incertae sedis
  • Chi Angarogyrus Ponomarenko, 1977
  • Chi Avitortor Ponomarenko, 1977
  • Chi Baissogyrus Ponomarenko, 1973
  • Chi Cretotortor Ponomarenko, 1973
  • Chi Mesodineutes Ponomarenko, 1977
  • Chi Mesogyrus Ponomarenko, 1973
  • Chi Miodineutes Hatch, 1927
  • Chi Protogyrinus Hatch, 1927

Chú thích

Tham khảo

Группа жуков-вертячек на поверхности водоёма (штат Мичиган, США).

И личинка, и взрослый жук — хищники. Взрослые жуки плавают по поверхности водоёмов (пресных) быстрыми зигзагообразными движениями, держатся обычно группками. Личинки живут в толще воды^[2].

Примечания

豉甲科
Gyrinidae Gyrinus substriatus（英语：Gyrinus substriatus） 於水面上巡弋 科学分类 界： 动物界 Animalia 门： 节肢动物门 Arthropoda 纲： 昆虫纲 Insecta 目： 鞘翅目 Coleoptera 亚目： 肉食亞目 Adephaga 科： 豉甲科 Gyrinidae
Latreille（英语：Pierre André Latreille）, 1802 屬

見內文

集體成群的豉甲科昆蟲

豉甲科（Gyrinidae），又名豉蟲科，是屬於鞘翅目肉食亚目的一個科，其下多為小型水生昆蟲，目前已知約八百種，多數成蟲種類的尺寸不大，約3毫米到18毫米左右^[1]，常群集於乾淨水塘與湖面，有特化的身體結構能夠在水面上巡弋^[2]。

棲息

主要棲息於乾淨水塘或湖泊、淨水域、等等水生生物棲息地^[3]，但因水生環境汙染而導致數量減少。

外部形態

豉甲科的昆蟲通常外型偏微橢圓型，擁有金屬灰或古銅色的暗淡色光澤，其外殼非常堅硬、光滑，使得牠在水面上游泳時不會遭到水的阻撓^[4]。豉甲科昆蟲擁有一種非常特別的複眼，共有兩對分成上下兩部，一對是在頭部偏上方的位置，可以用來探查水面上方的情況，另一對偏頭部下方一點，可以探查水面下方^[5][6]。該成蟲平時會在水面上迴旋游動，在受到他物驚嚇或搔擾時，便會快速的沉入水中躲藏。

習性

豉甲科與10元日幣的大小對比

豉甲科昆蟲是屬於肉食性的水生甲蟲，與龍蝨科相似^[7]，也是需要在水面上進行氣體交換，牠們通常都是群居生活的，會使用細長的前足來捕食落入水中的昆蟲、小型生物等等。豉甲科昆蟲的中後足短扁成槳狀，即為其游泳足，能用之在水面上滑動。交配季節時，雌蟲會將卵產於水生植物的莖葉上一顆顆成列，孵化後的幼蟲與龍蝨的幼蟲外觀類似，腹部有長氣管鰓，能在水面上進行呼吸。屬於肉食性，一共分為3齡，會捕捉小型水生昆蟲、動物，甚至是不同齡的同類。當即將化蛹時會在岸邊的植物上以水邊的雜物和唾液做成繭，破繭後成蟲在水面生活。

分類

豉甲科是肉食亞目之下的一個科。根據布鲁斯的昆虫分类表，豉甲科原來屬於獨自的豉甲總科（Gyrinoidea），現時已合併進。本科之下有物種約800種，可分為25屬，其中十個属的生物已经全部灭绝：

1. Andogyrus（英语：Andogyrus）
2. Aulonogyrus（英语：Aulonogyrus）
3. Dineutus（英语：Dineutus）
4. Enhydrus（英语：Enhydrus）
5. Gyretes（英语：Gyretes）
6. Gyrinoides（英语：Gyrinoides）
7. Gyrinus（英语：Gyrinus）
8. Heterogyrus（英语：Heterogyrus）
9. Macrogyrus（英语：Macrogyrus）
10. Metagyrinus（英语：Metagyrinus）
11. Orectochilus（英语：Orectochilus）
12. Orectogyrus（英语：Orectogyrus）
13. Porrorhynchus（英语：Porrorhynchus）
14. Protogyrinus（英语：Protogyrinus）
15. Spanglerogyrus（英语：Spanglerogyrus）

絕種

1. Anagyrinus（英语：Anagyrinus）
2. Angarogyrus（英语：Angarogyrus）
3. Avitortor（英语：Avitortor）
4. Baissogyrus（英语：Baissogyrus）
5. Cretotortor（英语：Cretotortor）
6. Gyrinopsis（英语：Gyrinopsis (beetle)）
7. Gyrinulopsis（英语：Gyrinulopsis）
8. Mesodineutes（英语：Mesodineutes）
9. Mesogyrus（英语：Mesogyrus）
10. Miodineutes（英语：Miodineutes）

參考文獻

ミズスマシ科（ミズスマシか、水澄まし、鼓豆虫）は、コウチュウ目（鞘翅目）にふくまれる甲虫の一群。水面をすばやく泳ぐ小型の水生昆虫で、水面での生活に特化した独特の体のつくりをしている。

概要[編集]

全世界で800種類ほどが知られる。成虫の体長はどれも数mm-20mmほどの小型の甲虫である。

日本では3属17種類ほどが知られるが、その中でも南西諸島に分布するオキナワオオミズスマシ Dineutus mellyi (Regimbart, 1882) は体長20mmに達し、世界最大級のミズスマシとされている。なお、九州以北での最大種は体長10mmほどのオオミズスマシ D. orientalis Modeer, 1776 である。

成虫の体の上面は光沢のある黒色で、楕円形で腹背に扁平な体型である。触角は短く、6本の脚も全て体の下に隠せる。前脚は細長いが、中脚と後脚はごく短い。複眼は他の昆虫と同様2つだが、水中・水上とも見えるように、それぞれ背側・腹側に仕切られている。

成虫は淡水の水面を旋回しながらすばやく泳ぐ。同様に水面で生活する昆虫にアメンボがいるが、アメンボは6本の脚の先で立ち上がるように浮くのに対し、ミズスマシは水面に腹ばいに浮く。また、アメンボは幼虫も水面で生活するが、ミズスマシの幼虫は水中で生活する。

日中に活動する姿を見ることができるが、流水性のオナガミズスマシ類などは夜行性が強く、夜間にだけ水面に浮上して活動する。成虫は翅を使って飛ぶこともでき、他の水場から独立した水たまりなどにも姿を現す。食性は肉食性で、おもに水面に落下した他の昆虫や、水面で羽化したばかりの水生昆虫の成虫などを捕食する。

幼虫はゲンゴロウの幼虫を小さくしたような外見をしているが、腹部の両脇に鰓が発達し、水面に浮上して空気呼吸する必要がない。幼虫も肉食性で、アカムシなど小型の水生生物を捕食しながら成長する。

分類[編集]

オキナワオオミズスマシ(Dineutus mellyi)

• Andogyrus 属
• Aulonogyrus 属
• Dineutus 属 - オオミズスマシ、オキナワオオミズスマシなど
• Enhydrus 属
• Gyretes 属
• Gyrinus 属 - ミズスマシ、コミズスマシ、ヒメミズスマシ、ニッポンミズスマシなど

日本産ミズスマシ(Gyrinus japonicus)

• Heterogyrus 属
• Macrogyrus 属
• Metagyrinus 属
• Orectochilus 属 - オナガミズスマシなど
• Orectogyrus 属
• Porrorhynchus 属
• Spanglerogyrus 属

関連項目[編集]

• 水生昆虫
• ゲンゴロウ
• アメンボ

물맴이과는 수생 딱정벌레의 한 분류이다. 수면을 맴돌기 때문에 물맴이라고 불린다.

하위 속

• Andogyrus
• Aulonogyrus
• Dineutus'rhynchus
• Spanglerogyrus
• 물맴이속 (Gyrinus)

각주