Rhagoletis cerasi, o la mosca de la cirera és una espècie de dípter tefrítid. És una de les principals plagues dels cirerers a Europa.
Tenen forma de fus i de color blanquinós i petits (0,7x0,2 mm).
Àpoda, de3 color blanquinós, després de tres estadis larvals arriben a fer 4–6 mm.
La pupa està protegida per un pupari de forma cilíndrica, 4 mm, format pels exuvis del darrer estasi larval.
De color negre lluent amb el cap bru. De 3,5 i 5 mm de llarg .
Els adults apareixen entre finals d'abril i meitat de juny. Es nodreixen amb les secrecions ensucrades que produeix el mateix cirerer i la dels àfids. Després de 10 a 15 dies de l'aparellament, amb una temperatura mínima de 18 °C, les femelles ponen 50-80 ous sobre les cireres, un sol ou per cada cirera, que comencen a canviar de color. Després de 6-12 dies es desclouen els ous i les larves s'alimenten de la cirera i als 25 dies les larves s'enterren al sòl on passaran tot l'hivern en estadi de diapausa
Es pot llaurar la terra al març abril per eliminar la major part de les larves hivernants. També es pot posar una xarxa als arbres.[1]
Es fa servir trampa cromotròpica per determinar si hi ha presència d'aquest dípter.
En la lluita química s'aprofita a fer-le abans que ponguin els ous i es fa servir:
En el control biològic s'usen Piretrines naturals, rotenona,Azadiractina, Bacillus thuringiensis, fongs entomopatògens,[2] i nematodes entomopatògens.[3]
Hi ha també comercialitzada una feromona per aquest dípter per a l'estratègia de captura i avaluació de la seva població.
Larves
video
Rhagoletis cerasi, o la mosca de la cirera és una espècie de dípter tefrítid. És una de les principals plagues dels cirerers a Europa.
Die Kirschfruchtfliege (Rhagoletis cerasi) ist eine Fliege aus der Familie der Bohrfliegen (Tephritidae). Sie ist der bedeutsamste Schädling im Süßkirschenanbau, da sich ihre Made in Kirschen entwickelt.
Die Fliegen werden 3,5 bis 5 Millimeter lang. Sie haben einen schwarzen Körper mit gelben Punkten am Kopf und Thorax. Das Schildchen (Scutellum) ist gelb. Ihre Flügel sind durchsichtig und mit vier schwarzblauen Binden sehr charakteristisch gefärbt. Sie haben grüne Facettenaugen.
Die Larven erreichen eine Länge von vier bis sechs Millimetern und haben einen weißlich gefärbten Körper.
Die Larven der Fliegen entwickeln sich in den Früchten von Vogel-Kirschen (Prunus avium), Sauerkirschen (Prunus cerasus), Heckenkirschen (Lonicera), Schneebeeren (Symphoricarpos) und Gewöhnlichen Traubenkirschen (Prunus).
Die Flugzeit der Kirschfruchtfliegen ist je nach Temperatur zwischen Ende Mai und Anfang Juli. Bei Sonnenschein sitzen die Fliegen auf den Blättern und Früchten der Larven-Nahrungspflanzen und saugen austretenden Pflanzensaft. 10 bis 15 Tage nach dem Schlüpfen beginnen die Weibchen bei warmem Wetter mit der Eiablage. Gelegt werden 50 bis 80 Eier, die jeweils einzeln unterhalb der Epidermis von reif werdenden Früchten eingelegt werden. Nach 5 bis 12 Tagen schlüpfen die Maden, die sich vom Fruchtfleisch um den Kern ernähren. Dadurch beginnt die Frucht zu faulen und fällt zu Boden. Die Larven sind nach etwa 30 Tagen ausgewachsen und verlassen die Frucht, um sich in einigen Zentimetern Tiefe im Erdreich zu vergraben und zu verpuppen. Fällt die Frucht nicht ab, lassen sich die Tiere an einem Spinnfaden hinab. Die Insekten überwintern. Die Puppen können auch zwei- oder dreimal überliegen, bevor die Imago dann im zweiten oder dritten Jahr schlüpft.
Zum Zeitpunkt des Fluges verringern kühle Temperaturen und hohe Niederschläge die Populationen der Fliegen. Dementsprechend sind in trockenen Jahren die Kirschbäume besonders befallen. Auch werden eher späte Sorten von der Fruchtfliege befallen, da frühe Sorten dann reifen, wenn sich die Fliegen noch nicht richtig entwickelt haben.
Zur Bekämpfung der Kirschfruchtfliege im Amateur-Gartenbau werden sogenannte Gelbfallen vermarktet. Diese werden zu Beginn der Gelbfärbung der Kirschen an der Süd- und Westseite des Baumes aufgehängt und erinnern die Fliegen an die Farbe der Kirschen. Die Fliegenfallen sind mit Leim bestrichen, wodurch die Fliegen beim Versuch, ihre Eier abzulegen, kleben bleiben. Einige Fallen werden mit einem Lockstoff ausgeliefert, der die Fliegen dazu animiert, die Falle als Flugziel zu bevorzugen. Pro Meter Baumhöhe sollten zwei Fallen zum Einsatz kommen. Eine einzelne Fliege kann bis zu 200 Eier legen und dadurch mehr als ein Kilogramm Kirschen befallen. Das Anbringen von Gelbfallen ist unzureichend, um sämtliche Früchte vor einem Madenbefall zu schützen.
Durch vollständiges Abernten des Baumes (einschließlich qualitativ minderwertiger oder verdorbener Kirschen) und baldiges Entfernen aller heruntergefallenen Früchte lässt sich vermeiden, dass Maden in den Boden wandern und im Folgejahr Kirschen befallen.
Um einem starken Befall vorzubeugen, können Kirschsorten gepflanzt werden, deren Früchte zum Zeitpunkt der Eiablage noch nicht weit genug gereift oder bereits abgeerntet sind. In Abhängigkeit vom Standortklima findet die Eiablage zu unterschiedlichen Zeitpunkten statt, wodurch es sehr vom Standort abhängig ist, welche Sorten weniger anfällig sind. Hühner und Enten scharren die Puppen aus dem Boden und fressen sie. Auch das Fallobst wird von diesen Tieren gerne vertilgt. Eine isolierende Bodenbedeckung, z. B. mit Mulchmaterial, verzögert die Erwärmung des Bodens und somit das Schlüpfen der Fliegen. Befindet sich der Baum auf einer Wiese, so ist es förderlich, diese bis zur Kirschernte nicht zu mähen.
Im ökologischen Landbau werden die Kirschen durch ein engmaschiges Netz (z. B. ein Kirschbaum-Schutznetz) geschützt. Da es bei großen Bäumen nicht möglich ist, diesen komplett einzunetzen, wird der Baum regelmäßig beschnitten, damit er klein bleibt und das Netz über den ganzen Baum ausgedehnt werden kann. In der ökologischen Landwirtschaft kommen insektenschädigende Pilze zum Einsatz.[1]
Im konventionellen Obstanbau existiert die Vorschrift, dass nur Kirschen in den Handel gelangen dürfen, die zu maximal 2 % mit Maden befallen sein dürfen. Bis vor wenigen Jahren wurde dies durch den Einsatz des Insektizids Lebaycid erzielt. Dieses Insektizid wurde in Deutschland aufgrund von negativen Auswirkungen auf die Umwelt verboten. Als Alternative wurde Dimethoat zur Bekämpfung der Kirschfruchtfliege zugelassen, das ebenfalls eine sehr hohe Wirksamkeit hat, jedoch zu einer Befallsquote führt, die sehr nah am zugelassenen Grenzwert liegt. Landwirtschaftliche Institute und die Hersteller von Schädlingsbekämpfungsmitteln führten daraufhin großangelegte Studien über die Wirksamkeit anderer Präparate zur Bekämpfung der Kirschfruchtfliege durch. Dabei stellte sich heraus, dass auch Pyrethrum- und Neempräparate eine gewisse Wirksamkeit gegen die Kirschfruchtfliege haben und in Kombination mit anderen Insektiziden die Befallsquote gegen null reduzieren können. Zudem ist seit 2005 EU-weit der Wirkstoff Acetamiprid zur Schädlingsbekämpfung im konventionellen Obstbau zugelassen.
Die Kirschfruchtfliege (Rhagoletis cerasi) ist eine Fliege aus der Familie der Bohrfliegen (Tephritidae). Sie ist der bedeutsamste Schädling im Süßkirschenanbau, da sich ihre Made in Kirschen entwickelt.
Rhagoletis cerasi (the cherry fruit fly or European cherry fruit fly) is a species of fruit fly in the family Tephritidae.
This species is widespread in most of Europe, except British Islands, in western Siberia to Caucasus, in Kazakhstan, Central Asia and Altai.[2] It was first detected in North America in 2016.[3]
Rhagoletis cerasi can reach a body length of about 3.5–5 mm (0.14–0.20 in).[4] These small fruit flies have a shiny body, dark brown, almost black. Mesonotum shows silvery vittae. The wings are transparent, with four transverse dark stripes.[4] Eyes are green with reddish reflections. The head is brown, while scutellum and the legs are yellow. [5]
This species is very similar to Rhagoletis berberidis. [5]
The adults can be found from late May to early July.[4] They feed on the sugary secretions produced by the cherry itself or by insects (such as the aphid honeydew). After 10–15 days the females lay 50-80 eggs[4] one at a time in the pulp of the fruit. After 6–12 days[4] the eggs hatch and white legless larvae 4–6 mm long[4] come out and feed on the pulp of the fruit. During the ripening the larvae leave the fruit and pupate in the soil,[4] where they overwinter. Usually this species have one generation every 1–2 years.[4]
These fruit flies are considered a major pest of cherry crops [6] in Europe and Asia. They damage also the fruits of apricot, honeysuckle, barberry, bird cherry and snowberry.
Drawing of cherry fruit fly
Larva in a cherry fruit
Image
Video clip
Rhagoletis cerasi (the cherry fruit fly or European cherry fruit fly) is a species of fruit fly in the family Tephritidae.
Rhagoletis cerasi es una especie de mosca tefrítida conocida con el nombre común de mosca de la cereza o mosca de la cereza europea (para distinguirla de la mosca de la cereza norteamericana, Rhagoletis cingulata). Es la mayor plaga de las cosechas de cerezas en Europa. También se la encuentra en Siberia, los Caúcasos, Asia central y Altái.[2] Se la vio por primera vez en Norteamérica en 2015.[3][4]
Rhagoletis cerasi mide de 3.5 a 5 mm.[5] Son mosquitas pequeñas, de cuerpo brillante negro o marrón oscuro casi negro.Las alas son transparentes con cuatro barras oscuras. Los ojos son verdes con reflejos rojizos. La cabeza es marrón. El escutelo y las patas son amarillas.[6] En apariencia es similar a Rhagoletis berberidis.[6]
Los adultos se encuentran desde el fin de mayo a principios de julio.[5] Se alimentan de las secreciones azucaradas producidas por la cereza o por insectos (como la melaza de pulgones). Después de 10 a 15 días las hembras depositan 50 a 80 huevos de a uno en la pulpa de la fruta. Después de 6 a 12 días los huevos eclosionan y las larvas ápodas y blancas de 4 a 6 mm de largo comienzan a alimentarse de la pulpa de la fruta. Cuando la fruta va madurando las larvas la abandonan y entran en el estadio de pupas en el suelo. Generalmente esta especie tiene una generación por año o cada dos años.[5]
Son una seria plaga de los cerezos en Europa y Asia, Se trata de controlar con nematodos patogénicos.[7] También dañan otras frutas como damascos, Lonicera, Berberis y otros.
Dibujo
Larva en una fruta
Imago
Datos: Q1743610
Multimedia:
Especies: Rhagoletis cerasi
Rhagoletis cerasi es una especie de mosca tefrítida conocida con el nombre común de mosca de la cereza o mosca de la cereza europea (para distinguirla de la mosca de la cereza norteamericana, Rhagoletis cingulata). Es la mayor plaga de las cosechas de cerezas en Europa. También se la encuentra en Siberia, los Caúcasos, Asia central y Altái. Se la vio por primera vez en Norteamérica en 2015.
Kirsi-kirikärbes (Rhagoletis cerasi) on kahetiivaliste seltsi kuuluv putukaliik.
Putukat on ka Eestis.[1]
Kirsi-kirikärbes (Rhagoletis cerasi) on kahetiivaliste seltsi kuuluv putukaliik.
Putukat on ka Eestis.
Rhagoletis cerasi
La mouche de la cerise (Rhagoletis cerasi) est une espèce de petits insectes diptères dont la larve se développe dans les cerises.
L'insecte adulte est une petite mouche de moins de 5 mm de long, aux ailes transparentes ornées de taches sombres. De loin on peut prendre la mouche pour une araignée sauteuse (les taches représentant les pattes).
La larve est un ver de couleur blanche, de 5 mm de long, qui vit dans la chair des cerises.
Lors de la dégustation de cerises mûres, on peut tomber sur un petit asticot blanchâtre caché au cœur du fruit, tout près du noyau. Il arrive que la pulpe du fruit pourrisse puis brunisse. Les fruits attaqués se remarquent à la présence d'un orifice minuscule situé vers le haut du fruit près du pédoncule, par lequel la larve a quitté la cerise.
Cet insecte ne s'attaque qu'au cerisier.
Le cycle biologique de la mouche de la cerise s'étale sur une année complète :
Grâce à l'avertissement agricole, les adultes sont traités par un insecticide systémique, au minimum cinq jours avant la récolte des fruits.
Un traitement chimique pour éliminer ces larves se révèle difficile car il touche la chair du fruit (on peut cependant poser au pied du cerisier une bâche pour recueillir les larves qui tombent au sol pour aller hiberner). Il est préférable de prévenir en cherchant à intercepter les mouches pondeuses par des pièges (croisillons ou plaques jaunes englués) dès que les fruits entrent en véraison (lorsque le fruit change de couleur et passe progressivement du vert au jaune avant de devenir rouge). De 3 à 8 pièges sont nécessaires en fonction de la taille du cerisier. Ils doivent être placés en priorité au sud, côté soleil.
Des pièges attractifs, dits alimentaires, sont également très efficaces. Ils se posent sur les cerisiers environ cinq semaines avant la récolte. Les pièges sexuels à phéromones sont d'un maniement plus délicat et n'ont pas forcément un résultat meilleur que les pièges de couleur jaune.
Rhagoletis cerasi
La mouche de la cerise (Rhagoletis cerasi) est une espèce de petits insectes diptères dont la larve se développe dans les cerises.
La mosca delle ciliegie (Rhagoletis cerasi Linnaeus, 1758) è un insetto dell'ordine dei Ditteri (Brachycera: Tephritidae).
Rappresenta una delle maggiori problematiche entomologiche della produzione cerasicola, arrecando gravi danni ai frutti. Oltre che sulle drupe di ciliegi coltivati e spontanei è rinvenibile su specie di caprifoliaceae appartenenti al genere Lonicera.
Ha forma affusolata e colore biancastro. Le ridotte dimensioni (0,7x0,2 mm) lo rendono difficilmente visibile a occhio nudo.
Apoda, di colore biancastro, dopo 3 stadi larvali raggiunge la maturità e la lunghezza di 4–6 mm. È ben evidente il tipico apparato boccale masticatore dotato di due uncini neri grazie ai quali si scava la galleria nel frutto.
La pupa è protetta da un pupario di forma cilindrica, lungo circa 4 mm, formato dalla trasformazione dell'exuvia dell'ultimo stadio larvale. Inizialmente di colore beige chiaro, il pupario diventa verdastro poco prima dello sfarfallamento dell'adulto.
È di colore nero lucente, con capo bruno e scutello giallo. Le ali presentano 4 bande trasversali nere. Ha lunghezza compresa tra 3,5 e 5 mm.
Gli adulti compaiono tra fine aprile e metà giugno, e cominciano subito a nutrirsi delle secrezioni zuccherine prodotte dal ciliegio stesso o da insetti (come la melata degli afidi), prediligendo zone dell'albero soleggiate e riparate dai venti che ostacolerebbero la deposizione delle uova e la nutrizione. Gli adulti sono poco mobili e non si spostano dalle piante sotto le quali sono presenti i pupari limitandosi a dirigersi nelle aree più idonee dell'albero. Dopo 10-15 giorni dalla comparsa, con una temperatura di almeno 18 °C, le femmine depongono 50-80 uova sui frutti che cominciano a colorarsi di rosso (fase di invaiatura). Le ovideposizioni cominciano generalmente nella parte nord - est dell'albero, per poi estendersi uniformemente su tutta la chioma. Le uova sono deposte mediante ovopositore di sostituzione; per ogni drupa viene deposto un solo uovo grazie alla marcatura con un feromone, impedendo così altre ovideposizioni che potrebbero creare fenomeni di competizione e cannibalismo tra le larve. In caso di forti infestazioni è però possibile riscontrare più larve nello stesso frutto.
Dopo 6-12 giorni si ha la schiusura delle uova con fuoriuscita delle larve che cominciano a nutrirsi della polpa, giungendo fino in prossimità del nocciolo. Dopo circa 25 giorni dalla nascita le larve lasciano i frutti e si impupano al suolo, a 3-5 centimetri di profondità. Nel terreno passeranno tutto l'inverno, prolungando in alcuni casi il periodo di diapausa per un secondo anno. Nel complesso Rhagoletis cerasi compie una generazione ogni 1- 2 anni.
Va segnalato che repentini abbassamenti di temperatura all'epoca dello sfarfallamento causano un'elevata mortalità; allo stesso modo le pupe sono danneggiate da terreno troppo a lungo bagnato.
Il danno è dovuto all'attività delle larve che scavano gallerie nella polpa per nutrirsi. Le ciliegie colpite presentano generalmente un'area imbrunita attorno al foro di penetrazione con tessuti in disfacimento che rendono il frutto non commerciabile. In alcuni casi si ha cascola precoce del frutto. Le drupe attaccate inoltre, sono facilmente soggette a marciumi come le moniliosi che possono estendersi rapidamente anche ai frutti sani. In alcuni casi i frutti colpiti non presentano sintomi visibili, neanche nella cernita post-raccolta, per poi perdere di consistenza successivamente.
La gravità dei danni è variabile in base alle cultivar: generalmente le cultivar tardive sono più suscettibili agli attacchi di Rhagoletis cerasi rispetto alle cultivar precoci; allo stesso modo le varietà di ciliegio dolce sono più suscettibili rispetto alle varietà di ciliegio acido. Per quanto riguarda l'areale geografico, le problematiche legate a questo insetto sono più rilevanti nelle regioni meridionali che in quelle settentrionali, e più gravi nelle aree collinari e pedemontane rispetto alle zone di pianura.
Per ridurre le popolazioni di Rhagoletis cerasi è utile effettuare una leggera erpicatura nei mesi di marzo - aprile per esporre le pupe presenti agli agenti atmosferici e ridurre lo sfarfallamento degli adulti. Viene inoltre segnalata la possibilità di impiegare apposite reti con le quali avvolgere le piante, impedendo così alla mosca di deporre le uova sui frutti. Tali reti vengono installate prima del volo degli adulti e rimosse alla raccolta; le difficoltà logistiche legate alla protezione di molte piante non hanno ancora permesso una grande diffusione di questa metodologia[1].
L'utilizzo di trappole cromotropiche gialle può essere utile per determinare la presenza dell'insetto e valutare l'opportunità di eventuali trattamenti. Possono inoltre servire per catturare le mosche e ridurre così la popolazione nel frutteto. Le trappole vanno montate tra aprile e maggio sulla parte rivolta a sud-est dell'albero, in numero di 1-2 ad ettaro per il monitoraggio e 15-20 per la cattura massale.
Gli interventi chimici contro la mosca delle ciliegie vengono effettuati all'invaiatura per evitare la deposizione delle uova da parte delle femmine. La necessità di collocare l'intervento insetticida in questa fase pone alcuni problemi di ordine tossicologico, in quanto il breve tempo che intercorre dall'invaiatura alla maturazione commerciale aumenta il rischio di residui di principio attivo sul prodotto finale. È quindi fondamentale rispettare il tempo di carenza e le limitazioni legislative sul numero di trattamenti effettuabili avvalendosi delle strategie di lotta integrata.
Tra i principi attivi impiegabili ricordiamo:
In agricoltura biologica la lotta a Rhagoletis cerasi si fa particolarmente difficoltosa per la limitata disponibilità di principi attivi efficaci. Tra le sostanze naturali consentite dai disciplinari di produzione biologica troviamo:
Il primo trattamento va effettuato alla prima cattura delle trappole cromotropiche. L'utilizzo di piretrine contro Rhagoletis cerasi è consigliabile solo in caso di infestazioni limitate, data la bassa efficacia di queste sostanze. Gli interventi possono essere ripetuti, anche a distanza di soli 4-6 giorni in caso di pioggia che dilava il principio attivo sulle foglie.
In Italia il prodotto è registrato con un tempo di carenza di 10 giorni. Come per le piretrine è fondamentale intervenire a partire dalle prime catture delle trappole cromotropiche, effettuando 2-3 interventi a distanza di 10 giorni (in caso di piogge è opportuno intervenire ulteriormente). Il rotenone risulta efficace per l'azione abbattente degli adulti in volo al momento del trattamento; se l'attacco è poco virulento si possono contenere i danni al di sotto del 5-10% di frutti colpiti. Va però ricordato che i trattamenti vanno sospesi 10 giorni prima della raccolta, lasciando così una finestra temporale sufficiente per permettere all'insetto di deporre le uova e infliggere danni.
L'azadiractina oltre ad interferire sulla crescita degli insetti, agisce sui fitofagi svolgendo un'azione per lo più repellente (con diminuzione delle ovideposizioni) ed antialimentante riducendo l'attività delle larve. Il suo vantaggio principale è che non esercita attività verso gli insetti utili (limitatori naturali e pronubi) e non ha tempo di carenza.
Bacillus thuringiensis var. tenebrionis, ampiamente utilizzato in agricoltura biologica, può essere impiegato, con discreta efficacia, anche per contenere gli attacchi di mosca delle ciliegie. Anche in questo caso è indispensabile intervenire tempestivamente, al momento dell'ovideposizione per colpire le larve.
Funghi entomopatogeni
Sono in studio prodotti a base di Beauveria bassiana e Paecylomices fumosoroseus, patogeni per Rhagoletis cerasi[2]. Il loro utilizzo in campo è ancora limitato, anche se alcuni studi hanno riportato risultati incoraggianti, seppur soggetti a forte variabilità in base a intensità di attacco, condizioni climatiche, cultivar e metodologie applicative[3].
Nematodi entomopatogeni
L'impiego di nematodi entomopatogeni mira a colpire le pupe svernanti nel suolo per ridurre le popolazioni di adulti in primavera. La metodologia è, per ora, ancora sperimentale ma i primi riscontri in campo e in laboratorio sembrano dimostrare una buona efficacia nel ridurre l'incidenza di Rhagoletis cerasi[4].
La mosca delle ciliegie (Rhagoletis cerasi Linnaeus, 1758) è un insetto dell'ordine dei Ditteri (Brachycera: Tephritidae).
Rappresenta una delle maggiori problematiche entomologiche della produzione cerasicola, arrecando gravi danni ai frutti. Oltre che sulle drupe di ciliegi coltivati e spontanei è rinvenibile su specie di caprifoliaceae appartenenti al genere Lonicera.
De kersenvlieg (Rhagoletis cerasi) is een tweevleugelige uit de familie van de boorvliegen (Tephritidae). Het is een plaaginsect dat schade veroorzaakt in de kersenteelt. De wetenschappelijke naam van de soort werd als Musca cerasi in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.[1] De soort komt voor in Europa.
De kersenvlieg wordt 3,5 tot 5 millimeter lang. De vleugels hebben een opvallende zwarte tekening, bestaande uit drie dikke dwarslijnen waarvan de buitenste doorloopt langs de vleugelrand en een klein voor deze soort dwarsstreepje tegen de vleugelrand tussen de twee buitenste dikke dwarslijnen. Op het borststuk bevindt zich een opvallende oranjegele vlek.
De kersenvlieg gebruikt zure kers en zoete kers als waardplanten. In de teelt van deze soorten kan het insect een plaag zijn. Daarnaast komt de soort ook voor op de vruchten van de sneeuwbes, de rode kamperfoelie en de tartaarse kamperfoelie.
De soort vliegt van juni tot augustus. Het vrouwtje legt 50 tot 80 eitjes een voor een in bijna rijpe vruchten. Na 5 tot 12 dagen sluipt de made uit en eet van het vruchtvlees. Na 30 dagen is de made volgroeid en verpopt in de grond. De pop overwintert, soms 2 of 3 keer.
De kersenvlieg (Rhagoletis cerasi) is een tweevleugelige uit de familie van de boorvliegen (Tephritidae). Het is een plaaginsect dat schade veroorzaakt in de kersenteelt. De wetenschappelijke naam van de soort werd als Musca cerasi in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus. De soort komt voor in Europa.
Kirsebærflue (Rhagoletis cerasi (Linnaeus 1758) ) tilhører familiegruppen båndfluer (Tephritidae).
Kirsebærfluen er ca. fem millimeter lang.
Larvene til kirsebærfluen utvikler seg enten i kirsebær eller kaprifol-bær, og gjør bærene uselgelige (markspiste). Det finnes to såkalte vertsraser, en som går på kirsebær og en på kaprifol. De fleste funn i Norge så langt har vist seg å være av kaprifolrasen, og fluen er derfor ikke et alvorlig skadedyr i Norge.
Fluer tilhører gruppen av insekter med fullstendig forvandling (holometabole insekter), som gjennomgår en metamorfose i løpet av utviklingen. Larvene er ofte radikalt forskjellige fra de voksne, både i levevis og i kroppsbygning. Mellom larvestadiet og det voksne stadiet er et puppestadium, en hvileperiode, der fluelarvens indre og ytre organer endres.
I Norge er ikke kirsebærfluen regnet som et alvorlig skadedyr, de norske fluene lever mest på kaprifol og ikke så ofte på kirsebær. Andre steder finnes fluen på kirsebær, og er da et alvorlig skadedyr, ettersom den gjør at bærene blir markspist.
Kirsebærflue (Rhagoletis cerasi (Linnaeus 1758) ) tilhører familiegruppen båndfluer (Tephritidae).
Nasionnica trześniówka (Rhagoletis cerasi) – gatunek owada z rzędu muchówek. Szkodnik drzew owocowych. Dorosły osobnik jest czarny o długości ciała 4–5 mm, skrzydła przeźroczyste z ciemnymi poprzecznymi paskami. Między nasadami skrzydeł ma żółtopomarańczową tarczkę.
Dorosłe osobniki składają jaja na owocach czereśni i wiśni powodując ich „robaczywienie”. Larwy żerują w owocach, a po wydostaniu się na zewnątrz, chowają się w ziemi, gdzie ulegają przepoczwarczeniu i zimują. Lot much rozpoczyna się najczęściej w połowie maja, jednak jego dynamika w poszczególnych latach znacznie się różni[1]. Jaja składa na przełomie maja i czerwca, na miękkie, już dojrzewające owoce. Samica Nasionnicy trześniówki jest w stanie złożyć nawet od 100 do 250 jaj. Owoce na których złożone są jaja oznaczone są feromonem służącym do oznaczenia "już zajętego owocu". Po okresie około 10-14dni z jaj wykluwają się larwy o długości około 4mm i białej barwy.[2]
Ponieważ larwy przepoczwarczają się bezpośrednio pod drzewem, jednym ze sposobów na pozbycie się szkodnika jest zebranie ziemi dookoła drzewa do głębokości 5 cm. Najlepiej zrobić to po owocowaniu czereśni, wtedy gdy już wszystkie larwy spadły na ziemię i się w niej ukryły. Dla pewności i w obawie że nie udało nam się zniszczyć wszystkich larw, należy głęboko przekopać ziemię pod drzewami. Inną metodą, skuteczną od maja do czerwca, jest przykrycie ziemi pod drzewem gęstą siatką lub folią – tak aby dorosłe owady nie mogły wylecieć na zewnątrz. Stosuje się również pułapki. Na szkodniki te najlepiej działają żółte (żółto-pomarańczowe) pułapki lepowe, rozwieszane na drzewach od drugiej połowy maja. Ich działanie wzmaga dodawany do lepu i powoli się ulatniający octan amonu. Owoce zarażone najlepiej poddać działaniu wysokiej temperatury (spalić), tym samym zapobiegając wydostaniu się larw do ziemi. Walkę ze szkodnikiem może wspomóc metoda chemiczna. Zabiegi zwalczające przeprowadza się w okresach intensywnego lotu much. W zależności od jego przebiegu, na odmianach późno dojrzewających konieczne jest wykonanie dwóch lub trzech opryskiwań. Pierwszy zabieg przeprowadza się po 2 lub 3 dniach od odłowu na pułapki lepowe much w liczbie przekraczającej próg szkodliwości, który wynosi więcej niż 2 odłowione sztuki na pułapkę. Dalsze jedno lub dwa opryskiwania wykonuje się w okresach intensywnego lotu much[1]. Postępując w ten sposób uzyskamy wolne od larw nasionnicy trześniówki owoce czereśni i wiśni. Do zwalczania stosuje się jakikolwiek z dostępnych insektycydów z grupy pyretroidów lub środków fosoroorganicznych.
Nasionnica trześniówka (Rhagoletis cerasi) – gatunek owada z rzędu muchówek. Szkodnik drzew owocowych. Dorosły osobnik jest czarny o długości ciała 4–5 mm, skrzydła przeźroczyste z ciemnymi poprzecznymi paskami. Między nasadami skrzydeł ma żółtopomarańczową tarczkę.
Rhagoletis cerasi este o specie de muscă de fructe cunoscută tradițional și ca musca cireșelor. Este un mare dăunător al culturilor de cireșe din Europa.
Larvele se regăsesc adesea în cireşe
Acest articol referitor la subiecte din zoologie este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea sa.
Rhagoletis cerasi este o specie de muscă de fructe cunoscută tradițional și ca musca cireșelor. Este un mare dăunător al culturilor de cireșe din Europa.
Češnjeva muha (znanstveno ime Rhagoletis cerasi) je vrsta sadnih muh, ki je škodljivec predvsem v nasadih češenj v Evropi.
Odrasle muhe dosežejo dolžino okrog 5 mm in so bleščeče črne barve z rumenim robom na glavi ter rumenim trikotnim ščitkom na koncu oprsja. Muha ima prosojna krila s štirimi temnejšimi prečnimi lisami. Letajo od maja do julija in se sprva hranijo s sladkimi sokovi drevesa, ko pa se plodovi začnejo barvati začnejo samice zalegati jajčeca. Jajčece samica odloži v plod tik pod povrhnjico, običajno v bližini peclja. Iz jajčec se po 7 do 10 dneh izležejo belkaste breznoge ličinke (žerke), ki se takoj zavrtajo v plod do koščice, kjer se hranijo z mesom. Praviloma je v plodu le po ena ličinka. Po približno treh tednih žerke v plodovih dorastejo in so takrat dolge okoli 6 mm. Nato zapustijo plodove, največkrat potem, ko plodovi padejo na tla in se zabubijo v zemlji na globini od 3 do 5 cm. Bube prezimijo v zemlji in se po preobrazbi v maju izkopljejo na površje kot imagi.[1]
Odrasla muha in njeni črvički, ki se pogosto pojavljajo v plodovih
video
Češnjeva muha (znanstveno ime Rhagoletis cerasi) je vrsta sadnih muh, ki je škodljivec predvsem v nasadih češenj v Evropi.
Вишнева муха (Rhagoletis cerasi Linnaeus, 1758) — шкідлива муха з родини осетниць (Tephritidae). Пошкоджує плоди черешні і вишні, особливо сорти середнього і пізнього строків дозрівання.
Маленька чорна муха близько 4 міліметрів завдовжки, з трьома поперечними темними смугами на прозорих крилах, які нагадують лапки павука, із сіруватообпиленими смугами на щиті середньоспинки та жовтим щитком.
Зимує в стадії Пупарії (лялечка), несправжні кокони розміщуються в ґрунті на різній глибині. На легких супіщаних ґрунтах вони залягають на глибині 4-5 см, на важких — 2-3 см. Виліт мух відбувається в травні, після цвітіння черешні. Навесні, коли на півдні України сума температур вищих за +10°С у ґрунт на глибині 5 см досягає 190°С, а в Поліссі та Лісостепу 223°С, починається вихід мух з ґрунту. Для дозрівання яєць мухи потребують додаткового живлення солодкими виділеннями попелиць або соком плодів. Період додаткового живлення триває 6-19 днів і залежить насамперед від температурних умов. Яйцекладка починається, коли сума середньодобових температур, вищих за +10°С після початку льоту мух сягає 66°С. Яйця відкладає в плоди черешні й вишні. З яєць виходять білі безногі личинки, які живляться м'якоттю стиглих плодів. Під час достигання середніх і пізніх сортів черешні личинки залишають плоди і заляльковуються у ґрунті. Шкодить в усіх зонах України, особливо в Степу і Закарпатті.
Вишнева муха (Rhagoletis cerasi Linnaeus, 1758) — шкідлива муха з родини осетниць (Tephritidae). Пошкоджує плоди черешні і вишні, особливо сорти середнього і пізнього строків дозрівання.
Вишнёвая муха[1] (лат. Rhagoletis cerasi) — двукрылое насекомое из семейства пестрокрылок (Tephritidae). Повреждает плоды черешни и вишни, особенно сорта среднего и позднего сроков созревания, абрикоса, жимолости, барбариса, черёмухи и снежноягодника.
Маленькая чёрная муха длиной около 3—5 мм. Тело блестящее, тёмно-бурое, почти чёрное. На прозрачных крыльях четыре поперечные тёмные полосы. Фасеточные глаза зелёного цвета. Голова, щиток и ноги жёлтые.
Распространена в Евразии, в европейской части России, на Кавказе, в Казахстане, Средней Азии, Западной Сибири и на Алтае.
Яйца откладывает по одному в мякоть плода. Из яиц выходят белые безногие личинки длиной 3—6 мм, которые питаются мякотью спелых плодов. Во время созревания средних и поздних сортов черешни личинки покидают плоды и окукливаются в почве.
Вишнёвая муха (лат. Rhagoletis cerasi) — двукрылое насекомое из семейства пестрокрылок (Tephritidae). Повреждает плоды черешни и вишни, особенно сорта среднего и позднего сроков созревания, абрикоса, жимолости, барбариса, черёмухи и снежноягодника.
