Lindsaeaceae je čeleď kapradin z řádu osladičotvaré. Jsou to pozemní nebo epifytní kapradiny s jednoduše až 4x zpeřenými listy a výtrusnými kupkami krytými ostěrou. Čeleď zahrnuje asi 200 druhů v 7 rodech a je rozšířena v tropech celého světa. V Evropě se nevyskytuje. Největší rod je Lindsaea.
Zástupci čeledi Lindsaeaceae jsou obvykle pozemní, řidčeji epifytní nebo šplhavé kapradiny. Oddenek je plazivý, pokrytý úzkými plevinami. Cévní svazky jsou typu protostélé nebo solenostélé. Listy jsou bylinné, papírovité až tence kožovité, jednoduše až 4x zpeřené, výjimečně jednoduché, lysé nebo s roztroušenými, velmi drobnými dvoubuněčnými chlupy. V řapíku je jediný cévní svazek. Žilnatina je tvořena volnými nebo spojujícími se žilkami. Výtrusné kupky jsou na okraji nebo při okraji listu, čárkovité nebo podlouhlé, kryté ostěrou. Ostěra je na bázi přirostlá a otevírá se směrem k okraji listu. Sporangium obsahuje 32 kulovitých, zaobleně trojstěnných nebo elipsoidních, monoletních nebo triletních spor.[1]
Čeleď zahrnuje 7 rodů a asi 200 druhů. Je rozšířena v tropech celého světa. V některých oblastech (jih Jižní Ameriky, Nový Zéland, východní Asie) přesahuje do subtropů.[1][2] Největším rodem je Lindsaea (téměř 200 druhů). Rody Lindsaea a Odontosoria jsou pantropické, rody Tapeinidium, Osmolindsaea, Xyropteris a Nesolindsaea jsou rozšířeny pouze v tropech Starého světa, Sphenomeris pouze v Americe.[2][1]
Čeleď Lindsaeaceae má poměrně pestrou taxonomickou historii, která je způsobena mj. faktem, že je obtížné vymezit jednotlivé rody pouze na základě morfologie. Rody této čeledi byly zprvu řazeny do čeledi Davalliaceae, později do Dennstaedtiaceae. Jméno Lindsaeaceae bylo publikováno v roce 1970. V roce 2010 byla zveřejněna první fylogenetická studie čeledi Lindsaeaceae. Podle výsledků molekulárních analýz zahrnuje čeleď celkem 6 monofyletických rodů. Byly publikovány 2 zcela nové rody, Osmolindsaea a Nesolindsaea. Z rodu Sphenomeris byla většina druhů (s výjimkou typového druhu S. clavata) přesunuta do rodu Odontosoria. Rod Ormoloma byl vřazen do rodu Lindsaea. Monotypický rod Xyropteris nebyl ve studii zahrnut.[2]
Lindsaeaceae jsou časně odštěpenou linií řádu Polypodiales. Nejstarší známé fosíli pocházejí z rané křídy. Odhadovaná doba odštěpění této větve od dalších příbuzných linií spadá do doby před 133 milióny let.[2][4]
Lindsaea (včetně Ormoloma), Nesolindsaea, Odontosoria, Osmolindsaea, Sphenomeris, Tapeinidium, Xyropteris[3][2]
Lindsaeaceae je čeleď kapradin z řádu osladičotvaré. Jsou to pozemní nebo epifytní kapradiny s jednoduše až 4x zpeřenými listy a výtrusnými kupkami krytými ostěrou. Čeleď zahrnuje asi 200 druhů v 7 rodech a je rozšířena v tropech celého světa. V Evropě se nevyskytuje. Největší rod je Lindsaea.
Odontosoria chinensisDie Lindsaeaceae sind eine Pflanzenfamilie der Echten Farne (Polypodiopsida).[1]
Die Arten wachsen als ausdauernde krautige Pflanzen. Die Wurzeln besitzen eine sklerenchymatische äußere Rinde und eine innen liegende Rindenschicht von sechs Zellen Dicke (nicht bei Lonchitis und Cystodium, die zu verwandten Familien gehören). Die Rhizome sind kurz bis lang kriechend, protostelisch mit internem Phloem, bei einigen wenigen Taxa auch eine Solenostele. An den Rhizomen sitzen schmale, Schuppen mit Haaren. Die Blattspreiten sind ein- bis dreifach gefiedert, selten auch öfter, meist kahl. Die Blattnerven endigen frei, verzweigen sich gabelig, selten anastomosierend.
Die Sori stehen am oder nahe dem Blattrand (marginal oder submarginal). Das Indusium öffnet sich zum Blattrand hin (extrors), manchmal ist es auch an den Seiten angeheftet. Die Sporen sind tetraedrisch und trilet (haben eine dreistrahlige Narbe), selten sind sie bilateral und monolet (einfache Narbe).
Der Gametophyt ist grün und herzförmig.
Die Chromosomengrundzahl beträgt x = 34, 38, 39, 44, 47, 48, 49, 50 oder 51.
Die Familie Lindsaeaceae wurde 1848 durch Karel Bořivoj Presl in Moritz Richard Schomburgk: Reisen in Britisch-Guiana, 3, S, 883, 1048. aufgestellt. Typusgattung ist Lindsaea Dryand. ex Sm. Der Gattungsname Lindsaea ehrt den jamaikanischen Botaniker John Lindsay (? – 1803).[2]
Die Verwandtschaftsgruppe um die Familie Lindsaeaceae wird kontrovers diskutiert:[1][3][4]
Bei Smith et al. 2006 wird noch vermutet, dass die Familie Lindsaeaceae s. l. einen weiten Umfang hätte und die Arten der Familien Cystodiaceae und Lonchitidaceae enthalten würde.[5]
Von manchen Autoren hier eingeordnet, aber bei anderen Autoren in eigenständige Familien gestellt:[1][3][4]
Die Familie Cystodiaceae J.R.Croft enthält nur eine Gattung:[3][4]
Die Familie Lonchitidaceae C.Presl ex M.R.Schomb. enthält nur eine Gattung:[1][3]
Der Umfang der Gattung Lindsaea wird diskutiert, einige Autoren stellen die afrikanischen Arten in die Gattung Odontosoria.[1]
Die Familie Lindsaeaceae s. str. enthält 2022 sechs bis acht Gattungen mit zusammen etwa 250 Arten:[1]
Die Lindsaeaceae sind eine Pflanzenfamilie der Echten Farne (Polypodiopsida).
Lindsaeaceae is a pantropical family of ferns in the order Polypodiales. It contains six or seven genera with about 220 known species,[2] some of which also extend into the more temperate regions of eastern Asia, New Zealand, and South America.[3]
Characteristics include: Rhizomes short to long creeping; rhizomes with nonclathrate scales or uniseriate hairs; blades 1-3 pinnate or more divided; veins usually free; sori marginal or submarginal; indusia open towards margin, sometimes attached at sides, or sori covered by the reflexed segment margin.[4]
For more than a century, these ferns were considered part of the Davalliaceae. Then starting in the mid-twentieth century they began to be transferred to the Dennstaedtiaceae. Molecular data supported the separation of Lindsaeaceae into its own family, which was proposed in 1970.[3] Lindsaeaceae is considered among the most basal of the families in the order Polypodiales. One hypothesis for the relationships within the order is shown in the following cladogram:[5]
Polypodiales Saccolomatineae LindsaeineaeLindsaeaceae
remaining Polypodiales
The genus Lonchitis has many morphological characteristics similar to Dennstaedtiaceae, but a few characteristics of the spore are similar to the lindsaeoid genera, and molecular data placed this genus in Lindsaeaceae.[6] It is now placed in the related family Lonchitidaceae.[7]
The Pteridophyte Phylogeny Group classification of 2016 (PPG I) recognized seven genera.[5]
Other sources retain Xyropteris in Lindsaea.[10]
The extinct genus Proodontosoria from the Cenomanian aged Burmese amber of Myanmar has been assigned to the family.[11] Other fossil remains assigned to the family include an indeterminate leaf fragment also from the Burmese amber,[12] as well as a permineralized root from the Albian aged Aspen Shale of Wyoming.[13]
Other genera that have been placed in the Lindsaeaceae are:[7]
Lindsaeaceae is a pantropical family of ferns in the order Polypodiales. It contains six or seven genera with about 220 known species, some of which also extend into the more temperate regions of eastern Asia, New Zealand, and South America.
Las lindsaeáceas (nombre científico Lindsaeaceae) son una familia de helechos del orden Polypodiales, que en la moderna clasificación de Christenhusz et al. 2011[1][2][3] están circunscriptas muy diferentes a su predecesor sistema de Smith et al. (2006).
La clasificación más actualizada es la de Christenhusz et al. 2011[1][2][3] (basada en Smith et al. 2006,[4] 2008);[5] que también provee una secuencia lineal de las licofitas y monilofitas.
Ubicación taxonómica:
Plantae (clado), Viridiplantae, Streptophyta, Streptophytina, Embryophyta, Tracheophyta, Euphyllophyta, Monilophyta, Clase Polypodiopsida, Orden Polypodiales, Familia Lindsaeaceae.
Sinónimo: Lindsaeoides.
Incluyendo Cystodiaceae, Lonchitidaceae
Cerca de 8 géneros:
En una tesis no publicada, Barcelona (2000), citado por Smith et al. 2006, sugiere el establecimiento de 3 géneros adicionales emparentados con Odontosoria y Sphenomeris.
Cerca de 200 especies.
Como circunscripto por Smith et al. 2006 la consideraban muy probablemente monofilética (Wolf et al. 1994, Pryer et al. 2004b, Korall et al. en prensa, Schuettpelz et al. en prensa).
Terrestres, o infrecuentemente epipétricas o epífitas.
Pantropicales.
Con las características de Pteridophyta.
Todas excepto Lonchitis y Cystodium, con raíces con corteza externa esclerenquimatosa, combinada con una capa cortical más interna de seis células de espesor (Schneider 1996a).
Rizomas cortamente rastreros a largamente rastreros. Protostela con floema del lado interno, o en algunas especies solenostela. Los rizomas llevan o bien escamas no clatradas delgadas y adjuntadas por la base, o bien pelos de 1 célula de espesor.
Hojas 1-3 pinadas o más divididas, generalmente glabras. Venas usualmente libres, bifurcadas, ocasionalmente anastomosadas, sin venilas inclusas.
Soros marginales o submarginales. Indusio extrorso (que se abre hacia el margen de la lámina), a veces también adjunto a los lados, o bien en Lonchitis, soros cubiertos por el margen reflejo de la lámina.
Esporas tetraédricas con marca trilete, o con poca frecuencia bilaterales con marca monolete.
Gametofitos verdes, cordados.
Número de cromosomas: x = 34, 38, 39, 44, 47, 48, 49, 50, 51, y quizás otros también.
Las lindsaeáceas (nombre científico Lindsaeaceae) son una familia de helechos del orden Polypodiales, que en la moderna clasificación de Christenhusz et al. 2011 están circunscriptas muy diferentes a su predecesor sistema de Smith et al. (2006).
Les Lindsaeaceae sont une famille de fougères pantropicale de l'ordre des Polypodiales. La famille contient environ 220[2] à plus de 300 espèces connues[3], dont certaines s'étendent également dans les régions plus tempérées de l'Asie orientale, de la Nouvelle-Zélande et de l'Amérique du Sud.
La famille regroupe des fougères terrestres ou épiphytes. Les sporophytes sont vivaces ; le rhizome est courtement à longuement rampant ou grimpant, paléacé, le plus souvent à protostèle d'un type spécial, avec phloème interne mais sans endoderme interne, à symétrie radiale ou, surtout chez les espèces épiphytes, dorsiventrale. Quelques espèces de grande taille possèdent un rhizome solénostélique ; les paillettes sont triangulaires, souvent très longues et étroites, simulant des poils[4].
Les feuilles sont plus ou moins distinctement distiques, non articulées avec le rhizome, à pétiole parcouru par un seul cordon fibrovasculaire en forme de U ou de V en coupe transversale ; le limbe foliaire est une à plusieurs fois penné, rarement simple, anadromique, presque toujours sans indument distinct mais pourvu de poils microscopiques ; les nervures sont pennées ou fourchues, libres ou anastomosées sans nervilles incluses[4].
Les sores sont situés aux extrémités des nervures, sur une seule nervure ou plus souvent sur une commissure réunissant plusieurs ou même toutes les extrémités des nervures d'une division foliaire ; l'indusie est attachée uniquement par sa base ou en outre par les côtés, s'ouvrant vers la marge. Les sporanges sont à anneau de déhiscence longitudinal et interrompu, à 8 à 23 cellules à parois épaissies ; des paraphyses bi- à pluricellulaires sont présentes, souvent (peut-être toujours) mêlées aux sporanges, en général fugaces. Les spores sont trilètes, tétraédriques ou subsphériques, plus rarement monolètes et réniformes. Les gamétophytes sont cordiformes, connus chez très peu d'espèces[4].
Le nom, choisi en 1848 par Moritz Richard Schomburgk[5], vient du genre type Lindsaea, donné en hommage au chirurgien Jamaïcain John Lindsay (1750–1803), qui fut le premier à décrire la germination des spores de fougères.
Pendant plus d'un siècle, ces fougères ont été considérées comme faisant partie des Davalliaceae. Puis à partir du milieu du XXe siècle, elles ont commencé à être transférées dans les Dennstaedtiaceae. Les données moléculaires ont confirmé la nécessité de séparer les Lindsaeaceae dans une famille isolée qui a été proposée en 1970[6]. Les Lindsaeaceae sont considérées comme l'une des familles les plus basales de l'ordre des Polypodiales. Une hypothèse illustrant les relations au sein de l'ordre est illustrée dans le cladogramme suivant[7] :
PolypodialesLindsaeaceae
remaining Polypodiales
Selon la World Flora Online (WFO) (13 février 2022)[8] :
Selon GBIF (13 février 2022)[3] :
Les Lindsaeaceae sont une famille de fougères pantropicale de l'ordre des Polypodiales. La famille contient environ 220 à plus de 300 espèces connues, dont certaines s'étendent également dans les régions plus tempérées de l'Asie orientale, de la Nouvelle-Zélande et de l'Amérique du Sud.
Lindsaeaceae é unha familia de fieitos da orde Polypodiales.
As lindsaeáceas son plantas vasculares con ciclo de vida haplodiplonte onde a alternancia de xeracións é ben manifesta, con esporófito e gametófito multicelulares e independentes, con esporas como unidade de dispersión e de resistencia. O gametófito é un "talo" (corpo sen organización), e o esporófito é un "cormo" (con raíz, vástago e sistema vascular). Por mor de estas características tradicionalmente agrúpanse coas "pteridófitas".
Posúen esporófitos con megafilos ou "frondes".
Esta familia, excepto Lonchitis e Cystodium, teñen as raíces con cortiza externa esclerenquimatosa, combinada cunha capa cortical máis interna de seis células de espesor (Schneider 1996a).
Os rizomas son variados, e poden ir dende cortamente rastreiros até longamente rastreiros. Os rizomas levan ou ben escamas non clatradas delgadas e achegadas pola base, ou ben pelos de 1 célula de espesor.
As follas están de 1 a 3 veces pinnuladas, aínda que ás veces poden estar mesmo máis divididas, xeralmente glabras (sen pelo). As veas desta familia de fieito son xeralmente libres, bifurcadas, aínda que as ceves poden ser anastomosadas.
Os soros son marxinais ou submarxinais, e o indusio extroso (que se abre cara á marxe da lámina), ás veces tamén adxunto aos lados, ou ben en Lonchitis, os soros están cubertos pola marxe reflicto da lámina.
As esporas son tetraédricas con marca trilete, ou con pouca frecuencia bilaterais con marca monolete.
Gametófitos verdes, cordados.
Número de cromosomas: x = 34, 38, 39, 44, 47, 48, 49, 50, 51, e quizais outros tamén.
Preto de 8 xéneros:
Nunha tese non publicada, Barcelona (2000), citado por Smith et al. 2006, suxire o establecemento de 3 xéneros adicionais emparentados con Odontosoria e Sphenomeris.
Preto de 200 especies.
Moi probablemente monofilético (Wolf et al. 1994, Pryer et al. 2004b, Korall et al. en prensa, Schuettpelz et al. en prensa).
Terrestres, ou infrecuentemente epipétricas ou epífitas.
Pantropicais.
Lindsaeaceae é unha familia de fieitos da orde Polypodiales.
Lindsaeaceae merupakan salah satu suku anggota tumbuhan paku (Pteridophyta) yang tergolong sebagai bangsa paku sejati yang terbesar (Polypodiales).
Artikel bertopik tumbuhan ini adalah sebuah rintisan. Anda dapat membantu Wikipedia dengan mengembangkannya.Lindsaeaceaefamilien (latin: Lindsaeaceae) er familie med 8 slekter av bregner innenfor en større, monofyletisk orden eller klade, nemlig Polypodiales.[1] Smith et al (2006) regner familien som selvstendig, men tidligere ble den ofte regnet inn som en del av einstapefamilien (Dennstaedtiaceae). Antallet arter i familien er over 200.
Denne familien regnes som den mest basale av alle Polypodiales-familiene, dvs den ligger fylogenetisk sett nærmest atskillelsen av denne ordenen. Rizomene er korte eller lange og krypende, stenglene kan ha uanselige skjell eller enkeltstående hår.
Bladene er 1-3 ganger fliket eller mer, det vil si at de er relativt sterkt fliket i forhold til mange andre grupper av bregner. Sporehushopene (sori) er marginale, dvs plassert næør kanten av bladenes underside, og de er dekket av slør (indusium) som ofte er åpne mot bladkanten.
Slekten 'Lonchitis har mange synlige likhetstrekk med einstape-slektene, men genetiske studier samt likhetstrekk i sporene, har medført at også denne slekten nå plasseres trygt i Lindsaeaceae-familien.[2] Ordet Lonchitis er gresk og betyr «spyd», med referanse til formen på disse bregnene.
Også slekten Xyropteris regnes ofte til einstapefamilien, men her viser også nyere studier at den tilhører Lindsaeaceae. Gruppen finnes i Sørøst-Asia og Australia.
Slekten Lindsaea har om lag 150 arter og minst 19 underarter eller varianter og 2 hybrider, som i stort monn vokser i tropisk Asia, samt 45 arter i Amerika og noen få arter i Afrika.
Slekten Cystodium blir tradisjoelt ofte regnet til Dicksoniaceae-familien, men dette gjøres ikke lengre i moderne taksonomi. Artene har ofte 56 kromosomer (n).
Slekten Ormoloma vokser kun i Karibien og Mellom-Amerika, og er lite utforsket. Kromosomtallet hos flere av artene er 42 (n).
Det er ingen arter av familien i Norden eller Norge.
Lindsaeaceaefamilien (latin: Lindsaeaceae) er familie med 8 slekter av bregner innenfor en større, monofyletisk orden eller klade, nemlig Polypodiales. Smith et al (2006) regner familien som selvstendig, men tidligere ble den ofte regnet inn som en del av einstapefamilien (Dennstaedtiaceae). Antallet arter i familien er over 200.
Denne familien regnes som den mest basale av alle Polypodiales-familiene, dvs den ligger fylogenetisk sett nærmest atskillelsen av denne ordenen. Rizomene er korte eller lange og krypende, stenglene kan ha uanselige skjell eller enkeltstående hår.
Bladene er 1-3 ganger fliket eller mer, det vil si at de er relativt sterkt fliket i forhold til mange andre grupper av bregner. Sporehushopene (sori) er marginale, dvs plassert næør kanten av bladenes underside, og de er dekket av slør (indusium) som ofte er åpne mot bladkanten.
Slekten 'Lonchitis har mange synlige likhetstrekk med einstape-slektene, men genetiske studier samt likhetstrekk i sporene, har medført at også denne slekten nå plasseres trygt i Lindsaeaceae-familien. Ordet Lonchitis er gresk og betyr «spyd», med referanse til formen på disse bregnene.
Også slekten Xyropteris regnes ofte til einstapefamilien, men her viser også nyere studier at den tilhører Lindsaeaceae. Gruppen finnes i Sørøst-Asia og Australia.
Slekten Lindsaea har om lag 150 arter og minst 19 underarter eller varianter og 2 hybrider, som i stort monn vokser i tropisk Asia, samt 45 arter i Amerika og noen få arter i Afrika.
Slekten Cystodium blir tradisjoelt ofte regnet til Dicksoniaceae-familien, men dette gjøres ikke lengre i moderne taksonomi. Artene har ofte 56 kromosomer (n).
Slekten Ormoloma vokser kun i Karibien og Mellom-Amerika, og er lite utforsket. Kromosomtallet hos flere av artene er 42 (n).
Lindsaeaceae é uma família de samambaias pertencentes à classe Polypodiopsida, da qual são membros a maioria das samambaias mais conhecidas (Raven, 2014) e à ordem Polypodiales. É uma família Pantropical, uma vez que é amplamente distribuída nos trópicos, se estendendo aos subtropicos das América do Sul, Ásia Oriental e Nova Zelândia(Lehtonen et al., 2010). Essa família é composta por seis gêneros e 220 espécies (Christenhusz & Byng, 2016).
Quando foram descritas incialmente por Presl (1836), as samambaias dessa família foram inclusas na família Davalliaceae e lá foram mantidas por mais de um século, sendo que na metade do século XX elas foram colocadas na família Dennstaedtiaceae por Holttum (1947). O nome atual foi proposto somente em 1970, por Pichi-Sermolli, sendo que estudos moleculares suportam Lindsaeaceae como uma família separada, uma vez que eles mostraram que essa última é irmã do clado composto por Dennstaedtiaceae e Pteridaceae (Hasebe et al., 1994; Wolf, Soltis & Soltis, 1994).
Os gêneros que tradicionalmente compõem essa família são Lindsaea Dryand. ex Sm. (c. 165 spp.), Odontosoria Fée (c. 12 spp.), Ormoloma Maxon (1 or 2 spp.), Sphenomeris Maxon (c. 11 spp.), Tapeinidium (C.Presl) C.Chr. (c. 18 spp.) e Xyropteris K.U.Kramer (1 sp.) (Lehtonen et al., 2010).
Estudos moleculares também sugeriram que outros dois gêneros fossem inclusos na família, são eles Lonchitis L., que anteriormente era descrito em Dennstaedtiaceae, e Cystodium J. Sm, que fora considerado como pertencente à família Dicksoniaceae. No entanto, a família Lonchitidaceae também foi proposta para o gênero Lonchitis, com base nas diferenças morfológicas entre as samambaias desse gênero e as linsdsaeóides (Christenhusz, 2009).
Estudos recentes reconheceram Saccolomataceae como uma linhagem irmã de Lindsaeaceae (Schuettpelz & Pryer, 2008) e Lonchitis como grupo irmão de todas as outras Polypodiales (Schneider et al., 2004). E mesmo que existam diferentes hipóteses filogenéticas a partir de diferentes estudos, há um consenso de que Lindsaeaceae pertence há um nó basal da filogenia de Polypodiales (Lehtonen et al., 2010).
A sistemática dos gêneros lindseóides foram estudadas, em sua maioria, por K. U. Kramer, no entendo, esse mesmo pesquisador claramente definiu esses gêneros como entidades parafiléticas (Kramer, 1972a).
Estudos recentes evidenciaram que os limites que geralmente separaram os gêneros de Lindsaeaceae são artificiais e que três deles foram evidenciados como para ou polifiléticos. Esses gêneros são Sphenomeris, Odontosoria e Lindsaea, sendo que os gêneros Tapeinidium e Ormoloma foram evidenciados como sendo monofiléticos. No entanto, manter Ormoloma e Lindsaea como gêneros separados não tem justificativa, uma vez que esse primeiro é profundamente enraizado dentro do segundo. Esses estudos descreveram dois novos gêneros, Osmolindsaea e Nesolindsaea, e fizeram uma revisão nos outros já existentes. Essas análises foram feitas com base em amostragens moleculares de todos os gêneros que compõem essa família de samambaias (Lehtonen et al., 2010).
Baseado nessas análises, o grupo irmão das demais Lindsaeaceae é Sphenomeris clavata, a qual possui um longo ramo localizado perto da raiz, o que pode causar problemas, como uma baixa estabilidade da topologia (Giribet, 2003). No entanto, seriam necessárias mais amostragens para entender a posição filogenética desse gênero dentro da família. As espécies que pertencem ao gênero Odontosoria constituem um grupo irmão das demais Lindsaeaceae, sendo que esse gênero é um grupo pantropiacal, mas que contém espécies neotropicais formando um grupo monofilético. Todas essas espécies neotropicais são trepadeiras e compartilham diversas características sinapomorficas.Segundo este estudo, Tapeinidium forma um clado com diversas espécies curiosas que tradicionalmente foram colocadas dentro de Lindsaea, mas que neste estudo foram colocadas em Osmolindsaea e Nesolindsaea. É um clado Paleotropical e com centro de diversidade na Malanésia e que foi separado de Lindsaea devido a um ramo longo, bem suportado e altamente estável. O clado Lindsaea também inclui Ormoloma, um enigmático grupo Neotropical que fora reconhecido anteriormente como um gênero separado.
De maneira geral, são plantas terrestres, epífitas ou rupícolas. Seu caule pode ser curto ou longo-reptante. As folhas, chamadas de frondes, podem ser eretas ou escandentes, com lâmina 1-4-pinada ou até mais dividida, geralmente glabra. As nervuras das frondes são livres, furcadas e sem vênulas inclusas. Possuem soros marginais ou submarginais, com indúsio que se abre em direção à margem, sendo que pode estar aderido à ela ou até coberto pela margem dos segmentos. Possui esporos tetraédricos, triletes, monoletes e raro bilaterais (Arantes et al., 2008).
As descrições abaixo seguem a classificação tradicional de Lindsaeaceae, com a inclusão dos outros dois gêneros Lonchitis e Cytodium.
Em termos gerais, Lindsaea é caracterizada por possuir soros que se abrem para a margem e por possuir indúsio ligado ao disco. Ormoloma é caracterizado por sua lâmina simples e pinada e pelos seus soros estritamente universais, Odontosoria e Sphenomeris por suas lâminas cuneadas, as quais são divididas dicotomicamente e com soros apicais, e por seus grandes esporos. Tapeinidium possui apenas uma ligeira sulcação adaxial dos eixos e arquitetura pinada das folhas, com soros nos lóbulos laterais, Xyropteris difere por ter soros contínuos e o segmento primário de sua lâmina basalmente auriculado. Lonchitis possui claramente uma morfologia diferente das demais, sendo que ela possui rizomas cabeludos, suculentos e dorsiventrais, enquanto que Cystodium se assemelha em vários aspectos a uma pequena samambaia arbórea.
Arantes, A. A., Prado, J., Ranal, M. A. 2008. Monilófitas da Estação Ecológica do Panga, Uberlândia, Estado Minas Gerais, Brasil: Dennstaedtiaceae, Dryopteridaceae, Gleicheniaceae, Hymenophyllaceae e Lindsaeaceae. Hoehnea 35(3): 367-378.
Christenhusz MJM. 2009. Index Pteridophytorum Guadalupensium or a revised checklist to the ferns and club mosses of Guadeloupe (). Botanical Journal of the Linnean Society 161: 213–277.
Christenhusz, M. J. M. & Byng, J. W. (2016). "The number of known plants species in the world and its annual increase". Phytotaxa. Magnolia Press. 261 (3): 201–217. doi:10.11646/phytotaxa.261.3.1.
Giribet G. 2003. Stability in phylogenetic formulations and its relationship to nodal support. Systematic Biology 52: 554–564.
Hasebe M, Omori T, Nakazawa M, Sano T, Kato M, Iwatsuki K. 1994. rbcL gene sequences provide evidence for the evolutionary lineages of leptosporangiate ferns. Proceedings of the of Sciences of the 91: 5730–5734
Holttum RE. revised classification of leptosporangiate ferns. Journal of the Linnean Society (Botany) 53: 123–159.
Kramer KU. 1972a. The lindsaeoid ferns of the – IX Africa and its islands. Bulletin du Jardin Botanique National de Belgique 42: 305–345.
Lehtonen et al.: Phylogenetics and classification of the pantropical fern family Lindsaeaceae in the Botanical Journal of the Linnaen Society 2010
Pichi-Sermolli REG. provisional catalogue of the family names of pteridophytes. Webbia 25: 219–297.
Presl CB. 1836. Tentamen pteridographiae, seu, genera filicacearum praesetim juxta venarum decursum et distributionem exposita. : A. Haase
Raven, P.H.; Evert, R.F; Eichhorn, S.E. Biologia Vegetal. 8. ed. – Rio de Janeiro: Guanabara Koogan, 2014.
Schneider H, Schuettpelz E, Pryer KM, Cranfill R, Magallón S, Lupia R. 2004. Ferns diversified in the shadow of angiosperms. Nature 428: 553–557.
Schuettpelz E, Pryer KM. 2008. Fern phylogeny. In:Ranker TA, Haufler CH, eds. The biology and evolution of ferns and lycophytes. : Press, 395–416.
Wolf PG, Soltis PS, Soltis DE. 1994. Phylogenetic relationships of dennstaedtioid ferns, evidence from rbcL sequences. Molecular Phylogenetics and Evolution 3: 383–392.
Lindsaeaceae é uma família de samambaias pertencentes à classe Polypodiopsida, da qual são membros a maioria das samambaias mais conhecidas (Raven, 2014) e à ordem Polypodiales. É uma família Pantropical, uma vez que é amplamente distribuída nos trópicos, se estendendo aos subtropicos das América do Sul, Ásia Oriental e Nova Zelândia(Lehtonen et al., 2010). Essa família é composta por seis gêneros e 220 espécies (Christenhusz & Byng, 2016).
비고사리과(Lindsaeaceae)는 고사리목에 속하는 양치식물 과의 하나이다. 범열대 기후 지역의 영치류 과로 약 200여 종으로 이루어져 있으며, 일부는 동아시아와 뉴질랜드 그리고 남아메리카의 온대 기후 지역까지 분포한다.[2] 이 고사리류는 1세기 이상 넉줄고사리과의 일부로 간주해 왔으며, 그후 20세기 중반 이후에는 잔고사리과로 이동되었고, 1970년에 분자생물학적 분석을 통해 별도의 과로 분리되었다.[2] 비고사리과는 고사리목의 기초 분류군으로 분류한다.
2016년 고사리목의 계통 분류는 다음과 같다.[4]
고사리목꼬리고사리아목 (진정고사리군 II)
고란초아목 (진정고사리군 I)