Els cicadèl·lids (Cicadellidae) són una família d'insectes hemípters de la superfamília Membracoidea, subordre Auchenorrhyncha, coneguts vulgarment com a xixarrites.
Són petits insectes menjadors de plantes distribuïts a tot el món. Constitueixen una de les famílies més grans d'hemípters, amb ha almenys 20.000 espècies descrites. S'alimenten de la saba d'una àmplia i variada gamma de plantes a les quals poden transmetre virus i bacteris. Algunes espècies són importants plagues agrícoles de la patata, remolatxa, poma, etc. Principalment consumeixen la vegetació, però se sap que també es dediquen a petits insectes com a pugons.
Els cicadèl·lids (Cicadellidae) són una família d'insectes hemípters de la superfamília Membracoidea, subordre Auchenorrhyncha, coneguts vulgarment com a xixarrites.
Són petits insectes menjadors de plantes distribuïts a tot el món. Constitueixen una de les famílies més grans d'hemípters, amb ha almenys 20.000 espècies descrites. S'alimenten de la saba d'una àmplia i variada gamma de plantes a les quals poden transmetre virus i bacteris. Algunes espècies són importants plagues agrícoles de la patata, remolatxa, poma, etc. Principalment consumeixen la vegetació, però se sap que també es dediquen a petits insectes com a pugons.
Die Zwergzikaden (Cicadellidae, Syn.: Jassidae), auch Kleinzikaden genannt, bilden eine Familie innerhalb der Unterordnung der Rundkopfzikaden. Mit mehr als 20.000 Arten[1] ist sie eine der artenreichsten Familien der Insekten. In Deutschland sind 452 Arten beheimatet.[2]
Es handelt sich um relativ kleine Zikaden, die mit Hilfe ihrer Hinterbeine gut springen können. Die Zwergzikaden können eine Körperlänge von 2 bis 30 Millimetern erreichen, der Großteil der Arten misst aber weniger als 13 Millimeter. Ein besonderes Unterscheidungsmerkmal zu anderen Zikadenfamilien sind die langen, meist vierkantigen Schienen der Hinterbeine, die mit Reihen von dornartigen Setae besetzt sind. Diese sind jedoch nicht starr, sondern biegsam. Die Tarsen sind dreigliedrig. Die kugeligen bis plattenförmigen Hüften (Coxae) des mittleren Beinpaares unterscheiden sich von den Coxen der anderen Beinpaare. Sie stehen bauchseitig näher beisammen als die Coxen der anderen Beinpaare.
Auf dem Kopf befinden sich ein Paar Facettenaugen sowie ein Paar Punktaugen (Ocellen) auf der Ober- oder auf der Stirnseite des Kopfes. Die Antennen sind kurz. Der verdickte Teil der Fühler endet in einem Haarbüschel. Die Zwergzikaden besitzen wie alle Schnabelkerfe stechend-saugende Mundwerkzeuge.
Eine besondere Spezialität ist die Ausscheidung von Brochosomen, das ist ein Granulat, das in speziellen Drüsenzellen der Malpighischen Gefäßen gebildet wird.[3] Die Granulen sind mikroskopisch kleine, meist hohle kugelige Proteinkörper mit 200 bis 700 nm Durchmesser.[4] Wegen ihrer Kleinheit konnten sie erst 1952 mit Hilfe eines Elektronenmikroskops entdeckt werden.[5] Es handelt sich um Protein-Lipid Partikel die über die Analöffnung ausgeschieden werden.[6] Die Zwergzikaden verteilen das Exkret mit Hilfe der kammartigen Borsten an den Hinterbeinen nach der Häutung über ihren Körper und die Flügel, die dadurch einen bläulichen Glanz erhalten. Das Exkret ist stark wasserabweisend und schützt auch gegen den von den Zwergzikaden selbst abgegebenen Honigtau, einer klebrigen, zuckerhaltigen Flüssigkeit. Von vielen Arten werden auch die Eier mit den Brochosomen überzogen,[7] die länglich sind.[6] Möglicherweise stellen die Brochosomen einen Schutz vor Pilzsporen und -infektionen dar. Andere in der Literatur genannte Funktionen wie Schutz vor Austrocknung, UV-Strahlung, Thermoisolation und Schutz vor Fressfeinden und Parasiten spielen vermutlich – wenn überhaupt – nur eine untergeordnete Rolle.[6]
Diese Zikaden sind in der Regel kleiner als die meisten Arten anderer Familien. Zudem haben sie keine Fortsätze auf dem Halsschild, die bei vielen anderen Zikadenfamilien der Überfamilie Membracoidea vorhanden sind. Die anderen Zikadenfamilien besitzen keine dornenartigen Setae an den Schienen der Hinterbeine und geben keine Brochosomen ab. Die meisten Zwergzikaden sind hell und besonders lebhaft gefärbt. Die Y-Ader im Clavus der Vorderflügel fehlt wie bei allen Rundkopfzikaden.
Die Saison der Zikaden findet der Nearktis und Paläarktis von Frühling bis Herbst statt, in den tropischen Zonen ist sie ganzjährig.
Das Weibchen legt Eier in das Gewebe einer Wirtspflanze, die Larven schlüpfen nach einer Woche bis einem Monat, sie entwickeln sich über fünf Larvenstadien zum erwachsenen Tier. Die Tiere überwintern meist als Ei, bei einigen Arten jedoch auch im Larvenstadium oder als Imagines in verfilztem Gras oder in Laub.[8]
Die meisten Zwergzikaden saugen am Phloem, das ist der Teil des Leitbündels der Gefäßpflanzen, in dem Nährstoffe und andere Assimilate transportiert werden. Sie schädigen ihre Wirtspflanzen nicht nur durch den Entzug wichtiger Aufbaustoffe, sondern sie sind auch Überträger von verschiedenen viralen Infektionen, die sich über das Phloem rasch in der Pflanze verbreiten können. In Teilen Nord- und Südamerikas werden die Weinreben durch die Verbreitung der Pierce’schen Krankheit stark geschädigt. Der Erreger dieser Pflanzenkrankheit, Xylella fastidiosa aus der Bakteriengruppe der Xanthomonadaceae, der im Xylem der Weinpflanzen lebt, wird durch Zwergzikaden aus der Unterfamilie der Schmuckzikaden übertragen.[9]
Ebenso wie viele Pflanzenläuse können auch Zwergzikaden mit Ameisen in Symbiose leben. Sie versorgen diese Ameisen mit Honigtau und werden dafür von den Ameisen bewacht und gepflegt. Die Zwergzikaden sind als Verwerter von Pflanzensäften ein wichtiges Glied in der Nahrungskette und eine lohnende Beute für viele Räuber. Dazu gehören unter den Wirbeltieren viele Vögel und Reptilien. Unter den Gliederfüßern sind ihre natürlichen Feinde Blumenwanzen, Erzwespen, Florfliegenlarven, Laufkäfer, Libellen, manche Marienkäferarten, vor allem die der Gattung Coccinella und Harmonia, Raubmilben, Raubwanzen, Schlupfwespen und verschiedene Spinnen.
Die Arten kommen weltweit in fast jedem Lebensraum vor, in dem es Gefäßpflanzen gibt. Dazu gehören Wüsten, Steppen, Feuchtgebiete und Wälder. Besonders reich an Zwergzikaden sind die tropischen Regenwälder, deren Artenvielfalt aber noch nicht ausreichend erforscht ist. Schätzungen aufgrund von Stichproben im Regenwald des Amazonasbeckens gehen davon aus, dass die Gesamtzahl der Arten der Zwergzikaden an die 100.000 betragen könnte.[1]
Obwohl viele Arten äußerlich durch ihre Größe, Form und auffällige Färbung leicht bestimmbar sind, gibt es auch Arten, die durch Tarnfarben an die Pflanzen, auf denen sie leben, angepasst sind, und sich kaum voneinander unterscheiden. In einigen Gattungen sind die Arten, ähnlich wie bei manchen Käfern, nur durch die Präparation des männlichen Genitaltrakts einwandfrei zu identifizieren.[1] Dazu kommen noch Farbvarianten, die zuweilen schon als verschiedene Arten beschrieben worden sind. So wurde die gelbe Buchenblattzikade Fagocyba cruenta var. douglasi früher als eigene Art Fagocyba douglasi geführt, obwohl sie sich außer in der Farbe morphologisch und von den ökologischen Ansprüchen her nicht von der roten Fagocyba cruenta unterscheidet. Die gelben Tiere (F. douglasi) kommen massenhaft auf Laubgehölzen vor, diese Populationen sind aber mit roten F. cruenta durchmischt und durch Farbübergänge mit ihnen verbunden. Das hat zu der Ansicht geführt, dass es sich um Varietäten derselben Art handelt. Da die seltenere rote Varietät schon 1835 als eigene Art beschrieben wurde, müssen die häufiger vorkommenden gelben Exemplare nach der Prioritätsregel als Varietät der ersteren Art angesehen werden.[10] Zu den Varietäten kommen meist noch ein Dimorphismus der beiden Geschlechter und die unterschiedliche Färbung der Larvenstadien. Weltweit werden von 26 bis zu 40 Unterfamilien der Zwergzikaden unterschieden. In Europa sind 1236 Arten in 254 Gattungen aus 16 Unterfamilien der Zwergzikaden beheimatet,[11] davon kommen 14 Unterfamilien mit 636 Arten in 182 Gattungen in Mitteleuropa[12] und 13 Unterfamilien mit 452 Arten in 154 Gattungen in Deutschland vor.[2]
Europäische Unterfamilien und ausgewählte Arten:
Afrikanische ausgewählte Arten:
Die Zwergzikaden sind eine stammesgeschichtlich relativ ursprüngliche Gruppe, die ältesten Fossilien stammen aus der Unterkreide und sind rund 125 Millionen Jahre alt. Zwergzikaden aus der frühen Erdneuzeit wurden im Baltischen Bernstein aus dem Eozän und im Dominikanischen Bernstein (Eozän bis Miozän) gefunden.[13] Trotz ihres Alters von 23 bis 55 Millionen Jahren unterscheiden sich diese Bernsteineinschlüsse äußerlich nicht von den heute im Fundgebiet lebenden Zwergzikaden. Die äußeren Merkmale haben sich seither nicht wesentlich verändert.[1] Die genauere systematische Zuordnung der fossilen Tiere zu heutigen Gattungen oder Arten ist jedoch schwierig, weil die dafür notwendigen anatomischen Untersuchungen bei Versteinerungen und Einschlüssen nicht möglich sind.
Die Zwergzikaden (Cicadellidae, Syn.: Jassidae), auch Kleinzikaden genannt, bilden eine Familie innerhalb der Unterordnung der Rundkopfzikaden. Mit mehr als 20.000 Arten ist sie eine der artenreichsten Familien der Insekten. In Deutschland sind 452 Arten beheimatet.
Lüttzikaden oder Blattjumpers (Cicadellidae) sünd en Familie mank de Insekten. Se höört to de Unnerornen vun de Zikaden (Auchenorrhyncha) mit to. Midderwielen sünd al bi 20.000 Aarden beschreven.[1] To de Lüttzikaden höört u. a. de Blattzikaden mit to, dormank ok de Gröne Blattzikade (Empoasca decipiens), de ok in Europa wiethen vorkamen deit.
Dat Lief is slank un vun 0,3 mm bit hen to 2 cm groot. Meist sünd de Lüttzikaden bruun oder gröön in'e Farv, towielen mit dannige bunte Striepen oder Stippels.
Lüttzikaden suugt Plantenssapp. Dor sünd ehre Mundwarktüge to ummuddelt to en Suugrüssel. Se sünd leifig togange: Utwussene Deerter jumpt oder fleegt glieks weg, wenn se ok bloß man en beten stöört weert. De Nymphen, de noch keen Flunken hefft, loopt slank na de Schaddensieten vun en Blatt oder Nadel hen.Vundeswegen kriggt een dat meist gor nich mit, wenn enerwegens Lüttzikaden togange sünd.
Dat Leggels besteiht ut Hunnerte vun Eier. De weert over 6 bit 8 Weken hen leggt.
En Reeg vun Aarden is schäädlich in'n Goornboo un Bueree. Sunnerlich in Drievhüser könnt se in Massen vorkamen. De Schaden besteiht toeerst ut Freetschaden. De ütert sik in lüttje Stippels, de all in'e Reegen liggt. Man Lüttzikaden könnt ok Plantenkrankheiten overdregen. Unner de Planten, wo se bigaht, sünd Ries, Mais, Kattuun un Zuckerrohr.
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. Lüttzikaden oder Blattjumpers (Cicadellidae) sünd en Familie mank de Insekten. Se höört to de Unnerornen vun de Zikaden (Auchenorrhyncha) mit to. Midderwielen sünd al bi 20.000 Aarden beschreven. To de Lüttzikaden höört u. a. de Blattzikaden mit to, dormank ok de Gröne Blattzikade (Empoasca decipiens), de ok in Europa wiethen vorkamen deit.
A leafhopper is the common name for any species from the family Cicadellidae. These minute insects, colloquially known as hoppers, are plant feeders that suck plant sap from grass, shrubs, or trees. Their hind legs are modified for jumping, and are covered with hairs that facilitate the spreading of a secretion over their bodies that acts as a water repellent and carrier of pheromones.[1] They undergo a partial metamorphosis, and have various host associations, varying from very generalized to very specific. Some species have a cosmopolitan distribution, or occur throughout the temperate and tropical regions. Some are pests or vectors of plant viruses and phytoplasmas.[1] The family is distributed all over the world, and constitutes the second-largest hemipteran family, with at least 20,000 described species.
They belong to a lineage traditionally treated as infraorder Cicadomorpha in the suborder Auchenorrhyncha, but as the latter taxon is probably not monophyletic, many modern authors prefer to abolish the Auchenorrhyncha and elevate the cicadomorphs to a suborder Clypeorrhyncha. Members of the tribe Proconiini of the subfamily Cicadellinae are commonly known as sharpshooters.
The Cicadellidae combine the following features:
An additional and unique character of leafhoppers is the production of brochosomes, which are thought to protect the animals, and particularly their egg clutches, from predation as well as pathogens.
Like other Exopterygota, the leafhoppers undergo direct development from nymph to adult without a pupal stage. While many leafhoppers are drab little insects as is typical for the Membracoidea, the adults and nymphs of some species are quite colorful. Some – in particular Stegelytrinae – have largely translucent wings and resemble flies at a casual glance.
Leafhoppers have piercing-sucking mouthparts, enabling them to feed on plant sap. A leafhoppers' diet commonly consists of sap from a wide and diverse range of plants, but some are more host-specific. Leafhoppers mainly are herbivores, but some are known to eat smaller insects, such as aphids, on occasion. A few species are known to be mud-puddling, but as it seems, females rarely engage in such behavior. Many species are also known to opportunistically pierce the human skin and draw blood but the function of such behaviour is unclear.[2]
Leafhoppers can transmit plant pathogens, such as viruses, phytoplasmas[3] and bacteria. Cicadellidae species that are significant agricultural pests include the beet leafhopper (Circulifer tenellus), the maize leafhopper (Cicadulina mbila), potato leafhopper (Empoasca fabae), two-spotted leafhopper (Sophonia rufofascia), blue-green sharpshooter (Graphocephala atropunctata), glassy-winged sharpshooter (Homalodisca vitripennis), the common brown leafhopper (Orosius orientalis), rice green leafhoppers (Nephotettix spp.), and the white apple leafhopper (Typhlocyba pomaria). The beet leafhopper (Circulifer tenellus) can transmit the beet curly top virus to various members of the nightshade family, including tobacco, tomato, or eggplant, and is a serious vector of the disease in chili pepper in the Southwestern United States.
In some cases, the plant pathogens distributed by leafhoppers are also pathogens of the insects themselves, and can replicate within the leafhoppers' salivary glands. Leafhoppers are also susceptible to various insect pathogens, including Dicistroviridae viruses, bacteria and fungi; numerous parasitoids attack the eggs and the adults provide food for small insectivores.
Some species such as the Australian Kahaono montana even build silk nests under the leaves of trees they live in, to protect them from predators.[4]
In the now-obsolete classification that was used throughout much of the 20th century, the leafhoppers were part of the Homoptera, a paraphyletic assemblage uniting the basal lineages of Hemiptera and ranked as suborder. The splitting of the Homoptera is likely to be repeated for the Auchenorrhyncha for similar reasons, as the Auchenorrhyncha simply seem to group the moderately advanced Hemiptera, regardless of the fact the highly apomorphic Coleorrhyncha and Heteroptera (typical bugs) evolved from auchenorrhynchans. Hence, a recent trend treats the most advanced hemipterans as three or four lineages, namely Archaeorrhyncha (Fulgoromorpha if included in Auchenorrhyncha), Coleorrhyncha and Heteroptera (sometimes united as Prosorrhyncha) and Clypeorrhyncha.[5][6][7]
Within the latter, the three traditional superfamilies – Cercopoidea (froghoppers and spittlebugs), Cicadoidea (cicadas) and Membracoidea – appear to be monophyletic. The leafhoppers are the most basal living lineage of Membracoidea, which otherwise include the families Aetalionidae (aetalionid treehoppers), Membracidae (typical treehoppers and thorn bugs), Melizoderidae, and Myerslopiidae.[5][6][7]
The leafhoppers are divided into 25 subfamilies,[8] which are listed here alphabetically, as too little is known about the family's internal phylogeny.
Candy-striped Leafhopper (Graphocephala coccinea) A leafhopper is the common name for any species from the family Cicadellidae. These minute insects, colloquially known as hoppers, are plant feeders that suck plant sap from grass, shrubs, or trees. Their hind legs are modified for jumping, and are covered with hairs that facilitate the spreading of a secretion over their bodies that acts as a water repellent and carrier of pheromones. They undergo a partial metamorphosis, and have various host associations, varying from very generalized to very specific. Some species have a cosmopolitan distribution, or occur throughout the temperate and tropical regions. Some are pests or vectors of plant viruses and phytoplasmas. The family is distributed all over the world, and constitutes the second-largest hemipteran family, with at least 20,000 described species.
They belong to a lineage traditionally treated as infraorder Cicadomorpha in the suborder Auchenorrhyncha, but as the latter taxon is probably not monophyletic, many modern authors prefer to abolish the Auchenorrhyncha and elevate the cicadomorphs to a suborder Clypeorrhyncha. Members of the tribe Proconiini of the subfamily Cicadellinae are commonly known as sharpshooters.
Los cicadélidos (Cicadellidae) son una familia de insectos hemípteros de la superfamilia Membracoidea (algunos taxónomos la colocan en la superfamilia Cicadoidea), suborden Auchenorrhyncha, conocidos vulgarmente como chicharritas o saltahojas.[1]
Son pequeños insectos herbívoros distribuidos en todo el mundo. Constituyen una de las familias más grandes de Hemiptera; hay al menos 20.000 especies descritas. Se calcula que puede haber más de 100 000 especies. Hay 25 subfamilias y casi 60 tribus.[2]
Se alimentan de la savia de una amplia y variada gama de plantas a las que pueden transmitir virus y bacterias. Algunas especies son importantes plagas agrícolas de la papa, remolacha, manzana, etc. Principalmente consumen savia del xilema, la cual tiene un valor nutritivo muy bajo; así necesitan obtener una gran cantidad y excretar el exceso de agua, que llega al 99%.[3]
Los cicadélidos tienen las antenas muy cortas, con una parte engrosada, y que termina con un cerdas (arista), dos ojos simples (ocelos) presentes en la parte superior o frontal de la cabeza. Tarsos de tres segmentos, fémures anteriores con espinas débiles, tibias posteriores con uno o más quillas, con una fila de espinas. Coxas de las patas medias muy juntas. Alas anteriores no especialmente engrosadas. Un carácter único, es la producción de brocosomas para protegerse ellos y las masas de huevos de la depredación y de agentes patógenos. Son susceptibles a diversos agentes patógenos, como virus (Dicistroviridae), bacterias, hongos, así como una serie de parásitos que atacan los huevos.
Los cicadélidos (Cicadellidae) son una familia de insectos hemípteros de la superfamilia Membracoidea (algunos taxónomos la colocan en la superfamilia Cicadoidea), suborden Auchenorrhyncha, conocidos vulgarmente como chicharritas o saltahojas.
Son pequeños insectos herbívoros distribuidos en todo el mundo. Constituyen una de las familias más grandes de Hemiptera; hay al menos 20.000 especies descritas. Se calcula que puede haber más de 100 000 especies. Hay 25 subfamilias y casi 60 tribus.
Se alimentan de la savia de una amplia y variada gama de plantas a las que pueden transmitir virus y bacterias. Algunas especies son importantes plagas agrícolas de la papa, remolacha, manzana, etc. Principalmente consumen savia del xilema, la cual tiene un valor nutritivo muy bajo; así necesitan obtener una gran cantidad y excretar el exceso de agua, que llega al 99%.
Les Cicadellidae, communément appelés cicadelles, forment une famille d'insectes hémiptères, (selon les normes taxonomiques récentes, du sous-ordre des Auchenorrhyncha), sauteurs et piqueurs qui se nourrissent de la sève des végétaux grâce à leur rostre.
Selon BioLib (8 nov. 2013.)[1] :
Selon Catalogue of Life (22 mai 2014.)[2] :
Selon ITIS (22 mai 2014.)[3] :
Selon NCBI (22 mai 2014.)[4] :
Selon Paleobiology Database (22 mai 2014.)[5] :
Les Cicadellidae, communément appelés cicadelles, forment une famille d'insectes hémiptères, (selon les normes taxonomiques récentes, du sous-ordre des Auchenorrhyncha), sauteurs et piqueurs qui se nourrissent de la sève des végétaux grâce à leur rostre.
Feithid bheag phreabaire a itheann trí shúlach nó a bhfuil i gcealla plandaí a dhiúl. Déanann sé damáiste díreach trí dhiúl, táil thocsaineacha is galair víreasacha a tharchur. Ina measc tá cuid mhaith lotnaidí tábhachtacha a chuireann isteach ar bharra suntasacha san eacnamaíocht.
Cicadellidae, porodica kukaca iz reda Hemiptera (Polukrilci) koja čini jednu od dviju porodice u nadpotodici Membracoidea, a podijeljene na preko 2000 rodova i blizu 19 000 vrsta. Prvi ju je opisao Latreille, 1802.
Na gajenim biljkama cikade mogu prouzrokovati različite bolesti[1]. Jedna njezina vrsta, Homalodisca vitripennis, vodi se kao invazivna.
Cicadellidae, porodica kukaca iz reda Hemiptera (Polukrilci) koja čini jednu od dviju porodice u nadpotodici Membracoidea, a podijeljene na preko 2000 rodova i blizu 19 000 vrsta. Prvi ju je opisao Latreille, 1802.
Na gajenim biljkama cikade mogu prouzrokovati različite bolesti. Jedna njezina vrsta, Homalodisca vitripennis, vodi se kao invazivna.
Le cicaline sensu stricto (Cicadellidae Latreille, 1802) sono una famiglia cosmopolita di insetti appartenente all'ordine dei Rincoti Omotteri, superfamiglia dei Membracoidea. Rappresentano la famiglia più numerosa nella sezione degli Auchenorrhyncha ed una delle più ricche nell'ambito della stessa classe degli Insetti. Le cicaline sono anche la famiglia più importante, fra gli Auchenorrhyncha, dal punto di vista agrario: nonostante il numero esiguo, rispetto al numero complessivo di specie, è accertata l'esistenza di oltre un centinaio di specie altamente dannose nei confronti di molte colture[1].
Inoltre, possono essere chiamate anche grilli-cicale
Gli adulti dei Cicadellidi hanno un corpo esile, di piccole dimensioni, lungo da 2 a 20 mm, ma in genere non più lunghe di 1-1,5 cm. La forma è stretta e allungata; le sono livree spesso caratterizzate da colorazioni e disegni vivaci, ma di scarsa evidenza perché mimetizzano facilmente l'insetto.
Il capo è corto, largo quanto o più del torace, metagnato, con fronte marcatamente convessa, talvolta anche pronunciata. Sono presenti due ocelli sul vertice e grandi occhi composti ai lati, ben visibili dal dorso. Le antenne sono brevi e filiformi, si inseriscono davanti agli occhi, fra questi e la regione frontale.
Il pronoto è ampio ma senza gli sviluppi abnormi tipici della generalità dei Membracidi. Lo scutello è piccolo ma ben visibile, di forma triangolare, incassato fra il pronoto e le ali.
Le ali anteriori sono differenziate in tegmine, con superficie interamente e leggermente sclerificata. Una sutura longitudinale, decorrente dalla base al margine anale, suddivide l'ala in due regioni, una remigante, detta corio, una anale, disposta più internamente, detta clavo. In posizione di riposo si ripiegano a tetto, contrapponendo simmetricamente i due clavi, in parte separati dallo scutello e in parte dalla linea di commissura mediana. Dal vertice del clavo parte una nervatura submarginale nella quale confluiscono le principali nervature della regione remigante (Cubito, Media, Radio) e al cui esterno si estende una stretta espansione detta appendice. Le tegmine sono generalmente più lunghe dell'addome nei maschi, mentre nelle femmine possono lasciare scoperta la parte terminale.
Le zampe posteriori sono di tipo saltatorio e presentano alcuni importanti caratteri differenziali: le coxe sono appiattite, allungate e disposte trasversalmente come in tutti i Membracoidea; le tibie sono carenate longitudinalmente, con una sezione quadrangolare, percorse sulla faccia esterna da una vistosa serie di spine mobili. La carenatura delle tibie e la conformazione delle coxe permette di distinguere i Cicadellidi dai Cercopoidei, la fila di vistose setole spiniformi delle tibie permette la distinzione dalla maggior parte dei Membracoidei.
L'addome delle femmine è fornito di un ovopositore capace di incidere tessuti vegetali per lasciarvi le uova. Sono presenti gli organi sonori tipici dei Cicadomorfi ma, a differenza delle cicale, non emettono suoni udibili.
Morfologicamente i Cicadellidi presentano affinità con i Cercopoidei, i Fulgoroidei e, naturalmente, con le altre famiglie dei Membracoidei[2][3]. Alcuni caratteri differenziali permettono di distinguerli immediatamente dagli insetti delle prime due superfamiglie:
Più marcate sono le differenze rispetto ai Cicadoidei, dai quali si distinguono immediatamente per possedere due ocelli invece di tre[3].
Più complessa è la differenziazione morfologica rispetto agli altri Membracoidei, al punto che differenti criteri morfologici possono alterare sostanzialmente la classificazione all'interno della superfamiglia. Le chiavi di identificazione indicate da DIETRICH (2005) sono le seguenti[3]:
Tuttavia, da un punto di vista pratico, considerando che le famiglie più numerose sono quelle dei Cicadellidi e dei Membracidi, la distinzione fra queste due è immediata sulla base di un carattere marcatamente evidente: nei Cicadellidi il pronoto ha uno sviluppo relativamente ridotto ed è sempre visibile lo scutello; nella maggior parte dei Membracidi, invece, il pronoto si espande posteriormente ricoprendo lo scutello e parte delle tegmine e, in genere, presenta vistosi e bizzarri processi dorsali, tali da renderli pressoché unici nella loro forma.
Le cicaline possono svolgere, secondo la specie o la sottofamiglia, una o più generazioni l'anno[4]. Nelle regioni temperate svernano per lo più allo stadio di uovo[5], mentre le Typhlocybinae svernano in genere allo stadio di adulto riparati nelle screpolature delle cortecce[6]. Le uova sono deposte nei tessuti vegetali, all'interno di incisioni praticate con l'ovopositore, in varie parti: negli steli, nelle nervature fogliari, nel parenchima fogliare. Lo sviluppo postembrionale si svolge con 5 mute, passando attraverso due stadi di neanide e tre di ninfa.
Sono attaccate prevalentemente le piante erbacee, ma sono frequenti anche le specie associate prevalentemente a piante legnose, in particolare fra le Typhlocybinae fra le quali sono tristemente famose quelle associate alla vite. Il numero di specie vegetali attaccate è in ogni modo molto ampio e non esiste pianta dominante di un qualsiasi ecosistema che non sia attaccata da almeno una cicalina[7]. Molte cicaline sono tendenzialmente polifaghe, ma sono frequenti anche specie che hanno relazioni più strette, sotto l'aspetto sistematico, con i loro ospiti.
La nutrizione si svolge, secondo il raggruppamento sistematico, in tre differenti modi:
Pur essendo piuttosto comuni, le cicaline non si individuano con facilità, sia per le loro piccole dimensioni e per il mimetismo, sia perché rifuggono dalla luce e posizionandosi prevalentemente sulla pagina inferiore delle foglie. Possono tuttavia essere catturati di notte attirandoli con trappole luminose, in quanto gli adulti sono attratti dalla luce artificiale. Una caratteristica curiosa di questi insetti è quella di camminare velocemente spostandosi di fianco quando vengono disturbati[1].
I maschi di molte specie comunicano per mezzo degli organi sonori addominali, assimilabili a quelli delle più note cicale, ma i suoni emessi non sono uditi dall'orecchio umano e possono essere rilevati solo con specifiche apparecchiature[1][7].
I virus patogeni trasmessi dai Cicadellidi rientrano nelle categorie di tipo circolativo e propagativo[1][8], con relazioni che ne incrementano la pericolosità.
Sono circolativi i virus che, assunti dal floema di piante infette, entrano nella circolazione sanguigna dell'insetto e giungono alle ghiandole salivari, perciò vengono iniettati con la saliva. Questa modalità di trasmissione si contrappone al tipo stylet-borne, frequente fra gli afidi, nei quali la trasmissione avviene "per contatto" degli stiletti boccali con cellule infette. A differenza degli altri meccanismi, l'infettività di tipo stylet-borne è temporanea perché l'insetto perde il virus cambiando la cuticola in occasione della muta. La trasmissione circolativa ha l'effetto di favorire l'estensione della virosi fuori dai focolai di infezione ed è frequente sia fra gli afidi sia fra i Cicadellidi[9].
Sono propagativi i virus assunti dal floema di piante infette e che, oltre a comportarsi come i circolativi, si moltiplicano all'interno dell'insetto e passano anche negli ovari e vengono trasmessi alla discendenza anche per 20 generazioni, persistendo per diversi anni[1][8][9]. È evidente, in questo caso, la potenzialità che ha questa relazione di espandere notevolmente l'infezione dai focolai.
L'ampia letteratura in proposito con frequenti riferimenti a relazioni con le piante coltivate e conseguenti danni, fanno dei Cicadellidi gli Auchenorrinchi di maggior interesse agrario. Pur non eguagliando le dinamiche di popolazione tipiche di molti Sternorrinchi, i Cicadellidi di interesse agrario sono insetti temibili sia per l'eventuale intensificazione degli attacchi sia per i rischi annessi alla trasmissione di virus e micoplasmi fitopatogeni. Per questo motivo le cicaline sono largamente citate nei bollettini fitosanitari e, in generale, in tutte le linee guida in materia di difesa fitosanitaria relativa alle principali colture. Gli stessi formulati commerciali dei fitofarmaci riportano esplicitamente indicazioni relative alle cicaline, unitamente ai principali raggruppamenti di Rincoti altrettanto dannosi (psille, afidi, cocciniglie e cimici).
I danni causati, sia nella loro entità sia nell'eziologia e la sintomatologia, cambiano in funzione dell'etologia dell'insetto, dell'ospite e degli organi attaccati. In generale si riconducono a tre tipi:
L'entità dei danni causati dalle ovideposizioni è limitata, anche se citata in bibliografia. Infatti il grado di dispersione di questi insetti nell'ambiente fa sì che questo tipo di danno si diluisca senza raggiungere proporzioni degne di nota. La gravità dei danni è per lo più correlata a fattori contestuali, come ad esempio infestazioni di una certa entità nei vivai[8][10].
L'entità e la natura dei danni diretti causati dall'attività di alimentazione è strettamente correlata all'etologia e, in particolare, al tipo di alimentazione, oltre che dagli organi attaccati. Va detto che, a meno di eccezionali concentrazioni di popolazione, la sottrazione di risorse nutritive alla pianta è in genere di limitata entità per i motivi sopra esposti, perciò in generale le piante tollerano questo aspetto[4][11]. I danni diretti si identificano perciò nelle alterazioni istologiche prodotte dalla immissione della saliva e dalle alterazioni cromatiche prodotte dalla sottrazione dei succhi vegetali. Di particolare importanza è, tuttavia, il tipo di alimentazione associato alla specie.
Le specie che si nutrono a spese dei succhi cellulari delle cellule parenchimatiche provocano danni di tipo cromatico sulle foglie e sui frutti. Gli attacchi alle foglie si svolgono sulla pagina inferiore e si manifestano con una tipica sintomatologia, detta picchiettatura, che consiste nella comparsa di macchie puntiformi sulla pagina superiore dovute prima alla decolorazione e poi alla necrosi. Tali danni raggiungono una certa entità in caso di attacchi massicci: in questo caso la picchiettatura tende a confluire in aree più o meno estese che possono interessare, nei casi più estremi, l'intera foglia. Sui frutti i danni possono essere per lo più di natura estetica, tuttavia la picchiettatura può deprezzare in modo più o meno marcato il valore commerciale dei frutti. Rientra in questa tipologia la fetola o dermatosi gialla, caratteristica maculatura causata sugli agrumi dall'Empoasca decedens.
Le specie che si nutrono a spese del sistema vascolare provocano danni più consistenti anche senza massicce infestazioni. L'attività di nutrizione si concentra in genere sulle nervature principali delle giovani foglie o presso gli apici vegetativi e le conseguenti alterazioni istologiche si ripercuotono sull'accrescimento e sulla vitalità dei tessuti o degli interi organi serviti dai vasi. La sintomatologia varia secondo la pianta ospite e talvolta può essere confusa con quella relativa ad altri agenti, come acari, afidi e agenti fitopatogeni e, addirittura, fisiopatie di tipo nutritivo (carenza di microelementi). Rientrano in questa tipologia i seguenti sintomi:
Ai danni intrinseci possono associarsi i danni indiretti causati per lo più da attacchi di una certa entità: questi consistono in aborti a carico degli organi riproduttivi, nella riduzione della produzione, nello stentato accrescimento delle piante erbacee e, nel caso dei fruttiferi, nella compromissione della formazione della nuova vegetazione e nel prolungamento della fase di allevamento nei nuovi impianti.
I danni indiretti, provocati dalla trasmissione di microrganismi patogeni, sono quelli di maggiore importanza, in quanto possono raggiungere proporzioni di notevole entità anche con basse densità di popolazione. Alcuni fra i patogeni trasmessi da cicaline sono riportati nella tabella seguente:
Avversità Agente Vettore Fonte Giallume degli Aster (Aster Yellows) Fitoplasma Macrosteles quadrilineatus, Macrosteles sexnotatus [4][11][12] Mosaico della barbabietola (Beet Mosaic Virus) Virus Circulifer tenellus, Macrosteles sexnotatus [4][7][11] Rachitismo giallo della cipolla (Onion Yellow Dwarf Virus) Virus Macrosteles sexnotatus [4][11] Flavescenza dorata (Flavescence dorée) Fitoplasma Scaphoideus titanus [4][11]I ritrovamenti di Cicadellidi fossili più antichi risalgono a circa 125 milioni di anni fa, verso la fine del Cretacico inferiore[7]. I generi attualmente esistenti nel pianeta si sarebbero evoluti nel corso dell'Eocene, a partire dall'Eocene inferiore fino all'inizio dell'Oleocene[7].
Come detto in precedenza, la famiglia dei Cicadellidae è una delle più ricche, nell'ambito della classe degli Insetti, collocandosi al decimo posto, e la più numerosa in assoluto fra gli Auchenorrinchi. Secondo DIETRICH (2008)[7] sono state descritte circa 20000 specie ma, sulla base di statistiche derivate dai ritrovamenti e dall'identificazione dall'entomofauna amazzonica, si ritiene che il numero reale di specie di Cicadellidi ammonterebbe ad oltre 100.000. L'attività di ricerca, nell'identificazione di nuove cicaline ha proporzioni impressionanti: fino al 1955 erano state descritte circa 11000 specie[13], perciò nell'arco di mezzo secolo si sono aggiunte circa 9000 nuove specie. Secondo DIETRICH si procede attualmente con una media di una nuova specie al giorno[7]. A titolo d'esempio, le segnalazioni pervenute all'Index to Organism Names della Thomson Reuters, fra la fine di agosto e la fine di settembre del 2008 fanno riferimento a 32 nuove specie[14]. La maggior parte delle specie sconosciute sono naturalmente distribuite nelle foreste delle regioni tropicali, che annoverano il più alto grado di biodiversità unitamente ad un livello di conoscenza ancora poco sviluppato.
A causa della famiglia e della continua descrizione di nuove specie, la tassonomia interna dei Cicadellidi è causa di frequenti revisioni, con la definizione di nuove sottofamiglie, il declassamento al rango di tribù o l'elevazione al rango di famiglie. Il quadro sistematico è perciò incerto e soggetto a molteplici interpretazioni da parte degli specialisti di questo raggruppamento. Facendo riferimento agli inquadramenti più recenti adottati da DIETRICH[15][16], una delle possibili suddivisioni è la seguente:
Le cicaline sensu stricto (Cicadellidae Latreille, 1802) sono una famiglia cosmopolita di insetti appartenente all'ordine dei Rincoti Omotteri, superfamiglia dei Membracoidea. Rappresentano la famiglia più numerosa nella sezione degli Auchenorrhyncha ed una delle più ricche nell'ambito della stessa classe degli Insetti. Le cicaline sono anche la famiglia più importante, fra gli Auchenorrhyncha, dal punto di vista agrario: nonostante il numero esiguo, rispetto al numero complessivo di specie, è accertata l'esistenza di oltre un centinaio di specie altamente dannose nei confronti di molte colture.
Inoltre, possono essere chiamate anche grilli-cicale
Cikadėlės (lot. Cicadellidae, angl. Leafhoppers, vok. Kleinzikaden) – cikadinių (Cicadomorpha) vabzdžių šeima, kuriai priklasuo smulkūs ir vidutinio dydžio vikriai šokinėjantys vabzdžiai. Užpakalinių kojų dubenėliai platūs. Užpakalinės blauzdos plokščios, keturkampės, ant išorinių briaunų su šereliais. Antsparniai dažnai stipriai sukietėję. Sparnus sudeda stogiškai. Suaugėliai judrūs, vikriai šokinėja. Lervų gyvenimo būdas panašus į suaugėlių. Žiemoja kiaušinėliai, rečiau suaugėliai ar nimfos. Per metus išsivysto ne mažiau kaip viena generacija. Minta augalų sultimis. Kai kurios rūšys kenkia žemės ūkio kultūroms. Platina virusines augalų ligas.
Žinoma apie 20000 rūšių. Tai antra padal dydį blakių būrio šeima. Lietuvoje rūšinė sudėtis neištirta.
Lelompat daun adalah sejenis serangga daripada famili Cicadellidae yang merosakkan tumbuhan. Lelompat daun dapat dijumpai di seluruh dunia. Lelompat daun mempunyai kira-kira 20,000 spesies yang telah dikenalpasti.
Lelompat daun dibahagikan kepada jumlah yang agak banyak (kira-kira 40) subfamili, disenaraikan mengikut abjad. Beberapa genus dan spesies dikenali juga disenaraikan.
Lelompat daun adalah sejenis serangga daripada famili Cicadellidae yang merosakkan tumbuhan. Lelompat daun dapat dijumpai di seluruh dunia. Lelompat daun mempunyai kira-kira 20,000 spesies yang telah dikenalpasti.
SubfamiliLelompat daun dibahagikan kepada jumlah yang agak banyak (kira-kira 40) subfamili, disenaraikan mengikut abjad. Beberapa genus dan spesies dikenali juga disenaraikan.
Acostemminae Agalliinae Aphrodinae Arrugadinae Austroagalloidinae Bythoniinae Cicadellinae Bothrogonia Graphocephala Homalodisca Zyzzogeton Coelidiinae Deltocephalinae Circulifer Graminella Hecalusina He, Zhang & Webb, 2008 Errhomeninae Euacanthellinae Eupelicinae Eurymelinae Eurymela Eurymeloides Euscelinae Evacanthinae Evansiolinae Gyponinae Hylicinae Iassinae Idiocerinae Idiocerus Ledrinae Neotituria Macropsinae Makilingiinae Megophthalminae Membracidae ''Bocydium golbulare'' Mileewinae Mukariinae Neobalinae Neocoelidiinae Neopsinae Nioniinae Nirvaninae Nirvana Sophonia Phereurhininae Selenocephalinae Signoretiinae Stegelytrinae Aculescutellaris Cyrta Melichar, 1902 (termasuk Placidus) Doda Paracyrta Wei, Webb & Zhang, 2008 Pseudododa Tartessinae Tinterominae Typhlocybinae Dziwneono Empoasca Erasmoneura Young, 1952 Eupteryx Typhlocyba Xestocephalinae incertae sedis Mesojassoides (pupus, Cretaceous akhir)Dwergcicaden of bladspringers (Cicadellidae) zijn een familie van insecten die behoren tot de onderorde cicaden (Auchenorrhyncha). Er zijn ongeveer 20.000 beschreven soorten.[1]
Het slanke 0,3 tot 2 cm lange lichaam is over het algemeen bruin of groen, soms met felgekleurde strepen of stippen.
Dwergcicaden leven zonder uitzondering van plantensappen en zuigen het voedsel op middels de tot zuigsnuit omgebouwde monddelen. Ze zijn zeer beweeglijk. Volwassen cicaden springen of vliegen bij de geringste verstoring weg, terwijl de onvolwassen, nog ongevleugelde, cicaden naar de schaduwzijde van een blad of naald rennen. Hierdoor valt de aanwezigheid van dwergcicaden nauwelijks op.
Het legsel bestaat uit honderden eitjes, verdeeld over 6 tot 8 weken.
Een aantal soorten is schadelijk in de land- en tuinbouw en met name in kassen kunnen ze massaal voorkomen. De schade bestaat uit vraatschade die zich uit in kleine stippeltjes die een rij vormen, ook kunnen verschillende plantenziektes worden overgebracht. Onder de aangetaste gewassen vallen: rijst, maïs, katoen en suikerriet.
De volgende taxa zijn bij de familie ingedeeld:
Enkele bekendere soorten zijn:
Referenties
Bronnen
Dwergcicaden of bladspringers (Cicadellidae) zijn een familie van insecten die behoren tot de onderorde cicaden (Auchenorrhyncha). Er zijn ongeveer 20.000 beschreven soorten.
Bladsikader eller dvergsikader (Cicadellidae) av og til, bare kalt sikader, og er en familie av sikadene (Auchenorrhyncha). De lever av plantesaft som de suger ut av bladnerver eller stenglen på planter. Plantesugere har ufullstendig forvandling. Det er omtrent 220 arter i Norge. I verden er det mer enn 16 000 arter.
Dvergsikadene i Norge, er små, mellom 3 og 10 mm lange. Alle har sett disse små insektene, som gjør små hopp, når de blir skremt. De kan opptre svært tallrikt, på gressmark. De aller fleste har grønne til lys gul-grønne farger og blek brunlige farger.
Men noen arter har skarpere farger, som Cicadella viridis (Cicadellinae) , som er som et lite smykke, dersom du ser den i en lupe.
Kroppen er hos de fleste, bredest foran, og smalner bakover. Beina er korte, unntatt bakbeina, som er lange. De kan brukes til å gjøre lange hopp med. Dvergsikadene kan gjøre svært lange hopp i forhold til sin lille kropp. Alle bein har tre fotledd hver (tarsi). Leggen (tibia) på bakerste beinparet har mange små torner eller kraftige børster i en eller flere rader. Slike børste- eller tornrekker er det bare dvergsikadene (Cicadellidae) som har, noe som skiller dem fra andre grupper av sikader.
Hodet er som regel like bredt som forryggen (pronotum). Issen er ofte spiss, framoverettet og går over i pannen i en, enten litt butt bue, eller nesten skarpt avsatt kant. Pannen er høy og uten noen kjølaktig opphøyninger. Munnen er plassert langt ned, nesten under hodet. På denne måten får hodet en slags båtform (baugen). Det er to store fasettøynene og to små punktøyne (ocelli) midt imellom fasett øynene. Munnen (rostrum), er en sugesnabel, som den bruker til å stikke inn i planter og bladnerver av trær, for å suge plantesaft. Den korte snabelen ligger bakoverbøyd, under hodet og mellom fremste lår, når den ikke er i bruk. Antennen hos flere arter kan være ganske lang, de første ledd er noe tykkere og kort. Hos noen arter har pronotum ulike slags utvekster, for eksempel to høye, ørelignende kjøler hos øresikaden (Ledra aurita).
Vingene holdes taklagt bakover kroppen i hvile . De fremste, er mer læraktige og uten et tydelig ribbenett, de bakre vinger er gjennomskinnelige og er uten farge, men er ofte irrisiderende (lyset brytes i alle regnbuens farger). Vingene er ganske gode flygevinger, men dvergsikader bruker vanligvis bare å ta korte flygeturer.
Dvergsikader lever gjerne på litt lune og soleksponerte steder. De suger plantesaft. Noen arter lever på flere planteslag, mens andre har bare en vertsplante. Noen arter er tallrike på gressmark, men mange er også knyttet til busker og trær.
Eggene legges på plantevev.
nymfene har flere hudskift og ligner mer og mer på de voksne (imago) for hvert hudskifte. Dvergsikader har ufullstendig forvandling, overgang fra nyklekt larve til det voksne kjønnsmodne insektet går gradvis gjennom flere nymfestadier.
I likhet med noen andre plantsugere, utsondrer nymfene hos enkelte arter dvergsikader honningdugg, som er godsaker for maur. Maur og sikader lever i symbiose, et avhengighetsforhold til hverandre. Dvergsikaden får beskyttelse, mauren får honningdugg.
Noen arter regnes som skadedyr i jordbruket, blant annet på korn og potetplanter. Dette er ikke et stort problem i Norge, men er nok et større problem i varmere deler av verden.
Det er omtrent 220 arter i Norge. I Europa er det 15 underfamilier.
Bladsikader eller dvergsikader (Cicadellidae) av og til, bare kalt sikader, og er en familie av sikadene (Auchenorrhyncha). De lever av plantesaft som de suger ut av bladnerver eller stenglen på planter. Plantesugere har ufullstendig forvandling. Det er omtrent 220 arter i Norge. I verden er det mer enn 16 000 arter.
Dvergsikadene i Norge, er små, mellom 3 og 10 mm lange. Alle har sett disse små insektene, som gjør små hopp, når de blir skremt. De kan opptre svært tallrikt, på gressmark. De aller fleste har grønne til lys gul-grønne farger og blek brunlige farger.
Men noen arter har skarpere farger, som Cicadella viridis (Cicadellinae) , som er som et lite smykke, dersom du ser den i en lupe.
Os cicadelídeos (Família Cicadellidae) são insetos fitófagos conhecidos popularmente como cigarrinhas, possuindo representantes em todas as regiões zoogeográficas. Cerca de 21 000 espécies já foram descritas, o que estabelece os cicadelídeos como a maior família da ordem Hemiptera e uma das dez maiores de insetos. [1] Entretanto, especula-se que o número real de espécies de cigarrinhas poderia chegar a mais de 200 000. Com base em amostras obtidas no dossel amazônico, esses pesquisadores observaram que cerca de 90% das espécies de cicadelídeos encontradas ainda não eram descritas. A divisão dos Cicadellidae em subfamílias é muito controversa. O número de subfamílias varia na literatura de dez a mais de cinquenta. Tal confusão na classificação da família é consequência do pouco conhecimento sobre as relações filogenéticas entre as várias subfamílias e tribos, assim como do grande número de espécies compreendidas.
Os cicadelídeos (Família Cicadellidae) são insetos fitófagos conhecidos popularmente como cigarrinhas, possuindo representantes em todas as regiões zoogeográficas. Cerca de 21 000 espécies já foram descritas, o que estabelece os cicadelídeos como a maior família da ordem Hemiptera e uma das dez maiores de insetos. Entretanto, especula-se que o número real de espécies de cigarrinhas poderia chegar a mais de 200 000. Com base em amostras obtidas no dossel amazônico, esses pesquisadores observaram que cerca de 90% das espécies de cicadelídeos encontradas ainda não eram descritas. A divisão dos Cicadellidae em subfamílias é muito controversa. O número de subfamílias varia na literatura de dez a mais de cinquenta. Tal confusão na classificação da família é consequência do pouco conhecimento sobre as relações filogenéticas entre as várias subfamílias e tribos, assim como do grande número de espécies compreendidas.
Jassidae
Mali škržatki (znanstveno ime Cicadellidae) so velika družina polkrilcev, ki jo uvrščamo v podred Auchenorrhyncha (Škržadi in škržatki), z več kot 10.000 danes živečimi opisanimi vrstami. So rastlinojede žuželke, ki sesajo rastlinske sokove iz listov in drugih mehkih delov rastlin, na katerih se tudi največ zadržujejo.
So majhne žuželke, dolge večinoma do pol centimetra, največji pa dosežejo tri centimetre v dolžino. Pogosto so varovalne zelene ali rjave barve, med njimi pa so tudi vrste z živobarvnimi vzorci. Po telesni zgradbi na daleč spominjajo na slinarice (družina Cercopidae), le da so bolj podolgovati in ozki, tako kot slinarice pa imajo koničasto glavo z velikimi očmi ob strani, kratke nitaste tipalnice, dobro viden sprednji del oprsja (pronotum) s trikotnim ščitkom (skutelum) zadaj in v celoti obarvan sprednji par kril. Krila ob mirovanju zlagajo strehasto. Od slinaric se ločijo po širokih in dolgih prvih členih (koksah) zadnjega para nog, ki segajo skoraj do začetka zadka, ter eni ali več vrstah bodic na tibijah zadnjih nog (slinarice imajo samo posamezne bodice). Na račun močnih zadnjih nog lahko daleč skočijo, kadar jih kaj vznemiri.
Kot večina drugih polkrilcev se tudi mali škržatki na kratke razdalje sporazumevajo z vibracijami, ki se prenašajo po zelenem rastlinskem tkivu, pri čemer pa mehanizem za proizvajanje vibracij še ni povsem razjasnjen. Mehansko valovanje, ki nastaja pri tem, se preko nog prenese na podlago, druga žival (največkrat spolni partner) pa ga zazna s posebnimi receptorji v nožnih sklepih. Drug mehanizem produkcije vibracij je butanje ob podlago. Feromonov ne uporabljajo, tipalnice služijo predvsem za zaznavanje hlapnih snovi, po katerih prepoznajo gostiteljske rastline (kairomonov).
V območjih z zmernim podnebjem se po navadi izmenja le ena generacija letno, le pri nekaterih vrstah dve ali tri. Zimo preživijo kot jajčeca ali odrasle živali, spet odvisno od vrste.
Vse vrste malih škržatkov so rastlinojede, specializirane na prehranjevanje z listi rastlin. Z ostrim bodalom prebadajo povrhnjico in sesajo sokove. S sesanjem sokov in izločanjem prebavnih encimov, ki uničujejo klorofil, povzročajo značilne blede madeže na listih; kadar je živali veliko, se ti madeži združijo in celoten list pobledi. Mnoge vrste izločajo mano, ki jo sestavljajo neprebavljeni sladkorji in odvečna tekočina, z njo se prehranjujejo druge živali (npr. mravlje) ter glive.
Kratek življenjski krog pomeni, da se lahko ob ugodnih pogojih izjemno namnožijo in jih lahko poleti najdemo na skoraj vsakem drevesu ali grmu, najdemo pa jih tudi na travah ter drugih zelnatih rastlinah. Posamezne vrste pa so specializirane na prehranjevanje z ozkim naborom gostiteljskih rastlin, katerih rastišče določa območje razširjenosti vrste. Poznavalec lahko tako opiše združbo rastlin na določenem območju samo na podlagi zbranih primerkov od tam.
Za človeka so pomembne vrste malih škržatkov, ki se prehranjujejo s kulturnimi in okrasnimi rastlinami. Škodo povzročajo na pet različnih načinov:
Skupni imenovalec je slabša rast rastlin in s tem izpad pridelka ali manjša estetska vrednost.
V Sloveniji najbolj znani so škržatki, ki napadajo vinsko trto, razširjeni pa so predvsem na Primorskem - zeleni škržatek (Empoasca vitis), krhlikin škržatek (Zygina rhamni) in ameriški škržatek (Scaphoideus titanus), ki so ga zanesli iz Severne Amerike in prenaša povzročitelja zlate trsne rumenice, nevarne bolezni vinske trte.
Najstarejše fosilne ostanke so našli v Braziliji, datirajo jih v zgodnjo kredo (pred približno 120 milijoni let).
Taksonomski status družine še ni popolnoma sprejet. Nekateri avtorji tako male škržatke obravnavajo na nivoju naddružine Cicadelloidea, ki se nato deli v več družin. Nejasno je tudi razmerje med njimi in sorodnimi družinami, saj so predstavniki treh poddružin malih škržatkov bolj podobni grbastim škržatkom (družina Membracidae) kot preostalim malim šrkžatkom.
Določanje vrst malih škržatkov je težavno in pogosto zahteva mikroskopski pregled samčevih genitalij. Zaradi tega je skupina z izjemo vrst, ki delajo škodo na kulturnih rastlinah, slabo raziskana. Vrste se razlikujejo tudi po vibracijskih signalih, vendar je za preučevanje teh potrebna specializirana oprema za snemanje (kontaktni mikrofon ali laserski vibrometer).
Ocenjujejo, da živi v srednji Evropi okoli 320 vrst, v Sloveniji pa na račun velike geografske in klimatske raznolikosti po do sedaj zbranih podatkih živi skoraj 250 vrst, pri čemer je dejanska številka verjetno še višja, saj favna škržatkov na slovenskem še ni popolnoma raziskana.[1]
Mali škržatki (znanstveno ime Cicadellidae) so velika družina polkrilcev, ki jo uvrščamo v podred Auchenorrhyncha (Škržadi in škržatki), z več kot 10.000 danes živečimi opisanimi vrstami. So rastlinojede žuželke, ki sesajo rastlinske sokove iz listov in drugih mehkih delov rastlin, na katerih se tudi največ zadržujejo.
Dvärgstritar (Cicadellidae) är en familj i insektsordningen halvvingar som hör till underordningen stritar. Familjen innehåller omkring 20 000 kända arter över hela världen. I Sverige finns cirka 300 arter.
Dvärgstritar uppvisar stor variation i utseende och färg, men ett gemensamt och utmärkande drag gentemot andra stritfamiljer är att bakbenens skenben är försedda med längsgående rader av kraftiga hår. Längden för de flesta arter är mellan 2 och 10 millimeter.
Dvärgstritar har liksom andra halvvingar ofullständig förvandling och genomgår utvecklingsstadierna ägg, nymf och imago. De lever på växtsaft som de suger ut ur olika växtdelar. Några dvärgstritar är kända som skadeinsekter på odlade grödor, bland annat på korn och potatis.
Wikimedia Commons har media som rör dvärgstritar.
Dvärgstritar (Cicadellidae) är en familj i insektsordningen halvvingar som hör till underordningen stritar. Familjen innehåller omkring 20 000 kända arter över hela världen. I Sverige finns cirka 300 arter.
Dvärgstritar uppvisar stor variation i utseende och färg, men ett gemensamt och utmärkande drag gentemot andra stritfamiljer är att bakbenens skenben är försedda med längsgående rader av kraftiga hår. Längden för de flesta arter är mellan 2 och 10 millimeter.
Dvärgstritar har liksom andra halvvingar ofullständig förvandling och genomgår utvecklingsstadierna ägg, nymf och imago. De lever på växtsaft som de suger ut ur olika växtdelar. Några dvärgstritar är kända som skadeinsekter på odlade grödor, bland annat på korn och potatis.
Cicadellidae, Membracoidea üst familyasına bağlı bir yarım kanatlılar familyasıdır.
Cicadellidae, Membracoidea üst familyasına bağlı bir yarım kanatlılar familyasıdır.
Зимують на будь-яких рослинних залишках. До розпускання виноградної лози живляться на бур'янах, потім переходять на молоді пагони. Сосним ротовим апаратом проколюють шкірочку і поглинають тканини листка. На зовнішній стороні місце проколу виглядає як біляста точка. Це стрибаючі комахи, якщо поворушити листя куща, то вони вистрибують роєм. Незважаючи на маленький розмір в 2 — 3 мм, що їх можна побачити неозброєним оком.
Яйця відкладають на зворотну сторону листка під шкірку. Найчастіше це відбувається в початку — середині червня. З'явилися з них через 7 — 14 днів личинки, також як і дорослі особини, присмоктуються і живляться тканинами листків. За літо, в залежності від температури, може розвиватися до 5 поколінь. На листку їх є не більше 15 особин.
До родини належать близько 20000 видів.
Родину поділяють на близько 40 підродин:
Серд цикадок є низка шкідників сільського господарства. Найбільшу шкоду приносять рослинам: ягодам, винограду тощо. Приносять багато шкоди садам, рослинам, людям. Перші ознаки їх присутності є коли на зовнішній стороні з'являються білі крапочки.[джерело?]
Зимують на будь-яких рослинних залишках. До розпускання виноградної лози живляться на бур'янах, потім переходять на молоді пагони.
Bọ nhảy trên lá (tên tiếng Anh là: Leafhopper) là tên gọi chỉ chung cho một nhóm côn trùng trong họ Cicadellidae. Đây là những loài côn trùng gây hại cho nông nghiệp.
Bọ nhẩy (hopper) được tìm thấy ở Bắc Mỹ nơi khí hậu ấm và khô ráo, chúng có hình dáng như cái nêm, dài khoãng 3m/m, màu xanh lá cây đến xanh lục ngã vàng hoặc nâu. Con nhộng tương tự như con trưởng thành khi đôi cánh phát triển đầy đủ, bọ nhảy sinh sản rất nhanh, chúng bám vào lá hút nhựa để lại dấu cắn hình tròn nối liền nhau để lại những vết lấm chấm trên lá
Con cái sẽ khoét lổ theo gân lá hoặc cuống lá để đẻ trứng vào trong đó, đời sống của bọ nhảy kéo dài khoãng 40 đến 45 ngày tuỳ thuộc vào điều kiện khí hậu. Ngoài ra còn có loại bọ nhảy ở củ cải đường tên khoa học Circulifer tenellus gây nên bệnh cuống lá cà, vi khuẩn nầy nhiểm và truyền bệnh đi liên tục ở mọi lứa tuổi và bệnh cuống lá cà không lây nhiểm hay truyền bệnh.
Bài viết về chủ đề sinh học này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Bọ nhảy trên lá (tên tiếng Anh là: Leafhopper) là tên gọi chỉ chung cho một nhóm côn trùng trong họ Cicadellidae. Đây là những loài côn trùng gây hại cho nông nghiệp.
Цикадки[1][2][3] (лат. Cicadellidae) — большое семейство полужесткокрылых насекомых, насчитывающее около 20000 видов. Обычно около 1 см в длину (от 2 до 30 мм)[4].
Повсеместно обитают более 20 000 описанных видов, из них 5000 обитают в Неотропике[5], 3000 обитают в Северной Америке[4]. Для бывшего СССР указывалось более 270 родов и 1300 видов[6]. В США и Канаде более 2500 видов и 225 родов[7].
Цикадки — это маленькие прыгающие насекомые с одним или несколькими рядами зубчиков (выступов) на задней голени. Они окрашены в самые различные цвета с различными линиями, точками и пятнами[4].
Сосущие насекомые, питаются растительной пищей[8]. Представители мирмекофильной трибы Pogonoscopini (Eurymelinae) днём живут как инквилины в гнёздах муравьёв, а ночью кормятся на растениях под охраной тех же муравьёв (Day & Pullen 1999)[9][10].
Известно около 22 000 описанных видов, объединяемых примерно в 36 подсемейств[5][11][12]. Получены филогенетические гипотезы на основе морфологии[13][14], на основе молекулярно-генетических исследований рДНК[15], показавшие, что многие из подсемейств немонофилитические[5].
Наибольшее разнообразие отмечено в крупнейшем подсемействе Deltocephalinae, где описано около 6600 видов (около 40 триб и более 900 родов)[16][17][18].
Цикадки (лат. Cicadellidae) — большое семейство полужесткокрылых насекомых, насчитывающее около 20000 видов. Обычно около 1 см в длину (от 2 до 30 мм).
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 節足動物門 Arthropoda 綱 : 昆虫綱 Insecta 目 : カメムシ目 Hemiptera 亜目 : 頸吻亜目 Auchenorrhyncha 下目 : セミ型下目 Cicadomorpha 上科 : ツノゼミ上科 Membracoidea 科 : ヨコバイ科ヨコバイ（横這）は、ヨコバイ科 Cicadellidae（カメムシ目・頚吻亜目）に分類される昆虫の総称。セミ類に近い一群で、それを微小にしたような姿をしている。学名も Cicada（蝉）+ ella（縮小辞）で「小さいセミ」の意。日本語では、歩くときに横にずれながら移動するため「横這い」の名が付いた。イネの害虫として知られるツマグロヨコバイや、一部の地域で「バナナ虫」という俗称で知られるツマグロオオヨコバイなどもこの科の昆虫である。幼虫、成虫とも植物の液汁を吸う生活をしているためしばしば園芸植物や農作物にとっての害虫とみなされる。古典的な分類ではカメムシ目・ヨコバイ亜目に分類されるが、ヨコバイ亜目は側系統群であることが明らかとなっている。
セミと同じセミ型下目に分類され、セミを小さくしたような形をしており、ほとんどの種が数ミリの大きさで、1cm以上のものは大型の部類に入る。セミの単眼は3個あるが、ヨコバイ科の単眼は2個である。ただしヒメヨコバイ亜科では単眼を持たないものが大部分となっている。これら単眼の有無やその位置は亜科を分類する場合の重要な特徴の一つである。翅は4枚あり、よく飛翔するが、時に翅が短く飛翔しないものも出現する。色は緑色系や褐色系のものが多いが、鮮やかな色彩や幾何学的で複雑な模様を持つものも見られる。不完全変態で、蛹を経ないで成虫になる。幼虫は翅がないこと以外は成虫とほぼ同様で、同じように植物の液汁を吸って成長する。名前の元になった横にずれながら歩く行動は、人影などを感じて警戒した時に見られるもので、平面でこの行動をすると単に斜め前に歩いているように見えるが、植物の茎や葉にとまっている場合はそれらの裏側に隠れる行動となる。この「横這い」はヨコバイ類のみならず、アワフキムシやセミにも見られる行動で、さらに警戒感が高まると飛んで逃げて行く。
全世界に分布しており約20,000種が知られるが、熱帯域のものを中心に未記載種（学名の付いていない種）が多数あると考えられている。日本に生息するものは未記載種なども含めおよそ550種程度が確認されているが、小型であることや外見がよく似た種も多いことから、十分には解明されていない。平地から山地まで植物が生育している環境であればほとんどの場所に何らかの種が生息する。ツマグロオオヨコバイ Bothrogonia ferruginea（ Fabricius ） やオオヨコバイ Cicadella viridis（ Linnaeus ）などは大型で都市部の植え込みなどでも生活するため、名前は知らずとも目にすることの多い昆虫である。イネマダラヨコバイ Recilia oryzae ( Matsumura ）など、穀類や茶、桑や果樹その他の農作物の害虫とされているものが多く、イナズマヨコバイ Recilia (Inazuma) dorsalis Motschulsky のように、稲の萎縮病などを媒介するものもある。山地の種では、ブナ林やクヌギ林の林冠に生息するものが多い。
ヨコバイやウンカには、セミと同様に発音機能があり、オスがメスを呼ぶためのコミュニケーション手段として用いられる。但し、人間の耳には聞こえない極短波のサイクルで発するので、その鳴き声は一般的には知られていない。
殆どの種類が植物に付く重要害虫になっている。
植物の茎に口吻を突き刺し、そこから樹液や草の汁を吸ってしまうだけでなく、一部の種には植物には有害な病原菌を伝染させる事もあり、農作物や園芸者にとっては厄介な存在となっている。
また、灯火に飛来するときもあり、その灯火に来た際に人体に止まると、そこから人体に口吻を突き刺して血を吸うこともある。ヨコバイに刺されて、カのように腫れ上がってむず痒くなったという症状も知られている。
一方でヨコバイ自体は強い虫では無いので天敵が多く、鳥やカエルやトカゲの他、クモや肉食性の甲虫やカメムシ、水生昆虫やトンボ等の格好の餌となることが多い。
他にもアリに襲われたり、寄生バチによって命を落とす個体も少なくない。
日本では、20世紀末頃までヨコバイ類の細分傾向が強く、多くの科に分けられており、その時期の図鑑ほかでもそのような扱いになっているものが多い（例：ミミズク科、オオヨコバイ科、カンムリヨコバイ科、フトヨコバイ科、ホソサジヨコバイ科、クロヒラタヨコバイ科、ヒロズヨコバイ科、シダヨコバイ科、ブチミャクヨコバイ科、フクロヨコバイ科、トガリヨコバイ科、ヒメヨコバイ科、ヨコバイ科など）。しかし日本以外では、それら全体を一つにまとめてヨコバイ科という一つの科にまとめて扱うのが一般的であり（ Oman 他（1990）など）、日本でも1990年代中頃から全体を一つの科として扱うようになった。ただしどの群を亜科とし、あるいは族とするかなどは未だ不安定な部分もあり、2000年以降もいくつかの論文で一部変更の考え方が出されている。また日本での科を細分する体系では「 Cicadellidae 」には「オオヨコバイ科」の和名が宛てられていたが、全体を統合して1科とする場合（本項の立場）には本グループの基幹名をとって「ヨコバイ科」と呼ばれる。ただし亜科「 Cicadellinae 」には「オオヨコバイ亜科」の和名が残り、和名と学名とに捩れが生じてややこしいことになっている。
下にヨコバイ科の亜科を示す。亜科名はアルファベット順で、並び方と系統関係は無関係である。それぞれの凡その分布域を生物地理区などで記した。内容は外部リンクにある Dietrich 博士のリスト（2000年9月20日作成：2006年2月13日改定）にほぼ従ったものであるが、各亜科の扱いは今後もいくらかは変更される可能性がある。また各亜科に含まれる属・種数などはおおよその目安で、今後も新種の発見などにより増えるはずである。
ヨコバイ（横這）は、ヨコバイ科 Cicadellidae（カメムシ目・頚吻亜目）に分類される昆虫の総称。セミ類に近い一群で、それを微小にしたような姿をしている。学名も Cicada（蝉）+ ella（縮小辞）で「小さいセミ」の意。日本語では、歩くときに横にずれながら移動するため「横這い」の名が付いた。イネの害虫として知られるツマグロヨコバイや、一部の地域で「バナナ虫」という俗称で知られるツマグロオオヨコバイなどもこの科の昆虫である。幼虫、成虫とも植物の液汁を吸う生活をしているためしばしば園芸植物や農作物にとっての害虫とみなされる。古典的な分類ではカメムシ目・ヨコバイ亜目に分類されるが、ヨコバイ亜目は側系統群であることが明らかとなっている。
.jpg)
