Lyamblya — ibtidailərin Diplomonadida dəstəsinin Hexamitidae fəsiləsinə aid qamçılı parazit cinsi. İnsan və digər bir çox məməlilər, eləcə də quşların nazik bağırsaqlarında parazitlik edir.
Bu cinsin Giardia lamblia (sinonimi Giardia intestinalis və Giardia duodenalis) növü insanda lamblioz xəstəliyi törədicisidir.
Lyamblyalar da digər Diplomonadidalar kimi iki nüvə və iki cüt orqanoidlərdən — 4 cüt qamçı və 2 medial bədəndən ibarətdir.
Lyamblya — ibtidailərin Diplomonadida dəstəsinin Hexamitidae fəsiləsinə aid qamçılı parazit cinsi. İnsan və digər bir çox məməlilər, eləcə də quşların nazik bağırsaqlarında parazitlik edir.
Bu cinsin Giardia lamblia (sinonimi Giardia intestinalis və Giardia duodenalis) növü insanda lamblioz xəstəliyi törədicisidir.
Giardia és un gènere de protozous anaeròbics flagelats i paràsits. En animals vertebrats causen la malaltia de la giardiasi. El seu cicle vital alterna entre l'activitat nedadora activa (tropozoit) i la forma de resistència com un cist. El nom del gènere deriva del cognom del zoòleg francès Alfred Mathieu Giard.
Se n'han descrit unes 40 espècies en animals diferents, però probablement moltes són només sinònims.[1] Actualment, es reconeixen tan sols cinc o sis espècies.[2] Giardia lamblia (=G. intestinalis, =G. duodenalis) infecten humans i altres mamífers, G. muris es troba en altres mamífers, G. ardeae i G. psittaci en ocells, G. agilis en amfibis i G. microti en rosegadors.[3] Altres de descrites, (però no necessàriament vàlides) inclouen:[4]
Els estudis genètics i bioquímics han revelat l'heterogeneïtat de Giardia lamblia, la qual conté probablement com a mínim 8 llinatges o espècies críptiques.[5]
Un Giardia va ser el primer diplomonad a tenir el seu genoma seqüenciat, té 11,7 milions de parells de bases.[6]
Giardia és un gènere de protozous anaeròbics flagelats i paràsits. En animals vertebrats causen la malaltia de la giardiasi. El seu cicle vital alterna entre l'activitat nedadora activa (tropozoit) i la forma de resistència com un cist. El nom del gènere deriva del cognom del zoòleg francès Alfred Mathieu Giard.
Giardien (Giardia) sind eine Gattung von mikroskopisch kleinen Dünndarm-Parasiten. Sie werden, ähnlich wie Kokzidien, traditionell zu den Protozoen gezählt, d. h., es sind heterotrophe Einzeller. Sie kommen weltweit bei einer Vielzahl von Säugetieren, aber auch bei Amphibien, Reptilien und Vögeln vor. Für den Menschen stellen sie als Zoonoseerreger eine Gefahr dar. Giardien (Lamblien) werden immer über einen fäkal-oralen Infektionsweg übertragen. Infizierte Tiere oder Menschen scheiden Giardien als Zysten (Dauerform der Giardien) mit dem Stuhl (Faeces) aus. Infektionen entstehen, wenn Giardien aus dem Stuhl (also fäkal) mit dem Mund (also oral) aufgenommen werden. Ein weit verbreiteter Vertreter der Giardien ist Giardia intestinalis, auch Giardia lamblia oder Giardia duodenalis genannt, der Vögel und Säugetiere befällt. Giardia agilis kommt bei Reptilien vor, Giardia muris bei Nagetieren und Vögeln.[1]
Die Darmparasiten haben eine birnenförmige Gestalt mit zwei typischen Kernen, die den Anschein eines Augenpaares (in Wirklichkeit Zellkerne mit Erbinformationen) haben. Zur Fortbewegung nutzen Giardien ihre Geißeln. Mit Hilfe ihrer Bauchhaftscheibe sind die Durchfallerreger in der Lage, sich an der Darmwand des Wirts festzusetzen, d. h., sie dringen nicht in das Gewebe ein. Dort vermehren sie sich dann millionenfach auf der Oberfläche der Darmschleimhaut.
Zwei Giardien können sich jeweils mit einer schützenden Hülle umgeben und über den Kot ausgeschieden werden. Durch die Hülle sind sie tage- bis wochenlang geschützt, bevor sie vom neuen Wirt über verschmutztes Wasser oder Nahrungsmittel aufgenommen werden. Die infektiösen Parasiten bleiben in feuchten Böden bis zu sieben Wochen infektiös, in kühlem Wasser (4 °C) bis zu drei Monaten, wobei sie unter optimalen Bedingungen sogar mehrere Monate lebensfähig bleiben können.
Viele Menschen und Tiere beherbergen Giardien im Darm, ohne sich krank zu fühlen. Trotzdem scheiden sie den Parasiten mit ihrem Stuhl aus. Andere befallene Individuen leiden an Übelkeit, Bauchschmerzen und Durchfall. Beim Menschen findet eine Infektion mit Giardien meist während einer Reise in tropische Regionen oder Abenteuerreisen in die freie Natur statt. Tatsächlich sind die hygienischen Bedingungen in diesen Gebieten oder „Camps“ oft ungenügend, sodass eine Ansteckung durch Wasser oder Nahrungsmittel leicht möglich ist.
Giardien stellen ein Problem in der Trinkwasseraufbereitung dar, sie lassen sich weder durch Chlor noch durch Ultraviolettstrahlung komplett abtöten. Aus diesem Grund wird zur Oberflächenwasser-Aufbereitung häufig Ultrafiltration eingesetzt, um sie abzufiltrieren.
Die Gattung umfasst 41 Arten (in Klammern hinter dem Namen die Angabe zum Wirt)[2]:
Giardien (Giardia) sind eine Gattung von mikroskopisch kleinen Dünndarm-Parasiten. Sie werden, ähnlich wie Kokzidien, traditionell zu den Protozoen gezählt, d. h., es sind heterotrophe Einzeller. Sie kommen weltweit bei einer Vielzahl von Säugetieren, aber auch bei Amphibien, Reptilien und Vögeln vor. Für den Menschen stellen sie als Zoonoseerreger eine Gefahr dar. Giardien (Lamblien) werden immer über einen fäkal-oralen Infektionsweg übertragen. Infizierte Tiere oder Menschen scheiden Giardien als Zysten (Dauerform der Giardien) mit dem Stuhl (Faeces) aus. Infektionen entstehen, wenn Giardien aus dem Stuhl (also fäkal) mit dem Mund (also oral) aufgenommen werden. Ein weit verbreiteter Vertreter der Giardien ist Giardia intestinalis, auch Giardia lamblia oder Giardia duodenalis genannt, der Vögel und Säugetiere befällt. Giardia agilis kommt bei Reptilien vor, Giardia muris bei Nagetieren und Vögeln.
Die Darmparasiten haben eine birnenförmige Gestalt mit zwei typischen Kernen, die den Anschein eines Augenpaares (in Wirklichkeit Zellkerne mit Erbinformationen) haben. Zur Fortbewegung nutzen Giardien ihre Geißeln. Mit Hilfe ihrer Bauchhaftscheibe sind die Durchfallerreger in der Lage, sich an der Darmwand des Wirts festzusetzen, d. h., sie dringen nicht in das Gewebe ein. Dort vermehren sie sich dann millionenfach auf der Oberfläche der Darmschleimhaut.
Zwei Giardien können sich jeweils mit einer schützenden Hülle umgeben und über den Kot ausgeschieden werden. Durch die Hülle sind sie tage- bis wochenlang geschützt, bevor sie vom neuen Wirt über verschmutztes Wasser oder Nahrungsmittel aufgenommen werden. Die infektiösen Parasiten bleiben in feuchten Böden bis zu sieben Wochen infektiös, in kühlem Wasser (4 °C) bis zu drei Monaten, wobei sie unter optimalen Bedingungen sogar mehrere Monate lebensfähig bleiben können.
Viele Menschen und Tiere beherbergen Giardien im Darm, ohne sich krank zu fühlen. Trotzdem scheiden sie den Parasiten mit ihrem Stuhl aus. Andere befallene Individuen leiden an Übelkeit, Bauchschmerzen und Durchfall. Beim Menschen findet eine Infektion mit Giardien meist während einer Reise in tropische Regionen oder Abenteuerreisen in die freie Natur statt. Tatsächlich sind die hygienischen Bedingungen in diesen Gebieten oder „Camps“ oft ungenügend, sodass eine Ansteckung durch Wasser oder Nahrungsmittel leicht möglich ist.
Giardien stellen ein Problem in der Trinkwasseraufbereitung dar, sie lassen sich weder durch Chlor noch durch Ultraviolettstrahlung komplett abtöten. Aus diesem Grund wird zur Oberflächenwasser-Aufbereitung häufig Ultrafiltration eingesetzt, um sie abzufiltrieren.
జియార్డియా (లాటిన్ Giardia) ఒక రకమైన పరాన్న జీవుల ప్రజాతి. ఇవి సకశేరుకాల చిన్న ప్రేగులో నివసించి జియార్డియాసిస్ (Giardiasis) అనే వ్యాధిని కలుగజేస్తుంది. వీని పేరు ఫ్రెంచి జంతు శాస్త్రవేత్త ఆల్ఫ్రెడ్ జియార్డ్ (Alfred Mathieu Giard) జ్ఞాపకార్ధం ఇవ్వబడింది..
జియార్డియా అతిధేయి చిన్న ప్రేగులలో నివసిస్తుంది. ఇవి ఆహారం లేదా నీటి ద్వారా మన శరీరంలోకి ప్రవేశిస్తుంది. వ్యాధి లక్షణాలు 1-2 వారాలలో మొదలై విరేచనాలు, కడుపు నొప్పి కలిగిస్తుంది. వీని వలన బరువు తగ్గిపోతారు.
జియార్డియాను వివిధ జంతువులలో సుమారు 40 జాతులను గుర్తించారు.[1]. అయితే వీనిలో ఐదు నుండి ఆరింటిని మాత్రమే భౌతిక లక్షణాల ఆధారంగా గుర్తించే అవకాశం ఉంది.[2]. Giardia lamblia (=G. intestinalis, =G. duodenalis) infect humans and other mammals, G. muris is found from other mammals, G. ardeae and G. psittaci from birds, G. agilis from amphibians and G. microti from voles[3]. మిగిలిన జాతులు క్రింద పేర్కొనబడ్డాయి:
[4]. Genetic and biochemical studies have revealed the heterogeneity of Giardia lamblia, which contains probably at least eight lineages or cryptic species[5].
జియార్డియా (లాటిన్ Giardia) ఒక రకమైన పరాన్న జీవుల ప్రజాతి. ఇవి సకశేరుకాల చిన్న ప్రేగులో నివసించి జియార్డియాసిస్ (Giardiasis) అనే వ్యాధిని కలుగజేస్తుంది. వీని పేరు ఫ్రెంచి జంతు శాస్త్రవేత్త ఆల్ఫ్రెడ్ జియార్డ్ (Alfred Mathieu Giard) జ్ఞాపకార్ధం ఇవ్వబడింది..
Giardia (/dʒiːˈɑːrdiə/ or /ˈdʒɑːrdiə/) is a genus of anaerobic flagellated protozoan parasites of the phylum Metamonada that colonise and reproduce in the small intestines of several vertebrates, causing the disease giardiasis. Their life cycle alternates between a swimming trophozoite and an infective, resistant cyst. Giardia were first described by the Dutch microscopist Antonie van Leeuwenhoek in 1681.[3] The genus is named after French zoologist Alfred Mathieu Giard.[4]
Like other diplomonads, Giardia have two nuclei, each with four associated flagella, and were thought to lack both mitochondria and Golgi apparatuses. However, they are now known to possess a complex endomembrane system as well as mitochondrial remnants, called mitosomes, through mitochondrial reduction.[5] [6] [7][8] The mitosomes are not used in ATP synthesis the way mitochondria are, but are involved in the maturation of iron-sulfur proteins.[9] The synapomorphies of genus Giardia include cells with duplicate organelles, absence of cytostomes, and ventral adhesive disc.[10]
About 40 species have been described from different animals, but many of them are probably synonyms.[11] Currently, five to six morphologically distinct species are recognised.[12] Giardia lamblia (=G. intestinalis, =G. duodenalis) infect humans and other mammals, G. muris is found from other mammals, G. ardeae and G. psittaci from birds, G. agilis from amphibians and G. microti from voles.[4] Other described (but not certainly valid), species include:[13]
Many different species of Giardia exist, so to differentiate between species, very specific PCR (Polymerase Chain Reactions) have been developed to detect specific Giardia spp. Gene probe-based detection is also used to differentiate between species of Giardia. A more common and less time-consuming means of identifying different species of Giardia includes microscopy and immunofluorescence techniques.[14]
Genetic and biochemical studies have revealed the heterogeneity of Giardia lamblia, which contains probably at least eight lineages or cryptic species.[15]
The phylogeny of Giardia is unclear, but two main theories exist. Firstly, Giardia may be extremely primitive eukaryotes that branched off early from other members of their group. This theory is supported by several features: their lack of complete mitochondria (see Characteristics) and other organelles, their primitive metabolic pathways, and their position on a phylogenetic tree.[16] However, many of these differences have been refuted in recent years, and many researchers are supporting a second theory: that Giardia are highly evolved parasites, which have lost ancestral characteristics.[17]
A Giardia isolate (WB) was the first diplomonad to have its genome sequenced. Its 11.7 million basepair genome is compact in structure and content with simplified basic cellular machineries and metabolism. Currently the genomes of several other Giardia isolates and diplomonads (the fish pathogens Spironucleus vortens and S. salmonicida) are being sequenced.[18]
A second isolate (the B assemblage) from humans has been sequenced along with a species from a pig (the E assemblage).[19] There are ~5000 genes in the genome. The E assemblage is more closely related to the A assemblage than is the B. A number of chromosomal rearrangements are present.
Giardia lives in the intestines of infected humans or other animals, individuals of which become infected by ingesting or coming into contact with contaminated foods, soil, or water tainted by the feces of an infected carrier.[20]
The symptoms of Giardia, which may begin to appear 2 days after infection, can include mild to violent diarrhoea, excess gas, stomach or abdominal cramps, upset stomach, and nausea. Resulting dehydration and nutritional loss may need immediate treatment. A typical infection can be slight, resolve without treatment, and last between 2 and 6 weeks, although it can sometimes last longer and/or be more severe. Coexistence with the parasite is possible (symptoms fade), but an infected individual can remain a carrier and transmit it to others. Medication containing tinidazole or metronidazole decreases symptoms and time to resolution. Albendazole is also used, and has an anthelmintic (anti-worm) property as well, ideal for certain compounded issues when a general vermicidal agent is preferred. Giardia causes a disease called giardiasis, which causes the villi of the small intestine to atrophy and flatten, resulting in malabsorption in the intestine. Lactose intolerance can persist after the eradication of Giardia from the digestive tract.[21]
The prevalence of the infection depends on different factors; while the prevalence is estimated around 2% in some developed countries, in other countries from Asia, Africa or Latin America, the prevalence can be estimated between 20% and 40%. In some patients, giardiasis can be completely asymptomatic, so many more cases are estimated.[22] The diagnostic method used can also infer in the identification and thus the count of cases. Due to their lack of knowledge and overall behavioral patterns, children aged under 5 years, are the population with the most reported infections.[23]
As of 2008 cysts are commonly detected in surface water in Russia. Water treatment plants in Moscow are occasionally contaminated with the parasites and in many cities in Russia – including Saint Petersburg – the reputation of municipal water is so bad that residents preemptively boil drinking water.[24]
Giardia (/dʒiːˈɑːrdiə/ or /ˈdʒɑːrdiə/) is a genus of anaerobic flagellated protozoan parasites of the phylum Metamonada that colonise and reproduce in the small intestines of several vertebrates, causing the disease giardiasis. Their life cycle alternates between a swimming trophozoite and an infective, resistant cyst. Giardia were first described by the Dutch microscopist Antonie van Leeuwenhoek in 1681. The genus is named after French zoologist Alfred Mathieu Giard.
Giardia on perekond protiste, mille liigid on loomade seedeelundite parasiidid.
Nad levivad ühelt loomalt teisele kas otsese kontakti kaudu nakatunud looma või inimesega või vee kaudu, sattudes sinna väljaheitega. Inimesed võivad nakatuda ka reostatud vees ujumisel.
Giardia on perekond protiste, mille liigid on loomade seedeelundite parasiidid.
Nad levivad ühelt loomalt teisele kas otsese kontakti kaudu nakatunud looma või inimesega või vee kaudu, sattudes sinna väljaheitega. Inimesed võivad nakatuda ka reostatud vees ujumisel.
Les Giardia sont des parasites intestinaux unicellulaires.
Giardia é un xénero de protozoos flaxelados anaeróbicos parasitos que colonizan e se reproducen no intestino delgado de varios vertebrados, causando a xiardíase. A especie deste xénero que infecta os humanos é Giardia lamblia (=G. intestinalis=G. duodenalis). O seu ciclo de vida alterna entre un trofozoíto que nada activamente e un quiste resistente infectivo. Giardia xa foi descrito polo microscopista holandés Antoni van Leeuwenhoek en 1681.[1] O nome do xénero procede do apelido do zoólogo francés Alfred Mathieu Giard.[2]
Como outras diplomónadas, Giardia ten dous núcleos, cada un con catro flaxelos asociados, e carece tanto de mitocondrias coma de aparato de Golgi. Porén, posúen un sistema endomembranoso complexo e relictos mitocondriais, chamados mitosomas.[3][4] Os mitosomas non se usan para a síntese de ATP como farían as mitocondrias, senón que están implicados na maduración de proteínas de ferro-xofre.[5] As sinapomorfias do xénero Giardia inclúen células con orgánulos duplicados, ausencia de citostomas, e disco adhesivo ventral.[6]
Giardia vive dentro do intestino de humanos infectados e outros animais. Os individuos poden infectarse inxerindo ou poñéndose en contacto con alimentos contaminados, o solo ou auga. O parasito Giardia atópase en superficies e produtos contaminados por feces dun portador infectado.[7]
Os síntomas, que poden aparecer dous días despois da infección, inclúen diarreas violentas, exceso de gas, cambras abdominais e estomacais, malestar estomacal e náuseas. Como resultado prodúcese deshidratación e perda de nutrientes, o que pode necesitar un tratamento inmediato. A infección típica nun individuo pode ser leve e resolverse sen tratamento, e durar entre 2–6 semanas, aínda que ás veces pode durar máis e ser grave. É posible a coexistencia co parasito (os síntomas atenúanse), polo que o individuo convértese nun portador e pode transmitirllo a outros. A xiardíase fai que as vilosidades do intestino delgado se atrofien e se aplanen, o que ten como resultado unha mala absorción intestinal. Pode persistir unha intolerancia á lactosa despois da erradicación de Giardia do tracto dixestivo.[8]
Describíronse unhas 40 especies deste xénero en diferentes animais, peroi moitas delas son probablemente sinónimas.[9] Actualmente, recoñécense cinco ou seis especies morfoloxicamente distintas.[10] Giardia lamblia (=G. intestinalis, =G. duodenalis) infecta a humanos e outros mamíferos, G. muris encóntrase noutros mamíferos, G. ardeae e G. psittaci en aves, G. agilis en anfibios e G. microti en ratiños arvicolinos.[2] Outras especies descritas (pero non validadas) son as da lista.[11] Para discriminar entre especies de Giardia desenvolvéronse probas moi específicas de PCR e de detección con sondas xenéticas. O máis común e rápido é identificalas por microscopia e técnicas de inmunofluorescencia.[12]
Os estudos xenéticos e bioquímicos mostraron que había unha gran heteroxeneidade en Giardia lamblia, que contén probablemente polo menos oito liñaxes ou especies crípticas.[13]
A primeira diplomónada á que se secuenciou o xenoma foi un illado de Giardia (WB). Tiña un xenoma de 11,7 millóns de pares de bases de estrutura compacta que codificaba un metabolismo e maquinarias celulares básicas. Actualmente, están a secuenciarse os xenomas de varios outros illados de Giardia e de diplomónadas (os patóxenos de peixes Spironucleus vortens e S. salmonicida).[14]
Un segundo illado (a ensamblaxe B) procedente de humanos foi tamén secuenciado xunto con especies procedentes de porcos (a ensamblaxe E).[15] O xenoma contén uns ~5000 xenes. A ensamblaxe E está máis estreitamente relacionada coa ensamblaxe A que coa B. Atopáronse varios rearranxos cromosómicos.
Giardia é un xénero de protozoos flaxelados anaeróbicos parasitos que colonizan e se reproducen no intestino delgado de varios vertebrados, causando a xiardíase. A especie deste xénero que infecta os humanos é Giardia lamblia (=G. intestinalis=G. duodenalis). O seu ciclo de vida alterna entre un trofozoíto que nada activamente e un quiste resistente infectivo. Giardia xa foi descrito polo microscopista holandés Antoni van Leeuwenhoek en 1681. O nome do xénero procede do apelido do zoólogo francés Alfred Mathieu Giard.
Giardia (dal nome del biologo francese Alfred Giard) è un genere di organismi unicellulari Protozoi Flagellati, appartenenti all'ordine dei Diplomonadini. Tutte le specie del genere Giardia sono parassiti intestinali di varie specie di Vertebrati; sono ospitate anche nell'uomo, dove causano la malattia detta giardiasi.
Si presentano sotto forma di cisti nel passaggio da un ospite all'altro e di trofozoiti nell'intestino dell'ospite.
Le cisti sono ovoidali (11-15 µm x 7-10 µm), rigide, dotate di 2 o 4 nuclei. Sono protette da un rivestimento esterno spesso 0,3-0,5 µm, composto da uno strato esterno filamentoso, rifrangente, e da uno strato interno membranoso.
I trofozoiti sono di forma variabile, più o meno rotondeggiante a seconda delle specie, di lunghezza compresa tra i 10 e i 20 µm e larghezza tra i 5 e 10 µm, a simmetria bilaterale. Comprendono uno o due corpi mediani, 4 coppie di flagelli (anteriore, posteriore, caudale e ventrale) e un disco ventrale, due nuclei privi di nucleoli.
Il genere è stato descritto per la prima volta da Antoni van Leeuwenhoek (1681) esaminando al microscopio le proprie feci diarroiche, e successivamente in maniera più precisa (ma assegnata al genere Cercomonas) da Vilém Lambl (1859); dal nome di quest'ultimo deriva la denominazione alternativa Lamblia, applicata da alcuni autori all'intero genere e da altri alla sola variante umana (Giardia lamblia).
Il primo utilizzo della denominazione Giardia risale al 1882 (Kunstler) ed è relativo a un organismo isolato nel girino (forse G. agilis). Sono stati successivamente proposti i nomi di Lamblia intestinalis (Stiles, 1902), G. lamblia (Kofoid e Christiansen, 1915) e G. enterica (id., 1920).
Come in tutti i protozoi, il meccanismo di riproduzione (che si ritiene di natura asessuata) pone alcune difficoltà nell'individuare caratteri validi per una suddivisione in specie, tra cui l'impossibilità di condurre esperimenti di accoppiamento. I risultati degli esperimenti di trasmissione incrociata tra specie ospite sono risultati anch'essi non conclusivi.
Di conseguenza, si sono sviluppate nel tempo due tendenze tassonomiche distinte, l'una orientata a classificare gli organismi in base all'ospite (arrivando a proporre 40 specie distinte), l'altra in base a caratteri morfologici riconoscibili al microscopio ottico, in particolare a livello del corpo mediano. Quest'ultima distingue tre specie:
In tempi più recenti, l'analisi al microscopio elettronico ha consentito di descrivere altre specie distinte all'interno dell'isolato di G. lamblia, quali G. psittaci, presente nel parrocchetto, e G. ardeae, presente nell'airone. È stata infine suggerita una nuova specie, G. microti, presente nell'arvicola e nel topo muschiato, in base a differenze morfologiche nelle cisti osservate per micrografia elettronica e a livello genetico.
Sempre sulla base delle sequenze geniche, le più recenti proposte (Cavalier-Smith, 1996, 2003) pongono il genere Giardia nella seguente classificazione: regno Protozoa, sottoregno Archezoa, subphylum Eopharyngia, classe Trepomonadea, sottoclasse Diplozoa, ordine Giardiida, famiglia Giardiidae.
G. lamblia è diffusa in tutto il mondo. Si trova in particolar modo in ambiente acquatico, meglio se frequentato da animali serbatoio come roditori selvatici. L'uomo può ingerire il parassita bevendo acque contaminate, ingerendo cibo contaminato da cisti (servono 10-20 cisti affinché si sviluppi giardiasi) o per contatto con residui fecali presenti su mani sporche. Le cisti di questo parassita sono resistenti alle concentrazioni di cloro utilizzate per la depurazione.
Le cisti di G. lamblia, una volta ingerite raggiungono lo stomaco la cui acidità provoca il rilascio dei trofozoiti che si diffondono nel duodeno e nel digiuno (intestino) dove si moltiplicano per mitosi. I trofozoiti possiedono un disco centrale che funziona come una sorta di ventosa e che utilizzano per aderire all'orletto a spazzola degli enterociti. Generalmente la moltiplicazione del parassita e la sua adesione all'epitelio intestinale provoca un'infiammazione ma non si verifica necrosi né il parassita migra in spazi extraintestinali.
Lo stesso argomento in dettaglio: Giardiasi. G. lamblia provoca la giardiasi, una sindrome da malassorbimento, anche se una parte delle infezioni dove il numero di cisti ingerite è insufficiente rimane asintomatica oppure dà origine a diarrea più duratura del normale. Dopo un'incubazione media di 10 giorni (1-4 settimane) si verificano i tipici sintomi di un'infezione gastrointestinale con diarrea, flatulenza, crampi addominali e steatorrea provocata dal malassorbimento dei lipidi. L'infezione si risolve spontaneamente in 1-2 settimane nella maggior parte dei pazienti, ma in una minoranza, generalmente coloro che possiedono deficit a livello delle IgA, tende a cronicizzare con frequenti recidive.
La diagnosi si effettua mediante ricerca su feci con metodiche per parassitologia. Siccome questo parassita viene espulso in modo discontinuo si consiglia l'esame di almeno tre campioni prelevati in giorni differenti prima di considerare i risultati negativi. Nella diarrea si riscontrano sia cisti che trofozoiti, nelle feci solide generalmente solo cisti. È possibile inoltre ricorrere a test immunologici per la ricerca dell'antigene fecale.
Si somministrano metronidazolo o nitazoxanide c tinidazolo (in pazienti più fragili dove c'è il rischio di cronicizzazione), paromomicina (si usa in caso di gravidanza poiché gli altri hanno effetti cancerogeni negli animali), quinacrina o furazolidone.
Giardia (dal nome del biologo francese Alfred Giard) è un genere di organismi unicellulari Protozoi Flagellati, appartenenti all'ordine dei Diplomonadini. Tutte le specie del genere Giardia sono parassiti intestinali di varie specie di Vertebrati; sono ospitate anche nell'uomo, dove causano la malattia detta giardiasi.
Giardia is een geslacht van eencelligen die een parasitaire leefwijze vertonen. Giardia werd in 1681 voor het eerst beschreven door de microscopist Antonie van Leeuwenhoek.
Bij Giardia ontbreken de mitochondria en een Golgi-apparaat. Er zijn nog wel relicten van het mitochondrion aanwezig, die mitosomen worden genoemd. Deze mitosomen zijn betrokken in de aanmaak van ijzer-zwavelproteïnen.[1] Giardia-parasieten worden gekenmerkt door, hebben als synapomorfie, vier flagellen en een ventrale zuignap. Ze hebben geen celmond (cytostoom).[2]
Een Giardia isolaat (WB) was de eerste diplomonade waarvan het genoom gesequenced is. Het genoom bestaat uit 11,7 miljoen baseparen en heeft een compacte structuur.[3] Een tweede isolaat (de B-assemblage) van de mens en een varken (de E assemblage) is eveneens gesequenced.[4] Er zijn ongeveer 5000 genen in het genoom aanwezig en er zijn een aantal chromosomale herrangschikkingen.
Als voorbeeld van de levenscyclus bij de Giardia-soorten wordt die van Giardia lamblia (synoniemen: G. duodenalis, G. intestinalis) beschreven.
De levenscyclus kent twee ontwikkelingsstadia: het stadium in de gastheer, een zoogdier, de trofozoïet en het stadium buiten de gastheer, de cyste. Cysten zijn typerend ovaal van vorm en hebben vier haploïde kernen. Over de lengte is een axostyl aan te treffen. Cysten zijn zeer resistent en kunnen lang overleven in verscheidene milieus, zoals water.
De trofozoïet is 10-20μm lang en beschikt over twee haploïde kernen en 4 paren flagellen. Deze flagellen zorgen ervoor dat de trofozoïet zich actief kan voortbewegen. Kenmerkend is de zogenoemde traanachtige vorm. Deze is te herkennen door het anterieure gedeelte dat relatief bol en dik is en het posterieure gedeelte dat afloopt in een smalle punt. Aan de ventrale kant van het organisme kan men een zuignap waarnemen. Deze zuignap wordt door de parasiet gebruikt om zich aan de darmmucosa te hechten. De trofozoïet kan alleen voorkomen in een, voor de parasiet, gunstige omgeving (de darmen). Buiten de gastheer hebben trofozoïeten een geringe levensduur.
Het infectieuze stadium van Giardia is de cyste. De cysten van Giardia lamblia komen via de fecaal-orale route de gastheer binnen. Onder invloed van het zure milieu en andere factoren in de maag wordt het excysteringsproces in gang gezet, waarbij uit de cyste twee trofozoïeten (zichzelf voedende parasieten) vrijkomen. Dit proces vindt meestal plaats in het duodenum.
De ontstane trofozoïeten verplaatsen zich daarna verder het duodenum en jejunum in. De trofozoïet is de vegetatieve vorm en vermenigvuldigt zich ongeslachtelijk in het duodenum door middel van tweedeling. In het duodenum hechten de trofozoïeten zich aan de darmmucosa met hun zuignappen en veroorzaken daar symptomen zoals diarree en malabsorptie. Onder invloed van galzouten kan een gedeelte van de trofozoïeten weer differentiëren tot cysten. Door dit encysteringsproces verliest het organisme zijn beweeglijkheid en worden de nieuw gevormde cysten afgevoerd met de feces. De cysten zijn onmiddellijk na uitscheiding infectieus. Ook trofozoïeten kunnen met de feces afgevoerd worden, door de verhoogde peristaltische bewegingen van de darm bij patiënten met gastro-intestinale klachten. Buiten de gastheer vormen de cysten weer een potentiële infectiebron voor een nieuwe gastheer en daarmee is de cyclus gesloten.
In besmet drinkwater kan de Giardia-parasiet niet alleen door chloor of ultraviolette straling volledig gedood worden. Alleen ultrafiltratie is voor ontsmetting van het drinkwater afdoende.
Tegen de ziekteverwekker bestaan antibiotica, met name metronidazol en tinidazol.
Het geslacht omvat de volgende 41 soorten met tussen haakjes de gastheer[5]:
Giardia is een geslacht van eencelligen die een parasitaire leefwijze vertonen. Giardia werd in 1681 voor het eerst beschreven door de microscopist Antonie van Leeuwenhoek.
Bij Giardia ontbreken de mitochondria en een Golgi-apparaat. Er zijn nog wel relicten van het mitochondrion aanwezig, die mitosomen worden genoemd. Deze mitosomen zijn betrokken in de aanmaak van ijzer-zwavelproteïnen. Giardia-parasieten worden gekenmerkt door, hebben als synapomorfie, vier flagellen en een ventrale zuignap. Ze hebben geen celmond (cytostoom).
Giardia sau lamblia (Giardia) este un gen de protozoare flagelate care trăiește în intestinul subțire al omului și al animalelor. Are două forme: trofozoid și chist. Trofozoidul, cu dimensiuni cuprinse între 10-12µ și 5-7µ, este piriform, seamănă cu o pară tăiată longitudinal, fața plată reprezentând suprafața ventrală. Are patru perechi de flageli, care pornesc din corpusculii bazali, doi nuclei, situați în regiunea anterioară și două ventuze folosite pentru a se atașa la peretele intestinal. În partea posterioară se află o formațiune cu aspectul unei virgule, corpusculul median. Giardia este obișnuit inofensivă, dar, ocazional, poate cauza o boală numită giardiază. Specia parazită la om: Giardia lamblia (Giardia intestinalis).
Genul giardia a fost numit după Alfred Mathieu Giard (1846–1908), biolog francez, iar termenul de lamblia după Vilém Dušan Lambl (1824 - 1895), medic ceh.
Acest articol despre biologie este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea sa.
Giardia sau lamblia (Giardia) este un gen de protozoare flagelate care trăiește în intestinul subțire al omului și al animalelor. Are două forme: trofozoid și chist. Trofozoidul, cu dimensiuni cuprinse între 10-12µ și 5-7µ, este piriform, seamănă cu o pară tăiată longitudinal, fața plată reprezentând suprafața ventrală. Are patru perechi de flageli, care pornesc din corpusculii bazali, doi nuclei, situați în regiunea anterioară și două ventuze folosite pentru a se atașa la peretele intestinal. În partea posterioară se află o formațiune cu aspectul unei virgule, corpusculul median. Giardia este obișnuit inofensivă, dar, ocazional, poate cauza o boală numită giardiază. Specia parazită la om: Giardia lamblia (Giardia intestinalis).
Genul giardia a fost numit după Alfred Mathieu Giard (1846–1908), biolog francez, iar termenul de lamblia după Vilém Dušan Lambl (1824 - 1895), medic ceh.
Giardia är ett släkte av anaeroba flagellerade urdjur (protozoparasiter) av stammen Diplomonada i supergrupp Excavata (uppkallad efter det utgrävda spåret på ena sidan av cellkroppen) som koloniserar och förökar sig i tunntarmen hos flera ryggradsdjur, vilket orsakar giardiasis. Livscykeln växlar mellan ett aktivt simmande trofozoit stadium och en smittsam resistent cysta. Arten är uppkallad efter den franska zoologen Alfred Mathieu Giard.
Liksom andra diplomonader har Giardia två kärnor, var och en med fyra tillhörande flageller och saknar både mitokondrier och en golgiapparat. Men de är nu kända för att besitta mitokondriella lämningar, kallade mitosomes. Dessa används inte i ATP-syntes som mitokondrierna gör, men är involverade i mognaden av järn-svavel proteiner. De synapomorphieerna av arten Giardia inkluderar celler med dubbla organeller, avsaknad av cytostom (cellmun) och ventral självhäftande skiva.
Giardia lever i tarmarna hos infekterade människor och djur. Individerna blir smittade när de kommer i kontakt med förorenade livsmedel, jord eller vatten. Giardiaparasiten härstammar från förorenade föremål och ytor som har präglats av avföring från ett infekterat djur. Symptomen på giardia, som kan komma 2 dagar efter infektion, är bland annat våldsamma diarréer, överflödig gasbildning, magkramper och illamående. Detta kan leda till uttorkning och näringsbrist som kräver omedelbar behandling. Efter 1-2 dagars diarré inträffar det motsatta, förstoppning under 4-7 dagar, fortfarande med stark gasproduktion. Infektionen kan ibland vara lindrigare och försvinna utan behandling. Samlevnad med parasiten är möjlig, men man kan förbli smittbärare och överföra sjukdomen till andra. Läkemedel som innehåller tinidazol eller metronidazol lindrar symtomen.
Överföring mellan människor står för en majoritet av alla giardiainfektioner och är beror som regel på dålig hygien. Vattenburen smitta beror oftast på att man fått i sig förorenat vatten. I USA förekommer utbrott i företrädesvis mindre vattendrag på grund av otillräckligt behandlat ytvatten. Blöjbyten och bristfällig handhygien är andra riskfaktorer för smitta från infekterade barn. Slutligen kan livsmedelsburna epidemier av giardia uppstå om personer som hanterar livsmedel är smittade.
Cirka 40 arter har beskrivits från olika djur, men många av dem är förmodligen synonymer. För närvarande är fem till sex morfologiskt distinkta arter erkända. Giardia lamblia infekterar människor och däggdjur, Giardia microti infekterar sorkar och Giardia muris har hittats i andra däggdjur, Giardia ardeae och Giardia psittaci infekterar fåglar, Giardia agilis infekterar amfibier. Andra beskrivna arter är :
Genetiska och biokemiska studier har visat att heterogena Giardia lamblia, som innehåller troligen minst åtta linjer eller kryptiska arter.
Ett Giardia isolat (WB) var den första diplomonad att få sin arvsmassa sekvenseras. Dess 11,7 miljoners baspar är kompakt strukturerade. Arvsmassan innehåll även förenklade och grundläggande instruktioner av cellens uppbyggnad och metabolism. För närvarande håller genomen hos flera andra Giardia-isolat på att sekvenseras och diplomonader håller på att sekvenseras Ett andra isolat (B assemblage) från människa har sekvenserats tillsammans med en art från en gris (E assemblage). Det finns ungefär 5000 gener i genomet. E assemblage är närmare släkt med A-assemblage än vad den är B. Ett antal kromosomala omflyttningar syns.
Giardia är ett släkte av anaeroba flagellerade urdjur (protozoparasiter) av stammen Diplomonada i supergrupp Excavata (uppkallad efter det utgrävda spåret på ena sidan av cellkroppen) som koloniserar och förökar sig i tunntarmen hos flera ryggradsdjur, vilket orsakar giardiasis. Livscykeln växlar mellan ett aktivt simmande trofozoit stadium och en smittsam resistent cysta. Arten är uppkallad efter den franska zoologen Alfred Mathieu Giard.
Рід названо на честь французького біолога Альфреда Жіара[fr], який описав перший вид найпростішого роду Giardia[2].
Вегетативна форма являє собою організм грушоподібної форми, що розділена за поздовжною віссю опорним утворенням — аксостилем. В передній частині тіла знаходяться два ядра. Протоплазма не містить вакуолей, є фібрили, що виконують опорну функцію. Мітохондрії та комплекс Гольджі відсутні, дихання анаеробне. На тупому кінці є дископодібне вдавлення — присоска, за допомогою якої лямблія прикріплюється до епітелію тонкого кишечника. Розміри паразита 10 — 20 мкм в довжину та 5 — 15 мкм у ширину. Рух здійснюється за допомогою чотирьох пар джгутиків.
У товстому кишечнику людини лямблії утворюють овальні цисти 8—12 мкм завдовжки та 3—10 мкм заширшки. Вони оточені хітиновою оболонкою та містять 2 — 4 ядра.
Вегетативні форми нестійкі у зовнішньому середовищі, а цисти можуть тривалий час зберігати життєздатність.
Детальніші відомості з цієї теми Ви можете знайти в статті Лямбліоз.
Захворювання виникає, коли цисти паразита потрапляють до організму людини. У верхніх відділах тонкого кишечнику цисти розчиняються та вегетативна клітина починає розмножуватись. При лямбліозі спостерігаються дуоденіт, ентероколіт, диспепсичні розлади (нудота, печія), зниження апетиту, астенізація.
Фекалії та дуоденальний вміст хворого досліджують методом мікроскопії. Лямблій визначають у нативних та оброблених розчином Люголя препаратах.
Найбільш ефективним методом лікування лямбліозу є метронідазол і фуразолідон. Метронідазол призначають по 0,25 г 3 рази на день протягом 7 днів. Ефективним є тинідазол по 0,15 г 2 рази на день протягом 7 днів. Фуразолідон приймають по 0,1 г 4 рази на добу протягом 5 днів.
Це незавершена стаття про найпростіших.
Це незавершена стаття з паразитології.Giardia Künstler, 1882
Ля́мблии[1][2], или гиа́рдии[2], или жиа́рдии[1] (лат. Giardia) — род жгутиковых протистов из отряда дипломонадид (Diplomonadida). Паразитируют в тонком кишечнике человека и многих других млекопитающих, а также птиц.
Один из видов этого рода — кишечная лямблия (Giardia intestinalis) (синонимы — Giardia lamblia и Giardia duodenalis) — возбудители лямблиоза человека.
Впервые кишечная лямблия описана врачом Лямблем в 1859 году как возбудитель лямблиоза. Культивирована in vitro только в 1959 году советским ученым Карапетяном.
Лямблии, как и другие дипломонады, имеют два ядра и двойной набор органоидов — четыре пары жгутиков и два медиальных тела. Само тело имеет грушевидную форму: передний конец расширен и закруглён, задний — сужен и заострён. Для этого рода характерен сложно устроенный прикрепительный диск, а также полное отсутствие цитостома. Размеры тела от 10 до 18 мкм. Способны образовывать цисты. Зрелые цисты имеют овальную форму и 4 ядра.Через середину тела проходят две опорные нити - аксостили, около которых расположено парабазальное тельце. Лямблии — анаэробы. Они лишены митохондрий и аппарата Гольджи. У них обнаружены рудиментарные митохондрии — митосомы, имеющие двойную мембрану и снабжаемые белками тем же способом, что и митохондрии (см. Внутриклеточная сортировка белков), но лишённые генетического материала.
С помощью вентрального прикрепительного диска лямблии прикрепляются к микроворсинкам тонкого кишечника. Питаются они, видимо, только переваренной пищей хозяина путём пиноцитоза.
Нагревание до 60—70 °С вызывает гибель цист через 5—10 мин, а при кипячении — немедленно. Замораживание до −13 °С снижает их жизнеспособность. Высушивание цист лямблий на воздухе в течение суток приводит к полной их гибели. Цисты устойчивы к ультрафиолетовому облучению и хлору.
Размножаются в активном состоянии (на стадии трофозоита) путём продольного деления надвое. Во внешнюю среду с фекалиями хозяина попадают как трофозоиты, так и образующиеся в кишечнике цисты. Выживают во внешней среде только цисты, попадающие в организм новых хозяев фекально-оральным путём (с зараженной водой или пищей).
Лямблии паразитируют в организме человека, кошек, собак, мышевидных грызунов. Желудочный сок не может повлиять на живую особь.[3] В организме человека лямблии существуют в двух формах. В виде вегетативной формы они находятся преимущественно в верхних отделах тонкой кишки, где лямблии питаются продуктами расщепления пищи, особенно углеводной (сладости и мучные изделия). При попадании в толстую кишку лямблии превращаются в цисты (споровая форма), которые с испражнениями выделяются во внешнюю среду. Цисты лямблий обнаруживаются в хлорированной воде из-под крана, в загрязненных водоемах[4].
Лямблии являются причиной заболевания, связанного с их паразитизмом в тонкой кишке — лямблиоза. Чаще всего болеют дети, начиная с трёхмесячного возраста. Большие количества лямблий, которые покрывают обширные поверхности кишечной стенки, нарушают секреторную функцию кишечника, процесс всасывания жиров, жироподобных веществ, углеводов, а также моторную функцию кишечника. Могут вызывать механические воздействия, раздражая эпителий двенадцатиперстной кишки. Гибель микроорганизмов в процессе лечения лямблиоза оказывает сильное токсическое воздействие на организм.
Ля́мблии, или гиа́рдии, или жиа́рдии (лат. Giardia) — род жгутиковых протистов из отряда дипломонадид (Diplomonadida). Паразитируют в тонком кишечнике человека и многих других млекопитающих, а также птиц.
Один из видов этого рода — кишечная лямблия (Giardia intestinalis) (синонимы — Giardia lamblia и Giardia duodenalis) — возбудители лямблиоза человека.
ジアルジア (Giardia) は、エクスカバータ メタモナス門ディプロモナス目ヘキサミタ科に分類される、原生動物の属である。
哺乳類、鳥類、爬虫類などの脊椎動物に寄生し、ジアルジア症を引き起こす。
ジアルジアは、1681年、ファン・レーウェンフックが、自らの下痢便を顕微鏡観察して、初めて記載した[1]。
1859年、ランブル (Vilém Dušan Lambl) によりケルコモナス Cercomonas の1種 Cercomonas intestinalis として、詳細に記載された。1879年、ランブルの記載に気づかなかったグラッシ (Giovanni Battista Grassi) により、齧歯類への寄生虫 Dimorphus muris が記載された[1]。
1882年と1883年、キュンストラー Johann Künstler が、おたまじゃくしへの寄生虫（G. agilis か）を Giardia として記載し、これが属名として使われた。しかし1888年 Blanchard は、Lamblia intestinalis として記載した[1]。
ジアルジアのシストは、宿主の糞便に混ざって排出される。シストは湿った涼しい環境では数ヶ月感染力を維持する[2]。
シストは経口摂取されると、十二指腸で有糸分裂しトロフォゾアとなる。そして、腸の粘液層の下の微絨毛に、腹部の吸盤で付着する。これで新しい宿主への感染が確立される[2]。
いくつかの主要な胆汁酸塩の存在など、腸内環境の変化により、次世代のシストが形成される。シストは糞便と共に排出さえ、汚染された水や食事、肉体の接触により、感染が拡大する[2]。
ランブル鞭毛虫が所属するディプロモナス目は、古典的な分類体系では動物性鞭毛虫綱に含めていたが、分子系統解析によればエクスカバータのうちフォルニカータといる系統に属している。
ジアルジアの種分類はいくつかの理由で困難である[1]。
Giardia の種は、宿主ごとに40種以上に分類された。一方、Simon は形態に基づき G. lamblia と G. muris に分類した。1952年 Filice は中央小体の詳細な形態分類により G. duodenalis、G. muris、G. agilis の3種に分類した[1]。
現在では形態観察や分子系統解析に基づいて、以下のように分類される[2]。
このうち G. duodenalis には宿主特異性の異なる複数の遺伝型があることが判明しており、[4][2]それぞれを独立種と考える場合は以下の通りとなる。[5]
ヒトに寄生する G. intestinalis とサギ科に寄生する G. ardeae との間の遺伝的距離は、G. intestinalis 内部の遺伝的多様性より大きい。これは、ジアルジアと宿主との間の共進化が起こったことを裏付ける[1]。
しかし、齧歯類に寄生する G. muris は、共進化が起こった場合に予想される、G. intestinalis に遺伝的に近いという結果にはなっておらず、G. intestinalis と G. ardeae から離れている[1]。
람블편모충속(Giardia)은 중복편모충목에 속하는 혐기성 편모충류 원생생물 속이다. 엑스카바타계로 분류한다. 지아르디아로도 알려져 있다.
지아르디아증(giardia症)은 편모충 속에 포함되는 원생동물에 의한 감염증으로 흡수 불량을 수반하는 지속적ㆍ간헐적 설사, 복통, 복부 팽만 등의 증상이 나타난다.
.GIF)
