Dəlibəng, Tatala (lat. Datura)[1] - badımcankimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.[2]
Dəlibəng - Qaragilə fəsiləsinə aid olan birillik bitkidir. Gövdəsinin uzunluğu 1 metrdir. Yarpaqları iri, yumurtavari formadadır. Meyvəsi tikanlı qutu formasında olub şara oxşayır, toxumu qara-qonur qəhvəyi rəngdə olub böyrəyə bənzəyir.
Dəlbəng başlı-başına buraxılmış, çürümüş torpaq və peyinlə zəngin olan torpaqda, bağça və bostanda bitir. Tərkibində atropin, hiostiamin skopalamin alkaloidləri vardır. Bitkinin bütün hissələri, xüsusilə meyvələri daha kəskin zəhərlidir. Körpə heyvanlar üçün təhlükəlidir. Üfunətli iyi olduğuna görə iri heyvanlar dəlibəngi nadir hallarda yeyir.
Azərbaycanda, demək olar ki, hər yerdə rast gəlinir. Yarpaqlarinda 0.3-0.75 faiz zeherli alkoloidler:hiosiamin,skopolamin vardir.Eyni zamanda govdesinde 0.15 faiz ,kokundə 0.12-0.27 faiz, toxumlarinda ise 16- 25 faiz yag, 0.22 faiz alkaloid vardir.
Dəlibəng, xanımotu və bat-batla zəhərlənmənin təsir mexanizmi, zəhərlənmənin əlamətləri çox oxşardır. Belə ki, bunların əsl təsir göstərən birləşmələri eyni tipli alkoloidlərdən (atropin, hiostiaminmərkəzi sinir sistemini (baş, uzunsov beyin) kəskin qıcıqlandırır. Bu maddələrin təsirindən baş beynin fəaliyyət koordinasiyası pozulur. Xüsusilə ürək və bağırsaqlarda qeyd olunan pozğunluqlar daha səciyyəvidir.
Xəstələrdə ağız boşluğunun quruması, kəskin sinir oyanması, ürəyin tıqqıltılı vurğusu, bədən hərarətinin artması, şiddətli hirsli tutmalar, qıc əlamətləri, bəbəyin genişlənməsi, ümumi vəziyyətin pozulması, bağırsaqların peristaltikasının yavaşıması və timpaniyanın inkişafı kimi əlamətlər müşahidə olunur. Ölüm tənəffüs mərkəzinin iflicindən baş verir.
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. Dəlibəng, Tatala (lat. Datura) - badımcankimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.
Datura és un gènere que inclou nou espècies de plantes de floració vespertina pertanyents a la família de les solanàcies. La distribució precisa i natural de les espècies del gènere Datura és incerta, pel seu extens conreu i la naturalització en les regions temperades i tropicals del món. La seva distribució al continent americà, però, és molt probable que limita als Estats Units i Mèxic, on hi ha la major diversitat d'espècies.
Algunes plantes d'Amèrica del Sud abans considerades dins de Datura són ara considerades dins del gènere Brugmansia diferent[1] (Brugmansia difereixen de Datura en què són llenyoses, fent arbustos o petits arbres, i en què té flors pèndules, en lloc d'erigir uns). Altres gèneres relacionats inclouen Hyoscyamus i Atropa.
La paraula datura ve de l'hindi dhatūrā ("poma espinosa ") d'aquest nom es remunta a 1662.[2]Nathaniel Hawthorne fa referència a un tipus a «La lletra escarlata» com apple-Peru. A Mèxic, el seu nom comú és toloache.
Les larves d'alguns lepidòpters (papallones i arnes), incloent espècies Hypercompe indecisa, s'alimenten d'algunes espècies de Datura.
Datura són plantes herbàcies anuals i de fulla perenne de vida curta que poden arribar fins a 2 metres d'alçada. Les fulles són alternes, de 10-20 cm de llarg i 5-18 cm, amb un marge lobulat o dentat. Les flors són erectes o difusió (no penjants com els de la Brugmansia estretament aliats), en forma de trompeta, de 5-20 cm de llarg i 4-12 cm a la boca, els colors varien de porpra blanc a groc, rosat i pàl·lid. El fruit és una càpsula espinosa de 4-10 cm de longitud i 2-6 cm d'amplada, que allibera nombroses llavors. Les llavors es dispersen lliurement en prats, camps i erms.
Datura pertany a les típiques "males herbes de bruixes", juntament amb la belladona, el jusquiam i la mandràgora. La majoria de les parts de les plantes contenen tòxics al·lucinògens, i Datura té una llarga història d'ús per provocar estats de deliri i la mort. Era ben sabut que és ingredient essencial de filtres d'amor i beuratges de bruixes.[3]
És difícil classificar una Datura a nivell d'espècie, i passa sovint que les descripcions de noves espècies són acceptades prematurament. Més tard es va trobar que aquestes "noves espècies" simplement eren varietats desenvolupades degut a les condicions en una ubicació específica. En general desapareixen en uns pocs anys. Contribueixen a confusió els fets que diverses espècies examinades com D. wrightii i D. inoxia són molt aparentment molt semblants, i que la variació dins d'una espècie pot ser extrema. Per exemple, Datura mostren una variació en la mida de la planta, la mida del fulla, i la mida de les flors, depenent de les condicions del lloc de creixement. La mateixa espècie, en créixer en un entorn humit i ombrívol pot esdevenir un arbust tan alt com una persona, però en créixer en un lloc molt sec només es convertirà en una petita planta a penes superior als turmells, amb flors minúscules i unes poques fulles en miniatura.[3]
Els experts classifiquen només nou espècies dins de Datura:[3]
Datura se solen plantar anualment a partir de les llavors produïdes en les beines espinoses, però amb cura, les plantes poden sobreviure a l'hivern. La majoria de les espècies són adequades per ser plantades a l'aire lliure o en testos. Com a regla general, es necessiten llocs càlids i assolellats i el sòl que mantindran seques les seves arrels. Quan es conrea a l'aire lliure en una bona ubicació, les plantes tendeixen a sembrar de nou i poden convertir-se en invasores. En recipients, han de tenir un sòl porós, airejat testos amb un drenatge adequat. Les plantes són susceptibles als fongs a la zona de l'arrel, de manera que els adobs orgànics i el compost han d'evitar-se.[3]
Totes les plantes Datura examinades contenen alcaloides tropànics com escopolamina, hiosciamina i atropina, principalment en les llavors i flors. A causa de la presència d'aquestes substàncies, Datura s'ha usat durant segles en algunes cultures com a verí i al·lucinogen.[3][4] Hi pot haver una variació en la quantitat de toxina de 5:1 d'una planta a una altra, i la toxicitat d'una determinada planta depèn de la seva edat, del lloc on està creixent, i les condicions meteorològiques locals. Aquesta variació fa de Datura excepcionalment perillós com a droga. En les cultures tradicionals, una gran quantitat d'experiència i coneixement detallat de Datura era crític amb la finalitat de minimitzar el dany.[3] Molts incidents moderns resulten tràgics en usuaris recreatius total de picada Datura. Per exemple, en els anys 1990 i 2000, els Estats Units els mitjans de comunicació recollien històries d'adolescents i adults joves que morien o es emmalaltien greument per la ingestió voluntària de Datura.[5][6] Així doncs, hi ha diversos informes en la literatura mèdica de les morts per intoxicació per Datura stramonium i Datura ferox.[7][8][9] Els nens són especialment vulnerables a l'enverinament per atropina, i el seu pronòstic acostuma a ser fatal.[10][11] En alguns llocs d'Europa i Índia, Datura és un popular verí per al suïcidi i l'assassinat. Entre 1950 i 1965, el State Chemical Laboratories d'Agra, Índia investigà 2.778 morts causades per la ingesta de Datura.[3] Els Centres per al Control i Prevenció de Malalties dels EUA han publicat informes d'enverinament accidental que han requerit hospitalització d'una família de sis membres que havien ingerit de manera inadvertida Datura usada com a ingredient en un guisat.[12] En alguns llocs està prohibit comprar, vendre o conrear plantes de Datura.[3]
A causa de la potent combinació de substàncies anticolinèrgiques que conté, la intoxicació per Datura en general produeix un efecte similar al d'un deliri anticolinèrgic (en contraposició a l'al·lucinació): una completa incapacitat per diferenciar la realitat de la fantasia, hipertèrmia, taquicàrdia, comportament estrany i possiblement violent; i midriasi amb una possible severa fotofòbia dolorosa que pot durar diversos dies. L'amnèsia prolongada és un altre efecte comunament reportat.[13]
Cap substància psicoactiva ha rebut tants informes negatius d'experiència recreativa com Datura. La immensa majoria dels que descriuen l'ús de la Datura trobar les seves experiències extremadament mentalment i físicament desagradable i sovint físicament perillós.[13]
A causa del comportament agitat i el confús estat mental, les víctimes de la intoxicació per Datura solen ser hospitalitzades. El rentat gàstric i l'administració de carbó activat es pot utilitzar per reduir l'absorció de l'estómac del material ingerit. La fisostigmina s'utilitza mèdicament per neutralitzar l'efecte dels verins. Es poden administrar benzodiazepines per tal de frenar l'agitació del pacient, i sovint es proporciona tractament amb oxigenoteràpia, hidratació, i tractament dels símptomes. s'indica la l'observació del pacient fins que es resolen els símptomes, en general 24 a 36 hores després de la ingestió de Datura.[14]
Datura és un gènere que inclou nou espècies de plantes de floració vespertina pertanyents a la família de les solanàcies. La distribució precisa i natural de les espècies del gènere Datura és incerta, pel seu extens conreu i la naturalització en les regions temperades i tropicals del món. La seva distribució al continent americà, però, és molt probable que limita als Estats Units i Mèxic, on hi ha la major diversitat d'espècies.
Algunes plantes d'Amèrica del Sud abans considerades dins de Datura són ara considerades dins del gènere Brugmansia diferent (Brugmansia difereixen de Datura en què són llenyoses, fent arbustos o petits arbres, i en què té flors pèndules, en lloc d'erigir uns). Altres gèneres relacionats inclouen Hyoscyamus i Atropa.
La paraula datura ve de l'hindi dhatūrā ("poma espinosa ") d'aquest nom es remunta a 1662.Nathaniel Hawthorne fa referència a un tipus a «La lletra escarlata» com apple-Peru. A Mèxic, el seu nom comú és toloache.
Les larves d'alguns lepidòpters (papallones i arnes), incloent espècies Hypercompe indecisa, s'alimenten d'algunes espècies de Datura.
Durman (Datura) je rod rostlin z čeledi lilkovitých. Všechny durmany jsou jedovaté a zároveň halucinogenní rostliny kvůli obsahu tropanových alkaloidů jako je atropin, skopolamin nebo hyoscyamin. Blízkým rodem je rod brugmansie (Brugmansia), který bývá s rodem durman i slučován.
Obrázky, zvuky či videa k tématu durman ve Wikimedia Commons
Durman (Datura) je rod rostlin z čeledi lilkovitých. Všechny durmany jsou jedovaté a zároveň halucinogenní rostliny kvůli obsahu tropanových alkaloidů jako je atropin, skopolamin nebo hyoscyamin. Blízkým rodem je rod brugmansie (Brugmansia), který bývá s rodem durman i slučován.
Pigæble (Datura) er en slægt med ca. 15 arter, som er udbredt fra det sydlige USA over Mexico og det øvrige Mellemamerika til det nordlige Sydamerika[1]. Det er store, kraftigt voksende, enårige planter (eventuelt kortlevende stauder). Bladene er spredtstillede og store med en lappet eller tandet rand. Blomsterne er oprette eller udspærrede, trompetformede og meget store. Farven varierer fra gul over hvid til lyserød og lysviolet. Frugten er en tornet kapsel med mange, tykskallede frø. Alle dele af planterne er stærkt giftige.
Her omtales kun de arter, som dyrkes i Danmark.
ArterBemærk, at flere arter tidligere har været anbragt i denne slægt, men nu er udskilt i slægten Engletrompet (Brugmansia).
Bemærk, at flere arter tidligere har været anbragt i denne slægt, men nu er udskilt i slægten Engletrompet (Brugmansia).
Die Stechäpfel (Datura) sind eine Pflanzengattung innerhalb der Familie der Nachtschattengewächse (Solanaceae). Die weltweit etwa 9 bis 14 Arten sind alle stark giftig.
Stechapfel-Arten sind einjährige oder kurzlebige ausdauernde, krautige Pflanzen, die Wuchshöhen von meist 0,5 bis 1,2 (0,2 bis 2) m erreichen. Die oberirdischen Pflanzenteile können unbehaart, behaart oder flaumig sein, wobei die Trichome in vielen verschiedenen Typen, beispielsweise aufrecht, niederliegend, nach oben oder unten gewandt, konisch, einfach, drüsig oder nicht-drüsig, vorkommen können. Oftmals ist die Behaarung an jungen Pflanzenteilen dicht bis sehr dicht, während sie an älteren Pflanzenteilen nachlässt oder sogar ganz verschwindet. Die sich dichotom verzweigenden Sprossachsen sind meist massiv, nur bei der Art Datura ceratocaula sind sie hohl.[1]
Die Laubblätter sind in Blattstiel und Blattspreite gegliedert. Die Blattstiele sind meist 5 bis 10 (2 bis 16) cm lang. Die einfachen Blattspreiten sind bei einer Länge von meist 8 bis 18 (5 bis 30) cm eiförmig bis eiförmig-lanzettlich mit meist ungleichmäßig bis fast gleichmäßig gestalteter Spreitenbasis und zugespitztem oberen Ende. Der Blattrand ist ganzrandig, zurückgebogen, stark oder auch leicht wellenförmig gezähnt bis gelappt.[1]
Die Blüten stehen in den Verzweigungen der Sprossachsen aufrecht oder schräg an, mit Längen von meist 7 bis 15 (5 bis 25) mm, relativ kurzen Blütenstielen.
Die zwittrigen Blüten sind fünfzählig mit doppelter Blütenhülle. Der zylindrische Kelch ist 2,5 bis 14 (16) mm lang und besitzt meist fünf, selten auch drei bis sechs Kelchlappen oder Kelchzähne, die dreieckig, gleich oder ungleich geformt und zugespitzt bis spitz sind. Die Länge der Kelchlappen oder -zähne liegt meist bei 6 bis 12 mm, kann aber auch 13 bis 35 mm betragen, gelegentlich ist die Trennung der Kelchzähne nicht klar auszumachen. Eine Art, Datura ceratocaula, besitzt einen auf einer Seite gespaltenen Kelch, so dass dieser einem einzelnen Hochblatt ähnelt. Nach der Blühphase fällt der Kelch ab, so dass nur an der Basis ein kreisförmiger Rest bestehen bleibt. Die sich in den Abendstunden öffnende Blütenkrone ist grob trichter- oder trompetenförmig, in Ausnahmefällen auch doppelt oder dreifach gefüllt. Sie ist einheitlich weiß, lavendelfarbig oder violett gefärbt. Je nach Art sind die Kronblätter 4 bis 6 (9,5) cm oder (8) 15 bis 21 cm lang. Der Rand der Kronblätter ist fünflappig. Bei einigen Arten treten sekundäre Kronlappen auf, sodass die Blüten einen zehnlappigen Eindruck machen.[1]
Die Staubblätter befinden sich für gewöhnlich in der Krone, die Staubfäden sind in der unteren Hälfte der Krone fixiert. Nur dort sind die Staubfäden mit Trichomen besetzt. Die linear-elliptischen Antheren kommen artabhängig in zwei verschiedenen Größen vor, zum einen 2 bis 5 mm, zum anderen 5 bis 12 (15) mm. Entlang der Aufplatzlinie der Antheren sind sehr lange fadenförmige Trichome zu finden. Der Fruchtknoten ist konisch geformt, zum Teil unterständig, durch die Ausbildung eines falschen Septums in der unteren Hälfte oft vierkammrig. Oft ist der Fruchtknoten mit unterschiedlich vielen kleinen, fleischigen Stacheln versehen, die sich gelegentlich in der Frucht vergrößern und versteifen. Die Narbe ist zweilappig, feucht und warzig.[1]
Außer bei der Art Datura ceratocaula, die nicht aufspringende, weiche Beeren ausbildet, sind die Früchte aller Stechapfel-Arten eiförmige, elliptische oder kugelförmige vierkammrige Kapselfrüchte, die aufrecht oder zurückgebogen an der Pflanze stehen. Die Kapselfrüchte springen an zwei, selten an vier Klappen auf, die manchmal unregelmäßig angeordnet sind. Das Perikarp der Früchte ist meist schwach flaumartig behaart und mit bis zu 200 gleichförmigen, schlanken, mit bis zu 50 verschiedenartig geformten scharfen Stacheln, mit schwach behaarten Borsten oder zahlreichen stumpfen Höckerchen besetzt. Die Länge der Stacheln variiert zwischen 0,5 und 3,2 cm. In allen Arten steht der Frucht entgegengesetzt der kreisförmige, zurückgebogene Überrest des Kelches. In den Früchten befinden sich (25) 150 bis 300 (500) scheiben- bis nierenförmige Samen, mit einer Länge von meist 4 bis 5 (2,5 bis 6) mm. Sie sind schwarz, gelb oder braun, teilweise mit weißen oder gelblichen Elaiosomen versehen.[1]
Arten der Gattung Datura wachsen überall außer in polaren und subpolaren Klimazonen. Einige Arten stammen aus Asien, andere aus Amerika. Bei jetzt kosmopolitischen Arten, wie Datura stramonium, ist die ursprüngliche Herkunft unsicher. Der Gattungsname Datura kommt über das Portugiesische aus einer indischen Sprache, vgl. Hindi dhatūra. Der Name ist bereits im Sanskrit als dhattūra belegt.
Die Gattung enthielt früher auch die mittlerweile als eigene Gattung abgesetzten Engelstrompeten (Brugmansia). Aufgrund phylogenetischer Untersuchungen können die verbleibenden Arten in vier Sektionen geteilt werden:[2]
Brugmansia Growers International, früher International Brugmansia & Datura Society (IBADS/iBrugs)[7] ist die offizielle International Cultivar Registration Authority (ICRA) für die Gattung Datura. Diese Rolle wurde im Jahr 2002 von der International Society for Horticultural Sciences (ISHS) zuerst an die American Brugmansia And Datura Society (ABADS) übertragen. Im August 2010 wechselte ABADS offiziell ihren Namen in IBADS/iBrugs. Heute lautet die Selbstbezeichnung Brugmansia Growers International. Die Arten der Gattung Datura, die als Zierpflanzen gegenüber den Engelstrompeten mindere Bedeutung besitzen, werden aber weiterhin von ihr mitbetreut.
In nativ-amerikanischen Kulturen haben diese Pflanzenarten sowohl zeremonielle als auch medizinische Bedeutung. Neben der medizinischen Bedeutung wurde und wird Datura als Rauschmittel zur Bewusstseinsveränderung verwendet. Zuni-Priester benutzten die Pflanze, um die Geister der Ahnen zu kontaktieren oder die Identität von Dieben zu ermitteln. In den westlichen Industrienationen war die Verwendung vor allem in den 1970er Jahren bei jugendlichen Konsumenten zeitweise in Mode, dies wird vor allem auf die damals populären Werke von Carlos Castaneda zurückgeführt, in denen der Gebrauch erwähnt wird. Heute noch auftretende Vergiftungsfälle betreffen aber weitaus häufiger die verwandten Engelstrompeten (Brugmansia).[8] Die Rolle der Datura-Drogen in den europäischen „Hexensalben“ und bei den Gebräuchen der Sinti und Roma wird kontrovers beurteilt.[9]
Üblich sei die Zubereitung als Tee oder die orale Aufnahme von Samen. Wirksam sind die halluzinogenen psychoaktiven Substanzen Hyoscyamin und Scopolamin. Berichtet wird von lebhaften szenischen Halluzinationen und der Unterdrückung unangenehmer Emotionen, allerdings verbunden mit motorischer Unruhe. Bei höherer Dosierung kommt es zum Delir und schweren atropinergen Wirkungen, die lebensbedrohend sein können.[10] Vom Konsum des Stechapfels sei dringend abzuraten – der Wirkstoffgehalt der hochgiftigen Pflanze könne sehr unterschiedlich sein, weshalb die Gefahr einer tödlichen Überdosierung sehr hoch sei.[11]
Stechäpfel werden teilweise als Zierpflanze verwendet, allerdings weitaus seltener als die ähnlichen Engelstrompeten (die früher auch zur Gattung Datura gerechnet wurden). Vor dieser Nutzung wird allerdings wegen der Giftigkeit beider Gattungen teilweise gewarnt.[12][13] Eine entsprechende Vorschrift dazu besteht allerdings nicht, Fachleute halten ein generelles Verbot nicht für zielführend.[14][15] Nach der DIN 18034: Spielplätze – Vorgaben zu Einfriedung, Spielsand und Wasser vom 1. April 2021 wird allerdings von der Verwendung von Stechapfel und Engelstrompete, wie aller auf der Giftpflanzenliste des Bundesministeriums für Umwelt, Naturschutz und Reaktorsicherheit vom 17. April 2000 aufgeführten Pflanzenarten[16], an Spielplätzen abgeraten.
Alle Datura-Arten sind Giftpflanzen. Sie enthalten Alkaloide, im Wesentlichen Hyoscyamin (Atropin) und Scopolamin. Der (weiße) Stechapfel wird zur Gewinnung der Alkaloide benutzt. Er wird selten als Krampflöser bei Asthma bronchiale und Keuchhusten oder als auswurfförderndes Mittel bei Bronchitis eingesetzt, wobei bei der Anwendung stets zu beachten ist, dass die wissenschaftliche Medizin bei diesen Erkrankungen wirksamere und sicherere Medikamente zur Verfügung stellt. Im Bundesanzeiger vom 1. Februar 1990 veröffentlichte die Kommission E des ehemaligen Bundesgesundheitsamtes eine (Negativ-)Monographie über Stramoniumblätter und Stramoniumsamen. Darin wird geurteilt, dass eine therapeutische Anwendung dieser Drogen nicht zu vertreten sei.[17]
Der Konsum des Stechapfels kann zu sehr ausgeprägten und kaum zu bewältigenden echten Halluzinationen typischerweise bedrohlicher Natur führen (Horrortrip). Viele Konsumenten berichten, dass die Wirkung verglichen mit anderen Drogen äußerst unangenehm sei. Sie kann bei hohen Dosierungen mehrere Tage anhalten. Durch Bewusstseinstrübung und Kontrollverlust besteht dabei ein hohes Unfallrisiko.
Die therapeutische Breite der Datura ist äußerst schmal und Wirkstoffgehalt und Zusammensetzung schwanken sehr stark. Die Konzentration kann je nach Standort zwischen 0,2 % und 0,4 % und darüber liegen und auch innerhalb einer einzelnen Pflanze noch stark schwanken. Dies macht eine genaue Dosierung auf Anhieb unmöglich. Ein Herantasten an die vorab gewünschte Dosierung wird dadurch erschwert, dass man sich durch die (echt) halluzinogene Wirkung seines Zustandes selbst nicht bewusst ist. Aufgrund der hohen Toxizität der Stoffe treten bereits bei niedriger Dosierung starke Vergiftungserscheinungen auf, derer man sich selbst ebenfalls nicht bewusst wird. Höhere Dosierungen enden nicht selten tödlich.
Die Pflanze ist in allen Teilen stark giftig, vor allem durch die Alkaloide Scopolamin und Hyoscyamin (vgl. Tollkirsche). Bei der Isolierung von (S)-Hyoscyamin aus der Pflanze bildet sich durch Racemisierung Atropin. Die letale Dosis liegt bei Scopolamin bei 50 mg, bereits niedrigere Dosen können den Tod durch Atemlähmung herbeiführen. Bei Kindern können schon 4 bis 5 g der Blütenblätter zum Tode führen.
Vergiftungssymptome und mögliche Folgen: rasender Puls, Hautrötung, Pupillenerweiterung, Muskelzuckungen, trockener Mund, Durst, Unruhe, Rededrang, Schluck- und Sprachstörungen, Schläfrigkeit und/oder Halluzinationen, Verwirrtheit, Seh- und Gleichgewichtsstörungen, Herzrhythmusstörungen und komatöse Zustände, Bewusstlosigkeit und Tod durch Atemlähmung.[18][19]
Arzneimittel, die Datura-Arten oder ihre Zubereitungen enthalten, sind in Deutschland verschreibungspflichtig (Stand 2016).[20]
Der Asteroid (1270) Datura ist nach den Stechäpfeln benannt.
Die Blüten und Samen einer nicht sicher bestimmbaren Datura-Art (曼陀罗) wurden 1590 im chinesischen Pharmakologiebuch Bencao Gangmu als Mittel gegen Epilepsie bei Kleinkindern und gegen Aftervorfall sowie als Bestandteil von Betäubungs-Arzneien beschrieben.[21] Im Chinesischen Arzneibuch 1985 werden die Blüten von Datura metel zu 0,2 bis 0,6 g in Pulverform innerlich bei Asthma bronchiale, „Kälte-Bauchschmerz“, „Wind-Feuchtigkeits-Rheuma-Schmerz“ und bei der Epilepsie von Kleinkindern empfohlen.[22]
Datura metel war der Hauptbestandteil des Narkotikums, das der japanische Arzt Hanaoka Seishū bei seinen Operationen anwandte.
Die Autoren des arabischen Mittelalters beschrieben die Wirkung einer «nux methel» (als Datura metel gedeutet) als betäubend und schädlich für das Gehirn. Sie sei dem Herzen feindlich und eine Drachme davon eingenommen sei tödlich.
Die frühesten sicheren schriftlichen Belege über eine Kenntnis von Datura-Arten in Nordeuropa finden sich bei den Botaniker-Ärzten des 16. Jahrhunderts. In seinem 1543 erschienenen „New Kreuterbůch“ zählte Leonhart Fuchs unter den Nachtschatten eine Art auf, die „in welſch landen ſtramonia / vnnd Pomum ſpinosum“ genannt wurde. Die von Fuchs beigefügte Beschreibung des Habitus der Pflanze und ihre Abbildung deuten auf Datura metel. In die zweite Ausgabe seines Kreutterbuchs 1546 fügte auch Hieronymus Bock ein Kapitel über «Stechöpffel oder Paracoculi» ein. Der Nürnberger Apotheker Georg Oelinger hatte ihm „fremde Samen“ geschickt. Bock ließ sie keimen und beschrieb die sich entwickelnde Pflanze als Datura metel, von der er in Anlehnung an Fuchs auch eine Abbildung beifügte. Er wusste, dass die Pflanze in Venedig «Melo Spinus», «Stechapfel» oder «Paracoculi» genannt wurde. Vom Aussehen her reihte er sie unter die Nachtschattengewächse ein. Der portugiesische Botaniker Cristóbal Acosta beschrieb 1578 drei Datura-Arten, die sich jedoch nicht sicher bestimmen lassen. Darauf aufbauend unterschied Joachim Camerarius 1586 zwei Datura-Arten. Eine medizinisch-therapeutische Verwendung der Datura wurde bis ins 18. Jahrhundert nicht in Erwägung gezogen.
1762 untersuchte Anton von Störck, der Leibarzt der österreichischen Kaiserin Maria Theresia, den möglichen medizinischen Nutzen der giftigen Kräuter Eisenhut, Bilsenkraut und Stechapfel. Er stellte einen wässrigen Extrakt aus der ganzen Stechapfelpflanze her, probierte diesen in steigenden Dosen im Selbstversuch und behandelte dann damit erfolgreich Patienten, die an „Wahnwitz“, „Schwindel mit Wahnwitz und Raserei“, „fallender Sucht mit Verwirrung und Wut“ litten. Bei einem Patienten mit „Gicht“ brachte die Gabe des Stechapfelextrakts jedoch Verschlimmerung des „Gichtleidens“. Im Verlauf des 19. Jahrhunderts wurden diese Therapieanregungen Störcks nur zögerlich aufgenommen. Zu den psychiatrischen Indikationen wurde als Hauptindikation die Lösung von Asthmaanfällen durch die Inhalation des Rauchs der Stechapfelblätter und/oder Stechapfelsamen hinzugefügt. Wilhelm Griesinger empfahl Datura als Mittel gegen akustische Halluzinationen.[23]
Leonhart Fuchs 1543
Hieronymus Bock 1546
Cristobal Acosta 1585
Mattioli / Handsch / Camerarius 1586. Li: Datura metel. Re: Datura stramonium?
Die Stechäpfel (Datura) sind eine Pflanzengattung innerhalb der Familie der Nachtschattengewächse (Solanaceae). Die weltweit etwa 9 bis 14 Arten sind alle stark giftig.
Datura është grup bimësh të familjes Solanaceae.
D. stramonium
D. versicolor
D. versicolor
D. versicolor
Datura l'è 'n zèner botànic de 11 spéci de piànte che le fa part de la famìa de le Solanaceae.
La sò distribüsiù natüràl l'è mìa sigüra, per vìa de la cultivasiù de l'òm e la adatasiù endèle regiù temperàde e tropicài del pianéta, però se pènsa che 'l sàpes uriginàre de l'Amèrica, del sud dei Stati Ünìcc al Mèsico (endóche gh'è la diersità piö grànda del zèner) enfìna a le latitüdegn médie de la Amèrica del Sud.
Datura l'è 'n zèner botànic de 11 spéci de piànte che le fa part de la famìa de le Solanaceae.
La sò distribüsiù natüràl l'è mìa sigüra, per vìa de la cultivasiù de l'òm e la adatasiù endèle regiù temperàde e tropicài del pianéta, però se pènsa che 'l sàpes uriginàre de l'Amèrica, del sud dei Stati Ünìcc al Mèsico (endóche gh'è la diersità piö grànda del zèner) enfìna a le latitüdegn médie de la Amèrica del Sud.
Datura është grup bimësh të familjes Solanaceae.
Daturo esas genero de planti ek la familio "solanei", di qua un speco esas narkotigiva e venenoza. Datura stramonium
Òstropòsc (Datura L.) - to je szlach roscënów z rodzëznë lilkòwatëch (Solanaceae L.). Zwëczajnô òstropòsc to dlô Kaszëbòw mòże bëc òstropòsc.
Òstropòsc (Datura L.) - to je szlach roscënów z rodzëznë lilkòwatëch (Solanaceae L.). Zwëczajnô òstropòsc to dlô Kaszëbòw mòże bëc òstropòsc.
Ормаза тикше[1], лиякс: дуракбабань тикше[2] (лат. Datura, руз. Дурма́н ) — касыця тикше Пиненьбапсонь семиянь (Solanaceae).
Канонть наукань лемесь (лат. Datura) саеви санскр. धतूरा (dhatūrā) эли араб. tatura, tatэйстэ — (руз. колоть)[3].
Вейкеиень тикшень касовкс 0,5—1 м сэрьсэ. Нетьксэсь штапо, видстэ аштиця. Тикшесь ядов, ансяк маштови надобиянь теемсгак.
Маресь
Datura Metel L. (Datura fastuosa L.)
Ормаза тикше, лиякс: дуракбабань тикше (лат. Datura, руз. Дурма́н ) — касыця тикше Пиненьбапсонь семиянь (Solanaceae).
Канонть наукань лемесь (лат. Datura) саеви санскр. धतूरा (dhatūrā) эли араб. tatura, tatэйстэ — (руз. колоть).
Вейкеиень тикшень касовкс 0,5—1 м сэрьсэ. Нетьксэсь штапо, видстэ аштиця. Тикшесь ядов, ансяк маштови надобиянь теемсгак.
Чочко жаңгак (лат. Datura, L. 1753) – ит жүзүмдөр тукумундагы өсүмдүк уруусу. Көбүнчө чөп, кээде чала бадал. Жалбырагы чоң, жемиши – сыртынан тикенчелер менен капталган кутуча. Көбүнчө тропик жана субтропикте өсүүчү 10дон ашык түрү белгилүү. Кыргызстанда 4 түрү өсөт. Кадимки чочко жаңгак отоо чөп катары айдоо четинде, арык, өзөн бойлоп өсөт. Купамында гиосциамин, скополамин, атропин жана башка алколоиддер бар. Кургатылган жалбырагы дары-дармек катары колдонулат. Кээ бир жылдык түрү гүлзарларда өстүрүлөт.
Чочко жаңгак (лат. Datura, L. 1753) – ит жүзүмдөр тукумундагы өсүмдүк уруусу. Көбүнчө чөп, кээде чала бадал. Жалбырагы чоң, жемиши – сыртынан тикенчелер менен капталган кутуча. Көбүнчө тропик жана субтропикте өсүүчү 10дон ашык түрү белгилүү. Кыргызстанда 4 түрү өсөт. Кадимки чочко жаңгак отоо чөп катары айдоо четинде, арык, өзөн бойлоп өсөт. Купамында гиосциамин, скополамин, атропин жана башка алколоиддер бар. Кургатылган жалбырагы дары-дармек катары колдонулат. Кээ бир жылдык түрү гүлзарларда өстүрүлөт.
धतूरा एक पादप है।। यह लगभग १ मीटर तक ऊँचा होता है। यह वृक्ष काला-सफेद दो रंग का होता है। और काले का फूल नीली चित्तियों वाला होता है। हिन्दू लोग धतूरे ले फल, फूल और पत्ते शंकरजी पर चढ़ाते हैं। आचार्य चरक ने इसे 'कनक' और सुश्रुत ने 'उन्मत्त' नाम से संबोधित किया है। आयुर्वेद के ग्रथों में इसे विष वर्ग में रखा गया है। अल्प मात्रा में इसके विभिन्न भागों के उपयोग से अनेक रोग ठीक हो जाते हैं।
नाम : संस्कृत - धतूर, मदन, उन्मत्त, मातुल, हिन्दी - धतूरा, बंगला - धुतुरा, मराठी - धोत्रा, धोधरा, गुजराती - धंतर्रा, अंग्रेजी - धोर्न एप्पल स्ट्रामोनियम।
धतूरे के पत्तों का धूँआ दमा शांत करता है। तथा धतूरे के पत्तों का अर्क कान में डालने से आँख का दुखना बंद हो जाता है। धतूरे की जड सूंघे तो मृगीरोग शाँत हो जाता है। धतूरे की फल को बीच से तरास कर उसमें लौंग रखे फिर कपड मिट्टी कर भूमर में भूने जब भून जावे तब पीस कर उसका उडद बराबर गोलीयाँ बनाये सबेरे साँझ एक -एक गोली खाने से ताप और तिजारी रोग दूर हो जाय और वीर्य का बंधेज होवे। धतूरे के कोमल पत्तो पर तेल चुपडे और आग पर सेंक कर बालक के पेट पर बाँधे इससे बाल का सर्दी दूर हो जाती है। और फोडा पर बाँधने से फोडा अच्छा हो जाता है। बवासीर और भगन्दर पर धतूरे के पत्ते सेंक कर बाँधे स्त्री के प्रसूती रोग अथवा गठिया रोग होने से धतूरे के बीजों तेल मला जाता है।
धतूरा एक पादप है।। यह लगभग १ मीटर तक ऊँचा होता है। यह वृक्ष काला-सफेद दो रंग का होता है। और काले का फूल नीली चित्तियों वाला होता है। हिन्दू लोग धतूरे ले फल, फूल और पत्ते शंकरजी पर चढ़ाते हैं। आचार्य चरक ने इसे 'कनक' और सुश्रुत ने 'उन्मत्त' नाम से संबोधित किया है। आयुर्वेद के ग्रथों में इसे विष वर्ग में रखा गया है। अल्प मात्रा में इसके विभिन्न भागों के उपयोग से अनेक रोग ठीक हो जाते हैं।
नाम : संस्कृत - धतूर, मदन, उन्मत्त, मातुल, हिन्दी - धतूरा, बंगला - धुतुरा, मराठी - धोत्रा, धोधरा, गुजराती - धंतर्रा, अंग्रेजी - धोर्न एप्पल स्ट्रामोनियम।
ఉమ్మెత్త (ఆంగ్లం Datura) సొలనేసి కుటుంబానికి చెందిన చిన్న పుష్ప జాతి మొక్క.దత్తూర అనే ఈ మొక్క ఉమ్మెత్త వృక్షానికి చెందినది. వినాయక చవితి రోజు చేసుకునే వరసిద్ధివినాయక ఏకవింశతి పత్రి పూజా క్రమములో ఈ ఆకు నాలుగవది.
దత్తురా ఫాస్టుయొసా మరో రకంగా డెవిల్స్ ట్రంపెట్ లేదా మెటల్ అని అంటారు. ఒక పొద లాంటి శాశ్వత మూలిక. ఈ మొక్కలు ప్రపంచంలోని అన్ని వెచ్చని అడవి ప్రాంతాల్లో పెరుగుతాయి. దినిని మొట్టమొదటచ లిన్నియస్ కనుగొన్నారు. ఈ మొక్క మూడు అడుగులు పెరిగే వార్షిక హెర్బ్.వీటి కాండాలు వంకాయి రంగులో వుండి ఆకులు గుండ్రంగా కాండాలకు అత్తుకుని ఉంటాయి.పువ్వులు 6 నుండి 8 వరకు ఉండి సువాసనను వెదజల్లుతాయి. వీటి పువ్వుల రంగులు క్రీమ్ తెలుపు పసుపు, ఎరుపు,, వైలెట్ మొదలుకుని ఉంటాయి. దత్తురా ఫాస్టుయొసాని దాదాపు వెంట్రుకలు లేని ఆకులు, వృత్తాకారంలో ఉంటాయి.బిరుసైన పండ్లు కలిగి ఉంటాయి. వీటి మొక్కలు పెద్ద, నిటారుగా, బలిసిన హెర్బ్, ఈ మొక్కలకు బ్రాంచ్డ్ టాప్ రూట్ వ్యవస్థను కలిగి వుంటుంది. వీటి ఆకులు సింపుల్, ప్రత్యామ్నాయంగా ఉంటాయి. మొత్తం లేదా లోతుగా తమ్మెలను వెంట్రుకలు లేకుండా కనిపిస్తాయి.
ఈ ఆకు ముదురు పచ్చ రంగులో ఉంటుంది. ఆకారం సూదికొనలతో నక్షత్ర ఆకారంలో ఉంటుంది. పరిమాణం మధ్యస్థం. ఈ చెట్టు గుబురుచెట్టుగా పెరుగుతుంది. దీని పుష్పాలు తెల్లగా, ఊదారంగు కలగలసి పొడవుగా సన్నగా ఉంటాయి.
ఈ పత్రి చెట్టు యొక్క శాస్త్రీయ నామం Datura metal (Family:Solanaceae).
ఈ పత్రి ఉల్లేఖన ఆయుర్వేదంలో ఉంది.
ఉమ్మెత్త చెట్టు
ఉమ్మెత పూవు
ఉమ్మెత్త కాయలు
မြန်မာ အမည် - ပဒိုင်း၊ အခြားအမည် - ဆေးမင်းရာဇာ လို့လဲခေါ်ပါသည်၊၊ ထိုင်းမှိုင်းမူးဝေပြီး စိတ်ကို ပြောင်းလဲစေသော သတ္တိ ရှိ၍ ပန်းထိုင်း>ပတိုင်း> ပဒိုင်းဟု အဆင့်ဆင့် ပြောင်းလဲ ခေါ်ဝေါ်ကြခြင်း ဖြစ်ပါတယ်။ ပါဠိ အမည်မှာ ဥမတ္တက ၊ မာတုလ လို့တွေ့ရပါသည်၊၊
ပဒိုင်း၏ အမည်မှာ Datura ဖြစ်သည်။ Solanaceae မိသားစုဝင်ဖြစ်သည်။ ကမ္ဘာပေါ်ရှိ သမပိုင်းဒေသများနှင့် အပူပိုင်းဒေသများတွင် ပျံ့နှံ့စွာပေါက်ရောက်သည်။ ပဒိုင်းပန်းပွင့်ကို Angel's Trumpet ဟုလည်း ခေါ်ဆိုကြသည်။ အရွက်များသည် ၁၀ စင်တီမီတာမှ ၂၀ စင်တီမီတာထိ ရှည်လျားပြီး ၅ စင်တီမီတာမှ ၁၈ စင်တီမီတာထိ ကျယ်ပြန့်သည်။ အပွင့်များသည် Trumpet ပုံသဏ္ဌာန်ရှိပြီး ၅ စင်တီမီတာမှ ၂၀ စင်တီမီတာထိ ရှည်လျားသည်။ အပွင့်ဝတွင် ၄ စင်တီမီတာမှ ၁၂ စင်တီမီတာထိ ကျယ်ဝန်းသည်။ အပွင့်အရောင်မှာ အဖြူမှသည် အဝါ၊ ပန်းရောင်၊ ခရမ်းဖျော့ရောင် စသည်ဖြင့် ရှိကြသည်။ ပဒိုင်းသီးမှာ ဆူးများဖြင့် ပြည့်နှက်နေသည့် အခွံမာသီးဖြစ်သည်။ အသီးသည် ၄ စင်တီမီတာမှ ၂၀ စင်တီမီတာထိ ရှည်လျားပြီး ၂ စင်တီမီတာမှ ၆ စင်တီမီတာထိ ကျယ်ပြန့်သည်။ အသီးရင့်မှည့်လာသောအခါတွင် အခွံမာမှာ အက်ကွဲပေါက်ထွက်ပြီး အစေ့များ ကျဲပြန့်သည်။ ပဒိုင်းသည် မကောင်းဆိုးဝါးပင်ဟုပင် ခေါ်ဆိုလောက်အောင် အဆိပ်အတောက်ဖြစ်စေတတ်သည်။ ပဒိုင်း၏ အမည် Datura မှာ ဟင်ဒီဘာသာစကားမှ ဆင်းသက်လာပြီး dhatūrā ("thorn apple" ဆူးများဖြင့်ပြည့်နှက်နေသော ပန်းသီးဟု အနက်ရသည်။ ပဒိုင်းမျိုးစိတ် (၉)မျိုး ရှိသည်။
ပဒိုင်းပင်တွင် tropane alkaloids ပါဝင်ခြင်းကြောင့် အဆိပ်အဖြစ် အသုံးပြုကြသည်။ အဆိပ်ပါဝင်နှုန်းမှာ အပင်၏ သက်တမ်း၊ အရွယ်အစား၊ ပေါက်ရောက်ရာ ဒေသနှင့် ဒေသ၏ ရာသီဥတုအပေါ်တွင် မူတည်ပြီး ရာခိုင်နှန်း အနည်း၊ အများ ရှိသည်။ ပဒိုင်းသည် လူကို ဆိုးကျိုးဖြစ်စေသောမူးယစ်ဆေးဝါးဖြစ်သည်။ ငယ်ရွယ်သူများနှင့် ဆယ်ကျော်သက်များသည် ပဒိုင်းပင်၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုခုကို စားသုံးမိလျှင် အပြင်းအထန်နေမကောင်းဖြစ်ကာ အသက်သေဆုံးသည်ထိ ဖြစ်သည့် ဆေးမှတ်တမ်းများ ရှိသည်။ ပဒိုင်းပင်သည် အဆိပ်အဖြစ် မိမိကိုယ်မိမိ သေကြောင်းကြံစည်ခြင်းနှင့် လူသတ်ခြင်းများတွင် အသုံးပြုကြသည်။ ၁၉၅၀ မှ ၁၉၆၅ ခုနှစ်အကြား အိန္ဒိယနိုင်ငံ ၊ Agra ရှိဓာတုဓာတ်ခွဲခန်းများ၏ စုံစမ်းမှုအရ ပဒိုင်းစားသုံးမှုကြောင့် သေဆုံးသူပေါင်း ၂၇၇၈ ဦးရှိခဲ့သည်ဟု သိရှိရသည်။
ပဒိုင်းပင်၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုခုကို စားသုံးမိလျှင် စိတ်ကစဉ့်ကလျားဖြစ်ကာ စိတ်မူမမှန်ဘဲနောက် အသက်သေဆုံးသည်အထိ ဖြစ်ရသည်။ မြန်မာလူမျိုးတို့က ဆုပ်လည်းစူး၊ စားလည်းရူးဟူ၍ ပဒိုင်းကို ကိုယ်စားပြု ဖော်ပြသည်။
ပဒိုင်းပင်သည် အပင်ငယ်ဖြစ်ပြီး ၂ပေ - ၃ ပေ ခန့် မြင့်နိုင်ပါသည်၊၊ ပင်စည်ရိုးနဲ့ အပွင့်ကို စွဲပြီး ပဒိုင်းဖြူ ၊ ပဒိုင်းဝါ ၊ ပဒိုင်းနက် ဆိုပြီး ခွဲခြားထားကြပါသည်။
အရွက်သည် ရွက်လွဲထွက်ပြီး အရင်းပိုင်းကျယ်ကာ အဖျားပိုင် ရှူးသွား ပြီး ရွက်ရင်း ညီညာမှု မရှိပဲ တဖက်တို တဖက်ရှည် ဖြစ်နေပါသည်။ ရွက်ညှာမှာ ရှည်ပြီး ရွက်ကြောများ ထင်ရှား ကြောင်း တွေ့ရသည်၊၊ ရွက်နားများတွင် အတွန် ့လေးများပါပါတယ်၊၊ အပွင့်သည် ခေါင်းလောင်းပုံ ဖြစ်ပြီး အရွယ်အစား အတော်ကြီးပါတယ်။ တပွင့်ခြင်း ပွင့်ကာ အပွင့် ၁ ထပ်မှ ၃ ထပ် ရှိပါထယ်၊၊ အပွင့် ၃ ထပ်ရှိရင် ပဒိုင်း ခတ္တာ ဟုခေါ်ကြပါတယ်။ အပွင့် ခရမ်း နက်ရောင်ရှိသော အပင်ကို ဆေးဖက်ဝင် အသုံးများပါတယ်။ အသီးသည် တလုံးခြင်း သီးသော အသီးမျိုးဖြစ်ပါတယ်။ အချင်း ၁.၅ လက်မမှ ၂ လက်မ အထိ ရှိပါတယ်။ အသီးပေါ်တွင် ဆူးလေးများရှိကြောင်းတွေ ့ရပါတယ်။ အစေ့ လေးများကတော့ အနက်ရောင်ရှိပါတယ်၊၊ ပဒိုင်းပွင်းသည် များသောအားဖြင့် တော်သလင်းလ မှ တပေါင်းလ အတွင်း များစွာ ပွင့်သောလည်း အခြားသော လများတွင် အသင့်အတင့် ပွင့်ကြောင်းတွေ ့ရပါတယ်၊၊ ပဒိုင်းပွင့်ရဲ့ဝတ်ရည်ကို စုပ်ယူသော ပျားပတုန်းတို ့သည် ထိုင်းမှိုင်းရစ်မူးပြီး မြေသို ့ကြရပါတယ်။ ပဒိုင်းသည် အဆိပ်ပင် ဖြစ်ကာ ပဉ္စငါးပါးလုံး အဆိပ်ရှိ ပါတယ်၊၊ အဆိပ်အမျိုးအစားအနေဖြင့် ထာ၀ရ အဆိပ်မျိုးဖြစ်ကာ ဥပါဝိသ ခေါ် အဆိပ်ငယ်မျိုးတွင် ပါဝင်ကြောင်း ကျမ်းများတွင် တွေ ့ရပါတယ်၊၊ ပဒိုင်းအဆိပ်သင့်သော လက္ခဏာ များ မှာ - အသားအရေကို ခြောက်သွေ ့စေခြင်း - မျက်လုံးကြော ကျယ်ပြန် ့စေခြင်း - ပါးစပ်နှင့် လျှာတို ကို ခြောက် သွေ ့စေခြင်း - ဦးနှောက်နှင့် အာရုံကြောတို ့ကို ထုံထိုင်းစေခြင်း - အသိဉာဏ် ပျက်စီးစေပြီး ရူးသွပ်စေခြင်း စသည်တို ့ဖြစ်ပါတယ်၊၊ ဆေးအဖြစ် အသုံးပြုရာတွင်စင်ကြယ်အောင် ပြုပြင်(သုဒ္ဒပြု) ပြီးမှ သုံးရပါမယ်၊၊
စင်ကြယ်အောင်ပြုလုပ်ပုံမှာ - အသုံးပြုလိုသော ပဒိုင်းပင်၏ အစိတ်အပိုင်း တစ်ခုခုကို နွားနို ့တွင် တစ် နာရီကြာအောင် ပြုတ်ရမယ်၊၊ ထိုသို ့သုံးကြိမ် ပြုခြင်းဖြင့် ပဒိုင်းရှိ အဆိပ်ဓာတ်တို ကုန်ခမ်းသွား ပါမယ်၊၊ ထိုအခါမှ အသုံးပြုရကြောင်း ရှေးဟောင်းဆေးကျမ်းများမှာ ပြဆိုထားပါတယ်၊၊
ပဒိုင်းအဆိပ်သင့်ပါက ဖြေဆေးအဖြစ် ` ပဒိုင်းသီးစားသော မရူးလော၊ အမဲခြောက်ဖုတ်စားသော မပျောက်လော ´ ဟူသော လောကျမ်းအရ အမဲခြောက်ဖုတ် ကြွေးပါ၊ အဆိပ်ဖြေကျမ်းအရ ` ဒေါက်ရပ်ခေါက်နှင့် ထန်းလျက်ကျွေးပါ ၊၊ ကြိတ်၍ ပေးရပါတယ်၊၊ ထန်းလျက် သက်သက်ကျွေးလည်း ရပါတယ် ၊
၁ - အမျိုးသမီးများ သားမြတ်တွင်အကြိတ်အဖု ဖြစ်ခြင်း အတွက် ပဒိုင်းရွက်ကို နနွင်းနဲ ့ကြိတ်ပြီး အုံပေးပါ၊၊ ၂ - အဆစ်ရောင်ရောဂါနှင့် အရိုးအဆစ် ကိုက်ခဲခြင်းပါက ပဒိုင်း၇ွက်ကို မီးကင်၍ ကပ်ပေးပါ ၊၊ ၃ - ပန်းနာရင်ကြပ် ရောဂါတွင် ပဒိုင်းရွက်ခြောက်ကို ဆေးပေါ့လိပ်တွင်ထည့်ပြီး သောက်ပေးပါ၊၊ ၄ - အဆိပ်သုတ်သင်ပြီးသော ပဒိုင်းစေ့ကို ကြိတ်ပြီး၊ သွားဖုံးရင်းတွင်သိပ်ပေးပါက သွားနာ သွားကိုက်ခြင်း ကို ကောင်းစေပါတယ်၊၊ ၅ - ခေါင်းကိုက် မျက်ရိုးကိုက်ခါးကိုက် ဒူလာ အညောင်း အကိုက် ေ၀ဒနာတွင် အဆိပ်သုတ်သင်ပြီးသော ပဒိုင်းစေ့ကို အမှုန် ့ပြု၍ နှမ်းဆီတွင် ၇ရက်စိမ်ပြီး ပွတ်လိမ်းပေးပါ၊၊ အဝတ်ပါးပါးနှင့် စည်းထားပေးပါ၊၊ အမျိုးသမီးများ ဓမ္မတာလာစဉ် ကိုက်ခဲခြင်း၊ ေ၀ဒနာ အတွက် ဆီးခုံပေါ်တွင်လိမ်းပေးခြင်းဖြင့် သက်သာ ပျောက်ကင်းစေပါတယ်၊၊ ၆ - ချောင်းဆိုး၊ ရင်ကြပ် ပန်းနာ ရောဂါတွင် ပဒိုင်းသီးကို ပြာချပြိး ဆားပုပ် နှင့်ဆတူ စပ်ကာ သံပုရာရည် ရှောက်ရည်နှင့် ရောစပ် သောက်သုံးပါ ၊၊ ၇ - ခွေးရူးဆိပ်ဖြေဆေး အဖြစ် ပဒိုင်းမြစ်ကို ဆန်ဆေးရည်နှင့်သွေး၍ တိုက်ပြီး အမဲခြောက်ဖုတ် ကျွေးပါ၊၊ ခွေးရူးရောဂါကုဆေး အဖြစ် ဆေးကျမ်းများတွင် ဖော်ပြထားသော ဆေးဖက်ဝင် အပင် တစ်မျိုး ဖြစ်ပါတယ် ၊၊
သုံးတက်လျှင်ဆေး မသုံးတက်လျှင် ဘေး ဆို သည့်စကားအတိုင်း ဆုပ်လျှင်စူး စားလျှင်ရူး ဟု လူတို့ ခေေါ်ဝါ်နေသော ပဒိုင်းပင် သည် သုံးတတ်သော သမားတော်တို ့အတွက် အသုံးချ ဆေးဖက်ဝင်အပင်တမျိုး ဖြစ်ပေသည်၊၊
မြန်မာ အမည် - ပဒိုင်း၊ အခြားအမည် - ဆေးမင်းရာဇာ လို့လဲခေါ်ပါသည်၊၊ ထိုင်းမှိုင်းမူးဝေပြီး စိတ်ကို ပြောင်းလဲစေသော သတ္တိ ရှိ၍ ပန်းထိုင်း>ပတိုင်း> ပဒိုင်းဟု အဆင့်ဆင့် ပြောင်းလဲ ခေါ်ဝေါ်ကြခြင်း ဖြစ်ပါတယ်။ ပါဠိ အမည်မှာ ဥမတ္တက ၊ မာတုလ လို့တွေ့ရပါသည်၊၊
ပဒိုင်း၏ အမည်မှာ Datura ဖြစ်သည်။ Solanaceae မိသားစုဝင်ဖြစ်သည်။ ကမ္ဘာပေါ်ရှိ သမပိုင်းဒေသများနှင့် အပူပိုင်းဒေသများတွင် ပျံ့နှံ့စွာပေါက်ရောက်သည်။ ပဒိုင်းပန်းပွင့်ကို Angel's Trumpet ဟုလည်း ခေါ်ဆိုကြသည်။ အရွက်များသည် ၁၀ စင်တီမီတာမှ ၂၀ စင်တီမီတာထိ ရှည်လျားပြီး ၅ စင်တီမီတာမှ ၁၈ စင်တီမီတာထိ ကျယ်ပြန့်သည်။ အပွင့်များသည် Trumpet ပုံသဏ္ဌာန်ရှိပြီး ၅ စင်တီမီတာမှ ၂၀ စင်တီမီတာထိ ရှည်လျားသည်။ အပွင့်ဝတွင် ၄ စင်တီမီတာမှ ၁၂ စင်တီမီတာထိ ကျယ်ဝန်းသည်။ အပွင့်အရောင်မှာ အဖြူမှသည် အဝါ၊ ပန်းရောင်၊ ခရမ်းဖျော့ရောင် စသည်ဖြင့် ရှိကြသည်။ ပဒိုင်းသီးမှာ ဆူးများဖြင့် ပြည့်နှက်နေသည့် အခွံမာသီးဖြစ်သည်။ အသီးသည် ၄ စင်တီမီတာမှ ၂၀ စင်တီမီတာထိ ရှည်လျားပြီး ၂ စင်တီမီတာမှ ၆ စင်တီမီတာထိ ကျယ်ပြန့်သည်။ အသီးရင့်မှည့်လာသောအခါတွင် အခွံမာမှာ အက်ကွဲပေါက်ထွက်ပြီး အစေ့များ ကျဲပြန့်သည်။ ပဒိုင်းသည် မကောင်းဆိုးဝါးပင်ဟုပင် ခေါ်ဆိုလောက်အောင် အဆိပ်အတောက်ဖြစ်စေတတ်သည်။ ပဒိုင်း၏ အမည် Datura မှာ ဟင်ဒီဘာသာစကားမှ ဆင်းသက်လာပြီး dhatūrā ("thorn apple" ဆူးများဖြင့်ပြည့်နှက်နေသော ပန်းသီးဟု အနက်ရသည်။ ပဒိုင်းမျိုးစိတ် (၉)မျိုး ရှိသည်။
Datura ceratocaula Jacq. Datura discolor Bernh. – Desert Thorn-apple Datura ferox L. – Long Spined Thorn-apple Datura inoxia Mill. – Thorn-apple, Downy Thorn-apple, Indian-apple, Moonflower, Sacred Datura, Toloatzin, Toloache Datura leichhardtii F.Muell. ex Benth. (syn. D. pruinosa) – Leichhardt's Datura Datura metel L. Datura quercifolia Kunth – Oak-leaf Thorn-apple Datura stramonium L. (syn. D. inermis) – Jimsonweed, Thorn-apple(ပဒိုင်းညို) Datura wrightii Regel – Sacred Datura, Sacred Thorn-appleပဒိုင်းပင်တွင် tropane alkaloids ပါဝင်ခြင်းကြောင့် အဆိပ်အဖြစ် အသုံးပြုကြသည်။ အဆိပ်ပါဝင်နှုန်းမှာ အပင်၏ သက်တမ်း၊ အရွယ်အစား၊ ပေါက်ရောက်ရာ ဒေသနှင့် ဒေသ၏ ရာသီဥတုအပေါ်တွင် မူတည်ပြီး ရာခိုင်နှန်း အနည်း၊ အများ ရှိသည်။ ပဒိုင်းသည် လူကို ဆိုးကျိုးဖြစ်စေသောမူးယစ်ဆေးဝါးဖြစ်သည်။ ငယ်ရွယ်သူများနှင့် ဆယ်ကျော်သက်များသည် ပဒိုင်းပင်၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုခုကို စားသုံးမိလျှင် အပြင်းအထန်နေမကောင်းဖြစ်ကာ အသက်သေဆုံးသည်ထိ ဖြစ်သည့် ဆေးမှတ်တမ်းများ ရှိသည်။ ပဒိုင်းပင်သည် အဆိပ်အဖြစ် မိမိကိုယ်မိမိ သေကြောင်းကြံစည်ခြင်းနှင့် လူသတ်ခြင်းများတွင် အသုံးပြုကြသည်။ ၁၉၅၀ မှ ၁၉၆၅ ခုနှစ်အကြား အိန္ဒိယနိုင်ငံ ၊ Agra ရှိဓာတုဓာတ်ခွဲခန်းများ၏ စုံစမ်းမှုအရ ပဒိုင်းစားသုံးမှုကြောင့် သေဆုံးသူပေါင်း ၂၇၇၈ ဦးရှိခဲ့သည်ဟု သိရှိရသည်။
ပဒိုင်းပင်၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုခုကို စားသုံးမိလျှင် စိတ်ကစဉ့်ကလျားဖြစ်ကာ စိတ်မူမမှန်ဘဲနောက် အသက်သေဆုံးသည်အထိ ဖြစ်ရသည်။ မြန်မာလူမျိုးတို့က ဆုပ်လည်းစူး၊ စားလည်းရူးဟူ၍ ပဒိုင်းကို ကိုယ်စားပြု ဖော်ပြသည်။
ပဒိုင်းပင်သည် အပင်ငယ်ဖြစ်ပြီး ၂ပေ - ၃ ပေ ခန့် မြင့်နိုင်ပါသည်၊၊ ပင်စည်ရိုးနဲ့ အပွင့်ကို စွဲပြီး ပဒိုင်းဖြူ ၊ ပဒိုင်းဝါ ၊ ပဒိုင်းနက် ဆိုပြီး ခွဲခြားထားကြပါသည်။အရွက်သည် ရွက်လွဲထွက်ပြီး အရင်းပိုင်းကျယ်ကာ အဖျားပိုင် ရှူးသွား ပြီး ရွက်ရင်း ညီညာမှု မရှိပဲ တဖက်တို တဖက်ရှည် ဖြစ်နေပါသည်။ ရွက်ညှာမှာ ရှည်ပြီး ရွက်ကြောများ ထင်ရှား ကြောင်း တွေ့ရသည်၊၊ ရွက်နားများတွင် အတွန် ့လေးများပါပါတယ်၊၊ အပွင့်သည် ခေါင်းလောင်းပုံ ဖြစ်ပြီး အရွယ်အစား အတော်ကြီးပါတယ်။ တပွင့်ခြင်း ပွင့်ကာ အပွင့် ၁ ထပ်မှ ၃ ထပ် ရှိပါထယ်၊၊ အပွင့် ၃ ထပ်ရှိရင် ပဒိုင်း ခတ္တာ ဟုခေါ်ကြပါတယ်။ အပွင့် ခရမ်း နက်ရောင်ရှိသော အပင်ကို ဆေးဖက်ဝင် အသုံးများပါတယ်။ အသီးသည် တလုံးခြင်း သီးသော အသီးမျိုးဖြစ်ပါတယ်။ အချင်း ၁.၅ လက်မမှ ၂ လက်မ အထိ ရှိပါတယ်။ အသီးပေါ်တွင် ဆူးလေးများရှိကြောင်းတွေ ့ရပါတယ်။ အစေ့ လေးများကတော့ အနက်ရောင်ရှိပါတယ်၊၊ ပဒိုင်းပွင်းသည် များသောအားဖြင့် တော်သလင်းလ မှ တပေါင်းလ အတွင်း များစွာ ပွင့်သောလည်း အခြားသော လများတွင် အသင့်အတင့် ပွင့်ကြောင်းတွေ ့ရပါတယ်၊၊ ပဒိုင်းပွင့်ရဲ့ဝတ်ရည်ကို စုပ်ယူသော ပျားပတုန်းတို ့သည် ထိုင်းမှိုင်းရစ်မူးပြီး မြေသို ့ကြရပါတယ်။ ပဒိုင်းသည် အဆိပ်ပင် ဖြစ်ကာ ပဉ္စငါးပါးလုံး အဆိပ်ရှိ ပါတယ်၊၊ အဆိပ်အမျိုးအစားအနေဖြင့် ထာ၀ရ အဆိပ်မျိုးဖြစ်ကာ ဥပါဝိသ ခေါ် အဆိပ်ငယ်မျိုးတွင် ပါဝင်ကြောင်း ကျမ်းများတွင် တွေ ့ရပါတယ်၊၊ ပဒိုင်းအဆိပ်သင့်သော လက္ခဏာ များ မှာ - အသားအရေကို ခြောက်သွေ ့စေခြင်း - မျက်လုံးကြော ကျယ်ပြန် ့စေခြင်း - ပါးစပ်နှင့် လျှာတို ကို ခြောက် သွေ ့စေခြင်း - ဦးနှောက်နှင့် အာရုံကြောတို ့ကို ထုံထိုင်းစေခြင်း - အသိဉာဏ် ပျက်စီးစေပြီး ရူးသွပ်စေခြင်း စသည်တို ့ဖြစ်ပါတယ်၊၊ ဆေးအဖြစ် အသုံးပြုရာတွင်စင်ကြယ်အောင် ပြုပြင်(သုဒ္ဒပြု) ပြီးမှ သုံးရပါမယ်၊၊
စင်ကြယ်အောင်ပြုလုပ်ပုံမှာ - အသုံးပြုလိုသော ပဒိုင်းပင်၏ အစိတ်အပိုင်း တစ်ခုခုကို နွားနို ့တွင် တစ် နာရီကြာအောင် ပြုတ်ရမယ်၊၊ ထိုသို ့သုံးကြိမ် ပြုခြင်းဖြင့် ပဒိုင်းရှိ အဆိပ်ဓာတ်တို ကုန်ခမ်းသွား ပါမယ်၊၊ ထိုအခါမှ အသုံးပြုရကြောင်း ရှေးဟောင်းဆေးကျမ်းများမှာ ပြဆိုထားပါတယ်၊၊
ပဒိုင်းအဆိပ်သင့်ပါက ဖြေဆေးအဖြစ် ` ပဒိုင်းသီးစားသော မရူးလော၊ အမဲခြောက်ဖုတ်စားသော မပျောက်လော ´ ဟူသော လောကျမ်းအရ အမဲခြောက်ဖုတ် ကြွေးပါ၊ အဆိပ်ဖြေကျမ်းအရ ` ဒေါက်ရပ်ခေါက်နှင့် ထန်းလျက်ကျွေးပါ ၊၊ ကြိတ်၍ ပေးရပါတယ်၊၊ ထန်းလျက် သက်သက်ကျွေးလည်း ရပါတယ် ၊ყვაპუშ წამალი (ლათ. Datura) — ჩანარეფიშ გვარი ჯოღორიშ მაჸურზენაიაშბურეფიშ ფანიაშე. ოდიარეეფი, ოშა-გოშათ ჯალეფი დო ბართვეფი რე. უმენტაშო გოფაჩილი რე ტროპიკულ დო სუბტროპიკულ ორტყაფუეფს.
ჩანარი აკმაართიანენს 20-შახ გვარობას. ჸოფილ სსრრ-ს ართწანიანი ოდიარეეფიშ 4 გვარობა ჩანს; თინეფშე 2 — Datura metel დო Datura innoxia კულტივირაფილი დო გოფაჩილი რე. საქორთუოს 2 გვარობა რე: Datura stramonium დო Datura metel. თე ეკონია აწოჸუნელი რე აფხაზეთის. Datura stramonium ართწანიანი ოდიარე ჩანარი რე, ირდუ რუდერალურ აბანეფს, ღობერიშ ჯინჯის, ორდვინს, რზაპიჯეფს.
ყვაპუშ წამალიშ ოდაბადე რე ცენტრალური დო ობჟათე ამერიკა. ასე ფართას რე გოფაჩილი ევრაზიას. კავკაციას დახე არძა რაიონიშ გვალაშ გიმენი ორტყაფუს აფხვადჷნა. მუმაწამალარი ჩანარი რე, დიდი მუდანობათ იკათუანს ალკალოიდ პიოსციმინს (ფურცელეფს0,28&, თასის 0,33-,-0,48,7%), თაშნეშე სკოპოლამინს დო ატროპინს, შხვადოშხვა სახეშ ციმუეფს, მორჩილი მუდანობათ სპირტეფს დო ალდეჰიდეფს.
ყვაპუშ წამალშე კეთებული პრეპარატეფი გჷმირინუაფუ რევმატიზმიშ დო ბრონქული ასთმაშ ოსქილადარო.
ყვაპუშ წამალიშ პიოლი (ელახიანი მიოჯინი) ჰარაბადიშ გოხოლუას, ანდჰრა-პრადეში, ინდოეთი
ყვაპუშ წამალიშშ პიოლი (ჟილენი მიოჯინი) ჰარაბადიშ გოხოლუას, ანდჰრა-პრადეში, ინდოეთი
მაფალუ ყვაპუშ წამალი
ყვაპუშ წამალი (ლათ. Datura) — ჩანარეფიშ გვარი ჯოღორიშ მაჸურზენაიაშბურეფიშ ფანიაშე. ოდიარეეფი, ოშა-გოშათ ჯალეფი დო ბართვეფი რე. უმენტაშო გოფაჩილი რე ტროპიკულ დო სუბტროპიკულ ორტყაფუეფს.
ჩანარი აკმაართიანენს 20-შახ გვარობას. ჸოფილ სსრრ-ს ართწანიანი ოდიარეეფიშ 4 გვარობა ჩანს; თინეფშე 2 — Datura metel დო Datura innoxia კულტივირაფილი დო გოფაჩილი რე. საქორთუოს 2 გვარობა რე: Datura stramonium დო Datura metel. თე ეკონია აწოჸუნელი რე აფხაზეთის. Datura stramonium ართწანიანი ოდიარე ჩანარი რე, ირდუ რუდერალურ აბანეფს, ღობერიშ ჯინჯის, ორდვინს, რზაპიჯეფს.
ყვაპუშ წამალიშ ოდაბადე რე ცენტრალური დო ობჟათე ამერიკა. ასე ფართას რე გოფაჩილი ევრაზიას. კავკაციას დახე არძა რაიონიშ გვალაშ გიმენი ორტყაფუს აფხვადჷნა. მუმაწამალარი ჩანარი რე, დიდი მუდანობათ იკათუანს ალკალოიდ პიოსციმინს (ფურცელეფს0,28&, თასის 0,33-,-0,48,7%), თაშნეშე სკოპოლამინს დო ატროპინს, შხვადოშხვა სახეშ ციმუეფს, მორჩილი მუდანობათ სპირტეფს დო ალდეჰიდეფს.
ყვაპუშ წამალშე კეთებული პრეპარატეფი გჷმირინუაფუ რევმატიზმიშ დო ბრონქული ასთმაშ ოსქილადარო.
Datura is a genus of nine species of highly poisonous, vespertine-flowering plants belonging to the nightshade family (Solanaceae).[1] They are commonly known as thornapples or jimsonweeds, but are also known as devil's trumpets[2] (not to be confused with angel's trumpets, which are placed in the closely related genus Brugmansia). Other English common names include moonflower, devil's weed, and hell's bells. All species of Datura are extremely poisonous and potentially psychoactive, especially their seeds and flowers, which can cause respiratory depression, arrhythmias, fever, delirium, hallucinations, anticholinergic syndrome, psychosis, and even death if taken internally.[3]
Due to their effects and symptoms, Datura species have occasionally been used not only as poisons, but also as hallucinogens by various groups throughout history.[4][5] Traditionally, their psychoactive administration has often been associated with witchcraft and sorcery or similar practices in many cultures, including the Western world.[5][6][7] Certain common Datura species have also been used ritualistically as entheogens by some Native American groups.[8][9]
Non-psychoactive use of plants in the genus is usually done for medicinal purposes, and the alkaloids present in some species have long been considered traditional medicines in both the New and Old Worlds due to the presence of the alkaloids scopolamine and atropine, which are also produced by Old World plants such as Hyoscyamus niger, Atropa belladonna, and Mandragora officinarum.[4][5][10]
The generic name Datura is taken from Sanskrit धतूरा dhatūra "thorn-apple",[11] ultimately from Sanskrit धत्तूर dhattūra "white thorn-apple" (referring to Datura metel of Asia).[12] In the Ayurvedic text Sushruta Samhita, different species of Datura are also referred to as kanaka and unmatta.[12] Dhatura is offered to Shiva in Hinduism. Record of this name in English dates back to 1662.[13] Nathaniel Hawthorne refers to one type in The Scarlet Letter as "apple-Peru". In Mexico, its common name is toloache. The Mexican common name toloache (also spelled tolguacha) derives from the Nahuatl tolohuaxihuitl, meaning "the plant with the nodding head" (in reference to the nodding seed capsules of Datura species belonging to section Dutra of the genus).
Datura species are herbaceous, leafy annuals and short-lived perennials, which can reach up to 2 m in height. The leaves are alternate, 10–20 cm long, and 5–18 cm broad, with a lobed or toothed margin. The flowers are erect or spreading (not pendulous like those of Brugmansia), trumpet-shaped, 5–20 cm long, and 4–12 cm broad at the mouth; colours vary from white to yellow and pale purple. The fruit is a spiny capsule, 4–10 cm long and 2–6 cm broad, splitting open when ripe to release the numerous seeds. The seeds disperse freely over pastures, fields, and even wasteland locations.
Datura belongs to the classic "witches' weeds", along with deadly nightshade, henbane, and mandrake. All parts of the plants are toxic, and the genus has a long history of use for causing delirious states and death. It was well known as an essential ingredient of magical ointments, potions, and witches' brews, most notably Datura stramonium.[14][15]
In India, D. metel has long been regarded as a poison and aphrodisiac, having been used in Ayurveda as a medicine since ancient times. It features in rituals and prayers to Shiva and also in Ganesh Chaturthi, a festival devoted to the deity Ganesha.[16] The larvae of some Lepidoptera (butterfly and moth) species, including Hypercompe indecisa, eat some Datura species. It has been observed that while insects may prefer to feed on Datura leaves, other animals such as cows will generally avoid consuming them.
Classifying Datura as to its species is difficult, and the descriptions of new species often are accepted prematurely. Later, these "new species" are found to be simply varieties that have evolved due to conditions at a specific location. They usually disappear in a few years. Contributing to the confusion is the fact that various species, such as D. wrightii and D. inoxia, are very similar in appearance, and the variation within a species can be extreme. For example, Datura species can change size of plant, leaf, and flowers, all depending on location. The same species, when growing in a half-shady, damp location can develop into a flowering bush half as tall as an adult human of average height, but when growing in a very dry location, will only grow into a thin plant not much more than ankle high, with tiny flowers and a few miniature leaves.[14] Datura species are native to dry, temperate, and subtropical regions of the Americas, and are distributed mostly in Mexico, which is considered the center of origin of the genus. D. ferox was long thought native to China, D. metel to India and Southeast Asia, and D. leichardthii to Australia; however, recent research has shown these species to be early introductions from Central America.[17]
A group of South American species formerly placed in the genus Datura are now placed in the distinct genus Brugmansia[18] (Brugmansia differs from Datura in that it is woody (the species being shrubs or small trees) and has indehiscent fruits. The solanaceous tribe Datureae, to which Datura and Brugmansia belong, has recently acquired a new, monotypic genus Trompettia J. Dupin, featuring the species Trompettia cardenasiana, which had hitherto been misclassified as belonging to the genus Iochroma.
Datura specialists, the Preissels, accept only 9 species of Datura,[14] but Kew's Plants of the World Online currently lists the following 14 (out of which the current edition of The Plant List does not list D. arenicola, D. lanosa, and D. pruinosa as accepted spp.):
Of the above, D. leichhardtii is close enough to D. pruinosa to merit demotion to a subspecies and likewise D. ferox and D. quercifolia are close enough in morphology to merit being subsumed in a single species. Furthermore, the Australian provenance of D. leichhardtii, the Chinese provenance of D. ferox, and the Afro-Asiatic provenance of D. metel have been cast into serious doubt, with the three species being almost certainly post-Columbian introductions to the regions to which they were originally thought native.[19]
The case of D. metel is unique in that not only is the plant not a true species at all, but an assemblage of ancient pre-Columbian cultivars created from D. innoxia in the Greater Antilles, but evidence is mounting that it was introduced to the Indian subcontinent no later than the second century CE – whether by natural or human agency is, as yet, unknown – making it one of the most ancient plant introductions (if not the most ancient) from the New World to the Old World (see Columbian Exchange).[19][16][20]
D. arenicola is a remarkable new species, described only in 2013, of very restricted range, and so distinctive as to have merited the creation for it of the new section Discola [not to be confused with the species name D. discolor] within the genus. The specific name arenicola means "loving (i.e. "thriving in") sand".[21]
American Brugmansia and Datura Society, Inc. (ABADS) is designated in the 2004 edition of the International Code of Nomenclature for Cultivated Plants as the official International Cultivar Registration Authority for Datura. This role was delegated to ABADS by the International Society for Horticultural Science in 2002.
Datura species are usually sown annually from the seed produced in the spiny capsules, but, with care, the tuberous-rooted perennial species may be overwintered. Most species are suited to being planted outside or in containers. As a rule, they need warm, sunny places and soil that will keep their roots dry. When grown outdoors in good locations, the plants tend to reseed themselves and may become invasive. In containers, they should have porous, aerated potting soil with adequate drainage. The plants are susceptible to fungi in the root area, so anaerobic organic enrichment such as anaerobically composted organic matter or manure, should be avoided.[14]
All Datura plants contain tropane alkaloids such as scopolamine and atropine, primarily in their seeds and flowers, as well as the roots of certain species such as D. wrightii. Because of the presence of these substances, Datura has been used for centuries in some cultures as a poison.[14][22][4] A given plant's toxicity depends on its age, where it is growing, and the local weather conditions. These variations make Datura exceptionally hazardous as a drug. Since datura directly causes the effects of anticholinergic syndrome, the symptoms of its toxicity are often cited by the traditional mnemonic: "Blind as a bat, mad as a hatter, red as a beet, hot as a hare, dry as a bone, the bowel and bladder lose their tone, and the heart runs alone".[23] Datura, as well as long-term psychoactive/toxic usage of other anticholinergic drugs, also appear to significantly increase the risk of developing dementia.[24][25]
In traditional cultures, a great deal of experience with and detailed knowledge of Datura was critical to minimize harm.[14] Many tragic incidents result from modern users ingesting or smoking Datura.[26] For example, in the 1990s and 2000s, the United States media reported stories of adolescents and young adults dying or becoming seriously ill from intentionally ingesting Datura.[27][28] Deliberate or inadvertent poisoning resulting from smoking jimsonweed and other related species has been reported as well.[29] Although most poisonings occur with more common species of Datura such as D. stramonium, several reports in the medical literature indicate deaths from D. ferox intoxication.[30][31][32] Children are especially vulnerable to atropine poisoning.[33][34]
In some parts of Europe and India, Datura has been a popular poison for suicide and murder.[35] From 1950 to 1965, the State Chemical Laboratories in Agra, India, investigated 2,778 deaths caused by ingesting Datura.[14][36] A group called Thugs (practicers of thuggee) were reportedly devotees of an Indian religious cult made up of robbers and assassins who strangled or poisoned their victims in rituals devoted to the Hindu goddess Kali. They were alleged to employ Datura in many such poisonings, using it also to induce drowsiness or stupefaction, making strangulation easier.[37]
Datura toxins may be ingested accidentally by consumption of honey produced by several wasp species, including Brachygastra lecheguana, during the Datura blooming season. These semi-domesticated honey wasps apparently collect Datura nectar for honey production, which can lead to poisoning.[38]
The U.S. Centers for Disease Control and Prevention reported accidental poisoning resulting in hospitalization for a family of six who inadvertently ingested Datura used as an ingredient in stew.[39]
In some places, buying, selling, or cultivating Datura plants is prohibited.[14][36] Solanaceous tribes with a similar chemistry (i.e. a similar tropane alkaloid content), include the Hyoscyameae, containing such well-known toxic species as Hyoscyamus niger and Atropa belladonna, the Solandreae containing the genus Solandra ("chalice vines") and the Mandragoreae, named for the famous Mandragora officinarum, most of which are considered traditional witches' herbs and poisons.
Datura is considered a deliriant. Due to the potent combination of anticholinergic substances it contains, Datura intoxication typically produces the effects of anticholinergic delirium (usually involving a complete or relative inability to differentiate reality from fantasy); bizarre thoughts, hyperthermia; tachycardia; bizarre, and possibly violent behavior; dry skin; dry mouth; illusions; and severe mydriasis (dilated pupils) with resultant painful photophobia that can last several days.[40] Muscle stiffness, urinary retention, temporary paralysis, disrobing, emotional bluntness, dysphoria, and confusion are often reported, and pronounced amnesia is another commonly reported effect.[41][42] The psychoactive alkaloids scopolamine and atropine are also both known for their characteristic hyperactive effects and ability to cause stark and dream-like hallucinations.[43][44] The onset of symptoms generally occurs around 30 to 60 minutes after ingesting the herb. These symptoms generally last from 24 to 48 hours, but have been reported in some cases to last two weeks or longer.[29][45][46]
Due to their agitated behavior and confused mental state, people with acute Datura poisoning or intoxication are typically hospitalized. Gastric lavage and the administration of activated charcoal can be used to reduce the stomach's absorption of the ingested material, and the drug physostigmine is used to reverse the effect of the poisons. Benzodiazepines can be given to calm the patient's agitation, and supportive care with oxygen, hydration, and symptomatic treatment is often provided. Observation of the patient is indicated until the symptoms resolve, usually from 24 to 36 hours after ingestion of the Datura.[36][45]
In Pharmacology and Abuse of Cocaine, Amphetamines, Ecstasy and Related Designer Drugs, Freye asserts: Few substances have received as many severely negative recreational experience reports as has Datura.[47] The overwhelming majority of those who describe their use of Datura find their experiences extremely unpleasant; both mentally and often physically dangerous.[41] However, anthropologists have found that indigenous groups, with a great deal of experience with and detailed knowledge of Datura, have been known to use Datura spiritually (including the Navajo and especially the Havasupai).[48][49] Adequate knowledge of Datura's properties is necessary to facilitate a safe experience.[14] The ancient inhabitants of what became central and southern California used to ingest Datura to "commune with deities through visions".[50] The Southern Paiute believe Datura can help locate missing objects.[51] In ancient Mexico, Datura also played an important role in the religion of the Aztecs and the practices of their medicine men and necromancers.[52] It was reportedly used by the Aztecs for ritual sacrifice and malevolent purposes as well.[53] In modern-day Mexico, some datura species are still used for sorcery and other occult practices, mostly in the southern region of Veracruz, specifically in the city of Catemaco.[54][55]
Bernardino de Sahagún, in around 1569, called attention to Datura in these words: "It is administered in potions in order to cause harm to those who are objects of hatred. Those who eat it have visions of fearful things. Magicians or those who wish to harm someone administer it in food or drink. This herb is medicinal and its seed is used as a remedy for gout, ground up and applied to the part affected."[52]
Christian Rätsch has said, "A mild dosage produces medicinal and healing effects, a moderate dosage produces aphrodisiac effects, and high dosages are used for shamanic purposes". Wade Davis, an ethnobotanist, also lists it as an essential ingredient of Haitian zombie potion.[56] In Western culture, the same species (Datura stramonium) has been said to have been commonly used by witches as an ingredient for their flying ointments and was regularly included in detailed recipes of magical ointments dating back as far as the early modern period, predominately in New England and Western Europe.[6][10][57] During the anti-witchcraft hysteria of colonial times it was considered unlucky or inappropriate to grow D. stramonium in one's garden due to its supposed reputation for aiding in incantations.[58]
D. stramonium (lateral view) near Frankfurt, Hesse, Germany
D. wrightii in bloom (lateral view) near Twentynine Palms, California, U.S.
_near_Hyderabad,_Andhra_Pradesh,_India_01.jpg)
Datura flower on the plant (lateral view) near Hyderabad, Telangana, India
_near_Hyderabad,_Andhra_Pradesh,_India_02.jpg)
Datura flower on the plant (top view) near Hyderabad, Telangana, India
_near_Hyderabad,_Andhra_Pradesh,_India_01.jpg)
_near_Hyderabad,_Andhra_Pradesh,_India_02.jpg)
{{cite book}}: CS1 maint: uses authors parameter (link) {{cite book}}: CS1 maint: uses authors parameter (link) Datura is a genus of nine species of highly poisonous, vespertine-flowering plants belonging to the nightshade family (Solanaceae). They are commonly known as thornapples or jimsonweeds, but are also known as devil's trumpets (not to be confused with angel's trumpets, which are placed in the closely related genus Brugmansia). Other English common names include moonflower, devil's weed, and hell's bells. All species of Datura are extremely poisonous and potentially psychoactive, especially their seeds and flowers, which can cause respiratory depression, arrhythmias, fever, delirium, hallucinations, anticholinergic syndrome, psychosis, and even death if taken internally.
Due to their effects and symptoms, Datura species have occasionally been used not only as poisons, but also as hallucinogens by various groups throughout history. Traditionally, their psychoactive administration has often been associated with witchcraft and sorcery or similar practices in many cultures, including the Western world. Certain common Datura species have also been used ritualistically as entheogens by some Native American groups.
Non-psychoactive use of plants in the genus is usually done for medicinal purposes, and the alkaloids present in some species have long been considered traditional medicines in both the New and Old Worlds due to the presence of the alkaloids scopolamine and atropine, which are also produced by Old World plants such as Hyoscyamus niger, Atropa belladonna, and Mandragora officinarum.
Daturo estas genro (Datura) de akre veneniga planto (daturujo=daturo) el la familio solanacoj, ordo solanaloj (Solanales). La specioj estas konataj pro la venenaj ĥemiaĵoj en si. Ili gravis/gravas en la popola kuracarto.
La ordinara daturo ekaperis en la 16-a jarcento en Eŭropo. Aliaj specioj kreskas, disvastiĝis de la tropikoj ĝis mildaj klimatoj. Ĝia formo povas esti herbo, arbedo aŭ arboj kun trumpetformaj floroj kaj kun 4-ĉambraj dornaj kapsuloj (same nomata daturo, sed ankaŭ dornpomo tiel la planto dornpomujo) aŭ bero. Arbaj specioj havas beron kiel frukton anstataŭ kapsulo.
La disvastiĝon de la grajnoj faras ofte la formikoj, ĉar la falantaj grajnoj (okaze de la kapsula frukto) havas histan ŝveliĝon t.n. karankulon (carancula), kiu konsistas el ĉeloj kun granda nutrovaloro. La formikoj kolektas kaj tarnsportas la grajnojn pro tiu nutraĵa parto.
La arboformaj daturoj kreskas en suda kaj meza Ameriko. Iliaj floroj estas trumpetformoj kun longo de 25–30 cm – tiel oni uzas ĝin kiel ornamplanton. La indiĝenoj kultivas ĝin longtempe por ties narkozaj efikoj.
La planto estas forte veneniga kun halucinigaj efikoj. Folioj estas uzataj en farmakologio.
La plantospecioj produktas halucinogenajn substancojn, kiuj efikas je la centra nervosistemo. Oni uzas ties alkaloidojn, la hiosciaminon, skopolaminon kaj atropinon por produktado de medikamentoj kontraŭ spasmaj kaj astmaj doloroj.
Oni nun diferencigas naŭ Datura-speciojn
Daturo estas genro (Datura) de akre veneniga planto (daturujo=daturo) el la familio solanacoj, ordo solanaloj (Solanales). La specioj estas konataj pro la venenaj ĥemiaĵoj en si. Ili gravis/gravas en la popola kuracarto.
La ordinara daturo ekaperis en la 16-a jarcento en Eŭropo. Aliaj specioj kreskas, disvastiĝis de la tropikoj ĝis mildaj klimatoj. Ĝia formo povas esti herbo, arbedo aŭ arboj kun trumpetformaj floroj kaj kun 4-ĉambraj dornaj kapsuloj (same nomata daturo, sed ankaŭ dornpomo tiel la planto dornpomujo) aŭ bero. Arbaj specioj havas beron kiel frukton anstataŭ kapsulo.
La disvastiĝon de la grajnoj faras ofte la formikoj, ĉar la falantaj grajnoj (okaze de la kapsula frukto) havas histan ŝveliĝon t.n. karankulon (carancula), kiu konsistas el ĉeloj kun granda nutrovaloro. La formikoj kolektas kaj tarnsportas la grajnojn pro tiu nutraĵa parto.
La arboformaj daturoj kreskas en suda kaj meza Ameriko. Iliaj floroj estas trumpetformoj kun longo de 25–30 cm – tiel oni uzas ĝin kiel ornamplanton. La indiĝenoj kultivas ĝin longtempe por ties narkozaj efikoj.
La planto estas forte veneniga kun halucinigaj efikoj. Folioj estas uzataj en farmakologio.
Datura es un género de plantas herbáceas perteneciente a la familia de las solanáceas. Cuenta con 12 especies y un híbrido aceptados, de los más de 100 taxones descritos.[1]
Datura: nombre genérico que proviene del hindi dhatūrā ("manzana espinosa") por el aspecto de los frutos, latinizado. El nombre se utilizaba ya en sánscrito.
Hierbas anuales, inermes (excepto el fruto), pubescentes o glabrescentes. Tallos erectos, ramificados, en general con las ramas terminales soldadas al pecíolo de la hoja. Hojas simples, esparcidas, a veces una al lado de otra y las de las ramas terminales opuestas o subopuestas, pecioladas. Inflorescencia reducida a una sola flor, axilar. Flores actinomorfas, hermafroditas, sin brácteas, cortamente pediceladas. Cáliz tubuloso, a veces pentagonal, con sépalos no sagitados, soldados en un tubo, con 5 lóbulos desiguales, mucho más cortos que el tubo, con nervadura reticulada, herbáceo, circunciso después de la floración, la parte inferior persistente y deflexa en la fructificación, no acrescente. Corola tubuloso- infundibuliforme, con 5 lóbulos sinuados o muy cortos, mucho más cortos que el tubo. Androceo con 5-6 estambres, insertos más o menos a la misma altura hacia la mitad o en la mitad inferior del tubo de la corola, iguales o 2(3) ligeramente más largos que los otros 3(2), inclusos; filamentos libres, más largos que las anteras, glabros o con tricomas adpresos en la base; anteras libres, no conniventes, basifijas, de dehiscencia longitudinal. Ovario cubierto de prolongaciones epidérmicas lanceoladas o triangular-lanceoladas que se transforman en espinas en la fructificación; estilo claviforme en el ápice; estigma semianular. Fruto en cápsula (botánica), bilocular o, rara vez, tetralocular, dehiscente por 4 valvas o irregularmente. Semillas reniformes, foveoladas.[2]
El género es cosmopolita, distribuyéndose por todo el globo con la excepción de la Antártida. La mayor diversidad de especies se halla en América Central y América del Sur. Su distribución natural exacta es incierta, debido al cultivo extendido y a la adaptación a las regiones templadas y tropicales del planeta, pero probablemente, su origen se restringe a América. Algunas autoridades defienden que ciertas especies son nativas de China, pero esto no es del todo aceptado. En la flora China, las tres únicas especies presentes desde antiguo, se tratan como introducciones desde América. Crecen en todas partes excepto en los climas polares y subpolares. Las especies cosmopolitas como Datura stramonium son de origen incierto. El centro de diversidad americano se encuentra en Centroamérica y las Grandes Antillas, (de donde se cree que el género es originario) extendiéndose por el norte por México y el sur y el oeste de Estados Unidos. En Sudamérica, la mayor variedad de especies se encuentra en Colombia y Venezuela, expandiéndose hacia el sur por la Amazonia, Perú, Bolivia y Argentina Varias especies se cultivan y se han naturalizado en las regiones templadas y tropicales de todo el mundo.
Algunas orugas de lepidópteros (mariposas y polillas), se alimentan de daturas.
En Argentina y Chile, por influencia quechua, se le conoce como "chamico" y en México, se le da el nombre de "toloache".
Las plantas del género Datura contienen alcaloides tropánicos, tales como hiosciamina, hioscina (escopolamina) y meteloidina.[7] El contenido total de los alcaloides es de 0.26 - 0.42%. Los frutos contienen los triterpenos daturaolona y daturadiol mientras que las raíces contienen ditigloiloxitropano, tigloidina, apohioscina, norhioscina, norhiosciamina, cuscohigrin y tropina. Otros alcaloides aislados de la planta son la apohiosciamina, DL-escopolamina, normeteloidina, tigloilputrescina, escopina, nortigloidina, tropina, fastudina, fastunina, fastusinina y 7-hidroxi-3,6-ditigloiloxitropano.[8]
El género tiene numerosas especies utilizadas como psicotrópico o medicinal. Toda la planta es venenosa y, dada la variación en la potencia de los compuestos tóxicos dentro de una misma especie, el grado de intoxicación es impredecible y puede ser fatal. La mayor parte de la planta contiene alucinógenos tóxicos, por lo que es tóxica para el ser humano, (aunque no para aves como zorzales y columbiformes). Junto con la belladona, el beleño y la mandrágora, pertenece a la clásica farmacopea de las "hierbas de las brujas" y tiene una larga historia de uso para causar muerte y estados delirantes. Eran bien conocidas como un ingrediente esencial de las pociones de amor y ungüentos de brujas.
A dosis elevadas de más de 10 mg en niños o más de 100 mg en adultos se convierten en narcóticos, pueden causar convulsiones, depresión severa, arritmias cardíacas (taquicardia severa, fibrilación, etc), insuficiencia respiratoria, colapso vascular y hasta la muerte. Los emplastos de daturas se usan externamente como calmantes y afrodisíacos, siendo el principal componente de los "filtros de amor" por sus propiedades soporíferas e hipnóticas. De los frutos de Datura arborea (=Brugmansia arborea) se extrae la droga burundanga.
La escopolamina, conocida como burundanga, es un alcaloide tropánico que se encuentra como metabolito secundario de plantas en la familia de las solanáceas, no solo en las daturas. La escopolamina induce la dilatación de las pupilas, la contracción de los vasos sanguíneos, la reducción de las secreciones salival y estomacal y otros fenómenos resultado de la inhibición del parasimpático. Tiene acción sedante sobre el sistema nervioso central, se usa como antiespasmódico y como analgésico. En general, su uso reduce la producción de las glándulas secretoras: moco vaginal, saliva, bronquios y sudor. Causa amnesia, haciendo perder la voluntad hasta la inconsciencia. Su uso analgésico puede causar la muerte debido a lo difícil que resulta estimar la concentración de los alcaloides.
Una persona que ha sido intoxicada puede reconocerse porque se disminuye la secreción glandular, la producción de saliva se suspende produciendo sequedad de boca, sed; hay dificultad para deglutir y hablar; las pupilas están dilatadas con reacción lenta a la luz, visión borrosa para objetos cercanos y puede existir ceguera transitoria. Se registra taquicardia que puede estar acompañada de hipertensión. Es característico el enrojecimiento de la piel por vasodilatación y disminución de la sudoración, produce una reacción alérgica rojiza en la piel de la cara y tronco, se alza de la temperatura corporal causando fiebre y pueden presentarse espasmos de los esfínteres y otros músculos, orinándose, defecando o vomitando.
Datura es un género de plantas herbáceas perteneciente a la familia de las solanáceas. Cuenta con 12 especies y un híbrido aceptados, de los más de 100 taxones descritos.
Hulluruohot (Datura) ovat koisokasveihin kuuluva myrkyllinen kasvisuku. Hulluruohoja käytetään niiden myrkyllisyydestä huolimatta päihteinä ja lääkkeinä. Suvun kasvit ovat Suomessa laillisia.
Okahulluruoho eli hulluruoho (Datura stramonium) kasvaa Suomessa harvinaisena esimerkiksi puutarhakasvina ja villiintyneissä puutarhoissa. Se kuitenkin menestyy hyvin ja lisääntyy itsestään.
Suvun tieteellinen nimi Datura perustuu hulluruohon hindinkieliseen nimitykseen धतूरा dhatūra[1] ja pohjimmiltaan sanskritin sanaan धत्तूर dhattūra (karkeasti suomennettuna ’valkoinen piikkiomena’).[2]
Hulluruohot sisältävät myrkyllisiä antikolinergisia tropaanialkaloideja kuten skopolamiinia, hyoskyamiinia ja atropiinia.
Kasveista voidaan myös erotella kemiallisesti skopolamiini, jota käytetään tyrmäystippoina ja deittiraiskaushuumeena.[3] Skopolamiinia käytetään myös lääkkeenä: esimerkiksi lääkelaastareissa, joita käytetään ehkäisemään voimakasta matkapahoinvointia tai merisairautta, jos yleisemmin käytetyt lääkkeet kuten syklitsiini, eivät tehoa.
Päihteenä hulluruohot ovat deliriantteja, joskin niiden päihdekäyttö voi olla hyvinkin vaarallista ja johtaa jopa kuolemaan. Hulluruohon myrkyllisyys riippuu kasvin iästä, kasvupaikasta, kasvin osista ja kasvupaikan sääolosuhteista, mistä johtuen päihdekäytössä ”sopivan annoksen” määrittäminen on käytännössä mahdollista vain laboratorio-olosuhteissa.
Kirjailija-antropologi Carlos Castaneda väittää kirjoissaan käyttäneensä hallusinogeenistä Datura inoxia -nimistä lajia Meksikossa opettajansa ”Don Juanin” opastuksella 1960-luvulla. Lajinmäärityksestä on tosin epävarmuutta.[4]
Useimmiten hulluruoho aiheuttaa käyttäjälleen hallusinaatioita, joita kasvia käyttäneet kuvaavat yleensä erittäin epämiellyttäviksi, pelottaviksi ja todentuntuisiksi.
Hulluruohot (Datura) ovat koisokasveihin kuuluva myrkyllinen kasvisuku. Hulluruohoja käytetään niiden myrkyllisyydestä huolimatta päihteinä ja lääkkeinä. Suvun kasvit ovat Suomessa laillisia.
Okahulluruoho eli hulluruoho (Datura stramonium) kasvaa Suomessa harvinaisena esimerkiksi puutarhakasvina ja villiintyneissä puutarhoissa. Se kuitenkin menestyy hyvin ja lisääntyy itsestään.
Suvun tieteellinen nimi Datura perustuu hulluruohon hindinkieliseen nimitykseen धतूरा dhatūra ja pohjimmiltaan sanskritin sanaan धत्तूर dhattūra (karkeasti suomennettuna ’valkoinen piikkiomena’).
Datura est un genre de plantes de la famille des Solanacées, dont le centre de diversité se trouve au Mexique et dans le sud-ouest des États-Unis. Plusieurs espèces sont cultivées et se sont naturalisées dans les régions tempérées et tropicales du monde.
On connaît une dizaine d'espèces du genre Datura. Ce sont des plantes riches en alcaloïdes dans tous leurs organes, vénéneuses mais intéressantes sur le plan pharmacologique.
En 1753, Linné introduisit le genre Datura sur la base d'une description d'un arbuste d'Amérique du Sud, appelé antérieurement Stramonium arboreum. Depuis cette époque, la délimitation du genre n'a cessé de varier suivant la connaissance accumulée sur les espèces à port arbustif ou herbacé. Le problème est de savoir si les espèces arbustives doivent être classées à part dans le genre Brugmansia ou être incluses dans le genre Datura.
Dès 1805, le botaniste Christian H. Persoon[1] pense qu'il faut exclure les espèces pérennes arbustives, jugement remis en cause en 1833 par J. J. Bernhardi qui estimait insuffisantes les différences entre les deux genres.
Mais en 1895, G. Lagerheim après quelques années de recherches sur le terrain en Équateur, traite les Brugmansia à nouveau comme un genre à part. Et encore une fois, un botaniste du nom de W.E. Safford jugea en 1921 qu'il fallait inclure les arbustes dans les Datura.
Tommie E. Lockwood, dans sa thèse en 1973 A taxonomic Revision of Brugmansia (Solanaceae), se prononce nettement en faveur d'un traitement à part des espèces arbustives. Depuis cette époque le jugement fait autorité.
Voici quelques traits distinctifs relevés par Preissel[1] (2000) :
Le terme de datura est lui-même d'origine indienne (sanscrit धतूरा dhattūra) et nous a été transmis par l'intermédiaire du portugais (attesté depuis 1563, Garcia da Orta). Il a été vulgarisé en français par l'intermédiaire du latin scientifique des droguistes et herboristes[2].
Les premières mentions du terme dhattūra dans les textes sanscrits se trouvent[3] dans l'Arthashâstra un traité de politique et dans le Kâmasûtra un traité sur l'art de vivre et la sexualité, tous les deux datant des IIe ou IVe siècle. À cette époque, seule la toxicité de la plante est signalée et ce n'est que quelques siècles plus tard qu'on commence à s'intéresser à ses propriétés médicinales. Deux des ouvrages fondamentaux de la médecine ayurvédique, le Sushruta Samhita et l'Astanga Hrdayam, des Ve ou VIe siècle, mentionnent que les graines et les feuilles de dhattūra sont recommandées contre la rage. Plus tard, des préparations contenant la plante sont prescrites contre la douleur, les maladies de peau et la folie. De leur étude fouillée des sources textuelles arabes et indiennes, Geeta et Gharaibeh[3] (2007) concluent « la continuité des références aux synonymes et aux propriétés de la plante, nous permet d'inférer qu'une plante toxique, dhattUra-unmattam, avec des fleurs semblables à celles du Datura était connue au IVe siècle de notre ère ».
Sachant que sur la base d'études taxinomiques, Symon et Haegi[4] (1991) pensent que les daturas sont originaires exclusivement du Nouveau Monde, Geeta et Gharaibeh font l'hypothèse que des graines de Datura auraient été transférées de son aire d'origine (Mexique, Mésoamérique) vers l'Asie du Sud avant le IVe siècle.
Selon NCBI (22 janv. 2017)[5] :
Selon ITIS (22 janv. 2017)[6] :
Selon la classification de Safford (1921), le genre est divisé en quatre sous-groupes dont un, le Brugmansia, est devenu un genre distinct :
(* Brugmansia (B. arborea, B. sanguinea, B. suaveolens, B. aurea, B. versicolor, B. insignis))
Une analyse génétique de 15 populations naturelles du Mexique de Datura herbacés, a amené Jiao et coll[7]. (2002) à diviser la section Dutra en deux et donc de faire une classification en quatre sections.
La plus connue en Europe est Datura stramonium, aussi appelé « trompette des anges » ou « pomme épineuse », qui mesure entre 30 cm et 2 mètres de haut et pousse dans les terrains incultes ainsi que dans les vergers et les vignes, où c'est une plante adventice.
Le métel ou stramoine pubescente (Datura metel L.) est une espèce probablement originaire d'Amérique centrale naturalisée dans la zone méditerranéenne, au Moyen-Orient ainsi qu'en Amérique du Nord. Elle est aussi toxique que la précédente car elle contient les mêmes alcaloïdes.
C'est une espèce annuelle à fleurs blanches ou rosées plus grandes que celle du D. stramonium, 15 à 20 cm environ. Les feuilles grandes, entières ou faiblement sinuées, ne portent pas de dents aiguës. Les nervures secondaires sont incurvées vers le sommet de la feuille. Le fruit mûr, globuleux, est penché et couvert d'aiguillons longs et grêles.
Elle est cultivée comme plante ornementale.
Évoquée dans la littérature de l'Antiquité sanskrite, elle est considérée comme sacrée dans le bouddhisme, et le taoïsme la présente comme une plante envoyée sur Terre par l'une des étoiles circumpolaires[8].
Les Datura sont des plantes herbacées[9] annuelles ou pérennes à courte vie, pouvant atteindre 2 m de haut. Toute la plante est couverte de trichomes pouvant être glanduleux et collants ou non-glanduleux. Des chercheurs se sont intéressés à ce dimorphisme, et ont déduit que les trichomes glanduleux, donc collants, sont une barrière protectrice contre les insectes herbivores[10],[11].
Les feuilles sont entières ou sinuées, pétiolées.
Les fleurs sont dressées (et non pendantes comme pour les brugmansias) avec une corolle infundibuliforme (en forme d'entonnoir) de 5 à 20 cm de long. Leur période de floraison s'étale de juin jusqu'aux gelées.
Le fruit est une capsule, mesurant de 5 à 10 cm de diamètre, recouvert d'épines effilées et de trichomes. Il renferme jusqu'à 500 graines brunes.
Pendant longtemps les données historiques et culturelles ont plaidé pour une origine dispersée des Datura en Amérique, en Asie et en Europe. Jusque dans les années 1960, on pensait que trois espèces se trouvaient naturellement dans l'Ancien Monde : Datura metel dans l'Asie du sud et de l'ouest, Datura stramonium en Eurasie et Datura ferox en Asie orientale.
Mais des doutes commencèrent à s'insinuer quand on s'aperçut que Datura stramonium était indigène en Amérique tropicale, que Datura ferox réputé chinois était très proche sinon équivalent au Datura quercifolia mexicain et qu'enfin le D. metel était une plante cultivée dont les formes sauvages restaient inconnues et qui de surcroît était très proche tant sur le plan morphologique que de ses allozymes d'une espèce mexicaine, Datura inoxia.
Ce sont les études sur la taxinomie et l'évolution des daturas de Symon et Haegi[4] (1991) qui marquèrent un tournant. Ils conclurent que les Datura sont originaires uniquement du Nouveau Monde et rejetèrent catégoriquement la possibilité de leur présence dans l'Ancien Monde à l'époque pré-colombienne. Il n'hésitèrent pas à réinterpréter toutes les sources historiques anciennes témoignant du contraire. Pour eux, l'identification du Struchnon manicon du médecin grec Dioscoride (Ier siècle) avec un datura est erronée. De même, la plante médicinale et toxique nommée dhattura dans les anciens textes sanscrits ne peut être identique à un datura.
Mais l'étude approfondie des textes arabes et indiens menée par Geeta et Gharaibeh[3] (2007) peut faire douter de ce dernier jugement. Nombre de documents arabes, datés du IXe au XIVe siècle, témoignent qu'une plante nommée gawz mathil ne pouvait être qu'un datura suivant les descriptions qui en sont données. Elle était connue de l'Asie Centrale à la péninsule Ibérique vers le XIIe siècle. De même, en Inde, la représentation de la fleur en trompette unmattam dans l'iconographie du dieu Shiva sous la dynastie Chola (IXe au XIIIe siècle) ressemble à une fleur de datura. Les textes sanscrits à partir du IVe siècle mentionnent une plante toxique du nom de dhattura (qu'ils identifient au tamoul unmattam) qui continuera à être mentionnée dans les textes médicaux jusqu'à l'époque moderne. Sa description comme une plante aux fleurs en trompette, blanches, jaunes ou mauves, souvent doubles ou triples, donnant un fruit épineux, suggèrent qu'il pourrait s'agir de Datura metel.
Pour Geeta et Gharaibeh, « Étant donné que les données empiriques attestent d'une origine dans le Nouveau Monde du genre, l'explication la plus plausible de sa présence dans l'Ancien Monde à l'époque précolombienne (probablement au premier millénaire), viendrait d'un transfert d'au moins une espèce de Datura, Datura metel, dans cette partie du monde ».
L'hypothèse actuellement retenue est donc que les daturas seraient tous apparus dans la Mésoamérique avant de gagner l'Ancien Monde pour D. metel au début du premier millénaire puis pour d'autres après la conquête de l'Amérique au XVe siècle.
Ce sont des plantes riches en alcaloïdes (hyoscyamine, scopolamine, atropine) dans tous leurs organes ; elles sont toxiques.
Les propriétés psychotropes de ce genre botanique sont connues depuis longtemps. Ses alcaloïdes présentent des analogies avec les hallucinogènes, mais s’en différencient par une action spécifique. Ils agissent par blocage de l’effet d’un médiateur chimique (l’acétylcholine) du système nerveux parasympathique. Ce sont des anticholinergiques appartenant au groupe des esters glycoliques. Ces produits ont été distingués des hallucinogènes. Tels que Smythies les a définis en 1959[12], ils constituent un sous-groupe des psychodysleptiques. Ils sont aussi classés dans la famille des hallucinogènes délirants.
Dérivés de l’atropine, scopolamine et hyosciamine induisent un état de conscience comparable au delirium tremens (syndrome anticholinergique ou atropinique), qui leur doit d’avoir été différenciés des autres produits hallucinogènes. Ils provoquent un état confusionnel assimilé à une phase de début de psychose aiguë où surviennent des hallucinations véritables (absence de stimulus objectif). Ces hallucinations sont la plupart du temps très anxiogènes.
Le sujet ne peut alors distinguer son environnement extérieur de son monde intérieur. Les hallucinations ainsi induites sont d’une réalité surprenante. Le sujet ne les rattache pas à la prise de drogue et n’a aucune distance par rapport à celles-ci. Il n’a pas les moyens de les différencier de son environnement habituel.
Par ailleurs, les propriétés anticholinergiques se manifestent sur le plan somatique avant l'apparition des hallucinations, ce qui rend la consommation de Datura parfois très désagréable et dangereuse (tachycardie, mydriase, hypertension artérielle, sécheresse des muqueuses...).
De plus, les alcaloïdes tropaniques possèdent la faculté de détruire les doryphores. En effet, les larves de ces insectes sont attirées par les feuilles de datura, les grignotent et meurent empoisonnées. Il va sans dire que les enfants ne doivent en aucun cas toucher ces plantes toxiques. Et pourtant, certains DOM TOM comme l'île de La Réunion ou la Nouvelle Calédonie en possèdent de nombreuses espèces accessibles facilement, témoignant parfois de passage dans les services d'urgences pour intoxication volontaire ou accidentelle.
Le génome de Datura stramonium comprend 12 chromosomes. L'analyse de certains mutants a montré qu'une trisomie pour chacun de ces 12 chromosomes est viable[réf. nécessaire].
Le datura est vendu comme plante ornementale. Pour obtenir des fleurs, il faut l'arroser et le fertiliser en abondance de mai à septembre.
Le datura se multiplie par bouturage ou par semis. Les espèces arbustives se bouturent en été : coupez des extrémités de tête, pour obtenir des plantes fortes à l'automne, à hiverner dans une pièce éclairée et fraîche.
Les daturas annuels se sèment en fin d'hiver, vers le mois de mars. Ils aiment une exposition chaude.
Principales espèces cultivées :
La plante (notamment les espèces Datura stramonium, Datura metel, Datura inoxia, Datura seratocaula, Datura aurea, Datura candida, Datura dolichocarpa, Datura sanguinea) a été utilisée par de nombreuses sociétés traditionnelles (notamment les Aztèques) sur tous les continents pour ses propriétés psychotropes et hallucinogènes.
En Chine, du Xe au XVIIe siècles, elle était utilisée dans un mélange de vin et de cannabis préconisé comme anesthésique ou bronchodilatateur. Ses propriétés bronchodilatatrices ont longtemps été utilisées dans la pharmacopée, notamment sous la forme de cigarettes anti-asthmatiques[8].
Elle est d'ailleurs toujours utilisée par certaines ethnies d'Amérique lors de rites initiatiques, même si son usage et sa préparation restent variables d'une ethnie à l'autre.
Sa grande toxicité la rend potentiellement dangereuse même pour un usage chamanique.
L'ingestion de toute partie de la plante entraîne un délire hallucinatoire qui peut mener au décès en cas de surdose[8],[13]. En France, la vente en tant que stupéfiant est punie de 75 000 euros d'amende et cinq ans d’emprisonnement.
Jadis, Datura stramonium était considéré comme une plante magique associée à la magie noire.
La pomme épineuse en onguent, en philtre ou en fumée provoque la déconnexion du réel, hallucinations et sommeil. Ses effets délétères l'ont fait surnommer l'herbe aux fous[14].
Le datura (et un dérivé psychotrope imaginaire) est un élément important de l'intrigue dans Les Bébés de la consigne automatique, roman de Ryū Murakami (1980). Il est aussi un élément important du récit de Loin de Chandigarh de Tarun Tejpal (2006), et dans la partie de L'Amour fou d'André Breton concernant La Orotava.[réf. nécessaire]
Dans la série de romans Les Futurs Mystères de Paris de Roland C. Wagner, le datura est utilisé comme psychotrope permettant d'invoquer l'archétype "Dragon Rouge", l'antagoniste principal de la série.[réf. nécessaire]
Dans le premier livre de Carlos Castaneda, son maître (Don Juan, un shaman Yaqui) utilisait Datura inoxia dans son travail chamanique. Les expériences personnelles de Carlos Castaneda avec cette plante y sont décrites. [réf. nécessaire]
Sur l'album To Venus and Back de la chanteuse Tori Amos, on trouve une pièce intitulée Dātura.[réf. nécessaire]
Sur l'album Some Atomikz Songz du groupe montpelliérain metalcore Tamtrum, on trouve un morceau intitulé Datura dream.[réf. nécessaire]
Sur l'album Set and Setting (1999) du groupe de rock psychédélique américain Bardo Pond, dont beaucoup de titres sont dérivés de substances psychoactives, on trouve un morceau appelé Datura.[réf. nécessaire]
Dans le film Enter the Void de Gaspar Noé (2009), Alex évoque le Datura et en décrit les effets.[réf. nécessaire]
Dans la série Les Mystérieuses Cités d'or, Ambrosius maintient le rajah de Patala sous son contrôle en le droguant avec du tlapatli, obtenu à partir de Datura.[réf. nécessaire]
Dans la série Alexandra Ehle, épisode "Fou Volant" (2019), l’actrice Julie Depardieu fait référence à la Datura pour expliquer les hallucinations.[réf. nécessaire]
Dans le jeu vidéo Far Cry 5, la secte Eden's Gate drogue les habitants d'Hope County avec une substance appelée "Grâce", contenant du Datura stramonium.[réf. nécessaire]
Dans le jeu vidéo Assassin's Creed Revelations, le héros Ezio peut utiliser des bombes de poison pour neutraliser ses ennemis dans la composition desquelles entre de la poudre de datura.[réf. nécessaire]
Dans le jeu vidéo Fallout: New Vegas, avec l'extension Honest Hearts, le joueur a la possibilité de consommer des racines de Datura. Une quête y est notamment dédiée.[réf. nécessaire]
Datura est un genre de plantes de la famille des Solanacées, dont le centre de diversité se trouve au Mexique et dans le sud-ouest des États-Unis. Plusieurs espèces sont cultivées et se sont naturalisées dans les régions tempérées et tropicales du monde.
On connaît une dizaine d'espèces du genre Datura. Ce sont des plantes riches en alcaloïdes dans tous leurs organes, vénéneuses mais intéressantes sur le plan pharmacologique.
Kužnjak (lat. Datura), rod jednogodišnjeg raslinja, grmlja i drveća iz porodice krumpirovki (pomoćnica). Postoji 12 priznatih vrsta[1] danas raširenih po svim kontinentima osim Antarktike. Tipična i najpoznatija vrsta je D. stramonium L. koja je u Europu iz Amerike uvezena još u 15. stoljeću kao ukrasna biljka.[2]
Kužnjak (lat. Datura), rod jednogodišnjeg raslinja, grmlja i drveća iz porodice krumpirovki (pomoćnica). Postoji 12 priznatih vrsta danas raširenih po svim kontinentima osim Antarktike. Tipična i najpoznatija vrsta je D. stramonium L. koja je u Europu iz Amerike uvezena još u 15. stoljeću kao ukrasna biljka.
Datura L., 1753 è un genere di piante della famiglia delle Solanaceae, originario dell'Asia e dell'America. Il nome deriva dalla parola sanscrita dhatūrā 'stramonio'.
Le specie del genere Datura vengono coltivate come piante ornamentali nei giardini delle zone a clima mite, per macchie isolate e per aiuole, le specie arbustive; per fasce fiorite le specie annuali; con clima invernale rigido si preferisce la coltivazione in vaso; alcune specie velenose vengono utilizzate come piante medicinali.
Pianta dalla tipica fioritura notturna.
Comprende specie erbacee annuali, perenni, arbustive, e più raramente arboree, piante caratteristiche dei climi temperati. Hanno una fioritura ricca con corolle grandi tubolari colorate di bianco candido, crema o violetto dal profumo intenso e persistente, altezza da 1 a 3 m.
Tra le specie più note ricordiamo:
Altre specie:
Tutte le specie (in particolare D. stramonium, D. metel e D. inoxia) contengono in percentuali variabili gli alcaloidi allucinogeni scopolamina e atropina[1]. Sono state utilizzate fin dall'antichità per rituali religiosi e sciamanici, benché ne fosse nota l'alta pericolosità[2]. Infatti la dose attiva di questi alcaloidi è molto vicina alla dose tossica[3], il che rende molto pericolose esperienze con questo genere di pianta[4]. Siti di arte rupestre sono stati collegati al consumo del pericoloso allucinogeno.[5]
Prediligono esposizione riparata dal freddo e soleggiata, terreno leggero, fertile, fresco e sabbioso. Le specie perenni, più sensibili alle gelate, devono essere ricoverate in serra fredda o in locale asciutto, prevedendo quindi la coltura in vaso o togliendo dal terreno le piante prima dell'arrivo del gelo, come per i Pelargonium, e ripiantate in Primavera dopo un'energica potatura[6].
La moltiplicazione avviene con la semina primaverile, per le specie annuali o per le perenni coltivate come annuali, per la fioritura estiva; per le specie perenni come la D. arborea si ricorre alla moltiplicazione per talea legnosa, in settembre, utilizzando i rami dell'anno.
Temono il gelo e il ristagno idrico.
Datura L., 1753 è un genere di piante della famiglia delle Solanaceae, originario dell'Asia e dell'America. Il nome deriva dalla parola sanscrita dhatūrā 'stramonio'.
Le specie del genere Datura vengono coltivate come piante ornamentali nei giardini delle zone a clima mite, per macchie isolate e per aiuole, le specie arbustive; per fasce fiorite le specie annuali; con clima invernale rigido si preferisce la coltivazione in vaso; alcune specie velenose vengono utilizzate come piante medicinali.
Pianta dalla tipica fioritura notturna.
Datura est genus plantarum florentium familiae Solanacearum.
Vide "Datura" apud Vicispecies. Datura est genus plantarum florentium familiae Solanacearum.
Durnaropė (Datura) – notreliažiedžių (Lamiidae) poklasio bulvinių (Solanaceae) šeimos žolinių augalų gentis. Genties pavadinimas Datura kilęs per portugalų kalbą iš kokios nors indų kalbos (plg. hindi dhatūra). Pavadinimas žinomas jau sanskrite dhattūra.
Vienmetis 30-120 cm aukščio vaistinis augalas; nemalonaus kvapo, nuodingas. Stiebas stačias, tuščiaviduris, viršūnėje dažniausiai šakotas. Šakų vidinė pusė, lapkočiai ir lapo gyslos apaugusios retais trumpais plaukeliais. Lapai kotuoti, kiaušiniški, stambiai dantyti. Žiedai balti, stambūs, 8-10 cm ilgio. Vaisius – dygliuota dėžutė. Žydi liepos-spalio mėnesiais.
Lietuvoje apyretė (dažnesnė pietrytinėje dalyje); auga daržuose, dykvietėse, šiukšlynuose. Lietuvoje savaime auga paprastoji durnaropė (Datura stramonium). Gentyje yra 12-15 rūšių:
ir kt.
Genties rūšys savaime augo Amerikoje ir Azijoje. Kai kurių, dabar kosmopolitinių rūšių, ypač paprastosios durnaropės (Datura stramonium), kilmė nėra aiški.
Anksčiau genčiai Datura buvo priskiriami iš pietų Amerikos kilę augalai, kurie dabar priskirti brugmansijos (Brugmansia) genčiai. Jie dažnai neskiriami nuo durnaropės ir taip pat vadinami.
DĖMESIO. Genties augalai labai nuodingi, visose dalyse turintys alkaloidų. Pagrindinis ir svarbiausias randamas alkaloidas – skopolaminas. Dėl narkotinio poveikio vartojami ritualuose. Poveikis labai pavojingas ir sunkiai valdomas.
Jie taip pat yra vaistiniai augalai. Vaistinei žaliavai skinami žydinčio augalo lapai (kartais renkamos ir prinokusios sėklos). Renkantysis turi dėvėti pirštines, saugotis, kad augalo sulčių nepatektų į akis, burną. Džiovinama pavėsyje arba džiovykloje iki 50ºC temperatūroje. Žaliava tinka vartoti 2 m. Durnaropių lapų dedama į priešastminius vaistažolių mišinius astmatiną ir astmatolį.
Durnaropė (Datura) – notreliažiedžių (Lamiidae) poklasio bulvinių (Solanaceae) šeimos žolinių augalų gentis. Genties pavadinimas Datura kilęs per portugalų kalbą iš kokios nors indų kalbos (plg. hindi dhatūra). Pavadinimas žinomas jau sanskrite dhattūra.
Vienmetis 30-120 cm aukščio vaistinis augalas; nemalonaus kvapo, nuodingas. Stiebas stačias, tuščiaviduris, viršūnėje dažniausiai šakotas. Šakų vidinė pusė, lapkočiai ir lapo gyslos apaugusios retais trumpais plaukeliais. Lapai kotuoti, kiaušiniški, stambiai dantyti. Žiedai balti, stambūs, 8-10 cm ilgio. Vaisius – dygliuota dėžutė. Žydi liepos-spalio mėnesiais.
Lietuvoje apyretė (dažnesnė pietrytinėje dalyje); auga daržuose, dykvietėse, šiukšlynuose. Lietuvoje savaime auga paprastoji durnaropė (Datura stramonium). Gentyje yra 12-15 rūšių:
Ąžuolalapė durnaropė (Datura quercifolia) Ilgadyglė durnaropė (Datura ferox) Indėninė durnaropė (Datura inoxia) Miltuotoji durnaropė (Datura leichhardtii) Stambiažiedė durnaropė (Datura metel) Švelnioji durnaropė (Datura wrightii) Paprastoji durnaropė (Datura stramonium)ir kt.
Datura is de botanische naam van een geslacht van planten in de nachtschadefamilie (Solanaceae). Etymologisch is de naam Datura afkomstig van het Hindi dhatura, dit woord is via het Portugees of Arabisch in het Nederlands terechtgekomen.
Het geslacht bestaat uit ongeveer een dozijn soorten, die kruidachtig zijn of struiken. Een aantal soorten dat vroeger deel uitmaakte van dit geslacht, wordt nu ingedeeld bij het geslacht Brugmansia.
De doornappel (Datura stramonium) is in Europa en ook in België en Nederland de meest voorkomende soort.
Als bij zovele nachtschadeachtigen zijn de planten rijk aan alkaloïden: deze komen in alle delen van de planten voor en zijn giftig en gevaarlijk. Alle leden van het geslacht bevatten de anticholinergische alkaloïden hyoscyamine, scopolamine en atropine. Het patroon van alkaloïden varieert per plant. Bij doornappel (Datura stramonium) is hyoscyamine het meest voorkomende alkaloïde, bij Datura ferox komt scopolamine het meeste voor. De reeds genoemde doornappel werd vanwege zijn gehalte aan alkaloïden gekweekt voor de farmacie.
Amerikaanse indianen, en wereldwijde sjamanen, gebruikten planten uit dit geslacht om hallucinaties op te wekken. Het hallucinogene effect wordt veroorzaakt door bovengenoemde anticholinergische stoffen.
Experimenteren met deze planten is echter bijzonder gevaarlijk. Het verschil in hoeveelheid benodigd voor het hallucinogene effect en een dodelijke dosis is bijzonder klein. Voor scopolamine ligt de grenswaarde voor een dodelijk effect reeds op 50 mg. Zelfs geringere hoeveelheden kunnen door ademhalingsproblemen tot de dood leiden.
Daturazaden komen soms als verontreiniging voor in veevoer,[1] met name soja- en lijnzaadproducten, al worden maar zelden vergiftigingen gerapporteerd. Ook voor dieren zijn deze zaden giftig, met name varkens zijn er gevoelig voor. Door de korte biologische halveringstijd is er geen risico dat residuen van giftige alkaloïden in melk, eieren of vlees aanwezig zijn bij consumptie door de mens.
Vergiftigingssymptomen zijn roodkleuring van de huid, droge mond en droge slijmvliezen, constipatie, onrust, geïrriteerdheid, slaperigheid en/of hallucinaties, ataxie, verwardheid, verwijding van de pupillen, hartritmestoornissen, ademdepressie, bewusteloosheid en in coma raken.
Couperus beschrijft in Oostwaarts de op Bali welig bloeiende datura of katjoeboeng. Deze klokvormige bloemen noemt hij de "bloem der heksen" en hij gaat uitgebreid in op de toepassing van de bloem in de hekserij. Poeder van de gedroogde bloemen werd bijvoorbeeld in slaapkamers geblazen.
Enkele cultivars:
Vrucht van Datura innoxia
Bloem van Datura epanouie
Zaden
Datura is de botanische naam van een geslacht van planten in de nachtschadefamilie (Solanaceae). Etymologisch is de naam Datura afkomstig van het Hindi dhatura, dit woord is via het Portugees of Arabisch in het Nederlands terechtgekomen.
Het geslacht bestaat uit ongeveer een dozijn soorten, die kruidachtig zijn of struiken. Een aantal soorten dat vroeger deel uitmaakte van dit geslacht, wordt nu ingedeeld bij het geslacht Brugmansia.
De doornappel (Datura stramonium) is in Europa en ook in België en Nederland de meest voorkomende soort.
Piggepleslekta (Datura) er en slekt som består av ni arter. Alle artene i piggepleslekta inneholder tropanalkaloider som skopolamin, hyoscyamin, og atropin, i hele planten, men med størst konsentrasjon i frø og blomster. Alle artene bør sees på som dødelig giftige.[trenger referanse] På grunn av dette har arter i piggepleslekta i enkelte kulturer blitt brukt som gift og hallusinogener i århundrer.
I Norge er det i all hovedsak piggeple som er funnet.[trenger referanse]
Artene i piggepleslekta er relativt store urter, som alle er meget giftige. De har alle de typisk trompetformede blomstene og de piggete frøkapslene. Når frøene modner, blir frøkapselene gule, og de sprekker opp, så frøene kan falle ut.
De artene som er aktuelle i Norden, vokser på ruderatmark. Da som ugress i åkrer og annen rørt mark. Der den har kommet som forurensning i såfrø eller fuglefrøblandinger. Den blir også dyrket av noen.
I Norge er det piggeple som i all hovedsak er funnet, da kragepiggeple har kun tre funn fra området rundt Fredrikstad.[1] Piggeple er funnet mest i den søndre halvdel av Norge, med ett funn i Nord-Norge,[2] som ble gjort på Andørja i Troms i 1980.[3] Bortsett fra denne kan en regne nordgrensa i Steinkjer i Nord-Trøndelag. Og det er av denne arten vi har to varianter, nemlig hvitpiggeple og blåpiggeple, der den hvite er funnet i Norge.
Datura er brukt som navn på piggeple i sanskrit og arabisk. Og det ble først nevnt av Garcia del Huerto i 1563.
Piggepleslekta (Datura) er en slekt som består av ni arter. Alle artene i piggepleslekta inneholder tropanalkaloider som skopolamin, hyoscyamin, og atropin, i hele planten, men med størst konsentrasjon i frø og blomster. Alle artene bør sees på som dødelig giftige.[trenger referanse] På grunn av dette har arter i piggepleslekta i enkelte kulturer blitt brukt som gift og hallusinogener i århundrer.
I Norge er det i all hovedsak piggeple som er funnet.[trenger referanse]
Bieluń (Datura L.) – rodzaj z rodziny psiankowatych. Obejmuje około 10[3]-13[4][5] gatunków. Rośliny te pochodzą z Ameryki Południowej i południowej części Ameryki Północnej, przy czym Datura ferox prawdopodobnie jest rodzima dla obszaru Chin[3]. Nazwa datura pochodzi z języka hindi – dhatūrā ('bieluń dziędzierzawa')[4]. W naturze rosną na ogół w miejscach suchych i skalistych, na półpustyniach, ale szeroko rozprzestrzenione na świecie zasiedlają różne siedliska, w tym towarzyszące osiedlom ludzkim siedliska ruderalne i ogrody, w których rosną jako chwasty[3]. W wielu miejscach są gatunkami inwazyjnymi (np. na wyspach Galapagos i w Afryce Południowej[4]. W Polsce zadomowionym antropofitem jest bieluń dziędzierzawa (D. stramonium)[6].
Rośliny z tego rodzaju są silnie trujące. Używane były przez Indian do wywoływania halucynacji. Współcześnie stosowane są w terapii astmy[3] i choroby Parkinsona[4].
Popularnie nazywane daturami popularne rośliny ozdobne o zwisających kwiatach klasyfikowane są do rodzaju Brugmansja.
Apemon Raf., Ceratocaulos Rchb., Stramonium Mill.
Rodzaj z plemienia Datureae z podrodziny Solanoideae z rodziny psiankowatych Solanaceae[7].
Rośliny z rodzaju Datura oraz blisko z nimi spokrewnione z rodzaju Brugmansia (które w Polsce określane są również nazwą bieluń) zawierają duże ilości alkaloidów tropanowych, takich jak atropina, skopolamina, hioscyjamina. Związki te są antagonistami receptorów muskarynowych, przez co mają działanie antycholinergiczne. Te właściwości mają zastosowanie między innymi w medycynie, stąd wzięło się wiele leków, które jako substancję czynną zawierają atropinę lub pochodne naturalnych alkaloidów tropanowych.
Związki czynne bielunia mają znane od czasów prehistorycznych właściwości psychoaktywne – zaliczane są do deliriantów. Są nieprzyjemne w działaniu, wywołują halucynacje. Przedawkowanie jest śmiertelnie niebezpieczne, zwykle wymaga hospitalizacji[9].
W Indiach i Nepalu bieluń (zwłaszcza Datura metel Var. alba i Datura suaveolens) uważany jest za roślinę świętą, poświęconą bogu Śiwie[10]. Nawet współcześnie asceci śiwaiccy niektórych tradycji rytualnie palą nasiona datury zmieszane z konopiami indyjskimi[11].
Palenie nasion datury zostało również przyswojone przez niektóre nurty buddyzmu tantrycznego[12].
Inne gatunki cieszą się podobnym kultem w niektórych kulturach Indian Ameryki Łacińskiej[13].
Bieluń (Datura L.) – rodzaj z rodziny psiankowatych. Obejmuje około 10-13 gatunków. Rośliny te pochodzą z Ameryki Południowej i południowej części Ameryki Północnej, przy czym Datura ferox prawdopodobnie jest rodzima dla obszaru Chin. Nazwa datura pochodzi z języka hindi – dhatūrā ('bieluń dziędzierzawa'). W naturze rosną na ogół w miejscach suchych i skalistych, na półpustyniach, ale szeroko rozprzestrzenione na świecie zasiedlają różne siedliska, w tym towarzyszące osiedlom ludzkim siedliska ruderalne i ogrody, w których rosną jako chwasty. W wielu miejscach są gatunkami inwazyjnymi (np. na wyspach Galapagos i w Afryce Południowej. W Polsce zadomowionym antropofitem jest bieluń dziędzierzawa (D. stramonium).
Rośliny z tego rodzaju są silnie trujące. Używane były przez Indian do wywoływania halucynacji. Współcześnie stosowane są w terapii astmy i choroby Parkinsona.
Popularnie nazywane daturami popularne rośliny ozdobne o zwisających kwiatach klasyfikowane są do rodzaju Brugmansja.
Datura L. é um género botânico pertencente à família Solanaceae. É constituído por cerca de catorze espécies de plantas anuais ou perenes de vida curta. Sua taxonomia é complexa e difícil, sendo constante e erroneamente chamadas de "Lírio" devido à sua grande semelhança nas flores com as plantas do gênero Lilium, pois, para leigos, é difícil a distinção.[1] É comum dividir-se o gênero em 4 seções: Brugmansia, Stramonium, Datura e Ceratocaulis. Muitas discussões tem havido sobre esse e outros critérios. Hoje, os especialistas estão de acordo em que se deve separar ao menos Brugmansia, pelo que em novos sistemas de classificação se tornou em um gênero distinto, restando oito espécies para o gênero Datura.
Algumas espécies, antes incluídas neste género pertencem actualmente ao género Brugmansia, diferindo das outras espécies por serem lenhosas, arbustivas ou arborescentes, além de possuírem flores pendentes. Podemos ainda citar outros géneros relacionados como o Hyoscyamus e Atropa.
O nome, de origem indiana, vem de "dhát", um veneno preparado com plantas, e "tatorah", entorpecente. Plantas desse gênero e de alguns outros gêneros de Solanáceas apresentam compostos com propriedades alucinógenas, o que é conhecido desde tempos imemoriais. Povos primitivos, tanto da Eurásia como do Novo Mundo, fizeram intenso uso dessas propriedades em rituais místicos e religiosos, bem como para fins medicinais; outros usos tinham intuito criminoso, visando entorpecer as vítimas para as roubar ou matar.
Os efeitos alucinógenos incluem visões e sensações que eram tidas como formas de comunicação com os deuses. Curandeiros e adivinhos buscavam inspiração nessas visões. Ritos de iniciação, bem como de passagem de condições de crianças para adultos, envolviam o uso de preparados dessas plantas. Na região de Bogotá as viúvas e os escravos dos guerreiros mortos recebiam uma bebida com extratos dessas plantas, que as colocava em estado de torpor, de modo a serem enterrados vivos com os seus senhores[carece de fontes?].
Datura Stramonium é uma planta herbácea anual de porte poderoso, com caule ramificado suportando folhas alternas, ovais, dentadas e malcheirosas. Na axila das ramificações ou na extremidade dos caules, formam-se grandes flores tubulosas, brancas ou violáceas. O fruto é uma cápsula que encerra sementes pretas (em baixo). Toda a planta é extremamente venenosa. Diversas espécies de Datura são originárias do Novo Mundo, mas a Datura stramonium é originária de uma região à volta da Cordilheira do Himalaia, na Ásia Menor e de regiões a volta do Mediterrâneo, foi levada para as mais diversas regiões do mundo, sendo hoje de distribuição universal. Apresenta ampla ocorrência no Continente Americano, sendo que no Brasil pode ser encontrada em grande parte do território, mas raramente forma grandes concentrações. Cultiva-se em grande escala para fins medicinais.
São colhidas as folhas e as sementes. As folhas devem ser cortadas de manhã cedo, no princípio da floração. São primeiro secadas estendidas ao lado umas das outras, em seguida podem ser amontoadas. Num secador, a temperatura não deve ultrapassar os 45 °C. As sementes são retiradas após a secagem das cápsulas. Os dois produtos contêm alcalóides derivados do tropano (0,4%), a hiosciamina, a atropina e a escopolamina. Estas substâncias são espasmolíticas (aliviam as contrações musculares), diminuem as secreções glandulares e dilatam os brônquios. São apenas tratadas no âmbito da indústria farmacêutica, e os remédios à base destas substâncias só podem ser prescritos por um médico. É uma planta tóxica para os animais e para o homem. Os envenenamentos de crianças pelas sementes de estramônio são relativamente freqüentes, sendo a dose letal, aproximadamente, 20 sementes.
São igualmente cultivadas outras espécies de Datura: Datura inoxia e Datura metel, originárias da América do Sul, e Datura inermis, originária da Abissínia, todas ainda mais ricas em alcalóides.
Don Juan, no livro A Erva do Diabo, de Carlos Castañeda, refere-se nestes termos a esta espécie:
Datura L. é um género botânico pertencente à família Solanaceae. É constituído por cerca de catorze espécies de plantas anuais ou perenes de vida curta. Sua taxonomia é complexa e difícil, sendo constante e erroneamente chamadas de "Lírio" devido à sua grande semelhança nas flores com as plantas do gênero Lilium, pois, para leigos, é difícil a distinção. É comum dividir-se o gênero em 4 seções: Brugmansia, Stramonium, Datura e Ceratocaulis. Muitas discussões tem havido sobre esse e outros critérios. Hoje, os especialistas estão de acordo em que se deve separar ao menos Brugmansia, pelo que em novos sistemas de classificação se tornou em um gênero distinto, restando oito espécies para o gênero Datura.
Datura este un gen de plante din familia Solanaceae, ordinul Solanales. Denumirea populară este cea de ciumăfaie.
Genul Datura este o ramură a familiei Solanaceae și se compune din aproximativ 25 de specii, toate fiind extrem de otrăvitoare. Datura este o specie anuală, cu aspect cornos care poate atinge o înălțime de 0,5–1,2 m.
Utilizarea tradițională a speciilor Datura este cunoscută din diferite părți ale Americii de Nord și de Sud, Africii și Europei.
Datura este o plantă extrem de rezistentă: un experiment efectuat pe semințe vechi de 40 de ani a avut ca rezultat germinarea în proporție de 90%. Deși „arborii” Datura (speciile brugmansia) au fost clasificați pe vremuri de botaniști ca aparținând familiei Datura, este în general acceptat faptul că ei constituie un gen distinct. Alcaloizii parasimpatico-mimetici existenți în mod tipic in alte plante psihoactive din familia Solanaceae-atropina, hiosciamina și scopolamina-sunt prezenți și în diferitele specii de Datura. Concentrația cea mai mare de alcaloizi se gasește în rădăcină.
Există numeroase relatări despre efectele extrem de puternice și adesea periculoase ale acestor plante. O doză mare poate duce la o stare de intoxicație ce poate dura zile întregi; există relatări cum că efectele au persistat timp de douăzeci de zile.
Denumirea generică „Datura” derivă din cuvântul indian dhatura sau dhattura. În India, dhat este numele unei otrăvi preparate din această plantă, iar Dhatureas, numele unei bande criminale care folosea acea otravă pentru a-și ameți victimele.
Charles Heiser, botanist specializat în plantele solanacee, relatează că Linaeus, cel care a acceptat denumirea, voia totuși sa-i găsească o rădăcina latină, oricât de indirectă, și astfel s-a hotărât pentru „dare” (a da) pe motiv că planta se administra celor cu potență redusă.
Planta le era cunoscută, de asemenea, grecilor și romanilor.
Dioscorides consemnează cunoștințele răspândite despre această plantă și proprietățile ei psihoactive cu aproape două mii de ani în urmă. Dacă rădăcina este băută într-un „dragm” (de la care provine vechea unitate de măsură a greutății numită „dragm”) de vin, provoacă „fantezii nu tocmai neplăcute”.
Datura este un gen de plante din familia Solanaceae, ordinul Solanales. Denumirea populară este cea de ciumăfaie.
Spikklubbesläktet (Datura)[1][2] är ett släkte i familjen potatisväxter[1] med cirka 10 arter i Nord-, Sydamerika och Australien. De finns numera naturaliserade på många håll i världen. I släktet ingår bland annat spikklubba (D. stramonium). Namnsättning i trädgårdsbranschen är ofta felaktig och förvirrande, detta trots att de flesta arter är relativt enkla att skilja från varandra.
Spikklubbesläktets arter är ett- till fleråriga örter eller buskar. De är finhåriga och ibland klibbhåriga. Bladen är skaftade, enkla eller mer eller mindre tandade. Blommorna sitter ensamma i bladvecken eller i stjälkens förgrening. De är stora och har vanligen ett kraftigt skaft. Fodret är vanligen rörlikt och faller av efter blomningen. Kronan är utdragen, trattlik. Kronans flikar är ibland svanslikt utdragna. Frukten är en först läderartad, sedan torr, fyrrummig kapsel som spricker upp vid mognaden. Den har vanligen med knölar eller taggar och innehåller många frön.
Änglatrumpetsläktet (Brugmansia), med bland annat arten (B. suaveolens), är närstående. De har dock foder som vissnar på plantan. Frukten är vedartad, tvårummig och spricker inte upp vid mognaden. Brugmansia är buskar eller träd.
Spikklubbesläktet har troligtvis sitt ursprung i Mexiko, varifrån det har spridit sig över de amerikanska kontinenterna. Där har flera arter spelat stor roll som hallucinogener. Växterna innehåller flera starkt hallucinogena alkaloider som hyoscyamin, skopolamin och atropin. De har använts vid ceremonier som då ungdomar övergår från barn- till vuxenstadiet, samt av medicinmän för att finna sjukdomsorsaker, se framtiden och det som är dolt. Tvärt emot vad som hävdats finns det inga arter av släktet som är ursprungliga i gamla världen, med undantag för den australiska spikklubban (D. leichhardtii) som möjligen är ursprunglig där. Alla andra arter som kommit hit har gjort det efter 1492. Däremot har det på många håll uppstått riter där spikklubbor ingår. I Indiens hinduistiska tradition är indisk spikklubba (D. metel) guden Shivas heliga växt, och den ska ha sprungit från hans bröst. Indisk spikklubba röks rituellt tillsammans med cannabis. Spikklubba (D. stramonium) ingick i häxsalvorna. Hela växten är giftig[förtydliga], särskilt fröna[3].
Wikimedia Commons har media som rör Spikklubbesläktet.
Wikispecies har information om Spikklubbesläktet.
Spikklubbesläktet (Datura) är ett släkte i familjen potatisväxter med cirka 10 arter i Nord-, Sydamerika och Australien. De finns numera naturaliserade på många håll i världen. I släktet ingår bland annat spikklubba (D. stramonium). Namnsättning i trädgårdsbranschen är ofta felaktig och förvirrande, detta trots att de flesta arter är relativt enkla att skilja från varandra.
Spikklubbesläktets arter är ett- till fleråriga örter eller buskar. De är finhåriga och ibland klibbhåriga. Bladen är skaftade, enkla eller mer eller mindre tandade. Blommorna sitter ensamma i bladvecken eller i stjälkens förgrening. De är stora och har vanligen ett kraftigt skaft. Fodret är vanligen rörlikt och faller av efter blomningen. Kronan är utdragen, trattlik. Kronans flikar är ibland svanslikt utdragna. Frukten är en först läderartad, sedan torr, fyrrummig kapsel som spricker upp vid mognaden. Den har vanligen med knölar eller taggar och innehåller många frön.
Änglatrumpetsläktet (Brugmansia), med bland annat arten (B. suaveolens), är närstående. De har dock foder som vissnar på plantan. Frukten är vedartad, tvårummig och spricker inte upp vid mognaden. Brugmansia är buskar eller träd.
Spikklubbesläktet har troligtvis sitt ursprung i Mexiko, varifrån det har spridit sig över de amerikanska kontinenterna. Där har flera arter spelat stor roll som hallucinogener. Växterna innehåller flera starkt hallucinogena alkaloider som hyoscyamin, skopolamin och atropin. De har använts vid ceremonier som då ungdomar övergår från barn- till vuxenstadiet, samt av medicinmän för att finna sjukdomsorsaker, se framtiden och det som är dolt. Tvärt emot vad som hävdats finns det inga arter av släktet som är ursprungliga i gamla världen, med undantag för den australiska spikklubban (D. leichhardtii) som möjligen är ursprunglig där. Alla andra arter som kommit hit har gjort det efter 1492. Däremot har det på många håll uppstått riter där spikklubbor ingår. I Indiens hinduistiska tradition är indisk spikklubba (D. metel) guden Shivas heliga växt, och den ska ha sprungit från hans bröst. Indisk spikklubba röks rituellt tillsammans med cannabis. Spikklubba (D. stramonium) ingick i häxsalvorna. Hela växten är giftig[förtydliga], särskilt fröna.
Квітки великі, віночок воронкоподібний. Зав'язь 2‑гніздова, причому гнізда нерідко ще розділені кожне на 2 напівгнізда; плід — велика, в основному 4‑гніздова коробочка, що абсолютно висихає при достиганні або м'ясиста, що розпадається на 4 стулки, або ж зовсім не розкривається.
Вся рослина отруйна, особливо коріння, тому при роботі з рослиною використовуються захисні рукавиці. Серед ознак отруєння — посилене серцебиття, сухість у роті, галюцинації, безпричинний страх або сміх, нудота, порушення або втрата зору, судоми. Симптоми можуть тривати до кількох діб.[2]
Галюциногенні властивості рослини використовувались в народній медицині і чаклунських обрядах з давніх часів. У зв'язку з поєднанням високоактивних антихолінергічних речовин, які містить дурман, він викликає делірій: повну нездатність розрізняти реальність і фантазії, гіпертермію, тахікардію, дивну і, можливо, агресивну поведінку, важку форму мідріазу з подальшою болючою світлобоязню, яка триває кілька днів. Також, часто виникає амнезія.[3]
Існує дві версії походження рослин цього роду[4]. Згідно з одною з них, батьківщиною дурману є Мексика і Центральна Америка, а потім він був завезений в Європу разом з іншими пасльоновими. За іншою версією дурман розповсюдився з прикаспійських степів, потрапивши до Європи в Середньовіччя разом з циганами.
Род включает 13 видов, распространённых в умеренных и степных зонах повсюду[11]. Ранее к этому же роду причислялись растения, которые теперь выделены в отдельный род Бругмансия (Brugmansia Pers.).
Ранее относимый к дурману вид Datura sanguinea Ruiz & Pav. (Дурман кроваво-красный) теперь помещают в род Бругмансия под названием Brugmansia sanguinea D.Don, 1834.
Род включает 13 видов, распространённых в умеренных и степных зонах повсюду. Ранее к этому же роду причислялись растения, которые теперь выделены в отдельный род Бругмансия (Brugmansia Pers.).
Наиболее известные виды Datura stramonium L. typus — Дурман обыкновенный syn. Datura stramonium var. tatula (L.) Torr., или Datura tatula L. — Дурман фиолетовый syn. Datura inermis Juss. ex Jacq. syn. Datura chlorantha Hook. Datura metel L. — Дурман индийский, крупноцветный вид широко известный как декоративное растение. Он произрастает в природе на обширной территории Азии от Каспия до Китая. Название «индийский» это растение получило не по месту происхождения, а по месту наиболее широкого распространения. Издавна в Индии дурман считается священным и лечебным растением, он именовался «цветком Шивы» (согласно vamana purana он вырос из груди Шивы). Лекарственные препараты из дурмана индийского издавна применялись в народной медицине в виде отваров, мазей для заживления порезов и мозолей ног, в пластырях от язв и прыщей. Используется дурман как анестетик и антисептик, применяется при различных проблемах кожи, ревматической и иной местной боли. Дурман обладает противоспастическими свойствами (спазмолитик) и считался хорошим природным средством для лечения астмы. В виде масляных препаратов из семян при местном применении оказывает успокаивающее действие, способствует крепкому сну. syn. Datura fastuosa L.Ранее относимый к дурману вид Datura sanguinea Ruiz & Pav. (Дурман кроваво-красный) теперь помещают в род Бругмансия под названием Brugmansia sanguinea D.Don, 1834.
曼陀罗属（学名：Datura）是茄科下的一个属。该属共有15种，主要分布于热带和亚热带地区。[1]
曼陀羅屬下目前已知12種[2]：
.jpg)
.jpg)
Preissel的参考文献提供内容
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。
主要娛樂性
チョウセンアサガオ属（チョウセンアサガオぞく、学名：Datura）は、ナス科に属する一年草または多年草で、有毒植物である。学名のカタカナ表記でダチュラ属、ダチュラと呼ぶことも多い。ただし、園芸上「ダチュラ」と呼ぶときは、近縁種のナス科キダチチョウセンアサガオ属を指す場合がある。チョウセンの名は特定の地域を表すものではなく、単に海外から入ってきたものの意味とされる。極東では曼陀羅華と呼ばれ、鎮静麻酔薬として使われていたこともある。
茎は二叉分枝し、大柄な単葉の葉をつける。花は大柄なラッパ型、果実は、大型でトゲが密生し、成熟すると４裂して扁平な種子を多数散布する。
世界の熱帯に産し、特にアメリカ大陸に多い。日本には本来は分布しないが、数種類が見られ、それらは江戸時代から明治時代にかけて日本に入ってきた帰化植物である。庭先などに自生する高さ約１メートルの大柄な草である。夏から初秋にかけて白く長いロート状の花を咲かせる。
花が美しく香りが甘美で香水に使われることもあるため、エンゼルトランペットなどとともに園芸用として一般に出回っているが、スコポラミンやヒオスチアミン、アトロピンなどのアルカロイドを全草に含有し、有毒なので注意を要する。それについては後述する。
チョウセンアサガオをはじめとする本属の植物は同じナス科のハシリドコロ、ヒヨス、ベラドンナと同様にスコポラミン、ヒヨスチアミンなどのアルカロイドを含む。ヒヨスチアミンは抽出するとラセミ化してアトロピンになる。アルカロイドは全草に含まれるが、特に種子の含有量が多い。これらのアルカロイドは抗コリン作用を有するため、分泌腺や平滑筋を抑制し、摂取すると口渇、散瞳、心悸亢進、尿閉、消化管運動の減少などが起こる。過って摂取すると、全身の筋肉が弛緩して脱力感を覚えたり、胃運動が低下して嘔吐を催す。眼球の虹彩括約筋や毛様体筋が弛緩して、瞳孔を散大させる。摂取量が多い場合には、意識混濁、言語障害、見当識障害、譫妄状態、昏睡、記憶喪失などの諸症状をもたらす。
意識障害が発生すると、一時的に外界からの刺激に対する反応が失われて、他人とのコミュニケーションが取れなくなる。興奮状態になって、過去の出来事や、夢や、未来の願望など、内面から湧き上がるものをもとに、自覚のないまま行動する。その後昏睡状態が十数時間続くことがあり、これらの症状が収まったときには、譫妄状態に陥っていた間の記憶が失われる逆行性健忘症を引き起こすことが知られている。
この性質を用いて、全身麻酔や自白剤として用いられたことがある。古くは、インドではダツラを用いて相手を酩酊状態にしたうえで強盗などを働く、ダツレアスという犯罪組織が存在した。西洋中世の魔法使いの世界では、無意識のうちに抑圧されている深層心理の世界を探索できる性質が着目され、人格形成に有益であるとして使用されていた。
スコポラミンには緩和な中枢抑制作用があり、1804年に華岡青洲がこの植物から通仙散と命名した麻酔薬を作り、世界初とも言われる全身麻酔下で、乳癌の摘出手術をしたことで有名である。しかし青洲の妻は麻酔薬を完成させる過程で失明している。多量に摂取すると、意識喪失、呼吸停止を起こし死亡することもあるが、消化機能の抑制のため致死量を摂取するに至ることはまず無いといわれている。経口致死量は4-5gとされている。
生薬としてはハシリドコロの根（ロート根）やベラドンナの根が使われ、チョウセンアサガオはあまり用いられない。根をゴボウ、葉をモロヘイヤ、つぼみをオクラやシシトウ、種子をゴマと間違えて食べて食中毒になることがある。根を水に漬けて置くだけでも成分が溶出して、その液体を飲んで食中毒が発生することがある。花を活けた花びんの水を子供が誤って飲む危険性も指摘されている。また全身の粘膜からも成分が摂取されるので、たとえば草の汁が飛び散って目に入ったり、汁が付着した手で目を擦るなどした場合にも、散瞳や調節障害などが起こる。チョウセンアサガオに接ぎ木をした茄子の実を食べて記憶障害を伴う食中毒を起こした事例（2006年）もある[2]。また、1980年代に、チョウセンアサガオのアルカロイドの生理作用を麻薬的な酩酊・多幸感作用を持つものと誤解した中学生が、友人等と炊いた白米に種子を降りかけて摂取し、集団中毒事件を起こしたこともあった。日本テレビの伊東家の食卓でもヒルガオの調理法を紹介する際に類似の危険を警告しなかったことから主婦が中毒を起こした例がある。
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。 チョウセンアサガオ属（チョウセンアサガオぞく、学名：Datura）は、ナス科に属する一年草または多年草で、有毒植物である。学名のカタカナ表記でダチュラ属、ダチュラと呼ぶことも多い。ただし、園芸上「ダチュラ」と呼ぶときは、近縁種のナス科キダチチョウセンアサガオ属を指す場合がある。チョウセンの名は特定の地域を表すものではなく、単に海外から入ってきたものの意味とされる。極東では曼陀羅華と呼ばれ、鎮静麻酔薬として使われていたこともある。
독말풀속 또는 다투라(영어: Datura)는 가지과에 속하며 독성이 있는 한해살이 또는 여러해살이 속씨식물의 속이다. 이 식물은 가까운 브루그만시아(Brugmansia)와 이름을 공유하여 천사의 나팔(Angel's Trumpet, 엔젤 트럼펫)로 불리기도 하며, 흔히 ‘독말풀’이라고 불린다. 종종 여러 식물 종들과 같이 ‘달빛꽃’이라고 불리기도 한다. 광범위한 재배와 도입으로 정확한 자연 분포지는 불확실하며 온대기후와 열대기후에 걸쳐서 분포한다. 아메리카 대륙 내의 분포는 미국과 멕시코로 제한되어 이곳에서는 다양한 종들이 발견되고 있다. 일부 남아메리카 식물들은 이전에 독말풀속이라고 생각되었지만, 현재는 브루그만시아(genus Brugmansia)[1] 로 구분되어 취급된다. 브루그만시아는 목질이며, 관목 또는 작은 가지를 만든다는 점에서 독말풀과 구분되며, 곧은 독말풀의 꽃과 달리 종 모양의 꽃을 가지고 있다. 또 다른 유사 종으로는 사리풀과 아트로파가 있다.
라틴어와 힌두어에서 다투라(힌디어: धतूरा 라틴어: dhatūra), 흰독말풀은 결국 산스크리트어 다투라(산스크리트어: धत्तुरह dhattūrāh)에서 왔으며, 꽃이 피는 식물의 종류인 만다라화이다.
독말풀속 식물들은 식물성, 활엽 한해살이 또는 여러해살이 식물로 높이가 2m에 이른다. 잎은 다양하며, 10~20 cm 길이에서 5~18 cm 넓이를 가지고 있으며, 얕게 째진 또는 이빨 모양의 끝을 가진다. 꽅은 하늘로 향하거나 또는 옆으로 퍼지며 브루그만시아처럼 추형으로 처지지 않으며 나팔 형태의 5~20 cm 길이와 4~12 cm 넓이로 갈라져 꽃이 피며, 다 익으면 연한 자주색으로 익어서 떨어진다. 이러한 씨들은 목초지나, 들판 그리고 황무지에서도 자유롭게 퍼진다.
독말풀속은 벨라돈나풀, 사리풀 그리고 맨드레이크와 함께 '마녀의 풀(witches' weeds)'으로 여겨진다. 이 식물들의 거의 모든 부분이 독성을 띠며, 오랫동안 환각 작용이나 사망을 유도하기 위해 사용되었다.
독말풀속을 종에 따라 분류하기는 쉽지 않으며, 종종 새로운 종들에 대한 설명이 너무 조급하게 수용되곤 했다. 이후 이러한 새로운 종들은 특정한 지리에서 조건들로 인해 진화된 변종이었음이 밝혀졌다. 이러한 것들은 보통 몇 년후 사라져 갔다. 이러한 혼란을 부채질 한 것은 D. 라이티와 D. 이녹시아와 같은 다양한 종들이 외양이 너무 비슷하게 생겼다는 사실 때문이며, 한 종의 변종은 극단적일 수 있다. 예를 들면, 독말풀속 종은 자라는 위치에 따라 식물의 크기, 잎, 꽃의 크기가 바뀔 수 있다. 동일한 종일지라도 그늘진 곳에 피거나, 습한 것에서 자라는 것은 사람의 절반 크기의 관목형 꽃으로 자랄 수 있으며, 건조한 곳에서 자랄 때는 꽃이 작고, 작은 몇 개의 잎만 있는 발목 정도 높이까지 자라지 못하는 가는 식물이 될 수도 있다.[2]
오늘날, 전문가들은 독말풀속을 9종으로 분류한다.[2]
미국 브루그만시아와 다투라 협회(American Brugmansia and Datura Society, Inc., ABADS)는 배양종 명명에 대한 국제 코드의 2004년 판에서 독말풀속에 대한 공식 국제 품종 등록 기관으로 지정되었다. 이러한 역할이 원예 과학을 위한 국제 협회에서 2002년 ABADS에 위임되었다.
독말풀속 식물은 보통 매년 끝 꼬투리에 달린 씨를 심어 재배되지만, 겨울을 나는 것도 있다. 대부분의 종은 외부에 심거나, 화분에 심는 것에 적합하다. 대체로 이것들들은 따듯하고, 양지바른 곳, 그리고 뿌리가 건조함을 유지할 수 있는 곳이 필요하다. 외부의 적당한 곳에서는 스스로 씨를 맺는 경향이 있으며, 침범을 허용하지 않는다. 화분에서는 적절하게 배수가 되는 통풍이 좋은 흙이 필요하다. 이 식물은 뿌리 부근에 곰팡이에 민감하며, 따라서 퇴비나 거름 같은 비료는 피해야 한다.[2]
모든 독말풀속 식물은 주로 씨와 꽃에 스코폴라민, 히오시아민, 그리고 아트로핀 같은 트로판 알칼로이드 물질을 포함하고 있다. 이런 물질의 존재로 인해, 독말풀은 어떤 문화에서는 수백 년 동안 독이나 환각물질로 이용되어 왔다.[2][3] 이것의 변종은 전체 식물을 통해 5:1로 독성이 있을 수 있다. 독성의 여부는 연령과 어디에서 자라는가, 어떤 기후 조건인가에 따라 다르다. 이 변종들은 다투라가 마약으로 오용될 위험을 유발한다.
다투라 꽃 (측면), 인도 안드라 프라데시 주 하이데라바드 근처
다투라 꽃 (윗쪽), 인도 안드라 프라데시 주 하이데라바드 근처
독말풀속 또는 다투라(영어: Datura)는 가지과에 속하며 독성이 있는 한해살이 또는 여러해살이 속씨식물의 속이다. 이 식물은 가까운 브루그만시아(Brugmansia)와 이름을 공유하여 천사의 나팔(Angel's Trumpet, 엔젤 트럼펫)로 불리기도 하며, 흔히 ‘독말풀’이라고 불린다. 종종 여러 식물 종들과 같이 ‘달빛꽃’이라고 불리기도 한다. 광범위한 재배와 도입으로 정확한 자연 분포지는 불확실하며 온대기후와 열대기후에 걸쳐서 분포한다. 아메리카 대륙 내의 분포는 미국과 멕시코로 제한되어 이곳에서는 다양한 종들이 발견되고 있다. 일부 남아메리카 식물들은 이전에 독말풀속이라고 생각되었지만, 현재는 브루그만시아(genus Brugmansia) 로 구분되어 취급된다. 브루그만시아는 목질이며, 관목 또는 작은 가지를 만든다는 점에서 독말풀과 구분되며, 곧은 독말풀의 꽃과 달리 종 모양의 꽃을 가지고 있다. 또 다른 유사 종으로는 사리풀과 아트로파가 있다.
_near_Hyderabad,_Andhra_Pradesh,_India_01.jpg)
_near_Hyderabad,_Andhra_Pradesh,_India_02.jpg)
