Dəmirağac - (lat. Parrotia persica (DC.) C.A. Mey.). Dəmirağackimilər - (Hamamelidaceae R. Br.) fəsiləsinə aid bitki növü.
IUCN Qırmızı Siyahısına görə növün kateqoriyası və statusu “Təhlükəli həddə yaxın olanlar” kateqoriyasına aiddir –NT. Azərbaycanın nadir növüdür. [1][2]
12—22 (25) m boyunda, artıq dərəcədə qollu –budaqlı ağacdır. Çətiri yumurtavari və ya enli-yumurtavaridir. Tumurcuqları iyvaridir, 6-11 mm uzunluğundadır. Yarpaqları 4-10 (13) sm uzunluğunda, 3-6 (8) sm enindədir, dərivari –Kağızvaridir. Növbə ilə düzülmüşdür, yumurtavari, tərs-yumurtavari və ya ellipsişəklindədir. Çiçəkləri ikicinsli, qısa saplaqlıdır. Çiçəklər yarpaqlardan qabaq açılır. Kasacığı zəngvari, dərivaridir, 5-7 ədəd yarpaqvari dilimləri vardır. Erkəkcikləri 6-7 –dir, onlar kasacığın dilimləri qarşısında yerləşmişdir. Meyvəsi dəyirmi-ovalşəkillidir, ikiyuvalı ağaclaşmış qutucuqdur, 10-14 mm uzunluğundadır. Toxumları oval-yumurtavari, sivri, açıq-qonur rəngli, parlaqdır. [3]
fevral –mart aylarında çiçəkləyir. Meyvələri avqust-sentyabr aylarında yetişir. Tozlanması anemofildir. Toxumla və pöhrələrlə çoxalır. Az və ya çox podzollaşmış gillicəli və ağır – gilli sarımtıl torpaqlarda inkişaf edir. Ovalıqda dağətəyi zolaqda və aşağı dağ qurşağında, dəniz səvviyəsindən 400-600 m yüksəkliyədək olan ərazilərdə xalis və ya qarışıq meşələr əmələ gətirir. Tək-tək ağaclara dəniz səviyyəsindən 1000-1200 m yüksəkliyədək təsadüf edilir. Əsasən bigəvərdən və cansız örtükdən ibarət xalis dəmirağacı meşə tipi çox yayılmışdır. Həm təmiz , həm də iki-üç mərtəbəli qarışıq meşəlik yaradır. Üst mərtəbəni şabalıd yarpaq palıd, vələs, azat ağacı və ya qafqaz xurması, orta mərtəbəni dəmir ağacı, alt mərtəbəni isə bigəvər, şümşad və b. Kollar təşkil edir. Dekorativ bitkidir. Oduncağı çox ağırdır, möhkəm və bərkdir, sıx, bircinsli və az elastikdir, keyfiyyət əmsalları yüksəkdir. Oduncağı texnikada və sənayədə tətbiq edilir. [3][4]
Lənkəran ovalığı (Lənkəran rayonu –Bürcəli və Təngivan kəndləri, Astara rayonu (Maşxan kəndi, Lənkəranın dağlıq hissəsi, Lənkəran –Muğanı (Masallı rayonu –İmanlı kəndi, Viləşçay vadisi), Böyük Qafqazın şərq hissəsi (Qəbələ rayonu –Çuxur Qəbələ kəndi), Hirkan meşələrində 7, 4 min ha sahəni tutur. [4]
Populyasiyası məhdud sahələrdə yayılmıştır, mənfi təsirlərə həssasdır. [5][6]
Antropogen amillər. [2]
Hirkan Milli Parkında mühafizə olunur. [7]
Dəmirağac möhkəm oduncağa malik olduğundan, əsasən, telefon və elektrik dirəkləri üçün, körpülərin tikilməsində, maşın və alətlərin bəzi hissələrinin hazırlanmasında istifadə edilir.
Təbii hаldа Zаqаfqаziyаdа yаyılmışdır. Arealı-Azərbaycanda (Talış dağları) və İranda (Elburs) Xəzər sahilinin yaxınlığında relikt meşələrdir.
Hündürlüyü 25 m-ə çаtаn, qоllu-budаqlı yarpağı tökülən аğаcdır. Gövdəsi qısa, diametri 1,5m-dək, budаqlаrı və qabığı-boz, bəzən qırmızımtıl çalarlı, çətirinin diametri 8-15 m-dir. Yarpaqları dərili, oval, tərs-yumurtаvаri, ətli оlub, qısа sаplаqlı, uzunluğu 6-15 sm və eni 4-10 sm, yayda yaşıl, payızda sarı, qırmızıdır. Çiçəkləri ikicinslidir. Çiçəkləri ləçəksiz, 5-7 hissəli, kasacıqlı və 5-7 erkəkciklidir. Çiçəkləri dəstə ilə budаqlаrın ucundа yеrləşir. Çiçəkləməsi yаnvаr аyındаn bаşlаyаrаq аprеl аyınа qədər dаvаm еdir. Çiçəkləmə yаrpаqlаmаdаn qаbаq müşаhidə еdilir. Mеyvəsi ikiyuvаlı qutucuq, 5-8 mm uzunluqdаdır. Оktyаbr аyındа yеtişir. Tохumu оvаl fоrmаdа, sаrımtıl rəngdə, 5-6 mm uzunluqdаdır. Tохumlа çохаldılır.
Dəmirağac subtropik və ya isti mülayim zonalarda, dəniz səviyyəsindən 700 m-dək yuxarı dağlarda bitir. Kölgəyə dаvаmlı, rütubətə tələbkаr, istisеvəndir. Çay və bulaqların ətrafında rütubətli torpaqlarda və quru yerlərdə rast gəlinir. -250C-dək şaxtalara dözür. Əsasən 200 ilədək yaşayır.
Lənkəranda, Astarada təbii halda bitir.
Möhkəmliyinə görə balta, çərçivə, döşəmə taxtası, müxtəlif taxtayonan əşyaların düzəldilməsində istifadə edilir. Yаşıllаşdırmаdа gеniş istifаdəsi məqsədyönlüdür. Oduncağı bərk və möhkəm, bəzən sudan ağır, çəhrayı-qonurdur.
Dəmirağac - (lat. Parrotia persica (DC.) C.A. Mey.). Dəmirağackimilər - (Hamamelidaceae R. Br.) fəsiləsinə aid bitki növü.
IUCN Qırmızı Siyahısına görə növün kateqoriyası və statusu “Təhlükəli həddə yaxın olanlar” kateqoriyasına aiddir –NT. Azərbaycanın nadir növüdür.
Papegøjebusk (Parrotia persica) er en stor, løvfældende busk eller et langsomt voksende, nærmst buskformet træ med en bred, tragtformet krone. Stammen er kort og forvredet. Skuddene er oprette og uregelmæssigt furede. I mildere lande bliver planten til et regulært træ.
Barken er først brun og ru, så bliver den olivengrøn med lyse barkporer, og til sidst er den platanagtigt afskallende i flager. Knopperne er spredte, tiltrykte, af og til lidt stilkede, skæve og mørkebrune med et tæt filtlag.
Bladene er omvendt ægformede med hel rand inderst og tandet rand yderst. Oversiden er skinnende mørkegrøn, mens undersiden er noget lysere. Nyudsprungne blade har ofte røde rande. Høstfarven er gul til rent rød over en lang periode af efteråret.
Blomsterne sidder i kuglerunde hoveder. De er rødlige med brune højblade, og de springer ud i marts-april. Frugterne er forveddede kapsler, der åbnes ved modenhed. Frøene modner normalt ikke i Danmark, men de to planter på Bispebjerg Kirkegård har jævnligt modne frø.
Rodnettet består af velforgrenede rødder, der når langt ned og vidt ud.
Højde x bredde og årlig tilvækst: 7 x 6 m (30 x 20 cm/år).
Papegøjebusken vokser i de blandede løvskove på nordskråningerne af Alborz-bjergene i Nord-Iran. Her er vintrene kolde og snerige, mens somrene er varme og tørre. Her danner den skov sammen med de planter, der er nævnt under Humlebøg.
Papegøjebusk (Parrotia persica) er en stor, løvfældende busk eller et langsomt voksende, nærmst buskformet træ med en bred, tragtformet krone. Stammen er kort og forvredet. Skuddene er oprette og uregelmæssigt furede. I mildere lande bliver planten til et regulært træ.
Parrotia persica, auch Parrotie, Persischer Eisenholzbaum, Persisches Eisenholz, Eisenbaum und wie viele andere Pflanzenarten auch Eisenholz genannt, ist eine Pflanzenart in der Familie der Zaubernussgewächse.
Parrotia persica ist ein sommergrüner Strauch oder kleiner, langsamwüchsiger Baum, der Wuchshöhen von bis über 12 Meter erreichen kann. Der Stammdurchmesser erreicht über 30 Zentimeter. Einstämmige Exemplare sind meist auffallend niedrig und schon dicht über dem Boden stärker verzweigt. Seine Stämme besitzen eine gräuliche bis bräunliche, abblätternde Schuppenborke. Die Rinde junger Zweige ist mit Sternhaaren (Trichome) bedeckt. Die Winterknospen sind gestielt und mit Knospenschuppen ausgestattet. Die Zweige und Äste der Sträucher verwachsen oft untereinander und bilden ein dichtes Dickicht.[1]
Die wechselständig angeordneten Laubblätter sind in Blattstiel und -spreite gegliedert. Der kurze Blattstiel ist 2 bis 6 Millimeter lang. Die einfache, fast kahle, ledrige Blattspreite ist bei einer Länge von 6 bis 12 Zentimeter verkehrt-eiförmig bis elliptisch mit gerundetem bis schwach herzförmigem oder spitzem Spreitengrund und gerundetem oder stumpfem bis spitzem oberen Ende. Der Blattrand ist ganz bis in der oberen Hälfte, teils feinspitzig,[2] bogig gezähnt oder gekerbt bis gesägt. Die Herbstfärbung der Laubblätter ist leuchtend gelb, orangefarben oder orangerot. Die großen Nebenblätter sind hinfällig.
Die Blütezeit reicht von Januar bis März und die Blüten entfalten sich vor den Blättern. Parrotia persica ist andromonözisch, das heißt, auf einem Exemplar kommen zwittrige und rein männliche Blüten vor.
Meist zwei bis acht Blüten stehen in end- oder achselständigen, dichten, köpfchenförmigen Blütenständen. Die Köpfchen sind von 1 bis 1,5 Zentimeter langen, außen braunfilzigen, innen grünlichen, kahlen Hochblättern (Knospenschuppen) umgeben. Die Blüten sind sitzend mit einfacher Blütenhülle. Die kleinen, fünf bis neun unscheinbaren, grünlichen und ungleichen Kelchblätter sind bis 5–6 Millimeter lang mit bräunlichen Haarbüscheln an der Spitze. Die Kronblätter fehlen. Es ist ein kleiner Blütenbecher vorhanden. Die bis zu 14–15 Staubblätter besitzen bis 1,5 Zentimeter lange Staubfäden mit roten, länglichen und bespitzten Staubbeuteln. Der Fruchtknoten ist knapp oberständig mit zwei ausgebogenen Griffeln und länglichen, papillösen Narben.
Die kleine, zweisamige Kapselfrucht mit Griffelresten öffnet sich zwei- bis vierklappig. Die dunkelbraunen, glatten, etwa 7–9 Millimeter langen und schmal-eiförmigen, spitzen Samen sind glänzend.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 24.[3]
Die Erstbeschreibung von Parrotia persica erfolgte 1830 durch Augustin-Pyrame de Candolle als Hamamelis persica.[4] Carl Anton von Meyer kombinierte 1831 die Art in die von ihm neu aufgestellte Gattung Parrotia um.[5]
Die Parrotie ist im nördlichen Iran sowie in Transkaukasien beheimatet.[6] Man findet diese dekorative Pflanzenart als Ziergehölz gelegentlich in Parkanlagen und auch in fast allen botanischen Gärten.
Parrotia persica, auch Parrotie, Persischer Eisenholzbaum, Persisches Eisenholz, Eisenbaum und wie viele andere Pflanzenarten auch Eisenholz genannt, ist eine Pflanzenart in der Familie der Zaubernussgewächse.
Parrotia persica, the Persian ironwood, is a deciduous tree in the family Hamamelidaceae, closely related to the witch-hazel genus Hamamelis. It is native to Iran's Caspian region (where it is called انجیلی anjili) and Iranian Azerbaijan (where it is called Dəmirağacı). It is endemic in the Alborz mountains, where it is found mainly in Golestan National Park.[1]
The species was named by Carl Anton von Meyer to honor his predecessor at the University of Dorpat, German naturalist Georg Friedrich Parrot.,[2] who botanized in the Alborz on a mountaineering expedition in the 1830s.
Another species Parrotia subaequalis[3] (commonly called Chinese ironwood) originates from eastern China. There are five disjunct populations of P. subaequalis in eastern China: two each in Jiangsu and Zhejiang provinces (Huang et al. 2005)[4] and one in Anhui (Shao and Fang 2004).[5] A full account of this sibling species can be found in an article "The Chinese Parrotia: A Sibling Species of the Persian Parrotia" by Jianhua Li and Peter Del Tredici.[6]
This species is listed as critically endangered by the IUCN (under its former name of Shaniodendron subaequale, which is no longer an accepted name for the species). P. subaequalis is also considered critically endangered (Grade I Key protected Wild Plant) in the China Red Data Book, with a very narrow distribution range. The five known relict populations of P. subaequalis comprise no more than 100 reproductive individuals. Therefore, this species has high conservation priority.
Parrotia persica grows swiftly when young, maturing in gardens to 30 m (98 ft) tall and 8–15 m (26–49 ft) broad, multi-stemmed and naturally somewhat congested but prunable to a single trunk up to 150 cm (59 in) in diameter. The bark is smooth, pinkish-brown flaking/peeling to leave a mosaic of cinnamon, pink, green, and pale yellow patches in a similar manner to plane trees. The leaves are alternate, ovoid, often slightly lop-sided, 6–15 cm (2–6 in) long and 4–10 cm (2–4 in) across, with wavy margins; they are glossy green, turning in autumn to a rich purple to orange and brilliant red, often on the same tree.
The flowers are somewhat similar to witch-hazel flowers but dark red; they are likewise produced in late winter on bare stems, but differ in having only four rounded sepals with no petals; the stamens are however fairly conspicuous, forming a dense red cluster 3–4 mm (1⁄8–3⁄16 in) across. The fruit is a two-parted capsule containing two seeds, one in each half.[7]
Among the middle Miocene Sarmatian palynoflora from the Lavanttal Basin, Austria, researchers have recognized Parrotia fossil pollen. The sediment containing it had accumulated in a lowland wetland environment with various vegetation units of mixed evergreen/deciduous broadleaved/conifer forests surrounding the wetland basin. Key relatives of the fossil taxa found with Parrotia are presently confined to humid warm temperate environments, suggesting a subtropical climate during the middle Miocene in Austria.[8]
Parrotia persica is cultivated as an ornamental tree for its brilliant autumn colour and the smooth, patterned bark.[9] As an uncommon, drought-tolerant garden tree of moderate size, it is prized for its striking autumn colour and the exfoliating bark that develops on mature specimens.[10]
Several cultivars have been selected for garden planting:
'Vanessa' has gained the Royal Horticultural Society’s Award of Garden Merit.[11][12]
February Flowers
September leaves
.JPG)
Bark of a specimen in Botanical Garden Jevremovac
Persian ironwood in April
Parrotia persica, the Persian ironwood, is a deciduous tree in the family Hamamelidaceae, closely related to the witch-hazel genus Hamamelis. It is native to Iran's Caspian region (where it is called انجیلی anjili) and Iranian Azerbaijan (where it is called Dəmirağacı). It is endemic in the Alborz mountains, where it is found mainly in Golestan National Park.
The species was named by Carl Anton von Meyer to honor his predecessor at the University of Dorpat, German naturalist Georg Friedrich Parrot., who botanized in the Alborz on a mountaineering expedition in the 1830s.
Another species Parrotia subaequalis (commonly called Chinese ironwood) originates from eastern China. There are five disjunct populations of P. subaequalis in eastern China: two each in Jiangsu and Zhejiang provinces (Huang et al. 2005) and one in Anhui (Shao and Fang 2004). A full account of this sibling species can be found in an article "The Chinese Parrotia: A Sibling Species of the Persian Parrotia" by Jianhua Li and Peter Del Tredici.
This species is listed as critically endangered by the IUCN (under its former name of Shaniodendron subaequale, which is no longer an accepted name for the species). P. subaequalis is also considered critically endangered (Grade I Key protected Wild Plant) in the China Red Data Book, with a very narrow distribution range. The five known relict populations of P. subaequalis comprise no more than 100 reproductive individuals. Therefore, this species has high conservation priority.
Foliage
Parrotia persica ankaŭ parotio, persa ferligna arbo, persa ferligno kaj kiel multaj aliaj plantospecioj nomata ankaŭ ferligno, estas la sola specio de genro Parrotia kaj apartenas al la familio (Hamamelidaceae). La genronomo estis donita pro estimo al la germana kuracisto kaj botanikisto Friedrich W. Parrot (1792–1841).
Parrotia persica estas somerverda arbusto aŭ malgranda arbo, kiu povas atingi kreskoalton de ĝis 10 m. Ĝiaj trunkoj havas defoliiĝintajn skvamajn trunkoŝelojn. La arboŝelo de junaj branĉoj estas stelharaj. La vintra burĝono estas tenila kaj kovrita per burĝonaj skvamoj. Unutrunkaj specoj estas plej ofte malaltaj kaj disbranĉiĝas jam proksime al la grundo.
La folioj estas male ovoformaj ĝis eliptaj, longaj de 6 ĝis 10 cm, ilia pinto estas ronda. La folioj estas duflanke haraj, la folia tenilo longas 2 ĝis 6 mm. La grandaj stipuloj estas vantaj. La aŭtuna koloro de la laŭbo estas flava, oranĝa aŭ oranĝe ruĝa.
La floroj formas 8-10-floran kapoforman infloreskon. Ĝi floras de januro ĝis marto. La infloreskojn ĉirkaŭas brunaj brakteoj longaj 1 ĝis 1,5 cm. La floroj estas unuseksaj, androceaj. La kalikoj (5-7) longas 1 ĝis 1,5 mm estas verdaj kaj pinte brunaj. La koroloj mankas, la 14 stamenoj longas sur 1,5 cm longaj filamentoj kun ruĝaj anteroj.
La dugrajna kapsula frukto malfermiĝas du- aŭ kvarparte. La longete eliptaj grajnoj brilas helbrune.
La parotio kreskas indiĝene en norda Irano kaj en la Kaŭkazo. Oni povas vidi ĝin kiel ornamplanton dismonde en parkoj, botanikaj ĝardenoj.
Parrotia persica ankaŭ parotio, persa ferligna arbo, persa ferligno kaj kiel multaj aliaj plantospecioj nomata ankaŭ ferligno, estas la sola specio de genro Parrotia kaj apartenas al la familio (Hamamelidaceae). La genronomo estis donita pro estimo al la germana kuracisto kaj botanikisto Friedrich W. Parrot (1792–1841).
Parrotia es un género arbóreo de la familia de las Hamamelidáceas, estrechamente relacionado con el género Hamamelis.
El género Parrotia tiene una sola especie, Parrotia persica, en español Árbol de hierro.[1]
Procedente de los bosques al sur del mar Caspio, en el norte de Irán y en el sureste de Azerbaiyán, donde actualmente es endémico de los Montes Elburz. En períodos prehistóricos, se encontraba distribuido por toda Europa, incluida la península ibérica.[2]
Es un árbol caduco que alcanza los 15 metros de altura y 8-15 m de ancho, con un tronco de 80 cm diámetro. La corteza es castaño-rosada. Las hojas son ovoides, alternas de 6-15 cm de longitud y 4-10 cm ancho, con márgenes ondulados, son de color verde cambiando a un brillante púrpura o rojo en sus colores de otoño.
Las flores son parecidas a las de Hamamelis pero de color rojo oscuro y se producen en el invierno tardío sobre tallos desnudos, difiere en tener solo cuatro sépalos sin ningún pétalo. El fruto es una cápsula conteniendo dos semillas.
Parrotia persica se encontraba en Europa y la península ibérica hasta el Pleistóceno Inferior, desde hace un millón de años y hasta unos 750.000 años (período Cromeriense y Tigliense). En la península, se ha encontrado en diversos yacimientos de este período (Incarcal, Crespià, etc).[2] Esta espècie pudo encontrar refugio durante las glaciaciones en el Mediterráneo oriental (Cordillera del Cáucaso), ya que allí no encontró barreras geográficas como cordilleras o brazos de mar, como sí que pasó en el Mediterráneo occidental (cordilleras Este-Oeste y mar Mediterráneo). Pasados los períodos glaciares, no pudo volver a reconquistar su antiguo territorio en Europa occidental.
Parrotia persica fue descrita por (DC.) C.A.Mey. y publicado en Verzeichness der Pflanzen des Caspischen Meeres 47. 1831.[3]
Parrotia: nombre genérico otorgado en honor del naturalista alemán Friedrich Parrot.[4]
Parrotia es un género arbóreo de la familia de las Hamamelidáceas, estrechamente relacionado con el género Hamamelis.
El género Parrotia tiene una sola especie, Parrotia persica, en español Árbol de hierro.
Le parrotie de Perse (Parrotia persica), encore appelé arbre de fer en raison de la dureté de son bois, est une espèce d'arbres de la famille des Hamamelidaceae.
Originaire du nord de l'Iran et du sud-est de l'Azerbaïdjan.
L'arbre de fer est un grand arbuste ou un arbre de taille moyenne mesurant de 5 à 10 m, jusqu’à 20 m dans son aire naturelle. Il a un port très étalé, plus large que haut, des troncs trapus et de multiples branches se recourbant.
Son écorce gris-brun, s’exfoliant en plaques dégageant des zones jaunes, comme celle du platane. Ses jeunes rameaux vert-brun à pubescence fine produisent des bourgeons pourpre-noir, légèrement pubescents.
Les feuilles elliptiques mesurent de 6 à 10 cm de long, vert-clair brillant devenant très coloré, jaune à rouge cramoisi, en automne ; la moitié supérieure de la feuille est bordée de dents arrondies.
Les fleurs petites sans pétales mais à étamines rouges disposées en bouquet entourées de bractées brunes et tomenteuses apparaissent à la fin de l'hiver avant les feuilles.
Le fruit à capsule jaune ou orangée d’environ 1 cm, ressemble à une noix.
Le parrotie de Perse est un arbre très rustique (jusqu'à -25 °C). Il apprécie un sol riche et acide mais supporte un sol calcaire. Le semis est difficile et long. On le greffe souvent sur Hamamélis.
Prévoir un espace important pour cet arbre qui a tendance à s'étaler beaucoup, voir à s'enraciner à nouveau (marcottage) au niveau de ses branches les plus basses.
On le plante souvent en sujet isolé pour son feuillage. En automne, il vire au jaune puis au rouge et devient alors très décoratif (notamment lors de la phase multicolore, lorsque les feuilles sont à la fois vertes, jaunes, orangées et rouges, du centre vers les bords).
Le parrotie de Perse (Parrotia persica), encore appelé arbre de fer en raison de la dureté de son bois, est une espèce d'arbres de la famille des Hamamelidaceae.
Parrotia persica (nome antico Shaniodendron subaequale, comunemente chiamata ironwood persiano) è un albero a foglie decidue della famiglia delle Hamamelidaceae, strettamente correlato al genere Hamamelis. È originario dell'Iran settentrionale (dove prende il nome di انجیلی anjili) e dell'Azerbaigian meridionale (dove prende il nome di Dəmirağac) ed è endemico sui monti Elburz.
A questa specie gli è stato conferito il nome da Carl Anton von Meyer in onore del naturalista tedesco Georg Friedrich Parrot[1], il quale si dedicò alla botanica degli Elburz in una spedizione alpinistica negli anni '30 dell'Ottocento.
Un'altra specie, Parrotia subaequalis[2] (comunemente chiamata ironwood cinese), proviene dalla Cina orientale, dove esistono cinque popolazioni disgiunte di P. subaequalis: due ciascuna nelle province di Jiangsu e Zhejiang (Huang et al. 2005)[3] e una in Anhui (Shao e Fang 2004)[4][5]. L'IUCN ha inserito questa specie tra quelle minacciate date le sole cinque popolazioni relitte conosciute che comprendono non più di 100 individui riproduttivi.
La Parrotia persica cresce fino a 30 m (98 ft) di altezza e 8–15 m (26–49 ft) di ampiezza, con un tronco che può raggiungere i 150 cm (59 in) di diametro. La corteccia è liscia e simile a quella dei platani. Le foglie, dai margini ondulati, hanno forma ovoidale, sono leggermente pendenti e la loro lunghezza va dai 6–15 cm (2–6 in) mentre la loro larghezza va dai 4–10 cm (2–4 in). Si presentano di un colore che passa dal verde lucido durante la maggior parte dell'anno al violaceo o rosso brillante nel periodo autunnale.
I fiori sono simili a quelli di amamelide ma di colore rosso scuro; sono prodotti alla fine dell'inverno su steli nudi, ma differiscono per avere solo quattro sepali arrotondati senza petali; gli stami sono tuttavia abbastanza evidenti, formando un denso grappolo rosso di 3–4 mm (0,12–0,16 in). Il frutto è una capsula a due parti contenente due semi, uno per ogni metà[6].
Essendo un albero da giardino raro, tollerante alla siccità e di dimensioni moderate, P. persica è coltivato come un albero ornamentale per il suo brillante colore autunnale e per la sua corteccia esfoliante liscia e modellata che si presenta negli esemplari maturi[7][8]
Sono state selezionate diverse cultivar per la semina da giardino tra cui:
Fiori di febbraio, Museo di Tolosa
Foglie in settembre
Corteccia di un esemplare nel giardino botanico Jevremovac
Ironwood persiano in aprile
.JPG)
url (aiuto). url (aiuto). url (aiuto). URL consultato il 17 April 2018. url (aiuto). URL consultato il 18 April 2018. Parrotia persica (nome antico Shaniodendron subaequale, comunemente chiamata ironwood persiano) è un albero a foglie decidue della famiglia delle Hamamelidaceae, strettamente correlato al genere Hamamelis. È originario dell'Iran settentrionale (dove prende il nome di انجیلی anjili) e dell'Azerbaigian meridionale (dove prende il nome di Dəmirağac) ed è endemico sui monti Elburz.
A questa specie gli è stato conferito il nome da Carl Anton von Meyer in onore del naturalista tedesco Georg Friedrich Parrot, il quale si dedicò alla botanica degli Elburz in una spedizione alpinistica negli anni '30 dell'Ottocento.
Un'altra specie, Parrotia subaequalis (comunemente chiamata ironwood cinese), proviene dalla Cina orientale, dove esistono cinque popolazioni disgiunte di P. subaequalis: due ciascuna nelle province di Jiangsu e Zhejiang (Huang et al. 2005) e una in Anhui (Shao e Fang 2004). L'IUCN ha inserito questa specie tra quelle minacciate date le sole cinque popolazioni relitte conosciute che comprendono non più di 100 individui riproduttivi.
Parrotia é um género botânico pertencente à família Hamamelidaceae[1].
Parrotia é um género botânico pertencente à família Hamamelidaceae.
«Parrotia — World Flora Online». www.worldfloraonline.org. Consultado em 19 de agosto de 2020