Rosa 'Gloire de Dijon'
Gruppe Teerosen Herkunft Frankreich bekannt seit 1853 Züchter Jacotot Liste von RosensortenDie Teerosen (Rosa indica fragrans) sind eine alte Rosenklasse innerhalb der Kulturrosen. Aus der Kreuzung von chinesischen Teerosen mit europäischen Rosensorten entstanden im 19. Jahrhundert die ersten „modernen“ Rosen: die Teehybriden (Edelrosen).
Teerosen kamen bereits 1752 aus Kanton in China nach Schweden, dann 1759 nach England und von dort weiter nach Mitteleuropa. Sie wurden in ihrer Heimat bereits aus Rosa gigantea × Rosa chinensis gezüchtet und waren sehr beliebt und verbreitet. In Europa erwies sich die neue Rose aber als ungenügend winterhart. Die ersten Importe gerieten daher bald wieder in Vergessenheit. Erst Anfang des 19. Jahrhunderts kamen neue Teerosen nach England und die Gärtner lernten mit den empfindlichen Exoten umzugehen.
Worauf die englische Bezeichnung Tea rose (deutsch Teerose) beruht, ist nicht bekannt. Es gibt verschiedene Deutungen:
Frühe Teerosen waren
In den beiden Sorten ‘Jaune Desprez’ und ‘Lamarque’ war ‘Parks Yellow Tea-scented China’ die Pollensorte, die ursprüngliche Noisetterose die Mutter. Eigentlich hätten die beiden Kreuzungen nun als Noisetterosen eingestuft werden müssen, aber da die Noisettrose selbststeril war und keine reinlinigen Nachkommen brachte, führen sie die Bezeichnung „Noisetterosen“ und „Vorfahren der Noisette-Linie“ zu Unrecht. Aus heutiger Sicht sind es Teehybriden, ebenso ihre Abkömmlinge ‘Chromatella’, ‘Maréchal Niel’, ‘William Allen Richardson’, ‘Alister Stella Gray’ und andere. Dass ‘Parks Yellow China’ hier Vater- und nicht Muttersorte war, hat für die Nachkommen keine Bedeutung.
Dann folgten unter anderem
Die Teerosen (Rosa indica fragrans) sind eine alte Rosenklasse innerhalb der Kulturrosen. Aus der Kreuzung von chinesischen Teerosen mit europäischen Rosensorten entstanden im 19. Jahrhundert die ersten „modernen“ Rosen: die Teehybriden (Edelrosen).
Teerosen kamen bereits 1752 aus Kanton in China nach Schweden, dann 1759 nach England und von dort weiter nach Mitteleuropa. Sie wurden in ihrer Heimat bereits aus Rosa gigantea × Rosa chinensis gezüchtet und waren sehr beliebt und verbreitet. In Europa erwies sich die neue Rose aber als ungenügend winterhart. Die ersten Importe gerieten daher bald wieder in Vergessenheit. Erst Anfang des 19. Jahrhunderts kamen neue Teerosen nach England und die Gärtner lernten mit den empfindlichen Exoten umzugehen.
Атргул (Rosa odorata), гулест хушрангубӯ.
Замонҳои қадим Атргулро аз Чин ба Ҳиндустон, шахрҳои машриқзамин (аз ҷумла Хуҷанд, Бухоро ва Самарқанд) ва асри (1789) ба Аврупо ва дигар мамлакатҳо бурдаанд. Буттаи Атргул зебо, навдаҳои рост (50–120 см) ва баргҳои калон (10–15 см)-и паршакл дорад (то сармои авв. зимистон намерезад). Навдаҳои баъзе Атргул дарози печон буда, хорҳои чангакшакл дорад. Атргул и панҷ барга баъди ҳар дафъа буридани шоху навдааш нағз шоха давонда, то ох. тирамоҳ гул мекунад. Гулҳои А. калону зебо (қутраш 5–10 см), хуш бӯй ва рангоранг (гулобӣ, гуло бии паст, сурх, сурхи кушод, зарди гуногунтобиш ва ғ.) мешаванд. Дар ҳар як шохчаи А. 2–3 гул мешукуфад. Атргулро аз қаламча ва бо роҳи пайванд (асосан ба буттаи настаран – R. canina) зи ёд мекунанд. Соли оянда авв. баҳор нӯги навдаро аз болои муғҷаи пайвандшуда мебуранд (дар тӯли нашв 4–5 бор навдаҳои зиёдатиро буридан мебояд). Баъди 15–20 см рӯидани гул нӯги навдаҳоро мекананд, шохчаҳои паҳ луиро ҳар вақт кӯтоҳ мекунанд. Ох. окт. ва авв. ноябр гулҳои пайвандӣ барои кӯчат тайёр мешаванд. Қаламчаи Атргулро дар гулзор тирамоҳ ё ба ҳор мешинонанд. Хоки гулзорро дар умқи 30–35 см нарм карда, ба 1 м 2 5–10 кг пору меандозанд. Баъд дар фосилаи 70×70 см чола (бараш 30–40, умқаш 40–50 см) кофта, қаламчаҳоро мешинонанд. Дар тӯли нашв 6 маротиба хоки бехи ниҳолҳоро нарм намуда, 2 маротиба ғизо (ба 1 м 2 30 г селитра ва 45 г сулфати аммоний) медиҳанд, 20 маротиба об мемонанд. Буттаи А.-ро соле ду маротиба (ох. тирамоҳ ва авв. баҳор) дар ҳар як навда 2–4 ё 4–7 муғҷа монда буридан мебояд.
Дар Тоҷикистон Атргул аз аввали май то ноябр–декабр гул мекунад. Барои гулзор кардани шаҳру деҳоти ҷумҳурӣ парвариш ва ба хавоза бардоштани Атргули печон (дар пешайвон, девор, панҷараҳо ва ғ.) ва дар боғу чорбоғҳо бунёд намудани гулзорҳои Атргули панҷбарга тавсия карда мешавад. Буттаи Атргулро дар ноҳияҳои баландкӯҳ зимистон хокпӯш менамоянд. Атргул бештар ба касалии гарда гирифтор мешавад. [1]
Атргул (Rosa odorata), гулест хушрангубӯ.
Rose, Ulmer Muenster - Flickr - nekonomania (1) Rosa Happy Child Rose4 Clos Barbisier 16Замонҳои қадим Атргулро аз Чин ба Ҳиндустон, шахрҳои машриқзамин (аз ҷумла Хуҷанд, Бухоро ва Самарқанд) ва асри (1789) ба Аврупо ва дигар мамлакатҳо бурдаанд. Буттаи Атргул зебо, навдаҳои рост (50–120 см) ва баргҳои калон (10–15 см)-и паршакл дорад (то сармои авв. зимистон намерезад). Навдаҳои баъзе Атргул дарози печон буда, хорҳои чангакшакл дорад. Атргул и панҷ барга баъди ҳар дафъа буридани шоху навдааш нағз шоха давонда, то ох. тирамоҳ гул мекунад. Гулҳои А. калону зебо (қутраш 5–10 см), хуш бӯй ва рангоранг (гулобӣ, гуло бии паст, сурх, сурхи кушод, зарди гуногунтобиш ва ғ.) мешаванд. Дар ҳар як шохчаи А. 2–3 гул мешукуфад. Атргулро аз қаламча ва бо роҳи пайванд (асосан ба буттаи настаран – R. canina) зи ёд мекунанд. Соли оянда авв. баҳор нӯги навдаро аз болои муғҷаи пайвандшуда мебуранд (дар тӯли нашв 4–5 бор навдаҳои зиёдатиро буридан мебояд). Баъди 15–20 см рӯидани гул нӯги навдаҳоро мекананд, шохчаҳои паҳ луиро ҳар вақт кӯтоҳ мекунанд. Ох. окт. ва авв. ноябр гулҳои пайвандӣ барои кӯчат тайёр мешаванд. Қаламчаи Атргулро дар гулзор тирамоҳ ё ба ҳор мешинонанд. Хоки гулзорро дар умқи 30–35 см нарм карда, ба 1 м 2 5–10 кг пору меандозанд. Баъд дар фосилаи 70×70 см чола (бараш 30–40, умқаш 40–50 см) кофта, қаламчаҳоро мешинонанд. Дар тӯли нашв 6 маротиба хоки бехи ниҳолҳоро нарм намуда, 2 маротиба ғизо (ба 1 м 2 30 г селитра ва 45 г сулфати аммоний) медиҳанд, 20 маротиба об мемонанд. Буттаи А.-ро соле ду маротиба (ох. тирамоҳ ва авв. баҳор) дар ҳар як навда 2–4 ё 4–7 муғҷа монда буридан мебояд.
Дар Тоҷикистон Атргул аз аввали май то ноябр–декабр гул мекунад. Барои гулзор кардани шаҳру деҳоти ҷумҳурӣ парвариш ва ба хавоза бардоштани Атргули печон (дар пешайвон, девор, панҷараҳо ва ғ.) ва дар боғу чорбоғҳо бунёд намудани гулзорҳои Атргули панҷбарга тавсия карда мешавад. Буттаи Атргулро дар ноҳияҳои баландкӯҳ зимистон хокпӯш менамоянд. Атргул бештар ба касалии гарда гирифтор мешавад.
Rosa × odorata or Rosa odorata is a hybrid flowering plant of the genus Rosa native to Yunnan in southwest China, whose taxonomy has been confused. It has been considered a hybrid of Rosa gigantea and Rosa chinensis, or as a quite rare wild species that includes R. gigantea. The wild forms are cultivated to some extent.[2] Cultivars were developed in China in ancient times from R. chinensis crosses, and these have been important in the ancestry of the tea-scented China roses, also called tea roses, and their descendants the hybrid tea roses.
Four varieties of the species are recognized in the Flora of China:[2]
The cultivar R. odorata 'Mutabilis' is widely cultivated, and is notable for the fact that the blooms change colour from yellow to pink. Growing to 1.5 m (4.9 ft) tall and broad, it is a lax, thornless shrub. It prefers an open position in full sun. This cultivar has gained the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit.[3]
Other cultivar names include 'Bengal Crimson'[4][5] and Bengal Beauty.[6][7]
Rosa × odorata or Rosa odorata is a hybrid flowering plant of the genus Rosa native to Yunnan in southwest China, whose taxonomy has been confused. It has been considered a hybrid of Rosa gigantea and Rosa chinensis, or as a quite rare wild species that includes R. gigantea. The wild forms are cultivated to some extent. Cultivars were developed in China in ancient times from R. chinensis crosses, and these have been important in the ancestry of the tea-scented China roses, also called tea roses, and their descendants the hybrid tea roses.
Te-rozoj (Rosa indica fragrans) apartenas al la t.n. malnovaj rozoj ene de la kulturrozoj. El la kruciĝo de ĉinaj terozoj kun eŭropaj rozkultivaroj ekestis en la 19a jarcento la unuaj „modernaj“ rozoj: la te-hibridoj (nobla rozo).
Te-rozoj jam enis en la jaro 1752 el la ĉina Kantono al Svedio, de tie 1759 al Anglio kaj Mezeŭropo. Ili estis breditaj jam en ilia hejmlando el Rosa gigantea × Rosa chinensis kaj estis tre ŝatataj kaj disvastigitaj. En Eŭropo la nova rozo ne estis vintrorezista. La unua importo baldaŭ estis forgesita. Nur komence de la 19a jarcento venis novaj te-rozoj al Anglio kaj tie komenciĝis novajn bredadojn.
De kie la angla esprimo Tea rose (esperante te-rozo) venas, ne estas konata. Ekzistas diversaj klarigoj:
Fruaj kultivaro estis
Ĉe ambaŭ kultivaroj 'Jaune Desprez' kaj 'Lamarque' estis 'Parks Yellow Tea-scented China' la polendonanta kultivaro, la origina Noisette-rozo la patrino. La novaj kultivaroj estus nun Noisette-rozoj, sed ĉar la Noisette-rozo estas memsterila kaj ne donas purliniajn idojn, montriĝis, ke la patrina rozo ne estas vere „Noisette-rozoj“. El hodiaŭa vidpunkto ili estas te-hibridoj, same iliaj idoj 'Chromatella', 'Maréchal Niel', 'William Allen Richardson', 'Alister Stella Gray' kaj aliaj.
Poste venis inter alie
Te-rozoj (Rosa indica fragrans) apartenas al la t.n. malnovaj rozoj ene de la kulturrozoj. El la kruciĝo de ĉinaj terozoj kun eŭropaj rozkultivaroj ekestis en la 19a jarcento la unuaj „modernaj“ rozoj: la te-hibridoj (nobla rozo).
Te-rozoj jam enis en la jaro 1752 el la ĉina Kantono al Svedio, de tie 1759 al Anglio kaj Mezeŭropo. Ili estis breditaj jam en ilia hejmlando el Rosa gigantea × Rosa chinensis kaj estis tre ŝatataj kaj disvastigitaj. En Eŭropo la nova rozo ne estis vintrorezista. La unua importo baldaŭ estis forgesita. Nur komence de la 19a jarcento venis novaj te-rozoj al Anglio kaj tie komenciĝis novajn bredadojn.
Rosa ×odorata est une espèce hybride de rosiers, classée dans la section des Chinenses (Ce qui est fautif : ce sont des hybrides cultivés chinois, et non des formes spontanées.).
Cet hybride regroupe plusieurs (notho)variétés dont Rosa ×odorata nothovar. gigantea, le Rosier géant.
Rosa ×odorata est une espèce hybride de rosiers, classée dans la section des Chinenses (Ce qui est fautif : ce sont des hybrides cultivés chinois, et non des formes spontanées.).
Cet hybride regroupe plusieurs (notho)variétés dont Rosa ×odorata nothovar. gigantea, le Rosier géant.