dcsimg

Associations ( англиски )

добавил BioImages, the virtual fieldguide, UK
In Great Britain and/or Ireland:
Foodplant / saprobe
scattered, 0.25-0.5mm diam, bullate, long covered by bark, then bursting by slit which widens to roundish stroma of Cytospora coelomycetous anamorph of Cytospora rhoina is saprobic on dead branch of Toxicodendron radicans
Remarks: season: 5-8

Foodplant / saprobe
perithecium of Diaporthe rhois is saprobic on dead branch of Toxicodendron radicans

Foodplant / saprobe
more or less gregarious, immersed, then shortly erumpent pycnidium of Phomopsis coelomycetous anamorph of Phomopsis rhois is saprobic on dead peduncle of Toxicodendron radicans
Remarks: season: 12-4

лиценца
cc-by-nc-sa-3.0
авторски права
BioImages
проект
BioImages
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
BioImages, the virtual fieldguide, UK

Brief Summary ( англиски )

добавил EOL authors

Eastern Poison-ivy (Toxicodendron radicans) is found throughout the eastern United States and adjacent Canada south to Guatemala. Poison-ivy and its close relatives are well-known for possessing skin-irritating oil (urushiol), which can cause severe allergic reactions in humans.

The taxonomy and nomenclature of North American Toxicodendron has been in flux for over a century, largely due to confusing within-species variation in growth form, leaf and leaflet shape, and other features (e.g., Gillis 1971; Gartner 1991). This has resulted in an abundance of synonyms, but five species are now generally recognized: Common Poison-ivy (T. radicans), Western Poison-ivy (T. rydbergii), Eastern Poison-oak (T. pubescens), Western Poison-oak (T. diversilobum), and Poison-sumac (T. vernix) (Senchina 2006). Eastern Poison-ivy is the only Toxicodendron species in eastern North America that is typically a climbing (or straggling) vine with aerial roots (Western Poison-ivy, Eastern Poison-oak, and Poison-sumac do not climb but are instead erect or suberect shrubs) (Gleason and Cronquist 1991). Older plants often develop thick, reddish brown stems that ascend tree trunks. For reasons that are not yet clear, Eastern Poison-ivy grows more abundantly on some tree species than on others (Talley et al. 1996). Eastern and Western Poison-ivy may intergrade to some extent, making identification less clear in some areas.

Toxicodendron radicans is supposedly also present in eastern Asia, with the North American form known as T. radicans radicans and the Asian form known as T. radicans hispidum. However, molecular phylogenetic analyses by Nie et al. (2009) suggest that these two taxa are not each other's closest relatives and that the Asian form is, instead, the sister group to a clade including all four trifoliate (three-leafleted) North American Toxicodendron (Poison-sumac has 7 to 13 leaflets per leaf and its apparent closest relative lives in eastern Asia). This would imply that what is currently known as T. r. hispidum should be treated as a distinct species.

Senchina (2008) reviewed the literature on animal and fungal associates of Toxicodendron in North America with a particular eye toward identifying potential biological control agents. Interest in finding new ways to control poison-ivy and its relatives may increase in coming years given data suggesting that these plants may become more abundant and more ‘‘toxic’’ in the future, potentially affecting global forest dynamics and human health (Mohan et al. 2006).

(Gillis 1971; Nie et al. 2009 and references therein)

лиценца
cc-by-3.0
авторски права
Leo Shapiro
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
EOL authors

Brief Summary ( англиски )

добавил EOL authors

Poison ivy is a ubiquitous species that thrives in a variety of habitats from woodlands, to fields, beaches, and gardens and on trees, telephone poles, signs, and fences. The plant has no strong soil preferences and, as long as there is sufficient water and sun, it will grow and flourish. Poison ivy is adaptable and variable, as it is pervasive. This plant shows a variety of growth habits depending on its environmental circumstances. It can appear as a low-growing herb, a vine that creeps along the ground, or a thick, hairy woody plant climbing up the trunk of a tree. Its leaves can vary from smooth and round to narrow and sharp. The leaves are often shiny reddish in color when they are young and in fall they turn yellow or deep red like other fall foliage.

Наводи

  • Kligman, Albert M. "Poison ivy (Rhus) dermatitis: An experimental study." AMA archives of dermatology 77, no. 2 (1958): 149-180.
  • Mohan, Jacqueline E., Lewis H. Ziska, William H. Schlesinger, Richard B. Thomas, Richard C. Sicher, Kate George, and James S. Clark. "Biomass and toxicity responses of poison ivy (Toxicodendron radicans) to elevated atmospheric CO2." Proceedings of the National Academy of Sciences 103, no. 24 (2006): 9086-9089.
  • Prok, Lori, MD, and Thomas McGovern, MD. "Poison Ivy (Toxicodendron) Dermatitis." Up to Date. Accessed November 10, 2016. http://www.uptodate.com/contents/poison-ivy-toxicodendron-dermatitis
  • "Poisonous Plants." Centers for Disease Control. Accessed November 10, 2016. https://www.cdc.gov/niosh/topics/plants/.

лиценца
cc-by-3.0
авторски права
What's in a Name? Exhibit, Harvard Museum of Natural History. President and Fellows of Harvard College.
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
EOL authors

Common Names ( англиски )

добавил Fire Effects Information System Plants
poison-ivy

poison ivy

for Toxicodendron radicans:

eastern poison-ivy

common poison-ivy

for Toxicodendron rydbergii:

western poison-ivy

Rydberg's poison-ivy
лиценца
cc-publicdomain
библиографски навод
Innes, Robin J. 2012. Toxicodendron radicans, T. rydbergii. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/plants/shrub/toxspp/all.html
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Fire Effects Information System Plants

Conservation Status ( англиски )

добавил Fire Effects Information System Plants
Information on state- and province-level protection status of plants in the United States and Canada is available at NatureServe.
лиценца
cc-publicdomain
библиографски навод
Innes, Robin J. 2012. Toxicodendron radicans, T. rydbergii. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/plants/shrub/toxspp/all.html
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Fire Effects Information System Plants

Cover Requirements: Topography ( англиски )

добавил Fire Effects Information System Plants
Poison-ivies occur on flat to steep topography (e.g., [70,105,130,174,198,216]) and on all aspects (e.g., [130]). In British Columbia, western poison-ivy occurred on slopes from 0% to 70% [135]. Poison-ivies often occur in riparian areas [15,85,102,102,104,105,105,130,268,283] and on margins of ponds and lakes [102,105,198,283]. They occur in other moist areas such as in drainages and canyons [102,105,198,202], near seeps and springs [15,47,102,105,198,283], in moist depressions and swales [44,102,105,112], along arroyos [198,283], and in marshes [60,105] and swamps [60,268]. They also occur on dry barren flats, slopes, and bluffs [92,148,247,258].
лиценца
cc-publicdomain
библиографски навод
Innes, Robin J. 2012. Toxicodendron radicans, T. rydbergii. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/plants/shrub/toxspp/all.html
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Fire Effects Information System Plants

Description ( англиски )

добавил Fire Effects Information System Plants
More info for the terms: adventitious, density, drupe, forest, fruit, liana, seed, shrub

This description covers characteristics that may be relevant to fire ecology and is not meant for identification. Keys for identification are available (e.g., [47,87,88,92,109,204,223,266,268,281]).

Form and architecture: Eastern poison-ivy is a rhizomatous plant that may be an erect, low shrub or a high-climbing or trailing liana that climbs via aerial roots [40,87,92,124,137,204,234,244,283]. Western poison-ivy is a rhizomatous, erect, low shrub that has no aerial roots, so it does not climb [47,87,92,109,133,156,214,234,266,268]. Eastern poison-ivy plants are much branched and woody throughout (see Image 1), whereas western poison-ivy plants are sparsely branched and woody only about 2 to 48 inches (5-122 cm) from the base (see Image 2) [47,87,92,156,214,223,266,275,275]. The stems of poison-ivies are thin-barked [32]. When a shrub, eastern poison-ivy may be 2 to 10 feet (0.5-3.0 m) tall [60,283]. When climbing, the main stem may be >160 feet (50 m) long [240,283] and up to 6 inches (15 cm) in diameter [60,88,234,240,266,283]. Western poison-ivy is typically <3 feet (1 m) tall but may be up to 10 feet (3 m) tall [47,83,87,92,109,214,234,245]. In Utah, western poison-ivy plants are rarely >1 foot (0.3 m) tall [275]. Aboveground stems of both species arise from much-branched rhizomes [83].

Leaves: Poison-ivies have alternate, deciduous, compound leaves. Each leaf has 3 leaflets [47,87,202,204,214,234,244,275]. Leaflets of both species vary greatly in shape and size [88,266]. Eastern poison-ivy leaflets are 2 to 8 inches (5-20 cm) long and 1 to 6 inches (2-16 cm) wide [87,88,204,240,244,283]. Western poison-ivy leaflets are 1 to 6 inches (2-15 cm) long and 1 to 4 inches (2-10 cm) wide [47,234,266,275].

Reproductive structures: Poison-ivy flowers have 5 petals and occur in loose clusters from the axils of the leaves [234,266]. The inflorescence of eastern poison-ivy usually has more than 25 flowers, whereas the inflorescence of western poison-ivy usually has fewer than 25 flowers [47,83,87]. Poison-ivy fruit is a small, dry, round drupe [87,92,202,266,275]. Drupes occur in dense, erect or ascending "grape-like" clusters [109,240]. Each drupe is 3 to 7 mm in diameter [47,87,88,92,204,234,240,245,266,275] and has a single, hard, 3- to 4-mm diameter seed [240,245].

Rhizomes and roots: Poison-ivies have creeping, underground rhizomes [47,87,92,109,156,245,283]. Rhizomes may be long. They may occur at the surface or be deep in the soil [144], although they tend to be shallow, extending only about 4 to 6 inches (10-15 cm) deep [108]. Poison-ivies have fibrous roots that grow from the rhizomes; the roots may be up to 12 feet (3.7 m) deep [188,261].

Eastern poison-ivy has abundant adventitious, aerial roots that adhere to supports [87,124,204,244,266]. Aerial roots are produced when a stem contacts a substrate [124,283].

Stand and age class structure: As a result of an extensive network of rhizomes, poison-ivies frequently form dense thickets [83,92,92,124,223,234]. These thickets may represent a single clone or several individuals [47,83,87]. Eastern poison-ivy density ranged from <0.1 stem/ha in white oak-red maple stands in northeastern Pennsylvania [57] to more than 290,000 stems/ha in logged loblolly pine stands in Texas [171]. In sandhills of northeastern Colorado, western poison-ivy occurred in patches from many square feet up to 1 acre (0.4 ha) in sandhill muhly (Muhlenbergia pungens) communities, especially on eastern slopes [206]. Poison-ivies may inhibit the growth of other vegetation [68]. See Impacts for more information.

Dense eastern poison-ivy in a clearcut on the Bessey Ranger District, Nebraska. Photo courtesy of the USDA Forest Service-Region 2-Rocky Mountain Region Archive, Bugwood.org.

The longevity of poison-ivy plants was unknown as of this writing (2012). Gillis [84] reported that a 4.7-inch (12 cm) diameter eastern poison-ivy stem had 38 growth rings.

лиценца
cc-publicdomain
библиографски навод
Innes, Robin J. 2012. Toxicodendron radicans, T. rydbergii. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/plants/shrub/toxspp/all.html
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Fire Effects Information System Plants

Distribution ( англиски )

добавил Fire Effects Information System Plants

A. B. Distribution of eastern poison-ivy (A) and western poison-ivy (B). Maps courtesy of USDA, NRCS. 2012. The PLANTS Database. National Plant Data Team, Greensboro, NC. (2012, 3 January).

Eastern and western poison-ivy's geographic ranges overlap in the Midwest and Northeast. Together, they are native to every state except California, Alaska, and Hawaii and to every province except Nunavut, the Northwest Territories, and Newfoundland and Labrador. Eastern poison-ivy also occurs on Bermuda and the western Bahamas and in Mexico, Central America, Japan, China, Taiwan, and Russia [47,82,87,88]. It has been introduced in Africa, Europe, New Zealand, and Australia [83,166,283]. In the West, western poison-ivy occurs as far west as the eastern side of the Cascade Range in Washington, Oregon, and southern British Columbia. In the East, disjunct western poison-ivy populations occur at high elevations in the southern Appalachian Mountains in Pennsylvania, West Virginia, and Virginia [47,81,87,223,266].

Eastern poison-ivy:
States and provinces (as of 2012 [263]):
United States: AL, AR, AZ, CT, DC, DE, FL, GA, IA, IL, IN, KS, KY, LA, MA, MD, ME, MI, MN, MO, MS, NC, NE, NH, NJ, NY, OH, OK, PA, RI, SC, SD, TN, TX, VA, VT, WI, WV
Canada: NB, NS, ON, QC
Mexico [83,88,133,202,266,278]

Western poison-ivy:
States and provinces (as of 2012 [263]):
United States: AZ, CO, CT, IA, ID, IL, IN, KS, MA, MD, ME, MI, MN, MT, NC, ND, NE, NH, NM, NV, NY, OH, OK, OR, PA, RI, SD, TX, UT, VA, VT, WA, WI, WV, WY
Canada: AB, BC, MB, NB, NS, ON, PE, QC, SK, YT

лиценца
cc-publicdomain
библиографски навод
Innes, Robin J. 2012. Toxicodendron radicans, T. rydbergii. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/plants/shrub/toxspp/all.html
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Fire Effects Information System Plants

Fire Management Considerations ( англиски )

добавил Fire Effects Information System Plants
More info for the terms: forest, frequency, fruit, prescribed fire, seed, severity

To date (2012) there were few published recommendations for managing poison-ivies with fire. Because burning live or dead eastern or western poison-ivy plants creates contaminated smoke that, if inhaled, can cause fever, extreme respiratory problems, or even death [108], prescribed fire should be used cautiously in communities with these species. Nonetheless, prescribed fire is frequently applied in communities with poison-ivies (e.g., [3,10,11,68,119,122,126,142,212,277]).

Poison-ivies often occur in canopy openings (see Successional Status), so small, patchy fires may benefit poison-ivies by providing openings that allow them to spread vegetatively or establish from on- or off-site seed sources. Although poison-ivies often increase after prescribed fire, they may also decrease after fire, depending in part of fire timing, frequency, and severity (see Plant response to fire). Viable poison-ivy seeds have been found in the soil seed bank of some forest communities after fire (see IMMEDIATE FIRE EFFECT ON PLANT) [222]. Thus, poison-ivies may establish from the seed bank after prescribed fire. Prescribed fire may temporarily reduce poison-ivy seed production. However, on the Noxubee National Wildlife Refuge, eastern poison-ivy fruit was abundant 4 years after plants were top-killed by a March prescribed fire in loblolly pine-oak forest. The forest had been burned 7 other times during the previous 12 years [126].

лиценца
cc-publicdomain
библиографски навод
Innes, Robin J. 2012. Toxicodendron radicans, T. rydbergii. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/plants/shrub/toxspp/all.html
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Fire Effects Information System Plants

Fire Regime Table ( англиски )

добавил Fire Effects Information System Plants
лиценца
cc-publicdomain
библиографски навод
Innes, Robin J. 2012. Toxicodendron radicans, T. rydbergii. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/plants/shrub/toxspp/all.html
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Fire Effects Information System Plants

Fire Regimes ( англиски )

добавил Fire Effects Information System Plants
More info for the terms: fire regime, forest, hardwood, marsh, stand-replacement fire, surface fire

Poison-ivies occur in a variety of plant communities in the United States and are probably adapted to a wide range of FIRE REGIMES. They occur in communities with short (e.g., pine rockland, southern tallgrass prairie, and longleaf pine/bluestem (Andropogon spp.) prairie) to long (e.g., mixed-mesophytic hardwood, southern floodplain, and northern hardwood) fire-return intervals and in areas with mostly surface FIRE REGIMES (e.g. pine rockland, interior Highlands oak-hickory-pine, Appalachian oak forest (dry-mesic), and ponderosa pine), mixed FIRE REGIMES (e.g., pocosin and riparian (Wyoming)), and stand-replacement FIRE REGIMES (e.g., southern tidal brackish to freshwater marsh, Gambel oak, and mosaic of bluestem prairie and oak-hickory). See the Fire Regime Table for further information on FIRE REGIMES of vegetation communities in which poison-ivies may occur. Find further fire regime information for the plant communities in which these species may occur by entering the species' names in the FEIS home page under "Find FIRE REGIMES".
лиценца
cc-publicdomain
библиографски навод
Innes, Robin J. 2012. Toxicodendron radicans, T. rydbergii. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/plants/shrub/toxspp/all.html
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Fire Effects Information System Plants

Fire adaptations and plant response to fire ( англиски )

добавил Fire Effects Information System Plants
More info for the terms: cover, density, duff, forest, frequency, hardwood, liana, low-severity fire, peat, prescribed fire, root crown, scarification, seed, severity, shrubs, succession, swamp, top-kill, tree, vine, wildfire, woodland, xeric

Fire adaptations: Poison-ivies are moderately shade tolerant, but they also grow in full sunlight. They frequently establish after disturbances that open the canopy, such as fire, flood scour, and windthrow. They are common from early to late succession (see Successional Status) [97]. After fire, poison-ivies reproduce vegetatively via surviving perennating buds located along much-branched rhizomes (see Vegetative regeneration) [26,68]. Climbing eastern poison-ivy plants on tree hosts may retain their seeds in tree canopies until the following spring, allowing postfire seedling establishment from crown-stored seeds (see Seed dispersal). Seeds of poison-ivies also have the potential for long distance dispersal via animals and water and, because seeds are dormant (see Germination) and potentially long-lived, they may persist in the seed bank for many years. Seeds of poison-ivies require scarification for successful germination, a condition that may result from fire.

Plant response to fire: Poison-ivies sprout from the root crown and/or from rhizomes after top-kill by fire [68]. Poison-ivies may also establish from the soil seed bank. A study in Arkansas found that at least some eastern poison-ivy seeds in the soil survived a prescribed fire [222], indicating the potential for on-site postfire establishment. Poison-ivies may also establish from off-site animal- or water-dispersed seed after fire. Eastern poison-ivy may establish from seed dispersed from lianas in tree crowns.

Occurrence of poison-ivies after wild and prescribed fires has been reported in a variety of plant communities. Poison-ivies have variable responses to fire; patterns with regard to season, frequency, and severity of fire are not evident, so studies are listed below according to fire response.

Many studies reported that poison-ivies increased soon after fire or within the first growing season [10,11,39,68,110,126]:

Table 3. Studies reporting increases in abundance of poison-ivies soon after fire Species Location Plant Community Fire description Observations eastern poison-ivy south-central Tennessee oak-hickory forest July prescribed fire increased on burned plots and decreased on control plots 1 year after fire compared to prefire levels (Table 5) [68] east-central Mississippi loblolly pine-oak forest early spring prescribed fire; forest had been burned 7 other times during the previous 12 years increased after fire and was most abundant during postfire year 4, when the study ended [126] north-central Florida longleaf pine-turkey oak (Pinus palustris-Quercus laevis) forest January prescribed fire "far greater" in abundance in burned areas than in unburned areas 3 months after fire [11] western poison-ivy southeastern Ontario xeric northern whitecedar-quaking aspen-balsam fir woodland severe June wildfire cover averaged 5.3% and frequency averaged 13.6% 100 days after fire [39] poison-ivies southwestern Illinois post oak/little bluestem barrens low-severity, March prescribed fire absent before fire but present 7 months later [110] northeastern Illinois closed-canopy oak woodland fall prescribed fire greater importance the 1st growing season after fire than before fire [10]

Some studies reported that poison-ivies decreased after fire, exhibited little or no change after fire, or that fire had mixed effects on poison-ivies [3,122,142,185,186,212,251,267]:

Table 4. Studies reporting that poison-ivies decreased after fire, exhibited little or no change after fire, or that fire had mixed effects on poison-ivies Species Location Plant Community Fire description Observations eastern poison-ivy northeastern Illinois white oak savanna spring and fall prescribed fires applied 1 to 4 times in 7 years 7 years after fires, density was >3 times lower than before fires; at a nearby unburned control site, density was >4 times lower [142] central North Carolina loblolly pine forest mixed-severity wildfire density was higher on burned than unburned plots 9 years after fire but mean frequency was similar between treatments [186]; 20 years after fire, density had declined by ≥50% [185] poison-ivies northwestern Wisconsin upland jack pine (Pinus banksiana)-northern pin oak savanna March and April prescribed fires; sites were burned 1-4 times in approximately 13 years frequency was similar on burned and unburned control sites sampled 2-17 months after fires [267] Illinois oak-hickory barrens 2 mixed-severity prescribed fires; the 1st fire was applied in late November, the 2nd fire in mid-March 5 years later cover of poison-ivies was similar before and 1 growing season after fires [251] east-central Illinois 20-year-old herb-dominated old field with scattered trees and shrubs 2 successive March prescribed fires; the 1st fire was high-severity, the 2nd fire was low-severity frequency was similar before and 2 years after fires [122] Oklahoma indiangrass tallgrass prairie a summer prescribed fire and a "hotter" March prescribed fire not detected 1 year after fires [3] east-central Texas shortleaf pine-sweetgum-loblolly pine forest low-severity, February and March prescribed fires cover similar before and 1 year after fires [212]

Although poison-ivies often increase after fire, the effect may be short term. In a southern Appalachian Virginia pine-shortleaf pine-scarlet oak (Quercus coccinea)-white oak forest, eastern poison-ivy occurred with 5.0% frequency and 0.2% cover 1 growing season after a March prescribed fire. The 2nd growing season, both measures had declined [65]. Two studies in the Black Hills, South Dakota, found that western poison-ivy increased after fire in the short term. The 1st growing season after an April low-severity (<5% top-kill of trees) prescribed fire in bur oak woodlands, western poison-ivy density was higher in burned (3.1 stems/m²) than unburned (0.8 stem/m²) plots (P=0.05). The 2nd growing season after fire, however, its density was similar in burned and unburned plots, which were both similar to prefire levels [227]. In a ponderosa pine-grassland ecotone, western poison-ivy densities were unchanged during the first 2 years after low-severity, April and May prescribed fires [26].

Other researchers reported increased abundance of poison-ivies after fire in the long term. In a 53-year study of postfire forest succession in northern Michigan, poison-ivies had the greatest frequency 38 and 51 years after fire [217].

The effect of fire on poison-ivies depends in part on the plant communities involved. To reduce fuels after Hurricane Hugo, prescribed fire was applied to loblolly pine stands and nonnative Chinese tallow (Triadica sebifera) stands. Burning was conducted in winter and was of low severity, with most of the duff layer remaining unburned. Two years after the prescribed fire, eastern poison-ivy density in loblolly pine stands was similar in burned (22,500 stems/ha) and unburned (25,000 stems/ha) stands. In Chinese tallow stands, however, eastern poison-ivy density was much higher in burned (30,001 stems/ha) than unburned (4,169 stems/ha) stands [231].

Prescribed fire is often used in conjunction with logging. Several studies reported greater abundance of poison-ivies on logged and burned sites than unburned (logged or unlogged) sites [33,125,226], but other studies reported lesser abundance on logged and burned sites than other sites [160,199]. On the Bankhead National Forest, Alabama, liana and vine cover—mostly eastern poison-ivy—on logged stands burned under prescription in fall or spring was twice (range: 11-15%) that of a logged but unburned stand (6%). The plant community was an upland oak-mixed hardwood forest [125]. At the Fort Benning Military Base, Georgia, midstories of longleaf pine-loblolly pine stands were masticated and burned under prescription in either December, May, or July. Eastern poison-ivy abundance in postfire year 1 was greater on treated than on control plots [33]. In southeastern Ontario, frequency of poison-ivies decreased on logged eastern white pine-paper birch-red pine forests 1 month after July prescribed fire, but it also increased on uncut and unburned controls. However, the difference was not significant, and the author concluded that logging and prescribed fire had no effect on frequency or biomass of poison-ivies [226]. In southeastern Virginia and northeastern North Carolina, eastern poison-ivy occurred in neither in an Atlantic white-cedar (Chamaecyparis thyoides) peat swamp that was burned in a wildfire 2 years previously nor an area that was logged and then burned. It was abundant, however, in an untreated area [160]. Three years after treatment in Clemson Experimental Forest, South Carolina, eastern poison-ivy increased on thinned plots and plots burned in a moderately severe April prescribed fire, but it declined on plots that were thinned and burned in a low-severity fire 1 year later. The authors suggested that eastern poison-ivy declined on the thinned and burned plots because of the repeated disturbance [199].

Fire timing, frequency, and severity may affect the response of poison-ivies to fire.

Fire timing: Fire season may affect poison-ivies' response to fire. The number of eastern poison-ivy growing points (defined as any foliage- and root-bearing horizontal stem section >3 inches (8 cm) long) in oak-hickory forest increased more on fall-burned plots than winter-burned plots 1 year after prescribed fires in Chickamauga and Chattanooga National Military Park. The authors suggested that a decrease in the number of eastern poison-ivy growing points on control plots was probably due to summer drought, while the increase in eastern poison-ivy growing points on burned plots was the result of postfire sprouting from surviving stems and underground reproductive structures. Although growing points increased, total biomass was apparently reduced [68].

Table 5. Mean number of eastern poison-ivy growing points/m² in a control and 2 treatments in Chickamauga and Chattanooga National Military Park, Tennessee [68] Treatment Count % change* Pretreatment Posttreatment Control 10.6 5.3 -49.8 a Fall prescribed fire 26.7 38 +42.6 b Winter prescribed fire 12.0 12.5 +4.6 c *Values having different postscripts were significantly different at P=0.05.

Fire frequency: Poison-ivies occur on sites where fire is frequent and on sites where fire is infrequent. For example, in logged loblolly pine-shortleaf pine stands in southeastern Arkansas, cover of eastern poison-ivy was similar in stands with a variety of burn histories: 1 year after a fourth 3-year burn cycle (2.3% cover); 4 years after a second 6-year burn cycle (3.4% cover); 1 year after a second 9-year burn cycle (1.3% cover); and in an untreated control stand (1.2% cover). Stands were burned under prescription in December, January, or February [37]. Eastern poison-ivy was common in shortleaf pine stands in Arkansas that had been burned 1 to 5 times in 15 years [236,237]. Poison-ivies occurred in white oak-post oak barrens in east-central Illinois, 1 and 2 years after fall prescribed fire, and at a site burned under prescription 3 times in 10 years [159]. In Missouri, eastern poison-ivy was present in oak-hickory flatwoods burned annually in spring for 8 years [192].

Poison-ivies are often abundant after repeated annual or biennial fires. In a northern pin oak community in east-central Minnesota, poison-ivies were more frequent (12.7%) on a site that was burned prior to leaf-out every spring for 13 years than on an adjacent unburned control site (5.0%) [277]. Low-severity May prescribed fires were applied to 2 eastern white pine-red pine stands in Michigan. Cover of poison-ivies was greater on a stand 2 years after a single fire (1.4%) and a stand 1 year after a second biennial fire (1.3%) than on unburned control plots (0.7%) [180]. For more information, see the Research Project Summary of this study.

Poison-ivies are often common in communities burned at >5-year intervals. At the Teft Savanna Nature Preserve in Indiana, density of poison-ivies in white oak barrens did not change during 20 years despite mixed-severity spring prescribed fire used at an average of every 5.7 years [99]. In a southern Appalachian oak-hickory forest, Holzmueller and others [119] compared understory diversity and composition among oak-hickory stands in the Great Smoky Mountains that were burned 1 to 3 times during 20 years. Poison-ivies were most indicative of stands that were burned 2 times in 20 years (P=0.04) [119]. In Wisconsin, frequency of poison-ivies in a northern pin oak savanna subjected to 2 prescribed fires in 15 years was higher than in adjacent unburned savanna; they apparently established in burned sites after fire opened the canopy [20]. In northern Florida, 2nd-growth loblolly pine-shortleaf pine woodlands were burned under prescription during 75 years at frequencies ranging from 1 to 13 times in 13 years. However, eastern poison-ivy was less abundant on these burned plots than on plots that had not been burned during the 75 years (P<0.02) [163]. At the Cedar Creek Ecosystem Science Reserve, western poison-ivy was a dominant plant in a pin oak-bur oak/big bluestem savanna burned 3 times during 37 years [54].

Other researchers reported that abundance of poison-ivies was reduced on sites burned frequently (every 1 to 4 years) [113] or that poison-ivies were less abundant on sites burned frequently than on sites burned at intervals of 5 years or more [111,141,163]. In DuPage County, Illinois, mean cover of poison-ivies was lower in a northern red oak-white oak-bur oak forest subjected to annual low- to moderate-severity prescribed fire during fall or spring for 17 years (0.05%) than in unburned controls (1.8%) (see the Research Paper by Bowles and others) [31]. Annual spring prescribed fire for 3 years in a big bluestem-prairie dropseed prairie in southwestern Minnesota reduced western poison-ivy cover in the short term. Prior to the fires, western poison-ivy cover was 1.6%. The summer immediately following the 1st prescribed fire, its cover was 0.1%. The following spring, its cover increased slightly to 0.4%. After 2 annual prescribed fires, its cover was less than half of prefire levels (0.7%) [21]. In Escambia Experimental Forest in Alabama, eastern poison-ivy was absent from longleaf pine stands burned biennially in winter, spring, or summer during 22 years, but it had 1.2% cover in unburned control stands [141]. Poison-ivies decreased 81% in a tallgrass prairie in southeastern Michigan that was burned at 1- to 3-year-intervals in April or November over 16 years [113]. In big bluestem-indiangrass-little bluestem prairie in northeastern Nebraska, poison-ivies were absent on sites either burned under prescription annually in April or burned every 4 years in April. However, they were frequent (33%) on sites burned once in 18 years. Prior to the study, all sites were burned every 2 to 3 years, and poison-ivies were absent from all sites [111]. In a south-central Illinois oak-hickory forest, the number of plants of poison-ivies declined 31% after 4 prescribed fires during 8 years. Fires occurred in February and March [252].

Fire severity: Poison-ivies are reported after fire severities ranging from low to high. In Ontario, they were dominant understory plants in a quaking aspen stand 20 years after a severe wildfire [273]. In a Rocky Mountain juniper community in the Little Missouri Badlands, North Dakota, that sustained different levels of fire damage, western poison-ivy had the highest frequency (33%) in stands with upper crown damage. It had 20% frequency in stands with surface damage and in stands with lower crown damage [205].

лиценца
cc-publicdomain
библиографски навод
Innes, Robin J. 2012. Toxicodendron radicans, T. rydbergii. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/plants/shrub/toxspp/all.html
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Fire Effects Information System Plants

Fuels ( англиски )

добавил Fire Effects Information System Plants
More info for the terms: fuel, ladder fuels, prescribed fire

Eastern poison-ivy may form fuel ladders. Fuel ladders formed by climbing eastern poison-ivy stems were reduced 1 year after a July prescribed fire in Chickamauga and Chattanooga National Military Park compared to prefire levels. Although all fine fuels present in these ladders were consumed by flare-ups, some large main stems remained. However, nearly all of the remaining stems were dead because the fire consumed them up to about 3 feet (1 m) from the ground, thus severing them from their roots. The authors concluded that because large ladder fuels were separated from the ground, the prescribed fire reduced the possibility of future surface fires becoming crown fires [68].

Although other fuel characteristics for poison-ivies were unknown as of this writing (2012), they are likely to differ substantially between eastern poison-ivy, which climbs and is woody throughout, and western poison-ivy, which does not climb and is woody only about 2 to 48 inches (5-122 cm) from the base (see Botanical description).

лиценца
cc-publicdomain
библиографски навод
Innes, Robin J. 2012. Toxicodendron radicans, T. rydbergii. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/plants/shrub/toxspp/all.html
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Fire Effects Information System Plants

Germination ( англиски )

добавил Fire Effects Information System Plants
More info for the terms: scarification, seed, series, stratification

Poison-ivy seeds have a dormant embryo and a hard endocarp that inhibits germination. In a series of germination tests of eastern poison-ivy seeds, only seeds from Florida and Bermuda germinated without cold stratification to break dormancy [84].

Seed viability and germination rates may be high. In sand dunes along Lake Erie, all fruits collected from poison-ivies had viable seeds [285]. Mean germination reported in the literature ranged from 0% to 96% [84,139,218]. Seeds of poison-ivies remain viable for at least 6 years in the laboratory [84].

Typically, seeds of poison-ivies must be scarified and/or cold-stratified for long periods (3-4 months) for germination to occur [218]. In the laboratory, ≤1% of seeds of poison-ivies collected in December and February and planted in the laboratory germinated without scarification or stratification. Seeds scarified with sulfuric acid had better germination (63%) than unscarified seeds. Seeds collected in February and stratified had the best germination (90%-96%). The authors suggested that seeds picked in February had the highest germination rates because they experienced a longer period of cold stratification in the field prior to collection compared to seeds picked in December. Scarification of seeds prior to stratification did not improve germination (66%-72%) [218]. Germination of stratified eastern poison-ivy seeds from 14 locations throughout the species' range varied from 4% to 82%. Germination was 0% to 3% for western poison-ivy seeds from 5 locations. It was unclear why rates of western poison-ivy seed germination were so much lower than those of eastern poison-ivy [84].

In nature, poison-ivy seeds may be scarified by passing through an animal's digestive tract [171]. Western poison-ivy seeds that had passed through sharp-tailed grouse digestive tracts gave 86% germination after warm, then cold stratification [139]. However, no information on controls was provided in this study. In a bur oak-western poison-ivy grove in Manitoba, western poison-ivy seeds extracted from ruffed grouse feces and those taken directly from plants in February had similar germination rates [194].

Germination of poison-ivies in the wild may be high. In South Carolina, seedfall of eastern poison-ivy was positively associated with the number of germinants during 2 years (P<0.01), indicating that seedfall from the previous year strongly contributed to that germination [131].

лиценца
cc-publicdomain
библиографски навод
Innes, Robin J. 2012. Toxicodendron radicans, T. rydbergii. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/plants/shrub/toxspp/all.html
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Fire Effects Information System Plants

Growth Form (according to Raunkiær Life-form classification) ( англиски )

добавил Fire Effects Information System Plants
More info on this topic.

More info for the terms: chamaephyte, geophyte, phanerophyte

Raunkiaer [207] life form:
Phanerophyte
Chamaephyte
Geophyte
лиценца
cc-publicdomain
библиографски навод
Innes, Robin J. 2012. Toxicodendron radicans, T. rydbergii. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/plants/shrub/toxspp/all.html
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Fire Effects Information System Plants

Immediate Effect of Fire ( англиски )

добавил Fire Effects Information System Plants
More info for the terms: density, low-severity fire, prescribed fire, seed

The aboveground portions of poison-ivies are probably easily killed by fire. According to Bragg [32], the thin-barked stems are easily killed by even low-severity fire. However, poison-ivies may sprout from rhizomes or root crowns that are protected from fire by soil. Some studies reported sprouting of poison-ivies after fire (e.g., [68,126]). Most poison-ivy rhizomes extend only about 4 to 6 inches (10-15 cm) deep [108]. However, even the most severe fires rarely damage plant tissues below 2 inches (10 cm) in the soil [232]. Thus, many rhizomes are probably insulated from heat damage by soil and likely survive most fires. In Chickamauga and Chattanooga National Military Park, Tennessee, some aboveground horizontal stems of eastern poison-ivy survived a July prescribed fire. Many surviving aboveground horizontal stems sprouted after the fire, although a majority of postfire growth appeared to be from belowground reproductive structures [68].

The effect of fire on poison-ivy seeds in the seed bank was unclear as of this writing (2012). Prescribed fire was applied to 2 oak stands near Russellville, Arkansas, in February, and seeds were germinated in a greenhouse from soils taken from the upper 2 inches (5.0 cm) of soil immediately prior to and after the fire. In soils from one stand, the density of eastern poison-ivy germinants was 76% less in burned than in unburned soils. In the other stand, the density of germinants was 300% more in burned than in unburned soils [222].

лиценца
cc-publicdomain
библиографски навод
Innes, Robin J. 2012. Toxicodendron radicans, T. rydbergii. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/plants/shrub/toxspp/all.html
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Fire Effects Information System Plants

Importance to Livestock and Wildlife ( англиски )

добавил Fire Effects Information System Plants
More info for the terms: cover, frequency, mast

Poison-ivies provide food for birds, small mammals, wild ungulates, and livestock.

Wildlife: At least 75 species of birds, particularly gallinaceous birds such as wild turkeys, northern bobwhites, ruffed grouse, and sharp-tailed grouse, eat the fruits and seeds of poison-ivies (e.g., [17,109,124,139,147,171,187,245,279]). Many mammals—including bears, mule deer, white-tailed deer, moose, foxes, woodchucks, muskrats, rabbits, squirrels, woodrats, and mice—consume the leaves, stems, and fruits of poison-ivies (e.g., [97,124,181,187,194,209,249,255]). In southern Indiana, eastern poison-ivy was 1 of the 7 most important plants consumed year-round by white-tailed deer. White-tailed deer ate the leaves with greater frequency in summer (81%) than in spring (67%) [235]. Poison-ivy fruits may be particularly important during winter [17,81] or during poor mast years [61,97] when other fruits are unavailable. In Maryland, ripe eastern poison-ivy fruits were available on plants in September, but birds did not begin harvesting them until late October [52].

Livestock: According to a fact sheet, livestock typically browse poison-ivies only sparsely [262]. However, heavy livestock browsing of poison-ivies may occur and sometimes reduces abundance of poison-ivies locally. See Control for more information on this topic.

Palatability and nutritional value: Wildlife and livestock can browse poison-ivies without ill effects to the animals [42,109,171,262]. Western poison-ivy palatability is generally low to good. It is "poor" to "good" forage for small mammals and birds; poor forage for pronghorn, elk, mule deer, and white-tailed deer; and poor to fair forage for cattle, domestic sheep, and horses. It is rated poor in both energy and protein value [55].

Cover value: According to Dittberner and Olson [55], western poison-ivy cover value for wildlife is "poor" to "fair". However, western poison-ivy was the most common understory plant in a riparian eastern cottonwood/willow community in Scotts Bluff National Monument, Nebraska, and this community provided important cover for more than 80 species of birds, mammals, reptiles, and amphibians [45].

лиценца
cc-publicdomain
библиографски навод
Innes, Robin J. 2012. Toxicodendron radicans, T. rydbergii. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/plants/shrub/toxspp/all.html
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Fire Effects Information System Plants

Life Form ( англиски )

добавил Fire Effects Information System Plants
More info for the terms: forb, liana, shrub

for Toxicodendron radicans:
Liana-shrub

for Toxicodendron rydbergii:
Shrub-forb
лиценца
cc-publicdomain
библиографски навод
Innes, Robin J. 2012. Toxicodendron radicans, T. rydbergii. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/plants/shrub/toxspp/all.html
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Fire Effects Information System Plants

Management considerations ( англиски )

добавил Fire Effects Information System Plants
More info for the terms: competition, cover, density, forest, hardwood, tree, woodland

Impacts:
Most parts of poison-ivy plants contain a resinous oil, urushiol, that causes an irritating rash in about 80% of people [35,38,42,55,88,166,266,283]. To cause "poisoning", the oil usually must contact the skin, either directly by touching the plant or indirectly by touching things that have touched the plant [35]. Burning of leaves can release droplets of the oil, which can then be carried by smoke to the eyes, throat, and lungs [88,268,283]. Dead plant materials may remain poisonous for many years [108]. Death may occur if large areas of the body are affected by the oil or if plant parts are consumed [35,266].

Poison-ivies are often considered "weeds" throughout much of their distribution [49,171]. They may be deleterious to other plant species by forming dense mats or tangles that exclude other plants [49,68,153]. Climbing eastern poison-ivy stems may negatively affect forest tree species by direct physical suppression, shading, or via competition with roots for water and nutrients [276]. In eastern cottonwood stands along the Missouri River, eastern poison-ivy, Virginia creeper (Parthenocissus quinquefolia), and frost grape (Vitis vulpina) density was so great and the mass of the lianas was so heavy that shrubby understory species were often bent or broken [280]. Buron and others [34] speculated that the heavy weight of eastern poison-ivy stems on trees may cause tree falls. In South Carolina bottomland hardwood forest, small trees with eastern poison-ivy and other lianas suffered disproportionately greater damage from Hurricane Hugo than small trees with no lianas, and trees of all sizes that supported ≥3 lianas were more likely to be damaged [4]. On Hog Island, Virginia, a dense thicket of eastern poison-ivy, wax-myrtle, and red raspberry (Rubus idaeus) appeared to limit seedling establishment of loblolly pine due to shading [129]. Whigham [276] removed eastern poison-ivy and other lianas from the trunk, branches, and ground of an old field (40 years since cultivation) in Maryland. Complete removal of lianas increased sweetgum growth in each of 4 study years (P<0.001), but removal that left belowground plant parts intact did not increase growth. He concluded that sweetgum growth increase was due to a reduction in belowground competition [276].

Eastern poison-ivy is a mechanical parasite that depends upon trees to provide support as it grows from the forest floor to better lit areas in the forest canopy [253]. It is unable to grow on small branches or twigs [5,253] and thus requires large hosts [143]. In old-growth mesophytic forest of northern Alabama, where 38% of trees >4 inches (10 cm) DBH supported eastern poison-ivy stems, eastern poison-ivy stems were 1.5 times the expected abundance on trees >24 inches (60 cm) DBH [253]. In 2nd-growth hardwood forests in Massachusetts, 48% of trees >4 inches DBH had lianas, mostly eastern poison-ivy, growing on them, and large trees (>10 inches (25 cm) DBH) had more lianas than small trees [34]. In 2nd-growth hardwood forest in New Jersey, eastern poison-ivy was more likely to colonize large trees than small trees (P<0.001). Because eastern poison-ivy was abundant on the site before canopy closure, it may have climbed some of the earliest trees to establish; thus, it was unknown whether colonization of the trees was more closely associated with tree age or size [143].


Eastern poison-ivy stems with aerial roots. Photo courtesy of the Ohio State Weed Lab Archive, The Ohio State University, Bugwood.org.

Eastern poison-ivy prefers to colonize some trees more than others. In hardwood forests in Massachusetts, most eastern poison-ivy grew on shagbark hickory (Carya ovata) and pignut (C. glabra) hickory, apparently because the shaggy bark of these trees made it easier for stems to adhere [34]. In bottomland hardwood forests in South Carolina, sweetgum was more likely to host eastern poison-ivy than other trees [4]. In hardwood forest in New Jersey, eastern poison-ivy had the highest probability of colonizing eastern redcedar and oaks and the least probability of colonizing black walnut (Juglans nigra), an allelopathic
species [143]. In old-growth mesophytic forest in Alabama, eastern poison-ivy was more abundant than expected on shagbark hickory and northern red oak and less abundant than expected on sugar maple and 2 allelopathic species: black walnut and sassafras (Sassafras albidum). The authors suggested that eastern poison-ivy grew most successfully on the least allelopathic hardwood species [253]. In contrast, in old fields (5 to >50 years since cultivation) in Tennessee, eastern poison-ivy abundance was greater beneath canopies of allelopathic sassafras than outside of sassafras canopies [77].

Control:
Because poison-ivies may cause debilitating rashes in humans, many means of control were recommended in reviewed literature. Some sources indicated that poison-ivies can be controlled by repeated cultivation [108,171,187]. In southern Illinois, cover of poison-ivies decreased 1 year after disking of cherrybark oak (Quercus pagoda) and post oak-cherrybark oak bottomlands (P≤0.05) [150]. However, activities that disturb poison-ivies, such as hand-pulling, may stimulate growth of plants from fragments left in the ground. Management guidelines suggest that small infestations of poison-ivies may be eradicated by carefully digging out plants; however, all stems and roots must be removed for this technique to be effective [35,108]. Herbicides may control poison-ivies (e.g., [68,164]). However, while herbicides may be effective in gaining initial control of newly established plants or areas of dense vegetation, they are rarely a complete or long-term solution to weed management [36].

Poison-ivies can be partially controlled by livestock browsing, particularly by domestic goats and cattle, but there is often a resurgence of growth after browsing stops [35,66,108,262]. Poison-ivies decreased steadily throughout 4 grazing seasons in domestic goat- and cattle-grazed pastures in Waynesville, North Carolina (P<0.05) [155]. In green ash communities in the North Dakota Badlands, western poison-ivy cover was greater in lightly and moderately cattle-browsed sites (3.1%-3.2%) than in heavily browsed sites (0.6%) [182]. In northeastern Ohio, poison-ivies were absent from a grazed sugar maple woodland but present in a sugar maple woodland ungrazed for 10 years [50]. In contrast, in a riparian community in southeastern Kansas, cover of poison-ivies over 2 years was statistically similar on cattle-grazed sites (0.47%) and on sites where cattle were excluded (1.04%) [121].

Wildlife browsing may reduce local abundance of poison-ivies. In the Sunken Forest, a maritime American holly forest in New York, poison-ivies in the understory decreased from 1,214 stems/ha to zero during 35 years, even though overstory structure and composition changed minimally during this time. However, in an American holly forest at Sandy Hook, New Jersey, density of poison-ivies remained the same (range: 139-256 stems/ha) during 14 years. The difference in density of poison-ivies between the 2 sites was attributed to higher white-tailed deer populations in the Sunken Forest than in Sandy Hook [72]. In central Ohio, stems of poison-ivies were 3 times more numerous in white-tailed deer exclosure plots than in browsed plots (P<0.05) [14]. In Clark County, Virginia, mean eastern poison-ivy cover was higher (3.5%) in plots where white-tailed deer were excluded than in browsed plots (1.6%) 4 years after an old field (10 years since cultivation) was sprayed with herbicides and disked [30]. In contrast, abundance of poison-ivies did not differ between sites with low and high white-tailed deer densities in northeastern Nebraska [96].
лиценца
cc-publicdomain
библиографски навод
Innes, Robin J. 2012. Toxicodendron radicans, T. rydbergii. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/plants/shrub/toxspp/all.html
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Fire Effects Information System Plants

Other uses and values ( англиски )

добавил Fire Effects Information System Plants
Historically, poison-ivies were grown as ornamentals in Europe and Africa, presumably for their bright fall foliage. They have also been introduced as ornamentals in Australia and New Zealand, where they have become invasive [83,166,283].
лиценца
cc-publicdomain
библиографски навод
Innes, Robin J. 2012. Toxicodendron radicans, T. rydbergii. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/plants/shrub/toxspp/all.html
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Fire Effects Information System Plants

Phenology ( англиски )

добавил Fire Effects Information System Plants
More info on this topic.

More info for the term: prescribed fire

In spring, eastern poison-ivy leaves appear on vertical stems that have overwintered [171]. In northeastern Colorado, new shoots appeared on western poison-ivy in mid-May [206]. In Canada, overwintering vertical stems of poison-ivies start growing in late May or early June. Horizontal "rootstocks" and new vertical shoots from the rootstocks are first produced in late June and reach their maximum development during July and August [171]. In Georgia, leaves were fully expanded in early March [76]. In Tennessee, eastern poison-ivy leafed out as early as mid-March, although leaf-out occurred in mid-April the spring after a July prescribed fire [68].

The timing of flowering and fruiting is related to latitude, with flowering dates progressively later toward the north [84]. In Canada, flower buds of poison-ivies, which form on new growth in late summer and early fall of the previous year, open in late May or early June [171]. According to Lakela [144], flowering occurs when leaves are about half open [144]. Mulligan and Junkins [171] stated that flowering does not occur until leaves are fully expanded. Generally, eastern poison-ivy flowers from March to July [40,168,244,281] and fruits from July to January [124,156,204,229,234,283]. Western poison-ivy flowers from April to June [19,47,55,92,133,245] and fruits from July to November (Table 1) [156,234]. On the Great Plains, western poison-ivy plants sometimes bloom twice in one season; first in May or June and again in August or September [92]. Eastern poison-ivy plants in southeastern Arizona may have 2 periods of maximum flowering, 1 in April and May and 1 in mid-August to early September [84]. In Canada, peak flowering of poison-ivies occurs in June, but some additional flowering occurs sporadically until early fall [171]. The length of time required for fruits to ripen varies by site. In southern Florida, eastern poison-ivy fruits ripen in 3 months; in northern Florida fruits ripen in 4 months; and in southern New England fruits ripen in 2 months [84]. Poison-ivy fruits often persist over winter and into early spring [92,140,171,234,240].

Table 1. General flowering dates for poison-ivies throughout their ranges in North America Species Location Flowering period Eastern poison-ivy Arkansas throughout May-July [124] Florida Florida panhandle March-April [40] northern Florida April-May [229] Illinois throughout May-July [168] Mississippi throughout April-October [63] Missouri throughout May-July [283] North and South Carolina throughout late April-May [204] Texas central mid-April to May [55] West Virginia throughout May-July [244] East Gulf and Atlantic coasts from Texas north to southern Nova Scotia March-June [60] Great Plains north-central late May [240] Northeast northeastern and north-central United States and adjacent Canada May-July [87] Southeast Blue Ridge Mountains May-June [281] Southwest southeastern Arizona and the Sierra Madre Occidental, Mexico March-June [83] Ontario throughout June-early July [234] Western poison-ivy Arizona throughout April-September [133] Colorado throughout May-June [55] Kansas throughout May-June [19] North Dakota throughout May-July [55,241] Utah throughout June-July [55] Wyoming throughout June-September [55] Great Plains throughout May-June [92,245], sometimes again August-September [92] Intermountain region throughout May-June [47] Ontario throughout June-early July [234]
лиценца
cc-publicdomain
библиографски навод
Innes, Robin J. 2012. Toxicodendron radicans, T. rydbergii. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/plants/shrub/toxspp/all.html
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Fire Effects Information System Plants

Pollination and breeding system ( англиски )

добавил Fire Effects Information System Plants
More info for the term: dioecious

Poison-ivies are dioecious [88,124,171]. Their flowers are not specialized for any particular pollinator type [224]. They are visited and pollinated by ants, bees, beetles, butterflies, flies, true bugs, and wasps [84,171,224]. Ants, bees, and wasps appear to be the most important pollinators [224].
лиценца
cc-publicdomain
библиографски навод
Innes, Robin J. 2012. Toxicodendron radicans, T. rydbergii. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/plants/shrub/toxspp/all.html
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Fire Effects Information System Plants

Post-fire Regeneration ( англиски )

добавил Fire Effects Information System Plants
More info for the terms: adventitious, crown residual colonizer, ground residual colonizer, initial off-site colonizer, rhizome, root crown, secondary colonizer, seed, shrub

POSTFIRE REGENERATION STRATEGY [242]:
Prostrate woody plant, stem growing in organic soil
Surface rhizome and a chamaephytic root crown in organic soil or on soil surface
Small shrub, adventitious buds and a sprouting root crown
Rhizomatous low woody plant, rhizome in organic soil
Rhizomatous shrub, rhizome in soil
Ground residual colonizer (on site, initial community)
Crown residual colonizer (on site, initial community) (for eastern poison-ivy)
Initial off-site colonizer (off site, initial community)
Secondary colonizer (on- or off-site seed sources)
лиценца
cc-publicdomain
библиографски навод
Innes, Robin J. 2012. Toxicodendron radicans, T. rydbergii. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/plants/shrub/toxspp/all.html
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Fire Effects Information System Plants

Preferred Habitat: Climate ( англиски )

добавил Fire Effects Information System Plants
More info for the terms: alliance, association, codominant, cover, fire regime, forest, hardwood, herbaceous, marsh, shrub, shrubland, swamp, xeric

Poison-ivies' wide distributions suggest they are adapted to a wide range of climates [171]. They grow in semiarid [115,205,261], humid [213,269,272], subtropical, and tropical [269] regions of the United States. In coastal Maine, poison-ivies occurred in a perhumid climate with localized fog [165]. Poison-ivies occur in regions of the United States and Canada with average annual temperatures ranging from 39 °F (4 °C) (southern Quebec) [265] to 72 °F (22 °C) (central Florida) [1] and average annual rainfall ranging from 15.7 inches (400 mm) (southeastern Arizona) [211] to 61.9 inches (1572 mm) (southern Florida) [62]. The average number of frost-free days ranges from 0 days (southern Florida) [62] to 111 days (South Dakota) [205]. Poison-ivies appear intolerant of extreme cold. In Canada, sections of horizontal rootstocks and vertical stems of poison-ivies were often winter-killed [171].

Lianas, such as eastern poison-ivy, are hypothesized to benefit from warmer temperatures and elevated carbon dioxide levels predicted by global climate change [152,221]. Under experimentally elevated levels of atmospheric carbon dioxide, eastern poison-ivy increased photosynthesis, water-use efficiency, growth, and population biomass during 5 growing seasons. Plants exposed to elevated carbon dioxide also produced more urushiol. These results suggested that under elevated levels of carbon dioxide, eastern poison-ivy may grow larger and become more noxious [166]. However, in mixed-hardwood forests in Wisconsin, it decreased in abundance during 45 years despite increased atmospheric carbon dioxide levels and increased mean winter temperatures of 4.3 °F (2.4 °C). This suggested that eastern poison-ivy was limited by factors other than carbon dioxide levels and low winter temperatures, such as light availability [152]. See Schnitzer and others [221] and Mohan and others [167] for more information on possible effects of climate change on eastern poison-ivy.

Plant communities: Poison-ivies occur in a variety of plant communities from barrier-island sand dunes to subalpine sites [49,83,285]. They occur primarily in wetlands, floodplains, bottomlands, and riparian communities throughout their ranges, but they also occur frequently in upland hardwood, mixed hardwood-conifer, and conifer forests and woodlands (e.g., [49,71,83,174,233,250]). In forests, they often occur in canopy gaps and on edges (see Shade tolerance). They also occur in prairies and other grasslands (e.g., [3,21,111,113,130,134,172,204,240]) as well as on rocky fields, talus slopes, and cliffs [83,171]. See the Fire Regime Table for a list of plant communities in which poison-ivies may occur and information on the FIRE REGIMES associated with those communities.

Forests and shrublands: Poison-ivies are most common and often predominant in floodplains and riparian communities. In the eastern and central United States, they are most common in lowland hardwood forests, often with oak (Quercus spp.), hickory (Carya spp.), maple (Acer spp.), ash (Fraxinus spp.), and elm (Ulmus spp.) (e.g., [173,174,190,191,195,260]). In a floodplain bordering the lower Kaskaskia River, Illinois, poison-ivies were the most important understory species in a sugar maple-boxelder-shellbark hickory (A. saccharum-A. negundo-C. laciniosa) old-growth forest [250]. Eastern poison-ivy dominated a seasonally flooded green ash-American elm-Texas red oak-honey-locust/eastern poison-ivy/bearded beggarticks-whitegrass (F. pennsylvanica-U. americana-Q. texana-Gleditsia triacanthos/T. radicans-Bidens aristosa-Leersia virginica) bottomland forest along the Mississippi River of Arkansas and Mississippi [174]. Eastern poison-ivy dominated a water oak -sweetgum/Gulf Sebastian-bush-eastern poison-ivy (Q. nigra-Liquidambar styraciflua/Ditrysinia fruticosa-T. radicans) forest and boxelder-sycamore (Platanus occidentalis)/eastern poison-ivy forest in Arkansas [174].

In the West, western poison-ivy most often occurs, but is seldom predominant, in aspen and cottonwood (Populus spp.), ash, maple, and birch (Betula spp.) gallery forests and floodplain communities (e.g., [27,86,102,105,178,198]). Among shrublands, it is most common in western snowberry (Symphoricarpos occidentalis) [44,104,259], red-osier dogwood (Cornus sericea) [102,198], chokecherry (Prunus virginiana) [103,105,105,198], silver buffaloberry (Shepherdia argentea) [103,105], and willow (Salix spp.) [102,103,105] communities. Along the Little Missouri River in North Dakota, western poison-ivy was abundant in green ash/western snowberry communities [104], and it was common in eastern cottonwood/Rocky Mountain juniper (Populus deltoides/Juniperus scopulorum) communities [85]. In southern Idaho, western poison-ivy occurred with the greatest mean cover in quaking aspen (P. tremuloides)/red-osier dogwood communities, with less cover in red-osier dogwood, Utah juniper (J. osteosperma)/red-osier dogwood, black cottonwood (P. balsamifera subsp. trichocarpa), and willow communities [102]. In Montana, western poison-ivy had the greatest cover in eastern cottonwood/western snowberry, boxelder/chokecherry, and Rocky Mountain juniper/red-osier dogwood communities. It also occurred in a silver buffaloberry community where animal trampling had created gaps in the canopy [103,105]. In Alberta, western poison-ivy was the 4th most abundant shrub in eastern cottonwood/western snowberry communities on alluvial river bars, and it occurred in silver buffaloberry communities on alluvial floodplain terraces [259].

Poison-ivies are common and occasionally important or predominant in upland forests, particularly those with oak, hickory, maple, eastern redcedar (Juniperus virginiana), and pines (e.g., Virginia pine (Pinus virginiana), loblolly pine (P. taeda), shortleaf pine (P. echinata), and eastern white pine (P. strobus)) (e.g., [54,174,177,190,228,254,270]). They were among the most abundant species in Virginia pine forests in Virginia [190,254] and eastern redcedar woodlands in Pennsylvania, New Jersey, and Virginia [190,195]. Poison-ivies are especially common in upland oak forests and woodlands [138,174,190]. Bur oak (Q. macrocarpa), northern pin oak, black oak (Q. velutina), white oak, and post oak (Q. stellata) are typical overstory dominants [54,110,117,138,149,174,194]. In Indiana, eastern poison-ivy was a dominant species in a black oak/Carolina rose (Rosa carolina)-eastern poison-ivy savanna on an open valley site and in a black oak/eastern poison-ivy/woodland sunflower (Helianthus divaricatus) savanna on a south-facing slope [149]. In central Minnesota, western poison-ivy was dominant in a northern pin oak-bur oak/bluegrass (Poa spp.) community and a northern pin oak-bur oak/big bluestem savanna [54]. In Wisconsin, poison-ivies were understory dominants in a white oak-northern pin oak/leadplant community and were of secondary importance in a northern pin oak/wintergreen-New Jersey tea (Gaultheria procumbens-Ceanothus americanus) community and an eastern white pine/hog peanut (Amphicarpa bracteata) community [138]. Western poison-ivy dominated a bur oak-western poison-ivy grove in Manitoba [194].

In the West, western poison-ivy occasionally occurs in uplands, but it is rarely important or predominant (e.g., [70,85,103,117,148]). On upper slopes in North Dakota, it was abundant in quaking aspen/water birch communities [104], and it was less abundant in quaking aspen/chokecherry and quaking aspen/paper birch (Betula papyrifera) communities on upper slopes [85]. Western poison-ivy is a minor species in upland ponderosa pine (Pinus ponderosa) forests in Nevada [198], Montana [103,105], and Wyoming [117] and in Rocky Mountain juniper and Utah juniper woodlands in Idaho [102], Montana [103,105], and North Dakota [85]. In Fort Bayard, New Mexico, western poison-ivy was a dominant understory shrub in a Gambel oak (Q. gambelii)/western poison-ivy/bottlebrush squirreltail-mutton grass-pinyon ricegrass (Elymus elymoides subsp. hordeoides-Poa fendleriana-Piptochaetium fimbriatum) community type [162].

Shoreland communities: Along the Gulf and Atlantic coasts, poison-ivies are common in maritime hammocks and on sand dunes along shores and barrier islands [16,16,49,60,62,71,136,285]. When western poison-ivy occurs on sand dunes, it is usually missing from adjacent dune forests [83], whereas eastern poison-ivy is frequently reported in these forests [94,151]. Eastern poison-ivy was one of the most abundant species in the American holly (Ilex opaca) forest alliance on lee sides of sand dunes along the Atlantic coast from New Jersey to Massachusetts [136]. On sand dunes from Delaware north to central Maine, it was one of the most abundant species in the northern bayberry-beach plum (Prunus maritima) shrubland alliance on protected sand dunes. In coastal areas from southern New Hampshire to New Jersey, it was one of the most abundant species in the chokecherry-Canadian serviceberry-oak (Prunus serotina-Amelanchier canadensis-Quercus spp.) shrubland alliance on sheltered back dunes, bluffs, and interior coastal areas. It was a dominant species in the cat greenbrier (Smilax glauca)-eastern poison-ivy vine-shrubland alliance on sand dunes in New England south to Maryland [136,257].

Wetlands: Eastern poison-ivy is common and often important or predominant in a variety of wetlands including forested swamps, scrub-shrub wetlands, and tidal and nontidal marshes [71,137]. It was the 3rd most common understory plant in pondcypress heads in north-central Florida [169], and it was a common understory species in baldcypress swamps in Florida [62,169], Georgia [219], North Carolina [175,216], and Illinois [58]. On barrier islands along the North Carolina coast, eastern poison-ivy dominated red maple-swamp tupelo (Nyssa sylvatica var. biflora)/eastern poison-ivy maritime swamp forest [216]. In New York, it was a characteristic species in silver maple-ash swamps and was of secondary importance in freshwater tidal swamps dominated by ash, red maple, slippery elm (U. rubra), and American hornbeam (Carpinus caroliniana) [210]. Poison-ivies were among the most abundant species in a silky dogwood (Cornus amomum) palustrine shrubland in the Delaware Water Gap [195]. Eastern poison-ivy dominated a wax-myrtle (Myrica cerifera)-eastern poison-ivy/sand cordgrass (Spartina bakeri) tidal shrub swamp in Virginia [191], and it was common in the common reed tidal salt marsh herbaceous alliance along the Atlantic coast [136]. It was an important species in a common cattail (Typha latifolia) community in North Carolina [7]. Western poison-ivy was codominant with common reed (Phragmites australis) in riparian communities in Idaho [128].

Grasslands: Poison-ivies are common, but rarely important or predominant, in many grasslands [3,21,107,111,114,130,201]. They occurred in indiangrass (Sorghastrum nutans) tallgrass prairie in Oklahoma [3], in big bluestem-indiangrass-little bluestem (Schizachyrium scoparium var. scoparium) tallgrass prairie in northeastern Nebraska [111], and in big bluestem-prairie dropseed (Andropogon gerardii-Sporobolus heterolepis) prairie in southwestern Minnesota [21]. In North Dakota, western poison-ivy occurred in a little bluestem-creeping juniper (Juniperus horizontalis) community on rocky soils, a shrubby cinquefoil (Dasiphora fruticosa spp. floribunda)-little bluestem community on steep, upland slopes, and a big bluestem community in moist depressions [114]. It was a common species on prairie sandreed-needle-and-thread grass (Calamovilfa longifolia-Hesperostipa comata) sand dunes of the Niobrara Valley Preserve, Nebraska [107]. In southeastern Montana, western poison-ivy occurred on uplands in xeric western wheatgrass/blue grama (Pascopyrum smithii/Bouteloua gracilis) grasslands [130].

Rocky outcrops, talus slopes, and cliffs: Poison-ivies are common and often important or predominant on rocky outcrops, talus slopes, and cliffs (e.g., [116,174,176,195,247,258]). They were dominant in the poison-ivy-granite gooseberry-pawpaw (Ribes curvatum-Asimina triloba) shrub-vineland association on scree fields and talus slopes in the Ouachita Mountains, Oklahoma [116]. Eastern poison-ivy dominated the sparsely covered eastern poison-ivy/Cossatot Mountain leafcup (Polymnia cossatotensis) vegetation type on steep, unstable talus slopes on Tom, Blaylock, and Peter mountains, Arkansas [174]. On dry cliffs of Pisgah National Forest, North Carolina, eastern poison-ivy dominated the eastern poison-ivy/American alumroot (Heuchera americana) herbaceous vegetation association [176]. In Acadia National Park, Maine, western poison-ivy was a characteristic species of the rock polypody-Appalachian polypody (Polypodium virginianum-P. appalachianum) vegetation community on open talus slopes [154].
лиценца
cc-publicdomain
библиографски навод
Innes, Robin J. 2012. Toxicodendron radicans, T. rydbergii. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/plants/shrub/toxspp/all.html
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Fire Effects Information System Plants

Preferred Habitat: Elevation ( англиски )

добавил Fire Effects Information System Plants
Across their distribution in the United States and Canada, poison-ivies occur from sea level on the Atlantic coast, to 3,510 feet (1,070 m) in the Appalachian Mountains, to 3,770 feet (1,150 m) in Oregon, and to 8,500 feet (2,590 m) in New Mexico (e.g., [38,59,84,108,165,202,212,230,246,275]). In West Virginia [244] and New York [140], eastern poison-ivy was most abundant at low elevations. Disjunct western poison-ivy populations occur only at high elevations in the southern Appalachian Mountains [47,87,223,266].
лиценца
cc-publicdomain
библиографски навод
Innes, Robin J. 2012. Toxicodendron radicans, T. rydbergii. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/plants/shrub/toxspp/all.html
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Fire Effects Information System Plants

Regeneration Processes ( англиски )

добавил Fire Effects Information System Plants
More info for the terms: breeding system, seed

Poison-ivies reproduce by seeds and rhizomes [68,215,245]. Mulligan and Junkins [171] considered establishment from animal-dispersed seed the primary method of colonization on disturbed sites [171]. Gillis [83] considered vegetative sprouting from rhizomes a major mode of reproduction in established plants.
лиценца
cc-publicdomain
библиографски навод
Innes, Robin J. 2012. Toxicodendron radicans, T. rydbergii. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/plants/shrub/toxspp/all.html
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Fire Effects Information System Plants

Seed banking ( англиски )

добавил Fire Effects Information System Plants
More info for the terms: cover, density, forest, seed, swamp

Germination tests from soils suggest that poison-ivies may form a persistent seed bank [13,24,25,46,67,157]. Because seeds retained on the plant over winter are dormant, poison-ivies also have a temporary aboveground seed reserve [285].

Many researchers have reported poison-ivies in seed banks. In a maple bottomland swamp in western New York, where mean eastern poison-ivy cover was 3%, seedling emergence tests in a greenhouse indicated a mean density of 0.1 seed/120 cm² in the upper 2 inches (5 cm) of soil in April [25]. Using soil samples collected from eastern white pine, red pine (Pinus rubra), and Virginia pine plantations in southern Ohio, seedling emergence tests in a greenhouse indicated a mean density of 117 poison-ivy seeds/m² in the upper 4 inches (10 cm) of mineral soil [13]. In an old field (11 years since cultivation) in Prince George's County, Maryland, seedling emergence tests in a greenhouse indicated a mean volume of 11 poison-ivy seeds/1,000 cm³ in the upper 3 inches (8 cm) of soil in late November and early December [24]. In an upland oak-pine forest in New Jersey, seedling emergence tests in a greenhouse indicated a mean density of 10 poison-ivy seeds/m² in the upper 4 inches (10 cm) of soil collected in June and July [157]. In eastern Tennessee, 1,626 eastern poison-ivy seedlings/ha germinated from seeds in topsoil the first growing season after the topsoil was removed from mixed-hardwood stands and spread over surface mine soils [67].

In contrast, other researchers reported that seeds of poison-ivies either failed to germinate from or were sparse in soil samples despite abundance in the standing vegetation (e.g., [41,56,211]). Leicht-Young and others [149], observing that eastern poison-ivy was dominant in the aboveground vegetation in a black oak savanna but did not germinate from soil samples in a greenhouse, concluded that eastern poison-ivy does not commonly form a seed bank. Eastern poison-ivy was the most common understory plant in a midsuccessional sweetgum-loblolly pine-red maple forest in Virginia, with an average of 41% cover. However, seedling emergence tests in a greenhouse indicated a mean density of only 1 seedling/m² in the upper 3 inches (8 cm) of soil in November [177]. Although western poison-ivy relative abundance was 16% in the Garden Canyon floodplain in the Huachuca Mountains of Arizona, no western poison-ivy seedlings germinated in the laboratory from samples taken from the upper 2 inches (5 cm) of soil in March [211]. In a loblolly pine plantation in North Carolina, eastern poison-ivy was present in the aboveground vegetation, but no seedlings emerged during greenhouse germination tests from samples taken from the upper 4 inches (10 cm) of soil in August and May [41].

лиценца
cc-publicdomain
библиографски навод
Innes, Robin J. 2012. Toxicodendron radicans, T. rydbergii. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/plants/shrub/toxspp/all.html
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Fire Effects Information System Plants

Seed dispersal ( англиски )

добавил Fire Effects Information System Plants
Seeds of poison-ivies are dispersed by birds and mammals and sometimes by water [161,220]. Fruits are eaten and dispersed by numerous birds and mammals during fall, winter, and early spring, and the hard seeds pass through their digestive tracts in viable condition (e.g., [55,171,193,234]). For more information on this topic, see IMPORTANCE TO LIVESTOCK AND WILDLIFE. Unconsumed fruits may be retained on the plant through winter and deposited beneath the parent plant in spring.
лиценца
cc-publicdomain
библиографски навод
Innes, Robin J. 2012. Toxicodendron radicans, T. rydbergii. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/plants/shrub/toxspp/all.html
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Fire Effects Information System Plants

Seed production ( англиски )

добавил Fire Effects Information System Plants
More info for the terms: forest, fruit, hardwood, seed

Because male and female flowers are on separate plants, not all poison-ivy plants bear fruit [215]. In sand dunes along Lake Erie, 47% of plants bore seeds, with an average of 131 seeds/shoot [285].

Poison-ivy fruit and seed production is often high. An eastern poison-ivy plant with a 3.5-inch (9 cm) diameter main stem had a 4.3-foot (1.3 m) long branch with 6,130 flowers [84]. In September in Maryland, before birds began harvesting seeds, poison-ivies had an average of 315 fruits/plant [52]. In sand dunes along Lake Erie, they had 2,165 fruits/m² in April [285]. In Manitoba, western poison-ivy plants averaged 26 fruits/plant in January and early February; 49 days later there was only an average of 1 fruit/plant because most were consumed by birds and squirrels [194].

Some researchers reported low seed production in poison-ivies. In hardwood forest on the Pisgah National Forest, North Carolina, poison-ivies never fruited in 5 years [93]. Although poison-ivies were abundant in both logged and unlogged shortleaf pine-mixed hardwood stands in west-central Arkansas and east-central Oklahoma, they produced few fruits [196].

Poison-ivies first produce seed at 3 years old [81].

лиценца
cc-publicdomain
библиографски навод
Innes, Robin J. 2012. Toxicodendron radicans, T. rydbergii. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/plants/shrub/toxspp/all.html
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Fire Effects Information System Plants

Seedling establishment and plant growth ( англиски )

добавил Fire Effects Information System Plants
More info for the term: swamp

As of this writing (2012), little information was available regarding seedling establishment and growth of poison-ivies. The available information suggests that, while poison-ivies are able to persist for decades in shaded areas, best survival and growth are obtained in moderate to high light (see Successional Status). Once established, survival of poison-ivies may be high and their growth rapid. In a maple-green ash-American elm bottomland swamp in western New York, first-year eastern poison-ivy seedlings averaged 2.3 inches (5.9 cm) tall in summer [25]. Mean diameter growth of eastern poison-ivy stems ranged from 0.03 to 0.09 inch (0.8-2.2 mm)/year during the 12 years after Hurricane Hugo. Plants grew more rapidly, though not significantly so, on trees that suffered severe branch loss. Eastern poison-ivy mortality rates ranged from 5% to 12% during posthurricane years 1 to 12 [5]. Eastern poison-ivy was one of the earliest woody species to invade old fields in southeastern Ontario; it appeared within 3 years of agricultural abandonment. It colonized the old fields by seeds and by movements of "clonal fronts" from surrounding communities [48].
лиценца
cc-publicdomain
библиографски навод
Innes, Robin J. 2012. Toxicodendron radicans, T. rydbergii. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/plants/shrub/toxspp/all.html
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Fire Effects Information System Plants

Site Characteristics and Plant Communities ( англиски )

добавил Fire Effects Information System Plants
Site characteristics: Poison-ivies occur in a variety of sites and soils, from open to shady sites and from dry to wet sites.
лиценца
cc-publicdomain
библиографски навод
Innes, Robin J. 2012. Toxicodendron radicans, T. rydbergii. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/plants/shrub/toxspp/all.html
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Fire Effects Information System Plants

Soils and moisture ( англиски )

добавил Fire Effects Information System Plants
More info for the terms: cover, density, forest, frequency, hardwood, mesic, peat, tree, xeric

Soils: Poison-ivies grow best in fertile, moist but well-drained soils, although they tolerate a wide range of fertility, moisture, and other conditions. They occur on soils ranging from xeric, shallow rocky soils with southern exposure, to mesic soils on northerly and sheltered exposures, to saturated soils in seeps [216]. Poison-ivies grow in talus and in crevices on steep cliffs as well as in deep soils (>3 feet (1 m)) [174].

Texture: Poison-ivies grows in soils of all textures, including clays, silts, loams, and sands (e.g., [10,33,44,75,80,85,98,130,234,240]). According to Mulligan and Junkins [171], western poison-ivy generally occurs on sandier soils than eastern poison-ivy. Poison-ivies also occur in areas dominated by boulders, stones, cobbles, and gravels [70,130,148,198,223,234,240,268], including talus slopes, cliffs, and rocky ridges [174,234].

pH and parent materials: Poison-ivies occur in extremely acidic to moderately alkaline soils. Eastern poison-ivy occurred in soils with pH ranging from 3.6 to 6.5 [13,80,83]. It increased as soil pH increased in pondcypress (Taxodium distichum var. imbricarium) domes in north-central Florida [169]. Western poison-ivy generally occurs in more alkaline soils than eastern poison-ivy [84,171]. It occurred in soils with pH ranging from 5.7 to 8.4 [75,85,130]. Poison-ivies occur in soils derived from most parent materials (e.g., [75,83,91,130,140,160,174,214,216]).

Nutrients: Poison-ivies occur in "rich" soils [84,133,240] as well as in nutrient-poor soils (e.g., [12,33,98]). They were dominant in the understory of a white oak-northern pin oak/leadplant (Quercus ellipsoidalis/Amorpha canescens) community in Wisconsin that had dry, fine sands with poor to medium nutrient content [138].

Poison-ivies appear to prefer soils with high calcium content. Eastern poison-ivy appears tolerant of high phosphorus levels. In the laboratory, seeds of poison-ivies in a calcium-poor solution germinated but seedlings died soon after [84]. Eastern poison-ivy increased with increased soil calcium in pondcypress heads in north-central Florida [169]. In Florida, eastern poison-ivy was an important component of 100-year-old baldcypress (Taxodium distichum var. distichum) stands with high phosphorus levels [179].

Moisture: Poison-ivies occur on very dry to very wet sites and on poorly drained to well-drained soils (e.g., [33,80,110,112,157,174,216,248]), but generally they prefer well-drained, mesic soils (e.g., [2,47,70,123,135,158,214,234,250,260]). For example, in mixed-mesophytic forest in Indiana, eastern poison-ivy occurred on some xeric sites but had highest cover on mesic sites [123]. In mixed-oak (Quercus spp.) forest in southern Ohio, poison-ivies occurred with lower frequency on xeric sites (10.3%) than on intermediate (16.9%) or mesic (15.1%) sites [127].

Throughout their ranges, poison-ivies commonly occur in wetlands [23,170,208]. They often occur in seasonally or intermittently flooded areas (e.g., [58,89,118,216]) as well as areas such as marshes and swamps that are flooded for long periods (e.g., [198,216]). On these sites, poison-ivies often occur on elevated microsites such as on hummocks or tree bases [73,174]. Eastern poison-ivy on north-central Florida pondcypress heads decreased in importance with increased flooding depth; most eastern poison-ivy plants were found on large, elevated peat mats around the bases of pondcypress trees [169]. In Piatt County, Illinois, poison-ivies were the most frequently occurring woody species on flood-prone sites in silver maple (Acer saccharinum) streamside forests; these sites were inundated more than 20% of the time during the historical record. However, poison-ivies also occurred in upland white oak (Quercus alba) forests that were never flooded [22]. On wet meadows and other riparian prairie communities along the Middle Loup and Loup rivers in central Nebraska, poison-ivies increased with increased groundwater depth [172].

Poison-ivies appear tolerant of flooding [73]. Observations at the Montezuma National Wildlife Refuge, New York, suggested that eastern poison-ivy density declined 1 year after controlled flooding of 2 red maple-green ash (Acer rubrum-Fraxinus pennsylvanica) wetland reservoirs. Two years after flooding, eastern poison-ivy density had increased but remained below that on control sites. Eighteen years after flooding, density on flooded sites exceeded that on the controls [53]. A bottomland hardwood forest along the Mississippi River in Louisiana was sampled before and after a 105-day flood. Submerged eastern poison-ivy plants were top-killed by the flooding, while those with leaves above water remained green. The lower portion of the stem sprouted "vigorously" after the flood water receded. Forty-three days after the flood, eastern poison-ivy cover was greater than that before the flood, although the difference was not statistically significant [183].

Poison-ivies appear intolerant of drought. Western poison-ivy in the prairies of eastern Nebraska, western Iowa, and Kansas was injured or killed by the severe drought of the 1930s [271]. In Tennessee, the number of eastern poison-ivy growing points was reduced by half during a severe drought in the 1980s [68]. In New Jersey, eastern poison-ivy cover varied in response to drought among 6 old fields. In one field, it was reduced by 58%, but in another field it increased 3%. Overall, eastern poison-ivy cover in the old fields declined during the drought. It returned to predrought levels in 2 years. The authors considered eastern poison-ivy a "drought-susceptible" species [284].

Salinity: Poison-ivies are tolerant of mildly saline water [60,62,73,136] and soils [130] and can tolerate light to moderate salt spray [94,173,216].

лиценца
cc-publicdomain
библиографски навод
Innes, Robin J. 2012. Toxicodendron radicans, T. rydbergii. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/plants/shrub/toxspp/all.html
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Fire Effects Information System Plants

Successional Status ( англиски )

добавил Fire Effects Information System Plants
More info on this topic.

More info for the terms: cover, density, forest, frequency, hardwood, seed, severity, shrubs, succession, tree, vines

Poison-ivies tolerate both sun and shade. They are generally rated as moderately shade tolerant [140,143]. They are common from the first stages of plant succession to late succession [97], being most common in early to midsuccession (see Successional stage). Poison-ivies commonly occur on disturbed sites such as floodplains, sand dunes, and talus slopes (e.g., [60,83,95,156,156,204,268,283]) and often increase after disturbances that open the canopy, such as fire, windstorms, forest pathogen outbreaks, and logging. Because of poison-ivies' affinity for forest edges and canopy gaps, researchers suggested poison-ivies are likely to increase with forest fragmentation [34,120].

Shade tolerance: Poison-ivies occur in sunny to shaded sites. They are most abundant in moderately shady sites (e.g., [8,29,47,83,87,109,238]). Gillis [83] stated that western poison-ivy is seldom found in closed-canopy forests because it is likely to be shaded out. Eastern poison-ivy may be better able persist in closed-canopy forests than western poison-ivy because of its ability to climb into the forest canopy and access light [143]. Ladwig and Meiners [143] suggested that eastern poison-ivy employs a "sit-and-wait" strategy in late succession by persisting at low cover in the forest canopy until treefall gaps and other canopy-opening disturbances allow it to spread. In Minnesota, frequency of poison-ivies in northern pin oak-bur oak woodlands was about 15% when the canopy was 8% closed. Their frequency peaked at 55% when the canopy was 22% closed. As canopy closure increased, frequency of poison-ivies declined steadily. When the canopy was 75% closed, their frequency was as low as their frequency in the most open sites (15%). They persisted at very low frequency (2%) even when the canopy was 100% closed [197]. In maple-beech (Fagus spp.) "climax" forest in northern Minnesota, western poison-ivy was "suppressed and scattered" in dense shade but more abundant in areas with more light [238]. In southeastern Ohio, eastern poison-ivy frequency was greater in 2nd-growth oak forest than in old-growth forest, apparently due to relatively greater light availability in 2nd-growth oak forest [184]. Poison-ivies showed an affinity for open microsites in a 73-year-old northern mixed-mesophytic hardwood forest in Ithaca, New York [78]. Eastern poison-ivy decreased as canopy closure increased during 15 years in an old-growth oak-hickory forest in southwestern Illinois. The authors concluded that eastern poison-ivy was "intolerant of heavy shade" [225]. In contrast, its importance value increased 2.3-fold in a mixed pine-hardwood baygall in west-central Louisiana during 15 years. Because its abundance increased as the canopy closed, eastern poison-ivy was described as shade tolerant [6].

Abundance of poison-ivies is often higher on forest edges than in forest interiors (e.g., [34,74,120,152]). Londre and Schnitzer [152] hypothesized that the high abundance of eastern poison-ivy at forest edges may be due to increased temperature, decreased relative humidity, increased wind turbulence, and trellis availability near forest edges. Eastern poison-ivy may also colonize forest edges rapidly because of seed dispersal by avian frugivores, which generally spend more time consuming fruits and depositing seeds along edges than within interiors of temperate forests [152]. Hardin [106] observed that encroachment of poison-ivies into a southeastern Ohio prairie occurred mostly under overhanging tree limbs. Poison-ivies were among the most abundant species on oak forest edges on the Shawnee National Forest, Illinois. They were abundant up to 164 feet (50 m) from the forest edge into the forest interior but declined at greater distances [120]. In the Roanoke River basin, North Carolina, eastern poison-ivy occurred within 66 feet (20 m) of the edge of mixed-hardwood forests. It penetrated deeper into the forest on south-facing edges than north-facing edges [74]. In a hardwood forest in Massachusetts, trees near the edge of the forest supported more eastern poison-ivy stems than those in the forest interior, presumably because of greater light availability [34]. In Wisconsin, eastern poison-ivy density was 2 times greater at the forest edge than in the forest interior (P<0.05). Abundance decreased sharply at 16 feet (5 m) from the edge. Edge sites had the highest light availability and the lowest canopy density (P≤0.05 for both variables) [152]. A 50-year study examined eastern poison-ivy population expansion into an abandoned field in the Hutcheson Memorial Forest, New Jersey. Population expansion in years 10 to 25 was greatest near the edge of the bordering old-growth forest and decreased with increasing distance into the field. By years 30 to 40, the population near the edge of the old-growth forest was declining [143].

Poison-ivies often establish in forest gaps (e.g., [9,90,239]). In Madison County, New York, they were described as "gap species" in northern whitecedar-balsam fir (Thuja occidentalis-Abies balsamea) forest because they had a higher importance value in medium (650-910 feet ² (60-85 m²)) and large (1,290-2,050 feet² (120-190 m²)) canopy gaps than in closed-canopy forest (P<0.05) [9]. Eastern poison-ivy was an important species in old-growth shortleaf pine forest in Missouri, where canopy gaps (≤6 years old) constituted 4% of the total area and gap size averaged 2,260 feet² (210 m²) [239]. In contrast, in New London, Connecticut, frequency of poison-ivies in an eastern hemlock (Tsuga canadensis)-mixed hardwood forest did not change substantially (10%-17%) over 45 years despite tree mortality and opening of the forest overstory due to hemlock woolly adelgid [90].

Logging creates openings in the forest canopy that often benefit poison-ivies. On the Nantahala National Forest, North Carolina, poison-ivies were present in a northern red oak/flame azalea (Rhododendron calendulaceum) forest after hurricane windthrow and posthurricane logging had created 0.25- to 0.50-acre (0.1-0.2 ha) openings in the canopy; however, they were absent from an adjacent unlogged forest [64]. In the Tennessee National Wildlife Refuge, thinned oak-hickory stands had greater mean eastern poison-ivy cover than unthinned stands 4 years after logging [256]. Mean eastern poison-ivy density was higher in southern pine beetle-infested and logged loblolly pine stands (290,080 stems/ha) than in undisturbed stands (16,950 stems/ha) in Turkey Hill Wilderness, Texas (P<0.05) [171]. In contrast, mean eastern poison-ivy density was similar between southern pine beetle-infested and logged loblolly pine stands (24,720 stems/ha) and undisturbed stands (123,775 stems/ha) in Indian Mounds Wilderness, Texas [43].

Poison-ivies often increase substantially after windstorms that open the forest canopy. On Long Pine Key, Florida, eastern poison-ivy and other lianas and vines grew rapidly in maritime hammocks within 1 month after Hurricane Andrew, apparently in response to the canopy opening [153]. Eastern poison-ivy was "prolific" the first growing season after Hurricane Hugo removed much of the overstory of an old-growth maritime forest on Bull Island, South Carolina [231]. In a mixed-hardwood forest in Ottawa, Ontario, eastern poison-ivy seedlings were "more abundant" during the 4 years following an ice storm than before the storm [51]. Near Franklin, North Carolina, frequency, density, and cover of poison-ivies increased from 1 to 3 years after salvage logging of a high-elevation hickory-black oak-yellow-poplar (Liriodendron tulipifera) stand damaged by Hurricane Opal. Poison-ivies were not present in undisturbed stands [64].

The effect of windstorms on abundance of poison-ivies is influenced by the amount of canopy removed, although the effect is unclear. A study in Minnesota found that poison-ivies increased most in the most severely hurricane-damaged areas [189], whereas a study in South Carolina reported that eastern poison-ivy increased most in less severely damaged areas [5]. In Cedar Creek National Historical Park, Minnesota, eastern poison-ivy frequency in an eastern white pine forest increased 19% fourteen years after a windstorm caused high tree mortality, but in a northern pin oak forest, eastern poison-ivy frequency increased 14% during postdisturbance years 1 to 7, then declined to predisturbance levels. The authors suggested that eastern poison-ivy increased more in the eastern white pine forest because the storm damaged that forest more than it damaged the northern pin oak forest [189]. In an old-growth bottomland hardwood forest in Congaree National Park, South Carolina, eastern poison-ivy response to damage from Hurricane Hugo varied with damage severity. In the most severely damaged areas, density decreased 55% in the 1st year after the hurricane and remained low through year 5. Eight years after the hurricane, however, eastern poison-ivy density had nearly doubled, and by posthurricane year 12, it exceeded that before the hurricane. In areas with less severe damage, eastern poison-ivy density decreased initially, but only slightly. By year 5, density exceeded that before the hurricane, and it continued to increase through the end of the study in year 12 [5].

Successional stage: Poison-ivies occur in every stage of succession. However, they often increase after disturbance, and they are typically most common in early to midsuccession. They often persist into later stages of succession, but in lesser abundance [83,86]. In late-successional forests, they often persist in canopy gaps or along forest edges (see Shade tolerance). Because of its ability to access light in the forest canopy, eastern poison-ivy appears more common in late succession than western poison-ivy.

Although sometimes common in early succession, poison-ivies typically reach peak abundance during midsuccession. Studies of old-field succession reported that poison-ivies were often absent immediately after agricultural abandonment but increased soon after. For example, eastern poison-ivy was one of the earliest woody species to invade old fields in southeastern Ontario; it was observed within 3 years of abandonment [48]. Cover of poison-ivies typically peaks in midsuccession, from about 20 years to 60 years after abandonment, then declines in late succession, when poison-ivies often persist in forest gaps or along forest edges (e.g., [18,48,69,100,121,143,200,203,264]).

Table 2. Observations of poison-ivy abundance in old fields after agricultural abandonment Species Location Observations eastern poison-ivy southeastern Connecticut present in trace amounts 9 years after abandonment 28 years after abandonment, when the old field was a thicket of trees and shrubs 13-20 feet (4-6 m) tall, cover was 3% cover remained similar (2%-4%) 38 and 47 years after abandonment [69] New Jersey present 1 year after abandonment 4% cover 15 years after abandonment, when old fields were open and "park-like" and eastern redcedars were 7-8 feet (2-2.5 m) tall 8% cover 40 years after abandonment 30% cover 60 years after abandonment, when old fields were eastern redcedar groves with a thicket understory [18] present within 7 years of abandonment cover peaked 22 years after abandonment (15%), when young trees began to provide support cover decreased to about 5% by year 50 [143] southwestern Ohio absent 2 and 10 years after abandonment common 50 years after abandonment present only in disturbed areas 90 and >200 years after abandonment [264] central Tennessee absent from herb-dominated old fields, 1-12 years after abandonment present in shrub-herb thickets and young forests, 8-20 years after abandonment peak cover in elm and hackberry (Celtis spp.) forests, the oldest fields studied, 25 years after abandonment [203] poison-ivies central New Jersey absent from old fields in years 1-6 after abandonment present in low abundance 7 years after abandonment cover increased steadily until 20 years after abandonment when the study ended [200] southeastern Indiana absent 1 and 2 years after abandonment present 3 and 10 years after abandonment [121]

Poison-ivies are common in infrequently to frequently disturbed floodplains and lakeshores [83]. On floodplain sites along the Little Missouri River in North Dakota, highest western poison-ivy cover (18%) occurred on the most recent alluvial deposits in eastern cottonwood communities. Its cover gradually declined as the overstory canopy closed. In a "climax" green ash/western snowberry community, its cover was only 4% [86]. In contrast, in South Dakota, eastern poison-ivy occurred in 35-year-old and 50-year-old eastern cottonwood stands in floodplains along the Missouri River but not in 10-, 14-, or 23-year-old stands [280]. Along the Yellowstone River in Wyoming, western poison-ivy was absent from seedling and sapling eastern cottonwood stands and had <1% cover in pole eastern cottonwood stands, but it had 12% cover in mature eastern cottonwood stands [27].

Poison-ivies often occur in postfire successional communities. For more information on this topic, see Plant response to fire.
лиценца
cc-publicdomain
библиографски навод
Innes, Robin J. 2012. Toxicodendron radicans, T. rydbergii. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/plants/shrub/toxspp/all.html
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Fire Effects Information System Plants

Synonyms ( англиски )

добавил Fire Effects Information System Plants
More info for the term: fern

for Toxicodendron radicans subsp. radicans:

Toxicodendron radicans (L.) Kuntze var. radicans [87,268]

Toxicodendron radicans var. littoralis (Mearns) F. A. Barkley [266]

Rhus littoralis Mearns [282]

Rhus radicans L. [40,88,137,156,168,204,243,244,281,282]

Rhus radicans var. littoralis (Mearns) Deam [132,282]

Rhus toxicodendron var. radicans (L.) Dippel [223]

for Toxicodendron radicans subsp. divaricatum (Greene) Gillis:

Toxicodendron radicans var. divaricatum (Greene) F. A. Barkley [83,133]

Toxicodendron divaricatum Greene [83,133]

Rhus radicans var. divaricata (Greene) Fern. [83,278]

for Toxicodendron radicans subsp. eximium (Greene) Gillis:

Toxicodendron radicans var. eximia (Greene) F. A. Barkley [83,202,266]

Toxicodendron eximium Greene [83,202]

Rhus eximium (Greene) Standl. [202]

Rhus eximia (Greene) Standl. [83]

Rhus toxicodendron var. eximia (Greene) McNair [83,132]

for Toxicodendron radicans subsp. negundo (Greene) Gillis:

Toxicodendron radicans var. negundo (Greene) Reveal [55,87,132,230,283]

Toxicodendron radicans var. vulgaris forma negundo (Greene) Fern. [266]

Toxicodendron negundo Greene [223,240,283]

Rhus radicans var. vulgaris (Michaux) de Candolle forma negundo (Greene) Fern. [79,204,240,243,244]

Rhus toxicodendron subsp. negundo (Greene) Gates [240]

for Toxicodendron radicans subsp. pubens (Engelm. ex Watson):

Toxicodendron radicans subsp. pubens (Engelm.) Gillis [92]

Toxicodendron radicans subsp. pubens (Engelm. ex Watson) Gillis [132]

Toxicodendron radicans var. pubens (Engelm. ex Watson) Reveal [132,283]

Rhus toxicodendron var. pubens Engelm. ex Watson [283]

for Toxicodendron radicans subsp. verrucosum (Scheele) Gillis:

Toxicodendron radicans var. verrucosa (Scheele) F. A. Barkley [266]

Toxicodendron radicans var. verrucosum (Scheele) F. A. Barkley [83,132]

Toxicodendron verrucosum (Scheele) Greene [83]

Rhus radicans var. verrucosa (Scheele) Fern. [83]

Rhus verricosa Scheele [83,132]

for Toxicodendron rydbergii (Small ex Rydb.) Greene:

Toxicodendron rydbergii (Small) Greene [87,92,274,275]

Toxicodendron radicans var. rydbergii (Small ex Rydb.) Erskine [47,83,132,263]

Toxicodendron radicans var. rydbergii (Small) Erskine [274,275]

Toxicodendron radicans var. rydbergii (Small) Rehd. [266]

Toxicodendron longipes Greene [47,83,274,275]

Toxicodendron desertorum Lunell [83,92,132,240,263]

Rhus rydbergii Small ex Rydb. [47,83,275]

Rhus rydbergii Small [223]

Rhus radicans var. rydbergii (Small) Rydb. [156,214,223,244,268,275]

Rhus radicans var. rydbergii (Small) Rehd. [79,133]

Rhus radicans var. rydbergii (Small ex Rydb.) Rehd. [47,83,132]

Rhus radicans var. vulgaris (Michaux) de Condolle [132,263]

Rhus toxicodendron var. rydbergii (Small) Garrett [223,274,275]

Rhus toxicodendron var. rydbergii (Small ex Rydb.) Rehd. [263]

Rhus toxicodendron var. rydbergii (Small ex Rydb.) Garrett [83]

Rhus toxicodendron var. vulgaris (Michaux) [132,263]
лиценца
cc-publicdomain
библиографски навод
Innes, Robin J. 2012. Toxicodendron radicans, T. rydbergii. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/plants/shrub/toxspp/all.html
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Fire Effects Information System Plants

Taxonomy ( англиски )

добавил Fire Effects Information System Plants

The genus name for poison-ivy is Toxicodendron Mill. (Anacardiaceae). This review summarizes information on the following poison-ivy taxa:

Toxicodendron radicans (L.) Kuntze, eastern poison-ivy [40,87,88,92,124,137,168,266,281,283].

Toxicodendron rydbergii (Small ex. Rydb.) Greene, western poison-ivy [29,38,47,83,132,156,240,263].


Nine subspecies of eastern poison ivy are recognized globally, 6 of which occur in the United States:


Toxicodendron radicans subsp. radicans (L.) Kuntze [55,88,132,156,247,283]

Toxicodendron radicans subsp. divaricatum (Greene) Gillis [83,263]

Toxicodendron radicans subsp. eximium (Greene) Gillis [55,132,202,263]

Toxicodendron radicans subsp. negundo (Greene) Gillis [55,92,132,240,263,268,283]

Toxicodendron radicans subsp. pubens (Engelm. ex Watson) [55,263,283]

Toxicodendron radicans subsp. verrucosum (Scheele) Gillis [55,83,92,132,263]


Eastern and western poison-ivy are morphologically plastic [81] and intergrade with one another [83,87,171]. They occasionally hybridize where their ranges overlap [47,83,92,268]. Eastern poison-ivy may hybridize with Atlantic poison-oak (T. pubescens), and western poison-ivy may hybridize with Pacific poison-oak (T. diversilobum) [83].


Older literature often does not distinguish between eastern and western poison-ivy, and because the 2 species' geographic distributions overlap, it is sometimes impossible to determine to which species older literature is referring. In this review, species are referred to by their common names, when possible, and "poison-ivies" refers to both species.

лиценца
cc-publicdomain
библиографски навод
Innes, Robin J. 2012. Toxicodendron radicans, T. rydbergii. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/plants/shrub/toxspp/all.html
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Fire Effects Information System Plants

Value for rehabilitation of disturbed sites ( англиски )

добавил Fire Effects Information System Plants
Because of abundant rhizomes that create dense patches, poison-ivies may be useful for revegetation of disturbed areas [28]. However, Burrill and others [35] stated that there are many nonpoisonous species that provide equal or better rehabilitation value than poison-ivies.
лиценца
cc-publicdomain
библиографски навод
Innes, Robin J. 2012. Toxicodendron radicans, T. rydbergii. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/plants/shrub/toxspp/all.html
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Fire Effects Information System Plants

Vegetative regeneration ( англиски )

добавил Fire Effects Information System Plants
More info for the term: adventitious

Poison-ivies sprout from root crowns and rhizomes [83,144,171,262]. Plants may reproduce vegetatively in their 1st growing season. In Canada, poison-ivy plants in their 1st or 2nd growing seasons may produce rhizomes from the base of the primary vertical shoot. Rhizomes have buds that produce secondary vertical stems similar to the primary vertical stem; they usually also produce adventitious roots just below each bud. The secondary vertical stems produce further rhizomes, resulting in a large interconnected clone with many vertical stems and rhizomes above or beneath the ground [171]. A poison-ivy seedling that germinated on 25 April had its first rhizomes by August, and it had 2 well-developed rhizomes and 2 secondary vertical stems by September (Muenscher and Kingsbury 1964 cited in [171]). The horizontal spread of poison-ivies may be slow and is rarely more than 4 inches (10 cm)/year [171,215]. On some sites, rhizomes may extend up to 7 feet (2 m) beyond the parent plant [262]. According to Gillis [84], poison-ivies rarely establish from plant fragments.
лиценца
cc-publicdomain
библиографски навод
Innes, Robin J. 2012. Toxicodendron radicans, T. rydbergii. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/plants/shrub/toxspp/all.html
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Fire Effects Information System Plants

Heura metzinosa ( каталонски; валенсиски )

добавил wikipedia CA

L'heura metzinosa, en anglès:Poison ivy (Toxicodendron radicans) amb els sinònims antics de Rhus toxicodendron i Rhus radicans),[1] és una planta metzinosa nativa d'Amèrica del Nord que produeix el compost químic urushiol, que es troba a la seva saba i que causa picor en la majoria de les persones que la toquen[2] Malgrat el seu nom comú no està relacionada amb l'heura (Hedera).

Morfologia

 src=
Heura metzinosa
 src=
Al Comtat de Trempealeau, Wisconsin

Pot ser una planta enfiladissa o bé un arbust. És una planta caducifòlia, les fulles són trifoliades. Els folíols fan de 3 a 12 cm de llarg. No té espines.[3] Desenvolupa arrels adventícies des d'un rizoma subterrani.

Es reprodueix per via vegetativa i sexual. Floreix de maig a juliol amb flors verdoses o groguenques. El fruit és una drupa i són aliment d'ocells i altres animals. Es dispersen pels animals (zoocòria).

Ecologia

L'heura metzinosa es troba a la major part d'Amèrica del nord incloent les províncies marítimes del Canadà, Quebec, Ontàrio, Manitoba, i tots els Estats dels Estats Units a l'est de les Muntanyes Rocalloses i també les zones muntanyenques de Mèxic fins a uns 1.500 metres d'altitud. (caquistle o caxuistle és el nom que rep en nàhuatl. Hi ha espècies similars com Toxicodendron diversilobum, i Toxicodendron rydbergii a l'oest d'Amèrica del Nord.

No necessita gaire humitat en el sòl però no es troba en deserts ni semideserts.

Ha esdevingut actualment més comuna que en els inicis de la colonització d'Amèrica.

Efectes

L'urushiol produeix una dermatitis de contacte que és una reacció al·lèrgica. En casos extrems la reacció pot portar a anafilaxi. Al voltant d'un 15%-30% de les persones no tenen aquesta reacció al·lèrgica.[4][5] La majoria de les persones es sensibilitzen per la repetida o més concentrada exposició a l'urushiol.

Unes 350.000 persones cada any estan afectades per l'heura metzinosa als Estats Units.[6]


Referències

  1. USDA Fire Effects Information System: Toxicodendron radicans
  2. Donald G. Barceloux. Medical Toxicology of Natural Substances: Foods, Fungi, Medicinal Herbs, Plants, and Venomous Animals. John Wiley and Sons, 2008, p. 681–. ISBN 9780471727613.
  3. Petrides, George A. A Field Guide to Trees and Shrubs (Peterson Field Guides), Boston: Houghton Mifflin Co., 1986, p. 130.
  4. Howstuffworks "How Poison Ivy Works"
  5. Contact-Poisonous Plants of the World
  6. Chaker, Anne Marie; Athavaley, Anjali «Least-Welcome Sign of Summer». The Wall Street Journal, 22-06-2010, p. D1.

Enllaços externs

En altres projectes de Wikimedia:
Commons
Commons (Galeria)
Commons
Commons (Categoria) Modifica l'enllaç a Wikidata
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autors i editors de Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia CA

Heura metzinosa: Brief Summary ( каталонски; валенсиски )

добавил wikipedia CA

L'heura metzinosa, en anglès:Poison ivy (Toxicodendron radicans) amb els sinònims antics de Rhus toxicodendron i Rhus radicans), és una planta metzinosa nativa d'Amèrica del Nord que produeix el compost químic urushiol, que es troba a la seva saba i que causa picor en la majoria de les persones que la toquen Malgrat el seu nom comú no està relacionada amb l'heura (Hedera).

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autors i editors de Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia CA

Jedovatec kořenující ( чешки )

добавил wikipedia CZ

Jedovatec kořenující (Toxicodendron radicans), ve své domovině, USA a Kanadě, známý jako poison ivy, je popínavá dřevina z čeledi ledvinovníkovité. Vyskytuje se v Severní Americe od Kanady po Mexiko a ve východní Asii od ruského Dálného východu po Taiwan. Obsahuje těkavou silici, urushiol, která už v malém množství na pokožce většiny lidí způsobuje svědění a tvorbu puchýřů, které jsou těžko hojitelné.

Synonyma

  • Rhus radicans (škumpa kořenující)

Rozšíření

Jedovatec kořenující se přirozeně vyskytuje v Severní Americe: v Kanadě a USA; v Mexiku, na Bahamách, Bermudách a v Guatemale, v Číně, na Tchaj-wanu, Kurilských ostrovech a na Sachalinu. V roce 2009 byl poprvé zaznamenán jeho výskyt v Bavorsku (Dachau)[1] a v roce 2016 poprvé v Rakousku (Graz).[2]

Fotogalerie

Odkazy

Reference

  1. Giftsumach in Bayern - http://www.lfl.bayern.de/ips/unkraut/032890/ [online]. Dostupné online.
  2. "Poison Ivy" erstmals in Österreich aufgetaucht - steiermark.ORF.at [online]. steiermark.orf.at [cit. 2016-06-01]. Dostupné online.

Externí odkazy

Pahýl
Tento článek je příliš stručný nebo postrádá důležité informace.
Pomozte Wikipedii tím, že jej vhodně rozšíříte. Nevkládejte však bez oprávnění cizí texty.
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia autoři a editory
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia CZ

Jedovatec kořenující: Brief Summary ( чешки )

добавил wikipedia CZ

Jedovatec kořenující (Toxicodendron radicans), ve své domovině, USA a Kanadě, známý jako poison ivy, je popínavá dřevina z čeledi ledvinovníkovité. Vyskytuje se v Severní Americe od Kanady po Mexiko a ve východní Asii od ruského Dálného východu po Taiwan. Obsahuje těkavou silici, urushiol, která už v malém množství na pokožce většiny lidí způsobuje svědění a tvorbu puchýřů, které jsou těžko hojitelné.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia autoři a editory
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia CZ

Almindelig giftsumak ( дански )

добавил wikipedia DA

Almindelig Giftsumak (Toxicodendron radicans) er den "giftige efeu" eller "giftige vedbend", som dækker skovbunden og kryber op ad stammerne i mange af løvskovene i det østlige USA og Canada. Planten er så giftig, at en let berøring kan give alvorlige, brandsårsagtige hudskader.

Tidligere hed arten: Rhus toxicodendron. Engelsk: Poison Ivy.

Se også

Eksterne links

Stub
Denne botanikartikel er kun påbegyndt. Hvis du ved mere om emnet, kan du hjælpe Wikipedia ved at udvide den.
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia-forfattere og redaktører
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia DA

Almindelig giftsumak: Brief Summary ( дански )

добавил wikipedia DA

Almindelig Giftsumak (Toxicodendron radicans) er den "giftige efeu" eller "giftige vedbend", som dækker skovbunden og kryber op ad stammerne i mange af løvskovene i det østlige USA og Canada. Planten er så giftig, at en let berøring kan give alvorlige, brandsårsagtige hudskader.

Tidligere hed arten: Rhus toxicodendron. Engelsk: Poison Ivy.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia-forfattere og redaktører
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia DA

Kletternder Giftsumach ( германски )

добавил wikipedia DE
 src=
Blätter
 src=
Blütenstand
 src=
Blüten
 src=
Früchte

Der Kletternde Giftsumach[1] (Toxicodendron radicans, häufiges Synonym: Rhus radicans) ist eine Pflanzenart in der Familie der Sumachgewächse (Anacardiaceae).

Der Kletternde Giftsumach (Toxicodendron radicans) wird im Englischen oft Poison Ivy („Giftefeu“) genannt, ist jedoch mit den echten Efeuarten der Gattung Hedera nicht näher verwandt. Er ist zudem zu unterscheiden vom Eichenblättrigen Giftsumach (Toxicodendron pubescens Mill., Syn.: Rhus toxicodendron L.), im Englischen oft Atlantic Poison Oak („Gifteiche“) genannt, sowie von der Gifteiche (Toxicodendron diversilobum, Syn.: Rhus diversiloba), im Englischen oft Pacific Poison Oak oder Western Poison Oak genannt; vor beiden wird oft undifferenziert zusammengefasst wie vor Poison Ivy gewarnt.

Beschreibung

Der Kletternde Giftsumach ist ein laubabwerfender, am Boden kriechender bis aufrechter oder mit Haftwurzeln kletternder, giftiger Strauch mit spärlich behaarten oder kahlen Trieben. Die wechselständigen und gestielten Laubblätter sind dreizählig gefiedert. Die kürzer oder länger gestielten Blättchen sind eiförmig bis rhombisch, 5 bis 12 Zentimeter lang, spitz bis zugespitzt mit spitzer bis abgerundeter oder gestutzter Basis und ganzrandigem oder feiner oder gröber gesägtem bis gezähntem, seltener entfernt gekerbtem oder gebuchtetem, teils gelapptem bis seltener geteiltem Blattrand. Die Blattoberseite ist dunkelgrün, kahl und glänzend, die Unterseite ist mehr oder weniger behaart.[2]

Toxicodendron radicans ist zweihäusig diözisch. Die Blüten sind meist funktionell eingeschlechtlich. Die kleinen, grünlich-weißen bis grünlichen und kurz gestielten, fünfzähligen Blüten mit doppelter Blütenhülle wachsen in kurzen, 5 bis 6 Zentimeter langen, achselständigen, reichblütigen Rispen. Sie blühen im Juni und Juli. Die kleinen, weißlichen bis gelblichen-grünen oder gelb-baunen, feinrippigen Steinfrüchte sind kahl oder kurz borstig behaart.[2][3]

Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 30.[4]

Inhaltsstoffe und Giftwirkung

Der Kletternde Giftsumach enthält wie auch andere nordamerikanische Vertreter seiner Gattung Urushiole in seinem Harz, die sich mit Proteinen der Haut verbinden und damit eine allergische Reaktion auslösen können, die zu einer Entzündung mit Schmerzen, Erwärmung, Hautrötung und Schwellungen führen kann. Menschen reagieren sehr unterschiedlich auf die Inhaltsstoffe, doch nimmt die Empfindlichkeit mit dem Alter zu.[5]

Verbreitung

Das natürliche Verbreitungsgebiet liegt in Mexiko und Mittelamerika sowie in den östlichen USA bis Kanada. Weiter auf den Bahamas, den Bermudas und in China, Taiwan und Japan sowie auf den Kurilen und auf Sachalin.[6] 2009 trat die Pflanze erstmals in Bayern (Dachau)[7] und 2016 erstmals in Österreich (Graz)[8] auf. In der Schweiz wurde die Pflanze aufgrund ihres Ausbreitungspotenzials und der Schäden in den Bereichen Biodiversität, Gesundheit bzw. Ökonomie in die Schwarze Liste der invasiven Neophyten aufgenommen.[9][10]

Der Kletternde Giftsumach wächst in Heide- und Dünenlandschaften, auf mäßig trockenen bis frischen, sauren bis schwach sauren, mäßig nährstoffreichen Böden an licht- bis halbschattigen, kühl gemäßigten Standorten. Die Art ist mäßig frosthart. Das Verbreitungsgebiet wird der Winterhärtezone 4 zugeordnet mit mittleren jährlichen Minimaltemperaturen von −34,4 bis −28,9 °C (−30 bis −20 °F).[2]

Systematik

Der Kletternde Giftsumach (Toxicodendron radicans) ist eine Art aus der Gattung Toxicodendron in der Familie der Sumachgewächse (Anacardiaceae). Dort wird die Gattung der Unterfamilie Anacardioideae zugeordnet.[11] Die Vertreter der Gattung werden manchmal auch der Gattung Rhus zugeordnet.[6] Die Art wurde 1753 von Carl von Linné als Rhus radicans erstmals wissenschaftlich beschrieben.[12] Carl Ernst Otto Kuntze ordnete die Art der Gattung Toxicodendron zu.[6] Der Gattungsname Toxicodendron wird aus den beiden griechischen Ausdrücken toxicon für „Gift“ und dendron für „Baum“ zusammengesetzt.[13] Das Artepitheton radicans bedeutet „Wurzeln bildend“.[14]

Es werden mehrere Unterarten unterschieden, darunter:

  • Toxicodendron radicans subsp. eximium (Greene) Gillis, mit einem Verbreitungsgebiet in den Vereinigten Staaten und Mexiko[15]
  • Toxicodendron radicans subsp. hispidum (Engl.) Gillis, in Asien[16]
  • Toxicodendron radicans subsp. radicans, in Kanada, den Vereinigten Staaten und in der Karibik[17]
  • Toxicodendron radicans subsp. verrucosum (Scheele) Gillis in den Vereinigten Staaten und Mexiko[18]

Verwendung

Der Kletternde Giftsumach wird nur sehr selten verwendet.[2] Trotz der Giftigkeit der Art und der Wirkung auf die Haut wurde von verschiedenen Anwendungen der indigenen Bevölkerung berichtet, darunter die Herstellung von Körben und das Einfärben von Textilien.[5]

Literatur

  • David S. Senchina: Ethnobotany of poison ivy, poison oak, and relatives (Toxicodendron spp., Anacardiaceae) in America: Veracity of historical accounts. In: Rhodora. Band 108, 2006, S. 203–227, doi:10.3119/0035-4902(2006)108[203:EOPIPO]2.0.CO;2.
  • Andreas Roloff, Andreas Bärtels: Flora der Gehölze. Bestimmung, Eigenschaften und Verwendung. Mit einem Winterschlüssel von Bernd Schulz. 3., korrigierte Auflage. Eugen Ulmer, Stuttgart (Hohenheim) 2008, ISBN 978-3-8001-5614-6, S. 535.
  • Jost Fitschen: Gehölzflora. 12., überarbeitete und ergänzte Auflage. Quelle & Meyer, Wiebelsheim 2007, ISBN 3-494-01422-1, S. 723–724.
  • Wu Zheng-yi, Peter H. Raven, Deyuan Hong (Hrsg.): Flora of China. Volume 11: Oxalidaceae through Aceraceae. Science Press/Missouri Botanical Garden Press, Beijing/St. Louis 2008, ISBN 978-1-930723-73-3, S. 349 (englisch).
  • Helmut Genaust: Etymologisches Wörterbuch der botanischen Pflanzennamen. 3., vollständig überarbeitete und erweiterte Auflage, Nikol, Hamburg 2005, ISBN 3-937872-16-7, S. 525, 649 (Nachdruck von 1996).

Einzelnachweise

  1. Deutscher Name nach Roloff et al.: Flora der Gehölze. S. 535 und nach Fitschen: Gehölzflora. S. 724.
  2. a b c d Roloff u. a.: Flora der Gehölze. S. 535.
  3. Fitschen: Gehölzflora. S. 723–724.
  4. Rhus radicans bei Tropicos.org. In: IPCN Chromosome Reports. Missouri Botanical Garden, St. Louis.
  5. a b D. Senchina: Ethnobotany of poison ivy, poison oak, and relatives (Toxicodendron spp., Anacardiaceae) in America: Veracity of historical accounts. S. 203–227.
  6. a b c Toxicodendron radicans. In: Germplasm Resources Information Network (GRIN). United States Department of Agriculture, abgerufen am 23. September 2012 (englisch).
  7. Giftsumach in Bayern. bei Bayerische Landesanstalt für Landwirtschaft – LfL, abgerufen am 7. Juni 2016.
  8. Poison Ivy erstmals in Österreich aufgetaucht. In: steiermark.orf.at. 1. Juni 2016, abgerufen am 28. September 2020.
  9. Bundesamt für Umwelt BAFU: Invasive gebietsfremde Arten. (admin.ch [abgerufen am 6. August 2019]).
  10. S. Buholzer, M. Nobis, N. Schoenenberger, S. Rometsch: Liste der gebietsfremden invasiven Pflanzen der Schweiz. Hrsg.: Infoflora. (infoflora.ch [abgerufen am 6. August 2019]).
  11. Toxicodendron radicans. In: Flora of Missouri. efloras.org, abgerufen am 23. September 2012 (englisch).
  12. Rhus radicans. In: Germplasm Resources Information Network (GRIN). United States Department of Agriculture, abgerufen am 23. September 2012 (englisch).
  13. Genaust: Etymologisches Wörterbuch der botanischen Pflanzennamen. S. 649.
  14. Genaust: Etymologisches Wörterbuch der botanischen Pflanzennamen. S. 525.
  15. Toxicodendron radicans subsp. eximium. In: Germplasm Resources Information Network (GRIN). United States Department of Agriculture, abgerufen am 23. September 2012 (englisch).
  16. Tianlu Min, Anders Barfod: Toxicodendron radicans subsp. hispidum In: Flora of China. Band 11, S. 349.
  17. Toxicodendron radicans subsp. radicans. In: Germplasm Resources Information Network (GRIN). United States Department of Agriculture, abgerufen am 23. September 2012 (englisch).
  18. Toxicodendron radicans subsp. verrucosum. In: Germplasm Resources Information Network (GRIN). United States Department of Agriculture, abgerufen am 23. September 2012 (englisch).
 title=
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia DE

Kletternder Giftsumach: Brief Summary ( германски )

добавил wikipedia DE
 src= Blätter  src= Blütenstand  src= Blüten  src= Früchte

Der Kletternde Giftsumach (Toxicodendron radicans, häufiges Synonym: Rhus radicans) ist eine Pflanzenart in der Familie der Sumachgewächse (Anacardiaceae).

Der Kletternde Giftsumach (Toxicodendron radicans) wird im Englischen oft Poison Ivy („Giftefeu“) genannt, ist jedoch mit den echten Efeuarten der Gattung Hedera nicht näher verwandt. Er ist zudem zu unterscheiden vom Eichenblättrigen Giftsumach (Toxicodendron pubescens Mill., Syn.: Rhus toxicodendron L.), im Englischen oft Atlantic Poison Oak („Gifteiche“) genannt, sowie von der Gifteiche (Toxicodendron diversilobum, Syn.: Rhus diversiloba), im Englischen oft Pacific Poison Oak oder Western Poison Oak genannt; vor beiden wird oft undifferenziert zusammengefasst wie vor Poison Ivy gewarnt.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia DE

Kanipay ( тагалски )

добавил wikipedia emerging languages
Para sa ibang gamit, tingnan Poison ivy (paglilinaw).

Ang kanipay (Ingles: poison ivy) ay isang uri ng halamang nakapagdurulot ng pangangati sa balat.[1]

Mga talasanggunian

  1. English, Leo James. Diksyunaryong Tagalog-Ingles, Kongregasyon ng Kabanalbanalang Tagapag-ligtas, Maynila, ipinamamahagi ng National Book Store, may 1583 na mga dahon, ISBN 971910550X


Agham Ang lathalaing ito na tungkol sa Agham ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Mga may-akda at editor ng Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia emerging languages

Kanipay: Brief Summary ( тагалски )

добавил wikipedia emerging languages
Para sa ibang gamit, tingnan Poison ivy (paglilinaw).

Ang kanipay (Ingles: poison ivy) ay isang uri ng halamang nakapagdurulot ng pangangati sa balat.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Mga may-akda at editor ng Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia emerging languages

पॉइज़न आइवी ( хинди )

добавил wikipedia emerging languages

टॉक्सिकोडेंड्रोन रेडिकंस (पॉइज़न आइवी ; पुराने समानार्थक शब्द रुस टॉक्सिकोडेंड्रोन, रुस रेडिकंस[1]), ऐनाकार्डियासी परिवार का एक पौधा है। यह एक जंगली लता है जो युरुशियोल नामक एक त्वचा प्रदाहक उत्पन्न करने की अपनी क्षमता के लिए काफी मशहूर है जो अधिकांश लोगों में होने वाली एक खुजली वाली फुंसी का कारण है जिसे तकनीकी तौर पर युरुशियोल-प्रेरित संपर्क त्वचादाह के रूप में जाना जाता है लेकिन यह एक वास्तविक आइवी (हेडेरा) नहीं है।

प्राप्ति-स्थल और सीमा

पॉइज़न आइवी उत्तर अमेरिका के अधिकांश भाग में चारों तरफ पनपता है जिसमें कनाडा के समुद्री प्रान्त, क्यूबेक और ओंटारियो और संयुक्त राज्य अमेरिका में उत्तर डकोटा को छोड़कर रॉकीज़ के सभी पूर्वी भाग के साथ-साथ मैक्सिको के पहाड़ी क्षेत्रों 1,500 मी॰ (4,900 फीट) (कैक्विसल या कैक्स्विसल—नाहूआट्ल शब्द देखें) तक का क्षेत्र भी शामिल हैं और यह आम तौर पर जंगली क्षेत्रों, खास तौर पर किनारे के क्षेत्रों में पाया जाता है। यह अनावृत चट्टानी क्षेत्रों और खुले क्षेत्रों और अशांत क्षेत्रों में भी उगता है। यह जंगल के एक अंडरस्टोरी पौधे के रूप में भी पनपता है, हालांकि यह कुछ हद तक ही छाया सहिष्णु है।[1] यह पौधा न्यू इंग्लैंड, मध्य अटलांटिक और दक्षिण-पूर्वी संयुक्त राज्य अमेरिका के उपनगरीय और बाह्यनगरीय क्षेत्रों में बहुत आम है। इसी प्रकार की प्रजातियां, पॉइज़न-ओक और टॉक्सिकोडेंड्रोन राइडबर्गी पश्चिमी उत्तर अमेरिका में पाई जाती हैं। पॉइज़न आइवी शायद ही कभी 1,500 मी॰ (4,900 फीट) से अधिक ऊंचाई पर बढ़ता है, हालांकि विभिन्न स्थानों में ऊंचाई सीमा में अंतर होता है।[1] ये पौधे एक झाड़ी के रूप में लगभग 1.2 मीटर (3.9 फीट) लम्बे सकते हैं, एक ग्राउंडकवर के रूप में 10–25 से॰मी॰ (3.9–9.8 इंच) ऊंचे हो सकते हैं, या आरोही लता के रूप में अलग-अलग तरह की वस्तुओं का सहारा लेकर बढ़ सकते हैं। पर्याप्त सहारा मिलने पर पुरानी लताओं से कई पार्श्व शाखाएं निकलने लगती हैं जिन्हें शुरू में वृक्ष के अंग समझने की भूल हो सकती है।

यह विशेष रूप से मिट्टी की नमी के प्रति संवेदनशील नहीं है, लेकिन यह रेगिस्तान या शुष्क परिस्थितियों में नहीं बढ़ता है। यह विभिन्न प्रकार की मिट्टियों में पनपता है और इसके लिए मिट्टी में pH की मात्रा 6.0 (अम्लीय) से 7.9 (सामान्य क्षारीय) तक होती है। यह उन क्षेत्रों में पनप सकता है जो मौसमी बाढ़ या खारे पानी के अधीन है।[1]

यह उस समय की तुलना में अब अधिक आम है जब यूरोपीय लोगों ने पहली बार उत्तर अमेरिका में प्रवेश किया था। जंगली और अविकसित भूमि के निकट अचल संपत्ति के विकास ने "बढ़त प्रभाव" को जन्म दिया है और ऐसे स्थानों में विशाल और सघन उपनिवेशों के निर्माण में पॉइज़न आइवी को सक्षम बना दिया है। इसे संयुक्त राज्य अमेरिका के मिनेसोटा और मिशिगन राज्यों तथा कनाडा के ओंटारियो प्रांत में हानिकारक खरपतवार के रूप में सूचीबद्ध किया गया है।

पॉइज़न आइवी और इससे संबंधित लताएं यूरोप में लगभग अनजान हैं। कई यूरोपीय अमेरिका और कनाडा की यात्रा के दौरान यह देखकर काफी हैरान हो जाते हैं कि इस तरह का एक खतरनाक पौधा इस महाद्वीप पर इतने आमतौर पर मौजूद है।

वर्णन

 src=
पॉइज़न आइवी की विशिष्ट लालनुमा "रोमों" वाली लता (पत्तों और लताओं की तरह ये भी मनुष्यों के लिए बहुत ज़हरीली हैं)

पॉइज़न आइवी के पर्णपाती पत्ते, बादाम के आकार के तीन पत्रक युक्त त्रिपत्रधारी होते हैं।[1] पत्ते का रंग हल्का हरा (आम तौर पर युवा या नई पत्तियां) से लेकर गाढ़ा हरा (परिपक्व पत्तियां) होता है, जो पतझड़ में चमकीले लाल रंग में बदल जाते हैं; हालांकि अन्य सूत्रों का कहना है कि पत्तियां लालनुमा होती हैं जब ये बढ़ रही होती हैं, परिपक्व या परिपूर्ण रूप से बढ़ जाने पर हरे रंग की हो जाती हैं और उसके बाद पतझड़ में या इनके झड़ने के दौरान ये फिर से लाल, नारंगी, या पीले रंग में बदल जाती हैं। परिपक्व पत्तियों के पत्रक कुछ-कुछ चमकीले होते हैं। इनके पत्रक 3 से 12 सेमी. तक लम्बे होते हैं और शायद ही कभी ये 30 सेमी. तक लम्बे होते हैं। प्रत्येक पत्रक के किनारों पर दांतों की संख्या बहुत कम संख्या में या बिलकुल ही नहीं होती है। लताओं पर स्थित पत्रक समूह एकांतर क्रम में होते हैं और इस पौधे में कांटे बिलकुल ही नहीं होते हैं। पेड़ के तने पर बढ़नेवाली लताएं कई हवाई लाघुमूलों के माध्यम से काफी मजबूती से जुड़ जाती हैं।[2] लताएं अपस्थानिक जड़ों को विकसित करती हैं, या पौधे प्रकंदों या मूल शिखरों से फ़ैल सकते हैं। पॉइज़न आइवी का दूधिया रस हवा के संपर्क में आने के बाद काला हो जाता है।

पॉइज़न आइवी वानस्पतिक या लैंगिक दोनों रूप से फैलता है। पॉइज़न आइवी डाइऑइसियस होते हैं; इस पौधे में मई से जुलाई तक फूल लगते हैं। पीलानुमा- या हरानुमा-सफ़ेद फूल आम तौर पर अस्पष्ट होते हैं जो पतियों के ऊपर 8 सेमी. तक स्थित समूहों में अवस्थित होते हैं। इसका फल बेर जैसा और गुठलीदार होता है जो अगस्त से नवम्बर तक पक जाता हैं और पकने के बाद भूरापन लिए हुए सफ़ेद रंग का होता है।[1] इसका फल कुछ पक्षियों और अन्य पशुओं के लिए सर्दियों के मौसम का एक पसंदीदा भोजन है। इनके बीज मुख्य रूप से पशुओं द्वारा फैलते हैं और पाचक नली से होकर गुजरने के बाद भी इनमें जीवन की क्षमता होती है।

पहचान में सहायक

अधिकांश स्थितियों में पॉइज़न आइवी की पहचान के लिए निम्नलिखित तीन विशेषताएं पर्याप्त हैं: (a) तीन पत्रकों का समूह, (b) एकांतर पत्र व्यवस्था और (c) कांटों का अभाव. हालांकि असंख्य अन्य पौधे इस सरलीकृत वर्णन के अनुरूप होते हैं, लेकिन फिर भी इन मानदंडों वाले किसी भी पौधे से उन लोगों को अपने सहज ज्ञान का इस्तेमाल करके बचना चाहिए जो पॉइज़न आइवी की पहचान से अपरिचित हैं। पत्तियों के क्षतिग्रस्त होने, सर्दियों के मौसम में पत्तीरहित होने और पर्यावरण/या आनुवंशिक कारकों के कारण आसामान्य वृद्धि के दौरान अनुभवी लोगों द्वारा इसकी पहचान कर पाना अक्सर मुश्किल हो जाता है।

विभिन्न स्मरक काव्यात्मक पंक्तियां, पॉइज़न आइवी के अभिलाक्षणिक रूप का वर्णन करती हैं:[3]

  1. "लीव्स ऑफ़ थ्री, लेट इट बी." (तीन पत्रकों वाली पत्तियां, इसे छोड़ दो)
  2. "हेयरी वाइन, नो फ्रेंड ऑफ़ माइन." (मैं रोमदार लता हूं, मेरा कोई दोस्त नहीं है)[4] पॉइज़न आइवी की लताएं बहुत ज़हरीली होती हैं।
  3. "रैगी रोप, डोंट बी ए डोप!" (मेरी चिथड़ेदार रस्सी हैं, लेकिन मूर्ख मत बनो)

!" पेड़ों पर पनपने वाली पॉइज़न आइवी की लताएं देखने में रोएंदार "चिथड़ेदार" होती हैं। यह काव्यपंक्ति पेड़ पर चढ़ने वालों को सावधान रहने की चेतावनी देता हैं।

  1. "वन, टू, थ्री? डोंट टच मी." (एक, दो, तीन? मुझे मत स्पर्श करो)
  2. "बेरीज़ ह्वाइट, रन इन फ्राईट" (बेर सफ़ेद रंग के हैं, लेकिन डरकर भाग जाओ) और "बेरीज़ ह्वाइट, डेंजर इन साईट." (बेर सफ़ेद रंग के हैं, लेकिन सामने खतरा है)[5]
  3. "लोंगर मिडिल स्टेम, स्टे अवे फ्रॉम देम." (बीच वाला तना काफी लम्बा है, लेकिन उनसे दूर रहो) यह मध्य पत्रक को सन्दर्भित करता है जिसका तना जो दोनों तरफ के पत्रकों के डंठलों की तुलना में विशेष रूप से अधिक लम्बा है और जो इसे इसी तरह की दिखने वाली रुस एरोमेटिका - फ्रैग्रंट स्यूमक से अलग सिद्ध करने का एक मुख्य साधन है।
  4. "रेड लीफलेट्स इन द स्प्रिंग, इट्स ए डेंजरस थिंग." (वसंत के मौसम में इसके पत्रकों का रंग लाल हो जाता है, लेकिन यह एक खतरनाक चीज़ है) यह इसके लाल रूप को सन्दर्भित करता है जिसे नए पत्रक कभी-कभी वसंत के मौसम में धारण करते हैं। (ध्यान दें कि बाद में, गर्मियों के मौसम में, पत्रक हरे रंग के हो जाते हैं जो इसे अन्य पौधों से अलग दिखने में काफी मुश्किल बना देता है, जबकि पतझड़ के मौसम में ये लालनुमा-नारंगी रंग के हो सकते हैं।)
  5. "साइड लीफलेट्स लाइक मिटेंस, विल इच लाइक द डिकेंस." (किनारे के पत्रक दस्तानों की तरह लगते हैं, जो डिकेंस की तरह खुजली पैदा करेगा) यह पॉइज़न आइवी की कुछ, न कि सभी, पत्तियों की आकृति को सन्दर्भित करता है, जहां दोनों तरफ के प्रत्येक पत्रक में एक छोटा सा निशान होता है जिससे पत्रक दिखने में एक "अंगूठे" वाले एक दस्ताने की तरह लगता है। (ध्यान दें कि इस काव्यपंक्ति का गलती से इस यह मतलब नहीं निकाला जाना चाहिए कि केवल किनारे वाले पत्रक ही खुजली पैदा करते हैं, क्योंकि वास्तव में पौधे का सम्पूर्ण भाग खुजली पैदा कर सकता है।)
  6. "इफ बटरफ्लाईज़ लैंड देयर, डोंट पुट योर हैण्ड देयर." (अगर तितलियां वहां बैठती हैं, तो आप अपना हाथ वहां न रखें) यह इस बात को सन्दर्भित करता है कि कुछ तितलियां पॉइज़न आइवी पर बैठती हैं, क्योंकि उन पर इसका प्रभाव नहीं पड़ता है, जो उन्हें सुरक्षा प्रदान करती हैं क्योंकि उनके शिकारी पौधे के भक्षण से दूर ही रहते हैं।[6]

शरीर पर प्रभाव

पॉइज़न आइवी नामक इस युरुशियोल-प्रेरित संपर्क त्वचादाह के कारण होने वाली प्रतिक्रिया एक एलर्जी सम्बन्धी प्रतिक्रिया है। लगभग 15%[7] से 30%[8] लोगों में एलर्जी सम्बन्धी कोई प्रतिक्रिया नहीं होती है, लेकिन ज्यादातर लोग युरुशियोल के बार-बार या अत्यधिक संकेंद्रित अनावरण से सुग्राही बन जाएंगे. इन प्रतिक्रियाओं की प्रगति तीव्रग्राहिता तक हो सकती है।

 src=
सड़क के किनारे की पॉइज़न आइवी

युरुशियोल संपर्क स्थापित होने पर त्वचा को गर्म कर देता है जिससे भयंकर खुजली होने लगती है जो बढ़कर लाल रंग की तरह दिखने वाले सूजन या गैर-रंगीन फुंसियों का रूप धारण कर लेता है और उसके बाद छाला बन जाता है। कैलामाइन लोशन से इन घावों का इलाज़ किया जा सकता है, बेचैनी से राहत दिलाने के लिए बुरो के घोल से सेंकना या नहाना लाभप्रद हो सकता है,[9] हालांकि हाल के अध्ययनों से कुछ परंपरागत दवाइयां अप्रभावी साबित हुई हैं।[10][11] पॉइज़न आइवी के इलाज के लिए त्वचाविशेषज्ञों द्वारा अब खुजली से राहत दिलाने वाले ओवर-द-काउंटर (डॉ के परामर्श के बिना ख़रीदे या बेचे जाने वाले) उत्पादों—या सिर्फ दलिया स्नान और बेकिंग सोडा—के इस्तेमाल की सलाह दी जाती है।[12] गंभीर मामलों में, खुले छालेदार घावों और कॉर्टिकॉस्टेरॉयड से मवाद के रिसाव की समाप्ति आवश्यक इलाज़ है।

 src=
पॉइज़न आइवी के संपर्क में आने से बनने वाले छाले

खुजलीदार छालों से निकाले गए रिसने वाले मवाद ज़हर नहीं फैलाते हैं।[13][14][15] बढ़ रहे दाने की आकृति यह दर्शाती है कि कुछ क्षेत्रों में ज़हर की अधिक मात्रा मौजूद थी जहां अन्य क्षेत्रों की तुलना में जल्दी प्रतिक्रिया हुई या यह भी दर्शाती है कि उन वस्तुओं के संपर्क से होने वाला संक्रमण अभी भी जारी है जिससे शुरू में ज़हर फैला था।[13] छाले और रिसाव, रक्त वाहिकाओं का ही नतीजा है जो रिक्त स्थान में वृद्धि कर देते हैं और त्वचा के माध्यम से तरल पदार्थ या मवाद को बहाने लगते हैं; यदि त्वचा को ठंडा कर दिया जाता है तो वाहिकाएं सिकुड़ जाती हैं और बहाव कम हो जाता है। अगर पॉइज़न आइवी को जला दिया जाए और इसके धुंए को सांस के माध्यम से अन्दर खींच लिया जाए तो ये दाने फेफड़ों की भीतरी सतह पर दिखाई देंगे, बेहद दर्द होने लगेगा और शायद घातक सांस की तकलीफ का कारण बनेगा.[16] अगर पॉइज़न आइवी को खा लिया जाए तो पाचक नली, वायुमार्ग, गुर्दा या अन्य अंग क्षतिग्रस्त हो सकते हैं। शारीर के किसी भी हिस्से में होने वाले पॉइज़न आइवी के दाने गंभीरता और इलाज़ के आधार पर एक से चार सप्ताह तक रह सकते हैं। शायद ही कभी किसी मामले में पॉइज़न आइवी की प्रतिक्रिया के लिए अस्पताल में भर्ती होने की आवश्यकता होती है।[13][17]

युरुशियोल तेल कई वर्षों तक सक्रिय रह सकता है इसलिए मृत पत्तियों या लताओं को हाथ लगाने से भी प्रतिक्रिया का सामना करना पड़ सकता है। इसके अलावा, पौधे से अन्य वस्तुओं (जैसे - पालतू फ़र) में हस्तांतरित तेल यदि त्वचा के संपर्क में आ जाए तो इससे भी दाने हो सकते हैं।[18][19] आगे के संचरण की रोकथाम करने के लिए तेल के संपर्क में आए कपड़ों, औज़ारों और अन्य वस्तुओं को धो लेना चाहिए. पॉइज़न आइवी के प्रति संवेदनशील लोगों को आमों से भी एक इसी तरह के दाने का सामना करना पड़ सकता है। पॉइज़न आइवी की तरह आम भी उसी परिवार (ऐनाकार्डियासी) का सदस्य है; आम के पेड़ का रस और आम की छाल का रासायनिक मिश्रण युरुशियोल की तरह ही होता है।[20]

कभी-कभार संबंधित फ्रैग्रंट स्यूमक (रुस एरोमेटिका) या जापानी लाख के पेड़ के संपर्क से होने वाली इसी तरह की प्रतिक्रियाओं की खबर मिलती रही है।

एक जैसे दिखने वाले पौधे

  • वर्जिंस बोवर (क्लेमाटिस वर्जीनियाना) (डेविल्स डार्निंग नीडल्स, डेविल्स हेयर, लव वाइन, ट्रैवलर्स जॉय, वर्जिंस बोवर, वर्जीनिया वर्जिंस बोवर, वाइल्ड हॉप्स और वूडबाइन के नाम से भी जाना जाता है; समानार्थक शब्द - क्लेमाटिस वर्जीनियाना एल. वर. मिसौरिएन्सिस (Rydb.) पामर और स्टेयरमार्क [1]) संयुक्त राज्य अमेरिका के मूल के रैनुन्कुलेसी परिवार की एक लता है। यह पौधा एक ऐसी लता है जो 10 से 20 फुट तक की लम्बाई तक ऊपर चढ़ सकती है। यह जंगल के किनारों पर, नम ढलानों पर, बाड़े की पंक्तियों पर, झाड़ियों में और धारा-तटों पर पनपते हैं। यह जुलाई और सितंबर के बीच लगभग एक इंच व्यास वाले सफेद, सुगंधित फूल उत्पन्न करता है।
  • बॉक्स-एल्डर (एसर नेगुन्डो) के नवजात पौधों के पत्ते ऐसे होते हैं जो देखने में बिलकुल पॉइज़न आइवी की पत्तियों की तरह लग सकते हैं, हालांकि पौधे की समरूपता खुद ही बहुत अलग है। हालांकि बॉक्स एल्डरों में अक्सर पांच या सात पत्रक होते हैं, जिनमें से तीन पत्रक, ख़ास तौर पर छोटे-छोटे नवजात पौधों में, आम होते हैं। पत्तियों के स्थान को देखने के तरीके से दोनों में फर्क किया जा सकता है जहां पत्ते का डंठल मुख्य शाखा से मिलता है (जहां तीनों पत्रक जुड़े होते हैं). पॉइज़न आइवी की पत्तियां एकांतर क्रम में होती हैं, जिसका मतलब है कि तीन-पत्रक वाली पत्तियां मुख्य शाखा के साथ एकांतर क्रम में होती हैं। मेपल (बॉक्स-एल्डर इसी का एक प्रकार है) की पत्तियां विपरीत क्रम में होती हैं; एकदम से विपरीत दिशा में पत्तियों के दूसरे डंठल का होना बॉक्स-एल्डर की विशेषता है।
  • वर्जीनिया क्रीपर (पार्थेनोसिसस क्विनक्यूफोलिया) की लताएं देखने में पॉइज़न आइवी की तरह लग सकती हैं। तरुण पत्तों में तीन पत्रक हो सकते हैं लेकिन पत्ते के किनारों पर कुछ क्रकच या दांत होते हैं और पत्ते का सतह कुछ-कुछ झुर्रीदार होता है। 0 हालांकि, वर्जीनिया क्रीपर के अधिकांश पत्तों में पांच पत्रक होते हैं। वर्जीनिया क्रीपर और पॉइज़न आइवी संभवतः एक साथ, यहां तक कि एक ही पेड़ पर, पनपते हैं। ध्यान रखें कि यहां तक कि जिन लोगों में पॉइज़न आइवी के प्रति कोई एलर्जी सम्बन्धी प्रतिक्रिया नहीं होती हैं, उन्हें वर्जीनिया क्रीपर के रस में पाए जाने वाले ऑक्सालेट क्रिस्टल से एलर्जी हो सकती है।
  • वेस्टर्न पॉइज़न-ओक (टॉक्सिकोडेंड्रोन डाइवरसिलोबम) के पत्रक भी तना के सिरे पर तीन की संख्या में होते हैं, लेकिन प्रत्येक पत्रक का आकार कुछ हद तक ओक के पत्ते की तरह होता है। वेस्टर्न पॉइज़न-ओक केवल पश्चिमी संयुक्त राज्य अमेरिका और कनाडा में पनपता है, बहुत से लोग पॉइज़न आइवी को पॉइज़न ओक के रूप में सन्दर्भित करेंगे. इसका कारण यह है कि पॉइज़न आइवी अपने पर्यावरण की नमी और चमक के आधार पर या तो आइवी-जैसे रूप में या झाड़ीनुमा ओक-जैसे रूप में पनपेंगे. आइवी का यह रूप छायादार क्षेत्र पसंद करता है और जहां बहुत कम धूप निकलती हो, पेड़ों के तनों की ओर चढ़ने के लिए बढ़ता है और जमीन पर चारों तरफ बड़ी तेज़ी से फ़ैल सकता है।
  • पॉइज़न स्यूमक (टॉक्सिकोडेंड्रोन वर्निक्स) के पत्ते 7 से 15 पत्रकों वाले यौगिक पत्ते होते हैं। पॉइज़न स्यूमक में कभी भी केवल तीन पत्रक नहीं होते हैं।
  • कुड्ज़ू (प्यूरेरिया लोबाटा) एक गैर-विषैली खाद्य लता है जो बड़े पैमाने पर छोटे वनस्पतियों पर चढ़ता है या पेड़ों में ऊंचाई पर पनपता है। कुड्ज़ू दक्षिणी संयुक्त राज्य अमेरिका में पाई जाने वाली आक्रामक प्रजाति है। पॉइज़न आइवी की तरह इसके तीन पत्रक होते हैं, लेकिन पत्रक पॉइज़न आइवी के पत्रकों की तुलना में बड़े होते हैं और रोमदार किनारों के साथ नीचे की तरफ भी रोमिल होते हैं।
  • जामुन और रसभरी (रूबस spp.) पॉइज़न आइवी के समान हो सकते हैं, जिसके साथ वे क्षेत्र का साझा कर सकते हैं। एक तरफ, जामुन और रसभरी और दूसरी तरफ, पॉइज़न आइवी, के बीच का मुख्य अंतर यही है कि जामुन और रसभरी के तनों पर प्रायः हमेशा ही कांटे दिखाई देते हैं, जबकि पॉइज़न आइवी का तना चिकना होता है। इसके अलावा, जामुन और रसभरी के कुछ पत्तों के तीन-पत्रक वाली पद्धति में पौधे के बढ़ने के दौरान बदलाव आता है: मौसम में बाद में उत्पन्न होने वाले पत्तों में तीन के बजाय पांच पत्रक होते हैं। जामुन और रसभरी के पत्तों के किनारे-किनारे कई सुन्दर-सुन्दर दांत होते हैं और उनके पत्तों के सबसे ऊपरी सतह बहुत झुर्रीदार होते हैं जहां धारियां होती हैं और पत्तों का निचला हिस्सा पुदीने की तरह हल्का हरापन लिए हुए सफ़ेद रंग का होता है। पॉइज़न आइवी पूरी तरह से हरे रंग की होती है। पॉइज़न आइवी का तना भूरे रंग का और बेलनाकार होता है, जबकि जामुन और रसभरी हरे रंग के हो सकते हैं, अनुप्रस्थ-काट की तरफ वर्गाकार हो सकते हैं और इन पर कांटे हो सकते हैं। रसभरी और जामुन वास्तव में लताएं नहीं हैं; अर्थात्, वे अपने तनों को सहारा देने के लिए पेड़ों से जुड़ते नहीं हैं।
  • रिवरबैंक ग्रेप (वाइटिस राइपेरिया) की मोटी-मोटी लताएं, जिसकी छोटी-छोटी जड़े दिखाई नहीं देती हैं, पॉइज़न आइवी की लताओं से अलग है, जिसकी इतनी सारी छोटी-छोटी जड़े होती हैं कि पेड़ तक पहुंचने वाला उसका तना रोमदर लगता है। रिवरबैंक ग्रेप की लताओं का रंग कुछ-कुछ बैंगनी रंग की तरह होता है, इनकी लताएं अपने सहायक पेड़ों से दूर लटकी रहती हैं और इनके छाल चिथड़ेदार होते हैं; पॉइज़न आइवी की लताएं भूरे रंग की होती हैं जो अपने सहायक पेड़ों से जुड़ी रहती हैं और इनके छाल चिथड़ेदार नहीं होते हैं।
  • फ्रैग्रंट स्यूमक (रुस एरोमेटिका) की आकृति बहुत कुछ पॉइज़न आइवी की तरह ही होती है। हालांकि दोनों प्रजातियों में तीन-तीन पत्रक होते हैं, लेकिन पॉइज़न आइवी का केन्द्रीय पत्रक एक लम्बे डंठल पर स्थित होता है, जबकि फ्रैग्रंट स्यूमक के केन्द्रीय पत्रक का डंठल स्पष्ट रूप से दिखाई नहीं देता है। फ्रैग्रंट स्यूमक में वसंत के मौसम में पत्तियों से पहले फूल लगते हैं, जबकि पॉइज़न आइवी में पत्तियों के आगमन के बाद ही फूल लगते हैं। फ्रैग्रंट स्यूमक के फूल और फल तने के सिरे पर होते हैं, लेकिन पॉइज़न आइवी में तने के मध्य भाग के किनारों पर होते हैं।

इन्हें भी देखें

सन्दर्भ

  1. USDA अग्नि प्रभाव सूचना व्यवस्था: टॉक्सिकोडेंड्रोन रेडिकंस
  2. पेटराइड्स, जॉर्ज ए. ए फील्ड गाइड टू ट्रीज़ एण्ड श्रब्स (पीटरसन फील्ड गाइड्स), बोस्टन: ह्यूटन मिफलिन कंपनी, वर्ष 1986, पृष्ठ 130.
  3. "Poison Ivy Treatment Guide , Getting Rid of the Plants: Identifying Poison Ivy". |title= में 27 स्थान पर line feed character (मदद)
  4. http://www.parks.ca.gov/pages/735/files/transcriptmtlivermoreangelisland.pdf पृष्ठ 3.
  5. काम्प क्रस्टी
  6. मिशेल, रॉबर्ट. टी., "बटरफ्लाईज़ एण्ड मॉथ्स," न्यूयॉर्क: सेंट मार्टिंस प्रेस, वर्ष 2001, पृष्ठ 133.
  7. हाउस्टफवर्क्स "हाउ पॉइज़न आइवी वर्क्स"
  8. विश्व के ज़हरीले पौधों से संपर्क
  9. विल्सन, डब्ल्यू. एच. और लॉडरमिल्क, पी. (2006). मैटरनल चाइल्ड नर्सिंग केयर (तीसरा संस्करण). सेंट लुइस: मॉसबी एल्सेवियर.
  10. "American Topics. An Outdated Notion, That Calamine Lotion". मूल से 19 मई 2007 को पुरालेखित. अभिगमन तिथि 19 जुलाई 2007.
  11. ऐपल, एल.एम. ओमार्ट और आर.एफ. स्टर्नर, ज़िंक ऑक्साइड: ए न्यू पिंक, रिफ्रैक्टिव माइक्रोफॉर्म क्रिस्टल . AMA आर्क डर्माटॉल 73 (1956), पीपी. 316-324. PMID 13301048
  12. "American Academy of Dermatology - Poison Ivy, Oak & Sumac".
  13. "Treating Poison Ivy Rash With Home Remedies: Jewelweed;Is Poison Ivy Rash Contagious?".
  14. "Facts about Poison Ivy: Is it contagious?".
  15. "Poison Ivy Treatment Guide, Outsmarting Poison Ivy: Treating Poison Ivy Exposures". अभिगमन तिथि जून 01, 2008. |accessdate= में तिथि प्राचल का मान जाँचें (मदद)
  16. "Facts about Poison Ivy: How do you get poison ivy?".
  17. "Facts about Poison Ivy: How long does the rash last?, What can you do once the itching starts?, How do you get poison ivy?".
  18. पॉइज़न आइवी, ओक और स्यूमक
  19. "Facts about Poison Ivy: How do you get poison ivy?, Pets and Poison Ivy, How long does the oil last?".
  20. आम और पॉइज़न आइवी (न्यू इंग्लैंड का चिकित्सा वेब अनुच्छेद जर्नल)

बाहरी कड़ियाँ

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
विकिपीडिया के लेखक और संपादक
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia emerging languages

पॉइज़न आइवी: Brief Summary ( хинди )

добавил wikipedia emerging languages

टॉक्सिकोडेंड्रोन रेडिकंस (पॉइज़न आइवी ; पुराने समानार्थक शब्द रुस टॉक्सिकोडेंड्रोन, रुस रेडिकंस), ऐनाकार्डियासी परिवार का एक पौधा है। यह एक जंगली लता है जो युरुशियोल नामक एक त्वचा प्रदाहक उत्पन्न करने की अपनी क्षमता के लिए काफी मशहूर है जो अधिकांश लोगों में होने वाली एक खुजली वाली फुंसी का कारण है जिसे तकनीकी तौर पर युरुशियोल-प्रेरित संपर्क त्वचादाह के रूप में जाना जाता है लेकिन यह एक वास्तविक आइवी (हेडेरा) नहीं है।

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
विकिपीडिया के लेखक और संपादक
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia emerging languages

நஞ்சுப் படர்க்கொடி ( тамилски )

добавил wikipedia emerging languages

டாக்ஸிகோடென்ட்ரான் ரேடிகான்ஸ் (பாய்சன் ஐவி எனும் நஞ்சுப் படர்க்கொடி; இதன் பண்டைய பெயர்கள் ரஸ் டாக்ஸிகோடென்ட்ரான் , ரஸ் ரேடிகான்ஸ்) [1] அனகார்ட்டிகே என்னும் குடும்பத்தைச் சார்ந்த ஒரு செடியாகும். இது பலருக்கும் சருமத்தில் அரிக்கும் ஒரு வெடிப்பை உருவாக்கும் உருஷியால் என்னும் ஒரு சரும எரிச்சலை ஏற்படுத்தும் எண்ணெய்ச் சுரப்பி என மிகுந்த அளவில் அறியப்படும் ஒரு காட்டுப் படர்க்கொடி வகையாகும்; இந்த நமைச்சல் உருஷியாலால்-தோற்றுவிக்கப்படும் தொற்றுத் தோல் அழற்சி என அறிவியற் சொல்லாக அறியப்படுகிறது. ஆனால் இந்தக்கொடி உண்மையான படர்க்கொடி (ஹெடெரா) அல்ல.

வளர்விடமும் எல்லைகளும்

நஞ்சுப் படர்க்கொடி கனடாவின் கரையோர மாநிலங்கள், கியூபெக் மற்றும் ஆன்டாரியோ ஆகியவை உள்ளிட்ட வட அமெரிக்கா முழுவதும், மற்றும் வட டகோடாவைத் தவிர ராக்கீஸின் கிழக்கில் உள்ள அனைத்து ஐக்கிய மாநில நாடுகள், மற்றும் மெக்ஸிகோவின் மலை நிறைந்த பகுதிகள் மற்றும் அவற்றைச் சுற்றி1,500 m (4,900 ft) (காண்க: காகுவிஸ்டில் அல்லது காகிஸ்டில்- நஹாட்1 சொல்) வளர்கின்றன; இவை மரங்கள் நிறைந்த பகுதியில், குறிப்பாக விளிம்புப் பகுதிகளில் வழக்கமாகக் காணப்படுகின்றன. வெளிப்படையான கற்கள் நிறைந்த பகுதிகள் மற்றும் திறந்தவெளிகள், பாதிப்புக்குள்ளான பகுதிகள் ஆகியவற்றிலும் இவை வளர்கின்றன. இது சிறிதளவே நிழலில் வளரக்கூடிய தன்மையுடையது என்றாலும், காட்டில் கீழே படரும் ஒரு செடியாகவும் வளர்கிறது.[1] இந்தச் செடி, புதிய இங்கிலாந்து, மத்திய-அட்லாண்டிக் மற்றும் தென்கிழக்கு ஐக்கிய நாடுகளின் புறநகர் மற்றும் புறநகர் தாண்டிய பகுதிகளில் மிகச் சாதாரணமாக உள்ளது. இதை ஒத்த இனமான, பாய்ஸன்-ஓக் மற்றும் டாக்ஸிகோடென்ட்ரான் ரிட்பெர்கி ஆகியவை மேற்கு வட அமெரிக்காவில் காணப்படுகின்றன. நஞ்சுப் படர்க்கொடி வளரக் கூடிய இடங்களின் உயர வரம்பானது வெவ்வேறு இடங்களில் வேறுபட்டதாக இருப்பினும், இது1,500 m (4,900 ft)க்கு மேல் உயரமான இடங்களில் அரிதாகவே வளர்கிறது.[1] இந்தச் செடிகள் புதர் போல 1.2 மீட்டர்கள் (3.9 அடிகள்) உயரத்திற்கு, 10–25 cm (3.9–9.8 in) உயரத்திற்கு நிலப்படுகை போலவோ, அல்லது பல்வேறு ஆதாரங்களுடன் பற்றிக்கொண்டு ஏறும் கொடியாகவோ வளர்கின்றன. பழைய பற்றுக்கொடிகள் உறுதியான துணை வலுவுகளுடன், முதற்பார்வையில் மரத்தின் பெருங்கிளைகள் என தவறாக எண்ணக் கூடிய வண்ணம் பக்கவாட்டுக் கிளைகளை வெளியிடுகின்றன.

இது பாலைவனங்களிலும் உலர்ந்த நிலைகளிலும் வளர்வதில்லை என்றாலும், மண்ணின் ஈரத்தன்மைக்கு இது குறிப்பான மிகு உணர்வு கொண்டிருப்பதில்லை. இது பல்வகை மண் வகைகளிலும், மற்றும் மண்ணின் பிஹெச் 6.0 (அமிலத்தன்மை)யிலிருந்து 7.9 வரை (மிதமான காரத்தன்மை) இருப்பதிலும் வளர்கின்றது. இது, பருவகால வெள்ளங்கள் மற்றும் சற்றே உப்பு கொண்ட நீர் உள்ள இடங்களில் வளரக் கூடியது.[1]

இது ஐரோப்பியர்கள் முதலில் வட அமெரிக்காவிற்குள் வந்தபோது இருந்ததை விட தற்பொழுது மேலும் பொதுவானதாக உள்ளது. காடுகள் மற்றும் மேம்படுத்தாத நிலங்களுக்கு அருகில் முன்னேறி வரும் கட்டிடத் தொழிலானது "விளிம்பு சாயல்களை"த் தோற்றுவித்து, இத்தகைய இடங்களில் நஞ்சுப் படர்க்கொடி பரந்தகன்ற செழுமையான கொடிகளாய் வளர உதவுகிறது. இது ஐக்கிய நாடுகளின் மின்னெஸோட்டா மற்றும் மிச்சிகன் மற்றும் கனடாவின் மாநிலமான ஆன்டேரியோ ஆகிய இடங்களில் நச்சுத்தன்மை வாய்ந்த களைச்செடி எனப் பட்டியலிடப்பட்டுள்ளது.

நஞ்சுப் படர்க்கொடி செடியும் அதன் இனச் செடிகளும் ஐரோப்பாவில் ஏறத்தாழ அறியப்படாமலேயே உள்ளன. ஐக்கிய மாநிலங்கள் மற்றும் கனடாவிற்கு வருகை புரியும் பல ஐரோப்பியர்களும் இத்தகைய ஆபத்தான செடி இந்தக் கண்டத்தில் மிகச் சாதாரணமாகக் காணப்படுவதை அறிந்து வியப்படைகின்றனர்.

விரிவுரை

 src=
வழக்கமான சிவப்பு "உரோமங்களுடன்" நஞ்சுப் படர்க்கொடி பற்றுக்கொடி (இலைகளைப் போலவே கொடிகளும் மனிதர்களுக்கு மிகுந்த நச்சுத்தன்மையுடையவை)

நஞ்சுப் படர்க்கொடிச் செடியின் உதிரக்கூடிய இலைகள் மூன்று வாதுமை-வடிவ சிற்றிலைகளுடன் முச்சிற்றிலை வடிவமாய் காணப்படுகின்றன.[1] இலையின் நிறம் இளம் பச்சையிலிருந்து (சாதாரணமாக இளம் இலைகள்) அடர்ந்த பச்சை வரை (முதிர்ந்த இலைகள்) உள்ளன. உதிரும் பொழுது அவை ஒளிரும் சிவப்பு நிறமாக மாறுகின்றன; எனினும் இலைகள் விரிவடையும் போது சிவப்பாகவும், முதிரும்போது பச்சையாக மாறியும், பின்னர் உதிரும்பொழுது மறுபடி சிவப்பாக, செம்மஞ்சள் அல்லது மஞ்சளாக மாறுவதாகவும் வேறு சில தோற்றுவாய்கள் உரைக்கின்றன. முதிர்ந்த இலைகளின் சிற்றிலைகள் சற்றே பளபளப்பாக இருக்கின்றன. இந்தச் சிற்றிலைகள் மூன்றிலிருந்து 12 செமி வரையிலும், அரிதாக 30செமி வரையிலும், நீளம் கொண்டுள்ளன. ஒவ்வொரு சிற்றிலையிலும் அதன் விளிம்புகளில் குறைந்த அளவு பற்களே உள்ளன; அல்லது அவை இல்லாமல் இதன் மேற்பரப்பானது வழவழப்பாக அமைந்துள்ளது. மேலே பற்றி எழும்பும் கொடியில் சிற்றிலைக் கொத்துக்கள் ஒன்று விட்டு ஒன்றாக இருக்கின்றன; மேலும் இந்தச் செடியில் முட்கள் இருப்பதில்லை. அடிமரத்தைப் பற்றி வளரும் கொடி வகைகள் உயர்ந்த வேர்க்கால்கள் மூலமாக அவற்றோடு இறுக ஒட்டியிருக்கின்றன.[2] இந்தக் கொடி வகைகள் வெளிப்புற வேர்களை உருவாக்குகின்றன, அல்லது இந்தச் செடி வேர்த்தண்டுக்கிழங்குகளிலிருந்து அல்லது வேர்த்தலைகளிலிருந்தும் பரவக்கூடும். நஞ்சுப் படர்க்கொடிச் செடியின் பால் போன்ற சாறானது காற்றில் வெளிப்பட்ட பின்பு கருமையடைகிறது.

நஞ்சுப் படர்க்கொடி தாவர மற்றும் பாலின ஆகிய இரு முறைகளிலும் பரவுகிறது. நஞ்சுப் படர்க்கொடி ஒரு இரு பால் செடியாகும்; இதில், மே மாதத்திலிருந்து ஜூலை மாதம் வரை மலர்கள் உருவாகின்றன. மஞ்சள் அல்லது பச்சையான-வெள்ளை மலர்கள் தெளிவாகப் புலப்படாதவையாகவும், இலைகளுக்கு மேல் எட்டு செமீ உயரத்தில் கொத்துக்களாகவும் அமைகின்றன. பெர்ரி கனியைப் போன்ற, ஆகஸ்ட் துவங்கி நவம்பர் மாதம் வரை முதிர்வதான இதன் உள்ளோட்டுச் சதைக்கனி, சாம்பல்-வெண்மை நிறத்தைக் கொண்டிருக்கும்.[1] இதன் கனிகள், சில பறவைகள் மற்றும் சில விலங்குகளுக்கு மிகவும் உவப்பான குளிர்கால உணவாகும். இதன் விதைகள் பெரும்பாலும் விலங்குகளால் பரப்பப்படுகின்றன; இவை அவற்றின் செரிமானப்பாதை வழியாக வெளிவந்த பின்னரும் வளரும் ஆற்றல் கொண்டுள்ளவையாகத் திகழ்கின்றன.

அடையாளமறிவதற்கான உதவிகள்

நஞ்சுப் படர்க்கொடி செடியைக் கண்டறிவதற்கு, பெரும்பாலான நேரங்களில் கீழ்க்காணும் மூன்று இயல்புகள் போதுமானவை: (அ)மூன்று சிற்றிலைகளின் கொத்து, (ஆ)ஒன்றை அடுத்து மற்றொன்றாக உள்ள இலையமைப்பு, மற்றும் (இ)முட்கள் இன்மை. இந்த எளிமையான விவரிப்பு வேறு பல செடிகளுக்கும் பொருந்தும் எனினும், நஞ்சுப் படர்க்கொடி செடியைப் பற்றிக் கண்டறிய இயலாதவர்கள் இத்தகைய இயல்புகள் உள்ள எந்தச் செடியையும் விழிப்புடன் தவிர்த்து விட வேண்டும். இலைகள் பழுதடைதல், குளிர் காலங்களில் இலைகள் இல்லாதிருத்தல் மற்றும் சுற்றுச் சூழல் மற்றும்/அல்லது மரபு முறைகள் ஆகியவற்றால் வழக்கத்திற்கு மாறான வளர்ச்சியமைப்புகள் போன்றனவற்றால், அனுபவம் நிறைந்தவர்களுக்கும் இந்தச் செடியைக் கண்டறிவது சில சமயங்களில் கடினமாக உள்ளது.

நினைவு கூரத்தக்க பல்வேறு பாடல்கள் நஞ்சுப் படர்க்கொடியின் குணாதிசயமான தோற்றத்தை விவரிக்கின்றன:[3]

  1. "இலைகள் மூன்று, இருக்கட்டும் நன்று."
  2. "உரோமமுள்ள படர்க்கொடி, நண்பன் எனக்கது இல்லையடி."[4] நஞ்சுப் படர்க்கொடியின் கொடிகள் மிகுந்த நச்சுத்தன்மை கொண்டவை.
  3. "கந்தல் கயிறு, பேதமையற்று நீ இரு.

!" மரத்திலுள்ள நஞ்சுப் படர்க்கொடியின் கொடிகள் ஒரு வித உரோமமுள்ள "கந்தலான" தோற்றம் கொண்டுள்ளன.

மரம் ஏறுபவர்கள் கவனத்துடன் இருக்குமாறு இந்தப் பாடல் எச்சரிக்கிறது.

  1. "ஒன்று, இரண்டு, மூன்று? என்னைத் தொடாமலிருப்பது நன்று."
  2. "பழங்கள் வெள்ளை நிறத்தில், ஓடி விடு அச்சத்தில்" மற்றும் "பழங்கள் நிறம் வெண்மையில், ஆபத்து உனக்கு அண்மையில்."[5]
  3. "நீளமான நடுத் தண்டு; விலகியிரு நீ அவற்றைக் கண்டு." இது பக்கவாட்டில் உள்ள இரண்டு சிற்றிலைகளை விடவும் நீளமான தண்டுடைய மத்தியில் உள்ள சிற்றிலையை குறிக்கிறது. மேலும் இதைப் போன்று தோற்றமளிக்கும் ரஸ் அரோமாடிக்கா என்னும் வாசனையுள்ள மலர்கள் மலரும் தரும் செடியான ஃப்ராக்ரண்ட் சுமாக்|ரஸ் அரோமாடிக்கா என்னும் வாசனையுள்ள மலர்கள் மலரும் தரும் செடியான ஃப்ராக்ரண்ட் சுமாக்கிலிருந்து இதை வேறுபடுத்தி அறியவும் குறிப்பாக உதவுகிறது.
  4. "வசந்தத்தில் சிவப்புச் சிற்றிலைகள், அவை ஆபத்தின் நிலைகள்." வசந்தகாலங்களில் சில சமயங்களில் புதிய சிற்றிலைகள் கொள்ளும் சிவப்புத் தோற்றத்தை இது குறிக்கிறது. (பின்னர், வேனிற் காலங்களில், சிற்றிலைகள் பச்சையாக இருப்பது, அவற்றை மற்ற செடிகளிலிருந்து வேறுபடுத்துவதைக் கடினமாக்குகிறது; இலையுதிர் காலங்களில் அவை செந்நிற-செம்மஞ்சள் வண்ணமாக இருக்கும் என்பதை அறிக.)
  5. "கையுறை போலிருக்கும் பக்கவாட்டுச் சிற்றிலைகள்; அளிக்கும் அவை பேய்களைப் போல் நமைச்சல்கள்." இது அனைத்து நஞ்சுப் படர்க்கொடி இலைகளையும் அல்லாது, சிலவற்றின் தோற்றத்தைக் குறிக்கிறது; இதில் இரண்டு பக்க சிற்றிலைகளும் ஒரு சிறிய வெட்டுத் தடங்கொண்டுள்ளன. இதுவே "கட்டை விரல்" கொண்ட கையுறை போல இது தோற்றமளிக்குமாறு செய்கிறது. (பக்கவாட்டுச் சிற்றிலைகள் மட்டுமே நமைச்சலை ஏற்படுத்தும் என்று இந்தப் பாடலைத் தவறாகப் பொருள் கொள்ளக்கூடாது; உண்மையில் இந்தச் செடியின் அனைத்துப் பாகங்களுமே நமைச்சலை உருவாக்கும் என்பதைக் கருத்தில் கொள்ளவும்.)
  6. "வண்ணத்துப்பூச்சிகள் இறங்கும் இத்தடத்தில், உன் கையை நீ வைக்காதே அவ்விடத்தில்." சில வண்ணத்துப்பூச்சிகள் நஞ்சுப் படர்க்கொடி செடியின் மேல் அமர்ந்தாலும் அவை பாதிக்கப்படுவதில்லை; அதுவே அவற்றை இரையாக்கிக் கொள்ளும் சில விலங்குகளிடமிருந்து அவற்றை காப்பாற்றுகிறது. ஏனெனில் அந்த விலங்குகள் இந்தச் செடியை தவிர்த்து விடும் என்பதை இந்த வரிகள் குறிக்கின்றன.[6]

உடலின் மீதான விளைவுகள்

முதன்மைக் கட்டுரை: Urushiol-induced contact dermatitis

நஞ்சுப் படர்க்கொடிச் செடியால் உருவாக்கப்படும் எதிர்விளைவான, உருஷியால்-தூண்டு தொற்று தோல் அழற்சி என்பது ஒரு ஒவ்வாமை எதிர்விளைவு. 15%[7] லிருந்து 30%[8] மக்கள் ஒவ்வாமைக்கான பதிலிறுப்பு கொண்டிருப்பதில்லை; எனினும் பலர், மீண்டும் அல்லது அதிக அளவில் செறிவுற்ற உருஷியாலுக்கு உட்படுத்தப்பட்டால் ஒவ்வமைக்கான மிகு உணர்ச்சியைக் கொள்வர். இத்தகைய எதிர்விளைவுகள் கடும் ஒவ்வாமை என்னும் நிலைக்குக் கொண்டு செல்லலாம்.

 src=
ஒரு சாலையோரத்தில் நஞ்சுப் படர்க்கொடி

உருஷியால் என்பது தொட்டவுடன் தோலுடன் பிணைந்து கொண்டு பலத்த நமைச்சலை உருவாக்கும்; இதுவே சிவந்த நிறமுடன் வீக்கமடைந்து அல்லது நிறமற்ற தடிப்புகளாக மாறிப் பின்னர் கொப்புளங்கள் ஆகிறது. சில பாரம்பரிய மருந்துகள் இதன் மீது பயனற்றவை என்று அண்மையிலான ஆய்வுகள் உரைப்பினும், இந்தச் சிதைவுகள் காலமைன் என்னும் கழுவுநீர்மம் கொண்டு சிகிச்சையளிக்கப்படலாம்; பர்ரோவின் நீர்மம் இந்தப் புண்களை அமிழ்த்தியோ, கழுவியோ அசௌகரியத்திலிருந்து நிவாரணம் அளிக்கிறது[9].[10][11] நமைச்சலிலிருந்து நிவாரணம் அளிப்பதற்கு சாதாரணமாக கிடைக்கும் தயாரிப்புகள்-அல்லது எளிமையான புல்லரிசிக்கூழால் கழுவுதல் மற்றும் சமையல் சோடா-ஆகியவை நஞ்சுப் படர்க்கொடிச் செடியால் பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு சிகிச்சையளிக்க தோல் மருத்துவர்களால் தற்பொழுது பரிந்துரைக்கப்படுகிறது.[12] தீவிரமான தருணங்களில், திறந்த கொப்புளங்களிலிருந்து தெளிவான திரவங்கள் சுரக்கும். இந்த நிலையில் புறணி இயக்க ஊக்கிகள் கொண்டு சிகிச்சை அளிப்பது தேவைப்படும்.

 src=
நஞ்சுப் படர்க்கொடியைத் தொடுவதால் உருவாகும் கொப்புளங்கள்

இவ்வாறு அரிப்பெடுக்கும் கொப்புளங்களிலிருந்து சுரக்கும் திரவங்கள் நச்சுத்தன்மையைப் பரப்புவதில்லை.[13][14][15] சில இடங்கள் அதிக அளவில் நச்சு கொண்டு மற்ற இடங்களை விட வேகமாக எதிர்விளைவுகளை ஏற்படுத்துகின்றன அல்லது முதலில் நச்சுத்தன்மை பரவிய பொருளோடு இன்னமும் இணைப்பு இருப்பதால் தொற்று பரவுகிறது என்பதையே பரவும் தோல் கரப்பான்கள் உணர்த்துகின்றன.[13] கொப்புளங்கள் மற்றும் திரவம் சுரப்பது என்பதானது ரத்த நாளங்களுக்குள் இடைவெளிகள் உண்டாகி அவையே சருமத்தின் வழியாக திரவமாக ஒழுகுவதால் விளைவதாகும்; சருமத்தைக் குளிரச் செய்து விட்டால், இந்த நாளங்கள் குறுகி திரவம் சுரப்பதும் குறைந்து விடும். நஞ்சுப் படர்க்கொடிச் செடியை எரித்து அதன் புகையை சுவாசித்தால், இந்தத் தடிப்பானது நுரையீரல்களின் ஓரங்களில் ஏற்படும். அதனால் மிகுந்த வலியும், சில வேளைகளில் உயிருக்கு ஆபத்து விளைவிக்கும் அளவிற்கு சுவாசத்தில் சிரமும் நிகழக்கூடும்.[16] இந்த நஞ்சுப் படர்க்கொடிச் செடியை உட்கொண்டால், செரிமான உறுப்புகள், சுவாசப் பாதை, சிறுநீரகங்கள் அல்லது வேறு உறுப்புகளும் பாதிக்கப்படலாம். நஞ்சுப் படர்க்கொடியால் விளைந்த தோல் கரப்பான், அதன் தீவிரம் மற்றும் சிகிச்சையைப் பொறுத்து, ஒன்றிலிருந்து நான்கு வாரங்கள் வரை நீடிக்கும். சில அரிதான சமயங்களில், நஞ்சுப் படர்க்கொடியின் எதிர்விளைவுகளின் காரணமாக மருத்துவமனையில் சேர்ப்பதும் அவசியமாகலாம்.[13][17]

உருஷியால் பல வருடங்களுக்கு எண்ணெய்ச் செயற்பாட்டுடன் இருக்கக்கூடும். எனவே காய்ந்து உதிர்ந்த இலைகள் மற்றும் கொடிகளைத் தொடுவதும் கூட எதிர்விளைவை ஏற்படுத்தலாம். மேலும், செடியிலிருந்து மற்ற பொருள்களுக்கு மாறிய எண்ணெய் (செல்லப்பிராணிகளின் ரோமம் போன்றவை) இந்தப் பொருள் தோலுடன் தொடர்புறும் போது தோல் கரப்பானை உருவாக்கலாம்.[18][19] இந்த எண்ணெய் பட்ட ஆடைகள், கருவிகள் மற்றும் இதர பொருட்கள் ஆகியவற்றை, இது மேலும் பரவுவதைத் தடுக்கும் வண்ணம், நன்கு கழுவ வேண்டும். நஞ்சுப் படர்க்கொடிச் செடிக்கு மிகு உணர்வு கொண்டவர்கள் இதே போன்ற ஒரு அனுபவத்தை மாங்காய்களிடத்தும் பெறக்கூடும். மாங்காய்களும் நஞ்சுப் படர்க்கொடி சார்ந்த அதே (அனகார்டிகே) குடும்பத்தையே சார்ந்தவை; மாமரத்தின் சாறு மற்றும் மாங்காய்களின் தோல் உருஷியால் போன்ற ஒரு ரசாயனக் கலவை கொண்டதாகும்.[20]

இதனுடன் தொடர்புடைய வாச மலர்கள் பூக்கும் செடியான ரஸ் அரோமாட்டிகா அல்லது ஜப்பானிய லேக்கர் மரம் ஆகியவற்றைத் தொடும்போதும், சில சமயங்களில், இதைப் போன்ற எதிர்விளைவுகள் உருவாவதாக அறிவிக்கப்பட்டுள்ளது.

ஒத்த-தோற்றமுள்ள செடிகள்

  • வெர்ஜின்ஸ் போவர் (க்ளெமாடிஸ் வெர்ஜினியானா ) (ஆவிகளின் தைக்கும் ஊசிகள், ஆவிகளின் முடி, காதற் கொடி, பயணியின் சந்தோஷம், கன்னியின் இருப்பிடம், வெர்ஜினியா கன்னியின் இருப்பிடம், விலங்குகளின் துள்ளல் மற்றும் மணமுள்ள மலர்கள் கொண்ட படர்க்கொடி; சின். க்ளெமாடிடிஸ் வெர்ஜினியானா எல். வார். மிசௌரியென்ஸிஸ் (ரிட்ப்) பால்மெர் அண்ட் ஸ்டேயர்மார்க் [1]) என்றும் அறியப்படும்) ஐக்கிய நாடுகளின் பழமையான இரானங்க்யுலாகே குடும்பத்தைச் சார்ந்த படர்க்கொடியாகும். இந்தச் செடி 10-20 அடி உயரம் எழும்பக் கூடிய ஒரு படர்க்கொடியாகும். இது காடுகளின் விளிம்புகள், ஈரமான சரிவுகள், வேலி வரிசைகள், புதர்க்காடுகள் மற்றும் ஓடைகளின் கரைகள் ஆகியவற்றில் வளரும். இது ஜூலையிலிருந்து செப்டம்பர் மாதம் வரை ஒரு அங்குலம் விட்டமுள்ள வெண்மையான மணமுள்ள மலர்களைத் தருகிறது.
  • பாக்ஸ்-எல்டர் (ஏஸர் நெகுண்டோ) கன்றுகள் நஞ்சுப் படர்க்கொடியைப் போன்றே ஒத்த தோற்றமுடைய இலைகளைக் கொண்டிருக்கும், ஆனாலும் இந்தச் செடியின் ஒரு சீர் அமைப்பானது முற்றிலும் மாறுபட்டு இருக்கும். பாக்ஸ்-எல்டர் செடிகள் வழக்கமாக ஐந்து அல்லது ஏழு இலைகளைக் கொண்டிருந்தாலும், அவற்றில், அதிலும் குறிப்பாக சிறிய கன்றுகளில், மூன்று சிற்றிலைகளும் காணப்படுவதுண்டு. முக்கியக் கிளையினுடன் இலைத் தண்டுகள் சேர்ந்திருக்கும் அமைப்பைக் கவனித்து (மூன்று சிற்றிலைகளும் ஒட்டியிருக்கும் இடம்) இந்த இரண்டு செடிகளையும் வேறுபடுத்த இயலும்.

நஞ்சுப் படர்க்கொடிச் செடி ஒன்று மாற்றி ஒன்றாக இலைகளைக் கொண்டிருக்கும். இதன் பொருள் மூன்று-சிற்றிலைகள் முக்கியக் கிளையை ஒட்டி ஒன்று மாற்றி மற்றொன்றாக இருக்கும் என்பதாகும். மேபிள் (பாக்ஸ்-எல்டர் இதன் ஒரு வகையாகும்) மரம் நேர் மாறான இலைகளைக் கொண்டிருக்கும்; அடுத்த இலைத் தண்டு நேர் மாறாக இருப்பது பாக்ஸ்-எல்டர் செடியின் ஒரு இயல்பாகும்.

  • வெர்ஜினியா படர்க்கொடி (பார்தெனோசிஸ்ஸஸ் க்விங்கெஃபோலியா ) கொடிகள் நஞ்சுப் படர்க்கொடியைப் போலிருக்கக்கூடும். இளம் இலைகள் மூன்று சிற்றிலைகள் உடையதாய் இருக்கலாம் ஆனால் இலை விளிம்பில் மேலும் சில கூடுதலான இரம்பப் பற்கள் இருக்கும்; மேலும் இலையின் மேற்பரப்பு சிறிதே சுருக்கமுற்றிருக்கும். எனினும், அநேக வெர்ஜினியா படர்க்கொடிகளின் இலைகள் ஐந்து சிற்றிலைகளைக் கொண்டிருக்கும்.

வெர்ஜினியா படர்க்கொடி மற்றும் நஞ்சுப் படர்கொடி ஆகிய இரண்டுமே பொதுவாக ஒன்றாகவே வளர்வன; இவை ஒரே மரத்தில் கூட வளரலாம். நஞ்சுப் படர்க்கொடியிடம் எந்த ஒவ்வாமை-எதிர்விளைவும் இல்லாதவர்கள் கூட வெர்ஜினியா படர்க்கொடியின் சாறில் இருக்கும் ஆக்ஸலேட் படிகங்களுக்கு ஒவ்வாமை-எதிர்விளைவுகளைக் கொண்டிருக்கக்கூடும் என்பதை நினைவில் கொள்க.

  • மேற்கத்திய நச்சு-கருவாலி என்னும் வெஸ்டர்ன் பாய்ஸன்-ஓக் (டாக்ஸிகோடென்ட்ரான் டைவர்ஸிலோபம் ) செடியின் இலைகளும் தண்டின் இறுதியில் மும்மூன்றாக இருக்கும்; ஆனால் ஒவ்வொரு சிற்றிலையும் கருவாலி மரத்தின் இலையைப் போல வடிவம் கொண்டதாய் இருக்கும். நஞ்சுப் படர்க்கொடியை நச்சுக் கருவாலி என்று பலரும் குறிப்பிடினும், இந்த மேற்கத்திய நச்சுக் கருவாலி மேற்கு ஐக்கிய நாடுகள் மற்றும் கனடாவில் மட்டுமே வளர்கின்றது.

நஞ்சுப் படர்க்கொடி தன் சூழலின் ஈரத்தன்மை மற்றும் ஒளித்தன்மை ஆகியவற்றைப் பொறுத்து ஒன்று படர்க்கொடியைப் போல் வளரும் அல்லது புதராக கருவாலி-வகையைப் போல் வளரும் என்பதே இதன் காரணமாகும். இந்தப் படர்க்கொடி வகை குறைந்த சூரிய வெளிச்சத்துடன் கூடிய நிழலுள்ள பகுதிகளை விரும்புகிறது. இது அடிமரத்தைப் பற்றிக்கொண்டு ஏற முனைகிறது மற்றும் இது தரையிலும் மிகுந்த விரைவில் பரவக்கூடியது.

  • பாய்ஸன் சுமாக் (டாக்ஸிகோடென்ட்ரான் வெர்னிக்ஸ்) ஏழு முதல் 15 சிற்றிலைகளைக் கொண்ட ஒரு தொகுதியை கொண்டுள்ளது. பாய்ஸன் சுமாக் எப்பொழுதும் மூன்று சிற்றிலைகளை உடையதாய் இருப்பதில்லை.
  • குட்ஜூ (பியுரேரியா லோபாடா) என்பது ஒரு விஷமற்ற உண்ணக் கூடிய கொடி வகையாகும்; இது தழை போல மிக அதிகமாக படரும் அல்லது மரங்களாக உயரமாகவும் வளரும். குட்ஜூ தென் ஐக்கிய நாடுகளில் உள்ள ஒரு ஊடுருவு இனம் ஆகும். நஞ்சுப் படர்க்கொடியைப் போல, இதுவும் மூன்று சிற்றிலைகளைக் கொண்டுள்ளது; ஆயினும், இந்தச் சிற்றிலைகள் நஞ்சுப் படர்க்கொடியினுடையதை விடப் பெரியதாகவும், கீழ்ப்புறம் உரோம விளிம்புகளுடன் மென்முடிகொண்டும் உள்ளன.
  • ப்ளாக்பெர்ரி மற்றும் ராஸ்பெர்ரி (ருபஸ் எஸ்பிபி.) ஆகியவை நஞ்சுப் படர்க்கொடியைப் போல தோற்றமளிப்பவை; இவை, அதனுடன் தங்களது எல்லைகளையும் பகிர்ந்து கொள்கின்றன. ப்ளாக்பெர்ரிகள் மற்றும் ராஸ்பெர்ரிகள் ஆகியவற்றை ஒரு புறமும் நஞ்சுப் படர்க்கொடியை மறுபுறமும் வைத்து அவற்றின் முக்கியமான வேறுபாட்டை நோக்கினால், பிளாக்பெர்ரிகள் மற்றும் ராஸ்பெர்ரிகள் ஆகியவை தங்கள் தண்டுகளில் எப்பொழுதும் சிறுமுட்களை கொண்டிருப்பதைக் காணலாம். ஆனால் நஞ்சுப் படர்க்கொடி வழவழப்பாகவே இருக்கும். இதைத் தவிர, சில பிளாக்பெர்ரி மற்றும் ராஸ்பெர்ரி செடிகளின் மூன்று சிற்றிலை வடிவமைப்பு, செடி வளரும் பொழுது மாறுபடும். இதன் பின்னர் அவை பருவத்தில் வெளியிடும் இலைகள் மூன்று சிற்றிலைகளை விட அதிகமாக, ஐந்து சிற்றிலைகள் கொண்டவையாகவே இருக்கும். பிளாக்பெர்ரிகள் மற்றும் ராஸ்பெர்ரிகளின் இலைகள் விளிம்பின் ஓரங்களில் அதிக சிறிய பற்கள் கொண்டவையாய் இருக்கும்; இலைகளின் மேற்பகுதி நரம்புகள் இருக்குமிடத்தில் மிகவும் சுருக்கமுடையதாய் இருக்கும் மற்றும் இலைகளின் அடிப்பாகம் வெளிர் புதினா-பச்சையுடன் கூடிய வெண்மையாக இருக்கிறது. நஞ்சுப் படர்க்கொடி முழுவதும் பச்சையாக இருக்கும். நஞ்சுப் படர்க்கொடியின் தண்டு காவி நிறமாகவும் வடிவம் நீள் உருளையாகவும் இருக்கிறது. ஆனால் பிளாக்பெர்ரி மற்றும் ராஸ்பெர்ரியின் தண்டுகள் பச்சை நிறமாகவும், குறுக்குவாட்டில் சதுரமாகவும் மேலும் முட்கள் உடையதாகவும் இருக்கும். உண்மையில், ராஸ்பெர்ரிகள் மற்றும் பிளாக்பெர்ரிகள் ஆகியவை எப்பொழுதுமே படர்க்கொடி வகைகளாக இருப்பதில்லை; அதாவது அவை தங்கள் தண்டுகளுக்கு ஆதரவளிக்க மரத்தோடு தங்களை இணைத்துக் கொள்வதில்லை.
  • ரிவர்பாங்க் கிரேப் (விட்டிஸ் ரிபாரியா)வின் கெட்டியான பற்றுக்கொடிகள், வேர்க்கால்கள் வெளியே தெரியாமல் இருக்கின்றன; ஆனால் நஞ்சுப் படர்க்கொடியின் பற்றுக்கொடியில் மரத்தின் மேல் போகும் தண்டு உரோமங்கள் உடையதாகத் தோற்றமளிக்கும் அளவிற்கு வேர்க்கால்கள் உள்ளனவாகும். ரிவர்பாங்க் கிரேப் கொடிகள் கருஞ்சிவப்பு நிறமுடையதாய் இருக்கின்றன், இவை தமது பற்று மரத்திலிருந்து தனியாகத் தொங்கும் இயல்புடையவை, மற்றும் துணுக்குகள் போல் மரப்பட்டைகள் உடையவை; நஞ்சுப் படர்க்கொடியின் கொடிகள் காவி நிறமாகும், தனது பற்று மரத்தோடு இணைந்திருப்பவை மற்றும் அவற்றிற்கு துணுக்குகள் போல் மரப்பட்டைகள் கிடையாது.
  • ஃப்ராக்ரன்ட் சுமாக் (ரஸ் அரோமாட்டிகா) நஞ்சுப் படர்க்கொடியைப் போன்ற ஒத்த தோற்றமுள்ளது. இரண்டு இனங்களுமே மூன்று சிற்றிலைகளை உடையதாய் இருப்பினும், நஞ்சுப் படர்க்கொடியின் நடுச் சிற்றிலையானது நீண்ட தண்டில் இருக்கிறது. ஆனால் ஃப்ராக்ரன்ட் சுமாக் செடியின் நடு இலையானது அத்தனை தெளிவாகக் காணப்படும் தண்டு கொண்டு இருப்பதில்லை. ஃப்ராக்ரன்ட் சுமாக் வசந்த காலத்தில் இலைகள் உருவாகும் முன்னரே மலர்களை முகிழ்விக்கும்; ஆனால் நஞ்சுப் படர்க்கொடி இலைகள் வெளி வந்த பின்னரே மலரும். ஃப்ராக்ரண்ட் சுமாக்கின் மலர்களும் கனிகளும் தண்டின் அடிப்பகுதியில் இருக்கும்; ஆனால் நஞ்சுப் படர்க்கொடியில் இவை தண்டின் இடைப் பகுதியில் இருக்கும்.

குறிப்புகள்

  1. 1.0 1.1 1.2 1.3 1.4 1.5 யுஎஸ்டிஏ தீயின் விளைவுகள் தகவல் அமைப்பு: டாக்ஸிகோடென்ட்ரான் ரேடிகான்ஸ்
  2. பெட்ரைட்ஸ், ஜார்ஜ் ஏ மரங்கள் மற்றும் புதர்களுக்கான ஒரு கள வழிகாட்டி (பீட்டர்ஸன் கள வழிகாட்டிகள்), பாஸ்டன்: ஹூட்டன் மிஃப்ளின் கம்பெனி, 1986, பக்கம் 130.
  3. "[http://pediatrics.about.com/cs/conditions/a/poison_ivy_3.htm Poison Ivy Treatment Guide , Getting Rid of the Plants: Identifying Poison Ivy]".
  4. ஹெச்டிடிபி://டபிள்யுடபிள்யுடபிள்யு.பார்க்ஸ்.சிஏ.கவ்/பேஜஸ்/735/ஃபைல்ஸ்/ ட்ரான்ஸ்கிரிப்ட்டிஎம்டிலிவர்மோர்அஞ்செலிஸ்எல்அண்ட்.பிடிஎஃப் பக்கம் 3.
  5. காம்ப் க்ரஸ்டி
  6. மிச்செல், ராபர்ட். டி., "வண்ணத்துப்பூச்சிகளும் அந்துப்பூச்சிகளும்," நியூயார்க்: செயின்ட் மார்டின்ஸ் ப்ரெஸ், 2001, பக்கம் 133.
  7. ஹௌஸ்டஃப்வொர்க்ஸ் "நஞ்சுப் படர்க்கொடி எப்படி வேலை செய்கிறது
  8. உலகின் தொடு-நச்சுச் செடிகள்
  9. வில்சன், டபிள்யு. ஹெச். & லௌடர்மில்க், பி. (|2006 தாய் சேய் பராமரிப்பும் கவனிப்பும் (மூன்றாவது பதிப்பு). செயின்ட் லூயிஸ்: மாஸ்பி எல்சேவியர்.
  10. "American Topics. An Outdated Notion, That Calamine Lotion". மூல முகவரியிலிருந்து 2007-05-19 அன்று பரணிடப்பட்டது. பார்த்த நாள் 2007-07-19.
  11. ஆப்பெல், எல்.எம். ஓமார்ட் மற்றும் ஆர். எஃப். ஸ்டெர்னர், அவர்களின் துத்தநாக ஆக்ஸைடு: ஒரு புதிய, இளஞ்சிவப்பு, கதிர்ச்சிதர்வு நுண்ணியவடிவ படிகம். ஏஎம்ஏ ஆர்க் டெர்மடால் 73 (1956), பிபி. 316-324. பிஎம்ஐடி 13301048
  12. "American Academy of Dermatology - Poison Ivy, Oak & Sumac".
  13. 13.0 13.1 13.2 "Treating Poison Ivy Rash With Home Remedies: Jewelweed;Is Poison Ivy Rash Contagious?".
  14. "Facts about Poison Ivy: Is it contagious?".
  15. "Poison Ivy Treatment Guide, Outsmarting Poison Ivy: Treating Poison Ivy Exposures". பார்த்த நாள் June 01, 2008.
  16. "Facts about Poison Ivy: How do you get poison ivy?".
  17. "Facts about Poison Ivy: How long does the rash last?, What can you do once the itching starts?, How do you get poison ivy?".
  18. நஞ்சுப் படர்க்கொடி, கருவாலி மற்றும் சுமாக்
  19. "Facts about Poison Ivy: How do you get poison ivy?, Pets and Poison Ivy, How long does the oil last?".
  20. மாங்காய்கள் மற்றும் நஞ்சுப் படர்க்கொடி (புதிய இங்கிலாந்து மருத்துவப் பத்திரிகையில் வலைக் கட்டுரை)

புற இணைப்புகள்

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
விக்கிபீடியா ஆசிரியர்கள் மற்றும் ஆசிரியர்கள்
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia emerging languages

நஞ்சுப் படர்க்கொடி: Brief Summary ( тамилски )

добавил wikipedia emerging languages

டாக்ஸிகோடென்ட்ரான் ரேடிகான்ஸ் (பாய்சன் ஐவி எனும் நஞ்சுப் படர்க்கொடி; இதன் பண்டைய பெயர்கள் ரஸ் டாக்ஸிகோடென்ட்ரான் , ரஸ் ரேடிகான்ஸ்) அனகார்ட்டிகே என்னும் குடும்பத்தைச் சார்ந்த ஒரு செடியாகும். இது பலருக்கும் சருமத்தில் அரிக்கும் ஒரு வெடிப்பை உருவாக்கும் உருஷியால் என்னும் ஒரு சரும எரிச்சலை ஏற்படுத்தும் எண்ணெய்ச் சுரப்பி என மிகுந்த அளவில் அறியப்படும் ஒரு காட்டுப் படர்க்கொடி வகையாகும்; இந்த நமைச்சல் உருஷியாலால்-தோற்றுவிக்கப்படும் தொற்றுத் தோல் அழற்சி என அறிவியற் சொல்லாக அறியப்படுகிறது. ஆனால் இந்தக்கொடி உண்மையான படர்க்கொடி (ஹெடெரா) அல்ல.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
விக்கிபீடியா ஆசிரியர்கள் மற்றும் ஆசிரியர்கள்
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia emerging languages

ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯದ ಜಾತಿ ( канадски )

добавил wikipedia emerging languages

ಇದು ಟಾಕ್ಷಿಕೊಡೆಂಡ್ರಾನ್ ಅಂದರೆ ಸಸ್ಯಶಾಸ್ತ್ರದಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ವಿಷಕಾರಿ ಹರಿದ್ವರ್ಣ ಸಸ್ಯ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿದ ಪೊದೆಯುಳ್ಳ ಕಂಟಿ ಎನ್ನಲಾಗುತ್ತದೆ.ರುಸ್ ಟಾಕ್ಷಿಕೊಡೆಂಡ್ರಾನ್ ,[೧]ರುಸ್ ರಾಡಿಕನ್ಸ್ ಇದು ಅತ್ಯಂತ ವಿಷಯುಕ್ತ ಬಳ್ಳಿಯ ಜಾತಿಯಾಗಿದೆ.ಅನಾಕರ್ಡಿ ಅಕೇಶಿಯಾ ಎಂಬ ಸಸ್ಯ ವರ್ಗಕ್ಕೆ ಇದು ಸೇರಿದ್ದು ಎಂದೂ ಹೇಳಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದು ಪೊದೆಯುಳ್ಳ ಬಳ್ಳಿ ಒಂದು ವಿಚಿತ್ರ ಮತ್ತು ಹಾನಿಕಾರಕ ರಸ ಸೃವಿಸುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಹೊಂದಿದೆ.ಇದರ ತಗಲುವಿಕೆಯು ಮನುಷ್ಯಚರ್ಮದ ಮೇಲೆ ತುರಿಕೆ ಅಥವಾ ನವೆಯುಂಟಾಗಿ ಅಲ್ಲಿಚರ್ಮಕ್ಕೆ ಬಿರುಕು ಉಂಟಾಗುವ ಸಾಧ್ಯತೆ ಇದೆ.ತಂತ್ರಜ್ಞಾನದ ಪ್ರಕಾರ ಇದು ಯುರಿಶಿಯಲ್ ಸಂಪರ್ಕದಿಂದಾಗಿ ಮನುಷ್ಯನ ಚರ್ಮದ ಮೇಲ್ಪದರದ ಮೇಲೆ ಪರಿಣಾಮ ಬೀರುತ್ತದೆ.ಆದರೆ ಇದು ನಿಜವಾದ ಹಸಿರುಜಾತಿ ಹೆಡೆರಾ ಸಸ್ಯವಲ್ಲ.

ಇದರ ಬೆಳೆಯುವ ತಾಣ ಮತ್ತು ಬೆಳೆವ ಮಟ್ಟ

ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯವು ಉತ್ತರ ಅಮೆರಿಕದಾದ್ಯಂತ,ಕೆನೆಡಿಯನ್ ಮೇರಿಟೈಮ್ ಪ್ರಾಂತ್ಯಗಳಾದ ಕ್ವುಬೆಕ್ ಮತ್ತು ಒಂಟಾರಿಯೊ,ಅಲ್ಲದೇ U.S.ನ ಎಲ್ಲಾ ರಾಜ್ಯಗಳು ಪೂರ್ವದ ಬಂಡೆಗಳು ಅಂದರೆ ಉತ್ತರ ಡಕೊಟಾ ಬಿಟ್ಟರೆ ಮತ್ತೆ ಮೆಕ್ಷಿಕೊ ಸುತ್ತಮುತ್ತ(1,500 m (4,900 ft)ಕ್ಯಾಕ್ವಿಸ್ಟಲೆ ಅಥವಾ ಕ್ಯಾಕ್ಷಿಸ್ಟಲ್ ನಹಾಯುತ್ ಪದ ನೋಡಿ),ಇದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಅರಣ್ಯ ಪ್ರದೇಶದ ಅಂಚಿನ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಇದು ಬಯಲು ತೆರೆದ ಬಂಡೆ ಪ್ರದೇಶಗಳು ಮತ್ತು ಬಯಲು ವಿಶಾಲ ಜಾಗೆ ಮತ್ತು ಫಲವತ್ತಾಗಿರದ ಜಮೀನಿನಲ್ಲಿ ಕಾಣಬರುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ಅರಣ್ಯದ ಸಸ್ಯವೆಂದೂ ಬೆಳೆಸಲಾಗುತ್ತದೆ.ಮರಗಳ ನೆರಳಲ್ಲೂ ಇದು ಬೆಳೆಯುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ [೧]ಪಡೆದಿದೆ. ಹೊಸ ಇಂಗ್ಲೆಂಡಿನ ಉಪಪ್ರಾಂತ್ಯ ಮತ್ತು ಸಾಮಾನ್ಯ ಭೂ ಪ್ರದೇಶ ಮಧ್ಯ ಅಟ್ಲಾಂಟಿಕ್ ಮತ್ತು ಯುನೈಟೆಡ್ ಸ್ಟೇಟ್ಸ್ ನ ವಾಯುವ್ಯ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಯಥೇಚ್ಛವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಇದೇ ತೆರನಾದ ಸಸ್ಯಜಾತಿಗಳು ವಿಷಯುಕ್ತ-ಯೋಕ್ ಮತ್ತು ಟಾಕ್ಷಿಕೊಡೆಂಡ್ರಾನ್ ರಿಡ್ ಬೆರ್ಗಿಲ್ ಸಸ್ಯ ಜಾತಿಯ ಬಳ್ಳಿಗಳು ಉತ್ತರ ಅಮೆರಿಕಾದ ಪಶ್ಚಿಮ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ. ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯವು ಅಕ್ಷಾಂಶಗಳ 1,500 m (4,900 ft)ಮೇಲ್ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ,ಅಕ್ಷಾಂಶ ಮತ್ತು ರೇಖಾಂಶಗಳ ಎತ್ತರ ಪ್ರಮಾಣವು ಆಯಾ ಸ್ಥಳೀಯತೆಯನ್ನು ಆಧರಿಸಿ ವ್ಯತ್ಯಾಸ [೧]ಹೊಂದುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಈ ಸಸ್ಯವು ಒಂದು ಪೊದೆ ಅಥವಾ ಕಂಟಿ ಬೇಲಿಯಷ್ಟು 1.2 metres (3.9 feet)ಎತ್ತರಕ್ಕೆ ಬೆಳೆದು ಹಬ್ಬಬಲ್ಲದು,ಇದರ ಬೆಳವಣಿಗೆಯಿಂದ ಕೆಳಭಾಗದ ಪ್ರದೇಶ ಕೂಡಾ ಕಾಣದಷ್ಟು ಇದು 10–25 cm (3.9–9.8 in)ಅಕ್ಕ ಪಕ್ಕದ ಆಸರೆಯೊಂದಿಗೆ ಪಸರಿಸುತ್ತದೆ. ಇದರ ಹಳೆಯ ಬಳ್ಳಿಯ ಕವಲುಗಳು ಹೇಗೆ ಹರಡಿಕೊಂಡಿರುತ್ತವೆ ಎಂದರೆ ಇದು ಸುತ್ತಿಕೊಂಡ ಮರವೇ ಇದಾಗಿದೆ ಎಂದು ಭಾಸವಾಗುತ್ತದೆ.

ಇದು ಮಣ್ಣಿನ ಆರ್ದ್ರತೆಗೆ ಅಷ್ಟಾಗಿ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸುದಿಲ್ಲವಾದರೂ ಇದು ಮರಭೂಮಿ ಅಥವಾ ಒಣ ಭೂಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಹವಾಮಾನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯಲಾರದು. ಇದು ವಿಶಾಲ ಮತ್ತು ವಿಭಿನ್ನ ಜಾತಿಯಮಣ್ಣಿನ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ.ಮಣ್ಣುpH 6.0ಯಿಂದ (ಆಮ್ಲಿಕ) 7.9(ಸಾಮಾನ್ಯ ಅಲ್ಕಲೈನ್ ) ಆಗಾಗ ಪ್ರವಾಹಕ್ಕೀಡಾಗುವ ಪ್ರದೇಶ ಮತ್ತುಹಿನ್ನೀರಿನ ಜವಳು ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿಯೂ ಇದು [೧]ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ.

.ಯುರೊಪಿಯನ್ ರು ಉತ್ತರ ಅಮೆರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಮೊದಲು ಪ್ರವೇಶ ಮಾಡಿದಾಗಿನ ಅವಧಿಗಿಂತ ಇದು ಈಗ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿದೆ. ರಿಯಲ್ ಎಸ್ಟೇಟ್ ಉದ್ಯಮಿಗಳು ಯೋಜನಾ ಪ್ರದೇಶಕ್ಕೆ ಹೊಂದಿಕೊಂಡ ಜಾಗ,ಅಲ್ಲದೇ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಕಾಣದ ಪ್ರದೇಶಗಳು ಇದರ ಬೆಳೆಯಿಂದ "ಅಪಾಯದ ಪರಿಣಾಮಗಳ ಅಂಚಿಗೆ" ಹೋಗಬಹುದು. ಯಾಕೆಂದರೆ ಈ ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯ ವಿಶಾಲವಾಗಿ ಬೆಳೆದು ಹಸಿರು ಪೊದೆಯನ್ನೇ ನಿರ್ಮಿಸುತ್ತವೆ. ಇದು U.Sನ ಮಿನ್ನೊಸ್ಟಾ ಮತ್ತು ಮಿಚಿಗೆನ್ ಮತ್ತು ಒಂಟಾರಿಯೊದ ಕೆನಡಿಯನ್ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಆರೋಗ್ಯಕ್ಕೆ ಹಾನಿಯನ್ನುಂಟು ಮಾಡುವ ಅಪಾಯಕಾರಿ ಕಸದ ಹುಲ್ಲು ಎನ್ನಲಾಗುತ್ತದೆ.

ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯ ಮತ್ತು ಅದಕ್ಕೆ ಸಮಾನ ಸಸ್ಯಗಳು ಯುರೋಪಿನಲ್ಲಿ ಅಪರಿಚಿತವಾಗಿಯೇ ಉಳಿದುಕೊಂಡಿವೆ. U.S ಮತ್ತು ಕೆನಡಾದಲ್ಲಿರುವ ಹಲವಾರು ಯುರೋಪಿಯನ್ ರು ಇಂತಹ ಆರೋಗ್ಯಕ್ಕೆ ಹಾನಿಕಾರಕ ಸಸ್ಯವೊಂದು ನಮ್ಮ ಭೂಖಂಡದಲ್ಲಿ ಇಷ್ಟೊಂದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತದಯೇ ಎಂದು ಆಶ್ಚರ್ಯ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುತ್ತಾರೆ.

ಚಿತ್ರಣ

 src=
ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯದ ಬಳ್ಳಿಯ ಸಾಮಾನ್ಯ ಕೆಂಪು "ಕೂದಲು"(ಎಲೆಗಳಂತೆ ಬಳ್ಳಿಗಳಂತೂ ಮಾನವರಿಗೆ ಅತ್ಯಂತ ಅಪಾಯಕಾರಿ)

ಇದರ ಉದುರುವ ಎಲೆಗಳು ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಬಾದಾಮಿ ಆಕಾರದಮೂರು ಎಲೆಗಳನ್ನು ಪಡೆದಿದ್ದು ಇದು ಮೂರು ಅಂಚುಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದು ತನ್ನ ಎಲೆ ಭಾಗಗಳನ್ನು [೧]ಚಾಚಿಕೊಂಡಿರುತ್ತದೆ. ಎಲೆಗಳ ಬಣ್ಣವು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ತಿಳಿ ಹಸಿರು(ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಎಳೆ ಎಲೆಗಳು) ವರ್ಣದಿಂದ ಕಪ್ಪು ಹಸಿರು(ಮಾಗಿದ ಎಲೆಗಳು),ಉದುರುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಅವು ಕಡುಕಪ್ಪು ಬಣ್ಣದ್ದಾಗಿರುತ್ತವೆ;ಇನ್ನು ಕೆಲವು ಮೂಲಗಳ ಪ್ರಕಾರ ಎಲೆಗಳು ದೊಡ್ದದಾಗುವಾಗ ಕೆಂಪು,ಮಾಗುವ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಹಸಿರು ಮತ್ತೆ ಮರಳಿ ಕೆಂಪು ಮತ್ತು ಕಿತ್ತಳೆ ಅಥವಾ ಹಳದಿಯಾಗಿ ಬಿದ್ದು ಹೋಗುತ್ತವೆ. ಮಾಗಿದ ಎಲೆಗಳು ಕೊಂಚ ಮಿಂಚಿನ ಹೊಳಪನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಎಲೆಗಳು 3 ರಿಂದ 12 ಸೆಂಟಿ ಮೀಟರ್ ಉದ್ದ,ಅಪರೂಪವೆನ್ನುವಂತೆ 30 ಸೆಂಟಿಮೀಟರ್ ವರೆಗೂ ಉದ್ದವಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಬಿಡಿ ಎಲೆ ಅಥವಾ ಚಿಗುರೆಲೆ ತನ್ನ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿ ಒಂದೆರೆಡು ಹಲ್ಲಿನಂತಹ ಎಳೆ ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ,ಆದರೆ ಅದರ ಮೇಲ್ಭಾಗ ಮೆದುವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಬಿಡಿ ಎಲೆಗಳ ಸೂಡು ಅಥವಾ ಗುಂಪು ಪೊದೆ ಮೇಲೆ ಪರ್ಯಾಯವಾಗಿ ಪಸರಿಸಿರುತ್ತದೆ,ಆದರೆ ಇಲ್ಲಿ ಮುಳ್ಳು ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಮರದ ಕೊಂಬೆ ಮೇಲೆ ಬೆಳೆಯುವ ಬಳ್ಳಿಯು ತನ್ನ ಬೇರುಗಳನ್ನು ಬಿಗಿಯಾಗಿ ಚಾಚುವ ಮೂಲಕ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲೂ [೨]ಹಬ್ಬಿರುತ್ತದೆ. ಈ ಬಳ್ಳಿಯು ಬೆಳವಣಿಗೆಗೆ ಅನುಕೂಲಕರವಾಗಿ ಬೇರುಗಳನ್ನು ಬಿಡುತ್ತದೆ,ಅಥವಾ ಈ ಸಸ್ಯವುಕಾಂಡದ ಬೇರುಗಳ ಮೂಲಕ ಕೆಳಗಿನಿಂದ ಬೇರುಗಳ ಕವಚವನ್ನು ಬೆಳೆಸುತ್ತದೆ. ಈ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯದ ಹಾಲಿನಂತಹ ಗಟ್ಟಿ ವಿಷವು ಗಾಳಿಗೆ ತೆರೆದುಕೊಂಡ ನಂತರ ಕಪ್ಪು ಬಣ್ಣಕ್ಕೆ ತಿರುಗಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.

ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯವು ಸಸ್ಯಜಾತಿಯಾಗಿ ಮತ್ತು ತನ್ನ ಸಂತತಿ ವೃದ್ಧಿಸಲು ನಿರಂತರವಾಗಿ ಹಬ್ಬುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯವು ವಿಭಿನ್ನ ಲಿಂಗಿಯಾಗಿದ್ದು,ಮೇ ತಿಂಗಳಿಂದ ಜುಲೈ ವರೆಗೆ ಹೂ ಬಿಡುವುದು ಮತ್ತು ಪರಾಗಸ್ಪರ್ಶಕ್ಕೆ ಅಣಿಯಾಗುತ್ತದೆ. ಹಳದಿ-ಅಥವಾ ಹಸಿರು ಮಿಶ್ರಿತ ಬಿಳಿ ಬಣ್ಣದಹೂವುಗಳು ಕಾಂತಿಹೀನವಾಗಿರುತ್ತವೆ.ಎಲೆಗಳ ಸೂಡಿನ ಮೇಲ್ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು ಎಂಟು ಸೆಂಟಿಮೀಟರ್ ನಷ್ಟು ಮೇಲೆ ಚಾಚಿರುತ್ತವೆ. ಬೆರ್ರಿ ಹಣ್ಣಿನಂತಹ ಒಂದು ಗೊರಟೆ ಕಾಯಿ ಅಥವಾ ಓಟೆಯು ಆಗಷ್ಟ್ ನಿಂದ ನವೆಂಬರ್ ಹೊತ್ತಿಗೆ ನೇರಳೆ-ತಿಳಿ ಬಿಳುಪಿನ [೧]ಹಣ್ಣಾಗುತ್ತದೆ. ಇದರ ಹಣ್ಣುಗಳು ಚಳಿಗಾಲದಲ್ಲಿ ಹಲ್ವು ಪಕ್ಷಿ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ನೆಚ್ಚಿನ ಆಹಾರವೆನಿಸಿವೆ. ಇದರ ಬೀಜಗಳು ಬಹುತೇಕವಾಗಿ ಪ್ರಾಣಿಗಳಿಂದ ಪಸರಿಸುತ್ತವೆ.ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಜೀರ್ಣಕ್ರಿಯೆಯ ನಂತರ ಇವು ವಿವಿಧ ಜಾಗೆಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯಲು ಅನುಕೂಲವಾಗುತ್ತವೆ.

ಇವುಗಳ ಪತ್ತೆಗೆ ಸುಲಭ ಅಂಶಗಳು

ಈ ಕೆಳಗಿನ ಮೂರು ಗುಣಲಕ್ಷಣಗಳ ಮೂಲಕ ಈ ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯವನ್ನು ಗುರ್ತಿಸಬಹುದಾಗಿದೆ: ಮೂರು ಎಲೆಗಳ ಸೂಡು,ಪರ್ಯಾಯ ಎಲೆಗಳ ವ್ಯವಸ್ಠೆ ಮತ್ತು ಮುಳ್ಳುಗಳಿಲ್ಲದಿರುವುದು. ಆದಾಗ್ಯೂ ಅಸಂಖ್ಯಾತ ಇತರ ಸಸ್ಯಗಳು ಇದೇ ತೆರನಾಗಿದ್ದುದು ಕಂಡು ಬರುತ್ತವೆ,ಇಂತಹದೇ ಗುಣಗಳಿರುವ ಸಸ್ಯ ಸಂಕುಲಗಳಿಗೆ ಹೆದರಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.ಇದಕ್ಕಾಗಿ ಅಪರಿಚಿತ ಸಸ್ಯಗಳನ್ನು ಗುರ್ತಿಸಿ ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಎಚ್ಚರದಿಂದ ಇರಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಅನುಭವಸ್ಥ ಜನರು ಈ ಎಲೆಗಳಿಂದ ಹಾನಿಯಾಗುವುದನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ,ಚಳಿಗಾಲದಲ್ಲಿ ಎಲೆಗಳಿಲ್ಲದ ಈ ಸಸ್ಯವು ಬೋಳು ಬೋಳಾಗಿದ್ದರೂ ಮತ್ತೆ ಚಿಗುರಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ,ಪರಿಸರ ಮತ್ತು ಸಂತತಿ ವೃದ್ಧಿಗೆ ನೆರವಾಗುತ್ತದೆ.

ಹಲವಾರು ರಾಸಾಯನಿಕ ನಿಯಮಗಳು ವಿಶಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯದ ಗುಣಲಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಗೋಚರಿಸುವಿಕೆಯಿಂದಲೇ ಕಂಡು ಹಿಡಿದು [೩]ಬಿಡುತ್ತಾರೆ.

  1. "ಮೂರು ಎಲೆಗಳ ಸೂಡು,ಇದು ಹೀಗಿರಲಿ,
  2. "ಎಸಳುಗಳುಳ್ಳ ಬಳ್ಳಿ,ಯಾರೂ ನನಗೆ ಸ್ನೇಹಿತರಿಲ್ಲ.."[೪] ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯದ ಬಳ್ಳಿಗಳು ಬಹಳಷ್ಟು ವಿಷಕಾರಿ.
  3. "ರಗ್ಗಿ ರೋಪ್ ,ಕೀಲೆಣ್ಣೆ ಅಲ್ಲ".

!" appearance.ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯದ ಬಳ್ಳಿಗಳು ಮರದ ಮೇಲೆ ಒಂದು ತೆರನಾದ "ಮಿಂಚನ್ನು" ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಈ ಬಳ್ಳಿಯ ಸುತ್ತುವರಿಕೆಯು ಮರ ಹತ್ತುವವರಿಗೆ ಒಂದು ಎಚ್ಕರಿಕೆಯಾಗಿರುತ್ತದೆ.

  1. "ಒಂದು, ಎರಡು, ಮೂರು? ನನ್ನನ್ನು ಮುಟ್ಟಬೇಡಿ."
  2. [೫]"ಬಿಳಿ ಬೆರ್ರಿಗಳು ಹೆದ್ರಿಸಿದರೆ,ಬೆರ್ರಿ ಬಿಳಿ ಹಣ್ಣುಗಳು ಅಪಾಯಕಾರಿ [೬]ಗೋಚರಗಳಾಗಿವೆ."
  3. "ಉದ್ದನೆಯ ಮದ್ಯದ ಕಾಂಡ, ಇವುಗಳಿಂದ ದೂರವಿರಿ" ಇದೆಂದರೆ ಮಧ್ಯದ ಚಿಗುರೆಲೆಯು ಉಳಿದ ಎರಡು ಬದಿಯ ಎಲೆಗಳಿಗಿಂತ ಉದ್ದನೆಯ ಕಾಂಡವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ.ಇದರಿಂದಾಗಿ ಇದನ್ನು ಬೇರೆ ಬಳ್ಳಿಗಳಿಂದ ಪ್ರತ್ಯೇಕಿಸಬಹುದಾಗಿದೆ.ಇದರಂತೆ ಕಾಣುವ ರುಸ್ ವಾಸನಾ ಯುಕ್ತ ವಿಷದ ಅಂಶದ ಸುವಾಸನಾ ಬಳ್ಳಿ ಗಳನ್ನು ಗುರ್ತಿಸಬಹುದು.
  4. "ವಸಂತಕಾಲದಲ್ಲಿನ ಕೆಂಪು ಚಿಗುರೆಲೆಗಳು,ಇದೊಂದು ಅಪಾಯಕಾರಿ ವಿಷಯ." ಇದರ ಕೆಂಪಾಗಿ ಕಾಣುವ ಚಿಗುರೆಲೆಗಳು ವಸಂತಕಾಲವೆಂದೂ ಪರಿಗಣಿಸಬಹುದಾದ ಸಾಧ್ಯತೆ ತೋರುತ್ತವೆ. (ಗಮನಿಸಬೇಕಾದೆಂದರೆ, ಬೇಸಿಗೆಯಲ್ಲಿ, ಚಿಗುರೆಲೆಗಳು ಹಸಿರಾಗಿರುತ್ತವೆ , ಹೀಗಾಗಿ ಬೇರೆ ಸಸ್ಯಗಳ ಎಲೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಹೋಲಿಕೆ ಮಾಡುವುದು ಕಠಿಣವಾಗುತ್ತದೆ.ಗ್ರೀಷ್ಮ ಋತುವಿನಲ್ಲಿ ಅವು ಕೆಂಪು-ಕಿತ್ತಳೆ ಬಣ್ಣಕ್ಕೆ ತಿರುಗುತ್ತವೆ.)
  5. "ಬದಿಯ ಚಿಗುರೆಲೆಗಳು ಮುಟ್ಟಿದವರಿಗೆ ನವೆಯನ್ನು ಉಂಟು ಮಾಡುತ್ತವೆ". ಇದು ಕೆಲವು ಬಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಲಕ್ಷಣ ಕಾಣಬರುತ್ತದೆ ಆದರೆ ಎಲ್ಲದರಲ್ಲಿಯೂ ಅಲ್ಲ.ಈ ಎಲೆಗಳ ಗುಂಪುಗಳು ಎರಡು ಬದಿಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು" ಹೆಬ್ಬಟ್ಟಿ"ನ ಗಾತ್ರದ ಆಕಾರದ ಕೈಗವಸಿನಂತೆ ಕಾಣುತ್ತದೆ. (ಇದರರ್ಥವೆಂದರೆ ಕೇವಲ ಬದಿಯ ಎಲೆಗಳು ಮಾತ್ರ ಚರ್ಮದ ನವೆಯನ್ನುಂಟು ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ ಆದರೆ ಇಡೀ ಸಸ್ಯವೇ ವಿಷಕಾರಿಯಾಗಿದ್ದು ಯಾವುದೇ ಭಾಗವೂ ಚರ್ಮಕ್ಕೆ ಹಾನಿಯನ್ನುಂಟು ಮಾದಬಲ್ಲದೆಂಬುದನ್ನು ಗಮನಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ).
  6. "ಅಲ್ಲಿ ಏನಾದರೂ ಬಣ್ಣದ ಚಿಟ್ಟೆ ಇದೆಯೆಂದು ನೀವು ಕೈ ಇಟ್ಟರೆ ಅದು ಅಪಾಯಕಾರಿ . ಅಲ್ಲಿ ನಿಮ್ಮ ಕೈ ಚಾಚಬೇಡಿ." ಹಲವಾರು ಬಣ್ಣದ ಚಿಟ್ಟೆಗಳು ವಿಷಯುಕ್ತ ಈ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯದ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ,ಆದರೆ ಅವುಗಳಿಗೆ ಯಾವದೇ ಪರಿಣಾಮ ಉಂಟಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಇವುಗಳಿಗೆ ಬೇರೆ ಸಸ್ಯಗಳಿಂದಾಗುವ ಅಪಾಯದಿಂದ ರಕ್ಷಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದಾದ [೭]ಅವಕಾಶಗಳಿವೆ.

ದೇಹದ ಮೇಲೆ ಪರಿಣಾಮಗಳು

ಈ ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯವು ಉರುಶಿಯೊಲ್ -ಸಂಪರ್ಕವು ಚರ್ಮದ ಒಳಭಾಗಕ್ಕೆ ಪ್ರವೇಶಿಸಿ ಅಲರ್ಜಿ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ಉಂಟು ಮಾಡಬಹುದು. ಸುಮಾರು 15%[೮] ರಿಂದ 30%[೯]ರಷ್ಟು ಜನರು ಯಾವುದೇ ಅಲರ್ಜಿಗೆ ಒಳಗಾಗುವದಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಪದೇ ಪದೇ ಈ ಸಸ್ಯದ ಎಲೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಸಂಪರ್ಕಕ್ಕೆ ಬರುವುದರಿಂದ ಅಥವಾ ಉರುಶಿಯೊಲ್ ನೊಂದಿಗೆ ಒಡ್ದಿಕೊಂಡರೆ ಇದು ಸಂವೇದನಾ ಶೀಲತೆಗೆ ಧಕ್ಕೆ ಯನ್ನುಂಟು ಮಾದಬಹುದು. Reactions can progress to ಇದರ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಗಳು ಅಥವಾ ಅತಿ ಸಂವೇದನೆ ಶೀಲತೆಯಿಂದ ಊತಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗಬಹುದು.

 src=
ರಸ್ತೆ ಬದಿಯ ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯ

ಇದರೊಳಗಿನ ಉರುಶಿಯೊಲ್ ಚರ್ಮದ ಸ6ಪರ್ಕಕ್ಕೆ ಬಂದ ನಂತರ ಅಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಬಿಗಿಯನ್ನು ಸಾಧಿಸುತ್ತದೆ,ಇದರಿಂದಾಗಿ ನವೆಯ ವಿಪರೀತಗಳಿಂದಾಗಿ ಆ ಜಾಗೆಯಲ್ಲಿ ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣದ ಚರ್ಮ ಉಂಟಾಗಿ ಉರಿತ ಅಥವಾ ಯಾವುದೇ ಬಣ್ಣ ಬರದಿದ್ದರೂ ಗುಳ್ಳೆ ಆಕಾರ ಪಡೆಯಬಹುದಾಗಿದೆ.ಇದು ಉಜ್ಜುವುದರಿಂದಾಗಿ ಒಂದು ಬೊಕ್ಕೆಗೆ ದಾರಿ ಮಾಡಿಕೊಡುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ಕ್ಯಾಲಾಮೈನ್ ಮುಲಾಮಿನಿಂದ ಇದನ್ನು ಚಿಕಿತ್ಸೆ [೧೦]ಮಾಡಬಹುದಾಗಿದೆ.ಬುರೊಸ್ ಪರಿಹಾರಗಳು ಅಥವಾ ಸ್ನಾನ ಮಾಡುವುದರಿಂದ ಇದನ್ನು ಹೋಗಲಾಡಿಸುವ ಸಾಧ್ಯತೆ ಇದೆ.ಆದರೆ ಕೆಲವು ಸಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಔಷಧಿಗಳು ಅಷ್ಟಾಗಿ [೧೧][೧೨]ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಲ್ಲ. ಈ ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯದ ನವೆ ಮತ್ತು ದುಷ್ಪರಿಣಾಮಗಳಿಗೆ ವೈದ್ಯರು ನವೆ ನಿವಾರಣೆಗೆ ಸರಳವಾಗಿ ಅಂದರೆ ಒಟಾಮೀಲ್ ಸ್ನಾನ ಮತ್ತು ಅಡಿಗೆ ಸೋಡಾವನ್ನು ಬಳಸುವಂತೆ ಸಲಹೆ ಶಿಫಾರಸು [೧೩]ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಹಲವಾರು ಗಂಭೀರ ಪ್ರಕರಣಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಬಳ್ಳಿಯಿಂದ ಹೊರ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಸುರಿಯುತ್ತಿರುತ್ತದೆ.ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿಸ್ಟಿರೊಯಿಡ್ ಅಥವಾ ಹಾರ್ಮೋನ್ ಗಳನ್ನು ಇದರ ಗುಣಮುಖ ಮಾಡಲು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ.

 src=
Blisters from contact with poison ivy

ಇದರಿಂದ ಉತ್ಪತ್ತಿಯಾದ ದೃವವು ಗುಳ್ಳೆಗಳಿಗೆ ಕಾರಣವಾದರೂ ಇದು ವಿಶವನ್ನು [೧೪][೧೫][೧೬]ಪಸರಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಚರ್ಮದ ಮೇಲಿನ ಕೆಲವು ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಜಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಈ ದೃವವು ಅಂಟಿಕೊಂಡರೆ ಇದರ ವಿಷದ ತೀವ್ರತೆಯು ಅಧಿಕವಾಗಿರುತ್ತದೆ.ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಜಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಇದು ಅಂಟಿಕೊಂಡಿದ್ದರೂ ಮೂಲ ವಿಷಪ್ರಮಾಣದಷ್ಟು ಅಪಾಯಕಾರಿ [೧೪]ಎನಿಸದು. ಚರ್ಮದ ಗುಳ್ಳೆಗಳು ಉರಿ ಹಾಗು ಕೆಂಪಾದ ಚರ್ಮದ ರಾಶ್ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತವೆ,ಇವುಗಳ ಮಧ್ಯ ಉಂಟಾದ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣಗೆ ದೃವ ಸೃವಿಸುತ್ತದೆ,ಇದು ಚರ್ಮದ ಮೂಲಕ ಸಂಪರ್ಕಕ್ಕೆ ಬರುವಾಗ ಉರಿತ ಬರುತ್ತದೆ ಇದನ್ನು ತಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ತಂಪುಗೊಳಿಸಿದರೆ ಇದು ಶಮನವಾಗುವುದು. ಈ ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯವನ್ನು ಸುಟ್ಟರೆ ಇದರ ಹೊಗೆಯಿಂದ ಉಂಟಾಗುವ ಮಾಲಿನ್ಯವು ಗಂಟಲೊಳಗೆ ಪ್ರವೇಶಿಸಿ ಶ್ವಾಸನಾಳದ ಮೇಲೆ ಪರಿಣಾಮ ಬೀರಬಹುದಾಗಿದೆ.ಇದರಿಂದ ಅತೀವ ನೋವು ಮತ್ತು ಗಂಭೀರ ಉಸಿರಾಟದ ತೊಂದರೆ [೧೭]ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯವನ್ನು ತಿಂದರೆ ಜೀರ್ಣಾಂಗ,ಉಸಿರಾಟದ ಮಾರ್ಗ,ಮೂತ್ರಕೋಶಗಳು ಅಥವಾ ಇನ್ನಿತರ ಅವಯವಗಳು ತೀವ್ರ ಹಾನಿಗೀಡಾಗುತ್ತವೆ. ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯದ ಚರ್ಮದ ಮೇಲಿನ ಇದರ ಪರಿಣಾಮವು ಒಂದು ವಾರದಿಂದ ನಾಲ್ಕು ವಾರಗಳ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಬಹುದಾಗಿದೆ.ಇದರ ಗಂಭೀರತೆಯನ್ನು ಪರಿಗಣಿಸಿ ಔಷಧೋಪಚಾರ ಮಾಡಬಹುದಾಗಿದೆ. ಕೆಲವು ಅಪರೂಪದ ಪ್ರಕರಣಗಳಲ್ಲಿ ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯದ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಗಳು ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ದಾಖಲಿಸುವ ಪ್ರಸಂಗವೂ [೧೪][೧೮]ಬರಬಹುದು.

ಉರುಶಿಯೊಲ್ ಎಣ್ಣೆಯು ಹಲವಾರು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಕ್ರಿಯಾತ್ಮಕವಾಗಿರುತ್ತದೆ.ಕಳಚಿದ ಎಲೆಗಳ ಅಥವಾ ಬಳ್ಳಿಯನ್ನು ಮುಟ್ಟುವುದರಿಂದ ವ್ಯತಿರಿಕ್ತ ಪರಿಣಾಮ ಉಂಟಾಗಬಹುದು. ಅದೂ ಅಲ್ಲದೇ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಮೂಲಕ ಪಸರಿಸುವ ಈ ವಿಷಯುಕ್ತ ದೃವವು ಚರ್ಮದ ಮೇಲೆ ಗೆರೆಯಂತಹ ಗುರುತುಗಳನ್ನು [೧೯][೨೦]ಮೂಡಿಸುತ್ತದೆ. ಬಟ್ಟೆ,ಸಲಕರಣೆಗಳು ಮತ್ತು ಇನ್ನಿತರ ವಸ್ತುಗಳು ಎಣ್ಣೆ ತಗಲುವುದರಿಂದ ಅಥವಾ ಅದಕ್ಕೆ ಒಡ್ದುವುದರಿಂದ ಇದು ದುಷ್ಪರಿಣಾಮ ಉಂಟು ಮಾಡುತ್ತದೆ.ಇದರ ಅವಘಡ ತಪ್ಪಿಸಲು ಮೊದಲೇ ಸ್ವಚ್ಚಗೊಳಿಸಿದರೆ ಉತ್ತಮ. ಈ ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯದ ಸಂವೇದನಾಶೀಲವು ಮಾವಿನ ಹಣ್ಣಿನಿಂದ ಉಂಟು ಮಾಡುವ ಪರಿಣಾಮವೇ ಇದರಿಂದ ಉಂಟಾಗುತ್ತದೆ. ಮಾವಿನ ಕಾಯಿಗಳು ಕೂಡಾ ಅನಕಾರ್ಡಿಎಸಿಯಾ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿದ ಸಸ್ಯ ವರ್ಗವಾಗಿದೆ.ಉರೊಶಿಯೊಲ್ ನಂತಹ ರಾಸಾಯನಿಕ ಪರಿಣಾಮವನ್ನುಂಟು [೨೧]ಮಾಡುತ್ತದೆ.

ಸುಮ್ಯಾಕ್ ಸಸ್ಯದ ಸುವಾಸನಾಯುಕ್ತರುಸ್ ಅರೊಮ್ಯಾಟಿಕ್ ಅಥವಾ ಜಪಾನಿನ ಲ್ಯಾಕರ್ ಗಿಡದ ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯದ ಗುಣವನ್ನೇ ಹೋಲುತ್ತದೆ.ಇವುಗಳ ಸಂಪರ್ಕದಿಂದಲೂ ಚರ್ಮಕ್ಕೆ ಹಾನಿಯಾಗುವ ಸಾಧ್ಯತೆ ಇದೆ.

ಅದೇ -ತೆರನಾಗಿ ಕಾಣುವ ಸಸ್ಯಗಳು

  • ವರ್ಜಿನ್ ನ ಬೌವರ್ (ಕ್ಲೆಮೆಟಿಸ್ ವರ್ಜಿನಿಯನ್ ) (ಅಲ್ಲದೇ ಪಿಶಾಚಿಯ ಸೂಜಿಯ ಮುಳ್ಳುಗಳು ಎನ್ನಲಾಗುವುದು,ಇವುಗಳನ್ನು ದೆವ್ವುಗಳ ಹೊಲಿಯುವ ಸೂಜಿಗಳು,ದೆವ್ವದ ಕೂದಲು,ಪ್ರೀತಿಯ ಬಳ್ಳಿ,ಪ್ರವಾಸಿಗರ ಸಂತಸ ) ವರ್ಜಿನ್ ನ ಬೌವರ್ ನ ವೈಲ್ಡ್ ಹಾಪ್ಸ್, ಮತ್ತು ವುಡ್ಲೆನ್; syn. ಕ್ಲೆಮಿಟಿಸ್ ವರ್ಜಿನಿಯನ್ L. var. ಮಿಸೊರಿನಿಯೊನ್ಸ್ (Rydb.) ಯುನೈಟೆಡ್ ಸ್ಟೇಟ್ಸ್ ನ ಪಾಲ್ಮರ್ ಮತ್ತು ಸ್ಟೆಯೆರ್ಮಾರ್ಕ್ ಸಸ್ಯ ಕೂಡಾ ರಾನುಕುಲಾಅಕೇಸಿಯಾವು ಈ ಜಾತಿಯಾಗಿದೆ.. ಈ ಬಳ್ಳಿಯು ಸುಮಾರು 10-20ಅಡಿಗಳ ವರೆಗೆ ಎತ್ತರ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಇದು ಪೊದೆಗಳ ಉದ್ದಕ್ಕೂ ತೇವಾಂಶದ ಇಳಿಜಾರು,ಬೇಲಿಯ ಸುತ್ತಲು ಗಟ್ಟಿಯಾದ ಕಾಂಡಗಳ ಮೇಲೆ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಇದು ಸುಮಾರು ಒಂದು ಇಂಚಿನಷ್ಟು ಉದ್ದದ ಬಿಳಿ,ಸುವಾಸಿತ ಹೂವುಗಳನ್ನುಜುಲೈ ಮತ್ತುಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ ನಲ್ಲಿ ಬಿಡುತ್ತದೆ.
  • ಬಾಕ್ಸರ್ --ಎಲ್ದರ್(ಏಸರ್ ನೆಗುಂಡೊ ) ಸಸ್ಯಗಳ ಎಲೆಗಳು ಸಹ ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯದ ಬಳ್ಳಿಯಂತೆ ಕಾಣುತ್ತದೆ. [[]]ಸಸ್ಯದ ಕೇಸರಗಳು ಸಹ ಇದಕ್ಕಿಂತ ಭಿನ್ನವಾಗಿವೆ. ಈ ಬಾಕ್ಸ್ ಎಲ್ಡರ್ಸ್ ಗಳು ಐದು ಅಥವಾ ಏಳು ಎಲೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ,ಇದರಲ್ಲಿ ಮೂರು ಎಲೆಗಳು ಸಣ್ಣವು ಅಲ್ಲದೇ ಒಂದೇ ರೂಪದ್ದಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಇವೆರಡರ ಮಧ್ಯದ ಅಂತರವೆಂದರೆ ಇದರ ಕಾಂಡವು ಹೇಗೆ ಎಲೆಗಳಿಗೆ ಮಧ್ಯ ಇಟ್ಟಾಗ ಹೇಗೆ ಹೊಂದಾಣಿಕೆಯಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ಹೇಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.(ಎಲ್ಲಿ ಮೂರು ಎಲೆಗಳು ಸೇರಿರುತ್ತದೆ) ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯವು ಪರ್ಯಾಯ ಎಲೆಗಳು ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿರುತ್ತವೆ.ಅಂದರೆ ಈ ಮೂರು ಮುಖ್ಯ ಕೊಂಬೆಯೊಂದಿಗೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡಿರುತ್ತವೆ. ಈ ಬಾಕ್ಸ್ ಎಲ್ದರ್ ಗಿಡವು ಹೋಲುವ ಚಿಗುರೆಲೆಯ ಮೂರು ಎಲೆಗಳು ಒಂದೆಡೆಗೆ ಸೇರಿರುತ್ತವೆ.ಇನ್ನೊಂದು ಭಾಗವು ಕಾಂಡದ ಮೇಲ್ಭಾಗಕ್ಕೆ ಸೇರಿಕೊಂಡಿರುತ್ತದೆ.
  • ವರ್ಜಿನಿಯ ಕ್ರೀಪರ್ (ಪಾರ್ಥೆನೊಸಿಸೆಸ್ ಕ್ವಿಂಕಿಫೊಲಿಯಾ )ಬಳ್ಳಿಗಳು ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯದ ಬಳ್ಳಿಗಳಂತೆ ಕಾಣುತ್ತವೆ. ಚಿಗುರೆಲೆಗಳು ಮೂರು ಎಲೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು ಎಲೆಯ ಅಂಚಿನೊಂದಿಗೆ ನುಣುಪಾಗಿದ್ದು ಮೇಲ್ಭಾಗವು ಕೊಂಚ ಮಡಿಕೆಯಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಹೇಗೆಯಾದರೂ ಬಹುತೇಕ ವರ್ಜಿನಿಯಾ ಕ್ರೀಪರ್ ಗಳು ಐದು ಎಲೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ವರ್ಜಿನಿಯಾ ಕ್ರೀಪರ್ ಮತ್ತು ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯಗಳು ಒಟ್ಟಾಗಿಯೇ ಬೆಳೆಯುತ್ತವೆಯಲ್ಲದೇ ಒಂದೇ ಗಿಡವನ್ನು ಆಶ್ರಯಿಸಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತವೆ, ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯಕ್ಕೆ ಅಲರ್ಜಿಕ್ ಆಗದವರು ವರ್ಜಿನಿಯಾ ಕ್ರೀಪರ್ ನಲ್ಲಿರುವ ಆಕ್ಸಾಲೇಟ್ ಕ್ರಿಸ್ಟಲ್ಸ್ ಗಳಿಂದ ಅಲರ್ಜಿ ಉಂಟಾಗಬಹುದು.
  • ಪಾಶ್ಚಿಮಾತ್ಯ ವಿಷಯುಕ್ತ -ಓಕ್ (ಟೊಕ್ಷಿಕೊಡ್ರೆಂದಡೃಮ್ ಡೈವರ್ಸಿಲೊಬಮ್ ) ನ ಎಲೆಗಳು ಸಹ ಮೂರು ಎಲೆಗಳಾಗಿ ಕಾಂಡದ ಮೇಲೆ ಬೆಳೆಯುತ್ತವೆ.ಇದು ಹಲವು ಬಾರಿ ಓಕ್ ಎಲೆಯಂತೆ ಆಕಾರ ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ಪಾಶ್ಚಿಮಾತ್ಯ ವಿಷಯುಕ್ತ-ಓಕ್ ಕೂಡಾ ಯುನೈಟೈಡ್ ಸ್ಟೇಟ್ಸ್ ಮತ್ತು ಕೆನಡಾದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ.ಹಲವರು ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯವನ್ನು ವಿಷಯುಕ್ತ ಓಕ್ ಗಿಡಕ್ಕೆ ಹೋಲಿಕೆ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಈ ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯವು ವಿಷಯುಕ್ತ ಓಕ್ ನ ಪೊದೆಯಂತೆ ಸಮನಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ.ಇದು ಓಕ್ -ಆಕಾರದ ಸಸ್ಯವು ಆರ್ದೃತೆ ಮತ್ತು ಪ್ರಕಾಶಾಮಾನವಾದ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆಯಲ್ಲದೇ ಇತರ ವಿಷಯುಕ್ತ ಸಸ್ಯದ ಪ್ರಕಾರವನ್ನು ಹೋಲುತ್ತದೆ. ಈ ವಿಷಕಾರಿ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯವು ನೆರಳಿನ ಮರಗಳಿಗೆ ವಾಲಿಕೊಂಡು ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ.ಸ್ವಲ್ಪ ಮಟ್ಟಿಗಿನ ಸೂರ್ಯನ ಶಾಖವಿದ್ದರೂ ಸಾಕು ಹಬ್ಬಿದ ಕೊಂಬೆಗಳಿಂದ ಹಿಡಿದು ನೆಲದವರೆಗೂ ಹಬ್ಬಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ
  • ವಿಷಯುಕ್ತ ಸುಮ್ಯಾಕ್ (ಟೊಕ್ಷೊಕೊಡೆಂಡ್ರಾನ್ ವರ್ನಿಕ್ಷ್ ) ಗಳು ಒಟ್ಟು ಗುಂಪಿನ ಎಲೆಗಳನ್ನು ಅಂದರೆ 7–15 ಎಲೆಗಳು ಸಮೂಹದಲ್ಲಿರುತ್ತವೆ. ವಿಷಯುಕ್ತ ಸುಮ್ಯಾಕ್ ಎಂದೂ ಮೂರೆ ಮೂರು ಎಲೆಗಳ ಗುಚ್ಚವನ್ನು ಹ್ಯೊಂದಿರುವದಿಲ್ಲ.
  • ಕುಡುಜು (ಪೆರಿರಿಯಾ ಲೊಬಾಟಾ ) ಸಸ್ಯವು ವಿಷಕಾರಿಯಲ್ಲ,ಇದು ಉದ್ದವಾಗಿ ಹಬ್ಬಿ ಎಲ್ಲೆಡೆಗೂ ಪಸರಿಸಿ ಕಡಿಮೆ ಸಸ್ಯವರ್ಗ ಬೆಳೆಯುವಲ್ಲಿಯೂ ಗಿಡಗಳ ಮೇಲೆ ಪಸರಿಸುತ್ತದೆ. ಕುಡುಜು ದಕ್ಷಿಣ ಯುನೈಟೆಡ್ ಸ್ಟೇಟ್ಸ್ ನಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುವ ದಾಳಿಕೋರ ಸಸ್ಯಗಳ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿದೆ. ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯದಂತೆ ಮೂರು ಎಲೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ.ಇವು ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯದ ಎಲೆಗಳಿಗಿಂತ ದೊಡ್ಡವವಾಗಿರುತ್ತವೆ.ಇವು ಬೆಳೆದ ದೊಡ್ಡ ಎಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣಕೂದಲುಗಳುಳ್ಳ ಕೇಶರಗಳನ್ನು ಕೆಳಭಾಗದಲ್ಲಿ ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ.
  • .ಬ್ಲ್ಯಾಕ್ ಬೆರ್ರೀಸ್ ಮತ್ತು ರಾಸ್ಪ್ ಬೆರ್ರೀಸ(ರುಬಸ್ spp.)ಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಈ ವಿಷಕಾರಿ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯವನ್ನೇ ಹೋಲುತ್ತವೆ ಅಲ್ಲದೇ ಒಂದೇ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತವೆ. ಬ್ಲ್ಯಾಕ್ ಬೆರ್ರೀಸ್ ಮತ್ತು ರಾಸ್ಪ್ ಬೆರ್ರೀಸ್ ಗಳು ತಮ್ಮ ಕಾಂಡದಲ್ಲಿ ಮುಳ್ಳುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದರೆ ಈ ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯದ ಕಾಂಡದ ಭಾಗವು ಮೆದುವಾಗಿರುತ್ತದೆ.ಈ ಸಸ್ಯಗಳ ಪ್ರಧಾನ ಅಂತರವೆಂದರೆ ಇವೆರಡರಲ್ಲಿ ಒರಟಾದ ಮತ್ತು ಮೆದುವಿನ ಎಲೆ ಭಾಗಗಳು. ಬ್ಲ್ಯಾಕ್ ಬೆರ್ರ್ಯೀ ಮತ್ತು ರಾಸ್ಪ್ ಬೆರ್ರೀ ಸಸ್ಯ ಬಳ್ಳಿಯ ಮೂರು ಅಲಗಿನ ಎಲೆಗಳ ಮಾದರಿ ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ:ದಿನಗಳೆದಂತೆ ಈ ಎಲೆಗಳು ಋತುವಿಗೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ಐದು ಅಲಗಿನ ಎಲೆಗಳಾಗುವುದಲ್ಲದೇ ಅವುಗಳ ಬಣ್ಣವೂ ಬದಲಾಗುತ್ತದೆ. ಬ್ಲ್ಯಾಕ್ ಬೆರ್ರೀಸ್ ಮತ್ತು ರಾಸ್ಪ್ ಬೆರ್ರೀಸ್ ಎಲೆಗಳ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿ ಹಲ್ಲಿನಂತಹ ಮುಳ್ಳುಗಳಾಗುತ್ತವೆ,ಇವುಗಳ ಮೇಲ್ಭಾಗದ ಎಲೆಗಳು ಮುರುಟಿದ ಆಕಾರದಲ್ಲಿರುತ್ತವೆ.ಎಲೆಗಳ ಒಳಗಿನ ಶೇರುಕಗಳು ತಿಳಿ ಹಸಿರು ಬಣ್ಣದ ಹೊಳಪನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯವು ಸಂಪೂರ್ಣ ಹಸಿರಾಗಿರುತ್ತದೆ. ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯದ ಕಾಂಡವು ಕಂದು ಬಣ್ಣದಾಗಿದ್ದುಇದು ನಾಳದ ಆಕಾರದಲ್ಲಿರುತ್ತದೆ,ಆದರೆ ಬ್ಲ್ಯಾಕ್ ಬೆರ್ರೀ ಮತ್ತು ರಾಸ್ಪ್ ಬೆರ್ರೀಸ್ ಗಳ ಕಾಂಡವು ಚೌಕಾಕಾರದಲ್ಲಿದ್ದು ಹಸಿರು ಬಣ್ಣದ್ದಾಗಿರುತ್ತದೆ.ಇದರಲ್ಲಿ ಹಲ್ಲಿನಂತಹ ಮುಳ್ಳುಗಳಿರುತ್ತವೆ. ರಾಸ್ಪ್ ಬೆರ್ರೀಸ್ ಮತ್ತು ಬ್ಲ್ಯಾಕ್ ಬೆರ್ರೀಸ್ ಗಳು ನಿಜವಾದ ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ ಬಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲ;ಆದ್ದರಿಂದ ಅವುಗಳು ಯಾವುದೇ ಮರವನ್ನು ಆಶ್ರಯಿಸಿ ಬೆಳೆಯುವದಿಲ್ಲ.
  • ನದಿ ತೀರದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುವ ರಿವರ್ಬ್ಯಾಂಕ್ ಗ್ರೇಪ್ ವಿಟೀಸ್ ರಿಪಾರಿಯಾ ವು ಯಾವುದೇ ಬೇರುಗಳನ್ನು ಕಾಣಿಸಲು ಬಿಡುವದಿಲ್ಲ ಆದರೆ ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯವು ಸಣ್ಣ ಬೇರುಗಳ ಸಮೂಹವು ಕಾಂಡದೊಂದಿಗೆ ಮೇಲಕ್ಕೆ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ,ಇದು ಮಿಂಚಿನಂತೆ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ನದಿ ದಡದ ಮೇಲಿನ ದ್ರಾಕ್ಷಿ ಬಳ್ಳಿಯು ತಿಳಿ ಹಳದಿಯಾಗಿದ್ದು ಆ ಬಳ್ಳಿಯು ಆಸರೆಯ ಮರದಿಂದ ಹೊರಕ್ಕೆ ಚಾಚಿಕೊಂಡಿರುತ್ತದೆ.ಆದರೆ ಈ ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯವು ತಾನು ಬೆಳೆದ ಮರಕ್ಕೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡೇ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ.ಇದು ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಅಷ್ಟಾಗಿ ಆಲಂಬಿತವಾಗಿರುವದಿಲ್ಲ.
  • ಸುವಾಸನೆಯ ಸುಮ್ಯಾಕ್ (ರುಸ್ ಅರೊಮೆಟಿಕ್ ) ಇವುಗಳು ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯದ ಬಳ್ಳಿಯನ್ನು ಹೋಲುತ್ತದೆ. ಎರಡೂ ಜಾತಿ ಸಸ್ಯಗಳು ಮೂರು ಎಲೆಗಳ ಅಂಚನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ.ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯದ ಮಧ್ಯದ ಚಿಗುರೆಲೆಯು ನಡುವಿನ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಕಾಂಡ ಹೊಂದಿದ್ದರೆ ಸುಮ್ಯಾಕ್ ಎಲೆಯ ಮಧ್ಯಭಾಗದಲ್ಲಿ ಉದ್ದನೆಯ ಕಾಂಡದ ಭಾಗವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವದಿಲ್ಲ. ಸುಮ್ಯಾಕ್ ಸಸ್ಯವು ವಸಂತಕಾಲದಲ್ಲಿ ಎಲೆಗಳಿಗಿಂತ ಮೊದಲು ಹೂವು ಬಿಟ್ಟರೆ ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯವು ಎಲೆಗಳು ಬೆಳೆದ ನಂತರ ಹೂವು ಬಿಡುತ್ತದೆ. ಸುಮ್ಯಾಕ್ ಸಸ್ಯದ ಕಾಂಡದ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಸುವಾಸನೆಯುಕ್ತ ಹೂವುಗಳು ಮತ್ತು ಹಣ್ಣುಗಳು,ಆದರೆ ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯದ ಮಧ್ಯಭಾಗದಲ್ಲಿ ಸಹಜವಾಗಿ ಇದು ಕಂಡು ಬರುತ್ತದೆ.

ಇವನ್ನೂ ಗಮನಿಸಿ

ಆಕರಗಳು

  1. ೧.೦ ೧.೧ ೧.೨ ೧.೩ ೧.೪ ೧.೫ USDA ಬೆಂಕಿ ಪರಿಣಾಮಗಳ ಮಾಹಿತಿ ನೀಡುವ ವಿಧಾನ: ಟೊಕ್ಷಿಕೊಡೆಂಡ್ರಾನ್ ರಾಡಿಕನ್ಸ್
  2. ಪೆಟ್ರಿಡಿಸ್ , ಜಾರ್ಜ್ ಎ. ಕ್ಷೇತ್ರದ ಗಿಡ ಮತ್ತು ಪೊದೆಗಳ ಕುರಿತ ಓರ್ವ ಮಾರ್ಗದರ್ಶಿ (ಪೀಟರ್ ಸನ್ ಫೀಲ್ದ್ ಗೈಡ್), ಬಾಸ್ಟನ್: ಹೊಗ್ಟನ್ ಮಿಫ್ಲಿನ್ ಕಂ., 1986, p. 130.
  3. "Poison Ivy Treatment Guide , Getting Rid of the Plants: Identifying Poison Ivy". line feed character in |title= at position 27 (help)
  4. http://www.parks.ca.gov/pages/735/files/transcriptmtlivermoreangelisland.pdf Page 3.
  5. ಕಾಂಪ್ ಕ್ರಸ್ಟಿ
  6. ಕಾಂಪ್ ಕ್ರಸ್ಟಿ
  7. ಮೆಚೆಲ್ ರಾಬರ್ಟ್, . T., "ಬಟರ್ ಫ್ಲೈಸ್ ಮತ್ತು ಮೊಥ್ಸ್,"ನ್ಯೂಯಾರ್ಕ್: ಸೇಂಟ್. ಮಾರ್ಟಿನ್ ' ಮುದ್ರಣಾಲಯ, 2001, p. 133.
  8. ಹೈ ಸ್ಟಫ್ ವರ್ಕ್ಸ್"ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯ ಹೇಗೆ ಪರಿಣಾಮ ಬೀರುತ್ತದೆ "
  9. ವಿಶ್ವದ -ವಿಷಕಾರಿ ಸಸ್ಯಗಳ ಸಂಪರ್ಕ
  10. ವಿಲ್ಸನ್, W. H. & ಲೊಡರ್ ಮಿಲ್ಕ್, P. (| 2006- ಮೆಟರ್ನಿಯಲ್ ಚೈಲ್ಡ್ ನರ್ಸಿಂಗ್ ಕೇರ್ (3ನೆ ಸಂಪುಟ). ಸೇಂಟ್. ಲೂಯಿಸ್: ಮೊಸ್ಬಿ ಎಲ್ಸೆವಿಯರ್.
  11. "American Topics. An Outdated Notion, That Calamine Lotion". Archived from the original on 2007-05-19. Retrieved 2007-07-19.
  12. Appel, L.M. Ohmart and R.F. Sterner, Zinc oxide: A new, pink, refractive microform crystal . AMA Arch Dermatol 73 (1956), pp. 316–324. PMID 13301048
  13. "American Academy of Dermatology - Poison Ivy, Oak & Sumac".
  14. ೧೪.೦ ೧೪.೧ ೧೪.೨ "Treating Poison Ivy Rash With Home Remedies: Jewelweed;Is Poison Ivy Rash Contagious?".
  15. "Facts about Poison Ivy: Is it contagious?".
  16. "Poison Ivy Treatment Guide, Outsmarting Poison Ivy: Treating Poison Ivy Exposures". Retrieved June 01, 2008. Check date values in: |accessdate= (help)
  17. "Facts about Poison Ivy: How do you get poison ivy?".
  18. "Facts about Poison Ivy: How long does the rash last?, What can you do once the itching starts?, How do you get poison ivy?".
  19. ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯ ಓಕ್ ಮತ್ತು ಸುಮ್ಯಾಕ್
  20. "Facts about Poison Ivy: How do you get poison ivy?, Pets and Poison Ivy, How long does the oil last?".
  21. ಮಾವು ಮತ್ತು ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯ (New England Journal of Medicine Web Article)

ಹೊರಗಿನ ಕೊಂಡಿಗಳು

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
ವಿಕಿಪೀಡಿಯ ಲೇಖಕರು ಮತ್ತು ಸಂಪಾದಕರು
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia emerging languages

ವಿಷಯುಕ್ತ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯದ ಜಾತಿ: Brief Summary ( канадски )

добавил wikipedia emerging languages

ಇದು ಟಾಕ್ಷಿಕೊಡೆಂಡ್ರಾನ್ ಅಂದರೆ ಸಸ್ಯಶಾಸ್ತ್ರದಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ವಿಷಕಾರಿ ಹರಿದ್ವರ್ಣ ಸಸ್ಯ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿದ ಪೊದೆಯುಳ್ಳ ಕಂಟಿ ಎನ್ನಲಾಗುತ್ತದೆ.ರುಸ್ ಟಾಕ್ಷಿಕೊಡೆಂಡ್ರಾನ್ ,ರುಸ್ ರಾಡಿಕನ್ಸ್ ಇದು ಅತ್ಯಂತ ವಿಷಯುಕ್ತ ಬಳ್ಳಿಯ ಜಾತಿಯಾಗಿದೆ.ಅನಾಕರ್ಡಿ ಅಕೇಶಿಯಾ ಎಂಬ ಸಸ್ಯ ವರ್ಗಕ್ಕೆ ಇದು ಸೇರಿದ್ದು ಎಂದೂ ಹೇಳಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದು ಪೊದೆಯುಳ್ಳ ಬಳ್ಳಿ ಒಂದು ವಿಚಿತ್ರ ಮತ್ತು ಹಾನಿಕಾರಕ ರಸ ಸೃವಿಸುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಹೊಂದಿದೆ.ಇದರ ತಗಲುವಿಕೆಯು ಮನುಷ್ಯಚರ್ಮದ ಮೇಲೆ ತುರಿಕೆ ಅಥವಾ ನವೆಯುಂಟಾಗಿ ಅಲ್ಲಿಚರ್ಮಕ್ಕೆ ಬಿರುಕು ಉಂಟಾಗುವ ಸಾಧ್ಯತೆ ಇದೆ.ತಂತ್ರಜ್ಞಾನದ ಪ್ರಕಾರ ಇದು ಯುರಿಶಿಯಲ್ ಸಂಪರ್ಕದಿಂದಾಗಿ ಮನುಷ್ಯನ ಚರ್ಮದ ಮೇಲ್ಪದರದ ಮೇಲೆ ಪರಿಣಾಮ ಬೀರುತ್ತದೆ.ಆದರೆ ಇದು ನಿಜವಾದ ಹಸಿರುಜಾತಿ ಹೆಡೆರಾ ಸಸ್ಯವಲ್ಲ.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
ವಿಕಿಪೀಡಿಯ ಲೇಖಕರು ಮತ್ತು ಸಂಪಾದಕರು
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia emerging languages

Toxicodendron radicans ( англиски )

добавил wikipedia EN

Toxicodendron radicans, commonly known as eastern poison ivy[1] or poison ivy, is an allergenic Asian and Eastern North American flowering plant in the genus Toxicodendron. The species is well known for causing urushiol-induced contact dermatitis, an itchy, irritating, and sometimes painful rash, in most people who touch it. The rash is caused by urushiol, a clear liquid compound in the plant's sap.[2] The species is variable in its appearance and habit, and despite its common name, it is not a true ivy (Hedera), but rather a member of the cashew and pistachio family (Anacardiaceae). T. radicans is commonly eaten by many animals and the seeds are consumed by birds,[3] but poison ivy is most often thought of as an unwelcome weed. It is a different species from western poison ivy, T. rydbergii, which has similar effects.

Description

Numerous subspecies and/or varieties of T. radicans are known.[4] They can be found growing in any of the following forms, all having woody stems:

  • as a climbing vine that grows on trees or some other support
  • as a shrub up to 1.2 metres (4 feet) tall
  • as a trailing vine that is 10–25 centimetres (4–10 inches) tall

The deciduous leaves of T. radicans are trifoliate with three almond-shaped leaflets.[5] Leaf color ranges from light green (usually the younger leaves) to dark green (mature leaves), turning bright red in fall; though other sources say leaves are reddish when expanding, turn green through maturity, then back to red, orange, or yellow in the fall. The leaflets of mature leaves are somewhat shiny. The leaflets are 3–12 cm (1+144+34 in) long, rarely up to 30 cm (12 in). Each leaflet has a few or no teeth along its edge, and the leaf surface is smooth. Leaflet clusters are alternate on the vine, and the plant has no thorns. Vines growing on the trunk of a tree become firmly attached through numerous aerial rootlets.[6] The vines develop adventitious roots, or the plant can spread from rhizomes or root crowns. The milky sap of poison ivy darkens after exposure to the air.

T. radicans spreads either vegetatively or sexually. It is dioecious; flowering occurs from May to July. The yellowish- or greenish-white flowers are typically inconspicuous and are located in clusters up to 8 cm (3 in) above the leaves. The berry-like fruit, a drupe, mature by August to November with a grayish-white colour.[5]

Identification

These four characteristics are sufficient to identify poison ivy in most situations: (a) clusters of three leaflets, (b) alternate leaf arrangement, (c) lack of thorns, and (d) each group of three leaflets grows on its own stem, which connects to the main vine, the middle stem is longer.[7] The appearance of poison ivy can vary greatly among environments, and even within a large area. Identification by experienced people is often made difficult by leaf damage, the plant's leafless condition during winter, and unusual growth forms due to environmental or genetic factors. Various mnemonic rhymes describe the characteristic appearance of poison ivy:[8]

  1. "Leaves of three, let it be" is the best known and most useful cautionary rhyme. It applies to poison oak, as well as to poison ivy. However, some other innocuous plants have similar leaves.[9]
  2. "Hairy vine, no friend of mine"[10]
  3. "Berries white, run in fright" and "Berries white, danger in sight"[10]

Similar-looking plants

  • Box elder (Acer negundo) saplings have leaves that can look very similar to those of poison ivy, although the symmetry of the plant itself is very different. While box elders often have five or seven leaflets, three leaflets are also common, especially on smaller saplings. The two can be differentiated by observing the placement of the leaves where the leaf stalk meets the main branch (where the three leaflets are attached). Poison ivy has alternate leaves, which means the three-leaflet leaves alternate along the main branch. Boxelder has opposite leaves; another leaf stalk directly on the opposite side is characteristic of box elder.
  • Virgin's bower (Clematis virginiana) is a vine of the buttercup family native to eastern North America. This vine can climb up to 10–20 feet (3.0–6.1 m) tall. It grows on the edges of the woods, moist slopes, and fence rows, and in thickets and streambanks. It produces white, fragrant flowers about 1 inch (2.5 cm) in diameter between July and September.
  • Virginia creeper (Parthenocissus quinquefolia) vines can look like poison ivy. The younger leaves can consist of three leaflets but have a few more serrations along the leaf edge, and the leaf surface is somewhat wrinkled. However, most Virginia creeper leaves have five leaflets. Virginia creeper and poison ivy very often grow together, even on the same tree. Even those who do not get an allergic reaction to poison ivy may be allergic to the oxalate crystals in Virginia creeper sap.
  • Western poison oak (Toxicodendron diversilobum) leaflets also grow in threes on the end of a stem, but each leaflet is shaped somewhat like an oak leaf. Western poison oak grows only in western North America, although many people refer to poison ivy as poison oak, because poison ivy grows in either the ivy-like form or the brushy oak-like form depending on the moisture and brightness of its environment. The ivy form likes shady areas with only a little sun, tends to climb the trunks of trees, and can spread rapidly along the ground.
  • Poison sumac (Toxicodendron vernix) has compound leaves with 7–15 leaflets. Poison sumac never has only three leaflets.
  • Kudzu (Pueraria lobata) is a nontoxic edible vine that scrambles extensively over lower vegetation or grows high into trees. Kudzu is an invasive species in the southern United States. Like poison ivy, it has three leaflets, but the leaflets are bigger than those of poison ivy and are pubescent underneath with hairy margins.
  • Blackberries and raspberries (Rubus spp.) can resemble poison ivy, with which they may share territory; however, blackberries and raspberries almost always have thorns on their stems, whereas poison ivy stems are smooth. Also, the three-leaflet pattern of some blackberry and raspberry leaves changes as the plant grows: Leaves produced later in the season have five leaflets rather than three. Blackberries and raspberries have many fine teeth along the leaf edge, the top surface of their leaves is very wrinkled where the veins are, and the bottom of the leaves is light minty-greenish white. Poison ivy is all green. The stem of poison ivy is brown and cylindrical, while blackberry and raspberry stems can be green, can be squared in cross-section, and can have prickles. Raspberries and blackberries are never truly vines; they do not attach to trees to support their stems.
  • Strawberries (Fragaria), wild or cultivated, have trifoliate leaves and a red vine, and can be found in similar ecosystems. However, strawberry leaflets are serrated and have same-length petiolules. The stems also have small trichomes, which poison ivy lacks.
  • The thick vines of riverbank grape (Vitis riparia), with no rootlets visible, differ from the vines of poison ivy, which have so many rootlets that the stem going up a tree looks furry. Riverbank grapevines are purplish in color, tend to hang away from their support trees, and have shreddy bark; poison ivy vines are brown, attached to their support trees, and do not have shreddy bark.
  • Fragrant sumac (Rhus aromatica) has a very similar appearance to poison ivy. While both species have three leaflets, the center leaflet of poison ivy is on a long stalk, while the center leaflet of fragrant sumac does not have an obvious stalk. When crushed, fragrant sumac leaves have a fragrance similar to citrus, while poison ivy has little or no distinct fragrance. Fragrant sumac produces flowers before the leaves in spring, while poison ivy produces flowers after the leaves emerge. Flowers and fruits of fragrant sumac are at the end of the stem but occur along the middle of the stem of poison ivy. Fragrant sumac fruit ripens to a deep reddish color and is covered with tiny hairs, while poison ivy fruit is smooth and ripens to a whitish color.
  • Hoptree (Ptelea trifoliata) has leaves that are remarkably similar. It is, however, a much larger plant, so confusion is unlikely for any but the smallest specimens. The flowers and seeds are also easily distinguished from those of poison ivy.

Similar allergenic plants

Taxonomy

Subspecies[12][13][14]
  • T. r. subsp. barkleyi Gillis
  • T. r. subsp. divaricatum (Greene) Gillis
  • T. r. subsp. eximium (Greene) Gillis
  • T. r. subsp. hispidum (Greene) Gillis
  • T. r. subsp. negundo (Greene) Gillis
  • T. r. subsp. pubens (Engelm. ex S. Watson) Gillis
  • T. r. subsp. radicans
  • T. r. subsp. verrucosum (Scheele) Gillis

Caquistle or caxuistle is the Nahuatl term for the species.

Distribution and habitat

T. radicans grows throughout much of North America, including the Canadian Maritime provinces, Quebec, Ontario, and all US states east of the Rocky Mountains,[15] as well as in the mountainous areas of Mexico up to around 1,500 m (4,900 ft). It is normally found in wooded areas, especially along edge areas where the tree line breaks and allows sunshine to filter through. It also grows in exposed rocky areas, open fields, and disturbed areas.

It may grow as a forest understory plant, although it is only somewhat shade-tolerant.[5] The plant is extremely common in suburban and exurban areas of New England, the Mid-Atlantic, and the Southeastern United States. The similar species T. diversilobum (western poison oak) and T. rydbergii (western poison ivy) are found in western North America, and T. orientale in Taiwan, Japan, Korea and Sakhalin.

T. radicans rarely grows at altitudes above 1,500 m (4,900 ft), although the altitude limit varies in different locations.[5] The plants can grow as a shrub up to about 1.2 m (4 ft) tall, as a groundcover 10–25 cm (4–10 in) high, or as a climbing vine on various supports. Older vines on substantial supports send out lateral branches that may be mistaken for tree limbs at first glance.

It grows in a wide variety of soil types, and soil pH from 6.0 (acidic) to 7.9 (moderately alkaline). It is not particularly sensitive to soil moisture, although it does not grow in desert or arid conditions. It can grow in areas subject to seasonal flooding or brackish water.[5]

It is more common now than when Europeans first arrived in North America. The development of real estate adjacent to wild, undeveloped land has engendered "edge effects", enabling poison ivy to form vast, lush colonies in these areas. It is listed as a noxious weed in the US states of Minnesota and Michigan and in the Canadian province of Ontario.

Outside North America, T. radicans is also found in parts of China.[14]

Poison ivy is particularly sensitive to carbon dioxide levels, greatly benefiting from higher concentrations in the atmosphere. Higher carbon dioxide levels increase the rate of plant growth, and cause them to produce more unsaturated urushiol, which causes stronger reactions in humans.[16] Poison ivy's growth and potency has already doubled since the 1960s, and it could double again once carbon dioxide levels reach 560 ppm.[17]

Ecology

The fruits are a favorite winter food of some birds and other animals, including wild turkeys.[18] Seeds are spread mainly by animals and remain viable after passing through the digestive tract. Birds may spread the seeds by regurgitation.[19]

Toxicity

A video describing the effects of poison ivy on the body
Blisters from contact with poison ivy

Urushiol-induced contact dermatitis is the allergic reaction caused by poison ivy. In extreme cases, a reaction can progress to anaphylaxis. Around 15 to 25 percent of people have no allergic reaction to urushiol, but most people have a greater reaction with repeated or more concentrated exposure.[20][21] Typically, the rash from the urushiol oil lasts about five to twelve days, but in extreme cases, it can last a month or more.[22]

Over 350,000 people are affected by urushiol annually in the United States.[23]

The pentadecyl catechols of the oleoresin within the sap of poison ivy and related plants causes the allergic reaction; the plants produce a mixture of pentadecylcatechols, which collectively is called urushiol. After injury, the sap leaks to the surface of the plant where the urushiol becomes a blackish lacquer after contact with oxygen.[2][24]

Urushiol binds to the skin on contact, where it causes severe itching that develops into reddish inflammation or uncoloured bumps, and then blistering. These lesions may be treated with Calamine lotion, Burow's solution compresses, dedicated commercial poison ivy itch creams, or baths to relieve discomfort,[25] though recent studies have shown some traditional medicines to be ineffective.[26][27] Over-the-counter products to ease itching—or simply oatmeal baths and baking soda—are now recommended by dermatologists for the treatment of poison ivy.[28]

A plant-based remedy cited to counter urushiol-induced contact dermatitis is jewelweed, though jewelweed extracts had no positive effect in clinical studies.[29][30][31][32] Others argue that prevention of lesions is easy if one practices effective washing, using plain soap, scrubbing with a washcloth, and rinsing three times within 2–8 hours of exposure.[33]

The oozing fluids released by scratching blisters do not spread the poison. The fluid in the blisters is produced by the body and it is not urushiol itself.[34] The appearance of a spreading rash indicates that some areas received more of the poison and reacted sooner than other areas or that contamination is still occurring from contact with objects to which the original poison was spread. Those affected can unknowingly spread the urushiol inside the house, on phones, doorknobs, couches, counters, desks, and so on, thus in fact repeatedly coming into contact with poison ivy and extending the length of time of the rash. If this has happened, wipe down the surfaces with bleach or a commercial urushiol removal agent. The blisters and oozing result from blood vessels that develop gaps and leak fluid through the skin; if the skin is cooled, the vessels constrict and leak less.[35] If plant material with urushiol is burned and the smoke then inhaled, this rash will appear on the lining of the lungs, causing extreme pain and possibly fatal respiratory difficulty.[34] If poison ivy is eaten, the mucus lining of the mouth and digestive tract can be damaged.[36] An urushiol rash usually develops within a week of exposure and can last 1–4 weeks, depending on severity and treatment. In rare cases, urushiol reactions may require hospitalization.[34]

Urushiol oil can remain active for several years, so handling dead leaves or vines can cause a reaction. In addition, oil transferred from the plant to other objects (such as pet fur) can cause the rash if it comes into contact with the skin.[37][34] Clothing, tools, and other objects that have been exposed to oil should be washed to prevent further reactions.[38]

People who are sensitive to urushiol can also experience a similar rash from mangoes. Mangoes are in the same family (Anacardiaceae) as poison ivy; the sap of the mango tree and skin of mangoes has a chemical compound similar to urushiol.[39] A related allergenic compound is present in the raw shells of cashews.[40] Similar reactions have been reported occasionally from contact with the related Fragrant Sumac (Rhus aromatica) and Japanese lacquer tree. These other plants are also in the family Anacardiaceae.

Treatment

Immediate washing with soap and cold water or rubbing alcohol may help prevent a reaction.[41] During a reaction, Calamine lotion or diphenhydramine may help mitigate symptoms. Corticosteroids, either applied to the skin or taken by mouth, may be appropriate in extreme cases. An astringent containing aluminum acetate (such as Burow's solution) may also provide relief and soothe the uncomfortable symptoms of the rash.[42]

References

  1. ^ USDA, NRCS (n.d.). "Toxicodendron radicans". The PLANTS Database (plants.usda.gov). Greensboro, North Carolina: National Plant Data Team. Retrieved 11 December 2015.
  2. ^ a b Barceloux, Donald G. (2008). Medical Toxicology of Natural Substances: Foods, Fungi, Medicinal Herbs, Plants, and Venomous Animals. John Wiley and Sons. pp. 681–. ISBN 978-0-471-72761-3.
  3. ^ Department of Biology Hamilton College Ernest H. Williams Jr. Professor (26 April 2005). The Nature Handbook: A Guide to Observing the Great Outdoors: A Guide to Observing the Great Outdoors. Oxford University Press. pp. 57–. ISBN 978-0-19-972075-0.
  4. ^ Weeks, Sally S.; Weeks, Harmon P. Jr. (2012). Shrubs and Woody Vines of Indiana and the Midwest: Identification, Wildlife Values, and Landscaping Use. Purdue University Press. pp. 356–. ISBN 978-1-55753-610-5.
  5. ^ a b c d e Innes, Robin J. (2012). "Toxicodendron radicans, T. rydbergii". Fire Effects Information System (FEIS). US Department of Agriculture (USDA), Forest Service (USFS), Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory.
  6. ^ Petrides, George A. (1986). A Field Guide to Trees and Shrubs (Peterson Field Guides). Boston: Houghton Mifflin. p. 130.
  7. ^ Illustration, What does poison ivy look like? A simple guide to identifying poison ivy in the wild. [1]
  8. ^ "Poison Ivy Treatment Guide, Getting Rid of the Plants: Identifying Poison Ivy".
  9. ^ Crosby, Donald G. (2004). The Poisoned Weed: Plants Toxic to Skin. Oxford University Press. pp. 32–. ISBN 978-0-19-515548-8.
  10. ^ a b Jennings, Neil L. (2010). In Plain Sight: Exploring the Natural Wonders of Southern Alberta. Rocky Mountain Books Ltd. pp. 105–. ISBN 978-1-897522-78-3.
  11. ^ "Botanical Dermatology – ALLERGIC CONTACT DERMATITIS – ANACARDIACEAE AND RELATED FAMILIES". The Internet Dermatology Society, Inc. Retrieved 22 Sep 2014.
  12. ^ USDA, NRCS (n.d.). "Toxicodendron radicans". The PLANTS Database (plants.usda.gov). Greensboro, North Carolina: National Plant Data Team.
  13. ^ Toxicodendron radicans (L.) Kuntze. Plants of the World Online. cience.kew.org
  14. ^ a b Min, Tianlu; Barfod, Anders (2008). "Flora of China: Anacardiaceae". In Wu, Z. Y.; Raven, P. H.; Hong, D. Y. (eds.). Flora of China (PDF). Vol. 11 (Oxalidaceae through Aceraceae). Science Press, Beijing, and Missouri Botanical Garden Press, St. Louis.
  15. ^ "Toxicodendron radicans". County-level distribution map from the North American Plant Atlas (NAPA). Biota of North America Program (BONAP). 2014.
  16. ^ Mohan, Jacqueline E.; Ziska, Lewis H.; Schlesinger, William H.; Thomas, Richard B.; Sicher, Richard C.; George, Kate; Clark, James S. (2006). "Biomass and toxicity responses of poison ivy (Toxicodendron radicans) to elevated atmospheric CO2". Proceedings of the National Academy of Sciences. 103 (24): 9086–9089. Bibcode:2006PNAS..103.9086M. doi:10.1073/pnas.0602392103. PMC 1474014. PMID 16754866.
  17. ^ Templeton, David (July 22, 2013). "Climate change is making poison ivy grow bigger and badder". Pittsburgh Post-Gazette. Archived from the original on July 26, 2021. Retrieved July 23, 2013.
  18. ^ Dickson, James G. (1992). The Wild Turkey: Biology and Management. Stackpole Books. ISBN 978-0-8117-1859-2.
  19. ^ Crafts, Alden S. (2021-01-08). Modern Weed Control. Univ of California Press. ISBN 978-0-520-31742-0.
  20. ^ "How Poison Ivy Works". HowStuffWorks. 23 September 2005.
  21. ^ Rohde, Michael. "Contact-Poisonous Plants of the World". mic-ro.com.
  22. ^ "Poison Ivy, Poison Oak and Poison Sumac FAQs".
  23. ^ Chaker, Anne Marie; Athavaley, Anjali (June 22, 2010). "Least-Welcome Sign of Summer". The Wall Street Journal. p. D1.
  24. ^ Rietschel, Robert L.; Fowler, Joseph F.; Fisher, Alexander A. (2008). Fisher's contact dermatitis. PMPH-USA. pp. 408–. ISBN 978-1-55009-378-0.
  25. ^ Wilson, W. H. & Lowdermilk, P. (2006). Maternal Child Nursing Care (3rd edition). St. Louis: Mosby Elsevier.
  26. ^ "American Topics. An Outdated Notion, That Calamine Lotion". Archived from the original on 2007-06-19. Retrieved 2007-07-19.
  27. ^ Appel, L.M. Ohmart; Sterner, R.F. (1956). "Zinc oxide: A new, pink, refractive microform crystal". AMA Arch Dermatol. 73 (4): 316–324. doi:10.1001/archderm.1956.01550040012003. PMID 13301048.
  28. ^ "American Academy of Dermatology – Poison Ivy, Oak & Sumac". Archived from the original on 2009-06-05.
  29. ^ Long, D.; Ballentine, N. H.; Marks, J. G. (1997). "Treatment of poison ivy/oak allergic contact dermatitis with an extract of jewelweed". Am. J. Contact. Dermat. 8 (3): 150–3. doi:10.1097/01206501-199709000-00005. PMID 9249283.
  30. ^ Gibson, MR; Maher, FT (1950). "Activity of jewelweed and its enzymes in the treatment of Rhus dermatitis". Journal of the American Pharmaceutical Association. 39 (5): 294–6. doi:10.1002/jps.3030390516. PMID 15421925.
  31. ^ Guin, J. D.; Reynolds, R. (1980). "Jewelweed treatment of poison ivy dermatitis". Contact Dermatitis. 6 (4): 287–8. doi:10.1111/j.1600-0536.1980.tb04935.x. PMID 6447037. S2CID 46551170.
  32. ^ Zink, B. J.; Otten, E. J.; Rosenthal, M.; Singal, B. (1991). "The effect of jewel weed in preventing poison ivy dermatitis". Journal of Wilderness Medicine. 2 (3): 178–182. doi:10.1580/0953-9859-2.3.178.
  33. ^ Archived at Ghostarchive and the Wayback Machine: Extreme Deer Habitat (2014-06-22). "How to never have a serious poison ivy rash again". YouTube. Retrieved 2016-07-26.
  34. ^ a b c d "Facts about Poison Ivy: How long does the rash last?, What can you do once the itching starts?, How do you get poison ivy?". poison-ivy.org. 25 February 2015.
  35. ^ Editors of Prevention (2010). The Doctors Book of Home Remedies: Quick Fixes, Clever Techniques, and Uncommon Cures to Get You Feeling Better Fast. Rodale. pp. 488–. ISBN 978-1-60529-866-5.
  36. ^ Lewis, Robert Alan (1998). Lewis' dictionary of toxicology. CRC Press. pp. 901–. ISBN 978-1-56670-223-2.
  37. ^ "Poison Ivy, Oak & Sumac". aad.org. Archived from the original on 2007-07-08.
  38. ^ "Poison ivy - oak - sumac". MedlinePlus Medical Encyclopedia. A.D.A.M., Inc. Retrieved 16 June 2019.
  39. ^ Tucker, Mark O.; Swan, Chad R. (1998). "The Mango–Poison Ivy Connection". New England Journal of Medicine. 339 (4): 235. doi:10.1056/NEJM199807233390405. PMID 9673302.
  40. ^ Rosen, T.; Fordice, D. B. (April 1994). "Cashew Nut Dermatitis". Southern Medical Journal. 87 (4): 543–546. doi:10.1097/00007611-199404000-00026. PMID 8153790.
  41. ^ "Misconceptions About Treating Poison Ivy and Oak Rash". teclabsinc.com. Archived from the original on 2014-08-26.
  42. ^ Gladman, Aaron C. (June 2006). "Toxicodendron Dermatitis: Poison Ivy, Oak, and Sumac". Wilderness & Environmental Medicine. 17 (2): 120–128. doi:10.1580/PR31-05.1. PMID 16805148.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia authors and editors
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia EN

Toxicodendron radicans: Brief Summary ( англиски )

добавил wikipedia EN

Toxicodendron radicans, commonly known as eastern poison ivy or poison ivy, is an allergenic Asian and Eastern North American flowering plant in the genus Toxicodendron. The species is well known for causing urushiol-induced contact dermatitis, an itchy, irritating, and sometimes painful rash, in most people who touch it. The rash is caused by urushiol, a clear liquid compound in the plant's sap. The species is variable in its appearance and habit, and despite its common name, it is not a true ivy (Hedera), but rather a member of the cashew and pistachio family (Anacardiaceae). T. radicans is commonly eaten by many animals and the seeds are consumed by birds, but poison ivy is most often thought of as an unwelcome weed. It is a different species from western poison ivy, T. rydbergii, which has similar effects.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia authors and editors
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia EN

Toxicodendron radicans ( шпански; кастиљски )

добавил wikipedia ES

El guan de México,[1]zumaque venenoso[1]​ o hiedra venenosa (Toxicodendron radicans) es una planta de la familia de las Anacardiaceae. No es realmente una verdadera hiedra o Hedera. Es más bien un tipo de trepadora, muy famosa por su capacidad de producir un irritante para la piel llamado urushiol, causante de dermatitis, inflamación y comezón. En casos extremos, se aplican corticoesteroides para tratar las molestias.

 src=
Ilustración
 src=
Efectos del contacto
 src=
Inflorescencia
 src=
En su hábitat

Hábitat

La hiedra venenosa crece especialmente en Norteamérica. Se desarrolla como un arbusto de unos 1,2 metros de alto, enredándose en cualquier soporte. Es aparentemente más común ahora, que anteriormente cuando la describieron por primera vez, hallándose en la actualidad en colonias que han sido superadas por las fronteras con las zonas pobladas. Raramente crecen en altitudes sobre los 1500 m.

Efectos en el cuerpo

La reacción causada por la hiedra venenosa (dermatitis inducida por contacto con urushiol) es alérgica. Por esta razón algunos individuos parecen no reaccionar al veneno. Sin embargo, la sensibilidad puede desarrollarse con el tiempo. Aquellos que son afectados por él, pueden sufrir erupciones cutáneas irritantes. Si la hiedra es quemada y el humo inhalado, puede irritar los pulmones, causando dolor extremo y posible dificultad para respirar, en ocasiones fatal. En el caso de ingestión, irrita el tracto digestivo y las vías respiratorias, también de manera posiblemente fatal. El aceite de urushiol puede permanecer activo dentro de la planta, aún muerta, por más de 5 años, manteniendo su concentración y potencia.

Apariencia característica

Las hojas están compuestas por tres elementos en forma de almendra. Los frutos (drupas) son de color grisáceo, siendo el alimento favorito de algunas aves en invierno. Las hojas van de un color verde claro (jóvenes) a un verde oscuro (hojas maduras), cambiando a un rojo cuando están por caer. Tienen de 3 a 12 cm de largo, —raramente llegando a los 30 cm— y detallan un borde levemente dentado con superficie suave. Comparadas con las hojas de la frambuesa y de la mora, difieren porque éstas tienen los bordes dentados y la superficie un tanto áspera, y tienen espinas.

Dermatitis de contacto

Todas las partes de ésta planta contienen urushiol, causante de dermatitis severa en las personas sensibles. El riesgo de exposición se puede reducir al aprender a reconocer y evitar esta especie, usar ropa que cubra los brazos y piernas, y posteriormente lavar las prendas que hayan entrado en contacto con la misma.

Taxonomía

Toxicodendron radicans fue descrito por (L.) Kuntze y publicado en Revisio Generum Plantarum 1: 153. 1891.[2]

Etimología

Toxicodendron: nombre genérico que deriva de las palabras griegas: τοξικός (toxikos), que significa "veneno", y δένδρον (dendron), que significa "árbol".[3]

radicans: epíteto latín que significa "tallos con raíces".[4]

Sinonimia
  • Toxicodendron goniocarpum Greene [1903]
  • Toxicodendron glabrum Mill. [1768]
  • Toxicodendron blodgetii (Kearney) Greene [1903]
  • Rhus littoralis Mearns [1896]
  • Rhus floridana Mearns [1896]
  • Rhus blodgetii Kearney [1894]
  • Toxicodendron vulgare Moench [1794]
  • Rhus radicans L. [1753]
  • Rhus humilis Salisb. [1796]
  • Philostemon radicans (L.) Raf. [1817]
  • Rhus toxicodendron[5]

Referencias

  1. a b Colmeiro, Miguel: «Diccionario de los diversos nombres vulgares de muchas plantas usuales ó notables del antiguo y nuevo mundo», Madrid, 1871.
  2. «Toxicodendron radicans». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultado el 17 de julio de 2013.
  3. Gledhill, D. (2008). The Names of Plants (4 edición). Cambridge University Press. p. 382. ISBN 978-0-521-86645-3.
  4. En Epítetos Botánicos
  5. En Tela Botánica

Bibliografía

  1. Breedlove, D.E. 1986. Flora de Chiapas. Listados Floríst. México 4: i–v, 1–246.
  2. CONABIO. 2009. Catálogo taxonómico de especies de México. 1. In Capital Nat. México. CONABIO, Mexico City.
  3. Gleason, H. A. & A.J. Cronquist. 1991. Man. Vasc. Pl. N.E. U.S. (ed. 2) i–910. New York Botanical Garden, Bronx.
  4. Godfrey, R. K. & J. W. Wooten. 1981. Aquatic Wetland Pl. S.E. U.S. Dicot. 933 pp. Univ. Georgia Press, Athens.
  5. Great Plains Flora Association. 1986. Fl. Great Plains i–vii, 1–1392. University Press of Kansas, Lawrence.
  6. Long, R. W. & O. K. Lakela. 1971. Fl. Trop. Florida i–xvii, 1–962. University of Miami Press, Coral Cables.
  7. Schwegman, J. E. 1991. The Vascular Flora of Langham Island, Kankakee County, Illinois. Erigenia 11: 1–8.
  8. Small, J. K. 1933. Man. S.E. Fl. i–xxii, 1–1554. Published by the Author, New York. View in BotanicusView in Biodiversity Heritage Library
  9. Voss, E. G. 1985. Michigan Flora. Part II Dicots (Saururaceae-Cornaceae). Bull. Cranbrook Inst. Sci. 59. xix + 724.
  10. Wunderlin, R. P. 1998. Guide Vasc. Pl. Florida i–x, 1–806. University Press of Florida, Gainesville.

 title=
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autores y editores de Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia ES

Toxicodendron radicans: Brief Summary ( шпански; кастиљски )

добавил wikipedia ES

El guan de México,​ zumaque venenoso​ o hiedra venenosa (Toxicodendron radicans) es una planta de la familia de las Anacardiaceae. No es realmente una verdadera hiedra o Hedera. Es más bien un tipo de trepadora, muy famosa por su capacidad de producir un irritante para la piel llamado urushiol, causante de dermatitis, inflamación y comezón. En casos extremos, se aplican corticoesteroides para tratar las molestias.

 src= Ilustración  src= Efectos del contacto  src= Inflorescencia  src= En su hábitat
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autores y editores de Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia ES

Roniv mürgipuu ( естонски )

добавил wikipedia ET

Roniv mürgipuu (Toxicodendron radicans) on anakardiliste sugukonda mürgipuu perekonda kuuluv taimeliik.


Klassifikatsioon

Ronival mürgipuul klassifitseeritakse mitmeid alamliike.

Ameerika Ühendriikides[1]

Kirjeldus

Roniv mürgipuu on puitunud varrega ronitaim, millel on valged luuviljad.

Taim võib olenevalt kasvukohast kasvada 30–100 sentimeetri kõrguseks.

Roniva mürgipuu kolmetised munajad lehed on 5–15 cm pikkused. Lehed on terve servaga, harvemini kergelt saagjad. Lehed värvuvad sügisel kollaseks ja punaseks.

Taim paljuneb nii risoomi kaudu kui ka seemnetega.

Levik

Taim kasvab Põhja-Ameerikas. Kanadas peidub teda Quebeci, Ontario ja Manitoba ning Atlandi ookeani äärsetes provintsides. USA-s kasvab ta kõigis Kaljumäestikust itta jäävates osariikides. Ta kasvab ka Mehhiko mägedes kuni 1,5 km kõrgusel.

Roniv mürgipuu kasvab jõekallastel ja metsades. Eriti tüüpiline on ta metsaservades. USA ida-, kesk- ja lõunaosas kasvab ta valdavalt ronitaimena, põhja- ja lääneosas ning Kanadas maad mööda roomava taime (kõrgus 10–25 cm) või puhmana (kõrgus kuni 1,2 m). Päris varjus ta kasvada ei taha, aga valguseküllastes metsades kasvab meeleldi põõsarindes.

Ta ei ole pinnase niiskuse suhtes tundlik, ehkki kõrbes ta just ei kasva. Ta kasvab mitmesugusel pinnasel, eelistades mõõdukalt leeliselist mulda, mille pH on 6,0–7,9. Ta suudab kasvada ka nendel aladel, mida mõnel aastaajal üle ujutatakse, isegi kui seda ei tehta mageda, vaid riimveega.

Viimastel sajanditel on roniv mürgipuu märksa sagedasemaks muutunud. Euroopast tulnud valged inimesed on maastiku mosaiiksust märgatavalt suurendanud, kadunud on ronivale mürgipuule ebasobivad suured metsamassiivid ja asemele on tulnud talle märksa sobivam mitmekesine maastik.

Minnesota ja Michigani osariik ning Ontario provints on roniva mürgipuu kuulutanud mürgiseks invasiivseks liigiks, ehkki ta on selles piirkonnas juba aastatuhandeid kasvanud.

Kokkupuude loomadega

Mitmed imetajad toituvad roniva mürgipuu lehtedest, okstest ja viljadest.

Kokkupuude inimestega

Next.svg Pikemalt artiklis Urušiooli põhjustatud allergiline kontaktdermatiit

Nii taime lehed, varred kui ka juured sisaldavad urušiooli, mis on tugeva nahka ärritava toimega toksiin.

See on mitmest orgaanilisest ühendist koosnev aine, mida on muu hulgas Hiinas ja Jaapanis kasutatud traditsiooniliste lakkide valmistamisel.

Roniv mürgipuu on inimeste suhtes mürktaimena liigitatav, valdavalt urušiooli tõttu mis kokkupuuet nahaga põhjustab allergilist kontaktdermatiiti (allergiline kontaktekseem).

Enamasti piisab nahapõletiku tekitamiseks ühest miljardikust grammist urušioolist. Igal aastal tekib ronivast mürgipuust tingitud allergiline reaktsioon kümnetel miljonitel inimestel. Arvatakse, et kuni 85% inimestest on roniva mürgipuu suhtes ülitundlikud. Osadel inimestel võib kokkupude taimega põhjustada anafülaktilist šokki.

Kokkupuutel taimega tekivad põletushaavaga sarnanevad valusad ja sügelevad punased triibud või vesivillid. Nende ilmnemiseks võib kuluda 1...2 päeva ning paranemine võib võtta üle nädala. Kiire veega loputamine esimeste minutite jooksul aitab reaktsiooni oluliselt leevendada. Urušiooli lahustab alkohol.

Tihti esimesel kokkupuutel reaktsiooni ei teki, tundlikkus väheneb ka vanusega ja mõnikord rohkete kokkupuudetega. Enamasti piisab ka kokkupuutest lemmiklooma või aiatööriista vahendusel; ka kuivanud taimede ümbruses säilitab mürk oma toime (mürgipuu vaik) mitu aastat.

Viited

  1. Toxicodendron radicans, T. rydbergii, Veebiversioon (vaadatud 15.02.2014) (inglise keeles)

Välislingid


лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Vikipeedia autorid ja toimetajad
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia ET

Roniv mürgipuu: Brief Summary ( естонски )

добавил wikipedia ET

Roniv mürgipuu (Toxicodendron radicans) on anakardiliste sugukonda mürgipuu perekonda kuuluv taimeliik.


лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Vikipeedia autorid ja toimetajad
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia ET

Liaanimyrkkysumakki ( фински )

добавил wikipedia FI
Hakusana ”Myrkkymuratti” ohjaa tänne. Sarjakuvahahmoa käsittelee artikkeli Myrkkymuratti (sarjakuvahahmo).


Liaanimyrkkysumakki tai myrkkymuratti (Toxicodendron radicans) on sumakkikasveihin kuuluva kasvi, joka kasvaa Pohjois- ja Keski-Amerikassa sekä Itä-Aasiassa.[2] Se on varsin yleinen monilla Yhdysvaltain esikaupunkialueilla. Myrkkymuratti aiheuttaa kosketettaessa useimmille ihmisille allergisen reaktion, joka voi pahimmillaan olla hengenvaarallinen.lähde? Suomenkielisestä nimestään huolimatta se ei ole sukua eurooppalaiselle muratille (Hedera helix).

Lähteet

Aiheesta muualla

Tämä kasveihin liittyvä artikkeli on tynkä. Voit auttaa Wikipediaa laajentamalla artikkelia.
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedian tekijät ja toimittajat
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia FI

Liaanimyrkkysumakki: Brief Summary ( фински )

добавил wikipedia FI
Hakusana ”Myrkkymuratti” ohjaa tänne. Sarjakuvahahmoa käsittelee artikkeli Myrkkymuratti (sarjakuvahahmo).


Liaanimyrkkysumakki tai myrkkymuratti (Toxicodendron radicans) on sumakkikasveihin kuuluva kasvi, joka kasvaa Pohjois- ja Keski-Amerikassa sekä Itä-Aasiassa. Se on varsin yleinen monilla Yhdysvaltain esikaupunkialueilla. Myrkkymuratti aiheuttaa kosketettaessa useimmille ihmisille allergisen reaktion, joka voi pahimmillaan olla hengenvaarallinen.lähde? Suomenkielisestä nimestään huolimatta se ei ole sukua eurooppalaiselle muratille (Hedera helix).

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedian tekijät ja toimittajat
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia FI

Sumac grimpant ( француски )

добавил wikipedia FR

Toxicodendron radicans

Le sumac grimpant, herbe à puce, bois de chien, sumac vénéneux ou poison ivy (Toxicodendron radicans, anciennement Rhus radicans) est une liane de la famille des Anacardiaceae, comme les anacardiers et les pistachiers. C'est une plante sauvage originaire d'Amérique du Nord, où elle est commune dans une grande partie des États-Unis et du Canada. Il est aussi possible de la voir en Amérique du Sud et en Asie tempérée.

Description

  • Cette plante adopte divers ports : rampante, dressée et buissonnante, ou longuement grimpante.
  • Les feuilles sont pétiolées, trifoliolées, à folioles ovées ou rhomboïdales, entières ou crénelées ou irrégulièrement paucidentées.
  • Les fleurs (longueur 3 mm) sont verdâtres, en panicule axillaire lâche
  • Le fruit est glabre, blanc.

Reproduction

Cette espèce se multiplie par ses graines. Toutefois, les individus sont souvent sans fleurs et sans fruits. Lorsqu'elle a lieu, sa floraison est estivale[1].

Écologie

Les oiseaux mangent ses fruits. Ses feuilles sont souvent broutées par le bétail, qui ne réagit pas à la substance toxique contenue dans l'herbe à puce[1].

Réaction allergique

 src=
Réaction cutanée après avoir été en contact avec le sumac grimpant.

Lorsqu'on la touche, elle provoque une réaction allergique extrêmement irritante et pouvant se surinfecter, une dermatite de contact. Cette dermatite apparaît généralement 24 à 48 heures après le contact mais peut se manifester 8 heures à 2 semaines plus tard. Le symptôme disparaît dans les cas courants après 2 à 5 jours. Il est fréquemment indiqué que le premier contact ne provoque pas d'effet autre que de sensibiliser l'individu chez lequel un contact ultérieur provoquera la réaction allergique.

L'agent irritant étant huileux (urushiol), très tenace et non volatil, le contact peut être indirect (vêtement, outil, animal, etc.). Les feux de forêt, le brûlage direct, la tonte et le débroussaillage mécaniques peuvent libérer l’huile en suspension dans l'air. Les feuilles mortes de la plante, même depuis quelques années (5 ans) peuvent provoquer une réaction allergique chez les plus sensibles.

Il faut noter qu'après un premier contact avec l'urushiol du sumac grimpant (sensibilisation), il est possible de développer une dermatite de contact avec, par exemple, une étiquette de vêtement d'origine indienne marquée avec de la résine de Semecarpus anacardium[2].


Synonymes

  • Rhus radicans L.
  • Rhus toxicodendron sensu P.Fourn. (ne pas confondre avec Rhus toxicodendron L. qui est, en fait, Toxicodendron pubescens Mill.)

Pour soigner les démangeaisons

Laver à l'eau froide — si possible immédiatement — les parties du corps ayant été en contact avec le poison. L'eau froide dilue la sève et referme les pores de la peau empêchant ainsi le poison d'y pénétrer. Il est préférable de ne pas utiliser de savon qui répand la sève toxique et enlève l'huile protectrice de la peau. Cela n'annulera pas complètement l'effet, mais cela peut le diminuer[3].

Par la suite, la calamine et les pansements humides soulagent les démangeaisons, alors qu'une crème à base de cortisone assèche les bulles. Utiliser un antihistaminique comme la diphénhydramine peut aussi soulager les démangeaisons. Le Buro (topique à base d'acétate d'aluminium), vendu dans les pharmacies, va soulager l'inflammation de la peau. Après le traitement par Buro-Sol, appliquer une crème d'hydro-cortisone sur la peau sèche.

Notes et références

  1. a et b « Herbe à puce », sur espacepourlavie.ca
  2. Peter J. Frosch, Torkil Menné et Jean-Pierre Lepoittevin, Contact dermatitis. (ISBN 3-540-24471-9) sur Google livres
  3. Santé Canada, « Herbe à puce », sur aem, 11 mai 2012 (consulté le 28 octobre 2020)

Voir aussi

Article connexe

  • L'herbe à puce peut se confondre dans les esprits avec la grande herbe à poux qui est totalement différente.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia FR

Sumac grimpant: Brief Summary ( француски )

добавил wikipedia FR

Toxicodendron radicans

Le sumac grimpant, herbe à puce, bois de chien, sumac vénéneux ou poison ivy (Toxicodendron radicans, anciennement Rhus radicans) est une liane de la famille des Anacardiaceae, comme les anacardiers et les pistachiers. C'est une plante sauvage originaire d'Amérique du Nord, où elle est commune dans une grande partie des États-Unis et du Canada. Il est aussi possible de la voir en Amérique du Sud et en Asie tempérée.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia FR

Eidhneán nimhe ( ирски )

добавил wikipedia GA
 src=
Toxicodendron radicans ag fás in Ottawa, Ceanada

Tomféithleog adhmadach atá dúchasach do Mheiriceá Thuaidh, planda an-athraitheach. Na duilleoga le 3 dhuilleoigín, mín is snasta nó giobach, fiaclach nó maothánach. Na bláthanna bán. Na plandaí a fhoirmíonn toim ingearacha, le duilleoga barrmhaola maothánacha, cosúil le duilleoga darach. Tugtar dair nimhe orthu sin, agus glacann cuid de na saineolaithe leo mar speiceas difriúil. Táirgeann siad uile roisín a chuimsíonn an ceimiceán úraiseanól, atá nimhiúil don tadhall agus a chuireann tús le deirmitíteas dian. Tá sé do-ghalaithe agus is féidir é a iompar ar éadaí, ithir, fiú i ndeatach. Mar sin, is féidir leis a dhrochiarmhairtí a oibriú i bhfad ón bplanda féin.

 src=
Tá an t-alt seo bunaithe ar ábhar as Fréamh an Eolais, ciclipéid eolaíochta agus teicneolaíochta leis an Ollamh Matthew Hussey, foilsithe ag Coiscéim sa bhliain 2011. Tá comhluadar na Vicipéide go mór faoi chomaoin acu beirt as ucht cead a thabhairt an t-ábhar ón leabhar a roinnt linn go léir.
 src=
Is síol é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
Má tá alt níos forbartha le fáil i dteanga eile, is féidir leat aistriúchán Gaeilge a dhéanamh.


лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Údair agus eagarthóirí Vicipéid
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia GA

Otrovni bršljan ( хрватски )

добавил wikipedia hr Croatian

Otrovni bršljan (lat. Toxicodendron radicans), biljna vrsta iz porodice rujevki, nije u rodu sa bršljanom (Rhus) nego pripada rodu Toxicodendron. Biljka je raširena po Aziji i istočnim predjelima Sjeverne Amerike.

Ovo ime ostalo mu je zato što je nekada pripisivan rodu Rhus, sinonim mu je Rhus radicans. Lišće, stabljike i korijenje otrovnog bršljana sadrži otrovnu ulje (urushiol) koje u dodiru s kožom izaziva upalnu alergijsku reakciju [1], pojavu crvenog osipa koji svrbi, malih neravnina, plikova ili otoka.

Logotip Zajedničkog poslužitelja
Na Zajedničkom poslužitelju postoje datoteke vezane uz: Otrovni bršljan
Logotip Wikivrsta
Wikivrste imaju podatke o: Toxicodendron radicans

Izvori

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autori i urednici Wikipedije
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia hr Croatian

Jelatang ( индонезиски )

добавил wikipedia ID

Jelatang[1] atau latang[2] (Laportea) adalah genus tumbuhan yang berasal dari suku Urticaceae.[3][4] Daun atau bagian lain dari tumbuhan ini dapat menimbulkan rasa gatal pada kulit apabila tersentuh.[1][5] Terna ini dapat hidup tahunan ataupun perenial. Seperti banyak tanaman dari suku Urticaceae, tumbuhan ini memiliki rambut yang menyengat dan gatal.[6]

Tumbuhan dari genus ini terdapat setidaknya 22[6] spesies, termasuk:

Sebelumnya masuk ke genus ini:

References

  1. ^ a b (Indonesia) Pusat Bahasa Departemen Pendidikan Republik Indonesia "Arti kata jelatang pada Kamus Besar Bahasa Indonesia dalam jaringan". Diakses tanggal 2019-10-10.
  2. ^ (Indonesia) Pusat Bahasa Departemen Pendidikan Republik Indonesia "Arti kata latang pada Kamus Besar Bahasa Indonesia dalam jaringan". Diakses tanggal 2019-10-11.
  3. ^ Weddell, H. A. Chloris Andina. 1857. Essai d'une flore de la region alpine des Cordilleres de l'Amerique du Sud. Vol. 1. Bertrand.
  4. ^ "Taxonomy - GRIN-Global Web v 1.10.5.0". npgsweb.ars-grin.gov. Diakses tanggal 2019-10-10.
  5. ^ "Arti kata jelatang - Kamus Besar Bahasa Indonesia (KBBI) Online". kbbi.web.id. Diakses tanggal 2019-10-10.
  6. ^ a b "Laportea". Flora of North America.
 src= Artikel bertopik tumbuhan ini adalah sebuah rintisan. Anda dapat membantu Wikipedia dengan mengembangkannya.
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Penulis dan editor Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia ID

Jelatang: Brief Summary ( индонезиски )

добавил wikipedia ID

Jelatang atau latang (Laportea) adalah genus tumbuhan yang berasal dari suku Urticaceae. Daun atau bagian lain dari tumbuhan ini dapat menimbulkan rasa gatal pada kulit apabila tersentuh. Terna ini dapat hidup tahunan ataupun perenial. Seperti banyak tanaman dari suku Urticaceae, tumbuhan ini memiliki rambut yang menyengat dan gatal.

Tumbuhan dari genus ini terdapat setidaknya 22 spesies, termasuk:

Laportea aestuans (L.) Chew — Jelatang Hindia barat Laportea bulbifera (Siebold & Zucc.) Wedd. Laportea canadensis (L.) Wedd. — Jelatang Kanada Laportea cuneata (A.Rich.) Chew. — Jelatang rumput Laportea cuspidata (Wedd.) Friis Laportea grossa (Wedd.) Chew Laportea interrupta (L.) Chew. — Jelatang Hawaii Laportea peduncularis (Wedd.) Chew Laportea pterostigma Wedd. — Jelatang beracun Laportea urentissima Gagnep.

Sebelumnya masuk ke genus ini:

Laportea stimulans Wee-Lek Chew Chew, 1965 — Jelatang gajah
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Penulis dan editor Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia ID

Toxicodendron radicans ( италијански )

добавил wikipedia IT

L'edera velenosa, detta anche edera del Canada o sommacco velenoso (Toxicodendron radicans, (L.) Kuntze, 1891), è una pianta della famiglia delle Anacardiaceae[1]. Nonostante il nome, non ha nulla a che vedere con l'edera comune (Hedera helix).

Causa dermatite allergica da contatto, con effetti spesso di una certa gravità[2]. Nelle sue foglie si trova il ramnosio, un monosaccaride aldeico levogiro, noto anche come isodulcite o monomelitosio.

Note

 title=
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autori e redattori di Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia IT

Toxicodendron radicans: Brief Summary ( италијански )

добавил wikipedia IT

L'edera velenosa, detta anche edera del Canada o sommacco velenoso (Toxicodendron radicans, (L.) Kuntze, 1891), è una pianta della famiglia delle Anacardiaceae. Nonostante il nome, non ha nulla a che vedere con l'edera comune (Hedera helix).

Causa dermatite allergica da contatto, con effetti spesso di una certa gravità. Nelle sue foglie si trova il ramnosio, un monosaccaride aldeico levogiro, noto anche come isodulcite o monomelitosio.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autori e redattori di Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia IT

Toxicodendron radicans ( малајски )

добавил wikipedia MS

Poisonivy1.jpg
Poisonivy2.jpg

Jelatang (Toxicodendron radicans - syn. Rhus toxicodendron, Rhus radicans[1]) adalah sejenis tumbuhan yang daunnya berbulu (miang) yang dapat menyebabkan gatal pada kulit jika bersentuhan. Tumbuhan ini memiliki beberapa jenis. Ada yang berbatang, tingginya sekitar 10 cm sampai 1 m. Ada juga yang merambat. Ada yang berdaun kecil dan ada juga yang berdaun lebar.

Di daerah Kedurang, Bengkulu Selatan, Bengkulu, tanaman ini dibezakan berdasarkan bentuk dan kesan gatal yang ditimbulkannya. Untuk yang daun berukuran kecil, selebar kira-kira 5 cm, dinamakan "Jelatang Ayam". "Jelatang Kambing", daunnya lebih lebar dan dengan tahap kegatalan yang lebih. "Jelatang Kerbau" pula, daunnya paling lebar dan tebal. Lebarnya dapat mencapai 30 cm. Jelatang jenis ini, dapat menyebabkan gatal yang berlanjutan hingga seminggu kemudian. Semua jenis jelatang biasa tumbuh di daerah yang kelembabannya tinggi.

Rujukan

  1. ^ USDA Fire Effects Information System: Toxicodendron radicans

Pautan luar

Wikimedia Commons mempunyai media berkaitan: Toxicodendron radicans.
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Pengarang dan editor Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia MS

Toxicodendron radicans: Brief Summary ( малајски )

добавил wikipedia MS
Poisonivy1.jpg Poisonivy2.jpg

Jelatang (Toxicodendron radicans - syn. Rhus toxicodendron, Rhus radicans) adalah sejenis tumbuhan yang daunnya berbulu (miang) yang dapat menyebabkan gatal pada kulit jika bersentuhan. Tumbuhan ini memiliki beberapa jenis. Ada yang berbatang, tingginya sekitar 10 cm sampai 1 m. Ada juga yang merambat. Ada yang berdaun kecil dan ada juga yang berdaun lebar.

Di daerah Kedurang, Bengkulu Selatan, Bengkulu, tanaman ini dibezakan berdasarkan bentuk dan kesan gatal yang ditimbulkannya. Untuk yang daun berukuran kecil, selebar kira-kira 5 cm, dinamakan "Jelatang Ayam". "Jelatang Kambing", daunnya lebih lebar dan dengan tahap kegatalan yang lebih. "Jelatang Kerbau" pula, daunnya paling lebar dan tebal. Lebarnya dapat mencapai 30 cm. Jelatang jenis ini, dapat menyebabkan gatal yang berlanjutan hingga seminggu kemudian. Semua jenis jelatang biasa tumbuh di daerah yang kelembabannya tinggi.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Pengarang dan editor Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia MS

Gifsumak ( холандски; фламански )

добавил wikipedia NL

De gifsumak (Rhus radicans, synoniemen: Toxicodendron radicans en Rhus toxicodendron; Engels: poison ivy) is een plant uit de pruikenboomfamilie (Anacardiaceae). Het is een 0,3-1 m hoge struik. De plant is berucht om het sap, dat sterk sensibiliserend is en bij veel mensen een ernstige allergische huiduitslag kan veroorzaken.

Het aantal chromosomen van de gifsumak is 2n = 30. De plant heeft koordachtige stengels. Hij vermeerdert zich vegetatief, niet alleen door wortelstokken, maar ook met wortels en stengels die gevormd worden op de knopen van liggende stengels. De stengels zijn rechtopstaand of meer kruipend, afhankelijk van de hoeveelheid licht, grondsoort en vocht. Ze kunnen kruidachtig of houtachtig zijn, de kleur groen of roodachtig. Alle variaties kunnen op één plant voorkomen.

De bladeren zijn oneven geveerd en hebben drie, 5 - 12 cm lange deelblaadjes. Het topblaadje heeft een duidelijk langere steel dan de twee andere. Dit is een onmiskenbaar kenmerk van gifsumak. De blaadjes zijn ovaal tot eirond, variërend van 5-15 cm lang en de breedte is twee derde van de lengte. Het blaadje is veernervig. De bladstelen zijn halfcirkelvormig. De bovenkant van het blaadje is glad en glanzend, de onderkant donzig. De randen van de blaadjes zijn glad, gelobd of gekarteld. Alle variaties kunnen op één plant voorkomen.

De gesteelde, 3 mm lange bloemen zijn groen-wit en staan in een pluim. De pluim staat in een bladoksel van een nieuw lot. De bloemen hebben vijf kroonbladen en vijf meeldraden.

 src=
Bloeiwijze

De vrucht is een 3 - 6 mm grote, ronde, droge, vaalwitte tot groenige steenvrucht en bevat een hard benig zaadje.

De stengel, bladeren en bladstelen hebben tussen de cellen openingen zitten waaruit de actieve stof urushiol komt. Die stof oxideert aan de lucht bij vochtige omstandigheden en maakt een zwarte plakkerige stof op het oppervlakte van de plant. De oxidatie vermindert de giftigheid niet. De inktachtige stof op de plant gaat niet meer uit linnen of katoen en is oplosbaar in ether.

Verspreiding

Oorspronkelijk is de plant afkomstig uit Zuid-Canada, Noord-Amerika, Mexico, Bermuda, het westelijk deel van de Bahama's, Japan, Koerilen, Taiwan en West- en Centraal-China. De plant is in de rest van de wereld geïntroduceerd en is daar soms verwilderd.

In Nederland komt de gifsumak voor in Friesland langs de Vangdijk, het fietspad tussen de Morra en de Fûgelhoeke (Vogelhoek), ten noordoosten van Hemelum. Stammetjes van de gifsumak zijn daar in 1919 geplant als bescherming tegen afslag van de dijk aan de kant van de Fûgelhoeke. In de loop der tijd werd een aantal kinderen in Hemelum ziek van de plant en omdat men niet wist waar het van kwam werd er maar een verbodsbord geplaatst. Begin jaren 1960 werd duidelijk dat het om de gifsumak ging en werd de bevolking hiervan op de hoogte gesteld.[1] De plant klimt inmiddels tot boven in de wilgen die daar ook gezet zijn als bescherming tegen het open water van de Morra. De beheerder van het gebied, It Fryske Gea, heeft er in 2009 nieuwe borden bij geplaatst met een waarschuwing om vooral van de plant af te blijven.

Externe link

 src=
Gifsumak
 src=
Homeopathisch middel Rhus toxicodendron, bereid uit gifsumak
 src=
Gifsumak huiduitslag
Wikimedia Commons Zie de categorie Toxicodendron radicans van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
Bronnen, noten en/of referenties
  1. De vergifboom van Hemelum. Friese koerier p. p. 5 (21 december 1965).
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia-auteurs en -editors
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia NL

Gifsumak: Brief Summary ( холандски; фламански )

добавил wikipedia NL

De gifsumak (Rhus radicans, synoniemen: Toxicodendron radicans en Rhus toxicodendron; Engels: poison ivy) is een plant uit de pruikenboomfamilie (Anacardiaceae). Het is een 0,3-1 m hoge struik. De plant is berucht om het sap, dat sterk sensibiliserend is en bij veel mensen een ernstige allergische huiduitslag kan veroorzaken.

Het aantal chromosomen van de gifsumak is 2n = 30. De plant heeft koordachtige stengels. Hij vermeerdert zich vegetatief, niet alleen door wortelstokken, maar ook met wortels en stengels die gevormd worden op de knopen van liggende stengels. De stengels zijn rechtopstaand of meer kruipend, afhankelijk van de hoeveelheid licht, grondsoort en vocht. Ze kunnen kruidachtig of houtachtig zijn, de kleur groen of roodachtig. Alle variaties kunnen op één plant voorkomen.

De bladeren zijn oneven geveerd en hebben drie, 5 - 12 cm lange deelblaadjes. Het topblaadje heeft een duidelijk langere steel dan de twee andere. Dit is een onmiskenbaar kenmerk van gifsumak. De blaadjes zijn ovaal tot eirond, variërend van 5-15 cm lang en de breedte is twee derde van de lengte. Het blaadje is veernervig. De bladstelen zijn halfcirkelvormig. De bovenkant van het blaadje is glad en glanzend, de onderkant donzig. De randen van de blaadjes zijn glad, gelobd of gekarteld. Alle variaties kunnen op één plant voorkomen.

De gesteelde, 3 mm lange bloemen zijn groen-wit en staan in een pluim. De pluim staat in een bladoksel van een nieuw lot. De bloemen hebben vijf kroonbladen en vijf meeldraden.

 src= Bloeiwijze

De vrucht is een 3 - 6 mm grote, ronde, droge, vaalwitte tot groenige steenvrucht en bevat een hard benig zaadje.

De stengel, bladeren en bladstelen hebben tussen de cellen openingen zitten waaruit de actieve stof urushiol komt. Die stof oxideert aan de lucht bij vochtige omstandigheden en maakt een zwarte plakkerige stof op het oppervlakte van de plant. De oxidatie vermindert de giftigheid niet. De inktachtige stof op de plant gaat niet meer uit linnen of katoen en is oplosbaar in ether.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia-auteurs en -editors
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia NL

Giftsumak ( норвешки )

добавил wikipedia NO

Giftsumak (Toxicodendron radicans) er en plante i familien Anacardiaceae.

Planten er en løvfellende, forvedet klatreplante som dekker skogbunnen og kryper opp langs trestammer i løvskoger. Den klatrer ved hjelp av festerøtter. Bladene er trekoblete. Blomsterstanden er et 5 cm langt aks. Frukten er en avlang steinfrukt som er gråhvit når den er moden.

Til tross for det engelske navnet «poison ivy», er planten ikke nært beslektet med eføy (Hedera helix). Planten produserer urushiol, en hudirritant som hos de fleste mennesker forårsaker et kraftig og sterkt kløende utslett, også kjent som urushiol-indusert kontaktdermatitt (kontakteksem). Urushiol er ikke regnet som en gift, men et allergen, da det får kroppens immunforsvar til å svare med en allergisk reaksjon. Selv en lett berøring av hud mot denne planten kan gi alvorlige, brannsårliknende utslett.

Giftsumak er viktig for dyrelivet. Mange fugler og småpattedyr bruker plantene som skjulested eller bygger reir her. Bomullshalekaniner eter kvistene om vinteren, og bærene er viktig føde for nordkrattvaktel, villkalkun, hakkespetter, stær, hvitstrupespurv, myrteparula og andre fugler. Hvithalehjort beiter på bladene om våren og sommeren.

Arten er ganske variabel og deles i flere underarter. Den er utbredt i østlige deler av Canada og USA, i fjellene i Mexico og Guatemala og på Bahamas og Bermuda. Subsp. hispidum vokser i Kina, Japan og på de russiske øyene Kurilene og Sakhalin.

Denne planten brukes i det homeopatiske preparatet Rhus Toxicodendron. Det hevdes at den hjelper mot blant annet leddsmerter, stive muskler, RLS og hudproblemer.

Galleri

Kilder

Eksterne lenker

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia forfattere og redaktører
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia NO

Giftsumak: Brief Summary ( норвешки )

добавил wikipedia NO

Giftsumak (Toxicodendron radicans) er en plante i familien Anacardiaceae.

Planten er en løvfellende, forvedet klatreplante som dekker skogbunnen og kryper opp langs trestammer i løvskoger. Den klatrer ved hjelp av festerøtter. Bladene er trekoblete. Blomsterstanden er et 5 cm langt aks. Frukten er en avlang steinfrukt som er gråhvit når den er moden.

Til tross for det engelske navnet «poison ivy», er planten ikke nært beslektet med eføy (Hedera helix). Planten produserer urushiol, en hudirritant som hos de fleste mennesker forårsaker et kraftig og sterkt kløende utslett, også kjent som urushiol-indusert kontaktdermatitt (kontakteksem). Urushiol er ikke regnet som en gift, men et allergen, da det får kroppens immunforsvar til å svare med en allergisk reaksjon. Selv en lett berøring av hud mot denne planten kan gi alvorlige, brannsårliknende utslett.

Giftsumak er viktig for dyrelivet. Mange fugler og småpattedyr bruker plantene som skjulested eller bygger reir her. Bomullshalekaniner eter kvistene om vinteren, og bærene er viktig føde for nordkrattvaktel, villkalkun, hakkespetter, stær, hvitstrupespurv, myrteparula og andre fugler. Hvithalehjort beiter på bladene om våren og sommeren.

Arten er ganske variabel og deles i flere underarter. Den er utbredt i østlige deler av Canada og USA, i fjellene i Mexico og Guatemala og på Bahamas og Bermuda. Subsp. hispidum vokser i Kina, Japan og på de russiske øyene Kurilene og Sakhalin.

Denne planten brukes i det homeopatiske preparatet Rhus Toxicodendron. Det hevdes at den hjelper mot blant annet leddsmerter, stive muskler, RLS og hudproblemer.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia forfattere og redaktører
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia NO

Klättersumak ( шведски )

добавил wikipedia SV

Klättersumak (Toxicodendron radicans) är en växt i familjen sumakväxter. Den kan liksom giftsumak (Toxicodendron diversilobum), orsaka svår allergisk kontaktdermatit, kallat poison oak-dermatit. Klättersumak (engelska: Poison Ivy) är vanlig framförallt i USA:s centrala och östra delar.

Se även

Björnloka

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia författare och redaktörer
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia SV

Klättersumak: Brief Summary ( шведски )

добавил wikipedia SV

Klättersumak (Toxicodendron radicans) är en växt i familjen sumakväxter. Den kan liksom giftsumak (Toxicodendron diversilobum), orsaka svår allergisk kontaktdermatit, kallat poison oak-dermatit. Klättersumak (engelska: Poison Ivy) är vanlig framförallt i USA:s centrala och östra delar.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia författare och redaktörer
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia SV

Toxicodendron radicans ( виетнамски )

добавил wikipedia VI

Toxicodendron radicans là một loài thực vật có hoa trong họ Đào lộn hột. Loài này được (L.) Kuntze miêu tả khoa học đầu tiên năm 1891.[1]

Phân bố và môi trường sống

T. radicans mọc trên khắp Bắc Mỹ, bao gồm các tỉnh ven biển của Canada, Quebec, Ontario, Manitoba, và tất cả các tiểu bang phía đông của dãy núi Rocky, cũng như ở các vùng núi của Mexico lên tới khoảng 1.500 m ( 4,900 ft). Caquistle hoặc caxuistle là thuật ngữ tiếng Nahuatl cho loài này. Nó thường được tìm thấy trong các khu vực rừng, đặc biệt là dọc theo các khu vực cạnh, nơi dòng cây phá vỡ và cho phép ánh nắng mặt trời để lọc qua. Loài này cũng phát triển trong các khu vực đá tiếp xúc, các cánh đồng mở và các khu vực bị xáo trộn.

Loài cây này có thể phát triển như một loại cây trồng trong rừng, mặc dù nó chỉ có khả năng chịu bóng râm. Loài cây này rất phổ biến ở các khu vực ngoại ô và ngoại thành của New England, Trung Đại Tây Dương và Đông Nam Hoa Kỳ. Các loài T. diversilobum tương tự (cây sồi độc Tây) và T. rydbergii (ivy độc Tây) được tìm thấy ở miền Tây Bắc Mỹ, và T. orientale ở Đài Loan, Nhật Bản, Triều TiênSakhalin.

T. radicans hiếm khi phát triển ở độ cao trên 1.500 m (4.900 ft), mặc dù giới hạn độ cao thay đổi ở các vị trí khác nhau. Cây có thể mọc lên như một cây bụi cao tới 1,2 m (3,9 ft), cao 10–25 cm (3,9–9,8 in), hoặc như một cây leo leo trên nhiều loại cây khác nhau. Những cây nho già hơn trên những cây hỗ trợ đáng kể gửi các nhánh bên có thể bị nhầm lẫn với cành cây ngay từ cái nhìn đầu tiên.

Hình ảnh

Chú thích

  1. ^ The Plant List (2010). Toxicodendron radicans. Truy cập ngày 19 tháng 9 năm 2013.

Liên kết ngoài


Bài viết liên quan đến Họ Đào lộn hột này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia tác giả và biên tập viên
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia VI

Toxicodendron radicans: Brief Summary ( виетнамски )

добавил wikipedia VI

Toxicodendron radicans là một loài thực vật có hoa trong họ Đào lộn hột. Loài này được (L.) Kuntze miêu tả khoa học đầu tiên năm 1891.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia tác giả và biên tập viên
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia VI

Токсикодендрон укореняющийся ( руски )

добавил wikipedia русскую Википедию
Царство: Растения
Подцарство: Зелёные растения
Отдел: Цветковые
Надпорядок: Rosanae
Семейство: Анакардиевые
Подсемейство: Анакардиевые
Вид: Токсикодендрон укореняющийся
Международное научное название

Toxicodendron radicans (L.) Kuntze, 1891

Wikispecies-logo.svg
Систематика
на Викивидах
Commons-logo.svg
Изображения
на Викискладе
ITIS 28821NCBI 43853EOL 582281GRIN t:101866IPNI 255769-2TPL tro-1300004
Запрос «ядовитый плющ» перенаправляется сюда; см. также другие значения.

Токсикоде́ндрон укореня́ющийся (лат. Toxicodéndron rádicans) — листопадная лиана; вид рода Токсикодендрон (Toxicodendron) семейства Анакардиевые (Anacardiaceae). Известен также как ядовитый плющ[2]

Синонимы

  • Philostemon radicans (L.) Raf.
  • Rhus radicans L. — Сумах укореняющийся
  • Rhus toxicodendron var. radicans (L.) Torr.

Ботаническое описание

 src=
Ботаническая иллюстрация из книги О. В. Томе Flora von Deutschland, Österreich und der Schweiz, 1885

Токсикодендрон укореняющийся — лиана, высоко взбирающаяся по опорам с помощью воздушных корней или стелющаяся по земле. Молодые побеги слабо опушены или голые.

Листья

Листья тройчатосложные, листочки яйцевидные или ромбические, до 12 см длиной, на верхушке приострённые. С обеих сторон светло-зелёные, сверху блестящие, снизу по жилкам слегка опушённые, цельнокрайние, крупнозубчатые или лопастные, на черешочках 1—3 см длиной. Общий черешок листа 5—10 см длиной. Осенью листья становятся карминовыми и оранжевыми.

Цветки

Цветёт в июне — июле. Цветёт и плодоносит со второго года.

Соцветия — пазушные метёлки 3—6 см длиной. Цветки зеленовато-белые.

Плоды

Плодоносит в октябре, плоды сохраняются до весны. Плодыкостянки, 5-6 мм в диаметре, сплюснуто-шаровидные, шиповато-волосистые, буро-зелёные, односемянные. Семена с неглубокими продольными бороздками.

Распространение и экология

Произрастает на сухих почвах.

Общее распространение: Северная Америка от Новой Шотландии до Флориды и на запад до Миннесоты и Арканзаса.

Хозяйственное значение и применение

Декоративное, ядовитое

Примечания

  1. Об условности указания класса двудольных в качестве вышестоящего таксона для описываемой в данной статье группы растений см. раздел «Системы APG» статьи «Двудольные».
  2. Линчевский И. А. Сумаховые // Флора СССР : в 30 т. / начато при рук. и под гл. ред. В. Л. Комарова. — М. ; Л. : Изд-во АН СССР, 1949. — Т. 14 / ред. тома Б. К. Шишкин, Е. Г. Бобров. — С. 535—536. — 790 с. — 4000 экз.
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Авторы и редакторы Википедии
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia русскую Википедию

Токсикодендрон укореняющийся: Brief Summary ( руски )

добавил wikipedia русскую Википедию
Запрос «ядовитый плющ» перенаправляется сюда; см. также другие значения.

Токсикоде́ндрон укореня́ющийся (лат. Toxicodéndron rádicans) — листопадная лиана; вид рода Токсикодендрон (Toxicodendron) семейства Анакардиевые (Anacardiaceae). Известен также как ядовитый плющ

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Авторы и редакторы Википедии
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia русскую Википедию

毒漆藤 ( кинески )

добавил wikipedia 中文维基百科
二名法 Toxicodendron radicans
(L.) Kuntze

毒漆藤学名Toxicodendron radicans或Rhus toxicodendron英文:Poison Sumac),又名三葉毒藤,是一种分布在北美、亞洲及澳大利亚的有毒植物。大多數人觸碰到時會產生過敏反應。

 src= 维基物种中的分类信息:毒漆藤 小作品圖示这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。
 title=
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
维基百科作者和编辑
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia 中文维基百科

毒漆藤: Brief Summary ( кинески )

добавил wikipedia 中文维基百科
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
维基百科作者和编辑
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia 中文维基百科