Eucalyptus is 'n genus van bome wat hoort tot die familie Myrtaceae. Die genus staan bekend as die Bloekoms. Hierdie genus is oorheersend in Australië waar almal behalwe een van die ongeveer 750 spesies endemies is.
Meer as 10 van die spesies word as aggressiewe indringerplante beskou in natuurlike gebiede van Suid-Afrika.
Die bome word volgens hulle baskenmerke in drie groepe verdeel:
Die grootte en vorm van die bloekomneute en die struktuur van die bloeiwyse word gebruik vir spesie-identifikasie. Die blare word nie gebruik vir identifikasie nie; hulle lyk almal dieselfde.
Bloekoms het gewoonlik hoë, regop stamme. Weens die regop stamme en feit dat die bome vinnig groei, word die bome wêreldwyd aangeplant vir die produksie van latte, pale en hout. Hulle word ook as windskerms en sierbome gebruik. Byeboere plaas hulle korwe in bloekomplantasies omrede die bome volop nektar produseer, wat deur die bye versamel word vir die maak van heuning.
Eucalyptus is 'n genus van bome wat hoort tot die familie Myrtaceae. Die genus staan bekend as die Bloekoms. Hierdie genus is oorheersend in Australië waar almal behalwe een van die ongeveer 750 spesies endemies is.
Meer as 10 van die spesies word as aggressiewe indringerplante beskou in natuurlike gebiede van Suid-Afrika.
L'eucalitu o eucaliptus (Eucalyptus) L'Hér. (del llatín eucalyptus y esti del griegu ευκάλυπτος (efkályptos) que significa «bien cubiertu» refiriéndose a la grana na so cápsula) ye un xéneru d'árboles (y dalgunos parrotals) de la familia de les mirtáceas. Esisten alredor de 700 especies, la mayoría naturales d'Australia. Na actualidá atópense distribuyíos per gran parte del mundu y por cuenta de la so rápida crecedera frecuentemente empléguense en plantíos forestales pa la industria papelesra, maderera o pal llogru de productos químicos, amás del so valor ornamental.[2][3]
Los ocalitos son árboles perennes, de porte rectu. Pueden llegar a midir más de 60 m d'altor, magar se fala d'exemplares yá sumíos qu'algamaron los 150 metros.[4] La corteza esterior (ritidoma) ye marrón clara con aspeutu de piel y esprender a tires dexando llurdios grises o parduscas sobre la corteza interior, más llisa.[2]
Les fueyes nueves de los ocalitos son sésiles, ovalaes, abuxaes y de forma falciforme. Estes allárguense y tórnense d'un color verde azuláu brillante d'adultes;[5] contienen un aceite esencial, de característicu golor balsámico, que ye un poderosu desinfestante natural [ensin referencies]. En aromaterapia emplegar pola parte emocional como un estimulante con efeutu despejante, y per la parte física como antiviral, expectorante y nasal.
L'aceite esencial de les fueyes d'ocalitu ye usáu como descongestionante nasal y pa combatir infeiciones respiratories. Utilizar en forma d'untaza, en pastillas, carambelos inhalantes, fervinchos, xarabes o en vaporizaciones. L'aceite usar de forma tópica como tratamientu pa dolores musculares y d'articulaciones, según pa tratar l'herpes llabial. Tamién sirve como empuste de mosquitos natural [ensin referencies]
N'España esisten dos especies d'ocalitu dende'l sieglu XIX: l'ocalitu blancu (llargamente distribuyíu por Galicia y la cornisa cantábrica) y l'ocalitu coloráu (con una distribución más interior, nel suroeste peninsular).
L'ocalitu foi introducíu en Galicia en 1860 por Frai Rosendo Salváu, misioneru n'Australia por aciu la unviada de granes a la so familia en Tuy,[6] pol so valor ornamental dáu'l so gran porte. Darréu instaláronse numberosos arboretos, esvalixaos pola xeografía española, pal estudiu y comparanza de les distintes especies.
Gracies al Patrimoniu Forestal d'Estáu emplegó una política de reforestación por aciu especies de crecedera rápida, principalmente'l pinu y l'ocalitu, lo cual llevó al aumentu d'actividá forestal.
Escontra fines de 1973, fueren llantaes con esti xéneru alredor de 390 277 hai , ensin cuntar los plantíos en filera. Dos región son importantes: el suroeste (n'especial Huelva), con 269 029 hai llantaes, y el noroeste, a lo llargo de les mariñes cantábrico y atlántico, con 120 998 hai.[ensin referencies] Anguaño envalórase que la superficie española ocupada por ocalitos ye d'unes 760000 ha que representa daqué más del 3% de la superficie mundial d'ocalitos.[7]
D'ente tolos árboles usaos anguaño en cultivos forestales, l'ocalitu destaca pola so rápida velocidá de crecedera y gran volume de producción de madera, usándose principalmente pa la fabricación de papel.
L'ocalitu convirtióse un árbol bien investigáu y polémicu. Dellos estudios afirmen que la biodiversidá de los plantíos vese afeutada y que la mesofauna del suelu ye más probe en plantíos d'ocalitu qu'en montes autóctonos españoles, en plantíos de pinu marítimu (Pinus pinaster) y en sufrerales.[8] Coles mesmes, estos plantíos intensivos son una amenaza pa munchos anfibios y reptiles ibéricos, na midida que suponen l'alteración y/o perda de la vexetación autóctona y cambeos importantes na dinámica de los ecosistemes orixinales.[9]
Si embargo, ENCE, grupu empresarial venceyáu al ocalitu, afirma que "l'ocalitu ye un árbol de gran valor medioambiental, eficiente nel usu de l'agua, el so cultivu sostenible favorez la biodiversidá, amenorga'l riesgu de quemes, apurre nuevos espacios naturales, recupera suelos degradaos o inservibles y arriquez el so paisaxe". Afirmaciones probablemente discutibles en parte ó totalmente. Asina, la Coordinadora Ecoloxista d'Asturies ye bien crítica con esta especie.
La mayoría de los ocalitos nun toleren les xelaes, o toleren llixeres xelaes d'hasta -3 °C a -5 °C; los más resistentes al fríu son los llamaos «ocalitos de nieve», tales como Eucalyptus pauciflora, el cual ye capaz d'aguantar fríu y xelaes d'hasta -20 °C. Dos subespecies, Y. pauciflora subsp. niphophila y Y. pauciflora subsp. debeuzevillei en particular, son más resistentes al fríu y pueden tolerar iviernos dafechu severos. Delles otres especies, especialmente de los altos pandos y de los montes del centru de Tasmania tales como Eucalyptus coccifera, Eucalyptus subcrenulata, y Eucalyptus gunnii, producieron formes desaxeradamente resistentes al fríu y procúrase grana d'esos llinaxes xenéticos que se llanten pa ornamientu n'árees más fríes del mundu.
El xéneru foi descritu por Charles Louis L'Héritier de Brutelle y publicáu en Sertum Anglicum, p. 11 [1], pl. 20 [2], 1789[10] La especie tipo ye Eucalyptus obliqua L'Hér., 1789.
L'eucalitu o eucaliptus (Eucalyptus) L'Hér. (del llatín eucalyptus y esti del griegu ευκάλυπτος (efkályptos) que significa «bien cubiertu» refiriéndose a la grana na so cápsula) ye un xéneru d'árboles (y dalgunos parrotals) de la familia de les mirtáceas. Esisten alredor de 700 especies, la mayoría naturales d'Australia. Na actualidá atópense distribuyíos per gran parte del mundu y por cuenta de la so rápida crecedera frecuentemente empléguense en plantíos forestales pa la industria papelesra, maderera o pal llogru de productos químicos, amás del so valor ornamental.
Evkalipt (lat. Eucalyptus) - Mirtkimilər (Myrtaceae) fəsiləsindən həmişəyaşıl ağac və ya kol cinsi. Bəzi növləri qiymətli bəzək və dərman bitkisidir.
Evkalipt cinsi - Evcalyptus həmişəyaşıl ağaclardır. Əsasən tropik və subtropik iqlim zonalarında təbii yayılmışdır. Vətəni Avstraliyada onun boyu 100 metrə çatır. Qabığının quruluşuna görə evkaliptlər bir neçə qrupa bölünür: qabığı hamar olanlar, parçalanaraq lövhəciklərlə tökülənlər, iri gövdədə və budaqlarda qabığı həmişəlik qalanlar. Yarpaqları ətirlidir, formaca eyni növ daxilində çoxlu müxtəliflik vardır. Hətta bu budaqda belə uzunsov, ovalvari, lansetvari formalı, yaşıl və göyümtül rəngli yarpaqlara təsadüf edilir. Yaşlı budaqlarda yarpaqlar növbəli, cavan budaqlarda isə qarşı-qarşıya düzülşülüdür. Çiçəkləri ağ və qırmızı rəngdə olub, çətirvari və ya süpürgəvari çiçək qrupunda yerləşir.
Qafqazda və Cənubi Qafqazın qərbində subtropik iqlim zonasında, Azərbaycanda subtropik zonada, Zaqatalada, Lənkəranda, Astarada, Bakıda əkilib becərilir. Dünyada evkaliptin 600 növü məlumdur. Təbii halda Azərbaycanda, Tasmaniyada, Yeni Qvineyada, Yeni Zelandiyada və s. yerlərdə yayılmışdır. Bu bitki ilə 1934-cü ildən bu günə qədər AMEA Nəbatat İnstitutunda, Azərbaycan Tibb Universitetində, Mərdəkan Dendrarisində dərin və hərtərəfli elmi-tədqiqat işi apırılır. Bəzi növləri 155 metr hündürlüyünə və 10–15 m diametrə çatır, tez böyüyən ağaclardır. Azərbaycanda aşağıdakı növlərinə təsadüf edilir:
Bu növlərin hamısı Azərbaycanda subtropik iqlim zonalarında (Lənkəranda, Astarada, Zaqatalada, Göyçayda, Abşeronda) və Kür-Araz ovalığında dekorativ bitki kimi əkilib becərilir. Evkaliptin efir yağının çox qiymətli xüsusiyyətlərinə görə son zamanlar onun dünyada şöhrəti daha da artmışdır. Belə ki, onun efir yağı bir çox mikrobları məhv edir, soyuqlama zamanı onun dəmlənməsindən istifadə edirlər.
Evkaliptdən bağlanmış süpürgədən rus hamamlarında istifadə edirlər. Evkalipt yağı antiseptik, antibakterial, virus əleyhinə, sətəlcəm əleyhinə, ağrı götürücü, spazma götürücü, istilik salan xassələrə malik olduğundan tibbdə ondan geniş istifadə edirlər. Ürək-damar çatışmazlığı, zob xəstəliyi zamanı da evkalipt yağı müalicəvi dərman kimi tətbiq olunur. O eyni zamanda bədəndə ölmüş toxumaları bərpa edir, orqanizmdə qanı oksigenlə zənginləşdirir, qanda şəkərin miqdarını azaldır, qan dövranını yaxşılaşdırır. Evkalipt yağı bronxit, öskürək, revmatizm, artrit, nevralgiya xəstəliklərinin müalicələrində geniş istifadə edilir. Evkalipt yağının antiseptik xassələrinin olması süd vəzilərinin və düz bağırsağın xərçəng xəstəliyində ondan istifadə edilir. Virus xəstəliklərinin qarşısını almaq üçün otağın havasını evkalipt - lavanda yağları ilə qarışdırıb aramatikləşdirirlər.
Evkaliptin efir yağından dermokologiyada və kosmetikada geniş istifadə edilir, yəni dərman səpməsinə qarşı, başda kəpək olduqda, saçın tökülməsinə qarşı, dəridə yanıq və yara olduqda onun tez sağalmasına və dərinin tez bir zamanda regenerasiya olmasına kömək edir. Fizioterapiyada onun yağından inqalyasiya edərək yuxarı nəfəs yollarının müalicəsində son 30 ildə geniş istifadə olunur. Onun yağından alınmış maz vasitəsi ilə bədən masaj olunduqda oynaqlarda olan duzlar tamamilə bədəndən yox olur. Xalq arasında Evkalipti - "möcüzə ağacı" adlandırırlar, ona görə ki, bu ağac bataqlıq yerlərinin suyunu tez buxarlandıraraq qurudur və təsadüfi deyil ki, malyariya xəstəliyinin yayıldığı rayonların sakinləri onu "həyat ağacı" adlandırırlar. Evkalipt yağından formokologiyada qrip xəstəliyinə qarşı istifadə olunan "İnqolen" dərmanının əsas tərkib hissəsini təşkil edir. Onun yağının tərkibində geraniol, sitronellol, limonen olduğunu nəzərə alaraq ətriyyatda ondan yüksək keyfiyyətli ətirlər hazırlanır. Bu yağdan hazırlanmış emulsiya dizenteriya, difteriya, streptokokki, stafilokokki çöplərinə qarşı məhvedici təsir östərir.
Evkalipt ağacının dövrəsindən gəmiqayırmada, kağız emalında, onun kökündən dubil maddələri və rəngləyici maddələr (qırmızı, qəhvəyi rəng) alınır. Evkalipt ağacının ən mühüm xüsusiyyətlərindən biri olan fitonsid xassəyə malik olmasıdır. Yəni o özündən gün ərzində 20 kq-dan çox fitonsid maddəsi buraxır və ətrafdakı mikrobları, bakteriyaları, ibtidailəri 1,5 dəqiqə ərzində məhv edir. Bu siyahını çox davam etdirmək olar və bütün bunlar Evkaliptin çox qiymətli bəzək və dərman bitkisi olduğunu göstərir.
Evkalipt (lat. Eucalyptus) - Mirtkimilər (Myrtaceae) fəsiləsindən həmişəyaşıl ağac və ya kol cinsi. Bəzi növləri qiymətli bəzək və dərman bitkisidir.
Eucaliptus[1] (Eucalyptus) és un gènere de plantes amb flors que té unes 600 diferents espècies, els més coneguts són l'eucaliptus blau (Eucalyptus globulus) i Eucalyptus kamaldulensis.[2][3]
El nom deriva del grec ευκάλυπτος que vol dir «ben cobert». Els eucaliptus adopten la forma d'arbusts o arbres. Són originaris d'Austràlia on és dominant en la vegetació. Unes poques espècies es troben a Nova Guinea, Indonèsia i fins i tot a les Filipines. Conreats es troben a llocs de clima temperat i subtropical de tot el món.
El monoconreu d'eucaliptus presenta problemes ecològics fora de la seva àrea originària en concret per la seva gran avidesa per xuclar l'aigua i assecar fonts i per la difícil descomposició de les seves fulles fora de la seva àrea natural i l'empobriment del sol consecutiu. Considerat a l'inici del segle XX com un arbre miracle per la seva crescuda ràpida, a poc a poc es van descobrir els desavantatges del mono-conreu i és avui és vist com a una espècie invasora. Introduït a Catalunya principalment per a la indústria paperera,[4] en l'actualitat es multipliquen els projectes per a reemplaçar-lo per espècies endògenes com a l'alzina i el pinyer.[5][6]
Segons la mida es classifiquen com:
Gairebé tots els eucaliptus són de fulla persistent però algunes espècies tropicals perden la fulla en l'estació seca. Les fulles tenen glàndules oleíferes.
Moltes espècies tenen dues menes de fulles: unes sobre les branques joves, que són sèssils i oposades, i unes de peciolades i alternes sobre les branques més velles.[7] Així, a l'Eucaliptus globulus, les fulles de les tiges velles tenen forma de falç però les de les joves tenen forma ovalada.[8]
Les flors són molt peculiars, semblen unes càpsules amb nombrosos estams. Del nèctar de les flors de diverses espècies d'eucaliptus se n'obté gran part de la mel que es consumeix al món i és un dels tipus que pot arribar a ser considerada, si la proporció del seu pol·len és suficient, mel monofloral.
La majoria de les espècies no toleren les glaçades fortes només suporten les que estan entre -3 °C a -5 °C. El més tolerant és Eucalyptus pauciflora fins -20 °C.
Són més de sis-cents noranta,[9] vegeu la llista d'espècies d'Eucalyptus
A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Eucaliptus 
Eucaliptus (Eucalyptus) és un gènere de plantes amb flors que té unes 600 diferents espècies, els més coneguts són l'eucaliptus blau (Eucalyptus globulus) i Eucalyptus kamaldulensis.
El nom deriva del grec ευκάλυπτος que vol dir «ben cobert». Els eucaliptus adopten la forma d'arbusts o arbres. Són originaris d'Austràlia on és dominant en la vegetació. Unes poques espècies es troben a Nova Guinea, Indonèsia i fins i tot a les Filipines. Conreats es troben a llocs de clima temperat i subtropical de tot el món.
El monoconreu d'eucaliptus presenta problemes ecològics fora de la seva àrea originària en concret per la seva gran avidesa per xuclar l'aigua i assecar fonts i per la difícil descomposició de les seves fulles fora de la seva àrea natural i l'empobriment del sol consecutiu. Considerat a l'inici del segle XX com un arbre miracle per la seva crescuda ràpida, a poc a poc es van descobrir els desavantatges del mono-conreu i és avui és vist com a una espècie invasora. Introduït a Catalunya principalment per a la indústria paperera, en l'actualitat es multipliquen els projectes per a reemplaçar-lo per espècies endògenes com a l'alzina i el pinyer.
O'r iaith Roeg y daw'r gair ewcalyptws sef εὐκάλυπτος, eukályptos, sy'n golygu "gorchuddiwyd yn dda"; planhigyn blodeuol sy'n perthyn i deulu'r myrtwydd (Myrtaceae) ac sy'n deillio o Awstralia, Gini Newydd, Ynysoedd y Philippines ac Indonesia ydyw. Ceir dros 700 gwahanol fath o ewcalyptws. Dim ond 15 ohonynt sy'n tyfu'n naturiol y tu allan i Awstralia.
Defnyddir y goeden hon y tu allan i'w thiriogaeth frodorol er mwyn sychu rhostiroedd i leihau malaria ond mae cryn ddadlau ynghylch hyn.[1]
Defnyddir rhannau o'r ewcalyptus i leddfu symptomau: annwyd, clunwst (Sgiatica), ffliw ac i glirio llau pen.
O'r iaith Roeg y daw'r gair ewcalyptws sef εὐκάλυπτος, eukályptos, sy'n golygu "gorchuddiwyd yn dda"; planhigyn blodeuol sy'n perthyn i deulu'r myrtwydd (Myrtaceae) ac sy'n deillio o Awstralia, Gini Newydd, Ynysoedd y Philippines ac Indonesia ydyw. Ceir dros 700 gwahanol fath o ewcalyptws. Dim ond 15 ohonynt sy'n tyfu'n naturiol y tu allan i Awstralia.
Defnyddir y goeden hon y tu allan i'w thiriogaeth frodorol er mwyn sychu rhostiroedd i leihau malaria ond mae cryn ddadlau ynghylch hyn.
Blahovičník (Eucalyptus), česky též nazývaný eukalyptus, je rod rostlin z čeledi myrtovité. Jsou to aromatické stromy a keře s jednoduchými celokrajnými listy. Nejvyšší druhy dorůstají výšky 80 až 100 metrů. Květy jsou oboupohlavné, obsahující větší počet tyčinek a uspořádané v okolíkovitých květenstvích. Plodem je dřevnatá tobolka.
Převážná většina blahovičníků pochází z Austrálie, pouze několik druhů se vyskytuje na Nové Guineji a východních ostrovech jihovýchodní Asie. Rostou na pestré škále biotopů od nížinných tropických deštných lesů po alpínské polohy či pouštní oblasti. V rozsáhlých oblastech australského kontinentu jsou dominantními dřevinami. Vlivem pěstování se rozšířily do tropů a subtropů téměř celého světa a řada z nich zdomácněla i na jiných kontinentech. Navzdory vitalitě nejsou příliš silnými invazními rostlinami. Květy jsou opylovány převážně hmyzem. Druhy rostoucí v sušších oblastech jsou velmi dobře přizpůsobeny požárům vegetace do té míry, že jsou na nich reprodukčně závislé. Blahovičníky obsahují širokou paletu účinných látek, z nichž jsou významné zejména silice. V roce 1996 byla v rámci taxonomické revize část druhů vyčleněna z rodu Eucalyptus do samostatných rodů korymbie (Corymbia) a Angophora. Patří mezi ně i známý blahovičník citroníkový (dnes korymbie citroníková).
Blahovičníky jsou dřeviny mnohostranného významu. V tropech a subtropech celého světa jsou to jedny z nejvysazovanějších dřevin. Rozsáhlé plantáže jsou zejména zdrojem dřeva a paliva, celulózy pro papírenský průmysl a silic. Používají se k zalesňování a rekultivaci, vysazují se jako stínící a okrasné dřeviny. Eukalyptové silice mají výrazné antimikrobiální a protizánětlivé účinky a mají význam v medicíně. Eukalypty patří k tradičním léčivým rostlinám domorodých Aboridžinců a našly cestu i do lidové medicíny na jiných kontinentech.
Blahovičníky jsou aromatické, stálezelené stromy a keře. Neobsahují mléčnou šťávu. Borka může být hladká a odlupčivá v plátech či pruzích, nebo hrubě vláknitá či šupinovitá. Listy jsou jednoduché, vstřícné nebo střídavé, celokrajné, tenké nebo kožovité, řapíkaté až přisedlé, bez palistů. Žilnatina je zpeřená, souběžná nebo jednožilná. Na ploše čepele bývají drobné prosvítavé žlázky obsahující silice. Pro blahovičníky je charakteristická heterofylie, kdy listy mladých rostlin mají odlišný tvar a velikost než je tomu u dospělých rostlin a jsou na rozdíl od nich vstřícné.
Větévka blahovičníku kulatoplodého
Koruna Eucalyptus salubris
Kmeny E. haemastoma
Pata kmene E. regnans
Květy blahovičníků jsou oboupohlavné, drobné až poměrně velké, přisedlé nebo stopkaté, uspořádané do jednoduchých nebo složených okoličnatých květenství. V květech je vyvinuta češule. Kalich je čtyř nebo pětičetný, volný nebo srostlý v čepičkovitý útvar (calyptra), který se při rozkvětu odděluje kruhovitým švem a vcelku opadává. Koruna je srostlá a čepičkovitá nebo chybí. Tyčinek je větší počet (20 až 150) a jsou volné. Semeník je srostlý ze 2 až 7 plodolistů a se stejným počtem komůrek, obsahujících větší počet vajíček. Čnělka je jedna. Plodem je dřevnatá tobolka s mnoha semeny.[1][2]
Květenství E. lehmannii
Květenství E. pauciflora
Květenství E. synandra
Plody E. campaspe
Rod blahovičník zahrnuje více než 800 druhů. Původní areál tohoto rodu zahrnuje Austrálii, Tasmánii a některé ostrovy severně od Austrálie (Nová Guinea a ostrovy východní části jihovýchodní Asie). Převážná většina druhů roste na australském kontinentu, kde blahovičník představuje po akácii 2. nejbohatší rod dřevnatých rostlin co do počtu druhů. Plocha, na níž v Austrálii eukalypty přirozeně dominují, dosahuje 28 miliónů hektarů a sahá od oblastí mírného pásu na Tasmánii až po tropické oblasti v Queenslandu. Malé plochy s přirozenými lesními porosty s dominancí eukalyptu se nacházejí i ve východní Indonésii, Nové Guineji a Filipínách.[3]
Ze všech známých druhů eukalyptu se pouze 2 přirozeně nevyskytují na australské pevnině: Eucalyptus deglupta je rozšířen na Nové Guineji, Molukách a jižních Filipínách, E. urophylla se vyskytuje na Timoru a přilehlých ostrovech. Dalších asi 10 druhů pak zasahuje mimo Austrálii i na Novou Guineu, druh E. alba roste mimo Austrálie i na Timoru a některých dalších ostrovech Malých Sund. Všechny zbývající druhy jsou endemity Austrálie (včetně Tasmánie).[4] Vlivem vysazování a pěstování se blahovičníky rozšířily do klimaticky příhodných oblastí téměř celého světa. Zdomácněly i na jiných kontinentech a některé druhy jsou řazeny mezi invazní rostliny.
Eukalypty rostou na pestré škále stanovišť v nadmořských výškách od úrovně moře až téměř po 3000 metrů. Jsou hlavní složkou významného australského ekosystému, eukalyptových lesů.[3] V rámci australského kontinentu je jedním z nejrozšířenějších druhů blahovičník pobřežní, který se vyskytuje na celé škále stanovišť rozličných typů.[3] Nejvzácnějším druhem je naopak kriticky ohrožený keřovitý druh Eucalyptus recurva z Nového Jižního Walesu, který je v současnosti znám pouze ze dvou lokalit, na nichž roste všeho všudy 6 exemplářů.[5]
Blahovičníky vytvářejí v závislosti na podmínkách okolního prostředí různé růstové formy. Největší dominance dosahují v nepříliš suchých oblastech při pobřeží australského kontinentu, kde tvoří spolu s akáciemi hlavní složku řídké stromové vegetace. Tyto blahovičníky jsou spíše nižšího stromovitého vzrůstu a patří mezi ně okolo 250 druhů. V suchém australském vnitrozemí přebírají dominanci v porostech akácie, zatímco eukalypty jsou zde svým výskytem vázány zejména na koryta sezónních vodních toků a skalnaté svahy hor. Vysoké a rychle rostoucí druhy eukalyptu jsou soustředěny do vlhčích, lesnatých oblastí zejména ve východní a v menší míře i jihozápadní části kontinentu. Zvláštních růstových forem nabývají eukalypty na jihu kontinentu, kde převládají písčité a velmi chudé půdy. Hlavní kmen u nich mívá podobu dřevnaté podzemní hlízy, z níž vyrůstají ve větším počtu keřovité kmínky. Tento typ se označuje jako mallee. Pouze nemnohé druhy blahovičníků zasahují do vysloveně aridních oblastí, kde dosahují jen nízkého a převážně keřovitého vzrůstu. Patří mezi ně např. Eucalyptus rameliana a E. pachyphylla. Některé druhy rostou na zasolených půdách nebo jsou přizpůsobeny periodickým záplavám.[3][6]
Eukalypty se adaptovaly na širokou škálu ekologických stanovišť. Jsou poměrně světlomilné a není znám žádný druh, který by prospíval ve stinném lesním podrostu.[6] Listy mnohých druhů ze sušších oblastí jsou svěšené a navíc se natáčejí hranou vůči slunci, čímž snižují ztráty vody odpařováním. Díky tomu prochází jejich korunami dostatek světla a eukalyptové lesy v nepříliš aridních oblastech mívají bohatý podrost.[4] Průduchy jsou u takových listů na obou stranách čepele. Listy druhů pocházejících z tropického deštného lesa bývají naopak postavené horizontálně, což souvisí s kompeticí o světlo s ostatními pralesními dřevinami, a průduchy jsou vyvinuty jen na spodní straně.[3] Na kmenech a větvích blahovičníků rostou poloparazitické keře z čeledi ochmetovité, konkrétně různé druhy rodů Amyema, Dendrophthoe a Muellerina.[7]
Květy eukalyptů vytvářejí hojný nektar a jsou opylovány širokou škálou hmyzích opylovačů, mezi nimiž převažují zejména různé včely a vosy. Příležitostně je opylují i ptáci, savci nebo i vítr. Semena jsou drobná (jen 1 až 3 mm), vytvářejí se ve značném množství a postrádají létací zařízení. Šíří se větrem, zpravidla však doletí jen na krátké vzdálenosti. Postrádají zásobní pletivo (endosperm) a mladé semenáčky jsou proto ve zvýšené míře závislé na fotosyntéze děloh a rychlém zakořenění ve vhodném substrátu, v opačném případě brzy hynou.[6]
Blahovičníky poskytují potravu i úkryt široké paletě různých živočichů. Eukalyptové lesy poskytují útočiště asi polovině australských druhů ptáků (dohromady asi 234 druhů) a potravu četným druhům zejména vačnatých savců, jako jsou klokani, vačice nebo koala medvídkovitý.[4] Jsou také zdrojem potravy pro rozličný hmyz. Jejich listy se živí některé strašilky, brouci (zejm. mandelinky a listokazi rodu Anoplognathus) a housenky různých druhů můr. Na rostlinách sají četní zástupci mer, dřevem se živí termiti.[4] Listy eukalyptů spásají housenky australského martináče Opodiphthera eucalypti a různých dalších můr (Panacela lewinae, Epicoma melanospila, Doratifera vulnerans aj.). Na kořenech se živí housenky velké můry Abantiades hyalinatus, pod kůrou vrtají housenky můry Culama australis, ve dřevě housenky různých druhů drvopleňů (např. Endoxyla cinereus a E. macleayi).[8] V jihovýchodní Austrálii konzumují listy eukalyptů ve velkém měřítku některé strašilky (zejména druhy Podacanthus wilkinsoni, P. viridoroseus, Didymuria violescens a Ctenomorphodes tessulatus), jejichž výskyt má někdy až kalamitní charakter.[9] V Africe je největším škůdcem eukalyptových plantáží nosatec Gonipterus scutellatus, který se sem rozšířil z Austrálie ve 20. letech 20. století. Po několika kalamitách, způsobených nepřítomností přirozených nepřátel, byla z Austrálie dovezena parazitická vosa, která množství těchto škůdců redukuje.[3]
Koala medvídkovitý spásající listy eukalyptu
Housenky můry Chenuala heliaspis na eukalyptu
Housenka martináče Opodiphthera eucalypti na listech eukalyptu
Mandelinka Paropsis atomaria na listech eukalyptu
Listokazi rodu Anoplognathus na eukalyptu
Příležitostné požáry vegetace jsou v sušších oblastech australského kontinentu již po tisíce let součástí přírodního prostředí a blahovičníky jsou těmto podmínkám dobře přizpůsobeny, ba dokonce jsou na nich i reprodukčně závislé. Vyvinulo se u nich několik adaptací, díky nimž ani po působení intenzívního požáru zpravidla neodumírají a jsou schopny regenerace. Dělivé pletivo (kambium) v kmenech bývá chráněno tlustou borkou. Na kmeni a spodních větvích jsou spící pupeny, z nichž po ohoření celé koruny brzy vyrážejí nové výhony. U mnohých druhů je pod povrchem země vytvořen hlízovitě ztlustlý kmen (tzv. lignotuber), z něhož rostliny obrážejí, pokud jsou nadzemní části zcela zničeny. Tyto aspekty jsou velmi dobře vyvinuty u eukalyptů rostoucích v oblastech s častými požáry, zatímco u druhů z vlhčích oblastí jsou patrné méně. Oheň se v porostech blahovičníků šíří snadno a rychle. Čerstvé listy obsahují silice a jsou dosti vznětlivé. Na zemi bývá vrstva suchého opadu, který se díky obsahu fenolických látek jen pomalu rozkládá a zároveň je silně hořlavý. Borka na kmeni se u řady druhů odlupuje v odstávajících plátech nebo pruzích, které zůstávají viset na kmeni a oheň se po nich snadno šíří do korunního patra. K rozšiřování ohně dochází i na větší vzdálenosti, neboť hořící cáry kůry poletují vzduchem a s pomocí větru jsou schopny přenést požár o stovky i tisíce metrů dál od místa, kde se uvolnily. Eukalypty jsou na požárech závislé i reprodukčně. Dřevnaté plody se u mnohých druhů neotevřou, dokud se nedostanou do kontaktu s ohněm. Uvolněná semena s úspěchem klíčí na holé půdě, kdežto v hustší vegetaci nebo vrstvě listového opadu se rostlinky zřídkakdy ujmou. Požár tak uvolňuje cestu k vývoji další generace eukalyptů.[10][6][11]
Tlustá borka na kmeni Eucalyptus robusta
Blahovičníky, obrážející po silném požáru
Regenerující porost blahovičníku kulatoplodého
Kmen Eucalyptus jacksonii, vyhloubený požárem
Vitalita eukalyptů a úspěšnost jejich pěstování mimo Austrálii souvisí s nedostatkem přirozených škůdců, neboť eukalypty se množí zpravidla semeny a při jejich výsadbě proto nedochází k zavlečení herbivorů z oblastí jejich přirozeného výskytu.[4] V porovnání s řadou jiných cizokrajných dřevin nejsou příliš agresivními invazními rostlinami, a to navzdory jejich vitalitě, rychlému růstu a velké násadě semen. Pokud zplaňují, je to zpravidla jen v okolí výsadby. Příčina nízkého invazního potenciálu není dosud zcela uspokojivě vysvětlena. Mladé semenáčky mají vysokou úmrtnost a ve vlhčím prostředí jsou často napadány parazitickými houbami. K úspěšnému uchycení potřebují holou půdu, zatímco v zapojené vegetaci či vrstvě listového opadu rychle hynou. Další možnou příčinou jsou chybějící vhodné mykorhizní houby. Semena navíc postrádají létací zařízení a jejich dolet je omezený.[6]
První zprávy o eukalyptech přinesli do Evropy účastníci první plavby Jamese Cooka do australské oblasti, která se uskutečnila v 70. letech 18. století. Přistáli v Botanickém zálivu na východním pobřeží Austrálie a pokračovali v plavbě podél pobřeží na sever, přičemž pod vedením Josepha Bankse prováděli botanické sběry. Na základě přivezeného materiálu pak v roce 1788 popsal Joseph Gärtner první druh eukalyptu, ovšem nerozeznal jej jako nový rod a zařadil jej do rodu Metrosideros (železnec). Rod Eucalyptus byl popsán ve stejném roce francouzským botanikem jménem Charles Louis L’Héritier de Brutelle, a to na základě herbářových sběrů pocházejících ze 3. Cookovy výpravy. První rozsáhlejší dílo o tomto rodu bylo vydáno v roce 1867 a bylo v něm již uvedeno 135 druhů eukalyptů.[3] První eukalyptus vysazený mimo Austrálii byl druh Eucalyptus obliqua, vypěstovaný roku 1774 ze semen v Královské botanické zahradě v Kew.[6] Ve Španělsku byl první blahovičník vysazen v roce 1863, o deset let později zde již byly založeny první plantáže, z nichž bylo získáváno dřevo sloužící zejména jako výdřeva v dolech a jako palivo. Některé z tehdy vysazených stromů žijí dodnes.[12]
Fosilní nálezy blahovičníků nejsou příliš četné. V roce 2011 byl zveřejněn překvapivý nález nejstarších známých fosílií eukalyptu, nalezených v provincii Chubut v Argentině a pocházejících z období raného eocénu, z doby asi před 52 milióny let. Po morfologické stránce se tyto fosílie nejvíce blíží zástupcům recentního podrodu Symphyomyrtus. Nález dokládá, že vývoj rodu Eucalyptus nebyl v historických dobách vázán jen na australskou oblast.[13] Z Českého masivu jsou známy fosílie rostliny †Myrtophyllum geinitzii křídového stáří, které jsou někdy přiřazovány rodu Eucalyptus jako †Eucalyptus geinitzii.[14][15]
Blahovičník královský je nejvyšší listnatý strom světa a druhý nejvyšší druh stromu po sekvoji vždyzelené. Vyskytuje se v jihoaustralském státě Victoria a na Tasmánii. Nejvyšší ověřené exempláře dosahují výšky 100 metrů, historicky se udává až 110 metrů. Další vysoké druhy, dorůstající výšky přes 70 metrů, jsou např. blahovičník oloupaný a Eucalyptus grandis. Nejstarší eukalypty se dožívají věku 400 až 600 let.[4][6] Blahovičník oloupaný, pocházející z Nové Guiney a některých ostrovů jihovýchodní Asie, je znám jako duhový strom (rainbow tree). Borka na kmeni se odlupuje ve velkých tenkých plátech podobně jako např. u platanu, jednotlivá políčka však doslova hrají všemi barvami. Atraktivní borku má také druh Eucalyptus pauciflora.
Nejznámějšími a nejvíce využívanými obsahovými látkami blahovičníků jsou prchavé oleje neboli silice. Jejich celková skladba je u různých druhů rozdílná a podílejí se na ní zejména různé terpeny, triketony a jednoduché acylfloroglucinoly. Eukalyptové silice mají antimikrobiální účinek vůči celé řadě patogenních mikroorganismů, na němž se podílí řada různých složek. V silici blahovičníku kulatoplodého i řady dalších druhů převažuje eukalyptol (1,8-cineol), u nějž byly m.j. prokázány výrazné protizánětlivé účinky. Z dalších monoterpenů obsahuje tato silice zejména limonen, p-cymen, α-terpineol, α-phellandren a piperiton. Byl u ní prokázán antibakteriální účinek m.j. vůči Staphylococcus aureus a rovněž antimykotické působení vůči různým houbám. Působení odpařené silice (inhalace) se v testech ukázalo jako účinnější než její podávání v tekuté podobě. Silice má rovněž insekticidní účinek vůči komářím larvám. Z jiných druhů eukalyptů byl izolován např. krypton, vomifoliol, geranial, neral a jiné prchavé monoterpeny. Ze skupiny seskviterpenů byly zjištěny aromadendren, globulol, viridiflorol, eudesmol aj. Z neprchavých sloučenin obsahují blahovičníky zejména různé deriváty acylfloroglucinolu, flavonoidy (např. rutin), třísloviny, triterpeny a glukoestery kyseliny oleurové. Některé druhy obsahují i kyanogenní glykosidy, z nichž se po poškození tkání uvolňuje jedovatý kyanovodík. Byly zaznamenány otravy dobytka po konzumaci listů Eucalyptus cladocalyx a medvídků koala po listech Eucalyptus viminalis.[16]
V listech i dalších vegetativních orgánech blahovičníků byl zjištěn účinný inhibitor klíčení semen a fotosyntézy vlivem inhibice transpirace (blokování otevírání průduchů). Látka je odvozena od floroglucinolu a je známa jako grandinol. Poprvé byla izolována z druhu Eucalyptus grandis, později však byla prokázána i u jiných druhů.[17]
Monoterpen eukalyptol
Seskviterpen eudesmol
Flavonoid rutin
Rod Eucalyptus je v rámci čeledi Myrtaceae řazen do podčeledi Myrtoideae a tribu Eucalypteae. Tento tribus zahrnuje celkem 7 blízce příbuzných rodů: Allosyncarpia, Angophora, Arillastrum, Corymbia, Eucalyptopsis, Eucalyptus a Stockwellia. V roce 1995 byly od rodu Eucalyptus odděleny samostatné rody Corymbia (asi 113 převážně červeně kvetoucích druhů) a Angophora (14 druhů). Současné molekulární studie toto taxonomické pojetí potvrzují. Rod Eucalyptus je v současné taxonomii dále dělen na 10 podrodů, z nichž 6 je monotypických (mají jediného zástupce).[18][6]
Blahovičníky jsou pěstovány na plantážích v tropech a subtropech celého světa. Celosvětová plocha eukalyptových plantáží v roce 1999 překročila rozlohu 20 miliónů hektarů.[18] V mnohých zemích světa jsou eukalypty nejčastěji a nejrozsáhleji pěstovanými nepůvodními dřevinami, které z hlediska rozlohy v celosvětovém měřítku předstihují pouze plantáže borovic.[6] Nejrozsáhlejší plantáže jsou v Brazílii (asi 3,2 miliónu ha v roce 1996) a Indii (asi 4 milióny ha), dále v Jižní Africe, Číně, Chile, Maroku, Portugalsku (okolo 500 000 hektarů) a ve Španělsku (asi 400000 ha).[3] Eukalyptům se daří spíše v sušších oblastech a jen nemnohé druhy lze s úspěchem pěstovat ve vlhkém tropickém klimatu. Mezi takové druhy patří např. blahovičník oloupaný, Eucalyptus pellita a E. urophylla.[6] Celosvětově nejběžněji pěstovaným druhem je blahovičník kulatoplodý, druh pocházející původně z Tasmánie a Viktorie.[4] Díky dobré adaptabilitě na různé podmínky je v řadě zemí jedním z nejběžněji pěstovaných cizokrajných stromů blahovičník pobřežní. Je to mohutný druh se širokou korunou, pocházející z jihovýchodní Austrálie.[3] Ve Středomoří jsou vysazovány zejména druhy blahovičník kulatoplodý, blahovičník pobřežní, E. gomphocephala, E. resinifera, E. robusta, E. rudis, E. tereticornis, E. viminalis.[19] V tropech a subtropech jsou eukalypty často vysazovány jako okrasné, pouliční a stínící dřeviny.[18]
Blahovičníky jsou významným zdrojem dřeva, které je využíváno zejména jako dřevo stavební, dále např. k výrobě nábytku, podlah a na stavbu oplocení. Za tímto účelem se na plantážích vysazují vzrůstné a rychle rostoucí druhy, pocházející zejména z vlhčích lesů při východním pobřeží australského kontinentu. Náleží mezi ně zejména blahovičník kulatoplodý, Eucalyptus grandis, E. saligna, E. tereticornis, E. nitens, E. dunnii, E. resinifera, E. pilularis, E. capitellata, E. paniculata a E. smithii. Jejich výhodou je jejich rychlý růst, a to i na chudých, nevýživných půdách. Dřevo z eukalyptových plantáží také stále více nahrazuje různá nedostatková tropická dřeva.[18][3][6] Trvanlivost dřeva je u různých druhů velmi rozdílná.[20] Četné druhy eukalyptů jsou významným zdrojem paliva a dřevěného uhlí a vzrůstá jejich význam jako bioenergetických plodin, neboť efektivitou převyšují jiné zdroje dřevnaté biomasy.[18]
Kmeny Eucalyptus paniculata
Dřevo Eucalyptus paniculata
Dřevo blahovičníku pobřežního
Eukalypty jsou významným zdrojem celulózy, využívané především v papírenském průmyslu. Slouží zejména k výrobě kartónů, tapet, záchodového i kancelářského papíru a dokonce i oblečení včetně součástí vojenských uniforem. Vedlejším produktem této výroby je lignin, hemicelulóza a palivo. Klasický kancelářský papír vyráběný ve Velké Británii obsahuje asi 55 % celulózy z listnatých dřevin s převahou eukalyptové celulózy, dále 20 % celulózy z jehličnanů a 15 % plniv. Eukalyptová celulóza je vyráběna nejen v Austrálii, ale i v jiných zemích včetně některých jihoevropských států. Významným vývozcem je např. Brazílie, kde sídlí gigantická firma Fibria (dříve známá jako Aracruz Celulose).[4] Ve Španělsku je k tomuto účelu na plantážích pěstován zejména blahovičník kulatoplodý, blahovičník pobřežní a druh Eucalyptus nitens.[12]
Eukalyptový olej byl jedním z prvních produktů vyvážených z Austrálie. Již koncem 18. století byl získán olej z druhu Eucalyptus piperita, který vůní připomíná mátu. Olej blahovičníku kulatoplodého, získávaný z divoce rostoucích stromů v lesích Tasmánie, se stal koncem 19. století součástí trhu v západní Evropě. Používal se zejména do deodorantů, sedativ, desinfekčních a konzervačních prostředků. V současnosti je hlavním zdrojem oleje a silic v Austrálii druh Eucalyptus polybractea. V průmyslovém měřítku jsou silice získávány rovněž z druhů blahovičník kulatoplodý, Eucalyptus dives, E. exserta, E. radiata, E. smithii a E. staigeriana. Cineol je získáván převážně z blahovičníku kulatoplodého jako vedlejší produkt z plantáží pro dřevo a celulózu. Z druhu E. staigeriana je získáván citral, silice s citrónovou vůní, z druhu E. olida E-methylcinamát. Z druhů Eucalyptus crenulata a Eucalyptus aggregata se získává β-fenylethyl-fenylacetát, používaný k aromatizaci potravin.[3][4]
Methylcinamát, izolovaný z druhu Eucalyptus olida
Vzorek oleje z blahovičníku kulatoplodého
Eukalyptové a lékořicové bonbóny
Z listů blahovičníku královského a druhu Eucalyptus obliqua je kyselou hydrolýzou získáváno modré anthokyanové barvivo delfinidin, používané zejména k barvení hedvábí, potravin, farmaceutických a kosmetických výrobků.[21]
Domorodí Aboridžinci používali tradičně listy a kůru eukalyptů při nachlazení, chřipce, bolestech zubů, horečkách, průjmech, hadím uštknutí a dalších neduzích. Exudát, získávaný z porušených kmenů, se zejména aplikoval na otevřené vředy, užíval se však i vnitřně při léčení různých chorob. Řada druhů nalezla své místo v lidové medicíně i v jiných částech světa včetně Evropy. Sušené listy se kouří při astmatu, inhalace páry procházející čerstvými listy pomáhá při respiračních onemocněních a nachlazení. Oleje jsou používány při bakteriálních infekcích, kožních parazitech a při léčení urogenitálních onemocnění. Několik kapek eukalyptového oleje se přidává do koupele k uvolnění těla i mysli. Eukalyptové oleje se používají i v aromaterapii.V Číně je vyluhováním sušených listů horkou vodou získáván extrakt, který je požíván jako analgetikum, antipyretikum a protizánětlivý prostředek.[16][4] Z tlusté kůry eukalyptů vyráběli domorodí Aboridžinci nádoby na uchovávání vody, mísy a talíře. Z kůry blahovičníku pobřežního vyráběli domorodci v povodí řeky Murray kánoe. Kusy kůry o délce asi 3 metry byly svazovány pevnou a vláknitou vnitřní, lýkovou částí kůry. Z tvrdého dřeva vyráběli bumerangy, vrhače oštěpů a štíty.[22]
Sušený list eukalyptu kulatoplodého (Folium eucalypti)
Eukalypty jsou významné medonosné dřeviny, kvalita medu však u různých druhů není stejná. Med z květů Eucalyptus melliodora je v australské Victorii považován za nejlepší med této oblasti.[4][18]
Obrázky, zvuky či videa k tématu blahovičník ve Wikimedia Commons
Blahovičník (Eucalyptus), česky též nazývaný eukalyptus, je rod rostlin z čeledi myrtovité. Jsou to aromatické stromy a keře s jednoduchými celokrajnými listy. Nejvyšší druhy dorůstají výšky 80 až 100 metrů. Květy jsou oboupohlavné, obsahující větší počet tyčinek a uspořádané v okolíkovitých květenstvích. Plodem je dřevnatá tobolka.
Převážná většina blahovičníků pochází z Austrálie, pouze několik druhů se vyskytuje na Nové Guineji a východních ostrovech jihovýchodní Asie. Rostou na pestré škále biotopů od nížinných tropických deštných lesů po alpínské polohy či pouštní oblasti. V rozsáhlých oblastech australského kontinentu jsou dominantními dřevinami. Vlivem pěstování se rozšířily do tropů a subtropů téměř celého světa a řada z nich zdomácněla i na jiných kontinentech. Navzdory vitalitě nejsou příliš silnými invazními rostlinami. Květy jsou opylovány převážně hmyzem. Druhy rostoucí v sušších oblastech jsou velmi dobře přizpůsobeny požárům vegetace do té míry, že jsou na nich reprodukčně závislé. Blahovičníky obsahují širokou paletu účinných látek, z nichž jsou významné zejména silice. V roce 1996 byla v rámci taxonomické revize část druhů vyčleněna z rodu Eucalyptus do samostatných rodů korymbie (Corymbia) a Angophora. Patří mezi ně i známý blahovičník citroníkový (dnes korymbie citroníková).
Blahovičníky jsou dřeviny mnohostranného významu. V tropech a subtropech celého světa jsou to jedny z nejvysazovanějších dřevin. Rozsáhlé plantáže jsou zejména zdrojem dřeva a paliva, celulózy pro papírenský průmysl a silic. Používají se k zalesňování a rekultivaci, vysazují se jako stínící a okrasné dřeviny. Eukalyptové silice mají výrazné antimikrobiální a protizánětlivé účinky a mají význam v medicíně. Eukalypty patří k tradičním léčivým rostlinám domorodých Aboridžinců a našly cestu i do lidové medicíny na jiných kontinentech.
Eukalyptus (Eucalyptus) er en stor slægt med mere end 700 arter, som især er udbredt i Australien og på Tasmanien. Enkelte arter findes på Ny Guinea, i Indonesien og på Filippinerne. Det er stedsegrønne (nogle få taber løvet i tørtiden), store, mellemstore eller buskagtige træer. Mange af arterne har en karakteristisk forskel mellem bladene på unge træer og dem på ældre. Ofte er de unge træers blade modsatte og ovale, mens de ældre træers er spredtstillede og smalle (lancetformede eller krumme). Blomsterne mangler kronblade, som tabes, når blomsten springer ud. Til gengæld er der talrige støvdragere. Frugten er en mere eller mindre kegleformet, forveddet kapsel, der åbner sig i toppen med huller, som tillader frøene at drysse ud.
Her nævnes kun de arter, som er økonomisk betydningsfulde i Danmark, eller som dyrkes her.
ArterEukalyptus indeholder bl.a. alfa-pinen.
Die Eukalypten (Eucalyptus), auch Blaugummibäume genannt, sind eine artenreiche Pflanzengattung in der Familie der Myrtengewächse (Myrtaceae). Die über 600 Arten sind in Australien und Indonesien heimisch.
Die meisten Eukalyptusarten sind schnellwüchsige, oft hohe, immergrüne Bäume und Sträucher (beispielsweise Eucalyptus vernicosa aus dem westlichen Tasmanien). Der Riesen-Eukalyptus (Eucalyptus regnans) gilt als der Laubbaum mit der zweithöchsten Wuchshöhe, knapp nach dem Gelben Meranti.[1] Das größte Exemplar dieser Art, der etwa 400 Jahre alte „Centurion“, wurde mit einer Wuchshöhe von über 99 m und einem Stammumfang von bis zu 12,7 Metern auf Tasmanien gemessen.[2]
Das Erscheinungsbild der Rinde von Eukalyptusbäumen ändert sich im Laufe des Alters. Wie andere Bäume auch setzen Eukalyptusarten jährlich eine neue Schicht Borke an und erweitern so ihren Stammesumfang. Bei manchen Arten stirbt die äußerste Schicht ab und löst sich darauf in langen Streifen (wie bei Eucalyptus sheathiana) oder in unterschiedlich großen „Flocken“ (Eucalyptus diversicolor, Eucalyptus cosmophylla oder Eucalyptus cladocalyx) vom Baum. Bei vielen Arten kann die tote Rinde jedoch einfach am Baum verbleiben. Durch die Witterungseinflüsse bekommt diese Rinde ihr typisches, alterndes Aussehen. Viele andere Arten sind auch als sogenannte half-barks und blackbutts bekannt, was darauf anspielt, dass bei diesen Arten die abgestorbene Borke nur im unteren Bereich des Stammes oder als große, schwarze Ansammlung direkt am Fuß des Baumes behalten wird. Die glatte, obere und jüngere Rinde der half-barks und die Rinde anderer glattrindiger Eukalyptusarten können bemerkenswerte und höchst interessante Farben annehmen (wie beispielsweise bei Eucalyptus deglupta).
Die Jugendblätter und die Blätter an älteren Bäumen unterscheiden sich bei den meisten Arten deutlich (Heterophyllie). Zum Beispiel sind die Jugendblätter gegenständig – die adulten Blätter wechselständig und oft sind die adulten Blätter sichelförmig oder herz-eiförmig. Meist sind die Blätter ledrig. Die Blattspreite ist oft um 90° gedreht, um weniger Angriffsfläche für die hohe Sonneneinstrahlung zu bieten.
Die doldigen und oft zusammengesetzten Blütenstände enthalten oft viele Blüten.
Die zwittrigen, radiärsymmetrischen Blüten sind vier- bis fünfzählig. Während des Knospenstadiums ist die Blüte von einem Deckel, „Operculum“ (Calyptra) genannt, bedeckt, welcher aus den verschmolzenen weniger auffälligen Blütenhüll- und/oder Kelchblättern besteht, die verschmolzenen Kelch- und Kronblätter können aber auch getrennt sein und zwei übereinanderliegende, innere (petaline) und äußere (sepaline) Operculi bilden. Der äußere Rand der Abrissstelle des Operculums wird „Calycine Ring“ genannt, er ist mehr oder weniger stark ausgeprägt. Statt auffälliger Blütenhüllblätter enthalten die Blüten eine große Anzahl (20 bis 150) an langen, meist freien Staubblättern in mehreren Kreisen die auf dem mehr oder weniger breiten Stamino- oder Stemonophor (Staubfadenträger) an der Innenseite des Calycine Rings sitzen, welche in ihrer Farbe je nach Art weißlich, rötlich, oder gelb sein können. Manchmal ist nur ein Teil der Staubblätter fertil und es sind dann Staminodien vorhanden. Die Blüte ist also nicht mit den Blütenhüllblättern, sondern mit den Staubgefäßen geschmückt, dies kommt bei unterschiedlichen Blütenpflanzentaxa vor. Wenn die Blüte sich öffnet, werden die Staubgefäße erweitert und das Operculum wird abgesprengt. Zwei bis sieben Fruchtblätter sind zu einem halbunterständigen oder unterständigen, mehrkammerigen Fruchtknoten und einem gemeinsamen Stempel mit kopfiger Narbe verwachsen. Der Blütenboden ist manchmal gerippt. Die Bestäubung erfolgt durch Insekten (Entomophilie) oder Vögel (Ornithophilie). An der Innenseite des Staminophors liegt der Diskus, dieser kann eingedrückt, flach oder vorstehend sein.
Der Name des Eukalyptus (gr.: gut-versteckt) leitet sich vom Operculum und dessen Funktion ab.
Angophora-Arten unterscheiden sich leicht von anderen Eucalyptus-Arten in den Blüten, durch die Anwesenheit von vier oder fünf dreieckigen Blütenblättern mit grünem Kiel und weißem Rand und durch beständige, holzige, grüne Sepalen. Sie sind also ohne Operculum, weil die Petalen hier bedeckende „Klappen“ bilden, die sich dann öffnen und die Staubblätter freilegen. Der Calyx kann hier auch bespitzt sein.
Die oft holzigen, trockenen Kapselfrüchte, in englischer Sprache auch Gumnuts genannt, sind meistens kegel- oder urnen- bis birnenförmig und besitzen an ihren oberen Enden meist vier (3–7), oft dreieckige, mehr oder weniger vorstehende oder eingesenkte, ventilartige, nach außen öffnende Öffnungen, Klappen, die geöffnet die eigentlichen, sehr kleinen Samen freigeben. Die Kapseln einiger Arten öffnen sich nur nach Bränden, bei Eucalyptus pleurocarpa sind die Kapseln weiß und rippig. Die Früchte sind sehr verschieden in der Größe, sie können von 0,2 cm bis zu 7 cm groß sein, meist sind sie etwa 0,5 bis 1 cm groß. Die unregelmäßig geformten Samen können manchmal geflügelt sein und sind braun, rötlich, gelblich, grau oder schwarz. Die sterilen, unbefruchteten oder unfruchtbaren, meistens kleineren und andersfarbigen Eizellen werden „Chaff“ genannt, sie sind oft in großer Zahl, bis zu über 90 %, vorhanden. Es sind oft 4 bis 10 fertile Samen vorhanden, es können aber 30 oder viel mehr sein oder auch nur zwei. Die Samen werden durch den Wind verbreitet. In wenigen Arten öffnen sich die Kapseln erst nach einigen Jahren. Das Vorhandensein des Chaffs macht die Lagerung der Samen teuer und das genaue Aussäen sehr schwierig, die fertilen Samen und der Chaff können durch Aussieben getrennt werden. Einige Samen benötigen Feuer um zu keimen.
Blütenstand von Eucalyptus blakelyi
Man sieht die abfallende Kalyptra bei den Blüten von Eucalyptus tereticornis
Früchte von Eucalyptus globulus
Samen von Eucalyptus camaldulensis
Eukalypten haben ihre Heimat in Australien, inklusive Tasmanien und der Osthälfte Indonesiens. Heute aber wachsen manche Arten auch in vielen anderen tropischen und subtropischen Gebieten der Welt. In Australien besteht der Baumbestand heute zu 70 % aus Eukalyptusarten. Kein anderer Kontinent hat einen so stark von einer einzelnen Gattung dominierten Baumbestand. Die Fläche des natürlichen Eukalyptus-Bestandes in Australien beträgt mehr als 110.000 km² (Stand 2009).[3]
In mehreren Weltregionen, in denen Eukalyptus-Arten nicht heimisch sind, wird Eukalyptus wegen seiner Schnellwüchsigkeit und guten Holzqualität angebaut. Beispiele für solche Regionen sind Südeuropa und Südafrika. Eukalyptus-Arten werden in mehr als 90 Ländern auf einer Fläche von insgesamt mehr als 220.000 km² angebaut,[3] das ist das Zweifache der Fläche mit natürlichem Eukalyptuswald in Australien.
Die Fläche der Eukalyptus-Plantagen entspricht etwa zwölf Prozent der Fläche aller Forste und Holzplantagen und etwa 0,5 Prozent aller Waldflächen weltweit (Stand 2009).[3] Auf etwa 130.000 km² (das sind knapp 60 Prozent der gesamten Eukalyptus-Plantagenflächen) ist die Produktivität hoch genug, damit sie den Anforderungen der Holzindustrie genügt (Stand 2009); die restliche Plantagenfläche wird als „unproduktiv“ bewertet.[3]
Eukalypten sind die Futterpflanzen des Koalas und einiger anderer Beuteltiere. Für die meisten anderen Tierarten sind sie dagegen giftig und nutzlos. Auch die Koalas fressen bevorzugt alte Blätter, in denen die Giftstoffe nicht mehr so konzentriert sind wie in den jungen Trieben und Blättern.
Der Anbau von Eukalyptus führt häufig zu Problemen, weil er den Boden bis in die Tiefe austrocknet, den heimischen Tieren keinen Lebensraum bietet, andere Pflanzenarten aggressiv verdrängt und die Waldbrandgefahr verstärkt. In verschiedenen Regionen haben sich die durch Eukalyptus angefeuerten, intensiveren Waldbrände negativ auf die heimische Fauna ausgewirkt, den Nährstoffgehalt der Böden verringert und zu stärkerer Bodenerosion geführt.[4][5] Mit Programmen wie Working for Water werden unter anderem Eukalypten gezielt entfernt, um vor allem die Schäden, die sie im Wasserhaushalt einzelner Regionen verursachen, zu beseitigen.[6]
Eukalyptus spec. fördert mit seinen hochbrennbaren Ölen Wahrscheinlichkeit und Intensität von Waldbränden. Einige der forstwirtschaftlich im Mittelmeerraum genutzten Eukalyptus-Arten geben auch ölige Substanzen in den Boden ab, wodurch sich die Waldbrandgefahr weiter erhöht.[7] Der „Eukalyptus“ hat auch die Eigenschaft, von Zeit zu Zeit große Äste abzuwerfen. Die am Boden liegenden Äste sind besonders förderlich bei Waldbränden, denn sie führen das Feuer näher an den Baum heran.
Eukalyptus-Arten profitieren von Waldbränden, da ihre Wurzelstöcke und Samen ein Feuer überleben und sehr schnell wieder austreiben, bevor sich andere Pflanzenarten erholt haben. Das Feuer ist für sie im Wettbewerb mit anderen Waldpflanzen in der Gesamtbilanz positiv,[8] denn es dient nicht nur der Beseitigung von Parasiten, sondern hilft dem Eukalyptus bei der Fortpflanzung (Pyrophilie). Besonders durch die hohe Hitze des Feuers können die Samenschalen des Baumes platzen. Viele Eukalyptus-Arten bilden sogenannte Lignotuber aus, die ein Wiederaustreiben auch nach völliger Zerstörung der oberirdischen Pflanzenteile ermöglichen.
Bei den Waldbränden in Portugal 2017 wurde seitens der Umweltschutzorganisation Quercus kritisiert, dass die Behörden den Anbau von Eukalypten gefördert hatten und überwiegend Eukalyptusbestände gebrannt hätten.[9]
Eukalypten dienen in erster Linie zur Holzgewinnung. Von den rund 700 Arten kommen 37 Arten für die Verwendung in der Holzindustrie in Frage, jedoch werden nur 15 Arten tatsächlich kommerziell genutzt.[10]
Alle Eukalyptusholzarten sind rötlich. Die drei wichtigsten Holzarten sind[11]:
Eukalyptus ist der weltweit am meisten verbreitete Plantagenbaum.
Mehr als 50 Eukalyptusarten dienen zur Gewinnung stark riechender ätherischer Öle mittels Wasserdampfdestillation der Blätter und Zweige. Die chemische Zusammensetzung und die physiologische Wirkung der ätherischen Öle hängen von der Eukalyptusart ab. Welche Eukalyptusart sich im Fläschchen befindet, darüber gibt der botanische Name Auskunft.
Unter dem Namen des bekanntesten Vertreters Blauer Eukalyptus (Eucalyptus globulus) finden sich auch Vermischungen mit anderen Eukalyptussorten, da nach dem Europäischen Arzneibuch verschiedene Arten zur Gewinnung des Eukalyptusöls herangezogen werden dürfen. Auch wird Eucalyptus globulus rektifiziert, das heißt, es wird mittels einer Nachdestillation der Anteil der stark reizenden Inhaltsstoffe abgesenkt. Aus diesem Grund sollte der Gehalt des Cineols in Prozent auf dem ätherischen Ölfläschchen stehen.
Die unterschiedlichen Eukalyptusarten eignen sich durch ihre Inhaltsstoffe nicht für Kinder unter sechs Jahren oder für die meisten Tiere. In großen Mengen sind sie auch für erwachsene Menschen giftig. Eukalyptusöl findet eine Anwendung in der Bienenpflege als Wirkstoff gegen Milbenbefall.
Inhaltsstoffe verschiedener Eukalyptus-Arten:
Die schnell wachsenden Eukalypten haben eine zunehmende Bedeutung als Energiepflanze, wobei durch Pyrolyse aus dem Holz gewonnenes Gas und Öl sowie Holz zur Verbrennung in Wärmekraftwerken genutzt wird. Wegen des hohen Flächenbedarfes und weiterer Probleme sind solche Projekte teilweise umstritten.[13]
Zum ersten Mal schriftlich erwähnt wurde die Gattung Eucalyptus auf der Forschungsreise von Abel Tasman im Jahre 1642. Er fand in Tasmanien ein Gebiet, auf dem Bäume wuchsen, die ihre niedrigsten Äste in 18 m Höhe hatten. Auch der Forscher Dampier fand diese Bäume zu späterer Zeit, als Tasmanien New South Wales genannt wurde. Er nannte den Eukalyptus „Drachenbaum“ wegen seiner enormen Größe und der erhöhten Ausscheidung von Harz. Auch der Entdecker Captain James Cook verglich dieselben Bäume 1770 mit „Harz-Drachen“. Joseph Banks, ein bekannter Botaniker, begleitete James Cook auf seiner Überfahrt und brachte die Pflanzen mit zurück nach England.[14] Die Gattung Eucalyptus wurde dann 1789 vom französischen Botaniker Charles Louis L’Héritier de Brutelle, in der Zeit, als er in London arbeitete, mit der Erstveröffentlichung der Art Eucalyptus obliqua in Sertum Anglicum, S. 18, Tafel 20 aufgestellt.[15] Der Gattungsname Eucalyptus setzt sich aus den altgriechischen Wörtern εὖ eu für „schön, gut“ und καλυπτός kalyptos für „versteckt“ zusammen und beruht auf dem haubenartig geschlossenen Blütenkelch (der Calyptra), der während des Knospenstadiums die „versteckten“ Staub- und Fruchtblätter verbirgt.
Die artenreiche Gattung Eucalyptus wurde von unterschiedlichen Autoren gegliedert, hier Beispiele:
1971: Bei Pryor und Johnson gab es sieben Untergattungen:[16]
1991: Hill teilte in vier Untergattungen ein:[17]
2000: Brooker gibt sieben Untergattungen mit mehr als einer Art und sechs monotypische Untergattungen an[18] (einige davon haben später den Rang einer Gattung erhalten):
Einige ursprünglich in die Gattung Eucalyptus eingeordnete Arten werden von manchen Autoren anderen Gattungen wie Corymbia[19] zugeordnet. Die folgende Auflistung der über 600 anerkannten Arten und Arthybriden[20] ist ohne Berücksichtigung der Untergattungszugehörigkeit alphabetisch sortiert, wobei neben dem botanischen Autorkürzel auch die Veröffentlichung mit Erscheinungsjahr der Erstbeschreibung angegeben ist:
Die artenreiche Gattung Eucalyptus enthält je nach Autor 700 bis über 800 Arten, hier eine Artliste nach Stand 2008:[21][20]
Die Eukalypten (Eucalyptus), auch Blaugummibäume genannt, sind eine artenreiche Pflanzengattung in der Familie der Myrtengewächse (Myrtaceae). Die über 600 Arten sind in Australien und Indonesien heimisch.
Eucalyptus is a diverse genus o flouerin trees an shrubs (includin a distinct group wi a multiple-stem mallee growth habit) in the myrtle faimily, Myrtaceae. Members o the genus dominate the tree flora o Australie, an include the tawest kent flowering plant on Yird. Thare are mair nor 700 species o eucalyptus an maist are native tae Australie; a very smaw nummer are foond in adjacent auries o New Guinea an Indonesie.
She genus dy viljyn ad Eucalyptus. T'ad dooghyssagh da'n Austrail son y chooid smoo, agh ta beggan jeu ry-akin ayns Noa-Ghuinea as Yn Indoneesh. Ta fer jeu cummal ayns ny h-Ellanyn Philippeenagh. Cha nel agh 15 dooieyn ry-akin çheumooie jeh'n Austrail, as cha nel agh 9 jeusyn nagh vel ry-akin 'syn Austrail. Ta sleih troarey ad er feie ny cruinney.
Ta slieh cur biljyn gummey er shiartanse jeu, er coontey y tapp t'ad cur magh ny yei brishey y roost.
She genus dy viljyn ad Eucalyptus. T'ad dooghyssagh da'n Austrail son y chooid smoo, agh ta beggan jeu ry-akin ayns Noa-Ghuinea as Yn Indoneesh. Ta fer jeu cummal ayns ny h-Ellanyn Philippeenagh. Cha nel agh 15 dooieyn ry-akin çheumooie jeh'n Austrail, as cha nel agh 9 jeusyn nagh vel ry-akin 'syn Austrail. Ta sleih troarey ad er feie ny cruinney.
Ta slieh cur biljyn gummey er shiartanse jeu, er coontey y tapp t'ad cur magh ny yei brishey y roost.
Eucalyptus is a diverse genus o flouerin trees an shrubs (includin a distinct group wi a multiple-stem mallee growth habit) in the myrtle faimily, Myrtaceae. Members o the genus dominate the tree flora o Australie, an include the tawest kent flowering plant on Yird. Thare are mair nor 700 species o eucalyptus an maist are native tae Australie; a very smaw nummer are foond in adjacent auries o New Guinea an Indonesie.
Eukalipto esas alta arboro di familio Mirtaco de Australia do ligno servas por facar papero note dolca nam kreskas rapide.
La kortico di speco benthamii esas maxim blanka.
La folii di yuno e di adulto esas tre diferanta (inkluzita l'odoro), pro ke to lasta esas vertikala nerekta e rezinoza, do donas poka ombro e nur koalo povas manjar.
Ang uri ng eukaliptus ay isang magkakaibang genus ng namumulaklak na mga puno at shrubs (kabilang ang isang natatanging pangkat na may maramihang-stem mallee paglago ugali) sa mirto pamilya, Myrtaceae. Ang mga miyembro ng genus ay namumuno sa tree flora ng Australia, at kasama ang Eucalyptus regnans, ang pinakamataas na kilalang namumulaklak na halaman sa Daigdig. Mayroong higit sa 700 species ng uri ng halaman at karamihan ay katutubong sa Australia; Ang isang napakaliit na bilang ay matatagpuan sa mga katabing lugar ng New Guinea at Indonesia. Isang uri ng hayop, Eucalyptus deglupta, ang mga saklaw na malayo sa hilaga ng Pilipinas.
Ang lathalaing ito ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Eukaliptus je rod drvenastih biljaka iz familije Myrtaceae. Porijeklom je iz Tasmanije i Australije. Raste uglavnom u gustim šumama tih teritorija. Latinski naziv biljke je Eucalyptus globulus.
Raste vrlo brzo i dostiže visinu od 80 metara. Stalni stanovnici ovog drveta su koale koje se hrane isključivo njegovim lišćem. Lišće eukaliptusa je plosnato i široko, a njegove ivice uvijek zauzimaju pravac sjever - jug, čime se lišće štiti od pretjeranog isparavanja na visokim temperaturama. Plod eukaliptusa je u obliku kupe sa poklopcem (riječ eukaliptus znači "onaj koji štiti"). Lišće i plod eukaliptusa imaju veoma prijatnu aromu i koriste se u liječenju oboljenja dišnih organa u obliku sirupa i tableta ili kao eterično ulje. Inače, ovo drvo izuzetno dobro pročišćava zrak pa su okoline šuma eukaliptusa veoma zdrava područja. Danas se uzgaja u mnogim zemljama toplog podneblja. Budući da jako upija vodu iz zemlje (neke vrste čak do 500 litara vode dnevno), sadi se radi isušivanja vlažnih močvarnih terena. Najčešće se upotrebljava lišće starijih grana koje je dugačko (20 cm), kopljasto, često srpasto i pri dnu koso sa kratkom drškom, ono je kožasto i golo blijedozelene boje. U osušenom lišću ima 3% eteričnog ulja čiji je glavni sastojak cineol (eukaliptol). Eukaliptus još i upija zvuk tako da dva čovjeka s dvije različite strane drveta ne mogu razgovarati u daljini od deset metara.
Eukaliptus se razmnožava sjemenom koje se sije krajem marta ili početkom aprila.
Njegov ljekoviti dio je ulje i lišće. Eukaliptus snižava temperaturu, ima antibakterijska i antivirusna svojstva. Mirisa eukaliptusa je neugodan za komarce, lišće se dodaje mješavinama čajeva protiv šećerne bolesti i živčanih bolesti. Ulje eukaliptusa se nalazi u sastavu raznih preparata koji pomažu kod reumatskih oboljenja. Primjenjuje se i kod ženskih bolesti u obliku čaja i za kupke. Eukaliptol je glavni sastojak eteričnog ulja koje se dobije destilacijom s vodenom parom iz svježeg lišća i cvjetnih pupoljaka. Eterično ulje je bezbojna ili svijetla zelenkasto žuta tekućina, karakterističnog svježeg okusa koji hladi i jakog mirisa, zbog toga se dodaje u žvakaće gume.
Eukaliptus je rod drvenastih biljaka iz familije Myrtaceae. Porijeklom je iz Tasmanije i Australije. Raste uglavnom u gustim šumama tih teritorija. Latinski naziv biljke je Eucalyptus globulus.
Evkalipt (Yeisa1urgi8) — mirtadoshlarga mansub doim yashil daraxt yoki butalar turkumi; dorivor oʻsimlik. Avstraliya va uning atrofidagi orollarda 500 dan ortiq turi tarqalgan. Tropik va subtropiklarda koʻp ekiladi (mas, Braziliyada E. ekilgan maydonlar Avstraliya, Ispaniya, Janubiy Sharqiy Osiyo mamlakatlari va boshqalardagidan koʻproq). Gʻarbiy Gruziya, Qrim va Ozarbayjonda E.ning sharsimon, kulrang va xivchinsimon turlari oʻstiriladi. Tanasi baquvvat, balandligi 80–100 m gacha, shoxshabbasi siyrak. Barglari etli, chekkalari tekis. Gullari oq, baʼzan ochsargʻish va toʻqqizil, ikki jinsli, barg qoʻltigʻidan chiqib qalqon yoki roʻvaksimon toʻpgul hosil qiladi, mevasi koʻp urugʻli koʻsakcha. E. issiqsevar va namsevar oʻsimlik. Unumdor yerlarda yaxshi oʻsadi. 500 yilgacha yashaydi. Barglari yoz davomida teriladi, lekin kuzda terilgan bargi tarkibida tibbiyotda va parfyumeriyada ishlatiladigan efir moyi koʻp. Quruq bargi tarkibidagi efir moyi miqdori 1,5—3%. E.ning boshqa 20 ga yaqin turi manzarali oʻsimlik sifatida hamda yogʻochi (qurilish va qogʻoz sanoati) uchun oʻstiriladi. E. tez oʻsuvchan boʻlgani tufayli (bir yidda 4–5 m oʻsadi) botqoq yerlarda ekilganda botqoqlarni quritib, tuproq tarkibini yaxshilashda muhim rol oʻynaydi. Urugʻidan koʻpaytiriladi.
Kalistu (genus Eucalyptus) nisqaqa huk Awstralyapi wiñaq sach'akunam, qanchis pachakmanta aswan rikch'aqkunam. Huk kalistu rikch'aqkunaqa Urin Awya Yalaman apamusqam:
Ankash qallupi ninku kaliptu. May ancha chakrapi hitarin kaliptu mallki.
Kalistu sach'ap mama llaqtankuna
Kalistu sach'a-sach'a
Koala raphikunata mikhun.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Kalistu
Kalistu (genus Eucalyptus) nisqaqa huk Awstralyapi wiñaq sach'akunam, qanchis pachakmanta aswan rikch'aqkunam. Huk kalistu rikch'aqkunaqa Urin Awya Yalaman apamusqam:
China kalistu (Eucalyptus camaldulensis) Urqu kalistu (Eucalyptus globulus)Ankash qallupi ninku kaliptu. May ancha chakrapi hitarin kaliptu mallki.
Mikalatusi au mikalitusi (kwa Kiing. gum tree) ni miti na vichaka ya jenasi Eucalyptus katika familia Myrtaceae.
Miti hii kiasili inatokea Australia na maeneo jirani ya Australasia. Kuna spishi zaidi ya 700 katika jenasi hii. Spishi 15 pekee ziko nje ya Australia. Siku hizi zinapatikana kote duniani kwa sababu zimepandwa kote katika maeneo tropiki na nusutropiki pamoja na Amerika, Afrika, nchi kando la Mediteranea, Mashariki ya Kati, China na Uhindi. Spishi zilizo nyingi haziwezi kustawi katika maeneo penye jalidi (kama halijoto inashuka chini ya sentigredi 0) maana mikalatusi haziwezi kukauka wakati wa baridi na kama halijoto inashuka mno maji katika matawi na shina inaganda na kuharibu seli zake.
Spishi mbalimbali zimeenezwa duniani kutokana na tabia zao za kukua haraka na hivyo kuwa chanzo cha ubao, kuwa na mafuta ndani yake yenye manufaa mbalimbali na wezo wao wa kukausha kinamasi na hivyo kupunza hatari ya malaria. Hivyo kuna pia upinzani dhidi ya kupanda mikalatusi kwa sababu zinatumia maji mengi[1].
Mikalatusi inapatikana kama vichaka au miti mikubwa hata mikubwa sana.
Mikalatusi za msituni huwa na shina moja ndefu na kilele cha matawi kisicho kirefu sana. Mkalatusi jitu (Eucalyptus regnans) ni mti wa majani mrefu kabisa; mmoja ulipatikana huko Tasmania mwenye urefu wa mita 97 na mzingo wa mita 20.
Vichaka vya mikalatusi vinafikia kimo cha chini ya mita 10.
Kimo cha miti yao hupangwa kuwa
Karibu spishi zote huwa na majani mwaka wote lakini chache zinatupa majani wakati wa kiangazi. Kama spishi nyingi za familia ya myrtaceae majani huwa na tezi za mafuta.
Hata miti mikubwa mara nyingi hutoa kivuli kidogo tu kwa sababu majani yanatazama chini kwa kusudi la kupunguza athira ya nuru ya jua kwenye kanda la tropiki.
Majani mapya na majani yenye umri mrefu zaidi mara nyingi huonekana tofauti kwa rangi na umbo.
Ganda inaonekana kulingana na umri wa mti. Kama miti yote mkalatusi unaongeza tabaka mpya ya ganda kila mwaka na hivyo kuongeza unene wa shina.
Kwenye spishi mbalimbali tabaka ya nje ya ganda inakauka na kuachana na shina kwa kanda ndefu au kwa vipande-vipande. Spishi nyingine zinashika ganda lililokauka kwenye sehemu ya chini ya shina pekee (kwa Kiingereza inaitwa "black butts" au "half bark"), sehemu ya juu ya shina huwa na ganda nyororo.
Mikalatusi huwa na aina ya mafuta ndani ya majani na ubao yanayoweza kuwaka. Kuna taarifa ya kwamba miti ililipuka wakati wa moto ya msituni. Moto zinaweza kuenea haraka kwenye misitu ya mikalatusi kwa sababu ndimi za moto zinaruka katika vilele vya matawi; katika hali ya joto mafuta kwenye majani huyeyuka kuwa mvuke ambako moto inaenea haraka mno. Miti ya mikalatusi zinaweza kudumisha moto kwa sababu baaada ya kuangamizwa nje kuna sehemu za kuotesha majanai na matwi zinzofichwa ndani ya ganda au kwenye sehemu ya mizizi yao. Pia mbegu ni ngumu haiharibiki haraka na kuota baada ya moto kupita.
Mkalatusi mweupe wa Wallangarra
Mikalatusi au mikalitusi (kwa Kiing. gum tree) ni miti na vichaka ya jenasi Eucalyptus katika familia Myrtaceae.
Miti hii kiasili inatokea Australia na maeneo jirani ya Australasia. Kuna spishi zaidi ya 700 katika jenasi hii. Spishi 15 pekee ziko nje ya Australia. Siku hizi zinapatikana kote duniani kwa sababu zimepandwa kote katika maeneo tropiki na nusutropiki pamoja na Amerika, Afrika, nchi kando la Mediteranea, Mashariki ya Kati, China na Uhindi. Spishi zilizo nyingi haziwezi kustawi katika maeneo penye jalidi (kama halijoto inashuka chini ya sentigredi 0) maana mikalatusi haziwezi kukauka wakati wa baridi na kama halijoto inashuka mno maji katika matawi na shina inaganda na kuharibu seli zake.
Spishi mbalimbali zimeenezwa duniani kutokana na tabia zao za kukua haraka na hivyo kuwa chanzo cha ubao, kuwa na mafuta ndani yake yenye manufaa mbalimbali na wezo wao wa kukausha kinamasi na hivyo kupunza hatari ya malaria. Hivyo kuna pia upinzani dhidi ya kupanda mikalatusi kwa sababu zinatumia maji mengi.
Okalîptûs dareke ji malbata myrtaceae ye ku li Kurdistanê jî digihê. Zêdetirî 700 cureyên vê darê hene ku pirraniya wan li Awistraliyayê tên dîtin. Çend cureyên wê li Kurdistanê hêşîn dibin, ne diyar e. Herwiha şewitandina daristanên bakurê Kurdistanê ji aliyê artêşa Romê (Tirkiye) ve bandoreke çawa li okalîptûsan kiriye jî. Lewra li ser floraya Kurdistanê lêkolînên zanistî kêm in, ên hene jî ne aktuel in.
Okalîptûs darên herî dirêj in, bilindiya wan ji 100 m derbastir dibin. Dareke gihîştî ya okalîptûsê 200 heya 1000 lt avê dihewîne. Okalîptûs ji avê hez dikin. Li cihên avevek (hezek, avzêl) diajon ku axê ziwa bike. Li cihê ku dara okalîptûsê hatiye ajotin, demekê dirêj darên din hêşîn nabin, lewra madeyeke kîmyayî berdide axê. Divê demekê derbas bibe, heya axê xwe pakij kir.
Okalîptûs dareke ji malbata myrtaceae ye ku li Kurdistanê jî digihê. Zêdetirî 700 cureyên vê darê hene ku pirraniya wan li Awistraliyayê tên dîtin. Çend cureyên wê li Kurdistanê hêşîn dibin, ne diyar e. Herwiha şewitandina daristanên bakurê Kurdistanê ji aliyê artêşa Romê (Tirkiye) ve bandoreke çawa li okalîptûsan kiriye jî. Lewra li ser floraya Kurdistanê lêkolînên zanistî kêm in, ên hene jî ne aktuel in.
Okalîptûs darên herî dirêj in, bilindiya wan ji 100 m derbastir dibin. Dareke gihîştî ya okalîptûsê 200 heya 1000 lt avê dihewîne. Okalîptûs ji avê hez dikin. Li cihên avevek (hezek, avzêl) diajon ku axê ziwa bike. Li cihê ku dara okalîptûsê hatiye ajotin, demekê dirêj darên din hêşîn nabin, lewra madeyeke kîmyayî berdide axê. Divê demekê derbas bibe, heya axê xwe pakij kir.
Ko e pulukamu (blue gum) ko e fuʻu ʻakau lahi ia, ʻomi mei ʻAositēlia. ʻOku lahi ʻaupito ʻa e ngaahi faʻahinga, pea ʻoku ʻikai pau ko e fē faʻahinga ʻoku tupu ʻi Tongá ni. Mahalo pē ko e Eucalyptus citriodora, E. deglupta, E. saligna, E. tereticornis ?
Ko e pulukamu (blue gum) ko e fuʻu ʻakau lahi ia, ʻomi mei ʻAositēlia. ʻOku lahi ʻaupito ʻa e ngaahi faʻahinga, pea ʻoku ʻikai pau ko e fē faʻahinga ʻoku tupu ʻi Tongá ni. Mahalo pē ko e Eucalyptus citriodora, E. deglupta, E. saligna, E. tereticornis ?
Ο ευκάλυπτος είναι αγγειόσπερμο, δικότυλο, ιθαγενές φυτό και ανήκει στην τάξη Μυρτώδη και στην οικογένεια των Μυρτίδων. Περιλαμβάνει 550 περίπου είδη μεγάλων ως επί το πλείστον δέντρων που καλλιεργούνται στις εύκρατες περιοχές για εμπορική εκμετάλλευση και για τη σκιά τους.
Τα φύλλα του είναι μακριά , δερματώδη και κρέμονται από το δέντρο. Ο καρπός είναι κάψα που περιβάλλεται από μία θήκη και περιέχει πολλά μικρά σπόρια ενώ τα άνθη όταν ανοίγουν ενώνονται μεταξύ τους σχηματίζοντας ένα μικρό δοχείο. Τα φύλλα πολλών ειδών περιέχουν ένα έλαιο γνωστό και ως ευκαλυπτέλαιο που χρησιμοποιείται στη φαρμακευτική σε διάφορα σπρέι κατά της ρινικής καταρροής. Από τον κορμό κάποιων άλλων ειδών λαμβάνεται η ρητίνη, χρήσιμη στη βυρσοδεψία και στη φαρμακευτική. Τα δέντρα είναι ψηλά και μπορούν να φτάσουν σε ύψος και τα 90 μέτρα και η περιφέρεια του κορμού τα 8 μέτρα. Είναι τα ψηλότερα ανθοφόρα φυτά.
Ο φλοιός του ευκαλύπτου έχει χρήσεις στη βυρσοδεψία, ενώ το ξύλο του, επειδή έχει την ιδιότητα να είναι σκληρό και στερεό, έχει χρήσεις στη ναυπηγική σε βαριές και ελαφριές κατασκευές, στην κατασκευή αποβάθρων, στη γεφυροποιία, σε τηλεγραφικούς στύλους και σε οικοδομές. Στην Αυστραλία χρησιμοποιείται ως καύσιμο. Επίσης χρησιμοποιείται πολύ σε αναδασώσεις γιατί αναπτύσσεται πολύ γρήγορα ενώ παράλληλα δεν είναι ευαίσθητος στις διάφορες ασθένειες.
Στην Ελλάδα βρίσκουμε το είδος Ευκάλυπτος ο σφαιρικός (Eucalyptus globulus) που φτάνει σε ύψος τα 80 μέτρα. Ο ευκάλυπτος εισήχθη στην Ελλάδα από τον βοτανολόγο και λόγιο Θεόδωρο Ορφανίδη το 1862. Έχει ξερό φλοιό που μαδάει βγάζοντας μακριές ταινίες αφήνοντας τον κορμό λείο και το χρώμα του σταχτίλευκο. Καλλιεργείται κυρίως στη νότια Ελλάδα και στη Χαλκιδική και βρίσκεται σε δάση και κήπους.
Μερικοί τον φυτεύουν στον κήπο του σπιτιού τους αφού εκτός της σκιάς και της δροσιάς που παρέχει έχει τη δυνατότητα να απομακρύνει και τα κουνούπια.
Ο γενετικός κώδικας του ευκαλύπτου έχει περισσότερα από 36000 γονίδια.[1]
Ευκάλυπτος ο σιδηρόξυλος, showing fruit (capsules) & buds with Operculum present.
Ευκάλυπτος ο Βριδγεσιανός στην Επικράτεια Αυστραλιανής Πρωτεύουσας.
Ευκάλυπτος του Γκανν, ένα φυτευμένο δέντρο στη νότια Αγγλία. Το κατώτερο τμήμα του κορμού καλύπτεται με κισσό.
Ευκάλυπτος ο σταχτόχρωμος x κονιορτόδης - National Botanical Gardens Canberra
Κηκίδες του ευκαλύπτου
Ένας Ευκάλυπτος του χιονιού (Ευκάλυπτος ο ολιγανθής), το χειμώνα στις αυστραλιανές Άλπεις
Ευκάλυπτοι δυτικά της Port Macquarie, Νέα Νότια Ουαλία
Ευκάλυπτος ο τσαπμανιανός στο Royal Botanic Gardens, Λονδίνο
Δέντρα των Ευκάλυπτος ο βασιλεύων στην Βικτώρια
Ευκάλυπτος του Ντην (Eucalyptus deanei), Blue Mountains National Park, Αυστραλία
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
|coauthors= ignored (|author= suggested) (βοήθεια) 5th edition. ISBN 0-643-06969-0
|coauthors= ignored (|author= suggested) (βοήθεια) Third edition. ISBN 1-876473-52-5 vol. 1. South-eastern Australia.Ο ευκάλυπτος είναι αγγειόσπερμο, δικότυλο, ιθαγενές φυτό και ανήκει στην τάξη Μυρτώδη και στην οικογένεια των Μυρτίδων. Περιλαμβάνει 550 περίπου είδη μεγάλων ως επί το πλείστον δέντρων που καλλιεργούνται στις εύκρατες περιοχές για εμπορική εκμετάλλευση και για τη σκιά τους.
Τα φύλλα του είναι μακριά , δερματώδη και κρέμονται από το δέντρο. Ο καρπός είναι κάψα που περιβάλλεται από μία θήκη και περιέχει πολλά μικρά σπόρια ενώ τα άνθη όταν ανοίγουν ενώνονται μεταξύ τους σχηματίζοντας ένα μικρό δοχείο. Τα φύλλα πολλών ειδών περιέχουν ένα έλαιο γνωστό και ως ευκαλυπτέλαιο που χρησιμοποιείται στη φαρμακευτική σε διάφορα σπρέι κατά της ρινικής καταρροής. Από τον κορμό κάποιων άλλων ειδών λαμβάνεται η ρητίνη, χρήσιμη στη βυρσοδεψία και στη φαρμακευτική. Τα δέντρα είναι ψηλά και μπορούν να φτάσουν σε ύψος και τα 90 μέτρα και η περιφέρεια του κορμού τα 8 μέτρα. Είναι τα ψηλότερα ανθοφόρα φυτά.
Ο φλοιός του ευκαλύπτου έχει χρήσεις στη βυρσοδεψία, ενώ το ξύλο του, επειδή έχει την ιδιότητα να είναι σκληρό και στερεό, έχει χρήσεις στη ναυπηγική σε βαριές και ελαφριές κατασκευές, στην κατασκευή αποβάθρων, στη γεφυροποιία, σε τηλεγραφικούς στύλους και σε οικοδομές. Στην Αυστραλία χρησιμοποιείται ως καύσιμο. Επίσης χρησιμοποιείται πολύ σε αναδασώσεις γιατί αναπτύσσεται πολύ γρήγορα ενώ παράλληλα δεν είναι ευαίσθητος στις διάφορες ασθένειες.
Στην Ελλάδα βρίσκουμε το είδος Ευκάλυπτος ο σφαιρικός (Eucalyptus globulus) που φτάνει σε ύψος τα 80 μέτρα. Ο ευκάλυπτος εισήχθη στην Ελλάδα από τον βοτανολόγο και λόγιο Θεόδωρο Ορφανίδη το 1862. Έχει ξερό φλοιό που μαδάει βγάζοντας μακριές ταινίες αφήνοντας τον κορμό λείο και το χρώμα του σταχτίλευκο. Καλλιεργείται κυρίως στη νότια Ελλάδα και στη Χαλκιδική και βρίσκεται σε δάση και κήπους.
Μερικοί τον φυτεύουν στον κήπο του σπιτιού τους αφού εκτός της σκιάς και της δροσιάς που παρέχει έχει τη δυνατότητα να απομακρύνει και τα κουνούπια.
Ο γενετικός κώδικας του ευκαλύπτου έχει περισσότερα από 36000 γονίδια.
Эвкалипт (латин Eucalyptus )- тайö аслыспöлöс пу сикас. Быдмö Австралияын.
Некымын эвкалипт породаяс быдмöны зэв джуджыда – 160 м-öдз; тайö медся джуджыд пуяс му вылын; мукöд породаясыс абу джуджыдджыкöсь миян пожöмъясысь да роч тыпуясысь, но быдмöны вывтi öдйö.
Эвкалипта вöръясын гожсай этша, сы вöсна мый пуясыс сулалöны шоча, а корйыс абу сук дай коръясыс бергöдчöмаöсь вывлань дорышöн; шондi югöръяс пырöны татчö дзик му бердöдзыс, кöнi быдмö турун. Тайö вöръясыс паркъяс кодьöсь либö пуяса видзьяс кодьöсь; сэнi быдлаын позьö ветлыны вöлöн-доддьöн да видзны скöт.
Австралияысь эвкалиптъяссö нуöны мукöд канмуясö да вöдитöны сэнi не сöмын öдйö быдмöмыс вöсна, но и сы вöсна, мый найö сетöны зэв чорыд, тыпуысь ён, лес, а коръяссьыс перйöны чöскыд дука выйяс, таысь öтдор, найöс вужйöдöны нюръяс косьтöм вылö, сы вöсна мый найö öдйö кыскöны мусьыс васö.
Эвкалипт (лат. Eucalyptus) - өсүмдүктөрдүн мирталар тукумундагы дайыма жашыл бадал же дарак өсүмдүгү.
Жалбырагы жөнөкөй, жыттуу (эфир майы бар), тушташ же кезектешип жайгашкан. Гүлү жалгыздан же топ гүлгө чогулган, аарылар, куштар аркылуу чандашат. Мөмөсү - кутуча. 500дөй түрү Австралия жана Тасманияда таралган. КМШ өлкөлөрүндө 30 түрү Kapa деңиздин Кавказ жээгинде өстүрүлөт. Көп түрү тез өсүп, бийиктиги 100 мге жетет. Сөңгөгүнөн баалуу жыгач алынат, кабыгын, жалбырагынан алынган эфир (эвкалипт) майы медицинада колдонулат.
Эвкалипт (лат. Eucalyptus) - өсүмдүктөрдүн мирталар тукумундагы дайыма жашыл бадал же дарак өсүмдүгү.
Жалбырагы жөнөкөй, жыттуу (эфир майы бар), тушташ же кезектешип жайгашкан. Гүлү жалгыздан же топ гүлгө чогулган, аарылар, куштар аркылуу чандашат. Мөмөсү - кутуча. 500дөй түрү Австралия жана Тасманияда таралган. КМШ өлкөлөрүндө 30 түрү Kapa деңиздин Кавказ жээгинде өстүрүлөт. Көп түрү тез өсүп, бийиктиги 100 мге жетет. Сөңгөгүнөн баалуу жыгач алынат, кабыгын, жалбырагынан алынган эфир (эвкалипт) майы медицинада колдонулат.
Эўкаліпт (Eucalyptus) - род дрэваў і некаторых кустоў, налічваецца больш за 700 відаў.
— сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
नीलगिरी उच्चारित/ˌjuːkəˈlɪptəs/[2] मर्टल परिवार, मर्टसिया प्रजाति के पुष्पित पेड़ों (और कुछ झाडि़यां) की एक भिन्न प्रजाति है। इस प्रजाति के सदस्य ऑस्ट्रेलिया के फूलदार वृक्षों में प्रमुख हैं। नीलगिरी की 700 से अधिक प्रजातियों में से ज्यादातर ऑस्ट्रेलिया मूल की हैं और इनमें से कुछ बहुत ही अल्प संख्या में न्यू गिनी और इंडोनेशिया के संलग्न हिस्से और सुदूर उत्तर में फिलपिंस द्वीप-समूहों में पाये जाते हैं। इसकी केवल 15 प्रजातियां ऑस्ट्रेलिया के बाहर पायी जाती हैं और केवल 9 प्रजातियां ऑस्ट्रेलिया में नहीं होतीं. नीलगिरी की प्रजातियां अमेरिका, यूरोप, अफ्रीका, भूमध्यसागरीय बेसिन, मध्य-पूर्व, चीन और भारतीय उपमहाद्वीप समेत पूरे उष्णकटिबंधीय और उपोष्णकटिबंधीय क्षेत्र में उगायी जाती हैं।
नीलगिरी तीन सजातीय प्रजातियों में से एक है, जिन्हें आमतौर पर "युकलिप्ट्स" कहा जाता है, अन्य हैं कोरिंबिया और एंगोफोरा . इनमें से कुछ, लेकिन सभी नहीं, गोंद के पेड़ के रूप में भी जाने जाते हैं, क्योंकि बहुत सारी प्रजातियों में छाल के कहीं से छील जाने पर ये प्रचुर मात्रा में राल (जैसे कि, अपरिष्कृत गोंद) निकालते हैं। इसका प्रजातिगत नाम यूनानी शब्द ευ (eu) से आया है, जिसका अर्थ "अच्छा" और καλυπτος (kalyptos), जिसका अर्थ "आच्छादित" है, जो बाह्यदलपुंज का ऊपरी स्तर होता है जो प्रारंभिक तौर पर फूल को ढंक कर रखता है।[3]
नीलगिरी ने वैश्विक विकास शोधकर्ताओं और पर्यावरणविदों का ध्यान आकर्षित किया है। यह तेजी से बढ़नेवाली लकड़ी का स्रोत है, इसके तेल का इस्तेमाल सफाई के लिए और प्राकृतिक कीटनाशक की तरह होता है और कभी-कभी इसका इस्तेमाल दलदल की निकासी और मलेरिया के खतरे को कम करने के लिए होता है। इसके प्राकृतिक परिक्षेत्र से बाहर, गरीब आबादी पर लाभप्रद आर्थिक प्रभाव के कारण नीलगिरी का गुणगान किया जाता है[4][5]:22 और जबरदस्त रूप से पानी सोखने के लिए इसे कोसा भी जाता है,[6] इससे इसका कुल प्रभाव विवादास्पद है।[7]
एक परिपक्व नीलगिरी कम ऊंचाई वाली झाड़ी या बहुत बड़े वृक्ष का रूप ले सकता है। इसकी प्रजातियों को तीन प्रमुख प्राकृतिक वास और चार आकार श्रेणियों में विभाजित किया जा सकता है।
"वन वृक्ष" के रूप में सामान्यीकरण किया जाए तो यह एकल तनेवाला और इसका शिखर पूरे वृक्ष की ऊंचाई के छोटे-से अनुपात में हुआ करता है। "वनस्थली वृक्ष" एकल तनेवाले होते हैं, हालांकि भू-स्तर से ऊपर कुछ दूरी पर इसकी शाखाएं भी हो सकती हैं।
"मल्ली" भू-स्तर से बहु-तनायुक्त होते हैं, आमतौर पर ऊंचाई में 10 मी॰ (33 फीट) से कम, प्रायः टहनियों के अंत में मुख्यतः इसके शीर्ष होते हैं और अकेले पौधे एक खुले या संवृत बनावट का सम्मिश्रण हो सकते हैं। कई मल्ली पेड़ इतने छोटे हो सकते हैं कि उन्हें झाड़ी कहा जा सकता है।
पेड़ के दो अन्य प्रकार पश्चिमी ऑस्ट्रेलिया में उल्लेखनीय हैं और देशी नाम "माल्लेट" और "मर्लोक्क" से उनका वर्णन होता है। "माल्लेट" एक छोटे से मध्यम आकार का पेड़ है जो लिग्नोट्यूबर पैदा नहीं करता है और जिसका तना अपेक्षाकृत लंबा होता है, जिसकी डालियां नीचे की ओर झुकी होतो हैं और प्रायः इसका सीमावर्ती शीर्ष सुस्पष्ट रूप से घना होता है। यह युक्लिप्टस ऑक्सीडेंटलिस, ई. एस्ट्रिंजेंस, ई. स्पाथुलता, ई. गार्डनरी, ई.डिएलसिल, ई.फॉरेस्टियाना, ई. सैल्यूब्रिस, ई. क्लिविकोला और ई. ऑर्नाटा के परिपक्व स्वस्थ नमूनों की सामान्य आदत है। माल्लेट की चिकनी छाल में अक्सर एक साटन जैसी चिकनी चमक होती है और जो सफेद, मक्खनी, धूसर या तांबई हो सकती है।
शब्द मर्लोक्क का उपयोग विविध रूप में किया जाता है; फ़ॉरेस्ट ट्री ऑफ़ ऑस्ट्रेलिया में इसका वर्णन लिग्नोट्यूबर के बिना एक ऐसे छोटे वृक्ष के रूप में किया गया है जिसका तना छोटा होता है, माल्लेट की तुलना में झुकी डालियां होती हैं। वे आमतौर पर कमोबेश शुद्ध स्थानों में पनपते हैं। ई. प्लेटिपस, ई. वेसिक्युलोसा और असंबंधित ई. स्टोटेई के स्थान स्पष्ट रूप से पहचानने योग्य उदाहरण हैं।
"मोर्रेल" शब्द की उत्पत्ति कुछ हद तक अस्पष्ट है और पश्चिमी ऑस्ट्रेलिया के गेहूं क्षेत्र और स्वर्ण क्षेत्रों के पेड़ों के लिए इसका प्रयोग किया जाता है, जिसका तना लंबा, सीधा, पूरी तरह से खुरदुरी छाल होती है। अब इसका प्रयोग मुख्य रूप से ई. लौंगीकोर्निस (लाल मोर्रेल) और ई. मेलानोक्सिलोन (काला मेर्रोल) के लिए किया जाता है।
पेड़ के आकार की परिपाटी निम्न हैं:
लगभग सभी नीलगिरी सदाबहार होते हैं लेकिन कुछ उष्णकटिबंधीय प्रजातियों के पत्ते शुष्क मौसम के अंत में झर जाते हैं। मर्टल परिवार के दूसरे सदस्यों के साथ जैसा होता है, नीलगिरी के पत्तों में तैल ग्रंथियां भर जाती हैं। प्रचुर तेल का उत्पादन करना इस प्रजाति की एक महत्वपूर्ण विशेषता है। हालांकि परिपक्व नीलगिरी के पेड़ आमतौर पर बहुत ऊंचे और पत्तियों से आच्छादित होते हैं, इनका रंग खासतौर पर चकतीदार होता है क्योंकि पत्तियां आमतौर पर नीचे की ओर झुकी होती हैं।
परिपक्व नीलगिरी वृक्ष के पत्ते आमतौर पर बरछी के नोक के आकार के, पत्ती के डंठल की तरह और स्पष्टतया वैकल्पिक और मोमयुक्त और चटकदार हरे होते हैं। इसके उलट, अंकुरित बीज के पत्ते अक्सर इसके विपरीत, डंठल रहित और हल्के नीले रंग के होते हैं। लेकिन इस प्रतिरूप के बहुत सारे अपवाद हैं। कई प्रजातियां जैसे कि प्रजनन लायक परिपक्व हो जाने पर भी ई. मेलनोफ्लोइया और ई. सेटोसा की पत्तियों की कोमलता बनी रहती है। कुछ प्रजातियां जैसे ई. मैक्रोकरपा, ई. रोडैनथा और ई. क्रुसिस की पत्तियां आजीवन कोमल होने के कारण सजावट के लिए इनका उपयोग होता है। कुछ प्रजातियां जैसे कि ई. पेट्रिया, ई. डुनडासी और ई. लैंसडाउनियना की पत्तियां पूरे जीवन क्रम में चटकदार हरी होती हैं। ई. कैसिया अंकुरण के चरण में चटकदार हरी और परिपूर्ण परिपक्व अवस्था में हल्के नीले रंग की पत्तियों के साथ ज्यादातर नीलगिरी की पत्तियों के विकास के विपरीत नमूना दिखाती हैं। कोमल और परिपक्व पत्तियों के चरण का निरूपण क्षेत्र की पहचान में महत्वपूर्ण है।
नीलगिरी वृक्ष के विकास की पहचान पत्तियों के चार चरणों में होती है: 'अंकुरण', 'तारूणिक', 'मध्यवर्ती' और 'परिपक्व' चरण. हालांकि चरणों के बीच कोई निश्चित संक्रमणकालीन बिंदु नहीं होता है। मध्यवर्ती चरण, प्रायः जब पत्तियां सबसे बड़ी होती हैं, तारुणिक और परिपक्व चरण के बीच की कड़ी होती है।[8]
कुछ प्रजातियों को छोड़कर बाकी सभी में, एक वर्ग तना के विपरीत दिशा में पत्तियां जोड़े में बनती हैं, क्रमागत जोड़ी एक-दूसरे के समकोण (चतुष्क) में होती हैं। कुछ संकरी पत्तियोंवाली प्रजातियों, उदाहरण के लिए ई. ऑलेओसा, में पुरानी पत्तों की जोड़ी के बाद की अंकुरण पत्तियां अक्सर पांच तरफ से निकले तने के करीब से साफतौर पर घुमावदार प्रक्रिया में गुच्छा बनाती हैं। घुमावदार चरण के बाद, जिसमें कुछ से लेकर बहुत सारे गुल्म रह जाते हैं, तने से निकली हुई कुछ पत्तियों द्वारा समावेशित होने से यह व्यवस्था पलट कर चतुष्क हो जाती है। उन प्रजातियों में परिपक्व पत्तियों की जोड़ी के गुच्छे के विपरीत, जो डंठल के शीर्ष के विपरीत बन सकती हैं, डंठल के असमान वृद्धि के कारण वैकल्पिक परिपक्व पत्तियों के निर्माण के लिए ये अपने आधार से अलग हो जाती हैं।
नीलगिरी की प्रजातियों को आसानी से पहचानने लायक विशेषताएं विशिष्ट फूल और फल (संपुटिका या "गमनट्स") हैं। फूलों के असंख्य रोएंदार पुंकेसर होते हैं जो सफेद, मक्खनी, पीले या गुलाबी हो सकते हैं; कली में, पुंकेसर ऑपरक्युलम नामक एक बाह्य आवरण से ढंके होते हैं, यह आवरण सेपलों या पंखुड़ियों या दोनों से बना होता है। इस प्रकार फूलों में पंखुड़ियां नहीं होती हैं, लेकिन वे खुद को कई दिखावटी पुंकेसरों से सजाते हैं। पुंकेसरों का जैसे-जैसे विस्तार होता जाता है, ऑपरक्युलम खुलता जाता है, फूल के कप की तरह के आधार से वो विभाजित हो जाता है; यह एक विशेषता है जो कि वंश को एकजुट रखती है। युक्लिप्टस शब्द यूनानी शब्दों से बना है; eu- (ईयु-), अर्थात् सुरक्षित या भली-भांति और kaluptos (कलुप्टोस), अर्थात् आवरण; ओपरक्युलम का अर्थ हुआ "सुरक्षित आवरण". काठ फल या कैप्सूल मोटे तौर पर शंकु के आकार के होते हैं और जिनके अंत में वाल्व हुआ करते हैं जिन्हें खोलकर बीज निकाले जाते हैं। वयस्क पत्तियों के आने शुरू होने से पहले अधिकांश प्रजातियों में फूल नहीं खिलते;नीलगिरी सिनेरिया और नीलगिरी पेर्रीनियाना इसके उल्लेखनीय अपवाद हैं।
पेड़ की उम्र, छाल के शेड के किस्म, छाल के रेशे की लंबाई, शिकनों की दशा, मोटाई, कड़ापन और रंग के साथ नीलगिरी छाल का रूप-रंग आदि बदलता रहता है। सभी परिपक्व नीलगिरी छाल की एक वार्षिक परत डाला करते हैं, जो तने के व्यास को बढ़ाने में योगदान देता है। कुछ प्रजातियों में, सबसे बाहरी परत मर जाया करती है और सालाना झड़ जाती है, या तो लंबे-लंबे टुकड़ों में (जैसे कि नीलगिरी शीथियाना में) या अलग-अलग आकार के टुकड़ों में (ई. डायवरसीकलर, ई. कोस्मोफिल्ला या [[ई. क्लाडोकैलिक्स|ई. क्लाडोकैलिक्स ]]). ये गोंद या चिकनी-छाल की प्रजातियां हैं। गोंद छाल फीकी, चमकीली या साटनदार (जैसे कि ई. ऑर्नाटा में) या चमकरहित (ई. कॉस्मोफिल्ला) हो सकती हैं। कई प्रजातियों में मृत छाल पेड़ से झड़ती नहीं। तने की अनिवार्य रूप से खुरदुरी-छाल की प्रकृति में कोई फेरबदल किये बिना इसकी सबसे बाहरी परत धीरे - धीरे समय और शेड के साथ विखंडित होती है - उदाहरण के लिए ई. मार्जिनाटा, ई. जैकसनी, ई. ऑब्लीकुआ और ई. पोरोसा .
कई प्रजातियां "हाफ बार्क" या "ब्लैकबट्ट" होती हैं, उनमें मृत छाल तने के निचले आधे हिस्से में बनी रहती है - उदाहरण के लिए ई. ब्राचीकैलिक्स, ई. ऑकरोफ्लोईया और ई. ऑक्सीडेंटलिस - या फिर एकदम नीचे आधार में सिर्फ मोटे, काले रूप में संचयित होती हैं, जैसे कि ई. क्लेलैंडी में. ई. यंगीयाना और ई. विमीनलिस जैसी कुछ प्रजातियां इस श्रेणी में आती हैं, जिनकी खुरदुरी आधारीय छाल शीर्ष में बहुत ही फीतानुमा होती हैं, जिससे ऊपरी तने को निर्विघ्न रास्ता मिलता है। हाफ-बार्क की चिकनी ऊपरी छाल और पूरी तरह से चिकनी-छाल वाले पेड़ और मल्ली वृक्ष उत्कृष्ट रंग और दिलचस्पी पैदा कर सकते हैं, उदहारणस्वरूप ई. डेगलुप्त .[8]
नीलगिरी की 700 से अधिक प्रजातियां होती हैं; प्रजातियों की व्यापक सूची के लिए नीलगिरी वृक्ष की प्रजातियों की सूची देखें. कुछ प्रजातियां अपने वंश की मुख्यधारा से इस हद तक भिन्न हो गयी हैं कि वे आनुवंशिक रूप से एकदम अलग-थलग पड़ गयी हैं और उन्हें कुछ अपरिवर्तनीय विशेषताओं के जरिये ही पहचाना जा सकता है। तथापि, अधिकांश को संबंधित प्रजातियों के बड़े या छोटे समूहों के सदस्य के रूप में माना जा सकता है, जो अक्सर ही एक-दूसरे के साथ भौगोलिक संपर्क में रहते हैं और जिनके बीच जीन का आदान-प्रदान अब भी होता रहता है। इन स्थितियों में कई प्रजातियां एक-दूसरे में श्रेणीबद्ध होती दिखाई देती हैं और मध्यवर्ती रूप आम हैं। दूसरे शब्दों में, कुछ प्रजातियां अपने आकृति विज्ञान के कारण अपेक्षाकृत निश्चित आनुवंशिकी की होती हैं, जबकि अन्य अपने नजदीकी रिश्तेदारों से पूरी तरह से भिन्न नहीं होतीं.
संकर प्रजाति के सभी पेड़ को हमेशा पहली प्रजाति के रूप में मान्यता नहीं दी जाती और कुछ का नई प्रजातियों के तौर पर नामकरण किया गया है, जैसे कि ई. क्राईसंथा (ई. प्रिसियाना x ई. सेप्युक्रैलिस) और ई. "रायवलिस" (ई. मार्जिनाटा x ई. मेगाकर्पा). संकर संयोजन इस क्षेत्र में विशेष रूप से आम नहीं हैं, लेकिन कुछ अन्य प्रकाशित प्रजातियां ऑस्ट्रेलिया में अक्सर देखी जाती हैं जो संकर प्रजाति की समझी जाती हैं। उदाहरण के लिए, ई. एरीथरानड्रा को ई. अंगुलोसा × ई. टेरापटेरा माना जाता है और क्योंकि पुस्तकों में इसके व्यापक वितरण का प्रायः उल्लेख किया जाता है।[8]
इसी तरह के वृक्षों का एक छोटा-सा वंश, अंगोफोरा, 18वीं सदी से जाना जाता है। 1995 में नए साक्ष्य, मुख्यतः आनुवंशिक, से संकेत मिला कि कुछ प्रमुख नीलगिरी प्रजातियां वास्तव में अन्य नीलगिरी के बजाय अंगोफोरा के कहीं अधिक करीबी हैं; और वे विभाजित होकर नए कोरिंबिया वंश में शामिल हो गयी हैं। हालांकि, अलग होने के बावजूद तीनों समूह संबद्ध हैं और ये सभी तीनों वंशज अंगोफोरा, कोरिंबिया और नीलगिरी (Eucalyptus), "युक्लिप्टस" ("eucalypts") के रूप में स्वीकार्य किये जाते हैं।
कुछ नीलगिरी की गिनती दुनिया के सबसे लंबे पेड़ों में होती है। ऑस्ट्रेलियाई पर्वतीय ऐशवृक्ष नीलगिरी रेग्नांस सभी पुष्पित पेड़ों (आवृतबीजी) में सबसे लंबा है; आज की तारीख में, सेंचुरियन नामक सबसे लंबे नमूने की ऊंचाई 99.6 मी॰ (327 फीट) मापी गयी है।[9] केवल कोस्ट रेडवुड ही इससे अधिक लंबा होता है और कोस्ट डगलस-फर लगभग एक सामान होता है; वे शंकुवृक्ष (जिम्नोस्पर्म) हैं। छह अन्य प्रजातियों के नीलगिरी 80 मीटर से अधिक ऊंचाई के होते हैं: नीलगिरी ऑब्लिक्वा, नीलगिरी डेलीगेटेंसिस, नीलगिरी डायवर्सीकलर, नीलगिरी निटेंस, नीलगिरी ग्लोब्युल्स और नीलगिरी विमिनैलिस .
अधिकांश नीलगिरी शीत बर्दाश्त नहीं करते, या सिर्फ -3 डिग्री सेल्सियस से -5 डिग्री सेल्सियस तक की हलकी ठंड ही सह पाते हैं; [[नीलगिरी पॉसीफ्लोरा|नीलगिरी पॉसीफ्लोरा ]] जैसे तथाकथित स्नो गम्स पेड़ ही सबसे अधिक सहिष्णु होते हैं जो ठंढ सहने की क्षमता रखते हैं और -20 डिग्री सेल्सियस तक की ठंड सह लेते हैं। विशेषकर ई. पॉसीफ्लोरा उप-प्रजाति निफोफिला और ई. पौसीफ्लोरा उप-प्रजाति डेब्यूज़ेविल्लेई नामक दो प्रजातियां इससे भी अधिक सहिष्णु होती हैं, जो इससे भी ज्यादा ठंड बर्दाश्त करती हैं। अन्य अनेक प्रजातियां, विशेषकर मध्य तस्मानिया के ऊंचे पठार और पहाड़ों की [[नीलगिरी कोक्सीफेरा|नीलगिरी कोक्सीफेरा ]], [[नीलगिरी सबक्रेनुलता|नीलगिरी सबक्रेनुलता ]] और [[नीलगिरी गुन्नी|नीलगिरी गुन्नी ]] की प्रजातियां बहुत ही शीत-सहिष्णु बीजों का उत्पादन करती हैं और आनुवंशिक रूप से बहुत ही मजबूत नस्ल के इन बीजों को विश्व के शीत प्रदेशों में सजावट के लिए ले जाया जाता है।
नीलगिरी के पत्तों से एक आवश्यक तेल निकाला जाता है, जिसमें ऐसे यौगिक होते हैं जो शक्तिशाली प्राकृतिक कीटनाशक का काम करते हैं और बड़ी मात्रा में यह विषैला भी हो सकता है। कई धानी शाकाहारी, विशेष रूप से कोआला और कुछ पोसम, अपेक्षाकृत इसे सह लेते हैं। इन तेलों के साथ फोर्मीलेटेड फ्लोरोग्लुसिनोल यौगिकों जैसे अन्य अधिक शक्तिशाली विषैले तत्वों का घनिष्ठ सहसंबंध कोआला तथा अन्य धानी प्रजातियों को पत्तों की गंध के आधार पर अपना भोजन चुनने की अनुमति देता है। कोआला के लिए ये यौगिक पत्तों के चयन में सबसे महत्वपूर्ण कारक हैं।
नीलगिरी फूल काफी मात्रा में रस पैदा करते हैं, जो कीट, पक्षी, चमगादड़ और पॉसम सहित अनेक सेचन करनेवालों के भोजन के काम आता है। बहरहाल, नीलगिरी के पेड़ों में तेल और फेनिलक यौगिकों के कारण शाकाहारी जीवों से बचाव में सक्षम मालूम होता है, इनमें कीटों को मारनेवाले विष होते हैं। इनमें युक्लिप्टस के लंबी सूंडवाले छिद्रक सेमीपंकटेटा फोराकेंथा और ऐफिड जैसे साइलिड जो बेल लेर्पस नाम से जाने जाते हैं, शामिल हैं, दुनिया भर में जहां कहीं भी नीलगिरी की खेती होती है ये दोनों ही कीटनाशक के रूप में स्थापित हैं।
गर्मी के दिनों में ऑस्ट्रेलियाई भूभाग पर नीलगिरी के तेल वाष्पीकृत होकर झाड़ी से ऊपर उठकर विचित्र किस्म की नीली धुंध की रचना करते है। नीलगिरी तेल अत्यंत ज्वलनशील होते हैं (ये वृक्ष विस्फोट के लिए जाने जाते हैं[7][10]) और झाड़ी की आग आसानी से तेल से भरपूर हवा के जरिए पेड़ों के शिखर तक पहुंच जाते हैं। मृत छाल और गिरती हुई शाखाएं भी ज्वलनशील होती हैं। छाल के नीचे लिगनोट्यूबर्स और एपिर्कोमिक कपोल के जरिए नीलगिरी के पेड़ नियतकालिक आग के लिए बहुत ही अनुकूल हैं।
नीलगिरी 35 और 50 मिलियन साल पहले उत्पन्न हुआ है, लेकिन गोंडवाना से ऑस्ट्रेलिया-न्यू गिनी के अलग होने के बहुत बाद नहीं, चारकोल (काठ कोयला) में जीवाश्म के भंडार में वृद्धि (कहते हैं उन दिनों भी आग एक कारक थी) होने के साथ इनका उगना संयोग हैं, लेकिन लगभग 20 मिलियन साल पहले तक तीसरे युग के वर्षावन में ये क्षुद्र अवयव थे, जब महाद्वीप का पानी धीरे-धीरे सूखने लगा और मिट्टी के पोषक तत्वों की कमी आने से कैजुआरिना और बबूल की प्रजातियों के खुले जंगल जैसी स्थिति का विस्तार होने लगा। लगभग पचास हजार साल पहले मानव जाति के प्रथम आगमन के साथ आग बहुधा लगने लगी और आग से खासा लगाव रखनेवाले नीलगिरी के पेड़ों ने मोटे तौर पर ऑस्ट्रेलियाई जंगल के 70% को अपने चपेटे में ले लिया।
दो बहुमूल्य पेड़, एल्पाइन ऐश ई. डेलेगाटेंसिस और ऑस्ट्रेलियाई पर्वतीय ऐश ई. रेगनैंस आग से खाक हो गए हैं और अकेले ये बीज से फिर से उत्पन्न हुए. 2003 में ऐसे ही झाड़ी में आग लगी जिसका कैनबेरा के आसपास के जंगलों में इसका थोड़ा असर हुआ, इसके परिणामस्वरूप हजारों हेक्टेयर भूमि पर मृत ऐशवृक्ष के जंगल का विस्तार हुआ। बहरहाल, कुछ ऐश वृक्ष रह गए और इसी के साथ नए ऐश वृक्ष भी उग आये। यह बहस का मुद्दा है कि इन्हें ऐसे ही छोड़ दिया जाए या अक्षतिग्रस्त लकड़ी की कटाई का प्रयास किया जाए, जिसे एक नुकसानदेह काम समझा जा रहा है।
नीलगिरी के बहुत सारे उपयोग हैं, जिसने आर्थिक रूप से इसे विशिष्ट बना दिया है और दक्षिण अफ्रीका के कुछ देशों में इस पेड़ के तेजी से बढ़ने के कारण चिंता का विषय होने के बावजूद अफ्रीका के टिंबकटू[5]:22 और पेरू के एंडीज[4] जैसे गरीब क्षेत्र में यह नकदी फसल बन गया है।[6] सबसे अधिक ख्यातिप्राप्त किस्म संभवतया कारी और एलो बॉक्स हैं। तेजी से वृद्धि को प्राप्त करने के कारण, इन पेड़ों का सबसे अधिक लाभदायक चीज इनकी लकड़ियां हैं। इन्हें जड़ से काटा जा सकता है और फिर से उग जाते हैं। इनकी कई अभीष्ट विशषेताओं के कारण सजावट, लकड़ी, जलावन और कोमल लकड़ी के रूप में ये हमारे लिए उपयोगी है। इसमें अत्यधिक मात्रा में रेशे होने के कारण नीलगिरी को दुनिया भर में सबसे उत्तम किस्म का लुगदी देनेवाली प्राजति माना जाता है। बहुत सारे उद्योगों में बाड़ लगाने और काठ कोयला से लेकर जैविक ईंधन के लिए सैलुलोज निष्कर्षण तक इसका उपयोग होता है। तेजी से बढ़ने के कारण नीलगिरी वायुरोधक के रूप में और मिट्टी के क्षरण को कम करने में भी उपयुक्त है।
वाष्पोत्सर्जन प्रक्रिया के जरिए नीलगिरी मिट्टी से बहुत बड़ी मात्रा में पानी सोखता है। कहीं-कहीं जलस्तर और मिट्टी में लवण की मात्रा को कम करने के लिए इन्हें लगाया (या बार-बार लगाया) जाता है। अल्जीरिया, लेबनॉन, सिसली,[11], यूरोप और कैलिफोर्निया में कहीं-कहीं, मिट्टी की निकासी द्वारा मलेरिया कम करने के लिए भी नीलगिरी के पेड़ का इस्तेमाल होता है।[12] निकासी से दलदल जहां मच्छरों के लार्वा पैदा होते हैं, सूख जाता है, लेकिन ये पारिस्थितिक रूप से उपजाऊ क्षेत्र को भी नष्ट करते हैं। यह निकासी मिट्टी के ऊपरी स्तर तक ही सीमित होता है, क्योंकि नीलगिरी के जड़ ऊपर-ऊपर ही होते हैं, अधोभौम क्षेत्र तक नहीं पहुंचता; इस कारण बारिश और सिंचाई मिट्टी को फिर से गीला कर देते हैं।
नीलगिरी का तेल पत्तों से आसानी से पिघल कर टपक जाता हैं और इनका उपयोग सफाई, दुर्गंधनाशक और बहुत ही कम मात्रा में खाद्य पूरक, खासतौर पर मिठाई, खांसी की दवा और विसंकुलक के रूप में किया जा सकता है इसमें कीट प्रतिकारक गुण भी होते हैं (जान 1991 ए, बी; 1992) और वाणिज्यिक तौर पर कुछ मच्छर प्रतिकारकों में सक्रिय संघटक होते हैं।[13]
कुछ नीलगिरी के रस से उच्चकोटि का एक-पुष्पीय शहद बनता है। नीलगिरी की लकडि़यां आमतौर पर डेगरिडू बनाने के काम आती है, यह एक ऑस्ट्रेलियाई एबोरिजिना आदिवासियों का पारंपरिक सुषिर वाद्य है। पेड़ का तना दीमकों द्वारा खोखला कर दिया जाता है और अगर इसका माप और आकार उपयुक्त है तो काट लिया जाता है।
नीलगिरी का हरेक हिस्से का इस्तेमाल जो कि प्रोटीन रेशे जैसे (सिल्क और ऊन) का मूल होता है, पेड़ को महज पानी के साथ प्रसंस्करण द्वारा रंग बनाने में होता है इससे हरा, पीला-भूरा, चॉकलेटी और गहरे मंडुर लाल रंग के जरिए पीले और नारंगी श्रेणी के रंग प्राप्त किए जाते हैं।[14] प्रसंस्करण के बाद बची सामग्री का सुरक्षित रूप से गीले घास या उर्वरक के तौर पर इस्तेमाल किया जा सकता है।[कृपया उद्धरण जोड़ें]
1770 में वनस्पतिशास्त्री सर जोसेफ बैंक्स द्वारा कुक अभियान के दौरान पहली बार पूरी दुनिया का परिचय ऑस्ट्रेलिया के नीलगिरी से हुआ। बाद में विशेष रूप से कैलिफोर्निया, ब्राजील, इक्वाडोर, कोलंबिया, इथियोपिया, मोरक्को, पुर्तगाल, दक्षिण अफ्रीका, युगांडा, इसराइल, गैलिसिया और चिली सहित दुनिया के अनेक क्षेत्रों में इसे लगाया जाने लगा। स्पेन में, कोमल लकड़ी के बागान में नीलगिरी लगाये जाने लगे। आराघर, लुगदी, चारकोल और अन्य अनेक उद्योगों का आधार है नीलगिरी . मुख्यतः वन्य जीवन के गलियारों और आवर्तन प्रबंधन के अभाव से कई प्रजातियां आक्रामक हो गयी हैं और स्थानीय पारिस्थितिकी तंत्रों के लिए बड़ी समस्या बन चुकी हैं।
समान अनुकूल जलवायु परिस्थिति के लिए कैलिफोर्निया और पुर्तगाल जैसे इलाकों में अक्सर ही नीलगिरी की जगह शाहबलूत के जंगल लगाए जाते हैं। मोनोकल्चर के परिणामस्वरूप जैविक विविधता के नुकसान के बारे में चिंता व्यक्त की जाती है। शाहबलूत के पेड़ नहीं होने से स्तनपायी और पक्षियों को खाने के फल उपलब्ध नहीं होते, उनके अभाव में उनके खोखले विवरों में पशु-पक्षियों को आवास नहीं मिल पाता और मधुमक्खियों के छत्तों के लिए स्थान नहीं रहता, साथ ही साथ व्यवस्थित वन में छोटे पेड़ों का अभाव भी होता है।
शुष्क मौसम में शाहबलूत के पेड़ अक्सर ही आग-प्रतिरोधी का काम करते हैं, विशेष रूप से खुले घास के मैदानों में, क्योंकि घास की आग बिखरे हुए पेड़ों को आग लगाने के लिए अपर्याप्त होती है। इसके विपरीत नीलगिरी जंगल आग फैलाने का काम करता है, क्योंकि इसकी पत्तियां विस्फोटक और अत्यधिक दहनशील तेल उत्पादित करती हैं। साथ ही साथ यह बड़ी मात्रा में ऐसा घासफूस भी पैदा करता है जो बहुत अधिक फेनोलिक्स होता है, जो फफूंदों से होनेवाले नुकसान से खुद को बचाता है और इस तरह भारी मात्रा मी सूखा, दहनशील ईंधन जमा कर लेता है।[15] नतीजतन, घने नीलगिरी के जंगल विनाशकारी आग की आंधी का कारण हो सकते हैं। एपिकोर्मिक अंकुरों और लिग्नोट्यूबर,[15] या सेरोटेनियस फलों के उत्पादन द्वारा पुनर्जीवित होने की योग्यता से नीलगिरी लंबे समय तक आग में बचे रहने की क्षमता अर्जन करते हैं।
कैलिफोर्निया . 1850 के दशक में, कैलिफोर्निया गोल्ड रश के दौरान कैलिफोर्निया में ऑस्ट्रेलियाईयों द्वारा नीलगिरी के पेड़ से परिचय कराया गया। कैलिफोर्निया के ज्यादातर हिस्से में ऑस्ट्रेलिया के कुछ इलाकों जैसी जलवायु है। 1900 के प्रारंभिक चरण में, राज्य सरकार के प्रोत्साहन से हजारों एकड़ में नीलगिरी के पेड़ लगाए गए थे। यह आशा थी कि निर्माण, फर्नीचर और रेलमार्ग टाई के लिए लकड़ी प्रदान करने के ये अक्षय स्रोत साबित होंगे। जल्द ही यह पाया गया कि अंतिम उद्देश्य के लिए नीलगिरी की लकड़ियां अनुपयुक्त हैं, क्योंकि नीलगिरी की लकड़ियों से बनी रेलमार्ग टाई सूखने पर मुड़ जाया करती हैं और सूखी टाई इतनी कड़ी हो जाती हैं कि उनमे रेल की कील ठोंकना लगभग असंभव है।
"ऑस्ट्रेलिया के पुराने प्राकृतिक जंगलों पर आधारित कैलिफोर्निया में नीलगिरी के फायदे की संभावनाओं के वायदे पर वे चल पड़े थे। यह एक गलती थी क्योंकि सदियों पुरानी ऑस्ट्रेलिया के नीलगिरी लकड़ी के साथ कैलिफोर्निया के नए-नए पेड़ों की लकड़ी की गुणवत्ता की तुलना नहीं की जा सकती थी। इसकी कटाई के समय इसकी प्रतिक्रिया अलग प्रकार की होती. पुराने पेड़ों में दरार नहीं पड़ती या वे नहीं मुड़ते, जबकि कैलिफोर्निया की नयी लकड़ियों में ऐसा हुआ करता था। दोनों के बीच एक विशाल अंतर था और इस कारण कैलिफोर्निया का नीलगिरी उद्योग बर्बाद हो गया।[16]
एक दूसरी तरह से नीलगिरी, मुख्य रूप से नीली गोंद ई. ग्लोब्युलस, कैलिफोर्निया में राजमार्गों, संतरे के बागीचों और राज्य के अधिकांश वृक्षहीन मध्य भाग के अन्य फार्मों में वायुरोधी बनाने में मूल्यवान साबित हुए. कई शहरों और बागानों में छाया तथा सजावटी पेड़ के रूप में भी इनकी प्रशंसा की जाती है।
कैलिफोर्निया के जंगलों में नीलगिरी की आलोचना इसीलिए की गयी क्योंकि यह स्थानीय पेड़-पौधों से प्रतिस्पर्धा करते हैं और स्थानीय पशुओं के जीवन के अनुकूल नहीं है। आग भी एक समस्या है। 1991 में ओकलैंड हिल्स अग्नि में लगभग 3,000 घर जल गये और 25 लोग मारे गये, इसके लिए आंशिक रूप से उन घरों के पास भारी तादाद में मौजूद नीलगिरी के पेड़ भी जिम्मेवार हैं।[17]
कैलिफोर्निया के कुछ भागों में नीलगिरी जंगलों को हटाकर वहां देशी पेड़-पौधे फिर से लगाये जा रहे हैं। कुछ व्यक्ति भी अवैध रूप से कुछ पेड़ नष्ट कर रहे हैं और संदेह है कि ऑस्ट्रेलिया से ऐसे विनाशकारी कीट लाये जा रहे हैं जो पेड़ों पर हमला करते हैं।[18]
नीलगिरी के पेड़ असाधारण रूप से प्रशांत उत्तर-पश्चिम में अच्छी तरह से काम आ रहे हैं: वाशिंगटन, ऑरेगोन और ब्रिटिश कोलंबिया के भागों में.
उरुग्वे . एंटोनियो लुस्सिच ने लगभग 1896 में उरुग्वे में नीलगिरी पेड़ों की शुरुआत की, पूरे तौर पर अब जिसे मैल्डोनाडो विभाग के नाम से जाना जाता है और यह दक्षिण-पूर्वी और पूर्वी तट तक सभी जगह फैल गया है। इस क्षेत्र में कोई पेड़-पौधे नहीं थे, क्योंकि यह सूखी रेत के टीलों और पत्थरों से बना है। (लुस्सिच ने विशेष रूप से बबूल और चीड़ जैसे अन्य पेड़ भी लगाए, लेकिन वे बड़े पैमाने पर तेजी से नहीं फैलते हैं।)
ब्राजील . 1910 में ब्राजील में लट्ठे के प्रतिस्थापन और चारकोल उद्योग के लिए नीलगिरी की शुरुआत हुई। यह स्थानीय वातावरण में फलने-फूलने लगा और आज वहां लगभग 5 लाख हेक्टेयर भूमि पर इसके जंगल हैं। काठ कोयला और लुगदी और कागज उद्योगों द्वारा इसकी लकड़ी की अत्यधिक सराहना की गयी है। लघु क्रमावर्तन से लकड़ी का भारी उत्पादन होता है और कई अन्य गतिविधियों के लिए लकड़ी की आपूर्ति होती है, इससे देसी जंगलों की रक्षा में मदद मिलती है। प्रबंधन अच्छा हो तो वृक्षारोपण टिकाऊ होते हैं और मिट्टी अंतहीन पुनर्रोपण को जारी रख सकती है। नीलगिरी वृक्षारोपण वायुरोधक का काम भी करते हैं। ब्राजील के वृक्षारोपण की वृद्धि दर दुनिया में एक रिकॉर्ड है,[19] खास तौर पर वहां प्रति वर्ष 40 क्यूबिक मीटर प्रति हेक्टेयर रोपाई होती है और वाणिज्यिक कटाई 5 साल के बाद होती है। लगातार विकास और सरकारी धन के कारण, साल-दर-साल विकास में लगातार सुधार किया जा रहा है। नीलगिरी का उत्पादन प्रति वर्ष 100 क्यूबिक मीटर प्रति हेक्टेयर तक किया जा सकता है। नीलगिरी की लुगदी और लट्ठों के निर्यात और निर्माण के मामले में ब्राजील शीर्ष पर है और इस क्षेत्र में देश के प्रतिबद्ध अनुसंधान के जरिये ब्राजील ऑस्ट्रेलियाई बाजार के विकास में एक महत्वपूर्ण भूमिका निभा रहा है। ब्राजील के स्थानीय लौह उत्पादक चारकोल के लिए दीर्घस्थायी परिपक्व नीलगिरी पर भारी भरोसा कर रहे हैं; इससे हाल के वर्षों में चारकोल की कीमत में भारी इजाफा हुआ है। थॉम्सन फोरेस्ट्री (Thomson Forestry) जैसी टिंबर एस्सेट कंपनियां या अराक्रुज सेलूलोज़ (Aracruz Cellulose) और स्टोरा एंसो (Stora Enso) जैसे सेलूलोज़ उत्पादकों के पास आम तौर पर वनों का स्वामित्व है और वही राष्ट्रीय और अंतरराष्ट्रीय उद्योग को संचालित करते हैं। 1990 में, ब्राजील ने लगभग 1 बिलियन डॉलर का निर्यात किया था और 2005 तक 3.5 बिलियन डॉलर का. इस व्यापार अधिशेष ने कृषि क्षेत्र में बड़ी मात्रा में विदेशी निवेश को आकर्षित किया। यूरोपीय निवेश बैंक और विश्व बैंक ने ब्राजील में लुगदी और कागज उद्योग तथा सेलूलोज़ प्रसंस्करण संयंत्रों के लिए विदेशी निवेश को पूरा सार्वजनिक समर्थन दिया। 1993 से ब्राजील के निजी उद्योग ने लुगदी और कागज उद्योग में 12 बिलियन डॉलर का निवेश किया है और हाल ही में वादा किया है कि इस क्षेत्र में अगले दशक में अतिरिक्त 14 बिलियन डॉलर का निवेश किया जाएगा. वन उत्पाद उद्योग के खाते में सभी विश्व व्यापार लेखा का 3% आता है जो प्रति वर्ष 200 बिलियन अमेरीकी डॉलर से अधिक है। अनेक विदेशी TIMO (टिंबरलैंड इंवेस्टमेंट मैनेजमेंट ऑर्गनाइजेशन) की हाल की उपस्थिति वानिकी गतिविधि की आर्थिक क्षमता का एक आश्वासन है। दुनिया भर में TIMO प्रबंधित परिसंपत्ति 52 मिलियन डॉलर से अधिक है, जिसमें से 2012 से पहले 8 बिलियन डॉलर ब्राजील के विकास में निवेश किया जाना है।
कुल मिलाकर, उम्मीद है कि 2010 तक दक्षिण अमेरिका विश्व के नीलगिरी के गोल लट्ठों के 55 प्रतिशत का उत्पादन करने लगेगा।
इथियोपिया . 1894 या 1895 में, सम्राट मेनेलिक द्वितीय के फ्रांसिसी सलाहकार मोंडॉन विडैलहेट द्वारा या अंग्रेज कैप्टन ओ’ब्रायन द्वारा नीलगिरी से इथियोपिया का परिचय कराया गया। जलावन के लिए शहर के आसपास बड़े पैमाने पर जंगल की कटाई होने के कारण मेनेलिक द्वितीय ने अपनी नई राजधानी अदीस अबाबा के आसपास इसके वन लगाने को बढ़ावा दिया। रिचर्ड आर. के. पंकहर्स्ट के अनुसार, "नीलगिरी का सबसे बड़ा फायदा है कि ये तेजी से बढ़ते हैं, थोड़ी-सी देखभाल की जरूरत होती है और जब इन्हें काट लिया जाता है तो ये जड़ से वापस उग आते हैं; हर दस साल में इनकी कटाई की जा सकती है। शुरूआत से ही पेड़ की सफलता सबित हो चुकी है".[20] नीलगिरी के बाग राजधानी से लेकर शहरी क्षेत्र के केंद्रस्थल तक जैसे डेब्रे मारकोज तक फैला हुआ है। पंकहर्स्ट कहते हैं कि 1960 के दशक के मध्य में एडीज अबाबा में सबसे आम प्रजाति ई. ग्लोबुलस मिला, हालांकि उन्हें ई. मेलिओडोरा और ई. रोस्ट्राटा भी अच्छी-खासी संख्या में भी मिला। 1940 के दशक के मध्य इथियोपिया के लेख में डेविड बक्सटॉन ने पाया कि नीलगिरी के पेड़ "अभिन्न हिस्सा बन गए हैं -- और शोऑन के भूभाग का खुशगवार -- तत्व बन गया और धीमी गति से बढ़नेवाले देसी 'सीडर' जुनिपेरस प्रोसेरा की जगह बड़े पैमाने पर लगाये गए)."[21]
आम मान्यता कि नीलगिरी की प्यास नदी और कुंएं को भी सूखा देती है, के कारण इस प्रजाति का ऐसा विरोध होने लगा कि 1913 में इस मुद्दे के कारण आंशिक रूप से सभी पेड़ों को नष्ट कर कर देने की घोषणा की गयी और उनकी जगह शहतूत के पेड़ लगाये गए। पंकहर्स्ट कहते हैं, यह घोषणा मृत पत्र बन कर रह गया; "नीलगिरी को काटे जाने का कोई प्रमाण नहीं मिला, लेकिन शहतूत के पेड़ फिर भी लगाए गए।"[22] नीलगिरी अदीस अबाबा का खास पहचान रह गया।
मेडागास्कर. मेडागास्कर के मूल देशी जगंल के बड़े भाग में नीलगिरी के पेड़ लगाये गए, इससे एंडासिबे मैंनटाडिया राष्ट्रीय पार्क जैसे अलग-थलग रह गए प्राकृतिक क्षेत्रों की जैव विविधता पर खतरा पैदा हो गया।
दक्षिण अफ्रीका . दक्षिण अफ्रीका में भी नीलगिरी की बहुत सारी प्रजातियों को मुख्य रूप से लट्ठ और जलावन के लिए ही नहीं, बल्कि सजावट के लिए भी लाया गया। ये शहद के लिए मधुमक्खी पालकों के बीच बहुत लोकप्रिय हैं[23] बहरहाल, इनके पानी को सोख लेने की क्षमता से पानी की आपूर्ति को खतरा हो जाने के कारण दक्षिण अफ्रीका में इन्हें आक्रामक माना जाता है। वे आस-पास की मिट्टी में एक ऐसा रसायन भी छोड़ते हैं जिनसे देसी प्रतिद्वंद्वी मारे जाते हैं।[6]
नीलगिरी के अंकुर आमतौर पर देसी घास को पछाड़ पाने में असमर्थ होते हैं, लेकिन जब आग लगने से घास का आवरण हट जाता है, तब बीज की क्यारी बन सकती है। निम्नलिखित नीलगिरी प्रजातियां दक्षिण अफ्रीका में रचने-बसने में सक्षम हैं: ई. कैंलड्यूलेंसिस, ई. क्लैडोकैलिक्स, ई. डायवर्सीकलर, ई. ग्रैंडिस और ई. लेहमन्नी .[23]
जिंबाब्बे . दक्षिण अफ्रीका की ही तरह, नीलगिरी की कई प्रजातियां जिम्बाब्वे लायी गयीं, मुख्य रूप से टिम्बर और जलावन के लिए और ई. रोबुस्टा और ई. टेरेटीकोर्निस को यहां के वातावरण में रचते-बसते दर्ज किया गया है।[23][23]
यूरोपीय पुर्तगाल में अज़ोरेस और गैलिसिया के असंख्य शाहबलूत के जंगलों की जगह लुगदी के लिए नीलगिरी के वन लगाये गये, जिससे वन्य जीवन पर बहुत ही बुरा असर पडॉ॰
इटली में, 19वीं सदी की समाप्ति पर ही नीलगिरी का आगमन हुआ और 20 वीं सदी की शुरुआत में मलेरिया के खात्मे के लिए वहां की दलदली भूमि को सुखाने के लिए बड़ी तादाद में इसका वृक्षारोपण शुरू हुआ। इतालवी जलवायु में उनके तेजी से विकास और वायुरोधी के रूप में उनके उत्कृष्ट कार्य के कारण सिसली और सार्डिनीया द्वीपों सहित देश के मध्य तथा दक्षिण में इन्हें बड़े पैमाने में देखा जाता है। इनसे उत्पादित विशेष खुशबू और स्वादिष्ट शहद के लिए भी इनकी कद्र की जाती है। नीलगिरी कैंलड्यूलेंसिस के विभिन्न प्रकार इटली में सबसे अधिक पाये जाते हैं।[24]
हालांकि नीलगिरी को पहले-पहल एकदम शुरुआती यूरोपीय खोजकर्ताओं और संग्राहकों द्वारा ही देखा गया होगा, लेकिन 1770 से पहले तक उनके किसी वनस्पति संग्रह का पता नहीं था, जब तक कि कप्तान जेम्स कुक के साथ जोसेफ बैंक्स और डैनियल सोलेंडर बॉटनी बे नहीं पहुंचे। वहां उन लोगों ने ई. गंमीफेरा और बाद में उत्तरी क्वींसलैंड में एंडेवर नदी के पास ई. प्लेटीफिल्ला के नमूने एकत्र किये; उस समय इनके नामकरण नहीं किये गये थे।
1777 में, कुक के तीसरे अभियान में, डेविड नेल्सन ने दक्षिणीतस्मानिया के ब्रुनी द्वीप से नीलगिरी का एक नमूना संग्रहित किया। यह नमूना लंदन के ब्रिटिश संग्रहालय ले जाया गया था और उस समय लंदन में कार्यरत फ्रांसीसी वनस्पतिशास्त्री एल'हेरिटियर ने उसका नाम रखा युक्लिप्टस ऑब्लीक्वा (Eucalyptus obliqua). उन्होंने यूनानी शब्द eu और calyptos को जोड़कर इस शब्द का इजाद किया, इनका अर्थ होता है "well" (भली-भांति) और "covered" (आवृत). यह कली की सुरक्षा के लिए उसके ऊपर के आवरण ऑपरक्युलम के संदर्भ में है, जो फूल बनने के समय पुंकेसर के दबाव पर खुल जाया करता है। यह बहुत संभव एक दुर्घटना जैसी ही थी कि एल'हेरीटियर ने सभी युक्लिप्टस (नीलगिरी) के लिए एक आम नाम चुना।
ऑब्लिक्वा नाम लैटिन शब्द obliquus (ऑब्लिक्यूस) से लिया गया है, जिसका अर्थ "oblique" (तिर्यक), इस वानस्पतिक शब्द का इस्तेमाल तब किया जाता है जब किसी पत्ते के आधार पर दोनों ओर की धार असमान लंबाई की होती हैं और पर्णवृंत की एक ही जगह में आपस में नहीं जुड़तीं.
ई. ऑब्लीक्वा 1788-89 में प्रकाशित हुई थी, संयोग से उसी समय ऑस्ट्रेलिया में पहला आधिकारिक यूरोपीय वास स्थापित हुआ। इस बीच और 19वीं सदी की समाप्ति के बाद, नीलगिरी की अनेक प्रजातियों के नामकरण हुए और उन्हें प्रकाशित किया गया। इनमें से अधिकांश अंग्रेज वनस्पति विज्ञानी जेम्स एडवर्ड स्मिथ द्वारा किये गये और जैसा कि उम्मीद की जा सकती है कि इनमें से अधिकांश सिडनी क्षेत्र के पेड़ थे। इनमें आर्थिक रूप से बहुमूल्य ई.पिलुलारिस, ई. सलिगना और ई. टेरेटीकोर्निस शामिल हैं।
1792 में फ्रांसिसी वनस्पतिशास्त्री जैक्वेज लैबिलारडियेर ने जहां से पहला स्थानीय पश्चिमी ऑस्ट्रेलियाई नीलगिरी को संग्रहित किया और उन्होंने इसका नाम येट (Yate) (ई. कोरनुटा) दिया, वह स्थान अब एस्परेंस क्षेत्र कहलाता है।[8]
19 वीं सदी में कई नामी ऑस्ट्रेलियाई वनस्पतिशास्त्री सक्रिय थे, खासकर फेरडिनैंड वॉन मुएलर, नीलगिरी पर जिनके किये गये काम का 1867 में जॉर्ज बेनथेम के फ्लोरा ऑस्ट्रेलिएंसिस के पहले विस्तृत लेखाजोखा में बड़ा अवदान है, जो फिलहाल बाकी बचा एकमात्र संपूर्ण ऑस्ट्रेलियाई फ्लोरा है। इस वृतांत में वंश के बारे में सबसे महत्वपूर्ण आरंभिक व्यवस्थित वर्णन है। बेन्थम ने इसे पुकेसरों, विशेष रूप से पराग-कोश की विशेषताओं के आधार पर पांच श्रृंखलाओं में विभाजित किया (म्यूएलर, 1879-84), जोसेफ हेनरी मैडेन (1903-33) ने इस काम को विस्तारित किया और विलियम फारिस ब्लैकली (1934) ने इसे और आगे बढाया. पराग-कोश प्रणाली भी काम कर सकने में बहुत जटिल हो गयी थी और हाल के व्यवस्थित काम में कलियों, फल, पत्ते और छाल की विशेषताओं पर ध्यान केंद्रित किया गया है।
यूकलिप्टस साइद्रोक्सिलन, फल (बीज कोष) & ओपर्कुलम की उपस्थिति वाली कलियों का चित्र
ईस्ट गिप्सलैंड, विक्टोरिया में नीलगिरी के वन.ज्यादातर यूकलिप्टस ऐल्बेंस (व्हाइट बॉक्स).
ईस्ट गिप्सलैंड, विक्टोरिया में नीलगिरी के वनज्यादातर यूकलिप्टस ऐल्बेंस (व्हाइट बॉक्स).
ईस्ट गिप्सलैंड, विक्टोरिया में नीलगिरी के वन.ज्यादातर यूकलिप्टस ऐल्बेंस (व्हाइट बॉक्स).
नीलगिरी का एक वृक्ष जिसकी शाखाओं पर सूर्य का प्रकाश पड़ रहा है
रेड हिल, ऑस्ट्रेलियैक राजधानी क्षेत्र में नीलगिरी ब्रिदगेसियाना (एप्पल बॉक्स).
दक्षिणी इंग्लैंड में रोपी गई नीलगिरी गुन्नी.तना का निचला भाग आइवी लता में शामिल है।
नीलगिरी सिनेरिया एक्स पुल्वेरूलेंटा - नेशनल बॉटनिकल गार्डन कैनबरा
नीलगिरी गॉल
नीलगिरी ग्रंडिस.ब्यूनस आयर्स प्रांत, अर्जेंटीना.
उत्तर-पश्चिम स्पेन में गलिसिया में विवेरो के पास नीलगिरी का वृक्षारोपण. ज्यादातर यूकलिप्टस ग्लोबुलस
स्नो गम (ई. पौसिफ्लोरा), ऑस्ट्रेलियाई आल्प्स में सर्दियों में
न्यू साऊथ वेल्स के बुरा में यूकलिप्टस रुबिडा (कैंडलबर्क गम)
हेथकोट नैशनल पार्क में इस पेड़ को एक गंभीर समस्या है।
कोरीम्बिया मकुलाटा पेड़ साउथ कोस्ट न्यू साउथ वेल्स
लन्दन के क्यों गार्डंस में यूकलिप्टस चापमनियाना (बोगंग गम)
विक्टोरिया के शेरब्रुक में नीलगिरी रेग्नंस के पेड़
|month= की उपेक्षा की गयी (मदद) |month= की उपेक्षा की गयी (मदद) पर्यावरण और सामाजिक प्रभावों और सतत अल्टरनेटिव्ज सम्मेलन, जून 1996 2-6, साँन्कला, थाईलैंड, आरिरट किट्टीसिरी रुरल रिकंस्ट्रकशन एंड फ्रेंड्स एसोसिएशन (RRAFA) द्वारा तैयार, बैंकाक, थाइलैंड
नीलगिरी उच्चारित/ˌjuːkəˈlɪptəs/ मर्टल परिवार, मर्टसिया प्रजाति के पुष्पित पेड़ों (और कुछ झाडि़यां) की एक भिन्न प्रजाति है। इस प्रजाति के सदस्य ऑस्ट्रेलिया के फूलदार वृक्षों में प्रमुख हैं। नीलगिरी की 700 से अधिक प्रजातियों में से ज्यादातर ऑस्ट्रेलिया मूल की हैं और इनमें से कुछ बहुत ही अल्प संख्या में न्यू गिनी और इंडोनेशिया के संलग्न हिस्से और सुदूर उत्तर में फिलपिंस द्वीप-समूहों में पाये जाते हैं। इसकी केवल 15 प्रजातियां ऑस्ट्रेलिया के बाहर पायी जाती हैं और केवल 9 प्रजातियां ऑस्ट्रेलिया में नहीं होतीं. नीलगिरी की प्रजातियां अमेरिका, यूरोप, अफ्रीका, भूमध्यसागरीय बेसिन, मध्य-पूर्व, चीन और भारतीय उपमहाद्वीप समेत पूरे उष्णकटिबंधीय और उपोष्णकटिबंधीय क्षेत्र में उगायी जाती हैं।
नीलगिरी तीन सजातीय प्रजातियों में से एक है, जिन्हें आमतौर पर "युकलिप्ट्स" कहा जाता है, अन्य हैं कोरिंबिया और एंगोफोरा . इनमें से कुछ, लेकिन सभी नहीं, गोंद के पेड़ के रूप में भी जाने जाते हैं, क्योंकि बहुत सारी प्रजातियों में छाल के कहीं से छील जाने पर ये प्रचुर मात्रा में राल (जैसे कि, अपरिष्कृत गोंद) निकालते हैं। इसका प्रजातिगत नाम यूनानी शब्द ευ (eu) से आया है, जिसका अर्थ "अच्छा" और καλυπτος (kalyptos), जिसका अर्थ "आच्छादित" है, जो बाह्यदलपुंज का ऊपरी स्तर होता है जो प्रारंभिक तौर पर फूल को ढंक कर रखता है।
नीलगिरी ने वैश्विक विकास शोधकर्ताओं और पर्यावरणविदों का ध्यान आकर्षित किया है। यह तेजी से बढ़नेवाली लकड़ी का स्रोत है, इसके तेल का इस्तेमाल सफाई के लिए और प्राकृतिक कीटनाशक की तरह होता है और कभी-कभी इसका इस्तेमाल दलदल की निकासी और मलेरिया के खतरे को कम करने के लिए होता है। इसके प्राकृतिक परिक्षेत्र से बाहर, गरीब आबादी पर लाभप्रद आर्थिक प्रभाव के कारण नीलगिरी का गुणगान किया जाता है:22 और जबरदस्त रूप से पानी सोखने के लिए इसे कोसा भी जाता है, इससे इसका कुल प्रभाव विवादास्पद है।
નીલગિરી (pronounced /ˌjuːkəˈlɪptəs/ (deprecated template)[૨]) મર્ટલ કુળ મર્ટસિયાપ્રજાતિના પુષ્પિતવૃક્ષો(અને કેટલીક ઝાડીઓ)ની એક અલગ જાતિછે. આ જાતિના સદસ્ય ઓસ્ટ્રેલિયાના પુષ્પિત વૃક્ષોમાં મુખ્ય છે. નીલગિરી ની 700થી વધુ પ્રજાતિઓમાંથી મોટા ભાગની ઓસ્ટ્રેલિયન મૂળની છે,અને એમાંથી બહુ જ નાની સંખ્યામા ન્યૂ ગિની અને ઇંડોનેશિયાની આસપાસના ક્ષેત્રોઅને સુદૂર ઉત્તરમાં ફિલિપાઇન દ્વીપસમૂહોમાં જોવા મળે છે.[[]] ફક્ત 15 પ્રજાતિઓ ઓસ્ટ્રેલિયાની બહાર જોવા મળે છે ,અને ફક્ત 9 ઓસ્ટ્રેલિયામાં નથી હોતી. નીલગિરી ની પ્રજાતિઓ અમેરિકા,યુરોપ,આફ્રિકા,ભૂમધ્યસાગરીય બેસિન,મધ્ય-પૂર્વ,ચીન અને ભારતીય ઉપમહાદ્વીપ સહિત સમગ્ર ઉષ્ણકટિબંધીય અને ઉપઉષ્ણકટિબંધીય ક્ષેત્રમાં ઉગાડવામાં આવે છે.
નીલગિરી ત્રણ સમાન જાતિઓમાંથી એક છે,જેને સામાન્ય રીતે "યુકેલિપ્ટસ" કહે છે,બીજા છે કોરિંબિયા અને એંગોફોરા . આમાંની કેટલીક પ્રજાતિ,પણ બધી નહીં,ગુંદરના વૃક્ષ તરીકે પણ ઓળખાય છે,કેમકે ઘણી બધી પ્રજાતિઓમાં છાલ ક્યાંકથી તૂટી જતા તેમાંથી પુષ્કળ રાળ(જેમ કે અપરિષ્કૃત ગુંદર) નીકળે છે. તેનુ જાતિગત નામ ગ્રીક શબ્દ ευ(યુ ) પરથી આવ્યું છે,જેનો અર્થ "સારુ" અને καλυπτος(કેલિપ્ટસ ),જેનો અર્થ "આચ્છાદિત" બાહ્યદલપુંજનું ઓપર્ક્યુલમ(ઉપરી સ્તર) થાય છે જે પુષ્પને શરૂઆતમાં ઢાંકે છે[૩].
નીલગિરી એ વૈશ્વિક વિકાસ સંશોધકો અને પર્યાવરણવિદોનું ધ્યાન આકર્ષિત કર્યું છે. તે લાકડાનો ત્વરિત વિકાસ પામતો સ્રોત છે,તેના તેલનો ઉપયોગ સફાઇ માટે અને કુદરતી કીટનાશક તરીકે થાય છે,અને ક્યારેક એનો ઉપયોગ કળણોના નિકાલ માટે અને તેનાથી મેલેરિયાના જોખમને ઓછું કરવા થા્ય છે. તેની પ્રાકૃતિક સીમાઓની બહાર,નીલગિરી તેના ગરીબો[૪][૫]:22 પર લાભદાયક આર્થિક પ્રભાવ માટે વખણાય છે અને તેનુ આક્રમક જલશોષક હોવુ આ બંને[૬],તેના કુલ પ્રભાવ પરના વિવાદ તરફ દોરી જાય છે[૭].
એક પરિપક્વ નીલગિરી એક નીચી ઝાડીનું કે ખૂબ વિશાળ વૃક્ષનુ રૂપ લઇ શકે છે. તેની પ્રજાતિઓના ત્રણ મુખ્ય આવાસ અને ચાર કદના વર્ગોમાં ભાગ પાડી શકાય છે.
'વન વૃક્ષ" તરીકે સાદુ રૂપ આપીએ તો તે એક થડવાળુ છે,અને સમગ્ર વૃક્ષની ઊંચાઇના ગૌણ પ્રમાણ ધરાવતુ શિખર ધરાવે છે. "વનના વૃક્ષો" એક જ થડવાળા હોવા છતા ભૂમિ સ્તરની ઉપર નજીકના અંતરે તેની શાખાઓ હોઇ શકે છે.
"મલ્લી" ભૂસ્તરમાં ઘણા થડ ધરાવે છે,સામાન્ય રીતે ઊંચાઇમાં 10 m (33 ft)થી ઓછા,ઘણી વાર ડાળીઓના છેડે મુખ્યત્વે એના શીર્ષ હોય છે અને અલગ છોડ એક ખુલ્લી કે બંધ સંરચના બનાવવા સંગઠિત થઇ શકે છે. ઘણા મલ્લી વૃક્ષો એટલા અલ્પવિકસિત હોય છે કે તેમને ઝાડી કહી શકાય
પશ્ચિમ ઓસ્ટ્રેલિયામાં બે અન્ય વૃક્ષ સ્વરૂપો નોંધપાત્ર છે અને તેને દેશી નામો "મેલ્લેટ" અને "માર્લોક"ના ઉપયોગથી વર્ણવવામાં આવે છે. "મેલ્લેટ" એક નાનાથી મધ્યમ કદનું વૃક્ષ છે જે લિગ્નોટ્યૂબર ઉત્પન્ન નથી કરતું અને પ્રમાણમાં લાંબું થડ ધરાવે છે,જેની ડાળીઓ નીચે તરફ ઝુકેલ હોય છે અને ઘણી વાર એનુ સીમાંત શિખર સ્પષ્ટત: ઘટાદાર હોય છે. આ નીલગીરિ ઈ.ઓક્સિડેન્ટલિસ ,ઈ. એસ્ટ્રિન્જેન્સ ,ઈ.સ્પેથુલેટા ,ઈ.ગાર્ડનરી ,ઈ.ડિએલસી ,ઈ. ફોરેસ્ટિઆના ,ઈ.સેલુબ્રીસ ,ઈ.ક્લીવીકોલા અને ઈ.ઓર્નાટા ના પરિપક્વ,સ્વસ્થ નમૂનાની સામાન્ય આદત છે. મેલ્લેટની લીસી છાલમાં ઘણી વાર એક સાટિન જેવી ચમક હોય છે અને જે શ્વેત,પીળાશ પડતી સહેદ,રાખોડી,લીલી કે તામ્ર હોઇ શકે છે.
મેર્લોક શબ્દનો ઉપયોગ વિવિધ રીતે કરાય છે;ઓસ્ટ્રેલિયાના વન્ય વૃક્ષો માં તેનું વર્ણન લિગ્નોટ્યૂબર વગરના એક ટૂંકા વૃક્ષ તરીકે કરાયું છે,જેનું થડ નાનું હોય છે,મેલ્લેટની સરખામણીએ શાખાઓ નમેલી હોય છે. તેઓ સામાન્ય રીતે થોડા કે વધુ શુદ્ધ સ્થાનોમાં વિકસે છે. સ્પષ્ટત:ઓળખી શકાય એવા ઉદાહરણ ઇ. પ્લેટિપસ ,ઇ. વેસિક્યુલોસા અને અસંગત ઇ. સ્ટોટેઇ .
"મોરેલ"ની ઉત્પત્તિ થોડી અસ્પષ્ટ છે અને પશ્ચિમી ઓસ્ટ્રેલિયન વ્હીટબેલ્ટ અને ગોલ્ડફિલ્ડ્સના વૃક્ષો જેનું થડ લાંબુ,સીધું અને છાલ સાવ ખરબચડી હોય છે. હાલ તેનો ઉપયોગ મુખ્યતઃ ઇ. લોંગીકોર્નીસ (લાલ મોરેલ) અને ઇ. મેલનોક્સિલોન (કાળા મોરેલ) માટે થાય છે.
વૃક્ષના કદની પ્રણાલી નીચે મુજબ છે:
લગભગ બધા નીલગિરી સદાબહાર હોય છે પણ કેટલીક ઉષ્ણકટિબંધીય પ્રજાતિઓના પર્ણો શુષ્ક ઋતુમાં ખરી જાય છે. મર્ટલ કુળના અન્ય સભ્યોની જેમ,નીલગિરી ના પર્ણો તૈલીય ગ્રંથિઓથી આવરિત હોય છે. પુષ્કળ તેલ ઉત્પન્ન કરવું એ આ જાતિની અગત્યની લાક્ષણિકતા છે. જોકે પરિપક્વ નીલગિરી વૃક્ષો સામાન્ય રીતે ઊંચા અને પર્ણોથી આચ્છાદિત હોય છે,તેમનો રંગ ખાસ ચમકદાર હોય છે કેમકે પર્ણો સામાન્ય રીતે નીચેની તરફ નમેલા હોય છે.
પરિપક્વ નીલગિરી છોડ પરના પર્ણો સામાન્ય રીતે ભાલાની અણી જેવા, પાંદડાના ડીંટા જેવા,સ્પષ્ટતઃ વૈકલ્પિક અને મીણયુક્ત કે ચળકતા લીલા હોય છે. એથી ઉલ્ટું,અંકુરિત બીજના પર્ણો ઘણી વાર સામસામે, અવૃન્ત અને આછા લીલા રંગના હોય છે. પણ આ સ્વરૂપમાં ઘણા અપવાદો છે. ઘણી પ્રજાતિઓ જેવી કે ઇ. મેલાનોફોબિયા અને ઇ. સેટોસા છોડ પ્રાજનનિક પરિપક્વ થયા બાદ પણ પર્ણનું તરુણ સ્વરૂપ જાળવી રાખે છે. અમુક પ્રજાતિઓ, જેવી કે ઇ. મેક્રોકાર્પા , ઇ.રોડેન્થા અને ઇ. ક્રુસિસ , આજીવન તરુણ પર્ણ સ્વરૂપ ધરાવતા હોઇ તેનો સુશોભનમાં ઉપયયોગ થાય છે. કેટલીક પ્રજાતિઓ, જેવી કે ઇ. પેટ્રાઇઆ , ઇ. ડુંડાસી અને ઇ. લેન્સડાઉનીઆના ના પર્ણો,સમગ્ર જીવન ચક્ર દરમ્યાન ચળકતા લીલા રહે છે. ઇ.કેસીયા મોટા ભાગની નીલગિરી ના પર્ણ વિકાસથી વિપરિત પર્ણ વિકાસ સ્વરૂપ દર્શાવે છે,બીજાંકુરણ તબક્કામાં ચળકતા લીલા પર્ણો અને પરિપક્વ શિખરોમાં ઝાંખા લીલા પર્ણો. તરુણ અને પુખ્ત પર્ણ તબક્કાઓ વચ્ચેની અસમાનતા ક્ષેત્ર ઓળખ માટે મૂલ્યવાન છે.
નીલગિરી છોડના વિકાસનાં ચાર પર્ણ તબક્કાઓ જોવા મળ્યા છે: ‘બીજાંકુરણ’, ‘તરુણ’, ‘મધ્યવર્તી’ અને ‘પુખ્ત' તબક્કાઓ. જોકે તબક્કાઓ વચ્ચે કોઇ નિયત સંક્રમણકાલીન બિંદુ નથી હોતું. મધ્યવર્તી તબક્કો,જયારે પર્ણો સૌથી મોટા બને છે,તરુણ અને પુખ્ત તબક્કાઓને સાંકળે છે.[૮]
અમુક સિવાય બધી પ્રજાતિઓમાં,પર્ણો દંડની વિરુદ્ધ દિશામાં જોડીઓમાં બને છે, ક્રમિક જોડીઓ એકબીજાના સમકોણે(છેદતા) હોય છે. અમુક સાંકડ-પર્ણોવાળી પ્રજાતિઓ ઉદાહરણ તરીકે,ઇ.ઓલીઓસા ,બીજી પર્ણ જોડી પછી બીજાંકુરણ પર્ણો ઘણી વાર પાંચ તરફથી નીકળેલ દંડ પાસેથી સ્પષ્ટ રીતે સર્પિલ ગોઠવણીમાં ગુચ્છો બનાવે છે. સર્પિલ તબક્કા પછી,જેમાં થોડાથી લઇ ઘણી ગાંઠ રહી જાય છે,આ ગોઠવણી દંડમાંથી નીકળેલ અમુક પર્ણ દ્વારા સમાવિષ્ટ થવાથી ઉલ્ટાઈને-ચતુષ્ક થઇ જાય છે. એ પ્રજાતિઓમાં પુખ્ત પર્ણ જોડીઓથી ઉલ્ટું,જે દંડના શીર્ષથી વિપરીત બને છે,સ્પષ્ટ વૈકલ્પિક પુખ્ત પર્ણો રચવા દંડની અસમાન વૃદ્ધિને લીધે આધારથી અલગ થઇ જાય છે .
નીલગિરી પ્રજાતિઓને સૌથી સરળતાથી ઓળખવા માટેની લાક્ષણિકતાઓ વિવિધ પુષ્પો અને ફળ (બીજકોષો કે "શીંગો") છે. પુષ્પોને અસંખ્ય રુંવાટીવાળા પુંકેસર હોય છે જે સફેદ,પીળાશ પડતો સફેદ એક ગુલાબી હોઈ શકે છે.પુંકેસર ઓપર્ક્યુલમ નામક એક બાહ્ય આવરણથી ઢંકાયેલ હોય છે,આ આવરણ પુષ્પદલ કે વજ્રદલનું બનેલ હોય છે. આ પુષ્પોને પાંખડી નથી હોતી,પરંતુ ઘણા સુંદર પુંકેસરોથી પોતાને સજાવે છે. પુંકેસરના વિસ્તરણ સાથે,ઓપરક્યુલમ ખુલતું જાય છે,ફૂલના સ્વરૂપના આધારે તે વિભાજિત થઇ જાય છે;તે એક વિશેષતા છે જે જાતિને એક રાખે છે. જેમ યુકેલીપ્ટસ નામ,ગ્રીક શબ્દો યુ- ,સારી રીતે, અને કેલિપ્ટસ, અર્થાત આવરણ, અર્થાત "સુરક્ષિત-આવરણ", ઓપર્ક્યુલમને વર્ણવે છે. કાષ્ઠ ફળો કે બીજો ઘણા ખરા શંકુ આકારના હોય છે અને જેના અંતે વાલ્વ હોય છે જેને ખોલીને બીજ કાઢવામાં આવે છે. અધિકાંશ પ્રજાતિઓમાં પુખ્ત પર્ણો આવતા શરૂ થયા પહેલા ફૂલ નથી ખીલતા; યુકેલીપ્ટસ સિનેરિયા અને યુકેલીપ્ટસ પેરિનિઆના નોંધપાત્ર અપવાદો છે.
નીલગિરી ની છાલના દેખાવમાં છોડની વય,છાલના રેશાની લંબાઈ,છાલના ફેલાવાની ઢબ,જાડાઈ,સખ્તતા અને રંગ સાથે ભિન્નતા જોવા મળે છે. બધા પરિપક્વ નીલગિરી છાલનું વાર્ષિક સ્તર બનાવે છે,જે થડના ઘેરાવામાં ફાળો આપે છે. અમુક પ્રજાતિઓમાં,બાહ્ય સત્ર મારી જાય છે અને દર વર્ષે ખરી જાય છે,કાં તો લાંબી પટ્ટીઓમાં(નીલગિરી શીથીઆના ની જેમ) કાં તો વિવિધ કદના ટુકડાઓમાં (ઇ. ડાઇવર્સીકલર ,ઇ. કોસ્મોફાયલા કે ઇ. ક્લેડોકેલિક્સ ). આ ગુંદર કે લીસી-છાલવાળી પ્રજાતિઓ છે. ગુંદ છાલ ઝાંખી,ચળકતી કે રેશમી(ઇ.ઓર્નાટા ની જેમ) કે મેટ્ટ(ઇ. કોસ્મોફાઇલા ) હોઈ શકે છે. ઘણી પ્રજાતિઓમાં,મૃત છાલ જાળવી રખાય છે. થડની અનિવાર્ય એવી ખરબચડી છાલની પ્રકૃતિમાં કોઈ ફેરફાર કર્યા વગર તેનું બાહ્યતમ સ્તર મોસમ અને સમય સાથે વિખંડિત થાય છે-ઉદાહરણ તરીકે ઇ. મેરિગ્નેટા , ઇ. જેકસોની , ઇ. ઓબ્લીકા અને ઇ. પોરોસા .
ઘણી પ્રજાતિઓ ‘અર્ધ-છાલ’ કે ‘બ્લેકબટ્સ’ હોય છે જેમાં મૃત છાલ થડના નીચલા હિસ્સામાં જળવાઈ રહે છે— ઉદાહરણ તરીકે, ઇ. બ્રેકીકેલીક્સ , ઇ. ઓક્રોફ્લોઇઆ અને ઇ. ઓક્સિડેન્ટલિસ —અથવા સૌથી નીચલા હિસ્સામાં જળ કાળા સંચય તરીકે, ઇ. ક્લીલેન્ડબીજા ની જેમ. આ શ્રેણીની અમુક પ્રજાતિઓ, ઉદાહરણ તરીકે ઇ. યંગીયાના અને ઇ. વિમીનાલીસ ,ખરબચડી આધારભૂત છાલ ખૂબ રેસેદાર હોય છે,જેનાથી ઉપરના થડને નિર્વિઘ્ન રસ્તો મળે છે. અર્ધ-છાલની ઉપરની લીસી છાલ અને સંપૂર્ણ લીસી-છાલવાળા વૃક્ષો અને મલ્લીસ નોંધપાત્ર રંગ અને રસ ઉત્પન્ન કરી શકે છે, ઉદાહરણ તરીકે ઇ. ડેગલુપ્ત.[૮]
નીલગિરી ની 700થી વધુ પ્રજાતિઓ છે; પ્રજાતિઓની વ્યાપક સૂચિ માટે નીલગિરી પ્રજાતિઓની સૂચિ જુઓ. અમુક જાતિઓ તેમની જાતિની મુખ્ય ધારાથી આનુવાંશિક રીતે એ હદે ભિન્નતા પામી છે કે તેમને અમુક અપેક્ષાકૃત અચળ અલાક્ષણિકતાઓથી જ ઓળખી શકાય છે. જોકે,અધિકાંશને સંબંધિત પ્રજાતિઓના નાના કે મોટા સમૂહોના સદસ્ય તરીકે લઇ શકાય,જે ઘણી વાર એકબીજા સાથે ભૌગોલિક સંપર્કમાં આવે છે અને જેની વચ્ચે હજી પણ જનીનનું આદાનપ્રદાન થાય છે. આ સ્થિતિમાં ઘણી પ્રજાતિઓ એકબીજાની શ્રેણીમાં આવતા દેખાય છે,અને મધ્યવર્તી સ્વરૂપ સામાન્ય છે. બીજા શબ્દોમાં,અમુક પ્રજાતિઓ તેમના આકારશાસ્ત્રને લીધે અપેક્ષાકૃત અનુવાંશિક રીતે નિશ્ચિત હોય છે,જયારે બીજા તેમના નજદીકી સંબંધીઓથી સાવ ભિન્ન નથી હોતા.
સંકર પ્રજાતિને હંમેશા પહેલી વારમાં ઓળખી નથી શકાતી અને અમુકને નવી પ્રજાતિ તરીકે નામ અપાય છે, જેવી કે ઇ. ક્રીસાન્થા (ઇ. પ્રેઇસીઆના × ઇ. સેપુક્રેલીસ ) અને ઇ. "રુવાલીસ" (ઇ. મેરિગ્નેટા × ઇ. મેગાકાર્પા ). સંકર સંયોજન આ ક્ષેત્રમાં ખાસ સામાન્ય નથી,પરંતુ અમુક અન્ય પ્રકાશિત પ્રજાતિઓ ઓસ્ટ્રેલિયામાં ઘણી વાર સંકર પ્રજાતિ હોવાનું સૂચવાતું હોવાનું જોવા મળ્યું છે. ઉદાહરણ તરીકે, ઇ. એરીથ્રેન્ડ્રાને ઇ. એન્ગુલોસા × ઇ. ટેરાપ્ટેરા મનાય છે.અને કેમકે પુસ્તકોમાં ઘણી વાર તેના વ્યાપક વિતરણનો ઘણી વાર ઉલ્લેખ કરવામાં આવે છે.[૮]
સમાન વૃક્ષોની નાની જાતિ,એંગોફોરા , પણ 18મી સદીથી જાણીતી છે. 1995માં નવા,મુખ્યત: અનુવાંશિક પુરાવાએ દર્શાવ્યું કે અમુક મુખ્ય નીલગિરી પ્રજાતિઓ અન્ય નીલગિરી કરતા એન્ગોફોરા ની વધુ નજીકની સંબંધી છે;અને તે વિભાજિત થઈને નવી જાતિકોરીબીયા માં વિભાજીત થઇ ગઈ. જોકે અલગ થવા છતાં ત્રણે સમૂહ જોડાયેલ છે અને આ ત્રણે જાતિ એન્ગોફોરા ,કોરીંબીયા અને નીલગિરી "નીલગિરી" તરીકે સ્વીકાર્ય છે.
ઘણા નીલગિરી વિશ્વના સૌથી ઊંચા વૃક્ષોમાંના એક છે. નીલગિરી રેગ્નાંસ ,ઓસ્ટ્રેલિયન પર્વતીય એશ,સૌથી ઊંચા પુષ્પિત છોડો(આવૃત્તબીજી)છે; આજે, સૌથી ઊંચો માપેલ નમૂનો કે જેનું નામ સેન્ચ્યુરિયન છે તે 99.6 m (327 ft) ઊંચો છે.[૯] ફક્ત કોસ્ટ રેડવૂડ તેનાથી વધુ ઊંચા છે અને કોસ્ટ ડગ્લાસ-ફરલગભગ સમાન હોય છે;તેઓ શંકુફલિત (જીમ્નોસ્પર્મ) છે. છ અન્ય યુકેલિપ્ટ પ્રજાતિઓ ઊંચાઇમાં 80 મીટરથી વધુ છે: નીલગિરી ઓબ્લીકયુઆ , નીલગિરી ડેલીગેટેન્સીસ , નીલગિરી ડાઇવર્સીકલર , નીલગિરી નીટેન્સ , નીલગિરી ગ્લોબ્યુલસ અને નીલગિરી વિમીનાલીસ .
અધિકાંશ નીલગિરી ઠંડી પ્રત્યે સહનશીલ નથી,અથવા ફક્ત –3 °સે થી –5 °સે સુધીની હલકી ઠંડી સહન કરી શકે છે;કહેવાતા હિમ ગુંદર સૌથી વધુ સહિષ્ણુ હોય છે, જેમકે નીલગિરી પોસીફ્લોરા જે –20 °સે ઠંડી અને ઝાકળ સહન કરવા સમર્થ છે. બે ઉપપ્રજાતિઓ, ઇ. પોસીફ્લોરા સબસ્પિ. નીફોફિલા અને ઇ. પોસીફ્લોરા સબસ્પિ ડેબ્યુઝેવીલેઇ તેનાથી પણ વધુ સહિષ્ણુ હોય છે,જે આનાથી પણ વધુ કઠોર શિયાળો સહી શકે છે. ઘણી અન્ય પ્રજાતિઓ,ખાસ કરીને ઊંચા ઉચ્ચપ્રદેશ અને મધ્ય તાસ્માનિયાનાં પર્વતોની જેવી કે નીલગિરી કોસીફેરા , નીલગિરી સબક્રેન્યૂલેટા , અને નીલગિરી ગુંની ,અતિ શીત-સહિષ્ણુ અને આનુવાંશિક રીતે ખૂબ મજબૂત નસલના આ બીજોને વિશ્વના શીત પ્રદેશોમાં શણગાર માટે કરાય છે.
નીલગિરી ના પર્ણોમાંથી નીકળતું તીવ્ર ગંધવાળું તેલ શક્તિશાળી કુદરતી કીટનાશકો છે અને તેની વધુ માત્રા ઝેરી હોઈ શકે છે. કેટલાય પાલક-કોથળીવાળા શાકાહારીઓ, ખાસ કરીને કોઆલા અને અમુક પોસમ,પ્રમાણમાં તેના પ્રત્યે સહનશીલ છે. આ તેલો સાથે અન્ય વધુ શક્તિશાળી ઝેરી પદાર્થોનો ફોર્મીલેટેડ ફ્લોરોગ્લુસીનોલ જેવા ઝેરી સંયોજનોનો ઘનિષ્ઠ સહસંબંધ કોઆલા અને અન્ય પાલક-કોથળીવાળી સસ્તન પ્રજાતિઓ પર્ણોની ગંધને આધારે પાતાનું ભોજન પસંદ કરવા દે છે. કોઆલા માટે,આ સંયોજનો પર્ણ પસંદગીમાં સૌથી અગત્યનું પરિબળ છે.
નીલગિરી પુષ્પો વિપુલ માત્રામાં રસ ઉત્પન્ન કરે છે,જે જંતુઓ, પંખીઓ, [[ચામાચીડિયાં{/1 અને {1}પોસમ]] સહિત ઘણા પરાગવાહકોને ભોજન પૂરું પાડે છે. જોકે,નીલગિરી વૃક્ષોમાં તેલ અને ફીનોલીક સંયોજનોને લીધે શાકાહારી જીવોથી રક્ષણમાં સક્ષમ જણાય છે,તેમાં કીટકોને મારનારા વિષ હોય છે. એમાં નીલગિરીના લોંગહોર્ન બોરર ફોરાસેંથા સેમીપંક્ટેટા અને "બેલ લર્પ્સ તરીકે જાણીતા એફિડ-સમ સાઇલિડનો સમાવેશ થાય છે,"વિશ્વભરમાં જ્યાં પણ નીલગિરીની ખેતી થાય છે,ત્યાં બન્ને કીટનાશક તરીકે સ્થાપિત છે.
ઓસ્ટ્રેલિયન ધરતી પર ગરમીના દિવસોમાં નીલગિરી નું તેલ બાષ્પીભવન પામી ઝાડી પર ચડી વિચિત્ર વાદળી ધુમ્મસની રચના કરે છે. નીલગિરી તેલ અત્યંત જ્વલનશીલ હોય છે(આ વૃક્ષ વિસ્ફોટ માટે જાણીતા છે[૭][૧૦]) અને ઝાડીની આગ સરળતાથી તેલ-યુક્ત હવાના માધ્યમથી વૃક્ષના શિખરો સુધી પહોંચી જાય છે. મૃત છાલ અને ખરી પડેલી શાખાઓ પણ જ્વલનશીલ હોય છે. નીલગિરી છાલ હેઠળના લિગ્નોટ્યૂબર્સ અને એપીકોર્મીક શૂટ દ્વારા નિયત-કાલિક આગથી સારી રીતે અનુકૂલિત છે.
નીલગિરી વચ્ચે 3.5 થી 5 કરોડ વર્ષો પહેલા,ઓસ્ટ્રેલિયા-ન્યુ ગિની ગોન્ડવાનાથી અલગ થયાના બહુ સમય બાદ નહી,તેમનો ઉદય અશ્મિઓના કોલસા જમા થવા સાથે(જે આગ ત્યારે પણ એક પરિબળ હોવાનુ સૂચવે છે.),પરંતુ તેઓ લગભગ 2 કરોડ વર્ષો પહેલા સુધી તૃતીય વર્ષા-જંગલના એક નાના ભાગ તરીકે રહ્યા,જ્યારે ખંડની ક્રમિક શુષ્કતા અને ભૂમિના પોષક તત્વો ઘટી જતા વધુ ખુલ્લા વન પ્રકાર ,મુખ્યત્વે કેસુઆરિના અને એકાસીયા પ્રજાતિઓનો વિકાસ થયો. 50 હજાર વર્ષો પહેલા મનુષ્યના પ્રથમ આગમન સાથે,આગ અવારનવાર લાગવા લાગી અને અગ્નિ-પ્રેમી નીલગિરીએ ઝડપથી આશરે 70% ઓસ્ટ્રેલિયન વનને આવરી લીધું.
મૂલ્યવાન ઇમારતી લાકડાના વૃક્ષો, એલ્પાઇન એશઇ. ડેલીગટેનસીસ અને ઓસ્ટ્રેલિયન પર્વતીય એશ ઇ. રેગ્નાંસ ,આગ દ્વારા મરણ પામ્યા અને બીજમાંથી પુન: ઉત્પન્ન થયા. 2003માં એવી જ રીતે ઝાડીમાં લાગેલ આગની કેનબેરાની આસપાસ આવેલ જંગલોમાં થોડી અસર થઇ,જેના પરિણામે હજારો હેક્ટર ભૂમિ પર મૃત એશ વનોનો વિકાસ થયો. જોકે,થોડા એશ બચી ગયા અને નવા એશ વૃક્ષો પણ વિકસ્યાં. આ એક ચર્ચાનો મુદ્દો છે કે તેમને એમ જ રખાય કે ક્ષતિગ્રસ્ત લાકડાને કાપવાનો પ્રયાસ કરવામાં આવે,જેને એક હાનિકારક કામ તરીકે ઓળખાય છે.
નીલગિરીના ઘણા ઉપયોગો છે જેણે તેમને આર્થિક રીતે અગત્યના વૃક્ષો બનાવી દીધા છે,,ગરીબ વિસ્તારો જેવા કે ટિંબક-ટૂ, આફ્રિકા[૫]:22 અને the પેરુવિયન એન્ડ્સમાં તે રોકડિયો પાક બની ગયો છે,[૪] તે સત્ય છતાં પણ કે દક્ષિણ આફ્રિકા જેવા દેશોમાં વૃક્ષો આક્રમક છે.[૬] અધિકમ જાણીતી જાતિઓ કેરી અને યલ્લો બોક્સ. તેમના ઝડપી વિકાસને કારણે આ વૃક્ષોમાં સૌથી વધુ લાભદાયી તેનું લાકડું છે. તેમને જડમૂળમાંથી કાપી શકાય છે પુન: ઉગી શકે છે.તેઓ ઇચ્છનીય ઉપયોગ માટેની ઘણી લાક્ષણિકતાઓ જેવી કે અલંકારો, ઇમારતી લાકડા, બળતણ માટે લાકડા અને પોચા લાકડા તરીકે ઉપયોગી છે. નીલગિરી અત્યાધિક માત્રામાં રેસા હોવાથી વિશ્વની સૌથી ઉત્તમ માવાદાર પ્રજાતિ મનાય છે. તે પણ ઘણા બધા ઉદ્યોગો અને વાડ લગાવવા અને કોલસાથી લઈને સેલ્યુલોઝ નિષ્કર્ષણ જૈવબળતણમાં તેનો ઉપયોગ થાય છે. ત્વરિત વિકાસ નીલગિરીને વાયુઅવરોધક તરીકે અને ક્ષારણ ઘટાડવા યોગ્ય બનાવે છે.
નીલગિરી ભૂમિમાંથી બાષ્પોત્સર્જન વડે વિપુલ માત્રામાં પાણી ખેંચી શકે છે. ક્યાંક ક્યાંક જલસ્તર અને માટીમાં મીઠાની માત્રા ઓછી કરવા તેમને વાવવામાં(ફરી ફરી વાવવામાં)આવે છે. નીલગિરીનો ઉપયોગ અલ્જિરીયા,લેબેનોન,સિસીલી[૧૧],યુરોપ, અને કેલીફોર્નિયામાં ક્યાંક-ક્યાંક જમીનના ધોવાણ દ્વારા મલેરિયાનું પ્રમાણ ઓછુ કરવા માટે પણ કરવામાં આવે છે.[૧૨] ધોવાણ કળણને હટાવે છે જે મચ્છરોના લાર્વાને રહેઠાણ પૂરું પાડે છે,પરંતુ તે પરિસ્થિતિકીય રીતે ફળદ્રુપ ક્ષેત્રોનો પણ નાશ કરે છે. આ ધોવાણ ફક્ત જમીનના સમતલ સુધી મર્યાદિત છે,નીલગિરીના મૂળો 2.5 m (8.2 ft) સુધીની લંબાઈના હોવાથી,અધોભૌમ ક્ષેત્ર સુધી નથી પહોંચતા;આમ વરસાદ કે સિચાઈ જમીનને ફરીથી ભીની કરી શકે છે.
નીલગિરીનું તેલ પાણીમાંથી સરળતાથી{0 } બાષ્પ નિસ્યંદન પામે છે અને તેનો ઉપયોગ સફાઇ,દુર્ગંધનાશક,અને ખૂબ જ ઓછી માત્રામાં આહાર પૂરકોમાં,ખાસ કરીને મીઠાઇઓ, ખાંસીની દવા અને શરદીમાં શ્વસન ઉપકરણ તરીકે કરી શકાય છે. તેમાં કીટ પ્રતિકારક ગુણ પણ હોય છે (જાન 1991 એ, બી; 1992),અને અમુક વેપારી મચ્છરો પ્રત્યાકર્ષકોમાં સક્રિય ઘટક હોય છે.(ફ્રેડીન અને ડે 2002).[૧૩]
અમુક નીલગિરીનો રસ ઉચ્ચ કોટિના એકપુષ્પીય મધનું ઉત્પાદન કરે છે. નીલગિરીનું લાકડું સામાન્ય રીતે ડીગેરીડૂ,એક પારંપરિક ઓસ્ટ્રેલિયન અબોરીજીનલ સુષિર વાદ્ય બનાવવા પણ વપરાય છે. વૃક્ષના થડને ઉધઈઓ દ્વારા પોલું કરી નખવામાં આવે છે,અને ત્યાર બાદ જો પોલો નળાકાર યોગ્ય કદ અને આકારનો હોય તો કાપી લેવાય છે.
નીલગિરી ના બધા અંગોનો ઉપયોગ જે પ્રોટીન રેસા જેમકે (રેશમ અને ઊંન)નું મૂળ હોય છે,છોડના ફક્ત પાણી સાથેના સંસ્કરણ દ્વારા રંગ બનાવવા માટે થાય છે. પ્રાપ્ય રંગો પીળા અને કેસરીથી લઈને લીલા,રાતા,ચોકલેટી અને ઘેરા બદામી લાલ સુધીના શ્રેણીના હોય છે,[૧૪] પ્રક્રિયા બાદ શેષ પદાર્થનો ઉપયોગ સુરક્ષિત રીતે લીલા ઘાસ કે ખાતર તરીકે કરી શકાય છે.
1770માં વનસ્પતિશાસ્ત્રી,સર જોસેફ બેંક્સ, દ્વારા કૂક અભિયાનમાં બાકીના વિશ્વનો ઓસ્ટ્રેલિયાની નીલગિરી સાથે પરિચય થયો. પછી વિશ્વના ઘણા ભાગો,ખાસ કરીને કેલીફોર્નિયા, બ્રાઝિલ, ઇક્વાડોર, કોલંબિયા, ઇથોપિયા, મોરોક્કો , પોર્ટુગલ, દક્ષિણ આફ્રિકા, યુગાંડા, ઇઝરાયલ, ગેલીસીયા અને ચીલીમાં તેનો પરિચય કરાવવામાં આવ્યો. સ્પેનમાં,નીલગિરી ની ખેતી માવાદાર લાકડાના બાગાયતમાં થવા લાગી. નીલગિરી કરવત,માવા,લાકડાના કોલસા અને અન્ય જેવા ઘણા ઉદ્યોગોનો આધાર છે. ઘણી પ્રજાતિઓ આક્રમક બની ગઈ છે અને,મુખ્યત્વે વન્યજીવન કોરીડોર્સ અને આવર્તન પ્રબંધનના અભાવે સ્થાનિક પારિસ્થિતિક તંત્ર માટે ગંભીર સમસ્યાઓ ઊભી થઇ છે,
સમાન અનુકૂળ આબોહવા પરિસ્થિતિ માટે ઘણી વાર, ઓંકના વનોની જગ્યાએ ,નીલગિરી ની ખેતી કરાય છે. ઉદાહરણ તરીકે કેલીફોર્નિયા અને પોર્ટુગલમાં. એકલ-ખેતીએ કારણે થતી જૈવ વિવિધતાની હાનિએ ચિંતામાં વધારો કર્યો છે, ઓકના ફળની ખોટને લીધે કે જેના પર સસ્તનો અને પક્ષીઓને જીવે છે,તેના પોલાણોની ગેરહાજરીમાં પશુ-પક્ષીઓને આવાસ નથી મળતો અને મધમાખીઓને મધપૂડા માટે સ્થાન નથી મળતું,વ્યવસ્થિત વનમાં નાના વૃક્ષોની વાવણીનો પણ અભાવ હોય છે.
મોસમી શુષ્ક આબોહવામાં ખાસ કરીને ખુલ્લા ઘાસના મેદાનોમાં ઓક વૃક્ષો હંમેશા અગ્નિરોધકનું કામ કરે છે,કેમકે ઘાસની આગ છૂટા છવાયા ઝાડને આગ લગાડવા અપૂરતી હોય છે. એથી ઉલ્ટું,નીલગિરી વન આગ ફેલાવાનું કામ કરે છે,કેમકે તેના પર્ણો વિસ્ફોટક અને અતિ દહનશીલ તેલ ઉત્પન્ન કરે છે.અધિક માત્રામાં ફેનોલીક એવા કચરાનું પણ ઉત્પાદન કરે છે,જે ફૂગથી થતા વિક્ષેપને રોકી અને એ જ રીતે મોટા પ્રમાણમાં શુષ્ક અને દહનશીલ બળતણ જમા કરી લે છે.[૧૫] પરિણામે,નીલગિરીના ઘટાદાર વન વિનાશકારી આગના તોફાન નું કારણ બની શકે છે. એપિકોર્મિક અંકુરો અને લિગ્નોટ્યૂબર્સમાંથી પુનર્જીવિત થવાની યોગ્યતાથી,[૧૫] અથવા સેરોટીનસ ફળોના ઉત્પાદન દ્વારા નીલગિરી લાંબા સમય સુધી આગમાં ટકી રહેવાની ક્ષમતા પ્રાપ્ત કરે છે.
કેલિફોર્નિયા 1850ના દશકમાં,ઓસ્ટ્રેલિયનો દ્વારા નીલગિરી વૃક્ષોનો પરિચય કેલીફોર્નિયા ગોલ્ડ રશ દરમ્યાન કેલીફોર્નિયાને કરાવવામાં આવ્યો. અધિકાંશ કેલીફોર્નિયા ઓસ્ટ્રેલિયાના હિસ્સાઓ જેવી આબોહવા ધરાવે છે. 1900ની શરૂઆતમાં,રાજ્ય સરકારના પ્રોત્સાહન સાથે હજારો એકરમાં નીલગિરી વાવવામાં આવ્યા. એવી આશા હતી કે નિર્માણ,રાચરચીલા અને રેલમાર્ગ ટાઈ ઇમારતી લાકડાનો તે પુન:પ્રાપ્ય સ્રોત સાબિત થશે. જલ્દી જ એ ધ્યાનમાં આવ્યું કે છેલ્લા ઉદ્દેશ્ય માટે નીલગીરીના લાકડા યોગ્ય છે,કેમકે નીલગીરીના લાકડાના બનેલ રેલમાર્ગ ટાઈ સૂકાઈ જતા વળી જતી હતી,અને સૂકી ટાઈ એટલી કડક થઇ જતી હતી કે તેમાં રેલની ખીલીઓ ઠોકવી લગભગ અશક્ય હતી.
"તેમણે નોંધ્યું કે કેલીફોર્નિયામાં નીલગિરીની આશા ઓસ્ટ્રેલિયાના જૂના પ્રાકૃતિક વનો પર આધારિત હતા. આ એક ભૂલ હતી કેમકે ઓસ્ટ્રેલિયાનાં સદીઓ જૂના નીલગિરીના લાકડા સાથે કેલીફોર્નિયાના નવા-નવા વૃક્ષોની તુલના ન કરી શકાય. તેની કાપણી સમયે તેની પ્રતિક્રિયા અલગ હતી.જૂના વૃક્ષોમાં તિરાડ નથી પડતી કે તેઓ વળતા નથી,જયારે કેલીફોર્નિયાના બાળ-ફાલમાં એવું થતું. બન્ને વચ્ચે વિશાળ અંતર હતું,અને એ લીધે ,કેલીફોર્નિયા નીલગિરી ઉદ્યોગ બંધ થઇ ગયો."[૧૬]
એક રીતે જેમાં નીલગિરી,મુખ્યત્વે નીલા ગુંદર ઇ. ગ્લોબ્યુલસ ,કેલીફોર્નિયામાં રાજમાર્ગો,સંતરાના બગીચાઓ,અને અન્ય ખેતરોમાં રાજ્યના અધિકાંશ વૃક્ષહીન મધ્ય ભાગને વાયુરોધી બનાવવા મહત્વના સાબિત થયા. ઘણા શહેરોમાં અને બાગોમાં છાંયા અને સજાવટી વૃક્ષો તરીકે પણ તેઓ વખણાયા.
સ્થાનિક વનસ્પતિઓ સાથે સ્પર્ધા અને સ્થાનિક પશુઓને પોષતા ન હોવાના કારણે કેલીફોર્નિયામાં નીલગિરી વનોની ટીકા થઇ છે. આગ પણ એક સમસ્યા છે. 1991મા ઓંકલેન્ડ હિલ્સ આગમાં જેમાં લગભગ 3,000 ઘર સળગી ગયા અને 25 લોકો મરણ પામ્યા,તે ઘરો પાસેના નીલગિરીઓએ તેને આંશિક રીતે પોષી હતી.[૧૭]
કેલીફોર્નિયાના અમુક ભાગમાં,નીલગીરી ના વનોને દૂર કરી અને સ્થાનિક વૃક્ષો અને છોડોને પુન:સ્થાપિત કરી રહ્યા છે. કેટલાક વ્યક્તિઓ પણ ગેરકાયદે અમુક વૃક્ષોનો નાશ કરી રહ્યા છે અને શંકા છે કે ઓસ્ટ્રેલિયાથી એવા કીટકો લાવવામાં આવે છે જે વૃક્ષો પર આક્રમણ કરે છે.[૧૮]
નીલગિરી વૃક્ષો અપવાદરૂપે પ્રશાંત ઉત્તર-પશ્ચિમમાં સારી રીતે કાર્ય કરી રહ્યા છે : વોશિંગ્ટન,ઓરેગોન અને બ્રિટીશ કોલંબિયાના ભાગોમાં.
ઉરુગ્વે . એંટોનીઓ લ્યુસીકે લગભગ 1896માંઉરુગ્વેમાં,નીલગિરી ની શરૂઆત કરી ત્યારથી અત્યાર સુધી તે માલ્ડોનાડો વિભાગ છે,અને દક્ષિણ-પૂર્વીય અને પૂર્વીય તટ બધી જગ્યાએ ફેલાઇ ગયેલ છે. આ ક્ષેત્રમાં કોઈ વૃક્ષો નથી,કેમકે સૂકી રેતીના ઢૂંવા અને પથ્થરોથી બનેલ છે. (લ્યુસીકે પણ ઘણા અન્ય વૃક્ષો શરૂ કર્યા,ખાસ કરીને એકાસીયા અને ચીડ, પરંતુ તેઓ મોટા પાયા પર ફેલાતા નથી.)
બ્રાઝિલ બ્રાઝિલમાં 1910માં,ઇમારતી લાકડાના અવેજીકરણ અને કોલસા ઉદ્યોગ માટે નીલગિરી ની શરૂઆત થઇ. તે સ્થાનિક વાતારણમાં સુવિકસિત થયેલ છે, અને આજે ત્યાં 50 લખ હેક્ટર ભૂમિ પર તેની ખેતી છે. કાષ્ઠ કોલસા અને માવા ઉદ્યોગો દ્વારા તેના લાકડાની અત્યાધિક પ્રસંશા કરવામાં આવી છે. નાના ક્રમાવર્તનથી લાકડાનું પુષ્કળ ઉત્પાદન થાય છે,અને અન્ય ઘણી પ્રવૃત્તિઓ પ્રવૃત્તિઓ માટે લાકડા પણ પૂરા પડે છે,જેનાથી સ્થાનિક વનોની રક્ષામાં મદદ મળે છે. જયારે યોગ્ય રીતે પ્રબંધિત કરાય,તો છોડ ટકાઉ હોય છે અને અનંત પુન:રોપણ ચાલુ રાખી શકે છે. નીલગિરીનાં બગીચા વાયુરોધક તરીકે પણ વપરાય છે. બ્રાઝિલના વાવેતરની વૃદ્ધિ દર એક વિશ્વ-વિક્રમ છે.સામાન્ય રીતે દર વર્ષે 40 ઘન મીટર પ્રતિ હેક્ટર ને ,[૧૯]અને આર્થિક લણણી 5 વર્ષ પછી કરાય છે. સતત વિકાસ અને સરકારના આર્થિક ભંડોળને લીધે કારણે,વર્ષે-વર્ષે વિકાસ સતત રીતે વધતો જાય છે. નીલગિરી 100 ઘન મીટર પ્રતિ હેક્ટર પ્રતિ વર્ષ સુધી ઉત્પાદન કરી શકે. નીલગિરી ના માવા અને લાકડાની નિકાસ અને ઉત્પાદનમાં બ્રાઝિલ શિખર પર છે.અને દેશના આ ક્ષેત્રમાંઢાંચો:Clarify meપ્રતિબદ્ધ સંશોધન દ્વારા બ્રાઝિલ ઓસ્ટ્રિલિયન બજારના વિકાસમાં એક અગત્યની ભૂમિકા ભજવી રહ્યું છે. સ્થાનિક લોહ ઉત્પાદક કાષ્ઠ-કોલસા માટે બ્રાઝિલ દીર્ઘસ્થાયી વિકસિત નીલગિરી પર આધાર રાખે છે; આને લીધે હાલના વર્ષોમાં કાષ્ઠ કોલસાની કિંમતમાં ઘણો વધારો થયો છે. થોમ્સન ફોરેસ્ટ્રી જેવી ટીંબર એસ્સેટ કંપનીઓ કે એરાક્રૂઝ સેલ્યુલોઝ અને સ્ટોરા એન્સો જેવા સેલ્યુલોઝ ઉત્પાદકો સામાન્ય રીતે આ બગીચાઓની માલિકી ધરાવે છે અને તે જ રાષ્ટ્રીય અને આંતરરાષ્ટ્રીય ઉદ્યોગોને સંચાલિત કરે છે. 1990ના દસકામાં,બ્રાઝિલે આશરે $1 અબજની નિકાસ કરી હતી,અને 2005 સુધીમાં, $3.5 અબજની.ઢાંચો:Clarify me આ વેપાર અધિશેષે કૃષિ ક્ષેત્રમા વિપુલ પ્રમાણમાં વિદેશી નિવેશને આકર્ષ્યો. યુરોપિયન નિવેશ બેંક અને વિશ્વ બેંકે બ્રાઝિલના માવા અને કાગળ ઉદ્યોગ અને સેલ્યુલોઝ પ્રક્રિયક યંત્ર માટે વિદેશી નિવેશને સંપૂર્ણ સાર્વજનિક સહયોગ આપ્યો. 1933થી બ્રાઝિલના ખાનગી ઉદ્યોગે અત્યાર સુધીમાં માવા અને કાગળમાં $12 અબજ રોક્યા છે અને હાલમાં આ ક્ષેત્રમાં પછીના દસકામાં વધુ $14 અબજનું રોકાણ કરવાનો વાયદો કરવામાં આવ્યો છે. વન્ય પેદાશ ઉદ્યોગના ખાતામાં સમગ્ર વૈશ્વિક વેપારના 3% $200 અબજ યુએસડોલર પ્રતિ વર્ષથી વધુ છે. અનેક વિદેશી ટીમો(ટીંબરલેન્ડ ઇન્વેસ્ટમેન્ટ મેનેજમેન્ટ ઓર્ગેનાઇઝેશન)ની હાલમાં હાજરી વન્ય પ્રવૃત્તિની આર્થિક ક્ષમતાનું એક આશ્ચાસન છે. વિશ્વભરમાં ટીમોની મિલકત $52 મિલિયન છે,જેમાંથી 2012 પહેલા બ્રાઝિલના વિકાસમાં $8 અબજનું રોકાણ થશે.
કુલ મળીને,દક્ષિણ અમેરિકા 2010 સુધીમાં વિશ્વના 55% નીલગિરી ગોલ-કાષ્ઠ નું ઉત્પાદન કરવા અપેક્ષિત છે.
ઈથોપિયા ઇથોપિયાને નીલગિરી સાથે 1894 કે 1895માં ,સમ્રાટ મેનેલીક બીજાના ફ્રેંચ સલાહકાર મોન્ડોન-વીડાઇલહેટ કે અંગ્રેજ કપ્તાન ઓ'બ્રાયન દ્વારા પરિચિત કરાવાયું. બળતણ માટે લાકડાનાં કારણે શહેરની આસપાસ વ્યાપક વનવિનાશને કારણે મેનેલીક બીજાએ તેનાં નવા રાજધાની શહેર એડ્ડીસ અબાબાને આસપાસ વનીકરણની પુષ્ટિ કરી. રિચાર્ડ આર.કે. પંકહર્સ્ટ મુજબ, "નીલગિરીનો સૌથી મોટો ફાયદો એ છે કે તે ઝડપથી વિકસિત થાય છે,ઓછી દેખભાળની જરૂર છે અને જયારે કાપી લેવામાં આવે ત્યારે મૂળમાંથી ફરી વિકસે છે;દર દસ વર્ષે તેની લણણી કરી શકાય છે. વૃક્ષ જોરદાર શરૂઆતથી સફળ સાબિત થયું".[૨૦] નીલગિરીના બગીચા પાટનગરથી ડેબ્રે માર્કોસ જેવા અન્ય શહેરી કેન્દ્રો સુધી ફેલાયાં. પંકહર્સ્ટ નિવેદન કરે છે કે મધ્ય-1960માં એડ્ડીસ અબાબામાં ઇ. ગ્લોબ્યુંલસ મળી આવેલ સૌથી સામાન્ય પ્રજાતિ હતી,જોકે તેમને ઇ. મેલ્લીઓડોરા અને ઇ. રોસ્ટ્રાટા પણ મોટી સંખ્યામાં મળી આવ્યા. મધ્ય 1940ના દશકામાં મધ્ય ઇથોપિયાનાં લેખમાં ડેવિડ બકસ્ટનને,એવુ લાગ્યુ કે નીલગિરીના વૃક્ષો "એક અભિન્ન અંગ -- અને શોઆનના ભૂવિસ્તારમાં એક આનંદદાયક -- તત્વ બની ગયા છે જેથી મંદ-વિકાસશીશીલ સ્થાનિક "સીડર જુનિપેરસ પ્રોસેરા "ની જગ્યાએ મોટા પાયે રોપાયાં)."[૨૧]
એવી સામાન્ય માન્યતા હતી કે નીલગિરી ની તૃષા "નદીઓ અને કૂવાઓને સૂકવી નાખે છે.", જેને પ્રજાતિઓ સામે એવો વિરોધ ઉભો કર્યો કે 1913માં બધા પ્રસ્થાપિત વૃક્ષોનો નાશ કરવાનો અને તેના સ્થાને શેતૂરી વૃક્ષો વાવવાનો આદેશ આપતી ઘોષણા કરવામાં આવી. પંકહર્સ્ટ નિવેદન કરે છે કે, "એ ઘોષણા જોકે મૃત પત્ર બની રહ્યો;નીલગિરીના નિર્મૂલનના કોઈ પુરાવા નથી,છતાં શેતૂરી વૃક્ષો રોપવામાં આવ્યા."[૨૨] નીલગિરી એડ્ડીસ અબાબાની વ્યાખ્યાકર્તા લાક્ષણિકતા બની રહી.
માડાગાસ્કર નીલગિરી એ માડાગાસ્કરના મોટા ભાગના મૂળ દેશી વનોની જગ્યા લીધી,જેથી એન્ડાસીબે-મેન્ટાડીઆ રાષ્ટ્રીય પાર્ક જેવા શેષ પ્રાકૃતિક ક્ષેત્રોને અલગ પાડી દેતા જૈવવિવિધતા પર ખતરો ઊભો થયો.
દક્ષિણ આફ્રિકા મુખ્યત્વે ઇમારતી લાકડા અને બળતણ માટેના લાકડા માટે જ નહિ પણ પરંતુ પણ સુશોભન હેતુઓ માટે પણ અસંખ્ય નીલગિરી પ્રજાતિઓ દક્ષિણ આફ્રિકામાં શરૂ કરાઇ. તેઓ મધમાખી-પાલકોમાં તેઓ જે મધ પૂરુ પાડે છે તે માટે જાણીતા છે.[૨૩] જોકે,તેમની જળ-શોષક ક્ષમતા સાથે જળ-પુરવઠા માટે ખતરનાક હોઇ,દક્ષિણ આફ્રિકામાં તેઓને આક્રમક મનાય છે. તેઓ આસપાસની જમીનમાં રસાયણ પણ છોડે છે જે તેના સ્થાનિક હરીફોને મારી નાખે છે.[૬]
નીલગિરી ના બીજાંકુરણોસામાન્ય રીતે સ્થાનિક ઘાસ સાથે સ્પર્ધા કરવા અસમર્થ હોય છે,પરંતુ આગ પછી જ્યારે ઘાસનુ આવરણ હટી જાય ત્યારે બીજના ક્યારાનું નિર્માણ થઇ શકે છે. નીચેની નીલગિરી પ્રજાતિઓ દક્ષિણ આફ્રિકામાં અનુકૂલિત થવા સમર્થ છે: ઇ. કેમલ્ડ્યુલેન્સિસ , ઇ. ક્લેડોકેલિક્સ , ઇ. ડાઇવર્સીકલર , ઇ. ગ્રેન્ડીસ અને ઇ. લેહમન .[૨૩]
ઝિમ્બાબ્વે દક્ષિણ આફ્રિકાની જેમ, ઘણી નીલગિરી પ્રજાતિઓ ઝિમ્બાબ્વેમાં પરિચિત કરવામા આવી છે, મુખ્યત્વે ઇમારતી લાકડા માટે અને બળતણ માટે લાકડા, અને ઇ. રોબસ્ટા અને ઇ. ટેરેટીકોર્નીસ ત્યાં અનુકૂલિત બનતા જોવા મળ્યાનું નોંધાયેલ છે.[૨૩]
વન્યજીવન પર ગંભીર અસરો સાથે,ખંડીય પોર્ટુગલ,એઝોર્સ અને ગેલીસીયાના અસંખ્ય ઓક વનોનું સ્થાન નીલગિરીએ લઇ લીધું,જેની ખેતી માવાદાર લાકડા માટે થાય છે.
ઇટાલીમાં,નીલગિરીનુ આગમન જ 19મી સદીને અંતે થયુ અને 20મી સદીની શરૂઆતમાં તેના મોટા પાયે વાવેતરની શરૂઆત થઇ,જેનો હેતુ કળણવાળી જમીનને સૂકવી નાખવાનો હતો. આમ,ઇટાલિયન આબોહવામાં તેમના ઝડપી વિકાસ અને વાયુરોધક તરીકે શ્રેષ્ઠ કાર્યે તેમનુ દેશના મધ્ય અને દક્ષિણ ક્ષેત્રોમાં તેમનું દેખાવું સામાન્ય બનાવી દીધું છે,જેમાં સાર્ડીનિયા અને સીસીલીના ટાપુઓનો સમાવેશ થાય છે. લાક્ષણિક ગંધ અને તેમનામાંથી ઉત્પન્ન થતા સ્વાદિષ્ટ મધ માટે પણ તેમને મહત્વ અપાય છે. ઇટાલીમાં સૌથી સામાન્ય રીતે જોવા મળતો નીલગિરીનો પ્રકાર નીલગિરી કેમલડ્યુલેન્સિસ છે.[૨૪]
યુરોપના શોધકો અને સંગ્રહકોએ નીલગિરી બહુ પહેલા જોઈ લીધી હોવી જોઇએ,પણ 1770 સુધી એના કોઈ વાનસ્પતિક સંગ્રહો હોવાનુ જાણમાં નથી,જ્યાં સુધી જોસેફ બેંક્સ અને ડેનિયલ સોલેન્ડર બોટની ખાડીએ કપ્તાન જેમ્સ કૂક સાથે આવ્યાં. ત્યાં તેઓએ ઇ. ગમીફેરા અને બાદમાં, ઉત્તરીય ક્વીન્સલેન્ડ માં એન્ડેવર નદી પાસે, ઇ.પ્લેટીફાયલા ના નમૂના એકઠા કર્યાં;તેમાંની કોઇ પણ પ્રજાતિનું નામકરણ તે સમયે નહોતું કરવામાં આવ્યું.
1777માં,કૂકના ત્રીજા અભિયાન પર, ડેવિડ નેલ્સને દક્ષિણી તાસ્માનિયામાં બ્રુની દ્વીપ પર નીલગિરીનો એક નમૂનો સંગ્રહિત કર્યો. આ નમૂનો લંડનમાં બ્રિટીશ સંગ્રહાલય લઇ જવાયો,અને તેનું નામ ફ્રેન્ચ વનસ્પતિશાસ્ત્રી એલ'હેરીટીઅર દ્વારા નીલગિરી ઓબ્લીકવા રખાયું ,જેઓ તે સમયે લંડનમા કાર્ય કરતા હતા. તેમણે જાતિનું નામ ગ્રીક મૂળ યુ અને કેલિપ્ટસ પરથી બનાવ્યું,જેનો અર્થ "સારી રીતે" અને "આવરિત" પુષ્પની પુષ્પકલિકાના ઓપર્ક્યુલમના સંદર્ભમાં જે વિકસતા પુષ્પના અંગોની રક્ષા કરે છે અને જે પુષ્પ-રચના વખતે વિકસતા પુંકેસરોના દબાણથી ખુલી જાય છે. તે લગભગ એક અકસ્માત જેવુ જ હતું કે એલ'હર્ટીયરે એ લાક્ષણિકતા પસંદ કરી કે જે બધા યુકેલિપ્ટ્સ(નીલગિરી) માટે સમાન હતી.
ઓબ્લીકા નામ લેટિન ઓબ્લિક્યુસ ,અર્થાત "ત્રાંસુ",જે એવા પર્ણને વર્ણવતો વાનસ્પતિક શબ્દ છે જે પર્ણની ધારની બંને બાજુ અસમાન લંબાઇની હોય અને ડીંટા પાસે એક જ સ્થાને એકબીજાને મળતી ન હોય.
ઇ. ઓબ્લીકા માં 1788-89 પ્રકાશિત થયેલ હતી,જે સંયોગથી તે જ સમયે ઓસ્ટ્રેલિયાના પ્રથમ આધિકારિક યુરોપિયન વસાહત સ્થાપિત થઈ. તે ગાળામાં અને 19મી સદીના અંતે,નીલગિરી ની બીજી ઘણી પ્રજાતિઓનું નામકરણ કરાયું અને પ્રકાશિત કરાઇ. તેમાંના મોટા ભાગના અંગ્રેજ વનસ્પતિશાસ્ત્રી જેમ્સ એડવર્ડ સ્મિથ દ્વારા હતા અને,જેમ અપેક્ષા કરી શકાતી હતી તેમ,મોટા ભાગના વૃક્ષો સિડની વિસ્તારના હતા. આમાં આર્થિક રીતે મૂલ્યવાન ઇ. પીલ્યુલેરિસ , ઇ. સેલિગ્ના અને ઇ. ટેરેટીકોર્નિસ નો સમાવેશ થાય છે.
ફ્રેન્ચ વનસ્પતિશાસ્ત્રી જેક્યુઇસ લેબિલેર્ડીયર દ્વારા પ્રથમ સંગ્રહિત અને પછી નામ અપાયેલ પ્રથમ પ્રાદેશિક પશ્ચિમી ઓસ્ટ્રેલિયન નીલગિરી યેટ (ઇ. કોર્નુટા ) હતી ,1792માં જેણે તે જ્યાંથી સંગ્રહિત કરી તે હવે એસ્પેરન્સ ક્ષેત્રો તરીકે ઓળખાય છે.[૮]
ઘણા મહાન ઓસ્ટ્રેલિયન વનસ્પતિશાસ્ત્રીઓ 19મી સદી દરમ્યાન કાર્યશીલ હતા,ખાસ કરીને ફર્ડીનેન્ડ વોન મ્યુલર,જેના નીલગિરી પરના કાર્યનું 1867માં જ્યોર્જ બેન્થમના ફ્લોરા ઓસ્ટ્રેલિએન્સિસ જાતિના પ્રથમ વ્યાપક સરવૈયામાં મોટું યોગદાન છે, જે આજે શેષ એકમાત્ર ઓસ્ટ્રેલિયન ફ્લોરા છે. આ સરવૈયામાં જાતિ વિષે સૌથી અગત્યનું પ્રારંભિક વ્યવસ્થિત વર્ણન છે. બેન્થમે તેને પુંકેસરની લાક્ષણિકતાઓમાં ભેદને આધારે,ખાસ કરીને પરાગકોષમાં પાંચ શ્રેણીઓમા વિભાજીત કર્યાં,(મ્યુલર, 1879-84),આ કાર્યને જોસેફ હેન્રી મેઇડને(1903-33) વિસ્તૃત કર્યું અને વિલીયમ ફારીસ બ્લેકલીએ(1934) હજી આગળ વધાર્યું. પરાગકોષ પ્રણાલી કાર્ય કરવા માટે બહુ જટિલ બની અને વધુ અર્વાચીન વ્યવસ્થિત કાર્યમાં કળીઓ, ફળો, પર્ણો અને છાલની લાક્ષણિકતાઓ પર એકાગ્રતા રખાઈ છે.
નીલગિરી સાઈડ્રોક્સિલોન,ફળ (શીંગો) અને કળીઓ સાથે ઓપર્ક્યુલમની હાજરી દર્શાવે છે.
પૂર્વ જીપ્સલેન્ડ, વિક્ટોરિયામાં નીલગિરી વન.મોટા ભાગે નીલગિરી આલ્બેન્સ (વ્હાઇટ બોક્સ).
પૂર્વ જીપ્સલેન્ડ, વિક્ટોરિયામાં નીલગિરી વન.અધિકાંશ નીલગિરી આલ્બેન્સ (વ્હાઈટ બોક્સ).
પૂર્વ જીપ્સલેન્ડ, વિક્ટોરિયામાં નીલગિરી વન.અધિકાંશ નીલગિરી આલ્બેન્સ (વ્હાઈટ બોક્સ).
એક નીલગિરી વૃક્ષ શાખાઓમાંથી ચમકતા સૂર્ય સાથે.
રેડ હિલ પર નીલગિરી બ્રીજેસીઆના (એપ્પલ બોક્સ),ઓસ્ટ્રેલિયન રાજધાની ક્ષેત્રમાં.
દક્ષિણી ઇંગ્લેન્ડમાં નીલગિરી ગુન્ની રોપાયા. થડનો નીચલો ભાગ એક વેલાથી આવરિત છે.
નીલગિરી સિનેરિયા x પુલ્વેરુલેન્ટા- રાષ્ટ્રીય વાનસ્પતિક ઉદ્યાનો કેનબેરા
નીલગિરી ગોલ
નીલગિરી ગ્રેન્ડિસબ્યૂનોસ એઈરીસ,આર્જેન્ટીનાનો પ્રદેશ.
વિવેઈરો પાસે ગેલીસીયામાં ઉત્તરપશ્ચિમ સ્પેનમાં નીલગિરીનાં બગીચા.મોટા ભાગે નીલગિરી ગ્લોબ્યુલસ
એક હિમ ગુંદર (ઇ. પૌસીફ્લોરા), શિયાળામાં ઓસ્ટ્રેલિયન આલ્પ્સમાં
બુરા, ન્યૂ સાઉથ વેલ્સમાં નીલગિરી રુબીડા (કેન્ડલબાર્ક ગુંદર) .
હીથકોટ રાષ્ટ્રીય પાર્કમાં આ વૃક્ષને ગંભીર સમસ્યા છે.
તટીય ન્યૂ સાઉથ વેલ્સમાં કોરિંબીયા મેક્યુલેટા વૃક્ષો
ક્યુ ગાર્ડન્સ, લંડનમાં નીલગિરી ચેપમેનિયાના (બોગોંગ ગુંદર)
શેરબ્રૂક વન, વિક્ટોરિયામાં નીલગિરી રેગ્નાંસ વૃક્ષો
|accessdate=, |date= (મદદ) |year= (મદદ) |year= (મદદ) |accessdate= (મદદ) |accessdate= (મદદ) |year= (મદદ) |year= (મદદ) |month= ignored (મદદ); Check date values in: |year= (મદદ) |month= ignored (મદદ); Check date values in: |year= (મદદ) |coauthors= ignored (|author= suggested) (મદદ); Check date values in: |year= (મદદ) 5મી આવૃત્તિ. આઇએસબીએન 0-7106-0896-9.|coauthors= ignored (|author= suggested) (મદદ); Check date values in: |year= (મદદ)ત્રીજી આવૃત્તિ. આઇએસબીએન 1-876473-52-5 વોલ. 1. દક્ષિણ-પૂર્વીય ઓસ્ટ્રેલિયા.|year= (મદદ)
નીલગિરી (pronounced /ˌjuːkəˈlɪptəs/ (deprecated template)) મર્ટલ કુળ મર્ટસિયાપ્રજાતિના પુષ્પિતવૃક્ષો(અને કેટલીક ઝાડીઓ)ની એક અલગ જાતિછે. આ જાતિના સદસ્ય ઓસ્ટ્રેલિયાના પુષ્પિત વૃક્ષોમાં મુખ્ય છે. નીલગિરી ની 700થી વધુ પ્રજાતિઓમાંથી મોટા ભાગની ઓસ્ટ્રેલિયન મૂળની છે,અને એમાંથી બહુ જ નાની સંખ્યામા ન્યૂ ગિની અને ઇંડોનેશિયાની આસપાસના ક્ષેત્રોઅને સુદૂર ઉત્તરમાં ફિલિપાઇન દ્વીપસમૂહોમાં જોવા મળે છે.[[]] ફક્ત 15 પ્રજાતિઓ ઓસ્ટ્રેલિયાની બહાર જોવા મળે છે ,અને ફક્ત 9 ઓસ્ટ્રેલિયામાં નથી હોતી. નીલગિરી ની પ્રજાતિઓ અમેરિકા,યુરોપ,આફ્રિકા,ભૂમધ્યસાગરીય બેસિન,મધ્ય-પૂર્વ,ચીન અને ભારતીય ઉપમહાદ્વીપ સહિત સમગ્ર ઉષ્ણકટિબંધીય અને ઉપઉષ્ણકટિબંધીય ક્ષેત્રમાં ઉગાડવામાં આવે છે.
નીલગિરી ત્રણ સમાન જાતિઓમાંથી એક છે,જેને સામાન્ય રીતે "યુકેલિપ્ટસ" કહે છે,બીજા છે કોરિંબિયા અને એંગોફોરા . આમાંની કેટલીક પ્રજાતિ,પણ બધી નહીં,ગુંદરના વૃક્ષ તરીકે પણ ઓળખાય છે,કેમકે ઘણી બધી પ્રજાતિઓમાં છાલ ક્યાંકથી તૂટી જતા તેમાંથી પુષ્કળ રાળ(જેમ કે અપરિષ્કૃત ગુંદર) નીકળે છે. તેનુ જાતિગત નામ ગ્રીક શબ્દ ευ(યુ ) પરથી આવ્યું છે,જેનો અર્થ "સારુ" અને καλυπτος(કેલિપ્ટસ ),જેનો અર્થ "આચ્છાદિત" બાહ્યદલપુંજનું ઓપર્ક્યુલમ(ઉપરી સ્તર) થાય છે જે પુષ્પને શરૂઆતમાં ઢાંકે છે.
નીલગિરી એ વૈશ્વિક વિકાસ સંશોધકો અને પર્યાવરણવિદોનું ધ્યાન આકર્ષિત કર્યું છે. તે લાકડાનો ત્વરિત વિકાસ પામતો સ્રોત છે,તેના તેલનો ઉપયોગ સફાઇ માટે અને કુદરતી કીટનાશક તરીકે થાય છે,અને ક્યારેક એનો ઉપયોગ કળણોના નિકાલ માટે અને તેનાથી મેલેરિયાના જોખમને ઓછું કરવા થા્ય છે. તેની પ્રાકૃતિક સીમાઓની બહાર,નીલગિરી તેના ગરીબો:22 પર લાભદાયક આર્થિક પ્રભાવ માટે વખણાય છે અને તેનુ આક્રમક જલશોષક હોવુ આ બંને,તેના કુલ પ્રભાવ પરના વિવાદ તરફ દોરી જાય છે.
தைல மரம் (Eucalyptus, யூகலிப்டஸ் மரம்) என்பது மிர்டேசியே (Myrtaceae) என்ற குடும்பவகையைச் சேர்ந்த தாவரமாகும். ஆஸ்திரேலியா, டாஸ்மானியா ஆகிய நாடுகளைத் தாயகமாகக் கொண்ட இத்தாவரம் ஆங்கிலேயர்களால் 1843 ஆம் ஆண்டு அதிக விளைச்சலைத் தரும், எரிபொருள்மரவகை சோதனைக்காக இந்தியாவில் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. பின்னர் மரக்கூழ் தொழிற்சாலைத் தேவைகளுக்காக பலரால் பெரிதும் விரும்பிப் பயிரிப்பட்டது. தைலமரங்களில் 700-க்கும் மேற்பட்ட இனங்கள் உள்ளன. இம்மரங்கள் 330 மி.மீ லிருந்து 1500 மி.மீ. வரை மழையளவு உள்ள பகுதிகளில் செழித்து வளரும் இயல்புடையவை. வறண்ட மற்றும் சமவெளிப்பகுதிகளில் வளரும் யூகலிப்டஸ் டெரிடிகார்னிஸ், யூக்கலிப்டஸ் கமால்டுலென்ஸிஸ் ஆகிய வகைகள் தமிழ்நாட்டின் தட்பவெப்ப நிலைக்கு மிகவும் ஏற்றவை. இம்மரம் 8 மணி நேரத்திற்கு தேவையான நீரைதானே உறிஞ்சி எடுத்து ஆவியாக்கி விடுகிறது. இந்த மரம் நிலத்தின் அடி ஆழத்தில் உள்ள நிலத்தடி நீரையும் கணிசமான அளவு குறைத்து விடுகிறது.இந்த மரம் தற்போது திருவண்ணாமலை மாவட்டம் ஆனந்தவாடி R.F-ல் சுமர் 11,000 ஏக்கரில் உள்ளது.
தைல மரம் விரைவாகவும், உயரமாகவும் ( 20 முதல் 50 மீ வரை) வளரக்கூடியது. மேலும் 2 மீ சுற்றளவு கொண்ட இம்மரமானது மண்ணின் நீரையும் மற்ற சத்துக்களையும் நன்றாக உறிஞ்சி வளரக்கூடிய வேர் வகையினைக் கொண்டது. இதன் இலைகள் கடினத் தன்மையும், நேர்குத்தாகத் தொங்கும் இயல்பையும் உடையவை. இம்மரமானது சூலை - ஆகத்து மாதங்களில் பூக்கும் பருவத்திற்கு வரும்.
தைலமரம் பல்வேறு வகையான மண் மற்றும் காலநிலைகளுக்கேற்ப வேகமாக வளரக்கூடிய, அதிக மறுதாம்பு வாய்ப்புள்ள மர வகையாகும். தைல மரம் வறட்சிதாங்கும் தன்மையுடையதாக அறியப்பட்டாலும் இம்மரத்தின் வளர்ச்சிக்கு ஆண்டு மழையளவு குறைந்த பட்சம் 800 மி.மீ. தேவை. இம்மரமானது வண்டல், சரளை, சிவப்பு மண் வகைகளில் நன்றாக வளரக்கூடியது. மண்ணின் ஆழம் ஒரு மீற்றருக்குக் குறைவாக இருக்கக்கூடாது. அதிக உவர் மற்றும் களர் நிலங்களிலும் வளராது அதே போல் மண்ணின் அமிலகாரத்தன்மை 6 லிருந்து 8 வரை இருக்க வேண்டும். அதிக மண் அரிப்பு மற்றும் நீர் தேக்க நிலங்கள் கூடாது.
தைல மரம் (Eucalyptus, யூகலிப்டஸ் மரம்) என்பது மிர்டேசியே (Myrtaceae) என்ற குடும்பவகையைச் சேர்ந்த தாவரமாகும். ஆஸ்திரேலியா, டாஸ்மானியா ஆகிய நாடுகளைத் தாயகமாகக் கொண்ட இத்தாவரம் ஆங்கிலேயர்களால் 1843 ஆம் ஆண்டு அதிக விளைச்சலைத் தரும், எரிபொருள்மரவகை சோதனைக்காக இந்தியாவில் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. பின்னர் மரக்கூழ் தொழிற்சாலைத் தேவைகளுக்காக பலரால் பெரிதும் விரும்பிப் பயிரிப்பட்டது. தைலமரங்களில் 700-க்கும் மேற்பட்ட இனங்கள் உள்ளன. இம்மரங்கள் 330 மி.மீ லிருந்து 1500 மி.மீ. வரை மழையளவு உள்ள பகுதிகளில் செழித்து வளரும் இயல்புடையவை. வறண்ட மற்றும் சமவெளிப்பகுதிகளில் வளரும் யூகலிப்டஸ் டெரிடிகார்னிஸ், யூக்கலிப்டஸ் கமால்டுலென்ஸிஸ் ஆகிய வகைகள் தமிழ்நாட்டின் தட்பவெப்ப நிலைக்கு மிகவும் ஏற்றவை. இம்மரம் 8 மணி நேரத்திற்கு தேவையான நீரைதானே உறிஞ்சி எடுத்து ஆவியாக்கி விடுகிறது. இந்த மரம் நிலத்தின் அடி ஆழத்தில் உள்ள நிலத்தடி நீரையும் கணிசமான அளவு குறைத்து விடுகிறது.இந்த மரம் தற்போது திருவண்ணாமலை மாவட்டம் ஆனந்தவாடி R.F-ல் சுமர் 11,000 ஏக்கரில் உள்ளது.
ನೀಲಗಿರಿಯು (pronounced /ˌjuːkəˈlɪptəs/[೨] ) ಮಿರ್ಟ್ಲ್ ಕುಟುಂಬವಾದ ಮಿರ್ಟೇಸಿಯಲ್ಲಿನ ಹೂಬಿಡುವ ಮರಗಳ (ಮತ್ತು ಕೆಲವೊಂದು ಪೊದೆಸಸ್ಯಗಳ) ಒಂದು ಬಹುವಿಧದ ಕುಲವಾಗಿದೆ. ಈ ಕುಲದ ಸದಸ್ಯ ಮರಗಳನ್ನು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಮರದ ಸಸ್ಯಸಂಪತ್ತು ವ್ಯಾಪಿಸಿದೆ. ಬಹುತೇಕವಾಗಿ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಸ್ಥಳೀಯ ಸಸ್ಯವಾಗಿರುವ ನೀಲಗಿರಿ ಯ ೭೦೦ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಜಾತಿಗಳು ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿವೆ, ಮತ್ತು ಅತ್ಯಂತ ಚಿಕ್ಕ ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಇವು ನ್ಯೂಗಿನಿಯಾ ಮತ್ತು ಇಂಡೋನೇಷ್ಯಾದ ಮಗ್ಗುಲಿನ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ ಹಾಗೂ ಫಿಲಿಪ್ಪೀನ್ ದ್ವೀಪಸಮೂಹದಷ್ಟು ದೂರದ ಉತ್ತರ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಜಾತಿಯು ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಕೇವಲ ೧೫ ಜಾತಿಗಳು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದಿಂದ ಆಚೆಗೆ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ, ಮತ್ತು ಕೇವಲ ೯ ಜಾತಿಗಳು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ. ಅಮೆರಿಕಾ ಖಂಡಗಳು, ಯುರೋಪ್, ಆಫ್ರಿಕಾ, ಮೆಡಿಟರೇನಿಯನ್ ನೆಲಸುತ್ತು ರೇವು, ಮಧ್ಯಪ್ರಾಚ್ಯ, ಚೀನಾ ಹಾಗೂ ಭಾರತದ ಉಪಖಂಡವನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಂತೆ ಉಷ್ಣವಲಯ ಹಾಗೂ ಉಪೋಷ್ಣವಲಯದಾದ್ಯಂತ ನೀಲಗಿರಿ ಯ ಜಾತಿಗಳನ್ನು ಬೆಳೆಸಲಾಗುತ್ತದೆ.
"ನೀಲಗಿರಿ ಮರಗಳು" ಎಂದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಲ್ಪಡುವ ಮೂರು ಒಂದೇ ರೀತಿಯ ಕುಲಗಳಲ್ಲಿ ನೀಲಗಿರಿ ಯು ಒಂದಾಗಿದ್ದು, ಕೊರಿಂಬಿಯಾ ಹಾಗೂ ಆಂಗೊಫೋರಾ ಗಳು ಉಳಿದ ಎರಡು ಕುಲಗಳಾಗಿವೆ. ಅನೇಕ ಜಾತಿಗಳು, ಇತರವುಗಳಿಗಿಂತ ಭಿನ್ನವಾಗಿ, ಅಂಟು ಮರಗಳು ಎಂದು ಚಿರಪರಿಚಿತವಾಗಿವೆ. ಏಕೆಂದರೆ, ಅನೇಕ ಜಾತಿಗಳು ತೊಗಟೆಯಲ್ಲಿನ ಯಾವುದೇ ಮುರಿತದಿಂದ ಹೇರಳವಾದ ಸಸ್ಯರಸವನ್ನು ಹೊರಸೂಸುತ್ತವೆ (ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಗೀಚಿದಂಥ ಅಂಟು). ಈ ಕುಲದ 'ಯೂಕಲಿಪ್ಟಸ್' ಎಂಬ ಸಾರ್ವತ್ರಿಕ ನಾಮವನ್ನು ಗ್ರೀಕ್ ಪದಗಳಿಂದ ಪಡೆಯಲಾಗಿದೆ. ಗ್ರೀಕ್ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ευ (ಯೂ ) ಎಂದರೆ "ಚೆನ್ನಾಗಿ" ಎಂಬ ಅರ್ಥ ಹಾಗೂ καλυπτος (ಕಲಿಪ್ಟಸ್ ) ಎಂದರೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ "ಆವರಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿರುವ" ಎಂಬ ಅರ್ಥವಿದ್ದು, ಇದು ಹೂವನ್ನು ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಅವಿಸಿಟ್ಟುಕೊಂಡಿರುವ ಪುಷ್ಪಪಾತ್ರೆಯ ಮೇಲಿನ ಬೀಜಕಣಕೋಶದ ಮುಚ್ಚಳಕ್ಕೆ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಲ್ಪಡುತ್ತದೆ.[೩]
ನೀಲಗಿರಿ ಯು ಜಾಗತಿಕ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯ ಸಂಶೋಧಕರು ಹಾಗೂ ಪರಿಸರವಾದಿಗಳ ಗಮನವನ್ನು ಸೆಳೆದಿದೆ. ಇದೊಂದು ವೇಗವಾಗಿ-ಬೆಳೆಯುವ ಕಾಡಿನ ಮೂಲವಾಗಿದ್ದು, ಇದರ ತೈಲವನ್ನು ಶುದ್ಧೀಕರಣಕ್ಕಾಗಿ ಬಳಸಬಹುದಾಗಿದೆ ಹಾಗೂ ಇದು ಒಂದು ನೈಸರ್ಗಿಕ ಕೀಟನಾಶಕವಾಗಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತದೆ. ಇದರ ಹೆಚ್ಚು ನೀರನ್ನು ಹೀರುವ ಗುಣವನ್ನು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಜೌಗುನೆಲಗಳನ್ನು ಒಣಗಿಸಲು, ತನ್ಮೂಲಕ ಮಲೇರಿಯಾದ ಅಪಾಯವನ್ನು ತಗ್ಗಿಸಲು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅವುಗಳ ಸ್ವಾಭಾವಿಕ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯಿಂದ ಆಚೆಗೆ ನೀಲಗಿರಿಯ ಮರಗಳನ್ನು, ಬಡಜನತೆಯ[೪][೫]:22 ಮೇಲೆ ಅವು ಬೀರುವ ಪ್ರಯೋಜನಕಾರಿ ಪ್ರಭಾವಕ್ಕಾಗಿ ಶ್ಲಾಘಿಸುವುದೂ ಉಂಟು ಮತ್ತು ಆಕ್ರಮಣಶೀಲ ನೀರು-ಚೂಷಕಗಳಾಗಿರುವ[೬] ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಅವುಗಳನ್ನು ತಿರಸ್ಕಾರದಿಂದ ಕಾಣುವುದೂ ಉಂಟು. ಇದು ಅವುಗಳ ಒಟ್ಟಾರೆ ಪ್ರಭಾವದ ಕುರಿತಾದ ವಿವಾದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ.[೭]
ಬಲಿತಿರುವ ಒಂದು ನೀಲಗಿರಿ ಯು ಒಂದು ಕೆಳಮಟ್ಟದ ಪೊದೆಸಸ್ಯದ ಅಥವಾ ಒಂದು ಅತ್ಯಂತ ದೊಡ್ಡ ಮರದ ಸ್ವರೂಪವನ್ನು ತಾಳಬಹುದು. ಜಾತಿಗಳನ್ನು ವಿಭಜಿಸಲು ಅನುವಾಗುವಂಥ ಮುಖ್ಯವಾದ ಮೂರು ಬೆಳೆಯುವ ಸ್ವಭಾವ ರೀತಿಗಳು ಹಾಗೂ ನಾಲ್ಕು ಗಾತ್ರದ ವರ್ಗಗಳು ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ.
ಒಂದು ಸಾಮಾನ್ಯೀಕರಣವಾಗಿ "ಕಾಡು ಮರಗಳು" ಏಕ-ಕಾಂಡದವಾಗಿರುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಒಂದು ಕಿರೀಟವನ್ನು ಹೊಂದುವ ಮೂಲಕ ಸಂಪೂರ್ಣ ಮರದ ಎತ್ತರದ ಒಂದು ಕಿರುಭಾಗವನ್ನು ರೂಪಿಸುತ್ತವೆ. "ಕಾಡುಪ್ರದೇಶದ ಮರಗಳು" ಏಕ-ಕಾಂಡದವಾಗಿದ್ದರೂ ಸಹ ನೆಲದ ಮಟ್ಟದಿಂದ ಒಂದು ಕಿರು ಅಂತರದಷ್ಟು ಮೇಲಕ್ಕೆ ಅವು ಕವಲೊಡೆಯಬಹುದು.
"ಮ್ಯಾಲಿಗಳು" ನೆಲದ ಮಟ್ಟದಿಂದಲೇ ಬಹು-ಕಾಂಡದವಾಗಿರುವ ವಿಶಿಷ್ಟತೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು, ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ...10 m (33 ft)ಗಿಂತ ಕಡಿಮೆಯ ಎತ್ತರವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಹಲವು ವೇಳೆ ಅವು ಸಣ್ಣರೆಂಬೆಗಳ ತುದಿಗಳಲ್ಲಿ ಉಳಿದವಕ್ಕಿಂತ ಅಧಿಕವಾಗಿ ಕಿರೀಟವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಬಿಡಿಯಾದ ಅಥವಾ ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾದ ಸಸ್ಯಗಳು ಸೇರಿಕೊಂಡು ಒಂದು ತೆರೆದಿರುವ ಇಲ್ಲವೇ ಮುಚ್ಚಲ್ಪಟ್ಟಿರುವ ರಚನೆಯನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಬಹುದು. ಅನೇಕ ಮ್ಯಾಲಿ ಮರಗಳು ತುಂಬಾ ಕೆಳಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ-ಬೆಳೆಯುವ ಸ್ವಭಾವವನ್ನು ಹೊಂದಿರಲು ಸಾಧ್ಯವಿದ್ದು, ಅಂಥವುಗಳನ್ನು ಒಂದು ಪೊದೆಸಸ್ಯವಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.
ಮರದ ಇತರ ಎರಡು ಸ್ವರೂಪಗಳು ಪಶ್ಚಿಮದ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದಲ್ಲಿ ಗಮನಾರ್ಹವಾಗಿದ್ದು, "ಮ್ಯಾಲೆಟ್" ಹಾಗೂ "ಮಾರ್ಲಾಕ್" ಎಂಬ ಸ್ಥಳೀಯ ಹೆಸರುಗಳನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಅವುಗಳನ್ನು ವಿವರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. "ಮ್ಯಾಲೆಟ್" ಸ್ವರೂಪವು ಚಿಕ್ಕದರಿಂದ ಮಧ್ಯಮ-ಗಾತ್ರದವರೆಗಿನ ಒಂದು ಮರವಾಗಿದ್ದು, ಅದು ಲಿಗ್ನೋಟ್ಯೂಬರ್ ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಗಡ್ಡೆಗಳನ್ನು ಬಿಡುವುದಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಒಂದು ಸಾಕಷ್ಟು ಉದ್ದವಾದ ಕಾಂಡವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ಲಂಬಾಕಾರವಾಗಿ ಕವಲೊಡೆಯುವ ಲಕ್ಷಣ ಮತ್ತು ಅನೇಕವೇಳೆ ಎದ್ದುಕಾಣುವಂತಿರುವ ಒಂದು ದಟ್ಟವಾದ ತುದಿಯ ಕಿರೀಟದ ವಿಶಿಷ್ಟತೆಯನ್ನು ಇದು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ಇದು ಯೂಕಲಿಪ್ಟಸ್ ಆಕ್ಸಿಡೆಂಟಾಲಿಸ್ , E. ಆಸ್ಟ್ರಿಂಜೆನ್ಸ್ , E. ಸ್ಪಾಥುಲೇಟಾ , E. ಗಾರ್ಡ್ನೆರಿ , E. ಡಯೆಲ್ಸೀ , E. ಫಾರೆಸ್ಟಿಯಾನಾ , E. ಸಾಲ್ಯೂಬ್ರಿಸ್ , E. ಕ್ಲಿವಿಕೋಲಾ ಮತ್ತು E. ಓರ್ನಾಟಾ ಮೊದಲಾದವುಗಳ ಬಲಿತ ಆರೋಗ್ಯಕರ ಮಾದರಿಗಳ ಸಾಮಾನ್ಯ ಬೆಳೆಯುವ ಸ್ವಭಾವವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಮ್ಯಾಲೆಟ್ಗಳ ನಯವಾದ ತೊಗಟೆಯು ಅನೇಕ ಬಾರಿ ಒಂದು ಸ್ಯಾಟಿನ್ನಿನಂಥ ನವಿರು ಮತ್ತು ಹೊಳಪನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ ಹಾಗೂ ಅದು ಬಿಳಿ, ಕೆನೆ, ಬೂದು, ಹಸಿರು ಅಥವಾ ತಾಮ್ರದ ಬಣ್ಣದಲ್ಲಿರಲು ಸಾಧ್ಯವಿದೆ.
ಮಾರ್ಲಾಕ್ ಎಂಬ ಪದವು ಹಲವಾರು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಬಳಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ; ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಕಾಡು ಮರಗಳಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಲಿಗ್ನೋಟ್ಯೂಬರ್ಗಳಿಲ್ಲದ, ಆದರೆ ಒಂದು ಮ್ಯಾಲೆಟ್ಗಿಂತ ಕುಳ್ಳಗಿನ, ಕೆಳಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ-ಕವಲೊಡೆಯುವ ಕಾಂಡವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಮರವಾಗಿ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸಲಾಗಿದೆ. ಹೆಚ್ಚೂ-ಕಮ್ಮಿ ಅಪ್ಪಟವಾದ ಗುಂಪುಗಳು ಅಥವಾ ತೋಪುಗಳಲ್ಲಿ ಅವು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತವೆ. E. ಪ್ಲಾಟಿಪಸ್, E. ವೆಸಿಕ್ಯುಲೋಸಾ ಮತ್ತು ಇದರೊಂದಿಗೆ ಸಂಬಂಧವಿರದ E. ಸ್ಟೊಯೇಟೀ ಮೊದಲಾದವುಗಳ ತೋಪುಗಳು ನಿಚ್ಚಳವಾಗಿ ಗುರುತಿಸಬಹುದಾದ ಉದಾಹರಣೆಗಳಾಗಿವೆ.
"ಮೋರೆಲ್" ಎಂಬ ಪದವು ಹುಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ವ್ಯತ್ಪತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಕೊಂಚಮಟ್ಟಿಗೆ ಅಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿದ್ದು, ಪಶ್ಚಿಮದ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಗೋಧಿ ಬೆಳೆಯುವ ಪ್ರದೇಶ ಹಾಗೂ ಚಿನ್ನ ದೊರೆಯುವ ಪ್ರದೇಶಗಳ ಮರಗಳಿಗೆ ಅನ್ವಯವಾಗುವಂತೆ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಈ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುವ ಮರಗಳು ಒಂದು ಉದ್ದವಾದ, ನೆಟ್ಟಗಿನ ಕಾಂಡವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು ಅದರ ತೊಗಟೆಯು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಒರಟಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಈಗ ಇದನ್ನು ಮುಖ್ಯವಾಗಿ E. ಲಾಂಗಿಕಾರ್ನಿಸ್ (ಕೆಂಪು ಮೋರೆಲ್) ಮತ್ತು E. ಮೆಲನೊಕ್ಸೈಲಾನ್ಗಳಿಗಾಗಿ (ಕಪ್ಪು ಮೋರೆಲ್) ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ.
ಮರದ ಗಾತ್ರಗಳು ಈ ಕೆಳಗೆ ನೀಡಿರುವುದರ ರೂಢಿಯನ್ನು ಅನುಸರಿಸುತ್ತವೆ:
ಹೆಚ್ಚೂಕಡಿಮೆ ಎಲ್ಲಾ ನೀಲಗಿರಿ ಗಳು ನಿತ್ಯಹರಿದ್ವರ್ಣವಾಗಿದ್ದರೂ ಕೆಲವೊಂದು ಉಷ್ಣವಲಯದ ಜಾತಿಗಳು ಶುಷ್ಕ ಋತುವಿನ ಅಂತ್ಯದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಎಲೆಗಳನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಮಿರ್ಟ್ಲ್ ಕುಟುಂಬದ ಇತರ ಸದಸ್ಯರಲ್ಲಿರುವಂತೆ, ನೀಲಗಿರಿ ಎಲೆಗಳು ತೈಲ ಗ್ರಂಥಿಗಳಿಂದ ಆವರಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿರುತ್ತವೆ. ಹೇರಳವಾಗಿ ತಯಾರಿಸಲ್ಪಡುವ ತೈಲಗಳು ಈ ಕುಲದ ಒಂದು ಪ್ರಮುಖ ಗುಣಲಕ್ಷಣವಾಗಿದೆ. ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ ಬೆಳೆದಿರುವ ನೀಲಗಿರಿ ಮರಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಅತ್ಯಂತ ಎತ್ತರವಾಗಿರುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಎಲೆಯಿಂದ ತುಂಬಿಕೊಂಡಿರುತ್ತವೆ. ಎಲೆಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕೆಳಮುಖವಾಗಿ ತೂಗುವುದರಿಂದ, ಅವುಗಳ ನೆರಳು ವಿಶಿಷ್ಟವಾದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ತೇಪೆಹಾಕಿದಂತಿರುತ್ತದೆ.
ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ ಬೆಳೆದ ನೀಲಗಿರಿ ಸಸ್ಯವೊಂದರ ಮೇಲಿನ ಎಲೆಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಶೂಲಶಿರದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿದ್ದು ಎಲೆಯ ತೊಟ್ಟನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿರುತ್ತವೆ. ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಕಾಣುವಂತೆ ಒಂದರ ನಂತರ ಇನ್ನೊಂದು ಬರುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಜೋಡಣೆಗೊಂಡಿರುವ ಎಲೆಗಳು, ಮೇಣದಂಥ ಅಥವಾ ಹೊಳಪು ಹಸಿರು ಮೇಲ್ಮೈಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಪ್ರತಿಯಾಗಿ, ಎಳೆಸಸಿಗಳ ಎಲೆಗಳು ಅನೇಕ ವೇಳೆ ಅಭಿಮುಖವಾಗಿರುವ, ಆಸನ್ನ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿರುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಮಾಸಲು ಬೂದು ಹಸುರಿನ ಬಣ್ಣವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ಈ ಮಾದರಿಯ ನಿಯಮಕ್ಕೆ ಒಳಪಡದ ಅನೇಕ ನಿದರ್ಶನಗಳೂ ಇವೆ. E. ಮೆಲನೊಫ್ಲೋಯಿಯಾ ಹಾಗೂ E. ಸೆಟೊಸಾ ದಂಥ ಅನೇಕ ಜಾತಿಗಳು, ಸಸ್ಯವು ಸಂತಾನೋತ್ಪತ್ತಿ ಮಾಡುವಂತೆ ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ ಬೆಳೆದ ಮೇಲೂ ತಾರುಣ್ಯದ ಎಲೆಯ ಸ್ವರೂಪವನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. E. ಮ್ಯಾಕ್ರೊಕಾರ್ಪಾ , E. ರೋಡಾಂಥಾ ಮತ್ತು E. ಕ್ರೂಸಿಸ್ ನಂಥ ಕೆಲವೊಂದು ಜಾತಿಗಳು ಈ ಆಜೀವ-ಪರ್ಯಂತದ ತಾರುಣ್ಯದ ಎಲೆಯ ಸ್ವರೂಪದಿಂದಾಗಿ ಅಲಂಕಾರಿಕ ಸಸ್ಯಗಳಾಗಿ ಬಹುಜನರಿಂದ ಬಯಸಲ್ಪಡುತ್ತವೆ. E. ಪೆಟ್ರಿಯಾ , E. ಡಂಡಾಸೀ ಮತ್ತು E. ಲ್ಯಾನ್ಸ್ಡೌನಿಯಾನಾ ದಂಥ ಕೆಲವೊಂದು ಜಾತಿಗಳು ತಮ್ಮ ಚೀವನಚಕ್ರದಾದ್ಯಂತ ಹೊಳೆಯುವ ಹಸಿರು ಎಲೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಬಹುಪಾಲು ನೀಲಗಿರಿ ಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುವ, ಅಭಿಮುಖವಾಗಿರುವ ಮಾದರಿಯ ಎಲೆಯ ಬೆಳವಣಿಗೆಯಯನ್ನು E. ಕೇಸಿಯಾ ಪ್ರದರ್ಶಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ಪ್ರಬೇಧವು ಎಳೆಸಸಿಯ ಹಂತದಲ್ಲಿ ಹೊಳೆಯುವ ಹಸಿರು ಎಲೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದರೆ, ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ ಬೆಳೆದ ಕಿರೀಟಗಳಲ್ಲಿ ಕಳೆಗುಂದಿದ ಮಾಸಲು ಬೂದು ಹಸಿರಿನ ಎಲೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ತಾರುಣ್ಯದ ಮತ್ತು ವಯಸ್ಕ ಎಲೆಯ ಹಂತಗಳ ನಡುವಿನ ವೈದೃಶ್ಯದರ್ಶನವು ಕ್ಷೇತ್ರದ ಗುರುತಿಸುವಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಲೆಬಾಳುವಂಥದ್ದಾಗಿದೆ.
ನೀಲಗಿರಿ ಸಸ್ಯವೊಂದರ ಬೆಳವಣಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಎಲೆಯ ನಾಲ್ಕು ಹಂತಗಳು ಗುರುತಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿವೆ. ಅವೆಂದರೆ: ‘ಎಳೆಸಸಿ’, ‘ತಾರುಣ್ಯದ’, ‘ನಡುವಿನ’ ಮತ್ತು ‘ವಯಸ್ಕ’ ಹಂತಗಳು. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಹಂತಗಳ ನಡುವೆ ಯಾವುದೇ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಪರಿವರ್ತನೆಯ ಬಿಂದುವು ಕಂಡುಬಂದಿಲ್ಲ. ದೊಡ್ಡದಾಗಿರುವ ಎಲೆಗಳು ಅನೇಕವೇಳೆ ರೂಪುಗೊಂಡಾಗಿನ ನಡುವಿನ ಹಂತವು, ತಾರುಣ್ಯದ ಮತ್ತು ವಯಸ್ಕ ಹಂತಗಳನ್ನು ಜೋಡಿಸುತ್ತದೆ.[೮]
ಕೆಲವೇ ಜಾತಿಗಳನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ ಮಿಕ್ಕೆಲ್ಲಾ ಜಾತಿಗಳಲ್ಲೂ, ಚಚ್ಚೌಕವಾಗಿರುವ ಕಾಂಡವೊಂದರ ಅಭಿಮುಖವಾಗಿರುವ ಪಾರ್ಶ್ವಗಳ ಮೇಲೆ ಎಲೆಗಳು ಜೋಡಿಯಾಗಿರುವ ಸ್ವರೂಪದಲ್ಲಿ ರೂಪುಗೊಳ್ಳುತ್ತವೆ ಹಾಗೂ ಅನುಕ್ರಮಿಕ ಜೋಡಿಗಳು ಪರಸ್ಪರ ಲಂಬಕೋನದಲ್ಲಿ (ಕತ್ತರಿ ಮಾದರಿಯಲ್ಲಿ) ಸ್ಥಿತವಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಕಿರಿದಾದ-ಎಲೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಕೆಲವೊಂದು ಜಾತಿಗಳಲ್ಲಿ, ಉದಾಹರಣೆಗೆ E. ಓಲಿಯೋಸಾ ದಲ್ಲಿ, ಎರಡನೇ ಎಲೆ ಜೋಡಿಯ ನಂತರದ ಎಳೆಸಸಿ ಎಲೆಗಳು ಪತ್ತೆಮಾಡಬಹುದಾದ ಒಂದು ಸುರುಳಿಯ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಐದು-ಪಾರ್ಶ್ವದ ಕಾಂಡದ ಸುತ್ತಲೂ ಅನೇಕವೇಳೆ ಗೊಂಚಲುಗೊಂಚಲಾಗಿ ಬೆಳೆದಿರುತ್ತವೆ. ಹಲವು ಗೆಣ್ಣುಗಳಿಂದ ಅನೇಕ ಗೆಣ್ಣುಗಳವರೆಗೆ ಮುಂದುವರಿಯಬಹುದಾದ ಸುರುಳಿಯ ಹಂತದ ನಂತರ, ಕಾಂಡದ ಕೆಲವೊಂದು ಎಲೆ-ಬಿಡುವ ಮೇಲ್ಮೈಗಳ ಲೀನವಾಗುವಿಕೆಯ ಅಥವಾ ಹೀರಿಕೆಯ ಮೂಲಕ ಎಲೆಯ ಜೋಡಣೆಯು ಕತ್ತರಿ ಮಾದರಿಗೆ ಮರಳುತ್ತದೆ. ಅಭಿಮುಖವಾಗಿರುವ ವಯಸ್ಕ ಎಲೆಗೊಂಚಲನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಜಾತಿಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಂಡದ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಅಭಿಮುಖವಾಗಿ ರೂಪುಗೊಂಡಿರುವ ಎಲೆಯ ಜೋಡಿಗಳು, ಕಾಂಡದ ಅಸಮನಾದ ಉದ್ದವಾಗುವಿಕೆಯಿಂದಾಗಿ ತಮ್ಮ ತಳಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರತ್ಯೇಕಿಸಲ್ಪಟ್ಟು, ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಗೋಚರಿಸುವ ಒಂದರ ನಂತರ ಇನ್ನೊಂದು ಬರುವ ವಯಸ್ಕ ಎಲೆಗಳನ್ನು ಹೊಮ್ಮಿಸುತ್ತವೆ.
ನೀಲಗಿರಿ ಜಾತಿಗಳ ಅತ್ಯಂತ ಅನಾಯಾಸವಾಗಿ ಗುರುತಿಸಬಹುದಾದ ವಿಶಿಷ್ಟ ಲಕ್ಷಣಗಳೆಂದರೆ ಅವುಗಳ ವಿಶೇಷ ಲಕ್ಷಣಗಳಾದ ಹೂವುಗಳು ಮತ್ತು ಹಣ್ಣು (ಬೀಜಕೋಶಗಳು ಅಥವಾ "ಅಂಟುಕಾಯಿಗಳು"). ಹೂವುಗಳು ತುಪ್ಪುಳಿನಂತಿರುವ ಅನೇಕ ಕೇಸರಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು ಅವು ಬಿಳಿ, ಕೆನೆ, ಹಳದಿ, ನಸುಗೆಂಪು ಅಥವಾ ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣದಲ್ಲಿರಬಹುದು; ಮೊಗ್ಗಿನಲ್ಲಿ ಕೇಸರಗಳು ಒಂದು ಬೀಜಕಣಕೋಶದ ಮುಚ್ಚಳ ಎಂದು ಹೇಳಲಾಗುವ ಮುಚ್ಚಿಕೆಯೊಂದರಲ್ಲಿ ಮುಚ್ಚಿಡಲ್ಪಟ್ಟಿರುತ್ತವೆ. ಬೀಜಕಣಕೋಶದ ಮುಚ್ಚಳವು ಬೆಸೆಯಲ್ಪಟ್ಟ ಪುಷ್ಪಪಾತ್ರದ ದಳಗಳು ಅಥವಾ ಪುಷ್ಪದಳಗಳು ಅಥವಾ ಎರಡರಿಂದಲೂ ಮಾಡಲ್ಪಟ್ಟಿರುತ್ತದೆ. ಈ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ, ಹೂವುಗಳು ಪುಷ್ಪದಳಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುವುದಿಲ್ಲವಾದರೂ, ಅದರ ಬದಲಿಗೆ ಅನೇಕ ಆಕರ್ಷಕ ಕೇಸರಗಳಿಂದ ತಮ್ಮನ್ನು ಅಲಂಕರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಕೇಸರಗಳು ವಿಸ್ತರಿಸಿದಂತೆ, ಬೀಜಕಣಕೋಶದ ಮುಚ್ಚಳವು ಬಲಪ್ರಯೋಗಕ್ಕೆ ಈಡಾಗಿ, ಹೂವಿನ ಬಟ್ಟಲಿನ-ರೀತಿಯ ತಳಭಾಗದಿಂದ ಸೀಳಿಕೊಂಡು ಆಚೆಗೆ ಬರುತ್ತದೆ; ಇದು ಕುಲವನ್ನು ಒಂದುಗೂಡಿಸುವ ಲಕ್ಷಣಗಳ ಪೈಕಿ ಒಂದಾಗಿದೆ. ಗ್ರೀಕ್ ಭಾಷೆಯ ಯೂ- ಅಂದರೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ, ಮತ್ತು ಕಲುಪ್ಟೋಸ್ ಅಂದರೆ ಆವರಿಸು, ಒಟ್ಟಾರೆಯಾಗಿ "ಚೆನ್ನಾಗಿ ಆವರಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿರುವ" ಎಂಬ ಅರ್ಥವನ್ನು ಕೊಡುವ ಪದಗಳಿಂದ ಯೂಕಲಿಪ್ಟಸ್ ಎಂಬ ಹೆಸರು ಬಂದಿದ್ದು, ಬೀಜಕಣಕೋಶದ ಮುಚ್ಚಳವನ್ನು ಅದು ವಿವರಿಸುತ್ತದೆ. ದಾರುವಿನಂಥ ಹಣ್ಣುಗಳು ಅಥವಾ ಬೀಜಕೋಶಗಳು ಸ್ಥೂಲವಾಗಿ ಶಂಕುವಿನಾಕಾರದಲ್ಲಿದ್ದು, ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಕವಾಟಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು ಅವು ಬೀಜಗಳನ್ನು ಬಿಡುಗಡೆ ಮಾಡಲು ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಅನೇಕ ಜಾತಿಗಳು ವಯಸ್ಕ ಎಲೆಗೊಂಚಲು ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಶುರುಮಾಡುವವರೆಗೂ ಹೂಬಿಡುವುದಿಲ್ಲ; ಯೂಕಲಿಪ್ಟಸ್ ಸಿನೆರಿಯಾ ಹಾಗೂ ಯೂಕಲಿಪ್ಟಸ್ ಪೆರಿನಿಯಾನಾ ಇದಕ್ಕೆ ಗಮನಾರ್ಹವಾದ ಅಪವಾದಗಳಾಗಿವೆ.
ನೀಲಗಿರಿ ತೊಗಟೆಯ ಕಾಣಿಸುವಿಕೆಯು ಸಸ್ಯದ ವಯಸ್ಸು, ತೊಗಟೆಯು ಉದುರಿದ ರೀತಿ, ತೊಗಟೆಯ ನಾರುಗಳ ಉದ್ದ, ಸುಕ್ಕುಬೀಳಿಸುವಿಕೆಯ ಮಟ್ಟ, ದಪ್ಪನಾಗಿರುವಿಕೆ, ಗಡಸುತನ ಮತ್ತು ಬಣ್ಣದೊಂದಿಗೆ ಬದಲಾಗುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ ಬೆಳೆದ ಎಲ್ಲಾ ನೀಲಗಿರಿ ಮರಗಳೂ ತೊಗಟೆಯ ಒಂದು ವಾರ್ಷಿಕ ಪದರವನ್ನು ಸೇರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತವೆ. ಇದು ಹೆಚ್ಚುತ್ತಲೇ ಹೋಗುವ ಕಾಂಡಗಳ ವ್ಯಾಸಕ್ಕೆ ತನ್ನದೇ ಆದ ಕೊಡುಗೆಯನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆ. ಕೆಲವೊಂದು ಜಾತಿಗಳಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ಹೊರಗಿನ ಪದರವು ಸಾಯುತ್ತದೆ. ವಾರ್ಷಿಕವಾಗಿ ಪತನಶೀಲವಾಗಿರುವ ಇದು, ಉದ್ದನೆಯ ಪಟ್ಟಿಗಳ ರೂಪದಲ್ಲಿ (ಯೂಕಲಿಪ್ಟಸ್ ಷೀಥಿಯಾನಾ ದಲ್ಲಿರುವಂತೆ) ಅಥವಾ ಬದಲಾಯಿಸಬಹುದಾದ ಗಾತ್ರದ ತೆಳುವಾದ ಬಿಲ್ಲೆಗಳ ರೂಪದಲ್ಲಿ (E. ಡೈವರ್ಸಿಕಲರ್ , E. ಕಾಸ್ಮೋಫಿಲ್ಲಾ ಅಥವಾ E. ಕ್ಲಾಡೊಕ್ಯಾಲಿಕ್ಸ್ ) ಇರಬಹುದು. ಇವು ಅಂಟುಗಳು ಅಥವಾ ನುಣುಪಾದ-ತೊಗಟೆಯಿಂದ ಕೂಡಿದ ಜಾತಿಗಳಾಗಿವೆ. ಅಂಟಿನ ತೊಗಟೆಯು ಕಳೆಗುಂದಿದ್ದಾಗಿರಬಹುದು, ಹೊಳಪಿನಿಂದ ಅಥವಾ ಸ್ಯಾಟಿನ್ನಿನಂತೆ ಇರಬಹುದು (E. ಓರ್ನಾಟಾ ದಲ್ಲಿರುವಂತೆ) ಅಥವಾ ಮಬ್ಬಾಗಿರಬಹುದು (E. ಕಾಸ್ಮೋಫಿಲ್ಲಾ ). ಅನೇಕ ಜಾತಿಗಳಲ್ಲಿ, ಸತ್ತ ತೊಗಟೆಯು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲ್ಪಟ್ಟಿರುತ್ತದೆ. ಹವಾಗುಣಕ್ಕೆ ಒಡ್ಡಿಕೊಂಡಿರುವುದರ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಅತ್ಯಂತ ಹೊರಗಿನ ಪದರವು ಕ್ರಮೇಣ ಚೂರುಚೂರಾಗುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಮರದ ತಾಳುಗಳ ಅಥವಾ ಕಾಂಡಗಳ ಮೂಲಭೂತವಾಗಿ ಒರಟಾಗಿರುವ-ತೊಗಟೆಯನ್ನುಳ್ಳ ಸ್ವಭಾವವನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸದೆಯೇ ಉದುರುತ್ತದೆ - ಇದಕ್ಕೆ ಉದಾಹರಣೆಯಾಗಿ E. ಮಾರ್ಜಿನೇಟಾ , E. ಜ್ಯಾಕ್ಸೋನೀ , E. ಆಬ್ಲಿಕಾ ಮತ್ತು E. ಪೊರೋಸಾ ಇವೇ ಮೊದಲಾದವುಗಳನ್ನು ನೋಡಬಹುದು.
ಅನೇಕ ಜಾತಿಗಳು ‘ಅರ್ಧ-ತೊಗಟೆಗಳು’ ಅಥವಾ ‘ಕಪ್ಪುಬೊಡ್ಡೆಗಳು’ ಆಗಿದ್ದು, ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಸತ್ತ ತೊಗಟೆಯು ಕಾಂಡಗಳ ಅಥವಾ ದಿಂಡುಗಳ ಕೆಳಗಿನ ಅರ್ಧಭಾಗದಲ್ಲಿ ಉಳಿದುಕೊಂಡಿರುತ್ತವೆ - ಉದಾಹರಣೆಗೆ, E. ಬ್ರಾಕಿಕ್ಯಾಲಿಕ್ಸ್ , E. ಓಕ್ರೋಫ್ಲೋಯಿಯಾ ಮತ್ತು E. ಆಕ್ಸಿಡೆಂಟಾಲಿಸ್ — ಅಥವಾ ಕೇವಲ ತಳಭಾಗದಲ್ಲಿನ ಒಂದು ಕಪ್ಪಾದ ಶೇಖರಣೆಯಾಗಿರುತ್ತವೆ; E. ಕ್ಲೆಲಾಂಡೀ ಯಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಕಾಣಬಹುದು. ಈ ವರ್ಗದಲ್ಲಿನ ಕೆಲವೊಂದು ಜಾತಿಗಳಲ್ಲಿ, ಉದಾಹರಣೆಗಾಗಿ E. ಯಂಗಿಯಾನಾ ಮತ್ತು E. ವಿಮಿನಾಲಿಸ್ ಗಳಲ್ಲಿ, ಬುಡದ ಒರಟಾಗಿರುವ ತೊಗಟೆಯು ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ತೆಳುವಾದ ಪಟ್ಟಿಯಂತಿದ್ದು, ಅಲ್ಲಿಂದ ಅದು ನಯವಾದ ಮೇಲ್ಭಾಗದ ದಿಂಡುಗಳಿಗೆ ಅವಕಾಶ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಿರುತ್ತದೆ. ಅರ್ಧ-ತೊಗಟೆಗಳ ಮತ್ತು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ನಯವಾದ-ತೊಗಟೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಮರಗಳು ಮತ್ತು ಮ್ಯಾಲಿಗಳ ನಯವಾದ ಮೇಲ್ಭಾಗದ ತೊಗಟೆಯು, ಗಮನಾರ್ಹವಾದ ಬಣ್ಣ ಹಾಗೂ ಆಸಕ್ತಿಯನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡಬಹುದು, ಉದಾಹರಣೆಗೆ E. ಡೆಗ್ಲುಪ್ಟಾ .[೮]
ನೀಲಗಿರಿ ಯ ೭೦೦ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚಿನ ಜಾತಿಗಳು ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿವೆ; ಜಾತಿಗಳ ಒಂದು ಸಮಗ್ರಪಟ್ಟಿಗಾಗಿ ನೀಲಗಿರಿ ಜಾತಿಗಳ ಪಟ್ಟಿ ಯನ್ನು ಪರಾಮರ್ಶಿಸಿ. ಕೆಲವೊಂದು ಜಾತಿಗಳು ತಳೀಯವಾಗಿ ಕೊಂಚಮಟ್ಟಿಗೆ ಪ್ರತ್ಯೇಕಿಸಲ್ಪಡುವಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಕುಲದ ಮುಖ್ಯವಾಹಿನಿಯಿಂದ ಬೇರೆ ದಿಕ್ಕುಗಳಿಗೆ ಹೋಗಿವೆ ಮತ್ತು ಕೆಲವೊಂದು ಪರಸ್ಪರ ಬದಲಾಯಿಸಲಾಗದ ವಿಶಿಷ್ಟ ಲಕ್ಷಣಗಳಿಂದ ಮಾತ್ರವೇ ಅವುಗಳು ಗುರುತಿಸಲ್ಪಡಲು ಸಾಧ್ಯವಿದೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಅನೇಕವನ್ನು ಸಂಬಂಧಿತ ಜಾತಿಗಳ ದೊಡ್ಡ ಅಥವಾ ಸಣ್ಣ ಗುಂಪುಗಳಿಗೆ ಸೇರಿದವುಗಳೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಬಹುದಾಗಿದ್ದು, ಅವು ಅನೇಕವೇಳೆ ಪರಸ್ಪರರೊಂದಿಗೆ ಭೌಗೋಳಿಕ ಸಂಪರ್ಕದಲ್ಲಿರುತ್ತವೆ ಹಾಗೂ ಅವುಗಳ ನಡುವೆ ಜೀನು ವಿನಿಮಯವು ಇನ್ನೂ ಸಂಭವಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ಸನ್ನಿವೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಜಾತಿಗಳು ಒಂದು ಮತ್ತೊಂದಾಗಿ ವರ್ಗೀಕರಿಸಲ್ಪಡುವಂತೆ ತೋರುತ್ತದೆ, ಮತ್ತು ನಡುವಿನ ನಮೂನೆಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ಬೇರೆ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ಕೆಲವೊಂದು ಜಾತಿಗಳು ತಮ್ಮ ಸ್ವರೂಪದಲ್ಲಿ ವ್ಯಕ್ತವಾದಂತೆ ಹೋಲಿಕೆಯಲ್ಲಿ ತಳೀಯವಾಗಿ ಸ್ಥಿರೀಕರಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದ್ದರೆ, ಇತರ ಜಾತಿಗಳು ತಮ್ಮ ಹತ್ತಿರದ ಸಂಬಂಧಿಗಳಿಂದ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಬೇರೆ ದಿಕ್ಕುಗಳಿಗೆ ಹೋಗಿರುವುದಿಲ್ಲ.
ಮಿಶ್ರತಳಿಯ ಸೃಷ್ಟಿಗಳು ಎಲ್ಲ ಸಮಯಗಳಲ್ಲೂ ಮೊದಲ ಸಂಗ್ರಹದಂತೆ ಗುರುತಿಸಲ್ಪಡುವುದಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಕೆಲವೊಂದು ಸೃಷ್ಟಿಗಳು ಹೊಸ ಜಾತಿಗಳಾಗಿ ಹೆಸರಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿವೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಉದಾಹರಣೆಯಾಗಿ E. ಕ್ರೈಸಾಂಥಾ (E. ಪ್ರೆಸ್ಸಿಯಾನಾ × E. ಸೆಪ್ಯುಕ್ರಾಲಿಸ್ ) ಮತ್ತು E. "ರಿವ್ಯಾಲಿಸ್" (E. ಮಾರ್ಜಿನೇಟಾ × E. ಮೆಗಾಕಾರ್ಪಾ ) ಇವನ್ನು ನೋಡಬಹುದು. ಈ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ಮಿಶ್ರತಳಿಯ ಸಂಯೋಜನೆಗಳು ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ ಸಾಮಾನ್ಯವೆನಿಸಿಕೊಂಡಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದಲ್ಲಿ ಆಗಿಂದಾಗ್ಗೆ ಕಂಡುಬರುವ ಇತರ ಕೆಲವೊಂದು ಪ್ರಕಟಿತ ಜಾತಿಗಳು ಮಿಶ್ರತಳಿಯ ಸಂಯೋಜನೆಗಳಾಗಿರಬಹುದೆಂದು ಸೂಚಿಸಲಾಗಿದೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, E. ಎರಿಥ್ರಾಂಡ್ರಾ ವು E. ಆಂಗ್ಯುಲೋಸಾ × E. ಟೆರಾಪ್ಟೆರಾ ದ ಸಂಕರೀಕರಣದ ಫಲವಾಗಿದೆಯೆಂದು ನಂಬಲಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಇದರ ವ್ಯಾಪಕ ಹರಡಿಕೆಯ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ಪಠ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಅನೇಕಬಾರಿ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಲ್ಪಡುತ್ತದೆ.[೮]
ಇದೇ ರೀತಿಯ ಮರಗಳ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಕುಲವಾದ ಆಂಗೊಫೋರಾ ಕೂಡಾ ೧೮ನೇ ಶತಮಾನದಿಂದಲೂ ಚಿರಪರಿಚಿತವಾಗಿದೆ. ಬೃಹತ್ತಾದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಆನುವಂಶಿಕವಾಗಿದ್ದ ಹೊಸ ಪುರಾವೆಯು ೧೯೯೫ರ ಸೂಚಿಸಿದ ಪ್ರಕಾರ, ಕೆಲವೊಂದು ಎದ್ದುಕಾಣುವ ನೀಲಗಿರಿ ಜಾತಿಗಳು ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ಇತರ ನೀಲಗಿರಿ ಮರಗಳಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಆಂಗೊಫೋರಾ ದೊಂದಿಗೆ ನಿಕಟ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದವು; ಕೊರಿಂಬಿಯಾ ಎಂಬ ಹೊಸ ಕುಲದೊಳಗೆ ಅವು ವಿಭಾಗಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದ್ದವು. ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾಗಿದ್ದರೂ ಸಹ, ಈ ಮೂರು ಗುಂಪುಗಳೂ ಸಜಾತೀಯವಾಗಿವೆ ಅಥವಾ ಒಕ್ಕೂಟದಲ್ಲಿವೆ ಮತ್ತು ಆಂಗೊಫೋರಾ , ಕೊರಿಂಬಿಯಾ ಮತ್ತು ಯೂಕಲಿಪ್ಟಸ್ ಈ ಮೂರು ಕುಲಗಳ ಸದಸ್ಯರು "ನೀಲಗಿರಿ ಮರಗಳು" ಎಂದು ಎಂದು ಉಲ್ಲೇಖಿಸಲ್ಪಡುವಂತೆ ಈ ಒಕ್ಕೂಟವು ಸ್ವೀಕಾರಾರ್ಹವಾಗಿ ಉಳಿದುಕೊಂಡಿದೆ.
ಹಲವಾರು ನೀಲಗಿರಿ ಮರಗಳು ವಿಶ್ವದಲ್ಲಿನ ಅತ್ಯಂತ ಎತ್ತರದ ಮರಗಳಲ್ಲಿ ಸೇರಿವೆ. ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಬೆಟ್ಟದ ನೀಲಗಿರಿ ಮರವಾದ ಯೂಕಲಿಪ್ಟಸ್ ರೆಗ್ನಾನ್ಸ್ , ಎಲ್ಲಾ ಹೂಬಿಡುವ ಸಸ್ಯಗಳ (ಆವೃತಬೀಜಿಗಳು) ಪೈಕಿ ಅತ್ಯಂತ ಎತ್ತರದ್ದಾಗಿದೆ; ಇಂದು, ಸೆಂಚುರಿಯನ್ ಎಂದು ಹೆಸರಿಸಲಾಗಿರುವ, ಅಳೆಯಲ್ಪಟ್ಟಿರುವುದರ ಪೈಕಿ ಅತ್ಯಂತ ಎತ್ತರದ್ದಾಗಿರುವ ಮಾದರಿಯು ...99.6 m (327 ft)ನಷ್ಟು ಎತ್ತರವಿದೆ. [೯] ಕೇವಲ ಕರಾವಳಿ ಮಂಜತ್ತಿಮರವು ಎತ್ತರದ್ದಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಕರಾವಳಿ ಡಗ್ಲಸ್-ಫರ್ ಹೆಚ್ಚೂಕಮ್ಮಿ ಅದೇ ರೀತಿಯಲ್ಲಿದೆ; ಅವು ಶಂಕುಮರಗಳಾಗಿವೆ (ಅನಾವೃತ ಬೀಜಿ). ನೀಲಗಿರಿ ಮರದ ಇತರ ಆರು ಜಾತಿಗಳು ಎತ್ತರದಲ್ಲಿ ೮೦ ಮೀಟರುಗಳನ್ನು ಮೀರುತ್ತವೆ. ಅವುಗಳೆಂದರೆ: ಯೂಕಲಿಪ್ಟಸ್ ಆಬ್ಲಿಕಾ , ಯೂಕಲಿಪ್ಟಸ್ ಡೆಲಿಗೇಟೆನ್ಸಿಸ್ , ಯೂಕಲಿಪ್ಟಸ್ ಡೈವರ್ಸಿಕಲರ್ , ಯೂಕಲಿಪ್ಟಸ್ ನಿಟೆನ್ಸ್ , ಯೂಕಲಿಪ್ಟಸ್ ಗ್ಲಾಬ್ಯುಲಸ್ ಮತ್ತು ಯೂಕಲಿಪ್ಟಸ್ ವಿಮಿನಾಲಿಸ್ .
ಬಹುತೇಕ ನೀಲಗಿರಿ ಮರಗಳು ಹಿಮವನ್ನು ಸಹಿಸುವುದಿಲ್ಲ, ಅಥವಾ –೩ °Cನಿಂದ –೫ °Cನಷ್ಟರವರೆಗೆ ಕೆಳಗಿರುವ ಲಘುವಾದ ಹಿಮವನ್ನು ಮಾತ್ರವೇ ಅವು ಸಹಿಸುತ್ತವೆ; ಯೂಕಲಿಪ್ಟಸ್ ಪಾಸಿಫ್ಲೋರಾ ದಂಥ ಸುಲಭವಾಗಿ ಬಗ್ಗದ ಮರಗಳು ಹಿಮದ ಅಂಟುಗಳು ಎಂದೂ ಕರೆಯಲ್ಪಟ್ಟಿದ್ದು, ಇವು ಸುಮಾರು –೨೦ °Cವರೆಗಿನ ಶೀತ ಮತ್ತು ಹಿಮವನ್ನು ತಾಳಿಕೊಳ್ಳುವಷ್ಟು ಸಮರ್ಥವಾಗಿರುತ್ತವೆ. ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, E. ಪಾಸಿಫ್ಲೋರಾ ಉಪಜಾತಿ. ನಿಫೊಫಿಲಾ ಹಾಗೂ E. ಪಾಸಿಫ್ಲೋರಾ ಉಪಜಾತಿ. ಡೆಬ್ಯೂಝೆವಿಲ್ಲೆ ಎಂಬ ಎರಡು ಉಪಜಾತಿಗಳು ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚು ಬಗ್ಗದಿರುವ ಮರಗಳಾಗಿದ್ದು, ತೀರಾ ತೀವ್ರವಾಗಿರುವ ಚಳಿಗಾಲವನ್ನೂ ಅವು ತಡೆದುಕೊಳ್ಳಬಲ್ಲವುಗಳಾಗಿವೆ. ಹಲವಾರು ಇತರ ಜಾತಿಗಳು, ಅದರಲ್ಲೂ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಮಧ್ಯ ಟಾಸ್ಮೇನಿಯಾದ ಉನ್ನತ ಪ್ರಸ್ಥಭೂಮಿ ಹಾಗೂ ಪರ್ವತಗಳಿಗೆ ಸೇರಿದ ಯೂಕಲಿಪ್ಟಸ್ ಕಾಕ್ಸಿಫೆರಾ , ಯೂಕಲಿಪ್ಟಸ್ ಸಬ್ಕ್ರೇನ್ಯುಲೇಟಾ , ಮತ್ತು ಯೂಕಲಿಪ್ಟಸ್ ಗನ್ನೀ ಯಂಥವು ಪರಮಾವಧಿಯ ಶೀತ-ಸಹಿಷ್ಣು ನಮೂನೆಗಳನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿವೆ ಮತ್ತು ವಿಶ್ವದ ಶೀತಕರ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಅಲಂಕಾರಿಕ ಉದ್ದೇಶಗಳಿಗಾಗಿ ನೆಡಲ್ಪಟ್ಟ ತಳೀಯವಾಗಿ ಸಹಿಷ್ಣುವಾಗಿರುವ ತಳಿಗಳಿಂದ ಇವನ್ನು ಬೀಜಗಳ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಸಂಗ್ರಹಿಸಲಾಗಿದೆ.
ನೀಲಗಿರಿ ಎಲೆಗಳಿಂದ ಸಾರತೆಗೆಯಲ್ಪಟ್ಟ ಒಂದು ಸಾರತೈಲವು ಶಕ್ತಿಯುತ ನೈಸರ್ಗಿಕ ಸೋಂಕುನಿವಾರಕಗಳಾಗಿರುವ ಸಂಯುಕ್ತಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿರುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಬೃಹತ್ ಪ್ರಮಾಣಗಳಲ್ಲಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡರೆ ಇದು ವಿಷಮಯವಾಗಬಲ್ಲದು. ಹಲವಾರು ಹೊಟ್ಟೆಚೀಲ ಹೊಂದಿರುವ ಸಸ್ಯಾಹಾರಿಗಳು, ಅದರಲ್ಲೂ ಗಮನಾರ್ಹವಾಗಿ ಕೋಲಾ ಕರಡಿಗಳು ಮತ್ತು ಕೆಲವೊಂದು ಶಿಶುಕೋಶಿಗಳು, ಇದರೊಂದಿಗೆ ಪರಸ್ಪರ ಸಹಿಷ್ಣುಗಳಾಗಿವೆ. ಫಾರ್ಮೈಲೀಕೃತ ಫ್ಲೋರೋಗ್ಲುಸಿನಾಲ್ ಸಂಯುಕ್ತಗಳು ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ, ಇತರ ಹೆಚ್ಚು ತೀಕ್ಷ್ಣವಾದ ವಿಷಗಳೊಂದಿಗಿನ ಈ ತೈಲಗಳ ನಿಕಟವಾದ ಪರಸ್ಪರ ಸಂಬಂಧವು, ಎಲೆಗಳ ವಾಸನೆಯ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಆಹಾರದ ಆಯ್ಕೆಗಳನ್ನು ಮಾಡುವಲ್ಲಿ ಕೋಲಾ ಕರಡಿಗಳು ಮತ್ತು ಹೊಟ್ಟೆಚೀಲದ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಜಾತಿಗಳಿಗೆ ಅವಕಾಶಮಾಡಿಕೊಡುತ್ತದೆ. ಕೋಲಾ ಕರಡಿಗಳಿಗೆ ಈ ಸಂಯುಕ್ತಗಳು ಎಲೆಯ ಆಯ್ಕೆಯಲ್ಲಿನ ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಮುಖ ಅಂಶವಾಗಿದೆ.
ನೀಲಗಿರಿ ಹೂವುಗಳು ಒಂದು ಮಹಾನ್ ಯಥೇಷ್ಟ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಮಕರಂದವನ್ನು ಉತ್ಪಾದಿಸುತ್ತವೆ. ಕೀಟಗಳು, ಪಕ್ಷಿಗಳು, ಬಾವಲಿಗಳು ಮತ್ತು ಶಿಶುಕೋಶಿಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಂತೆ ಅನೇಕ ಪರಾಗಸ್ಪರ್ಶಕಗಳಿಗಾಗಿ ಈ ಮಕರಂದವು ಆಹಾರವಾಗಿ ಪರಿಣಮಿಸುತ್ತದೆ. ತೈಲಗಳು ಹಾಗೂ ಫೀನಾಲಿಕ್ ರಾಸಾಯನಿಕ ಸಂಯುಕ್ತಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಳ್ಳುವುದರ ಮೂಲಕ ನೀಲಗಿರಿ ಮರಗಳು ಸಸ್ಯಾಹಾರಿಗಳಿಂದ ಚೆನ್ನಾಗಿ-ರಕ್ಷಿಸಲ್ಪಟ್ಟಂತೆ ಕಾಣುತ್ತವೆಯಾದರೂ, ಅವು ಕೀಟದ ಪಿಡುಗನ್ನೂ ಹೊಂದಿವೆ. ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ನೀಲಗಿರಿ ಉದ್ದಮೀಸೆ ಕೊರೆಗ ಜೀರುಂಡೆಯಾದ ಫೋರಾಕ್ಯಾಂಥಾ ಸೆಮಿಪಂಕ್ಟೇಟಾ ಮತ್ತು "ಗಂಟೆ ತಿಗಣೆಗಳು ಎಂದು ಚಿರಪರಿಚಿತವಾಗಿರುವ ಗಿಡಹೇನಿನ-ರೀತಿಯ ಸೈಲಿಡ್ಗಳು ಸೇರಿಕೊಂಡಿವೆ. ಈ ಎರಡೂ ಬಗೆಯ ಕೀಟಗಳು ವಿಶ್ವದಾದ್ಯಂತ ನೀಲಗಿರಿ ಮರಗಳನ್ನು ಬೆಳೆಸಿದ ಕಡೆಯಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ಕೀಟದ ಪಿಡುಗಗಳ ರೂಪದಲ್ಲಿ ನೆಲೆಗೊಂಡಿವೆ.
ಬೆಚ್ಚನೆಯ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಬಾಷ್ಪೀಕರಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ನೀಲಗಿರಿ ತೈಲವು ಪೊದೆಯಿಂದ ಮೇಲಕ್ಕೆ ಎದ್ದು, ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಭೂಪ್ರದೇಶದ ಮೇಲ್ಮೈನ ದೂರದ ವಿಶಿಷ್ಟ ಲಕ್ಷಣದ ನೀಲಿ ಹೊಗೆಯನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸುತ್ತದೆ. ನೀಲಗಿರಿ ತೈಲವು ಅತೀವವಾಗಿ ದಹ್ಯವಾಗಿದೆ (ಸುಲಭವಾಗಿ ಉರಿಹೊತ್ತಿಕೊಳ್ಳುವ ಸ್ವಭಾವ) (ಮರಗಳು ಸ್ಫೋಟಗೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಹೆಸರಾಗಿವೆ[೭][೧೦]) ಮತ್ತು ಪೊದೆ ಬೆಂಕಿಗಳು ಮರದ ಕಿರೀಟಗಳ ತೈಲ-ಭರಿತ ಗಾಳಿಯ ಮೂಲಕ ಸುಲಭವಾಗಿ ಹಬ್ಬಿ ಸಾಗಬಲ್ಲವು. ಸತ್ತ ತೊಗಟೆ ಹಾಗೂ ಬಿದ್ದ ಕೊಂಬೆಗಳು ಕೂಡಾ ದಹ್ಯ ಸ್ವಭಾವವನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ. ತೊಗಟೆಯ ಅಡಿಯಲ್ಲಿರುವ ಕುರುಚಲು ಎಳೆಕೊಂಬೆಗಳು ಮತ್ತು ಲಿಗ್ನೋಟ್ಯೂಬರ್ಗಳ ಮೂಲಕ ನೀಲಗಿರಿ ಮರಗಳು ಮರುಕಳಿಸುವ ಬೆಂಕಿಗಳಿಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಹೊಂದಿಕೊಂಡಿವೆ.
೩೫ರಿಂದ ೫೦ ದಶಲಕ್ಷ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ನೀಲಗಿರಿ ಮರಗಳು ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡವೇ ಹೊರತು, ಗೋಂಡ್ವಾನಾದಿಂದ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾ-ನ್ಯೂಗಿನಿಯಾಗಳು ಬೇರ್ಪಡಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಬಹಳ ಕಾಲದ ನಂತರ ಅಲ್ಲ. ಪಳೆಯುಳಿಕೆ ಇದ್ದಿಲಿನ ಸಂಚಯನಗಳಲ್ಲಿನ (ಆ ಕಾಲದಲ್ಲೂ ಸಹ ಬೆಂಕಿಯು ಒಂದು ಅಂಶವಾಗಿತ್ತು ಎಂಬುದನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತಾ) ಒಂದು ಹೆಚ್ಚಳದೊಂದಿಗೆ ಅವುಗಳ ಉಗಮ ಮತ್ತು ವರ್ಧಿಸುವಿಕೆಯು ಏಕಕಾಲಿಕವಾಗಿ ಸಂಭವಿಸಿತಾದರೂ, ಸುಮಾರು ೨೦ ದಶಲಕ್ಷ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದಿನವರೆಗೂ ತೃತೀಯಕ ಮಳೆಕಾಡಿನ ಒಂದು ಕಿರುಭಾಗವಾಗಿಯೇ ಅವು ಉಳಿದುಕೊಂಡವು. ಈ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಖಂಡದ ಅನುಕ್ರಮವಾದ ಒಣಗುವಿಕೆ ಮತ್ತು ಮಣ್ಣಿನ ಪೋಷಕಾಂಶಗಳ ಬರಿದಾಗುವಿಕೆಯಿಂದಾಗಿ ಒಂದು ಹೆಚ್ಚು ಮುಕ್ತವಾದ ಕಾಡಿನ ಬಗೆಯ, ಅದರಲ್ಲೂ ಪ್ರಧಾನವಾಗಿ ಸರ್ವೆಮರ ಮತ್ತು ಜಾಲಿಮರ ದ ಜಾತಿಗಳ ಬೆಳವಣಿಗೆಯು ಕಂಡುಬಂತು. ಸುಮಾರು ೫೦ ಸಾವಿರ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಮೊದಲ ಮಾನವರ ಆಗಮನವಾಗುವುದರೊಂದಿಗೆ, ಬೆಂಕಿಗಳು ಹೆಚ್ಚುಹೆಚ್ಚು ಪುನರಾವರ್ತಿಸಲ್ಪಡುವಂತಾಯಿತು ಹಾಗೂ ಬೆಂಕಿಯನ್ನು-ಪ್ರೀತಿಸುವ ನೀಲಗಿರಿ ಮರಗಳು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಒಟ್ಟಾರೆ ಕಾಡುಪ್ರದೇಶದ ಪೈಕಿ ಸ್ಥೂಲವಾಗಿ ೭೦%ನಷ್ಟು ಭಾಗವನ್ನು ಆವರಿಸಿಕೊಂಡಿತು.
ಎರಡು ಬೆಲೆಬಾಳುವ ಮರದ ದಿಮ್ಮಿಯ ಮರಗಳಾದ, ಆಲ್ಪೈನ್ ಆಷ್ ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ E. ಡೆಲಿಗೇಟೆನ್ಸಿಸ್ ಹಾಗೂ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಬೆಟ್ಟದ ನೀಲಗಿರಿ ಮರವಾದ E. ರೆಗ್ನಾನ್ಸ್ - ಇವು ಬೆಂಕಿಯಿಂದ ನಾಶಗೊಳಿಸಲ್ಪಡುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಬೀಜದಿಂದ ಮಾತ್ರವೇ ಮತ್ತೆ ಹುಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಕ್ಯಾನ್ಬೆರಾದ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನ ಕಾಡುಗಳ ಮೇಲೆ ಸಣ್ಣ ಪ್ರಮಾಣದ ಪರಿಣಾಮ ಬೀರಿದ ೨೦೦೩ರ ಅದೇ ಪೊದೆಬೆಂಕಿಯು ಸಾವಿರಾರು ಹೆಕ್ಟೇರುಗಳಷ್ಟು ನಾಶಗೊಂಡ ಆಷ್ ಕಾಡುಗಳಿಗೆ ಕಾರಣವಾಯಿತು.
ಆದಾಗ್ಯೂ, ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಆಷ್ ಕಾಡು ಉಳಿದುಕೊಂಡಿತು ಮತ್ತು ಹೊಸ ಆಷ್ ಮರಗಳನ್ನು ಕೂಡಾ ಅದು ಹುಟ್ಟುಹಾಕಿತು. ಸಸ್ಯದ ತೋಪುಗಳನ್ನು ಹಾಗೆಯೇ ಬಿಡಬೇಕೇ ಅಥವಾ ಒಂದು ಹಾನಿಕಾರಕ ಪರಿಪಾಠವಾಗಿ ಹೆಚ್ಚುಹೆಚ್ಚು ಗುರುತಿಸಲ್ಪಡುತ್ತಿರುವ ಬಹುಪಾಲು ಹಾನಿಗೊಳಗಾಗದ ಮರದ ದಿಮ್ಮಿಯನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಿ ಬೆಳೆಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಬೇಕೇ ಎಂಬ ವಿಷಯದ ಕುರಿತು ಕೆಲವೊಂದು ಚರ್ಚೆಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿವೆ.
ನೀಲಗಿರಿ ಮರಗಳು ಅನೇಕ ಉಪಯೋಗಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು, ಈ ಉಪಯೋಗಗಳ ದೆಸೆಯಿಂದಾಗಿ ಅವು ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ ಮುಖ್ಯವಾದ ಮರಗಳಾಗಿ ಮಾರ್ಪಟ್ಟಿವೆ. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ದಕ್ಷಿಣ ಆಫ್ರಿಕಾದಂಥ ಕೆಲವೊಂದು ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಮರಗಳು ಆಕ್ರಮಣಶೀಲವಾಗಿವೆ ಎಂಬ ಕಳವಳಗಳ ಹೊರತಾಗಿಯೂ, ಆಫ್ರಿಕಾದ[೫]:22 ಟಿಂಬಕ್ಟು, ಮತ್ತು ಪೆರು ದೇಶದ ಆಂಡೀಸ್ನಂಥ[೪] ಬಡ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಇವು ಒಂದು ವಾಣಿಜ್ಯ ಬೆಳೆಯಾಗಿ ಮಾರ್ಪಟ್ಟಿವೆ.[೬] ಕ್ಯಾರಿ ಮರ ಮತ್ತು ಹಳದಿ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯ ಪ್ರಭೇದಗಳು ಪ್ರಾಯಶಃ ಅತ್ಯಂತ ಚಿರಪರಿಚಿತವಾಗಿವೆ. ಅವುಗಳ ವೇಗದ ಬೆಳವಣಿಗೆಯ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ, ಈ ಮರಗಳ ಅತಿಮುಖ್ಯವಾದ ಪ್ರಯೋಜನವೆಂದರೆ ಅವುಗಳ ಕಟ್ಟಿಗೆ ಅಥವಾ ದಾರು ಆಗಿದೆ. ಬೇರಿನ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಅವುಗಳನ್ನು ಕೊಚ್ಚಬಹುದು ಮತ್ತು ಅಲ್ಲಿಂದ ಅವು ಮತ್ತೆ ಬೆಳೆಯುತ್ತವೆ. ಅಲಂಕಾರಿಕ ಮರ, ಮರದ ದಿಮ್ಮಿ, ಉರುವಲು ಹಾಗೂ ತಿರುಳುಮರದ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಅವುಗಳನ್ನು ಬಳಸುವುದಕ್ಕೆ ಅಗತ್ಯವಾಗಿರುವ ಅನೇಕ ಅಪೇಕ್ಷಣೀಯ ವಿಶಿಷ್ಟ ಲಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಅವು ಒದಗಿಸುತ್ತವೆ. ನೀಲಗಿರಿ ಯ ಅಧಿಕ ಪ್ರಮಾಣದ ನಾರಿನ ಇಳುವರಿಯ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ, ವಿಶ್ವದ ಉನ್ನತ ಗುಣಮಟ್ಟದ ತಿರುಳು ಒದಗಿಸುವ ಜಾತಿಯಾಗಿ ಅದು ಪರಿಗಣಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ. ಬೇಲಿಯ ಕಂಬಗಳಿಂದ ಮತ್ತು ಇದ್ದಿಲಿನಿಂದ ಮೊದಲ್ಗೊಂಡು ಜೈವಿಕ ಇಂಧನಗಳಿಗಾಗಿರುವ ಸೆಲ್ಯುಲೋಸಿನ ಸಾರತೆಗೆಯುವಿಕೆಯವರೆಗಿನ ಅನೇಕ ಉದ್ಯಮಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಇದು ಬಳಕೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ನೀಲಗಿರಿ ಮರಗಳ ವೇಗದ ಬೆಳವಣಿಗೆಯಿಂದಾಗಿ ಅವು ಗಾಳಿತಡೆಕಾರಕಗಳಾಗಿ ಬಳಕೆಯಾಗಲು ಸೂಕ್ತವಾಗಿವೆ ಮತ್ತು ಸವಕಳಿಯ ಪ್ರಮಾಣವನ್ನು ತಗ್ಗಿಸಲು ನೀಲಗಿರಿ ಮರಗಳು ಬಳಕೆಯಾಗುತ್ತದೆ.
ಬಾಷ್ಪ ವಿಸರ್ಜನೆಯ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯ ಮೂಲಕ ನೀಲಗಿರಿ ಮರಗಳು ಮಣ್ಣಿನಿಂದ ಒಂದು ಮಹತ್ತರವಾದ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ನೀರನ್ನು ಎಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಕೆಲವೊಂದು ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಜಲಸ್ತರವನ್ನು ಕಡಿಮೆಮಾಡಲು ಹಾಗೂ ಮಣ್ಣಿನ ಉಪ್ಪುಗೂಡಿಕೆಯನ್ನು ತಗ್ಗಿಸಲು ಅವುಗಳನ್ನು ನೆಡಲಾಗಿದೆ (ಅಥವಾ ಮರು-ನೆಡಲಾಗಿದೆ). ಆಲ್ಜೀರಿಯಾ, ಲೆಬನಾನ್, ಸಿಸಿಲಿ[೧೧] ಮೊದಲಾದ ಕಡೆಗಳಲ್ಲಿ, ಮತ್ತೊಂದೆಡೆ ಯುರೋಪ್, ಮತ್ತು ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾದಲ್ಲಿ ಮಣ್ಣನ್ನು ಒಣಗಿಸುವ ಮೂಲಕ ಮಲೇರಿಯಾವನ್ನು ತಗ್ಗಿಸುವ ಒಂದು ವಿಧಾನವಾಗಿಯೂ ನೀಲಗಿರಿ ಮರಗಳನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಬರಲಾಗಿದೆ.[೧೨] ಬಸಿಯುವಿಕೆ ಅಥವಾ ಒಣಗಿಸುವಿಕೆಯು ಸೊಳ್ಳೆಯ ಬಾಲದ ಮರಿಗಳಿಗೆ ಒಂದು ಆವಾಸಸ್ಥಾನವನ್ನು ಒದಗಿಸುವ ಜೌಗುನೆಲಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮೂಲನಗೊಳಿಸುತ್ತದೆಯಾದರೂ, ಪರಿಸರ ವಿಜ್ಞಾನದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಉತ್ಪನ್ನಕಾರಕವಾಗಿರುವ ಪ್ರದೇಶಗಳನ್ನೂ ಇದು ನಾಶಪಡಿಸಬಲ್ಲುದಾಗಿದೆ. ಈ ಒಣಗಿಸುವಿಕೆಯು ಕೇವಲ ಮಣ್ಣಿನ ಮೇಲ್ಮೈಗೆ ಮಾತ್ರವೇ ಸೀಮಿತಗೊಂಡಿದೆ. ಏಕೆಂದರೆ, ನೀಲಗಿರಿ ಬೇರುಗಳು ...2.5 m (8.2 ft)ನಷ್ಟು ಉದ್ದದವರೆಗಿನ ಬೇರುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು, ಅವು ಭೂಮಿಯಡಿ ಇರುವ ವಲಯವನ್ನು ತಲುಪುವುದಿಲ್ಲ; ಹೀಗಾಗಿ ಮಳೆನೀರು ಅಥವಾ ನೀರಾವರಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯು ಮಣ್ಣನ್ನು ಮತ್ತೆ ತೇವಗೊಳಿಸಬಲ್ಲವು.
ನೀಲಗಿರಿ ತೈಲವನ್ನು ಅದರ ಎಲೆಗಳಿಂದ ಅನಾಯಾಸವಾಗಿ ಆವಿ ಬಟ್ಟಿ ಇಳಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಈ ತೈಲವನ್ನು ಶುದ್ಧೀಕರಣ, ವಾಸನೆಯನ್ನು ಕಳೆಯುವಿಕೆ ಮೊದಲಾದವುಗಳಿಗಾಗಿ ಬಳಸಬಹುದಾಗಿದೆ. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಆಹಾರದ ಪೂರಕಗಳಲ್ಲಿ, ಅದರಲ್ಲೂ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಸಿಹಿತಿಂಡಿಗಳು, ಕೆಮ್ಮಿನ ಪೆಪ್ಪರ್ಮೆಂಟುಗಳಲ್ಲಿ ಹಾಗೂ ರಕ್ತ/ಮೂಗು ಕಟ್ಟಿರುವಿಕೆಯನ್ನು ನಿವಾರಿಸುವ ಔಷಧಿಗಳಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ಅಲ್ಪ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ನೀಲಗಿರಿ ತೈಲವನ್ನು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದು ಕೀಟ ನಿವಾರಕ ಗುಣಗಳನ್ನೂ (ಜಾನ್ ೧೯೯೧ a, b; ೧೯೯೨) ಹೊಂದಿದೆ, ಮತ್ತು ಕೆಲವೊಂದು ವಾಣಿಜ್ಯೋದ್ದೇಶದ ಸೊಳ್ಳೆ ನಿವಾರಕಗಳಲ್ಲಿ ಇದೊಂದು ಕ್ರಿಯಾಶೀಲ ಘಟಕವಾಗಿದೆ (ಫ್ರಾಡಿನ್ & ಡೇ ೨೦೦೨).[೧೩]
ಕೆಲವೊಂದು ನೀಲಗಿರಿ ಮರಗಳ ಮಕರಂದವು ಉನ್ನತ-ಗುಣಮಟ್ಟದ ಏಕಪುಷ್ಪೀಯ ಜೇನನ್ನು ಉತ್ಪಾದಿಸುತ್ತದೆ. ನೀಲಗಿರಿ ಮರದ ಕಟ್ಟಿಗೆಯನ್ನು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಮೂಲನಿವಾಸಿಗಳ ಒಂದು ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಗಾಳಿವಾದ್ಯವಾದ ಡಿಗೆರಿಡೂಗಳನ್ನು ತಯಾರಿಸಲೂ ಸಹ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಮರದ ಕಾಂಡವನ್ನು ಗೆದ್ದಲುಗಳಿಂದ ಹಳ್ಳವಾಗಿಸಿ, ಒಂದು ವೇಳೆ ಈ ರೀತಿ ಕೊರೆಯಲ್ಪಟ್ಟದ್ದು ಸರಿಯಾದ ಗಾತ್ರ ಹಾಗೂ ಆಕಾರದಲ್ಲಿದ್ದರೆ, ಆಮೇಲೆ ಅದನ್ನು ಕತ್ತರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.
ರೇಷ್ಮೆ ಮತ್ತು ಉಣ್ಣೆಯಂಥ ಪ್ರೋಟೀನು ನಾರುಗಳ ಮೇಲೆ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ನಿಲ್ಲುವ ವರ್ಣದ್ರವ್ಯಗಳನ್ನು ತಯಾರಿಸಲು ನೀಲಗಿರಿ ಯ ಎಲ್ಲಾ ಭಾಗಗಳನ್ನೂ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಸಸ್ಯದ ಭಾಗವನ್ನು ನೀರಿನ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಸಂಸ್ಕರಿಸುವುದರ ಮೂಲಕ ಅತ್ಯಂತ ಸರಳ ವಿಧಾನದಲ್ಲಿ ವರ್ಣದ್ರವ್ಯವನ್ನು ತಯಾರಿಸುವುದನ್ನು ಈ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯು ಒಳಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಹೀಗೆ ಸಾಧಿಸಲ್ಪಡುವ ಬಣ್ಣಗಳ ಶ್ರೇಣಿಯು ಹಳದಿ ಮತ್ತು ಕಿತ್ತಳೆಯಿಂದ ಮೊದಲ್ಗೊಂಡು ಹಸಿರು, ಕಂದುಬಣ್ಣ, ಚಾಕೊಲೇಟ್ ಮತ್ತು ಗಾಢವಾದ ತುಕ್ಕು ಕೆಂಪಿನ ಬಣ್ಣದಾದ್ಯಂತ ಇರುತ್ತದೆ.[೧೪] ಸಂಸ್ಕರಣದ ನಂತರ ಉಳಿಯುವ ಸಾಮಗ್ರಿಯನ್ನು ಹಸಿಗೊಬ್ಬರವಾಗಿ ಅಥವಾ ರಸಗೊಬ್ಬರವಾಗಿ ಕ್ಷೇಮಕರವಾಗಿ ಬಳಸಬಹುದು.
ಸರ್ ಜೋಸೆಫ್ ಬ್ಯಾಂಕ್ಸ್ ಎಂಬ ಸಸ್ಯವಿಜ್ಞಾನಿಯೊಬ್ಬ ೧೭೭೦ರಲ್ಲಿ ಕೈಗೊಂಡ ಕುಕ್ ವಿಶೇಷ ಕಾರ್ಯಯಾತ್ರೆಯ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ನೀಲಗಿರಿ ಯನ್ನು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದಿಂದ ವಿಶ್ವದ ಇತರ ಭಾಗಗಳಿಗೆ ಮೊದಲು ಪರಿಚಯಿಸಿದ. ತರುವಾಯ ಇದು ವಿಶ್ವದ ಅನೇಕ ಭಾಗಗಳಿಗೆ ಪರಿಚಯಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿತು. ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಗಮನಾರ್ಹವಾದ ಪ್ರದೇಶಗಳೆಂದರೆ: ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾ, ಬ್ರೆಝಿಲ್, ಈಕ್ವೆಡಾರ್, ಕೊಲಂಬಿಯಾ, ಎಥಿಯೋಪಿಯಾ, ಮೊರೊಕೋ, ಪೋರ್ಚುಗಲ್, ದಕ್ಷಿಣ ಆಫ್ರಿಕಾ, ಉಗಾಂಡಾ, ಇಸ್ರೇಲ್, ಗ್ಯಾಲೀಷಿಯಾ ಮತ್ತು ಚಿಲಿ. ಸ್ಪೇನ್ ದೇಶದಲ್ಲಿ, ನೀಲಗಿರಿ ಮರಗಳು ತಿರುಳುಮರದ ನೆಡುತೋಪುಗಳಲ್ಲಿ ನೆಡಲ್ಪಟ್ಟಿವೆ. ಗರಗಸದ ಕಾರ್ಖಾನೆಯ ಕೆಲಸಗಾರಿಕೆ, ತಿರುಳು, ಇದ್ದಿಲು ಸಂಬಂಧಿ ಕೆಲಸಗಳು ಮತ್ತು ಇತರ ಕೆಲಸಗಳಂಥ ಹಲವಾರು ಉದ್ಯಮಗಳಿಗೆ ನೀಲಗಿರಿ ಗಳು ಆಧಾರವಾಗಿವೆ. ಹಲವಾರು ಜಾತಿಗಳು ಆಕ್ರಮಣಶೀಲವಾಗಿ ಮಾರ್ಪಟ್ಟಿವೆ ಮತ್ತು ಸ್ಥಳೀಯ ಪರಿಸರ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಳಿಗೆ ಪ್ರಮುಖ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ತಂದೊಡ್ಡುತ್ತಿವೆ. ವನ್ಯಜೀವಿಕುಲದ ಮುಚ್ಚುದಾರಿಗಳು ಹಾಗೂ ಬೆಳೆಗಳ ಸರದಿಯ ನಿರ್ವಹಣೆಯ ಗೈರುಹಾಜರಿಯು ಇದಕ್ಕೆ ಪ್ರಮುಖ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ.
ಇದೇ ರೀತಿಯ ಅನುಕೂಲಕರ ವಾತಾವರಣದ ಸ್ಥಿತಿಗತಿಗಳಿಂದಾಗಿ, ನೀಲಗಿರಿ ನೆಡುತೋಪುಗಳು ಅನೇಕ ವೇಳೆ ಓಕ್ ಕಾಡುಪ್ರದೇಶಗಳನ್ನು ಸ್ಥಾನಪಲ್ಲಟಗೊಳಿಸಿವೆ. ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾ ಮತ್ತು ಪೋರ್ಚುಗಲ್ಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬಂದಿರುವ ಸ್ಥಿತಿ ಇದಕ್ಕೊಂದು ನಿದರ್ಶನವಾಗಿದೆ. ಇದರ ಫಲವಾಗಿ ಹೊರಹೊಮ್ಮಿದ ಏಕಫಸಲಿನ ಕೃಷಿಗಳಿಂದಾಗಿ ಸಸ್ತನಿಗಳು ಹಾಗೂ ಪಕ್ಷಿಗಳು ಆಹಾರಕ್ಕಾಗಿ ಅವಲಂಬಿಸಿರುವ ಓಕ್ ಮರದ ಹಣ್ಣುಗಳು ಇಲ್ಲದಂತಾಗಿರುವುದರಿಂದ, ಜೀವ ವೈವಿಧ್ಯತೆಯ ನಷ್ಟವಾಗಿದ್ದು ಅದು ಕಳವಳಗಳನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿದೆ. ಓಕ್ ಮರಗಳಲ್ಲಿನ ಪೊಟರೆಗಳು ಪಕ್ಷಿಗಳಿಗೆ ಹಾಗೂ ಸಣ್ಣ-ಪುಟ್ಟ ಸಸ್ತನಿಗಳಿಗೆ ಮತ್ತು ಜೇನು ಸಮುದಾಯಗಳಿಗೆ ಆಶ್ರಯ ಮತ್ತು ಗೂಡುಕಟ್ಟುವ ತಾಣಗಳನ್ನು ಒದಗಿಸುತ್ತಿದ್ದು, ಏಕಫಸಲಿನ ಕೃಷಿಯ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ಅದೂ ಇಲ್ಲದಂತಾಗಿದ್ದು ಜೀವವೈವಿಧ್ಯತೆಯ ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗಿ ಕಳವಳಗಳನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿದೆ. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ನಿರ್ವಹಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ನೆಡುತೋಪುಗಳಲ್ಲಿ ಕಡಿದು ಉರುಳಿಸಲಾದ ಮರಗಳು ಇಲ್ಲದಿರುವುದೂ ಸಹ ಸಮಸ್ಯೆಗೆ ಮತ್ತೊಂದು ಕಾರಣವಾಗಿದೆ.
ಆಯಾ ಋತುವಿಗೆ ತಕ್ಕಂತಿರುವ ಶುಷ್ಕ ಹವಾಮಾನಗಳಲ್ಲಿ, ಅದರಲ್ಲೂ ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ ತೆರೆದ ಹುಲ್ಲುಗಾವಲುಗಳಲ್ಲಿ, ಅಲ್ಲೊಂದು-ಇಲ್ಲೊಂದು ಎಂಬಂತೆ ವಿರಳವಾಗಿರುವ ಮರಗಳಿಗೆ ಬೆಂಕಿಯನ್ನು ಹಚ್ಚಲು ಹುಲ್ಲಿನ ಬೆಂಕಿಯೊಂದು ಸಾಕಾಗುವುದಿಲ್ಲವಾದ್ದರಿಂದ, ಓಕ್ ಮರಗಳು ಹಲವು ವೇಳೆ ಬೆಂಕಿ-ನಿರೋಧಕವಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಪ್ರತಿಯಾಗಿ ಒಂದು ನೀಲಗಿರಿಯ ಕಾಡು ಬೆಂಕಿಯನ್ನು ಉತ್ತೇಜಿಸುವ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಅದರ ಎಲೆಗಳು ತಯಾರಿಸುವ ತೈಲಗಳು ಬಾಷ್ಪಶೀಲವಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೇ ಅಧಿಕವಾಗಿ ದಹನಶೀಲ ಸ್ವಭಾವವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಮೇಲಾಗಿ, ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಮಾಣಗಳಲ್ಲಿ ಉತ್ಪಾದನೆಯಾಗುವ ಕಸದಲ್ಲಿ ಫೀನಾಲಿಕ್ ರಾಸಾಯನಿಕಗಳು ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿದ್ದು, ಅವು ಶಿಲೀಂಧ್ರಗಳಿಂದ ತಮ್ಮ ವಿಘಟನೆಯಾಗದಂತೆ ತಡೆಯುವುದರಿಂದ, ಬೃಹತ್ ಪ್ರಮಾಣಗಳಲ್ಲಿನ ಶುಷ್ಕ, ದಹನಶೀಲ ಇಂಧನವಾಗಿ ಕಸವು ಸಂಚಯನಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.[೧೫] ಇದರ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ, ನೀಲಗಿರಿ ಮರಗಳ ದಟ್ಟವಾದ ನೆಡುವಿಕೆಗಳು ಮಹಾಕ್ಷೋಭೆಯ ಬೆಂಕಿಯ ಬಿರುಗಾಳಿಗಳಿಗೆ ಈಡಾಗಬಹುದು. ನೀಲಗಿರಿ ಮರಗಳು ದೀರ್ಘಾವಧಿಯವರೆಗೆ ಬೆಂಕಿಯಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು ಬದುಕುಳಿಯುವ ತಮ್ಮ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು, ಕುರುಚಲು ಎಳೆಕೊಂಬೆಗಳು ಮತ್ತು ಲಿಗ್ನೋಟ್ಯೂಬರ್ಗಳಿಂದ[೧೫] ಮತ್ತೆಹುಟ್ಟುವ ತಮ್ಮ ಸಾಮರ್ಥ್ಯದಿಂದ ಅಥವಾ ಸೆರೋಟಿನ್ಯುಕ್ತ ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಉತ್ಪಾದಿಸುವುದರಿಂದ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ.
ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾ ೧೮೫೦ರ ದಶಕದಲ್ಲಿ, ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾದ ಹೊನ್ನುಗ್ಗಲಿನ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಜನರಿಂದ ನೀಲಗಿರಿ ಮರಗಳು ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾಕ್ಕೆ ಪರಿಚಯಿಸಲ್ಪಟ್ಟವು. ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾದ ಬಹುಭಾಗವು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಭಾಗಗಳಿಗೆ ಹೋಲುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿರುವ ಒಂದು ಹವಾಮಾನವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ೧೯೦೦ರ ದಶಕದ ಆರಂಭದ ವೇಳೆಗೆ, ಸಂಸ್ಥಾನದ ಸರ್ಕಾರದ ಉತ್ತೇಜನದೊಂದಿಗೆ ಸಾವಿರಾರು ಎಕರೆಗಳಷ್ಟು ನೀಲಗಿರಿ ಮರಗಳು ನೆಡಲ್ಪಟ್ಟವು. ಗೃಹನಿರ್ಮಾಣ, ಪೀಠೋಪಕರಣಗಳ ತಯಾರಿಕೆ ಮತ್ತು ರೈಲುಹಾದಿಯ ಅಡ್ಡಮರಗಳಿಗೆ ಬೇಕಾಗುವ ಮರದ ದಿಮ್ಮಿಯ ಒಂದು ನವೀಕರಿಸಬಹುದಾದ ಮೂಲವನ್ನು ಅವು ಒದಗಿಸಬಲ್ಲವು ಎಂಬ ಭರವಸೆಯನ್ನು ಈ ಹಂತದಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಲಾಯಿತು. ರೈಲುಹಾದಿಯ ಅಡ್ಡಮರದ ಬಳಕೆಯ ಉದ್ದೇಶಕ್ಕಾಗಿ ನೀಲಗಿರಿಯು ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ ಸೂಕ್ತವಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳಲಾಯಿತು. ಏಕೆಂದರೆ, ನೀಲಗಿರಿ ಮರದಿಂದ ಮಾಡಲ್ಪಟ್ಟ ಅಡಿದಿಮ್ಮಿಗಳು ಒಣಗುವಾಗ ಸುರುಳಿಸುತ್ತಿಕೊಳ್ಳುವ ಒಂದು ಪ್ರವೃತ್ತಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದವು, ಮತ್ತು ಒಣಗಿದ ಅಡಿದಿಮ್ಮಿಗಳು ಎಷ್ಟೊಂದು ಕಠಿಣವಾಗಿದ್ದವೆಂದರೆ, ಅವುಗಳಿಗೆ ರೈಲುಹಾದಿಯ ಗುಬ್ಬಿಮೊಳೆಗಳನ್ನು ಹೊಡೆಯುವುದು ಹೆಚ್ಚೂಕಮ್ಮಿ ಅಸಾಧ್ಯವಾಗಿಬಿಡುತ್ತಿತ್ತು.
"ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾದಲ್ಲಿನ ನೀಲಗಿರಿಯ ಭರವಸೆಯು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಹಳೆಯ ಸಹಜಾರಣ್ಯಗಳ ಮೇಲೆ ಅವಲಂಬಿತವಾಗಿತ್ತು ಎಂಬುದನ್ನು ಅವು ಸೂಚಿಸುತ್ತಾ ಹೋದವು. ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಲಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಸಣ್ಣ ಮರಗಳನ್ನು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ, ಶತಮಾನಗಳಷ್ಟು-ಹಳತಾದ ನೀಲಗಿರಿ ಮರದ ದಿಮ್ಮಿಗೆ ಗುಣಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಹೋಲಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗದಿದ್ದುದುರಿಂದ ಇದೊಂದು ತಪ್ಪಾಗಿತ್ತು. ಕಟಾವಿಗೆ ಇದು ವಿಭಿನ್ನವಾಗಿ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಿತು. ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾದ ಕಿರಿಯ ಬೆಳೆಯು ಮಾಡಿದಂತೆ ಹಳೆಯದಾದ ಮರಗಳು ಸೀಳಲಿಲ್ಲ ಅಥವಾ ಸುರುಟಿಕೊಂಡು ಡೊಂಕಾಗಲಿಲ್ಲ. ಎರಡೂ ಬಗೆಗಳ ನಡುವೆ ಒಂದು ಅಗಾಧವಾದ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿತ್ತು, ಮತ್ತು ಇದು ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾದ ನೀಲಗಿರಿ ಉದ್ಯಮವನ್ನು ದುರವಸ್ಥೆಗೀಡುಮಾಡಿತು"[೧೬]
ನೀಲಗಿರಿಯನ್ನು, ಅದರಲ್ಲೂ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ನೀಲಿ ಅಂಟು ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುವ E. ಗ್ಲಾಬ್ಯುಲಸ್ ಪ್ರಭೇದವನ್ನು ಬಹುತೇಕವಾಗಿ ಮರಗಳಿಲ್ಲದ ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾ ಸಂಸ್ಥಾನದ ಕೇಂದ್ರಭಾಗದಲ್ಲಿನ ಹೆದ್ದಾರಿಗಳಿಗೆ, ಕಿತ್ತಳೆಯ ತೋಪುಗಳಿಗೆ ಮತ್ತು ಇತರ ತೋಟಗಳಿಗೆ ಗಾಳಿತಡೆಗಳನ್ನು ಒದಗಿಸುವಲ್ಲಿ ಬಳಸಿದಾಗ, ಅವು ಬೆಲೆಬಾಳುವಂಥಾದ್ದು ಅಥವಾ ಪ್ರಯೋಜನಕಾರಿ ಎಂದು ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾದಲ್ಲಿ ಸಾಬೀತಾದ ಒಂದು ವಿಧಾನವಾಗಿತ್ತು. ಅನೇಕ ನಗರಗಳು ಹಾಗೂ ಉದ್ಯಾನವನಗಳಲ್ಲಿ ನೆರಳು ನೀಡುವ ಮತ್ತು ಅಲಂಕಾರಿಕ ಮರಗಳಾಗಿಯೂ ಅವು ಮೆಚ್ಚುಗೆಯನ್ನು ಪಡೆದಿವೆ.
ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾದಲ್ಲಿನ ನೀಲಗಿರಿ ಕಾಡುಗಳು ಸ್ಥಳೀಕ ಸಸ್ಯಗಳೊಂದಿಗೆ ಪೈಪೋಟಿ ನಡೆಸುವ ಮತ್ತು ಸ್ಥಳೀಕ ಪ್ರಾಣಿಗಳನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸದಿರುವ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ಅವು ಟೀಕೆಗೊಳಗಾಗಿವೆ. ಬೆಂಕಿಯು ಕೂಡಾ ಒಂದು ಸಮಸ್ಯೆಯಾಗಿದೆ. ಹೆಚ್ಚೂಕಮ್ಮಿ ೩,೦೦೦ ಮನೆಗಳನ್ನು ನಾಶಪಡಿಸಿ ೨೫ ಜನರ ಸಾವಿಗೆ ಕಾರಣವಾದ ೧೯೯೧ರ ಓಕ್ಲೆಂಡ್ ಬೆಟ್ಟಗಳ ಬೆಂಕಿಯ ಬಿರುಗಾಳಿಗೆ, ಮನೆಗಳಿಗೆ ನಿಕಟವಾಗಿದ್ದ ಬೃಹತ್ ಸಂಖ್ಯೆಯ ನೀಲಗಿರಿ ಮರಗಳು ಭಾಗಶಃ ಪ್ರಚೋದಕ ಕಾರಣವಾಗಿದ್ದವು.[೧೭]
ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾದ ಕೆಲವೊಂದು ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ, ನೀಲಗಿರಿ ಮರದ ಕಾಡುಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮೂಲನಗೊಳಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ, ಮತ್ತು ಸ್ಥಳೀಕ ಮರಗಳು ಹಾಗೂ ಸಸ್ಯಗಳನ್ನು ಪುನರ್ರೂಪಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ.
ವ್ಯಕ್ತಿಗಳೂ ಸಹ ಅಕ್ರಮವಾಗಿ ಕೆಲವೊಂದು ಮರಗಳನ್ನು ನಾಶಪಡಿಸಿದ್ದಾರೆ ಮತ್ತು ಮರಗಳ ಮೇಲೆ ದಾಳಿಮಾಡುವ ಕೀಟದ ಪಿಡುಗುಗಳನ್ನು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದಿಂದ ಪರಿಚಯಿಸಿರುವುದರ ಕುರಿತಾದ ಶಂಕೆಗೂ ಅವರು ಒಳಗಾಗಿದ್ದಾರೆ.[೧೮]
ಪೆಸಿಫಿಕ್ ವಾಯವ್ಯ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ನೀಲಗಿರಿ ಮರಗಳು ಅಸಾಧಾರಣವಾದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಕಾರ್ಯಕ್ಷಮತೆಯನ್ನು ಮೆರೆಯುತ್ತವೆ. ವಾಷಿಂಗ್ಟನ್, ಓರೆಗಾಂವ್ ಮತ್ತು ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಕೊಲಂಬಿಯಾದ ಭಾಗಗಳು ಇದಕ್ಕೆ ನಿರ್ದಶನಗಳಾಗಿವೆ.
ಉರುಗ್ವೆ ಸರಿಸುಮಾರು ೧೮೯೬ರಲ್ಲಿ, ಆಂಟೋನಿಯೋ ಲ್ಯೂಸಿಚ್ ಎಂಬಾತ ನೀಲಗಿರಿ ಯನ್ನು ಉರುಗ್ವೆ ದೇಶದೊಳಗೆ, ಈಗ ಮಾಲ್ಡೊನ್ಯಾಡೊ ವಿಭಾಗ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುವ ಪ್ರದೇಶದಾದ್ಯಂತ ಪರಿಚಯಿಸಿದ, ಮತ್ತು ಅದು ಈಗ ಆಗ್ನೇಯ ದಿಕ್ಕಿನ ಮತ್ತು ಪೂರ್ವ ಭಾಗದ ಕರಾವಳಿಯಾದ್ಯಂತ ಹಬ್ಬಿಕೊಂಡಿದೆ. ಈ ಪ್ರದೇಶವು ಶುಷ್ಕ ಮರಳಿನ ದಿನ್ನೆಗಳು ಹಾಗೂ ಕಲ್ಲುಗಳಿಂದ ಆವೃತವಾಗಿದ್ದರಿಂದ, ಈ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಮರಗಳೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. (ಇತರ ಅನೇಕ ಮರಗಳನ್ನೂ ಸಹ, ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ಜಾಲಿಮರ ಮತ್ತು ಪೈನ್ ಮರಗಳನ್ನು ಲ್ಯೂಸಿಚ್ ಪರಿಚಯಿಸಿದ. ಆದರೆ ಅವು ಅಷ್ಟೊಂದು ಬೃಹತ್ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಹಬ್ಬಿ ವಿಸ್ತರಣೆಗೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ.)
ಬ್ರೆಜಿಲ್ ಮರದ ದಿಮ್ಮಿಗೆ ಪರ್ಯಾಯವಾಗಿ ಮತ್ತು ಇದ್ದಿಲು ಉದ್ಯಮಕ್ಕಾಗಿ ನೀಲಗಿರಿ ಯು ೧೯೧೦ರಲ್ಲಿ ಬ್ರೆಝಿಲ್ಗೆ ಪರಿಚಯಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿತು. ಇದು ಇಲ್ಲಿನ ಸ್ಥಳೀಯ ಪರಿಸರದಲ್ಲಿ ಹುಲುಸಾಗಿ ಬೆಳೆದಿದೆ, ಮತ್ತು ಇಂದು ಸುಮಾರು ೫ ದಶಲಕ್ಷ ಹೆಕ್ಟೇರುಗಳಷ್ಟು ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಗಿಡಗಳು ನೆಡಲ್ಪಟ್ಟಿವೆ. ಮರದ ಕಟ್ಟಿಗೆಯು ಇದ್ದಿಲು ಹಾಗೂ ತಿರುಳು ಮತ್ತು ಕಾಗದದ ಉದ್ಯಮಗಳಿಂದ ಅತೀವವಾಗಿ ಮೆಚ್ಚುಗೆಯನ್ನು ಪಡೆದಿದೆ. ಅಲ್ಪಮಟ್ಟದಲ್ಲಿರುವ ಬೆಳೆಗಳ ಸರದಿಯು ಒಂದು ಬೃಹತ್ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಕಟ್ಟಿಗೆಯು ಉತ್ಪಾದನೆಯಾಗಲು ಅನುವುಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಿದೆ ಮತ್ತು ಇತರ ಹಲವಾರು ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಿಗೆ ಕಟ್ಟಿಗೆಯನ್ನು ಪೂರೈಕೆ ಮಾಡುವುದರ ಮೂಲಕ, ಸ್ಥಳೀಯ ಕಾಡುಗಳು ದಿಮ್ಮಿಗಳಾಗಿ ಕಡಿಯಲ್ಪಡದಂತೆ ಸಂರಕ್ಷಿಸುವಲ್ಲಿ ನೆರವಾಗಿದೆ. ಉತ್ತಮ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ನಿರ್ವಹಿಸಿದಾಗ, ನೆಡುತೋಪುಗಳು ಊರ್ಜಿತವಾಗಬಲ್ಲ ರೀತಿಯಲ್ಲಿರುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಕೊನೆಯಿಲ್ಲದ ಮರುನೆಡುವಿಕೆಯನ್ನು ಮಣ್ಣು ತಾಳಿಕೊಳ್ಳಬಲ್ಲುದಾಗಿರುತ್ತದೆ. ನೀಲಗಿರಿ ನೆಡುತೋಪುಗಳು ಗಾಳಿತಡೆಗಳ ರೀತಿಯಲ್ಲಿಯೂ ಬಳಸಲ್ಪಡುತ್ತವೆ. ಪ್ರತಿ ವರ್ಷಕ್ಕೆ[೧೯] ಪ್ರತಿ ಹೆಕ್ಟೇರಿಗೆ ೪೦ ಘನ ಮೀಟರುಗಳಿಗೂ ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿರುವ ಬೆಳವಣಿಗೆಯ ಮಟ್ಟಗಳ ವಿಶ್ವ-ದಾಖಲೆಯನ್ನು ಬ್ರೆಝಿಲ್ನ ನೆಡುತೋಪುಗಳು ಹೊಂದಿವೆ ಮತ್ತು ವಾಣಿಜ್ಯ ಸ್ವರೂಪದ ಕಟಾವು ಕಾರ್ಯವು ೫ ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ನಡೆಯುತ್ತದೆ. ನಿರಂತರವಾಗಿ ನಡೆಯುವ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಮತ್ತು ಸರ್ಕಾರದ ವತಿಯಿಂದ ಸಿಗುವ ಹಣಕಾಸಿನ ನೆರವಿನಿಂದಾಗಿ, ವರ್ಷದಿಂದ-ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಬೆಳವಣಿಗೆಯು ಸುಸಂಗತವಾಗಿ ಸುಧಾರಣೆಗೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ. ನೀಲಗಿರಿ ಯು ಪ್ರತಿ ವರ್ಷ ಪ್ರತಿ ಹೆಕ್ಟೇರಿಗೆ ೧೦೦ ಘನ ಮೀಟರುಗಳಷ್ಟು ಉತ್ಪಾದಿಸಬಲ್ಲದು. ಬ್ರೆಝಿಲ್ ದೇಶವು ನೀಲಗಿರಿ ಯ ದುಂಡನೆಯ ಕಟ್ಟಿಗೆ ಮತ್ತು ತಿರುಳಿನ ಅಗ್ರಗಣ್ಯ ರಫ್ತುದಾರನಾಗಿ ಮತ್ತು ಉತ್ಪಾದಕನಾಗಿ ಮಾರ್ಪಟ್ಟಿದೆ, ಮತ್ತು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯನ್ನು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಪಡಿಸುವಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪ್ರಮುಖ ಪಾತ್ರವನ್ನು ವಹಿಸಿದೆ. ದೇಶದ ಈ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿನ ಬದ್ಧತೆಯಿಂದ ಕೂಡಿದ ಸಂಶೋಧನೆಯ ಮೂಲಕ ಸದರಿ ಪಾತ್ರವನ್ನು ಅದು ವಹಿಸಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳಬಹುದು. ಬ್ರೆಝಿಲ್ನಲ್ಲಿನ ಸ್ಥಳೀಕ ಕಬ್ಬಿಣದ ತಯಾರಕರು ಇದ್ದಿಲು ಮೂಲಕ್ಕಾಗಿ ಸಮರ್ಥನೀಯವಾಗಿರುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದ ನೀಲಗಿರಿ ಯ ಮೇಲೆ ಅತೀವವಾದ ನೆಚ್ಚಿಕೆಯನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ; ಇದು ಇತ್ತೀಚಿನ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಇದ್ದಿಲಿನ ಬೆಲೆಯು ಮಹತ್ತರವಾಗಿ ಮೇಲೇರಲು ಕಾರಣವಾಗಿದೆ. ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಮತ್ತು ಅಂತರರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಉದ್ಯಮಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ, ನೆಡುತೋಪುಗಳ ಮಾಲೀಕತ್ವ ಹಾಗೂ ನಿರ್ವಹಣೆಯನ್ನು ಥಾಮ್ಸನ್ ಫಾರೆಸ್ಟ್ರಿಯಂಥ ಮರದ ದಿಮ್ಮಿಯ ಸ್ವತ್ತಿನ ಕಂಪನಿಗಳು ಅಥವಾ ಅರಾಕ್ರುಝ್ ಸೆಲ್ಯುಲೋಸ್ ಮತ್ತು ಸ್ಟೋರಾ ಎನ್ಸೋನಂಥ ಸೆಲ್ಯುಲೋಸ್ ತಯಾರಕ ಕಂಪನಿಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ವಹಿಸಿಕೊಂಡಿವೆ. ೧೯೯೦ರ ದಶಕದಲ್ಲಿ, ಸರಿಸುಮಾರು ೧ ಶತಕೋಟಿ $ನಷ್ಟು, ಹಾಗೂ ೨೦೦೫ರ ವೇಳೆಗೆ ೩.೫ ಶತಕೋಟಿ $ನಷ್ಟು ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಬ್ರೆಝಿಲ್ ದೇಶವು ರಫ್ತುಕಾರ್ಯವನ್ನು ನಡೆಸಿದೆ. ವ್ಯಾಪಾರದಲ್ಲಿನ ಈ ಹೆಚ್ಚಳವು ಕೃಷಿವಲಯಕ್ಕೆ ಬೃಹತ್ ಮೊತ್ತಗಳ ವಿದೇಶೀ ಹೂಡಿಕೆಗಳನ್ನು ಸೆಳೆದು ತಂದಿದೆ. ಬ್ರೆಝಿಲ್ನ ತಿರುಳು ಮತ್ತು ಕಾಗದದ ಉದ್ಯಮ ಹಾಗೂ ಸೆಲ್ಯುಲೋಸು ಸಂಸ್ಕರಣಾ ಘಟಕಗಳಲ್ಲಿನ ವಿದೇಶೀ ಹೂಡಿಕೆಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಯುರೋಪಿಯನ್ ಇನ್ವೆಸ್ಟ್ಮೆಂಟ್ ಬ್ಯಾಂಕು ಹಾಗೂ ವಿಶ್ವ ಬ್ಯಾಂಕುಗಳು ಬಹಿರಂಗವಾಗಿ ಸಂಪೂರ್ಣ ಬೆಂಬಲವನ್ನು ನೀಡಿವೆ. ಬ್ರೆಝಿಲ್ನಲ್ಲಿನ ಖಾಸಗಿ ಉದ್ಯಮವು ತಿರುಳು ಮತ್ತು ಕಾಗದದ ಉದ್ಯಮದಲ್ಲಿ ೧೯೯೩ರಿಂದ ಇದುವರೆಗೂ ೧೨ ಶತಕೋಟಿ $ನಷ್ಟು ಹಣವನ್ನು ಹೂಡಿಕೆ ಮಾಡಿದೆ ಮತ್ತು ಮುಂಬರುವ ದಶಕದೊಳಗಾಗಿ ಈ ವಲಯದೊಳಗೆ ಹೆಚ್ಚುವರಿಯಾಗಿ ೧೪ ಶತಕೋಟಿ $ನಷ್ಟು ಮೊತ್ತವನ್ನು ಹೂಡಿಕೆ ಮಾಡುವುದಾಗಿ ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ವಾಗ್ದಾನ ಮಾಡಿದೆ. ಪ್ರತಿ ವರ್ಷವೂ ೨೦೦ ಶತಕೋಟಿ USDಗಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚಿನ ವಹಿವಾಟಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗಿರುವ ಎಲ್ಲಾ ಜಾಗತಿಕ ವ್ಯಾಪಾರಗಳ ಪೈಕಿ ಅರಣ್ಯ ಉತ್ಪನ್ನಗಳ ಉದ್ಯಮವು ೩%ನಷ್ಟು ಪಾಲನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಅನೇಕ ವಿದೇಶೀ TIMOಗಳ (ಟಿಂಬರ್ಲ್ಯಾಂಡ್ ಇನ್ವೆಸ್ಟ್ಮೆಂಟ್ ಮ್ಯಾನೇಜ್ಮೆಂಟ್ ಆರ್ಗನೈಸೇಷನ್ಸ್) ಇತ್ತೀಚಿನ ಹಾಜರಿ ಅಥವಾ ಅಸ್ತಿತ್ವವು, ಅರಣ್ಯ ಪ್ರದೇಶದ ಕಾರ್ಯಚಟುವಟಿಕೆಯ ಆರ್ಥಿಕ ಸಾಮರ್ಥ್ಯದ ಒಂದು ಮರುಭರವಸೆಯ ಸ್ವರೂಪವನ್ನು ಪಡೆದಿದೆ. TIMOನ ವಿಶ್ವವ್ಯಾಪಿ ನಿರ್ವಹಣಾ ಸ್ವತ್ತುಗಳು ೨ ದಶಲಕ್ಷ $ನಷ್ಟು ಮೊತ್ತಕ್ಕಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚಿನ ಮೌಲ್ಯವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು, ಅದರ ಪೈಕಿ ೮ ಶತಕೋಟಿ $ನಷ್ಟು ಮೊತ್ತವು ೨೦೧೨ಕ್ಕೆ ಮುಂಚಿತವಾಗಿ ಬ್ರೆಝಿಲ್ನ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗಳಲ್ಲಿ ಹೂಡಿಕೆಯಾಗಬೇಕಿದೆ.
ಒಟ್ಟಾರೆಯಾಗಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೆರಿಕಾವು ೨೦೧೦ರ ವೇಳೆಗೆ ವಿಶ್ವದ ನೀಲಗಿರಿ ದುಂಡು-ಕಟ್ಟಿಗೆಯ ಪೈಕಿ ೫೫%ನಷ್ಟು ಭಾಗವನ್ನು ಉತ್ಪಾದಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದು ನಿರೀಕ್ಷಿಸಲಾಗಿದೆ.
ಎಥಿಯೋಪಿಯ ನೀಲಗಿರಿ ಯು ೧೮೯೪ ಅಥವಾ ೧೮೯೫ರಲ್ಲಿ ಚಕ್ರವರ್ತಿ IIನೇ ಮೆನೆಲಿಕ್ನ ಫ್ರೆಂಚ್ ಸಲಹೆಗಾರ ಮಾಂಡಾನ್-ವಿಡೈಲ್ಹೆಟ್ನಿಂದ ಅಥವಾ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ನವನಾದ ಕ್ಯಾಪ್ಟನ್ ಓ'ಬ್ರಿಯಾನ್ನಿಂದ ಎಥಿಯೋಪಿಯಾದಲ್ಲಿ ಪರಿಚಯಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿತು. ತನ್ನ ಹೊಸ ರಾಜಧಾನಿ ನಗರವಾದ ಆಡಿಸ್ ಅಬಾಬಾದ ಸುತ್ತಲೂ ಉರುವಲಿಗಾಗಿ ಬೃಹತ್ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಅರಣ್ಯನಾಶವಾಗಿದ್ದರಿಂದ, ಈ ರಾಜಧಾನಿ ನಗರದ ಸುತ್ತಲೂ ನೀಲಗಿರಿಯ ನೆಡುವಿಕೆಗೆ IIನೇ ಮೆನೆಲಿಕ್ ಸಮ್ಮತಿಸಿದ. ರಿಚರ್ಡ್ R.K. ಪ್ಯಾನ್ಖರ್ಸ್ಟ್ ಎಂಬಾತನ ಪ್ರಕಾರ, "ಅತ್ಯಂತ ವೇಗವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿದ್ದುದು, ಅಲ್ಪ ಪ್ರಮಾಣದ ಗಮನವನ್ನು ಬಯಸುತ್ತಿದ್ದುದು ಮತ್ತು ಕತ್ತರಿಸಿ ಕೆಡವಿದಾಗ ಬೇರುಗಳಿಂದ ಮತ್ತೆ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿದ್ದುದು ನೀಲಗಿರಿ ಮರಗಳು ಹೊಂದಿದ್ದ ಒಂದು ಅತಿದೊಡ್ಡ ಪ್ರಯೋಜನವಾಗಿತ್ತು; ಪ್ರತಿ ಹತ್ತು ವರ್ಷಗಳಿಗೊಮ್ಮೆ ಇದನ್ನು ಕಟಾವು ಮಾಡಬಹುದಾಗಿತ್ತು. ಬಿರುಸಾದ ಪ್ರಾರಂಭದಿಂದಲೇ ಈ ಮರವು ತನ್ನ ಯಶಸ್ಸನ್ನು ಸಾಬೀತುಪಡಿಸಿತು".[೨೦] ನೀಲಗಿರಿ ಮರಗಳ ನೆಡುತೋಪುಗಳು ರಾಜಧಾನಿ ಪ್ರದೇಶದಿಂದ ಡೆಬ್ರೆ ಮಾರ್ಕೋಸ್ನಂಥ, ಮರಗಳನ್ನು ಬೆಳೆಯುವ ಇತರ ನಗರ ಪ್ರದೇಶಗಳಿಗೂ ಹಬ್ಬಿದವು. ೧೯೬೦ರ ದಶಕದ ಮಧ್ಯಭಾಗದಲ್ಲಿ ಆಡಿಸ್ ಅಬಾಬಾದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬಂದ ಅತ್ಯಂತ ಸಾಮಾನ್ಯವಾದ ಜಾತಿಯೆಂದರೆ E. ಗ್ಲಾಬ್ಯುಲಸ್ ಆಗಿತ್ತು. ಆದರೂ, E. ಮೆಲ್ಲಿಯೋಡೋರಾ ಹಾಗೂ E. ರೋಸ್ಟ್ರೇಟಾ ಜಾತಿಗಳೂ ಸಹ ಗಮನಾರ್ಹ ಸಂಖ್ಯೆಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬಂದವು ಎಂದು ಪ್ಯಾನ್ಖರ್ಸ್ಟ್ ವರದಿ ಮಾಡುತ್ತಾನೆ. ೧೯೪೦ರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ಮಧ್ಯಭಾಗದ ಎಥಿಯೋಪಿಯಾ ಕುರಿತು ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಡೇವಿಡ್ ಬಕ್ಸ್ಟನ್ ಎಂಬಾತ ತನ್ನ ವೀಕ್ಷಣೆಯನ್ನು ಹೀಗೆ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಿದ್ದಾನೆ, "ನೀಲಗಿರಿ ಮರಗಳು ಷೋವಾನ್ ಭೂಮೇಲ್ಮೈನಲ್ಲಿನ ಒಂದು ಅವಿಭಾಜ್ಯ -- ಮತ್ತು ಒಂದು ಆಹ್ಲಾದಕರ -- ಅಂಶವಾಗಿವೆ ಮತ್ತು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುವ ಸ್ಥಳೀಕ 'ಸೀಡರ್' ಜ್ಯೂನಿಪೆರಸ್ ಪ್ರೊಸೆರಾ ) ಮರಗಳನ್ನು ದೊಡ್ಡದಾದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಸ್ಥಾನಪಲ್ಲಟಗೊಳಿಸಿವೆ."[೨೧]
ನೀಲಗಿರಿ ಯು ತೋರಿಸುವ ದಾಹದ ಲಕ್ಷಣವು "ನದಿಗಳು ಮತ್ತು ಬಾವಿಗಳು ಒಣಗುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ" ಎಂಬ ಸಾಮಾನ್ಯ ನಂಬಿಕೆಯಿದ್ದುದರಿಂದ ಈ ಜಾತಿಗಳಿಗೆ ವಿರೋಧವು ವ್ಯಕ್ತವಾಯಿತು ಹಾಗೂ ೧೯೧೩ರಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪ್ರಕಟಣೆಯು ನೀಡಲ್ಪಟ್ಟು, ನೆಟ್ಟಗೆ ನಿಂತಿರುವ ಎಲ್ಲಾ ಮರಗಳನ್ನು ಆಂಶಿಕವಾಗಿ ಕಡಿದು, ಅವುಗಳ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಉಪ್ಪುನೇರಳೆ ಮರಗಳಿಂದ ತುಂಬಿಸಲು ಆದೇಶಿಸಲಾಯಿತು. ಈ ಕುರಿತು ಪ್ಯಾನ್ಖರ್ಸ್ಟ್ ವರದಿ ಮಾಡುತ್ತಾ, "ಅದೇನೇ ಆದರೂ ಆ ಪ್ರಕಟಣೆಯು ಒಂದು ಸತ್ತ ಪತ್ರವಾಗಿ ಅಥವಾ ಆಚರಣೆಯಲ್ಲಿಲ್ಲದ ನಿಯಮವಾಗಿ ಉಳಿದುಕೊಂಡಿತು; ನೀಲಗಿರಿ ಮರಗಳನ್ನು ಬುಡಮೇಲು ಮಾಡುತ್ತಿರುವುದರ ಕುರಿತಾಗಿ ಯಾವುದೇ ಪುರಾವೆಯು ಇಲ್ಲವಾದರೂ, ಸಣ್ಣ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಉಪ್ಪುನೇರಳೆ ಮರಗಳನ್ನು ನೆಡಲಾಗುತ್ತಿದೆ" ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾನೆ.[೨೨] ನೀಲಗಿರಿ ಮರಗಳು ಆಡಿಸ್ ಅಬಾಬಾದ ಒಂದು ಲಕ್ಷಣ ನಿರೂಪಕ ವೈಶಿಷ್ಟ್ಯತೆಯಂತೆ ಉಳಿದುಕೊಂಡಿವೆ.
ಮಡಗಾಸ್ಕರ್ ಮಡಗಾಸ್ಕರ್ನ ಮೂಲ ಸ್ಥಳೀಕ ಕಾಡಿನ ಬಹುತೇಕ ಭಾಗವು ನೀಲಗಿರಿ ಯೊಂದಿಗೆ ಬದಲಾಯಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದ್ದು, ಆಂಡಾಸಿಬೆ-ಮಂಟಾಡಿಯಾ ನ್ಯಾಷನಲ್ ಪಾರ್ಕ್ನಂಥ ಉಳಿದ ಸ್ವಾಭಾವಿಕ ಪ್ರದೇಶಗಳನ್ನು ಪ್ರತ್ಯೇಕಿಸುವ ಮೂಲಕ ಅದು ಜೀವವೈವಿಧ್ಯತೆಗೆ ಬೆದರಿಕೆಯೊಡ್ಡುತ್ತಿದೆ.
ದಕ್ಷಿಣ ಆಫ್ರಿಕಾ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಮರದ ದಿಮ್ಮಿ ಹಾಗೂ ಉರುವಲಿಗಾಗಿ, ಆದರೆ ಅಲಂಕಾರಿಕ ಉದ್ದೇಶಗಳಿಗಾಗಿಯೂ ಸಹ ಹಲವಾರು ನೀಲಗಿರಿ ಜಾತಿಗಳು ದಕ್ಷಿಣ ಆಫ್ರಿಕಾದೊಳಗೆ ಪರಿಚಯಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿವೆ. ಈ ಮರಗಳು ಒದಗಿಸುವ ಜೇನುತುಪ್ಪದ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ಅವು ಜೇನುಸಾಕಣೆಗಾರರ ವಲಯದಲ್ಲೂ ಜನಪ್ರಿಯವಾಗಿವೆ.[೨೩] ಆದಾಗ್ಯೂ, ದಕ್ಷಿಣ ಆಫ್ರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಅವುಗಳ ನೀರು-ಹೀರುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯಗಳು ನೀರಿನ ಪೂರೈಕೆಗಳಿಗೆ ಬೆದರಿಕೆಯನ್ನು ಒಡ್ಡಿರುವುದರಿಂದಾಗಿ, ಅಲ್ಲಿ ಅವು ಆಕ್ರಮಣಶೀಲ ಮರಗಳೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿವೆ. ಸುತ್ತಮುತ್ತಲ ಮಣ್ಣಿನೊಳಗೆ ಒಂದು ರಾಸಾಯನಿಕವನ್ನೂ ಅವು ಬಿಡುಗಡೆ ಮಾಡುತ್ತವೆ ಹಾಗೂ ಅದು ಸ್ಥಳೀಕ ಪ್ರತಿಸ್ಪರ್ಧಿ ಸಸ್ಯಗಳನ್ನು ಕೊಲ್ಲುತ್ತದೆ.[೬]
ನೀಲಗಿರಿ ಯ ಎಳೆಸಸಿಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಸ್ಥಳಜನ್ಯ ಹುಲ್ಲುಗಳೊಂದಿಗೆ ಸ್ಪರ್ಧಿಸಲು ಅಸಮರ್ಥವಾಗಿರುತ್ತವೆಯಾದರೂ, ಬೆಂಕಿಯೊಂದರ ನಂತರ ಹುಲ್ಲಿನ ಹೊದಿಕೆಯು ತೆಗೆಯಲ್ಪಟ್ಟಾಗ, ಒಂದು ಬೀಜದ-ಪಾತಿಯು ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗಬಹುದು. ಈ ಕೆಳಗಿನ ನೀಲಗಿರಿ ಜಾತಿಗಳು ದಕ್ಷಿಣ ಆಫ್ರಿಕಾದಲ್ಲಿ ದೇಶೀಯವಾಗಿಸಲ್ಪಡುವಲ್ಲಿ ಸಮರ್ಥವಾಗಿವೆ: E. ಕ್ಯಾಮಲ್ಡ್ಯುಲೆನ್ಸಿಸ್ , E. ಕ್ಲಾಡೊಕ್ಯಾಲಿಕ್ಸ್ , E. ಡೈವರ್ಸಿಕಲರ್ , E. ಗ್ರಾಂಡಿಸ್ ಮತ್ತು E. ಲೆಹ್ಮನ್ನೀ .[೨೩]
ಜಿಂಬಾಬ್ವೆ ದಕ್ಷಿಣ ಆಫ್ರಿಕಾದಲ್ಲಿರುವಂತೆ, ನೀಲಗಿರಿ ಯ ಅನೇಕ ಜಾತಿಗಳು, ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಮರದ ದಿಮ್ಮಿ ಹಾಗೂ ಉರುವಲಿಗಾಗಿ ಜಿಂಬಾಬ್ವೆಯೊಳಗೆ ಪರಿಚಯಿಸಲ್ಪಟ್ಟವು, ಮತ್ತು E. ರೋಬಸ್ಟಾ ಹಾಗೂ E. ಟೆರೆಟಿಕಾರ್ನಿಸ್ ಜಾತಿಗಳು ಅಲ್ಲಿಯೇ ದೇಶೀಯವಾಗಿಸಲ್ಪಟ್ಟವು ಎಂದು ದಾಖಲಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿವೆ.[೨೩]
ಯುರೋಪಿಗೆ ಸೇರಿದ ಪೋರ್ಚುಗಲ್, ಅಝೋರ್ಸ್ ಮತ್ತು ಗ್ಯಾಲೀಷಿಯಾಗಳಲ್ಲಿ, ಅನೇಕ ಓಕ್ ಕಾಡುಗಳು ನೀಲಗಿರಿ ಮರಗಳಿಂದ ಪಲ್ಲಟಗೊಳಿಸಲ್ಪಟ್ಟವು. ಇವು ತಿರುಳುಮರಕ್ಕಾಗಿ ಬೆಳೆಸಲ್ಪಟ್ಟಿದ್ದು, ವನ್ಯಜೀವಿಕುಲದ ಮೇಲೆ ಗಂಭೀರ ಸ್ವರೂಪದ ಪರಿಣಾಮಗಳನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡಿದವು.
ಇಟಲಿಯಲ್ಲಿ, ಕೇವಲ ೧೯ನೇ ಶತಮಾನದ ಅಂತ್ಯದ ವೇಳೆಗೆ ನೀಲಗಿರಿಯ ಆಗಮನವಾಯಿತು ಮತ್ತು ಮಲೇರಿಯಾವನ್ನು ಕಿತ್ತೊಗೆಯುವ ಸಲುವಾಗಿ ಜೌಗಾದ ನೆಲವನ್ನು ಒಣಗಿಸುವ ಗುರಿಯೊಂದಿಗೆ, ಬೃಹತ್ ಪ್ರಮಾಣದ ನೆಡುತೋಪುಗಳು ೨೦ನೇ ಶತಮಾನದ ಶುರುವಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರಾರಂಭವಾದವು. ಇಟಲಿಯ ಹವಾಮಾನದಲ್ಲಿನ ಅವುಗಳ ಕ್ಷಿಪ್ರ ಬೆಳವಣಿಗೆ ಹಾಗೂ ಗಾಳಿತಡೆಗಳಾಗಿ ಅತ್ಯುತ್ತಮ ಕಾರ್ಯಕ್ಷಮತೆಯನ್ನು ಮೆರೆದಿದ್ದ ಇದು, ಸಾರ್ಡಿನಿಯಾ ಮತ್ತು ಸಿಸಿಲಿ ದ್ವೀಪಗಳೂ ಸೇರಿದಂತೆ ದೇಶದ ಮಧ್ಯಭಾಗ ಹಾಗೂ ದಕ್ಷಿಣ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಅವು ಒಂದು ಸಾಮಾನ್ಯ ದೃಶ್ಯವಾಗುವಂತೆ ಮಾಡಿತು. ಅವುಗಳಿಂದ ಉತ್ಪಾದಿಸಲ್ಪಡುವ ವಿಶಿಷ್ಟ ರೀತಿಯ ವಾಸನೆಯನ್ನು ಬೀರುವ ಹಾಗೂ ರುಚಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಜೇನುತುಪ್ಪಕ್ಕಾಗಿಯೂ ಅವುಗಳಿಗೆ ಮಹತ್ವ, ಬೆಲೆ ಸಿಕ್ಕಿದೆ. ಇಟಲಿಯಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕಂಡುಬರುವ ನೀಲಗಿರಿಯ ಪ್ರಭೇದವೆಣದರೆ ಯೂಕಲಿಪ್ಟಸ್ ಕ್ಯಾಮಲ್ಡ್ಯುಲೆನ್ಸಿಸ್.[೨೪]
ಯುರೋಪನ್ ಆರಂಭಿಕ ಪರಿಶೋಧಕರು ಹಾಗೂ ಸಂಗ್ರಾಹಕರಿಂದ ನೀಲಗಿರಿ ಮರಗಳು ಕಾಣಲ್ಪಟ್ಟಿರಬಹುದಾದರೂ, ಸಸ್ಯವಿಜ್ಞಾನದ ಅವುಗಳ ಯಾವುದೇ ಸಂಗ್ರಹಗಳೂ ೧೭೭೦ರವರೆಗೂ ಆದಂತೆ ಕಂಡುಬಂದಿಲ್ಲ. ಈ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಜೋಸೆಫ್ ಬ್ಯಾಂಕ್ಸ್ ಮತ್ತು ಡೇನಿಯೆಲ್ ಸೊಲ್ಯಾಂಡರ್ ಎಂಬಿಬ್ಬರು ಕ್ಯಾಪ್ಟನ್ ಜೇಮ್ಸ್ ಕುಕ್ ಎಂಬಾತನೊಂದಿಗೆ ಬಾಟನಿ ಕೊಲ್ಲಿಯಲ್ಲಿ ಬಂದಿಳಿದರು. ಅಲ್ಲಿ ಅವರು E. ಗಮ್ಮಿಫೆರಾ ದ ಮಾದರಿಗಳನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸಿದರು ಮತ್ತು ನಂತರದಲ್ಲಿ, ಕ್ವೀನ್ಸ್ಲೆಂಡ್ ನ ಉತ್ತರ ಭಾಗದಲ್ಲಿನ ಎಂಡೀವರ್ ನದಿಯ ಸಮೀಪ E. ಪ್ಲಾಟಿಫಿಲ್ಲಾ ವನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸಿದರು; ಈ ಎರಡು ಜಾತಿಗಳ ಪೈಕಿ ಯಾವುದಕ್ಕೂ ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಈ ರೀತಿಯ ಹೆಸರನ್ನಿಡಲಿಲ್ಲ.
೧೭೭೭ರಲ್ಲಿ, ಕುಕ್ನ ಮೂರನೇ ವಿಶೇಷ ಕಾರ್ಯಯಾತ್ರೆಯ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ, ದಕ್ಷಿಣ ಭಾಗದ ಟಾಸ್ಮೇನಿಯಾದಲ್ಲಿನ ಬ್ರೂನಿ ದ್ವೀಪದಲ್ಲಿ ಡೇವಿಡ್ ನೆಲ್ಸನ್ ಎಂಬಾತ ಒಂದು ನೀಲಗಿರಿಯನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸಿದ. ಈ ಮಾದರಿಯನ್ನು ಲಂಡನ್ನಲ್ಲಿನ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ವಸ್ತುಸಂಗ್ರಹಾಲಯಕ್ಕೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಲಾಯಿತು, ಮತ್ತು ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಲಂಡನ್ನಲ್ಲಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಎಲ್'ಹೆರಿಟಿಯರ್ ಎಂಬ ಫ್ರೆಂಚ್ ಸಸ್ಯವಿಜ್ಞಾನಿ ಇದಕ್ಕೆ ಯೂಕಲಿಪ್ಟಸ್ ಆಬ್ಲಿಕಾ ಎಂಬ ಹೆಸರಿಟ್ಟ. ಹೂವು ಬೆಳೆಯುತ್ತಾ ಹೋದಂತೆ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿರುವ ಹೂವಿನ ಭಾಗಗಳನ್ನು ರಕ್ಷಿಸುವ ಮತ್ತು ಹೂಬಿಡುವ ಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಹೊರಹೊಮ್ಮುವ ಕೇಸರಗಳ ಒತ್ತಡದಿಂದಾಗಿ ಉದುರುವ, ಹೂವಿನ ಮೊಗ್ಗಿನ ಬೀಜಕಣಕೋಶದ ಮುಚ್ಚಳಕ್ಕೆ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಲ್ಪಡುವ, "ಚೆನ್ನಾಗಿ" ಮತ್ತು "ಆವರಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿರುವ" ಎಂಬ ಅರ್ಥವನ್ನು ಕೊಡುವ ಯೂ ಮತ್ತು ಕಲಿಪ್ಟಸ್ ಎಂಬ ಗ್ರೀಕ್ ಮೂಲಪದಗಳಿಂದ ಅವನು ಸಾರ್ವತ್ರಿಕ ಹೆಸರನ್ನು ರಚಿಸಿದ. ಎಲ್ಲಾ ನೀಲಗಿರಿಗಳಿಗೂ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿರುವ ಒಂದು ಲಕ್ಷಣವನ್ನು ಎಲ್'ಹೆರಿಟಿಯರ್ ಆರಿಸಿದ ಎಂಬುದು ಒಂದು ಹೆಚ್ಚೂಕಮ್ಮಿ ಆಕಸ್ಮಿಕ ಘಟನೆಯಂತಿತ್ತು.
ಆಬ್ಲಿಕಾ ಎಂಬ ಹೆಸರು "ಆಬ್ಲಿಕ್" (ಓರೆಯಾದ) ಎಂಬ ಅರ್ಥವನ್ನು ಕೊಡುವ ಆಬ್ಲಿಕಸ್ ಎಂಬ ಲ್ಯಾಟಿನ್ ಭಾಷೆಯ ಪದದಿಂದ ಜನ್ಯವಾಯಿತು. ಆಬ್ಲಿಕ್ ಎಂಬ ಪದವು ಒಂದು ಎಲೆಯ ತಳಭಾಗವನ್ನು ವಿವರಿಸುವ ಸಸ್ಯವಿಜ್ಞಾನದ ಪದವಾಗಿದ್ದು, ಇದರಲ್ಲಿ ಎಲೆಯ ಅಲುಗಿನ ಎರಡು ಪಾರ್ಶ್ವಗಳು ಅಸಮನಾದ ಉದ್ದವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಒಂದೇ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಎಲೆಯ ತೊಟ್ಟನ್ನು ಅವು ಸಂಧಿಸುವುದಿಲ್ಲ.
E. ಆಬ್ಲಿಕಾ ೧೭೮೮-೮೯ರಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿತು ಮತ್ತು ಇದು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಮೊದಲ ಅಧಿಕೃತ ಐರೋಪ್ಯ ವಸಾಹತೀಕರಣದೊಂದಿಗೆ ಏಕಕಾಲಿಕವಾಗಿ ಸಂಭವಿಸಿತು. ಆಗಿನ ಮತ್ತು ೧೯ನೇ ಶತಮಾನದ ಅಂತ್ಯದ ನಡುವಣ ನೀಲಗಿರಿ ಯ ಮತ್ತಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚಿನ ಜಾತಿಗಳು ಹೆಸರಿಸಲ್ಪಟ್ಟವು ಮತ್ತು ಪ್ರಕಟಿಸಲ್ಪಟ್ಟವು. ಇವುಗಳ ಪೈಕಿ ಬಹುಪಾಲು ಜೇಮ್ಸ್ ಎಡ್ವರ್ಡ್ ಸ್ಮಿತ್ ಎಂಬ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಸಸ್ಯವಿಜ್ಞಾನಿಯಿಂದ ಮಾಡಲ್ಪಟ್ಟವು ಮತ್ತು ಬಹುಪಾಲು ಜಾತಿಗಳು ನಿರೀಕ್ಷಿಸಲ್ಪಟ್ಟಂತೆ ಸಿಡ್ನಿ ವಲಯದ ಮರಗಳಾಗಿದ್ದವು. ಇವುಗಳಲ್ಲಿ, ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ ಬೆಲೆಬಾಳುವ ಅಥವಾ ಮಹತ್ವವುಳ್ಳ E. ಪಿಲ್ಯುಲ್ಯಾರಿಸ್ , E. ಸ್ಯಾಲಿಗ್ನಾ ಮತ್ತು E. ಟೆರೆಟಿಕಾರ್ನಿಸ್ ಮೊದಲಾದವು ಸೇರಿವೆ.
ಜಾಕ್ವೆಸ್ ಲ್ಯಾಬಿಲ್ಲಾರ್ಡಿಯೇರ್ ಎಂಬ ಫ್ರೆಂಚ್ ಸಸ್ಯವಿಜ್ಞಾನಿಯಿಂದ ಮೊದಲಿಗೆ ಸಂಗ್ರಹಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಮತ್ತು ತರುವಾಯ ಹೆಸರಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಪಶ್ಚಿಮದ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಸ್ಥಳೀಯ ನೀಲಗಿರಿ ಯು ಯೇಟ್ (E. ಕಾರ್ನುಟಾ ) ಆಗಿತ್ತು. ಇದನ್ನು ಆತ ಈಗ ಎಸ್ಪೆರಾನ್ಸ್ ಎಂದು ಹೆಸರಾಗಿರುವ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ೧೭೯೨ರಲ್ಲಿ ಸಂಗ್ರಹಿಸಿದ.[೮]
ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಹಲವಾರು ಮಹಾನ್ ಸಸ್ಯವಿಜ್ಞಾನಿಗಳು, ಅದರಲ್ಲೂ ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ ಫರ್ಡಿನೆಂಡ್ ವಾನ್ ಮ್ಯೂಯೆಲ್ಲರ್, ೧೯ನೇ ಶತಮಾನದ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಸಕ್ರಿಯರಾಗಿದ್ದರು. ನೀಲಗಿರಿ ಮರಗಳ ಕುರಿತಾದ ಇವರ ಕೆಲಸವು, ೧೮೬೭ರಲ್ಲಿ ಬಂದ ಜಾರ್ಜ್ ಬೆಂಥಾಮ್ನ ಫ್ಲೋರಾ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯೆನ್ಸಿಸ್ ಎಂಬ ಕೃತಿಯಲ್ಲಿನ ಕುಲದ ಮೊಟ್ಟಮೊದಲ ಸಮಗ್ರ ದಾಖಲೀಕರಣಕ್ಕೆ ಮಹತ್ವದ ಕಾಣಿಕೆಯನ್ನು ನೀಡಿದವು. ಈ ಕೃತಿಯು ಇಂದು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಸಂಪೂರ್ಣ ಸಸ್ಯಸಂಪತ್ತಿನ ಕುರಿತಾದ ಏಕೈಕ ಗ್ರಂಥವಾಗಿ ಉಳಿದುಕೊಂಡಿದೆ. ಈ ದಾಖಲೆಯು ಸದರಿ ಕುಲಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಅತ್ಯಂತ ಮುಖ್ಯವಾದ ಹಾಗೂ ಮುಂಚಿನ ವ್ಯವಸ್ಥಿತ ನಿರೂಪಣೆಯಾಗಿದೆ. ಇದನ್ನು ಬೆಂಥಾಮ್ ಐದು ಸರಣಿಗಳಾಗಿ ವಿಂಗಡಿಸಿದ್ದು, ಅವನ ವೈಲಕ್ಷಣ್ಯಗಳು ಕೇಸರಗಳ ವಿಶಿಷ್ಟ ಲಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಆಧರಿಸಿದ್ದವು, ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ ಪರಾಗಕೋಶಗಳು (ಮ್ಯೂಯೆಲ್ಲರ್, ೧೮೭೯-೮೪), ಜೋಸೆಫ್ ಹೆನ್ರಿ ಮೇಡನ್ನಿಂದ (೧೯೦೩-೩೩) ವಿಸ್ತರಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಕಾರ್ಯ ಹಾಗೂ ವಿಲಿಯಂ ಫಾರಿಸ್ ಬ್ಲೇಕೆಲಿಯಿಂದ (೧೯೩೪) ನಡೆದ ಮತ್ತಷ್ಟು ವಿಸ್ತರಣೆಯನ್ನು ಇದು ಆಧರಿಸಿದೆ. ಪರಾಗಕೋಶದ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯು ಕಾರ್ಯಸಾಧ್ಯವಾಗುವಲ್ಲಿ ತೀರಾ ಸಂಕೀರ್ಣವಾಗಿತ್ತು ಮತ್ತು ತೀರಾ ಇತ್ತೀಚಿನ ವ್ಯವಸ್ಥಿತ ಕೆಲಸವು ಮೊಗ್ಗುಗಳು, ಹಣ್ಣುಗಳು, ಎಲೆಗಳು ಹಾಗೂ ತೊಗಟೆಯ ವಿಶಿಷ್ಟ ಲಕ್ಷಣಗಳ ಮೇಲೆ ಗಮನಹರಿಸಿದೆ.
ಬೀಜಕಣಕೋಶದ ಮುಚ್ಚಳದ ಇರುವಿಕೆಯೊಂದಿಗೆ ಹಣ್ಣು (ಕೋಶಗಳು) & ಮೊಗ್ಗುಗಳನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತಿರುವ ಯೂಕಲಿಪ್ಟಸ್ ಸೈಡೆರ್ಗ್ಸೈಲಾನ್ ಜಾತಿ.
ವಿಕ್ಟೋರಿಯಾದ ಪೂರ್ವ ಜಿಪ್ಸ್ಲೆಂಡ್ನಲ್ಲಿರುವ ನೀಲಗಿರಿ ಕಾಡು. ಬಹುತೇಕವಾಗಿ ಯೂಕಲಿಪ್ಟಸ್ ಆಲ್ಬೆನ್ಸ್ (ಬಿಳಿಯ ಪೆಟ್ಟಿಗೆ).
ವಿಕ್ಟೋರಿಯಾದ ಪೂರ್ವ ಜಿಪ್ಸ್ಲೆಂಡ್ನಲ್ಲಿರುವ ನೀಲಗಿರಿ ಕಾಡು. ಬಹುತೇಕವಾಗಿ ಯೂಕಲಿಪ್ಟಸ್ ಆಲ್ಬೆನ್ಸ್ (ಬಿಳಿಯ ಪೆಟ್ಟಿಗೆ).
ವಿಕ್ಟೋರಿಯಾದ ಪೂರ್ವ ಜಿಪ್ಸ್ಲೆಂಡ್ನಲ್ಲಿರುವ ನೀಲಗಿರಿ ಕಾಡು. ಬಹುತೇಕವಾಗಿ ಯೂಕಲಿಪ್ಟಸ್ ಆಲ್ಬೆನ್ಸ್ (ಬಿಳಿಯ ಪೆಟ್ಟಿಗೆ).
ತನ್ನ ಕೊಂಬೆಗಳ ಮೂಲಕ ಸೂರ್ಯನ ಬೆಳಕು ನುಸುಳಿಕೊಂಡು ಬರುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತಿರುವ ಒಂದು ನೀಲಗಿರಿ ಮರ.
ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ರಾಜಧಾನಿಯ ಭೂಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿನ ರೆಡ್ ಹಿಲ್ನಲ್ಲಿರುವ ಯೂಕಲಿಪ್ಟಸ್ ಬ್ರಿಜ್ಸಿಯಾನಾ (ಸೇಬಿನ ಪೆಟ್ಟಿಗೆ).
ದಕ್ಷಿಣ ಇಂಗ್ಲೆಂಡ್ನಲ್ಲಿ ನೆಡಲಾಗಿರುವ ಯೂಕಲಿಪ್ಟಸ್ ಗನ್ನೀ ಜಾತಿ. ಕಾಂಡದ ಕೆಳಗಿನ ಭಾಗವು ಐವಿ ಬಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ಮುಚ್ಚಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ.
ಯೂಕಲಿಪ್ಟಸ್ ಸಿನೆರಿಯಾ x ಪಲ್ವೆರುಲೆಂಟಾ - ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸಸ್ಯವಿಜ್ಞಾನದ ತೋಟ, ಕ್ಯಾನ್ಬೆರಾ
ಯೂಕಲಿಪ್ಟಸ್ ಗಾಲ್
ಯೂಕಲಿಪ್ಟಸ್ ಗ್ರಾಂಡಿಸ್ ಅಜೆಂಟೀನಾದ ಬ್ಯೂನೋಸ್ ಐರೆಸ್ ಪ್ರಾಂತ್ಯ.
ವಾಯವ್ಯ ಸ್ಪೇನ್ನಲ್ಲಿನ ಗ್ಯಾಲೀಷಿಯಾದಲ್ಲಿರುವ ವಿವೆರಿಯೋ ಸಮೀಪದಲ್ಲಿರುವ ನೀಲಗಿರಿ ನೆಡುತೋಪು. ಬಹುತೇಕವಾಗಿ ಯೂಕಲಿಪ್ಟಸ್ ಗ್ಲಾಬ್ಯುಲಸ್
ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಆಲ್ಪ್ಸ್ನಲ್ಲಿ ಚಳಿಗಾಲದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುವ ಒಂದು ಹಿಮದ ಅಂಟು (E. ಪಾಸಿಫ್ಲೋರಾ)
ನ್ಯೂ ಸೌತ್ ವೇಲ್ಸ್ನ ಬುರ್ರಾದಲ್ಲಿರುವ ಯೂಕಲಿಪ್ಟಸ್ ರುಬಿಡಾ (ಮೋಂಬತ್ತಿ ತೊಗಟೆಯ ಅಂಟು).
ಹೀತ್ಕೋಟ್ ನ್ಯಾಷನಲ್ ಪಾರ್ಕ್ನಲ್ಲಿರುವ ಈ ಮರವು ಒಂದು ಗಂಭೀರವಾದ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ.
ನ್ಯೂ ಸೌತ್ ವೇಲ್ಸ್ನ ದಕ್ಷಿಣದ ತೀರಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿರುವ
ಲಂಡನ್ನ ಕ್ಯೂ ಗಾರ್ಡನ್ಸ್ನಲ್ಲಿನ ಯೂಕಲಿಪ್ಟಸ್ ಚಾಪ್ಮಾನಿಯಾನಾ (ಬೊಗೊಂಗ್ ಅಂಟು)
ವಿಕ್ಟೋರಿಯಾದ ಷೇರ್ಬ್ರೂಕ್ ಕಾಡಿನಲ್ಲಿರುವ ಯೂಕಲಿಪ್ಟಸ್ ರೆಗ್ನಾನ್ಸ್ ಮರಗಳು
|month= ignored (help) |month= ignored (help) |coauthors= ignored (|author= suggested) (help) ೫ನೇ ಆವೃತ್ತಿ. ISBN ೦-೬೪೩-೦೬೯೬೯-೦|coauthors= ignored (|author= suggested) (help) ಮೂರನೇ ಆವೃತ್ತಿ. ISBN ೧-೮೭೬೪೭೩-೫೨-೫ ಸಂಪುಟ ೧. ಸೌತ್-ಈಸ್ಟರ್ನ್ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾ.ನೀಲಗಿರಿಯು (pronounced /ˌjuːkəˈlɪptəs/ ) ಮಿರ್ಟ್ಲ್ ಕುಟುಂಬವಾದ ಮಿರ್ಟೇಸಿಯಲ್ಲಿನ ಹೂಬಿಡುವ ಮರಗಳ (ಮತ್ತು ಕೆಲವೊಂದು ಪೊದೆಸಸ್ಯಗಳ) ಒಂದು ಬಹುವಿಧದ ಕುಲವಾಗಿದೆ. ಈ ಕುಲದ ಸದಸ್ಯ ಮರಗಳನ್ನು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಮರದ ಸಸ್ಯಸಂಪತ್ತು ವ್ಯಾಪಿಸಿದೆ. ಬಹುತೇಕವಾಗಿ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಸ್ಥಳೀಯ ಸಸ್ಯವಾಗಿರುವ ನೀಲಗಿರಿ ಯ ೭೦೦ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಜಾತಿಗಳು ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿವೆ, ಮತ್ತು ಅತ್ಯಂತ ಚಿಕ್ಕ ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಇವು ನ್ಯೂಗಿನಿಯಾ ಮತ್ತು ಇಂಡೋನೇಷ್ಯಾದ ಮಗ್ಗುಲಿನ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ ಹಾಗೂ ಫಿಲಿಪ್ಪೀನ್ ದ್ವೀಪಸಮೂಹದಷ್ಟು ದೂರದ ಉತ್ತರ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಜಾತಿಯು ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಕೇವಲ ೧೫ ಜಾತಿಗಳು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದಿಂದ ಆಚೆಗೆ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ, ಮತ್ತು ಕೇವಲ ೯ ಜಾತಿಗಳು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ. ಅಮೆರಿಕಾ ಖಂಡಗಳು, ಯುರೋಪ್, ಆಫ್ರಿಕಾ, ಮೆಡಿಟರೇನಿಯನ್ ನೆಲಸುತ್ತು ರೇವು, ಮಧ್ಯಪ್ರಾಚ್ಯ, ಚೀನಾ ಹಾಗೂ ಭಾರತದ ಉಪಖಂಡವನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಂತೆ ಉಷ್ಣವಲಯ ಹಾಗೂ ಉಪೋಷ್ಣವಲಯದಾದ್ಯಂತ ನೀಲಗಿರಿ ಯ ಜಾತಿಗಳನ್ನು ಬೆಳೆಸಲಾಗುತ್ತದೆ.
"ನೀಲಗಿರಿ ಮರಗಳು" ಎಂದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಲ್ಪಡುವ ಮೂರು ಒಂದೇ ರೀತಿಯ ಕುಲಗಳಲ್ಲಿ ನೀಲಗಿರಿ ಯು ಒಂದಾಗಿದ್ದು, ಕೊರಿಂಬಿಯಾ ಹಾಗೂ ಆಂಗೊಫೋರಾ ಗಳು ಉಳಿದ ಎರಡು ಕುಲಗಳಾಗಿವೆ. ಅನೇಕ ಜಾತಿಗಳು, ಇತರವುಗಳಿಗಿಂತ ಭಿನ್ನವಾಗಿ, ಅಂಟು ಮರಗಳು ಎಂದು ಚಿರಪರಿಚಿತವಾಗಿವೆ. ಏಕೆಂದರೆ, ಅನೇಕ ಜಾತಿಗಳು ತೊಗಟೆಯಲ್ಲಿನ ಯಾವುದೇ ಮುರಿತದಿಂದ ಹೇರಳವಾದ ಸಸ್ಯರಸವನ್ನು ಹೊರಸೂಸುತ್ತವೆ (ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಗೀಚಿದಂಥ ಅಂಟು). ಈ ಕುಲದ 'ಯೂಕಲಿಪ್ಟಸ್' ಎಂಬ ಸಾರ್ವತ್ರಿಕ ನಾಮವನ್ನು ಗ್ರೀಕ್ ಪದಗಳಿಂದ ಪಡೆಯಲಾಗಿದೆ. ಗ್ರೀಕ್ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ευ (ಯೂ ) ಎಂದರೆ "ಚೆನ್ನಾಗಿ" ಎಂಬ ಅರ್ಥ ಹಾಗೂ καλυπτος (ಕಲಿಪ್ಟಸ್ ) ಎಂದರೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ "ಆವರಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿರುವ" ಎಂಬ ಅರ್ಥವಿದ್ದು, ಇದು ಹೂವನ್ನು ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಅವಿಸಿಟ್ಟುಕೊಂಡಿರುವ ಪುಷ್ಪಪಾತ್ರೆಯ ಮೇಲಿನ ಬೀಜಕಣಕೋಶದ ಮುಚ್ಚಳಕ್ಕೆ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಲ್ಪಡುತ್ತದೆ.
ನೀಲಗಿರಿ ಯು ಜಾಗತಿಕ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯ ಸಂಶೋಧಕರು ಹಾಗೂ ಪರಿಸರವಾದಿಗಳ ಗಮನವನ್ನು ಸೆಳೆದಿದೆ. ಇದೊಂದು ವೇಗವಾಗಿ-ಬೆಳೆಯುವ ಕಾಡಿನ ಮೂಲವಾಗಿದ್ದು, ಇದರ ತೈಲವನ್ನು ಶುದ್ಧೀಕರಣಕ್ಕಾಗಿ ಬಳಸಬಹುದಾಗಿದೆ ಹಾಗೂ ಇದು ಒಂದು ನೈಸರ್ಗಿಕ ಕೀಟನಾಶಕವಾಗಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತದೆ. ಇದರ ಹೆಚ್ಚು ನೀರನ್ನು ಹೀರುವ ಗುಣವನ್ನು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಜೌಗುನೆಲಗಳನ್ನು ಒಣಗಿಸಲು, ತನ್ಮೂಲಕ ಮಲೇರಿಯಾದ ಅಪಾಯವನ್ನು ತಗ್ಗಿಸಲು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅವುಗಳ ಸ್ವಾಭಾವಿಕ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯಿಂದ ಆಚೆಗೆ ನೀಲಗಿರಿಯ ಮರಗಳನ್ನು, ಬಡಜನತೆಯ:22 ಮೇಲೆ ಅವು ಬೀರುವ ಪ್ರಯೋಜನಕಾರಿ ಪ್ರಭಾವಕ್ಕಾಗಿ ಶ್ಲಾಘಿಸುವುದೂ ಉಂಟು ಮತ್ತು ಆಕ್ರಮಣಶೀಲ ನೀರು-ಚೂಷಕಗಳಾಗಿರುವ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಅವುಗಳನ್ನು ತಿರಸ್ಕಾರದಿಂದ ಕಾಣುವುದೂ ಉಂಟು. ಇದು ಅವುಗಳ ಒಟ್ಟಾರೆ ಪ್ರಭಾವದ ಕುರಿತಾದ ವಿವಾದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ.
ယူကလစ်တပ်ပင်ကို ငှက်ခြောက်ပင်ဟူ၍လည်း ခေါ်ကြသည်။ ထိုအပင်သည် မာတဲမျိုး ရင်းဝင်ဖြစ်၍ မျိုးစိတ်ပေါင်း ၃၅ဝ မကရှိသည်။ အချို့ယူကလစ်တပ်ပင်များသည် ကြီးမား၍ အချို့ မှာ ချုံပင် မျှသာ ဖြစ်သည်။ များသောအားဖြင့် ပေ ၆ဝ- ၇ဝ ခန့်မြင့်တတ်ရာ တစ်ပင်မှာ ပေ ၄၈ဝ အထိပင် မြင့်သည်ဟု ဆိုလေသည်။ အကိုင်းအခက်များကင်း၍ ပင်စည်ဖြောင့်မတ် ပြီးလျှင် အနားချောသော အရွက်စိမ်း ကြီးများရှိသည့် ထို မြင့်မားသော အပင်ကြီးများကို ကြည့်ရသည်မှာ ထူးခြားသော မြင်ကွင်းတစ်ရပ် ဖြစ်လေသည်။
ထိုမြင့်မား၍ ခံနိုင်ရည်ရှိပြီးလျှင် အရွက်ပေါများသည့် ယူကလစ်တပ်ပင်သည် ဩစတြေီးလီးယားတိုက်နှင့် တက်စ မေးနီးယားကျွန်းတွင် မူရင်းဒေသအဖြစ် ပေါက်ရောက်သည်။ ထိုမှတစ်ဆင့် ဥရောပတိုက်၊ အယ်လဂျီး ရီးယား၊ အီဂျစ်၊ အိန္ဒိယ၊ တောင်အမေရိကတိုက်နှင့် အမေရိကန် ပြည်ထောင်စု တို့သို့ ယူဆောင်စိုက်ပျိုးကြလေသည်။ ယူကလစ်တပ်ပင်သည် ဖာရင်ဟိုက်အပူချိန် ၂၂ ဒီဂရီထက် တာရှည်အောက်မကျသော နေရာများတွင် ဖြစ်ထွန်းသည်ကို တွေ့ရသည်။ သို့သော် ရေခဲ သည့် အပူချိန်အောက်ထိ အေးသောဒေသတွင်လည်း တည်တံ့ နိုင်သည့် ယူကလစ်တပ်ပင်မျိုးစိတ်တစ်ခု ရှိသေးကြောင်းကို သတိပြုသင့်ပေသည်။
ယူကလစ်တပ်ပင်သည် ရေငွေ့အမြောက်အမြားကို အလိုရှိ သဖြင့် ငှက်ဖျားပေါများရာဒေသများရှိ စိမ့်များ အနီးတွင် စိုက်ပျိုးလေ့ရှိကြသည်။ ထိုသို့ စိုက်ပျိုးခြင်းအားဖြင့် ခြင်ကောင် ပေါများသော စိမ့်များမှ ရေများကို အလိုအလျောက် ခန်း ခြောက်တွေ့သွားစေသည်။ အမေရိကန်ပြည်ထောင်စု ကာလီ ဖိုးနီးယားပြည်နယ်တွင် ယူကလစ်တပ်ပင်များကို မျိုးစိတ်ပေါင်း ၇ဝ ထိ စိုက်ပျိုးထားသည်။ ထိုသို့ စိုက်ပျိုးထားရာတွင် အချို့ မှာ အလှအပအတွက်ဖြစ်၍ အချို့မှာမူ အသုံးချရန်ဖြစ်သည်။
တစ်ခါတစ်ရံတွင် ယူကလစ်တပ်ပင်များကို လိမ္မော်နှင့် ရှောက် ပင်များကို လေတိုက်ခတ်ခြင်းမှ ကာကွယ်ပေးနိုင်သည်။ ထိုပြင် လမ်းဘေးတွင်လည်း အရိပ်ရစေရန်အတွက် စိုက်ပျိုးထားတတ် ကြသည်။
ယူကလစ်တပ်ပင်သည် ဩစတြေီးယားတိုက်တွင် လွန်စွာ အရေးကြီးသည်။ ထိုတိုက်ရှိ အချို့ ယူကလစ် တပ်ပင်များသည် မဟောဂနီကဲ့သို့ နီနေသည်၊ ယူကလစ်တပ်ပင်၏ အသားကို ပိုးများမဖောက်နိုင်သဖြင့် သင်္ဘောများ ဆောက်လုပ်ရာတွင် ထိုအပင်၏ အသားထက်ပို၍ ကောင်းမွန်သော အသားများ မရှိချေ။ ကြေးနန်းကြိုးများ သွယ်တန်းရန်တိုင်များနှင့် ဝင်းခြံ တိုက်များအဖြစ်လည်း အသုံးပြုကြလေသည်။
ထိုပြင် ယူကလစ်တပ်ပင်၏ အသားကို အရောင်တင်နိုင် သဖြင့် ထိုအသားဖြင့် အိမ်ထောင် ပရိဘောဂများ ကိုလည်း ပြုလုပ်လေ့ရှိကြသည်။ အချို့ ယူကလစ်တပ်ပင်မျိုးစိတ်၏ အခေါက်များကို သားရေနယ်ရာတွင် အသုံးပြုကြသည်။ အချို့ မျိုးစိတ်၏ အခေါက်များမှ ကြိုးကျစ်ရန် အမျှင်များကို ရရှိ သည်။ ထိုအမျှင်များကို စက္ကူပြုလုပ်ရာ၌လည်းကောင်း၊ အိမ် အမိုးများ မိုးရာ၌လည်းကောင်း အသုံးပြုလေ့ရှိကြသည်။
ယူကလစ်တပ်ပင်၏ အရွက်များတွင် အဖိုးတန်သည့် အဆီ ပါရှိသည်။ ထိုအဆီ၏ အနံ့သည် ပရုတ်နံ့နှင့်တူသည်။ ထို အဆီကို အပုပ်နိုင်ဆေး (အနာမယဉ်းဆေး)၊ အနံ့ဖျက်ဆေးနှင့် အားကြွဆေးများအဖြစ် အသုံးပြုနိုင်သည်။ ထိုပြင် အဆုတ်နာ၊ လည်ချောင်းနာအတွက်နှင့် အနာများကို စည်းပေးရာတွင်လည်း အသုံးပြုနိုင်သည်။
ယူကလစ်တပ်ပင်၏ အပွင့်များသည် ငယ်၍ ဖြူကြသည်။ ဘောလုံးကလေးများနှင့် ဆင်တူသည်။ အတွင်း၌ ဝတ်ရည်များ ရှိသည်။ ထိုမှတစ်ဆင့် ခွက်နှင့်တူသော အသီးအဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲသွားကြသည်။ ထိုအသီးကလေးများအတွင်း၌ အစေ့ ကလေးများ ရှိသည်။
ပြည်ထောင်စု မြန်မာနိုင်ငံ ရှမ်းကုန်းပြင်မြင့်တွင် ယူကလစ် တပ်ပင် အနည်းအကျဉ်း ပေါက်သည်ကို တွေ့ရသည်။[၂]
ပုံသဏ္ဌာန် : အပင် အပင် ကြီးမျိုး ဖြစ်၏။ မျိုးစိတ်ပေါင်း ၆၀၀ ကျော်မျှ ရှိ၏။ အမြင့်ပေ ၁၀၀ ကျော် ခန့် ရှိ၏။ ထိပ်ပိုင်း တွင် ကိုင်းဖြာ၏။ အခက် အလက် အရွက်များ အောက်သို့ တွဲလျား ကျနေ၏။ အခေါက်မှာ ပါး၍ ငွေရောင် ထပြီး ပြောင်ချော၏။ အကိုင်း အခက်များ နုစဉ် နီရောင် သမ်းသည်။ အရွက် ရွက်လွှဲ ထွက်သည်။ ရှည်မျောမျော လှံစွပ်ပုံ ရှိသည်။ရွက်ထိပ် ချွန်သည်။ရွက်ရင်း အနည်းငယ် သွယ်၏။ အနံ့ မွှေး၏။ ရွက်ပြား အစိမ်းဖျော့ ရောင် ရှိ၍ သားရေကဲ့သို့ ပြောင်ချော ပြီး အနားညီ သည်။ ရွက်လယ်ကြော ထင်ရှား၏။ အပွင့် ဖြူ၏။ ပွင့်တည်း ပွင့်၏။ ခေါင်းလောင်းပုံ ရှိ၏။ တန်ခူးလ တွင် ပွင့်သည်။ အသီး အညှာမဲ့၍ အမြှောင်း ၄ မြှောင်း ပါ၏။ အစေ့ အလွန် သေးငယ် ပြီး များပြားစွာ ပါဝင်၏။ ဝါဆိုလ တွင် သီးသည်။ အသုံးပြုနိုင်သည့် အစိတ်အပိုင်းများ : အရွက်၊ အဆီ၊ အမြစ်။ မြန်မာနိုင်ငံတွင် တွေ့နိုင်သောနေရာများ : သမပိုင်း ဒေသတွင် ပေါက်ရောက်သည်။ မြန်မာ နိုင်ငံ အနှံ့ အပြား ၌လည်း စိုက်ပျိုး ဖြစ်ထွန်း နိုင်သည်။ ပေါက်ရောက်ပုံ စိုက်ပျိုးပင် ဖြစ်သည်။ စိုက်ပျိုးခြင်း- (က)ပျိုးထောင်ခြင်း နတ်တော်လ တွင် ပျိုးဘောင်အား အနံ ၄ ပေ၊ အနက် ၁ ပေ၊ အလျား သင့်တော် သလို ထား၍ ပြုပြင် ရမည်။ အလွယ် တကူ ပွင့်နိုင် ပိတ်နိုင် သော တစ်ဖက်ရပ် အမိုးအကာ ပြုလုပ် ထားရှိရန် လိုသည်။ ပျိုးခင်းမြေ အား နွားချေးမှုန့် ၁ ဆ၊ သဲ ၂ ဆနှင့် မြေဆွေး ၄ ဆ ခန့် ရော၍ ချပေး သင့်သည်။ ၁/၂ လက်မ အနက်ရှိ မျဉ်းကြောင်း ငယ်များ ၂ လက်မ ခြားဆွဲ ၍ မျိုးစေ့ ချပြီး ရေကို ညီညာစွာ ခပ်ဖြည်းဖြည်း လောင်းပေး ရမည်။ ရေကို မှန်မှန် လောင်းပေး ခြင်းဖြင့် ၄၁ ရက် အတွင်း ပြည့်စုံစွာ အပင် ပေါက်နိုင် ပေသည်။ (ခ)ပြောင်းရွှေ့စိုက်ပျိုးခြင်း ပလတ်စတစ် အိတ်များတွင် နွားချေးမှုန့် ၁ ဆ၊ သဲ ၂ ဆ၊ မြေဆွေး ၃ ဆ ရောစပ်ပြီး မျိုးသက် ၂ လ ခန့် ရှိသော ၂ လက်မ မှ ၃ လက်မ အမြင့် ရှိ အပင်ငယ် များကို ရွှေ့ ပြောင်း စိုက်ပျိုး ရသည်။ ပျိုးထောင် စဉ်တွင် ရေအား ခပ်ဖြည်းဖြည်း နှင့် ညီညီ ညာညာ မှန်မှန် လောင်းပေးခြင်း၊ စိုက်ပျိုး ပြီးနောက် လိုအပ်သလို ရေလောင်း ပေးခြင်း များအား အပင် ရှင်သန် စိတ်ချ ရသည့် အထိ လုပ်ဆောင် ပေးရ ပါမည်။ (ဂ)စိုက်ပျိုးခြင်း နယုန်လ တွင် စတင် စိုက်ပျိုးကြ သည်။ ပျိုးသက် ၅-၆ လ ခန့်ရှိသော အခါ တစ်ပင် နှင့် တစ်ပင် ၅ ပေ အကွာ အတန်းလိုက် ၉ ပေ အကွက် အနက် ၁ ပေ၊ အချင်း ၁ ပေ ကျင်းများ တူး၍ မြေချ စိုက်ပျိုး နိုင်ပါသည်။ (ဃ)ပြုစုဂရုစိုက်ခြင်း ပေါင်းရှင်းခြင်း၊ အပင်ခြေ အား မြေဆွခြင်း လုပ်ငန်း ကိုလည်း အခါ အားလျော်စွာ ပြုလုပ် ပေးသွား သင့်ပေသည်။ အသုံးဝင်ပုံ : အာနိသင် မြန်မာ ဆေးကျမ်း များအလို အရ ယူကလစ် သည် အရသာ စပ်ရှားရှား ရှိ၏။ အစေးသည် ပန်းနာ ရင်ကျပ်နာ ကို ပျောက်စေ၏။ ဝမ်းကို သက်စေ၏။ ဝမ်းဖောရောင် ခြင်းနှင့် ဝမ်းကြော တင်းခြင်း တို့ကို နိုင်၏။ ဦးနှောက် ကို ကြည်လင်စေ၏။ ၁၀။အသုံးပြုပုံ- အရွက် ၁။ အရွက်ကို ကြိတ်၍ အနာမီး၊ အနာစက် များကို လိမ်းပေးခြင်း၊ အုံပေးခြင်း ဖြင့် ပျောက်ကင်း၏။ ၂။ အရွက်ကို ပြုတ်၍ အခိုး အငွေ့ ရှူရှိုက် သော် ပန်းနာ ကြောင့် ရင်ကျပ်ခြင်း ပျောက်၍ အသက်ရှူ လွယ်လာ၏။ ၃။ ချွဲသလိပ် ရောဂါ၊ အဆိပ် သင့်၍ ဖျားခြင်း၊ ကြက်ညှာ ချောင်းဆိုး ရောဂါနှင့် ခွဲစိတ် ထားသော ဒဏ်ရာ များ၌ လည်း ယူကလစ်ရွက် ကို အသုံးပြု၏။ ၄။ ဆူနေသော ရေနွေးတွင် အရွက်ထည့် ပြီး ချွေးအောင်း ပေါင်းခံ ခြင်းဖြင့် နှာစေး ခေါင်းကိုက် ချောင်းဆိုး ပျောက်၏။ အဆီ ၁။ အဆီကို အရေပြား ပေါ်၌ ဖြစ်ပေါ် တတ်သော အနာ ရောဂါများ ပေါ်တွင် လိမ်းပေးရ၏။ ၂။ အဆစ် အမျက် ကိုက်ခြင်း နှင့် ရောင်ခြင်း ဖြစ်လျှင် သံလွင်ဆီ နှင့် ဆတူ ရော၍ လိမ်းက ပျောက်၏။ ၃။ လိမ်းဆေးဆီ ပြုလုပ်၍ မီးလောင်သော နေရာ၌ လိမ်းပေးရ၏။ ရင်ကျပ်ခြင်း အတွက်လည်း အသုံးပြု နိုင်၏။ အမြစ် ၁။ အမြစ်ကို ဝမ်းနုတ်ဆေး အဖြစ် ဖော်စပ် သုံးသည်။ [၃]
ယူကလစ်တပ်ပင်ကို ငှက်ခြောက်ပင်ဟူ၍လည်း ခေါ်ကြသည်။ ထိုအပင်သည် မာတဲမျိုး ရင်းဝင်ဖြစ်၍ မျိုးစိတ်ပေါင်း ၃၅ဝ မကရှိသည်။ အချို့ယူကလစ်တပ်ပင်များသည် ကြီးမား၍ အချို့ မှာ ချုံပင် မျှသာ ဖြစ်သည်။ များသောအားဖြင့် ပေ ၆ဝ- ၇ဝ ခန့်မြင့်တတ်ရာ တစ်ပင်မှာ ပေ ၄၈ဝ အထိပင် မြင့်သည်ဟု ဆိုလေသည်။ အကိုင်းအခက်များကင်း၍ ပင်စည်ဖြောင့်မတ် ပြီးလျှင် အနားချောသော အရွက်စိမ်း ကြီးများရှိသည့် ထို မြင့်မားသော အပင်ကြီးများကို ကြည့်ရသည်မှာ ထူးခြားသော မြင်ကွင်းတစ်ရပ် ဖြစ်လေသည်။
ထိုမြင့်မား၍ ခံနိုင်ရည်ရှိပြီးလျှင် အရွက်ပေါများသည့် ယူကလစ်တပ်ပင်သည် ဩစတြေီးလီးယားတိုက်နှင့် တက်စ မေးနီးယားကျွန်းတွင် မူရင်းဒေသအဖြစ် ပေါက်ရောက်သည်။ ထိုမှတစ်ဆင့် ဥရောပတိုက်၊ အယ်လဂျီး ရီးယား၊ အီဂျစ်၊ အိန္ဒိယ၊ တောင်အမေရိကတိုက်နှင့် အမေရိကန် ပြည်ထောင်စု တို့သို့ ယူဆောင်စိုက်ပျိုးကြလေသည်။ ယူကလစ်တပ်ပင်သည် ဖာရင်ဟိုက်အပူချိန် ၂၂ ဒီဂရီထက် တာရှည်အောက်မကျသော နေရာများတွင် ဖြစ်ထွန်းသည်ကို တွေ့ရသည်။ သို့သော် ရေခဲ သည့် အပူချိန်အောက်ထိ အေးသောဒေသတွင်လည်း တည်တံ့ နိုင်သည့် ယူကလစ်တပ်ပင်မျိုးစိတ်တစ်ခု ရှိသေးကြောင်းကို သတိပြုသင့်ပေသည်။
ယူကလစ်တပ်ပင်သည် ရေငွေ့အမြောက်အမြားကို အလိုရှိ သဖြင့် ငှက်ဖျားပေါများရာဒေသများရှိ စိမ့်များ အနီးတွင် စိုက်ပျိုးလေ့ရှိကြသည်။ ထိုသို့ စိုက်ပျိုးခြင်းအားဖြင့် ခြင်ကောင် ပေါများသော စိမ့်များမှ ရေများကို အလိုအလျောက် ခန်း ခြောက်တွေ့သွားစေသည်။ အမေရိကန်ပြည်ထောင်စု ကာလီ ဖိုးနီးယားပြည်နယ်တွင် ယူကလစ်တပ်ပင်များကို မျိုးစိတ်ပေါင်း ၇ဝ ထိ စိုက်ပျိုးထားသည်။ ထိုသို့ စိုက်ပျိုးထားရာတွင် အချို့ မှာ အလှအပအတွက်ဖြစ်၍ အချို့မှာမူ အသုံးချရန်ဖြစ်သည်။
တစ်ခါတစ်ရံတွင် ယူကလစ်တပ်ပင်များကို လိမ္မော်နှင့် ရှောက် ပင်များကို လေတိုက်ခတ်ခြင်းမှ ကာကွယ်ပေးနိုင်သည်။ ထိုပြင် လမ်းဘေးတွင်လည်း အရိပ်ရစေရန်အတွက် စိုက်ပျိုးထားတတ် ကြသည်။
ယူကလစ်တပ်ပင်သည် ဩစတြေီးယားတိုက်တွင် လွန်စွာ အရေးကြီးသည်။ ထိုတိုက်ရှိ အချို့ ယူကလစ် တပ်ပင်များသည် မဟောဂနီကဲ့သို့ နီနေသည်၊ ယူကလစ်တပ်ပင်၏ အသားကို ပိုးများမဖောက်နိုင်သဖြင့် သင်္ဘောများ ဆောက်လုပ်ရာတွင် ထိုအပင်၏ အသားထက်ပို၍ ကောင်းမွန်သော အသားများ မရှိချေ။ ကြေးနန်းကြိုးများ သွယ်တန်းရန်တိုင်များနှင့် ဝင်းခြံ တိုက်များအဖြစ်လည်း အသုံးပြုကြလေသည်။
ထိုပြင် ယူကလစ်တပ်ပင်၏ အသားကို အရောင်တင်နိုင် သဖြင့် ထိုအသားဖြင့် အိမ်ထောင် ပရိဘောဂများ ကိုလည်း ပြုလုပ်လေ့ရှိကြသည်။ အချို့ ယူကလစ်တပ်ပင်မျိုးစိတ်၏ အခေါက်များကို သားရေနယ်ရာတွင် အသုံးပြုကြသည်။ အချို့ မျိုးစိတ်၏ အခေါက်များမှ ကြိုးကျစ်ရန် အမျှင်များကို ရရှိ သည်။ ထိုအမျှင်များကို စက္ကူပြုလုပ်ရာ၌လည်းကောင်း၊ အိမ် အမိုးများ မိုးရာ၌လည်းကောင်း အသုံးပြုလေ့ရှိကြသည်။
ယူကလစ်တပ်ပင်၏ အရွက်များတွင် အဖိုးတန်သည့် အဆီ ပါရှိသည်။ ထိုအဆီ၏ အနံ့သည် ပရုတ်နံ့နှင့်တူသည်။ ထို အဆီကို အပုပ်နိုင်ဆေး (အနာမယဉ်းဆေး)၊ အနံ့ဖျက်ဆေးနှင့် အားကြွဆေးများအဖြစ် အသုံးပြုနိုင်သည်။ ထိုပြင် အဆုတ်နာ၊ လည်ချောင်းနာအတွက်နှင့် အနာများကို စည်းပေးရာတွင်လည်း အသုံးပြုနိုင်သည်။
ယူကလစ်တပ်ပင်၏ အပွင့်များသည် ငယ်၍ ဖြူကြသည်။ ဘောလုံးကလေးများနှင့် ဆင်တူသည်။ အတွင်း၌ ဝတ်ရည်များ ရှိသည်။ ထိုမှတစ်ဆင့် ခွက်နှင့်တူသော အသီးအဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲသွားကြသည်။ ထိုအသီးကလေးများအတွင်း၌ အစေ့ ကလေးများ ရှိသည်။
ပြည်ထောင်စု မြန်မာနိုင်ငံ ရှမ်းကုန်းပြင်မြင့်တွင် ယူကလစ် တပ်ပင် အနည်းအကျဉ်း ပေါက်သည်ကို တွေ့ရသည်။
ባህር ዛፍ (Eucalyptus) በተፈጥሮው ከአውስትራሊያ የሚገኝ አበባ ሚያብብ የዛፍ ወገን ነው። በአለም ላይ 700 አይነት የባህር ዛፍ ዝርያዎች አሉ፣ ከነዚህ ውስጥ 15ቱ ከአዉስትራሊያ ውጭ በተፈጥሮ ሲገኙ ከ700ው 9ኙ ዘር ብቻ አውስትራሊያ ውስጥ በተፈጥሮ አይገኝም። በኢትዮጵያ በተለይ የታወቁት፦
ናቸው።
በአዲስ አበባ ከተማ ዳግማዊ ምኒልክ የባህር ዛፍ ፍሬ አስመጥተው ካስተከሉ በኋላ ይሄ አዲስ ዕጽ ዓየሩ ተስማምቶት ለከተማዋ የአረንጓዴ መቀነት ይመስል በጥቂት ዓመታት አሸበረቃት። በ፲፱፻፵ ዎቹ ይሄ መቀነት እስከ አርባ ካሬ ኪሎ ሜትር ስፋት በመያዙ ከተማዋን በሰፊው "Eucalyptopolis" (የባህር ዛፍ ከተማ) የተባለ ቅጽል ስምን አትርፎላት ነበር።[1]
በአሁኑ ወቅት ባህር ዛፍ አለም አቀፍ ተፈላጊነት አግኝቷል። ይህም የሆነበት ምክንያት
ሆኖም ግን ባህር ዛፍ ከላይ ለተጠቀሱት አላማወች ቢያገለግልም ትልቁ ችግሩ ውሃ በጣም ይወዳል። ስለሆንም እርሱ በተተከለበት ሌሎች አትክልቶች የማደግ እድላቸው ዝቅተኛ ነው። ኢትዮጵያም ውስጥ በአዲስ አበባና ሌሎች ከተሞች ምንጮችን እንዳደረቀ መረጃ አለ።
አፄ ምኒልክ አዲስ አበባ የመንግሥታቸው መቀመጫ እንድትሆን መወሰን የቻሉት ከአውስትራሊያ የመጣው ባህር ዛፍ ለማገዶ ችግር አፋጣኝ ምላሽ የሚሰጥ ሆኖ በመገኘቱ ነበር፡፡
ባህር ዛፍን ጨምሮ የደን ልማት ለአገርና ለሕዝብ ያለውን ጠቀሜታ የተረዳው የአፄ ኃይለሥላሴም መንግሥት ከሐምሌ 9 ቀን 1948 ዓ.ም ጀምሮ በየዓመቱ የደን በዓል ቀን ሆኖ እንዲከበር ወስኖ እንደነበር “ፍሬ ከናፍር 3ኛ መፅሐፍ” በሚል ርእስ በ1957 ዓ.ም የታተመው ጥራዝ ውስጥ ታሪኩ ተዘግቧል፡፡
በዘመኑ በሆለታ ከተማ በተከበረው የደን በዓል ቀን ላይ ንግግር ያደረጉት የእርሻ ሚኒስትሩ ባላምባራስ ማህተመሥላሴ ወልደመስቀል ለበዓሉ በመቶ ሺህ የሚቆጠር ችግኝ መዘጋጀቱን፣ ችግኞቹን መትከያ 120,000 ሜትር ካሬ መሬት መሰናዳቱን፣ ከሚተከሉትም ችግኞች የሚበዙት ከውጭ አገር የመጡ መሆናቸውን፣ ለፕሮጀክቱ መሳካት የተባበሩት መንግሥታት የእርሻና የምግብ ድርጅት እገዛ ማድረጉን ገልፀዋል፡፡
የደን በዓል ቀን ተቆርጦለት መከበር ከመጀመሩ በፊት በተሰራው ሥራም ወደ አንድ ሚሊዮን የሚደርሱ እፅዋት መተከላቸውን ያመለከቱት አፄ ኃይለሥላሴ በበኩላቸው ባደረጉት ንግግር “አስፈላጊውን ችግኝ ምንም እንኳን የእርሻ ሚኒስቴር እንዲሰጥ ቢታዘዝ ከእርሻ ሚኒስቴር እየተወሰዱ የሚተከሉት ዛፎች ሁሉ የባለርስቱ ንብረት ናቸውና ይህን ሥራ ያለማቋረጥ በትጋት መፈፀም ግዴታ ነው፡፡”
የእርሻ ሚኒስትሩና ንጉሠ ነገሥቱ “በሆለታ ዛፍ ተክል መፈተኛ ጣቢያ” ተገኝተው ካደረጉት ንግግር መረዳት እንደሚቻለው ካለፈው ብቻ ሳይሆን ዛሬ ከሚታየውም እውነታ ጋር እያያዝን ብዙ ጥያቄ እንድናነሳ ግድ የሚሉ መረጃዎች ሰፍረዋል፡፡
ለሐምሌ 9 ቀን 1948 ዓ.ም የደን በዓል ቀን እንዲተከሉ የቀረቡት እፅዋት የሚበዙት ከውጭ የመጡ ከሆነ አሁን ባህር ዛፍን በአገር በቀል እፅዋት የመተካቱ ተግባር በዚያ ዘመን በብዛት ወደ አገር ውስጥ የገቡትንም ያካትት ይሆን? “የሆለታ ዛፍ ተክል መፈተኛ ጣቢያ” ጥናትና ምርምር ዛሬ ተግባራዊ እየሆነ ላለው ተግባር ምን አስተዋፅኦ አድርጓል? ለ1948 ዓ.ም የደን በዓል ቀን የተባበሩት መንግሥታት የእርሻና የምግብ ድርጅት እገዛ ዛሬም ለተመሳሳይ ዓላማ እያገኘናቸው ካሉ እርዳታዎች ጋር ስናነፃፅረው ስለነገ መድረሻችን ምን ያሳየናል? በዘመኑ አፄ ኃይለሥላሴና የእለቱ የክብር እንግዶች የተከሏቸው ችግኞች አሁን ይኖሩ ይሆን?
ዛፍ እንደ ቅርስ፣ እንደ ሐውልት ታሪክ ማስተላለፊያ ሆኖም አገልግሏል፡፡ በአፍሪካ ኢኮኖሚክ ኮሚሽን ሕንፃ ፊት ለፊት በ”አፍሪካ ፓርክ” ውስጥ ያሉት እፅዋት በአፄ ኃይለሥላሴ ዘመነ መንግሥት ለአፍሪካ አንድነት ስብሰባ ወደ አዲስ አበባ የመጡ የአህጉሪቱ መሪዎች የተከሏቸው ናቸው፡፡ በአዲስ አበባ ከተማ ብቻ ሳይሆን በክልል ከተሞችም በታዋቂ ሰዎች የተተከሉ እፅዋት እንዳሉ መረጃ ከሚሰጡን መፃሕፍት አንዱ የሰይፉ መታፈሪያ ፍሬው “ዐፈር ያነሳ ሥጋ” የግጥም ስብስብ መድብል ነው፡፡
በ1964 ዓ.ም የታተመው ይህ መፅሐፍ ጥር 24 ቀን 1961 ዓ.ም የተፃፈና “አንድ ያልታደለ ዛፍ” የሚል ርእስ ያለው ግጥምን ይዟል፡፡ በዘመኑ የተባበሩት መንግሥታት ድርጅት ዋና ፀሐፊ ሆነው ያገለግሉ የነበሩት ኡ፡ታንት በኢትዮጵያ ጉብኝት ባደረጉበት ወቅት በደብረዘይት ከተማ የዛፍ ተከላ ሥነ ሥርዓት አከናውነዋል
የቅጠሉ ተናኝ ዘይት ለጉንፋን ይረዳል። ትንኞችንም ለማባረር ይረዳል። ቅጠሎቹ በወለሎች ላይ የሚዘረጉ ናቸው። የቅጠሉም ውጥ ለማጅራት ገትር ተጉመጠመጠ።[2]
በአውስትራሊያ ለቅጠሉ ሱስነት ያለ ኪሴ እንስሳ ወይም «ኮዋላ» ይገኛል።
S'equalitu o eucalitu (Eucalyptus) est una gènia de matas de sa Familia de sa Murta.
Arvure originariu de s'Australia. S'in de agatana meda in Sardigna, in logos affaca a mare. Arvure chi creschede in logos siccos. Piantadu po reparare dae su entu, ada ratos chi si segana fatzilmente. Est un arvure bastante mannu, cun fozas minores birdes chi tirana a su biancu. Puru su truncu est de colore birde bianchitu. Linna debile de pagu valore.
Eucalyptus (/ˌjuːkəˈlɪptəs/)[2] is a genus of over seven hundred species of flowering trees, shrubs or mallees in the myrtle family, Myrtaceae. Along with several other genera in the tribe Eucalypteae, including Corymbia, they are commonly known as eucalypts.[3] Plants in the genus Eucalyptus have bark that is either smooth, fibrous, hard or stringy, leaves with oil glands, and sepals and petals that are fused to form a "cap" or operculum over the stamens. The fruit is a woody capsule commonly referred to as a "gumnut".
Most species of Eucalyptus are native to Australia, and every state and territory has representative species. About three-quarters of Australian forests are eucalypt forests. Many eucalypt species have adapted to wildfire, and resprout after fire or have seeds which survive fire.
A few species are native to islands north of Australia and a smaller number are only found outside the continent. Eucalypts have been grown in plantations in many other countries because they are fast growing and have valuable timber, or can be used for pulpwood, for honey production or essential oils. In some countries, however, they have been removed because of the danger of forest fires due to their high inflammability.
Eucalypts vary in size and habit from shrubs to tall trees. Trees usually have a single main stem or trunk but many eucalypts are mallees that are multistemmed from ground level and rarely taller than 10 metres (33 feet). There is no clear distinction between a mallee and a shrub but in eucalypts, a shrub is a mature plant less than 1 m (3 ft 3 in) tall and growing in an extreme environment. E. vernicosa in the Tasmanian highlands, E. yalatensis on the Nullarbor and E. surgens growing on coastal cliffs in Western Australia are examples of eucalypt shrubs.[4]
The terms "mallet" and "marlock" are only applied to Western Australian eucalypts. A mallet is a tree with a single thin trunk with a steeply branching habit but lacks both a lignotuber and epicormic buds. E. astringens is an example of a mallet. A marlock is a shrub or small tree with a single, short trunk, that lacks a lignotuber and has spreading, densely leafy branches that often reach almost to the ground. E. platypus is an example of a marlock.[4][5][6]
Eucalyptus trees, including mallets and marlocks, are single-stemmed and include Eucalyptus regnans, the tallest known flowering plant on Earth.[7]
Tree sizes follow the convention of:
Eucalyptus regnans, a forest tree, showing crown dimension, Tasmania
E. camaldulensis, immature woodland trees, showing collective crown habit, Murray River, Tocumwal, New South Wales
E. cretata, juvenile, showing low branching 'mallee' form, Melbourne, Victoria
E. angustissima, showing shrub form, Melbourne
E. platypus, showing ‘marlock’ form, Melbourne
All eucalypts add a layer of bark every year and the outermost layer dies. In about half of the species, the dead bark is shed exposing a new layer of fresh, living bark. The dead bark may be shed in large slabs, in ribbons or in small flakes. These species are known as "smooth barks" and include E. sheathiana, E. diversicolor, E. cosmophylla and E. cladocalyx. The remaining species retain the dead bark which dries out and accumulates. In some of these species, the fibres in the bark are loosely intertwined (in stringybarks such as E. macrorhyncha or peppermints such as E. radiata) or more tightly adherent (as in the "boxes" such as E. leptophleba). In some species (the "ironbarks" such as E. crebra and E. jensenii) the rough bark is infused with gum resin.[4]
Many species are ‘half-barks’ or ‘blackbutts’ in which the dead bark is retained in the lower half of the trunks or stems—for example, E. brachycalyx, E. ochrophloia, and E. occidentalis—or only in a thick, black accumulation at the base, as in E. clelandii. In some species in this category, for example E. youngiana and E. viminalis, the rough basal bark is very ribbony at the top, where it gives way to the smooth upper stems. The smooth upper bark of the half-barks and that of the completely smooth-barked trees and mallees can produce remarkable colour and interest, for example E. deglupta.[9]
E. globulus bark cells are able to photosynthesize in the absence of foliage, conferring an "increased capacity to re-fix internal CO2 following partial defoliation".[10] This allows the tree to grow in less-than-ideal climates, in addition to providing a better chance of recovery from damage sustained to its leaves in an event such as a fire.[11]
Different commonly recognised types of bark include:
Bark detail of E. angophoroides, the apple-topped box
Coloured bark of E. deglupta native to Southeast Asia
'Box' bark of E. quadrangulata, the white-topped box
Dark, fissured 'ironbark' of E. sideroxylon
Nearly all Eucalyptus are evergreen, but some tropical species lose their leaves at the end of the dry season. As in other members of the myrtle family, Eucalyptus leaves are covered with oil glands. The copious oils produced are an important feature of the genus. Although mature Eucalyptus trees may be towering and fully leafed, their shade is characteristically patchy because the leaves usually hang downwards.
The leaves on a mature Eucalyptus plant are commonly lanceolate, petiolate, apparently alternate and waxy or glossy green. In contrast, the leaves of seedlings are often opposite, sessile and glaucous, but many exceptions to this pattern exist. Many species such as E. melanophloia and E. setosa retain the juvenile leaf form even when the plant is reproductively mature. Some species, such as E. macrocarpa, E. rhodantha, and E. crucis, are sought-after ornamentals due to this lifelong juvenile leaf form. A few species, such as E. petraea, E. dundasii, and E. lansdowneana, have shiny green leaves throughout their life cycle. E. caesia exhibits the opposite pattern of leaf development to most Eucalyptus, with shiny green leaves in the seedling stage and dull, glaucous leaves in mature crowns. The contrast between juvenile and adult leaf phases is valuable in field identification.
Four leaf phases are recognised in the development of a Eucalyptus plant: the ‘seedling’, ‘juvenile’, ‘intermediate’, and ‘adult’ phases. However, no definite transitional point occurs between the phases. The intermediate phase, when the largest leaves are often formed, links the juvenile and adult phases.[9]
In all except a few species, the leaves form in pairs on opposite sides of a square stem, consecutive pairs being at right angles to each other (decussate). In some narrow-leaved species, for example E. oleosa, the seedling leaves after the second leaf pair are often clustered in a detectable spiral arrangement about a five-sided stem. After the spiral phase, which may last from several to many nodes, the arrangement reverts to decussate by the absorption of some of the leaf-bearing faces of the stem. In those species with opposite adult foliage the leaf pairs, which have been formed opposite at the stem apex, become separated at their bases by unequal elongation of the stem to produce the apparently alternate adult leaves.
The most readily recognisable characteristics of Eucalyptus species are the distinctive flowers and fruit (capsules or "gumnuts"). Flowers have numerous fluffy stamens which may be white, cream, yellow, pink, or red; in bud, the stamens are enclosed in a cap known as an operculum which is composed of the fused sepals or petals, or both. Thus, flowers have no petals, but instead decorate themselves with the many showy stamens. As the stamens expand, the operculum is forced off, splitting away from the cup-like base of the flower; this is one of the features that unites the genus. The woody fruits or capsules are roughly cone-shaped and have valves at the end which open to release the seeds, which are waxy, rod-shaped, about 1 mm in length, and yellow-brown in colour. Most species do not flower until adult foliage starts to appear; E. cinerea and E. perriniana are notable exceptions.
The genus Eucalyptus was first formally described in 1789 by Charles Louis L'Héritier de Brutelle who published the description in his book Sertum Anglicum, seu, Plantae rariores quae in hortis juxta Londinum along with a description of the type species, Eucalyptus obliqua.[12][13] The name Eucalyptus is derived from the Ancient Greek words eu meaning 'good'[14]: 373 [15] and kalypto meaning '(I) cover, conceal, hide'[14]: 234 [16] referring to the operculum covering the flower buds.[4]
The type specimen was collected in 1777 by David Nelson, the gardener-botanist on Cook's third voyage. He collected the specimen on Bruny Island and sent it to de Brutelle who was working in London at that time.[4]
Although eucalypts must have been seen by the very early European explorers and collectors, no botanical collections of them are known to have been made until 1770 when Joseph Banks and Daniel Solander arrived at Botany Bay with Captain James Cook. There they collected specimens of E. gummifera and later, near the Endeavour River in northern Queensland, E. platyphylla; neither of these species was named as such at the time.
In 1777, on Cook's third expedition, David Nelson collected a eucalypt on Bruny Island in southern Tasmania. This specimen was taken to the British Museum in London, and was named Eucalyptus obliqua by the French botanist L'Héritier, who was working in London at the time.[17] He coined the generic name from the Greek roots eu and calyptos, meaning "well" and "covered" in reference to the operculum of the flower bud which protects the developing flower parts as the flower develops and is shed by the pressure of the emerging stamens at flowering. It was most likely an accident that L'Héritier chose a feature common to all eucalypts.
The name obliqua was derived from the Latin obliquus, meaning "oblique", which is the botanical term describing a leaf base where the two sides of the leaf blade are of unequal length and do not meet the petiole at the same place.
E. obliqua was published in 1788–89, which coincided with the first official European settlement of Australia. Between then and the turn of the 19th century, several more species of Eucalyptus were named and published. Most of these were by the English botanist James Edward Smith and most were, as might be expected, trees of the Sydney region. These include the economically valuable E. pilularis, E. saligna and E. tereticornis.
The first endemic Western Australian Eucalyptus to be collected and subsequently named was the Yate (E. cornuta) by the French botanist Jacques Labillardière, who collected in what is now the Esperance area in 1792.[9]
Several Australian botanists were active during the 19th century, particularly Ferdinand von Mueller, whose work on eucalypts contributed greatly to the first comprehensive account of the genus in George Bentham's Flora Australiensis in 1867. The account is the most important early systematic treatment of the genus. Bentham divided it into five series whose distinctions were based on characteristics of the stamens, particularly the anthers (Mueller, 1879–84), work elaborated by Joseph Henry Maiden (1903–33) and still further by William Faris Blakely (1934). The anther system became too complex to be workable and more recent systematic work has concentrated on the characteristics of buds, fruits, leaves and bark.
Over 700 species of Eucalyptus are known. Some have diverged from the mainstream of the genus to the extent that they are quite isolated genetically and are able to be recognised by only a few relatively invariant characteristics. Most, however, may be regarded as belonging to large or small groups of related species, which are often in geographical contact with each other and between which gene exchange still occurs. In these situations, many species appear to grade into one another, and intermediate forms are common. In other words, some species are relatively fixed genetically, as expressed in their morphology, while others have not diverged completely from their nearest relatives.
Hybrid individuals have not always been recognised as such on first collection and some have been named as new species, such as E. chrysantha (E. preissiana × E. sepulcralis) and E. "rivalis" (E. marginata × E. megacarpa). Hybrid combinations are not particularly common in the field, but some other published species frequently seen in Australia have been suggested to be hybrid combinations. For example, Eucalyptus × erythrandra is believed to be E. angulosa × E. teraptera and due to its wide distribution is often referred to in texts.[9]
Renantherin, a phenolic compound present in the leaves of some Eucalyptus species, allows chemotaxonomic discrimination in the sections renantheroideae and renantherae[18] and the ratio of the amount of leucoanthocyanins varies considerably in certain species.[19]
Eucalyptus is one of three similar genera that are commonly referred to as "eucalypts", the others being Corymbia and Angophora. Many species, though by no means all, are known as gum trees because they exude copious kino from any break in the bark (e.g., scribbly gum). The generic name is derived from the Greek words ευ (eu) "well" and καλύπτω (kalýpto) "to cover", referring to the operculum on the calyx that initially conceals the flower.[20]
There are more than 700 species of Eucalyptus and most are native to Australia; a very small number are found in adjacent areas of New Guinea and Indonesia. One species, Eucalyptus deglupta, ranges as far north as the Philippines. Of the 15 species found outside Australia, just nine are exclusively non-Australian. Species of Eucalyptus are cultivated widely in the tropical and temperate world, including the Americas, Europe, Africa, the Mediterranean Basin, the Middle East, China, and the Indian subcontinent. However, the range over which many eucalypts can be planted in the temperate zone is constrained by their limited cold tolerance.[21]
Australia is covered by 92,000,000 hectares (230,000,000 acres) of eucalypt forest, comprising three quarters of the area covered by native forest.[22] The Blue Mountains of southeastern Australia have been a centre of eucalypt diversification;[23] their name is in reference to the blue haze prevalent in the area, believed derived from the volatile terpenoids emitted by these trees.[24]
The oldest definitive Eucalyptus fossils are from Patagonia in South America, where eucalypts are no longer native, though they have been introduced from Australia. The fossils are from the early Eocene (51.9 Mya), and were found in the Laguna del Hunco Formation in Chubut Province in Argentina.[25] This shows that the genus had a Gondwanan distribution. Fossil leaves also occur in the Miocene of New Zealand, where the genus is not native today, but again have been introduced from Australia.[26]
Despite the prominence of Eucalyptus in modern Australia, estimated to contribute some 75% of the modern vegetation, the fossil record is very scarce throughout much of the Cenozoic, and suggests that this rise to dominance is a geologically more recent phenomenon. The oldest reliably dated macrofossil of Eucalyptus is a 21-million-year-old tree-stump encased in basalt in the upper Lachlan Valley in New South Wales. Other fossils have been found, but many are either unreliably dated or else unreliably identified.[27]
It is useful to consider where Eucalyptus fossils have not been found. Extensive research has gone into the fossil floras of the Paleocene to Oligocene of South-Eastern Australia, and has failed to uncover a single Eucalyptus specimen. Although the evidence is sparse, the best hypothesis is that in the mid-Tertiary, the continental margins of Australia only supported more mesic noneucalypt vegetation, and that eucalypts probably contributed to the drier vegetation of the arid continental interior. With the progressive drying out of the continent since the Miocene, eucalypts were displaced to the continental margins, and much of the mesic and rainforest vegetation that was once there was eliminated entirely.[27]
The current superdominance of Eucalyptus in Australia may be an artefact of human influence on its ecology. In more recent sediments, numerous findings of a dramatic increase in the abundance of Eucalyptus pollen are associated with increased charcoal levels. Though this occurs at different rates throughout Australia, it is compelling evidence for a relationship between the artificial increase of fire frequency with the arrival of Aboriginals and increased prevalence of this exceptionally fire-tolerant genus.[27]
Several eucalypt species are among the tallest trees in the world. Eucalyptus regnans, the Australian 'mountain ash', is the tallest of all flowering plants (angiosperms); today, the tallest measured specimen named Centurion is 100.5 m (330 ft) tall.[28] Coast Douglas-fir is about the same height; only coast redwood is taller, and they are conifers (gymnosperms). Six other eucalypt species exceed 80 metres in height: Eucalyptus obliqua, Eucalyptus delegatensis, Eucalyptus diversicolor, Eucalyptus nitens, Eucalyptus globulus and Eucalyptus viminalis.
Most eucalypts are not tolerant of severe cold.[21][29][30] Eucalypts do well in a range of climates but are usually damaged by anything beyond a light frost of −5 °C (23 °F);[21][29][30] the hardiest are the snow gums, such as Eucalyptus pauciflora, which is capable of withstanding cold and frost down to about −20 °C (−4 °F).[31] Two subspecies, E. pauciflora subsp. niphophila and E. pauciflora subsp. debeuzevillei in particular are even hardier and can tolerate even quite severe winters. Several other species, especially from the high plateau and mountains of central Tasmania such as Eucalyptus coccifera, Eucalyptus subcrenulata and Eucalyptus gunnii,[32] have also produced extreme cold-hardy forms and it is seed procured from these genetically hardy strains that are planted for ornament in colder parts of the world.
An essential oil extracted from Eucalyptus leaves contains compounds that are powerful natural disinfectants and can be toxic in large quantities. Several marsupial herbivores, notably koalas and some possums, are relatively tolerant of it. The close correlation of these oils with other more potent toxins called formylated phloroglucinol compounds (euglobals, macrocarpals and sideroxylonals)[33] allows koalas and other marsupial species to make food choices based on the smell of the leaves. For koalas, these compounds are the most important factor in leaf choice.
Eucalyptus flowers produce a great abundance of nectar, providing food for many pollinators including insects, birds, bats and possums. Many lizard species in Australia feed on Eucalyptus sap as well, famously in the case of the Dubious dtella. Although Eucalyptus trees are seemingly well-defended from herbivores by the oils and phenolic compounds, they have insect pests. These include the eucalyptus longhorn borer Phoracantha semipunctata and the aphid-like psyllids that create "bell lerps", both of which have become established as pests throughout the world wherever eucalypts are cultivated.
The eusocial beetle Austroplatypus incompertus makes and defends its galleries exclusively inside Eucalyptus plants.
The trunks and branches of the Eucalyptus tree allow the largest known moth, Zelotypia stacyi (the bentwing ghost moth, having a wingspan up to 250 mm) to feed and protect their larva and pupa, respectively.
Eucalypts originated between 35 and 50 million years ago, not long after Australia-New Guinea separated from Gondwana, their rise coinciding with an increase in fossil charcoal deposits (suggesting that fire was a factor even then), but they remained a minor component of the Tertiary rainforest until about 20 million years ago, when the gradual drying of the continent and depletion of soil nutrients led to the development of a more open forest type, predominantly Casuarina and Acacia species.
The two valuable timber trees, alpine ash E. delegatensis and Australian mountain ash E. regnans, are killed by fire and only regenerate from seed. The same 2003 bushfire that had little impact on forests around Canberra resulted in thousands of hectares of dead ash forests. However, a small amount of ash survived and put out new ash trees as well.
Eucalyptus oil is highly flammable and vapours from the tree are known to explode in a fire.[34][35] Bushfires can travel easily through the oil-rich air of the tree crowns.[36][37] Eucalypts obtain long-term fire survivability from their ability to regenerate from epicormic buds situated deep within their thick bark, or from lignotubers,[38] or by producing serotinous fruits.[39]
In seasonally dry climates oaks are often fire-resistant, particularly in open grasslands, as a grass fire is insufficient to ignite the scattered trees. In contrast, a Eucalyptus forest tends to promote fire because of the volatile and highly combustible oils produced by the leaves, as well as the production of large amounts of litter high in phenolics, preventing its breakdown by fungi and thus accumulating as large amounts of dry, combustible fuel.[38] Consequently, dense eucalypt plantings may be subject to catastrophic firestorms. In fact, almost thirty years before the Oakland firestorm of 1991, a study of Eucalyptus in the area warned that the litter beneath the trees builds up very rapidly and should be regularly monitored and removed.[40] It has been estimated that 70% of the energy released through the combustion of vegetation in the Oakland fire was due to Eucalyptus.[41] In a National Park Service study, it was found that the fuel load (in tons per acre) of non-native Eucalyptus woods is almost three times as great as native oak woodland.[41]
During World War II, one California town cut down their Eucalyptus trees to "about a third of their height in the vicinity of anti-aircraft guns" because of the known fire-fueling qualities of the trees, with the mayor telling a newspaper reporter, "If a shell so much as hits a leaf, it’s supposed to explode."[42]
Some species of Eucalyptus drop branches unexpectedly. In Australia, Parks Victoria warns campers not to camp under river red gums.[43] Some councils in Australia such as Gosnells, Western Australia, have removed eucalypts after reports of damage from dropped branches, even in the face of lengthy, well publicised protests to protect particular trees.[44] A former Australian National Botanic Gardens director and consulting arborist, Robert Boden, has been quoted referring to "summer branch drop".[45] Dropping of branches is recognised in Australia literature through the fictional death of Judy in Seven Little Australians. Although all large trees can drop branches, the density of Eucalyptus wood is high[46] due to its high resin content,[47] increasing the hazard.
Eucalypts were introduced from Australia to the rest of the world following the Cook expedition in 1770. Collected by Sir Joseph Banks, botanist on the expedition, they were subsequently introduced to many parts of the world, notably California, southern Europe, Africa, the Middle East, South Asia and South America. About 250 species are under cultivation in California.[48] In Portugal and also Spain, eucalypts have been grown in plantations for the production of pulpwood. Eucalyptus are the basis for several industries, such as sawmilling, pulp, charcoal and others. Several species have become invasive and are causing major problems for local ecosystems, mainly due to the absence of wildlife corridors and rotations management.
Eucalypts have many uses which have made them economically important trees, and they have become a cash crop in poor areas such as Timbuktu, Mali[49]: 22 and the Peruvian Andes,[50] despite concerns that the trees are invasive in some environments like those of South Africa.[51] Best-known are perhaps the varieties karri and yellow box. Due to their fast growth, the foremost benefit of these trees is their wood. They can be chopped off at the root and grow back again. They provide many desirable characteristics for use as ornament, timber, firewood and pulpwood. Eucaplytus wood is also used in a number of industries, from fence posts (where the oil-rich wood's high resistance to decay is valued) and charcoal to cellulose extraction for biofuels. Fast growth also makes eucalypts suitable as windbreaks and to reduce erosion.
Some Eucalyptus species have attracted attention from horticulturists, global development researchers, and environmentalists because of desirable traits such as being fast-growing sources of wood, producing oil that can be used for cleaning and as a natural insecticide, or an ability to be used to drain swamps and thereby reduce the risk of malaria. Eucalyptus oil finds many uses like in fuels, fragrances, insect repellence and antimicrobial activity. Eucalyptus trees show allelopathic effects; they release compounds which inhibit other plant species from growing nearby. Outside their natural ranges, eucalypts are both lauded for their beneficial economic impact on poor populations[50][49]: 22 and criticised for being "water-guzzling" aliens,[51] leading to controversy over their total impact.[34]
Eucalypts draw a tremendous amount of water from the soil through the process of transpiration. They have been planted (or re-planted) in some places to lower the water table and reduce soil salination. Eucalypts have also been used as a way of reducing malaria by draining the soil in Algeria, Lebanon, Sicily,[52] elsewhere in Europe, in the Caucasus (Western Georgia), and California.[53] Drainage removes swamps which provide a habitat for mosquito larvae, but can also destroy ecologically productive areas. This drainage is not limited to the soil surface, because the Eucalyptus roots are up to 2.5 m (8 ft 2 in) in length and can, depending on the location, even reach the phreatic zone.
Eucalyptus is the most common short fibre source for pulpwood to make pulp.[54] The types most often used in papermaking are Eucalyptus globulus (in temperate areas) and the Eucalyptus urophylla x Eucalyptus grandis hybrid (in the tropics).[55] The fibre length of Eucalyptus is relatively short and uniform with low coarseness compared with other hardwoods commonly used as pulpwood. The fibres are slender, yet relatively thick walled. This gives uniform paper formation and high opacity that are important for all types of fine papers. The low coarseness is important for high quality coated papers.[54] Eucalyptus is suitable for many tissue papers as the short and slender fibres gives a high number of fibres per gram and low coarseness contributes to softness.[54]
Eucalyptus oil is readily steam distilled from the leaves and can be used for cleaning and as an industrial solvent, as an antiseptic, for deodorising, and in very small quantities in food supplements, especially sweets, cough drops, toothpaste and decongestants. It has insect-repellent properties,[56] and serves as an active ingredient in some commercial mosquito-repellents.[57] Aromatherapists have adopted Eucalyptus oils for a wide range of purposes.[58] Eucalyptus globulus is the principal source of Eucalyptus oil worldwide.
Eucalypt wood is also commonly used to make didgeridoos, a traditional Australian Aboriginal wind instrument.[59] The trunk of the tree is hollowed out by termites, and then cut down if the bore is of the correct size and shape.[60]
Eucalypt wood is also being used as a tonewood and a fingerboard material for acoustic guitars, notably by the California-based Taylor company.[61]
All parts of Eucalyptus may be used to make dyes that are substantive on protein fibres (such as silk and wool), simply by processing the plant part with water. Colours to be achieved range from yellow and orange through green, tan, chocolate and deep rust red.[62] The material remaining after processing can be safely used as mulch or fertiliser.
Eucalyptus trees in the Australian outback draw up gold from tens of metres underground through their root system and deposit it as particles in their leaves and branches. A Maia detector for x-ray elemental imaging at the Australian Synchrotron clearly showed deposits of gold and other metals in the structure of Eucalyptus leaves from the Kalgoorlie region of Western Australia that would have been untraceable using other methods. The microscopic leaf-bound "nuggets", about 8 micrometres wide on average, are not worth collecting themselves, but may provide an environmentally benign way of locating subsurface mineral deposits.[63][64]
"...Eucalyptus groves seen in the region today (Atlantic Rainforest, 7/8th of which is gone) were planted where there was previously no forest cover. They're poor in biodiversity but contributed to the expansion of forest cover."— Fabien Hubert Wagner, forest cover study lead author at National Institute for Space Research - INPE Brazil
In the 20th century, scientists around the world experimented with Eucalyptus species. They hoped to grow them in the tropics, but most experimental results failed until breakthroughs in the 1960s-1980s in species selection, silviculture, and breeding programs "unlocked" the potential of eucalypts in the tropics. Prior to then, as Brett Bennett noted in a 2010 article, eucalypts were something of the "El Dorado" of forestry. Today, Eucalyptus is the most widely planted type of tree in plantations around the world,[65] in South America (mainly in Brazil, Argentina, Paraguay and Uruguay), South Africa, Australia, India, Galicia, Portugal and many more.[66]
In the 1850s, Eucalyptus trees were introduced to California by Australians during the California Gold Rush. Much of California is similar in climate to parts of Australia. By the early 1900s, thousands of acres of eucalypts were planted with the encouragement of the state government. It was hoped that they would provide a renewable source of timber for construction, furniture making and railway sleepers. It was soon found that for the latter purpose Eucalyptus was particularly unsuitable, as the ties made from Eucalyptus had a tendency to twist while drying, and the dried ties were so tough that it was nearly impossible to hammer rail spikes into them.[67]
They went on to note that the promise of Eucalyptus in California was based on the old virgin forests of Australia. This was a mistake, as the young trees being harvested in California could not compare in quality to the centuries-old Eucalyptus timber of Australia. It reacted differently to harvest. The older trees didn't split or warp as the infant California crop did. There was a vast difference between the two, and this would doom the California Eucalyptus industry.[67]
The species Eucalyptus rostrata, E. tereticornas, and E. cladocalyx are all present in California, but the blue gum E. globulus makes up by far the largest population in the state.[68] One way in which the Eucalyptus, mainly the blue gum E. globulus, proved valuable in California was in providing windbreaks for highways, orange groves, and farms in the mostly treeless central part of the state. They are also admired as shade and ornamental trees in many cities and gardens.
Eucalyptus plantations in California have been criticised, because they compete with native plants and typically do not support native animals. Eucalyptus has historically been planted to replace California's coast live oak population, and the new Eucalyptus is not as hospitable to native flora and fauna as the oaks. In appropriately foggy conditions on the California Coast, Eucalyptus can spread at a rapid rate. The absence of natural inhibitors such as the koala or pathogens native to Australia have aided in the spread of California Eucalyptus trees. This is not as big of an issue further inland, but on the coast invasive eucalypts can disrupt native ecosystems. Eucalyptus may have adverse effects on local streams due to their chemical composition, and their dominance threatens species that rely on native trees. Nevertheless, some native species have been known to adapt to the Eucalyptus trees. Notable examples are herons, great horned owl, and the monarch butterfly using Eucalyptus groves as habitat. Despite these successes, eucalypts generally has a net negative impact on the overall balance of the native ecosystem.[69]
Fire is also a problem. Eucalypts has been noted for their flammable properties and the large fuel loads in the understory of eucalypt forests. Eucalyptus trees were a catalyst for the spread of the 1923 fire in Berkeley, which destroyed 568 homes.[69] The 1991 Oakland Hills firestorm, which caused US$1.5 billion in damage, destroyed almost 3,000 homes, and killed 25 people, was partly fueled by large numbers of eucalypts close to the houses.[70]
Despite these issues, there are calls to preserve the Eucalyptus plants in California. Advocates for the tree claim its fire risk has been overstated. Some even claim that the Eucalyptus's absorption of moisture makes it a barrier against fire. These experts believe that the herbicides used to remove the Eucalyptus would negatively impact the ecosystem, and the loss of the Eucalypti would release carbon into the atmosphere unnecessarily. There is also an aesthetic argument for keeping the Eucalyptus; the trees are viewed by many as an attractive and iconic part of the California landscape. Many say that although the tree is not native, it has been in California long enough to become an essential part of the ecosystem and therefore should not be attacked as invasive. These arguments have caused experts and citizens in California and the Bay Area to debate the merits of Eucalyptus removal versus preservation. However, the general consensus remains that some areas urgently require Eucalyptus management to stave off potential fire hazards.[71]
Efforts to remove some of California's Eucalyptus trees have been met with a mixed reaction from the public, and there have been protests against removal.[71] Removing Eucalyptus trees can be expensive and often requires machinery or the use of herbicides. The trees struggle to reproduce on their own outside of the foggy regions of Coastal California, and therefore some inland Eucalyptus forests are predicted to die out naturally.[72] In some parts of California, eucalypt plantations are being removed and native trees and plants restored. Individuals have also illegally destroyed some trees and are suspected of introducing insect pests from Australia which attack the trees.[73]
Certain Eucalyptus species may also be grown for ornament in warmer parts of the Pacific Northwest—western Washington, western Oregon and southwestern British Columbia.
It was introduced in Argentina around 1870 by President Domingo F. Sarmiento, who had brought the seeds from Australia and it quickly became very popular. The most widely planted species were E. globulus, E. viminalis and E. rostrata. Currently, the Humid Pampas region has small forests and Eucalyptus barriers, some up to 80 years old, about 50 meters high and a maximum of one meter in diameter.[74]
Antonio Lussich introduced Eucalyptus into Uruguay in approximately 1896, throughout what is now Maldonado Department, and it has spread all over the south-eastern and eastern coast. There had been no trees in the area because it consisted of dry sand dunes and stones. Lussich also introduced many other trees, particularly Acacia and pines, but they have not expanded so extensively.
Uruguayan forestry crops using Eucalyptus species have been promoted since 1989, when the new National Forestry Law established that 20% of the national territory would be dedicated to forestry. As the main landscape of Uruguay is grassland (140,000 km2, 87% of the national territory), most of the forestry plantations would be established in prairie regions.[75][76][77] The planting of Eucalyptus sp. has been criticised because of concerns that soil would be degraded by nutrient depletion and other biological changes.[76][77][78] During the last ten years, in the northwestern regions of Uruguay the Eucalyptus sp. plantations have reached annual forestation rates of 300%. That zone has a potential forested area of 1 million hectares, approximately 29% of the national territory dedicated to forestry, of which approximately 800,000 hectares are currently forested by monoculture of Eucalyptus spp.[79] It is expected that the radical and durable substitution of vegetation cover leads to changes in the quantity and quality of soil organic matter. Such changes may also influence soil fertility and soil physical and chemical properties. The soil quality effects associated with Eucalyptus sp. plantations could have adverse effects on soil chemistry;[78][80][81] for example: soil acidification,[82][83][84] iron leaching, allelopathic activities[83] and a high C:N ratio of litter.[80][85][86][87] Additionally, as most scientific understanding of land cover change effects is related to ecosystems where forests were replaced by grasslands or crops, or grassland was replaced by crops, the environmental effects of the current Uruguayan land cover changes are not well understood.[88] The first scientific publication on soil studies in western zone tree plantations (focused on pulp production) appeared in 2004 and described soil acidification and soil carbon changes,[89] similar to a podzolisation process, and destruction of clay (illite-like minerals), which is the main reservoir of potassium in the soil.[90] Although these studies were carried out in an important zone for forest cultivation, they cannot define the current situation in the rest of the land area under eucalyptus cultivation. Moreover, recently Jackson and Jobbagy have proposed another adverse environmental impact that may result from Eucalyptus culture on prairie soils—stream acidification.[91]
The Eucalyptus species most planted are E. grandis, E. globulus and E. dunnii; they are used mainly for pulp mills. Approximately 80,000 ha of E. grandis situated in the departments of Rivera, Tacuarembó and Paysandú is primarily earmarked for the solid wood market, although a portion of it is used for sawlogs and plywood. The current area under commercial forest plantation is 6% of the total. The main uses of the wood produced are elemental chlorine free pulp mill production (for cellulose and paper), sawlogs, plywood and bioenergy (thermoelectric generation). Most of the products obtained from sawmills and pulp mills, as well as plywood and logs, are exported. This has raised the income of this sector with respect to traditional products from other sectors. Uruguayan forestry plantations have rates of growth of 30 cubic metres per hectare per year and commercial harvesting occurs after nine years.
Eucalypts were introduced to Brazil in 1910, for timber substitution and the charcoal industry. It has thrived in the local environment, and today there are around 7 million hectares planted. The wood is highly valued by the charcoal and pulp and paper industries. The short rotation allows a larger wood production and supplies wood for several other activities, helping to preserve the native forests from logging. When well managed, the plantation soils can sustain endless replanting. Eucalyptus plantings are also used as wind breaks. Brazil's plantations have world-record rates of growth, typically over 40 cubic metres per hectare per year,[92] and commercial harvesting occurs after years 5. Due to continual development and governmental funding, year-on-year growth is consistently being improved. Eucalyptus can produce up to 100 cubic metres per hectare per year. Brazil has become the top exporter and producer of Eucalyptus round wood and pulp, and has played an important role in developing the Australian market through the country's committed research in this area. The local iron producers in Brazil rely heavily on sustainably grown Eucalyptus for charcoal; this has greatly pushed up the price of charcoal in recent years. The plantations are generally owned and operated for national and international industry by timber asset companies such as Thomson Forestry, Greenwood Management or cellulose producers such as Aracruz Cellulose and Stora Enso.
Overall, South America was expected to produce 55% of the world's Eucalyptus round-wood by 2010. Many environmental NGOs have criticised the use of exotic tree species for forestry in Latin America.[93]
Eucalypts were introduced to Ethiopia in either 1894 or 1895, either by Emperor Menelik II's French advisor Mondon-Vidailhet or by the Englishman Captain O'Brian. Menelik II endorsed its planting around his new capital city of Addis Ababa because of the massive deforestation around the city for firewood. According to Richard R.K. Pankhurst, "The great advantage of the eucalypts was that they were fast growing, required little attention and when cut down grew up again from the roots; it could be harvested every ten years. The tree proved successful from the onset".[94] Plantations of eucalypts spread from the capital to other growing urban centres such as Debre Marqos. Pankhurst reports that the most common species found in Addis Ababa in the mid-1960s was E. globulus, although he also found E. melliodora and E. rostrata in significant numbers. David Buxton, writing of central Ethiopia in the mid-1940s, observed that eucalyptus trees "have become an integral -- and a pleasing -- element in the Shoan landscape and has largely displaced the slow-growing native 'cedar' (Juniperus procera)."[95]
It was commonly believed that the thirst of the Eucalyptus "tended to dry up rivers and wells", creating such opposition to the species that in 1913 a proclamation was issued ordering a partial destruction of all standing trees, and their replacement with mulberry trees. Pankhurst reports, "The proclamation however remained a dead letter; there is no evidence of eucalypts being uprooted, still less of mulberry trees being planted."[96] Eucalypts remain a defining feature of Addis Ababa.
Much of Madagascar's original native forest has been replaced with Eucalyptus, threatening biodiversity by isolating remaining natural areas such as Andasibe-Mantadia National Park.
Numerous Eucalyptus species have been introduced into South Africa, mainly for timber and firewood but also for ornamental purposes. They are popular with beekeepers for the honey they provide.[97] However, in South Africa they are considered invasive, with their water-sucking capabilities threatening water supplies. They also release a chemical into the surrounding soil which kills native competitors.[51]
Eucalyptus seedlings are usually unable to compete with the indigenous grasses, but after a fire when the grass cover has been removed, a seed-bed may be created. The following Eucalyptus species have been able to become naturalised in South Africa: E. camaldulensis, E. cladocalyx, E. diversicolor, E. grandis and E. lehmannii.[97]
As in South Africa, many Eucalyptus species have been introduced into Zimbabwe, mainly for timber and firewood, and E. robusta and E. tereticornis have been recorded as having become naturalised there.[97]
Eucalypts have been grown in Portugal since the mid 19th century, the first thought to be a specimen of E. obliqua introduced to Vila Nova de Gaia in 1829.[98] First as an ornamental but soon after in plantations, these eucalypts are prized due to their long and upright trunks, rapid growth and the ability to regrow after cutting. These plantations now occupy around 800,000 hectares, 10% of the country's total land area, 90% of the trees being E. globulus. As of the late 20th century, there were an estimated 120 species of Eucalyptus in Portugal.[99] The genus has also been subject to various controversies. Despite representing a large part of the agricultural economy, eucalypt plantations have a negative impact on soil destruction, inducing resistance to water infiltration and increasing the risks of erosion and soil loss, they are highly inflamable, aggravating the risk for wildfires. Various Portuguese laws on eucalypt plantations have been formed and reformed to better suit both sides.[100]
There are various Eucalyptus species of public interest in Portugal, namely a Karri in Coimbra's Mata Nacional de Vale de Canas, considered to be Europe's tallest tree at 72 m (236 ft) high.[101][102]
In Italy, the Eucalyptus only arrived at the turn of the 19th century and large scale plantations were started at the beginning of the 20th century with the aim of drying up swampy ground to defeat malaria. During the 1930s, Benito Mussolini had thousands of Eucalyptus planted in the marshes around Rome.[103] This, their rapid growth in the Italian climate and excellent function as windbreaks, has made them a common sight in the south of the country, including the islands of Sardinia and Sicily.[104] They are also valued for the characteristic smelling and tasting honey that is produced from them.[105] The variety of Eucalyptus most commonly found in Italy is E. camaldulensis.[106]
In Greece, eucalypts are widely found, especially in southern Greece and Crete. They are cultivated and used for various purposes, including as an ingredient in pharmaceutical products (e.g., creams, elixirs and sprays) and for leather production. They were imported in 1862 by botanist Theodoros Georgios Orphanides. The principal species is Eucalyptus globulus.[107]
Eucalyptus has been grown in Ireland since trials in the 1930s and now grows wild in South Western Ireland in the mild climate.[108]
Eucalyptus seeds of the species E. globulus were imported into Palestine in the 1860s, but did not acclimatise well.[109] Later, E. camaldulensis was introduced more successfully and it is still a very common tree in Israel.[109] The use of Eucalyptus trees to drain swampy land was a common practice in the late nineteenth and early twentieth centuries.[109][110] The German Templer colony of Sarona had begun planting Eucalyptus for this purpose by 1874, though it is not known where the seeds came from.[111] Many Zionist colonies also adopted the practice in the following years under the guidance of the Mikveh Israel Agricultural School.[109][110] Eucalyptus trees are now considered an invasive species in the region.
In India, the Institute of Forest Genetics and Tree Breeding, Coimbatore started a Eucalyptus breeding program in the 1990s. The organisation released four varieties of conventionally bred, high yielding and genetically improved clones for commercial and research interests in 2010.[112][113][114]
Eucalyptus trees were introduced to Sri Lanka in the late 19th century by tea and coffee planters, for wind protection, shade and fuel. Forestry replanting of Eucalyptus began in the 1930s in deforested mountain areas, and currently there are about 10 species present in the island. They account for 20% of major reforestation plantings. They provide railway sleepers, utility poles, sawn timber and fuelwood, but are controversial because of their adverse effect on biodiversity, hydrology and soil fertility. They are associated with another invasive species, the eucalyptus gall wasp, Leptocybe invasa.[115][116]
In Hawaii, some 90 species of Eucalyptus have been introduced to the islands, where they have displaced some native species due to their higher maximum height, fast growth and lower water needs. Particularly noticeable is the rainbow eucalyptus (Eucalyptus deglupta), native to Indonesia and the Philippines, whose bark falls off to reveal a trunk that can be green, red, orange, yellow, pink and purple.[117]
Due to similar favourable climatic conditions, Eucalyptus plantations have often replaced oak woodlands, for example in California, Spain and Portugal. The resulting monocultures have raised concerns about loss of biological diversity, through loss of acorns that mammals and birds feed on, absence of hollows that in oak trees provide shelter and nesting sites for birds and small mammals and for bee colonies, as well as lack of downed trees in managed plantations. A study of the relationship between birds and Eucalyptus in the San Francisco Bay Area found that bird diversity was similar in native forest versus Eucalyptus forest, but the species were different.[118] One way in which the avifauna (local assortment of bird species) changes is that cavity-nesting birds including woodpeckers, owls, chickadees, wood ducks, etc. are depauperate in Eucalyptus groves because the decay-resistant wood of these trees prevents cavity formation by decay or excavation. Also, those bird species that glean insects from foliage, such as warblers and vireos, experience population declines when Eucalyptus groves replace oak forest.
Birds that thrive in Eucalyptus groves in California tend to prefer tall vertical habitat. These avian species include herons and egrets, which also nest in redwoods.[119][120] The Point Reyes Bird Observatory observes that sometimes short-billed birds like the ruby-crowned kinglet are found dead beneath Eucalyptus trees with their nostrils clogged with pitch.[41]
Monarch butterflies use Eucalyptus in California for over-wintering, but in some locations have a preference for Monterey pines.[41]
Mature Eucalyptus macarthurii, at the University of Canterbury
Eucalyptus sideroxylon, showing fruit (capsules) and buds with operculum present.
Eucalyptus forest in East Gippsland, Victoria. Mostly E. albens (white box).
E. bridgesiana (apple box) on Red Hill, Australian Capital Territory.
Eucalyptus cinerea x pulverulenta - National Botanical Gardens Canberra
Eucalyptus gall
E. grandis. Province of Buenos Aires, Argentina.
A snow gum (E. pauciflora), in winter in the Australian Alps
Sydney blue gums west of Port Macquarie, New South Wales
Eucalyptus chapmaniana (bogong gum) in Kew Gardens, London
E. regnans trees in Sherbrooke Forest, Victoria
Eucalypt woodland area near Prospect Creek in western Sydney. Mostly E. amplifolia and E. tereticornis.
.jpg)
{{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) Eucalyptus (/ˌjuːkəˈlɪptəs/) is a genus of over seven hundred species of flowering trees, shrubs or mallees in the myrtle family, Myrtaceae. Along with several other genera in the tribe Eucalypteae, including Corymbia, they are commonly known as eucalypts. Plants in the genus Eucalyptus have bark that is either smooth, fibrous, hard or stringy, leaves with oil glands, and sepals and petals that are fused to form a "cap" or operculum over the stamens. The fruit is a woody capsule commonly referred to as a "gumnut".
Most species of Eucalyptus are native to Australia, and every state and territory has representative species. About three-quarters of Australian forests are eucalypt forests. Many eucalypt species have adapted to wildfire, and resprout after fire or have seeds which survive fire.
A few species are native to islands north of Australia and a smaller number are only found outside the continent. Eucalypts have been grown in plantations in many other countries because they are fast growing and have valuable timber, or can be used for pulpwood, for honey production or essential oils. In some countries, however, they have been removed because of the danger of forest fires due to their high inflammability.
Eŭkaliptoj estas genro de grandaj, rapide kreskantaj arboj, kun dikaj ledecaj, ebenrandaj, arome odoraj folioj kaj malgrandaj, ordinare blankaj aŭ flavaj floroj. Oni povas ekstrakti el kelkaj specoj oleon, farmacie uzatan.
Eŭkalipta ligno aŭ pasto estas industrie uzita por fabriki paperon.
Eŭkaliptoj estas genro de grandaj, rapide kreskantaj arboj, kun dikaj ledecaj, ebenrandaj, arome odoraj folioj kaj malgrandaj, ordinare blankaj aŭ flavaj floroj. Oni povas ekstrakti el kelkaj specoj oleon, farmacie uzatan.
Eŭkalipta ligno aŭ pasto estas industrie uzita por fabriki paperon.
Los eucaliptos o eucaliptas, Eucalyptus L'Hér. (del griego ευκάλυπτος eukályptos, que significa ‘bien cubierto’, refiriéndose a la semilla en su cápsula), es un género de árboles (y algunos arbustos) de la familia de las mirtáceas. Existen alrededor de setecientas especies, la mayoría oriundas de Australia y Nueva Guinea. En la actualidad, se encuentran distribuidos por gran parte del mundo y, debido a su rápido crecimiento, frecuentemente se emplean en plantaciones forestales para la industria papelera, maderera o para la obtención de productos químicos, además de su valor ornamental.
Los eucaliptos son árboles y plantas medicinales perennes pirófitas, de porte recto. Pueden llegar a medir más de 60 m de altura, si bien se habla de ejemplares ya desaparecidos que han alcanzado los 150 m.[2] En algunos ejemplares la corteza exterior (ritidoma) es marrón clara con aspecto de piel y se desprende a tiras dejando manchas grises o parduscas sobre la corteza interior, más lisa.[3]
Las hojas jóvenes de los eucaliptos son sésiles, ovaladas, grisáceas y de forma falciforme. Estas se alargan y se tornan de un color verde azulado brillante, de adultas;[4] contienen un aceite esencial, de característico olor balsámico, que es un poderoso desinfectante natural.[5]
El aceite esencial de las hojas de eucalipto es usado como descongestionante nasal y para combatir infecciones respiratorias. Se utiliza en forma de ungüento, en pastillas, caramelos inhalantes, infusiones, jarabes o en vaporizaciones. El aceite se usa de forma tópica como tratamiento para dolores musculares y de articulaciones, así como para tratar el herpes labial. También sirve como repelente de mosquitos natural. [6]
Hay más de 700 especies de eucalipto y la mayoría son nativas de Australia; un número muy pequeño se encuentra en zonas adyacentes de Nueva Guinea e Indonesia. Una de las especies, el Eucalyptus deglupta, se extiende hasta las Filipinas. De las 15 especies que se distribuyen fuera de Australia, sólo nueve son exclusivamente de origen no australiano. Las especies de eucalipto se cultivan ampliamente en el mundo tropical y templado, incluyendo América, Europa, África, la cuenca mediterránea, Oriente Medio, China y el subcontinente indio. Sin embargo, el rango en el que se pueden plantar muchos eucaliptos en la zona templada está restringido por su limitada tolerancia al frío.[7]
En España existen dos especies de eucalipto desde el siglo XIX: el eucalipto blanco (ampliamente distribuido por Galicia y el litoral cantábrico) y el eucalipto rojo (con una distribución más interior, en el suroeste peninsular).
El eucalipto fue introducido en Galicia en 1860 por Fray Rosendo Salvado, misionero en Australia mediante el envío de semillas a su familia en Tuy.
Gracias al Patrimonio Forestal de Estado se empleó una política de reforestación mediante especies de crecimiento rápido, principalmente el pino y el eucalipto, lo cual llevó al aumento de la actividad forestal.
Hacia fines de 1973 habían sido plantadas con este género alrededor de 390 277 ha , sin contar las plantaciones en hilera. Dos regiones son importantes: el suroeste (en especial Huelva), con 269 029 ha plantadas, y el noroeste, a lo largo de las costas cantábrica y atlántica, con 120 998 ha.[cita requerida] Actualmente se estima que la superficie española ocupada por eucaliptos es de unas 76 0000 ha, que representa algo más del 3 % de la superficie mundial de eucaliptos.[8]
De entre todos los árboles usados actualmente en cultivos forestales, el eucalipto destaca por su rápida velocidad de crecimiento y gran volumen de producción de madera, usándose principalmente para la fabricación de papel.
A mediados del siglo XIX, comienza a aparecer la preocupación por el retroceso de los bosques en España, pues comienza a notarse la escasez de materias primas de dicha procedencia. Esta desaparición fue provocada por varios factores: las extensas vías pecuarias que sustituyeron el bosque por matorral, las desamortizaciones, la privatización de grandes terrenos o el éxodo rural.
La repoblación sistemática no se hizo esperar y la creciente demanda de recursos forestales que exigía el modelo económico industrial, con el norte de España como núcleo, hizo que a mediados del siglo XIX los responsables de organizar estas replantaciones usaran una especie alóctona, el eucalipto. Fue particularmente en Galicia donde su producción se extendió de manera vertiginosa. Tal es así que durante los años ochenta la fábrica de madera de Pontevedra comenzó a usar la madera del eucalipto como principal y, finalmente única, materia prima debido a su rápido crecimiento y a otra serie de ventajas.
Según el IV inventario forestal nacional, actualmente existen más de 400 000 ha de eucaliptos en los ecosistemas gallegos y la masa forestal total es de aproximadamente dos millones de hectáreas.
La introducción de una especie invasora en cualquier ecosistema supone una perturbación a este, pues los diferentes ejemplares comienzan a competir por los recursos y, en caso extremo, derivan en un desplazamiento de los nativos.
Para el estudio de esta problemática en Galicia, ADEGA (Asociación para a Defensa Ecolóxica de Galiza) comparó en un estudio la abundancia, composición y riqueza de las plantas y aves en bosques autóctonos y de eucaliptos en catorce pares de parches de un área representativa de la comunidad.
También se demostró una diferencia hasta cuatro veces mayor en el número de aves en los bosques autóctonos que en los de eucalipto (2.384 frente a 548 aves).[9] Esto se debe a que los eucaliptos poseen unas propiedades físico-químicas poco propicias a la formación de humus para el ecosistema, afectando a los productores primarios que, tras verse reducidos, condicionan a su vez el número de los insectos y herbívoros, dejando muy pocos alimentos para los niveles tróficos superiores (aves o vertebrados de mayor tamaño). Otro de los problemas que acarrea es el enorme aporte hídrico y de nutrientes que necesita, convirtiéndose en la competidora interespecífica por excelencia y ocasionando problemas de sequía y fertilidad allá donde se encuentra. [10]
En los últimos años, el sector del eucalipto ha favorecido el desarrollo económico de las zonas en donde se ha plantado, gracias a la gran demanda de sus productos derivados. El 60 % de los ingresos gallegos de este sector van destinados a más de 80.000 propietarios forestales, suponiendo casi un 3 % de la población gallega.[11] Esto no quita la fuerte repercusión ambiental que se mencionó anteriormente, sumada a su alta volatilidad en el mercado en épocas de crisis.
En 2017, el precio del eucalipto alcanzó máximos históricos. Sin embargo, desde entonces ha caído hasta los 3€ por tonelada causando un exceso de oferta. Como fundamento para analizar la situación actual de las industrias gallegas en este sector, la encuesta realizada por la Agencia Gallega de Industria Forestal sostiene que:[12]
Galicia posee una superficie boscosa que representa el 7,7 % de la superficie arbolada del país, la cual en 1980 suponía el 22,5 % de la producción maderera de esta comunidad. En tan solo 35 años, esta pasó a ser del 58 %.[13]
Según los datos de la “Consejería del Medio Rural de la Junta de Galicia”, se destacan tres años (1989, 2006 y 2017) en los cuales el número de hectáreas quemadas ha resultado considerablemente superior a la media.[14]
El eucalipto posee algunas características que le permiten adaptarse mejor que otras especies en caso de incendio, pudiendo favorecer incluso su propagación.
La mayoría de los incendios que sufre esta comunidad son provocados. Asimismo, una de las especies más afectadas es el P. pinaster.[15]
Evolución histórica de las políticas de reforestación del eucalipto:
Tras el final de la Guerra Civil, España se vio obligada a seguir un modelo económico autárquico forzado por el aislamiento y la falta de ayudas externas por la oposición al régimen franquista. Sin embargo, este proyecto de reforestación basado en la figura del consorcio no permitía la participación de la iniciativa privada.
En 1952 se promulgó la Ley de 7 de abril de 1952, siendo la primera iniciativa de repoblación puesta en marcha por el Franquismo. No tuvo éxito dado que el organismo competente no estaba interesado en la negociación con parcelas privadas, a lo que se le sumaron las altas tasas de interés de los anticipos junto con la negativa de los agricultores y ganaderos, quienes temían a un posible dominio de lo forestal.[16]
No fue hasta 1968 (con la implementación del II Plan de Desarrollo) cuando se produjo el gran auge de las repoblaciones en montes de particulares. Este Plan financió todo tipo de labores y trabajos forestales que tuvieran como resultado un rápido incremento de la producción, situando al eucalipto en el pódium de estas subvenciones. Los nuevos incentivos sobre las especies de rápido crecimiento consiguieron una gran aceptación por parte de los dueños de tierras de índole privada. Además, cabe destacar que la predisposición por esta especie estuvo favorecida por el abandono de terrenos por la emigración campesina, que viajó en busca de empleo a las ciudades más industrializadas. Se estima que en un 80% de las hectáreas repobladas se utilizaron eucaliptos.
Por otro lado, las empresas madereras barajaron la posibilidad de instalar nuevas industrias en Galicia, lo cual fomentaba más si cabe la replantación de especies de crecimiento rápido por parte de los propietarios.
Unos años más tarde, con la llegada de la Transición, se realiza una gestión de los bosques enfocada a la exportación de celulosa, cuyo marco legislativo estaba definido por la Ley de fomento de la producción forestal, de 4 de enero de 1977. Esta Ley dejaba de lado el tema ambiental y se centraba en la producción masiva y veloz de madera comercial con diferentes fines. Dos aspectos que cabe resaltar de dicha ley son, en primer lugar, que dotaba de preferencia a los créditos aplicados en montes con especies de gran rendimiento en madera (se da por hecho que una de ellas es el eucalipto) y, por otra parte, las también preferencias de obtención de crédito a las explotaciones mayores de 200 hectáreas en el caso de los eucaliptos. Estas son las razones por las que los criterios de inversión y superficie mínima beneficiaban claramente a las principales empresas del sector (ENCE, Sniace, etcétera). Otro incentivo importante para la expansión del eucalipto en Galicia lo constituyó el hecho de que la Empresa Nacional de Celulosas modificase su estructura productiva para dedicarse a la obtención de celulosa a partir del empleo exclusivo de la citada especie.
Según el historiador español Eduardo Rico-Boquete: “Sniace, presidida durante muchos años por Eugenio Calderón Montero-Ríos, al que le sucedió el exministro franquista Gregorio López-Bravo, y regida por el ex-Director General de Montes y exprocurador en Cortes, Paulino Martínez Hermosilla, constituye un excelente ejemplo de la «interrelación» entre la esfera pública y el ámbito de los negocios privados”.[17]
Cabe mencionar la gran emisión de gases contaminantes que generan las industrias madereras que, si además se carecía de una legislación adecuada para su control, derivaría en una producción de papel y celulosa sin límites.
Tras haber terminado el Franquismo, la Junta de Galicia tendrá las competencias en ordenación del territorio y aprovechamientos forestales y seguirá estando liderada por presidentes con una ideología muy similar a la mostrada anteriormente (Manuel Fraga fue concretamente ministro de Información y Turismo durante el Franquismo). Desde su fundación en 1981 hasta la actualidad, la Junta estará en manos del Partido Popular con Manuel Fraga (1990-2005) a la cabeza, seguido de Alberto Núñez Feijoo (2009-actualidad).
Actualmente, la Junta, al igual que el resto de los gobiernos autonómicos, está obligada a proteger la biodiversidad de los ecosistemas que queden dentro de su jurisdicción a través de la Ley 42/2007 de 13 de diciembre del Patrimonio Natural y la Biodiversidad.
Se puede describir la política forestal de estos dos presidentes de forma simultánea, puesto que es muy similar: ambos han seguido una lógica capitalista, fomentando el cultivo de especies pirófitas y de crecimiento rápido, dejando al margen el carácter ambiental. Un ejemplo reciente es el de los 60 años de prórroga de la concesión a ENCE para la explotación de su fábrica en Pontevedra.[18]
A modo de conclusión, es importante saber que la llegada de la Transición a España no supuso ningún cambio en relación con la gestión de los montes. Esto se debe, como se ha explicado anteriormente, a la permanencia de los mismos nombres al mando de los altos cargos que no modificaron su actitud al respecto.
El debate sobre el eucalipto en los ecosistemas gallegos: 150 años después de que el eucalipto empezase a extenderse en el norte de España, ya es una de las especies arbóreas productivas más abundantes en los ecosistemas atlánticos de la península ibérica, junto con el P. pinaster y otras coníferas.
Jurídicamente, el eucalipto no se encuentra en la actualidad dentro de los listados y catálogos de especies exóticas invasoras oficiales (listado del CEIDA, Consejería de Medio Ambiente, Territorio y Vivienda de la Junta de Galicia), ni en el catálogo nacional. Sin embargo, el Comité Científico de flora y fauna silvestre, uno de los órganos consultivos del Ministerio para la Transición Ecológica y el Reto Demográfico, se ha pronunciado varias veces en la última década recalcando su grave carácter invasor.
El eucalipto se ha convertido en un foco de discusión, ya que la biodiversidad de las plantaciones se ve afectada y la mesofauna del suelo es más pobre en plantaciones de eucalipto que en bosques autóctonos españoles, en plantaciones de pino marítimo (Pinus pinaster) y en alcornocales.[19] Asimismo, estas plantaciones intensivas son una amenaza para muchos anfibios y reptiles ibéricos, en la medida que suponen la alteración o pérdida de la vegetación autóctona y modificaciones importantes en la dinámica de los ecosistemas originales.[20]
Si embargo, ENCE, grupo empresarial vinculado al eucalipto, afirma que el eucalipto es un árbol de gran valor ambiental, eficiente en el uso del agua; su cultivo sostenible favorece la biodiversidad, reduce el riesgo de incendios, proporciona nuevos espacios naturales, recupera suelos degradados o inservibles y enriquece su paisaje.[cita requerida]
Pero esto es más habitual en su entorno natural oceánico. Generalmente, en plantaciones forestales para la obtención de biomasa bien localizadas, es decir, en terrenos de por sí muy pobres, secos y rocosos, la vegetación apenas se altera, pues convive con especies con necesidades similares, generalmente arbustos espinosos de secarral, como la aulaga espinosa, el palmito mediterráneo y la jara pringosa. En suelos más húmedos, en zonas bajas pantanosas y ríos o riachuelos, pueden convivir con acebuches, pinos y la flora propia de un terreno con endorreísmo no adulterado o salino.
La mayoría de los eucaliptos no toleran las heladas, o toleran ligeras heladas de hasta −3 °C a −5 °C; los más resistentes al frío son los llamados «eucaliptos de nieve», tales como Eucalyptus pauciflora, el cual es capaz de resistir frío y heladas de hasta −20 °C. Dos subespecies, E. pauciflora subsp. niphophila y E. pauciflora subsp. debeuzevillei, en particular, son más resistentes al frío y pueden tolerar inviernos completamente severos. Algunas otras especies, especialmente de las altas mesetas y de las montañas del centro de Tasmania, tales como Eucalyptus coccifera, Eucalyptus subcrenulata, y Eucalyptus gunnii, han producido formas extremadamente resistentes al frío y se procuran semillas de esos linajes genéticos que se plantan para ornamento en áreas más frías del mundo.
El género fue descrito por Charles Louis L'Héritier de Brutelle y publicado en Sertum Anglicum, p. 11 [1], pl. 20 [2], 1789[21] La especie tipo es Eucalyptus obliqua L'Hér., 1789.
Los eucaliptos o eucaliptas, Eucalyptus L'Hér. (del griego ευκάλυπτος eukályptos, que significa ‘bien cubierto’, refiriéndose a la semilla en su cápsula), es un género de árboles (y algunos arbustos) de la familia de las mirtáceas. Existen alrededor de setecientas especies, la mayoría oriundas de Australia y Nueva Guinea. En la actualidad, se encuentran distribuidos por gran parte del mundo y, debido a su rápido crecimiento, frecuentemente se emplean en plantaciones forestales para la industria papelera, maderera o para la obtención de productos químicos, además de su valor ornamental.
Eukalüpt (Eucalyptus) on taimeperekond mürdiliste sugukonnast.
Eukalüpti perekond hõlmab umbes 700–800 liiki (vt eukalüptiliikide loendit), ühe allika kohaselt 900 liiki[1].
Need on igihaljad valdavalt kiirekasvulised puud, mis kasvavad tavaliselt 30–55 meetri kõrguseks.[2]
Arvatakse, et puistute rajamiseks tarvitatakse valdavalt siniseid eukalüpte.[3]
Umbes 500 liiki kasutatakse eeterliku õli (eukalüptiõli) tootmiseks. Tähtsaim neist on sinine eukalüpt.[4]
Eukalüptid kasvavad looduslikult Austraalias, Tasmaanias ja Uus-Meremaal. Kultuurtaimena kasvatatakse laialdaselt ka troopika ja parasvöötme piirkonnas, näiteks Ameerikas, Euroopas, Aafrikas, Vahemere maades, Lähis-Idas, Hiinas ja Hindustani poolsaarel. Enamik liike on külmakartlikud. Inglismaal on talvekindlatest puudest kõige kiirekasvulisem Gunni eukalüpt (E. gunnii).[3]
Eukalüptidele on iseloomulik erilehisus, mis väljendub juveniilsete, ilma paljunemisorganiteta taimede lehtede erinevas kujus, värvuses ja suuruses, võrrelduna matuuursete isenditega.[3] Noored lehed on munajad ja pehmed ning asetsevad vastakuti, vanemad aga on sirpjad, rootsuga, asetsevad üksteise suhtes vahelduvalt ning maa suhtes serviti. Seetõttu ei anna puu kaitset ei vihma ega päikese eest.[5]
Lehed on kaetud õlinäärmetega, mis toodavad eeterlikku õli (eukalüptiõli). Eukalüptiõli on kergesti süttiv, mistõttu on eukalüptimetsad väga tuleohtlikud. Võsatulekahjudega kohastumisel on oluline roll uinuvatel pungadel, mis pärast tulekahju tärkavad.[6]
Õie kroonlehed on kaetud tolmukatest koosneva õiekattega (operculum), mis on kas valge, kreemjas, kollane, roosa või punane.[7] Õiekatte järgi on eukalüpt ka nimetuse saanud: eu tähendab vanakreeka keeles 'hästi' ja kalyptos 'kaetud'. Punaste õitega on suureõieline eukalüpt (E. macrocarpa) ja viigilehine eukalüpt (E. ficifolia) jt.[3]
Vili on umbes 1 cm pikkune kupar, milles on palju 1 mm pikkusi seemneid. Seemned on väikesed, pulgakujulised, kollakaspruuni värvusega. Üks kilogramm seemneid võib mahutada 500 000 seemet. Seemnete idanemine on kiire, see toimub 4–20 päeva jooksul.[3]
Koore vigastamisel eraldub parkainerikas mahl, mis muutub kuivades vaiguks. Seetõttu kutsutakse eukalüpte ka kummipuudeks.[7]
Eukalüptipuud võivad päris kõrgeks kasvada. Lõuna-Tasmaanias kasvav valitseva eukalüpti (E. regnans) isend Centurion on 2014. aasta andmetel praegu elusolevaist lehtpuudest maailma kõrgeim puu. Selle puu tüve kõrguseks on mõõdetud 99,6 meetrit ja tüve läbimõõduks 405 cm. 80 m kõrguspiiri ületavad veel ka hiigeleukalüpt (E. delegatensis), kõrge eukalüpt (E. obliqua), erivärviline eukalüpt (E. diversicolor), särav eukalüpt (E. nitens). sinine eukalüpt (E. globulus) ja vitseukalüpt (E. viminalis).
Mitte kõik eukalüptid ei kasva hiiglasteks. 2006. aastal avastasid Kew' botaanikaaia juhataja professor Stephen Hopper ja Austraalia botaanik Luke Sweedman Edela-Austraaliast pisieukalüpti (Eucalyptus sweedmaniana), kes kasvab maksimaalselt ühe meetri kõrguseks ja on äärmiselt ohustatud liik, kasvades ainult ühes leiukohas Cape Aridi rahvuspargis.[3]
Eukalüptilehed sisaldavad 0,3–4,5% eeterlikku õli. Eukalüptiõli (Eucalypti aetheroleum) põhikomponendiks on 1,8-tsineool ehk eukalüptool, mis võib moodustada kuni 90% õlist ning annab õlile sellele iseloomulikud omadused.
Veel sisaldab õli mürtenooli, pineene, pinokarvooni, p-tsümeeni, aldehüüde, flavonoide (eukalüptriin, rutiin, hüperosiid, kvertsetiin, kvertsitriin), tanniine, kumaarhapet, kohvhapet, feerulahapet.[5]
Õli saadakse paljudest liikidest eukalüptide lehti või oksi veeauruga destilleerides.
Droogina kasutatakse peamiselt sinise eukalüpti (E. globulus) lehti (Eucalypti folium). Lehtede kogumine toimub hilissügisest varakevadeni. Vanu ja noori lehti hoitakse eraldi. Eeterlikku õli (Eucalypti aetheroleum) saadakse värskete või osaliselt kuivatatud lehtede ning noorte varte destilleerimisel veeauruga. Õli on värvitu või kahvatukollane ning lõhn ja maitse meenutavad kamprit.[8]
Euroopa farmakopöa kohaselt peab peenestamata droog sisaldama vähemalt 2% ja peenestatult minimaalselt 1,5% eeterlikku õli, mille koostises ei tohi olla vähem kui 70% eukalüptooli.[5]
Õli ja tsineooli kasutatakse laialdaselt linimentide, inhaleeritavate preparaatide, köhasiirupite, salvide, hambapastade ja farmatseutiliste maitseainetena veterinaarias ja stomatoloogias.[4]
Toodete ja preparaatide valmistamisel eelistatakse just puhast eukalüptooli, kuna eukalüptiõli sisaldab aldehüüde, mis võivad limaskesta ärritada.
Austraalia aborigeenid on juba aastasadu kasutanud eukalüpti palaviku, haavade, astma ja liigesevalude ravimiseks. Samuti tarvitasid nad eukalüpti vähki haigestumise vältimiseks. Juba 19. sajandi lõpus hakati lehti kasutama malaariapalaviku ja peavalu korral.
Eukalüpti eeterlikku õli peetakse üheks tugevaimaks ja laiema toimespektriga antibakteriaalseks eeterlikuks õliks. Bakterivastase toime tõttu kasutatakse eukalüptitinktuuri ja eetrlikku õli hingamisteede limaskestade nakkuslike põletike (näiteks köha ja bronhiit) korral ning välispidiselt haavade ja haavandite töötlemiseks, kaasa arvatud akne korral. Kasutatakse pealemäärimiseks ka reumaatiliste valude ja lumbaago korral. Aroomteraapiat kasutatakse külmetuse ning närvi- ja peavalu puhul.[5]
Toimed:
Seespidine kasutamine on vastunäidustatud ägedate mao-, soole-, sapiteede ja maksahaiguste puhul, samuti raseduse ja imetamise ajal.
Harva esinevad kõrvaltoimetena iiveldus, oksendamine ja kõhulahtisus. Eeterlikku õli sisaldavate preparaatide määrimine väikelaste näo piirkonda võib põhjustada astmataolisi bronhide spasme ning omakorda lõppeda lämbumissurmaga.
Täiskasvanu jaoks algab mürgine annus 4–5 milliliitrist õlist, surma hingamisseiskumise tagajärjel on teatatud 4–24 milliliitri eukalüptiõli neelamise tulemusel, kuid samas on teateid ka tervenemisest nende puhul, kes neelanud samas koguses õli.[9]
Mürgistusest annavad märku kõrvetised, iiveldus, oksendamine, vererõhu langus, verevarustushäired ja teadvusekaotus.[8]
Eeterlikku õli ja sellest eraldatud tsineooli kasutatakse lõhnaainena seepides, puhastusvahendites ja kosmeetikas. Samuti maitseainena maiustustes ja teistes toiduainetes. Eukalüptiõlist valmistatakse putukatõrjevahendeid.[5]
Eukalüptid sisaldavad värvained, mis varieeruvad kollasest roheliseni ning pruunist sügava roostepunaseni.[10]
Eukalüpte on istutatud liigniisketele aladele, et pinnase kvaliteeti parandada. Kuivendamisel kaob ka hallasääskede paljunemiseks soodne keskkond ning seetõttu on vähenenud malaaria levik nendes piirkondades.[11]
Eeterliku õli toksilisuse tõttu ei toitu paljud loomad eukalüptist. Mõned kukkurloomad, näiteks koaala, toituvad aga ainult eukalüptilehtedest ning veedavad suurema osa elust eukalüptipuul. Seetõttu on koaalade karvkate tugeva eukalüptilõhnaga, mis kaitseb teda kiskjate ja kahjurite eest.
Eukalüpt (Eucalyptus) on taimeperekond mürdiliste sugukonnast.
Eukalüpti perekond hõlmab umbes 700–800 liiki (vt eukalüptiliikide loendit), ühe allika kohaselt 900 liiki.
Need on igihaljad valdavalt kiirekasvulised puud, mis kasvavad tavaliselt 30–55 meetri kõrguseks.
Arvatakse, et puistute rajamiseks tarvitatakse valdavalt siniseid eukalüpte.
Umbes 500 liiki kasutatakse eeterliku õli (eukalüptiõli) tootmiseks. Tähtsaim neist on sinine eukalüpt.
Eukaliptoak (Eucalyptus) (grezieratik: ευκάλυπτος "estali") mirtazeoen familiako eta Eucaliptus generoko zuhaitzak edo zuhaixkak dira.
Hosto gazteak aurkakoak eta eseriak dituzte; helduak, berriz, txandakatuak, peziolodunak eta larrukarak. Loreak unbela bakanetan daude eta fruitua kapsula-motakoa da. Jatorriz Australia, Tasmania eta Zeelanda Berrikoak dira.
Eukaliptoa ezaguna da bere hazkuntza azkarrarengatik. Ustiapen-zikloa 12 urteko izan daiteke, eta ez 25 urtekoa pinuekin bezala, edo askoz urte gehiago espezie autotoktonoekin (pagoa, haritza, gaztaina...). Baina horrek badauka bere alde txarra: prozesu azkar horrek modu esanguratsuan ahultzen du lurraren kalitatea eta bizitza.
Arturo Elosegi ikertzaileak aztertu du eragin negatibo hori Euskal Herriko Unibertsitatean. Ikerketok erakutsi dute Euskal Herrian eukaliptadiek nabarmen hondatzen dituztela errekak. Eukaliptoaren orbela kalitate txarrekoa da, toxikoa animalia askorentzat. Eukaliptadiz inguratutako errekek orbel gutxiago eta kalitate okerragokoa jasotzen dute baso naturalez inguratutakoek baino. Horrek erreka inguruko onddoak eta ornogabeak kaltetzen ditu.
Gainera, eukaliptadiak matarrasaz mozten dira, alegia, zuhaitz guztiak batera, eta hau oso maiz egiten da, hamabi urtetik behin. Ikerketek erakutsi dute matarrasek kalte handia egiten dutela erreketan, haiek lokazten eta bertako bizidunentzat baldintzak guztiz okertzen. Gainera, ustiapenerako egiten diren pista-sareak oso dentsoak izaten dira, eta pista horiek, matarrasekin batera, lurzoruaren galera dakarte, eta erreken lokaztea areagotzen dute.[1]
Euskal Herriko basoa ia erabat soilduta zegoela, XX. mende hasieran, foru-aldundiek hazkunde azkarreko espezieak bultzatu zituzten, bereziki intsinis pinua. Garai hartarako erabaki ulergarria izan zen. Mende bat geroago, ordea, mendiak eta gizartea guztiz aldatu dira baina erakundeek pinuen (eta eukaliptoen) monokultiboa bultzatzen jarraitzen dute.[2]
Basogintza intentsiboaren kalteak eskalarekin lotuta daude. Unada bat eukaliptoz landatzeak eragin txikia du, haran oso bat eukaliptoz estaltzea oso bestelakoa da. Errekei begira, gauza asko egin daitezke basogintzaren eragina murrizteko: ibarbaso naturalak manten daitezke, pista-sareak optimizatu eta basolanak kalterik txikieneko garaietara mugatu, maiz egindako matarrasa oso kaltegarria da eta.[1]
600 espeziak, inguruan, dira.
Eukaliptoak (Eucalyptus) (grezieratik: ευκάλυπτος "estali") mirtazeoen familiako eta Eucaliptus generoko zuhaitzak edo zuhaixkak dira.
Hosto gazteak aurkakoak eta eseriak dituzte; helduak, berriz, txandakatuak, peziolodunak eta larrukarak. Loreak unbela bakanetan daude eta fruitua kapsula-motakoa da. Jatorriz Australia, Tasmania eta Zeelanda Berrikoak dira.
Eukalyptukset (Eucalyptus), vanhalta nimeltään kuumepuut, on laaja puita ja harvemmin pensaita sisältävä kasvisuku, joka hallitsee Australian puulajistoa. Lajeja tunnetaan yli 700,[1] joista joitakin esiintyy myös Uudessa-Guineassa ja Indonesiassa. Eukalyptuksia kasvaa Australiassa lähes kaikkialla ja ne ovat sopeutuneet mantereen kaikkiin ilmastoihin.
James Cookin löytöretkellä ollut kasvitieteilijä Sir Joseph Banks kuljetti ensimmäiset eukalyptukset Australiasta, jonka jälkeen niitä on alettu kasvattaa eri puolilla maailmaa.[1] Useat lajit ovat levinneet tulokaslajeiksi ja aiheuttavat uusilla elinalueillaan tiheästi kasvaessaan ekologisia ongelmia.[2]
Eukalyptuksia käyttävät ravintonaan monet kasveja syövät pussieläimet, kuten koala.
Lajeja on yli 700, lisäksi yli sata lajia jotka luokiteltiin aiemmin sukuun on siirretty sukuihin Angophora ja Corymbia,[3] näitäkin kutsutaan usein eukalyptuksiksi.[4] Joitakin tunnetumpia eukalyptuslajeja suomenkielisine nimineen:[5]
Eukalyptukset ovat taloudellisesti tärkeitä puulajeja, joilla on monia käyttötarkoituksia. Niitä on istutettu paperinvalmistuksen kuitupuuksi Etelä-Amerikkaan. Myös Euroopassa kasvaa nykypäivänä eukalyptusta, joko jollakin lailla levinneenä tai ihmisen salaa istuttamana. Niiden etuna on nopea kasvu, minkä vuoksi ne saattavat tulevaisuudessa muodostaa merkittävän selluloosan lähteen paperin ja kartongin valmistukselle. Eukalyptusselluloosaa pyritään valmistamaan muun muassa Uruguayssa.[6]
Eukalyptusöljyjä käytetään lääketieteessä niiden antiseptisten ja rentouttavien ominaisuuksien takia.[1]
Eukalyptus haihduttaa paljon vettä ja muodostaa syvälle ulottuvat juuret, joilla se imee vettä syvältä maaperästä. Tästä syystä sitä käytetään myös esim. soisen alueen kuivatukseen malaria-alueilla.[1] Koalat käyttävät ravinnokseen ainoastaan (99 %) eukalyptuksen lehtiä.
Eukalyptusten lehdistä löydetyn kullan perusteella voidaan päätellä mahdollisesti syvälläkin esiintyvien metalliesiintymien sijaintia, joten kasvilla voi olla kaivosteollisuuden kannalta mielenkiintoa.[7]
Eukalyptukset (Eucalyptus), vanhalta nimeltään kuumepuut, on laaja puita ja harvemmin pensaita sisältävä kasvisuku, joka hallitsee Australian puulajistoa. Lajeja tunnetaan yli 700, joista joitakin esiintyy myös Uudessa-Guineassa ja Indonesiassa. Eukalyptuksia kasvaa Australiassa lähes kaikkialla ja ne ovat sopeutuneet mantereen kaikkiin ilmastoihin.
James Cookin löytöretkellä ollut kasvitieteilijä Sir Joseph Banks kuljetti ensimmäiset eukalyptukset Australiasta, jonka jälkeen niitä on alettu kasvattaa eri puolilla maailmaa. Useat lajit ovat levinneet tulokaslajeiksi ja aiheuttavat uusilla elinalueillaan tiheästi kasvaessaan ekologisia ongelmia.
Eukalyptuksia käyttävät ravintonaan monet kasveja syövät pussieläimet, kuten koala.
Les eucalyptus (du grec εὐ-eu : bien, et καλυπτός-caluptos : couvert, recouvert) forment un groupe très riche de plantes du genre Eucalyptus, de la famille des Myrtaceae et qui regroupait jusqu'en 1995 le genre Corymbia. Les eucalyptus sont originaires d'Australie, ils sont donc indigènes au continent australien, où ils dominent d'ailleurs 95 % des forêts. Plus de six cents espèces étaient recensées dans les années 1960[1], et plus de 800 dans les années 2000[2]. Les eucalyptus possèdent toute une gamme de mécanismes d’adaptation et ont une croissance rapide, ce qui leur permet d'être présents dans de nombreux environnements. On utilise aussi, moins fréquemment, le mot gommier pour parler des eucalyptus.
Certaines espèces, notamment E. globulus, ont été introduites en Europe, où elles se sont très bien acclimatées sur les rivages méditerranéens, ainsi qu'au Portugal, où d'immenses forêts d'eucalyptus ont été plantées pour la production de pâte à papier. Ces espèces ont aussi été plantées en Afrique du Nord, notamment au Maroc, en Algérie, en Tunisie et en Libye. On les rencontre aussi dans les îles de Madagascar, de Mayotte, de Malte et de La Réunion, au Sri Lanka, en Afrique du Sud, en Côte d'Ivoire, sur les pentes du mont Elgon et dans le Sud-Ouest en Ouganda[3], en Californie, en Argentine, au Brésil, au Chili, en Équateur et au Pérou.
Un eucalyptus adulte peut, selon l'espèce, se présenter comme un petit buisson ou comme un arbre de très haute stature.
On a l'habitude de dire des eucalyptus qu'ils sont :
Les arbres à tronc unique avec un faîte foliaire occupant la partie terminale du tronc sont des eucalyptus de forêt, et les arbres à tronc unique, mais dont les branches commencent à apparaître à une faible distance au-dessus du sol, sont les eucalyptus de bois.
Les mallees sont des arbres qui sont divisés en plusieurs troncs au niveau du sol et qui mesurent moins de dix mètres de haut ; le plus souvent ils portent des bouquets de végétation à l'extrémité de petites branches. Ils peuvent former des bosquets plus ou moins denses, qui portent le nom de mallees.
Les plus petits eucalyptus forment des buissons de moins de quatre mètres de haut.
Un mallet est un arbre de taille petite ou moyenne, à la base parfois cannelée, possédant des branches pointant vers le haut formant un faîte dense. Il s'agit généralement des espèces Eucalyptus occidentalis, E. astringens, E. spathulata, E. gardneri, E. dielsii, E. forrestiana, E. salubris, E. clivicola et E. ornata. Leur écorce lisse a souvent un aspect satiné et peut être de couleur blanche, crème, grise, verte ou cuivre.
Un Marlock, selon le terme utilisé en Australie-Occidentale, est un arbre de petite taille, au port dressé et au tronc très fin.
L’écorce est très utile pour l’identification et la distinction entre les espèces, car son apparence peut présenter de grandes différences : se décortiquant, dure, fibreuse, floconneuse, lisse, creusée de profonds sillons, etc[1].
La plupart des eucalyptus ont des feuilles persistantes, mais quelques espèces tropicales les perdent à la fin de la saison sèche. Comme chez les autres membres de la famille des Myrtaceae, les feuilles d'eucalyptus sont couvertes de glandes à huile. L'abondante production d'huile est une caractéristique importante de ce genre.
Les feuilles, bleutées, ont une curieuse caractéristique : sur les jeunes arbres, elles sont opposées, sessiles, ovales et glauques, et quand l'arbre grandit, elles deviennent alternes, pétiolées, très allongées, parfois un peu courbées comme des lames de faux, et d'un vert luisant. Les deux types de feuillage cohabitent dans les mêmes forêts, donnant l'impression qu'elles sont constituées d'arbres différents.
Cependant, beaucoup d'espèces comme E. melanophloia et E. setosa gardent toute leur vie le même type de feuilles. E. macrocarpa, E. rhodantha et E. crucis sont cultivés comme plantes ornementales, car ils gardent longtemps leurs feuilles juvéniles. E. petraea, E. dundasii et E. lansdowneana ont des feuilles d'un vert brillant pendant toute leur existence. E. caesia, au contraire des autres, a ses premières feuilles de couleur brillante, alors que les suivantes sont glauques. Cette dualité est utilisée dans la classification des eucalyptus.
Contrairement à la plupart des espèces aux feuilles décidues, l’orientation des feuilles d’eucalyptus est plutôt verticale. Cette disposition dans l’arbre a doté certaines espèces d’eucalyptus d’une adaptation particulière : les feuilles possèdent une couche de cellules palissadiques sur chacune de leurs faces. Les cellules palissadiques contenant les chloroplastes permettant la photosynthèse, l’eucalyptus peut donc capter de l’énergie lumineuse sur chacun des deux côtés de ses feuilles et tirer meilleur parti de la photosynthèse. Des stomates sont également présents sur chaque face des feuilles[1].
Les fleurs sont très variées. Elles ont de très nombreuses étamines qui peuvent être de couleur blanche, crème, jaune, rose ou rouge. Au départ, les étamines sont encloses dans un étui fermé par un opercule (d'où le nom d'eucalyptus du grec eu : bien et kaluptos : couvert) formé par la fusion des pétales et/ou des sépales[4]. Pour un même sujet, les opercules peuvent avoir différentes formes. Lorsque les étamines grandissent, elles soulèvent l'opercule et s'étalent pour former la fleur. La pollinisation des fleurs se fait principalement par les insectes, attirés par leur nectar[5].
Les fleurs d'eucalyptus constituent la source de nectar la plus abondante pour la production de miel en Australie.
Les fruits d’eucalyptus sont formés par le développement du réceptacle ainsi que de l’ovaire qui s’y attache. Ils contiennent un nombre important d’ovules. Une partie de ces ovules seront fécondés par des grains de pollen distincts, lors de la pollinisation, mais ils ne le seront jamais en totalité. Après la fécondation, les graines vont se développer et faire grossir le fruit[5]. Les fruits à maturité ont la forme d'un cône, ils sont secs et de couleur brune, et possèdent des valves qui se soulèvent pour laisser échapper les graines. La plupart des espèces ne fleurissent pas avant l'apparition du feuillage adulte, sauf Eucalyptus cinerea et Eucalyptus perriniana.
La production de semences de petite taille et en très grand nombre pour chaque arbre, procure aux eucalyptus une importante aptitude à la dissémination et à la colonisation des terrains dénudés. Ainsi même si en conditions difficiles un nombre important des graines meurent il en survit toujours suffisamment pour maintenir l’espèce[5].
La plupart des eucalyptus possèdent également des organes de sauvegarde souterrains appelés lignotubes. Ces lignotubes se présentent sous forme de renflements à la base du collet racinaire ; ce sont des massifs cellulaires indifférenciés contenant des réserves glucidiques comme l’amidon. Les eucalyptus, pour la majorité d'entre eux indigènes de l’Australie, ont évolué dans un environnement difficile, aride et soumis aux incendies répétés. Or, les lignotubes permettent justement à l’eucalyptus d'engendrer de nouvelles pousses si une perturbation majeure vient à détruire l'appareil végétatif aérien de la plante, partiellement ou dans sa totalité. Les lignotubes favorisent donc la survie des espèces d’eucalyptus possédant cette adaptation[5].
Introduit au Maghreb et dans certains pays d'Europe, l'eucalyptus, qui, pour de nombreuses espèces, redoute les fortes gelées, s'est rapidement acclimaté aux conditions méditerranéennes très similaires à celles du sud-ouest australien, mais aussi aux conditions climatiques qui règnent au Pays basque et dans les plaines avoisinantes, et ce non sans impact sur la biodiversité locale. On l'a notamment planté en zone humide pour assécher les sols. L'eucalyptus peut pousser en moyenne altitude, jusqu'à mille mètres. De grands groupes industriels ont planté plusieurs millions d'hectares de l'espèce E. globulus pour la fabrication de pâte à papier. Cependant, des eucalyptus introduits en Afrique du Sud se développent fortement, en l’absence de parasites qui pourraient en réguler la population. Ce sont là des plantes éthélochores invasives (diffusion par culture sous forme de semences).
Ses fruits et ses feuilles éloignant les insectes, il a ainsi été planté dans une partie de l'Afrique pour diminuer la propagation du paludisme. Cela a donné un excellent résultat, non par l'effet répulsif pour les insectes, mais parce que ses forts besoins en eau ont permis d'assécher les marais et d'empêcher ainsi la reproduction des moustiques, mais avec un danger nouveau : de plus grands risques de feux de forêts de grande ampleur.
Le programme MEDALUS a montré en zone aride que l'eucalyptus pouvait contribuer à l'érosion des sols et au ruissellement (par rapport à d'autres types d'usage du sol, sur pente).
Plusieurs espèces d'eucalyptus sont parmi les plus grands arbres au monde. Eucalyptus regnans est le plus grand angiosperme connu ; aujourd'hui, le plus grand spécimen mesuré nommé Centurion mesure 100 m de hauteur. Seul le Séquoia à feuilles d'if est plus grand et le Pin de Douglas a environ la même taille mais ce sont tous deux des conifères (gymnospermes). Six autres espèces d'eucalyptus dépassent 80 mètres de hauteur : Eucalyptus obliqua, Eucalyptus delegatensis, Eucalyptus diversicolor, Eucalyptus nitens, Eucalyptus globulus et Eucalyptus viminalis.
La plupart des eucalyptus ne supportent pas le gel ou seulement de faibles gelées jusqu'à -3 °C à -5 °C ; parmi les plus résistants le gommier des neiges (Eucalyptus pauciflora) est capable de supporter le froid et le gel jusqu'à environ -20 °C. Deux sous-espèces, E. pauciflora subsp. niphophila et E. pauciflora subsp. debeuzevillei en particulier, sont encore plus résistantes et peuvent tolérer même des hivers assez rigoureux. Plusieurs autres espèces, notamment des hauts plateaux et des montagnes du centre de la Tasmanie comme Eucalyptus coccifera, Eucalyptus subcrenulata, Eucalyptus gunnii ont donné des formes extrêmement résistantes au froid et on a obtenu à partir de semences génétiquement sélectionnées des souches résistantes qui sont plantées pour l'ornement dans les régions froides de différentes parties du monde.
L'Eucalyptus est sensible à divers pathogènes et phytophages, dont certaines espèces qui se sont acclimatées dans les régions où il a été introduit[6] (ex : Psylle de l'Eucalyptus en France[7])
Les eucalyptus sont des arbres à croissance rapide et facile, et sont donc souvent plébiscités dans les programmes de foresterie industrielle dans les pays tropicaux, où ils s'acclimatent en général très facilement, y compris sur des terrains dégradés. Cependant, étant originaires d'Australie, ils peinent souvent à s'intégrer à l'écosystème local, et hébergent relativement peu de biodiversité, d'autant qu'un certain nombre de leurs propriétés les rendent hostiles aux espèces indigènes[9]. D'énormes surfaces de forêt primaires ont ainsi été remplacées par des plantations d'eucalyptus en Californie, au Brésil et dans de nombreux pays d'Afrique comme Madagascar ou l'Afrique du sud.
Les feuilles et les racines de l'Eucalyptus produisent une substance allélopathique : le 1,8-cinéole. C'est un agent puissant de destruction de certaines espèces d'herbacées et de bactéries du sol. Ces bactéries étant indispensables à la décomposition de la matière organique et au renouvellement des sols, il a généralement été constaté sur les grandes plantations monospécifiques une baisse de la biodégradabilité, et un appauvrissement notable du sol en azote et en minéraux (calcium en particulier). Des plantations sur terrain acidiphile ont montré, à l'inverse, une stabilisation de la biomasse microbienne et une augmentation de la minéralisation du carbone et de l'azote[10].
Dans certaines conditions, on observe une densification importante de la litière, les feuilles n'étant généralement pas dégradée par la biofaune du sol, ce qui empêche la poussée d'autres plantes sous les eucalyptus[8]. Il est courant de rencontrer une modification de la porosité du sol, avec formation d'une couche hydrophobe d’origine organique. Dans une plantation d'eucalyptus, les minéraux du sol ne redeviennent disponibles qu’à partir de la deuxième année après la coupe des arbres[11].
Une plantation d'eucalyptus de 15 ans contient moins de la moitié d'espèces végétales différentes qu'une plantation de chênes ou de châtaigniers du même âge[11].
Les eucalyptus forment des forêts particulièrement inflammables, et ont souvent contribué à une augmentation spectaculaire du nombre d'incendies dans les régions de grande plantation[12].
L'eucalyptus est planté dans de nombreuses régions du monde en raison de sa grande rentabilité, en effet il pousse vite et donne un bois solide. Il est ensuite utilisé pour fabriquer de la pâte à papier, des poteaux électriques et meubles ou sert de bois de chauffage ; on en fait aussi du charbon de bois. Poussant facilement dans les zones arides ou soumises à de grands vents, les haies d'eucalyptus constituent de bons coupe-vent. Enfin, étant de grands consommateurs d'eau, ils ont souvent été utilisés avec succès pour assécher des marais pontins et des zones humides dans la région de Rome, notamment sous Mussolini.
Cette culture est cependant controversée, car cet arbre est très consommateur en eau et appauvrit les sols en minéraux[13],[14].
Il y aurait environ 760 espèces d'eucalyptus admises[15]. Seules quelques-unes ont été massivement introduites en Europe et dans d'autres régions tempérées et humides du globe.
Les espèces les plus connues sont :
L'eucalyptus est toxique pour les humains et les animaux de manière générale. Il contient des glycosides cyanogénique pouvant libérer de l'acide cyanhydrique, qui agit en bloquant la respiration cellulaire[16]. Seul le koala a développé une résistance à cette toxicité[17].
L'eucalyptus est utilisé pour soigner les bronchites, la toux, les rhumes ou la sinusite[18],[19], pour ses vertus sur l'appareil respiratoire (rhinites, toux grasses, rhinopharyngites)[20], dues surtout au cinéol (ou eucalyptol) contenu dans les feuilles. On peut en faire des fumigations, des infusions ou des décoctions, ou encore en extraire l'huile essentielle ou le transformer sous forme de gélules.
L'eucalyptus est utilisée en confiserie principalement dans la fabrication de gommes au goût de menthe, ainsi que dans la fabrication de pastilles ou de pâtes destinées au traitement des maux de gorge[réf. nécessaire].
Forêt d'eucalyptus.
Forêt d'eucalyptus
Allée d'eucalyptus à Piana.
Eucalyptus.
Galle d'eucalyptus.
Eucalyptus.
Bois d'eucalyptus - Ota (Corse-du-Sud), marina de Porto.
Bois d'eucalyptus - Ota (Corse-du-Sud), marina de Porto.
Les eucalyptus (du grec εὐ-eu : bien, et καλυπτός-caluptos : couvert, recouvert) forment un groupe très riche de plantes du genre Eucalyptus, de la famille des Myrtaceae et qui regroupait jusqu'en 1995 le genre Corymbia. Les eucalyptus sont originaires d'Australie, ils sont donc indigènes au continent australien, où ils dominent d'ailleurs 95 % des forêts. Plus de six cents espèces étaient recensées dans les années 1960, et plus de 800 dans les années 2000. Les eucalyptus possèdent toute une gamme de mécanismes d’adaptation et ont une croissance rapide, ce qui leur permet d'être présents dans de nombreux environnements. On utilise aussi, moins fréquemment, le mot gommier pour parler des eucalyptus.
Certaines espèces, notamment E. globulus, ont été introduites en Europe, où elles se sont très bien acclimatées sur les rivages méditerranéens, ainsi qu'au Portugal, où d'immenses forêts d'eucalyptus ont été plantées pour la production de pâte à papier. Ces espèces ont aussi été plantées en Afrique du Nord, notamment au Maroc, en Algérie, en Tunisie et en Libye. On les rencontre aussi dans les îles de Madagascar, de Mayotte, de Malte et de La Réunion, au Sri Lanka, en Afrique du Sud, en Côte d'Ivoire, sur les pentes du mont Elgon et dans le Sud-Ouest en Ouganda, en Californie, en Argentine, au Brésil, au Chili, en Équateur et au Pérou.
Eucalipto é a denominación dada ás especies vexetais do xénero Eucalyptus (do grego eu (εὖ), ben, e kalyptos (καλυπτός), cuberto; en alusión ás súas flores: ben cubertas, ben protexidas polo opérculo). O xénero inclúe máis de 600 especies [2] autóctonas de Australia que forman parte da flora característica do continente australiano, existindo apenas un pequeno número de especies propias dos territorios veciños da Nova Guinea e Indonesia. De feito, ningún continente está tan marcadamente caracterizado por un só xénero de árbore como acontece na Oceanía cos eucaliptos.
A especie do xénero eucalipto máis espallada ao longo do país é o eucalipto azul (Eucalyptus globulus Labill.)[3]. A FAO, nunha reclasificación da sistemática desta especie, utiliza a forma E. globulus Labill. subsp. globulus. J. S. Labillardiere foi quen identificou esta especie, en 1792, a partir de mostras recollidas en Tasmania.
Os eucaliptos foron descritos xa polos exploradores españois, portugueses e holandeses a finais do século XVI, tralas súas expedicións polas costas australianas. No século XVIII, estas expedicións foron acompañadas por botánicos e naturalistas que, seguindo o modelo de Linneo, recolleron exemplares da flora e fauna das terras exploradas. Entre elas, a terceira expedición de Cook forneceu o material sobre o que o botánico francés L'Héritier describiu a especie Eucalyptus obliqua en 1788, inaugurando o xénero. En 1800 coñecíanse xa 19 especies; en 1820 xa se describiran 28 máis; en 1840 o número de especies descritas ascendía a 71 e en 1860 a 149. Estudos posteriores dos botánicos George Bentham, Ferdinand von Mueller e, sobre todo, J. H. Maiden e o seu axudante W. F. Blakely, elevaron as cifras a 500 especies e 138 variedades.
A taxonomía da especie, moi discutida e modificada ao longo dos anos, complícase non só pola similitude de boa parte das especies senón tamén pola facilidade coa que se produce a hibridación, especialmente trala reforestación en Europa e América de especies que crecían moi afastadas na súa terra de orixe.
En 1971, os botánicos de Sydney L. D. Pryor e L. A. S. Johnson publicaron unha revisión sistemática (A classification of the eucalypts) na que se establecen sete subxéneros divididos en seccións, series e subseries, especies e subespecies. Os subxéneros son os seguintes:
Desde moi pronto, tralo seu descubrimento se exportou a outros continentes onde gañaron unha importancia económica relevante debida ao feito da súa rendibilidade para producir pasta de celulosa, usada na fabricación de papel. A FAO xa cuantificaba a superficie reforestada en España en 1973 en 390.277 ha, principalmente en Andalucía (269.029 ha).
Dis que foi Frei Rosendo Salvado (1814-1900), que evanxelizou Australia, quen trouxo a árbore a Galicia a mediados de século XIX [4], malia que outras fontes aseguran que as nosas árbores foron importadas dende Portugal. Non hai coincidencia na data exacta da súa introdución: Silva Pando afirma que comezou a plantarse en Galicia en 1845-1855; o edafólogo Díaz-Fierros dá como primeira cita en Galicia a de 1863 [5], e tamén supón que procede de plantacións portuguesas, onde se coñecía desde 1839 [6]; Pablo Ramil Rego asegura que Rosendo Salvado enviou as sementes en 1886 [7].
Nun principio cultivouse como árbore ornamental, como os exemplares na Alameda de Santiago, nos xardíns do Gran Hotel da Toxa (O Grove) ou no Pazo de Rubiáns (Vilagarcía); pero axiña se espallou por toda Galicia (e o norte peninsular) para o seu aproveitamento madeireiro, dado o seu rápido crecemento e facilidade de cultivo na climatoloxía galega: se a mediados dos sesenta do século pasado o eucalipto ocupaba en Galicia uns poucos centos de hectáreas [8], contra 1992 eran unhas 40.000 hectáreas [9] e en 2009 tiñamos xa 375.000 [10]. Hoxe está amplamente distribuído por toda Galicia, especialmente na franxa costeira, dado que non medra tan doadamente a alturas superiores aos 500-700 metros de altitude por ser sensible ás xeadas. En calquera caso e aínda que non resiste temperaturas por baixo dos -5 °C, recupérase rapidamente grazas a eses brotes epicórmicos que se mencionaron antes[onde?].
Os distintos autores[quen?] coinciden en que o verdadeiro problema da especie foi a repoboación masiva con eucaliptos que tivo lugar no tardofranquismo, no momento no que cedeu o monocultivo do piñeiro para empezar a subvencionar o eucalipto. Estas subvencións, xunto ao alto prezo que pagaban as papeleiras nun principio, a alta produtividade (que podía chegar a 40 m3 por hectárea e ano) e o abandono do medio rural daqueles tempos de puxante industrialización, fixeron que moitas terras que antes se dedicaban a outros cultivos pasasen a ser sementadas de eucaliptos, mesmo terras agrícolas de alto valor [11].
Dende hai uns 25 anos estase utilizando nas repoboacións forestais da Galicia interior unha especie resistente ás xeadas e á altitude, o Eucaliptus nitens, que presenta o inconveniente de que a súa madeira non é tan axeitada para a fabricación de pasta de celulosa coma a do eucalipto branco.
O E. globulus representa máis do 95% da especie en Galicia. Outras especies presentes, como ornamentais ou como especie forestal, son o E. obliqua (de casca fibrosa e madeira de moi boa calidade) [12], o E. viminalis (tamén de cortiza rugosa, pero só na base), o E. macarthuri, o E. calophylla (de flor vermella), o E. camaldulensis, o E. delegatensis (unha das especies que alcanza maior altura) ou o E. robusta.
O eucalipto pode ser considerado como a especie arbórea máis controvertida en Galicia [13], con defensores e detractores que non sempre tiveron en conta os datos científicos (Silva Pando). Xa se dixo que os efectos negativos foron máis unha consecuencia das plantacións masivas que se realizaron a partir do último terzo do século pasado, como acontece con calquera monocultivo pero agravados, neste caso, polas características peculiares desta especie.
A introdución masiva desta especie (e hoxe existe unha práctica unanimidade ó respecto) foi unha das máis desafortunadas iniciativas forestais da nosa historia (Xunta de Andalucía [14])
Entre as críticas que se lle fan destaca, en primeiro lugar, o feito de presentar unha extrema avidez pola auga[15], que pode chegar a causar o desecamento de pozos e leitos de ríos próximos. Nestas elevadas necesidades de auga inflúe a densa rede de raíces, capaz de aproveitar a mínima greta do subsolo.
Esta afirmación, matizada nos últimos anos, acompaña ao eucalipto desde os primeiros momentos da súa introdución. Desta maneira, Eladio Rodríguez escribía (1949) que "Considérasele útil por varios conceptos, pois polo seu rápido desenvolvemento deseca o terreo, contribúe a sanear as localidades pantanosas e crese que as emanacións das súas follas destrúen os xermes das febres palúdicas" [16]. Tamén se consideraba, pola mesma razón, bo para curar o paludismo: Cuveiro escribía en 1876 que "Úsase con bo resultado nas febres intermitentes [17]. Faise unha infusión teiforme con catro das súas follas pecioladas ou dúas das sentadas, que se dá dúas veces ó día aínda durante o acceso, pois axiña diminúe a forza. O seu extracto está recomendado nas neuralxias" [18].
Opinións semellantes defendían tamén outros autores igualmente distantes das posicións ecoloxistas. Font Quer escribía en 1961 que "A introdución do eucalipto fíxose para sanear terreos baixos e pantanosos, morada das larvas dos mosquitos, e pensando que non só acabarían coas charcas e zonas húmidas senón coas 'miasmas' do paludismo", para concluír que "Saneou extensos territorios palúdicos do mundo enteiro" (Font Quer, pp. 398–399 [19]).
Mesmo na 22ª edición do Diccionario da Real Academia Española (outubro de 2012) mantense a mesma tese: "A árbore é de gran utilidade para sanear terreos pantanosos".[20]
Na controversia que acompaña a esta árbore non faltan estudos que quitan importancia a este dato. Díaz-Fierros estimaba que o consumo de auga dun eucalipal, dun piñeiral e dunha carballeira eran practicamente semellantes: 1.195 litros por m2 e ano no primeiro caso, fronte a 1.149 e 978 nas dúas últimas especies, pero só cando a plantación estaba realizada sobre solos de pouca profundidade (menos de 50 cm), xa que cando se situaba en terras agrícolas, profundas, destinadas tradicionalmente a pradeiras e cultivos, a redución do caudal hídrico era do 60% [21].
Tamén se lle achaca a capacidade de reducir a biodiversidade da flora e fauna asociadas ao sotobosque, e facilitar a propagación de incendios forestais por ser unha especie pirófila, que non só non morre co lume, senón que os incendios forestais facilítanlle a colonización do espazo.
Un bosque de eucaliptos pode crear problemas de incendios incontrolables debido á grande altura que acadan estas árbores en pouco tempo de crecemento e á fácil combustión da súa madeira. En bosques mestos de eucaliptos, as lapas dun incendio poden acadar máis de 300 metros de alto, como se pode comprobar en Australia na época da seca. Co incendio poden perder toda a masa foliar, que reaparece sen problemas coas primeiras chuvias [22].
Os eucaliptos son unhas árbores que provocan alosteria, un fenómeno consistente na emanación de certas substancias químicas que fan que non medren árbores ou herbas doutra clase ao seu redor. En Australia, a flora autóctona está adaptada a estas árbores e aos seus fenómenos alostéricos, de xeito que nese país os eucaliptais si teñen sotobosque, estrato fundamental para o ecosistema dun bosque. Ademais a fauna autóctona (coalas) aliméntase destas árbores, de xeito que se alcanza un ecosistema equilibrado.
Estudos realizados en Galicia sobre eucaliptais vellos e implantados matizan esta observación no sentido de que, ao madurar a masa de árbores, descende a densidade da masa foliar e permítese o acceso da luz solar ao chan. Así, Silva Pando ofrece os seguintes datos: 21 especies vexetais diferentes no caso dos eucaliptais fronte ás 22 especies nas matogueiras ou nos piñeirais, cifra que se eleva a 29 especies nunha fraga consolidada. Ramil Rego daba diferenzas moito máis significativas referidas a un bosque da Mariña lucense: menos de 20 plantas vasculares nun eucaliptal maduro fronte a 60-70 especies nun bosque autóctono.
Conclusións semellantes obtén Silva Pando respecto á concentración de microorganismos no chan destes mesmos tipos de ecosistemas: 15±7 x 106/g de solo nun eucaliptal, 17±7 nun piñeiral fronte a 25±9 nunha fraga. A flora microbiana e fúnguica do chan resulta imprescindible para a formación de humus e a fertilidade do substrato.
Tamén se comprobou unha diferenza significativa na avifauna: mentres que nunha fraga media poden observarse 12,92 especies diferentes de aves, nun eucaliptal só hai 7,84 especies diferentes, segundo estudos realizados pola Sociedade Galega de Ornitoloxía en 2003 [23]. Tamén a diferenza no número de aves é similar: 52,1 aves por km2 nunha fraga fronte as 28,5 exemplares nun eucaliptal.
Dende 1990, o eucalipto galego é vítima do ataque dun insecto defoliador, o gorgullo do eucalipto (Gonipterus scutellatus), que se estendeu rapidamente por tódalas plantacións ao non contar con inimigos naturais que controlasen a súa expansión. Dende 1999 combátese con éxito esta praga mediante a liberación controlada dunha pequena avespa, tamén natural de Australia, Anaphes nitens, que actúa como parasitoide específico do gorgullo.
En Andalucía existen outros insectos que actúan como pragas do eucalipto. O Phorocanta semipunctata e P. recurva, chamado taladro ou perforador do eucalipto,[24] foi importado en Europa coas primeiras árbores xa no século XIX, se ben aínda non se detectou en Galicia a causa das condicións climatolóxicas galegas, que non permiten o seu desenvolvemento [25]. Neste caso, o dano prodúceo o desenvolvemento da larva que escava longas galerías baixo a cortiza da árbore e provoca que seque. A praga afecta normalmente a árbores con algún tipo de lesión ou que sofren longos períodos de seca, pero tamén se atopou en exemplares sans e en troncos acabados de cortar.
Outra praga presente en España e Portugal, e ausente tamén en Galicia, é o Ctenarytaina eucalypti (Rhinocola eucalypti), cuxas ninfas se alimentan da saiba das follas. En Portugal tamén está presente o Melolontha sp., cuxas larvas aliméntanse das raíces da árbore.
Tamén hai fungos que afectan os eucaliptos. O Mycosphaerella provoca a putrefacción das follas. Máis común, pero menos daniño é o Botrytis cinerea, que provoca o chamado mal azul; afecta a exemplares novos (antes da aparición das follas adultas) nos que causa a aparición de manchas verde-azulentas no talo e morte das follas.
O principal uso comercial do eucalipto consiste no aproveitamento madeireiro, tanto na obtención de madeira como, fundamentalmente, na obtención de pasta de papel, pero tamén para fabricar serraduras, taboleiros de partículas, laminados tipo formica, fibras téxtiles, aceites etc. A madeira non é boa para ebanistería pero, ao ser moi resistente á humidade, vai ben para postes ou para vigas de batea. Outros uso, como o decorativo ou o medicinal, son secundarios e testimoniais.
No ano 2005 [26], o volume de madeira cortada de eucalipto representaba en Galicia o 47,12 % do total das especies forestais, cun total de 2.697.627 m³ (na Coruña ascendía ao 66,29 %). Estudando a serie histórica obsérvase un mantemento nas cifras desde 1997, cando se cortaron 2.730.002 m³. Nese mesmo ano 2005, o prezo medio da madeira de eucalipto foi de 20,41 €/m³, fronte aos 27,08 € no caso do piñeiro.
O uso terapéutico das follas do eucalipto é anterior á chegada dos europeos ao continente australiano: os aborixes nativos bebían o cocemento de follas para combate-la febre [27]. Este aproveitamento medicinal acompañou logo á especie segundo se ía expandindo polo mundo e queda reflectido en nomes populares como árbore da saúde ou árbore da febre. Hoxe en día forma parte da farmacopea popular e mais da oficial, tanto en forma de follas desecadas como de aceite esencial [28].
As follas adultas teñen propiedades balsámicas e antisépticas, polo seu contido en aceites esenciais: eucaliptol (o 1-3%).
En medicina utilízanse as follas, directamente ou trala súa destilación para obter a esencia. O uso máis habitual é por inhalación dos vapores que desprende á cocción, para catarreiras, bronquite, sinusite ou farinxite.
Mediante uso externo (a auga de cocer as follas ou a esencia) utilízase como antiséptico e cicatrizante de feridas. O eucaliptol é un dos ingredientes característicos da pomada Viks VapoRub, xunto ao alcanfor e o mentol, utilizada contra arrefriados e conxestión nos meniños [29].
Tamén contén substancias tóxicas: a eucaliptina (unha flavona, de acción estroxénica), e desaconséllase o seu uso en embarazadas, durante a lactación e nos meniños. Pode acelerar o metabolismo hepático dalgúns medicamentos, polo que é incompatible co consumo de sedantes, analxésicos ou anestésicos.
O mel de eucalipto, producido a partir do seu néctar, é moi estimado [30].
Do eucalipto pode extraerse tamén o xilitol, un alcohol de azucres amplamente utilizado como edulcorante na industria alimentaria, especialmente para facer goma de mascar [31].
Disque a sombra do castiñeiro (por húmida e fría) e da nogueira son malas; a do carballo, do eucalipto e doutras árbores é boa, pero a mellor é a do piñeiro (Rodríguez López).
Os vapores de eucalipto son desinfectantes e serven para curar os arrefriados; para curar a diabetes úsase o viño quente con estrugas e follas de eucalipto. Tamén se utiliza na medicina veterinaria popular: as espullas do gando cúranse con auga de eucalipto.
A illa de San Martiño, en San Miguel de Negradas (O Vicedo) é a illa coa concentración máis alta de Europa de árbores, en concreto de eucaliptos.
O Avó de Chavín, duns 7,6 metros de circunferencia na base e máis 61,8 metros de altura, é a árbore máis alta da Península e unha das máis altas de Europa [33]. Encóntrase nun eucaliptal de máis de cen anos: o Souto da Retorta, en Chavín, Viveiro, declarado no ano 2000 Monumento natural.[34]
Eucalipto é a denominación dada ás especies vexetais do xénero Eucalyptus (do grego eu (εὖ), ben, e kalyptos (καλυπτός), cuberto; en alusión ás súas flores: ben cubertas, ben protexidas polo opérculo). O xénero inclúe máis de 600 especies autóctonas de Australia que forman parte da flora característica do continente australiano, existindo apenas un pequeno número de especies propias dos territorios veciños da Nova Guinea e Indonesia. De feito, ningún continente está tan marcadamente caracterizado por un só xénero de árbore como acontece na Oceanía cos eucaliptos.
A especie do xénero eucalipto máis espallada ao longo do país é o eucalipto azul (Eucalyptus globulus Labill.). A FAO, nunha reclasificación da sistemática desta especie, utiliza a forma E. globulus Labill. subsp. globulus. J. S. Labillardiere foi quen identificou esta especie, en 1792, a partir de mostras recollidas en Tasmania.
Eukaliptus (lat. Eucalyptus), rod vazdazelenog grmlja i drveća porijeklom je iz Tasmanije i Australije. U svojim listovima sadrži otrovne sastojke koji mu služi kao obrana od raznih kukaca. Drveće koje raste na područjima koja nisu tako plodna ima više tih otrovnih sastojaka. Neke se životinje hrane lišćem tog drveta, ali to su rijetke, kao na primjer koala koja zapravo živi u krošnji tog drveta i čiji je želudac otporan na otrovne sastojke u tom lišću. Koali je zapravo to jedina hrana i preživljava, kao i dvije vrste oposuma, isključivo hraneći se tom biljkom, a to su Pseudocheirus peregrinus [1] i Petauroides volans[2].
Neke vrste se koriste i u narodnoj medicini,isključivo za inhaliranje te primjenu izvana(E.Maideni,E.cinerea,E.globulus).Primjerice listovi E.globulus sadrže oko 0,70 do 1,16 eteričnog ulja(po sastavu 80% cineol ).[3]
Eukaliptus (lat. Eucalyptus), rod vazdazelenog grmlja i drveća porijeklom je iz Tasmanije i Australije. U svojim listovima sadrži otrovne sastojke koji mu služi kao obrana od raznih kukaca. Drveće koje raste na područjima koja nisu tako plodna ima više tih otrovnih sastojaka. Neke se životinje hrane lišćem tog drveta, ali to su rijetke, kao na primjer koala koja zapravo živi u krošnji tog drveta i čiji je želudac otporan na otrovne sastojke u tom lišću. Koali je zapravo to jedina hrana i preživljava, kao i dvije vrste oposuma, isključivo hraneći se tom biljkom, a to su Pseudocheirus peregrinus i Petauroides volans.
Neke vrste se koriste i u narodnoj medicini,isključivo za inhaliranje te primjenu izvana(E.Maideni,E.cinerea,E.globulus).Primjerice listovi E.globulus sadrže oko 0,70 do 1,16 eteričnog ulja(po sastavu 80% cineol ).
Eukalyptowc[1] (Eucalyptus) je ród ze swójby myrtowych rostlinow (Myrtaceae).
Wobsahuje sćěhowace družiny:
Eukalyptowc (Eucalyptus) je ród ze swójby myrtowych rostlinow (Myrtaceae).
Wobsahuje sćěhowace družiny:
běły gumijowc (Eucalyptus leucoxylon) čerwjeny eukalyptowc (Eucalyptus camaldulensis) likopłodowy eukalyptowc (Eucalyptus coccifera) módry eukalyptowc (Eucalyptus globulus) šwižny eukalyptowc (Eucalyptus gracilis) tasmanski eukalyptowc (Eucalyptus gunnii) wšelakobarbny eukalyptowc (Eucalyptus diversicolor) wulkołopjenaty eukalyptowc (Eucalyptus dalrympleana)Eukaliptus (Dari bahasa Yunani: ευκάλυπτος = "tertutupi dengan baik") adalah sejenis pohon dari Australia. Ada lebih dari 700 spesies dari Eukaliptus, kebanyakan asli dari Australia, dengan beberapa dapat ditemukan di Papua Nugini dan Indonesia dan juga sampai Filipina.
Anggota genus pohon ini dapat ditemukan hampir di seluruh Australia, karena telah beradaptasi dengan iklim daerah tersebut; bahkan tidak ada satu benua yang dapat digambarkan dengan sebuah genus pohon seperti Australia dengan eukaliptusnya.
Kebanyakan Eukaliptus tidak tahan suhu dingin, mereka hanya tahan hingga suhu sekitar -3 °C hingga -5 °C.
Minyak esensial yang didapat dari daun Eukaliptus mengandung senyawa yang merupakan disinfektan alami yang kuat dan dapat menjadi racun dalam jumlah banyak. Beberapa herbivora marsupialia, terutama koala dan beberapa oposum, toleran terhadap minyak tersebut sehingga dapat memakan daun-daunan eukaliptus.
Beberapa spesies eukaliptus memiliki sifat menjatuhkan dahan saat mereka tumbuh. Hutan eukaliptus penuh dengan dahan yang mati. Australian Ghost Gum Eucalyptus papuana banyak menyebabkan penebang pohon tewas karena tertimpa dahannya. Dan banyak juga orang yang tewas karena berkemah di bawah pohon ini.
Dalam cuaca panas minyak Eukaliptus yang menguap dapat memberi kesan kabut biru. Minyak Eukaliptus sangat mudah terbakar (beberapa pohon telah diketahui dapat meledak) dan api dapat dengan mudah menyebar. Juga dahan dan ranting jatuh yang mati dengan mudah dapat terbakar.
Eukaliptus berkembang cepat setelah kebakaran. Setelah Kebakaran hutan Canberra 2003, berhektar-hektar spesies pohon impor mati, tetapi dalam beberapa minggu pohon-pohon Eukaliptus mengeluarkan bibit-bibit yang sehat.
Eukaliputs memiliki banyak kegunaan yang membuat mereka menjadi pohon yang penting secara ekonomi. Mungkin jenis Karri dan Eucalyptus melliodora merupakan jenis yang paling terkenal. Dikarenakan mereka cepat tumbuh dan kegunaan dari kayunya. Kayunya dapat digunakan sebagai hiasan, timber, kayu bakar, dan kayu pulp. Eukaliptus menyerap banyak air dari tanah melalui proses transpirasi. Mereka ditanam di banyak tempat untuk mengurangi water table dan mengurangi salinasi tanah.
Minyak eukaliptus siap didistilasi kukus dari daunnya dan dapat digunakan sebagai pembersih, pewangi, dan dalam jumlah kecil dalam suplemen makanan; terutama permen, cough drops, dan decongestants. Minyak eukaliptus juga memiki sifat menolak serangga, dan telah digunakan sebagai bahan dari penolak nyamuk komersial.
Nektar dari beberapa eukaliptus menghasilkan madu monofloral berkualitas tinggi. Daun dari ghost gum digunakan oleh suku aborigin untuk menangkap ikan. Membasahi daunnya dalam air dapat melepas pelumpuh yang melumpuhkan ikan sementara. Eukaliptus juga digunakan untuk membuat digeridoo, sebuah instrumen musik udara yang dipopulerkan oleh orang aborigin Australia.
Eukaliptus (Dari bahasa Yunani: ευκάλυπτος = "tertutupi dengan baik") adalah sejenis pohon dari Australia. Ada lebih dari 700 spesies dari Eukaliptus, kebanyakan asli dari Australia, dengan beberapa dapat ditemukan di Papua Nugini dan Indonesia dan juga sampai Filipina.
Anggota genus pohon ini dapat ditemukan hampir di seluruh Australia, karena telah beradaptasi dengan iklim daerah tersebut; bahkan tidak ada satu benua yang dapat digambarkan dengan sebuah genus pohon seperti Australia dengan eukaliptusnya.
Tröllatré (fræðiheiti: Eucalyptus,[1] L'Héritier 1789)[2] er stór ættkvísl runna og trjáa í myrtu ætt, Myrtaceae. Þessi ættkvísl er ríkjandi í Ástralíu og einungis 9 tegundir ættkvíslarinnar vaxa ekki þar. Það eru yfir 700 tegundir af Eucalyptus og aðeins 15 sem finnast náttúrulega utan Ástralíu; í Nýju-Guíneu og Indónesíu. Ein tegund, Eucalyptus deglupta, vex norður til Filippseyja.
Nær allar tegundir af eucalyptus eru sígrænar, en sumar hitabeltistegundirnar missa blöðin við lok þurrkatímabilsins. Eins og hjá öðrum tegundum myrtu ættar, eru Eucalyptus blöð þakin olíukirtlum.
Blöðin á fullvöxnum Eucalyptustrjám eru oftast lensulaga, stakstæð og vaxkennd eða gljáandi græn. Aftur á móti eru blöðin á smáplöntum gagnstæð og bládöggvuð, en margar undantekningar þekkjast.
Lítil ættkvísl af líkum trjám, Angophora, hefur einnig verið þekkt síðan á 18du öld. Erfðafræðirannsóknir og aðrar greiningar bentu árið 1995 til að nokkrar þekktar eucalyptus tegundir væru í raun skyldari Angophora en öðrum Eucalyptus; þær voru settar í eigin ættkvísl: Corymbia. Þrátt fyrir að vera aðskildar, eru þessir þrír hópar tengdir og er þessar þrjár ættkvíslir, Angophora, Corymbia og Eucalyptus, saman nefndar "eucalypts".
Nokkrar eucalyptus tegundir eru meðal hæstu tegunda heims. Eucalyptus regnans, er hæst allra blómstrandi plantna (angiosperms); hæsta eintakið er Centurion er 99,6m hátt.[3][4] Degli er jafnhátt, aðeins Sequoia sempervirens er hærri, og þau eru barrtré (gymnosperm). Sex aðrar eucalyptus tegundir ná yfir 80 metrum á hæð: Eucalyptus obliqua, Eucalyptus delegatensis, Eucalyptus diversicolor, Eucalyptus nitens, Eucalyptus globulus og Eucalyptus viminalis.
Yfirleitt þolir eucalyptus ekki mikinn kulda. Þó að víða þar sem eucalyptus vex kemur vægt frost, þá þola þau yfirleitt ekki að hitinn fari niður fyrir -5°C;[5][6][7] harðgerðasta tegundin er Eucalyptus pauciflora, sem getur þolað að hitinn fari niður í -20°C. Tvær undirtegundir, E. pauciflora subsp. niphophila og E. pauciflora subsp. debeuzevillei er enn harðgerðari og geta þolað nokkuð harða vetur. Nokkrar aðrar tegundir, sérstaklega frá hásléttum og fjöllum mið Tasmaníu svo sem Eucalyptus coccifera, Eucalyptus subcrenulata og Eucalyptus gunnii,[8] hafa myndað sérstaklega harðgerðar gerðir og fræ sem er safnað af þessum kuldaþolnu gerðum eru ræktuð sem skrautplöntur á kaldari svæðum heimsins.
Eucalyptus sideroxylon, greinar, blöð og fræbelgir.
Eucalyptus skógur í East Gippsland, Victoria (Ástralíu). Aðallega E. albens.
Eucalyptus skógur í East Gippsland, Victoria (Ástralíu). Aðallega E. albens.
Eucalyptus bridgesiana við Red Hill (Australian Capital Territory).
Eucalyptus gunnii útplöntun í suður Englandi. Neðrihluti stofnsins er þakinn bergfléttu.
Eucalyptus cinerea x pulverulenta - National Botanical Gardens Canberra
Gall á Eucalyptus
A snow gum (E. pauciflora), að vetri í Áströlsku Ölpunum
Eucalyptus saligna vestur af Port Macquarie, New South Wales
Eucalyptus regnans tré í Sherbrooke Forest, Victoria (Ástralíu)
vol. 1. South-eastern Australia.
Tröllatré (fræðiheiti: Eucalyptus, L'Héritier 1789) er stór ættkvísl runna og trjáa í myrtu ætt, Myrtaceae. Þessi ættkvísl er ríkjandi í Ástralíu og einungis 9 tegundir ættkvíslarinnar vaxa ekki þar. Það eru yfir 700 tegundir af Eucalyptus og aðeins 15 sem finnast náttúrulega utan Ástralíu; í Nýju-Guíneu og Indónesíu. Ein tegund, Eucalyptus deglupta, vex norður til Filippseyja.
Gli eucalipti o eucalitti (Eucalyptus (L'Hér., 1789)) sono un genere di piante arboree appartenente alla famiglia delle Myrtaceae, originario di Oceania (soprattutto Tasmania, Australia e Nuova Guinea) e Filippine[1].
Il nome deriva dal greco εὖ, "bene", e καλύπτω, "nascondere", in riferimento al fatto che i petali nascondono il resto del fiore.
Gli eucalipti sono sempreverdi; la specie Eucalyptus regnans in Australia può superare anche i 90 metri; in Italia queste piante raggiungono dimensioni inferiori, solitamente non più di 25 metri. Il fusto ha la corteccia liscia. Il fiore è formato da un calice a forma di coppa chiusa che si stacca con la fioritura; il frutto è a forma di capsula con all'interno molti piccoli semi.
Lo stesso argomento in dettaglio: Specie di Eucalyptus. All'interno del genere Eucayptus, descritto per la prima volta Charles Louis L'Héritier nel suo libro Sertum Anglicum, sono incluse oltre 700 specie[1].
Delle numerose specie classificate, solo una sessantina hanno anche interesse economico e provengono tutte dalle zone costiere dell'Australia, le zone caratterizzate da clima mite e da ricchezza di precipitazioni atmosferiche.
Gli impieghi prevalenti delle specie di eucalipti riguardano l'uso farmacologico e fitoterapico dell'olio essenziale, l'utilizzo del legno come legna da opera o da ardere o per la fabbricazione della carta, l'allestimento di apprestamenti protettivi (frangiventi) e, infine, come pianta ornamentale e in floricoltura per la produzione di fronde.
L'eucalipto è inoltre una fonte nettarifera importante per la sopravvivenza delle api in Sardegna. Qui il miele di eucalipto rappresenta il 50% della produzione di miele isolano.[2]
Durante e dopo la bonifica dell'Agro pontino (Lazio meridionale) e di altre zone paludose italiane, avvenute durante il ventennio fascista, vennero piantati numerosi esemplari di eucalipti[3], per diverse ragioni: come linee frangivento, quale valida protezione contro il forte vento e le trombe d'aria (piuttosto comuni nel Pontino, specialmente nel periodo autunnale) sia per mantenere il più possibile "in asciutto" i limitrofi canali di scolo delle acque ed evitare i ristagni d'acqua responsabili della prolificazione della zanzara anofele. Gli alberi di eucalipto infatti necessitano di un fabbisogno d'acqua piuttosto elevato se paragonato alla vegetazione autoctona.
Ad oggi, nell'Agro Pontino, l'eucalipto è considerato una specie spontaneizzata.
I principi attivi sono presenti nelle foglie che vengono essiccate e conservate, quindi utilizzate per uso interno in infuso, per uso esterno in suffumigi[4]. Molto diffusa è la preparazione di caramelle o pastiglie a base di eucalipto per tosse e bronchi e anche l'utilizzo di olio essenziale da vaporizzare negli ambienti o in preparati per aerosol. L'eucalipto è indicato per fluidificare ed eliminare le secrezioni bronchiali, come trattamento della febbre e per combattere l'asma.[5]
Viene consigliato per le infiammazioni dell'apparato urogenitale ed intestinale.[6]
Inoltre possiede proprietà antivirali ed antinfiammatorie e viene indicato contro i reumatismi; o come insetticida può essere utile per eliminare i parassiti, stimola il sistema immunitario ed è antinevralgico. È utilizzato nella cura delle vesciche causate da varicella, herpes labiale e fuoco di Sant'Antonio.[7]
L'eucalipto è una pianta mellifera che è bottinata dalle api, consentendo loro di produrre abbondante miele, anche monoflora e con le stesse proprietà balsamiche della pianta.
Nell'ambito dell'interior design, si sta diffondendo sempre più l'utilizzo dei rami di eucalipto come elemento di design per realizzare centrotavola, segnaposto e ghirlande[8].
Gli eucalipti o eucalitti (Eucalyptus (L'Hér., 1789)) sono un genere di piante arboree appartenente alla famiglia delle Myrtaceae, originario di Oceania (soprattutto Tasmania, Australia e Nuova Guinea) e Filippine.
Il nome deriva dal greco εὖ, "bene", e καλύπτω, "nascondere", in riferimento al fatto che i petali nascondono il resto del fiore.
Eucalyptus (Graece: ευκάλυπτος) est genus plantarum florentium in Australia vernacula.
Species Eucalypti sunt 620, quarum praecipuae sunt:
Eucalyptus (Graece: ευκάλυπτος) est genus plantarum florentium in Australia vernacula.
Eukaliptas (lot. Eucalyptus, angl. Eucalyptus, gr. Eukalipt – stebuklingas augalas) – magnolijainių (Magnoliopsida) klasės mirtinių (Myrtaceae) šeimos augalų gentis.
Paplitę daugiausiai Australijos žemyne ir dominuoja jos floroje. Medžiai prisitaikę augti įvairiomis sąlygomis: drėgnuose tropiniuose miškuose, savanose ir net pusdykumėse. Beveik visos eukaliptų rūšys kilusios iš Australijos, tik mažas jų skaičius aptinkamas gretimose Australijos žemynui srytise – Papua saloje, Indonezijos rytų dalyje ir viena rūšis – Eucalyptus deglupta Filipinų salose. 15 eukaliptų rūšių yra už Australijos ribų ir tik 9 jų rūšys neaptinkamos Australijoje. Eukaliptai kultivuojami atogrąžų ir subtropikų klimato juostose, įskaitant Europos, Šiaurės Amerikos, Pietų Amerikos, Afrikos žemynus, tarp jų Viduržemio jūros baseine, vidurio rytuose, Kinijoje, Indostane.
Eukaliptų genčiai priklauso nemažai medžių rūšių, kurios yra vienos tarp aukščiausių planetoje (žiūrėti čia). Medžio aukštis priklauso nuo drėgmės kiekio. Ten, kur iškrinta daugiau kritulių, auga labai aukšti eukaliptai iki 80-100 m, o aukščiausi gali siekti net 140 m, o kamieno skersmuo neretai būna 8-9 m. Dabar žinomas augantis aukščiausias karališkasis eukaliptas yra 99,6 m aukščio. Eukaliptų šaknys į žemę įsiskverbia iki 30 m. Jie auga 10 kartų greičiau nei ąžuolai – per ketverius metus užauga beveik iki 12 m aukščio. Išauga kaip krūmai, krūmedžiai ir medžiai.
Skirstomi į keturias aukščio kategorijas:
Lapai labai ilgi ir plokšti, turi kietą dangą, kuri sumažina vandens garavimą. Dieną lapai briauna atsigręžia į Saulę ir beveik neužstoja šviesos, todėl eukaliptai nemeta šešėlio.
Įprastai eukaliptai gyvena iki 400–500 metų, nors dėl dažnai pasitaikančių Australijos žemyne miškų ir krūmynų gaisrų, daugelis jų išgyvena iki 200 metų.
Žemiau nurodytos rūšys gali atlaikyti nuo -17,8 °C iki -28,9 °C šaltį[1]:
Pasaulyje yra apie 700 rūšių, kai kurios jų rūšys žemiau:
Eukalipto aliejaus garai stiprina organizmo imuninę sistemą, todėl žiemos metu miegamajame kambaryje patariama pastatyti indą su gniužulėliu vatos, kurį nuolat sudrėkinti 20 lašų eukalipto aliejaus. Tai apsaugos nuo peršalimo ligų dėl nuo šalto lauko ir šilto kambarių oro kontrasto.
Pagal eukaliptus tyrinėjusių mokslininkų išvadas, šios genties medžiai šaknimis gali absorbuoti aukso daleles ir jas pritraukti iki lapų[2]
Eukaliptas (lot. Eucalyptus, angl. Eucalyptus, gr. Eukalipt – stebuklingas augalas) – magnolijainių (Magnoliopsida) klasės mirtinių (Myrtaceae) šeimos augalų gentis.
Eikalipti (Eucalyptus) ir miršu dzimtas mūžzaļu koku ģints. Ir sastopamas vairāk nekā 700 dažādas eikaliptu sugas, galvenokārt Austrālijā, vēl mazā skaitā tie ir sastopami Jaungvinejā un Indonēzijā, savukārt Eucalyptus deglupta ir sastopami ziemeļu Filipīnās. Tā ir vienīgā eikaliptu suga, kas atrasta ziemeļu puslodē. Eikaliptu sugas tiek kultivētas tropos un subtropos Amerikā, Eiropā, Āfrikā, Vidusjūras baseina reģionā, Vidējos Austrumos, Ķīnā un Indijas subkontinentā. No eikaliptiem iegūst medicīnā un tehnikā izmantojamu ēterisko eļļu. Eikaliptu lapas ir galvenā koalu barība.
Eikalipti (Eucalyptus) ir miršu dzimtas mūžzaļu koku ģints. Ir sastopamas vairāk nekā 700 dažādas eikaliptu sugas, galvenokārt Austrālijā, vēl mazā skaitā tie ir sastopami Jaungvinejā un Indonēzijā, savukārt Eucalyptus deglupta ir sastopami ziemeļu Filipīnās. Tā ir vienīgā eikaliptu suga, kas atrasta ziemeļu puslodē. Eikaliptu sugas tiek kultivētas tropos un subtropos Amerikā, Eiropā, Āfrikā, Vidusjūras baseina reģionā, Vidējos Austrumos, Ķīnā un Indijas subkontinentā. No eikaliptiem iegūst medicīnā un tehnikā izmantojamu ēterisko eļļu. Eikaliptu lapas ir galvenā koalu barība.
Eucalyptus /ˌjuːkəˈlɪptəs/[2] ialah sebuah genus yang mengandungi lebih 700 spesies pohon genera lain dalam tribus Eucalypteae yang mengandungi lebih 700 spesies pohon berbunga, pokok, pokok renek atau mallee dalam famili mirtil. Tumbuhan ini dikenali am sebagai eucalypts, seiring dengan genera lain dalam tribus Eucalypteae. Tumbuhan dalam genus Eucalyptus memiliki kulit yang licin, berserabut, keras atau berserat. Daunnya pula memiliki kelenjar minyak; sepal dan ranggi bercantum dan membentuk "tetopi" atau operkulum yang melitupi stamen. Buahnya merupakan kapsul berkayu dan dalam bahasa Inggeris sering dipanggil gumnut.
Kebanyakan spesies Eucalyptus merupakan tumbuhan asli Australia dan di negara itu setiap negeri dan wilayah memiliki spesies wakil. Sebahagian besar hutan Australia terdiri daripada spesies Eucalyptus dan lebih kurang tiga suku hutan Australia ialah hutan Eucalypt. Kebakaran selar liar ialah sebahagian daripada landskap Australia dan banyak spesies Eucalypt telah berubah suai kepada keadaan ini dan dapat tumbuh semula selepas kebakaran berlaku, ataupun memiliki benih yang tahan bakar.
Eucalyptus sideroxylon, menunjukkan buah (kapsul) dan tunas dengan operkulum .
Pohon Eucalyptus dengan pancaran matahari di antara rantingnya.
Eucalyptus /ˌjuːkəˈlɪptəs/ ialah sebuah genus yang mengandungi lebih 700 spesies pohon genera lain dalam tribus Eucalypteae yang mengandungi lebih 700 spesies pohon berbunga, pokok, pokok renek atau mallee dalam famili mirtil. Tumbuhan ini dikenali am sebagai eucalypts, seiring dengan genera lain dalam tribus Eucalypteae. Tumbuhan dalam genus Eucalyptus memiliki kulit yang licin, berserabut, keras atau berserat. Daunnya pula memiliki kelenjar minyak; sepal dan ranggi bercantum dan membentuk "tetopi" atau operkulum yang melitupi stamen. Buahnya merupakan kapsul berkayu dan dalam bahasa Inggeris sering dipanggil gumnut.
Kebanyakan spesies Eucalyptus merupakan tumbuhan asli Australia dan di negara itu setiap negeri dan wilayah memiliki spesies wakil. Sebahagian besar hutan Australia terdiri daripada spesies Eucalyptus dan lebih kurang tiga suku hutan Australia ialah hutan Eucalypt. Kebakaran selar liar ialah sebahagian daripada landskap Australia dan banyak spesies Eucalypt telah berubah suai kepada keadaan ini dan dapat tumbuh semula selepas kebakaran berlaku, ataupun memiliki benih yang tahan bakar.
Eucalyptus is een geslacht uit de mirtefamilie (Myrtaceae). De struiken en bomen komen van oorsprong voor in Australië en aangrenzende gebieden.
Afhankelijk van de omschrijving van het geslacht (zie ook Corymbia) wisselt ook het aantal soorten. In de ruime zin zijn er meer dan 600 verschillende soorten. In hun oorsprongsgebied vormen ze de overheersende loofbomen.
Een aantal soorten wordt in andere subtropische en tropische landen aangeplant voor de houtindustrie: dit zijn vaak snelle groeiers. Het hout wordt onder andere gebruikt voor de vervaardiging van papier en als brandhout. Afhankelijk van de soort (en groeiplaats) wordt het hout ook voor hoogwaardige toepassingen gebruikt; niet alle soorten reageren even (on)gunstig op verandering van de relatieve luchtvochtigheid. Snel groeiende soorten onttrekken veel water aan de bodem. Om de malariamug te bestrijden worden ze soms aangeplant in moerassige gebieden.
In Europa wordt eucalytus aangeplant in het Middellandse Zeegebied. Ook aan de westkust van Engeland en Schotland kan de boom overleven, maar slechts enkele soorten zijn wintervast.
Uit diverse eucalyptussoorten wordt aromatische olie gewonnen, die eucalyptol bevat. De olie wordt uit de bladeren gehaald en wordt gebruikt voor inhalatie bij verkoudheid om de luchtwegen vrij te maken. Vooral bij temperaturen van meer dan 30 °C is deze olie erg brandbaar en vaak de oorzaak van hevige bosbranden. De twee belangrijkste soorten waaruit de olie gewonnen wordt, zijn Eucalyptus globulus en Eucalyptus odorata.
De volgende soorten worden in een apart artikel behandeld:
Eucalyptus is een geslacht uit de mirtefamilie (Myrtaceae). De struiken en bomen komen van oorsprong voor in Australië en aangrenzende gebieden.
Afhankelijk van de omschrijving van het geslacht (zie ook Corymbia) wisselt ook het aantal soorten. In de ruime zin zijn er meer dan 600 verschillende soorten. In hun oorsprongsgebied vormen ze de overheersende loofbomen.
Een aantal soorten wordt in andere subtropische en tropische landen aangeplant voor de houtindustrie: dit zijn vaak snelle groeiers. Het hout wordt onder andere gebruikt voor de vervaardiging van papier en als brandhout. Afhankelijk van de soort (en groeiplaats) wordt het hout ook voor hoogwaardige toepassingen gebruikt; niet alle soorten reageren even (on)gunstig op verandering van de relatieve luchtvochtigheid. Snel groeiende soorten onttrekken veel water aan de bodem. Om de malariamug te bestrijden worden ze soms aangeplant in moerassige gebieden.
In Europa wordt eucalytus aangeplant in het Middellandse Zeegebied. Ook aan de westkust van Engeland en Schotland kan de boom overleven, maar slechts enkele soorten zijn wintervast.
Eukalyptusslekta (Eucalyptus) er ei planteslekt i myrtefamilien innan myrteordenen. Ho omfattar over 700 arter av buskar og lauvtre med utbreiing i Australia, Ny-Caledonia, Ny-Guinea, og nokre artar nordover til Indonesia og Filippinane. Slekta oppstod for 35-50 millionar år sidan, og er såleis relativt ung.
På engelsk vert medlemmene kalla «Eucalyptus» eller «gum trees». Mange av artene gjev frå seg ei tjukk sevje frå snitt i borken.
Artane er oftast lauvtre og mykje sjeldnare buskar. Nokre av dei kan nå høgder på opp i 80-90 meter, noko som gjer desse artane til nokre av dei høgaste i verda. Ein hår måla individ på opptil 99,6 meter.[1] Nokre få artar feller blada i tørkesesongen, resten er eviggrøne. Blada har ofte eit vokslag for å redusera fordampinga. Blada er svært ofte lansettforma.
Blomane er oftast raude, men kan òg vera gule, oransje, eggekvite og kvite. Dei er kjenneteikna av børsteaktige frøberarar. Frukthaldarane er ofte gummiaktige. Borken er lite fura, men kan trevlast (med korte eller langa trevlar) og eventuelt vera hard («jerntre»). Ein art har mangefarga bork.
Blada skil ofte ut eit insektdrepeade, lettare giftig stoff. Pungdyr-arter som koala og pungrotte er immune mot gifta, og er avhengige av eukalyptusblad i kosthaldet. Nektaren til blomane vert også eten av desse artane og dessutan av mange fuglar og insekt.
Slekta er dominerande i lauvskogbelta i Australia, og berre femten av dei drygt 700 artane veks utanfor Australia. Mange av artane veks raskt og er svært dominante. Dei gjev lokale inntekter til urfolk ved å danna gummiaktige nyttesubstansar og insektdrepande stoff. Dei kan òg brukast til å drenera malaria-plaga sumpområde, takka vera det store vassopptaket. Men nettopp vassforbruket fører òg tidvis til kritikk om at artane spreier seg og bidreg til uttørring av viktige vasskjelder.
Ut frå eigenskapar og bruk vert eukalyptustrea i Australia delte inn i nokre hovudgrupper:
Eukalyptus vert planta i plantasjar over store delar av verda, frå det sørlege Europa til Kina, Sør- og Nord-Amerika. På grunn av høgda vert brukt nokon arter som tømmer, og kan vera i fare for utrydding. Regnskogfondet råder difor forbrukarar til å unngå produkt laga av eukalyptus. Artane Eucalyptus delegatensis (Alpine Ash) og Eucalyptus regnans (Mountain Ash) er dei viktigaste treslaga for tømmerhogst, og samstundes svært sårbare for skogbrann. Olja i trea er svært brennbar, og det er kjent at nokre arter regelrett eksploderer ved skogbrann.
Eukapyltusolje er antiseptisk, insektdrepande, og kan brukast i medisin og som duftstoff. Olja vert òg brukt til farging i industrien, og som smakstilsetting. Eit anna viktig smak- og virkestoff er cineol (òg kalla eukalyptol).
Eit lite utval av artane i eukalyptusslekta omfattar:
Eukalyptusslekta (Eucalyptus) er ei planteslekt i myrtefamilien innan myrteordenen. Ho omfattar over 700 arter av buskar og lauvtre med utbreiing i Australia, Ny-Caledonia, Ny-Guinea, og nokre artar nordover til Indonesia og Filippinane. Slekta oppstod for 35-50 millionar år sidan, og er såleis relativt ung.
På engelsk vert medlemmene kalla «Eucalyptus» eller «gum trees». Mange av artene gjev frå seg ei tjukk sevje frå snitt i borken.
Eukalyptusslekten (Eucalyptus) er en planteslekt i myrtefamilien innenfor ordenen Myrtales. Den omfatter mer enn 700 arter av busker og løvtrær med utbredelse i Australia, Ny-Caledonia, Ny-Guinea, og noen arter nordover til Indonesia og Filippinene. Slekten oppstod for 35-50 millioner år siden, og er således relativt ung. På engelsk kalles de «Eucalyptus» eller «gum trees», mange av artene avgir en sevje fra snitt i barken.
Artene er oftest løvtrær, langt sjeldnere busker. Høyden kan nå opp i 80-90 meter, som gjør enkelte arter til noen av de høyeste i verden. Individer opptil 99,6 meter er målt.[1] Noen få arter feller bladene i tørkesesongen, resten er eviggrønne. Bladene har ofte et vokslag for å redusere fordampingen. Bladene er svært ofte lansettformede. Blomstene er oftest røde, men kan også være gule, oransje, eggehvite og hvite. De er karakteristiske for sine børsteaktige frøbærere. Fruktholderne er ofte gummiaktige. Barken er lite furet, men kan være trevlet (med korte eller lange trevler), eventuelt hard («ironbark»). En art har mangefarget bark.
Bladene skiller ofte ut et insektdrepende, og lettere giftig stoff. Derimot er pungdyr-arter arter som koala og pungrotte immune mot giften, og avhengige av å spise bladverket av eukalyptus. Også nektaren spises av disse artene samt av mange fugler og insekter.
Slekten er dominerende i løvskogbeltene i Australia, og bare femten av de drøye 700 artene vokser utenfor Australia. Mange av artene vokser raskt og er svært dominante. De gir kjærkomne lokale inntekter til utbefolkning ved å avgi gummiaktige nyttesubstanser og insektsdrepende stoffer. De kan også brukes til å drenere malaria-plagede sumpområder, takket være sitt store opptak av vann. Men nettopp vannforbruket fører også tidvis til kritikk om at arten sprer seg og bidrar til uttørring av viktige vannkilder.
Utfra egenskaper og bruk deles eukalyptustrærne i Australia inn i noen hovedgrupper:
Eukalyptus plantes i plantasjer over store deler av verden, fra det sørlige Europa til Kina, Sør- og Nord-Amerika. På grunn av høyden brukes noen arter som tømmer, og kan være i fare for utryddelse. Regnskogfondetanbefaler derfor forbrukere å unngå produkter laget av eukalyptus.[2] Artene Eucalyptus delegatensis (Alpine Ash) og Eucalyptus regnans (Mountain Ash) er de viktigste treslagene for tømmerhogst, og samtidig svært sårbare for skogbrann. Oljen i trærne er svært brennbar, og det er kjent at noen arter regelrett eksploderer ved skogbrann.
Eukapyltusolje er antiseptisk, insektsdrepende, og har ulike anvendelser i medisin og som duftstoff. Oljen brukes også til farging i industrien, og som smakstilsetning. Et viktig smaks- og virkestoff er cineol (også kalt eukalyptol).
Et lite utvalg av artene i eukalyptusslekten omfatter:
Denne botanikkrelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Eukalyptusslekten (Eucalyptus) er en planteslekt i myrtefamilien innenfor ordenen Myrtales. Den omfatter mer enn 700 arter av busker og løvtrær med utbredelse i Australia, Ny-Caledonia, Ny-Guinea, og noen arter nordover til Indonesia og Filippinene. Slekten oppstod for 35-50 millioner år siden, og er således relativt ung. På engelsk kalles de «Eucalyptus» eller «gum trees», mange av artene avgir en sevje fra snitt i barken.
Hasło w Wikisłowniku Eukaliptus (Eucalyptus L'Hér.) – rodzaj drzew i krzewów należący do rodziny mirtowatych. Należy do niego ok. 600 gatunków pochodzących z Australii, Nowej Gwinei i południowo-wschodniej Indonezji[2]; skamieniałości odkryte w Argentynie dowodzą, że w eocenie przedstawiciele rodzaju występowali również w Ameryce Południowej[3]. W Australii tworzą wiecznie zielone lasy lub zarośla (skrub). Eukaliptusy rozpowszechnione zostały również na tropikalnych i subtropikalnych obszarach Afryki, Azji i Ameryki Południowej[2]. Plantacje kilkudziesięciu gatunków pod koniec lat osiemdziesiątych XX wieku zajmowały na świecie 1,6 mln ha w krajach o odpowiednim klimacie.
Aromadendron Andrews ex Steud., nom. inval., Eucalypton St.-Lag., Eudesmia R. Br., Symphyomyrtus Schauer
Rodzaj należący do podrodziny Myrtoideae, rodziny mirtowatych (Myrtaceae Juss.), która wraz z siostrzaną grupą Vochysiaceae) wchodzi w skład rzędu mirtowców (Myrtales). Rząd należy do kladu różowych (rosids) i w jego obrębie jest kladem siostrzanym bodziszkowców[1].
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa różowe (Rosidae Takht.), nadrząd Myrtanae Takht., rząd mirtowce (Myrtales Rchb.), podrząd Myrtinae Burnett., rodzina mirtowate (Myrtaceae Juss.), podplemię Eucalyptinae Benth. & Hook.f., rodzaj eukaliptus (Eucalyptus L'Hér.)[6].
Eukaliptus (Eucalyptus L'Hér.) – rodzaj drzew i krzewów należący do rodziny mirtowatych. Należy do niego ok. 600 gatunków pochodzących z Australii, Nowej Gwinei i południowo-wschodniej Indonezji; skamieniałości odkryte w Argentynie dowodzą, że w eocenie przedstawiciele rodzaju występowali również w Ameryce Południowej. W Australii tworzą wiecznie zielone lasy lub zarośla (skrub). Eukaliptusy rozpowszechnione zostały również na tropikalnych i subtropikalnych obszarach Afryki, Azji i Ameryki Południowej. Plantacje kilkudziesięciu gatunków pod koniec lat osiemdziesiątych XX wieku zajmowały na świecie 1,6 mln ha w krajach o odpowiednim klimacie.
Eucalyptus (do grego, eu + καλύπτω = "bem coberto") é um género de plantas com flor da família Myrtaceae que agrupa as espécies conhecidas pelo nome comum de eucalipto, ainda que o nome se aplique a outros géneros de mirtáceas, nomeadamente a algumas espécies arbóreas dos géneros Corymbia e Angophora. São, em termos gerais, árvores e, em alguns raros casos, arbustos, nativas da Oceania, onde constituem, de longe o género dominante da flora. O género inclui mais de 700 espécies, quase todas originárias da Austrália, existindo apenas um pequeno número de espécies próprias dos territórios vizinhos da Nova Guiné e Indonésia, e mais uma espécie (a mais setentrional) no sul das Filipinas. Adaptados a praticamente todas as condições climáticas, os eucaliptos caracterizam a paisagem da Oceania de uma forma que não é comparável a qualquer outra espécie, noutro continente.
A primeira descrição botânica do género foi da responsabilidade do botânico francês Charles Louis L'Héritier de Brutelle, em 1788. O nome do seu género, que poderia ser traduzido do grego como "boa cobertura" faz referência à capa ou opérculo que cobre os órgãos reprodutores da flor, até que cai e os deixa a descoberto. Este opérculo é formado por pétalas modificadas. De facto, o poder atractivo da sua flor deve-se à exuberante colecção de estames que cada uma apresenta, e não às pétalas, como acontece com muitas plantas. Os frutos são lenhosos, de forma vagamente cónica, contendo válvulas que se abrem para libertar as sementes .
Quase todos os eucaliptos têm folhagem persistente, ainda que algumas espécies tropicais percam as suas folhas no final da época seca. Tal como outras mirtáceas, as folhas de eucalipto estão cobertas de glândulas que segregam óleo - este género botânico é, aliás, pródigo na sua produção. Muitas espécies apresentam, ainda dimorfismo foliar. Quando jovens, as suas folhas são opostas, de ovais a arredondadas e, ocasionalmente, sem pecíolo. Depois de um a dois anos de crescimento, a maior parte das espécies passa a apresentar folhas alternadas, lanceoladas a falciformes (com forma semelhante a uma foice), estreitas e pendidas a partir de longos pecíolo. Contudo, existem várias espécies, como a Eucalyptus melanophloia e a Eucalyptus setosa que mantêm a forma juvenil ao longo da sua vida. As folhas adultas da maioria das espécies, bem como, em alguns casos, as folhas juvenis, são iguais nas duas páginas do limbo, não existindo a habitual distinção, nas folhas, de página superior e página inferior. A maior parte das espécies não floresce enquanto a folhagem adulta não aparece. A Eucalyptus cinerea e a Eucalyptus perriniana constituem duas das raras excepções.
O súber, ou casca da árvore, tem um ciclo de permanência anual, podendo as várias espécies de eucalipto agruparem-se segundo a sua aparência. Nas árvores de casca lisa, cai praticamente toda a casca, deixando uma superfície de textura plana, por vezes manchada de várias cores. Nas árvores de casca rugosa, o ritidoma persiste agarrado ao caule enquanto vai secando lentamente. Muitas árvores, contudo, apresentam diferenciação a este nível, com casca lisa no topo e casca rugosa na base do tronco. De entre as árvores de casca rugosa, podemos distinguir:
Não há uma data exata da introdução do eucalipto no Brasil. Existem relatos que os primeiros exemplares foram plantados nas áreas pertencentes ao Jardim Botânico e Museu Nacional do Rio de Janeiro, nos anos de 1825 e 1868; no município de Amparo-SP entre 1861 e 1863; e no Rio Grande do Sul, em 1868. Entretanto, os primeiros plantios ocorreram de fato em 1868, no Rio Grande do Sul, mas por iniciativa do político Joaquim Francisco de Assis Brasil, um dos primeiros brasileiros a demonstrar interesse pelo gênero.[2] Foi implantado no Brasil em 1909 pelo engenheiro agrônomo Edmundo Navarro de Andrade, então funcionário da Cia. Paulista. No Brasil existem extensas áreas plantadas, sobretudo, no Estado de Minas Gerais, que possui cerca de 2% do seu território ocupados com eucaliptos. Um dos grandes municípios produtores do país, que há mais de trinta anos desenvolve a silvicultura, é o município mineiro de Itamarandiba. Atualmente esta cidade é um dentre os diversos pólos da produção de mudas clonais de Minas Gerais e do Brasil.[3]
Em Portugal em 2017, de toda a área florestal, 24,4% é composta por eucaliptos.[4]
Um pequeno género botânico de árvores similares, Angophora, conhecido desde o século XVIII, tem vindo a ser considerado, desde 1995, graças a evidências principalmente genéticas, um género mais próximo de algumas espécies que pertenciam género Eucalyptus, pelo que se decidiu criar o género Corymbia. Ainda que em géneros separados, os três grupos estão intimamente relacionados a nível genético, pelo que é perfeitamente aceitável que sejam vulgarmente designados como eucaliptos.
Algumas das suas espécies foram exportadas para outros continentes onde têm ganho uma importância económica relevante, devido ao facto de crescerem rapidamente e serem muito utilizadas para produzir pasta de celulose, usada no fabrico de papel, carvão vegetal e madeira. Alguns defendem que a plantação de eucaliptos permite evitar o corte e abate de espécies nativas, para tais fins, pelo que seriam uma opção adequada a terras degradadas, promovendo-se a economia onde são cultivadas. Contudo, o assunto mantém-se polémico.
Uma das espécies mais comuns, na Península Ibérica, é o Eucalyptus globulus. Na América do Sul existem também extensas plantações das espécies E. urophylla e E. grandis.
O E. globulus foi introduzido na Califórnia em meados do século XIX, estando presente em muitos dos parques citadinos de San Francisco e noutras cidades do litoral daquele estado. A partir do seu uso como ornamental, naturalizou-se, sendo hoje considerado uma espécie invasora devido à sua capacidade para se implantar rapidamente nos habitats de clima mediterrânico da região, substituindo a vegetação nativa.[5] Nesse sentido, tem-se vindo a proceder na Califórnia à sua completa erradicação do solo.
Também em Portugal esta árvore se comporta como uma espécie invasora embora nenhuma medida de erradicação tenha sido levada a cabo sobretudo devido ao valor económico da espécie. Contudo, dado que o eucalipto consegue absorver grandes quantidades de água no verão, apresenta vantagem competitiva sobre as demais espécies vegetais, com consequências nefastas para a biodiversidade das florestas. Outra polémica em torno desta espécie prende-se com os fogos florestais, um flagelo recorrente em Portugal na época de verão. De facto os eucaliptos encontram-se entre as espécies que mais iniciam e propagam fogos florestais, e, simultaneamente, fazem parte das espécies mais resistentes ao fogo.[6] É possível que em Portugal muitos dos fogos florestais suspeitos de serem originados por queimadas ou incêndios criminosos sejam na realidade resultado da auto-combustão dos óleos voláteis libertados pelo eucalipto, especialmente nos dias de calor mais intenso e nos locais com maior concentração de eucaliptos.
No Brasil têm sido documentados importantes impactos ambientais e sociais derivados da grande expansão da monocultura do eucalipto, entre eles drástica redução da biodiversidade nas zonas plantadas, redução na qualidade e volume dos corpos d'água da região, assoreamento e eutrofização dos rios e lagos, contaminação do solo e corpos d'água devido ao uso de agrotóxicos e fertilizantes nas plantações, danos à microbiologia e à estrutura do solo, contribui para o esgotamento, ressecamento e erosão do solo, e favorece o surgimento de pragas e espécies invasoras.[7][8][9][10] Sendo espécie exótica no Brasil, e tendo um alto potencial invasor,[11] já é uma das piores espécies invasoras nas Unidades de Conservação brasileiras.[12] A expansão da monocultura vem sendo acompanhada pelo aumento de denúncias e flagrantes de violações à legislação trabalhista e ambiental e aos direitos humanos, grilagem de terras e problemas fundiários, êxodo rural, diminuição da produção rural, desmatamento de áreas nativas, e prejuízos às comunidades tradicionais, indígenas e quilombolas.[7][10][13]
As "coolibah trees", referidas na famosa canção tradicional australiana Waltzing Matilda, são eucaliptos das espécies Eucalyptus coolabah e Eucalyptus microtheca.
Eucalyptus (do grego, eu + καλύπτω = "bem coberto") é um género de plantas com flor da família Myrtaceae que agrupa as espécies conhecidas pelo nome comum de eucalipto, ainda que o nome se aplique a outros géneros de mirtáceas, nomeadamente a algumas espécies arbóreas dos géneros Corymbia e Angophora. São, em termos gerais, árvores e, em alguns raros casos, arbustos, nativas da Oceania, onde constituem, de longe o género dominante da flora. O género inclui mais de 700 espécies, quase todas originárias da Austrália, existindo apenas um pequeno número de espécies próprias dos territórios vizinhos da Nova Guiné e Indonésia, e mais uma espécie (a mais setentrional) no sul das Filipinas. Adaptados a praticamente todas as condições climáticas, os eucaliptos caracterizam a paisagem da Oceania de uma forma que não é comparável a qualquer outra espécie, noutro continente.
Eucaliptul (Eucalyptus) este un gen de plante din familia Myrtaceae, care se prezintă sub formă de arbori sau arbuști cu frunza verde tot timpul anului. Denumirea eucaliptului se datorează formei de potir a fructului care poartă semințele ascunse (greacă ευκάλυπτος: ευ - frumos; κάλυπτος - ascuns). Eucaliptul a fost descoperit în anul 1788 de botanistul francez L'Heritier, el a fost primul care a descoprit specia „Eucalyptus obliqua”.
Eucaliptul crește în Australia și Tasmania ca și regiunea de est din Indonezia. Cele mai multe specii de eucalipt sunt arbori sau arbuști care cresc repede și au un lemn de esență tare, cu frunze verzi lobate tot anul. Astfel Eucalyptus vernicosa crește ca arbust sau arbori în estul Tasmaniei, pe când „Eucalyptus regnans” atinge 100 de m înălțime, iar trunchiul poate atinge un diametru de 20 de m (măsurat în Tasmania).
Există peste 700 de specii de eucalipt:
Eucaliptul datorită calității lemnului și creșterii rapide este frecvent cultivat în plantaje. Această cultivare a lui produce o reducere intensă a umidității pământului până în stratele profunde. În comparație cu alte plante eucaliptul este mai agresiv, eliminând din arealul său ceilalți arbori, chiar incendiile de pădure le poate supraviețui prin rădăcinile adânci și semințele care rezistă la foc. El este primul care începe să se extindă după un incendiu. Eucaliptul, ca să facă economie de apă, lasă din timp în timp să cadă neașteptat unele ramuri, ceea ce a dus la producerea unor accidente mortale. Pe lângă folosirea lemnului de eucalipt mai sunt folosite și uleiurile eterice, din care cauză frunzele de eucalipt sunt toxice nefiind consumate de animale cu excepția lui koala, care consumă numai frunzele unui anumit eucalipt.
Eucalyptus cinerea x pulverulenta - National Botanical Gardens Canberra
Eucalyptus
E. pauciflora
Dr. Dean Nicolle & Eucalyptus deanei, Blue Mountains National Park, Australia
.jpg)
.jpg)
.jpg)
24mar2007.jpg)
|coauthors= (ajutor) 5th edition. ISBN 0-643-06969-0
|coauthors= (ajutor) Third edition. ISBN 1-876473-52-5 vol. 1. South-eastern Australia.
Eucaliptul (Eucalyptus) este un gen de plante din familia Myrtaceae, care se prezintă sub formă de arbori sau arbuști cu frunza verde tot timpul anului. Denumirea eucaliptului se datorează formei de potir a fructului care poartă semințele ascunse (greacă ευκάλυπτος: ευ - frumos; κάλυπτος - ascuns). Eucaliptul a fost descoperit în anul 1788 de botanistul francez L'Heritier, el a fost primul care a descoprit specia „Eucalyptus obliqua”.
Eukalyptus (zastarano blahovičník; nesprávne austrálsky gumovník; lat. Eucalyptus) je rod rastlín z čeľade myrtovité.[1]
Sú to vždyzelené mohutné rýchlorastúce stromy pôvodne pochádzajúce z Austrálie (kde tvoria 95 % lesov) a Malajzie. Rastú na veľmi rozličných stanovištiach od púští po dažďové lesy v trópoch.[1]
Majú veľký hospodársky, liečebný aj prírodoochranársky význam. Ich korene rýchlo odčerpávajú vodu z okolia. Pestujú sa najmä pre listy obsahujúce eukalyptový olej.[1]
Známych je okolo 600 druhov, jednotlivé druhy sa botanicky veľmi ťažko rozlišujú. Najrozšírenejší druh v Austrálii je eukalyptus kamaldulský.[1]
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Eukalyptus
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Eukalyptus
Wikislovník ponúka heslo Eukalyptus
Eukalyptus (zastarano blahovičník; nesprávne austrálsky gumovník; lat. Eucalyptus) je rod rastlín z čeľade myrtovité.
Sú to vždyzelené mohutné rýchlorastúce stromy pôvodne pochádzajúce z Austrálie (kde tvoria 95 % lesov) a Malajzie. Rastú na veľmi rozličných stanovištiach od púští po dažďové lesy v trópoch.
Majú veľký hospodársky, liečebný aj prírodoochranársky význam. Ich korene rýchlo odčerpávajú vodu z okolia. Pestujú sa najmä pre listy obsahujúce eukalyptový olej.
Známych je okolo 600 druhov, jednotlivé druhy sa botanicky veľmi ťažko rozlišujú. Najrozšírenejší druh v Austrálii je eukalyptus kamaldulský.
Okoli 700
Evkalípt (znanstveno ime Eucalyptus) je največje drevo v skupini listnatih dreves. Njegove liste rade jedo koale.
Evkalípt (znanstveno ime Eucalyptus) je največje drevo v skupini listnatih dreves. Njegove liste rade jedo koale.
Eukalyptussläktet (Eucalyptus) är ett växtsläkte inom familjen myrtenväxter. De är träd, sällan buskar, med läderartade, ofta blågröna blad, som alltid vänder kanten mot solen. Eukalyptusskogar ger därför inte mycket skugga. Det finns nästan 600 arter av eukalyptus och de flesta av dem kommer ursprungligen från Australien. Några få arter kommer från Nya Guinea och Indonesien. I Australien finns de över i stort sett hela kontinenten, anpassade till alla klimat som förekommer. Det finns ingen annan världsdel där trädfloran är så dominerad av ett enda släkte, som Australiens av eukalyptus.
Alla eukalyptusarter är städsegröna, men några har bark som fälls. En olja som utvinns ur eukalyptusblad innehåller ämnen som är antiinflammatoriska. I större mängder kan de vara giftiga. Flera pungdjur, framför allt koala och opossum, tål dock dessa ämnen jämförelsevis bra. Varma dagar avdunstar eukalyptusolja från träden. Ångan stiger uppåt och lägger sig som ett karaktäristiskt blått dis över det australiska landskapet. Eukalyptusoljan är mycket brandfarlig och skogsbränder sprider sig lätt genom trädkronorna där luften är oljemättad. Själva träden tål skogsbränder bra. Det är till och med så att de flesta eukalyptusarterna är beroende av skogsbränder för sin spridning. De har reservknoppar under barken och vissa frön öppnar sig inte förrän vid hög temperatur eller brand.
Eukalyptus uppstod för mellan 35 och 50 miljoner år sedan, då Australien och Nya Guinea ganska nyligen hade avskiljts från Gondwana. Eukalyptus förblev dock ett ganska obetydligt släkte så länge som floran dominerades av regnskog. För ungefär 20 miljoner år sedan började dock klimatet i Australien bli torrare. Det medförde att jorden blev mindre näringsrik och skogarna mer glesvuxna än tidigare. De dominerades då av växter i släktena Casuarina och Akacia. När de första människorna anlände för omkring 50 000 år sedan blev skogsbränder vanligare och mer regelbundna och snart utgjorde de brandälskande eukalyptusträden ungefär 70 procent av den australiska skogen.
Det finns ett mindre släkte av eukalyptusliknande träd, Angophora, som varit känt sedan 1700-talet. Genetisk forskning visade 1995 att vissa eucalyptusarter var mer släkt med Angophora än med de andra eukalyptusarna. Dessa arter flyttades ut ur eucalyptussläktet och blev ett helt nytt släkte, Corymbia. Även om de nu är tre olika släkten så hör de ändå släktmässigt samman, och i vardagligt tal kallar man alla dessa växter för "eukalyptus".
Det finns exemplar av arten jätteeukalyptus (E. regnans) som hör till världens största träd. De finns i Tasmaniens skogar och de högsta är 92 meter. Det gör dem till världens högsta gömfröväxter. Det finns högre träd, men de är barrväxter.
De allra flesta eucalyptusarterna tål inte frost, eller tål endast lätt frost (-3 °C till -5 °C). Det finns dock en art, snöeukalyptus (E. pauciflora) som klarar -20 °C och ett par underarter, liten snöeukalyptus (E. pauciflora subsp. niphophila) och E. pauciflora subsp. debeuzevillei, som tål ännu lägre temperaturer.
Eukalyptusbladen är dimorfa. Som unga är bladen motsatta och ofta ganska runda och ibland utan bladskaft. När de blir några år blir de dock mer avlånga och med ett långt bladskaft. Växterna blommar inte förrän det äldre bladverket börjar utvecklas, med undantag av grå snitteukalyptus (E. cinerea).
Flera arter av eucalyptus (bland annat jätteeukalyptus och E. delegatensis) har stor betydelse som virkesträd, bland annat på grund av sina egenskaper som insultimber. Många arter, till exempel feberträd (E. globulus) odlas i plantager i länder som Brasilien och Indonesien för kemisk pappersmassatillverkning. De är idag den volymmässigt viktigaste råvaran för pappers- och massaindustrin.
Wikimedia Commons har media som rör Eukalyptussläktet.
Eukalyptussläktet (Eucalyptus) är ett växtsläkte inom familjen myrtenväxter. De är träd, sällan buskar, med läderartade, ofta blågröna blad, som alltid vänder kanten mot solen. Eukalyptusskogar ger därför inte mycket skugga. Det finns nästan 600 arter av eukalyptus och de flesta av dem kommer ursprungligen från Australien. Några få arter kommer från Nya Guinea och Indonesien. I Australien finns de över i stort sett hela kontinenten, anpassade till alla klimat som förekommer. Det finns ingen annan världsdel där trädfloran är så dominerad av ett enda släkte, som Australiens av eukalyptus.
Alla eukalyptusarter är städsegröna, men några har bark som fälls. En olja som utvinns ur eukalyptusblad innehåller ämnen som är antiinflammatoriska. I större mängder kan de vara giftiga. Flera pungdjur, framför allt koala och opossum, tål dock dessa ämnen jämförelsevis bra. Varma dagar avdunstar eukalyptusolja från träden. Ångan stiger uppåt och lägger sig som ett karaktäristiskt blått dis över det australiska landskapet. Eukalyptusoljan är mycket brandfarlig och skogsbränder sprider sig lätt genom trädkronorna där luften är oljemättad. Själva träden tål skogsbränder bra. Det är till och med så att de flesta eukalyptusarterna är beroende av skogsbränder för sin spridning. De har reservknoppar under barken och vissa frön öppnar sig inte förrän vid hög temperatur eller brand.
Eukalyptus uppstod för mellan 35 och 50 miljoner år sedan, då Australien och Nya Guinea ganska nyligen hade avskiljts från Gondwana. Eukalyptus förblev dock ett ganska obetydligt släkte så länge som floran dominerades av regnskog. För ungefär 20 miljoner år sedan började dock klimatet i Australien bli torrare. Det medförde att jorden blev mindre näringsrik och skogarna mer glesvuxna än tidigare. De dominerades då av växter i släktena Casuarina och Akacia. När de första människorna anlände för omkring 50 000 år sedan blev skogsbränder vanligare och mer regelbundna och snart utgjorde de brandälskande eukalyptusträden ungefär 70 procent av den australiska skogen.
Det finns ett mindre släkte av eukalyptusliknande träd, Angophora, som varit känt sedan 1700-talet. Genetisk forskning visade 1995 att vissa eucalyptusarter var mer släkt med Angophora än med de andra eukalyptusarna. Dessa arter flyttades ut ur eucalyptussläktet och blev ett helt nytt släkte, Corymbia. Även om de nu är tre olika släkten så hör de ändå släktmässigt samman, och i vardagligt tal kallar man alla dessa växter för "eukalyptus".
Det finns exemplar av arten jätteeukalyptus (E. regnans) som hör till världens största träd. De finns i Tasmaniens skogar och de högsta är 92 meter. Det gör dem till världens högsta gömfröväxter. Det finns högre träd, men de är barrväxter.
De allra flesta eucalyptusarterna tål inte frost, eller tål endast lätt frost (-3 °C till -5 °C). Det finns dock en art, snöeukalyptus (E. pauciflora) som klarar -20 °C och ett par underarter, liten snöeukalyptus (E. pauciflora subsp. niphophila) och E. pauciflora subsp. debeuzevillei, som tål ännu lägre temperaturer.
Eukalyptusbladen är dimorfa. Som unga är bladen motsatta och ofta ganska runda och ibland utan bladskaft. När de blir några år blir de dock mer avlånga och med ett långt bladskaft. Växterna blommar inte förrän det äldre bladverket börjar utvecklas, med undantag av grå snitteukalyptus (E. cinerea).
Flera arter av eucalyptus (bland annat jätteeukalyptus och E. delegatensis) har stor betydelse som virkesträd, bland annat på grund av sina egenskaper som insultimber. Många arter, till exempel feberträd (E. globulus) odlas i plantager i länder som Brasilien och Indonesien för kemisk pappersmassatillverkning. De är idag den volymmässigt viktigaste råvaran för pappers- och massaindustrin.
Okaliptüs, mersingiller (Myrtaceae) familyasından birçok türü bulunan geniş bir ağaç (nadiren çalı) cinsi.
Türleri Avustralya'nın ağaç florasında egemendir. Çoğu Avustralya'ya özgü olan, 700'den fazla türü mevcuttur; bazı türler de Yeni Gine ve Endonezya'da bulunur. Kıtanın neredeyse tüm bölümlerinde bulunan okaliptüs, Avustralya'daki her türlü iklim koşuluna adapte olmuştur. Okaliptüs dünyanın en uzun boylu ağaçlarından olup 100 metrenin üzerinde boya sahip bireyleri olduğu bilinmektedir. Uzun ve iri gövdeleri sayesinde diğer ağaç türlerinden farklı olarak yetişkin bir okaliptüs ağacı bünyesinde 200 ila 1000 litre su bulundurabilir. Bu özelliğinden dolayıda bazı bataklık alanlara dikilerek o bataklık kurutulabilir.
Okaliptusların yapraklarından (Folia eucalypti)csubuharı distilasyonu yoluyla okaliptus yağı elde edilir. Bu yağ Cineol bakımından zengindir. Cineolun bir diğer adı Eucalyptol'dur.
Mersingiller ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. 
Ağaç ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Високі (від 90 до 155 м), красиві, в основному смолисті дерева.
Листя суцільне, синьо-зелене, пахуче, вигнуте як криві шаблі, повернуті ребром до сонця, в наслідок чого ці дерева майже не дають тіні, не опадає, а лущиться і опадає старий шар кори.[1]
Цвіт — в щітках або в головчатих суцвіттях; чашечка відвалюється у вигляді кришечки
Листові залози багатьох видів евкаліпта, особливо Eucalyptus salicifolia і Eucalyptus globulus, містять в собі від 0,3 до 4,5 % ефірної (евкаліптової) олії, головний компонент якої — цінеол (до 80 %), а також дубильні речовини, галлотаніни, кумарова та коричневі кислоти.
З деяких видів евкаліпта одержують цінну ефірну олію. Евкаліптова олія в основному використовується в медицині як активний інгредієнт у відхаркувальних ліках і як засіб для інгаляцій. Деякі види евкаліптів мають незвичайно міцну деревину, наприклад евкаліпт різнобарвний (Eucalyptus diversicolor), відомий також під місцевою назвою Каррі (Karri)[2]. У будівництві використовується деревина таких видів, як Eucalyptus salicifolia, Eucalyptus botryoides, Eucalyptus globulus, Eucalyptus leucoxylon, Eucalyptus marginata, Eucalyptus obliqua, Eucalyptus resinifera і Eucalyptus siderophloia.
В Австралії деревина евкаліптів використовується як тверде паливо. Кора екаліптов використовується як сировина для целюлозно-паперової промисловості, а також як засіб для дублення.
Евкаліпти дуже цінують за деревину, яка не гниє, швидкий ріст, лікарські і фармацевтичні якості, і за велику силу випаровування.[1]
Докладніше див. Список видів роду Евкаліпт.
Bạch đàn, Khuynh diệp là chi thực vật có hoa Eucalyptus trong họ Đào kim nương (Myrtaceae). Các thành viên của chi này có xuất xứ từ Úc. Có hơn 700 loài bạch đàn, hầu hết có bản địa tại Australia, và một số nhỏ được tìm thấy ở New Guinea và Indonesia và một ở vùng viễn bắc Philippines và Đài Loan. Các loài bạch đàn đã được trồng ở các vùng nhiệt đới và cận nhiệt đới gồm châu Mỹ, châu Âu, châu Phi, vùng Địa Trung Hải, Trung Đông, Trung Quốc, bán đảo Ấn Độ... và cả Việt Nam.
Chi này có các loài sau:
Rừng Eucalyptus ở East Gippsland, Victoria. Phần lớn là Eucalyptus albens (hộp trắng).
Rừng Eucalyptus ở East Gippsland, Victoria. Phần lớn là Eucalyptus albens (hộp trắng).
Eucalyptus bridgesiana (Apple box) trên Red Hill, Lãnh thổ Thủ đô Úc.
Eucalyptus gunnii ở nam Anh. Cành thấp bao phủ bởi cây thường xuân.
Eucalyptus cinerea x pulverulenta - National Botanical Gardens Canberra
Vú lá Eucalyptus.
Eucalyptus grandis. Tỉnh Buenos Aires, Argentina.
Đồn điền Eucalyptus gần Viveiro, ở Galicia tây bắc Tây Ban Nha. Chủ yếu Eucalyptus globulus.
E. pauciflora, mùa đông ở Australian Alps
Cây này ở vườn quốc gia Heathcote có vấn đề nghiêm trọng.
Bạch đàn cầu vồng
|coauthors= bị phản đối (trợ giúp) 5th edition. ISBN 0-643-06969-0
|coauthors= bị phản đối (trợ giúp) Third edition. ISBN 1-876473-52-5 vol. 1. South-eastern Australia.Bạch đàn, Khuynh diệp là chi thực vật có hoa Eucalyptus trong họ Đào kim nương (Myrtaceae). Các thành viên của chi này có xuất xứ từ Úc. Có hơn 700 loài bạch đàn, hầu hết có bản địa tại Australia, và một số nhỏ được tìm thấy ở New Guinea và Indonesia và một ở vùng viễn bắc Philippines và Đài Loan. Các loài bạch đàn đã được trồng ở các vùng nhiệt đới và cận nhiệt đới gồm châu Mỹ, châu Âu, châu Phi, vùng Địa Trung Hải, Trung Đông, Trung Quốc, bán đảo Ấn Độ... và cả Việt Nam.
В банных процедурах веники из эвкалипта применяются как составные (с берёзой, дубом, можжевельником и т. д.), так и чисто эвкалиптовые, которые чаще применяют на Кавказе. В процессе парения происходит вдыхание паров и воздействие эфирных масел на кожу, что в совокупности очень благоприятно сказывается на организме человека. Листья эвкалипта содержат от 1 до 3 процентов эфирного масла, с чем связаны его лечебные свойства. Особенно он хорош при насморке, болях в горле. В парной его прижимают к лицу и дышат 4—5 минут носом. Но у него есть и недостатки: у эвкалиптового веника ветки слишком тонкие, гибкие, а листья длинные. Им трудно «управлять» во время постегивания.
В разных странах масло эвкалиптовое и цинеол употребляют как инсектицидное и отпугивающее насекомых. Лист эвкалипта шаровидного входит в бактерицидный препарат «Хлорофиллипт»[3].
Листья, кора и эфирное масло употребляются против лихорадки, в Италии особый эвкалиптовый ликёр употребляется как средство для профилактики перемежающейся лихорадки. Эфирное масло обладает дезинфицирующими свойствами и употребляется иногда при лечении болезней половых органов.
Почти все виды эвкалипта богаты красным, острым, жгучим соком, идущим в сухом виде в продажу под именем австралийского кино (Botany-Bai-Kino, Kino Novae Hollandiae, Gummi Kino australe).
Eucalyptus L'Hér. Sertum Anglicum 18. 1788
Существует более 820[11]. видов Эвкалипта. Некоторые из них:
В банных процедурах веники из эвкалипта применяются как составные (с берёзой, дубом, можжевельником и т. д.), так и чисто эвкалиптовые, которые чаще применяют на Кавказе. В процессе парения происходит вдыхание паров и воздействие эфирных масел на кожу, что в совокупности очень благоприятно сказывается на организме человека. Листья эвкалипта содержат от 1 до 3 процентов эфирного масла, с чем связаны его лечебные свойства. Особенно он хорош при насморке, болях в горле. В парной его прижимают к лицу и дышат 4—5 минут носом. Но у него есть и недостатки: у эвкалиптового веника ветки слишком тонкие, гибкие, а листья длинные. Им трудно «управлять» во время постегивания.
В разных странах масло эвкалиптовое и цинеол употребляют как инсектицидное и отпугивающее насекомых. Лист эвкалипта шаровидного входит в бактерицидный препарат «Хлорофиллипт».
Листья, кора и эфирное масло употребляются против лихорадки, в Италии особый эвкалиптовый ликёр употребляется как средство для профилактики перемежающейся лихорадки. Эфирное масло обладает дезинфицирующими свойствами и употребляется иногда при лечении болезней половых органов.
Почти все виды эвкалипта богаты красным, острым, жгучим соком, идущим в сухом виде в продажу под именем австралийского кино (Botany-Bai-Kino, Kino Novae Hollandiae, Gummi Kino australe).
Eucalyptus resinifera — в Новой Зеландии даёт красное камедистое дерево; Eucalyptus piperita (Эвкалипт перечный) — синее камедистое дерево. на листьях эвкалипта прутовидного с декабря по март появляется особый сахаристый выпот, новоголландская или австралийская манна (Manna Novae Hollandiae, Eucalyptus Manna, вещество слизистой консистенции и сладковатого вкуса), которая собирается в сухое время года туземцами и потребляется ими как лакомство. другой род манны, лерп, появляется на листьях Eucalyptus dumosa, Eucalyptus mannifera (эвкалипта манноносного) и Eucalyptus resinifera (в Австралии и Тасмании) вследствие уколов насекомых (Tettigoia australis и видов Psylla).
桉树（學名：Eucalyptus）又名尤加利樹，是桃金娘科桉属植物的總称。
一般为常绿乔木；枝、叶花有芳香；叶子通常互生，有柄，全缘羽状脉，多为镰刀形；早春开白色、红色或黄色花，多为伞形或头状花序，萼片与花瓣连合成帽状体（花盖），开花时脱落；蒴果成熟时顶端3－5裂；种子多数有角棱。
它是澳洲木本植物中最具代表性的樹種。在已知的七百多種桉樹中，絕大多數生長在澳洲，少部分生長於鄰近的新幾內亞島和印度尼西亞，以及一種遠在菲律賓群島。
同屬的桉樹植物由於適應澳洲大陸各種不同的地理氣候，其覆蓋率遍及整個大陸。其他各大洲境內的植物，沒有一種可以像桉樹一樣，獨冠為一個洲內代表性植物的稱號。
澳洲东部的30至50种桉树，其树叶为澳洲特有种动物树袋熊的唯一食物来源。其中细叶桉和脂桉可说是树袋熊的主食，二者约占40 %；大叶桉、小果灰桉和灰桉是等次要食物，三者约占40%；树胶桉、斑桉和白桉等更次一级，三者约占20 %；至于山蓝桉和赤桉等只能算是点心食物，偶而解馋之用。尤其是山蓝桉是提炼尤加利树精油的主要來源。
尤加利精油(Eucalyptus oil)是一种消毒、杀菌、抗病毒剂、缓解胸痛、祛痰、止咳。可做肌肉酸痛软膏。有除虫功效，也可以缓解昆虫咬伤的疼痛。
作為消除充血劑和溫和的殺菌劑，降低因血流增加而造成的腫大，鬆弛疲勞且疼痛的肌肉。對治療感冒、咳嗽和其他呼吸道疾病有效。吸入數滴精油所產生的蒸氣有助於黏膜的修復。
因生长速度很快，对水的需求量较大。与其他植物相比，桉树对矿物质的需求量并没有特别巨大，所以民间流传桉树会导致严重的土壤退化是没有充分科学依据的[1]。
因为桉树的经济价值与栽植成活率较高，在中国南方被大量种植，使得当地植物种类趋于单一化，打破了当地原有的生态平衡。此外，桉树本身带有的挥发性芳香油有驱虫作用，虽有经济价值，但亦会破壞种植地区生物链，造成鸟类等生物数量减少、以及桉油本身非常易燃，是造成澳洲、加州等地山火肆虐的主因之一。不过这些问题主要源自于人工造林的方式。在中国，人工林多为单一树种的纯林，并且在造林前常通过砍伐原有树木、炼山烧山、施用除草剂等方式除去原有物种，使得生物多样性遭到破坏，虫害和火灾易于发生。桉树人工林所面临的问题是各类人工林同样面临的问题。
桉树（學名：Eucalyptus）又名尤加利樹，是桃金娘科桉属植物的總称。
ユーカリはフトモモ科ユーカリ属（Eucalyptus）の樹木の総称。常緑高木となるものが多い。
和名のユーカリは、属名の英語読み「ユーカリプタス」を短縮したもの。学名の語源は eu-（真に・強く・良く）＋ kalyptós（〜で覆った）、つまり「良い蓋」を意味するギリシア語をラテン語化したもの。蕾のがくと花弁が合着して蓋状となること、あるいは乾燥地でもよく育って大地を緑で被うことに由来して命名されたとされる。中国語や漢語では「桉樹」と書く。
なお、Corymbia、Angophora 等の近縁の数属もユーカリに含めることがある[要出典]。
オーストラリア南東部や南西部、タスマニア島におもに分布する。後述のように、世界各地で移植・栽培されている。ユーカリには500種類もあり、変種も含めると800から1000もの種類になる。成長がとても早く、材木として注目される。70メートルを超える高さになるものから、5メートル程で枝分かれする種類もある。コアラの食物としてよく知られている。
オーストラリア先住民（アボリジニ）は傷を癒すのに葉を利用した。葉から取れる精油は殺菌作用や抗炎症作用、鎮痛・鎮静作用があるとされ、医薬品やアロマテラピーなどに用いられる。また、健康茶等としても利用される。ただし、ハーブや精油としての利用は、サプリメントや薬物との相互作用の懸念があると考えられている[2]。
ユーカリは、根を非常に深くまで伸ばし地下水を吸い上げる力が強いので、成長が早い。インド北部のパンジャーブ地方の砂漠化した地域の緑化に使われて、成功した。旱魃（カンバツ）に苦しんでいた地方が5年程で甦った例がある（参照：杉山龍丸）。また東南アジアでは熱帯林を伐採した跡の緑化樹として用いられている。
日本でも鑑賞用などとして栽培・出荷する農家が増えている。ユーカリの近くに植えた他の農作物で鳥獣の食害が減る効果もあり、ユーカリが放つ独特の香りが作用している可能性もある[3]。ユーカリは用土の乾燥を好む品種が多く、日本で良く見かける品種のほとんどが湿地帯に生息する湿潤を好む品種である。
オーストラリアでは自然発火による山火事が多いが、ユーカリがその一因である。ユーカリの葉はテルペンを放出するが、気温が高いとその量が多くなるので、夏期にはユーカリ林のテルペン濃度はかなり上昇する。テルペンは引火性であるため、何かの原因で発火した場合、燃え広がり山火事になるのである[4]。樹皮が非常に燃えやすく、火がつくと幹から剥がれ落ちるので、幹の内側は燃えずに守られる[5]。根に栄養をたくわえており、火事の後も成長し続けることができ、新しい芽をつけることもできる[5]。
初期成長が早いことが注目され、人工林の樹種として利用されてきた。ブラジルでは、植栽してから6年-7年で製紙用のパルプとして収穫が生産が可能であり、ユーカリの大規模な植林地が造られている[6]。
オーストラリアの気候は乾燥しており、山火事が頻繁に起こる。ユーカリの種は、山火事を経験した後の降雨により発芽すると言われている。人工的にこの条件を満たすには、フライパンで種をさっと煎ったり、熱湯をかけたり、用土を燻煙処理したりする。ただし特別な処理を行なわなくても。発芽する種類がほとんどである。
和名は「米倉浩司・梶田忠 (2003-) 「BG Plants 和名－学名インデックス」（YList）による
ユーカリはオーストラリアの原産で、森の木の4分の3がユーカリと言われる。近年、ユーカリプタス・グランディス（英語版）(E. grandis)を中心に製紙パルプ用のチップ生産に使われ輸出もされているが、これによってユーカリの森林破壊が進み、有袋類の生息環境が危機にさらされている。
中華人民共和国の広東省、広西チワン族自治区、海南省などでも、製紙用原料として広く植樹が行われている。ブラジルでは、ミナスジェライス州に本社を持つパルプ製造会社セニブラ社が10万ha以上の自社林にユーカリを植栽し、7年サイクルで伐採を行い自社製品の原料としている。
ユーカリプタス・グロブルス（英語版）から抽出されたユーカリ油（英語版）は、イギリスで医薬品として認証されており、気道のカタル性炎症（内服、外用）やリウマチの諸症状（外用）に利用される[7]。分泌腺の機能亢進、去痰、おだやかな鎮痙効果・局所的充血作用などの効能があり、のど飴や吸入剤、塗布剤、軟膏、消毒薬などに用いられる。咳を静め痰を減らす効果があるとして、気管支炎、咳、インフルエンザなどの時に、吸入などの方法で利用されることもある。
香料としても歯磨きや菓子などに調合されている。また、防腐効果が見られる。
ユーカリ油に含まれる成分はシネオール、ピネン、シトロネラール、など。市販されるユーカリプタス・グロブルス、ユーカリプタス・ラディアータ（英語版）の精油は非常に安価であるため、合成成分の添加などの偽和はほとんど行われない[7]。ユーカリプタス・グロブルス、ユーカリプタス・ラディアータ以外のユーカリ属の精油は、毒物学的な試験は行われていない[7]。
ヒトに外用に用いた場合、一般に毒性・感作性・光毒性はないとされるが、外用した場合に精油成分が呼吸器から吸収される可能性がある。内服や蒸気発生装置などでの利用で中毒が見られ、内服で複数の致死例が報告されている[7]。喘息患者の気管支炎を悪化させる可能性がある。特に乳幼児への使用は危険であり、近くでの使用も避けるべきである。アメリカのメリーランド大学のMedical Centerは、6歳未満の幼児に精油を含むのど飴を与えたり、吸入させたり、顔の近くで精油を含む製品を使うこと、また大人が精油を内服するなどは、行うべきでないとして注意を促している[2]。ユーカリは精油・ハーブ共に医師の指導の下で使用すべきであり、特に喘息、脳卒中、肝臓病、腎臓病、低血圧、妊娠中、授乳中の人、抗がん剤のフルオロウラシルを使用中の人は、医師や植物医学分野の有資格者に相談することなく使用しないよう警告している[2]。
アルカリ性土壌でも強く育つため、土壌がアルカリ性になっている乾燥地帯の緑化に使われることが多い。また、土壌をアルカリ性から酸性へと移行する。そのため、酸性の土壌に育てた場合、土壌の酸性が強くなりすぎる場合がある。
ユーカリはコアラの食料として知られる。コアラが食べるユーカリの種類は限られており[8]、新芽しか食べない。600種類以上あるユーカリのうち、コアラが食べるのは40種類ぐらい。それぞれのコアラが食べるのは、生育する地方に生える14種類ほどである。[9][10]
ユーカリはフトモモ科ユーカリ属（Eucalyptus）の樹木の総称。常緑高木となるものが多い。
和名のユーカリは、属名の英語読み「ユーカリプタス」を短縮したもの。学名の語源は eu-（真に・強く・良く）＋ kalyptós（〜で覆った）、つまり「良い蓋」を意味するギリシア語をラテン語化したもの。蕾のがくと花弁が合着して蓋状となること、あるいは乾燥地でもよく育って大地を緑で被うことに由来して命名されたとされる。中国語や漢語では「桉樹」と書く。
なお、Corymbia、Angophora 等の近縁の数属もユーカリに含めることがある[要出典]。
유칼립투스속(Eucalyptus, L'Heritier 1789[2])은 도금양과에 속하는 속씨식물 속이다. 화목류와 관목으로 이루어져 있다.
나무 크기는 다음과 같다:
